11 Ιουνίου 2012 - γράφει ο Anargyros Filotas
Πολλοί ιδίως αριστεροί κατηγορούν τους Χριστιανούς και την Εκκλησία, ότι δεν εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, επειδή αποφεύγει να εμπλέκεται σε διεκδικήσεις δικαιωμάτων ή σε διαφορές μεταξύ διαφορετικών ομάδων ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει, επειδή συγχέουν τη Δικαιοσύνη του Θεού με τη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Ποια δικαιοσύνη όμως από τις δυο είναι υποχρεωμένος να επιδιώκει ο Χριστιανός;
Ο Χριστιανός, που δεν αγωνίζεται για τη Δικαιοσύνη του Θεού, δεν είναι Χριστιανός. Όμως η δικαιοσύνη κατά την ανθρώπινη έννοια δεν ταυτίζεται με τη Δικαιοσύνη του Θεού. Μάλιστα εν πολλοίς η δικαιοσύνη των ανθρώπων είναι μια σχετική έννοια. Αυτό που για έναν άνθρωπο είναι δίκαιο για κάποιον άλλο είναι άδικο.
Να σας πω ένα παράδειγμα: "Ένας εργοδότης είναι δυνατόν να θεωρεί ότι, για το κεφάλαιο που έχει επενδύσει στην επιχείρησή του και για το επιχειρηματικό ρίσκο είναι δίκαιο να έχει κάποιο κέρδος από τη δραστηριότητά του. Οι εργαζόμενοι στην επιχείρησή του μπορεί να θεωρούν ότι, είναι άδικο να κερδίζει ο επιχειρηματίας από το προϊόν του κόπου τους περισσότερα απ' ότι οι ίδιοι.
Για ποια δικαιοσύνη επομένως πρέπει ν' αγωνίζεται ο Χριστιανός, αφού η δικαιοσύνη των ανθρώπων δεν είναι αντικειμενική;
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Χριστιανός πρέπει να εφαρμόζει την εντολή της αγάπης, με διάκριση κατά το μέτρο της πνευματικής του ωριμότητας, και να συμπαρίσταται σε όσους πάσχουν, χωρίς κατ' ανάγκην να εμπλέκεται στις διαφορές μεταξύ συνανθρώπων του, που τυχόν δημιούργησαν το πρόβλημα.
Παράδειγμα 1ο : Ένας συνάνθρωπος μας υφίσταται έξωση από το σπίτι που ζούσε, επειδή δεν είχε να πληρώσει τα ενοίκια. Εμείς σαν Χριστιανοί έχουμε την υποχρέωση να προσπαθήσουμε να βρούμε λύση για το πρόβλημα στέγης που έχει, χωρίς να στραφούμε εναντίον εκείνου που του έκανε έξωση.
Παράδειγμα 2ο : Στη χώρα μας έχουν μαζευτεί πολλοί λαθρομετανάστες, αρκετοί από τους οποίους βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και κινδυνεύει η ζωή τους. Η Εκκλησία προσπαθεί να βοηθήσει με φαγητό, ρούχα και ίσως στέγη και εκπαίδευση όσους περισσότερους μπορεί, χωρίς να προσπαθεί κατ' ανάγκην να λύσει το πρόβλημα που τους έφερε σ' αυτή την κατάσταση, κυρίως επειδή αυτό ξεφεύγει από τις δυνατότητές της (εκτός ίσως από το να προσεύχεται για "ειρήνην τω κόσμω").
Αυτός κατά τη γνώμη μου είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστιανός πρέπει ν' αντιμετωπίζει τα προβλήματα που δημιουργεί η αδικία του κόσμου, χωρίς κατ' ανάγκην να σημαίνει ότι, αν μπορεί να συμβάλλει στην οριστική λύση κάποιου προβλήματος που δημιουργεί αδικία, δεν θα το πράξει.