Σε τι βαθμό αλήθεια ισχύει το επιχείρημα που ακούγεται συχνά και συνοψίζεται στην ακόλουθη φράση: Για να κερδίσεις τη βασιλεία των ουρανών αρκεί να αποφεύγεις ότι σου αρέσει!!! Με λίγα λόγια ο Χριστιανισμός είναι η λογική της απαγόρευσης των πάντων και μια σχέση μονόπλευρη όπου ο πιστός - Δούλος έχει μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα!
Ποια είναι τα δικαιώματα του πιστού (τις υποχρεώσεις τις γνωρίζουμε όλοι), Πως μπορείς να νιώσεις ολοκληρωμένος στην ορθόδοξη κοινότητα όταν κάθε τι ωραίο στο απαγορεύει (αν διαβάσει κανείς το ΠΗΔΑΛΙΟ, στην καλύτερη περίπτωση θα πάθει κατάθλιψη), Πως είναι δυνατή η απόκτηση της βασιλείας των ουρανών όταν σε κυριεύει το θανάσιμο αμάρτημα του φθόνου βλέποντας τους πάντες να ευημερούν έχοντας πράξει τα χιλια μυρια φαύλα (βλέπε πολιτικους και......όχι μόνο) ενώ εσύ απαγορεύεται να επιθυμήσεις κάτι ευχάριστο???
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Αγαπητέ Μάνο ο Απόστολος Παύλος λέει για το θέμα που ρωτάς:
"12 Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. 13 τα βρώματα τή κοιλία, και η κοιλία τοίς βρώμασιν· ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει." (Κορινθ. Α' 6, 12-13)
Δηλαδή, "12 Όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά δε με συμφέρουν όλα. Όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά δε θ' αφήσω κανένα απ' αυτά να με εξουσιάσει (να με κάνει δούλο του). 13 το φαγητό έγινε για (να ικανοποιεί την πείνα) της κοιλιάς κι όχι η κοιλιά για (να εξουσιάζεται από) το φαγητό. Ο Θεός και αυτή (την κοιλιά) και αυτό (το φαγητό) θα τα καταργήσει (στη Βασιλεία των Ουρανών)".
Φίλε μου ο Θεός έφτιαξε το σώμα του ανθρώπου από πηλό (για να συμβολίσει τη σύνδεσή του μ' αυτό τον κόσμο) κι ύστερα φύσηξε σ' αυτόν "πνοήν ζωής" και τον έκανε "ψυχή ζώσα". Η "πνοή ζωής" δηλαδή η αθάνατη ψυχή (το πνεύμα) είναι αυτή που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από την υπόλοιπη κτίση. Έτσι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ' εικόνα Θεού με στόχο μέσα από την πορεία του σ' αυτή τη ζωή να πετύχει το καθ΄ομοίωση, δηλαδή την κατά Χάρι ένωσή του με το Θεό, τη θέωσή του.
Η βάση για να πετύχει το σκοπό του ο άνθρωπος είναι τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και το μέσον η ίδια η κτίση, η οποία πλάστηκε για τον άνθρωπο και ανατέθηκε σ' αυτόν για να εργάζεται σ' αυτή και να την απολαμβάνει δοξάζοντας γι αυτό το Δημιουργό της. Όπως καταλαβαίνεις ο Θεός δε στέρησε από το πλάσμα του τη δυνατότητα να απολαμβάνει όσα του χάρισε, άλλωστε αν το έκανε αυτό ποιο σκοπό θα είχε όλη η δημιουργία. Για να ενεργοποιήσει όμως τα χαρίσματά του ο άνθρωπος, επειδή ακριβώς είναι εικόνα (όπως το είδωλο στον καθρέφτη) πρέπει να βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με το Θεό (το πρωτότυπο).
Τη σύνδεση αυτή ο άνθρωπος τη διέκοψε, όταν χρησιμοποίησε λάθος την κτίση για να ικανοποιήσει την υπερηφάνειά του. Με τη διακοπή αυτή έχασε μεγάλο μέρος από τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και καταστράφηκε και η υγιής σχέση του με την κτίση και με τον ίδιο του τον εαυτό. Το τεράστιο κενό της απώλειας της σχέσης του με το Θεό προσπάθησε να γεμίσει χρησιμοποιώντας εγωιστικά την κτίση για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του σώματός του (αυτά που λέμε ένστικτα), καταστρέφοντας το σώμα του (ασθένεια και θάνατος), την κτίση (καταστροφή του περιβάλλοντος) και τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους.
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ήρθε στον κόσμο θυσιάστηκε και ανέστη, για να μας δείξει τον τρόπο να ανακτήσουμε τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και μας άνοιξε ξανά το δρόμο προς το καθ΄ομοίωσιν στη Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι ο Χριστιανός καλείται και πάλι να χρησιμοποιήσει ένα απ' τα σημαντικότερα χαρίσματα του κατ' εικόνα, την ελεύθερη βούληση, για να υπερβεί την δουλεία των ενστίκτων και τα δεσμά που των δένουν μ' αυτό τον κόσμο (τον φθαρτό) για να κερδίσει την ελευθερία του πνεύματος και την αιώνια ζωή για την οποία πλάστηκε.
Η υπέρβαση της δουλείας των ενστίκτων δε σημαίνει και άρνησή τους. Σημαίνει όμως ότι το πνεύμα θα είναι κύριος του σώματος και όχι το σώμα του πνεύματος. Ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να χαίρεται την κτίση και το σώμα του, αρκεί να το κάνει σύμφωνα με το σκοπό για τον οποίο πλάστηκε.
Στο πως μπορεί να το κάνει αυτό βοηθούν οι οδηγίες, που μας έδωσε ο Θεός, για να μας διευκολύνει. Οι οδηγίες αυτές δόθηκαν από το Θεό σε μας από Αγάπη, όπως αυτές που δίνει ένας γονιός στο παιδί του, και όχι με διάθεση καταναγκασμού. Δεν είμαστε δούλοι του Θεού, αλλά παιδιά του Θεού, αδελφοί του Χριστού και συγκληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών.
Οι έκφραση "δούλοι του Θεού" παρεξηγείται από το σύγχρονο άνθρωπο, που προσπαθεί να υποτάξει τα πάντα στην υπηρεσία του εγώ του. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος, για να μπορέσει ν' απολαύσει αυτή τη ζωή χωρίς κίνδυνο να καταστρέψει τον εαυτό του και την κτίση, μπορεί να το κάνει μόνο υποτάσσοντας οικειοθελώς τη θέλησή του στην απέραντη Αγάπη του Θεού και στο Μέγα Έλεός Του.
"12 Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. 13 τα βρώματα τή κοιλία, και η κοιλία τοίς βρώμασιν· ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει." (Κορινθ. Α' 6, 12-13)
Δηλαδή, "12 Όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά δε με συμφέρουν όλα. Όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά δε θ' αφήσω κανένα απ' αυτά να με εξουσιάσει (να με κάνει δούλο του). 13 το φαγητό έγινε για (να ικανοποιεί την πείνα) της κοιλιάς κι όχι η κοιλιά για (να εξουσιάζεται από) το φαγητό. Ο Θεός και αυτή (την κοιλιά) και αυτό (το φαγητό) θα τα καταργήσει (στη Βασιλεία των Ουρανών)".
Φίλε μου ο Θεός έφτιαξε το σώμα του ανθρώπου από πηλό (για να συμβολίσει τη σύνδεσή του μ' αυτό τον κόσμο) κι ύστερα φύσηξε σ' αυτόν "πνοήν ζωής" και τον έκανε "ψυχή ζώσα". Η "πνοή ζωής" δηλαδή η αθάνατη ψυχή (το πνεύμα) είναι αυτή που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από την υπόλοιπη κτίση. Έτσι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ' εικόνα Θεού με στόχο μέσα από την πορεία του σ' αυτή τη ζωή να πετύχει το καθ΄ομοίωση, δηλαδή την κατά Χάρι ένωσή του με το Θεό, τη θέωσή του.
Η βάση για να πετύχει το σκοπό του ο άνθρωπος είναι τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και το μέσον η ίδια η κτίση, η οποία πλάστηκε για τον άνθρωπο και ανατέθηκε σ' αυτόν για να εργάζεται σ' αυτή και να την απολαμβάνει δοξάζοντας γι αυτό το Δημιουργό της. Όπως καταλαβαίνεις ο Θεός δε στέρησε από το πλάσμα του τη δυνατότητα να απολαμβάνει όσα του χάρισε, άλλωστε αν το έκανε αυτό ποιο σκοπό θα είχε όλη η δημιουργία. Για να ενεργοποιήσει όμως τα χαρίσματά του ο άνθρωπος, επειδή ακριβώς είναι εικόνα (όπως το είδωλο στον καθρέφτη) πρέπει να βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με το Θεό (το πρωτότυπο).
Τη σύνδεση αυτή ο άνθρωπος τη διέκοψε, όταν χρησιμοποίησε λάθος την κτίση για να ικανοποιήσει την υπερηφάνειά του. Με τη διακοπή αυτή έχασε μεγάλο μέρος από τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και καταστράφηκε και η υγιής σχέση του με την κτίση και με τον ίδιο του τον εαυτό. Το τεράστιο κενό της απώλειας της σχέσης του με το Θεό προσπάθησε να γεμίσει χρησιμοποιώντας εγωιστικά την κτίση για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του σώματός του (αυτά που λέμε ένστικτα), καταστρέφοντας το σώμα του (ασθένεια και θάνατος), την κτίση (καταστροφή του περιβάλλοντος) και τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους.
