Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση;

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Νέστορας
Δημοσιεύσεις: 68
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:39 pm

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νέστορας » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:50 pm

Όσο ήμασταν μικροί, οι διδαχές των μεγαλύτερων ανθρώπων μας είχαν πείσει ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι τόποι. Κάποιο μέρη δηλαδή όπου πας αφού πεθάνεις. Το γεγονός του αν θα πας στην Κόλαση ή τον Παράδεισο προσδιοριζόταν από το πώς έζησες τη ζωή σου στη γη. Αν ήσουν καλό παιδί, θα πήγαινες στον Παράδεισο, αν ήσουν κακό, στην Κόλαση. Βεβαίως, από εκεί και πέρα το πράγμα άρχισε να θολώνει σε όλες του τις προεκτάσεις. Το καλό παιδί ταυτίστηκε με το υπάκουο στις επιταγές των γονέων του παιδί, ενώ ως κακό παιδί κατέληξε να χαρακτηρίζεται ένα λίγο πιο σκανδαλιάρικο, λίγο πιο άτακτο, ακόμη και κάποιο που δεν έτρωγε το φαγητό του. Ακόμα και εκείνο το παιδί, δεχόταν απειλές του στυλ: «Θα πας στην κόλαση», «Όποιος δεν ακούει τους γονείς του θα πάει στην κόλαση» και άλλα τέτοια. Απ’ την άλλη, ο Παράδεισος ήταν συνυφασμένος με ένα όμορφο εξοχικό τοπίο όπου επικρατούσε ηρεμία και γαλήνη. Ασφαλώς ο κάθε ένας ήταν «ελεύθερος» να παραμετροποιεί όπως ήθελε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι μας επανατοποθετούσαν στα φυσικά μας σώματα (τα οποία όμως ήταν απεξαρτημένα από βιολογική συντήρηση), κάποιοι μας έκαναν αγγέλους και κάποιοι άλλοι μας έκαναν άϋλες ψυχές που πετούσαν. Στον αντίποδα, η κόλαση ήταν ένα μέρος φριχτό, συνήθως υπόγειο, όμοιο σπηλαίου με φωτιές να καίνε ολόγυρα και έναν ατέρμονο βασανισμό των όσων βρίσκονταν εκεί. Βασιλιάς της κολάσεως ο κόκκινος δράκοντας σατανάς. Και πάλι ο καθένας «έβλεπε» αυτό το μέρος όπως ήθελε.

Όταν μεγαλώσαμε, ανεξάρτητα του δρόμου που ο καθένας μας ακολούθησε, πάψαμε να πιστεύουμε αυτή την ιστορία (όπως πάψαμε και να περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη να κατέβει από την καμινάδα) και οι περισσότεροι από εμάς άρχισαν να ασπάζονται την άποψη που θέλει τον Παράδεισο και την κόλαση να είναι καταστάσεις της ψυχής. Δηλαδή, το πώς θα είναι η ψυχή μας (ήτοι το άφθαρτο κομμάτι του εαυτού μας) αφού η μηχανή (ήτοι το σώμα μας) σταματήσει να δουλεύει. Θα είναι σε κατάσταση γαλήνης? (Παράδεισος) ή σε κατάσταση βασανισμού και πόνου? (κόλαση). Αυτή τη φορά λοιπόν, ο κάθε ένας από εμάς ήταν «ελεύθερος» να πλάσει ιστορίες που είχαν όμως ως σημείο αναφοράς μια κατάσταση και όχι κάποιον τόπο.

Αυτό που θα πρέπει αρχικά να ξεκαθαρίσουμε, είναι το εξής. Ο Παράδεισος και η κόλαση, είναι κάτι που έχει επίδραση στη ζωή μας αφού πεθάνουμε ή όσο ζούμε? Με άλλα λόγια. Η μετοίκηση στον Παράδεισο λαμβάνει χώρα αφού πεθάνουμε ή εν τέλει «η κόλαση κι ο Παράδεισος είν’ εδώ» (όπως λέει και το γνωστό άσμα). Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να απαντηθεί, καθώς στην περίπτωση που ο Παράδεισος και η κόλαση αναφέρονται (και) σε αυτή τη ζωή, αποκλείεται να είναι κάποιος τόπος όπου ρίχνεται ο καθένας αναλόγως των αμαρτιών του. Μιλάμε για μια κατάσταση. Για κάτι το συμβολικό αν το θέλετε.

Ας «μεταφερθούμε» στη Γραφή όμως και ας αναζητήσουμε εκεί τις απαντήσεις. Ξεκινώντας από την έρευνα της λέξεως «κόλαση», με έκπληξη, θα έρθουμε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι η λέξη αυτή αναφέρεται δύο φορές στην Καινή Διαθήκη (θα τις εξετάσουμε παρακάτω). Στην Παλαιά, μόνο ο Προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρεται στην κόλαση (στην υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη συναντούμε τη λέξη «ακολασία») επτά φορές:

18
20 ει ανταποδιδοται αντι αγαθων κακα οτι συνελαλησαν ρηματα κατα της ψυχης μου και την κολασιν αυτων εκρυψαν μοι μνησθητι εστηκοτος μου κατα προσωπον σου του λαλησαι υπερ αυτων αγαθα του αποστρεψαι τον θυμον σου απ αυτων
.
.
.
.
30 εκαστον κατα την οδον αυτου κρινω υμας οικος ισραηλ λεγει κυριος επιστραφητε και αποστρεψατε εκ πασων των ασεβειων υμων και ουκ εσονται υμιν εις κολασιν αδικιας

14
3 υιε ανθρωπου οι ανδρες ουτοι εθεντο τα διανοηματα αυτων επι τας καρδιας αυτων και την κολασιν των αδικιων αυτων εθηκαν προ προσωπου αυτων ει αποκρινομενος αποκριθω αυτοις
4 δια τουτο λαλησον αυτοις και ερεις προς αυτους ταδε λεγει κυριος ανθρωπος ανθρωπος εκ του οικου ισραηλ ος αν θη τα διανοηματα αυτου επι την καρδιαν αυτου και την κολασιν της αδικιας αυτου ταξη προ προσωπου αυτου και ελθη προς τον προφητην εγω κυριος αποκριθησομαι αυτω εν οις ενεχεται η διανοια αυτου
.
.
7 διοτι ανθρωπος ανθρωπος εκ του οικου ισραηλ και εκ των προσηλυτων των προσηλυτευοντων εν τω ισραηλ ος αν απαλλοτριωθη απ εμου και θηται τα ενθυμηματα αυτου επι την καρδιαν αυτου και την κολασιν της αδικιας αυτου ταξη προ προσωπου αυτου και ελθη προς τον προφητην του επερωτησαι αυτον εν εμοι εγω κυριος αποκριθησομαι αυτω εν ω ενεχεται εν αυτω

43
11 και αυτοι λημψονται την κολασιν αυτων περι παντων ων εποιησαν και διαγραψεις τον οικον και τας εξοδους αυτου και την υποστασιν αυτου και παντα τα προσταγματα αυτου και παντα τα νομιμα αυτου γνωριεις αυτοις και διαγραψεις εναντιον αυτων και φυλαξονται παντα τα δικαιωματα μου και παντα τα προσταγματα μου και ποιησουσιν αυτά

44
12 ανθ ων ελειτουργουν αυτοις προ προσωπου των ειδωλων αυτων και εγενετο τω οικω ισραηλ εις κολασιν αδικιας ενεκα τουτου ηρα την χειρα μου επ αυτους λεγει κυριος ο θεος

Διαβάζοντας τα παραπάνω, το συμπέρασμα που εξάγουμε είναι ο Προφήτης χρησιμοποιεί τη λέξη κόλαση στην κυριολεκτική της έννοια η οποία είναι η τιμωρία, το βδέλυγμα. Υπάρχει όμως και ένα άλλο νόημα της λέξεως, το οποίο συναντούμε στην Καινή Διαθήκη. Όπως είπαμε υπάρχουν δύο απευθείας αναφορές στη λέξη «κόλαση» στην Καινή Διαθήκη. Κατ’ αρχάς, στο Κατά Ματθαίον:

25
31 Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού,
32 και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και θέλει χωρίσει αυτούς απ' αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων,
33 και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.
34 Τότε ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς τους εκ δεξιών αυτού• Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.
35 Διότι επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω, εδίψησα, και με εποτίσατε, ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε,
36 γυμνός, και με ενεδύσατε, ησθένησα, και με επεσκέφθητε, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ.
37 Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν οι δίκαιοι, λέγοντες• Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν;
38 πότε δε σε είδομεν ξένον και εφιλοξενήσαμεν, ή γυμνόν και ενεδύσαμεν;
39 πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή και ήλθομεν προς σε;
40 Και αποκριθείς ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς αυτούς• Αληθώς σας λέγω, καθ' όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.
41 Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών• Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.
42 Διότι επείνασα, και δεν μοι εδώκατε να φάγω, εδίψησα, και δεν με εποτίσατε,
43 ξένος ήμην, και δεν με εφιλοξενήσατε, γυμνός, και δεν με ενεδύσατε, ασθενής και εν φυλακή, και δεν με επεσκέφθητε.
44 Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν και αυτοί, λέγοντες• Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμεν;
45 Τότε θέλει αποκριθή προς αυτούς, λέγων• Αληθώς σας λέγω, καθ' όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.
46 Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

Υπάρχει λοιπόν μία ευθεία εσχατολογική αναφορά (Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού,) στην οποία διαβάζουμε ότι όσοι δεν ακολουθήσουν το θέλημά Του, θα βληθούν στο πυρ το αιώνιον το ετοιμασμένο δια τον διάβολο. Παρακάτω το πυρ αυτό το ονομάζει «κόλασιν αιώνιον» και όλοι μας θυμόμαστε το χωρίο της Αποκαλύψεως:

10 και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων.
.
Μαζί τους
.
Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.

