Απορίες σχετικά με την ύπαρξη του διαβόλου και όσα λέγονται γι αυτόν

[Γιώργος1998]

Έχω μία απορία που αφορά το πρόσωπο του Σατανά.Ποιος είναι κατά την εκκλησία μας;Ποιος ο βαθμός παρέμβασης του.Στην δύση αυτό που πουλάει βασικά και θεωρείται προχω ας πουμε ειναι οι ταινιες με εξορκισμους.Έχουν κάποια δόση αλήθειας αυτές οι ταινίες;Γιατί κάποιες λένε ότι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.Επίσης θα με ενδιέφερ η άποψη της Ορθόδοξης εκκλησίας για το λεπτό θέμα του δαιμονισμού και του εξορκισμού.Το βασικό που βρήκα είναι ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε μια χριστιανική εταιρεία στις ΗΠΑ για τον Σατανά (το link διαγράφτηκε επειδή το περιεχόμενό του δεν ταιριάζει με το χώρο αυτό) .Έχει άραγε δόση αλήθειας;

[Νίκος]

Ο Εωσφόρος κατά τη δημιουργία των αγγέλων, πριν από τη δημιουργία του κόσμου, τέθηκε από το Θεό επικεφαλής των Αρχαγγέλων. Οι άγγελοι αντλούν τη δύναμή τους από το Θεό, ο Εωσφόρος όμως θεώρησε, ότι ήταν αρκετά δυνατός για να ανεξαρτητοποιηθεί από το Δημιουργό του κι έτσι αυτομάτως βρέθηκε καταδικασμένος σε αιώνια κόλαση μαζί με τους αγγέλους που τον ακολούθησαν στην αποστασία.

Επομένως ο Εωσφόρος και οι ακόλουθοι του είναι υπαρκτά σκοτεινά πνεύματα (σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός) που διατηρούν ένα μέρος από τις δυνάμεις που είχαν από τη δημιουργία τους. Τις δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούν πλέον για να υπηρετούν το σκοτάδι, το ψεύδος και την καταστροφή, αντί για το Φως, την Αλήθεια και τη Ζωή.

Οι δυνάμεις των δαιμόνων είναι μεν μεγάλες σε σχέση με τις ανθρώπινες, είναι όμως πολύ μικρότερες από του Θεού. Χωρίς την άδειά του δεν μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, όμως ο Θεός μερικές φορές τους επιτρέπει να πειράξουν τους ανθρώπους για εκπαιδευτικούς λόγους (για να δοκιμαστούν στην πορεία της σωτηρίας τους).

Άλλα ονόματα του Εωσφόρου είναι, σατανάς (διεθνής και διαθρησκειακός όρος), διάβολος (ο αρχηγός της διαβολής = παραποίηση της αλήθειας), βεελζεβουλ, δαίμονας κλπ.

Αυτή είναι μια μικρή περίληψη για το τι πιστεύουν οι Χριστιανοί για τους δαίμονες. Περισσότερα και πιο τεκμηριωμένα παρακάτω.

[Νίκος]

Οι σκοτεινοί δαίμονες
Ο διάβολος ως αθεράπευτο πνεύμα



π. Ιωάννη Ρωμανίδη +

Εκτός από τους αγγέλους υπάρχουν και οι δαίμονες. Οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, έχουν εμπειρία αυτού του γεγονότος και περιγράφουν την παρουσία των δαιμόνων. Σε όλη την Αγία Γραφή περιγράφονται εμφανίσεις δαιμόνων, μάλιστα ο ευαγγελιστής Ιωάννης ομολογεί ότι ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού είναι «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α Ιωάννης Γ', 8).

Οι δαίμονες στην αρχή ήταν άγγελοι, γιατί ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό, αλλά με την υπερηφάνειά τους έπεσαν από την δόξα του Θεού και έγιναν δαίμονες. Ο Χριστός είπε: «εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκάς Γ, 18).

Θα υπογραμμισθούν μερικά σημεία σχετικά με την ύπαρξη και την πολεμική των δαιμόνων.

Οι δαίμονες, ως δημιουργήματα του Θεού και πνεύματα, είναι «αιθέρια όντα», αλλά λόγω της πτώσεώς τους δεν μετέχουν της δόξης του Θεού ως Φωτός, γι' αυτό είναι σκοτεινά όντα. Εφ' όσον όμως όλη η κτίση μετέχει της δημιουργικής και συνεκτικής ενεργείας του Θεού, αυτό περιλαμβάνει και τους δαίμονες. «Ακόμη και ο διάβολος έχει μέθεξη στην άκτιστη ενέργεια του Θεού», δηλαδή στην άκτιστη δημιουργική και συνεκτική ενέργεια, όχι όμως στην θεοποιό ενέργεια του Θεού, αλλά στην κολαστική ενέργεια.

Ως νοερό πνεύμα ο διάβολος δεν δεσμεύεται από τον χρόνο και τον χώρο, χωρίς όμως να είναι πανταχού παρών, όπως συμβαίνει με τον Θεό. Κινείται με μεγάλη ταχύτητα.

«Ο διάβολος, π. χ., κινείται τόσο γρήγορα που μπορεί να πειράξη ένα εκατομμύριο κόσμο, οπότε θα είναι και εδώ και εκεί και στην Κίνα, χωρίς να είναι όμως πανταχού παρών, αλλά μπορεί, από την τεράστια ικανότητα κινήσεως που έχει, να ευρίσκεται και εδώ και εκεί. Η ταχύτητα κινήσεως δεν περιορίζεται από την ύλη. Οπότε, δεν περιορίζεται ούτε από το σώμα το δικό μας ούτε από τις διαστάσεις τις δικές μας».

Ο Θεός αγαπά όλη την κτίση, αλλά δεν μετέχουν όλοι, κατά τον ίδιο τρόπο, σε αυτήν την αγάπη. Αυτό εξαρτάται από την θεραπεία που υφίσταται καθένας, αλλά ο διάβολος δεν μπορεί να θεραπευθή, γιατί αυτός γέννησε το κακό.

«Ο Θεός αγαπάει και τον διάβολο. Δεν πρόκειται όμως να σωθή ο διάβολος. Ο Θεός αγαπάει τους πάντας. Δεν είναι θέμα ότι αν ο Θεός με αγαπάη, θα σωθώ. Το θέμα είναι, εάν κανείς υφίσταται την θεραπεία, που χρειάζεται για να μπορή να βρεθή στην κατάσταση του φωτισμού, ώστε, όταν βρεθή στην θέα της δόξης του Θεού, θα βλέπη την δόξα του Θεού ως Φως και όχι ως πυρ αιώνιον και σκότος εξώτερον».

Το αντίθετο πιστεύεται στην Δύση.

«Την διδασκαλία ότι ο Χριστός αγαπάει και τον διάβολο, ο Αυγουστίνος ούτε στο όνειρό του δεν μπορεί να ανεχθή. Είναι τόσο μακριά από την σκέψη του».

Βέβαια, η αγάπη αυτή δεν οδηγεί στην σωτηρία, γιατί δεν ανταποκρίνεται θετικά και ελεύθερα ο άνθρωπος σε αυτήν. Την ύπαρξη και ενέργεια των δαιμόνων την γνωρίζουν οι Πατέρες εκ πείρας και μάλιστα επαρκώς. Επειδή έχουν ελευθερωθή από τα πάθη και απέκτησαν μια ψυχική λεπτότητα, βλέπουν και αγγέλους και δαίμονες.

«Οι Πατέρες δεν είναι στοχαστές. Όταν μιλάνε περί θεωρίας, μιλάνε με πάρα πολύ μεγάλη ακρίβεια, ξέρουν ακριβώς τι λένε περί θεολογίας, περί δογμάτων και περί μεθοδείας του διαβόλου κ.ο.κ.».

Με την πείρα τους οι Θεούμενοι γνωρίζουν και τα νοήματά τους και τις ενέργειές τους. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμεν» (Β΄ Κορινθίους Β΄, 11).

«Αν γίνη κανείς ειδικός εις τον αγώνα κατά του διαβόλου, ξέρει πολύ καλά πως κινείται ο διάβολος ή οι δαίμονες».

Ο διάβολος γνώρισε, πριν από την πτώση, τον Θεό και ακόμη βλέπει την δόξα του Θεού, αλλά, επειδή είναι αθεράπευτος, η φύση του είναι σκοτισμένη, βλέπει πυρ γι' αυτό και οι αγιογράφοι τον ζωγραφίζουν ως σκοτεινό, μαύρο.

«Ο μεγαλύτερος «αποφατικός θεολόγος» είναι ο διάβολος, διότι βλέπει την δόξα του Θεού και ως σκότος και ως πυρ».

Ο διάβολος γνωρίζει την Αγία Γραφή και την ερμηνεύει μέσα από την δική του προοπτική, όπως το βλέπουμε καθαρά στους πειρασμούς του Χριστού, αφού τότε χρησιμοποίησε αγιογραφικά χωρία, σύμφωνα με τις δικές του απόψεις.

«Στους Πατέρες δεν είναι φώτιση αυτή, το ότι έχει (κάποιος) σπουδάσει και ξέρει απ’ έξω την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Και ο διάβολος ξέρει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη απ’ έξω. Δεν την ξέρουν μόνο οι Χριστιανοί. Ερμηνευτική της Αγίας Γραφής μπορεί να κάνη ο διάβολος όσο θέλει».

Έτσι, ο διάβολος γίνεται κατηχητής γι' αυτούς που τον αποδέχονται.

«Νομίζω ότι ίσως ο καλύτερος κατηχητής και ο μεγαλύτερος κατηχούμενος που υπήρξε τότε όταν η κατήχηση ήταν απλώς διανοητική και όχι ως κάθαρση της καρδιάς είναι ο ίδιος ο διάβολος»

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου

Αναδημοσίευση από ΟΟΔΕ

[Νίκος]

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ;



Του Ιωάννη Β. Κωστάκη

Δύσκολα συγχωρείται στην εποχή μας να γίνεται λόγος περί δαιμόνων. Για πολλές τώρα δεκαετίες έχει διαδοθεί στις λαϊκές τάξεις, η ψεύτικη και αντιχριστιανική ιδέα ότι δεν υπάρχουν δαιμόνια και σατανάς, αλλά με τα ονόματα αυτά πρέπει να εννοούμε, έτσι γενικά και αόριστα το πάσης φύσεως και μορφής κακό. Ακόμα και Χριστιανοί, που δεν αποξενώθηκαν μεν απ’ την ορθόδοξη πίστη, με πλημμελή όμως και νεφελώδη γνώση της χριστιανικής αλήθειας, είναι επηρεασμένοι απ’ την ιδέα ανυπαρξίας δαιμονικών δυνάμεων. Δεν παραδέχονται, δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν δαίμονες ως προσωπικά όντα-υπάρξεις. Ισχυρίζονται πως η σχετική διδασκαλία και πίστη της Εκκλησίας είναι κατάλοιπο της δεισιδαιμονίας αρχαίων ειδωλολατρικών λαών, οι οποίοι πίστευαν στην ύπαρξή τους.

Αυτή δε η γενική πίστη των αρχαίων λαών, αντί να τους κάνει να δεχθούν ως αληθινή αυτή την πρωταρχική πίστη και γνώση των ανθρώπων, αντίθετα οδηγούνται στην απόρριψή της, θεωρώντας την αποκυήματα φαντασίας και δεισιδαιμονία. Ισχυρίζονται ότι οι δαίμονες είναι προσωποποιήσεις του ποικιλόμορφου κακού και ο σατανάς του κακού γενικώς. Ή ότι την πίστη και διδασκαλία για τα δαιμόνια και τον σατανά την χρησιμοποιούν «οι παπάδες ως φόβητρο και μέσο εκβιασμού των απλοϊκών ανθρώπων, για να τους εκμεταλλεύονται. Γελοιοποιούν έτσι την διδασκαλία και πίστη της Εκκλησίας.