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ήρθε στον κόσμο θυσιάστηκε και ανέστη, για να μας δείξει τον τρόπο να ανακτήσουμε τα χαρίσματα του κατ' εικόνα και μας άνοιξε ξανά το δρόμο προς το καθ΄ομοίωσιν στη Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι ο Χριστιανός καλείται και πάλι να χρησιμοποιήσει ένα απ' τα σημαντικότερα χαρίσματα του κατ' εικόνα, την ελεύθερη βούληση, για να υπερβεί την δουλεία των ενστίκτων και τα δεσμά που των δένουν μ' αυτό τον κόσμο (τον φθαρτό) για να κερδίσει την ελευθερία του πνεύματος και την αιώνια ζωή για την οποία πλάστηκε.
Η υπέρβαση της δουλείας των ενστίκτων δε σημαίνει και άρνησή τους. Σημαίνει όμως ότι το πνεύμα θα είναι κύριος του σώματος και όχι το σώμα του πνεύματος. Ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να χαίρεται την κτίση και το σώμα του, αρκεί να το κάνει σύμφωνα με το σκοπό για τον οποίο πλάστηκε.
Στο πως μπορεί να το κάνει αυτό βοηθούν οι οδηγίες, που μας έδωσε ο Θεός, για να μας διευκολύνει. Οι οδηγίες αυτές δόθηκαν από το Θεό σε μας από Αγάπη, όπως αυτές που δίνει ένας γονιός στο παιδί του, και όχι με διάθεση καταναγκασμού. Δεν είμαστε δούλοι του Θεού, αλλά παιδιά του Θεού, αδελφοί του Χριστού και συγκληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών.
Οι έκφραση "δούλοι του Θεού" παρεξηγείται από το σύγχρονο άνθρωπο, που προσπαθεί να υποτάξει τα πάντα στην υπηρεσία του εγώ του. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος, για να μπορέσει ν' απολαύσει αυτή τη ζωή χωρίς κίνδυνο να καταστρέψει τον εαυτό του και την κτίση, μπορεί να το κάνει μόνο υποτάσσοντας οικειοθελώς τη θέλησή του στην απέραντη Αγάπη του Θεού και στο Μέγα Έλεός Του.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Το ότι σέβομαι και τιμώ τον απόστολο των εθνών Παύλο ίσως φαίνεται από την ¨υπογραφή@ που έχω επιλέξει. Έχω μια σχετική μικρή επίγνωση των γραφών και δέχομαι ότι αποτελούν αλήθεια και πηγή γνώσης που οδηγεί ως μονόδρομο στην γνώση του Α και του Ω του τριαδικού Θεού (Εγώ ειμί το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ». (Αποκάλυψις 1:8 ))
Απλά μια και η σελίδα προσφέρεται για συζήτηση επιθυμώ με τη βοήθεια όλων σας να ξεκαθαρίσω το βαθμό που η θεωρητική πλευρά του χριστιανικού τρόπου ζωής όπως εκφράζεται στις γραφές μπορεί να πλαισιωθεί στην καθημερινότητα του κόσμου πέρα από τα πλαίσια του μοναχισμού. Δεν μιλώ υλιστικά καθώς δεν είμαι υλιστής. Τηρώ όμως τη ρήση μελετάτε τας γραφάς, ως εκ τούτου αναρωτιέμαι σε τι βαθμό η σχέση του ανθρώπου με το Θεό του δίνει στο βραχυπρόθεσμο διάστημα παραμονής του στη γή δικαιώματα ώστε να ζήσει ευτυχισμένος. Η όλη πορεία του ανθρώπου όπως προσδιορίζεται στη γραφή αποτελεί ένα γολγοθά στον οποίο ο πιστός έχει μονίμως ένα σταυρό στην πλάτη. Τι γίνεται όμως με τη φυσική απέχθεια του ανθρώπου για μια μίζερη ζωή;Γιατί θα πρέπει να ζώ εγώ μίζερα όταν οι υπόλοιποι δεν το κάνουν; Πότε θα εφαρμοστεί στους προδότες της χώρας και της πίστεως το ρηθέν υπό του μεγίστου των αποστόλων Παύλου«πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2). Καταλαβαίνεις ότι όταν μιλάς σε άνθρώπους που είναι έξω από το στενό κύκλο της εκκλησίας (σε μια παρέα δηλαδή) χρειάζεσαι πρακτικά επιχειρήματα τα οποία δεν συμπίπτουν με την άριστη παράθεση την οποία κάνεις και την οποία εγώ μεν αποδέχομαι αλλά κάποιος άλλος θα θεωρήσει ως μή αποδεκτή. Συνεπώς αν δεν μπορέσεις να απαντήσεις εκείνη τη στιγμή δεν εκθέτεις μόνο τον ευατό σου αλλά και τον πνευματικό σου και την πίστη σου και το Πνέυμα το Αγιο το οποίο στέλνει ο Κύριος ώστε να ξέρεις τι θα απαντήσεις.
Εν κατακλείδι αν ήσουν σε μια παρέα όπου ο πιο ¨πιστός¨ γνωρίζει πως η Αγία γραφή είναι απλά ενα βιβλίο με μαύρο εξώφυλο και σου έλεγε ότι η θρησκεία σου μόνο υποχρεώσεις σου βάζει και σου στερεί κάθε δικαίωμα ενώ οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της κλέβουν και καταδυναστεύουν το ποιμνοιο τους, ενώ ο Θεός σου δεν τιμωρεί εμπράκτως κανένα πές μου τι θα τους απαντούσες και πως θα μπορούσες να υπερασπιστείς το άνωθεν χωρίο«πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2). Καθώς πράγματι αν εγώ κλέψω 10 ευρώ μπορεί να πέσει κανενα δέντρο απάνω μου αλλά άλλοι που έχουν κλέψει τα άντερά του (συγνώμη για τη μη δόκιμη έκφραση) απολαμβάνουν μια τεράστια κοιλία μια υπέροχη σύζυγο και 78 ακίνητα(αναφέρομαι σε γνωστό πολιτικό ο οποίος με κατηγόρησε ότι μαζί του έφαγα τα κλεμένα!!!!??????)
Απλά μια και η σελίδα προσφέρεται για συζήτηση επιθυμώ με τη βοήθεια όλων σας να ξεκαθαρίσω το βαθμό που η θεωρητική πλευρά του χριστιανικού τρόπου ζωής όπως εκφράζεται στις γραφές μπορεί να πλαισιωθεί στην καθημερινότητα του κόσμου πέρα από τα πλαίσια του μοναχισμού. Δεν μιλώ υλιστικά καθώς δεν είμαι υλιστής. Τηρώ όμως τη ρήση μελετάτε τας γραφάς, ως εκ τούτου αναρωτιέμαι σε τι βαθμό η σχέση του ανθρώπου με το Θεό του δίνει στο βραχυπρόθεσμο διάστημα παραμονής του στη γή δικαιώματα ώστε να ζήσει ευτυχισμένος. Η όλη πορεία του ανθρώπου όπως προσδιορίζεται στη γραφή αποτελεί ένα γολγοθά στον οποίο ο πιστός έχει μονίμως ένα σταυρό στην πλάτη. Τι γίνεται όμως με τη φυσική απέχθεια του ανθρώπου για μια μίζερη ζωή;Γιατί θα πρέπει να ζώ εγώ μίζερα όταν οι υπόλοιποι δεν το κάνουν; Πότε θα εφαρμοστεί στους προδότες της χώρας και της πίστεως το ρηθέν υπό του μεγίστου των αποστόλων Παύλου«πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2). Καταλαβαίνεις ότι όταν μιλάς σε άνθρώπους που είναι έξω από το στενό κύκλο της εκκλησίας (σε μια παρέα δηλαδή) χρειάζεσαι πρακτικά επιχειρήματα τα οποία δεν συμπίπτουν με την άριστη παράθεση την οποία κάνεις και την οποία εγώ μεν αποδέχομαι αλλά κάποιος άλλος θα θεωρήσει ως μή αποδεκτή. Συνεπώς αν δεν μπορέσεις να απαντήσεις εκείνη τη στιγμή δεν εκθέτεις μόνο τον ευατό σου αλλά και τον πνευματικό σου και την πίστη σου και το Πνέυμα το Αγιο το οποίο στέλνει ο Κύριος ώστε να ξέρεις τι θα απαντήσεις.
Εν κατακλείδι αν ήσουν σε μια παρέα όπου ο πιο ¨πιστός¨ γνωρίζει πως η Αγία γραφή είναι απλά ενα βιβλίο με μαύρο εξώφυλο και σου έλεγε ότι η θρησκεία σου μόνο υποχρεώσεις σου βάζει και σου στερεί κάθε δικαίωμα ενώ οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της κλέβουν και καταδυναστεύουν το ποιμνοιο τους, ενώ ο Θεός σου δεν τιμωρεί εμπράκτως κανένα πές μου τι θα τους απαντούσες και πως θα μπορούσες να υπερασπιστείς το άνωθεν χωρίο«πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2). Καθώς πράγματι αν εγώ κλέψω 10 ευρώ μπορεί να πέσει κανενα δέντρο απάνω μου αλλά άλλοι που έχουν κλέψει τα άντερά του (συγνώμη για τη μη δόκιμη έκφραση) απολαμβάνουν μια τεράστια κοιλία μια υπέροχη σύζυγο και 78 ακίνητα(αναφέρομαι σε γνωστό πολιτικό ο οποίος με κατηγόρησε ότι μαζί του έφαγα τα κλεμένα!!!!??????)