Έτσι λοιπόν, η κόλαση διαφαίνεται να είναι η λίμνη του πυρός και του θείου όπου και θα ριχθούν όλες οι σκοτεινές δυνάμεις έπειτα από τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Για τη λίμνη αυτή λίγα ξέρουμε:

8 Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον• ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων.

Φίλε μου Νικόλα, αυτή είναι και η δικιά μου αντίληψη περί κολάσεως. Η κόλαση είναι αυτή η λίμνη στην οποία και θα ριχθούν οι άνομοι, ήτοι οι αμαρτωλοί. Η κόλαση λοιπόν δεν έχει ιεραρχίες. Το βασίλειο του διαβόλου κάποιο άλλο πρέπει να είναι και όχι η κόλαση. Αλλιώς δεν έχει νόημα το να διαβάζουμε ότι εκεί θα ριχθεί ο διάβολος (μαζί με τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη και όλους τους απανταχού αμαρτωλούς) και θα βασανίζεται μέρα νύχτα εις τους αιώνας των αιώνων, αλλά παράλληλα θα είναι και βασιλιάς και θα μαστιγώνει τα ανθρωπάκια που θα σπάνε πέτρες. Η κόλαση, κόλαση θα είναι και για τον σατανά. Κανείς εξαιρούμενος. Όλοι οι… «κακοί» εκεί θα ριχθούν.

Κατά συνέπεια θεωρώ ότι η κόλαση αφορά μία κατάσταση μετά θάνατον (είναι ο θάνατος ο δεύτερος δηλαδή) η οποία όμως «κλειδώνει» από τον εν τη γη βίο μας. Το που και το πώς θα είναι λίγο με ενδιαφέρει. Γνωρίζω ότι ο βασανισμός θα είναι ΑΙΩΝΙΟΣ και γνωρίζω επίσης ότι δε θα ήθελα να είμαι εκεί!!!

{Η δεύτερη και τελευταία αναφορά περί κολάσεως στην Καινή Διαθήκη είναι στην πρώτη καθολική επιστολή του Ιωάννη όπου γράφει:
18 Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν• και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη.}

Ας πάμε παρακάτω όμως και ας εξετάσουμε τον Παράδεισο. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν ελαφρώς. Η λέξη παράδεισος εμφανίζεται πάνω από 20 φορές στην Παλαιά Διαθήκη (με περισσότερες αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη) και μόλις 3 στην Καινή Διαθήκη. Αν αρχίσουμε από την Καινή, το πρώτο χωρίο που θα συναντήσουμε είναι στο Κατά Λουκάν όπου ο Ιησούς λέει στον κλέφτη που είναι δίπλα Του στο σταυρό και μετανόησε:

2 Και έλεγε προς τον Ιησούν• Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.
43 Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς• Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.

Ο κλέφτης τη μέρα του θανάτου του (και ο παράδεισος λοιπόν έπεται του φυσικού θανάτου) θα είναι μετά του Κυρίου στον παράδεισο. Όπως και οι άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θα είναι μετα του διαβόλου και όλων των άλλων παλλικαριών στην κόλαση, έτσι και ο κλέφτης και πας ο εν ζωή μετανοών, δύναται να βρεθεί μετά του Χριστού στον Παράδεισο. Μετά το φυσικό θάνατο. Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε στις επιστολές προς τις 7 εκκλησίες:

7 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

Ας θυμηθούμε όμως τι είναι το ξύλο της ζωής:

8 Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.
9 Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ώραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν• και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.

Άλλο το ξύλο της ζωής (ζωή αιώνιον) και άλλο το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού λοιπόν. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή.

22 Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν• και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως•
23 Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη.
24 Και εξεδίωξε τον Αδάμ• και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.

Από αυτό το ξύλο, εμείς οι άνθρωποι (διαμέσω του Αδάμ) δεν δοκιμάσαμε. Και όπως διαφαίνεται από το κείμενο της Γέννεσης, δεν…..«προλάβαμε» να δοκιμάσουμε (γιατί ικανοί είμασταν να το κάνουμε και αυτό απ' ότι φαίνεται)! Όμως θα λάβουμε από το ξύλο της ζωής, θα μας δοθεί για την ακρίβεια, αν συγκαταλεχθούμε ανάμεσα στους «νικώντες» της Αποκαλύψεως. Ποιοι θα είναι αυτοί?

5 Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού.
.
.
.
7 Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός.

Κατά συνέπεια, η προσωπική μου άποψη ως προς τον παράδεισο, περιστρέφεται περισσότερο γύρω από την (μυστηριώδη) έννοια του ξύλου της ζωής, παρά του Παραδείσου αυτού καθ΄αυτού. Γι’ αυτό και στην αρχή έγραψα ότι εδώ τα πράγματα διαφοροποιούνται ελαφρώς. Ο Παράδεισος ως έννοια προϋπήρχε και διετέλεσε τον «ρόλο» που έπρεπε να διατελέσει στην Παλαιά Διαθήκη. Ασχέτως εάν εμείς «κλωτσήσαμε» αυτό που μας χαρίσθηκε. Αυτό πλέον σημασία δε φαίνεται να έχει. Ο Παράδεισος εμπεριέχει το ξύλο (=δένδρο) της ζωής το οποίο δίδεται στους ανθρώπους από τον Θεό και χαρίζει την αιώνια ζωή. Αυτό είναι που έχει σημασία και βρίσκεται εντός του Παραδείσου. Ήταν εκεί τόσο κατά τη Γέννηση του ανθρώπου και εκεί "περιμένει" την Ανάστασή του. Τότε που κάποιοι από εμάς θα έχουν καταφέρει να αποκαλούνται υιοί Του. Ας το διαβάσουμε:

2 Εν τω μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.
3 Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον• και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν
4 και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών.
5 Και νυξ δεν θέλει είσθαι εκεί, και δεν έχουσι χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου, διότι Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς, και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.

Συμπέρασμά μου λοιπόν, είναι ότι ο Παράδεισος και η κόλαση ΔΕΝ είναι πνευματικές καταστάσεις στην εν τη γη ζωή μας (όπως πολλοί έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει). Οι δύο αυτές έννοιες αναφέρονται και λαμβάνουν χώρα όχι απλά στη μετά θάνατο ζωή μας, αλλά φαίνεται να είναι καταστάσεις οριστικές, αμετάκλητες και αιώνιες, οι οποίες ενεργοποιούνται μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Η κόλαση (=λίμνη πυρός και θείου) για όλους τους "κακούς" (διαβολος, αντίχριστος, ψευδοπροφήτης, δαιμονες και όσους δεν εβρέθησαν στο Βιβλίο της Ζωής) και ο παράδεισος ανοίγει για να δωθεί το δένδρο της (αιώνιου) ζωής στους "κατοίκους" της ουράνιας Ιερουσαλήμ. Στους αμνούς του Θεού. Στους νικώντες. Όλα αυτά όμως, μετά την τελική Κρίση και μετά τη Δευτέρα Αυτού Παρουσία.

Εις το Όνομά Του



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:51 pm

Φίλε Νέστορα,

Η αλήθεια είναι ότι καταμπερδέυτηκα μ' όλα αυτά που γράφεις, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω πως κατέληξες στο συμπέρασμα, ότι ο Παράδεισος κι η Κόλαση:

ΔΕΝ είναι πνευματικές καταστάσεις στην εν τη γη ζωή μας (όπως πολλοί έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει).


Γιατί Νέστορα ο ίδιος ο Κύριος λέει στο Νικόδημο αλλά και αλλού:

18 ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται· ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.


Επίσης ο Ιησούς προσευχόμενος στον Θεό Πατέρα μετά το μυστικό δείπνο, παρακαλεί το Θεό για τους Μαθητές Του και για όλους του Χριστιανούς:

(Ιωαν. Κεφ. 17, 20-21)
"20 Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, 21 ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας."

Και σε μετάφραση:

"20 Όμως δεν παρακαλώ μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για 'κείνους που θα πιστεύσουν σε μένα με το κήρυγμα τους, 21 Για να είναι όλοι ένα. Όπως εσύ, Πατέρα, είσαι μαζί μου κι εγώ μαζί σου, έτσι να είναι και αυτοί μαζί μ’ εμάς, για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες."

Λεέι λοιπόν "ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας", δηλαδή να είναι κι αυτοί μαζί μας για να πιστέψουν ότι Εσύ με έστειλες. επομένως το "να είναι κι αυτοί μαζί μας" αναφέρεται σ' αυτή τη ζωή κι όχι στη μετα θάνατον ζωή. Αυτό σημαίνει ότι όποιος αγωνιστεί να πιστέψει εμπράκτως στο κήρυγμα των Αποστόλων, μπορεί απ' αυτή τη ζωή ν' αποκτήσει την αίσθηση της παρουσίας του Θεού μέσα του.

