Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

eleanna
Δημοσιεύσεις: 40
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 3:39 pm

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό eleanna » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:31 pm

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Το θέμα είναι στο τέλος τέλος πώς εξηγούμε σε ένα παιδάκι ή σε κάποιον ενήλικα που ακόμη απορεί γιατί ως παιδάκι του έτυχαν τα χίλια αποτρόπαια το ότι πχ ο Θεός δεν επενέβη για να το προστατεύσει κλπ.

Μου έχει τύχει δηλ άνθρωπος να μου εκφράσει την οδυνηρή του απορία ότι γιατί τότε που ήταν ένα απροστάτευτο ανήλικο ο Πατέρας επέτρεψε να του συμβούν όσα του συνέβησαν. Εκεί είναι δύσκολο να απαντήσεις και βλέπεις ανθρώπους γεμάτους απιστία και οργή και δεν ξέρεις και τι να τους πεις. Σε κάποιον που πιστεύει μπορείς να μιλήσεις αλλιώς και να συνεννοηθείς όταν όμως ο συνομιλητής σου είναι άθεος είναι δύσκολο να συζητήσεις πράγματα που άλλωστε ούτε εσύ που πιστεύεις δεν καταλαβαίνεις καλά καλά.



Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:32 pm

ΜΗΝ ΤΑΡΑΧΤΗΣ!

Ας σε κλαδεύη το σκληρό των θλίψεων κλαδευτήρι.
Είσαι το κλήμα που άφυλλο τον κλαδευτή προσμένει,
για να αποχτήση νέους χυμούς και νέα βλαστάρια τρυφερά,
γεμάτα ζωή, που θα τα δης τον τρυγητή – Θεού χαρά!
να αγγίζουν χάμω απ’ τον καρπό στη γη τη δουλεμένη.

Εικόνα

Μεσ’ στο καμίνι ας καίγεται των πόνων η ψυχή σου.
Εσύ ‘σαι τ’ άξιο μέταλλο και τ’ ακριβό χρυσάφι,
π’ όσο το καίνε στη φωτιά, τόσο κι αστράφτει πιο πολύ,
που λες πως ήπιε χρώματα και φως απ’ την ανατολή,
κι ή λες πως κάποιο μέσα του λαμπρόν αστέρι ετάφη.

Μην ταραχτής αν σε χτυπούν οι συμφορές κι οι πόνοι.
Ο Κύριος ειν’ ο κλαδευτής κι ο πάνσοφος τεχνίτης,
που παίρνοντας σου την ψυχή στα χέρια Του τα πατρικά,
θα την σμιλέψη που θα δης να λάμψουν κάλλη μαγικά
και θα την ντύση στη χρυσή, την πιο λαμπρή στολή της.

Πηγή: Άπαντα - Γ. Βερίτη (Αναδημοσίευση από τον inaf στο agiooros.net/forum)



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:33 pm

Ο Θεός σώζει τους Αγίους του από τη θλίψη, χαρίζοντας τους υπομονή

Εικόνα

Ολόκληρη η ζωή του δικαίου ανθρώπου είναι γεμάτη θλίψεις… Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέει: Πιεζόμαστε με κάθε τρόπο, θλιβόμαστε παντού και πάντοτε, σε κάθε περίσταση (Β’ Κορ. 4, 8 ). Ο ίδιος Απόστολος λέει ότι πρέπει να υποστούμε πολλές θλίψεις για να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού (Πράξ. 14, 22). Το βέβαιο είναι πως ο Θεός σώζει τους αγίους Του από τη θλίψη. Τους σώζει όχι αφήνοντάς τους χωρίς δοκιμασίες, αλλά με το να τους χαρίζει υπομονή. Διότι εάν η θλίψη παράγει σαν τέλειο έργο της την υπομονή και η υπομονή παράγει σαν καρπό τη δοκιμασμένη και τέλεια αρετή (Ρωμ. 5, 3-4), εκείνος που αφαιρεί τη θλίψη, στερεί τον εαυτό του από τη δοκιμασία. Όπως λοιπόν κανείς αγωνιστής δεν στεφανώνεται χωρίς να υπάρχει ανταγωνιστής, έτσι και κανείς δεν μπορεί να αποδειχθεί δόκιμος, κανείς δεν μπορεί να κριθεί ικανός, άξιος, δοκιμασμένος, παρά μόνο με τις θλίψεις.

(Μέγας Βασίλειος)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό aposal » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:35 pm

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 265-266)

-Μια μάνα, Γέροντα, που το παιδί της πέθανε, πριν από εννέα χρόνια, σας παρακαλεί να κάνετε προσευχή να το δει έστω στον ύπνο της, για να παρηγορηθεί.
-Πόσων χρόνων ήταν το παιδί; Ήταν μικρό; Είναι σημαντικό αυτό. Αν το παιδί ήταν μικρό και η μητέρα είναι σε κατάσταση που, αν της παρουσιαστεί, δεν θα αναστατωθεί, θα παρουσιαστεί. Αιτία είναι η μητέρα που δεν παρουσιάζεται το παιδί.
-Μπορεί γέροντα, αντί να παρουσιαστεί το παιδί στην μητέρα που το ζητάει, να παρουσιαστεί σε κάποιον άλλον;
-Πώς δεν μπορεί! Κανονίζει ανάλογα ο Θεός! Όταν ακούω για θάνατο κάποιου νέου, λυπάμαι, αλλά λυπάμαι ανθρωπίνως. Γιατί, αν εξετάσουμε τα πράγματα πιο βαθιά, θα δούμε ότι, όσο μεγαλώνει κανείς, και περισσότερο αγώνα πρέπει να κάνει, αλλά και περισσότερες αμαρτίες προσθέτει. Ιδίως όταν είναι κοσμικός, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να βελτιώσει την πνευματική του κατάσταση, την χειροτερεύει με τις μέριμνες, τις αδικίες κλπ. Γι’ αυτό είναι πιο κερδισμένος, όταν τον παίρνει ο Θεός νέο.
Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται, γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν άμα μεγάλωνε; Θα μπορούσε άραγε να σωθεί;


(σελ. 267-271)