Αυτό, βεβαίως, πιστώνεται ως μεγάλη επιτυχία του σατανά. «Η πιο μεγάλη πανουργία του διαβόλου είναι να μας πείθει πως δεν υπάρχει», τονίζει ο Γάλος Μπωντλαίρ. Την ψεύτικη αυτή ιδέα την ευνοεί, ιδιαιτέρως, «ο πατήρ του ψεύδους».Γιατί αν και εφόσον κατορθώσει να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει τότε επιτυγχάνει με ασφαλέστερο τρόπο το καταστρεπτικό του έργο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον κυνηγό. Όταν το υποψήφιο θήραμά του πιστέψει, ή έχει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει ούτε κυνηγός ούτε παγίδα, τότε κυκλοφορεί αμέριμνα χωρίς προφυλάξεις, με αναπόφευκτα μοιραία κατάληξη. Κι ενώ στο σύγχρονο κόσμο κυριαρχεί το δαιμονικό στοιχείο, οι άνθρωποι αρνούνται την ύπαρξή του. Παίρνουν αφορμή από διάφορες εικονικές παραστάσεις του Μεσαίωνα που παρουσιάζουν τους δαίμονες σαν τερατώδεις υπάρξεις με κέρατα και ουρές, με μαύρα γαμψά νύχια, και άγρια μορφή. Έτσι αποφεύγουν να μιλάνε γι αυτούς και τα σκοτεινά τους έργα. Ακόμα και Εκκλησιαστικοί άνδρες αποφεύγουν να έχουν ως θέμα ομιλιών ή κηρυγμάτων την ύπαρξη των δαιμόνων, των μεθόδων και ενεργειών τους, για να μην χαρακτηριστούν τάχα καθυστερημένοι ή απλώς εκτός εποχής, που με ξεπερασμένες αντιλήψεις και διδασκαλίες γυρίζουν τους ανθρώπους στο σκοτεινό μεσαίωνα.

Ο σατανάς κοσκινίζει τον άνθρωπο. Ακόμα και τον απόστολο Πέτρο «εξητήσατο του συνιάσαι ως τον σίτον». Δηλαδή: ο σατανάς ζήτησε άδεια απ τον Κύριο να δοκιμάσει τους μαθητές του σαν το σιτάρι στο κόσκινο.(Λουκ.ΚΒ,31). Σείει τον άνθρωπο εκ θεμελίων. Αναταράσσει τη θάλασσα εκ βαθέων. Εξευτελίζει και γελοιοποιεί τα θύματά του, καθιστώντας τα όργανα των επιδιώξεών του.
Όμως δεν είναι ούτε σκοταδισμός, ούτε εντροπή και οπισθοδρόμηση, να μιλάμε γι αυτό πού μίλησε ο Χριστός, οι προφήτες, οι πατέρες, οι άγιοι και οι ασκητές. Όλοι αυτοί καταθέτουν την πειστικότερη μαρτυρία και την αυθεντικότερη προσωπική τους εμπειρία απ τους σκληρούς πνευματικούς-κάποτε και σωματικούς- αγώνες με τον αρχέκακο, μισόκαλο και μισάνθρωπο διάβολο και τα όργανά του.

Όσοι όμως, πάνω και πέρα απ το κοσμικό πνεύμα, που κυριαρχεί στην εποχή μας, τοποθετούν την ψυχή τους και αγωνίζονται για τη σωτηρία τους, γι αυτούς ο λόγος για τον πρώτο και μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, τον διάβολο, είναι πρόξενος μεγάλης πνευματικής ωφέλειας. Γιατί αν, πιο πολύ απ τους φίλους, πρέπει να γνωρίζουμε τους εχθρούς μας, τότε ο χριστιανός δεν πρέπει να ξεχνά τον μεγαλύτερο παντοτινό εχθρό του, τον διάβολο και όλο το τάγμα των δαιμόνων, οι οποίοι διαρκώς περιφέρονται γύρω του «ως λέοντες ωρυόμενοι πυρ πνέοντες ζητούντες τίνα καταπίωσι».(Α Πέτρ.Ε,8). Και όχι μόνο να πιστεύει στην ύπαρξή τους, αλλά και να παραδέχεται: «ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις…» (Εφεσ.Στ,12). Δηλαδή: Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα, που βρίσκονται ανάμεσα στη γή και τον ουρανό.

Για το λόγο αυτό είναι πολύ χρήσιμο, ωφέλιμο και αναγκαίο, όχι μόνο να πιστεύουμε στην ύπαρξη των αοράτων εχθρών μας αλλά και να γνωρίζουμε τους τρόπους, τα τεχνάσματα και τις μεθοδείες που χρησιμοποιούν, ώστε να προφυλασσόμαστε, να προστατευόμαστε και να μην πέφτουμε στις παγίδες τους, που συνεχώς στο δρόμο της προσωπικής μας πορείας. Με εφόδιο και όπλο αυτή την πίστη ο έμπειρος πνευματικός αγωνιστής, ο απόστολος Παύλος, προτρέπει τους χριστιανούς της Εφέσου: «Γι αυτό φορέστε την πανοπλία του Θεού, ώστε να μπορέσετε να αντισταθείτε, όταν δεχθείτε σατανική επίθεση. Λάβετε κάθε απαραίτητο μέτρο, για να μείνετε ως το τέλος σταθεροί στις θέσεις σας. Σταθείτε λοιπόν σε θέση μάχης.
Ζωστείτε την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση σας. Φορέστε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη. Για υποδήματα στα πόδια σας βάλτε την ετοιμότητα να διακηρύξετε το χαρούμενο άγγελμα της ειρήνης».(Εφεσ.ΣΤ.13-14).
Ο δε ιερός Χρυσόστομος διευκρινίζει πως ο Παύλος «επειδή πολέμου εμνήσθη και μάχης δείκνυσιν, ότι την μάχην προς τους δαίμονας δει έχειν. Αν τω διαβόλω πολεμώμεν, ειρηνεύομεν τω Θεώ».

Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα , είναι ωφέλιμο να προσεγγίσουμε συνοπτική απάντηση σε ερωτήματα που ,συχνά, διατυπώνονται στην αντιπνευματική εποχή μας.

Ερωτήματα που αναφέρονται στην ύπαρξη των δαιμόνων, τις μεθόδους που μετέρχονται για να επιτελέσουν το καταστροφικό τους έργο, την αντιμετώπισή τους, την τύχη και το τέλος της κυριαρχίας τους και πολλά άλλα. Οι απαντήσεις σε όλα αυτά δίδονται ολοκάθαρες στα ιερά κείμενα της Αγίας Γραφής, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, αλλά και επιβεβαιώνονται απ΄την πλούσια αγωνιστική εμπειρία μυριάδων αθλητών του πνεύματος, καθώς επίσης και απ΄την απροκατάληπτη επιστημονική αλήθεια. Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα περί υπάρξεως των δαιμόνων, είναι απαραίτητο να δούμε πως εμείς οι πιστοί τους εννοούμε. Δηλαδή να γνωρίσουμε τι ακριβώς είναι η φύση των δαιμόνων.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία οι δαίμονες είναι πρόσωπα-προσωπικότητες. Αλλά τι είδους προσωπικότητες; Πρόσωπο, προσωπικότητα, είναι το ον εκείνο, η ύπαρξη εκείνη που έχει: νουν, και συνείδηση υπάρξεως. Μπορεί να ειπεί: εγώ υπάρχω, εγώ κάνω τούτο ή εκείνο. Έχει θέληση και ως εκ τούτου μπορεί να επιλέξει λέγοντας θέλω αυτό ή το άλλο.

Υπάρχουν τέσσαρες κατηγορίες προσώπων-προσωπικοτήτων.
α) Η πρώτη είναι ο ένας τριαδικός Θεός. Η τρισυπόστατος θεότητα της ομοουσίου και αδιαιρέτου αγίας Τριάδος. Ο Θεός-πατήρ ο οποίος αχρόνως γεννά τον συναϊδιο και σύνθρονο Υιό, και το Άγιο πνεύμα, το «εκ του πατρός εκπορευόμενον και εν Υιώ αναπαυόμενον», το οποίο «επεδήμησεν εν κόσμω». Τα τρία ύψιστα πρόσωπα: ο άναρχος πατήρ, ο συνάναρχος Υιός και το συναϊδιον Πνεύμα. Αυτά τα τρία πρόσωπα είναι οι τέλειες προσωπικότητες, με την απόλυτη έννοια του όρου.
β) Μετά απ τα τρία ύψιστα πρόσωπα της Θεότητος υπάρχουν οι Άγγελοι. Χιλιάδες, χιλιάδων και μυριάδες μυριάδων. Αναρίθμητο το πλήθος των αγγέλων. Κι αυτοί είναι πρόσωπα, αγαθές προσωπικότητες, πλασμένοι «κατ εικόνα Θεού». Κατά τον ιερό Δαμασκηνό: « ο άγγελος είναι φύση νοερή, αεικίνητη, αυτεξούσια, ασώματος». Έχουν πνεύμα, νουν, θέληση και συνείδηση της υπάρξεώς τους. Τους δόθηκε «εξουσία και μένειν και προκόπτειν εν τω αγαθώ, και επί το χείρον τρέπεσθαι», κατά τον Μ. Βασίλειο. Έχουν όλα τα γνωρίσματα της προσωπικότητας.
γ) Εκτός των αγγέλων πρόσωπα είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι, πλασμένοι «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» Θεού. Ως θεία εικόνα στον άνθρωπο νοείται το νοερό και το αυτεξούσιο, στη θετική του ροπή και κλίση προς το αγαθό. Ο άνθρωπος προικίστηκε απ’ τον Θεό με λογικό, βούληση και αυτοσυνειδησία. Όλα αυτά αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα της προσωπικότητας.
δ) Τέταρτη κατηγορία προσώπου-προσωπικότητας είναι οι δαίμονες. Κι αυτοί ήταν πρώτα άγγελοι, αποτελούντες το δέκατο αγγελικό τάγμα. Πορεύτηκαν όμως αντίθετα απ’ το θέλημα του Θεού. Κινούμενοι από αλαζονεία και υπερηφάνεια, θέλησαν να τελειωθούν, να ομοιωθούν με τον Θεό, στηριζόμενοι στις δικές τους μόνο δυνάμεις. Γι αυτό τιμωρήθηκαν. Εξέπεσαν απ’ τον κόσμο των αγγέλων και απετέλεσαν το τάγμα των δαιμόνων. Δεν έγιναν και δεν είναι θεοί. Οι άνθρωποι τους αποδίδουν δυνάμεις και δυνατότητες που δεν έχουν. Φτάνουν και να τους λατρεύουν ως θεούς με την σατανολατρεία που τελούν στη λεγόμενη «εκκλησία του σατανά». Δεν είναι άναρχοι, αλλά κτιστοί και δημιουργήθηκαν «εν χρόνω». Ο αρχηγός τους, μάλιστα, ο εωσφόρος, ήταν λαμπρότερος και σοφότερος απ’ τους άλλους αγγέλους.

Παρά τα χαρίσματα με τα οποία προικίστηκε υπέπεσε σε τραγικό και μεγάλο σφάλμα. Σκέφτηκε αλαζονικά να αναρριχηθεί στο θρόνο του Θεού, να γίνει μόνος του θεός, όμοιος με τον δημιουργό του.
Ο προφήτης Ησαΐας προλέγοντας την πτώση του βασιλιά της Βαβυλώνας, περιγράφει αλληγορικά την τραγική πτώση του σατανά, ως εξής: «Πως έπεσε απ’ τον ουρανό ο Εωσφόρος που ανατέλλει το πρωί; Πάνω στη γη συντρίφτηκε…Είπες μέσα σου: στον ουρανό θα ανεβώ, το θρόνο μου θα στήσω πάνω από τα αστέρια του ουρανού…θ’ ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο όμοιος θα γίνω..».