Βέβαια ολ΄ αυτά είναι ψιχία μπροστά σ΄αυτά που θ΄αξιωθεί να νοιώσει όποιος μετά το τέλος του παρόντος βίου βρεθεί "στις αγκάλες του Αβραάμ", αλλά σίγουρα δίνουν ένα σημαντικό κίνητρο σ΄αυτούς που αγωνίζονται, να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι τέλους.
Την άποψη αυτή υποστηρίζει με έμφαση ο π. Αθανάσιος Βατοπαιδινός ο Μητροπολίτης Λεμεσσού σε πολλές από τις ομιλίες του. Ότι δηλαδή ο θάνατος είναι απλά μια πόρτα που οδηγεί στην άλλη ζωή και δεν αλλάζει την κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου. Αν ο Άνθρωπος νοιώσει την Αγάπη του Θεού σ΄αυτή τη ζωή κι αγωνιστεί να φανεί αντάξιός της, τότε θα ενωθεί με το Θεό στην άλλη την πραγματική την αιώνια ζωή.

Αντίθετα όποιος δεν νοιώσει την Αγάπη αυτή σ΄ αυτή τη ζωή κι αντ΄αυτής προτιμήσει τις ηδονές του κόσμου τούτου, δεν θα αξιωθεί της Αγάπης αυτής και στην άλλη ζωή, αλλά η απώλεια θα είναι οριστική.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:51 pm

Επειδή βλέπω ότι το θέμα εγκαταλείφθηκε και το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, νομίζω ότι είναι σκόπιμο να το επαναφέρω στο προσκήνιο.

Όπως λέει κι ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άνθρωπος ελκύεται στην πνευματική ζωή, πρώτα απ' το φόβο της Κόλασης, έπειτα απ' την ελπίδα του Παραδείσου και στη συνέχεια μένει από αγάπη προς τον Θεό. Για να συμβούν όλα αυτά πρέπει να ξέρει τι είναι ο Παράδεισος και τι είναι η Κόλαση, για να ξέρει τι να προσδοκά ότι θα συμβεί μετά το τέλος της επίγειας ζωής του, εφόσον σ΄ αυτή τη ζωή πορευθεί με οδηγό την αγάπη στα γήινα ή με οδηγό την αγάπη του στο Χριστό.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να πω πως φαντάζομαι εγώ την Κόλαση και τον Παράδεισο για να το συζητήσουμε, τώρα που επέστρεψαν στο forum τα περισσότερα μέλη κι ήρθαν και νέα.

Νομίζω λοιπόν ότι η «γέενα του πυρός» το «μεγάλο σκουλήκι» και οι άλλες παρόμοιες εκφράσεις τόσο του ίδιου του Κυρίου όσο και τον Πατέρων της Εκκλησίας, είναι εκφράσεις μεταφορικές, που προσπαθούν να περιγράψουν παραστατικά το μέγεθος του πόνου που θα αισθάνεται η ψυχή του κεκοιμημένου, και μετά τη Δευτέρα Παρουσία και το αναστημένο σώμα, επειδή θα βρίσκεται μακριά απ’ την αγκαλιά του Θεού.

Ο τρόπος με τον οποίο προσπαθώ να κατανοήσω το μέγεθος του πόνου του ανθρώπου, που αφού θα γνωρίσει κατά το βιολογικό θάνατό του το μέγεθος της απέραντης Αγάπης του Θεού στη συνέχεια θα τη χάση οριστικά, είναι να τον παρομοιάσω με τον πόνο που νιώθει ο άνθρωπος όταν χάσει για διάφορους λόγους ένα πολυαγαπημένο του πρόσωπο. Ας πούμε όταν ένας ερωτευμένος νέος άνθρωπος για κάποιο λόγο χάσει ξαφνικά για πάντα το πρόσωπο που αγαπά. Το ξέσκισμα της καρδιάς του, που νοιώθει εκείνη τη στιγμή και η αίσθηση του θανάτου και της απώλειας των πάντων πολλαπλασιασμένα πολλές φορές, μπορούν πιστεύω να περιγράψουν, αυτό που θα αισθανθεί η ψυχή που δεν θα μπορέσει να ενωθεί με το Χριστό στη άλλη, την πραγματική ζωή.. Όμοιος είναι και ο πόνος που νοιώθει ένα παιδί που χάνει σε τρυφερή ηλικία τους γονείς του.

Αντίθετα η χαρά κι η απέραντη ευτυχία του Παράδεισου νομίζω μπορούν να παρασταθούν, με την απέραντη ευτυχία που νοιώθει ο ερωτευμένος άνθρωπος, όταν μετά από μακρόχρονη προσπάθεια, κατά τη διάρκεια της οποίας η αγάπη του κι ο πόθος του για το αγαπημένο πρόσωπο μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, επιτέλους καταφέρει να αποσπάσει το οριστικό ναι απ’ το πρόσωπο που αγαπά . Χίλιες φορές μεγαλύτερη ευτυχία θα νοιώσει η ψυχή, που, αφού αγαπήσει το Χριστό κι αγωνιστεί να κερδίσει την αγάπη αυτή, και ποθήσει κάθε μέρα της επίγειας ζωής ολοένα και περισσότερο την ένωση μαζί Του, τερματίσει την προσπάθεια και γίνει ένα με τον Αιώνιο Βασιλιά της καρδίας του.

Συγχωρέστε με, γιατί τα λόγια είναι πολύ λίγα για να περιγράψω αυτό που νοιώθω καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά.

Αυτές λοιπόν είναι οι σκέψεις μου για την Κόλαση και τον Παράδεισο και θα ‘θελα να τις συζητήσω μαζί σας μήπως και έχω πλανηθεί και βρίσκομαι μακριά από την αλήθεια,


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Iamxo
Δημοσιεύσεις: 6
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:46 pm

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Iamxo » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:52 pm

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ; ή πραγματικότητα ;

ΤΑ 23 ΤΕΛΩΝΙΑ
Η ψυχη περναει απο 23 τελωνια

1.Το τελωνιο της Κακολογιας
Σ'αυτο το τελωνιο εξεταζεται ποσους κατηγορησε ο ανθρωπος στη ζωη του.

2.Το τελωνιο της Υβρης
Εδω τα τελωνια εξεταζουν τις βρισιες που εχει πει ο ανθρωπος κατα την διαρκεια της ζωης του.

3.Το Τελωνιο του Φθονου
Εδω εξεταζεται ο φθονος,η κακεντρεχεια και η λυπη για τα ξενα αγαθα.

4.Το τελωνιο του Ψεματος
Εδω τα τελωνια εξεταζουν ολα τα ψεματα,μικρα η μεγαλα που ειπε ο ανθρωπος κατα την διαρκεια της ζωης του.

5.Το Τελωνιο του Θυμου και της Οργης
Σε αυτο το τελωνιο εξεταζονται οι στιγμες που ο ανθρωπος θυμωσε η οργιστικε η κοιταξε με κακια εναν συνανθρωπο του.

6.Το Τελωνιο της Υπερηφανειας
Εδω τα τελωνια εξεταζουν τις στιγμες υπερηφανειας και υπεροψιας του ανθρωπου προς τους συνανθρωπους του,οταν τους θεωρει υποδεεστερους απ'αυτον.

7.Το Τελωνιο της Βλασφημιας
Σε αυτο το τελωνιο εξεταζεται ποσες φορες βλασφημησε ο ανθρωπος στη ζωη του.

8.Το Τελωνιο της Φλυαριας και της Ανοησιας
Τα τελωνια εξεταζουν ποσες φορες ειπε κατι ανοητο η ποσες φορες ασχοληθηκε χωρις λογο με τους αλλους και ειπε κατι ασχημο γι'αυτους.

9.Το τελωνιο του Τοκου και του Δολου
Εδω εξεταζουν τα τελωνια τους τοκογλυφους και αυτους που ξεγελουν με διαφορα κολπα και τεχνασματα τους συνανθρωπους τους με σκοπο το κερδος.

10.Το Τελωνιο της Τεμπελιας και του Υπνου
Σ'αυτο το τελωνιο εξεταζεται αν κοιμασαι παρα πολυ,αν εισαι τεμπελης,αν εξαιτιας του υπνου και της τεμπελιας απουσιαζεις απο την Εκκλησια η δεν κανεις καποια καλη πραξη.

11.Το Τελωνιο της Φιλαργυριας
Εδω εξεταζεται το παθος για τα χρηματα και τον πλουτο.

12.Το Τελωνιο της Μεθης
Εδω εξεταζονται ολες οι στιγμες που ο ανθρωπος ηπιε πολυ και μεθυσε.

13.Το Τελωνιο της Μνησικακιας
Εδω εξεταζεται η κακια του ανθρωπου που δεν συγχωρει τον συνανθρωπο του με τον οποιο μαλωσε.Επισης εξεταζεται η επιθυμια του ανθρωπου για εκδικηση και ανταποδοση αυτων που επαθε.

14.Το Τελωνιο της Μαγειας και της Μαντειας
Σε αυτο το τελωνιο εξεταζονται οι περιπτωσεις του ανθρωπου που ασχοληθηκε με την μαγεια η την μαντεια και στραφηκε σε αυτα για να βρει λυση στα προβληματα του.

15.Το Τελωνιο Λαιμαργιας
Εδω εξεταζεται η πολυφαγια και η λαιμαργια των ανθρωπων που δεν εχουν μετρο.

16.Το Τελωνιο Ειδωλολατρειας
Εδω εξεταζονται οι περιπτωσεις που καποιος ανθρωπος προσκυνησε η θεωρησε ως θεο ενα ειδωλο η βρισκοταν σε καποια αιρεση.

17.Το Τελωνιο Ομοφυλοφιλιας
Εδω εξεταζεται αν καποιος κοιμηθηκε με ανθρωπο του ιδιου φυλου.

18.Το Τελωνιο της Φιλαρεσκειας
Σ'αυτο το τελωνιο εξεταζονται τα φτιασιδια και τα στολιδια που βαζει ο ανθρωπος στο προσωπο του οπως και οι παρεμβασεις που εχει κανει για να αρεσει στους αλλους.