-Γέροντα μια μητέρα είναι απαρηγόρητη γιατί το παιδί της πηγαίνοντας στη δουλειά σκοτώθηκε σε τροχαίο.
-Πες της : «Από κακότητα χτύπησε ο οδηγός το παιδί σου; Όχι! Εσύ, για να σκοτωθεί το έστειλες στη δουλειά; Όχι! Να πεις λοιπόν «δόξα Σοι ο Θεός», γιατί μπορεί να γινόταν ένα αλητάκι και ο Θεός το πήρε την κατάλληλη ώρα. Τώρα είναι ασφαλισμένο στον Ουρανό. Τι κλαις; Ξέρεις ότι βασανίζεις το παιδί με το κλάμα; Θέλεις να βασανίζεται το παιδί σου, ή να χαίρεται; Φρόντισε να βοηθήσεις τα άλλα παιδιά που έχεις και είναι μακριά από τον Θεό. Γι’ αυτά να κλαις».
Να, και χθες ήρθε μια μητέρα με κλάματα και μου είπε : «Μου πήρε ο Θεός το μονάκριβο παιδί μου» και τα έβαζε με το Θεό. «Αν το καλοσκεφτείς, της είπα, σε τίμησε ο Θεός. Το πήρε κοντά Του αγγελούδι, βαπτισμένο, όπως ήταν. Αυτό είναι αγγελούδι και εσύ τα βάζεις με τον Θεό; Αυτό θα βρεις μεθαύριο να πρεσβεύει στον Θεό». Μετά που μου μίλησε για τη ζωή της, είπε πως μπορούσε να έχει πολλά παιδιά, αλλά όταν ήταν νέα, δεν ήθελε να έχει παιδιά.
Πόσες μητέρες προσεύχονται και ζητούν να είναι τα παιδιά τους κοντά στον Θεό! «Δεν ξέρω, λένε, τι θα κάνεις Θεέ μου, θέλω να σωθεί το παιδί μου. Να είναι κοντά Σου». Αν τυχόν όμως ο Θεός δει ότι το παιδί θα παραστρατήσει, ότι πηγαίνει στην καταστροφή και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί, το παίρνει με αυτόν τον τρόπο. Επιτρέπει λχ έναν μεθυσμένο να το χτυπήσει με το αυτοκίνητο και να το σκοτώσει κι έτσι το παίρνει κοντά Του. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνει καλύτερο, θα έφερνε ένα εμπόδιο να αποφύγει το ατύχημα. Μετά ξεμεθάει και αυτός που χτύπησε το παιδί, έρχεται σε συναίσθηση και σ’ όλη του τη ζωή τον πειράζει η συνείδησή του. «Εγκλημάτησα, λέει, και παρακαλεί τον Θεό να τον συγχωρέσει. Σώζεται και αυτός. Η μάνα πάλι, με τον πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, οπότε σώζεται και αυτή. Βλέπεται πώς οικονομάει ο Θεός από την προσευχή της μάνας να σώζονται ψυχές; Αν όμως οι μητέρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, τα βάζουν με τον Θεό! Τι τραβάει κι ο Θεός με εμάς!


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Άβαταρ μέλους
minos
Δημοσιεύσεις: 202
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:39 pm
Τοποθεσία: Στάθης Θεσσαλονικιος

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό minos » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:36 pm

Κρότων έγραψε:Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα…..

Εικόνα

του π. Νικολάου Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα.

Γι' αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια.

Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική.

Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα .

Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.

Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων.

Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό.

Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά.

Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας.

Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα.

Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Πηγή: ahdoni.blogspot.com


To μονο που εχω να προσθεσω ειναι οτι εκει στην μεσογαια εχετε τον "καλυτερο" επισκοπο που εχει αυτη η στιγμη η ελληνικη Εκκλησια.


"ου κατώκει εν μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν"

Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Domna » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:38 pm

Μπροστά στον πόνο και τα προβλήματα της ζωής

Δεν υπάρχει άνθρωπος, πού να μην έχει βρεθεί μπροστά σε δύσκολη θέση και σε δύσκολες στιγμές. Πελώρια υψώνονται μπροστά μας τα προβλήματα, οι δοκιμασίες και οι αντιθέσεις της ζωής. Είπαν ότι ή ζωή είναι ένα δράμα Είναι όντως δράμα πολύ μεγάλο. Είναι μία θάλασσα πολυκύμαντος, τις πιο πολλές φορές φουρτουνιασμένη και τις λιγότερες ήρεμη και γαληνιώσα.

Πλήθος οι ανάγκες, πού μας περιζώνουν στην πορεία της ζωής. Πλήθος τα προβλήματα, αλλά μεγαλύτερα και αλλά μικρότερα, πού ορθώνονται απειλητικά ενώπιον μας ανά πάσαν στιγμήν. Πλήθος οι πειρασμοί, πού καλούμεθα να ξεπεράσουμε. Πλήθος οι παγίδες, πού πρέπει προσεκτικά να αποφύγουμε.

Ατελείωτος ο κατάλογος των δυσκολιών της ζωής. Παρεξηγήσεις στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Καχυποψίες, πού κάποτε αντιλαμβανόμεθα και μας πληγώνουν. Αποτυχίες σε κάποιες προσπάθειες μας τραυματίζουν ψυχικά Δύσκολες καταστάσεις, πού δυσκολευόμεθα να τις αντιμετωπίσουμε, θλίψεις και δοκιμασίες αναπόφευκτες, πού πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Άδικη συμπεριφορά εναντίον μας γνωστών μας ανθρώπων, πού μας πληγώνει τον εσωτερικό κόσμο. Περιφρονήσεις από ανθρώπους, πού δεν το περιμέναμε. Παραγκωνισμοί από συμφεροντολόγους φίλους. Συκοφαντίες από κακεντρεχείς αντιζήλους. Διωγμοί από αδίστακτους ισχυρούς. Ραδιουργίες από διεστραμμένους συνανθρώπους. Κατηγορίες από ασύστολους ψευδολόγους. Άγνωμοσύνες από αχάριστους ευεργετηθέντες. Κατάλογος μακρύς και ατελείωτος αντίξοων περιστάσεων της ζωής.

