Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Δευτ Ιούλ 15, 2013 8:22 pm

Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;
Δευτέρα, 15 Ιούλιος 2013 - από kotsarikos.com

Εικόνα

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, που είναι η προσωπική Αλήθεια από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές.

Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα…; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός;

Πρώτα-πρώτα, ο Θεός δεν γίνεται φορτικός και δεν είναι «κομπλεξικός», όπως εμείς. Απεναντίας, εάν δεν Τον θέλουμε στην ζωή μας, δεν έρχεται, αν και μας ευεργετεί και πάλι όσο Του το επιτρέπουμε. Είναι ο μανικότερος των εραστών, ο πιο τρελός των ερωτευμένων και παράλληλα ο «ευγενής», που σεβεται απεριόριστα την ελευθερία μας. (Επίσης, είναι αυτός που φέρεται όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου- δεν ζητάει κανένα λόγο, ούτε … «κάνει μούτρα», αλλά απλώς χαίρεται με την επιστροφή μας στο καλό.) Με άλλα λόγια, μας αφήνει να πάμε όπου θέλουμε, είτε με τα λόγια και τις εξωτερικές ενέργειες κάνουμε τους ευσεβείς, είτε όχι. Εκεί έχει ο άνθρωπος ακέραια την ευθύνη.

Τώρα, στην περιπτωση που πράγματι έχουμε αγάπη ή έστω «φόβο» Θεού, τότε ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή μας. Και η προτεραιότητά του είναι να γιατρέψει την ψυχή πρώτα και έπειτα το σώμα. Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, οι ασθένειες είναι οι «αγάπες του Θεού», όπως έλεγε ένας γέροντας σύγχρονος μεγάλος. Κι αυτό, διότι «ον αγαπά ο Κύριος παιδεύει», δηλαδή αυτόν που «αγαπά»(όλους εξ ίσου τους αγαπά, εδώ ο Απόστολος μιλάει για την αγάπη με ανταπόκριση προφανώς) ο Θεός τον παιδαγωγεί, τον εκπαιδεύει, ώστε να βελτιωθεί και να Του μοιάσει περισσότερο, ΣΤΟ ΜΈΤΡΟ της θέλησης και της αντοχής του κάθε ανθρώπου κάθε φορά. Ο γέροντας Πορφύριος είχε πει κάτι ακραίο: ο Θεός δεν άνοιξε το μυαλό των γιατρών, για να βρουν την θεραπεία του καρκίνου, που είναι μπροστά στα μάτια τους, διότι «είδε ότι έτσι γέμισε ο Παράδεισος». (Παράλληλα, είχε πει ότι «η πνευματική υγεία αδρανοποιεί τον καρκίνο.)

Είναι, όμως, πραγματικό αυτό; Ή μήπως ο Θεός είναι αντί για την αυτοευσπλαχνία «δίκαιος και αμείλικτος»; Θα σας πω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία: έχω δει ανθρώπους που μια ολόκληρη ζωή φέρονταν με μεγάλη σκληρότητα, αυταρχισμό κ.α. σε κοντινούς τους ανθρώπους [συνήθως στους άλλους κάνουμε τους ευγενικούς άλλωστε, έτσι δεν είναι; ] να έχουν ΜΕΤΑΒΆΛΕΙ ΆΡΔΗΝ την συμπεριφορά τους με αυτήν την ασθένεια. Να έχουν μετανοήσει και μάλιστα εμπράκτως. Διότι, σκεφτείτε, πόσο πωρωμένοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι… Όταν έχουμε την υγεία μας και ασχολούμαστε κανονικά με τις μάταιες βιοτικές μας μέριμνες -και λοιπές εφήμερες ανοησίες και γελοιότητες-διαμορφώνουμε τεράστιο εγωισμό και αυτοδικαίωση. Συχνά κάνουμε κόλαση την ζωή των κοντινών μας ανθρώπων, αφού έχουμε θανατώσει τις ψυχές μας… Αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, δουλεύουμε στα πάθη μας, στην ανθρωπαρέσκεια, κατατυραννούμε τους άλλους που είχαν την κακή τύχη να έχουμε κάποια εξουσία πάνω τους και κλαιγόμαστε από πάνω, όταν δεν μας κάνουν τα χατίρια.