19.Το Τελωνιο της Μοιχειας
Εδω εξεταζεται αν καποιος παντρεμενος πηγε με μια ξενη γυναικα.

20.Το Τελωνιο της Φονου
Εδω εξεταζεται αν καποιος σκοτωσε ειτε απο οργη ειτε για να τον κλεψει.

21.Το Τελωνιο της Κλεψιας
Εδω εξεταζονται ολες οι κλοπες μικρες η μεγαλες.

22.Το Τελωνιο της Πορνειας
Εδω εξεταζονται ολες οι ερωτικες πραξεις του ελευθερου ανθρωπου με λεπτομερειες.

23.Το Τελωνιο της Ασπλαχνιας
Σ'αυτο το τελωνιο εξεταζεται η σκληροκαρδια,η μοχθηρια και η ασπλαχνια που εδειξε ο ανθρωπος στην διαρκεια της ζωης του.

Ολο αυτό σε κάνει να έχεις θάρρος ; ή να νιώθεις έρμαιο των δαιμόνων;
Ποιός κάνει την κρίση ο Θεός ή ο διάβολος ;



Πνευματική ερμηνεία περί των τελωνίων

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος λέγει ότι τήν τελευταία ημέρα της βιολογικής ζωής τού άνθρωπου «συστρέφει ψυχήν αμαρτήματα», δηλαδή, τά αμαρτήματα ανακατεύουν τήν ψυχή. Πρόκειται περί των παθών τά όποια «κάτωθεν τήν καρδίαν ανακινεί». Τά πάθη ζητούν ίκανοποίησι, άλλα ό άνθρωπος δέν μπορεί νά άνταποκρίθή. Πρόκειται γιά φοβερή κατάστασι.
Ή ανικανοποίητη αυτή επιθυμία τής ψυχής εντείνεται ακόμη περισσότερο, όταν αποχωρίζεται άπό τό σώμα της. Ό άγιος Γρηγόρι-ος ό Νύσσης διδάσκει ότι κάθε φύσις ελκύεται από τά όμοια, τά συγγενή της. Έτσι και ή ψυχή ελκύεται προς τό θείο καί συγγενές της, αφού ό άνθρωπος συγγενεύει με τόν Θεό, φέροντας μέσα του τά μιμήματα του αρχετύπου. Ή ψυχή, μετά τήν έξοδο της άπό τό σώμα, είναι ελαφρά άπό κάθε σωματική άλγη-δόνα καί γι' αυτό πορεύεται εύκολα προς τόν Θεό. ’ν όμως ή ψυχή είναι ενωμένη μέ τά υλικά καί γενικά μέ τά πάθη, τότε υποφέρει καί πάσχει, όπως πάσχει καί τό σώμα κατά τή διάρκεια τών σεισμών, όταν δέν είναι μόνον καταπλακωμένο άπό τό βάρος τών προ-σχωμάτων, άλλα είναι δυνατό νά κατατρυ-πάται καί άπό διάφορα αιχμηρά αντικείμενα πού βρίσκονται μέσα στό χώμα.
Αυτό ακριβώς συνιστά τό μεγάλο μαρτύριο της ψυχής. Βιώνει ένα τρομερό, θά λέγαμε, διχασμό. Αφ' ενός μέν θέλει νά άνέλθη προς τόν Θεό καί νά ένωθή μαζί Του, άφοΰ είναι εικόνα Του, άφ' ετέρου δυσκολεύεται άπό τά πάθη πού τήν πιέζουν και τήν βασανίζουν. Καί αυτή ή άποψις είναι ένα μέρος τής ερμηνείας τών αγίων Πατέρων γιά τά τελώνια. Οι δίκαιοι άνθρωποι, πού κατά τήν διάρκεια τής ζωής τους καθάρισαν τήν ψυχή καίτό σώμα τους από τα ψυχικά καί σωματικά πάθη καί έχουν ένδυθή τόν άςιραβώνα τοϋ Πνεύματος καί ενώθηκαν με τόν Θεό, αποφεύγουν την εξουσία τών τελωνίων, άφοΰ οι δαίμονες δεν έχουν καμμια εξουσία πάνω τους. Ή ψυχή τών δικαίων οδηγείται ελεύθερη καί απερίσπαστη προς τόν Θεό, με τόν όποιο είναι ενωμένη. Έτσι, όλο τό πρόβλημα δεν είναι νά φοβώμαστε τά τελώνια, άλλα νά θεραπεύσουμε την ψυχή μας άπό τά πάθη καί νά μετέχουμε της άκτίστου Χάριτος τοϋ Θεού, ώστε τότε ή έξοδος της ψυχής μας άπό τό σώμα νά είναι ύπόθεσις χαράς καί εύφρο-σύνης



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:53 pm

Επαναφέρω το θέμα ως επίκαιρο, μια και αύριο είναι η Κυριακή των Απόκρεω. Να τι λέει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός για το θέμα Παράδεισος - Κόλαση:

Παράδεισος και Κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση

Την Κυριακή της Απόκρεω «μνείαν ποιούμεθα της δευτέρας και αδεκάστου παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Η φράση «μνείαν ποιούμεθα» του Συναξαρίου βεβαιώνει, ότι η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, βιώνει στη λατρεία της τη Β’ Παρουσία του Χριστού μας ως «γεγονός» και όχι ως κάτι το ιστορικά αναμενόμενο. Και αυτό, διότι με τη Θεία Ευχαριστία μεθιστάμεθα στην ουράνια βασιλεία, στη μεταϊστορία. Σ’ αυτή την προοπτική προσεγγίζεται ορθόδοξα και το θέμα: παράδεισος-κόλαση.

Στα Ευαγγέλια (Ματθ.κεφ.25) γίνεται λόγος για «βασιλεία» και «πυρ αιώνιον». Στην περικοπή αυτή, που διαβάζεται στη Λειτουργία της Κυριακής της Απόκρεω, «βασιλεία» είναι ο κατά Θεόν προορισμός του ανθρώπου. Το «πυρ» είναι «ητοιμασμένον» για τον διάβολο και τους αγγέλους του (δαίμονες), όχι διότι το θέλησε ο Θεός, αλλά διότι αυτοί δεν μετανοούν. Η «βασιλεία» είναι «ητοιμασμένη» για τους πιστούς στο θέλημα του Θεού. «Βασιλεία» (=άκτιστη δόξα) είναι ο παράδεισος, «πυρ» (αιώνιο) είναι η κόλαση («κόλασις αιώνιος»,στ.46). Στην αρχή της ιστορίας ο Θεός καλεί στον παράδεισο, στην κοινωνία με την άκτιστη Χάρη Του. Στο τέλος της ιστορίας ο άνθρωπος αντιμετωπίζει παράδεισο και κόλαση. Τι σημαίνει αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Σπεύδουμε όμως να πούμε, ότι είναι κεντρικότατο θέμα της πίστεως μας, λυδία λίθος του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας.

1. Ο λόγος για παράδεισο και κόλαση στην Καινή Διαθήκη είναι συχνός. Στο Λουκ.23,43 ο Χριστός λέει στον ληστή: «σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Στο παράδεισο όμως αναφέρεται και ο ληστής λέγοντας(23.42): «μνήσθητι μου Κύριε […] εν τη βασιλεία σου». Κατά τον Βουλγαρίας Θεοφύλακτο (P.G.123,1106) «ο γαρ ληστής έστι μεν εν παραδείσω, ήτοι τη βασιλεία». Ο Απ. Παύλος (Β’Κορ. 12, 3-4) ομολογεί ότι ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο, «ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε : «Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ο έστιν εν τω παραδείσω του Θεού μου» (2,7) Και ο Αρέθας Καισαρείας ερμηνεύει: «παράδεισον την μακαρίας και αιωνίζουσαν εκληπτέον ζωήν». (P.G. 106,529). Παράδεισος-αιώνιος ζωή-βασιλεία Θεού ταυτίζονται.

Για την κόλαση: Ματθ.25.46 («εις κόλασιν αιώνιον»), 25,41 (πυρ αιώνιον), 25,30 «σκότος εξώτερον», 5,22 «γέεννα πυρός». Α΄ Ιω. 4,18 («…ότι ο φόβος κόλασιν έχει»). Με όλους αυτούς τους τρόπους δηλώνεται αυτό που εννοούμε με τον όρο «κόλασις».

2. Παράδεισος και κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι. Αυτή η εκδοχή είναι ειδωλολατρική. Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιούμενη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του. Η εμπειρία αυτή είναι η θέα του Χριστού μέσα στο άκτιστο φως της θεότητάς Του, μέσα στη «δόξα» Του. Από τη Β’ Παρουσία και σ’ όλη την ατελεύτητη αιωνιότητα, όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν τον Χριστό στο άκτιστο φως Του. Και τότε «εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάσταστιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω.5.29). Ενώπιον του Χριστού χωρίζονται οι άνθρωποι («πρόβατα» και «ερίφια», δεξιά και αριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδή σε δύο ομάδες. Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως παράδεισο («υπέρκαλον αγλαΐαν») και αυτούς που Τον βλέπουν ως κόλαση («πυρ καταναλίσκον», Εβρ.12,29).