Τον ένα ταλαιπωρεί η φτώχεια και ή στέρηση των αναγκαίων προς συντήρησιν της οικογενείας του. Τον άλλο, τον καταθλίβει η ανεργία και ή αδυναμία εξευρέσεως πόρων ζωής. Κάποιον τρίτον του αυλακώνει την ψυχή ο πόνος της αρρώστειας. Πιο πέρα κάτι γονείς αντιμετωπίζουν τον πόνο της εγκαταλείψεως των από τα παιδιά των. Ένας άλλος κλαίει για την θέση πού έχασε εξαιτίας της κακότητος ενός προϊσταμένου. Άλλος βασανίζεται από τις τύψεις της συνειδήσεως του για απροσεξίες του και άστοχες ενέργειες του. Πόνος, προβλήματα, δοκιμασίες. Τραύματα καθημερινά ψυχικά, πού αφαιρούν την χαρά και ταλαιπωρούν τον ψυχικό μας βίο. Στενοχώριες αναπόφευκτες από δυσάρεστα περιστατικά Ό κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Εδώ μία μητέρα θλίβεται για το χαμό και το θάνατο του νέου παιδιού της και είναι απαρηγόρητη. Πιο πέρα μία άλλη μητέρα έχει τον καημό, πού δεν μπορεί να αποκαταστήσει την άγαμη θυγατέρα της. Και πιο κάτω κάποιοι γονείς θρηνούν τον αποτυχημένο γάμο των παιδιών του. Κάποιοι άλλοι είναι απαρηγόρητοι, πού το παιδί των έγινε θύμα των ναρκωτικών και το βλέπουν να φθίνει και να οδηγείται σιγά-σιγά στον θάνατο. Κάποια σύζυγος κλαίει την εγκατάλειψη της από τον παρεκτραπέντα σύζυγο της. Και μια μητέρα είναι δυστυχής πού δεν μπορεί να ζήσει και να συντηρήσει τα ορφανά παιδιά της. Πιο κάτω κάποιοι νέοι έχουν πέσει σε μελαγχολία, γιατί απέτυχαν στις εξετάσεις τους και βλέπουν αδιέξοδο στην μελλοντική τους πορεία.

Δυσθυμία, κακοκεφιές, ψυχικές διαταραχές, πόνος ψυχικός αφόρητος, στενοχώρια και λύπη αυλακώνουν τόσο συχνά την ανθρώπινη ψυχή στην πορεία της ζωής. Κοιλάδα κλαύθμωνος ο επίγειος βίος. Τόπος δακρύων και δοκιμασιών. Είμεθα εξόριστα πριγκηπόπουλα πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Πολλοί άνθρωποι χάνουν το θάρρος τους μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Και όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δοκιμάσει την στενοχώρια και τον πόνο. Πολύ εύκολα συναντά κανείς θλιμμένα πρόσωπα και βλέπει ανθρώπους να υποφέρουν από ψυχικό και σωματικό πόνο, να στενοχωριούνται, να πάσχουν, να παραπονούνται, να αδημονούν, να κάμπτονται και να κυριεύονται από μελαγχολία κάποτε και από πλήρη απογοήτευση.

ΜΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Οι άνθρωποι δυσκολεύονται συνήθως να βρουν λύση σε πολλά από τα προβλήματα της ζωής. Γονατίζουν μπροστά στις δυσκολίες. Κυριεύονται από άγχος και αδημονία Νιώθουν δυστυχείς. Τους γίνεται βαρετή η ζωή. Βλέπουν μπροστά των μόνο σκοτάδι. Και όχι λίγοι μπροστά στις δυσκολίες και στα προβλήματα, απελπισμένοι και απογοητευμένοι, παίρνουν το δρόμο της αυτοκτονίας και καταστρέφουν δια παντός.
Όχι, αυτό δεν είναι λύση στα προβλήματα της ζωής. Είναι όντως γεμάτη από θλίψεις και δοκιμασίες, από δυσκολίες και περιπέτειες, από πειρασμούς και αντιθέσεις η ζωή μας εδώ στη γη. Όμως δεν είμεθα μόνοι. Δεν είμεθα χωρίς προστασία. Ή απελπισία και η απογοήτευση δεν είναι λύση. Ή απαισιοδοξία και η μελαγχολία δεν είναι καταστάσεις επιτρεπτές. Όλα τα προβλήματα της ζωής μπορούν να αντιμετωπιστούν. Όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Δυστυχώς το αγρίεμα της ανθρώπινης ζωής είναι το τίμημα της ανθρώπινης αποστασίας. Είναι το προϊόν σφαλμάτων στην ανθρώπινη πορεία Είναι το αποτέλεσμα πολλές φορές απρόσεκτου βίου και απρόσεκτης τακτικής. Πληρώνουμε δυστυχώς κάποτε ακριβά τις απροσεξίες της ζωής μας και τις λανθασμένες επιλογές μας.

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;

Είναι μέγα το πρόβλημα των δοκιμασιών της ζωής. Και πιο δύσκολη ή απάντηση στο ερώτημα γιατί ο πόνος στην ζωή μας. Έχουν λεχθεί πολλά πάνω στο θέμα αυτό. Ρίπτει κάποιο φως στο πρόβλημα του πόνου ο λόγος του Θεού. Ή πλήρης όμως και τελεία απάντησης στο ερώτημα δεν μας είναι τελείως γνωστή. Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι ο Θεός δεν μας έπλασε για τον πόνο αλλά για την χαρά Αγρίεψε ή ζωή με την παράβαση των πρωτοπλάστων. Αγρίεψε και ολόκληρη η φύση με την αποστασία από τον Θεό. Ή αμαρτία μας έβγαλε από τον Παράδεισο και έκαμε τη γη κοιλάδα κλαύθμωνος και στάδιον δοκιμασίας. Τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τις δημιουργήσαμε και τις δημιουργούμε μόνοι μας, κάνοντας κακή χρήση της ελευθέρας θελήσεως μας. Ό Θεός «απείραστος εστίν κακών, πειράζει δε αυτός ουδένα».
Οι άνθρωποι θερίζουμε ο, τι σπείραμε. Υφιστάμεθα τις συνέπειες της ανθρώπινης αποστασίας. Και στην καθημερινή πορεία μας πολλές φορές εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε τις συνθήκες της ζωής μας.

ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΣΤΕΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Όμως, όπως ανωτέρω τονίσαμε, δεν είμεθα μόνοι μέσα στην πορεία της ζωής. Όσο κι αν αγνοούμε τον Θεό, ο Θεός είναι πάνω από τα κεφάλια μας. Όσο κι αν περιφρονούμε την πατρική του αγάπη, εκείνος παραμένει πατέρας έτοιμος να σπογγίσει το δάκρυ μας και να ανακουφίσει τον πόνο μας. Μας φωνάζει με πατρική φωνή «ου μη σε άνω ούδ' ου μη σ' εγκαταλείπω». Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο και απροστάτευτο. «Μετά σου ειμί εν θλίψει». «Έπικαλέσαί με εν ώρα θλίψεως και εξελούμαι σε και δοξάσεις με». Μην απογοητεύεσαι μπροστά στα προβλήματα της ζωής. Ζήτησε την δική μου βοήθεια, λέγει ο Θεός, και εγώ θα σε βγάλω από τη δυσκολία. «Εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε» είπε ο ενανθρωπήσας Λυτρωτής μας και προσέθεσε: «αλλά θαρσείτε εγώ νενίκησα τον κόσμον». Μην κάμπτεσθε, μην απογοητεύεσθε μην καταβάλλεσθε από την στενοχώρια, μην χάνετε το θάρρος σας. Εγώ είμαι μαζί σας. Εγώ ενίκησα το κακό και εγώ θα θεραπεύσω τα ψυχικά σας τραύματα.

ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΠΙΣΤΙΣ

Εικόνα

Φάρμακο προς αντιμετώπισιν των δυσκολιών της ζωής είναι η πίστη στον Κύριο. Είναι ή πίστη στην πανάγαθη πρόνοια Του. Όποιος πιστεύει ζωντανά δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τον θεό. Μπορεί να κλαίει κάποτε και να πονά μπροστά στα προβλήματα της ζωής, όμως δεν απογοητεύεται ούτε απελπίζεται, στηρίζεται στο θεό και νικά τις δυσκολίες της ζωής.

Ή πίστις στο θεό είναι πηγή δυνάμεως, είναι πηγή υπομονής, είναι πηγή ψυχικού ηρωισμού. Ό Θεός είναι κοντά μας. «Μη κλαίε» είπε ο Κύριος προς την οδυρομένη για το χαμό του παιδιού της χήρα της Ναΐν. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη, ζήσεται».

«Μη κλαίε» λέγει σε κάθε πενθούντα για τον θάνατο προσφιλούς του προσώπου. Υπάρχει και πέραν του τάφου ζωή πολύ καλύτερη και ωραιότερη από την παρούσα επίγεια Ό θάνατος είναι ύπνος του σώματος, ο άνθρωπος δεν εξαφανίζεται ζει και μετά θάνατον συνειδητή προσωπική ζωή με πλήρη ταυτότητα του εγώ και της προσωπικότητας. Ό θάνατος είναι απλώς ή γέφυρα δια της οποίας διαπερώμεν στην χώρα της αιωνίου μακαριότητας. Είναι κι αυτός το τίμημα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, όμως δεν είναι αθεράπευτο κακό. Ό Χριστός τον νίκησε με την ανάσταση Του, «θανάτω θάνατον πατήσας». Οι κεκοιμημένοι ζουν συνειδητή ζωή κοντά στον Θεό. Μη κλαίε λοιπόν μητέρα, πού έχασες το παιδί σου, ούτε εσύ αδελφέ, πού πέθανε ο αδελφός σου, ούτε εσύ καλή σύζυγος για τον θάνατο του συζύγου σου. Έχεις το δικαίωμα να πονάς, αλλά όχι να απελπίζεσαι. Ή ζωή εδώ στη γη είναι τελείως πρόσκαιρη· κατοικία μας είναι ο ουρανός κι όχι η γη.

Φάρμακον προς αντιμετώπισιν του πόνου και των δυσκολιών είναι η πίστις προς τον Θεόν. Δίπλα μας πάντα στέκει ο Θεός. Μας βεβαιώνει ο ίδιος: «Ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας». Εγώ είμαι, λέγει ο κύριος, πάντα δίπλα σας. Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Ό, τι κι αν αντιμετωπίζετε, όποιο πρόβλημα κι αν έχετε, οποίος κι αν είναι ο πόνος σας, όσο μεγάλη κι αν είναι ή στενοχώρια σας, Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Εγώ είμαι κοντά σας είμαι ο δυνατός και ο Νικητής, «νενίκηκα τον κόσμον». Όταν στηρίζεστε σε με είστε δυνατοί. Δυστυχία είναι να χάσετε εμέ. Εγώ ειμί το Α και το Ω της ζωής σας. Στηριχθείτε σε με, εμπιστευτείτε τον εαυτό σας στην δική μου αγαθή πρόνοια και θα βρείτε ανακούφιση. Θα νιώσετε αμέσως παρηγορίαν. Θα ξεπεράσετε τον πόνο σας. Θα έλθει ηρεμία στην ψυχή σας. Θα νικήσετε στον αγώνα της ζωής.

ΑΝΥΨΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Φάρμακον της ζωής είναι η πίστη στον Κύριον. Πορεία στο πολυκύμαντο αυτό πέλαγος της ζωής χωρίς πλοηγόν και προστάτην τον Ίησούν είναι πορεία μες στο σκοτάδι χωρίς φως. Είναι πορεία στην φουρτουρνιασμένη θάλασσα χωρίς πυξίδα και πηδάλιον. Είναι πορεία εν μέσω κινδύνων χωρίς κραταιά προστασία. Ό Ιησούς είναι το φάρμακον της ζωής και πρέπει πάντα προς τον Ίησού να ενατενίζομεν για να υπερνικώμεν τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής.