Ο Ιεζεκιήλ δε θρηνώντας την καταστροφή του βασιλιά της Τύρου προσθέτει συμβολικά: «Υπερηφανεύτηκε η καρδιά σου και είπες. Θεός είμαι εγώ, κάθισα στο θρόνο του Θεού…», και καταλήγει λέγοντας: « για τις πολλές σου αμαρτίες σε πέταξα στη γή…». (Ιεζεκ.28,2, 12-15,17).

Η ορθόδοξη εκκλησία απορρίπτει τα λεγόμενα δυϊστικά συστήματα τα οποία διδάσκουν ότι υπάρχουν εξ’ αρχής δύο άναρχες, άκτιστες και αντίθετες αρχές-θεοί. Ο θεός του καλού και ο θεός του κακού, ο Αχούρα Μάσδα και ο Αριμάν, όπως τους αποκαλούν, μεταξύ των οποίων υπάρχει αιώνια διαπάλη. Όχι, ο σατανάς δεν είναι άκτιστος, αδημιούργητος θεός, αλλά είναι κι αυτός αγαθό δημιούργημα του Θεού, όπως και οι άλλοι άγγελοι. Μετά όμως την τιμωρία και έκπτωσή τους διεστράφησαν. Από τότε δεν μπορούν να ησυχάσουν αν δεν κάνουν το κακό. Αντιδικούν με τον Θεό, τους άλλους αγαθούς αγγέλους και με τους ανθρώπους.

Πως όμως θα πεισθούν, όσοι αρνούνται την ύπαρξη των δαιμόνων, ως πρόσωπα;

Υπάρχουν δύο πρόσφοροι τρόποι. Όσοι παραδέχονται και πιστεύουν τα όσα διδάσκει η Αγία Γραφή, θα τους παραπέμψουμε στα ιερά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Για όσους την αρνούνται θα επικαλεσθούμε άλλα πειστικά επιχειρήματα, που προέρχονται, απ’ την κοινή λογική, την πανανθρώπινη εμπειρία, αλλά και την αποκαλούμενη παραψυχολογία.

Τι διδάσκει η Αγία Γραφή.

Α. Από την Παλαιά Διαθήκη.

Στην Αγία Γραφή αναφέρονται πολλά περιστατικά και εκτίθενται θαυμαστά γεγονότα, τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα, σε κάθε απροκατάληπτο άνθρωπο, την ύπαρξη και καταστροφική παρουσία και δράση του σατανά και των οργάνων του.

Σατανάς, σημαίνει αντίπαλος, εχθρός. Αρχηγός των εκπεσόντων πνευμάτων. Στην Αγία Γραφή αποκαλείται και ως: διάβολος, δράκων, όφις αρχαίος, ο πλανών την οικουμένην, ηγεμών του κόσμου τούτου, πονηρός, πειράζων, απολλύων, αβαδδών, βελίαλ, βεελζεβούλ κ.λ.π. Τα πιο γνωστά, κοινά ονόματα είναι: σατανάς, διάβολος, με τα οποία εμφανίζεται ήδη στις πρώτες σελίδες, του πρώτου βιβλίου της Αγίας Γραφής την «Γένεση». Στο τρίτο κεφάλαιο καταγράφεται η μισάνθρωπη παρουσία του, ως εξής: «Ο δε όφις ην φρονιμότατος πάντων των θηρίων των επί της γής, ων εποίησε Κύριος ο Θεός. Και είπεν ο όφις τη γυναικί, τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του παραδείσου; Και είπεν η γυνή τω όφει. Από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα , από δε του ξύλου ο εστιν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγησθε απ’ αυτού, ουδέ μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε. Και είπεν ο όφις τη γυναικί, ου θανάτω αποθανείσθε. Ήδει γαρ ο Θεός, ότι η αν ημέρα φάγησθε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθαι ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν».(Γενεσ. Γ1-5).

Μιλάει, όμως, στην πραγματικότητα το φίδι; Το φίδι είναι ζώο, κτήνος. Δεν είναι προσωπικότητα, δεν έχει λόγο, νου, σκέψη, θέληση. Ενώ αυτός που ομιλεί με το στόμα του φιδιού, και αυτά που λέει, προϋποθέτουν την ύπαρξη νού, σκέψης, λόγου, και κρύβουν μέσα τους πονηρία, φθόνο, κακία. Αυτός που ομιλεί είναι ψεύτης διάβολος δηλαδή συκοφάντης του Θεού στους πρώτους ανθρώπους. Ο όφις χαρακτηρίζεται ως φρόνιμος, όμως κατά τον Διόδωρο: «φρόνιμον ου το συνετόν λέγει, αλλά το προς απάτην επιτήδειον όργανον». Η πανουργία του όφεως ήταν παροιμιώδης στην αρχαιότητα. Ο δε Σευηριανός προσθέτει: «πως ελάλησεν ο όφις; Κατόρθωσεν μιμήσασθαι του ανθρώπου την φωνήν».

Δεν ομιλεί το ζώο, αλλά αυτός που κρύφτηκε στον «φρόνιμο όφη» και μιμήθηκε την ανθρώπινη φωνή. Πίσω απ’ το φίδι κρύβεται κάποιος άλλος, φθονερός, πονηρός και συκοφάντης, που μίσησε την ευτυχία του ανθρώπου. Όλα αυτά όμως είναι γνωρίσματα προσώπου, και μέσα απ’ το φίδι μιλάει μια ύπαρξη προσωπική.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, αναφερόμενος σ’ αυτό το περιστατικό λέγει ότι: «εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών όλην την οικουμένην, εβλήθη εις την γήν, και οι άγγελοι αυτού, μετ’ αυτού εβλήθησαν…».(Αποκ.ΙΒ,9).

Ο διάβολος είναι μισάνθρωπος. Τρέφει άσβεστο μίσος για όλους του ανθρώπους. Αποκαλυπτική της μισανθρωπίας του, είναι η ομολογία ενός δαιμονόληπτου ασθενή. Το πονηρό πνεύμα που κρύβονταν μέσα του αναγκάστηκε να ομολογήσει το εξής συγκλονιστικό: « Δεν θέλω να κινείται ανθρώπινη σκιά πάνω στον πλανήτη της γής. Εάν με άφηνε ΕΚΕΙΝΟΣ, μόνο σε ένα λεπτό θα καταπόντιζα ολόκληρη τη γή».
( Απ’ το βιβλίο: Η δράση της μαγείας στην Αφρική», του μοναχού, Δαμασκηνού Γρηγοριάτη. Σελ.200-201).
Ας επιστρέψουμε όμως και πάλι στην Παλαιά Διαθήκη για να δούμε ένα άλλο δραματικό περιστατικό, που φανερώνει το απύθμενο μίσος του διαβόλου προς έναν άνθρωπο που αποτελεί την προσωποποίηση της πιστεύουσας υπομονής η της υπομένουσας πίστις. Ας πλησιάσουμε τον πολύαθλο άνδρα, που έμεινε στην ιστορία με την έκφραση: «Ιώβεια υπομονή».

Το συγκλονιστικό περιστατικό που καταγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο:ΙΩΒ της Π.Δ. σε λίγες γραμμές έχει ως εξής: Μια μέρα παρουσιάστηκαν οι άγγελοι του Θεού, ενώπιον του Κυρίου. Μαζί μ’ αυτούς ήρθε και ο διάβολος. Ο Κύριος τον ρώτησε: από πού ήρθες; Κι εκείνος απάντησε: «περιελθών την γήν και εμπεριπατήσας την υπ’ ουρανόν πάρειμι». Δηλαδή: πέρασα, διέτρεξα, περιόδευσα όλη τη γή και να είμαι παρών.- «Και είπεν αυτώ Κύριος, προσέσχες τη διανοία σου κατά του παιδός μου ΙΩΒ, ότι ουκ’ έστι κατ’ αυτόν επί της γής άνθρωπος άμεμπτος, αληθινός, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πνεύματος»; Ο διάβολος αποκρίνεται «και είπεν εναντίον Κυρίου, μη δωρεάν Ιώβ σέβεται τον Κύριον»; Και με θρασύτητα και συκοφαντική πρόθεση συνεχίζει: Όχι. Εσύ του έδωσες όλα τα αγαθά. Τον προστατεύεις στα εξωτερικά και εσωτερικά πράγματα του σπιτιού του, αλλά και ευλόγησες πλούσια τα έργα των χειρών του.
Θεωρεί δηλαδή ο διάβολος ότι η ευσέβεια του Ιώβ είναι ιδιοτελής και συμφεροντολογική. Δεν αρνείται την αρετή του. Τον κατηγορεί, τον διαβάλει όμως ως εγωιστή, συμφεροντολόγο, άρα όχι πραγματικά ευσεβή. Γι αυτό με δολιότητα συνεχίζει λέγοντας: «απόστειλον την χείρα σου και άψαι πάντων ων έχει». Άπλωσε το χέρι σου, χτύπησέ τον και τότε σίγουρα θα σε βλασφημήσει με αναίδεια κατά πρόσωπο. Ο Κύριος δίνει την άδεια στον σατανά να τον πειράξει, λέγοντάς του: «Ιδού πάντα, όσα εστίν αυτώ δίδωμι εν τη χειρί σου, αλλ’ αυτού μη άψει…». Πήγαινε του λέγει ο Κύριος, όλα όσα έχει τα παραδίδω στα χέρια σου. Μόνο αυτό προσωπικά να μην αγγίξεις. Κι’ ο σατανάς, αφού πήρε την άδεια, με οργή και μίσος έφερε στον Ιώβ αλλεπάλληλες συμφορές. Κατέβασε φωτιά απ’ τον ουρανό, έφερε ληστές που άρπαξαν τα υπάρχοντά του, έκαμε σεισμό, γκρέμισε το σπίτι στα ερείπια του οποίου καταπλακώθηκαν τα παιδιά του, σφαγιάστηκαν οι δούλοι του, έχασε τα ποίμνιά του. Μπροστά σ’ αυτή τη θύελλα των δεινών και συμφορών, ο Ιώβ έσχισε τα ιμάτιά του, κούρεψε την κόμη της κεφαλή του και «πεσών χαμαί προσεκύνησε τω Κυρίω και είπεν: αυτός γυμνός εξήλθον εκ της κοιλίας της μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι. Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο…Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας..». Ο Ιώβ δεν βλασφήμησε. Παραμένει ακέραιος, και ευλογεί τον Θεό. Ο σατανάς νικιέται και πάλι. Οργίζεται και γίνεται πιο αυθάδης και ιταμός.
Παρουσιάζεται και πάλι ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος επαναλαμβάνει τον έπαινό του για τον Ιώβ. Ο αναίσχυντος διάβολος ο οποίος «απ’ αρχής εις τον παράδεισον παρέδυ κατά του πρώτου πλάσματος, και μέσος νυν των αγγέλων ίσταται, τον Ιώβ εξαιτούμενος..». Με περισσότερο προκλητική αυθάδεια και θράσος, «είπε τω Κυρίω: δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα όσα υπάρχει τω ανθρώπω υπέρ της ψυχής αυτού εκτίσει..». Δηλαδή: πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος βάζει το σώμα του, το τομάρι του. Όλα όσα έχει τα θυσιάζει για να το γλιτώσει. Άπλωσε το χέρι σου. Χτύπησέ τα κόκαλα και τις σάρκες του, και θα ιδείς ότι θα σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο.