Παράδεισος και κόλαση είναι η ίδια πραγματικότητα. Αυτό δείχνει ο εικονισμός της Β΄ Παρουσίας. Από τον Χριστό απορρέει ένας ποταμός, φωτεινός ως χρυσίζον φως, στο άνω μέρος, όπου βρίσκονται οι άγιοι και ποταμός πύρινος στο κάτω μέρος, όπου βρίσκονται οι δαίμονες και οι αμετανόητοι («οι μηδέποτε μετανοήσαντες», όπως λέγει ένα τροπάριον των Αίνων της ημέρας). Γι’ αυτό στο Λουκ. 2,34 λέγεται περί του Χριστού ότι «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Ο Χριστός γίνεται σε άλλους μεν, όσους Τον δέχθηκαν και ακολούθησαν την προτεινόμενη από Αυτόν θεραπεία της καρδιάς, ανάστασις στην αιώνια ζωή Του και σ’ όλους που Τον απέρριψαν, πτώση και κόλαση.

Πατερικές μαρτυρίες: Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (Κλίμαξ) λέγει, ότι το άκτιστο φως του Χριστού είναι «πυρ καταναλίσκον και φωτίζον φως». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ε.Π.Ε 11,498) παρατηρεί: «Ούτος, φησί, βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω και πυρί· τω φωτιστικώ δηλονότι και κολαστικώ, κατ’ αξίαν εκάστου της εαυτού διαθέσεως κομιζομένου το κατάλληλον». Και αλλού (Συγγράμματα, εκδ. Χρήστου, Β’ σ.145): Το φως του Χριστού «ει δ’ εν ον, τοις πάσιν μεθεκτόν, ου ενιαίως, αλλά διαφόρως μετέχεται…».

Συνεπώς, παράδεισος και κόλαση δεν είναι απλώς ανταμοιβή και τιμωρία (καταδίκη), αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε καθένας μας τη θέα του Χριστού, ανάλογα με την κατάσταση της καρδιάς μας. Ο Θεός ουσιαστικά, δεν τιμωρεί, μολονότι για παιδαγωγικούς λόγους και στη Γραφή γίνεται λόγος για τιμωρία. Όσο πνευματικότερος γίνεται κανείς, τόσο ορθότερα κατανοεί τη γλώσσα της Γραφής και της παραδόσεώς μας. Η κατάσταση του ανθρώπου (καθαρός-ακάθαρτος, μετανοημένος-αμετανόητος) συντελεί στο να δεχόμεθα το Φως του ως παράδεισο ή κόλαση.

3. Το ανθρωπολογικό πρόβλημα στην Ορθοδοξία είναι, πώς ο άνθρωπος θα βλέπει αιώνια τον Χριστό ως παράδεισο και όχι ως κόλαση. Πώς θα μετέχει, δηλαδή, στην ουράνια και αιώνια «βασιλεία» Του. Και εδώ φαίνεται η διαφορά του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας από τα διάφορα θρησκεύματα. Τα τελευταία υπόσχονται κάποια «ευδαιμονία» και μάλιστα μετά θάνατον. Η Ορθοδοξία δεν είναι ζήτηση ευδαιμονίας, αλλά θεραπεία από την αρρώστια της θρησκείας, όπως συνεχώς κηρύσσει πατερικά ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Η Ορθοδοξία είναι ένα ανοικτό νοσοκομείο μέσα στην ιστορία («ιατρείον πνευματικόν» κατά τον Ι. Χρυσόστομο), που προσφέρει τη θεραπεία της καρδίας (κάθαρση) για να προχωρήσει κανείς στον «φωτισμό» της από το Άγιο Πνεύμα και τελικά να φθάσει στη «θέωση», τον μοναδικό προορισμό του ανθρώπου. Αυτή η πορεία, όπως πληρέστατα έχουν περιγράψει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης και ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος (Βλάχος), είναι η θεραπεία του ανθρώπου, όπως την βιώνουν όλοι οι Άγιοι μας.

Η ζωή στο σώμα του Χριστού (στην Εκκλησία) αυτό το νόημα έχει. Αυτός είναι ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας. Σ’ αυτό αποβλέπει όλο το λυτρωτικό έργο του Χριστού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Δ’ Ομιλία περί Β’ Παρουσίας) λέγει, ότι η προαιώνια βουλή του Θεού για τον άνθρωπο είναι να «χωρήσαι την μεγαλειότητα της θείας βασιλείας». Να φθάσει ο άνθρωπος στη θέωση. Αυτός είναι ο σκοπός της δημιουργίας. Και συνεχίζει : «Αλλά και η θεία και απόρρητος κένωσις, η θεανδρική πολιτεία, τα σωτήρια πάθη, τα μυστήρια πάντα (δηλαδή όλο το επί γης έργο του Χριστού) δια τούτο το τέλος (σκοπό) προμηθώς (προνοητικώς) και πανσόφως προωκονόμηται».

4.Σημασία όμως έχει, ότι δεν ανταποκρίνονται όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτή την πρόσκληση του Χριστού και γι’ αυτό δεν μετέχουν όλοι κατά τον ίδιο τρόπο στην άκτιστη δόξα Του. Αυτό διδάσκεται από τον Χριστό στην παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου (Λουκ, κεφ. 16). Ο άνθρωπος αρνείται την προσφορά του Χριστού, γίνεται εχθρός του Θεού και απορρίπτει την προσφερόμενη από τον Χριστό σωτηρία (Αυτό είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, διότι εν Αγίω Πνεύματι δεχόμεθα την κλήση του Χριστού). Αυτοί είναι οι «μηδέποτε μετανοήσαντες» του ύμνου. Ο Θεός «ουδέποτε εχθραίνει», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος, εμείς γινόμασθε εχθροί Του (εχθραίνομεν), Τον απορρίπτουμε. Ο αμετανόητος άνθρωπος δαιμονοποιείται, επειδή αυτός το επιλέγει. Ο Θεός δεν το θέλει αυτό. Γρηγόριος Παλαμάς: «…ου γαρ εμόν εστί τούτο προηγούμενον θέλημα, ουκ εις τούτο υμάς εποίησα, ουκ εφ’ υμάς ητοίμασα την πυράν· δια τους αμετάβλητον έχοντας της κακίας την έξιν δαίμονας προανκαύθη το άσβεστον πυρ, οις υμάς συνήψεν η κατ’ εκείνους αμετανόητος γνώμη». «Αυθαίρετος (=εκούσια) εστίν η μετά των πονηρών αγγέλων συμβίωσις» (όπ.π) Είναι δηλαδή ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου.

Πλούσιος και Λάζαρος βλέπουν την ίδια πραγματικότητα, τον Θεό στο άκτιστο φως Του. Ο πλούσιος φθάνει στην Αλήθεια, στη θέα του Χριστού, αλλά δεν μπορεί να μετάσχει σ’ αυτήν, όπως ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος «παρακαλείται» (παρηγορείται), εκείνος όμως «οδυνάται» (βασανίζεται). Ο λόγος του Χριστού «έχουσι Μωσέα και τους προφήτας», για αυτούς που είναι ακόμη στον κόσμο αυτό, σημαίνει ότι όλοι είμεθα αδικαιολόγητοι. Διότι υπάρχουν οι Άγιοι, που έχουν την εμπειρία της θεώσεως και μας καλούν να ενταχθούμε στον τρόπο της δικής τους ζωής και να φθάσουμε στη θέωση, όπως εκείνοι. Άρα, οι κολαζόμενοι, όπως ο πλούσιος, είναι αδικαιολόγητοι.

Η στάση προς τον συνάνθρωπο δείχνει την εσωτερικότητα του ανθρώπου και για αυτό είναι το κριτήριο της Κρίσεως κατά τη Β’ Παρουσία (Ματθ. Κεφ. 25). Δεν σημαίνει ότι, παραθεωρείται η πίστη, η πιστότητα του ανθρώπου στον Χριστό. Αυτή προϋποτίθεται, διότι η στάση απέναντι στον άλλο δείχνει, αν έχουμε Θεό μέσα μας ή όχι(πρβλ ανάλογες φράσεις στην ποτισμένη από την ορθοδοξία γλώσσα μας: ο αθεόφοβος· δεν έχει Θεό μέσα του…) Οι πρώτες Κυριακές του Τριωδίου στρέφονται γύρω από τη στάση μας απέναντι στον συνάνθρωπο. Την πρώτη Κυριακή ο Φαρισαίος (φαινομενικά ευσεβής) δικαιώνει (αγιοποιεί) τον εαυτό του και απορρίπτει (εξουθενώνει) τον Τελώνη. Την β’ Κυριακή ο «πρεσβύτερος» αδελφός (επανάληψη του ευσεβοφανούς Φαρισαίου) λυπείται για την επιστροφή (σωτηρία) του αδελφού του. Φαινομενικά ευσεβής και αυτός, είχε νόθο ευσέβεια, που δεν γεννούσε αγάπη. Την γ’ Κυριακή (Απόκρεω) η στάση αυτή φθάνει στο κριτήριο της αιώνιας ζωής μας.