Λοιπόν, τι θα έπρεπε να κάνει ο Θεός που τόσο μας αγαπά σε αυτήν την περιπτωση, αφού έχει μυριάκις μακροθυμήσει; Θα έπρεπε μήπως να μας αφήσει σε αυτήν την κατάσταση ή να μας δώσει μια κατάσταση που μόνον Αυτός ξέρει πως θα μας βοηθήσει και να μας βγάλει από την ματαιότητα που ζούμε, αφού Τον ζητάμε -παρ’ όλ ‘αυτά- στην ζωή μας;

Συμπέρασμα: Όλες οι ασθένειες είναι κατ’αρχήν απευκταίες, αλλά η αγάπη πολλές φορές βρίσκεται ακραίες οδούς, για να μας βγάλει από την τύφλωσή μας. Και «αν σήκωνες τις δυσκολίες, κανείς δεν θα σωζόταν».

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Ναυπάκτου Ιερόθεος: “Θαύμα και ιατρική θεραπεία”

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Νοέμ 13, 2021 12:25 pm

Ναυπάκτου Ιερόθεος: “Θαύμα και ιατρική θεραπεία”
12/11/2021

Εικόνα

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: Ζούμε σέ εποχή συγχύσεως σέ πολλά θέματα, ήτοι μεταξύ πίστεως καί μαγείας, αφού μερικοί θεωρούν τήν πίστη ως μαγεία, ή τήν μαγεία ως πίστη, μεταξύ πίστεως καί επιστήμης, αφού, άλλοτε υπερτονίζεται η πίστη σέ βάρος τής επιστήμης καί άλλοτε υπερτονίζεται η επιστήμη σέ βάρος τής πίστεως.
Σέ μιά τέτοια εποχή απαιτείται «διάκριση τών πνευμάτων», πού είναι τό μεγαλύτερο χάρισμα, τό νά ξεχωρίζη, δηλαδή, κανείς τί είναι θεϊκό καί τί είναι δαιμονικό, τί προέρχεται από τόν Θεό καί τί από τόν διάβολο. Αυτή η διάκριση είναι η ουσία τής εμπειρικής θεολογίας.

Γιά νά στηριχθή αυτή η άποψη θά χρησιμοποιήσω ένα καταπληκτικό παράδειγμα θεραπείας από μιά ασθένεια, μέ τήν επέμβαση τού Θεού διά τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, πού έγινε σέ μιά κατάκοιτη καί ακίνητη-παράλυτη γυναίκα, καί τήν περιγράφει ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί φίλος καί συμμαθητής τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά.

Τό περιστατικό αυτό έγινε στήν Καστοριά καί δείχνει κατά εμφανέστατο τρόπο ότι υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ θεραπείας μιάς ασθένειας μέ ιατρική παρέμβαση καί θαύματος μέ παρέμβαση τού Θεού, καί κυρίως φαίνεται ότι τό θαύμα γίνεται από τόν Θεό διά πρεσβειών τών αγίων, όταν εξαντληθούν όλα τά άλλα θεραπευτικά μέσα τών ιατρών, καί φυσικά δέν συνιστά αναίρεση ή υποκατάσταση τής ιατρικής επιστήμης.

Ο άγιος Φιλόθεος Κόκκινος στό βίο τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά πού συνέγραψε, γράφει γιά τό θέμα αυτό.

«Μία γυναίκα ευγενής καί ευπρεπής, ονομαζομένη Ζωή, παθαίνει δριμύ πόνο στά εντόσθια, πού τά επίεζε καί τά εστριφογύριζε τόσο δυνατά, ώστε καθημερινώς νά χύνωνται από εκεί οχετοί αιμάτων. Η γυναίκα υφίστατο γιά πέμπτο έτος τήν βαρειά αυτή πάθησι, ενώ φάρμακο δέν υπήρχε καί κάθε τέχνη ιατρών απέβαινε ανίσχυρη, διότι, παρ όλο πού καθημερινώς εφήρμοζε πολλές επινοήσεις, δέν επετύγχανε τίποτε, ώστε ν απελπισθή καί γιά τή ζωή τής ασθενούς. Δέν επρόκειτο δέ ούτε γιά τόσο διάστημα χρόνου ν ανθέξη, αφού τόσο πολύ έλειωνε η σάρκα της, άν δέν είχε σώμα τόσο δυνατό καί ρωμαλέο καί δέν διατηρούσε υγιή τήν όρεξι γιά τροφή έτσι κατώρθωσε η φύσις νά ανταπεξέλθη στόν τόσο δυνατό πόλεμο τού νοσήματος. Αλλά μέ τόν καιρό νικήθηκε, από τό μήκος τού χρόνου δαμασμένη, καί από τότε έμεινε κατάκοιτη καί σχεδόν ακίνητη, άλλα δύο έτη πέρα από τά προηγούμενα πέντε.