Ο Κύριος δίνει νέα άδεια στον σατανά να προσβάλει και το σώμα του, θέτοντάς του όριο: «μόνον την ψυχήν αυτού φύλαξον». Μετά την νέα αυτή άδεια ο διάβολος «έπεσαι τον Ιώβ έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής». Γέμισε το σώμα του με πληγές, που πυορούσαν, τις οποίες έξυνε με κομμάτια από όστρακα ή κεραμίδια. Στις ποικίλες προκλήσεις που δέχεται ο Ιώβ από συγγενείς και φίλους, ενώ ευρίσκεται στο καμίνι των δοκιμασιών, με απέραντη ηρεμία και υπομονή απαντά: « ει τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν»; Έτσι αυτός ο ήρωας της υπομονής και της πίστης «ουδέν ήμαρτεν Ιώβ τοις χείλεσιν εναντίον του Θεού».

Ο σατανάς νικιέται και πάλι και εξευτελίζεται από ένα σκωληκόβρωτο άνθρωπο, απ’ το στόμα του οποίου βγαίνουν τα βαρυσήμαντα αιώνια τούτα λόγια: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Ύστερα απ’ όλα αυτά αυθόρμητο ανακύπτει το ερώτημα: Ένα ον που μιλάει, συνομιλεί με τον Θεό, αμφισβητεί ην αρετή ενός ανθρώπου και τον διαβάλει, ενώ ταυτόχρονα ζητά άδεια να τον υποβάλει σε δοκιμασίες είναι η δεν είναι πρόσωπο- προσωπικότητα; Κακή βέβαια και διεστραμμένη, αλλά πάντως αυτή είναι η προσωπικότητα του σατανά.

Ένα άλλο αποκαλυπτικό όραμα αναφέρεται στο 3ο κεφάλαιο του βιβλίου που αποδίδεται στον προφήτη Ζαχαρία. Εκεί ο Κύριος δείχνει με όραμα στον προφήτη ένα σύγχρονο πρόσωπο, τον μέγα αρχιερέα των Ιουδαίων, τον Ιησού τον υιό του Ιωαβαδέκ , ο οποίος επέστρεψε απ’ την αιχμαλωσία στα Ιεροσόλυμα και βοήθησε στην ανοικοδόμηση του ναού.

Ο Θεός έδειξε στον Ζαχαρία τον αρχιερέα να στέκεται ενώπιον του αγγέλου του Κυρίου, και τον διάβολο να στέκεται στα δεξιά του αρχιερέα Ιησού, για να τον κατηγορεί. Εμφανίζεται δηλαδή μια σκηνή δικαστηρίου, όπου δικαστής είναι ο άγγελος εν ονόματι Κυρίου, κατήγορος ο σατανάς και κατηγορούμενος ο αρχιερέας. Ο άγγελος είπε στον διάβολο: ο Κύριος να σε επιτιμήσει διάβολε, αυτός που διάλεξε την Ιερουσαλήμ για έδρα του. Ο Θεός δια του αγγέλου του δεν δέχεται την κατηγορία του διαβόλου κατά του αρχιερέα Ιησού, ο οποίος σώθηκε απ’ την καταστροφική δοκιμασία των Ιουδαίων, όπως ένα μισοκαμένο ξύλου αρπάζεται απ’ τη φωτιά.

Στο όραμα αυτό βλέπουμε ένα θείο πρόσωπο, τον άγγελο, να ομιλεί για άλλο θείο πρόσωπο, τον αρχιερέα, και να επιτιμά τον κατήγορο- διάβολο για να σιωπήσει. Μια τέτοια ύπαρξη που κατηγορεί άλλον, αλλά και επιτιμάτε γι’ αυτό που κάνει είναι ασφαλώς πρόσωπο-προσωπικότητα.

Β) Από την Καινή Διαθήκη .

Μέσα στις σελίδες της Καινής Διαθήκης αναδεικνύεται ξεκάθαρα η διδασκαλία και πίστη στην ύπαρξη του σατανά και αποδεικνύεται η ολέθρια για τον άνθρωπο και την κτίση καταστροφική παρουσία του. Πηγές του πειρασμού, γενικώς, είναι ο διάβολος, ο κόσμος και η σάρκα .Ο πρώτος άνθρωπος, ο χοϊκός Αδάμ, υπέκυψε στον πειρασμό και αμάρτησε. Ο αναμάρτητος όμως λυτρωτής, ο νέος Αδάμ, αντιστάθηκε στον πειρασμό και παρέμεινε ο μόνος αναμάρτητος.

Με την τολμηρή θρασύτητα και αυθάδεια που τον διακρίνει ο διάβολος επεχείρησε να βάλει σε πειρασμό και δοκιμασία, ακόμα και τον ίδιο την Θεάνθρωπο Ιησού. Κι αυτό έγινε αμέσως μετά την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό.

Την ουράνια διακήρυξη του Θεού πατέρα, «ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα» που ακούστηκε κατά την ώρα της βάπτισης, ασφαλώς την άκουσε και ο σατανάς και ανησύχησε. Αμέσως με την έναρξη του απολυτρωτικού του έργου ο Χριστός αντιμετωπίζει τη σύγκρουση με την μεγάλη προσωπική δύναμη του κακού.

Με αυτή ο διάβολος αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μεσσία, απ’ την αρχή του δημόσιου έργου του, για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Μεσσίας ως απόγονος και αντιπρόσωπος του πεπτωκότος ανθρώπινου γένους είχε ως αποστολή του να νικήσει εκεί, ακριβώς, όπου νικήθηκαν αυτοί τους οποίους αντιπροσώπευε.

Έτσι αμέσως μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος και την φωνή εκ των ουρανών, ο Κύριος από εσωτερική παρακίνηση οδηγήθηκε στην έρημο, για να πειρασθεί υπό του διαβόλου και να τον νικήσει. Κι’ αυτό όχι από αλαζονεία, η για επίδειξη δυνάμεως κατά του πειρασμού, αλλά με την προσωπική πείρα του να γίνει συμπαθής και πιστός αρχιερέας, ώστε « εν ώ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι».(Εβρ.β,18).

Εκεί στην έρημο νήστεψε ο Κύριος 40 ημέρες. Για να αποδείξει δε ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος επείνασε. Απ’ αυτό πήρε αφορμή ο πανούργος διάβολος «του προσελθείν και συμπλακήναι αυτώ δια της πείνης», ελπίζοντας να τον νικήσει, όπως νίκησε τον πρώτο Αδάμ. Έτσι «προσελθών αυτώ ο πειράζων», του λέγει: «αν είσαι Υιός του Θεού πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμιά».Ο Ιησούς του αποκρίνεται ότι όπως λέγει η Γραφή, « ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί , αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού». Ο πειράζων καραδοκούσε την κατάλληλη στιγμή. Γνώριζε την θεότητα του Χριστού. Είχε ακούσει την μαρτυρία του Προδρόμου. Όταν όμως είδε τον Χριστό να πεινάει βρέθηκε σε αμηχανία. Δεν μπορούσε να πιστεύσει ότι ο Χριστός ήταν ψιλός άνθρωπος, ούτε πάλι να παραδεχθεί ότι ήταν Υιός του Θεού «δια το βλέπειν αυτόν πεινώντα».

Η καταλυτική απάντηση του Χριστού ότι: όταν ο άνθρωπος εξαρτά τη ζωή του απ’ τον Θεό, τότε «δύναται ο Θεός και ρήματι θρέψαι τον πεινώντα». Η αποτυχία του όμως δεν αποθαρρύνει τον σατανά. Τον οδηγεί τώρα στην αγία πόλη την Ιερουσαλήμ, στο πιο ψηλό σημείο του ναού και τον προκαλεί, λέγοντάς του: «αν είσαι Υιός του Θεού, πέσε κάτω ,γιατί η Γραφή λέει: θα δώσει εντολή για σένα στους αγγέλους του και θα σε σηκώσουν στα χέρια τους, ώστε να μην σκοντάψει το πόδι σου σε πέτρα».

Ο Ιησούς αποκρούοντας και τη δεύτερη αυτή επίθεση του σατανά απαντά πως: «αλλού η Γραφή λέγει ότι δεν πρέπει να βάλεις σε δοκιμασία τον Κύριο, τον Θεό σου».

Με την απάντησή του στον πρώτο πειρασμό, ο Κύριος διακήρυξε την εμπιστοσύνη του στο Θεό, ο οποίος δεν θα τον άφηνε να πεθάνει από την πείνα. Με τον δεύτερο πειρασμό ο σατανάς τον προκαλεί να δείξει εμπιστοσύνη στο Θεός με ακόμα ισχυρότερο τρόπο. Απαντώντας στη νέα πρόκληση ο Κύριος είναι σαν να του λέγει: Δεν μπορεί κάποιος να πειράζει, να δοκιμάζει τον Θεό, έχοντας δήθεν υπερβολικό, παράλογο θάρρος, γιατί τότε βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο, χωρίς προφανώς σοβαρό λόγο και αναπότρεπτη ανάγκη.

Παρά την αποτυχία του και στη δεύτερη επίθεση ο σατανάς δεν αποθαρρύνεται. Οδηγεί τον Κύριο σ’ ένα ψηλό βουνό και του δείχνει όλα τα βασίλεια του κόσμου με την λαμπρότητά τους, και του λέγει: Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέσεις και με προσκυνήσεις. Ο Ιησού τώρα τον αποπέμπει λέγοντάς του: «φύγε από μπροστά μου σατανά. Γιατί έχει γραφεί πως μόνο Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις και αυτόν μόνο θα λατρεύσεις». Από τότε ο διάβολος άφησε τον Ιησού και άγγελοι Θεού ήρθαν και τον υπηρετούσαν. Η ουσία του τρίτου πειρασμού ήταν ότι ο σατανάς επεχείρησε να υποβάλει στο Χριστό την πρότασή του, ώστε με ανίερα, βέβηλα, φυσικά και υπερφυσικά μέσα να τον αναδείξει μεγαλύτερο σε πλούτη και έκταση άρχοντα του κόσμου.

Ο Χριστός όμως είναι κοσμοκράτορας και παντοκράτορας, όχι με συνθήκες και συναλλαγές, αλλά με νίκη και κατάκτηση των σκοτεινών δυνάμεων. Γι αυτό δεν επιτιμά απλώς τον διάβολο αλλά τον αποπέμπει ,αφαιρώντας του την μάσκα της υποκρισίας, με την οποία ήθελε να παρουσιασθεί ως φιλάγαθος. Έτσι ο σατανάς απήλθε «άχρι καιρού». Περίμενε να εμφανιστεί πάλι στη ζωή του Χριστού. Κι’ εμφανίστηκε ύστερα από τρία χρόνια, τον καιρό του πάθους. Ενδιάμεσα δεν τόλμησε να εμφανιστεί.

Όμως μια ύπαρξη που μιλάει και γνωρίζει να αναφέρει τα κατάλληλα χωρία απ’ την Αγία Γραφή, έστω και παρερμηνευμένα είναι ασφαλώς πρόσωπο, προσωπικότητα με διεστραμμένο νού, αλλά νου.
Άλλα περιστατικά.