5. Η εμπειρία του παραδείσου ή της κολάσεως είναι υπέρ λόγον και αίσθησιν. Είναι άκτιστη πραγματικότητα και όχι κτιστή. Οι Φράγκοι έπλασαν τον μύθο, ότι και ο παράδεισος και η κόλαση είναι κτιστές πραγματικότητες. Μύθος είναι, ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, ως και ο λόγος περί απουσίας του Θεού. Οι Φράγκοι επίσης εξέλαβαν το πυρ της κολάσεως ως κτιστό (π.χ. ο Δάντης). Η ορθόδοξη παράδοση μένει πιστή στη Γραφή, ότι και οι κολασμένοι θα βλέπουν τον Θεό (π.χ. ο πλούσιος της παραβολής), αλλά ως «πυρ καταναλίσκον». Οι Φράγκοι σχολαστικοί δέχθηκαν την κόλαση ως τιμωρία και στέρηση της λογικής ενοράσεως της θείας ουσίας. Βιβλικά όμως και πατερικά κόλαση είναι η αποτυχία του ανθρώπου και η άρνησή του να συνεργασθεί με τη Θεία Χάρη, για να φθάσει στη «φωτιστική» θέα του Θεού (παράδεισος) και στην ανιδιοτελή αγάπη (πρβλ. Α’ Κορ. 13.8: «ου ζητεί τα εαυτής»). Δεν υπάρχει συνεπώς απουσία Θεού, παρά μόνο παρουσία Του. Γι’ αυτό είναι φρικτή η Β’ Παρουσία («Ω ποία ώρα τότε…», ψάλλουμε στους Αίνους). Είναι πραγματικότητα αδιάψευστη, στην οποία είναι μόνιμα προσανατολισμένη η Ορθοδοξία («προσδοκώ ανάσταστιν νεκρών…»). Οι κολαζόμενοι, όσοι έχουν πώρωση καρδίας, όπως οι Φαρισαίοι (Μαρκ. 3,5: «εν τη πωρώσει της καρδίας αυτών») βλέπουν αιώνια το πυρ ως σωτηρία! Διότι η κατάστασή τους δεν επιδέχεται άλλη μορφή σωτηρίας. «Τελειούνται» και αυτοί, φθάνουν στο «τέλος» της πορείας τους, αλλά μόνο οι δίκαιοι τελειώνονται σωζόμενοι. Εκείνοι τελειώνονται κολαζόμενοι. Σωτηρία γι' αυτούς είναι η κόλαση, αφού στη ζωή της επεδίωξαν μόνο την ευδαιμονία. Ο πλούσιος της παραβολής «απήλαυσε τα αγαθά του». Ο Λάζαρος υπέμεινε αγόγγυστα «τα κακά». Αυτό εκφράζει ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ. 3,13-15): «Εκάστου το έργον, οποίον εστί το πυρ αυτό δοκιμάσει. Ει τίνος του έργον μένει, ο επωκοδόμησεν, μισθόν λήψεται· ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως δια πυρός». Δίκαιοι και αμετανόητοι περνούν από το άκτιστο «πυρ» της θείας παρουσίας. Ο ένας όμως περνά αλώβητος, ο δε άλλος καίγεται. «Σώζεται», αλλά όπως περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Ο Ευθύμιος Ζιγαβινός (ιβ’ αι.) παρατηρεί σχετικά: «Πυρ τον Θεόν ως φωτίζοντα μεν και λαμπρύνοντα τους καθαρούς, φλογίζοντα δε και σκοτίζοντα τους ρυπαρούς». Και ο Θεοδώρητος Κύρου για το «σωθήσεται» γράφει: «σωθήσεται δια πυρός και αυτός δοκιμαζόμενος», όπως δηλαδή περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Αν έχει κάλυμμα κατάλληλο δεν καίγεται, διαφορετικά «σώζεται» μεν, αλλά τσουρουφλισμένος!

Το πυρ της κολάσεως, συνεπώς, δεν έχει σχέση με το φραγκικό «πουργατόριο» (καθαρτήριο), ούτε κτιστό είναι, ούτε τιμωρία, ούτε κάποια ενδιάμεση κατάσταση. Μια τέτοια θεώρηση είναι μετάθεση της ευθύνης στον Θεό. Η ευθύνη είναι όλη δική μας, αποδοχή ή απόρριψη της προσφερόμενης από τον Θεό σωτηρίας (θεραπείας). Ο «πνευματικός θάνατος» είναι η θέα του ακτίστου φωτός, της θείας δόξης, ως πυρός, φωτιάς. Ο άγιος Ι. Χρυσόστομος, στον Θ’ Λόγο του στην Α’ Κορινθ. Σημειώνει: «αθάνατος η κόλασις…οι αμαρτάνοντες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον. Το δε «κατακαήσεται», τουτ’ έστιν, ουκ οίσει (δεν θα αντέξει) του πυρός την ρώμην». Και συνεχίζει: «Ο δε λέγει (δηλαδή ο Παύλος), τούτο εστιν· ουχί και αυτός ούτως απολείται, ως τα έργα, εις το μηδέν χωρών(=στην ανυπαρξία), αλλά μένει εν τω πυρί. Σωτηρία γουν το πράγμα καλεί… Και γαρ και ημίν έθος λέγειν «εν τω πυρί σώζεται», περί των μη κατακαιομένων ευθέως υλών».

Οι σχολαστικές αντιλήψεις-ερμηνείες, που μέσω του έργου του Δάντη (Κόλαση) πέρασαν και στο δικό μας χώρο, έχουν συνέπειες που φθάνουν σε ειδωλολατρικές εκδοχές. Π.χ. ο χωρισμός παραδείσου-κολάσεως, ως δυο διαφορετικών τόπων. Αυτό γίνεται λόγω της μη διακρίσεως κτιστού και ακτίστου. Επίσης η άρνηση της αιωνιότητας της κολάσεως, με την έννοια της «αποκαταστάσεως» των πάντων ή με την έννοια του «καλού Θεού» (Bon Dieu). Ο Θεός είναι όντως «αγαθός» (Ματθ. 8,17), αφού προσφέρει σωτηρία σ’ όλους. «Πάντας θέλει σωθήναι…» (Α’ Τιμ. 2,4). Είναι φοβερός όμως ο λόγος του Χριστού μας, που ακούεται στις κηδείες: «Ου δύναμαι απ’ εμαυτού ποιείν ουδέν· καθώς ακούω κρίνω και η κρίσις η εμή δικαία εστίν» (Ιω. 5.30). Πλαστή είναι εξάλλου και η έννοια της «θεοδικίας», που εφαρμόζεται σ’ αυτή την περίπτωση. Όλα ανάγονται τελικά στον Θεό (θα σώσει ή θα κολάσει), χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η «συνέργεια» ως παράγων σωτηρίας. Σωτηρία είναι δυνατή μόνο στα όρια συνεργίας-συνεργασίας του ανθρώπου με τη Θεία Χάρη. Κατά τον Ι. Χρυστόστομο, «Το πλέον, σχεδόν δε το παν, του Θεού εστίν, ημίν δε μικρόν τι αφήκεν». Αυτό το «τι» είναι η αποδοχή της προσκλήσεως του Θεού. Ο ληστής σώθηκε «βαλών κλείδα το, μνήσθητί μου»! Ειδωλολατρική είναι και η αντίληψη για Θεό οργιζόμενο κατά του αμαρτωλού, ενώ ο Θεός, όπως είδαμε. «ουδέποτε εχθραίνει». Αυτή είναι δικανική αντίληψη για τον Θεό, που οδηγεί και στην εκδοχή των «επιτιμίων» στην εξομολόγηση ως ποινών και όχι ως φαρμάκων (θεραπευτικών μέσων).

6. Το μυστήριο παραδείσου-κολάσεως βιώνεται και στη ζωή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Στα μυστήρια πραγματοποιείται μέθεξη του πιστού στη Χάρη, για να ενεργοποιηθεί η Χάρη στη ζωή μας με την εν Χριστώ πορεία μας. Κυρίως δε στη Θ. Ευχαριστία το άκτιστο, η θεία κοινωνία, γίνεται μέσα μας ή παράδεισος ή κόλαση, ανάλογα με την κατάστασή μας. Κυρίως η μετοχή στη θεία κοινωνία είναι μετοχή στον παράδεισο ή την κόλαση μέσα στην ιστορία. Γι' αυτό συνδέεται η μετοχή στη θεία κοινωνία με την όλη πνευματική πορεία του πιστού. Όταν προσερχόμεθα ακάθαρτοι και αμετανόητοι, κολαζόμασθε (καιόμεθα). Γίνεται δε μέσα μας η Θεία Κοινωνία «κόλαση» και «πνευματικός θάνατος». Όχι διότι μεταβάλλεται σε κάτι τέτοιο φυσικά, αλλά διότι η ακαθαρσία μας δεν μπορεί να τη δεχθεί ως "παράδεισο" Δεδομένου δε ότι η θεία κοινωνία ονομάζεται «φάρμακον αθανασίας» (άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, β’ αι..), συμβαίνει ακριβώς ό,τι και με ένα φάρμακο. Αν ο οργανισμός μας δεν έχει προϋποθέσεις να το δεχθεί, τότε παρενεργεί το φάρμακο και αντί να θεραπεύει, σκοτώνει. Όχι διότι ευθύνεται αυτό, αλλά η κατάσταση του οργανισμού μας. Πρέπει δε να λεχθεί, ότι αν δεν δεχθούμε τον χριστιανισμό ως θεραπευτική διαδικασία και τα μυστήρια ως φάρμακα πνευματικά, τότε οδηγούμεθα στη θρησκειοποίηση του χριστιανισμού, δηλαδή στην ειδωλολατρικοποίησή του. Και αυτό δυστυχώς γίνεται συχνότατα, όταν νοούμε τον χριστιανισμό ως «θρησκεία».

