Διαβάζοντας για την εμπιστοσύνη στο Θεό, και για τους άθεους, μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή μέσα στο νοσοκομείο.
Το συγκεκριμένο είναι εξειδικευμένο και φιλοξενεί σοβαρότατες περιπτώσεις. Επίσης έχει γραφείο ιερέα, και μια κυρία που υποθέτω ότι είναι πρεσβυτέρα (αν είναι υπάλληλος έχει πολύ ζήλο!). Κατά τη διάρκεια του Πάσχα κοινώνησαν όσοι ασθενείς ήθελαν κλπ (γίνεται έργο). Μας έφερναν εικόνες, σταυρουδάκια από τα Ιεροσόλυμα, διάφορα. Σε κάθε δωμάτιο υπάρχουν εικόνες (εμείς είχαμε μια Σταύρωση), και η Αγία Γραφή σε θήκη για όποιον θέλει. ¨Ήταν καινούρια και άπιαστη πάντως.
Έρχεται λοιπόν μια μέρα η κυρία και μας λέει ότι θα έρθει την τάδε μέρα ο Μητροπολίτης να μιλήσει, και όποιος θέλει κλπ. Όσο μας μιλούσε εκείνη, συνέχεια (αλλά συνέχεια όμως!), ένας από τους ασθενείς έλεγε: εδώ μέσα δεν ενδιαφέρεται κανένας, δεν θέλουμε, να φύγεις κλπ. Εκείνη δεν έδωσε σημασία, τελείωσε ήρεμα και έκανε να μας δώσει ένα φυλλάδιο. Εγώ την πλησίασα και το πήρα, την ευχαρίστησα και ΄προχώρησε στον επόμενο θάλαμο. Το θέμα έληξε και δεν συνεχίστηκε καμιά συζήτηση.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τόσοι άνθρωποι εδώ μέσα, πώς λες ότι κανείς δεν θέλει. Τι μιλάς για λογαριασμό άλλων. Μετά ντράπηκα και λέω ; άρρωστος άνθρωπος, υποφέρει, τι το ψάχνεις.
Μετά όμως κατάλαβα ότι ο συγκεκριμένος αντιμετωπίζει (στωικά απ' ο τι είδα) το φάσμα της αρρώστιας και του θανάτου χωρίς την παρηγοριά που είναι ο Χριστός, και μου φάνηκε πολύ βαρύ κι ασήκωτο. Βεβαίως ίσως να είναι πολύ δυνατός χαρακτήρας, τι να πω, αλλά εμένα μου φάνηκε τρομερό. Και έτσι σκέφτηκα για τους άθεους γενικότερα, πώς βιώνουν τις δοκιμασίες αυτού του κόσμου νοιώθοντας ουσιαστικά ολομόναχοι.
Για την ιστορία, το φυλλάδιο ήταν συμβουλές για τους Χριστιανούς που ζούν μέσα στον κόσμο.