Ό Πέτρος βάδιζε πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα κοιτάζοντας προς τον Κύριο και δεν βούλιαζε. Όταν όμως πήρε τα μάτια του από τον Ιησού και πρόσεξε τα κύματα, άρχισε να καταποντίζεται. Και ο Ιησούς τον πιάνει από το χέρι, τον ανιστά, και τον βάζει μέσα στο πλοίο. Και του λέγει: «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Όταν κοιτάζουμε προς τον Ιησού δεν βουλιάζουμε. Όταν παίρνουμε τα μάτια μας από τον Κύριο, αρχίζουμε να καταποντιζόμαστε. Πίστη προς τον Ίησούν, ενατένιση προς τον Ίησούν, εμπιστοσύνη προς τον Ίησούν, προσευχή προς τον Ίησούν.

«Εν τω Θεώ ποιήσωμεν δύναμιν». Ή εξασφάλιση της παρουσίας του Χρίστου στη ζωή μας είναι το μεγάλο μυστικό της δυνάμεως μας. Όταν ο Ιησούς είναι παρών στην καρδιά μας, τότε όσες θύελλες και αν έρθουν, όσες καταιγίδες κι αν μας χτυπήσουν, στεκόμαστε όρθιοι, δεν λυγίζουμε, δεν καταβαλλόμεθα. Πορευόμεθα με νίκη και επιτυχία
Όταν ο Ιησούς είναι απών από την ψυχή μας τότε καταβαλλόμεθα εύκολα. Τότε δειλιούμε μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Τότε γονατίζουμε ψυχικά. Τότε κυριευόμεθα από μελαγχολία, από θλίψη και απογοήτευση.

Όταν ο Κύριος είναι παρών και έχουμε αίσθηση της παρουσίας του, νιώθουμε δυνατοί. Ό πόνος γίνεται πολύ μικρός. Ή θλίψη μεταβάλλεται σε χαρά Το σκηνικό της ζωής αλλάσσει. Οι δοκιμασίες υποχωρούν. Ή ηρεμία κυριεύει την ψυχή. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» έλεγε ο πολύπαθος απόστολος Παύλος. Και παρ' όλον ότι υπέστη φοβερές δοκιμασίες, κλείστηκε σε φυλακές, ερραπίσθηκε ανελέητα, διώχτηκε από τυράννους και ισχυρούς, πείνασε και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, μπορούσε να λέγει με όλη την ειλικρίνεια της συνειδήσεως του «χαίρω εν τοις παθήμασι». Είχε τον Χριστό στην καρδιά του ο Παύλος, πού του έδιδε δύναμη και τον γιγάντωνε μπροστά στις δοκιμασίες της ζωής. Και με την δύναμη του Χρίστου αντιμετώπισε και το μαρτύριο του αίματος του.

ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ

Όλοι οι άγιοι της πίστεως μας πέρασαν από πολλές θλίψεις και δοκιμασίες, όμως έχοντες τον Χριστό στην καρδιά νίκησαν στον αγώνα της ζωής. Δεν ολιγοψύχησαν μπροστά στα πελώρια προβλήματα πού ορθώνονταν κάθε ήμερα μπροστά τους. Δεν έχασαν το θάρρος τους. Πίστευαν ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς τη μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς». Εδώ ολα περνούν. Στον ουρανό μας περιμένει η δόξα και η χαρά της μακαριότητας. Οι δοκιμασίες και ο πόνος και οι θλίψεις της παρούσης ζωής είναι τίποτα μπροστά στην χαρά της αιωνιότητας. Αυτή η σκέψις ενεψύχωνε τις μυριάδες των μαρτύρων της πίστεως μας πού αψήφισαν θηρία και μαχαίρια και δήμιους και έδωσαν το αίμα τους για την αγάπη του Χρίστου και ανεδείχθησαν μεγάλοι αθλητές.
Ή πίστις στον Ιησού και η ελπίδα της αιωνιότητας γιγάντωνε και γιγαντώνει κάθε ευσεβή ψυχή και κάθε πιστόν ορθόδοξον χριστιανόν. Αυτή ή πίστη πρέπει να γιγαντώνει και σε αγαπητέ αναγνώστα, για να μπορείς να αντιμετωπίζεις τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σου.

Είναι μεγάλο μυστικό να μπορούμε να έχουμε συνοδοιπόρο στη ζωή μας τον Ίησούν. Τότε το φορτίο μας γίνεται ελαφρύ. Τότε η ψυχή μας παρηγορείται. Τότε τα τραύματα μας και οι πληγές μας επουλώνονται. Τότε είμεθα ήρωες μπροστά στα προβλήματα της ζωής. Τότε μπορούμε να ξεπερνάμε τον πόνο μας και νικάμε τις δυσκολίες του βίου μας. Με τον Κύριο συνοδοιπόρο στην πορεία της ζωής... Μεγάλο μυστικό, μεγάλο όπλο και μεγάλο εφόδιο. Επιτυγχάνεται αυτή η συμπόρευσις της ζωής μας με τον Ίησούν, όταν τον έχουμε στην καρδιά μας, όταν τον αγαπάμε ειλικρινά, όταν τον εμπιστευόμεθα, και όταν ξεχύνουμε την ψυχή μας σε θερμή προσευχή προς τη αγάπη του.

Ό Κύριος είναι ο φίλος μας. Ό μοναδικός φίλος πού δεν μας εγκαταλείπει στις δυσκολίες της ζωής. «Ύμείς φίλοι μου εστέ, όταν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν». Ό Κύριος είναι ο νυμφίος της ψυχής μας, πού ήλθε και έγινε άνθρωπος και ανέβηκε στον σταυρό, για να μας ενώσει μαζί Του, και να μας οδηγήσει στον ουράνιο νυμφώνα Του, στην ουράνια βασιλεία Του. Ό Κύριος είναι το μοναδικό στήριγμα μας. Μας βεβαίωσε ο ίδιος λέγοντας μας ότι χωρίς την δική Του βοήθεια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν...»

Ό Κύριος είναι ή δύναμη μας. «Εν τω Θεώ ποιήσωμεν δύναμιν». Χωρίς τη δική Του δύναμη είμεθα αδύναμοι και ασθενείς. Με την δική Του βοήθεια είμεθα για όλα ικανοί.

ΖΗΤΗΣΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Φίλε αναγνώστα, μην μένεις μόνος στην πορεία της ζωής. Μην στηρίζεσαι εγωιστικά μόνον στον εαυτό σου. Ζήτησε την βοήθεια του Κυρίου. Σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου μην απελπίζεσαι και μην χάνεις το θάρρος σου. Κλείσου στο δωμάτιο σου σε μια ήσυχη στιγμή, άνοιξε την καρδιά σου στον Θεό, ειπέ τον πόνο σου με παιδική απλότητα, επικαλέσου την βοήθεια Του. Προσευχήσου με πίστη και θα λάβεις αμέσως την απάντηση. Είναι χιλιοδοκιμασμένη μέθοδος. Χιλιοδοκιμασμένη μέθοδος από πολλούς θλιμμένους οδοιπόρους της ζωής, πού στην προσευχή βρήκαν την παρηγοριά τους και διέξοδο από το αδιέξοδο τους.

Μπορεί ποτέ να ψευσθεί ο θεός; Μας βεβαίωσε ο ίδιος: «Πάντα όσα εν τη προσευχή αιτείτε πιστεύοντες λήψεσθε». Πιστεύεις αδελφέ; Προσευχήσου με πίστη και θα λάβεις αμέσως την απάντηση, θα νιώσεις αμέσως ένα θαυματουργικό χέρι να παίρνει το βάρος, πού πιέζει τα στήθη σου, να ελαφρώνει τον πόνο σου, να παρηγορεί την πονεμένη καρδιά σου.

Πηγή παρηγοριάς της ψυχής, στήριγμα και προστασία κραταιά είναι ή προσευχή, πού γίνεται με πίστη θερμή «Κύριε των δυνάμεων μεθ' ημών γενού άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς».
Σε δύσκολες στιγμές, πού μπροστά μας φαίνεται μόνο σκοτάδι, γονατίζουμε και αφήνουμε την ψυχή μας να ξεχυθεί σε θερμή προσευχή προς το θεό και αμέσως ανοίγει ένα παράθυρο φωτός μπροστά μας. Δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και Πολυέλεος.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ

Για τις δύσκολες στιγμές της ζωής, η Εκκλησία μας κάνει μια σωστική προτροπή: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας, τους δικούς μας, τα προβλήματα μας και όλη τη ζωή μας με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Μπορούμε σε παρόμοιες περιστάσεις να απαντούμε σ' αυτή την προτροπή της Εκκλησίας με απόλυτη συνείδηση «Σοι κύριε;» Ναι, Κύριε, σε σένα εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, τους δικούς μου, την οικογένεια μου, τα προβλήματα μου, τους πόνους μου, ολόκληρη την ζωή μου. Σε σένα Κύριε εμπιστεύομαι ολόκληρον τον εαυτόν μου. Εάν το κάνουμε αυτό θα έχουμε άμεσα τα αποτελέσματα, θα νιώσουμε αμέσως ανακούφιση και παρηγοριά. Εμπιστοσύνη στον Θεό. Και εναπόθεσις ολοκλήρου του εαυτού μας και των προβλημάτων μας στα χέρια του Θεοί. Αυτός είναι ο μεγάλος πατέρας, εμείς είμεθα τα αδύναμα παιδιά Του. Αυτός είναι ο κραταιός και Δυνατός, εμείς είμαστε οι ανίσχυροι και αδύνατοι. Αυτός είναι ο Μεγάλος μας Προστάτης. Μην φοβούμεθα, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ αβοήθητους στον αγώνα τη ζωής.

ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ ΖΩΗΣ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πρέπει να μάθουμε να υποτασσόμαστε στην βουλή του Θεού. Όταν η αγαθότης Του επιτρέπει δοκιμασίες και προβλήματα, τα επιτρέπει πάντοτε για το καλό μας. Και όταν οι δοκιμασίες και τα προβλήματα είναι καρποί της δικής μας απροσεξίας και της δικής μας εσφαλμένης επιλογής, πάλι εκείνος ο Πανάγαθος Θεός δεν μας εγκαταλείπει, αρκεί εμείς να ζητήσουμε με ταπείνωση και παιδική απλότητα και πίστη την βοήθεια Του.
Γεννηθήτω το θέλημα του Κυρίου. «Ούχ ως εγώ θέλω άλλ' ως συ». Κύριε αν θέλεις να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Κι αν θέλεις ο πόνος και οι θλίψεις να πιέζουν την ζωή μου, και πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θέλεις να με περιλούει το φως, έσο ευλογημένος. Αν θέλεις χωρίς προβλήματα και δοκιμασίες να κυλάει η ζωή μου έσο ευλογημένος. Δεν θέλω Κύριε τον πόνο. Δεν αντέχω Κύριε στην δοκιμασία Δεν μου αρέσει η θλίψη. Τρομάζω στα προβλήματα. Αλλά εάν συ τα επιτρέπεις, γεννηθήτω το θέλημα Σου, δός μου όμως την δύναμιν σε παρακαλώ να αντέξω. Και όπλισε με, με υπομονή να τα αντιμετωπίσω.
Είναι φάρμακον της ζωής η υποταγή στην βουλή του Θεού με ταπείνωση, έστω κι αν δεν μας αρέσει.

ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

«Πάσαν χαράν ηνήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γνωρίζοντες ότι το δοκίμιον ημών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ητε και υμείς τέλειοι, και ολόκληροι και εν μηδενί λειπόμενοι». Δύσκολος αυτός ο λόγος του αποστόλου Ιακώβου. Δεν μας αρέσει ο πόνος. Δεν μας αρέσουν οι πειρασμοί. Δεν μας αρέσουν οι θλίψεις και οι δοκιμασίες. Να χαιρώμεθα στις δυσκολίες της ζωής, πού μας συνιστά ο άγιος Ιάκωβος, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι ίσως από τα κατορθώματα των τελείων, των αγίων ανθρώπων, των προηγμένων στην αρετή, όμως είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι δοκιμασίες είναι αναπόφευκτες. Ή υπομονή είναι το φάρμακον. Και η υπομονή είναι καρπός της πίστεως προς τον Κύριο. Χωρίς πίστη προς τον Κύριο δεν μπορεί να υπάρξει υπομονή και χωρίς θερμή προσευχή δεν μπορεί να έρθει παρηγοριά στην ψυχή.

