Ο ηθικισμός σήμερα... Οι απόψεις σας..

[Achilleas]

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών



Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός...Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ. όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι «ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν».

Για να επανέλθουμε όμως. Λέμε λοιπόν ότι η Εκκλησία, μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί;

Η πνευματικότητα αδελφοί μου είναι κατάστασις όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την φιλαυτία του, έχει υπερβεί τα του κόσμου και πλέον εν ταπεινώση και μετανοία ζει για τον Χριστό ,δια του Χριστού.

Ζει δηλαδή όχι για να κτίσει ένα καλό όνομα στην κοινωνία, όχι για να γίνει διάσημος και προσφιλείς στους ανθρώπους λόγω της καθαρότητος του βίου του ή των ποικίλων αρετών του αλλά ζει για τον Χριστό, ζει για τους άλλους, ζει δια του Χριστού δηλαδή ζει μέσω του Χριστού, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας και φτάνει στο σημείο να λέγει μαζί με τον απόστολο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί χριστός».

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει κάνει σπουδές στην θύραθεν σοφία, δεν είναι ούτε ο ηθικός άνθρωπος, αλλά ο μυημένος στο μυστήριο της Αγάπης.

Εάν τολμούσα να ονόμαζα ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος, θα έλεγα είναι ο άνθρωπος που αγαπά. Διότι το ατέλεστο τέλος που καλούμαστε όλοι μας να αγγίξουμε και να γίνουμε μέτοχοι είναι η Αγάπη εν Χριστώ, δηλαδή η άδολη αγάπη, η ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη που μπορεί να φτάσει στην θυσία του Σταυρού χωρίς να κρατήσει κακία μέσα της.

«Αγάπα και κάνε ότι θέλεις», είπε ένας γέροντας σε κάποιον μοναχό. Διότι εάν αγαπάς, όντως, θα σου είναι αδιανόητο να στεναχωρήσεις τον πλησίον σου, να τον αδικήσεις, να τον κατακρίνεις. Εάν αγαπάς θα σου είναι αδιανόητο να ησυχάσεις μέσα στην φιλαυτία σου, μέσα στο βόλεμά σου…θα καταληφθείς από μία «μακαρία μανία» όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος η οποία ακόμα και όταν το σώμα κουραστεί και αποκάμει από τους κόπους της ασκήσεως θα πραγματοποιηθεί σε σένα εκείνο το ψαλμικό: «Εγώ καθεύδω» από την ανάγκη της φύσεως, «η δε καρδία μου αγρυπνεί» από το πλήθος του έρωτος προς Σε.

Η Αγάπη λοιπόν είναι ο σκοπός της ζωής, διότι Αγάπη είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος λοιπόν που σκοπό έχει την ένωσή του με τον Θεό (καθ'ομοίωσιν), είναι σαν να έχει σκοπό του την απόκτηση της Αγάπης.

Λέγει πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Αυτός που θέλει να ομιλή για την αγάπη είναι σαν να επιχειρή να ομιλή για τον ίδιο τον Θεόν.

Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, είναι μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως».
Να λοιπόν γιατί τόλμησα να πω ότι τελικά πνευματικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που αγαπά, που έχει αγάπη όχι για τους φίλους και τους οικείους τους, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά για όλη την κτίση!

Αγαπητοί μου αδελφοί, όλα αυτά τα αναφέρουμε, όχι για να μικροψυχήσουμε και να προσπαθήσουμε μονομιάς και απότομα να κατακτήσουμε τα κράσπεδα του Ουρανού, διότι μπορεί στην πορεία να απογοητευτούμε. Γι΄αυτό δεν πρέπει να ξεχνούμε το εξής: «Ότι όπως δεν είναι δυνατόν αυτός που πέρασε μακροχρόνια ασθένεια να ανακτήσει την υγεία του μέσα σε μία στιγμή, έτσι δεν είναι δυνατόν να νικήσουμε διά μιας τα πάθη μας ή ακόμα και ένα πάθος μας» (Άγ. Ιων.Κλιμακος).

Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει προσευχή, προσοχή, ταπείνωση και μετάνοια. Θέλει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα στην ζωή του όμως την αγιότητα δεν μπορεί να την κατορθώσει μακράν των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός, άρα λοιπόν μακράν της Εκκλησίας, είμαστε μακράν του Χριστού, κι ας υποστηρίζουν κάποιοι ότι πιστεύουν στον Χριστό, απορρίπτοντας την Εκκλησία Του, διότι όποιος απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία, απορρίπτει τον Χριστό και πλέον μακράν του Χριστού είναι μακράν του Φωτός, της Αλήθειας, της Αγάπης και της Αιωνίου Ζωής.

Και μην πει κάποιος ότι: «εμείς δεν ποθούμε να γίνουμε άγιοι», διότι όποιος έστω και ενδόμυχα απορρίπτει συνειδητά την αγιότητα, απορρίπτει τον σκοπό της δημιουργίας του.
Όλοι μας αδελφοί μου πλαστήκαμε κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, δηλαδή, δημιουργηθήκαμε ελεύθεροι με νου, κρίση και λογική ώστε να μεταμορφωθούμε από χοϊκούς ανθρώπους σε κατά χάριν θεανθρώπους, σε αγίους, σε όντα που ζουν μαζί με τον Θεό αρμονικά μέσα σε αιώνια ευφροσύνη. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε ένα τέτοιο μέλλον…είμαστε άξιοι των επιλογών μας.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου στο οποίο ο Άγιος μας δείχνει τον δρόμο από την γη των παθών προς τον Ουρανό της Αγάπης.

Λέγει ο Άγιος: «Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό. Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας. Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας. Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις. Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους. Αρχή των κόπων είναι οι αρετές. Η αρχή των αρετών είναι το άνθος (της πνευματικής ζωής). Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της (πνευματικής) εργασίας. Η (πνευματική) εργασία είναι τέκνο της αρετής∙ και αυτής τέκνο η συνέχισις και η συχνότης της εργασίας. Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η έξις, (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια). Και τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις , (να γίνη δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή, φυσική κατάστασίς της).

Η ποίωσις στο καλό γεννά τον φόβο (του Θεού) και την ευλάβεια. Ο φόβος γεννά την τήρησι των εντολών – είτε των επουρανίων είτε των επιγείων. Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης (προς τον Θεόν και τον πλησίον). Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως. Το πλήθος δε της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας. Και η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία…ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Η πνευματική ζωή είναι η ζωή της συγχωρετικότητος και της αγάπης. Εάν δεν συν-χωρούμε και δεν αγαπούμε…μην πλανόμεθα, δεν ζούμε πνευματική ζωή όσο και "ηθικά αμόλυντοι" κι ας είμαστε, διότι "Ο αγαπών εκ του Θεού γεγένηται και γιγνώσκει τον Θεόν".


αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος.
Πηγή:imverias

[Νίκος]

Χριστιανός δεν είναι αυτός που δηλώνει Χριστιανός ούτε αυτός που πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία ούτε αυτός που δεν κάνει κακές πράξεις ούτε αυτός που νηστεύει ούτε ακόμη και αυτός που συμπαρίσταται και βοηθά τους συνανθρώπους του. Χριστιανός είναι αυτός που αγαπά το Χριστό και γι αυτό είναι διατεθειμένος να κάνει όχι μόνο όλα τα παραπάνω, αλλά και ότι χρειαστεί, ακόμη και να δώσει τη ζωή του για την αγάπη αυτή.

[ΠΟΠΗ]

Τι είναι ένας αληθινός πνευματικός άνθρωπος;


Ένας πνευματικός άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος, που στην γήινη ζωή του έμαθε να βαδίζει στο θεϊκό μονοπάτι. Δεν ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα μέρος του πνευματικού κόσμου, δηλαδή ένας σύνδεσμος με τον Θεό.

Ένας πνευματικός άνθρωπος βαδίζει κατευθείαν προς τον στόχο που έχει βάλει και είναι σε αρμονία με την ψυχή και το πνεύμα του.

Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει εγωισμό. Βοηθάει άλλους ανθρώπους, είναι για άλλους ανθρώπους παρών, χωρίς ο ίδιος να έχει κανένα κέρδος. Ο πνευματικός άνθρωπος ξέρει τις αδυναμίες του και ξέρει τα λάθη του. Προσπαθεί να τα καλυτερέψει, αλλά και τα ομολογεί στον εαυτό του. Δεν προσπαθεί να τα κρύψει από του συνανθρώπους του, να τα αλλοιώσει. Ένας πνευματικός άνθρωπος ζει ταπεινόφρονα. Αυτό όμως δε θα πει ότι νοιώθει κατώτερος ή ότι αφήνει να τον πατάνε. Ένας πνευματικός άνθρωπος είναι ευγνώμων για κάθε μέρα, για κάθε λεπτό, για κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. Είναι ευγνώμων για κάθε νέα γνώση που παίρνει, πράγμα που δείχνει, ότι έκανε ένα ακόμη βήμα προς την ωριμότητά του. Ένας πνευματικός άνθρωπος γίνεται παράδειγμα, χωρίς να νοιώθει ανωτερότητα ή να νομίζει ότι είναι κάτι καλύτερο. Ένας πνευματικός άνθρωπος ζητάει συνεχώς την σύνδεση με τον Θεό και τον Χριστό, είτε βρισκόμενος σε μία ομάδα (εκκλησία), είτε μόνος του, χωρίς να αμελεί ή να ξεχνάει τον δρόμο, που πρέπει να περάσει στην υλική αυτή γήινη ζωή. Πρέπει δηλαδή, να είναι επιμελής, να εργάζεται και η ζωή του σ’ αυτόν τον πλανήτη μπορεί να είναι ευχάριστη. Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν προσπαθεί να προσηλυτίσει άλλους, αλλά δείχνει με τις σκέψεις του και τα λόγια του, πώς είναι τα αισθήματά του, τα συναισθήματά του και οι θέσεις του στην ζωή αυτή. Οι αρετές ενός πνευματικού ανθρώπου είναι να ζει ήσυχα, να έχει υπομονή και να είναι ταπεινόφρων. Να ζει στην ύλη μεν, αλλά να μη θέλει πάντα να αποκτά περισσότερα. Ένας πνευματικός άνθρωπος βοηθάει άλλους ανθρώπους, έστω με το να τους ακούει μόνο, με το να τους δίνει την προσοχή του, έστω με ένα βλέμμα στα μάτια από ψυχή σε ψυχή, από πνεύμα σε πνεύμα, έστω με ένα αγκάλιασμα ή ένα σφίξιμο του χεριού. Όταν γίνονται αυτά, δημιουργούνται ενέργειες, απελευθερώνονται ενέργειες, που βοηθάνε κι εμάς στον πνευματικό κόσμο, βοηθάνε τον φύλακα Άγγελό σας ή τον πνευματικό σας οδηγό, ώστε να μπορεί ευκολότερα να σας φθάσει και να σας βοηθήσει με δυνατότερες εμπνεύσεις.

Ο φύλακας Άγγελος παίρνει τις πληροφορίες και τις στέλνει στον πνευματικό κόσμο αναλόγως. Γνωρίζω πως μερικοί από σας έχετε προβλήματα στη ζωή σας και δυσκολίες. Εμείς έχουμε καθήκον να προσπαθούμε να δίνουμε οδηγίες και συμβουλές μέσω των εμπνεύσεων. Βαδίζετε τον δρόμο σας και να σκέπτεστε πάντα ότι το κάρμα, δηλαδή αυτό που λέτε μοίρα, βάζει πάντα να λύνετε ασκήσεις, που για την ψυχή σας είναι σοβαρές. Όταν δηλαδή έρχονται για σας δύσκολοι καιροί, μη χάνετε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας και στον Θεό. Όταν σας δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα, δημιουργούνται στην ζωή σας δυσαρμονίες, επειδή έτσι χάνετε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας. Τότε είναι σαν να παραδίδεστε, σαν να εγκαταλείπετε την ψυχή σας. Μετά δεν έχετε προστασία. Να το σκεφτείτε αυτό. Σκεφτείτε, ότι όλα οδηγούνται από εμάς και όλα προσπαθούμε να τα προστατέψουμε, αλλά μόνο όταν εσείς συνεργάζεστε μαζί μας.