Η μεγάλη σημασία που έχει για τη ζωή των ανθρώπων η πίστη στην ύπαρξη των δαιμόνων, αναδεικνύεται από τα κείμενα των ιερών ευαγγελίων. Οι άγιοι πατέρες που συνειδητοποίησαν τον μέγιστο κίνδυνο, που απειλεί τούς πιστούς απ’ τα σκοτεινά έργα των πονηρών δυνάμεων, για να μας αφυπνίσουν απ’ τον εφησυχασμό και την ραθυμία, όρισαν σε τέσσαρες Κυριακές, από τις 53 του εκκλησιαστικού έτους, τα ευαγγελικά αναγνώσματα να αναφέρονται σε θαύματα θεραπείας δαιμονιζομένων. Αυτές είναι:
1η. Η Ε του Ματθαίου ,θεραπεία δύο δαιμονιζομένων των Γεργεσινών.
2η. η Ι Ματθαίου, θεραπεία σεληνιαζομένου νέου.
3η. Η ΣΤ του Λουκά, θεραπεία δαιμονιζομένου , και
4η η 4η Κυριακή των Νηστειών , θεραπεία κωφάλαλου νέου.

Στα περιστατικά αυτά, που ο Κύριος απαλλάσσει δυστυχισμένες υπάρξεις από τα δαιμόνια, εμφανίζεται ζωντανή η εικόνα της αθλιότητας, που δημιουργεί η κυριαρχία του πονηρού επί του ανθρώπου και της κτίσεως, η οποία συστενάζει και συνωδίνει μαζί του. Ας προσεγγίσουμε ένα απ΄τα εκπληκτικά αυτά θαύματα του Κυρίου.

Στην συναγωγή της Καπερναούμ, όπου δίδασκε ο Χριστός, ανάμεσα στο πλήθος ήταν και ένας « άνθρωπος εν πνεύματι ακαθάρτω». Το δαιμόνιο που ήταν μέσα του μη μπορώντας να αντέξει την προσβολή που δέχθηκε από την παρουσία της Θεότητοςκυριευμένο από λύσσα έκραξε, φοβούμενο την εκδίωξή του, που σήμαινε το τέλος της κυριαρχίας του πάνω στον άνθρωπο. Από το στόμα του δαιμονισμένου, που στο μεταξύ σωριάστηκε κάτω, απευθυνόμενος στον Κύριο φώναξε δυνατά: «άφησέ με. Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμάς, Ιησού Ναζαρηνέ; Ήρθες να μας απολέσεις, να μας αφανίσεις. Ξέρω Ποιός είσαι. Είσαι ο άγιος, ο εκλεκτός του Θεού». Είναι δε προφανές ότι ως απώλεια ο δαίμονας εννοεί την έξοδό του απ’ τον άνθρωπο. Γιατί οι δαίμονες είναι ανηλεείς. Θεωρούν μεγάλο κακό γι’ αυτούς, όταν δεν αφήνονται ελεύθεροι να κακοποιούν τους ανθρώπους.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που υπέφερε απ’ το δαιμόνιο δεν γνώριζε καν τον Χριστό. Ούτε την καταγωγή του από την Ναζαρέτ, ούτε πολύ περισσότερο ότι ήταν ο άγιος του Θεού, ο εκλεκτός. Και όμως με το στόμα του τα ομολογεί και τα δύο. Δεν είπε απλώς άγιος, αλλά προσθέτει με έμφαση και το άρθρο ο Άγιος. Άγιοι κατά μετοχήν ήσαν και οι προφήτες. Όμως μόνο ο Θεός είναι Άγιος κατά φύσιν. Από το φόβο του το δαιμόνιο που είχε μπροστά του τον Θεό «επιγινώσκει τον πάντων Δεσπότην». Γιατί συμβαίνει, συχνά, πάνω στην ταραχή τους και αυτοί οι εργάτες του ψεύδους, χωρίς να το θέλουν μαρτυρούν την αλήθεια.
Αυτός που ήταν μέσα στον άνθρωπο και μιλούσε με το στόμα του ήταν ο αρχηγός του τάγματος των δαιμόνων, ο καπετάνιος τους. Αυτός ήταν που γνώριζε πολύ καλά ποιός είναι ο Χριστός και τι σήμαινε η ξαφνική παρουσία του γι’ αυτόν και τη συνοδεία του. Στο περιστατικό δε του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών ο αρχηγός τους «παρεκάλει, τον Ιησούν, ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν». Η λεγεώνα των 6000 δαιμονίων που είχαν εγκατασταθεί μέσα στον άνθρωπο τρέμει την εντολή του Χριστού, για επιστροφή τους στα τρίσβαθα του Άδη. Ψοφοδεώς τον παρακαλούν να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων που έβοσκαν εκεί πλησίον.

Από τα ανωτέρω αβίαστα προκύπτει ότι: όντα, υπάρξεις που γνωρίζουν ποιός είναι ο Χριστός, ότι υπάρχει άβυσσος, κόλασις και παρακαλούν να μην τους στείλει στον τόπο αυτό της βασάνου, ασφαλώς και είναι πρόσωπα που έχουν νουν, λόγο και θέληση. Το δαιμόνιο σε όλες τις περιπτώσεις κραυγάζει δυνατά. Μόνο όποιος έχει φωνή κραυγάζει. Και φωνή μετά λόγου έχουν μόνο οι προσωπικότητες. Άναρθρο λόγο, μόνο κραυγή έχουν τα ζώα.

Ο Χριστός στις παραμονές του σταυρικού του θανάτου, «μικρόν προ του πάθους», ομίλησε ξεκάθαρα για τον διάβολο και την τύχη του: «Νύν κρίσις εστί του κόσμου τούτου. Νύν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω…»(Ιωάν.ΙΒ,31). Είναι ως να λέγει ο Κύριος: Τώρα, σε λίγο που θα ανεβώ στο σταυρό, θα κριθεί ο κόσμος. Όσοι σκανδαλισθούν και απέλθουν είναι άπιστοι. Όσοι παραμείνουν είναι πιστοί. Ο κόσμος θα κριθεί με τον σταυρό. Τώρα ο άρχων του κόσμου, ο κοσμοκράτορας, ο διάβολος, θα πεταχτεί έξω από το κράτος του, από το βασίλειό του. Και συνεχίζει: «έρχεται ο του κόσμου άρχων και εν εμοί ουκ έχει ουδέν…».(Ιωάν,ΙΔ,30). Να έρχεται, πλησιάζει ο άρχοντας του αμαρτωλού κόσμου, αλλά σ’ εμένα δεν βρίσκει τίποτα ένοχο να με κατηγορήσει. Γι’ αυτό « ήδη κέκριται». Κρίθηκε πλέον και καταδικάστηκε.

Ο τρόπος με τον οποίο ομιλεί ο Χριστός φανερώνει ότι ο διάβολος είναι το σκοτεινότερο και φοβερότερο πρόσωπο-ύπαρξη στον κόσμο. Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τον θεϊκό του λόγο;

Συμπληρωματικά αναφέρουμε ένα ισχυρότατο χωρίο από την επιστολή του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, ο οποίος γράφει: «Σύ πιστεύεις ότι ο Θεός εις εστί; Καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι…».(Ιακ.Β,19). Οι δαίμονες πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ένας. Είναι και αυτοί μονοθεϊστές. Δεν κατηγορήθηκαν ποτέ οι δαίμονες ως αθεϊστές. Τους ανθρώπους ωθούν με επιμονή και μανία στην αθεΐα. Φρίττουν με την ιδέα της αναμονής των αιωνίων βασάνων που τους περιμένουν. Τρέμουν μπροστά στο Θεό, όχι από ευλάβεια, αλλά από πεισματικό μίσος και αντίθεση στον ένα Θεό που πιστεύουν. Η πίστις τους όμως αυτή μόνη δεν τους σώζει. Χρειάζονται και τα έργα, που προϋποθέτουν αγάπη στο Θεό και την εικόνα του τον άνθρωπο. Όμως οι δαίμονες μόνο πιστεύουν, αλλά δεν αγαπούν. Αυτός ο φόβος και η φρίκη που αισθάνονται οι δαίμονες, είναι μία ακόμα απόδειξη ότι είναι διεστραμμένα πρόσωπα.

Οι μαρτυρίες των δαιμονόπληκτων.

Όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα είναι βασισμένα στην Αγία Γραφή, και απευθύνονται σε όσους πιστεύουν και παραδέχονται στα γραφόμενά της. Όσοι την απορρίπτουν καλούνται να μελετήσουν να διδαχθούν και να πεισθούν απ’ τον ίδιο τον σατανά, το τάγμα του, τις μεθοδείες και τα έργα του. Κι’ αυτός ως ειδικός δάσκαλος και εργολάβος του κακού, θα τους αποκαλύψει ο ίδιος την ύπαρξή του.

Υπάρχουν εκδηλώσεις οι οποίες δεν εξηγούνται με φυσιολογικούς τρόπους και μέσα, αλλά με υπερφυσικούς. Σε αυτές τις εκδηλώσεις υπάγονται ο δαιμονισμός, ο πνευματισμός, η μαγεία λευκή και μαύρη και άλλα σκοτεινά, τρομερά και πέρα από τα λογικά φυσιολογικά όρια.

α. O Δαιμονισμός και ή δαιμονοληψία
Οι όροι αυτοί αναφέρονται στους ανθρώπους εκείνους που βασανίζονται περιοδικά ή μόνιμα από τα πονηρά πνεύματα. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να συνοδεύεται η δαιμονοληψία και από κάποια φυσική ασθένεια. Αυτό σημαίνει ότι δεν αποκλείεται η συνύπαρξη δαιμονοληψίας και ασθένειας που έχει φυσικά τα αίτιά της. Εκτός όμως των περιπτώσεων αυτών, έχουμε και γεγονότα τα οποία είναι αδύνατο να οφείλονται σε φυσική ασθένεια. Για παράδειγμα, ποιός πάσχοντας από φυσική ασθένεια μπορεί να σπάζει αλυσίδες, όχι μία μόνο φορά αλλά πολλές; Μια φυσική ασθένεια καταβάλει τις φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου. Εν τούτοις οι δαιμονιζόμενοι έχουν ασυνήθιστα μεγάλη, κάποτε υπερβολική μυϊκή δύναμη, ώστε να σπάνε με ευκολία, τα οποιαδήποτε δεσμά. Αναφέρονται περιπτώσεις που δαιμονισμένος κατόρθωσε με ένα απλό άλμα να καλύψει 10-20 μέτρα.

Είναι άκρως συγκλονιστικά τα όσα αναφέρει ο μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, που εργάστηκε στο ορθόδοξο ιεραποστολικό κλιμάκιο στο Κολουέζι. Στο βιβλίο του «Η δράσις της μαγείας στην Αφρική» διηγείται το εξής: Κάποιο απόγευμα επήγαινα στο μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου, που απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα από την ιεραποστολική μας βάσι, μέσα στο Κολουέζι. Στο δρόμο δεξιά είδαμε πολλούς ανθρώπους να έχουν περικυκλώσει ένα ολόγυμνο κορίτσι ηλικίας 12-14 ετών. Ρώτησα τον οδηγό μου και μου είπε ότι αυτό το κορίτσι είναι μάγισσα. Ήλθε πετώντας από το Κασαϊ. Απόστασις δηλαδή 1000 χιλιομέτρων. Αυτοί οι μάγοι, μου έλεγε ο οδηγός μου, τα μεσάνυχτα κάνουν θυσίες μέσα στα δάση. Συλλαμβάνουν κάποιο παιδί ή και μεγάλο από ένα γειτονικό χωριό, του φράζουν το στόμα και το μεταφέρουν στον τόπο της θυσίας μέσα στο δάσος. Δεν σκοτώνουν το θύμα τους, αλλά, όπως είναι ζωντανό, του βγάζουν την καρδιά, πίνουν λίγο αίμα και τρώνε τεμάχια ωμού κρέατος. Το υπόλοιπο το αίμα του το τραβούν με σύριγγα και το βάζουν μέσα σ’ ένα ζαχαροκάλαμο. Κατόπιν το δένουν στην κοιλιά τους, κι’ αυτό αμέσως γίνεται αεροπλάνο…..Έχοντας τώρα το καλάμι δεμένο στο στήθος τους πετούν μόνο τις νύχτες σε μεγάλες αποστάσεις και κατεβαίνουν να κάνουν τα μαγικά τους σε σπίτια που έχουν προσκληθεί… Ενίοτε, πέφτουν κι αυτοί οι ιπτάμενοι άγγελοι του σκότους σκοτώνονται. Τότε οι ντόπιοι εξηγούν το φαινόμενο λέγοντας ότι: «τους τελείωσε η βενζίνη». Ο διάβολος και τους δικούς του υπηρέτες τους οδηγεί στην καταστροφή. (σελίς 67-68).