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Αγαπητέ Μάνο, όλη η ανάλυσή σου στηρίζεται στις υποθέσεις:
1. Οι Χριστιανοί απαρνούνται την παρούσα ζωή για τη μέλλουσα. Σηκώνουν το σταυρό που τους φόρτωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία Του (τι βλασφημία αλήθεια αυτή) και γι αυτό υποφέρουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
2. Όσοι επιλέξουν να μην ακολουθήσουν τη διδασκαλία του Χριστού, ζουν άνετα και ελεύθερα χωρίς προβλήματα και απολαμβάνουν αυτή τη ζωή συνεχώς μέχρι το τέλος της.
Αυτές οι δυο υποθέσεις είναι και οι δυο τους εντελώς ψευδείς. Στην πραγματικότητα είναι μια σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, πάνω στην οποία στηρίζεται ο εχθρός του ανθρώπου (ο διάβολος) για να μας αποτρέψει ν΄ακολουθήσουμε το δρόμο που μας προτείνει ο Χριστός, επειδή ξέρει ότι αν το κάνουμε θα καταλάβουμε την απάτη του. Ας το αναλύσουμε όμως συνοπτικά.
Ας ξεκινήσουμε από τη δεύτερη υπόθεση, ότι δηλαδή όσοι ζουν αδιαφορώντας για τη Βασιλεία των Ουρανών και το θέλημα του Θεού, απολαμβάνουν την παρούσα ζωή χωρίς προβλήματα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που θα έρθει σ΄αυτή τη ζωή και δεν θα λάβει το μερίδιο των δοκιμασιών που του αναλογεί. Προβλήματα στην οικογένεια από την οποία προέρχεται (χωρισμοί γονιών, έλλειψη αγάπης ή κατανόησης, κληρονομικά προβλήματα κ.ά.) , αποτυχίες, απογοητεύσεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή έρωτες, ασθένειες, ατυχήματα, οικονομικές αποτυχίες, φτώχεια, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, γερατειά και τέλος θάνατος (σωματικός). Τα περισσότερα απ' αυτά, αν όχι όλα, τα περνούν όλοι οι άνθρωποι. Είναι η κοινή μοίρα της μεταπτωτικής κατάστασης του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούν να τ' αποφύγουν ούτε οι πιο δυνατοί, οι πιο πλούσιοι, οι πιο διάσημοι. Μάλιστα, όταν ένας άνθρωπος ζει μακριά από το Θεό και δεν έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι η ζωή αυτή είναι αγώνας κι ότι είναι καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για τα δύσκολα, τότε με την παραμικρή δοκιμασία καταρρακώνεται και διαλύεται, αφού δεν έχει πουθενά να στηριχτεί και καμιά ελπίδα στην οποία να προσβλέπει.
Βλέπουμε επομένως ότι ο σταυρός είναι μια κατάσταση αναπόφευκτη για όλους τους ανθρώπους κι όχι μια κατάσταση που αφορά μόνο τους Χριστιανούς. Σε αντίθεση μ' όσους βρίσκονται μακριά από το Θεό, οι Χριστιανοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα, στις δοκιμασίες τους είναι προετοιμασμένοι, δεν σηκώνουν μόνοι το σταυρό τους και έχουν την βάσιμη ελπίδα της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Χριστός δεν ήρθε να μας φορτώσει τον σταυρό, αλλά να δώσει στο σταυρό μας την προοπτική της Αναστάσεως. Ο Χριστός λέει:
"Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. 25 ός γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν. 26 τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; 27 μέλλει γάρ ο υιός τού ανθρώπου έρχεσθαι εν τή δόξη τού πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού." (Ματθ. 16, 24-27)
Μέσα στο απόσπασμα αυτό φαίνεται που μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε ο Χριστός, κουβαλώντας το σταυρό μας, όχι στο σταυρό, επειδή αυτό ούτως ή άλλως θα το υποστούμε, αλλά στη Δόξα Του. Για να το πετύχουμε αρκεί με το σταυρό μας να Τον ακολουθήσουμε, τηρώντας το θέλημά Του, και τότε στο τέλος του δρόμου μας περιμένει η δικαία κρίση Του και η Ανάσταση.
Μάλιστα ο Χριστός, εφ' όσον αποφασίσουμε να Τον ακολουθήσουμε, μας υπόσχεται ότι θα είναι δίπλα μας και θα μας ενισχύει στις δοκιμασίες, έτσι ώστε το φορτίο του σταυρού να μας φανεί ελαφρύτερο και να μη λυγίσουμε κάτω απ' το βάρος του:
" 28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών· 30 ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν. " (Ματθ. 11, 28-30)
Ποιο όμως είναι το θέλημα Του, που μας καλεί να εφαρμόσουμε, ώστε να Τον ακολουθήσουμε;
"36 Διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τώ νόμω; 37 ο δε Ιησούς έφη αυτώ· Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τή καρδία σου και εν όλη τή ψυχή σου και εν όλη τή διανοία σου· 38 αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. 39 δευτέρα δε ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. 40 εν ταύταις ταίς δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται. " (Ματθ. 22, 36-40)
Ν' αγαπήσουμε το Θεό μ' όλη μας την καρδιά, ώστε να μας δώσει τη δύναμη ν' αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας τουλάχιστον όπως τον εαυτό μας. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η εντολή της Αγάπης προς το Θεό αφορά αποκλειστικά την άλλη ζωή (κάτι που είναι επίσης λάθος), η εντολή της αγάπης προς τους συνανθρώπους είναι φανερό ότι αφορά κυρίως την παρούσα ζωή. Αν εφαρμόζαμε όλοι οι άνθρωποι την εντολή της αγάπης προς το συνάνθρωπο, είναι φανερό ότι αυτή η ζωή θα μπορούσε να γίνει κομμάτι του Παραδείσου, όχι επειδή θα σταματούσαν οι δοκιμασίες, αφού όπως είπαμε είναι σύμφυτες με τη μεταπτωτική κατάστασή μας, αλλά η αγάπη των συνανθρώπων μας θα έκανε τις χαρές μεγαλύτερες και τις λύπες μικρότερες.
Θα μου πεις ότι όλ' αυτά στον κόσμο που ζούμε είναι ουτοπία. Σήμερα κανείς δεν αγαπάει κανένα κι όλοι πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να κερδίσουν λίγες στιγμές απόλαυσης των επίγειων αγαθών. Φταίει όμως ο Χριστός για τη σημερινή κατάντια των ανθρώπων; Φταίει Εκείνος που δεν πίστεψαν στη μοναδική βιώσιμη πρόταση για να γίνει αυτός ο κόσμος Παράδεισος για όλους και προτίμησαν να τον μετατρέψουν σε Κόλαση; Μήπως σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ το μήνυμα του Ευαγγελίου, που όλοι έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε που οδηγεί τον κόσμο μας η αφροσύνη μας;
Πάντως Μάνο μου, ακόμη κι αν εφαρμόζοντας την εντολή της αγάπης δεν καταφέρουμε να κερδίσουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, τουλάχιστον θα έχουμε συμπαραστάτη και βοηθό δίπλα μας τον ίδιο τον Κύριο. Ακόμη και γι αυτό μόνο αξίζει η προσπάθεια.
1. Οι Χριστιανοί απαρνούνται την παρούσα ζωή για τη μέλλουσα. Σηκώνουν το σταυρό που τους φόρτωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία Του (τι βλασφημία αλήθεια αυτή) και γι αυτό υποφέρουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
2. Όσοι επιλέξουν να μην ακολουθήσουν τη διδασκαλία του Χριστού, ζουν άνετα και ελεύθερα χωρίς προβλήματα και απολαμβάνουν αυτή τη ζωή συνεχώς μέχρι το τέλος της.
Αυτές οι δυο υποθέσεις είναι και οι δυο τους εντελώς ψευδείς. Στην πραγματικότητα είναι μια σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, πάνω στην οποία στηρίζεται ο εχθρός του ανθρώπου (ο διάβολος) για να μας αποτρέψει ν΄ακολουθήσουμε το δρόμο που μας προτείνει ο Χριστός, επειδή ξέρει ότι αν το κάνουμε θα καταλάβουμε την απάτη του. Ας το αναλύσουμε όμως συνοπτικά.
Ας ξεκινήσουμε από τη δεύτερη υπόθεση, ότι δηλαδή όσοι ζουν αδιαφορώντας για τη Βασιλεία των Ουρανών και το θέλημα του Θεού, απολαμβάνουν την παρούσα ζωή χωρίς προβλήματα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που θα έρθει σ΄αυτή τη ζωή και δεν θα λάβει το μερίδιο των δοκιμασιών που του αναλογεί. Προβλήματα στην οικογένεια από την οποία προέρχεται (χωρισμοί γονιών, έλλειψη αγάπης ή κατανόησης, κληρονομικά προβλήματα κ.ά.) , αποτυχίες, απογοητεύσεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή έρωτες, ασθένειες, ατυχήματα, οικονομικές αποτυχίες, φτώχεια, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, γερατειά και τέλος θάνατος (σωματικός). Τα περισσότερα απ' αυτά, αν όχι όλα, τα περνούν όλοι οι άνθρωποι. Είναι η κοινή μοίρα της μεταπτωτικής κατάστασης του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούν να τ' αποφύγουν ούτε οι πιο δυνατοί, οι πιο πλούσιοι, οι πιο διάσημοι. Μάλιστα, όταν ένας άνθρωπος ζει μακριά από το Θεό και δεν έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι η ζωή αυτή είναι αγώνας κι ότι είναι καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για τα δύσκολα, τότε με την παραμικρή δοκιμασία καταρρακώνεται και διαλύεται, αφού δεν έχει πουθενά να στηριχτεί και καμιά ελπίδα στην οποία να προσβλέπει.