Αυτά που μας λες είναι ωραίες συμβουλές. Να είχαμε μόνο λίγο περισσότερο χρόνο για να τα χρησιμοποιούσαμε.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν τρέχει μέσα στον χρόνο, αλλά προσπαθεί να τον κάνει όλο και πιο ευχάριστο. Προσπαθεί μέσα στον χρόνο του να βάλει και περιόδους ησυχίας. Μην τρέχετε πίσω από το ρολόι. Ο χρόνος έρχεται από μόνος του προς εσάς.

Όταν αρχίζετε την μέρα, χαιρετίστε τον και ρωτήστε, τι νέες γνώσεις θα φέρει σήμερα αυτός ο χρόνος , τι νόημα έχει σήμερα ο χρόνος, επειδή κάθε μέρα έχει ένα νόημα. Κάθε ημέρα φέρνει μία νέα γνώση, κάθε ημέρα φέρνει μία νέα ευτυχία και μία νέα χαρά.


Τι είναι αληθινή ευτυχία Δάσκαλε;

Ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να την βρει, αλλά σχεδόν κανείς δυστυχώς, δεν ξέρει τι είναι στην πραγματικότητα ευτυχία. Ακόμη και οι μεγάλοι φιλόσοφοι αυτού του κόσμου δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν, πόσο σοβαρό πράγμα είναι η γνώση, για το τι είναι ευτυχία. Θέλω να σας πω ορισμένα πράγματα. Η ευτυχία δεν είναι κάτι προσδιορισμένο, όπως εσείς νομίζετε. Η ευτυχία έχει τις βάσεις της στο συναίσθημα, στο αίσθημα. Η ευτυχία, που γυρεύει ο άνθρωπος, δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο τον ίδιο, γι’ αυτό η ευτυχία είναι μία ψυχική κατάσταση και δεν εξαρτάται από κάτι το ορισμένο. Το συναίσθημα της ευτυχίας μπορεί να δημιουργηθεί από διάφορες καταστάσεις. Μία γέννηση μπορεί να φέρει ένα αίσθημα μεγάλης ευτυχίας, μεγαλύτερο από το να κερδίσει κανείς σε μία λοταρία. Η σωτηρία μίας ανθρώπινης ζωής φέρνει μία μεγαλύτερη ευτυχία απ’ ό,τι το να καταλάβει κανείς ένα μεγάλο αξίωμα με πολλές τιμές. Η μεγαλύτερη ευτυχία που πρέπει κανείς να επιδιώκει, είναι το να νιώθει ευχάριστα. Αυτό φέρνει θαλπωρή, ελπίδα, αγάπη, αρμονία. Για τα πράγματα αυτά δεν χρειάζεται να παίζει κανείς ΛΌΤΤΟ.

Το συναίσθημα της μεγάλης ευτυχίας δεν βρίσκεται στο τραπέζι του ΚΑΖΊΝΟ. Όποιος ζητάει την αλήθεια με επιμονή, ζητάει συνάμα και την ευτυχία. Το μεγαλύτερο κακό είναι να νοιώθει κανείς δυσαρεστημένος, επειδή αυτό αρρωσταίνει τον άνθρωπο και τον κάνει να αποκτά πάθη. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ακτινοβολούν αρμονία. Είναι όμως αυτό ένα δείγμα ότι είναι ευχαριστημένοι; Υπάρχουν εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, που μπορούν να τα έχουν όλα, αλλά έχει αποδειχθεί ότι αυτοί παρ’ όλα τα καλά που διαθέτουν, δεν είναι ευτυχισμένοι.

Δεν είναι η κατοχή αγαθών, που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, αλλά η γνώση της συμπαντικής αλήθειας. Αυτή η αλήθεια εξασφαλίζει στον άνθρωπο συμπαντική αγάπη, δηλαδή τον σύνδεσμο με τον Θεό και την Ιεραρχία του. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει από το συναίσθημά του, το ότι είναι σοβαρό να έχει ένα φίλο, που να τον εμπιστεύεται. Στον πνευματικό κόσμο υπάρχουν πολλοί φίλοι που μπορείς να έχεις. Αυτή η φιλία είναι το κλειδί για την αρμονία, για το να νιώθει κανείς απόλυτα ευχαριστημένος, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές της ζωής αυτής. Την ευτυχία πρέπει να την αναζητούμε, αλλά πρέπει και να την αξίζουμε, πρέπει να την υπηρετήσουμε. Η αλήθεια που είναι τόσο συνυφασμένη με την ευτυχία, προσφέρεται όπως λέτε, δωρεάν.

Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος δεν νοιάζεται για την αλήθεια ή την περιφρονεί όταν την βρει, τότε περιφρονεί και την μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί να νιώσει και η οποία προσφέρεται από το Σύμπαν, δηλαδή από τον Θεό. Άνθρωποι που κέρδισαν υψηλές γνώσεις και κάποτε πεθαίνουν, προστίθεται ακόμη στην αύρα τους μία υπεργήινη ευτυχία και ενώ έχουν εγκαταλείψει το σώμα τους, πηγαίνοντας επάνω ακτινοβολούν ακόμη. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για τους ανθρώπους ,που δεν προσπάθησαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Αυτοί δεν νοιώθουν ευχαριστημένοι ,άρα και όχι ευτυχισμένοι. Αυτές δε οι καταστάσεις μένουν γραμμένες στο πρόσωπό τους.

Στο σπίτι σας παρακαλώ, θα βρείτε οπωσδήποτε την ευτυχία, που με τόσο μεγάλη λαχτάρα ψάχνετε, αν ανοίξετε μέσα σας, πάψετε να πιστεύετε σε λανθασμένα δόγματα και γνώμες.

Η ευτυχία είναι εσωτερική θρησκεία της καρδιάς. Η ευτυχία είναι καθαρή η αγάπη, που μπορείς να νιώσεις.

[Sparrow]

Θα ήθελα να γράψει ο καθένας μας, αν βλέπει στην σημερινή κοινωνία προβλήματα ηθικισμού τόσο στην ορθοδοξία όσο και στο σύνολο της κοινωνίας στην οποία ζούμε...
Θα παραθέσω και εγώ την άποψή μου... (αλλά θα διαβάσω με ενδιαφέρων και χωρίς προκατάληψη αντίθετες απόψεις)
Παρατηρώ οτι ο ηθικισμός σήμερα είναι αισθητός, μέσα και έξω απο την ορθοδοξία... Συνυπάρχει με τις ανασφάλειες των ανθρώπων, και συμβάλει σε μια αίσθηση αυτοδικαίωσης μέσω αυστηρών και άδικων κρίσεων απέναντι σε συνανθρώπους... "Είμαι αυστηρός ηθικά άρα μάλλον είμαι καλός... " Το κόστος αυτής της πρακτικής, είναι η δημιουργία άμυνας, θυμού και πόνου (ψυχικού) στους αποδέκτες, που δεν συνάδουν ούτε με τις Χριστιανικές αρχές, αλλά στρέφονται και κατά της κοινωνικής αλληλεγγύης καθώς και συμβάλουν στην κοινωνική απομόνωση των ηθικιστών. Η τελευταία συχνά διαστρεβλώνεται στην συνείδηση του ηθικιστή σαν να είναι το "τίμημα της ειλικρίνειας του..."
Θύματα δεν είναι μόνο οι αποδέκτες του ηθικισμού αλλά και οι ίδιοι, καθώς ο ηθικισμός οφείλεται σε διεργασίες υποσυνείδητες που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές στο άτομο το οποίο συμβαίνουν...
Ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε άμοιρος ούτε πλήρως υπεύθυνος της λειτουργίας του υποσυνείδητου...
Διαμορφώνεται απο το περιβάλλον του, την αγάπη που λαμβάνει το άτομο, αλλά και απο τις ίδιες τις επιλογές του και τα βιώματα του και τα βιώματα που επιδιώκει...