Άλλοι πηδούν και χορεύουν μέσα στη φωτιά, αλλά δεν καίγονται, όπως συμβαίνει στις Ινδίες και άλλες Αφρικανικές χώρες όπου οργιάζει η μαγεία. Η δαιμονοληψία δεν είναι κάποια φυσική ασθένεια, που μπορεί να αντιμετωπισθεί με ιατρική παρέμβαση και κάποια θεραπευτική αγωγή. Αλλά είναι κατ’ ευθείαν σατανική ενέργεια των πονηρών πνευμάτων που στρέφεται εναντίον του αφύλακτου και απροστάτευτου ανθρώπου.
Στα θαύματα που καταγράφονται στην Καινή διαθήκη γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ εκείνων που πάσχουν από φυσικά αίτια-ασθένειες και όσων υποφέρουν ψυχικά και σωματικά από τα δαιμόνια. Οι δαιμονιζόμενοι ενεργούν όσα ουδείς άλλος ασθενής ενεργεί. Οι διαταράξεις και οι βλάβες που παρουσιάζουν είναι τα συμπτώματα της κυριαρχίας των πονηρών πνευμάτων και όχι τα αίτια της πάθησής τους. Η ουσία της πάθησής τους συνίσταται στο γεγονός ότι: οι δαιμονιζόμενοι δεν έχουν συνείδηση της προσωπικότητάς τους, η οποία απορροφάται , κατά κάποιο τρόπο, από τη συνείδηση μιας ξένης δυνάμεως-προσωπικότητας.

Έτσι ο Κύριος όταν θεραπεύει κάποιο δαιμονιζόμενο χωρίζει αυτές τις δύο προσωπικότητες, από τις οποίες η του πάσχοντος ανθρώπου έχει παραδοθεί-κυριευθεί από το πονηρό πνεύμα. Μετά από αυτό τον διαχωρισμό εξαφανίζονται όλες οι νευρικές διαταραχές και οι βλάβες της υγείας του πάσχοντος. Μετά την Θεϊκή παρέμβαση, ο πρώην αχαλίνωτος και επικίνδυνος δαιμονισμένος, παρουσιάζεται «ιματισμένος και σοφρονών», χωρίς να κάμει χρήση ηρεμιστικών ή άλλων μυοχαλαστικών φαρμάκων.

Υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις δαιμονιζομένων οι οποίοι όταν συναντήσουν για πρώτη φορά έναν άγνωστο άνθρωπο, το πονηρό πνεύμα που τους κατευθύνει, με το στόμα του πάσχοντος, αποκαλύπτει στοιχεία και γεγονότα απ’ την προσωπική την οικογενειακή ή επαγγελματική του ζωή. Κάποτε δε ξεσκεπάζει και ανομολόγητα, ανεξομολόγητα προσωπικά αμαρτήματα, για να ξευτελίσει τον άνθρωπο.

&. Πριν από αρκετά χρόνια στην Πάρο ένας ευσεβής ιερέας με γενική εκτίμηση και αναγνώριση υπέπεσε σε κάποιο παράπτωμα. Την επόμενη ημέρα τον κάλεσαν, επειγόντως, σε ένα διπλανό χωριό να διαβάσει ευχές και εξορκισμούς σε μια γυναίκα που περιοδικά καταλαμβάνονταν από το δαιμόνιο. Ο ιερέας γνώριζε καλά την τακτική του πονηρού, να αποκαλύπτει κρυφές αξομολόγητες πράξεις. Δεν είχε όμως χρόνο να εξομολογηθεί. Στο δρόμο προς το χωριό συνάντησε ένα τσοπανόπουλο, που έβοσκε τα ζώα του. Στάθηκε και με ταπείνωση, μπροστά στον έκπληκτο νέο ομολόγησε το αμάρτημα του. Μόλις έφτασε στο σπίτι της δοκιμαζόμενης γυναίκας την είδε να είναι οργισμένη. Δαγκώνοντας τον δεξιό αντίχειρα του είπε με άγρια φωνή: Αχ τι μου έκανες, πρόλαβες και εξομολογήθηκες.

&. Άλλοι δαιμονόπληκτοι, σε στιγμή κρίσης μιλάνε για ανθρώπους και προβλήματα συχνά του Εκκλησιαστικού χώρου, και όταν περάσει η κρίσις του παροξυσμού, όταν παύσει η επίδραση του πονηρού, τότε δεν θυμούνται δεν γνωρίζουν, δεν ξέρουν τίποτα από όσα είπαν η έκαναν.

&. Μπορεί κάποιος να κρατά ανοιχτό ένα βιβλίο και ο δαιμονισμένος την ώρα που τον εξουσιάζει το δαιμόνιο να διαβάζει σελίδες ή βιβλίο, ακόμα και το ευαγγέλιο.
Μέσα σε ένα καράβι αναφέρεται περίπτωση δαιμονισμένου, που σε ώρα κρίσις έλεγε τη θεία λειτουργία. Όταν τελείωσε, σαν φίδι ανέβηκε στην κορυφή. Απ’ το κατάρτι του πλοίου είπε: Ξέρετε ποιος είμαι εγώ; Είμαι αυτός που πριν από 3000 χρόνια έκανε τον Δαβίδ να αμαρτήσει.

& Σε ένα μοναστήρι του Αγίου όρους πήγε προ ετών ένας προσκυνητής. Όταν έφτασε στην πύλη της μονής και χαιρέτησε τον μοναχό-πορτάρη, άρχισε αμέσως να του λέει τις αμαρτίες του. Έκπληκτος ο μοναχός έτρεξε στον ηγούμενο και ανέφερε το γεγονός. Κι’ εκείνος του είπε: « αυτός ο άνθρωπος έχει δαιμόνιο. Επειδή δεν έχεις εξομολογηθεί αυτές τις αμαρτίες σου, το δαιμόνιο τις ξέρει, διότι εκείνο σε παρακίνησε να τις πράξεις. Τρέξε το συντομότερο στον πνευματικό σου. Ο καλόγηρος πήγε αμέσως και εξομολογήθηκε στον πνευματικό του, που έμενε στη Νέα Σκήτη. Όταν επέστρεψε, το δαιμόνιο του «προκυνητού» δεν είχε τίποτα να φανερώσει. Μόνο αγρίεψε. Ύβρισε τον παπά με το σχοινί (επιτραχήλιο)που έβαλε στο λαιμό του και τώρα δεν μπορούσε να ιδή κανένα αμάρτημά του. Ενώ πριν την εξομολόγηση του τα φανέρωνε όλα, μετά δεν έβλεπε τίποτα».

β. Η απάτη του Πνευματισμού, και της μαγείας.
Πνευματισμός στη θρησκεία είναι η πρακτική η οποία βασίζεται στην πίστη ότι οι ψυχές των νεκρών επικοινωνούν με τους ζωντανούς, συνήθως με τη μεσολάβηση ενδιάμεσων (μέντιουμ). Αυτό γίνεται μέσω φυσικών φαινομένων ή κατά την διάρκεια μη φυσιολογικών διανοητικών καταστάσεων, όπως είναι η έκσταση.

Υπάρχουν διάφορα είδη πνευματισμού και πνευματιστών στον κόσμο, δυστυχώς, και στην ορθόδοξη χώρα μας. Χιλιάδες ανθρώπων ξενυχτούν γύρω απ’ τα τραπέζια των πνευματιστών, περιμένοντας απάντηση σε ερωτήματα, λύση σε προβλήματα η την εμφάνιση σε υλική μορφή κάποιου πνεύματος για να επικοινωνήσει μαζί του.

Την ώρα της πνευματιστικής συνάντησης ακούγονται φωνές, κραυγές ,ακατανόητα λόγια, παράξενοι και ρυθμικοί χτύποι, φυσούν άνεμοι και άλλα περίεργα. Βλέπουν να σηκώνονται στον αέρα πιάτα, τραπέζια, καρέκλες, να πέφτουν σωρηδόν πάνω στο τραπέζι γράμματα του αλφαβήτου κ.λ.π. Λένε ότι θα επικοινωνήσουν με πνεύματα συγγενών ή γνωστών τους, ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν με πονηρά πνεύματα που παίρνουν τη μορφή η μιμούνται τη φωνή τους. Κάτι λέει μυστικά ο πνευματιστής. Σε λίγο αρχίζουν μόνα τους να κινούνται τα γράμματα που είναι πάνω στο τραπέζι, να μπαίνουν στη σειρά να σχηματίζονται λέξεις, φράσεις, περίοδοι και να ακούγεται φωνή που λέει: εγώ είμαι ο τάδε… που πέθανα τότε. Περνάω καλά ή άσχημα. Ίσως μάλιστα για να γίνει πιστευτό να ζητά πληροφορίες για ζωντανούς .
Ο αφελής πείθεται. Διερωτάται αν κοιμάται ή αν έχει τα λογικά του. Υπνωτίζεται κάποιο πρόσωπο και φανερώνει άγνωστα μυστικά, πράγματα, σκέψεις που κυκλοφορούν στο μυαλό ή επαναφέρει στη μνήμη όσα έχουν λησμονηθεί. Ίσως σε κάποια στιγμή να εμφανίζεται και με υλική μορφή κάποιο πνεύμα που ομοιάζει στο πρόσωπο με το οποίο ζητήθηκε η επικοινωνία. Ο παγιδευμένος από την διαβολική απάτη, νομίζει ότι είναι ο άνθρωπός του, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο σατανάς που πλαστογραφεί την μορφή του ανθρώπου με τον οποίο επιδιώκεται η επικοινωνία.

Είναι δε γνωστό ότι: «αυτός ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός».

Όμως ξαφνικά, απροσδόκητα, μπαίνει μέσα στο χώρο της πνευματιστικής συγκέντρωσης, ένας ορθόδοξος ιερέας. Βάζει τον τίμιο σταυρό πάνω στο τραπέζι. Σταυροκοπιέται ο ίδιος. Διαβάζει μία ευχή. Αμέσως σείονται τα πάντα. Αρχίζει να πέφτει ξύλο. Οι πνευματιστές τρομοκρατούνται, και κρύβονται κάτω από τα τραπέζια τους. Οι παρόντες όπου φύγει- φύγει διαλύονται. Γι αυτό απ’ τις συγκεντρώσεις των πνευματιστών αποκλείονται ορθόδοξοι ιερείς.