Βλέπουμε επομένως ότι ο σταυρός είναι μια κατάσταση αναπόφευκτη για όλους τους ανθρώπους κι όχι μια κατάσταση που αφορά μόνο τους Χριστιανούς. Σε αντίθεση μ' όσους βρίσκονται μακριά από το Θεό, οι Χριστιανοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα, στις δοκιμασίες τους είναι προετοιμασμένοι, δεν σηκώνουν μόνοι το σταυρό τους και έχουν την βάσιμη ελπίδα της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Χριστός δεν ήρθε να μας φορτώσει τον σταυρό, αλλά να δώσει στο σταυρό μας την προοπτική της Αναστάσεως. Ο Χριστός λέει:
"Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. 25 ός γάρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν. 26 τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; 27 μέλλει γάρ ο υιός τού ανθρώπου έρχεσθαι εν τή δόξη τού πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού." (Ματθ. 16, 24-27)
Μέσα στο απόσπασμα αυτό φαίνεται που μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε ο Χριστός, κουβαλώντας το σταυρό μας, όχι στο σταυρό, επειδή αυτό ούτως ή άλλως θα το υποστούμε, αλλά στη Δόξα Του. Για να το πετύχουμε αρκεί με το σταυρό μας να Τον ακολουθήσουμε, τηρώντας το θέλημά Του, και τότε στο τέλος του δρόμου μας περιμένει η δικαία κρίση Του και η Ανάσταση.
Μάλιστα ο Χριστός, εφ' όσον αποφασίσουμε να Τον ακολουθήσουμε, μας υπόσχεται ότι θα είναι δίπλα μας και θα μας ενισχύει στις δοκιμασίες, έτσι ώστε το φορτίο του σταυρού να μας φανεί ελαφρύτερο και να μη λυγίσουμε κάτω απ' το βάρος του:
" 28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών· 30 ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν. " (Ματθ. 11, 28-30)
Ποιο όμως είναι το θέλημα Του, που μας καλεί να εφαρμόσουμε, ώστε να Τον ακολουθήσουμε;
"36 Διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τώ νόμω; 37 ο δε Ιησούς έφη αυτώ· Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τή καρδία σου και εν όλη τή ψυχή σου και εν όλη τή διανοία σου· 38 αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. 39 δευτέρα δε ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. 40 εν ταύταις ταίς δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται. " (Ματθ. 22, 36-40)
Ν' αγαπήσουμε το Θεό μ' όλη μας την καρδιά, ώστε να μας δώσει τη δύναμη ν' αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας τουλάχιστον όπως τον εαυτό μας. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η εντολή της Αγάπης προς το Θεό αφορά αποκλειστικά την άλλη ζωή (κάτι που είναι επίσης λάθος), η εντολή της αγάπης προς τους συνανθρώπους είναι φανερό ότι αφορά κυρίως την παρούσα ζωή. Αν εφαρμόζαμε όλοι οι άνθρωποι την εντολή της αγάπης προς το συνάνθρωπο, είναι φανερό ότι αυτή η ζωή θα μπορούσε να γίνει κομμάτι του Παραδείσου, όχι επειδή θα σταματούσαν οι δοκιμασίες, αφού όπως είπαμε είναι σύμφυτες με τη μεταπτωτική κατάστασή μας, αλλά η αγάπη των συνανθρώπων μας θα έκανε τις χαρές μεγαλύτερες και τις λύπες μικρότερες.
Θα μου πεις ότι όλ' αυτά στον κόσμο που ζούμε είναι ουτοπία. Σήμερα κανείς δεν αγαπάει κανένα κι όλοι πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να κερδίσουν λίγες στιγμές απόλαυσης των επίγειων αγαθών. Φταίει όμως ο Χριστός για τη σημερινή κατάντια των ανθρώπων; Φταίει Εκείνος που δεν πίστεψαν στη μοναδική βιώσιμη πρόταση για να γίνει αυτός ο κόσμος Παράδεισος για όλους και προτίμησαν να τον μετατρέψουν σε Κόλαση; Μήπως σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ το μήνυμα του Ευαγγελίου, που όλοι έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε που οδηγεί τον κόσμο μας η αφροσύνη μας;
Πάντως Μάνο μου, ακόμη κι αν εφαρμόζοντας την εντολή της αγάπης δεν καταφέρουμε να κερδίσουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, τουλάχιστον θα έχουμε συμπαραστάτη και βοηθό δίπλα μας τον ίδιο τον Κύριο. Ακόμη και γι αυτό μόνο αξίζει η προσπάθεια.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Παρά τα όσα σωψστά αναφέρεις δεν μου έχεις απαντήσει στα ακόλουθα:
a) Ποια τα δικαιώματα του πιστού στην ορθόδοξη κοινωνία.
b)αναφέρεις ότι η ακόλουθη σκέψη είναι λάθος:
Οι Χριστιανοί απαρνούνται την παρούσα ζωή για τη μέλλουσα. Σηκώνουν το σταυρό που τους φόρτωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία Του (τι βλασφημία αλήθεια αυτή) και γι αυτό υποφέρουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Δε νομίζω ότι η σκέψη αυτή είναι λάθος. Αντίθετα όταν ο Ιδιος ο Κύριος ρωτήθηκε από το νεανία τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή αφού έχει τηρήσει το νόμο και τους προφήτες , ο Θεός του απάντησε ότι μόνο ένα του μένει για την τελειώτητα, να δώσει ότι έχει και δεν έχει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει.
Αν η δήλωση αυτή του Θεού δεν αποτελεί την απόλυτη αποστροφή απέναντι στην παρούσα ζωή και την προσήλωση σε ένα τρόπο ζωής ο οποίος έιναι εξ ολοκλήρου στηριγμένος στη στέρηση και τη μιζέρια τότε τι είναι?
Πραγματικά πιστεύω ότι τα μέτρα λιτότητας που επιβάλει η Κυβέρνηση και το ΔΝΤ είναι απόλυτα εμπνευσμένα από την Αγία Γραφή. Σκοπός του Χριστιανισμού είναι το σύνολο των πιστών να μην νιώθουν καμμία ευχαρίστηση στον κόσμο αυτό, να απεχθάνονται κάθε κοσμική ομορφιά και εν κατακλείδι να στερούνται.
Θυμάσια όταν η Μαρθα ζήτησε από τον Κύριο να πει στην αδελφή της να την βοηθήσει στο τραπέζι την απάντηση του Χριστου περί αγαθής μερίδος???? Ποια η γνώμη σου αλήθεια για το χωρίο αυτό της γραφής? Δεν πιστοποιεί τα ανωτέρω??
C) Οταν ο κύριος δήλωσε στους μαθητές του ότι ευκολότερα θα περάσει μια καμήλα από την βελώνα παρά ενας πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν μας παραπέμπει σε μια αποστροφή του πλούτου και την επιλογή των στερήσεων???
d) Οταν δεν άφησε τον μαθητή του να ασχολήθεί με την κηδεία του πατέρα του για να μην μπλέξει με τα κληρονομικά «Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. η´ 22) δεν ωθεί τον άνθρωπο στην πλήρη απάρνηση κάθε υλικής έννοιας???
Εν τέλει, πως να αμφισβητήσω ότι για κληρονομήσω την Βασιλεία των Ουρανών χρειάζεται να αγαπώ το Θεό μου το Συνάνθρωπό μου αλλά και να κάνω το αντίθετο από ότι η φύση του ανθρώπου επιθυμεί?
Πως να αμφισβητήσω ότι δεν χριάζεται μελέτη για τις εντολές του Θεού, απλά ότι σου αρέσει μη το κάνεις και τελείωσες???!!!
a) Ποια τα δικαιώματα του πιστού στην ορθόδοξη κοινωνία.
b)αναφέρεις ότι η ακόλουθη σκέψη είναι λάθος:
Οι Χριστιανοί απαρνούνται την παρούσα ζωή για τη μέλλουσα. Σηκώνουν το σταυρό που τους φόρτωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία Του (τι βλασφημία αλήθεια αυτή) και γι αυτό υποφέρουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Δε νομίζω ότι η σκέψη αυτή είναι λάθος. Αντίθετα όταν ο Ιδιος ο Κύριος ρωτήθηκε από το νεανία τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή αφού έχει τηρήσει το νόμο και τους προφήτες , ο Θεός του απάντησε ότι μόνο ένα του μένει για την τελειώτητα, να δώσει ότι έχει και δεν έχει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει.
Αν η δήλωση αυτή του Θεού δεν αποτελεί την απόλυτη αποστροφή απέναντι στην παρούσα ζωή και την προσήλωση σε ένα τρόπο ζωής ο οποίος έιναι εξ ολοκλήρου στηριγμένος στη στέρηση και τη μιζέρια τότε τι είναι?