»Καθώς μέ τόν καιρό υψωνόταν λαμπρώς η φήμη τών θαυμάτων τού μεγάλου Γρηγορίου, τών παραδόξως τελουμένων τόσο σ εκείνο τό μέρος όσο καί στή μεγάλη Θεσσαλονίκη, όταν έμαθε γιά τά λεγόμενα η ασθενής αυτή, καταφεύγει μέ πίστι πρός τή θεία δύναμι πού ενεργούσε σ εκείνον. Αφού προκάλεσε τούς πρεσβυτέρους τής Εκκλησίας, κατά τά θεία λόγια, πρώτα παρασκευάζει τήν τέλεσι τού ευχελαίου κοινώς, έπειτα δέ ζητεί στό τέλος τού ευχελαίου τήν τέλεσι ευχής καί δεήσεως υπέρ αυτής πρός τόν θείο Γρηγόριο. Όταν ετελείτο αυτή η ευχή από τούς πρεσβυτέρους κατά τούς κανονισμούς, επειδή δέν μπορούσε νά στέκεται καί νά ψάλλη τά θεία μαζί μέ τούς υπέρ αυτής ευχομένους καί ψάλλοντας, διότι ήταν κατάκοιτη καί ακίνητη, καί από τήν κλίνη παρακαλούσε θερμώς τόν άγιο καί επιζητούσε πιστώς τήν από αυτόν χάρι καί βοήθεια. Καί, ώ τών παραδόξων έργων καί θαυμάτων σου, Χριστέ, αυτή πού έλειωνε τίς σάρκες της τόσον χρόνο καί ήταν παράλυτη καί σχεδόν ακίνητη, όχι έπειτα από μία ημέρα, όχι έπειτα από διάστημα μιάς ώρας, αλλ ευθύς αμέσως, ενώ εκείνοι προσεύχονταν κι έψαλλαν ακόμη, σηκώνεται αμέσως από τήν κλίνη, ενώ όλοι έβλεπαν, δυνατή, εύρωστη στό σώμα, χωρίς νά φέρη επάνω της ούτε ίχνος σχεδόν από τό χρόνιο εκείνο πάθος καί από τήν νοσηρά κατάστασι, ώστε τό θαύμα νά καταπλήσση καί νά μή έχη τούτο τίποτε κατώτερο εκείνου πού διενεργήθηκε παλαιά από τόν ίδιο τόν Χριστό υπερφυώς στόν παράλυτο, είτε τής Καπερναούμ σκεφθή κανείς είτε τής προβατικής κολυμβήθρας, μόνο πού εκεί ενήργησε ο ίδιος μόνος του, εδώ δέ ανέστησε από τήν κλίνη καί τό χρόνιο πάθος αμέσως επίσης τήν ασθενή διά τού Γρηγορίου, τού μαθητού καί φίλου του».

Από τό περιστατικό αυτό εξάγονται τά εξής συμπεράσματα.

Πρώτον. Η γυναίκα πού ονομαζόταν Ζωή υπέμενε πέντε χρόνια τήν ασθένειά της, εξαντλήθηκαν όλα τά φάρμακα πού τής έδιναν οι ιατροί, αλλά η ίδια δέν είχε απελπιστή, δηλαδή διατηρούσε τήν ελπίδα της.

Δεύτερον. Τό σώμα της έφθασε σέ πλήρη εξάντληση, ενώ έκανε τήν ιατρική θεραπεία, καί παρέλυσε. Δηλαδή, έκανε υπομονή, έδειχνε καρτερία, δέν τήν βοηθούσαν τά τότε υπάρχοντα φάρμακα, «κάθε τέχνη ιατρική απέβαινε ανίσχυρη», καίτοι «καθημερινώς εφήρμοζε πολλές επινοήσεις», εννοείται ιατρικές τής εποχής εκείνης. Έτσι, χρησιμοποιώντας τήν βοήθεια τής ιατρικής επιστήμης, εξαντλώντας όλες τίς δυνατότητές της, δέν απελπιζόταν.

Τρίτον. Σέ αυτήν τήν κατάσταση στήν οποία ευρισκόταν άκουσε γιά τά παράδοξα θαύματα πού ετελούντο από τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά μετά τήν κοίμησή του καί «κατέφυγε μέ πίστη πρός τήν θεία δύναμη πού ενεργούσε σέ εκείνον».

Μέσα στόν άγιο Γρηγόριο κατοικούσε η Χάρη τού Θεού. Αυτό δέν τό έκανε απλώς μέ μιά προσευχή, αλλά κάλεσε πρώτα τούς ιερείς νά τελέσουν τό ιερό Ευχέλαιο καί στό τέλος ζήτησε νά προσευχηθούν, εννοείται οι πρεσβύτεροι υπέρ αυτής στόν άγιο Γρηγόριο. Συμμετείχε καί αυτή στήν προσευχή αυτή, ζητώντας από τόν Άγιο τήν βοήθειά του. Έτσι, χρησιμοποιεί τό μυστήριο τού Ευχελαίου μέ ειδική δέηση-προσευχή.