[Achilleas]

Μιας και μιλάμε για ηθικισμό, να ξέρουμε κατ' αρχήν για τι μιλάμε. Σαν ηθικισμό θεωρούμε την τάση που περιορίζει την ηθική και την ταυτίζει με την υποταγή του ατόμου σε άνευρους , σχολαστικούς , τυπικούς και αυστηρούς κανόνες που καταπιέζουν την ανθρώπινη ελευθερία και αναστέλλουν κάθε καινοτομία ή νεωτερισμό που αφορά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Μέσα απ' αυτόν τον ορισμό, αν κρίνουμε από την Εκκλησιαστική Ιστορία θα δούμε ότι με αυτόν τον ηθικισμό ταυτίστηκε απόλυτα ο δυτικός χριστιανισμός (ιδίως ο καθολικισμός αλλά και ο προτεσταντισμός που υποτίθεται ότι γι' αυτό επαναστάτησε εναντίον του). Συχνά έγιναν αφορμή να φερθούν με σκληρότητα στους ανθρώπους κάποιοι δήθεν «καθαροί», που ονομάζονταν «αντιπρόσωποι του Θεού». Συνειρμικά έρχονται στο νου σταυροφόροι, ιεροεξεταστές, ιησουΐτες, αββάδες που κουνούν απειλητικά το δάκτυλο κλπ. Εξαιτίας όλων αυτών ο σημερινός άνθρωπος (και μάλιστα ο νέος) παθαίνει αλλεργία όταν ακούει για χριστιανισμό και παπάδες, πράγμα που οφείλεται στην άγνοια της πορείας του ορθόδοξου χριστιανισμού. Όποιος γνωρίζει και λίγο από Εκκλησιαστική Ιστορία δεν θα βρει τέτοια "ψεγάδια" στην Ορθοδοξία. Βέβαια έχει και αυτή το τυπικό της και τους κανόνες της αλλά δεν έχει να επιδείξει αυτού του είδους τις πρακτικές. Αυτό που σ' ολόκληρη την πορεία της ορθοδοξίας έως σήμερα κυριαρχεί, είναι το ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων με την απειλή της μετά θάνατον τιμωρίας, αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που είναι ριζωμένες στα βάθη της ύπαρξής μας. Τα πάθη είναι αυτά που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας· Δεν νομίζω ότι αυτό είναι ηθικισμός.

[Sparrow]

Ξεκαθαρίζω οριστικά οτι όταν τα θέματά μου αναφέρονται σε ελαττώματα, αναφέρομαι σε ελαττώματα ανθρώπων ορθόδοξων και μη σαν μέρος ψυχολογικών ελαττωμάτων που είναι φυσικό να υπάρχουν (άνθρωποι είμαστε). Και δεν τα παρουσιάζω σαν ελαττώματα της Ορθόδοξης διδασκαλίας...
Το κάνω όχι για να υποτιμήσω ένα μέρος της κοινωνίας, αλλά για να μπορούμε εμείς (και εγώ) να διαχωρίζουμε τα άνθη στη ψυχή μας απο τα αγριόχορτα... Έτσι ώστε να είμαστε εμείς κατά το δυνατόν ευτυχισμένοι, αλλά και οι γύρω μας...

[Νίκος]

Κατ' αρχήν η Ορθοδοξία δεν είναι "ηθικιστική" ούτε καν κανόνες ηθικής. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν προσαρμόζει τη ζωή του στους κανόνες της "θρησκείας" του, αλλά ζει την πίστη του στο Θεό προσπαθώντας να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα Του. Και το θέλημά Του του είναι, να Τον αγαπήσουμε με όλη την καρδιά μας και να εκφράσουμε την αγάπη αυτή στρέφοντάς την στους συνανθρώπους μας.

Όταν ο Χριστιανός αγωνίζεται ν' αγαπήσει τους συνανθρώπους του, όπως ο Χριστός αγάπησε εμάς, αυτό που εφαρμόζει ξεπερνά κατά πολύ τους κανόνες της οποιασδήποτε "ηθικής" γιατί περιέχει τη διάκριση και την αυταπάρνηση.

Ηθικιστικές, είναι οι διάφορες αιρέσεις και σχίσματα, όπως ο παλαιοημερολογιτισμός, ο καθολικισμός, οι μάρτυρες του Ιεχωβά κλπ. Εκεί τα έργα και μόνο (αυτά που φαίνονται) κρίνουν τη συμμόρφωση με τη θρησκεία, ενώ ο Απόστολος Παύλος λέει: "πίστις δι' αγάπης ενεργουμένη" (Γαλατ. ε' 6).