Πραγματικά πιστεύω ότι τα μέτρα λιτότητας που επιβάλει η Κυβέρνηση και το ΔΝΤ είναι απόλυτα εμπνευσμένα από την Αγία Γραφή. Σκοπός του Χριστιανισμού είναι το σύνολο των πιστών να μην νιώθουν καμμία ευχαρίστηση στον κόσμο αυτό, να απεχθάνονται κάθε κοσμική ομορφιά και εν κατακλείδι να στερούνται.
Θυμάσια όταν η Μαρθα ζήτησε από τον Κύριο να πει στην αδελφή της να την βοηθήσει στο τραπέζι την απάντηση του Χριστου περί αγαθής μερίδος???? Ποια η γνώμη σου αλήθεια για το χωρίο αυτό της γραφής? Δεν πιστοποιεί τα ανωτέρω??
C) Οταν ο κύριος δήλωσε στους μαθητές του ότι ευκολότερα θα περάσει μια καμήλα από την βελώνα παρά ενας πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν μας παραπέμπει σε μια αποστροφή του πλούτου και την επιλογή των στερήσεων???
d) Οταν δεν άφησε τον μαθητή του να ασχολήθεί με την κηδεία του πατέρα του για να μην μπλέξει με τα κληρονομικά «Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. η´ 22) δεν ωθεί τον άνθρωπο στην πλήρη απάρνηση κάθε υλικής έννοιας???
Εν τέλει, πως να αμφισβητήσω ότι για κληρονομήσω την Βασιλεία των Ουρανών χρειάζεται να αγαπώ το Θεό μου το Συνάνθρωπό μου αλλά και να κάνω το αντίθετο από ότι η φύση του ανθρώπου επιθυμεί?
Πως να αμφισβητήσω ότι δεν χριάζεται μελέτη για τις εντολές του Θεού, απλά ότι σου αρέσει μη το κάνεις και τελείωσες???!!!
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Μάνο, διαβάζεις αποσπασματικά τις απαντήσεις μου και αγνοείς την ουσία τους. Αφού, λοιπόν, δεν μπορώ έτσι να σε πείσω, διάβασε την παρακάτω ιστορία μήπως σε βοηθήσει να καταλάβεις.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Ένας ασκητής, βλέποντας την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, προσευχόταν στον Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που οι δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται. Ενώ προσευχόταν ο ασκητής, άκουσε μια φωνή που του έλεγε :
-Μη ζητάς εκείνα που δεν φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού. Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.
Ο Γέροντας όταν τα άκουσε όλα αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο και έφτασε σε ένα λιβάδι, που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί κοντά ήταν και μια βρύση κι ένα γέρικο δένδρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε και κρύφτηκε καλά.
Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος, πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί. Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε. Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους, αλλά χωρίς να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα. Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο και έφυγε, χωρίς να αντιληφθεί τίποτε για τα φλουριά. Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσα από τα χωράφια. Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει. Την ώρα που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο πρόσωπο από οργή και όρμησε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε. Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτε και έφυγε λυπημένος.
Ο Γέροντας εκείνος, τα έβλεπε όλα αυτά μέσα από την κουφάλα. Λυπόταν πολύ και έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο έλεγε :
-Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισέ μου σε παρακαλώ πώς υπομένει η αγαθότητά Σου τέτοια αδικία! Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε και άλλος άδικα φονεύθηκε!
Ενώ ο γέροντας προσευχόταν, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε :
-Μη λυπάσαι γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά από αυτά που συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα κατ’ οικονομία. Άκουσε λοιπόν : αυτός που έχασε τα φλουριά, είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά. Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε τον Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του έδωσε τα διπλά. Εκείνος πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτε και όμως φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο. Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του έκανε έργα χριστιανικά και θεάρεστα. Διαρκώς παρακαλούσε τον Θεό να τον συγχωρέσει και συνήθιζε να λέει :
-Θεέ μου, τέτοιον θάνατο που έδωσα, ίδιον να μου δώσεις!
Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή που εκδήλωσε τη μετάνοιά του. Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, που όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο. Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι και επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο, όπως Του το είχε ζητήσει, και τον πήρε κοντά Του, χαρίζοντάς του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι' αυτό του το φιλότιμο!
Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά και έκανε τον φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία του και τη φιλαργυρία του. Τον άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια. Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!
Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση βλέπεις να ήταν άδικος, ή σκληρός και άπονος ο Θεός; Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού, για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας : «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου» (Ψαλμ ΡΙΗ, 137).
________________
Επιμένεις να ερμηνεύεις εντελώς επιφανειακά την Αγία Γραφή, απομονώνοντας, μόνο αυτό που εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία σου και αγνοώντας την ουσία του Ευαγγελίου.
Ο Χριστός, όταν ρωτήθηκε από τον πλούσιο νέο για το πως μπορεί κάποιος να σωθεί, ήξερε ως καρδιογνώστης, ότι το μόνο πρόβλημα που εμπόδιζε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να σωθεί ήταν η υπερβολική αγάπη του για το χρήμα. Τόσο πολύ αγαπούσε το χρήμα, ώστε το έβαζε πάνω από την αγάπη του για τους συνανθρώπους του, αλλά ακόμη και πάνω από την αγάπη του στο Θεό και την επιθυμία του να ζήσει μαζί Του στον Παράδεισο. Έτσι αφού του επανέλαβε τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου, που ήξερε ότι ήδη τις τηρούσε, χτύπησε την ευαίσθητη χορδή του, δηλαδή την αιτία, που τον εμπόδιζε να πλησιάσει το Θεό. Η προτροπή αυτή, να μοιράσει τα πλούτη του για να μπορέσει να Τον ακολουθήσει, αφορούσε τον συγκεκριμένο άνθρωπο και δεν είναι γενική. Την είπε στο συγκεκριμένο άνθρωπο επειδή ακριβώς τα πλούτη του τον εμπόδιζαν να Τον ακολουθήσει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, δηλαδή αν ο νεανίας διαχειριζόταν τα πλούτη του σωστά, δε θα χρειαζόταν να του δώσει τη συγκεκριμένη λύση.
Ο Θεός κάθε φορά βλέπει στον κάθε άνθρωπο, τι είναι αυτό που δεσμεύει και τον εμποδίζει να Τον πλησιάσει, κι εκείνο ακριβώς του ζητά να βάλει στην άκρη. Όχι επειδή σε γενικές γραμμές είναι αμαρτία, αλλά επειδή η διαστροφή του το έχει κάνει αμαρτία.
Παράδειγμα, η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς δεν είναι αμαρτία, αντίθετα είναι μέσα στα πλαίσια της γενικότερης εντολής της αγάπης κι αναφέρεται ρητά στις 10 εντολές. Η υπερβολική αγάπη όμως προς τους γονείς, η έμμεση ειδωλοποίηση τους, είναι αμαρτία κι εμποδίζει τον άνθρωπο να πλησιάσει στο Θεό. Πιθανότατα, αυτό συνέβαινε μ' εκείνο τον άνθρωπο, που ο Χριστός του είπε να μην πάει να θάψει τον πατέρα του, και δεν είχε σχέση με τα κληρονομικά.
Ο Χριστός δεν μας ζητά ν' απαρνηθούμε τα εγκόσμια, αλλά να κάνουμε σωστή χρήση τους. Δεν μας ζητά ν' αρνηθούμε τις απολαύσεις, αλλά να τις αναφέρουμε σ' Εκείνον που μας τις χάρισε. Δε μας ζητά να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, αλλά να είμαστε εικόνες Θεού, όπως μας έπλασε, κι όχι χώμα, όπως καταντήσαμε.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Ένας ασκητής, βλέποντας την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, προσευχόταν στον Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που οι δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται. Ενώ προσευχόταν ο ασκητής, άκουσε μια φωνή που του έλεγε :
-Μη ζητάς εκείνα που δεν φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού. Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.
Ο Γέροντας όταν τα άκουσε όλα αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο και έφτασε σε ένα λιβάδι, που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί κοντά ήταν και μια βρύση κι ένα γέρικο δένδρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε και κρύφτηκε καλά.
Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος, πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί. Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε. Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους, αλλά χωρίς να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα. Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο και έφυγε, χωρίς να αντιληφθεί τίποτε για τα φλουριά. Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσα από τα χωράφια. Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει. Την ώρα που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο πρόσωπο από οργή και όρμησε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε. Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτε και έφυγε λυπημένος.
Ο Γέροντας εκείνος, τα έβλεπε όλα αυτά μέσα από την κουφάλα. Λυπόταν πολύ και έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο έλεγε :
-Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισέ μου σε παρακαλώ πώς υπομένει η αγαθότητά Σου τέτοια αδικία! Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε και άλλος άδικα φονεύθηκε!
Ενώ ο γέροντας προσευχόταν, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε :
-Μη λυπάσαι γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά από αυτά που συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα κατ’ οικονομία. Άκουσε λοιπόν : αυτός που έχασε τα φλουριά, είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά. Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε τον Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του έδωσε τα διπλά. Εκείνος πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτε και όμως φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο. Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του έκανε έργα χριστιανικά και θεάρεστα. Διαρκώς παρακαλούσε τον Θεό να τον συγχωρέσει και συνήθιζε να λέει :
-Θεέ μου, τέτοιον θάνατο που έδωσα, ίδιον να μου δώσεις!
Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή που εκδήλωσε τη μετάνοιά του. Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, που όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο. Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι και επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο, όπως Του το είχε ζητήσει, και τον πήρε κοντά Του, χαρίζοντάς του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι' αυτό του το φιλότιμο!
Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά και έκανε τον φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία του και τη φιλαργυρία του. Τον άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια. Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!
Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση βλέπεις να ήταν άδικος, ή σκληρός και άπονος ο Θεός; Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού, για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας : «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου» (Ψαλμ ΡΙΗ, 137).
________________
Επιμένεις να ερμηνεύεις εντελώς επιφανειακά την Αγία Γραφή, απομονώνοντας, μόνο αυτό που εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία σου και αγνοώντας την ουσία του Ευαγγελίου.
Ο Χριστός, όταν ρωτήθηκε από τον πλούσιο νέο για το πως μπορεί κάποιος να σωθεί, ήξερε ως καρδιογνώστης, ότι το μόνο πρόβλημα που εμπόδιζε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να σωθεί ήταν η υπερβολική αγάπη του για το χρήμα. Τόσο πολύ αγαπούσε το χρήμα, ώστε το έβαζε πάνω από την αγάπη του για τους συνανθρώπους του, αλλά ακόμη και πάνω από την αγάπη του στο Θεό και την επιθυμία του να ζήσει μαζί Του στον Παράδεισο. Έτσι αφού του επανέλαβε τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου, που ήξερε ότι ήδη τις τηρούσε, χτύπησε την ευαίσθητη χορδή του, δηλαδή την αιτία, που τον εμπόδιζε να πλησιάσει το Θεό. Η προτροπή αυτή, να μοιράσει τα πλούτη του για να μπορέσει να Τον ακολουθήσει, αφορούσε τον συγκεκριμένο άνθρωπο και δεν είναι γενική. Την είπε στο συγκεκριμένο άνθρωπο επειδή ακριβώς τα πλούτη του τον εμπόδιζαν να Τον ακολουθήσει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, δηλαδή αν ο νεανίας διαχειριζόταν τα πλούτη του σωστά, δε θα χρειαζόταν να του δώσει τη συγκεκριμένη λύση.
Ο Θεός κάθε φορά βλέπει στον κάθε άνθρωπο, τι είναι αυτό που δεσμεύει και τον εμποδίζει να Τον πλησιάσει, κι εκείνο ακριβώς του ζητά να βάλει στην άκρη. Όχι επειδή σε γενικές γραμμές είναι αμαρτία, αλλά επειδή η διαστροφή του το έχει κάνει αμαρτία.
Παράδειγμα, η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς δεν είναι αμαρτία, αντίθετα είναι μέσα στα πλαίσια της γενικότερης εντολής της αγάπης κι αναφέρεται ρητά στις 10 εντολές. Η υπερβολική αγάπη όμως προς τους γονείς, η έμμεση ειδωλοποίηση τους, είναι αμαρτία κι εμποδίζει τον άνθρωπο να πλησιάσει στο Θεό. Πιθανότατα, αυτό συνέβαινε μ' εκείνο τον άνθρωπο, που ο Χριστός του είπε να μην πάει να θάψει τον πατέρα του, και δεν είχε σχέση με τα κληρονομικά.
Ο Χριστός δεν μας ζητά ν' απαρνηθούμε τα εγκόσμια, αλλά να κάνουμε σωστή χρήση τους. Δεν μας ζητά ν' αρνηθούμε τις απολαύσεις, αλλά να τις αναφέρουμε σ' Εκείνον που μας τις χάρισε. Δε μας ζητά να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι, αλλά να είμαστε εικόνες Θεού, όπως μας έπλασε, κι όχι χώμα, όπως καταντήσαμε.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Φίλε και αδελφέ Νίκο,
Μου αποδίδεις την κατηγορία ότι ερμηνεύω την Αγία Γραφή όπως με εξυπηρετεί στην επιχειρηματολογία μου.
Η επιχειρηματολογία που αναφέρεις όμως ποια είναι και σε τι αποσκοπεί ???????
Μήπως να γκρεμίσω το οικοδόμημα της Εκκλησίας???Αυτό είναι αδύνατο καθώς ούτε οι πύλες του Αδη δεν μπορούν να το πετύχουν(ματθ ιστ 18 καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής)
Μήπως να πείσω τον ευατό μου να φύγει από τους κόλπους της??? Αυτό δεν απαιτεί το διάβασμα της Αγίας Γραφής, άλλωστε αν ήθελα να φύγω είμαι ελεύθερος να το κάνω κανείς δεν θέλει ούτε μπορεί να με εμποδίσει!!!!!!!Ούτε και η ίδια η εκκλησία(Καθολική Επιστολή Ιωάννου Α19 ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ' ἡμῶν· ἀλλ' ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν)
Μήπως να διαβάλω τους αδελφούς που επισκέπτονται την ιστοσελίδα όπως ο Δαίμονας (Α Πέτρου κεφ Ε 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ).Πίστεψέ με ότι αν δήλωνα αθεος θα είχα σαφώς μεγαλύτερη απείχιση από το να διαβάλω κάποιον με χωρία της γραφής που οι περισσότεροι δεν έχουν καν ακούσει πόσο μάλλον μελετήσει.
Μήπως είμαι Αιρετικός????Τότε δεν θα συμμετείχα στα μυστήρια της Αγίας και ομοουσίου και αδιαρέτου Τριάδος, ούτε θα ζητούσα τη μεσιτεία των Αγίων και της Βασιλομήτωρος αειπαρθένου Μαρίας,ούτε θα έκανα το σταυρό μου το οποίον όπλον κατά του Διαβόλου ο Κύριος έδωσε!!!>
Τότε όμως Νίκο, αφού σαφώς κανένα από τα παραπάνω δεν ισχύει,σε τι εξυπηρετεί η επιχειρηματολογία μου, που στοχεύει και γιατί η μελέτη μου είναι επιφανιακή όπως σαφώς αναφέρεις στην απάντησή σου?
Σου ανέφερα από την πρώτημου επιστολή, όταν με δεχτήκατε στη σελίδα (και σας ευχαριστώ και ελπίζω να μη με διαγράψετε) ότι ενδιαφέρομαι να ξεκαθαρίσω το βαθμό που η θεωρητική πλευρά του χριστιανικού τρόπου ζωής όπως εκφράζεται στις γραφές μπορεί να πλαισιωθεί στην καθημερινότητα του κόσμου πέρα από τα πλαίσια του μοναχισμού. Δεν μιλώ υλιστικά καθώς δεν είμαι υλιστής. Τηρώ όμως τη ρήση μελετάτε τας γραφάς, ως εκ τούτου αναρωτιέμαι σε τι βαθμό η σχέση του ανθρώπου με το Θεό του δίνει στο βραχυπρόθεσμο διάστημα παραμονής του στη γή δικαιώματα ώστε να ζήσει ευτυχισμένος.
Επιμένεις να μη μου αναφέρες τα δικαιώματα του πιστού, σε μια οικογενειακή σχέση οπως είναι η σχέση Πατέρα και παιδιού το παιδί έχει δικαιώματα, έχει το δικαίωμα της αγαπης, το δικαίωμα της ασφάλειας, το δικαίωμα της παιδείας, το δικαίωμα της προστασίας από τους επίβουλους συνανθρώπους. Βέβαια έχει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην οικογένεια και τις αρχές που επιβάλει αυτή.
Δεν κατακρίνω τις αρχές της χριστιανικής οικογένειας Νίκο! Οπως δέχομαι ότι δύο παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται, δέχομαι τους θείους νόμους. Εξήγησέ μου ομως ποια είναι τα δικαιώματα του πιστού και συγκεκριμένα το δικαίωμα της ασφάλειας.
Το κείμενο που παρέθεσες σαφώς δεν με καλύπτει(αλήθεια μπορείς εσύ να φανταστείς τον Πάγκαλο ως Μοναχό ή τους πολιτικούς ηγέτες μας που κατέκλεψαν όλους μας ως μοναχούς... εδώ θα γέλαγε πιστεύω και ο πιο αυστηρός Ηγούμενος)
Ρωτώ λοιπόν και θέλω απάντηση από την Αγία Γραφή......
Πως εφαρμόζεται το «πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2) στην περίπτωση αυτών, όταν εγώ με τρια παιδιά βαπτισμένα στο όνομα του Πατρός και του Υιου και του Αγίου Πνευματος δεν τα βγάζω πέρα ενώ τα δις χορεύουν τριγύρω μας.
Οταν εγώ κάνω ένα αμάρτημα τιμωρούμαι (και δίκαια βέβαια!!) Που είναι το δικαίωμα της δίκαιας αντιμετώπισης που τα παιδιά μου απαιτουν και τους το προσφέρω. Είναι παράλογο να το απαιτώ και εγώ από τον Πατέρα μας?? Για το λόγο αυτό με κατηγορείς ότι είμαι επιφανιακός μελετητής των γραφών ακι ότι η επιχειρηματολογία μου εχει σκοπιμότητες???
