Ἀπό τό νέο ἀντιεξελικτικό βιβλίο
τοῦ Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστωφ, Φυσικού (6978461846)
ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ
Περί Ἐξελίξεως 2
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014***
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Στό Κεφάλαιο αὐτό (βλ. καί τό πρῶτο Κεφάλαιο τοῦ ἔργου μας Συμβολή στήν Τελετή Λήξεως τῆς Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως), θά παραθέσουμε στοιχεῖα, γραμμένα ἀπό ἀνθρώπους κάθε ἄλλο παρά συνειδητούς Χριστιανούς, πού τονίζουν τήν ταυτοχρονικότητα ἀνθρώπου (ὀστῶν του καί τεχνέργων του) μέ περιβάλλον ἑκατομμυρίων ἐτῶν. Συμπέρασμα: Ἤ τά ἑκατομμύρια ἔτη εἶναι πομφόλυγες καί παραμένουμε στά λίγες χιλιάδες χρόνια τῆς Βίβλου (ἧττα τῶν ἐξελικτικῶν) ἤ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πολλῶν ἑκατομμυρίων ἐτῶν, πρᾶγμα, ὅμως, πού δέν τό δέχονται οἱ ἐξελικτικοί (καί πάλι ἧττα τους). Ποιός βγαίνει νικητής γιά μιά ἀκόμα φορά; Ἄς ἀπαντήσουν οἱ ἐξ ἡμῶν φιλοεξελικτικοί.
Ἐρχόμασθε, τώρα, στά στοιχεῖα. Γράφει ὁ Θωμᾶς Μαστακούρης, στό μή χριστιανικό περιοδικό Τρίτο Μάτι: «Ἕνα στρογγυλό ἀντικείμενο, πού ἔμοιαζε μέ νόμισμα (2) καί εἶχε πάνω του τό σχέδιο τῆς φωτογραφίας, βρέθηκε στή διάρκεια τοῦ ἀνοίγματος ἑνός πηγαδιοῦ, στό Λόουν Ρίτζ τοῦ Illinois τῶν Η.Π.Α.. Βρέθηκε σέ βάθος 30 περίπου μέτρων, μέσα σ᾽ ἕνα πέτρωμα, τό ὁποῖο, σύμφωνα μέ τή Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Πολιτείας τοῦ Illinois, ἔχει ἡλικία ἀπό 200.000 ὥς 400.000 χρόνια! Πῶς ἐξηγεῖται ἡ ὕπαρξί του, ὅταν τά πρῶτα νομίσματα δέν ἐμφανίζωνται στήν “ἐπίσημη” Ἰστορία παρά μόνο πρίν ἀπό τρεῖς χιλιάδες χρόνια;
Τό 1913, ὁ καθηγητής Χάνς Ρέκ, ἀρχαιολόγος στό Παν/μιο τοῦ Βερολίνου, ἀνακάλυψε ἕνα ὁλόκληρο ἀνθρώπινο σκελετό κατά τίς ἀνασκαφές του στό φαράγγι Ὀλντουβάι τῆς Τασμανίας, ἡ ὁποία τότε ἀποτελοῦσε ἀποικία τῶν Γερμανῶν. Τά ἀνθρώπινα λείψανα —τό κρανίο ἀπ᾽ τά ὁποῖα φαίνεται στή φωτογραφία (3)— ὅταν ἀνακαλύφθηκαν, ἦταν ἕνα μέ τό πέτρωμα καί οἱ ἀρχαιολόγοι ἀναγκάσθηκαν νά χρησιμοποιήσουν καλέμια, γιά νά τό ἀποσπάσουν. Τό περίεργο; Ὁ ἀνθρώπινος σκελετός δέν ἔφερε τά χαρακτηριστικά τῶν “προγόνων” τοῦ εἴδους μας, ἀλλά ἦταν ἐντελῶς ὅμοιος μ᾽ αὐτούς τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Ὅμως τό πέτρωμα, στό ὁποῖο βρέθηκε, εἶχε ἡλικία 1.000.000 ἐτῶν!
Ἄλλη ἐξίσου ἐντυπωσιακή περίπτωσι ἀποτελεῖ τό “σύγχρονο” αὐτό κρανίο (4), πού βρέθηκε τό 1896 ἀπό ἐργάτες πού ἔσκαβαν μιά ἀποβάθρα στό Βuenos Αires καί θά νόμιζε κανείς ὅτι ἀνῆκε σ᾽ ἕνα σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀφοῦ φέρει ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς ἐξελίξεως τοῦ εἴδους μας μέχρι σήμερα, ὅπως τά δέχεται ἡ ἐπιστήμη. Τό πέτρωμα, ὅμως, μέσα στό ὁποῖο ἀνακαλύφθηκε ἔχει ἡλικία τουλάχιστον 1.000.000 ἐτῶν!
Ἕνα μικρό ἀνθρώπινο εἰδώλιο (5) πλασμένο ἀπό πηλό, τό ὁποῖο ἀνακαλύφθηκε τό 1889 στή Νάμπα τῆς πολιτείας Ιdaho τῶν Η.Π.Α., βρέθηκε κατά τή διάνοιξι ἑνός πηγαδιοῦ ἑκατό μέτρων καί χρονολογεῖται στήν Πλειστόκαινο Περίοδο, κάπου 2.000.000 χρόνια πρίν. Ἔχει ὕψος μικρότερο ἀπό πέντε ἑκατοστά καί παριστάνει γυναῖκα! Οἱ ἐσοχές τῆς ἐπιφανείας του ἔχουν ἐπάνω τους ἴχνη ἀνύδρου ὀξειδίου τοῦ σιδήρου, δεῖγμα τῆς μεγάλης παλαιότητός του, πρᾶγμα πού ταυτόχρονα ἀποκλείει κάθε περίπτωσι ἀπάτης.
Σέ μιά ἀναφορά του πρός τό “Βρεταννικό Σύλλογο γιά τήν Προώθησι τῆς Ἐπιστήμης”, τό 1881, ὁ Χ. Στόουπς, μέλος τῆς Γεωλογικῆς Ἑταιρείας, περιέγραφε ἕνα κέλυφος, στήν ἐπιφάνεια τοῦ ὁποίου ἦταν χαραγμένο κακότεχνα ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο. Τό κέλυφος (6) εἶχε βρεθῆ στήν περιοχή Red Crag (Κόκκινος Βράχος), τά πετρώματα τοῦ ὁποίου χρονολογοῦνται στά τέλη τῆς Πλειοκαίνου Περιόδου, δηλ. περίπου 2.000.000 ὥς 2.500.000 χρόνια πρίν! Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς, σύμφωνα μέ τήν παγιωμένη ἀντίληψι τῶν ἀρχαιολόγων, ἀνθρώπινα ἔργα τέχνης, ἔστω καί τόσο ἄκομψα, παρουσιάζονται μόνο πρός τά τέλη τῆς Πλειστοκαίνου περιόδου, δηλ. μόλις 30.000 χρόνια πρίν.
Τό σύγχρονο αὐτό ἀνθρώπινο κρανίο (7) βρέθηκε τό 1860 στούς πρόποδες τοῦ λόφου Cole di Vento (Λόφος τοῦ Ἀνέμου), δέκα περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά τῆς Brescia, ἀπ᾽ τόν καθηγητή Giuseppe Ragazzoni, γεωλόγο καί καθηγητή στό ἐκεῖ Τεχνικό Ἰνστιτοῦτο. Ὁ καθηγητής εἶχε πάει ἐκεῖ, γιά νά συγκεντρώση ἀπολιθώματα ἀπό πετρώματα τῆς Πλειοκαίνου Περιόδου. Οἱ ἐπιστήμονες ὑπολογίζουν πώς τό κρανίο αὐτό θά ἔπρεπε νά ἔχη ἡλικία 3-4 ἑκατομμυρίων ἐτῶν, δηλ. τουλάχιστον 2 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν τή σημερινά ἀποδεκτή περίοδο ἐμφανίσεως τοῦ ἀνθρώπου!»(περ. Τμ, τεῦχ. 84, 62· βλ. καί: ΚΝ, 105). σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-63 (στό ΓΕΝ).
° Συνεχίζει: «Τό 1877, ἡ ἑταιρεία δημοσίων ἔργων Μοντεζούμα ἄνοιγε μιά σήραγγα κάτω ἀπ᾽ τήν πετρωμένη λάβα τοῦ ὄρους Τέιμπλ, στήν κομητεία Τουολούμν τῆς Καλιφόρνια. Σέ μιά ἀπόστασι πεντακοσίων περίπου μέτρων ἀπ᾽ τό στόμιο τῆς σήραγγας, ὁ Τ. Νίλ, ἐπιστάτης τῆς ἑταιρείας, ἀνακάλυψε ὁρισμένες πέτρινες αἰχμές δοράτων μέ μῆκος περίπου 30cm. Ἐκεῖ κοντά ἀνακάλυψε κι ἄλλα ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ὅπως ἕνα μεγάλο καί καλοσχηματισμένο πέτρινο γουδί (9) μέ τό γουδοχέρι του. Ὁ Νίλ δήλωνε πώς σέ τέτοιο βάθος κάτω ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια καί μέσα στό στερεό πέτρωμα, τά ἀντικείμενα αὐτά θά πρέπη νά προϋπῆρχαν μέσα στό σαθρό πέτρωμα, πρίν ἡ λάβα στερεοποιηθῆ ἀπό πάνω του. Τό σημεῖο, στό ὁποῖο βρέθηκαν τά ἀντικείμενα, τούς δίνει μιά χρονολογία 30-55 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!»(περ. Τμ, τεῦχ. 84, 64· βλ. καί: περ. Ng, Ἰν 1999, 18). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-64 (στο ΓΕΝ).
° Γράφει, ἀκόμα: «Οἱ ἐρευνητές Ντρουέ καί Σαλφατί ἀνήγγειλαν τό 1968 τήν ἀνακάλυψι μεταλλικῶν κυλίνδρων διαφόρων μεγεθῶν (11) μέσα σέ πετρώματα στεατίτη τῆς Κρητιδικῆς περιόδου, στό Σέν Ζάν ντέ Λιβέτ τῆς Γαλλίας. Τά πετρώματα ὑπολογίζεται πώς ἔχουν ἡλικία τουλάχιστον 65 ἑκατομμυρίων ἐτῶν καί ἀπ᾽ τή μορφή τους ἀποκλείεται νά ὀφείλωνται σέ κάποιο “καπρίτσιο” τῆς φύσεως!
Ἕνα ἀπ᾽ τά πιό ἐκπληκτικά “παλαιο-ἀρχαιολογικά” εὑρήματα εἶναι καί τό ἀπολιθωμένο ἀποτύπωμα ἑνός παπουτσιοῦ(!), τό ὁποῖο πιθανολογεῖται ὅτι ἔχει ἡλικία ἀπό 200 ὥς 250 ἑκατομμύρια χρόνια. Ἡ ἀναφορά γίνεται στό τεῦχος τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1922 τοῦ ἑβδομαδιαίου περιοδικοῦ Νew Υork Sunday Αmerican, ὑπογεγγραμένη ἀπό κάποιον δρ. Μπαλού. Σύμφωνα μέ τό ἄρθρο, ὁ διακεκριμένος μηχανικός καί γεωλόγος Τζόν Ράιντ ἔψαχνε γιά ἀπολιθώματα στήν ἔρημο τῆς Νεβάδα, ὅταν ξαφνικά ἀνακάλυψε πάνω σ᾽ ἕνα βράχο τό ἀπολιθωμένο ἀποτύπωμα ἑνός ἀνθρωπίνου ποδιοῦ, ἤ μᾶλλον τῆς σόλας ἑνός παπουτσιοῦ (12)!