Στο Κολουέζι ένα ιθαγενής ορθόδοξος ιερέας ο π. Ιάκωβος Μπάνζα εργάζεται 20 χρόνια στο ιεραποστολικό κλιμάκιο. Είχε ένα αποκαλυπτικό διάλογο με έναν νεαρό μάγο, ο οποίος του έλεγε πως παίρνοντας κάτι από τα ρούχα ενός ανθρώπου μπορούσε πολύ εύκολα να τον μαγέψει. Κι’ ο π. Ιάκωβος του λέει: « Δηλαδή, αν εσύ κρατήσεις μία κλωστή ή την άκρη του ράσου μου, μπορείς να με μαγέψεις»; Τότε ο νεαρός μάγος ομολόγησε: « Όχι. Εσείς οι ορθόδοξοι ιερείς είσθε όλο φωτιά. Αν ακουμπήσω επάνω σου, θα καώ. Θα χάσω την δύναμή μου». Σε άλλη παρόμοια περίπτωση στον ίδιο τον π. Ιάκωβο άλλος μάγος του είπε: « Υπάρχει φωτιά επάνω σου, η οποία άμα πλησιάσω θα με κάψει». Ας σημειωθεί ότι το παιδί –μάγος επιστρέφοντας στο σπίτι του, έχασε τελείως τα μυαλά του. (σελίς 57, 100, 216).

Ο λόγος μας οδηγεί στον καταστροφικό ρόλο της Μαγείας.
Μαγεία είναι , η τέχνη των μάγων, η οποία επιδιώκει την εξυπηρέτηση των παθών των ανθρώπων. Στη μαγεία προσκαλούνται και προκαλούνται, με συμβολικές ενέργειες και μεθόδους, αόρατες μυστικές δυνάμεις. Επιδιώκεται η αλλοίωση πραγματικών γεγονότων ή η προαναγγελία όσων συμβούν στο μέλλον. Πρόκειται για αρχαιότατο παγκόσμιο φαινόμενο. Διακρίνεται σε μαύρη και λευκή (άσπρη) μαγεία. Η μαύρη επιδιώκει να φέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα, με διάφορες μεθόδους όπως: κατάρες, μαντείες, εξορκισμούς, επίκληση και συνεργασία με τα πονηρά πνεύματα. Αντίθετα η λευκή μαγεία επιδιώκει, δήθεν, την απαλλαγή του ανθρώπου από τις συμφορές της μαύρης. Ισχυρίζονται ότι επικαλούνται και χρησιμοποιούν τις απόκρυφες δυνάμεις, δηλαδή τους δαίμονες, για να κάνουν καλό.

Η λέξη μάγος προέρχεται από την παλαιά Περσική λέξη Μαgus και Μοgus, που σημαίνει προσκυνητής του πυρός, της φωτιάς. Μαγεία δε είναι το σύνολο των δεισιδαιμόνων λόγων, ενεργειών, πράξεων δια των οποίων ο αφελής άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί με υπερφυσικό και μυστηριώδη τρόπο (σατανικό) να προκαλέσει η να απομακρύνει το αγαθό ή το κακό για τον εαυτό του και τους άλλους. Η μαγεία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Χριστιανική πίστη, η δε ορθόδοξη Εκκλησία την αποκαλεί θρησκεία του Διαβόλου.

Η μαγεία δεν μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο απ το ποικιλόμορφο κακό, ούτε φυσικά από τον θάνατο, που είναι η κορύφωσή του. Οι μάγοι είναι όργανα του Σατανά με τον οποίο και συνεργάζονται, συμβάλλοντας στην εξάπλωση του κακού.

Υπάρχουν μάγοι μαϊμού, αλλά και πραγματικοί, σκοτεινά διαβολοκίνητα όργανα, που τα μεσάνυχτα, την ώρα του σατανά, ανεβασμένοι πάνω σε δένδρα, σε ερημικούς τόπους ή σε ρέματα επικοινωνούν με το αφεντικό τους. Υπάρχουν φοβερές μάγισσες που καλούν τα πνεύματα και στέλνουν το κακό σε άτομα και οικογένειες. Υπάρχουν οικογένειες που ξεθεμελιώθηκαν από τη μαγεία, γιατί έχασαν την πίστη, απομακρύνθηκαν από τον Θεό, βγήκαν έξω από την κιβωτό της σωτηρίας την αγία Εκκλησία, έπαυσαν να εκκλησιάζονται και να τροφοδοτούνται από την αγιαστική χάρη των ιερών μυστηρίων. Διέγραψαν τον Θεό από τη ζωή τους. Έμειναν χωρίς προστασία, αφύλακτοι, εύκολο θήραμα των σκοτεινών δυνάμεων.

&. Στο χωριό Γεωργίτσι της Μάνης το 1850 ζούσε μία διάσημη μάγισσα. Ήταν πληγή και φόβητρο σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Μια σκοτεινή νύχτα που αυτή έκανε τα μαγικά της, την παρακολουθούσε κρυμμένος πότε στα βράχια και πότε στα χαμόκλαδα, αλαφροπατώντας σα γατί ο γνωστός καλόγηρος Χριστόφορος Παπουλάκος. Είδε όλες τις παράξενες κινήσεις και άκουσε όλες τις φρικτές κατάρες, που είχαν στόχο κάποια γυναίκα με το όνομα Μαριό. Μ’ ένα σάλτο σαν το ζαρκάδι, ο Παπουλάκος βρέθηκε δίπλα της και την άρπαξε από τα μαλλιά. Της επιτέθηκε με την μαγκούρα του και την τσάκισε στο ξύλο. Στους έκπληκτους και τρομαγμένους Μανιάτες, που φοβόταν αντίποινα από τη μάγισσα, όταν τον κοίταζαν με αγωνία μεταξύ των άλλων τους είπε: « Τι με κοιτάζετε και φοβόσαστε αυτή τη βρωμογυναίκα; Φοβάστε γιατί λιγόστεψεν η πίστη σας και απαρατήσατε το δρόμο του Χριστού. Γιατί τάχα δεν την φοβάμαι γώ; Ούτε πιο γερός είμαι από σας, ούτε πιο νέος. Δεν είναι όμως το μυαλό και τα χέρια που μου δώκανε τη δύναμη να χτυπήσω με το ραβδί κατακέφαλα το σατανά, την ώρα πούκανε τα μάγια του, αλλά ο Χριστός. Μονάχα αν γυρίσετε στο Χριστό θα σπάσετε τις δαιμονικές κλωστές, που οι μάγισσες κυκλώνουν τα σπίτια σας και δένουνε τους άνδρες και βασκαίνουν τα παιδιά σας. Όμως τα μάγια και δαιμόνοι που τη βοηθάνε στάθηκαν ανήμποροι να τη γλυτώσουν απ’ το ραβδί μου…Αν πορευτείτε κατά το λόγο Του, τότες η κλωστή που σας δένει θα κοπεί. Τότε το Γεωργίτσι θ’ ανασάνει λεύτερο. Αντίς να γυρεύετε ν’ ανάψετε φωτιές να κάψτε ανθρώπους, ανάψτε όλα τα σβυστά καντήλια στα ξωκκλήσια, που προσμένουν το προσάναμμα του χριστιανού, και στ’ αφανισμένα μοναστήρια. Δράμετε όλοι στην εκκλησιά σας και στα κονίσματα των σπιτιών σας, αγαπηθείτε αναμεταξύ σας, μονιάστε, κάμετε δικόν σας τον πόνο του διπλανού σας, αγρυπνήστε στο προσκέφαλο των αρρώστων, ταΐστε τους πεινασμένους, ποτίστε τους διψασμένους, ντύστε τους γυμνούς, και τα μάγια θα σκορπιστούνε στους τέσσερις ανέμους. Μάγια θα πει η λειψή σας πίστη, η ξεραμένη αγάπη. Οι μάγισσες δεν μπορούν να βάλουν το πόδι τους στον αγρό του Χριστού. Τα μάγια μόνο στα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια βλασταίνουν και μονάχα στο θειάφι της κακίας ριζώνουν. Κανέναν μη φοβάστε όσο στην καρδιά σας βρίσκεται ο Χριστός». (Κωστή Μπαστιά: Ο Παπουλάκος, σελ.234-235).

Η αγιασμένη ορθόδοξη Εκκλησία μας με ειδικές ευχές, ακολουθία και εξορκισμούς προστατεύει τους πιστούς, αλλά και απαλλάσσει από την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων όσους έχουν δεχθεί την καταστροφική τους επίδραση. Οι έρευνες, οι μελέτες αλλά κυρίως η προσωπική αγωνιστική εμπειρία και τα παλαίσματα των αγίων πατέρων και ασκητών της ορθοδοξίας επιβεβαιώνουν την προσωπική ύπαρξη του σατανά, ως άσπονδου εχθρού του ανθρώπου και της κτίσης. Η θεμελιώδης αυτή αλήθεια και διδασκαλία της πίστεως των ορθοδόξων αναδύεται μέσα από τις καταγραφές που υπάρχουν στα αγιασμένα ασκητικά βιβλία, όπως: Γεροντικά, Λειμωνάριο, Ευεργετινός, βιογραφίες συναξάρια κ.λ.π. Στις σελίδες παρόμοιων ιερών κειμένων παρουσιάζεται ολοζώντανη η απαίσια μορφή του σατανά και των συνεργατών του, αποκαλύπτονται οι δόλιοι μέθοδοι και τρόποι με τους οποίους συνεχώς απεργάζεται τον πνευματικό και φυσικό θάνατο των δημιουργημάτων του Θεού. Όσοι αρνούνται την διδασκαλία αυτή και πίστη της Εκκλησίας, δεν μπορούν να απορρίψουν και τις διαπιστώσεις της επιστήμης για την ύπαρξη φαινομένων, εκδηλώσεων, δραστηριοτήτων, συμπεριφορών, που δεν ερμηνεύονται με τα μέσα και τις δυνατότητες ιατρικών μεθόδων, και εργαστηριακών εξετάσεων. Οι επιστήμονες που σέβονται τον εαυτό τους, τιμούν την επιστήμη που διακονούν και δεν υπακούουν σε σκοπιμότητες, δέχονται και ομολογούν την ύπαρξη φαινομένων με τα οποία ασχολούνται ιδιαίτεροι επιστημονικοί κλάδοι, όπως: Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Παιδαγωγική, Νευρολογία, Ψυχιατρική και γενικώς όσες ασχολούνται με τα λεγόμενα παραψυχολογικά θέματα και προβλήματα.

Πριν από μερικά χρόνια ο αείμνηστος καθηγητής Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, Γεώργιος Παπαζάχος, σε φιλική πνευματική συζήτηση, ομολόγησε «εκ βαθέων» μια εντυπωσιακή πρακτική που χρησιμοποιούσε συχνά στην άσκηση του λειτουργήματος του: « Όταν με καλούν να επισκεφθώ κάποιον ασθενή για πρώτη φορά, φροντίζω να έχω πάντοτε μαζί μου μικρό άγιο λείψανο, που μου εμπιστεύθηκε κάποια αγιασμένη ψυχή. Πριν προβώ στην όποια εξέταση , χωρίς να γίνει αντιληπτό από τον ασθενή ή τους οικείους του, ακουμπώ πάνω του το άγιο λείψανο. Από τις αντιδράσεις του ασθενούς, αντιλαμβάνομαι αν η θεραπεία του υπηρετείται από την επιστημονική μου ικανότητα και επάρκεια, ή εάν υπάγεται στην αρμοδιότητα των ιερέων και της Εκκλησίας».

Ωφέλειες από τη γνώση του εχθρού.

Από όσα αναφέρθηκαν μέχρις εδώ είναι φανερό ότι τόσο η Αγία Γραφή στο σύνολό της, όσο και ο ίδιος ο σατανάς ομιλούν για την ύπαρξη των δαιμόνων ως προσώπων-προσωπικοτήτων που σκοπό έχουν να εχθρεύονται και να πολεμούν τον Θεό, τον άνθρωπο και ολόκληρη την κτίση. Στο σημείο αυτό ίσως προβληθεί ένα ερώτημα. Καλά υπάρχουν οι κακές και διεστραμμένες αυτές δαιμονικές προσωπικότητες .Ποία ή ποίες ωφέλειες προκύπτουν από την αποδοχή της πίστεως στην ύπαρξή τους;

Την ύπαρξη και τα έργα του σατανά τα θεωρούμε προϋποθέσεις της εν Χριστώ απολυτρώσεως του ανθρώπου. Εμείς οι « οι πεπτοκότες», οι αμαρτωλοί, που η φύση μας αμαυρώθηκε και αποδυναμώθηκε συνεπεία της πτώσεως , δεν μπορούσαμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και προσπάθειες να σωθούμε. Γιατί; Αν έχουμε την ελπίδα και τη δυνατότητα της σωτηρίας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι: η αμαρτία δεν επινοήθηκε από τον άνθρωπο, δεν ήταν σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Ο σατανάς είναι αυτός που επινόησε το κακό, την αμαρτία και με ύπουλο τρόπο, στη συνέχεια, παραπλάνησε και παρέσυρε την ανθρώπινη φύση, στα πρόσωπα των πρωτοπλάστων. Απ’ αυτόν πήγασε το ηθικό κακό, σαν νερό από μολυσμένη, δηλητηριασμένη πηγή. Αυτός ήταν η αφορμή που το ζεύγος των πρωτοπλάστων εξωθήθηκε στην καταφρόνηση της θεία εντολής. «Μη μπορώντας δια του φυσήματος να σβέση την φλόγα, ύδωρ τω ελαίω εγκατέμιξε και δια της επινοίας ταύτην την φλόγα ημαύρωσε», κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης.
Αυτός επίσης ο κοσμοκράτορας αυτοανακηρύχθηκε αρχηγός, με την ανοχή του Θεού, και από τότε προσπαθεί, αγωνίζεται να πιάσει στο αγκίστρι του και να υποτάξει στο ζυγό του όλους του ανθρώπους. Θέλει έτσι να μας εμποδίσει ώστε να μην ανέλθουμε εκεί απ’ όπου αυτός εξέπεσε. Τότε συμπαρέσυρε στην αποστασία το 1/3 ουρανίων αστέρων, και τους έσυρε στο σκότος το εξώτερον. Στον κόσμο της κολάσεως δεν έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει σωτηρία και αποκατάσταση σχέσεων με τον Θεό. Γιατί; Διότι τα πνεύματα που βρίσκονται στην κόλαση εξέπεσαν ολοσχερώς, μόνα τους, χωρίς την παραμικρή εξωτερική ώθηση και προτροπή.

Αλλά επί της γής σαρκώθηκε ο Υιός του Θεού, ο οποίος κήρυξε και δια του σταυρικού του θανάτου έφερε την άφεση, την λύτρωση των απογόνων του Αδάμ. Κι’ αυτό γιατί, ναι μεν ήταν μεγάλη και Θεομίσητη εκείνη η αμαρτία της παρακοής, αλλά είχε εξωτερική την αφορμή της, η οποία ήταν η απάτη και το δόλωμα που πρόσφερε ο σατανάς με τη μορφή του φιδιού.

Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει σχετικά: «Η νοερά φύσις των αγγέλων, τούτ’ έστιν οι δαίμονες, επειδή εξέπεσον, δεν έχουσι πλέον ανάκλησιν και διόρθωσιν, διότι αυτοί εξέπεσον ουχί ένεκα απάτης ή πλάνης η άλλου τινός, μήτε εξ αγνωσίας του καλλιτέρου , αλλ’ εξ αυτών και ένεκα υπερηφανείας μόνον, και δια τούτο πάντοτε εις την κακίαν των κυλίονται και πάντοτε χειρότεροι γίνονται…Δεν εγείρονται λοιπόν όσοι εξ ιδίας θελήσεως εξέπεσαν. Ουκ εγείρονται ότι εθελοκακούντες πεπτώκασι…και ότι ουκ ανάγκη, άϋλοι γαρ και κατά την χρείαν ανενδεείς. Ημείς δε επιδεείς όντες και εξαπατηθέντες υπ’ αυτών των δαιμόνων και ως χρείαν έχοντες τροφής, με την ηδονήν της τροφής ηπατήθημεν και εξεπέσαμεν… Όθεν την μετάνοιαν, δικαίως, ημίν ενταύθα και ου τοις αγγέλοις εδωρήσατο ο Θεός. Διότι εις τον Άδην ουκ έστι μετάνοια, αλλά αντίδοσις των έργων. Ο παρών καιρός είναι εργασίας, ο δε μέλλων ανταποδόσεως».

Γι αυτό το λόγο ο σατανάς δεν έχει ελπίδα σωτηρίας. Οι εγωιστικές επιλογές του τον οδήγησαν στην απομάκρυνση από τον Θεό, στη διαστροφή της αγαθής αγγελικής φύσης του, ώστε να γίνουν πλέον άτρεπτοι, ακίνητοι προς το καλό. Εμείς οι άνθρωποι σωζόμεθα, γιατί αμαρτήσαμε και αμαρτάνουμε, ύστερα από εισήγηση και παραπλάνηση του σατανά.

2. Αν αρνηθούμε την ύπαρξη του σατανά και γενικά των δαιμόνων, κατ’ ανάγκην είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι: α) Το κακό είναι αυθύπαρκτο, δηλαδή υπάρχει μόνο του, αφ’ εαυτού. Τότε όμως περιπίπτουμε στην διαρχία των ειδωλολατρών, η οποία δέχεται την ύπαρξη δύο θεοτήτων, του καλού και του κακού, που είναι ισοδύναμοι, και αιώνια ανταγωνίζονται. Αυτό σημαίνει πίστη στην ύπαρξη δύο Θεών και όχι ενός. β ) Ο Θεός δημιούργησε και το κακό, οπότε οδηγούμαστε σε τρομερή βλασφημία, γιατί τον παρουσιάζουμε σαν αίτιο του κακού. Τότε ο Χριστός στην έρημο πειράζονταν όχι από κάποιον άλλο απ’ έξω, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό του, δηλαδή ότι είχε μέσα στη φύση του το κακό, όπως εμείς οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την κλίση τάση και ροπή προς το κακό.

3. Το Άγιο Πνεύμα μας έχει φανερώσει ότι ο σκοπός για τον οποίο ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, ήταν να καταργήσει το κράτος και την εξουσία του διαβόλου. « Εις τούτο εφανερώθη ο υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου».(Α,Ιωαν,Γ,8).
Αν όμως δεχθούμε την ανυπαρξία του διαβόλου, τότε ο Χριστός δωρεάν, χωρίς λόγο, ήρθε στον κόσμο. Ήρθε να καταργήσει ανύπαρκτη προσωπικότητα-υπόσταση. Τότε ολόκληρο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει, η πίστη μας είναι «ματαία και κενόν το κήρυγμά» της, δηλαδή ένα μύθος και χονδροειδές ψέμα.

4. Όποιος αρνείται την ύπαρξη του σατανά θεωρεί τον Θεό ψεύτη. Αρνείται και την πίστη στην ύπαρξη του ίδιου του Θεού. Όμως σε θέματα πίστεως δεν μπορούμε να είμαστε επιλεκτικοί. «Γινέσθω δε ο Θεός αληθής, πάς δε άνθρωπος ψεύστης, καθώς γέγραπται..».(Ρωμ.Γ,4).
Είναι μεγάλη η πνευματική ωφέλεια που προκύπτει από την πίστη στην ύπαρξη του σατανά και των οργάνων του καθώς και των τρόπων και σκοτεινών μεθόδων δράσεώς του. Τότε γνωρίζουμε ότι έχουμε απέναντί μας τον πιο μεγάλο και επικίνδυνο εχθρό, που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στηριγμένοι στις δικές μας και μόνο δυνάμεις. Εχθρός μας, βέβαια, είναι και ο εαυτός μας με τα πάθη και τις αδυναμίες του. Αλλά μέσα στα βάθη του κακού εαυτού μας, υπάρχει κάποιος κόκκος
μια γωνιά καλοσύνης. Υπάρχει έφεση, επιθυμία, πόθος προς ό,τι μεγάλο, αληθινό και ωραίο. Ναι, ο κόσμος γύρω μας κυριαρχείται απ’ το κακό. Αλλά και μέσα του υπάρχουν σπέρματα, στοιχεία αρετής και καλοσύνης. Και στον μεγαλύτερο κακούργο, υπάρχει βαθιά χωμένη μια σπίθα καλού, την οποία μπορεί σε κάποια στιγμή μία «βιαία πνοή ανέμου» της θείας χάριτος να την αφυπνίσει, να διώξει από πάνω της τη στάχτη της αδιαφορίας ή της εχθρότητας και να γίνει όλος φως και φωτιά που θα κάψει το αμαρτωλό παρελθόν.
Ένας και μοναδικός είναι αυτός στον οποίο δεν υπάρχει ούτε ίχνος καλοσύνης, αλλά υπάρχει πλήρης πώρωση, διαστροφή, σκοτάδι, καταστροφή . Αυτός είναι ο σατανάς.
Όταν πιστεύουμε αυτές τις αλήθειες της πίστεώς μας τότε αγωνιούμε, τρέμουμε και αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία μας από τις διαβολικές παγίδες και πλεκτάνες. Η γνώση για την ύπαρξη του μεγάλου εχθρού της σωτηρίας, μας κάνει να καταφεύγουμε με λαχτάρα στον ισχυρότερό του, τον Κύριο Ιησού, ο όποίος είναι ο μόνος δυνατός και ισχυρός, ώστε να «συντρίβει των νοερών δρακόντων τας κάρας».
Ο μέγας Αθανάσιος μας διηγείται για τον Μ .Αντώνιο ότι έδινε θάρρος στους τρομαγμένους επισκέπτες που συγκεντρώνονταν μπροστά απ΄την μισοκατεστραμένη καλύβα του, καθώς άκουγαν τα παλαίσματά του με τον αρχέκακο. Έβγαινε στην είσοδο ο πνευματικός αυτός πυγμάχος και με ηρεμία συνιστούσε στους έντρομους πιστούς, να σφραγισθούν, δηλαδή να κάμουν το σημείον του σταυρού και οι πειρασμοί θα διαλυθούν. « Υμείς (σεις) σφραγίσατε εαυτούς και άπιτε θαρρούντες (απομακρυνθείτε γεμάτοι θάρρος) και τούτοις (του δαίμονες )άφετε παίζειν εαυτοίς. Οι μεν ούν απήρχοντο τετοιχεισμένοι (εξασφαλισμένοι) τω σημείω του Σταυρού».
Στις περιπτώσεις που ο εχθρός επιτίθεται με λιγότερη ή περισσότερη λύσσα ωρυόμενος να μας καταπιεί, το σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο είναι ο Χριστός, ο οποίος επιτιμά, υποτάσσει και συντρίβει το κράτος του εχθρού. Γονατίζοντας μπροστά στα πόδια του δι’ ημάς σταυρωθέντος, ενισχυμένοι από τη χάρη και τη δύναμη του σταυρού γινόμαστε «φοβεροί τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Λευκάδος και Ιθάκης

[Θεόδωρος22]

Είναι αλήθεια ότι πολλοί χριστιανοί και άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό δεν πιστεύουν στον Διάβολο και τους δαίμονες. Ετσι όμως κάνουν το μοιραίο λάθος να τους υποτιμούν. Πάντως κι εγώ έχω αποροια με τους δαιμονισμους.Βλέπουμε στην Αγία Γραφή τον Κύριο και τους Αποστόλους να διώχνουν δαιμόνια από ανθρώπους. Αυτό με τους δαιμονισμός γίνεται και στην εποχή μας;Ποια η διαδικασία του εξορκισμού για την Ορθόδοξη εκκλησία με τι προϋποθέσεις γίνεται, ποιοί την εκτελούν κτλ;

[Νίκος]

viewtopic.php?f=25&t=2381