Μπορείς να εξηγήσεις σε όλους όσους προσεγγίζουν πλέον τα όρια της εξευτελισμένης φτώχειας (και πίστεψέ με είναι πολλοί!!!!!) τι εννοεί ο ψαλμοδός με το Ὁ διδοὺς τροφὴν πάσῃ σαρκὶ,
Ειλικρινά για να καταλήξω και να ολοκληρώσω την απολογία μου Νίκο, δεν με προβληματίζει ούτε η φτώχεια, ούτε η τιμωρία, ούτε η αποστροφή του Θεού για την ανθρώπινη καλοπέραση, αυτά είναι το φυσικό επακόλουθο της πτώσης.
Αυτό που με προβληματίζει είναι η μεροληψία. Αλλοι με μικρά πταίσματα τιμωρούνται δυσανάλλογα σε σχέση με κακούργους οι οποίοι ενδεχομένως να κριθούν αρνητικά τη μέρα εκείνη, αλλά ο βίος τους είναι προκλητικός στην παρούσα ζωή!!
Και συνοψίζω, Είναι ο Κύριος της Δόξης αμερόληπτος? (το ξέρω ότι είναι!!!!!!!) Πως μπορούμε όμως να προσεγγίσουμε έστω μια λογική γύρω από τις φιανομενικά (τονίζω το φαινομενικά!!!!!!!!!)
μεροληπτικές εις βάρος των απλών ανθρώπων ενέργειες Του???
Μου αποδίδεις την κατηγορία ότι ερμηνεύω την Αγία Γραφή όπως με εξυπηρετεί στην επιχειρηματολογία μου.
Η επιχειρηματολογία που αναφέρεις όμως ποια είναι και σε τι αποσκοπεί ???????
Μήπως να γκρεμίσω το οικοδόμημα της Εκκλησίας???Αυτό είναι αδύνατο καθώς ούτε οι πύλες του Αδη δεν μπορούν να το πετύχουν(ματθ ιστ 18 καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής)
Μήπως να πείσω τον ευατό μου να φύγει από τους κόλπους της??? Αυτό δεν απαιτεί το διάβασμα της Αγίας Γραφής, άλλωστε αν ήθελα να φύγω είμαι ελεύθερος να το κάνω κανείς δεν θέλει ούτε μπορεί να με εμποδίσει!!!!!!!Ούτε και η ίδια η εκκλησία(Καθολική Επιστολή Ιωάννου Α19 ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ' ἡμῶν· ἀλλ' ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν)
Μήπως να διαβάλω τους αδελφούς που επισκέπτονται την ιστοσελίδα όπως ο Δαίμονας (Α Πέτρου κεφ Ε 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ).Πίστεψέ με ότι αν δήλωνα αθεος θα είχα σαφώς μεγαλύτερη απείχιση από το να διαβάλω κάποιον με χωρία της γραφής που οι περισσότεροι δεν έχουν καν ακούσει πόσο μάλλον μελετήσει.
Μήπως είμαι Αιρετικός????Τότε δεν θα συμμετείχα στα μυστήρια της Αγίας και ομοουσίου και αδιαρέτου Τριάδος, ούτε θα ζητούσα τη μεσιτεία των Αγίων και της Βασιλομήτωρος αειπαρθένου Μαρίας,ούτε θα έκανα το σταυρό μου το οποίον όπλον κατά του Διαβόλου ο Κύριος έδωσε!!!>
Τότε όμως Νίκο, αφού σαφώς κανένα από τα παραπάνω δεν ισχύει,σε τι εξυπηρετεί η επιχειρηματολογία μου, που στοχεύει και γιατί η μελέτη μου είναι επιφανιακή όπως σαφώς αναφέρεις στην απάντησή σου?
Σου ανέφερα από την πρώτημου επιστολή, όταν με δεχτήκατε στη σελίδα (και σας ευχαριστώ και ελπίζω να μη με διαγράψετε) ότι ενδιαφέρομαι να ξεκαθαρίσω το βαθμό που η θεωρητική πλευρά του χριστιανικού τρόπου ζωής όπως εκφράζεται στις γραφές μπορεί να πλαισιωθεί στην καθημερινότητα του κόσμου πέρα από τα πλαίσια του μοναχισμού. Δεν μιλώ υλιστικά καθώς δεν είμαι υλιστής. Τηρώ όμως τη ρήση μελετάτε τας γραφάς, ως εκ τούτου αναρωτιέμαι σε τι βαθμό η σχέση του ανθρώπου με το Θεό του δίνει στο βραχυπρόθεσμο διάστημα παραμονής του στη γή δικαιώματα ώστε να ζήσει ευτυχισμένος.
Επιμένεις να μη μου αναφέρες τα δικαιώματα του πιστού, σε μια οικογενειακή σχέση οπως είναι η σχέση Πατέρα και παιδιού το παιδί έχει δικαιώματα, έχει το δικαίωμα της αγαπης, το δικαίωμα της ασφάλειας, το δικαίωμα της παιδείας, το δικαίωμα της προστασίας από τους επίβουλους συνανθρώπους. Βέβαια έχει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην οικογένεια και τις αρχές που επιβάλει αυτή.
Δεν κατακρίνω τις αρχές της χριστιανικής οικογένειας Νίκο! Οπως δέχομαι ότι δύο παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται, δέχομαι τους θείους νόμους. Εξήγησέ μου ομως ποια είναι τα δικαιώματα του πιστού και συγκεκριμένα το δικαίωμα της ασφάλειας.
Το κείμενο που παρέθεσες σαφώς δεν με καλύπτει(αλήθεια μπορείς εσύ να φανταστείς τον Πάγκαλο ως Μοναχό ή τους πολιτικούς ηγέτες μας που κατέκλεψαν όλους μας ως μοναχούς... εδώ θα γέλαγε πιστεύω και ο πιο αυστηρός Ηγούμενος)
Ρωτώ λοιπόν και θέλω απάντηση από την Αγία Γραφή......
Πως εφαρμόζεται το «πάσα παράβασις και παρακοή λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. β, 2) στην περίπτωση αυτών, όταν εγώ με τρια παιδιά βαπτισμένα στο όνομα του Πατρός και του Υιου και του Αγίου Πνευματος δεν τα βγάζω πέρα ενώ τα δις χορεύουν τριγύρω μας.
Οταν εγώ κάνω ένα αμάρτημα τιμωρούμαι (και δίκαια βέβαια!!) Που είναι το δικαίωμα της δίκαιας αντιμετώπισης που τα παιδιά μου απαιτουν και τους το προσφέρω. Είναι παράλογο να το απαιτώ και εγώ από τον Πατέρα μας?? Για το λόγο αυτό με κατηγορείς ότι είμαι επιφανιακός μελετητής των γραφών ακι ότι η επιχειρηματολογία μου εχει σκοπιμότητες???
Μπορείς να εξηγήσεις σε όλους όσους προσεγγίζουν πλέον τα όρια της εξευτελισμένης φτώχειας (και πίστεψέ με είναι πολλοί!!!!!) τι εννοεί ο ψαλμοδός με το Ὁ διδοὺς τροφὴν πάσῃ σαρκὶ,
Ειλικρινά για να καταλήξω και να ολοκληρώσω την απολογία μου Νίκο, δεν με προβληματίζει ούτε η φτώχεια, ούτε η τιμωρία, ούτε η αποστροφή του Θεού για την ανθρώπινη καλοπέραση, αυτά είναι το φυσικό επακόλουθο της πτώσης.
Αυτό που με προβληματίζει είναι η μεροληψία. Αλλοι με μικρά πταίσματα τιμωρούνται δυσανάλλογα σε σχέση με κακούργους οι οποίοι ενδεχομένως να κριθούν αρνητικά τη μέρα εκείνη, αλλά ο βίος τους είναι προκλητικός στην παρούσα ζωή!!
Και συνοψίζω, Είναι ο Κύριος της Δόξης αμερόληπτος? (το ξέρω ότι είναι!!!!!!!) Πως μπορούμε όμως να προσεγγίσουμε έστω μια λογική γύρω από τις φιανομενικά (τονίζω το φαινομενικά!!!!!!!!!)
μεροληπτικές εις βάρος των απλών ανθρώπων ενέργειες Του???
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Μάνο, επειδή βλέπω ότι τα επιχειρήματά μου δεν αρκούν να σε πείσουν, ότι ο Θεός μας αγαπά όλους εξ ίσου και δίνει στον καθένα αυτό που χρειάζεται, βλέποντάς το όμως από την οπτική του πνευματικού συμφέροντος, θα μου δώσεις λίγο χρόνο να επικοινωνήσω με τον π. Μάξιμο και να του θέσω τα ερωτήματά σου για να μας δώσει κι εκείνος τη συμβουλή του.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Καλησπέρα Davout, αν και ίσως να μην είμαι ο πλέον κατάλληλος θα προσπαθήσω να προσφέρω και εγώ μερικές απαντήσεις σε αυτόν τον όμορφο διάλογο που έχετε αναπτύξει.
Καταρχάς προβληματίστικα αρκετά στην ερώτηση σου περι δικαιωμάτων οπότε για να καταλάβω καλύτερα και τι ρωτάς έψαξα τον ορισμό:
δικαίωμα
1 οι ελευθερίες που δίνει ο νόμος στον πολίτη
2 κτ που επιτρέπεται, η δυνατότητα
Δεν θεωρώ πως η λέξη δικαίωμα είναι μια λέξη που μπορεί να αναφερθεί σε μια συζήτηση που αναφέρεται στον Θεό. Τι δικαιώματα έχει ο άνθρωπος να διεκδικήσει απο τον Θεό; ( Δεν είναι λίγο παράλογη ερώτηση; ) Παραταύτα (όχι τα δικαιόματα αλλα μάλλον) τα δώρα του Θεού και η αγαθότητα του είναι φανερά στις ζωές μας καθημερινά μόνο που εμείς δεν έχουμε μάτια να την αναγνωρίσουμε και τα μάτια σε αυτή την περίπτωση είναι η εμπιστοσύνη στην πρόνεια του και οι καλοί λογισμοί.