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΩΣΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ

Ωστόσο πρέπει στις δύσκολες στιγμές να επιστρατεύουμε όσο μπορούμε και τις δικές μας μικρές δυνάμεις. Και να τις ενώνουμε με την βοήθεια, πού μας δίνει ο θεός. Χρειάζεται να είμεθα και φιλόσοφοι της ζωής. Εδώ είμεθα «πάροικοι εν γη αλλότρια». Προσωρινοί είμεθα στον κόσμο αυτό. Όλα θα περάσουν. Θα περάσει και ή ζωή μας. Θα τελειώσουν κάποτε και τα βάσανα και οι πίκρες και οι πόνοι. Ή αιωνιότης είναι η παρηγοριά μας. Εκεί στον ουρανό δεν θα υπάρχει πλέον κλαυθμός. Εκεί θα εξαλείψει ο Θεός πάν δάκρυον από των οφθαλμών μας. Δεν θα υπάρχει πλέον ούτε θάνατος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος. Θα είναι η απέραντος μακαριστής στην αγκάλη του Θεού. Ας υπομένουμε τις δοκιμασίες της παρούσης ζωής με εγκαρτέρηση, με υπομονή, χωρίς να χάνουμε το θάρρος μας, ας κάνουμε πάν το ανθρωπίνως δυνατόν, για να ξεπερνούμε τα προβλήματα και να νικάμε τις δυσκολίες. Ας επιστρατεύσουμε κάθε σωστή σκέψη, πού μας βοηθάει στην αντιμετώπιση του προβλήματος μας και ας επικαλούμεθα με πίστη πάντοτε την βοήθεια του Θεού. «Δι' υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». «Ει υπομένομεν και συμβασιλεύσομεν». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Στάδιον δοκιμασίας η ζωή. Παλαίστρα ο βίος μας επί της γης, δρόμος μετ' εμποδίων η πορεία μας. Με χειραγωγόν και βοηθόν τον Κύριον θα νικήσουμε όλα τα εμπόδια, θα υπερπηδήσουμε όλες τις δυσκολίες και θα φθάσουμε νικηταί στον ακύμαντο λιμένα της αγκάλης του Θεού, στην ατέρμονα αιωνιότητα.

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ

Πηγή: greekbooks.net



Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Domna » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:38 pm

Όπως πέφτει κανείς από τον βράχο στη θάλασσα…

Εικόνα

του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Τώρα που διέρχεσαι τη σκοτεινή και βαθιά άβυσσο των θλίψεων που ξαφνικά άνοιξε μπροστά σου, πρέπει να στηριχθείς στον σταθερό βράχο της πίστης. Μην αντιμετωπίζεις τα κύματα με βήματα διστακτικά, μη σε καταβάλει η ανθρώπινη αδυναμία και λιποψυχία.

Προχώρα κατά πάνω τους με θάρρος, με βήματα σταθερά, με πίστη.

Και τότε τα κύματα του νερού θα γίνουν κάτω από τα πόδια σου σταθερά σαν γρανίτης.

Η δειλία κι η αμφιβολία στη θέα της θάλασσας των συμφορών, στη θέα του ισχυρού ανέμου, δεν σου ταιριάζουν. Αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Εκείνος που σε κάλεσε να περπατήσεις στη θάλασσα αυτή των συμφορών, που σ’έχει ξεχωρίσει από τους άλλους αδελφούς για να βαδίσεις τον δρόμο αυτό, είναι ο ίδιος ο Κύριος. Η κλήση αυτή είναι ταυτόχρονα και μια ευλογημένη επιλογή. Τους δικούς Του ο Χριστός τους σφραγίζει με τη σφραγίδα των θλίψεων. Βρήκε την ψυχή σου κατάλληλη και γι’ αυτό την σημάδεψε με την σφραγίδα Του. Το μικρό ποίμνιο, η μερίδα του Χριστού, ξεχωρίζει από το πλήθος των άλλων ανθρώπων. Εκείνοι που είναι του Χριστού φέρουν στα χέρια τους το χάραγμα της εκλογής τους από τον Χριστό – το «ποτήριο» του Χριστού. Στους ώμους τους φέρουν το λάβαρο – τον Σταυρό του Χριστού.

(…)

Τώρα την σκοτεινή και βαθειά θάλασσα των θλίψεων την βλέπεις από την ακτή. Βλέπεις μακριά, εκεί που το χρώμα της θάλασσας μπερδεύεται με το χρώμα του ουρανού. Σε φοβίζει η αβυσσαλέα απόσταση που σε χωρίζει από την πίστη. Ακούς τον άγριο παφλασμό των κυμάτων και τον μονότονο πάταγο που κάνουν. Μην απελπίζεσαι. Μην επιτρέπεις να μπει στην ψυχή σου η θάλασσα των λογισμών της θλίψης. Εδώ ελλοχεύουν περισσότεροι κίνδυνοι. Είναι πολύ πιο εύκολο να πνιγείς μέσα σ’αυτή τη θάλασσα παρά στην άλλη, την αισθητή.

Χαίρε! Και πάλιν ερώ, χαίρε! Ο λόγος που βρίσκεσαι στην ακτή της θάλασσας των θλίψεων, είναι μόνο για να την διαβείς και να περάσεις στην γη της χαράς. Η απέραντη θάλασσα έχει και μιαν άλλην ακτή, μ’ όλο που τα μάτια της ανθρώπινης λογικής δεν την βλέπουν. Η ακτή αυτή είναι ο Παράδεισος, που ‘ναι γεμάτος πνευματική αγαλλίαση. Εκείνοι που έφτασαν στην ευλογημένη αυτή ακτή ξεχνούν όλες τις θλίψεις που είχαν στην γη, γιατί μπροστά τους βλέπουν την πνευματική χαρά. Βάδισε με σταθερό βήμα προς το ελαφρύ πλοίο της πίστης και σάλπαρε με τα φτερά της κατεπάνω στα μεγάλα κύματα. Πολύ πιο σύντομα απ’ότι μπορείς να υποπτευθείς, πολύ πιο γρήγορα απ’όσο μπορείς να φανταστείς, θα διαβείς την θάλασσα αυτή και θα φθάσεις στον Παράδεισο. Ανάμεσα όμως στον πνευματικό παράδεισο και τη σαρκική και συνηθισμένη ζωή που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι, έχει τεθεί μια οροθεσία, μια μεγάλη θάλασσα ας πούμε. Είναι ο Σταυρός και η Σταύρωση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον Παράδεισο. Εκείνον που ο Θεός θέλει να τον οδηγήσει στον Παράδεισο, πρώτα τον περνάει από τον δρόμο που οδηγεί εκεί. Από τον Σταυρό. Όπως είπε ένας άγιος ασκητικός πατέρας, «όταν στον άνθρωπο στέλνονται θλίψεις ατέλειωτες, αυτό είναι σημείο της εκλογής του Θεού».