[Sparrow]

Νίκο είπες: Όταν ο Χριστιανός αγωνίζεται ν' αγαπήσει τους συνανθρώπους του, όπως ο Χριστός αγάπησε εμάς, αυτό που εφαρμόζει ξεπερνά κατά πολύ τους κανόνες της οποιασδήποτε "ηθικής" γιατί περιέχει τη διάκριση και την αυταπάρνηση.

Συχνά μέσα μου εξοργίζομαι βαθύτατα, και πολύ άγρια απερίγραπτα με την τυποποίηση των ανθρώπων σε άξιους ή μη άξιους σωτηρίας απο ορθόδοξους, λες και εμείς είμαστε σε θέση να κρίνουμε, γιατί νιώθω να βάλλεται η ψυχή μου εκ των έσω, επιβάλλοντας μου οτι έτσι είναι ο Χριστιανός... Πιάνω τον εαυτό μου να ντρέπομαι να κάνω τον σταυρό μου νομίζοντας οτι οι άνθρωποι θα με κρίνουν σαν άτομο επιθετικό πνευματικά, άτομο που κατακρίνει και θεωρεί οτι πρέπει να πάει στον παράδεισο και ο διπλανός αδιάφορος προς τη θρησκεία οπωσδήποτε στην κόλαση... Ενώ μέσα μου λέω οτι ο καθένας θα κριθεί για το σύνολο της ψυχής του, και βλέπω σε πολούς <<άσεμνους-αδιάφορους>> έναν παράδεισο καλοσύνης μαζί βέβαια με τα λάθη τους...
Και τελικά συχνά τον κάνω (π.χ περνώντας απο μια Εκκλησία) σκεπτόμενος οτι τουλάχιστον θα δουν ένα Χριστιανό που δεν θα τους κρίνει σαν ψυχές, παρόλο που πάντα εκφέρω την γνώμη μου αν κάτι το θεωρώ πρακτικά κακό ή καλό χωρίς όμως Θρησκευτικό υπόβαθρο, κρατώντας την πολύ λιγοστή μου μυστηριακή ζωή κρυφή, για να μη φαίνομαι αλλού, και να μη σκανδαλίζω αλλού.

Πέρα λοιπόν του οτι η μυστηριακή μου ζωή είναι λιγοστή, είναι ορθόδοξο να είμαι αισιόδοξος για τις ψυχές πολλών? (άθεων κ.α) Ή είναι και αυτό μια ακόμη αμαρτία μου για την οποία θα κριθώ?
Αν δεν ενδιαφέρομαι μόνο για μένα αισθάνομαι οτι, ένας παράδεισος για μένα στη γη, είναι να νιώθω έτσι καλά...

[Νίκος]

Δεν είναι κακό να είσαι αισιόδοξος, επειδή σε κάθε άνθρωπο δίνεται η δυνατότητα να σωθεί. Ο Θεός "πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" (Τιμοθ. β' 4), λέει ο Απόστολος Παύλος. Απ' αυτούς (όπως κι απο μας) εξαρτάται, όταν τους δωθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν την αλήθεια, να την αγκαλιάσουν και να μην οχυρωθούν στα τείχη που χτίζουν η λογική και ο εγωισμός.

Η ελευθερία για τον άνθρωπο είναι μια από τις βασικές ιδιότητες που έχει σαν εικόνα Θεού. Την ελευθερία αυτή δεν την παραβιάζει ούτε ο ίδιος ο Θεός. "Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν..." (Ματθ. ιστ' 24), λέει ο Χριστός. Όποιος όμως δε θελήσει ν΄αγαπήσει το Χριστό και να Τον ακολουθήσει, δεν έχει ελπίδα να βρεθεί κοντά Του στην αιώνια ζωή. Σ' αυτό δε φταίει η σημερινή του κατάσταση, αλλά οι επιλογές που θα κάνει, όσο βρίσκεται σ΄αυτή τη ζωή.

[Πέτρος]

Από ηθικισμό πάντως... και τυπολατρεία και ταπεινολογία και ταπεινοφάνεια...τίποτα άλλο σε πολλούς "χριστιανούς".
Πολλοί που θέλουν να δείχνουν και να νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό είναι βαθιά νυχτωμένοι.