Η ματαιότητα των ανθρώπινων έργων ή οι λάθος προτεραιότητες

[Νίκος]

Χθες ένοιωσα για μια ακόμη φορά τη ματαιότητα των ανθρώπινων έργων.

Στην τελετή αποφοίτησης του ICBS συναντηθήκαμε ξανά με όλους τους συμφοιτητές μου στο MBA για να παραλάβουμε τα πτυχία μας. Από την παρέα έλειπαν δύο πρόσωπα, ο Νικηφόρος και η Κική. Ο Νικηφόρος ήξερα ότι λίγο πριν καταθέσουμε τη διπλωματική μας, πήρε προαγωγή και δυσκολευόταν να ολοκληρώσει τις εργασίες του, γι αυτό ζήτησε και τη δεύτερη παράταση. Οι συμφοιτητές μου με ενημέρωσαν ότι θα πάρει πτυχίο τον Ιανουάριο. Όμως για την Κική δε μιλούσε κανείς. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η απουσία της, επειδή η Κική ήταν από τις καλύτερες συμφοιτήτριες μου, μάλιστα ήταν και Πρόεδρος της τάξης. Τελευταία φορά την είχα δει τον Ιούνιο 15 μέρες πριν από την λήξη της προθεσμίας υποβολής της Διπλωματικής και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ρώτησα, λοιπόν, τι συνέβη και απάντηση του φίλου μου του Δημήτρη με άφησε άφωνο. "Δεν έμαθες, η Κική τον Ιούνιο έχασε τον άντρα της".

Αμέσως ένοιωσα, πόσο μάταια είναι όσα κάνουμε σ΄αυτή τη ζωή. Η τεράστια προσπάθεια όλων μας να ανταποκριθούμε στα φοιτητικά μας καθήκοντα, παράλληλα με τη δουλειά μας και τις οικογένειές μας, για να πάρουμε ένα ακόμη πτυχίο, φάνηκε να έχει ασήμαντη αξία μπροστά στο συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου.

Τελικά μήπως δίνουμε μεγάλη αξία σε πράγματα ασήμαντα και υποτιμούμε, άλλα που θα 'πρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητά μας, όπως είναι η σχέση μας με τη σύντροφο της ζωής μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας...

Όχι δε λέω να τα παρατήσουμε όλα, όλα έχουν την αξία τους, όμως ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τος προτεραιότητές μας.

[stratis]

Ο Εκκλησιαστής το γράφει πολύ γλαφυρά "ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης". Πολλοί λένε ότι είναι ισοπεδοτικός στη ρήση του αυτή. Όμως με περιστατικά όπως αυτό, ποιος μπορεί να πει πως δεν είναι έτσι;

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να παρασυρόμαστε από την καθημερινότητα. Ξεχνάμε ότι είμαστε απλοί θνητοί. Θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και πως θα εξακολουθούν να υπάρχουν και αύριο και μεθαύριο και εις τους αιώνας των αιώνων.

Θα πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας ότι κάθε δευτερόλεπτο μας φέρνει πιο κοντά στην έξοδο, στο τέλος. Η ζωή μας μοιάζει με ένα αναμμένο κερί που όμως δε γνωρίζουμε το μέγεθός του για να προσδιορίσουμε το πότε θα σβήσει.

[Νέστορας]

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι "πατέρες" της ορθοδοξίας θεωρούν τη Μνήμη του θανάτου ύψιστη αρετή, Θείο χάρισμα άνωθεν δωσμένο.

Ακριβώς επειδή (όχι μόνο για αυτό βεβαίως) μας δίνει το μέτρο σε όλες μας τις πράξεις και επιλογές.

Εκεί πάνω που νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι μεγάλο και σημαντικό και γινόμαστε σπουδαίοι και τρανοί στα μάτια μας και τα μάτια των άλλων, ας έχουμε κατά νου αυτό να μας προσγειώνει.