Η παρούσα ζωή εξάλλου, αξιολογείται από το φως του διδύμου παραδείσου/ κολάσεως. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού» συνιστά ο Χριστός μας (Ματθ .6.33). «Προς ετέρου βίου παρασκευήν άπαντα πράττομεν…» λέγει ο Μ. Βασίλειος στους Νέους (κεφ.3) Η ζωή μας πρέπει να είναι διαρκής προετοιμασία για τη μετοχή στον «παράδεισο», δηλαδή στην κοινωνία με το Άκτιστο (πρβλ. Ιωάν. 17.3) Και αυτό αρχίζει ήδη στον κόσμο αυτό. Γι’ αυτό λέγει ο απ. Παύλος: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ 6.2). Κάθε στιγμή της ζωής μας έχει σωτηριολογική σημασία. Ή κερδίζουμε την αιωνιότητα, την αιώνια κοινωνία με τον Θεό, ή τη χάνουμε. Γι' αυτό τα ανατολικά θρησκεύματα και λατρείες που κηρύσσουν μετενσαρκώσεις, αδικούν τον άνθρωπο. Διότι μεταθέτουν το πρόβλημα σε άλλες (ανύπαρκτες φυσικά) ζωές. Μία ζωή όμως υπάρχει, στην οποία ή σωνόμαστε ή χανόμαστε. Γι’ αυτό συνεχίσει ο Μ. Βασίλειος: «α μεν ουν αν συντελή προς τούτον (=τον βίον) ημίν, αγαπάν τε και διώκειν παντί σθένει χρήναι φαμέν, τα δε ουκ εξικνούμενα προς εκείνον, ως ουδενός άξια παροράν». Αυτό είναι το κριτήριο του χριστιανικού βίου. Ο Χριστιανός επλέγει συνεχώς ό,τι συντελεί στη σωτηρία του. Σ’ αυτή τη ζωή κερδίζουμε τον παράδεισο ή τον χάνουμε και καταλήγουμε στην κόλαση. Γι’ αυτό λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης : «Ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται· ο μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού» (3,18 )

Έργο της Εκκλησίας, συνεπώς, δεν είναι να «στέλνει» στον παράδεισο ή στην κόλαση, αλλά να ετοιμάζει τον άνθρωπο για την τελική κρίση. Το έργο του Κλήρου είναι θεραπευτικό και όχι ηθικολογικό-ηθικοπλαστικό, με την κοσμική έννοια του όρου. Η ουσία της εν Χριστώ ζωής διατηρείται στα μοναστήρια, όταν είναι φυσικά ορθόδοξα, δηλαδή πατερικά. Σκοπός της προσφερόμενης από την Εκκλησία θεραπείας δεν είναι η δημιουργία «χρηστών» πολιτών και κατ’ ουσίαν ευχρήστων, αλλά πολιτών της ουράνιας (άκτιστης) βασιλείας. Αυτοί είναι οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες, οι αληθινοί πιστοί, οι Άγιοι.

Έτσι όμως ελέγχεται και η ιεραποστολή μας. Πού καλούμε; Στην Εκκλησία-Νοσοκομείο/ Θεραπευτήριο ή σε μια ιδεολογία, που ονομάζεται χριστιανική; Αντί για θεραπεία ζητούμε συνήθως εξασφάλιση θέσεως στον «παράδεισο». Γι’ αυτό ασχολούμεθα με τελετές και όχι με θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια απόρριψη της λατρείας. Αλλά χωρίς άσκηση (ασκητικό βίο, πράξη θεραπείας) ή λατρείας δεν μπορεί να μας αγιάσει. Μένει ανενέργητη μέσα μας η απορρέουσα από αυτήν χάρη. Η Ορθοδοξία δεν υπόσχεται ότι στέλνει τον άνθρωπο σε κάποιο παράδεισο ή σε κάποια κόλαση, αλλά έχει τη δύναμη, όπως φαίνεται στα άφθαρτα και θαυματουργικά λείψανα των Αγίων της (αφθαρσία= θέωση), να προετοιμάσει τον άνθρωπο, ώστε να βλέπει αιώνια την Άκτιστη Χάρη και Βασιλεία του Χριστού ως παράδεισο και όχι ως κόλαση.

Πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Πηγή: Ο.Ο.Δ.Ε.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Xaris
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:43 pm

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Xaris » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:53 pm

TO ΜYΣΤHΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Από το βιβλίο το ΜΥΣΤHΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ έχω πάρει τα πιο ωραία κομμάτια που μου άρεσαν και με απασχολούσαν και πιστεύω και σε άλλους πολλούς να αρέσουν Επειδή είναι μεγάλο το θέμα θα το βάλω κατά σελίδες κάθε φορά για να μη γίνει κουραστικό. Έχω μελετήσει αρκετά για την ψυχή μετά θάνατο και δέχουμε να ακούσω τις απορίες σας για συζήτηση με καθαρό πνεύμα.

......
διά όσους γλεντούν την ζωή τους οι νεκροί είναι ενοχλητικοί.

7-Αλλά και το κατά δύναμιν είναι αγαπητόν από τον Θεόν. Ο Θεός εκτιμά ότι κάμνει ο άνθρωπός κατά δύναμιν. Μία από την νεκρώσιμον Ακολουθίαν που λέγεται όταν αποτεθεί το λείψανον εις το μνήμα και την στιγμήν που ο Ιερεύς, αφού επήρε χώμα, το ρίπτει επάνω εις τον νεκρόν εις σχήμα Σταυρού και λέγει: ¨του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής" Ενώ δε χύνει λάδι, λέγει: ¨Τω τύπω του Σταυρού σου, φιλάνθρωπε, ο θάνατος νενέκρωται, και ο Άδης εσκύλευται, και οι πάλαι θανέντες, αναστάντες ύμνον σοι προσέφερον. Διό βοώμεν σοι, Χριστέ ο Θεός. Τον μεταστάντα έξ ημών ανάπαυσον, ένθα πάντων εστίν ευφραινομένων η κατοικία έν σοί, δοξάζειν σου την Θεότητα". ........
¨Αν οι πρωτόπλαστοι μετανοούσαν τότε, όταν ευρίσκοντο ακόμη εις τον Παράδεισον, ήθελε απολαμβάνουν μοναχά τον Παράδεισον, και όχι άλλο τί περσσότερον¨αμή επειδή απεδιώχθησαν από τον Παράδεισον διά την αμετανοησίαν τους. Αλλά μετά ταύτα μετανοήσαν, και έκλαυσαν πολλά και εταλαιπορήθησαν, διά τούτο και ο Δεσπότης των απάντων Θεός, δια τους κόπους και ιδρώτας και ταλαιπωρίας, όπου έπαθαν, και διά την καλήν τους μετάνοιαν, ηθέλησε και να τους τιμήσει, και να τους δοξάσει και να τους κάμει να αλησμονήσουν και όλα εκείνα τα κακά όπου έπαθαν και τί κάμνει; Στοχάσου την μεγάλην φιλανθρωπίαν του. Αφ' ού κατέβει εις τον άδην, και τους ανέστησε, δεν τους έβαλε εις τον Παράδεισον εκείνον, από τον οποίον εδιώχθησαν αμή τους ανέβασε εις τον Ουρανόν του Ουρανού, και αφ' ού εκάθησεν ο Δεσπότης ημών Χριστός έκ δεξιών του Θεού και προανάρχου Πατρός του, στοχάσου πλέον, με πόσην δόξα, και τιμήν εδόξασε τον Αδάμ όπου ήταν κατά φύσιν δούλος του....
Ως επιστροφή εις τους στοργικούς κόλπους του φιλανθρώπου Θεού, η πίστης βεβαιώνει τον άνθρωπον ότι πέραν του τάφου θα συναντήσει και πάλιν όσους έφυγαν πριν από αυτόν. Επομένως ο φόβος του θανάτου αίρεται μόνον με την ελπίδα της Αναστάσεως και την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής. Δια την υπερνίκησιν του θανάτου, πρέπει ασφαλώς να ενισχύει την πίστη μας και ο Θεός. Διότι δυστυχώς το σαρκικόν φρόνημα κάθε άλλο παρά μας βοηθεί εις την υπερνίκησιν αυτήν.
.....
διά τους θεοφόρους Πατέρας άξιοι δακρύων και κοπετών είναι οι έν αμαρτίαις αποθνήσκοντες< Ο βίαιος θάνατος δεν βλάπτει καθόλου εκείνον που αποθνήσκει, όπως επίσης δεν τον ζημιώνει και ο άδικος θάνατος. Διότι εκείνος ο οποίος αποθνήσκει αδίκως, ένεκα του αδίκου θανάτου του μεταβαίνει εκεί όπου είναι όλοι οι ¨Αγιοι του Θεού........
Κατ' αρχήν η αγία μας Εκκλησία δεν απαγορεύει τα δάκρυα ενώπιον του νεκρού. Δεν καταδικάζει την λύπην αυτήν. Επί νεκρών κλαύσον, επί νεκρών κατάγαγε ( χύσε) δάκρυα γράφει η Π. Διαθήκη (Σοφ. Σειράχ κβ'-11 ΛΗ-16).

Αυτά θα τα πίστευα και θα τα έκαμνα αποδεκτά εάν επέστρεφε κάποιος από εκεί και μου περιέγραφε την πέραν του τάφου ζωήν. Αλλ'ή απάντηση εις τον αντίλογον του απίστου δεν είναι δύσκολος. Μας την προσφέρουν οι θεηγόροι πατέρες, οι πολύφωτοι αστέρες του νοητού στερεώματος. Μη ζητώμεν, λέγουν, να μάθουμε από τους νεκρούς αυτά, τα οποία μας διδάσκει σαφέστατα και καθημερινώς η θεόπνευστος Γραφή. Ο Μ. Αθανάσιος λέγει. Θα εδημιουργείτο πολλή πλάνη σύγχυσις εις την ζωήν των ανθρώπων. Διότι πολλοί από τους πονηρούς δαίμονες θα έπαιρναν το σχήμα και την μορφήν ανθρώπων, που είχαν αποθάνει, και θα παρουσιάζοντο ότι δήθεν ανεστήθησαν από τους νεκρούς και τότε θα διέσπερναν πολλά ψευδή πράγματα και διδασκαλίες δια την πέραν του τάφου ζωήν, ώστε να μας οδηγήσουν εις την πλάνη και την αγωνίαν.