Όσο για τις ελευθερίες, όπως σου είπε και ο Νίκος, Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει.
Η Χριστιανοί δεν απαρνούνται την παρούσα ζωή, αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο Χριστός δεν έπλασε την παρούσα ζωή/κόσμο όπως εσύ και εγώ την βλέπουμε σήμερα (έχω ως ιδανικές στο μυαλό μου της πρωτοχριστιανικές κοινωνίες). Αυτή η ζωή (η σημερινή) είναι αποτέλεσμα των παθών του ανθρώπου, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν απο τον Θεό. Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο να αγωνιστεί για να τον πλησιάσει, να του δείξει την καλή προαίρεση του και να γίνει κοινωνός της βασιλείας του.
Πριν μίλησα για πρωτοχριστιανικές κοινωνίες όπου τα πάντα απ όσο γνωρίζω ήταν κοινοβιακά οργανωμένα. Πιστεύω πως η ιδιοκτησία είναι ενα αγκάθι στην καρδιά ενός χριστιανού, ενα αγκάθι που δεν του επιτρέπει να προσφέρει στον συνάνθρωπο. Επίσης ο πλούτος κατα κάποιον τρόπο απομακρύνει τον άνθρωπο απο το να βλέπει την πρόνεια του Θεού διότι αυτός που έχει λεφτά πιστεύει πως μπορεί να εξασφαλίσει τον εαυτό του. Μέσα στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον ένα κύριο χαρακτηριστικό του πλούτου είναι ο εγωκεντρικός του χαρακτήρας.
Επίσης γράφεις πως στην ουσία ο Χριστός προσκαλεί τον άνθρωπο σε
Στέρηση αδερφέ είναι να μην έχεις ένα ζευγάρι παπούτσια να φορέσεις.
Λιτότητα είναι να έχεις 1-2-3 ζευγάρια παπούτσια να φορέσεις.
"Φυσιολογικό" είναι να έχεις ( ; ) ζευγάρια παπούτσια να φορέσεις, εκ των οποίων μερικά θα φορεθούν 1 φορά τον χρόνο.(ίσως τα πουκάμισα να ήταν καλύτερο παράδειγμα)
Πιστεύω τελικά πως δεν στερούμαστε αλλά κάνουμε μια μικρή θυσία, ο καθένας βάση των δυνάμεων του. Αυτή η θυσία δεν φέρνει μιζέρια αλλά χαρά και αγάπη γιατί νιώθεις την δύναμη αυτής της προσφοράς.
d) Οταν δεν άφησε τον μαθητή του να ασχολήθεί με την κηδεία του πατέρα του για να μην μπλέξει με τα κληρονομικά «Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. η´ 22) δεν ωθεί τον άνθρωπο στην πλήρη απάρνηση κάθε υλικής έννοιας???
«Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς»
Εξηγεί πολύ όμορφα ο Άγιος Χρυσόστομος τι εννούσε με την λέξη νεκρούς.
Και σχετικά με την μεροληψία, πιστεύω πως ο Νίκος σου απάντησε πολύ όμορφα με την διήγηση του πατρός Παισίου. Αλλά διάβασε και αυτό:
ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ ;
Ένα άλλο άρθρο που πιστεύω πως προσθέτει αρκετά στην κουβέντα είναι αυτό :
Η άρνηση του Εγώ
a) Ποια τα δικαιώματα του πιστού στην ορθόδοξη κοινωνία.
Καταρχάς προβληματίστικα αρκετά στην ερώτηση σου περι δικαιωμάτων οπότε για να καταλάβω καλύτερα και τι ρωτάς έψαξα τον ορισμό:
δικαίωμα
1 οι ελευθερίες που δίνει ο νόμος στον πολίτη
2 κτ που επιτρέπεται, η δυνατότητα
Δεν θεωρώ πως η λέξη δικαίωμα είναι μια λέξη που μπορεί να αναφερθεί σε μια συζήτηση που αναφέρεται στον Θεό. Τι δικαιώματα έχει ο άνθρωπος να διεκδικήσει απο τον Θεό; ( Δεν είναι λίγο παράλογη ερώτηση; ) Παραταύτα (όχι τα δικαιόματα αλλα μάλλον) τα δώρα του Θεού και η αγαθότητα του είναι φανερά στις ζωές μας καθημερινά μόνο που εμείς δεν έχουμε μάτια να την αναγνωρίσουμε και τα μάτια σε αυτή την περίπτωση είναι η εμπιστοσύνη στην πρόνεια του και οι καλοί λογισμοί.
Όσο για τις ελευθερίες, όπως σου είπε και ο Νίκος, Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει.
Οι Χριστιανοί απαρνούνται την παρούσα ζωή για τη μέλλουσα. Σηκώνουν το σταυρό που τους φόρτωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία Του (τι βλασφημία αλήθεια αυτή) και γι αυτό υποφέρουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Η Χριστιανοί δεν απαρνούνται την παρούσα ζωή, αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο Χριστός δεν έπλασε την παρούσα ζωή/κόσμο όπως εσύ και εγώ την βλέπουμε σήμερα (έχω ως ιδανικές στο μυαλό μου της πρωτοχριστιανικές κοινωνίες). Αυτή η ζωή (η σημερινή) είναι αποτέλεσμα των παθών του ανθρώπου, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν απο τον Θεό. Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο να αγωνιστεί για να τον πλησιάσει, να του δείξει την καλή προαίρεση του και να γίνει κοινωνός της βασιλείας του.
C) Οταν ο κύριος δήλωσε στους μαθητές του ότι ευκολότερα θα περάσει μια καμήλα από την βελώνα παρά ενας πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν μας παραπέμπει σε μια αποστροφή του πλούτου και την επιλογή των στερήσεων???
Πριν μίλησα για πρωτοχριστιανικές κοινωνίες όπου τα πάντα απ όσο γνωρίζω ήταν κοινοβιακά οργανωμένα. Πιστεύω πως η ιδιοκτησία είναι ενα αγκάθι στην καρδιά ενός χριστιανού, ενα αγκάθι που δεν του επιτρέπει να προσφέρει στον συνάνθρωπο. Επίσης ο πλούτος κατα κάποιον τρόπο απομακρύνει τον άνθρωπο απο το να βλέπει την πρόνεια του Θεού διότι αυτός που έχει λεφτά πιστεύει πως μπορεί να εξασφαλίσει τον εαυτό του. Μέσα στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον ένα κύριο χαρακτηριστικό του πλούτου είναι ο εγωκεντρικός του χαρακτήρας.
Επίσης γράφεις πως στην ουσία ο Χριστός προσκαλεί τον άνθρωπο σε
μια προσήλωση σε ένα τρόπο ζωής ο οποίος έιναι εξ ολοκλήρου στηριγμένος στη στέρηση και τη μιζέρια
Στέρηση αδερφέ είναι να μην έχεις ένα ζευγάρι παπούτσια να φορέσεις.
Λιτότητα είναι να έχεις 1-2-3 ζευγάρια παπούτσια να φορέσεις.
"Φυσιολογικό" είναι να έχεις ( ; ) ζευγάρια παπούτσια να φορέσεις, εκ των οποίων μερικά θα φορεθούν 1 φορά τον χρόνο.(ίσως τα πουκάμισα να ήταν καλύτερο παράδειγμα)
Πιστεύω τελικά πως δεν στερούμαστε αλλά κάνουμε μια μικρή θυσία, ο καθένας βάση των δυνάμεων του. Αυτή η θυσία δεν φέρνει μιζέρια αλλά χαρά και αγάπη γιατί νιώθεις την δύναμη αυτής της προσφοράς.
d) Οταν δεν άφησε τον μαθητή του να ασχολήθεί με την κηδεία του πατέρα του για να μην μπλέξει με τα κληρονομικά «Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. η´ 22) δεν ωθεί τον άνθρωπο στην πλήρη απάρνηση κάθε υλικής έννοιας???
«Ἅφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς»
Εξηγεί πολύ όμορφα ο Άγιος Χρυσόστομος τι εννούσε με την λέξη νεκρούς.
Και σχετικά με την μεροληψία, πιστεύω πως ο Νίκος σου απάντησε πολύ όμορφα με την διήγηση του πατρός Παισίου. Αλλά διάβασε και αυτό:
ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ ;
Ένα άλλο άρθρο που πιστεύω πως προσθέτει αρκετά στην κουβέντα είναι αυτό :
Η άρνηση του Εγώ
Re: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Μάνος; Ο παλιός ιάκχος του εσωτερικά και του φόρουμ στην παλαιά του κατοικία; Από την συζήτηση νομίζω πως ναι, γιατί και τότε είχαμε ξανακάνει περίπου την ίδια συζήτηση δίχως αποτέλεσμα.
Καταρχήν είσαι καλά Μάνο; Κατα δεύτερον θα επανέλθω σύντομα για τα όσα κουβεντιάζετε.
Καταρχήν είσαι καλά Μάνο; Κατα δεύτερον θα επανέλθω σύντομα για τα όσα κουβεντιάζετε.
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 23 και 0 επισκέπτες