Τέταρτον. Τό θαύμα έγινε ακαριαία, «ου μεθ ημέραν, ου μετά μικράς τινος ώρας διάστημα», «αλλ ευθύς», αφού σηκώθηκε από τήν κλίνη, «αθρόα», τήν ώρα πού προσευχόταν.

Μάλιστα, ο άγιος Φιλόθεος παραλληλίζει αυτό τό θαύμα μέ τά θαύματα πού έκανε ο Χριστός στήν Καπερναούμ καί στήν Κολυμβήθρα στήν προβατική πύλη, πού μέ έναν λόγο Του έκανε καλά τούς παραλυτικούς. Καί τό συγκεκριμένο αυτό θαύμα έγινε από τόν Χριστό «αθρόον» «διά τού Γρηγορίου τού μαθητού καί τού φίλου Του και τήν ανέστησε από τήν κλίνη της.

Αυτό τό περιστατικό δείχνει τήν διάκριση μεταξύ ιατρικής θεραπείας διά φαρμάκων καί θαύματος διά τής επεμβάσεως τού Θεού, καθώς επίσης τήν διάκριση μεταξύ θαύματος καί μιάς περιοδικής ανακάμψεως τής υγείας τού σώματος.

Ο άνθρωπος πού ασθενεί χρησιμοποιεί εξαντλητικά τά πορίσματα τής ιατρικής επιστήμης, προσεύχεται μέ τά μέσα πού έχει η Εκκλησία καί στήν συνέχεια μπορεί νά επέμβη ο Θεός μέ θαυματουργικό τρόπο, δηλαδή τά μυστήρια, διά μέσου τών φίλων Του, όταν Τόν επικαλεσθή κάποιος μέ θερμή πίστη.

Μέ τόν τρόπο αυτόν ούτε παραθεωρείται η ιατρική επιστήμη ωσάν νά ακολουθούμε τόν μανιχαϊσμό, ούτε περιπίπτουμε σέ μιά κατάσταση μονοφυσιτισμού, πού όλα τά περιμένουμε μόνον από τόν Θεό, ούτε αποδίδουμε σέ θαύμα τήν μακροχρόνια σωματική ευεξία από ποικίλους τρόπους, ούτε υποπίπτουμε στήν ποικιλότροπη μαγεία, αφού καί ο διάβολος μπορεί νά κάνη κάποια «θαυμαστά» γεγονότα, πού μπορεί μερικοί νά τά αποδίδουν στόν Θεό.

Όντως, χρειάζεται θεολογική διάκριση τήν οποία έχουν όσοι διαθέτουν «νούν Χριστού», διαφορετικά πλέουμε μέσα στό πέλαγος τής σύγχυσης διαφόρων πνευμάτων.

ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Νοέμ 13, 2021 12:27 pm

Η επίκληση του θαύματος σε αντικατάσταση της επιστήμης είναι αίρεση.

"Αν θέλει ο Θεός θα με σώσει", βλασφημία!

Ο Θεός μπορεί και θέλει να σε σώσει, αλλά πρέπει να δείξεις, ότι έχεις διάθεση να σωθείς.

Ο Χριστός δεν έκανε κανένα θαύμα σε ασθενείς που είχαν τη δυνατότητα να σωθούν από τους γιατρούς της εποχής του, αλλά σε ανίατους ασθενείς και ήδη νεκρούς. Όλα τα θαύματα που περιγράφονται στο Ευαγγέλιο είναι χαρακτηριστικά, η αιμορροούσα, οι παραλυτικοί, η συγκύπτουσα, οι λεπροί, οι τυφλοί...

Ο Σεβασμιότατος Ναυπάκτου εδώ δίνει ένα παράδειγμα θαύματος με τις πρεσβείες του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά που επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα.

Η σκέψη επομένως που εκφράζουν σήμερα οι αντιεμβολιαστές, ότι δεν χρησιμοποιούν τις μεθόδους της Επιστήμης και αφήνονται στα χέρια του Θεού για τη θεραπεία τους, είναι πειρασμική και βλάσφημη. Δυστυχώς εκφράζεται και από χείλη κληρικών. που παίρνουν την ευθύνη να παρασύρουν πιστούς σε ένα θάνατο σωματικό και πνευματικό.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 2 και 0 επισκέπτες