Ὅπως φαίνεται καί στή φωτογραφία, τό μπροστινό μέρος του ἔλειπε, ἀλλά ὑπῆρχε τό μισό καί παραπάνω πίσω μέρος του. Στή φωτογραφία διακρίνεται καθαρά ἡ ραφή πού ἕνωνε τή σόλα μέ τό ὑπόλοιπο παπούτσι ἤ σανδάλι, καθώς καί μία ἄλλη μικρότερη ραφή, στό περίγραμμα τοῦ ἀποτυπώματος. Ἡ τρύπα πού διακρίνεται στό πίσω μέρος τοῦ ἀποτυπώματος θά ἦταν φυσικό νά γίνη ἀπ᾽ τή συνεχῆ πίεσι τοῦ κοκκάλου τῆς φτέρνας. Ἄν καί κάποιος δύσπιστος θά μποροῦσε νά ὑποστηρίξη πώς πρόκειται ἁπλῶς γιά τό ἀπολίθωμα κάποιου παράξενου φύλλου, τό ἄρθρο ὑποστήριζε πώς ὁ Ράιντ ἔστειλε τό δεῖγμα σ᾽ ἕνα εἰδικό φωτογράφο κι ἕνα χημικό τοῦ Ἰνστιτούτου Rockefeller. Ὁ φωτογράφος φωτογράφισε τό δεῖγμα καί στή συνέχεια μεγέθυνε τή φωτογραφία εἴκοσι φορές, ἀποκαλύπτοντας τίς λεπτομέρειες τῆς ὄντως ραφῆς τοῦ παπουτσιοῦ! Οἱ ἀναλύσεις ἀπέδειξαν πώς τό ἀποτύπωμα εἶχε πράγματι περάσει τή διαδικασία τῆς ἀπολιθώσεως κατά τή διάρκεια τῆς τριασικῆς περιόδου.
Σήμερα, τό πέτρωμα στό ὁποῖο βρέθηκε τό ἀποτύπωμα ὑπολογίζεται πώς ἔχει ἡλικία ἀπό 215 ὥς 250 ἑκατομμύρια χρόνια, δηλ. προέρχεται ἀπ᾽ τήν ἐποχή τῶν πρώτων δεινοσαύρων!»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 84, 64· βλ. καί: BH, 135). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-64 (στο ΓΕΝ).
* * *
Γράφει, ἀκόμα, ὁ Θ. Μαστακούρης: «Στό φύλλο τῆς 22ας Ἰουνίου 1844, ἕνα ἄρθρο τῆς London Τimes ἀνέφερε: “Πρίν ἀπό μερικές μέρες, κάποιοι ἐργάτες στό λατομεῖο κοντά στό Τουΐντ, ἕνα τέταρτο τοῦ μιλίου κάτω ἀπ᾽ τό μύλο τοῦ Ράδερφορντ, ἀνακάλυψαν μιά χρυσή κλωστή μέσα στό βράχο καί σέ βάθος ὀκτώ ποδῶν!”.
Τό θέμα συνέχισε νά ἀπασχολῆ “ὑπόγεια” τούς ἐπιστήμονες μέχρι καί τό 1985, ὁπότε μιά ἔρευνα τοῦ δρ. Ἄ. Μέντ, τῆς Βρεταννικῆς Γεωλογικῆς Ὑπηρεσίας, ἀποκάλυψε πώς τό πέτρωμα ἐκεῖνο ἀνήκει στήν πρώιμη Λιθανθρακοφόρο περίοδο, κάπου ἀνάμεσα στά 320 καί 360 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν...
Τό φύλλο τῆς 11ης Ἰουνίου 1891 τῆς ἀμερικανικῆς ἐφημερίδος Τhe Μorrisonville Τimes εἶχε ἕνα πολύ περίεργο ἄρθρο: “Ἡ κυρία Σ. Κάλπ ἀνακάλυψε τήν προηγούμενη Τρίτη τό πρωΐ ἕνα πολύ παράξενο εὕρημα. Καθώς ἔσπαγε ἕνα βῶλο κάρβουνο γιά τή σόμπα της, ἀνακάλυψε στό ἐσωτερικό του μιά μικρή χρυσή ἁλυσίδα μέ μῆκος κάπου δέκα ἴντσες, φτιαγμένη μέ παράξενη καί ἀρχαία τεχνοτροπία. Στήν ἀρχή ἡ κυρία Κάλπ σκέφθηκε πώς ἡ ἁλυσίδα εἶχε πέσει κατά τύχη μέσα στά κάρβουνα, ἀλλά, καθώς ἔσκυψε νά τή σηκώση, ἀνακάλυψε πώς οἱ δύο ἄκρες της ἦταν ἀκόμα κολλημένες στά δύο ξεχωριστά κομμάτια τοῦ κάρβουνου. Ὁ σβῶλος τοῦ κάρβουνου, μέσα στόν ὁποῖο βρέθηκε ἡ ἁλυσίδα, θεωρεῖται πώς προέρχεται ἀπ᾽ τά ὀρυχεῖα τοῦ Τέιλορβιλ ἤ τοῦ Πανά (νότιο Illinois) καί τό μυστήριο κόβει τήν ἀνάσα, ὅταν ἀναλογισθῆ κανείς πόσοι αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπ᾽ τή στιγμή κατά τήν ὁποία τά πρῶτα στρώματα τοῦ ἄνθρακος ἄρχισαν νά καλύπτουν τούς χρυσούς κρίκους. Ἡ ἁλυσίδα εἶναι ἀπό χρυσό ὀκτώ καρατίων καί ζυγίζει ὀκτώ δεκάρες (12 γραμμάρια)!”.
Σίγουρα ὁ δημοσιογράφος δέν θά μποροῦσε νά φαντασθῆ πραγματικά πόσοι ἦταν αὐτοί οἱ αἰῶνες! Ἡ Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Πολιτείας τοῦ Illinois δήλωσε πώς τό λιθανθρακοφόρο στρῶμα, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε ἡ ἁλυσίδα, εἶχε ἡλικία 260-320 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Τό φύλλο τῆς 2ας Ἀπριλίου 1897 τῆς ἐφημερίδος Daily Νews of Οmaha, τῆς πολιτείας τῶν ΗΠΑ Nebraska, εἶχε τόν τίτλο “Σκαλιστή Πέτρα Θαμμένη σέ Ὀρυχεῖο”. Σύμφωνα μέ τό ἄρθρο, ἕνας ἀπ᾽ τούς ἐργάτες λιγνιτωρυχείου κοντά στό Webster City τῆς Iowa, ἀνακάλυψε σέ βάθος 40 περίπου μέτρων μιά πολύ παράξενη πέτρα. Εἶχε σκοῦρο γκρίζο χρῶμα, μῆκος γύρω στά ἑξῆντα ἑκατοστά, πλάτος τριάντα καί πάχος δέκα. Πάνω στήν πολύ σκληρή ἐπιφάνεια τῆς πέτρας ἦταν χαραγμένες διαγώνιες γραμμές πού σχημάτιζαν τέλειους ρόμβους. Στό κέντρο τοῦ κάθε ρόμβου ὑπῆρχε ἡ ἀναπαράστασι ἑνός γέροντα μέ μιά περίεργη ἐσοχή στό μέτωπο. Ὅλα τά πρόσωπα ἐκτός ἀπό δύο ἦταν στραμμένα πρός τά δεξιά.
Δυστυχῶς, τό ἄρθρο δέν συνοδευόταν ἀπό φωτογραφία πού νά ἐπιβεβαιώνη τό εὕρημα. Ὡστόσο, τό λιθανθρακοφόρο στρῶμα, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε ἡ σκαλιστή πέτρα, ἔχει κι αὐτό, σύμφωνα μέ τούς γεωλόγους, ἡλικία 260-320 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Στίς 27 Νοεμβρίου 1948, ὁ Φράνκ Κένγουντ ἰσχυρίσθηκε πώς ἀνακάλυψε ἕνα ἄλλο περίεργο εὕρημα μέσα σ᾽ ἕνα μεγάλο κομμάτι λιγνίτη. Ὁ Κένγουντ ἐργαζόταν τό 1912 στό Δημοτικό Ἐργοστάσιο Ἠλεκτρισμοῦ τῆς πόλεως Τόμας τῆς Oklahoma, τό ὁποῖο λειτουργοῦσε μέ λιγνίτη. Ἕνας σβῶλος λιγνίτη ἦταν πολύ μεγάλος καί ὁ ἐργάτης ἀποφάσισε νά τόν σπάση μέ μιά βαριοπούλα. Πρός μεγάλη του ἔκπληξι, στό ἐσωτερικό του ἀνακάλυψε ἕνα σιδερένιο τσουκάλι, τό ἀποτύπωμα τοῦ ὁποίου ἔμεινε στό ἐσωτερικό τοῦ σβώλου. Ἡ πηγή τοῦ λιγνίτη ἦταν τά λιγνιτωρυχεῖα τοῦ Wilberton τῆς Oklahoma. Σύμφωνα μέ τή Γεωλογική Ὑπηρεσία τῆς Oklahoma, ὁ λιγνίτης τῆς περιοχῆς ἔχει ἡλικία περίπου 312 ἑκατομμυρίων ἐτῶν!
Ὁ Γ. Μακόρμικ ἀπ᾽ τό Abilene τοῦ Texas μίλησε γιά τήν ἐμπειρία τοῦ παπποῦ του, τοῦ Ἄτλας Ἄλμον Μάθις, ὅταν αὐτός ἐργαζόταν τό 1928 σ᾽ ἕνα λιγνιτωρυχεῖο κοντά στό Heavener τῆς Oklahoma. Τό ὀρυχεῖο βρισκόταν σέ βάθος τουλάχιστον δύο μιλίων κάτω ἀπ᾽ τό ἔδαφος. Ἡ ἑταιρεία κατέβαζε τούς ἐργάτες μέ ἀνελκυστῆρα, καί τούς ἔστελνε ἀέρα μέ ἀντλίες.
Κάποιο ἀπόγευμα, ὁ Μάθις χρησιμοποίησε ἐκρηκτικά, γιά ν᾽ ἀποσπάση κομμάτια λιγνίτη στό “δωμάτιο 24”, ὅπως ὀνόμαζαν ἐκείνη τήν περιοχή. Τό ἑπόμενο πρωΐ, ἀνακάλυψε ἀρκετές πλίθες ἀπό τσιμέντο. Οἱ πλίθες αὐτές ἦταν κανονικοί κύβοι μέ πλευρά 30cm καί ἦταν τόσο γυαλισμένοι ἐξωτερικά, ὥστε καί οἱ ἕξι ἐπιφάνειές τους θά μποροῦσαν νά χρησιμεύσουν γιά καθρέπτες! Ὡστόσο, ὅταν ὁ Μάθις ἔσπασε ἕνα ἀπ᾽ αὐτούς μέ τήν ἀξίνα του, ἀνακάλυψε πώς τό ἐσωτερικό του ἦταν κοινό τσιμέντο.
Σύμφωνα μέ τόν Μάθις, ἡ ὀροφή τοῦ “δωματίου” κατέρρευσε τήν ὥρα κατά τήν ὁποία προσπαθοῦσε νά τή στηρίξη μέ ξύλινα δοκάρια καί παραλίγο νά τόν σκοτώση. Ὅταν τά μπάζα κατακάθισαν, ἀποκάλυψαν ἕνα συμπαγῆ τοῖχο φτιαγμένο ἀπ᾽ τό ἴδιο δομικό ὑλικό, δηλ. τούς παράξενους γυαλισμένους κύβους. Ὁ τοῖχος θά πρέπη νά συνεχιζόταν γιά ἀρκετή ἀπόστασι, ἀφοῦ κάποιος ἄλλος ἐργάτης ἀνακάλυψε ἕνα δεύτερο τμῆμα του κάπου πενῆντα μέτρα πιό μακρυά. Ὁ λιγνίτης τοῦ ὀρυχείου εἶχε σχηματισθῆ κατά τή Λιθανθρακοφόρο περίοδο, δηλ. εἶχε ἡλικία τουλάχιστον 285 ἑκατομμυρίων ἐτῶν. “Ὁ Μάθις δήλωσε πώς, μόλις οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἑταιρείας ἔμαθαν γιά τήν ἀνακάλυψι, ἔβγαλαν ὅλους τούς ἐργάτες στήν ἐπιφάνεια καί τούς ἀπαγόρευσαν νά μιλήσουν γιά ὅσα εἶχαν δεῖ...”.
Τό 1844, ὁ sir David Βrewster ἀνέφερε πώς ἀνακαλύφθηκε ἕνα καρφί μέσα σ᾽ ἕνα κομμάτι ψαμμίτη, ἀπ᾽ τό ὀρυχεῖο Κίνγκουντι τῆς βόρειας Ἀγγλίας. Τό πέτρωμα τοῦ ψαμμίτη στήν περιοχή, σύμφωνα μέ τή Βρεταννική Γεωλογική Ὑπηρεσία, ἔχει ἡλικία ἀπό 360 ὥς 410 ἑκατομμύρια χρόνια. Ὁ Βrewster, ὁ ὁποῖος ἀνέφερε τό εὕρημα στό Βρεταννικό Σύνδεσμο γιά τήν Ἐξέλιξι τῆς Ἐπιστήμης, ἰσχυρίζεται πώς τό κομμάτι τοῦ πετρώματος, μέσα στό ὁποῖο βρέθηκε τό καρφί, εἶχε πάχος ἐννέα ἰντσῶν, καί μόνο ἡ μύτη του προεξεῖχε, ἐντελῶς φαγωμένη ἀπ᾽ τή σκουριά. Τό γεγονός πώς ὁλόκληρο τό κεφάλι τοῦ καρφιοῦ ἦταν θαμμένο μέσα στό πέτρωμα, ἀπέκλειε τήν περίπτωσι κάποιος νά τό εἶχε καρφώσει στήν πέτρα ἀργότερα.
Τό 1968, ὁ William Meister, ἐρασιτέχνης συλλέκτης ἀπολιθωμένων τριλοβιτῶν (οἱ τριλοβίτες εἶναι ἕνα ἀπ᾽ τά ἀρχαιότερα ζῶα πού ἔζησαν ποτέ πάνω στή Γῆ καί σύμφωνα μέ μερικούς ἐπιστήμονες πιθανῶς ἦταν οἱ πρόγονοι τῶν σημερινῶν ἀραχνῶν καί σκορπιῶν), ἀνακάλυψε ἕνα ἀποτύπωμα παπουτσιοῦ στήν τοποθεσία Γουΐλερ Σέιλ, κοντά στό Antelope Springs τῆς Utah, μέσα σ᾽ ἕνα κομμάτι σχιστολίθου (13). Τό ἀποτύπωμα μοιάζει νά ἔχη γίνει ἀπό δεξί πόδι, καί τό σημεῖο τῆς φτέρνας ἦταν ἀποτυπωμένο λίγο πιό βαθειά ἀπ᾽ τό ἴχνος τοῦ ὑπολοίπου πέλματος. Ὁ σχιστόλιθος καί τ᾽ ἀπολιθώματα τῶν τριλοβιτῶν ἔχουν ἡλικία ἀπό 500 ὥς 590 ἑκατομμύρια χρόνια, προέρχονται δηλ. ἀπ᾽ τήν ἐποχή ὅπου οἱ μόνες πρωτόγονες μορφές ζωῆς ὑπῆρχαν στό νερό, ἐνῶ ἡ ξηρά ἦταν ἐντελῶς γυμνή. Τό τοπίο, στό ὁποῖο περπάτησε ὁ ἄγνωστος διαβάτης, θά πρέπη νά ἦταν πράγματι ἐρημικό.
Τίς τελευταῖες δεκαετίες, στά μεταλλεῖα τῆς Νότιας Ἀφρικῆς ἔχουν ἀνακαλυφθῆ ἑκατοντάδες μεταλλικές σφαῖρες μέσα σ᾽ ἕνα ὀρυκτό πού ὀνομάζεται πυροφυλίτης. Ὁ πυροφυλίτης εἶναι ἕνα πολύ μαλακό ἱζηματογενές πέτρωμα, τό ὁποῖο σχηματίσθηκε πρίν ἀπό 2,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ὅταν δηλ. τά μόνα εἴδη ζωῆς πάνω στή Γῆ ἦταν ἁπλοί, μονοκύτταροι ὀργανισμοί. Οἱ σφαῖρες ἔχουν ἀνακαλυφθῆ στά ὀρυχεῖα τοῦ Ὄτοσνταλ, στό δυτικό Τράνσβααλ, καί, τουλάχιστον, μιά ἀπ᾽ αὐτές ἔχει χαραγμένες ἐπάνω της τρεῖς παράλληλες γραμμές, ὅπως φαίνεται καί στή φωτογραφία. Σύμφωνα μέ τό Ralph Μarx, διευθυντή τοῦ μουσείου τοῦ Κλέρκστροπ τῆς Νότιας Ἀφρικῆς, οἱ σφαῖρες εἶναι τόσο τέλειες, ὥστε μοιάζουν κατασκευασμένες ἀπό ἀνθρώπινο χέρι, ἄν καί τοῦ εἶναι ἀδύνατον νά φαντασθῆ ποιός τίς κατασκεύασε σχεδόν τρία δισεκατομμύρια χρόνια πρίν τήν ἐμφάνισι τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή Γῆ»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 84, 65· βλ. καί: ΦΑ, 108· WC, 72· περ. Αε, Μά ᾽81, 15· WI, 156, 196, 223· πρβλ.: BH, 131). Σκίτσο Τ.ΜΑΤΙ84-66 (στο ΓΕΝ).
• Ὁ Colin Wilson σημειώνει: Ὁ Velikovsky «ἀναφέρει ὅτι, τό 1889, κατά τή διάρκεια ἐξορύξεως ἑνός ἀρτεσιανοῦ φρέατος στή Νάμπα τοῦ Ἀϊντάχο, βρέθηκε ἕνα ἀγαλματίδιο ἀπό ψημένο πηλό σέ βάθος 96 μέτρων μέσα στή λάβα. Ἡ πρόθεσί του εἶναι νά ἀποδείξη ὅτι ἡ ροή τῆς λάβας σημειώθηκε τίς τελευταῖες λίγες χιλιάδες χρόνια (δηλαδή τό 1.500 π.Χ.). Ὅμως τά στοιχεῖα μποροῦν ἐπίσης νά ἀνασκευασθοῦν, ὥστε νά ὑποστηρίξουν τήν ἄποψι πώς ἡ ἀνθρώπινη φυλή —καί ὁ “πολιτισμός”— ἴσως εἶναι πολύ παλιότερα ἀπ᾽ ὅσο νομίζουμε. Στήν πραγματικότητα, ἕνα σημαντικό βιβλίο μέ τίτλο Forbidden Αrchaeology τῶν Μichael Α. Cremo καί Richard L. Τhompson… κάνει ἀκριβῶς αὐτό, ἰσχυριζόμενο ὅτι τό ἀγαλματίδιο τῆς Νάμπα βρέθηκε σέ στρῶμα πού ἀντιστοιχεῖ στό τέλος τῆς Πλειοκαίνου καί στίς ἀρχές τῆς Πλειστοκαίνου, δηλαδή πρίν ἀπό περίπου δύο ἑκατομμύρια χρόνια»(WI, 156).
* * *
Σημειώνει καί ὁ Peter Kolosimo: «Μόνο πρίν ἀπό λίγα χρόνια, οἱ ἐπίσημοι ἐπιστήμονες ἀπέρριπταν ὡς παιδιάστικη φαντασία τήν ἰδέα ὅτι ἀνθρώπινα ὄντα πολεμοῦσαν μιά φορά μέ “δράκοντες τῆς ἀρχέγονης ἐποχῆς”, ἐφόσον ὑποστήριζαν ὅτι τά προϊστορικά τέρατα εἶχαν ἐξαφανισθῆ πολύ καιρό προτοῦ ὑπάρξουν οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι. Ἀλλά κατά τίς προηγούμενες λίγες δεκαετίες, αὐτή ἡ ἄποψι δέχθηκε τό ἕνα κτύπημα μετά τό ἄλλο μέ τήν ἀνακάλυψι, ἰδιαίτερα στή νότια Ἀμερική, ξυστῶν παραστάσεων σέ βράχους καί ἀπολιθωμάτων πού μᾶς λένε μιά πολύ διαφορετική ἱστορία. Ἀρκεῖ ν’ ἀναφέρουμε ἐδῶ μόνο τίς ἀνασκαφές στή Λαγκόα Σάντα καί σέ ἄλλα μέρη τῆς βραζιλιάνικης πολιτείας τοῦ Μίνας Ζεράις, πού ἔφεραν στό φῶς ἀνθρώπινους σκελετούς πού ἦταν θαμμένοι κάτω ἀπό τά ὀστά τοξοδόντων (ἕνα ὁπληφόρο θηλαστικό πλάσμα μήκους 9 ποδῶν περίπου [2.75 μέτρα]), μεγαθηρίων (ἕνα πελώριο βραδυκίνητο ζῶο, μήκους 20 ποδῶν περίπου [6 μέτρα]) καί δεινοσαύρων»(KP, 19).
• Διαβάζουμε: «Στή Νότια Ἀμερική, ὁ Γάλλος καθηγητής Ντενί Σωρά ἀναγνώρισε μερικά κεφάλια ζώων στό ἡμερολόγιο τοῦ Τιαουανάκο καί ἀποφάνθηκε πώς ἀνήκουν σέ τοξόδοντες, πού ζήσανε κατά τήν Τριτογενῆ Περίοδο, πρίν δηλαδή ἀπό πολλά ἑκατομμύρια χρόνια (Ντενί Σωρά, Ἡ Ἀτλαντίδα καί ἡ Βασιλεία τῶν Γιγάντων, 1968). Ὁ Ἀμερικανός συγγραφέας καί ἀρχαιολόγος Α. Βέριλ ἰσχυρίζεται ὅτι, πάνω σέ κάτι κεραμικά τοῦ Παναμᾶ, ὑπάρχει ἕνα εἶδος φτερωτῆς σαύρας πού μοιάζει ἀπολύτως μέ τόν πτεροδάκτυλο, πού ἔζησε πολύ πρίν ἀπ’ τόν ἄνθρωπο (Α. Βέριλ, Παλιοί Πολιτισμοί στό Νέο Κόσμο, Ν. Ὑόρκη, 1943).
Τό 1924, ἡ ἐπιστημονική ἀποστολή Ντόχενυ ἀνακάλυψε στή βόρεια Arizona, στή Χάβα Σουπαίη Κάνυον, ἕνα βράχο μέ σκαλισμένη τήν ἀναπαράστασι ἑνός ζώου πού στέκεται ὄρθιο στά πισινά του πόδια καί πού μοιάζει καταπληκτικά μέ τυραννόσαυρο. Σέ μιά ἄλλη εἰκόνα, στό Μπίγκ Σάντυ Ρίβερ τοῦ Oregon, ὁ προϊστορικός καλλιτέχνης ἔχει σχεδιάσει ἕνα στεγόσαυρο, πού κι αὐτός ἔζησε πολύ πρίν ἀπ’ τήν ἐμφάνισι τοῦ ἀνθρώπου στόν πλανήτη μας»(TA, 49).
• Σημειώνει ὁ Brennan Herbie: «Μιά ἐκδοσι τῆς ἐφημερίδας Moscow News τοῦ 1983 ἀνέφερε τήν ἀνεύρεσι στή Δημοκρατία τοῦ Τουρκμενιστάν ἑνός ἀπολιθώματος ἀνθρωπίνης πατημασιᾶς... δίπλα στή γιγάντια πατημασιά ἑνός δεινοσαύρου μέ τρία δάκτυλα. Καί τά δύο ἀποτυπώματα βρέθηκαν στό βράχο τοῦ Jurassic [τῆς Ἰουρασίου περιόδου] κι ἔμοιαζαν νά εἶναι περίπου 150.000.000 χρόνων»(BH, 135· BC, 203· DE, 341, 344).
• Γράφει ἡ βιολόγος Μαρίνα Λαντζούνη: «Ἡ πιό ἀξιοπερίεργη, ὅμως, ἐμφάνισι ἑνός πιθανοῦ πλησιοσαύρου ἔγινε πρίν ἀπό μερικά χρόνια, τό 1977. Ἕνα ἰαπωνικό ἀλιευτικό σκάφος, τό Zuiyomaru, συνέλαβε στά δίκτυα του κι ἀνέσυρε ἀπό ἕνα βάθος 300 περίπου μέτρων ἕνα ὑπόλειμμα ζώου, τό ὁποῖο οἱ ἐπιστήμονες δυσκολεύονται νά ἀναγνωρίσουν ἀκόμα καί σήμερα. Ἡ μορφή του εἶχε χαρακτηρισθῆ ὡς “πλησιοσαυρική” κι ἀποτέλεσε ἀντικείμενο συζητήσεων κι ἐπιστημονικῶν διαμαχῶν. Δυστυχῶς τό ὑπόλειμμα αὐτό ρίφθηκε στή θάλασσα γιατί θά ἦταν σέ βάρος τῶν ἁλιευμάτων τοῦ σκάφους, κι ἐπιπλέον γιατί ἡ ἀποσύνθεσι εἶχε φθάσει σέ προχωρημένο στάδιο. Τά μόνα στοιχεῖα πού ἔμειναν ἀπ᾽ αὐτό τό “τέρας” ἦταν μερικές φωτογραφίες καί δείγματα ἱστῶν. Φυσικά τό θέμα πῆρε τεράστιες διαστάσεις στά μέσα ἐνημερώσεως, ἰδίως ἀπ᾽ τή στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ ἐπιστήμονες δήλωναν ἀνίκανοι νά ἀναγνωρίσουν στή μορφή τοῦ ὑπολείμματος κάποιο ἀπ᾽ τά σημερινά γνωστά ζῶα.
Τελικά βέβαια, οἱ εἰδικοί (ἤ τουλάχιστον ἡ πλειονότητά τους) κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι τό ζῶο αὐτός ἴσως ἦταν κάποιος καρχαρίας, μᾶλλον τοῦ εἴδους Cetorhinus maximus, τό δεύτερο σέ μέγεθος ψάρι τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Ὁ καρχαρίας αὐτός, ὅπως κι ἄλλα εἴδη, φαίνεται ὅτι ἀποσυντίθεται παίρνοντας μία “πλησιοσαυρίζουσα” μορφή, καθώς κάποια τμήματα τοῦ σώματός του ἀποσυντίθεται πιό γρήγορα ἀπό ἄλλα. Τέτοια “τέρατα” ἔχει ἀναφερθῆ καί στό παρελθόν ὅτι ἔχουν ἐκβρασθῆ σέ ἀκτές, καί πάντα περιβάλλονται ἀπό μία δόσι μυστηρίου κι ἐπιστημονικῶν διαμαχῶν. Ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται πάντως, τό θέμα δέν ἔχει λήξει τελείως, μία κι ἀκόμα καί σήμερα, περισσότερο ἀπό 20 χρόνια μετά, δημοσιεύονται στοιχεῖα ὑπέρ τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἀπόψεως»(στό περ. Τό Πε, τεῦχ. 240, Ἰν 2000, 76 λεζ.· πρβλ.: περ. Α1, 151).
* * *
Διαβάζουμε στό περιοδ. Τρίτο Μάτι: «Τό περασμένο καλοκαίρι, Ρῶσοι ἐπιστήμονες πού ἐρευνοῦσαν σέ μιά περιοχή 300Κm νοτιοδυτικά τῆς Μόσχας γιά τά ὑπολείμματα ἑνός μετεωρίτη, ἀνακάλυψαν ἕνα κομμάτι βράχου πού περιέκλειε μιά σιδερένια βίδα! Οἱ γεωλόγοι ὑπολογίζουν ὅτι ἡ ἡλικία τοῦ βράχου εἶναι 300-320 ἑκατομ. χρόνια. Ἐκείνη τήν ἐποχή ὄχι μόνο δέν ὑπῆρχαν εὐφυεῖς μορφές ζωῆς στόν πλανήτη, ἀλλά οὔτε κἄν οἱ δεινόσαυροι δέν εἶχαν ἐμφανισθῆ στήν ἐπιφάνειά του! Ἡ βίδα, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά τό κεφάλι καί τό περικόχλιό της, ἔχει μῆκος ἑνός περίπου ἑκατοστοῦ καί διάμετρο περίπου τριῶν χιλιοστῶν τοῦ μέτρου.
Οἱ ἐπιστήμονες νόμισαν ἀρχικά ὅτι ἡ βίδα ἀνῆκε σέ κάποιο γεωργικό μηχάνημα. Ὅμως, ἡ βίδα ἦταν γερά στερεωμένη στό βράχο. Περίπτωσι “λάθους” ἀποκλείσθηκε, γιατί ἐπιπλέον, ὅπως ἔδειξαν μεταγενέστερες μελέτες, ἡ βίδα βρίσκεται ἐκεῖ γιά ἕνα πραγματικά τεράστιο χρονικό διάστημα, ἀφοῦ τά ἄτομα τοῦ σιδήρου τῆς βίδας καί τά ἄτομα τοῦ πυριτίου (ἀπ᾽ τό ὁποῖο ἀποτελεῖται κυρίως ὁ βράχος) ἔχουν διαχυθῆ ἑκατέρωθεν στά δύο ὑλικά! Οἱ ἀκτίνες Χ ἀποκάλυψαν ὅτι μέσα στό βράχο ὑπάρχουν καί ἄλλες παρόμοιες βίδες, ὅπως ἐπίσης καί δύο μικρές στρογγυλές σφαῖρες πού φέρουν τετράγωνες ὀπές!
Τό εὕρημα μελετήθηκε ἐπισταμένως σέ διάφορα ἐπιστημονικά ἱδρύματα τῆς Ρωσίας —ἀπό γεωλόγους, φυσικούς, παλαιοντολόγους, μεταλλειολόγους— καί ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ βίδα βρισκόταν μέσα στό ἵζημα, πρίν αὐτό στερεοποιηθῆ σέ βράχο. Ὅλοι οἱ τεχνικοί πού ἐξέτασαν τά εὑρήματα εἶναι πεπεισμένοι ὅτι ἡ βίδα ἔχει κατασκευασθῆ τεχνητά καί ὅτι δέν ἀποτελεῖ προϊόν κάποιας φυσικῆς διαδικασίας»(στό: περ. Τμ, τεῦχ. 78, 6).
• Ὁ Νίκος Κανακάρης γράφει: «... Ἡ δεύτερη περίπτωσι ἔχει καταγραφῆ τό 1983, σέ ἄρθρο τῆς ἐφημερίδος “Τά Νέα τῆς Μόσχας” κι ἀφοροῦσε ἕνα ἀνθρώπινο ἀποτύπωμα, πού εἶχε ἐντοπισθῆ σέ γεωλογικό στρῶμα τῆς Ἰουράσιας Περιόδου καί εἶχε ἡλικία περίπου 150 ἑκατομ. ἐτῶν. Τό ἀποτύπωμα εἶχε ἐντοπισθῆ δίπλα σ᾽ ἕνα ἀποτύπωμα δεινοσαύρου, σέ μιά περιοχή τῆς Τουρκμενικῆς Δημοκρατίας, πού ἐκείνη τήν ἐποχή ἀποτελοῦσε τμῆμα τῆς Νοτιανατολικῆς ΕΣΣΔ. Τό εὕρημα εἶχε μελετηθῆ ἀπ᾽ τόν καθηγητή Ἀμανιγιάζοφ, πού ἦταν μέλος τῆς Τουρκμενικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν, καί ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποφανθῆ ὅτι πρόκειται γιά αὐθεντικό ἐπιστημονικό πειστήριο, ἀποκλείοντας τήν περίπτωσι ἀπάτης»(ΚΝ, 77).
° Ἀκόμα: «Ἕνα ἀκόμη ἄρθρο πού ἀφοροῦσε μιά περίεργη ἀνακάλυψι δημοσιεύθηκε στό περιοδ. Scientific Αmerican στίς 5 Ἰουνίου τοῦ 1852. Τό ἄρθρο εἶχε τίτλο “Ἕνα ἀπομεινάρι ἀπό μιά Περασμένη Ἐποχή” κι ἔγραφε τά ἑξῆς: “Πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες, μιά ἰσχυρή ἔκρηξι προκλήθηκε στούς βράχους τοῦ Μίτινγκ Χάουζ Χίλ, στό Ντόρσεστερ. Ἡ ἔκρηξι ἔσπασε μιά τεράστια μάζα βράχου καί μερικά ἀπ᾽ τά μεγαλύτερα θραύσματα πού προκλήθηκαν ζύγιζαν ἀρκετούς τόννους, ἐνῶ τά μικρότερα διασκορπίσθηκαν σέ μεγάλη ἀπόστασι. Ἀνάμεσα στά θραύσματα τοῦ βράχου βρέθηκε ἕνα μεταλλικό δοχεῖο, πού εἶχε σπάσει στά δύο, προφανῶς ἀπ᾽ τήν ἔντασι τῆς ἐκρήξεως. Ὅταν τά δύο κομμάτια τοῦ μεταλλικοῦ ἀντικειμένου ἑνώθηκαν πρόχειρα, σχηματίσθηκε ἕνα κωδωνόσχημο δοχεῖο ὕψους 4,5 ἰντσῶν, μέ διάμετρο βάσεως 6,5 ἰντσῶν καί διάμετρο κορυφῆς 2,5 ἴντσες. Τό πάχος τῶν τοιχωμάτων του ἦταν περίπου 1/8 τῆς ἴντσας. Τό χρῶμα του ἔμοιαζε μέ αὐτό τοῦ ψευδαργύρου, ἄν καί ἦταν κατασκευασμένο ἀπό κάποιο κράμα πού εἶχε ὡς βάσι τό ἀσήμι. Στήν πλαϊνή ἐπιφάνεια τοῦ δοχείου ὑπῆρχε ἕνα σχέδιο πού ἔμοιαζε μέ λουλούδι μέ ἕξι πέταλα, φτιαγμένο ἀπό καθαρό ἀσήμι, μέ ἰδιαίτερα λεπτομερῆ τεχνική. Γύρω ἀπ᾽ τή βάσι του ὑπῆρχε μιά παράστασι πού ἔμοιαζε μέ κληματαριά ἤ στεφάνι, ἡ ὁποία ἦταν ἐπίσης φτιαγμένη ἀπό ἀσήμι. Τό περίεργο αὐτό μεταλλικό δοχεῖο ἦταν θαμμένο στό συμπαγῆ βράχο, δεκαπέντε πόδια κάτω ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια καί ἀναμφισβήτητα εἶναι ἀρχαιότατο. Τό εὕρημα βρίσκεται στήν κατοχή τοῦ Τζόν Κέτελ, ὁ ὁποῖος εἶναι διατεθειμένος νά τό παραχωρήση σέ ὅποιο φορέα ἐκδηλώσει ἐνδιαφέρον, ὥστε νά ὑποβληθῆ σέ ἐπιστημονικές ἀναλύσεις. Ἀναμφισβήτητα αὐτό τό περίεργο ἀντικείμενο ἦταν σφηνωμένο μέσα στό συμπαγῆ βράχο καί, ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται, δέν ὑπάρχει πιθανότητα ἀπάτης στήν ὑπόθεσι. Ὅμως, θά μποροῦσε κάποιος ἐπιστήμονας νά μᾶς πῆ πῶς βρέθηκε ἕνα τέτοιο ἀντικείμενο θαμμένο μέσα σέ τόσο ἀρχαῖο πέτρωμα;”.
Φυσικά, κανένας ἐπίσημος φορέας δέν ἔδειξε τό παραμικρό ἐνδιαφέρον νά ἐξετάση τό μεταλλικό δοχεῖο. Ἀνατρέχοντας, ὅμως, στούς χάρτες τούς ὁποίους ἔχει συντάξει ἡ Ἀμερικανική Γεωλογική Ὑπηρεσία γιά τήν περιοχή τῆς Βοστόνης καί τοῦ Ντόρσεστερ, εἶναι εὔκολο νά ἐντοπισθῆ ἡ περιοχή, ὅπου ἔγινε ἡ ἀνακάλυψι τοῦ μεταλλικοῦ δοχείου. Τό πέτρωμα μέσα στό ὁποῖο ἦταν θαμμένο τό παράδοξο εὕρημα ὑπολογίζεται ὅτι ἀνήκει στήν Προκάμβριο Περίοδο. Μποροῦμε συνεπῶς νά ὑποθέσουμε ὅτι τό μεταλλικό δοχεῖο πού βρέθηκε στό Ντόρσεστερ εἶναι περίπου 600 ἑκατομ. ἐτῶν!»(ΚΝ, 117).
* * *
Γράφει, ἐπίσης, ὁ Νίκος Κανακάρης: «Τό 1991, χρυσοθῆρες ἀνακάλυψαν στόν ποταμό Νεράντ, στά ἀνατολικά Οὐράλια, μικροσκοπικά μεταλλικά σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού τούς φάνηκαν περίεργα. Τό μέγεθός τους κυμαινόταν ἀπό 0,003 ὥς 3cm. Μέχρι σήμερα, ἔπειτα ἀπό ἐκτεταμένες ἔρευνες, παρόμοια ἀντικείμενα ἔχουν βρεθῆ σέ ἑκατοντάδες διαφορετικά σημεῖα στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν ἀνατολικῶν Οὐραλίων, κοντά στούς μικρούς ποταμούς Ναράντα, Κοζχίμ καί Μπάλντνγκου, ἀλλά καί σέ ρυάκια ὅπως τά Βίτβιτσυ καί Λάπχεβρζ, συνήθως σέ βάθος 3 ὥς 12m. Τά ἀντικείμενα αὐτά εἶναι κατασκευασμένα ἀπό διάφορα μέταλλα. Τά μεγαλύτερα σέ μέγεθος εἶναι χάλκινα, ἐνῶ τά μικρότερα εἶναι φτιαγμένα ἀπό σπάνια μέταλλα, ὅπως τό βολφράμιο καί τό μολυβδαίνιο.
Ἀξίζει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό βολφράμιο εἶναι μέταλλο μέ ὑψηλό ἀτομικό βάρος καί πυκνότητα καί τό σημεῖο τήξεώς του εἶναι στούς 3.4190C. Στίς μέρες μας χρησιμοποιεῖται σέ ἰδιαίτερες κατεργασίες τοῦ ἀτσαλιοῦ, πού μέ τήν προσθήκη βολφραμίου ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σκληρότητα, ἐνῶ χρησιμεύει καί στήν κατασκευή νημάτων γιά ἠλεκτρικούς λαμπτῆρες. Τό μολυβδαίνιο ἔχει μεγάλη πυκνότητα καί σημεῖο τήξεως στούς 2.6590C. Σήμερα, χρησιμοποιεῖται σέ κατεργασίες σκληρύνσεως τοῦ ἀτσαλιοῦ, στό ὁποῖο προσδίδει ἀντιδιαβρωτικές ἰδιότητες. Τό μολυβδαίνιο ἐπίσης χρησιμοποιεῖται γιά τή θωράκισι ὀχημάτων καί τήν κατασκευή τμημάτων ὅπλων πού ὑφίστανται μεγάλες καταπονήσεις.
Μέχρι σήμερα, τά παράξενα σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού βρέθηκαν στά ἀνατολικά Οὐράλια ἔχουν ἐξετασθῆ στή Ρωσική Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν, καί σέ ἐργαστήρια τῆς Μόσχας, τῆς Πετρουπόλεως καί τοῦ Ἑλσίνκι, χωρίς κανείς νά καταφέρη νά διατυπώση κάποια θεωρία γιά τήν προέλευσι ἤ τή χρησιμότητά τους. Ἀντιθέτως, τό μυστήριο πύκνωσε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ὕστερα ἀπό ἀκριβεῖς μετρήσεις ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἡ μαθηματική ἀναλογία τῆς Χρυσῆς Τομῆς (φ) ὑπῆρχε παντοῦ στίς διαστάσεις τῶν σπιράλ. Παράλληλα, πολλοί ἀπ᾽ τούς ἐπιστήμονες πού τά ἐξέτασαν τόνισαν ὅτι τά ἀντικείμενα αὐτά προέρχονται ἀπό κάποιον ἀνεξήγητα προοδευμένο πολιτισμό καί παρουσιάζουν ἀναμφισβήτητες ὁμοιότητες μέ κατασκευές, πού χρησιμοποιοῦνται σήμερα στή νανοτεχνολογία, μιά ἐπιστήμη πού στίς μέρες μας βρίσκεται ἀκόμη σέ νηπιακό στάδιο.
Ἀρκετοί πρότειναν ὅτι τά μυστηριώδη αὐτά μικροσκοπικά σπειροειδῆ ἀντικείμενα πού βρέθηκαν στά Ἀνατολικά Οὐράλια δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό κάποιας μορφῆς βιομηχανικά ἀπόβλητα. Ὅμως, τό ἐκπληκτικό γεγονός πού ἀνατρέπει αὐτή τή θεωρία εἶναι πώς ὅλες οἱ μετρήσεις χρονολογήσεως πού ἔγιναν μέ ἄνθρακα 14 ἤ βάσει τῶν γεωλογικῶν στρωμάτων στά ὁποῖα βρέθηκαν τά ἀντικείμενα προσδιορίζουν τήν ἡλικία τους μεταξύ 20.000 ὥς 318.000 ἐτῶν!
Στά μέσα τοῦ 20οῦ αἰ., Ρῶσοι ἐπιστήμονες ἀνακάλυψαν στά δυτικά τοῦ ποταμοῦ Λένα τό σκελετό ἑνός ἀρχαίου βοοειδοῦς πού ἔμοιαζε μέ βίσονα. Οἱ ἔρευνες πού ἐπακολούθησαν ἔδειξαν ὅτι τό ζῶο εἶχε ζήσει κατά τή Νεολιθική Ἐποχή (8.000 μέ 2.700 π.Χ.). Τό παράδοξο μέ τό εὕρημα αὐτό πού σήμερα φυλάσσεται στό Παλαιοντολογικό Μουσεῖο τῆς Μόσχας ἦταν ὅτι στό μέσο τοῦ κρανίου ὑπῆρχε μιά μικρή στρογγυλή τρύπα. Ἡ ὑφή τῆς τρύπας, ἡ ὁποία ἦταν ἀπόλυτα στρογγυλή, χωρίς ἀκτινωτά σπασίματα καί ρωγμές γύρω ἀπ᾽ τήν περιφέρειά της, δέν μποροῦσε σέ καμμία περίπτωσι νά δικαιολογήση τή θεωρία πού ἰσχυριζόταν ὅτι προκλήθηκε ἀπό νεολιθικά ἐργαλεῖα ἤ ὅπλα, ἀφοῦ σέ μία τέτοια περίπτωσι τά ὀστά τοῦ κρανίου θά εἶχαν θρυμματισθῆ. Ἡ μόνη ἐξήγησι πού μποροῦσε νά δικαιολογήση τήν ὕπαρξι τῆς τρύπας ἦταν ὅτι τό κτύπημα προκλήθηκε ἀπό πυροβόλο ὅπλο, πού ἡ σφαῖρα του διαπέρασε μέ ὑψηλή ταχύτητα τό ὀστό τοῦ μετώπου.
Κάποιοι ὑπέθεσαν ὅτι πιθανῶς τό κρανίο νά εἶχε πυροβοληθῆ ἀπό σύγχρονους κυνηγούς, ὅμως ὁ ἔφορος τοῦ Παλαιοντολογικοῦ Μουσείου τῆς Μόσχας, καθηγητής Κωνσταντίν Φλερόφ, παρατήρησε ὅτι τό ζῶο εἶχε ἐπιζήσει μετά τόν πυροβολισμό, ἀφοῦ γύρω ἀπ᾽ τήν τρύπα ὑπῆρχαν ἐναποθέσεις ἀσβεστίου, κάτι πού δέν θά συνέβαινε προφανῶς ἄν τό κρανίο εἶχε πυροβοληθῆ μεταγενέστερα ἀπ᾽ τό θάνατο τοῦ ζώου.
Ἀσφαλῶς, ἡ πιθανότητα ὑπάρξεως πυροβόλων ὅπλων κατά τή διάρκεια τῆς Νεολιθικῆς Ἐποχῆς φαίνεται ἐξωφρενική. Ἡ ὕπαρξι, ὅμως, ἑνός ἄλλου, ἴσως πολύ ἀρχαιοτέρου, παρομοίου εὑρήματος, μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀντιμετωπίσουμε μέ ἀνοικτό μυαλό μιά τέτοια πιθανότητα.
Ὁ Ρενέ Νούρμπεργκεν, στό βιβλίο του πού ἔχει τίτλο Μυστικά τῶν Χαμένων Φυλῶν, ἀναφέρει ὅτι στό Μουσεῖο Φυσικῆς Ἱστορίας τοῦ Λονδίνου ὑπάρχει ἕνα ἀνθρώπινο κρανίο, πού ἀνακαλύφθηκε κοντά στό Βroken Ηill, στή Ροδεσία, τό 1921. Στήν ἀριστερή πλευρά τοῦ κρανίου ὑπάρχει μία μικρή, ἀπόλυτα κυκλική τρύπα χωρίς ραγίσματα στήν περιφέρειά της, πού δέν μπορεῖ νά ἔχη προκληθῆ ἀπό κάποιο βέλος ἤ ἀκόντιο, παρά μόνο ἀπό ἕνα ὑψηλῆς ταχύτητος βλητικό ὅπλο. Ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπ᾽ τή μικρή στρογγυλή τρύπα, τό κρανίο ἔχει θρυμματισθῆ ἀπό μέσα πρός τά ἔξω, κάνοντας πολλούς ἐπιστήμονες, πού τό μελέτησαν, νά ὑποθέσουν ὅτι ἡ θραῦσι αὐτή εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κρούσεως τῆς σφαίρας, πού διαπέρασε τήν ἀριστερή πλευρά τοῦ κρανίου καί βγῆκε ἀπ᾽ τή δεξιά. Ἕνας Γερμανός ἰατροδικαστής, πού ἐξέτασε τό εὕρημα, ἐξέφρασε τήν ἄποψι πώς ἕνα τέτοιο τραῦμα μπορεῖ νά προκληθῆ μόνο ἀπό πυροβολισμό.
Καί σ᾽ αὐτή τήν περίπτωσι, κάποιοι πρότειναν ὅτι πιθανῶς τό κρανίο νά εἶχε πυροβοληθῆ στή σύγχρονη ἐποχή, ὅμως, ἡ θεωρία αὐτή ἀνατρέπεται ἀπ᾽ τά ἴδια τά γεγονότα, ἀφοῦ τό κρανίο βρέθηκε θαμμένο σέ βάθος 60 ποδιῶν ἀπ᾽ τήν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους.
Τό 1969, τά Παν/μια τοῦ Λένινγκραντ και τοῦ Ἄσχαμπαντ ὀργάνωσαν μιά ἀρχαιολογική ἀποστολή μέ ἀρχηγό τόν καθηγητή Λεονίντοφ Μαρματζαϊτζάν. Ἡ ἀποστολή αὐτή ἀνακάλυψε κατά τή διάρκεια τῶν ἐρευνῶν της μιά σπηλιά μέσα στήν ὁποία ὑπῆρχαν τριάντα ἀνθρώπινοι σκελετοί, διατηρημένοι σέ πολύ καλή κατάστασι. Οἱ σκελετοί μεταφέρθηκαν στό Παν/μιο τοῦ Ἄσχαμπαντ, ὅπου χρονολογήθηκαν μέ τή μέθοδο τοῦ ἄνθρακα 14. Τό ἀρχικό συμπέρασμα ἦταν πώς οἱ σκελετοί ἦταν τουλάχιστον 20.000 ἐτῶν, ὅμως, περαιτέρω ἔρευνες μέ τήν ἐφαρμογή διαφορετικῶν μεθόδων χρονολογήσεως, ὁδήγησαν στό τελικό συμπέρασμα πώς τά ὀστά ἦταν ἡλικίας περίπου 100.000 ἐτῶν.
Κατά τή διάρκεια τῶν ἐξετάσεων στίς ὁποῖες ὑποβλήθηκαν τά εὑρήματα, οἱ Σοβιετικοί ἐπιστήμονες παρατήρησαν σέ μερικούς ἀπ᾽ τούς σκελετούς ἴχνη κάποιας παράξενης ἐπεμβάσεως στή θωρακική χώρα. Ἔτσι, ἀποφάσισαν νά ὑποβάλουν τά εὑρήματα σέ λεπτομερεῖς ὀστεολογικές ἐξετάσεις. Τά ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων, πού κατατέθηκαν μέ τή μορφή ἀναφορᾶς πού εἶχε τόν τίτλο “Ἀναφορά τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἀποστολῆς Μαρματζαϊτζάν στή Σοβιετική Κεντρική Ἀσία πρός τήν Ἀνθρωπολογική Ἑταιρεία τοῦ Τουρκμενιστάν” ἦταν ἐκπληκτικά. Σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, ἡ ὁποία κατατέθηκε καί στήν Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν τῶν ΕΣΣΔ, τό Νοέμβριο τοῦ 1969, ὀκτώ ἀπ᾽ τούς τριάντα σκελετούς, πού μελετήθηκαν, ἔφεραν ἴχνη ἀπό μεγάλα τραύματα στή θωρακική χώρα, τά ὁποῖα εἶχαν γίνει κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ὡς πιθανότερη αἰτία γιά τήν πρόκλησι τῶν τραυμάτων αὐτῶν προτάθηκε ἡ πάλη μέ ἄγρια θηρία, γιατί στήν ἐπιφάνεια ὁρισμένων ὀστῶν ὑπῆρχαν ἴχνη ἀπό νύχια ζώων, ἐνῶ μερικά ὀστά εἶχαν ἴχνη καθέτων καταγμάτων, πού πιθανῶς νά δημιουργήθηκαν ἀπ᾽ τά σαγόνια τῶν θηρίων.
Ἕνας, ὅμως, ἀπ᾽ τούς σκελετούς προκάλεσε μεγάλη ἔκπληξι στούς ἐπιστήμονες, ἀφοῦ σ᾽ αὐτόν ἐντοπίσθηκαν ἴχνη χειρουργικῆς ἐπεμβάσεως πάνω στά ὀστά τῆς θωρακικῆς κοιλότητος. Προσεκτικότερες μελέτες ἀπέδειξαν ὅτι στό σημεῖο τῆς ἐπεμβάσεως, τά ὀστά εἶχαν μετατοπισθῆ προσωρινά, γιά νά διευκολύνουν τήν ἐγχείρησι καί στή συνέχεια τοποθετήθηκαν πάλι στή θέσι τους, ὅπου καί συγκολλήθηκαν. Ὅλα ἔδειχναν πώς ἡ ἐπέμβασι ἦταν ἀπόλυτα ἐπιτυχής, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τό πόρισμα, τό ἄτομο πού ὑποβλήθηκε στήν ἐγχείρησι εἶχε ζήσει τουλάχιστον 3 μέ 5 χρόνια ἀκόμη, ὅπως φανέρωνε τό πάχος τοῦ περιοστέου.
Ὅσο παράξενο κι ἄν φαίνεται αὐτό, τά εὑρήματα τῶν Ρώσων ἐπιστημόνων δέν ἦταν τά μόνα πού ἔκαναν κάποιους νά πιστεύσουν ὅτι κατά τό ἀπώτατο παρελθόν διεξάγονταν ἐγχειρήσεις καρδιᾶς. Στή Μέση Ἀνατολή ἔχουν βρεθῆ σκελετοί ἡλικίας μεγαλύτερης ἀπό 5.000 χρόνων, πού παραπέμπουν σέ παρόμοια συμπεράσματα. Τό ἴδιο φαινόμενο εἶχε διαπιστωθῆ καί στό σκελετό μιᾶς γυναίκας πού ἀνακαλύφθηκε στό Ἔυζι τῆς Γαλλίας καί ἡ ὁποία ὑπολογίζεται ὅτι ἔζησε κατά τήν Παλαιολιθική Ἐποχή. Οἱ ἐπιστήμονες πού εἶχαν μελετήσει τό σκελετό αὐτό δέν εἶχαν τολμήσει τότε νά καταλήξουν στό “ἐξωφρενικό” συμπέρασμα στό ὁποῖο τούς ὁδηγοῦσαν τά δεδομένα τῶν παρατηρήσεών τους»(ΚΝ, 121· περ. Α3, 861· FP, 379 ἔνθ.· TA, 53· RC, 81).
º Ἐπισημαίνει, ἀκόμα, ὁ Νίκος Κανακάρης: «Ὁ Αὐστριακός φυσικός Γκούρλτ ἀνακάλυψε τό 1886, μέσα σ᾽ ἕνα μεγάλο κομμάτι κάρβουνο τῆς Τριτογενοῦς Περιόδου, ἕνα παραλληλεπίπεδο κομμάτι ἀπό ἀτσάλι μέ διαστάσεις 67 Χ 67 Χ 47 mm καί βάρος 785 gr. Τό κομμάτι αὐτό φυλάσσεται στό μουσεῖο τοῦ Salzbourg καί ἡ παρουσία του σημαίνει προφανῶς ὅτι πρίν ἀπό 10 ἑκατομ. χρόνια κάποιος ἀνθρώπινος πολιτισμός, πού δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχη γνώριζε τήν κατεργασία τοῦ ἀτσαλιοῦ.
Μιά ἐξίσου ἐνδιαφέρουσα ἀνακάλυψι ἔκανε καί ὁ Ἄγγλος φυσιολόγος Charles Βrewster, πού μέσα σ᾽ ἕνα κρητιδικό ὀγκόλιθο τῆς Δευτερογενοῦς Περιόδου βρῆκε 11 ἀτσάλινα καρφιά. Τά καρφιά αὐτά εἶχαν ἡλικία 75 μέ 90 ἑκατομ. ἐτῶν»(ΚΝ, 206).
° Τέλος: «Ἕνα ἐξίσου παράξενο ἀντικείμενο βρέθηκε στίς 13 Φεβρουαρίου τοῦ 1961 ἀπ᾽ τούς Γουάλας Λέιν, Βιρτζίνια Μάξεϋ καί Μάικ Μάικσελ, πού ἔψαχναν γιά πετρώματα, πού περιέχουν κρυστάλλους, στά βουνά Κόσο, ἕξι περίπου μίλια βορειοανατολικά τῆς Ὀλάνχα τῆς Καλιφόρνια. Ὅταν ἄρχισαν νά σπᾶνε τά πετρώματα τά ὁποῖα εἶχε συλλέξει, γιά ν᾽ ἀποκαλύψουν τούς ἐγκλωβισμένους κρυστάλλους, ἀνακάλυψαν ἔκπληκτοι πώς τό ἐσωτερικό ἑνός ἀπ᾽ αὐτά τά πετρώματα δέν περιεῖχε κρυστάλλους, ἀλλά κάτι πολύ διαφορετικό. Τό ἐξωτερικό στρῶμα τοῦ πετρώματος ἦταν καλυμμένο ἀπό ἀπολιθωμένα ὄστρακα καί στό ἐσωτερικό του ὑπῆρχε ἕνα πολύ σκληρό λευκό ὑλικό πού ἔμοιαζε μέ πορσελάνη. Στό μέσον αὐτοῦ τοῦ ὑλικοῦ ὑπῆρχε ἕνας ἄξονας ἀπό λαμπερό μέταλλο διαμέτρου 2 περίπου χιλιοστῶν, πού, ὅπως διαπιστώθηκε ἀργότερα, μποροῦσε νά μαγνητισθῆ. Ἐπιπλέον, ὑπῆρχαν δύο ἀκόμη μή μαγνητικά μεταλλικά ἀντικείμενα πάνω στό περίβλημα, πού ἔμοιαζαν τό ἕνα μέ καρφί καί τό ἄλλο μέ ροδέλα. Τό περίβλημα τοῦ πορσελάνινου κυλίνδρου ἦταν ἑξαγωνικό καί ἀνάμεσα σ᾽ αὐτό καί στήν πορσελάνη ὑπῆρχε ἕνα στρῶμα ἀποσυνθεμένου χαλκοῦ.
Τό τεχνούργημα τοῦ Κόσο, ὅπως ὀνομάσθηκε, ὑποβλήθηκε σέ ἀλλεπάλληλες ἐξετάσεις, ἀκόμη καί μέ ἀκτῖνες Χ, πρίν πουληθῆ σέ κάποιο ἄγνωστο ἀγοραστή γιά 25.000 δολλάρια. Ὅλοι ὅσοι τό ἐξέτασαν, συμφωνοῦν πώς τό ἀντικείμενο αὐτό ἦταν κάποιο εἶδος ἠλεκτρικοῦ σπινθηριστῆ (μπουζί). Τό μόνο πρόβλημα ἦταν πώς τό πέτρωμα, μέσα στό ὁποῖο ἦταν ἐγκλωβισμένο, ἦταν ἡλικίας 500.000 ἐτῶν!»(ΚΝ, 229).
• Σημειώνει καί ὁ Χριστιανός Εrich Α. von Fange:«Σέ παληά βιβλία καί σκονισμένες ἐφημερίδες ὑπάρχουν ἱστορίες ἀπροσδόκητων εὑρημάτων ἀπό τό ἀπόμακρο παρελθόν. Ἕνα ψημένο εἰδώλιο ἀργίλου ἀνακαλύφθηκε 320 πόδια κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια λάβας στό Ιdaho: βαθειά στά σπλάγχνα ἑνός βουνοῦ στήν Καλιφόρνια, σέ χρυσοφόρο βράχο, ἕνας καταπληκτικός ἀριθμός λιθίνων λειψάνων ἀνακαλύφθηκε ἀπό ἀνθρακωρύχους. Περιλαμβάνονταν ἕνα τεράστιο ὠοειδές πιάτο ἀπό γρανίτη, ἕνας βωμός, ἕνα γουδί γιά τή λείανσι τοῦ μεταλλεύματος, χάντρες, καί τρυπημένες πέτρες. Οἱ ἀνθρακωρύχοι βρῆκαν ἀρχαῖα στρωμένα κεραμμύδια στό Κολοράντο σ᾽ ἕνα σχηματισμό πού ὑπέθεσαν ὅτι εἶναι ἑκατομμύρια χρόνια παλαιός. Ἕνα σιδερένιο δοχεῖο ἔπεσε ἀπό ἕνα μεγάλο χοντρό κομμάτι ἄνθρακα στήν Ὀκλαχόμα, καί ἕνα σιδερένιο ἐργαλεῖο ἀνακαλύφθηκε σ᾽ ἕνα κομμάτι ἄνθρακα στή Σκωτία. Σέ στερεό βράχο παράξενα ἀντικείμενα βρέθηκαν: χρυσό νῆμα στήν Ἀγγλία, ἕνα σιδερένιο καρφί στό Περού, καί ἕνα κωδωνόσχημο σκεῦος στή Μασσαχουσέτη. Ὑπάρχουν ὁλόκληρες συλλογές τέτοιων ἱστοριῶν. Δές τό: Τhe Ιllustrated Οrigins Αnswer Βook στά βιβλία τοῦ καταλόγου μας»(EF, 31).
* * *
Ἰδού καί ἄλλες ταυτοχρονικότητες: «Στήν Κλασσική Περίοδο τό ὅπλο τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν πιό πολύ ἦταν μιά λόγχη κατασκευασμένη ἀπό ἐξαιρετικά σκληρό ξύλο καί μέ μιά μικρή μυτερή ἄκρη ἀπό ὀψιδιανό λίθο ἤ πυρόλιθο. Ὁ σίδηρος ἔγινε γνωστός στή Μεσοαμερική ἀπ᾽ τούς Εὐρωπαίους. Στή Μετακλασσική Περίοδο, πού ἀκολούθησε τήν εἰσβολή τῶν Τσιτσιμέκων, ἔγινε γνωστό στό Μεξικό ἕνα καινούργιο ὅπλο καί σταδιακά υἱοθετήθηκε ἀπ᾽ τούς Μιξτέκους καί τούς Ἀζτέκους —τό τόξο καί τό βέλος, ἐναντίον τοῦ ὁποίου οἱ στρατιῶτες προστατεύονταν μέ εἰδικό ὕφασμα μέ ἐπένδυσι ἀπό βαμβάκι. Ἕνα ἀρχαῖο ὅπλο ἦταν καί τό ἀκόντιο, γνωστό σάν ἀτλάτλ στή γλῶσσα τῶν Ναχουάτλ. Τό ξύλινο ξίφος πού εἶχε μυτερή αἰχμή ἀπό ὀψιδιανό λίθο ἦταν ἄλλο ἕνα ὅπλο, τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν σέ εὐρεία κλίμακα»(LM, 110).
• Σημειώνουν οἱ Reg Cox καί Neil Morris: «Στήν Tenochtitlan θά πρέπη νά κατοικοῦσαν ἀπό 100.000 ὥς 500.000 ἄνθρωποι. Γύρω στό 1500 ἦταν μᾶλλον ἡ μεγαλύτερη πόλι στόν κόσμο. Στήν κεντρική περιτειχισμένη πλατεῖα ὑπῆρχε μιά πυραμίδα ὕψους 30m, μέ σκάλες πού ὁδηγοῦσαν σέ δυό ναούς. Ἦταν διακοσμημένοι μέ χαρακτικά καί ζωγραφιές. Ὁ ἕνας ἀνῆκε στό Χουϊτζιλοπότστλι καί ὁ ἄλλος στόν Τλάλοκ, τό θεό τῆς βροχῆς. Οἱ ἱερεῖς θυσίαζαν ἀνθρώπους στούς θεούς καί τούς ἀπέκοπταν τίς καρδιές μέ λίθινα μαχαίρια»(RM, 29).
• Διαβάζουμε: «Αὐτή ἡ νύκτα, 30 Ἰουνίου 1520, ἔγινε ἡ noche triste, ἡ θλιβερή νύκτα τῶν Ἱσπανῶν. Ἀλλόφρονες τράπηκαν σέ φυγή. Οἱ στολές τους βάραιναν ἀπ’ τά χρυσαφικά καί τά ἀσημικά. Σκόνταφταν καί βούλιαζαν στά ἕλη. Ἀζτέκοι πολεμιστές τούς σκότωναν. Ἄλογα καί καβαλάρηδες περνοῦσαν μέσα ἀπό σύννεφα ἀπό βέλη, πού σφύριζαν. Οἱ πέτρες, πού ἐκσφενδόνιζαν οἱ Ἀζτέκοι, τούς κτυποῦσαν. Λόγχες μέ αἰχμές ἀπό ὀψιδιανό —κρυσταλλοειδές πέτρωμα, πού διαλύεται σέ θραύσματα— μπηγόταν στά κορμιά τῶν μισητῶν κατακτητῶν. Τή νύκτα αὐτή οἱ δυνάμεις τῶν κατακτητῶν ἀποδεκατίσθηκαν καί ἔμειναν οἱ μισοί»(ED, 113· βλ. καί: ΧΚ, 233).
• Διαβάζουμε: «Γύρω στό 750 μ.Χ. τό Chac [στό Yucatan] μᾶλλον δέχθηκε εἰσβολή. Ὁ [ἀνθρωπολόγος Μichael] Smyth βρῆκε πέτρινες ἀκμές ἀπό βέλη καί κατεστραμμένους τοίχους»(περ. Ng, Ἰν 1999, 18).
• Σημειώνει καί ὁ Παν. Τρεμπέλας: «Τό πόσο δέ ἐπισφαλές εἶναι νά ἀναζητῆ κάποιος ἀπό τήν ἀνεύρεσι λίθινων ἐργαλείων τεκμήριο ὑπέρ τῆς ἀρχαιότητος τῆς ἀνθρωπότητος, τό ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, ὅταν ἔχη ὑπόψιν, ὅτι σέ ἱστορικά χρόνια γινόταν χρῆσι λίθινων μαχαιριῶν κατά τήν ταρίχευσι τῶν νεκρῶν καί κατά τήν ἐκτέλεσι τῆς περιτομῆς (Ἐξ 4, 25· ἸΝ 5, 2-3). Τέτοια μαχαίρια βρίσκονται σήμερα μέσα σέ Αἰγυπτικές μούμιες, καί ὑπάρχουν τέτοια πολλά στά μουσεῖα τοῦ Τορίνου καί τοῦ Βερολίνου, μεταξύ τῶν ὁποίων πολλά εἶναι ὄχι λεπτά ἐπεξεργασμένα, ἀλλά πολύ χονδροειδῆ. Ὁ Ἡρόδοτος ἀπό τήν ἄλλη μιλᾶ γιά τούς στρατιῶτες τοῦ Ξέρξη, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦσαν βέλη μέ αἰχμές ἀπό πυρίτη λίθο, τέτοια δέ βέλη ἀνακαλύφθηκαν κατά τά νεότερα χρόνια καί στό Μαραθῶνα, στόν τύμβο πού ἀνεγέρθηκε στό πεδίο τῆς μάχης, ὅπως καί στήν Τροία ἀπό τόν Schliemann ἀνακαλύφθηκε μεγάλος ἀριθμός λίθινων ἐργαλείων ἀνεμεμειγμένων μέ ὡραιότατα κοσμήματα χρυσά καί ἀσημένια. Ἀλλά καί ὁ Lubbock ἀπαριθμώντας τά ἀντικείμενα πού βρέθηκαν σέ 139 ἀρχαίους τύμβους, καταδεικνύει ὅτι τά μετάλλινα ἐργαλεῖα εἶναι ἐξίσου ἀναμεμειγμένα μέ αὐτούς τούς λίθους. Εἶναι δέ ὅλοι αὐτοί οἱ τύμβοι ἀρχαιότατοι καί πρωτόγονοι. Γι᾽ αὐτό καί ὁ συγγραφέας αὐτός ὁμολογεῖ ὅτι “δέν γνωρίζουμε καμμία ἐξωτερική φυσική διαφορά, πού νά ἐπιτρέπη σ᾽ ἐμᾶς νά ἀναγνωρίσουμε μέ βεβαιότητα ὅτι κάποιος τύμβος ἀνήκει στήν ἐποχή τοῦ λίθου ἤ στήν ἐποχή τοῦ ὀρείχαλκου ἤ στήν ἐποχή τοῦ σιδήρου”(L’Homme avant l’ Histoire, σελ. 104 στό Ε. Ρesnelle, Le dogme de la creation et la science contemporaine, Αrras 1891, σελ. 284). Ἀλλά καί ὁ Karl Vogt ἀναγνώρισε ἐπίσης, ὅτι οἱ διάφορες βαθμίδες τοῦ πολιτισμοῦ, τίς ὁποῖες ἐπιζήτησαν νά ἀποδείξουν διαδοχικές, ὑπῆρξαν σύγχρονοι σέ διάφορα σημεῖα τῆς γῆς (Αrchives d’ Anthropologie, τόμ. Ι, σελ. 8 στό Ε. Ρesnelle, Le Dogme de la Creation et la Science Contemporaine, Αrras 1891, σελ. 286). Ἐπισφραγίζουμε καί ὅσα εἰπώθηκαν σχετικά μέ τή διαδοχή τῶν ἐργοτεχνιῶν γιά κάποια περίπτωσι, πού ἀναφέρεται καί αὐτή ἀπό τόν Ρesnelle (Ε. Ρesnelle, Le Dogme de la Creation et la Science Contemporaine, Αrras 1891, σελ. 276). Κατ᾽ αὐτήν ὁ Ἄγγλος φυσιοδίφης John Κeast πού ἐπισκέφθηκε τό 1868 μ.Χ. κάποιο μεταλλεῖο τοῦ ὅρους Σινᾶ, τό ὁποῖο εἶχε διανοιχθῆ μόλις τό 1700 π.Χ., ὅπως φαίνεται καί ἀπό τίς ἐπιγραφές πού ἀνακαλύφθηκαν ἐπί τόπου, ἀνακάλυψε στό βάθος του κάποια ποσότητα λίθινων σφυριῶν καί κοπιδιῶν, καί μπόρεσε νά βεβαιωθῆ ὅτι οἱ ἀνορύξεις στό μεταλλεῖο γίνονταν μέ τή βοήθεια τῶν ἐργαλείων αὐτῶν. Διότι οἱ αἰχμές τῶν κοπιδιῶν καί τῶν πελέκεων αὐτῶν προσαρμόζονταν ἀκριβῶς στίς ἐγχαραγμένες τομές τοῦ βράχου, καί μπόρεσε καί ὁ ἴδιος νά ἀναπαραγάγη παρόμοιες τομές μέ τά ἴδια ἐργαλεῖα. Μέ βάσι τίς ἐπιγραφές πού βρέθηκαν, τό μεταλλεῖο αὐτό ἦταν μεταλλευτό στήν ἐποχή τῆς βασίλισσας Ηashapsen, δηλαδή δεκαεπτά περίπου αἰῶνες πρίν τή χρονολογία μας. Καί ἡ ἐποχή αὐτή εἶναι μεταγενέστερη τῶν χρόνων κατά τούς ὁποίους ἄκμασαν στόν πολιτισμό ἡ Νινευΐ καί ἡ Θηβαΐδα, καί προγενέστερη μόνο κατά κάποιους αἰῶνες τῆς Ἰλιάδος!»(ΠΤ, 235· πρβλ.: 387· βλ. καί: ΜΚ, 169, 172).
• Γράφει ὁ Fr. Engels: «Τό πέτρινο ὅπλο ἐξαφανιζόταν μόνον ἀργά-ἀργά. Ὄχι μονάχα στό τραγούδι τοῦ Hildebrand, μά ἐπίσης καί στή μάχη τοῦ Hastings, τό 1066, χρησιμοποιοῦνταν ἀκόμα πέτρινα τσεκούρια»(FE, 177).
• Ἀναφέρει ὁ Μichael Ρarfit: «Ἡ Μitjili δέν ξέρει πότε γεννήθηκε, ἀλλά θυμᾶται ἕνα συγγενῆ της νά κόβη δέντρα μέ ἕνα πέτρινο τσεκούρι. Ἀνήκει στούς τελευταίους Ἀβορίγινες πού ζοῦσαν ὡς κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες»(περ. Ng, Ἰλ 2000, 66).
* * *
Ἕνα σπουδαῖο ἐπιχείρημα ἐναντίον τῆς ΘτΕ εἶναι ἡ, ἀναγκαία γιά τήν ὕπαρξι, συμβίωσι εἰδῶν πού, κατά τούς ἐξελικτικούς, ἀπέχουν ἑκατομμύρια ἔτη μεταξύ των. Ρωτᾶμε: πῶς ἐπέζησε ἐπί ἑκατομμύρια ἔτη αὐτό πού κατά τήν ἐξέλιξι παρουσιάσθηκε πρῶτο, μιᾶς καί εἶχε τήν ἀνάγκη τοῦ δευτέρου;
Δίνουμε ἕνα παράδειγμα: «Πῶς θά μποροῦσαν ἕνα μυρμήγκι καί ἕνα δένδρο νά λειτουργήσουν ἀπό κοινοῦ.
Ξέρετε, τέτοια συνεργασία μεταξύ τῶν μυρμηγκιῶν καί τῶν ἀκακιῶν εἶναι εὐρέως γνωστή στήν Ἀφρική. Τά ἄγρια μυρμήγκια-στρατιῶτες φρουροῦν πραγματικά τό δένδρο ἀπό τό νά φαγωθῆ ἀπό φυτο- καί δενδρο-φάγα ζῶα καί τό προστατεύουν ἀπό ἄλλες ἀπειλές. Σέ ἀντάλλαγμα τά μυρμήγκια παίρνουν τροφή καί καταφύγιο ἀπό τό δένδρο.
Ὡστόσο ἕνα πρόβλημα ἐμφανίζεται ὅταν οἱ ἀκακίες χρειάζονται τά ἔντομα γιά νά τίς ἐπικονιάσουν. Θυμηθεῖτε: τά μυρμήγκια φρουροῦν ἐναντίον ὅλων τῶν εἰσβολέων. Λοιπόν, συμβαίνει ἀκριβῶς στό σωστό χρόνο, ὅταν τά ἄνθη τῆς ἀκακίας χρειάζονται νά ἐπικονιασθοῦν, τό δένδρο στέλνει ἕνα χημικό σῆμα γιά νά κρατήση τά μυρμήγκια μακρυά!
Αὐτό ἐπιτρέπει στά ἔντομα πού ἐπικονιάζουν νά φθάνουν στά ἄνθη χωρίς νά δέχωνται ἐπιθέσεις. Ἔτσι τά ἄνθη ἐπικονιάζονται καί παράγονται καρποί. Σύντομα κατόπιν, τά μυρμήγκια ἐπιστρέφουν γιά νά ξαναρχίσουν τήν περιπολία τῆς φυλάξεως τοῦ δένδρου.
Αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό πολλά τέτοια παραδείγματα τά ὁποῖα βλέπουμε στό ζωϊκό καί φυτικό βασίλειο. Μέ κανένα τρόπο τέτοιες σχέσεις δέν θά μποροῦσαν νά ἔχουν ἀναπτυχθῆ τυχαῖα, ἀπό τυχαῖες διαδικασίες γιά ἑκατομμύρια χρόνια»(HK, 101).
• Σημειώνει ὁ βιολόγος Διαμαντῆς Σελλῆς: «Ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνεξελίξεως εἶναι ἡ ἀλληλεπίδρασι μεταξύ τῶν φυτῶν τοῦ γένους yucca καί τῶν νυκτοπεταλούδων τοῦ γένους Tegeticula. Οἱ νυκτοπεταλοῦδες εἶναι οἱ μοναδικοί ἐπικονιαστές τῶν φυτῶν αὐτῶν, ἐνῶ οἱ προνύμφες τους τρέφονται ἀποκλειστικά ἀπ᾽ τά σπέρματα τῶν φυτῶν. Τό θηλυκό ἔντομο ἀρχικά γεννᾶ στήν ὠοθήκη τοῦ φυτοῦ 1-5 αὐγά καί στή συνέχεια συγκεντρώνει τή γύρι ἀπ᾽ τούς ἀνθῆρες τοῦ φυτοῦ σχηματίζοντας μία μικρή σφαῖρα, τήν ὁποία μεταφέρει καί τοποθετεῖ στό στίγμα ἑνός ἄλλου φυτοῦ yucca. Ἀφοῦ ἐξασφαλίσει τήν ἐπικονίασι, ἔχοντας μεταφέρει τή γύρι τοῦ πρώτου ἄνθους στό δεύτερο, γεννᾶ μικρό ἀριθμό αὐγῶν καί στό δεύτερο ἄνθος. Ἡ διαδικασία αὐτή μπορεῖ νά ἐπαναληφθῆ πολλές φορές. Κάθε εἶδος yucca ἔχει τό ἀντίστοιχο εἶδος Tegeticula πού τό ἐπικονιάζει καί πιστεύεται ὅτι καί τά δύο ἔχουν συνεξελιχθῆ γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συνεξελίξεως εἶναι εἰδικές προσαρμογές, ὅπως ὁ μικρός ἀριθμός αὐγῶν τά ὁποῖα γεννᾶ ἡ νυκτοπεταλούδα σέ κάθε ἄνθος, ὥστε νά μήν καταστραφοῦν ὅλα τά σπέρματα. Ἀντίστοιχη προσαρμογή τῶν φυτῶν εἶναι ἡ ἐξαιρετικά κολλώδης γύρι, ἡ ὁποία πλάθεται εὔκολα σέ συσσωματώματα πού μεταφέρονται ἀπ᾽ τή νυκτοπεταλούδα»(περ. Πε, τεῦχ. 289, 40). Ἄς παραβλεφθῆ, ἐδῶ, τό ἐξελικτικό χρῶμα τοῦ ἀρθρογράφου καί ἄς τονισθῆ ὅτι ἔπρεπε πάντοτε νά συνυπάρχουν τά εἴδη αὐτά γιά τήν ὕπαρξι καί τῶν δύο. Κι, ὅμως, ἐξελικτικά ἀπέχουν ἑκατομμύρια χρόνια μεταξύ τους!
• Διερωτᾶται καί ὁ Νίκος Ζαχαριάδης: «Πρῶτα ἐμφανίσθηκαν τά μυρμήγκια ἤ οἱ μυρμηγκοφάγοι;»(ΝΖ, 30).
• Διαβάζουμε: «“Ἕνα φανταστικό μυστήριο ἔχει ἀναπτυχθῆ πάνω σέ ἕνα σύνολο ἀπό ζωγραφιές μιᾶς σπηλιᾶς πού βρέθηκαν στό Gorozomzi Hills, 25 μίλια ἀπ᾽ τό Salisbury. Διότι οἱ ζωγραφιές συμπεριλαμβάνουν ἕνα βροντόσαυρο —τό 67-ποδιῶν, 30 τόννων δημιούργημα τό ὁποῖο οἱ ἐπιστήμονες πίστευαν ὅτι ἐξαφανίσθηκε ἑκατομμύρια χρόνια πρίν ὁ ἄνθρωπος ἐμφανισθῆ στή γῆ.
Ὅμως οἱ ἄνθρωποι τῶν δασῶν πού ἔφτιαξαν τίς ζωγραφιές κυριάρχησαν στή Ροδεσία ἀπό τό 1500 π.Χ. μέχρι μερικές ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Καί οἱ εἰδικοί συμφωνοῦν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῶν δασῶν πάντα ζωγράφιζαν θέματα ἀπό τή ζωή.
Αὐτή ἡ πίστι ἔχει γεννηθῆ ἀπό ἄλλες ζωγραφιές σπηλαίων τῶν Gorozomzi Hills, —ἀκριβεῖς ἀναπαραστάσεις τοῦ ἐλέφαντα, ἱπποπόταμου, ἐλαφιοῦ καί καμηλοπάρδαλης.
Οἱ μυστηριώδεις ζωγραφιές βρέθηκαν ἀπό τό Bevan Parkes, πού εἶναι κάτοχος τῆς γῆς στήν ὁποία βρίσκονται οἱ σπηλιές.
Κάτι πού προσθέτει στό μυστήριο τῶν ζωγραφιῶν στούς βράχους πού βρέθηκαν ἀπό τόν Parkes εἶναι ἡ ζωγραφιά μιᾶς ἀρκούδας πού χορεύει. Ἀπ᾽ ὅσο γνωρίζουν οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ἀρκοῦδες δέν ἔζησαν ποτέ στήν Ἀφρική”(Los Angeles Herald-Examiner, 7 Ἰα 1970)»(HK, 252).
° Ἀκόμα: «“Ἕνα ἀρχαῖο ἀνάγλυφο τῶν Mayas ἀπό ἕνα ἀσυνήθιστο πτηνό μέ χαρακτηριστικά ἑρπετοῦ ἔχει ἀνακαλυφθῆ στήν Totonacapan, στό βορειοανατολικό τμῆμα τῆς Veracruz, στό Μεξικό.
Ὁ José Diaz-Bolio, ἕνας μεξικανός ἀρχαιολόγος-δημοσιογράφος ὑπεύθυνος γιά τήν ἀνακάλυψι, λέει ὅτι ὑπάρχουν στοιχεῖα ὅτι τό γλυπτό τοῦ ἑρπετοῦ-πτηνοῦ, πού βρίσκεται στά χαλάσματα τῆς Tajín, δέν εἶναι μόνο δημιούργημα τῆς φαντασίας τῶν Mayas, ἀλλά μία ρεαλιστική ἀναπαράστασι ἑνός ζώου πού ζοῦσε κατά τή διάρκεια τῆς περιόδου τῶν ἀρχαίων Mayas —1000 μέ 5.000 χρόνια πρίν.
Ἄν πράγματι τέτοια ἑρπετά-πτηνά ἦταν σύγχρονα μέ τόν πολιτισμό τῶν ἀρχαίων Mayas, τό ἀνάγλυφο ἀντιπροσωπεύει μιά ἐκπληκτική ἐξελικτική παραδοξότητα. Ζῶα μέ τέτοια χαρακτηριστικά πιστεύεται ὅτι ἔχουν ἐξαφανισθῆ 130 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν. Ἡ Ἀρχαιόρνις καί ἡ Ἀρχαιοπτέρυγα, μέ τά ὁποῖα τό γλυπτό ἔχει μία ἐλαφρά ὁμοιότητα, ἦταν ἱπτάμενα ἑρπετά πού ἐξαφανίσθηκαν κατά τή διάρκεια τῆς Μεσοζωϊκῆς περιόδου τῶν δεινοσαύρων”(Science Digest, τόμ. 64 (Ν 1968), 1)»(HE, 252).
° Ἐπίσης: «“Στή Γαλλία, ἡ τσιγγάνικη παράδοσι πηγαίνει ἀρκετά πίσω. Οἱ καλλιτέχνες τῶν Παλαιολιθικῶν σπηλαίων τῆς κοιλάδας Lot στή Νοτιοδυτική Γαλλία ὅχι μόνο πειραματίσθηκαν μέ τό σουρεαλισμό, ἀλλά μπορεῖ νά βρῆκαν ἔμπνευσι μέ παραισθησιογόνα ναρκωτικά. Ἔτσι λένε οἱ Michel Lorblanchet καί Ann Sieveking, σέ μία ἀνάλυσι τῶν χαραγμάτων στό πιό ἐσωτερικό δωμάτιο (IV) τοῦ σπηλαίου τοῦ Pergouset.
Τό Δωμάτιο IV εἶναι δύσκολο νά τό προσεγγίσης· τό πέρασμα εἶναι στενό, φραγμένο ἀπό λάσπη καί ἀπότομο. Ὅταν βρεθῆ ἐκεῖ, ὁ ἐρευνητής ἀντικρίζει ἕνα ταβάνι μέ κλίσι στό ὁποῖο ἕνα φανταστικό βεστιάριο εἶναι χαραγμένο. Μέρος αὐτοῦ ἔχει ἀντιγραφῆ ἐδῶ, δείχνοντας ἕνα δημιούργημα μέ μακρύ λαιμό καί ἕνα κεφάλι πού μοιάζει μέ ἀλόγου...”(Stephen Battersby, Prehistoric Monsters, περιοδ. Nature, τόμ. 387 (29 Μα 1997), 451)»(HE, 255).
* * *
Ὁ δεινόσαυρος ἐμφανίζεται καί στόν Ἰώβ· ἀναφέρει ὁ Θεός: «Ἔστησεν οὐράν ὡς κυπάρισσον [τόσο μεγάλη εἶναι]... Ὑπό παντοδαπά δένδρα κοιμᾶται, παρά πάπυρον καί κάλαμον καί βούτομον. Σκιάζονται δέ ἐν αὐτῷ (=ὑπ’ αὐτοῦ) δένδρα μεγάλα σύν ραδάμνοις καί κλῶνες ἀγροῦ... παίξῃ δέ ἐν αὐτῷ (: μήπως μπορεῖς νά παίξης μ᾽ αὐτόν) ὥσπερ ὀρνέῳ ἤ δήσεις αὐτόν (: ἤ νά τόν δέσης) ὥσπερ στρουθίον παιδίῳ;»(Ἰώβ 40, 17, 21, 22, 29).
*Οι συντομογραφίες (βιβλιογραφία) βρίσκονται στο βιβλίο.
Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙ, Περί Ἐξελίξεως 2, ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (6978461846), Σταμάτα 2014Πηγή:
God and Science - Orthodoxy / Θεός και Επιστήμη - Ορθοδοξία