Υπάρχει μετά θάνατον μετάνοια;

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Υπάρχει μετά θάνατον μετάνοια;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Ιαν 02, 2021 6:42 pm

aposal έγραψε:Μετά θάνατον μπορεί η ψυχή, αντιλαμβανόμενη την αληθινή κατάσταση να μετανοήσει, αλλά εφόσον δεν υπάρχει το μυστήριο της μετάνοιας η μετάνοια αυτή είναι δώρον άδωρον.


Κατ' αρχήν πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει "μετάνοια". Δεν είναι είναι η συνειδητοποίηση του λάθους, της αμαρτίας, αλλά η απόφαση για αλλαγή πορείας. Οι δαίμονες έχουν συνειδητοποιήσει το λάθος, που τους οδήγησε στην πτώση τους, εκ του αποτελέσματος, αλλά δεν έχουν δυνατότητα μετάνοιας. Έτσι και η ψυχή των κεκοιμημένων όλων θα συναντήσει τον Χριστό σε όλη του τη Δόξα μετά το χωρισμό της από το σώμα, αλλά μόνο των δικαίων θα οδηγηθεί στο "χώρο" της πρόγευσης του Παραδείσου, ενώ οι υπόλοιποι θα βρεθούν στο "χώρο" αναμονής για την οριστική απομάκρυνση από το Φως, την Αγάπη... (πως να περιγράψει κάποιος τον Παράδεισο με ανθρώπινά λόγια).

Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση δεν επιδέχεται αλλαγή:

"Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μεγάλος δογματικός Πατέρας της Εκκλησίας, στον λόγο Του «Κατά Μανιχαίων» λέει ότι «μετά τον θάνατο δεν υπάρχει μετάνοια, όχι επειδή ο Θεός δεν δέχεται τη μετάνοια – διότι Εκείνος δεν μπορεί να αρνηθεί τον Εαυτό του ούτε να αποβάλει την ευσπλαχνία Του, αλλά επειδή η ψυχή δεν έχει τη δυνατότητα κάποιας αλλαγής και τροπής.

Και στη συνέχεια μας εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός την κατάσταση αυτή της ατρεψίας και μας λέει «Όπως οι δαίμονες μετά την έκπτωσή τους δεν μετανοούν, ούτε οι Άγγελοι τώρα αμαρτάνουν, αλλά και οι δύο απέκτησαν το άτρεπτο, έτσι και οι άνθρωποι μετά τον θάνατό τους αποκτούν το άτρεπτο. Γι’ αυτό οι δίκαιοι, ποθώντας τον Θεό και έχοντάς Τον πάντοτε, ευφραίνονται με Αυτόν, ενώ οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ποθώντας την αμαρτία και μη έχοντας τα υλικά της αμαρτίας, βασανίζονται χωρίς να έχουν καμιά παρηγοριά.

Και όπως αναφέρει σε άλλο σημείο του λόγου του: «Ο Θεός δεν τιμωρεί κανέναν στο μέλλον (στη μετά θάνατον ζωή) αλλά ο καθένας καθιστά τον εαυτό του δεκτικό της μετοχής του Θεού. Η μετοχή του Θεού είναι απόλαυση, ενώ η μη μετοχή αυτού κόλαση». Και όταν λέμε ότι ο Θεός δεν τιμωρεί κανέναν, δεν πρέπει να το πάρει κανείς ότι η κόλαση είναι μια αυτοτιμωρία, αλλά είναι «αμεθεξία», μη μετοχή στη ζωοποιό και θεοποιό ενέργεια του Θεού.

Άλλωστε, αν και μετά τον θάνατο υπήρχε η δυνατότητα μετανοίας, αυτό θα έδειχνε ότι ο αγώνας των δικαίων στην ζωή αυτή είναι μάταιος. Θα ήταν μια ολοφάνερη αδικία. Τέλος, αν υπήρχε η δυνατότητα μετανοίας μετά τον θάνατο, και άρα νέα περίοδος αγώνα για μετάνοια, θα ήταν λογικό να απαιτήσει κανείς να υπάρχει και τρίτη περίοδος, μετά την μεταθανάτια, με δυνατότητα μετανοίας κοκ.!" (ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ)


Αυτό δεν έχει σχέση με τα μνημόσυνα, τις προσευχές και τις ελεημοσύνες υπέρ των κεκοιμημένων. Όπως έχουν λάβει πληροφόρηση πολλοί άγιοι της Εκκλησίας, οι προσευχές βελτιώνουν έστω και λίγο τις συνθήκες των εκτός Παραδείσου ψυχών. Ίσως μάλιστα στην τελική κρίση (Δευτέρα Παρουσία) κάποιες ψυχές που βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, κατά την ανάσταση των σωμάτων, να βρεθούν στο Παράδεισο. Ποιος μπορεί να πει ποια θα είναι η Τελική κρίση του Χριστού για κάθε άνθρωπο; Χωρίς αυτό βεβαίως να έχει καμιά σχέση με τις αιρετικές απόψεις των παπικών περί "καθαρτήριου"

"- Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύ­χονται;

- Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρί­σκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοή­σουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μό­νοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περι­μένουν από μας βοήθεια. Γι' αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.

Μου λέει ο λογισμός ότι μόνον το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τί να τους κάνη ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει τον πατέ­ρα του. Ε, τι να το κάνη αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλα­δή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σ' αυτήν την ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήση και να βοηθήση έναν υπόδικο, έτσι και αν είναι κανείς «φίλος» με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήση στον Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρη τους υπόδικους νεκρούς από την μια «φυλακή» σε άλλη καλύτερη, από το ένα «κρατητήριο» σε ένα άλλο καλύτερο. Η ακόμη μπορεί να τους μετα­φέρη και σε «δωμάτιο» η σε «διαμέρισμα».

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προ­σευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνη­μόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η τε­λική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνα­τότητα να βοηθηθούν.

Ο Θεός θέλει να βοηθήση τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για την σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώση δικαίωμα στον διά­βολο να πη: «Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε;». Όταν όμως εμείς προσευχώμαστε για τους κεκοιμημένους, Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνη. Περισσό­τερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προ­σευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι' αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγό­ρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνα­τότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι. «Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία»[6], λέει η Γρα­φή. Στον κόσμο μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουρα­μπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς. Και βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος κάτι γεροντάκια τα καημένα σε κάθε Θεία Λειτουργία κάνουν κόλλυβο και για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορ­τάζει, για να έχουν την ευλογία του." (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου: Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ)


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες

cron