Ας νεκρωθούμε για τον κόσμο με τις θλίψεις. Έτσι θα μπορέσουμε να δεχθούμε μέσα μας ένα ξύπνημα και μια επιτάχυνση της πορείας μας προς τον Θεό μέσα από την φανερή και πεντακάθαρη ενέργεια του Πνεύματος.

Ας θυσιάσουμε το φθαρτό για το Πνεύμα. Αφοσιώσου απόλυτα στον Θεό. Ρίξε τον εαυτό σου στη σωστική άβυσσο της πίστης, όπως πέφτει κανείς από τον βράχο στη θάλασσα.

Πηγή: http://epistrofiann.blogspot.com



Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:40 pm




Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Domna » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:41 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: "ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΠΟΝΟΣ ΘΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΘΗΡΙΑ!"
Τετάρτη, 13 Απρίλιος 2011

Εικόνα

"Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΚΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΑΝ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ"

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι,δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό. … Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιµασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν µια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγµατικότητος. …

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καµµιά δοκιµασία, είναι σαν µία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταµιεύει.

Ο Καλός Θεός µε τις δοκιµασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσµική, νοµική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσµατά Του και να κληρονοµήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιµασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υποµονή στους πόνους, ώστε να µην µπορή να Του πη ο διάβολος: «Πως τον ανταµείβεις αυτόν ή πως τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα µας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.

Μεγάλο πράγµα η υγεία, αλλά και το καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν µπορεί να το δώση! Πνευµατικό καλό! Είναι πολύ µεγάλη ευεργεσία, πολύ µεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αµαρτία, και µερικές φορές του εξασφαλίζει και µισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν τη φωτιά που την καθαρίζει. Βλέπεις, και ο Χριστός είπε στον Απόστολο Παύλο: «Η δύναµίς µου εν ασθενεία τελειούται».

Πηγή: Βιβλίο "Βίος Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου" (agioritikovima.gr)



Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Είναι δυνατό ο Θεός να εγκαταλείπει τον άνθρωπο;

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Πέμ Σεπ 06, 2012 4:42 pm

Εικόνα

Ο χριστιανός στις δυσκολίες έχει οδηγό τον Χριστό. Και να τι λέει ο Χριστός σε τέτοιες περιπτώσεις: "Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία πιστεύετε εις εμέ"(Ιωάν. ιδ' 21). Μην ταράζεσθε! Μην πανικοβάλλεσθε από τις τρικυμίες της ζωής. Στηριχθείτε πάνω μου!

Και αυτό κάνει ο πιστός χριστιανός. Εναποθέτει τον εαυτό του στο Χριστό "και αυτός ποιήσει" (Ψαλμ. 36,5). Και Αυτός θα φροντίσει.

Όταν παραδοθεί στο Χριστό, στο θέλημά Του, όταν θέλημά του γίνει το θέλημα του Θεού, τότε δεν έχει δικό του θέλημα. Συνεπώς δεν στεναχωριέται για ότι κακό συμβαίνει. Έχει εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και όχι στο δικό του. Ο Θεός δεν κάνει λάθος!

Τότε και τα κακά, του φαίνονται καλά. Και δοξάζει το Θεό για το κάθε τι. "Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν" έλεγε συνεχώς ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Κλασσικό παράδειγμα η συγκλονιστική περίπτωση του αγίου και πολύαθλου Ιώβ. Ήταν ο μεγιστάνας της εποχής του. Και τι δεν είχε! Χιλιάδες πρόβατα, γίδια, καμήλες, απέραντα χωράφια, πλήθος δούλων που δούλευαν στα κτήματά του. Είχε δέκα παιδιά! Τι ευτυχία! Τι δόξα! Και όμως! Σε μια στιγμή όλα αυτά τα έχασε! Όλα! Μονομιάς! Και τα πρόβατα και τις καμήλες και τους αγαπητούς του δούλους και τα πολυαγαπημένα του παιδιά. Ενώ ο ίδιος προσβλήθηκε από τη φοβερώτατη λέπρα. Και πετάχθηκε σα σκουπίδι στα σκουπίδια! Στις κοπριές! Από την υψηλότατη κορυφή που ήταν κατέβηκε στο χάος! Κανένας τόσο άτυχος! Κανένας δεν είχε ποτέ τόσες συνεχείς, αλυσιδωτές αποτυχίες! Κανένας!

Πώς αντέδρασε? Ήρεμα! Ο Κύριος τα έδωκε? Ο Κύριος τα πήρε! Έτσι θέλησε! "Δόξα Σοι ο Θεός!"

Ο Απ. Πέτρος περπατούσε στα νερά! Τι πίστη είχε! Όταν όμως υψώθηκαν τα κύματα, ταράχθηκε! Αγχώθηκε! Τα έχασε! Και βούλιαζε! Και του είπε ο Χριστός: "Ολιγόπιστε! Τι φοβήθηκες? Δίπλα σου είμαι!" Ολιγόπιστο, τον αποκάλεσε ο Χριστός! Και ας περπατούσε στα νερά, σαν σε στεριά! Εμείς που βουλιάζουμε στη "στεριά" (σε μικροαποτυχίες) τι πίστη έχουμε? Είμαστε παρακάτω από ολιγόπιστοι!

Τελικά, πίσω από το άγχος, τις ανησυχίες, τις υπερβολικές στεχοχώριες, κρύβεται η απιστία στο Χριστό.

(Από το βιβλίο του Αρχ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη Πώς να ζήσουμε ήρεμα και πολλά χρόνια)


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 6 και 0 επισκέπτες