Αλλ' ώς ο ληστής ομολογώ Σοι,
Μνύσθητί μου, Κύριε,
Εν τη Βασιλεία Σου.

Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό stratis » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:54 pm

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ; ή πραγματικότητα ;

ΤΑ 23 ΤΕΛΩΝΙΑ
Η ψυχη περναει απο 23 τελωνια


Θεωρώ αρκετά βαρύ έως βαρύγδουπο να αποκαλούμε το θέμα των τελωνίων ως τρομοκρατία. Τι πάει να πει τρομοκρατία; Ας το εξετάσουμε. Καταρχήν ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την ιδιόμορφη τρομοκρατία και τι σκοπό έχει; Επειδή:

Κτ Ματθαίον ΙΒ 33 εκ γάρ τού καρπού το δένδρον γινώσκεται

Εδώ ο καρπός ποιος είναι; Να τρομοκρατηθούμε; Να έλθουμε σε απόγνωση; Να αυτοκτονήσουμε; Ή μήπως να έλθουμε σε μετάνοια και να αρχίσουμε αφενός να σβήνουμε τα δικά μας χρεώγραφα και αφετέρου να βοηθήσουμε και άλλους συνανθρώπους μας να έλθουν σε μετάνοια.

Δεν πρόκειται λοιπόν περί τρομοκρατίας. Είναι πραγματικότητα ότι μετά θάνατον υπάρχει κρίση. Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς με την παραβολή του Λαζάρου.

Κτ Λουκάν ΙΣΤ 20 πτωχός δε τις ήν ονόματι Λάζαρος, ός εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος 21 και επιθυμών χορτασθήναι από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης τού πλουσίου· αλλά και οι κύνες ερχόμενοι επέλειχον τα έλκη αυτού. 22 εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ· απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. 23 και εν τώ άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοίς κόλποις αυτού. 24 και αυτός φωνήσας είπε· πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον τού δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι οδυνώμαι εν τή φλογί ταύτη. 25 είπε δε Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες σύ τα αγαθά σου εν τή ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά· νύν δε ώδε παρακαλείται, σύ δε οδυνάσαι· 26 και επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν. 27 είπε δε· ερωτώ ούν σε, πάτερ, ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον τού πατρός μου· 28 έχω γάρ πέντε αδελφούς· όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου. 29 λέγει αυτώ Αβραάμ· έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών.

30 ο δε είπεν· ουχί, πάτερ Αβραάμ, αλλ' εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς, μετανοήσουσιν. 31 είπε δε αυτώ· ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται


Βλέπουμε ότι ένας είναι πάνω και ο άλλος κάτω. Πώς έγινε αυτό; Κάποια κρίση μεσολάβησε.

Κι εδώ θα κάνω μια παρένθεση επειδή πολλοί δεν κατανοούν την παραβολή αυτή και αμφισβητούν τα μνημόσυνα και το γεγονός ότι μπορεί κάποιος ακόμη και κολασμένος μετά θάνατον - και πριν φυσικά τη 2α Παρουσία - να σωθεί. Θα επαναλάβω αυτά που έγραψα στο κοινό άρθρο μου με το Θανάση στην ιστοσελίδα μας, το οποίο θα βρείτε εδώ > Η Ψυχή μετά το θάνατο Είναι πολλοί αυτοί που στηριζόμενοι στο «εν τω ’δη ούκ έστι μετάνοια» και την παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου όπου γράφεται «και επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν.» Εδώ πατούν πολλοί και λένε ότι σωτηρία δεν υπάρχει μετά θάνατον. Eίναι ένα σημείο πολύ βασικό και παραξηγημένο. Το χάσμα, την αδυναμία διάβασης τη δημιουργούν οι διαφορετικές συμπεριφορές μας, οι αμαρτίες μας, που μας χωρίζουν από τους δίκαιους. Αντίστροφα πάλι οι ενάρετοι με τη ζωή τους απομακρύνονται από τον τόπο των αδίκων. ’νθρωποι όντες, κανείς δεν μπορεί να μεταπηδήσει από τη μία μεριά στην άλλη. Γνωρίζουμε όμως από την Ιερά Παράδοση όπου η προσευχή και η ελεημοσύνη τρίτων έσωσαν ανθρώπους. Θα πει κανείς, πώς συμβαδίζει; Πολύ απλό. Για τον άνθρωπο είναι αδύνατο να μεταπηδήσει όπως λέει ο Αβραάμ. Ο Θεός όμως τα πάντα μπορεί να κάνει κι αν θέλει να σώσει κάποιον τον σώζει. Δε λέει το ιερό κείμενο ότι κι ο Θεός αδυνατεί να μεταθέσει κάποιον. Ο Παντοδύναμος Θεός τα πάντα μπορεί. Λέει ο Ιησούς ειδικά για το θέμα αυτό -τη σωτηρία του ανθρώπου- στο κατά Ματθαίον απαντώντας σε ερώτηση των μαθητών:

ΙΘ 25 Τίς άρα δύναται σωθήναι; 25 εμβλέψας δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς· Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατόν έστι, παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστι.

Δηλαδή κι οι ενάρετοι που σώζωνται χάρη στο Θεό το πετυχαίνουν, όχι βασιζόμενοι στη δική τους αξία. Η παντοδυναμία όμως αυτή του Θεού δε σημαίνει ότι εμείς μπορούμε να κάνουμε τη ζωούλα μας κατά το «φάγομεν, πίομεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν» διότι τα ιερά κείμενα και οι προφητείες της Βίβλου μας μιλούν και για την Κρίση αλλά και για το ότι δε θα σωθούν όλοι. Βλέπετε ο Θεός είναι ελεήμων αλλά είναι και δίκαιος. Ας φροντίσουμε λοιπόν εμείς να γίνουμε αιτία σωτηρίας και των εαυτών και άλλων και όχι άλλοι αιτία σωτηρίας δικής μας, αν μάλιστα γίνουν.

Κι επανέρχομαι στο θέμα μας. Η παραπάνω παραβολή πιστοποιεί ότι υπάρχει κρίση μετά θάνατον για την ψυχή. Από κει και πέρα ο Θεός μας έδωσε ανα τους αιώνες μέσω των Πατέρων της Εκκλησίας και αρκετών μεταθανάτιων εμπειριών τη γνώση ότι υπάρχει κρίση. Στην ιστοσελίδα μας υπάρχει ειδική μεταθανάτια ενότητα και 2 κείμενα για τα τελώνια και γενικότερες μεταθανάτιες εμπειρίες. Αλλού διαβάζουμε για τελώνια είτε είναι 23 είτε 9, αλλού για κλίμακα αλλού για ζυγαριά όπου από τη μία είναι οι άγγελοι και από την άλλη οι δαίμονες, αλλού για δικαστήριο. Πολλά και διαφορετικά αλλά όλα κοινά στην ουσία και το νόημα. Η μετάνοια και η διόρθωση.

Επίσης στα τροπάρια των Χαιρετισμών διαβάζουμε:

αερίων τα πλήθη ήττηνται

αλλά και ο Παύλος στην Προς Εφεσίους λέγει:

Β 1 Καί υμάς όντας νεκρούς τοίς παραπτώμασι και ταίς αμαρτίαις, 2 εν αίς ποτε περιεπατήσατε κατά τον αιώνα τού κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας τού αέρος, τού πνεύματος τού νύν ενεργούντος εν τοίς υιοίς της απειθείας·

Ο σκοπός όλων αυτών και που ο Κύριος παραχώρησε να τα μάθουμε είναι για να εξετάσουμε σε περισσότερο βάθος τον εαυτό μας, για να ανοίξουν οι οφθαλμοί μας, για να δούμε ότι πρέπει να σπεύσουμε όσο ο Θεός μας δίνει χρόνο για να μετά-νοήσουμε. Αυτός που αγαπά το Θεό θα τον ευχαριστήσει γιατί τον πληροφόρησε και του έδωσε τη δυνατότητα έγκαιρα να μετανοήσει και να μην αμαρτάνει. Αυτός που δεν αγαπά το Θεό και δεν επιθυμεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα του βίου του, αυτός ναι μάλλον ως τρομοκρατία θα το δει.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:54 pm

Σε σχέση μ' αυτό που συζητούσαμε με το Νέστορα, ότι οι καταστάσεις του Παραδείσου και της Κόλασης αρχίζουν απ' αυτή τη ζωή και συνεχίζονται στην άλλη και δεν αφορούν μόνο την άλλη ζωή, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε:

"Η αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από την σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του. Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο. Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τι είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε πού ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος."

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Guess
Δημοσιεύσεις: 1
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:24 pm
Τοποθεσία: Γιάννης, Ηλιούπολη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Guess » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:56 pm

Βρήκα ένα πολύ ωραίο διάλογο όπου ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο

- Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

- Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον.

Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζεις από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;

Οποίος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμοίβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.

Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.

Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

Πηγή:«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Ε’΄», ΣΕΛ. 48.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Παράδεισος και Κόλαση. Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 03, 2012 6:56 pm

Πολύ ωραίο και πολύ κατατοπιστικό Γιάννη, το απόσπασμα από τους Λόγους του Μακαριστού Γέροντα. Σ' ευχαριστούμε.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες