«Η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

[Zenon]

«Η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
Δημιουργήθηκε στις Παρασκευή, 30 Μάρτιος 2012 - Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr



του Μητροπολίτη Ναυπάκτου π. Ιεροθέου

Η έ­ντα­ξη της Ελ­λά­δος στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση δη­μιούρ­γη­σε νέ­ες συν­θή­κες ζω­ής και δια­φό­ρους προ­βλη­μα­τι­σμούς, που κα­λού­μα­στε πολ­λές φο­ρές να α­ντι­με­τω­πί­σου­με.

Έ­νας α­πό τους προ­βλη­μα­τι­σμούς συν­δέ­ε­ται με το ποιά εί­ναι η πο­λι­τι­στι­κή υ­πο­δο­μή της Ευ­ρώ­πης και τί σχέ­ση έ­χει αυ­τή η υ­πο­δο­μή με τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, πό­σο και σε ποιά ση­μεί­α ε­πη­ρε­ά­στη­κε η Ευ­ρώ­πη α­πό τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό και κα­τά πό­σο τον εκ­φρά­ζει, αλ­λά και ποι­ές εί­ναι οι συν­θή­κες της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης στις η­μέ­ρες μας.

Το θέ­μα αυ­τό εί­ναι σο­βα­ρό και χρή­ζει α­ντι­με­τω­πί­σε­ως. Στην συ­νέ­χεια θα ε­κτε­θούν με­ρι­κές σύ­ντο­μες σκέ­ψεις, χω­ρίς πε­ραι­τέ­ρω α­να­λύ­σεις και χω­ρίς να δι­εκ­δι­κώ το α­πό­λυ­το.

1. Οι ό­ροι ε­νο­πo­ί­η­ση και ο­λο­κλή­ρω­ση

Ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο Κα­θη­γη­τής Πα­να­γι­ώ­της Ι­ω­α­κει­μί­δης, που γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα, ο ό­ρος «ε­νο­ποί­η­ση» (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης χρη­σι­μο­ποι­εί­ται α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή σχε­δόν ταυ­τό­ση­μα με τον ό­ρο «ο­λο­κλή­ρω­ση» (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης.

Ό­μως συ­νή­θως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ο ό­ρος ε­νο­ποί­η­ση με έν­νοια οι­κο­νο­μι­κή, δη­λα­δή γί­νε­ται λό­γος για οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε με έν­νοια πο­λι­τι­κή και γί­νε­ται λό­γος για πο­λι­τι­κή ο­λο­κλή­ρω­ση.

Άν δη κα­νείς το θέ­μα α­πό πλευ­ράς γλώσ­σας, τό­τε θα δια­πι­στώ­ση ό­τι η ε­νο­ποί­η­ση (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα u­n­i­fy που ση­μαί­νει δια­μόρ­φω­ση μιας ε­νό­τη­τας, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα i­n­t­e­g­r­a­te που ση­μαί­νει συν­δυ­α­σμό δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κών με­ρών σε έ­να σύ­νο­λο και ση­μαί­νει την «δια­δι­κα­σί­α της ο­λο­κλή­ρω­σης που ο­δη­γεί σε υ­πε­ρε­θνι­κές διαρ­θρώ­σεις».

Το γε­γο­νός αυ­τό ο­δη­γεί την σκέ­ψη μας στο τί ε­νο­ποί­η­ση ε­πι­δι­ώ­κε­ται: οι­κο­νο­μι­κή ή πο­λι­τι­κή, η έ­νω­ση λα­ών και ε­θνών ή η ε­νό­τη­τα υ­πε­ρε­θνι­κών διαρ­θρώ­σε­ων, και κα­τ’ ε­πέ­κτα­ση τί α­κρι­βώς ε­πι­ζη­τεί­ται: η ο­μο­σπον­δί­α της Ευ­ρώ­πης ή η συ­νο­μο­σπον­δί­α των Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών;

Αυ­τό έ­χει σχέ­ση και με τον πο­λι­τι­σμό και τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες κά­θε λα­ού. Και γύ­ρω α­πό αυ­τό το θέ­μα γί­νε­ται με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη με­τα­ξύ γαλ­λο­γερ­μα­νι­κού και αγ­γλο­σα­ξω­νι­κού ά­ξο­να, χω­ρίς να έ­χουν κα­τα­λή­ξει σε συ­γκε­κρι­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα.

2. Το υ­πό­βα­θρο της ε­νο­ποί­η­σης - ο­λο­κλή­ρω­σης

Πολ­λοί έ­χουν υ­πο­γραμ­μί­σει, και ο γρά­φων, ό­τι η ι­δέ­α της ε­νο­ποί­η­σης της Ευ­ρώ­πης εί­ναι μια ζω­η­ρή α­νά­μνη­ση που ε­πι­κρα­τεί στην Ευ­ρώ­πη μέ­σα α­πό προ­ϋ­πο­θέ­σεις των λα­ών της Δυ­τι­κής και Βό­ρειας Ευ­ρώ­πης και αυ­τή εί­ναι η ι­δέ­α του Καρ­λο­μά­γνου.

Ε­κτός των δια­φό­ρων ει­δι­κών με­λε­τών η ε­φη­με­ρί­δα «Κα­θη­με­ρι­νή», πα­λαι­ό­τε­ρα σε ει­δι­κό α­φι­έ­ρω­μά της, έ­χει α­σχο­λη­θή με το θέ­μα και έ­χει συ­γκε­ντρώ­σει α­πό­ψεις δια­φό­ρων ε­πι­στη­μό­νων με τίτ­λο: «Ο Καρ­λο­μά­γνος και η ι­δέ­α της Ευ­ρώ­πης».

Τα κεί­με­να τα ο­ποί­α έ­χουν συ­μπε­ρι­λη­φθή για το θέ­μα αυ­τό κα­τα­λή­γουν στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι στους δυ­τι­κούς λα­ούς υ­πάρ­χει διά­χυ­τη η ι­δέ­α της προ­σω­πι­κό­τη­τας του Καρ­λο­μά­γνου που θε­ω­ρεί­ται ως πα­τέ­ρας της ι­δέ­ας της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης.

Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ον το κε­ντρι­κό κτή­ριο στις Βρυ­ξέλ­λες έ­λα­βε το ό­νο­μα του με­γά­λου αυ­τού αυ­το­κρά­το­ρα της Δύ­σε­ως, έ­χει θε­σπι­σθή και το βρα­βεί­ο του Καρ­λο­μά­γνου γι’ αυ­τούς που εν­δια­φέ­ρο­νται για την ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης, έ­χουν κα­θι­ε­ρω­θή υ­πο­τρο­φί­ες με το ό­νο­μά του, θε­ω­ρεί­ται πα­τέ­ρας του δυ­τι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και ο προ­στά­της των μα­θη­τών.

Αυ­τό εί­ναι ά­ξιον υ­πο­γραμ­μί­σε­ως, για­τί ο Καρ­λο­μά­γνος συ­γκρό­τη­σε την «Α­γί­α Ρω­μα­ϊ­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α του Γερ­μα­νι­κού έ­θνους», έ­χει α­πο­κη­ρύ­ξει τις α­πο­φά­σεις της Ζ’ Οι­κου­με­νι­κής Συ­νό­δου, ει­σή­γα­γε το f­i­l­i­o­q­ue και ή­ταν α­ντί­θε­τος προς την Ρω­μη­ο­σύ­νη-Βυ­ζά­ντιο. Πρέ­πει αυ­τό το θέ­μα να με­λε­τη­θή α­πό πλευ­ράς Ορ­θο­δο­ξί­ας και ελ­λη­νι­σμού, για­τί συ­νι­στά την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των πο­λι­τι­σμών.

Ε­πί­σης, εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ση­μει­ω­θή ό­τι κα­τά και­ρούς α­να­φύ­ο­νται ε­νω­τι­κές κι­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη με το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου, α­πό­δει­ξη ό­τι ο Φρά­γκος αυ­τός η­γε­μό­νας βρί­σκε­ται στο υ­πο­συ­νεί­δη­το της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης.

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης α­πό έ­ρευ­νες που έ­χει κά­νει και στο θέ­μα αυ­τό έ­χει α­να­κα­λύ­ψει ό­τι «στήν α­κο­λου­θί­α της στέ­ψης του Να­πο­λέ­ο­ντα την 2α Δε­κεμ­βρί­ου του 1804 μνη­μο­νεύ­ε­ται στις προ­σευ­χές ο Καρ­λο­μά­γνος αρ­κε­τές φο­ρές».

Μά­λι­στα ο Μ. Να­πο­λέ­ων σε ε­πι­στο­λή του στον Καρ­δι­νά­λιο Φές την 7η Ι­α­νου­α­ρί­ου 1806 έ­γρα­φε: «Δεν δια­δέ­χθη­κα τον Λου­δο­βί­κο 14ον, αλ­λά τον Καρ­λο­μά­γνο. Εί­μαι ο Καρ­λο­μά­γνος, για­τί σaν τον Καρ­λο­μά­γνο ή­νω­σα τα στέμ­μα­τα της Φρα­γκί­ας σ' αυ­τήν της Λομ­βαρ­δί­ας και η αυ­το­κρα­το­ρί­α μου έ­χει ως σύ­νο­ρα την Α­να­το­λή».

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η ι­δέ­α και το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου δεν έ­χει ε­ξα­φα­νι­σθή α­πό την Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, ό­πως το βλέ­που­με σή­με­ρα σε διά­φο­ρες ε­νέρ­γει­ες και κι­νή­σεις, και κα­τά και­ρούς εκ­φρά­ζε­ται ποι­κι­λο­τρό­πως, α­κό­μη και με την θε­ω­ρί­α «τής συ­γκρού­σε­ως των πο­λι­τι­σμών».

Ε­πί­σης, σή­με­ρα πρέ­πει να ε­ξε­τα­σθούν και τα θρη­σκευ­τι­κά ρεύ­μα­τα που ε­πι­κρα­τούν στην Ευ­ρώ­πη (Πα­πι­σμός-Προ­τε­στα­ντι­σμός), αλ­λά και οι ου­μα­νι­στι­κές και α­θε­ϊ­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις, οι ο­ποί­ες δη­μιουρ­γούν διά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα και στον δυ­τι­κό άν­θρω­πο και στην Ορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση.

3. Η σχέ­ση της Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης Πα­ρά­δο­σης με την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή κουλ­τού­ρα

Στο ση­μα­ντι­κό βι­βλί­ο του Κων­στα­ντί­νου Βαμ­βα­κά με τίτ­λο «Οι θε­με­λι­ω­τές της δυ­τι­κής σκέ­ψης» α­να­λύ­ε­ται ό­τι η σκέ­ψη των προ­σω­κρα­τι­κών φι­λο­σό­φων συ­γκρό­τη­σε την σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή σκέ­ψη. Βε­βαί­ως, δια­τυ­πώ­θη­καν και άλ­λες α­πό­ψεις σύμ­φω­να με τις ο­ποί­ες η δυ­τι­κή σκέ­ψη έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς ή τον Πρω­τα­γό­ρα και τους σχο­λα­στι­κούς, τον Ε­πί­κου­ρο ή έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τον Πλά­τω­να και τον Α­ρι­στο­τέ­λη.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι τα πο­λι­τι­στι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα που κυ­ριάρ­χη­σαν και κυ­ριαρ­χούν στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι πολ­λά, α­φού η Ευ­ρώ­πη πέ­ρα­σε δια­δο­χι­κά α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό, την με­ταρ­ρύθ­μι­ση, την α­ντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, τον ου­μα­νι­σμό, την α­να­γέν­νη­ση, τον δια­φω­τι­σμό, τον ρο­μα­ντι­σμό, τον μο­ντερ­νι­σμό, και τώ­ρα τον με­τα­μο­ντερ­νι­σμό.

Ό­λα αυ­τά τα ρεύ­μα­τα εκ­προ­σω­πού­νται και σή­με­ρα α­πό ευ­ρω­παί­ους δια­νο­η­τές ή και βι­ώ­νο­νται α­πό τους ευ­ρω­παί­ους πο­λί­τας στην πρά­ξη, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­τη­ρού­νται πολ­λές τά­σεις, ό­πως η με­τα­φυ­σι­κή, ο α­γνω­στι­κι­σμός, ο δε­ϊ­σμός, ο μυ­στι­κι­σμός, η α­θε­ΐ­α κλπ.

Ε­πί­σης, ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων πέ­ρα­σε α­πό πολ­λές εκ­φρά­σεις, ό­πως τις μα­γι­κές θρη­σκεί­ες, τον αν­θρω­πο­μορ­φι­σμό, τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς, τους σο­φι­στές, τον μυ­στι­κι­σμό, την ο­ντο­λο­γι­κή ερ­μη­νεί­α της φύ­σης, τον ι­δε­α­λι­σμό, την με­τα­κλασ­σι­κή πε­ρί­ο­δο (Στω­ϊ­κοί, Ε­πι­κού­ρειοι), τον νε­ο­πλα­τω­νι­σμό.

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι στην Ευ­ρώ­πη, ως προς τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, κυ­ριαρ­χούν πολ­λές εκ­φρά­σεις του ελ­λη­νι­σμού.

Κυ­ρί­ως ο πα­γα­νι­σμός, ο ορ­θο­λο­γι­σμός, ο ι­δε­α­λι­σμός και ο μυ­στι­κι­σμός. Γε­νι­κά μπο­ρεί κα­νείς να ε­ντο­πί­ση τό­σο το α­πολ­λώ­νειο πνεύ­μα του ελ­λη­νι­σμού με τον ορ­θο­λο­γι­σμό, ό­σο και το διο­νυ­σια­κό στοι­χεί­ο του με τον εκ­στα­σια­σμό. Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι δύ­σκο­λο να ο­ρί­σου­με ποιά έκ­φρα­ση ελ­λη­νι­σμού έ­χει ε­πη­ρε­ά­σει την Ευ­ρώ­πη ο ε­ξελ­λη­νι­σμέ­νος Χρι­στια­νι­σμός (Χάρ­νακ) ή ο εκ­χρι­στια­νι­σμέ­νος ελ­λη­νι­σμός (Φλω­ρόφ­σκι).

Δεν θα ή­θε­λα, ό­μως, να εί­μαι α­παι­σι­ό­δο­ξος. Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω ό­τι ό­πως ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων εκ­φρα­ζό­ταν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, έ­τσι και σε μια φά­ση του βί­ου του ε­μπο­τί­σθη­κε α­πό την Ορ­θο­δο­ξί­α των Πα­τέ­ρων και εκ­φρά­ζε­ται ως ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση. Ου­σια­στι­κά, τα ο­ντο­λο­γι­κά και κο­σμο­λο­γι­κά ε­ρω­τή­μα­τα που έ­θε­ταν οι αρ­χαί­οι φι­λό­σο­φοι α­πα­ντή­θη­καν α­πό την α­πο­κα­λυ­πτι­κή θε­ο­λο­γί­α των Πα­τέ­ρων της Εκ­κλη­σί­ας.

Προ­σω­πι­κά θε­ω­ρώ ό­τι σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη υ­πάρ­χουν θε­ο­λό­γοι που εκ­φρά­ζουν αυ­τήν την Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, κα­θώς ε­πί­σης υ­πάρ­χουν και πολ­λοί που την α­να­ζη­τούν.

Εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για την α­ξί­α του αν­θρώ­που, την οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, την α­πο­δο­χή του άλ­λου, τον σε­βα­σμό της ε­λευ­θε­ρί­ας, την α­πο­φυ­γή του φο­ντα­με­λι­σμού, κυ­ρί­ως εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για έ­ναν ι­διαί­τε­ρο τρό­πο προ­σέγ­γι­σης του Θε­ού, που εί­ναι η ι­ε­ρά η­συ­χί­α, αυ­τό που πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και βέ­βαια μια πα­ρά­δο­ση που α­ντι­με­τω­πί­ζει τα πνευ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του αν­θρώ­που, ό­πως εί­ναι το νό­η­μα της ζω­ής και του θα­νά­του.

Ε­πί­σης, με­λε­τώ­ντας τα κεί­με­να των α­γί­ων Πα­τέ­ρων, τον τρό­πο συ­γκρο­τή­σε­ως των κα­τά τό­πους Εκ­κλη­σι­ών που δια­σώ­ζουν τα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κά πρό­τυ­πα συ­να­ντού­με την δια­φο­ρά της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό φε­ου­δα­λι­σμό.

Κυ­ρί­ως η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα έ­χει α­νά­γκη ό­χι α­πλώς α­πό τον ελ­λη­νι­σμό, αλ­λά α­πό την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση σε δύ­ο ση­μεί­α.

Το πρώ­το εί­ναι η έν­νοια του προ­σώ­που στον Θε­ό, που α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στον θε­ό της δυ­τι­κής με­τα­φυ­σι­κής (Θω­μάς Α­κι­νά­της) και του φε­ου­δα­λι­σμού (Άν­σελ­μος Κα­ντερ­βου­ρί­ας), και η αξία του ανθρώπου.

Και το δεύ­τε­ρο που έ­χει α­νά­γκη σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη εί­ναι η η­συ­χα­στι­κή-νη­πτι­κή πα­ρά­δο­ση με ό­λη την ση­μα­σί­α της λέ­ξε­ως, ό­πως πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και την ο­ποί­α με­τέ­φρα­σε στην αγ­γλι­κή γλώσ­σα οι P­a­l­m­er S­h­e­r­r­a­rd και W­a­re κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του Νο­μπε­λί­στα ποι­η­τή E­l­i­ot. Φυ­σι­κά αυ­τό δεν έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με την θεί­α Ευ­χα­ρι­στί­α και την Εκ­κλη­σί­α, αλ­λά εί­ναι η α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση βι­ώ­σε­ως και με­το­χής της.

Αυ­τό έ­χει α­νά­γκη ο σύγ­χρο­νος δυ­τι­κός και ευ­ρω­παί­ος άν­θρω­πος και αυ­τό το γνω­ρί­ζω α­πό προ­σω­πι­κή πεί­ρα. Ό­σοι α­γά­πη­σαν την Ελ­λά­δα και την Ορ­θο­δο­ξί­α το έ­κα­ναν μέ­σα α­πό νη­πτι­κούς Πα­τέ­ρες, μέ­σα α­πό πα­λαιούς και συγ­χρό­νους Στά­ρετς, μέ­σα α­πό την γνω­ρι­μί­α τους με το Ά­γιον Ό­ρος που εκ­φρά­ζει αυ­τήν την πα­ρά­δο­ση.

Έ­τσι η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα δεν θέ­λει α­πλώς ι­δε­ο­λο­γί­α, με­τα­φυ­σι­κή, κοι­νω­νιο­λο­γί­α και ω­ραί­ες λέ­ξεις, δεν θέ­λει α­πλώς την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση, αλ­λά χρειά­ζε­ται την ζω­ή που εκ­φρά­ζει η Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, θέ­λει έ­ναν ελ­λη­νι­σμό που έ­χει βα­πτι­σθή στην ορ­θό­δο­ξη η­συ­χα­στι­κή θε­ο­λο­γί­α.

Αυ­τό φαί­νε­ται α­πό τα ρεύ­μα­τα του υ­παρ­ξι­σμού, του σου­πε­ρε­α­λι­σμού και της ψυ­χα­νά­λυ­σης.

Έ­τσι, ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν εί­μα­στε οι φτω­χοί συγ­γε­νείς στην Ευ­ρώ­πη, δεν εί­μα­στε οι χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι, αλ­λά ε­κεί­νοι που δια­θέ­του­με μια δυ­να­τή πα­ρά­δο­ση και μπο­ρού­με να νο­η­μα­το­δο­τή­σου­με τον βί­ο πολ­λών αν­θρώ­πων που α­να­ζη­τούν κά­τι κα­λύ­τε­ρο. Δεν πρέ­πει να αι­σθα­νό­μα­στε ό­τι βρι­σκό­μα­στε σε υ­πο­δε­έ­στε­ρη θέ­ση λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης, αλ­λά ό­τι δια­θέ­του­με μια υ­ψη­λή μορ­φή πο­λι­τι­σμού.

4. Η οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση

Τόν τε­λευ­ταί­ο και­ρό λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης που πα­ρα­τη­ρεί­ται στην Ελ­λά­δα, αλ­λά και σε άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, γί­νε­ται πο­λύς λό­γος, άλ­λο­τε για την αλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ των Κρα­τών, άλ­λο­τε για την α­πο­μά­κρυν­ση της Ελ­λά­δος α­πό την νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης.

Σί­γου­ρα εί­ναι έ­να με­γά­λο πρό­βλη­μα που σχε­τί­ζε­ται με δύ­ο ε­πί μέ­ρους προ­ο­πτι­κές.

Η πρώ­τη εί­ναι αν θα πα­ρα­μεί­νη η έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης στον οι­κο­νο­μι­κό πα­ρά­γο­ντα ή θα προ­χω­ρή­ση και στην πο­λι­τι­κή έ­νω­ση. Πά­ντως, ό­λες οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται α­φο­ρούν την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης και ό­χι την πο­λι­τι­κή. Καί, βέ­βαια, αυ­τή η οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­ση έ­χει σχέ­ση με κυ­ρί­αρ­χα Κρά­τη και υ­πο­τε­λή-προ­τε­κτο­ρά­τα και εύ­κο­λα υ­πο­νο­μεύ­ε­ται, α­φού το χρή­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα δεν έ­χουν χρο­νι­κή διάρ­κεια.

Η δεύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή, συ­νέ­χεια της προ­η­γου­μέ­νης, εί­ναι «άν θα γί­νη πλή­ρως οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Ευ­ρώ­πης ή θα μεί­νη έ­να εί­δος μο­ντέρ­νας Α­γί­ας Ρω­μα­ϊ­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, έ­να συ­νον­θύ­λευ­μα με­τα­βλη­τής γε­ω­γρα­φί­ας, που αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα δια­λυ­θή» (N­i­a­ll F­e­r­g­u­s­on, κα­θη­γη­τής του Χάρ­βαρ­ντ, Τα Νέ­α, 10-11 Μαρ­τί­ου 2012). Η ε­πι­κρά­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας στην Ευ­ρώ­πη δεί­χνει την τά­ση για μο­νο­κρα­το­ρί­α.

Η α­λή­θεια, ό­μως, εί­ναι ό­τι και ε­μείς οι Έλ­λη­νες λέ­με ό­τι α­νή­κου­με στην Ευ­ρώ­πη, εί­μα­στε μέ­λος της νο­μι­σμα­τι­κής Έ­νω­σης και ό­μως δεν συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε ως Ευ­ρω­παί­οι, δεν έ­χου­με ε­παρ­κή θε­σμι­κή ορ­γά­νω­ση και πει­θαρ­χί­α στους νό­μους και το δί­καιο, αλ­λά στην χώ­ρα μας κυ­ριαρ­χεί ο νό­μος του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και η τά­ση υ­πο­νό­μευ­σης των αρ­χών του δι­καί­ου και της νο­μι­μό­τη­τας.

Γε­νι­κά, πρέ­πει να ση­μει­ω­θή ό­τι στην Ευ­ρώ­πη ε­πι­κρα­τεί ο ου­μα­νι­σμός, η α­δια­φο­ρί­α και η α­πρό­σω­πη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα. Ως προς τον Χρι­στια­νι­σμό η Ευ­ρώ­πη α­πο­τε­λεί­ται α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό των Πα­πι­κών, τον η­θι­κι­σμό των Προ­τε­στα­ντών και μέ­σα σε αυ­τήν υ­πάρ­χουν και μι­κρά πο­σο­στά ορ­θο­δο­ξί­ας.

Αυ­τή η διαί­ρε­ση έ­χει σχέ­ση με την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δι­ό­τι η κε­φα­λαιο­κρα­τί­α κυ­ριαρ­χεί ε­κεί που ε­πι­κρα­τεί ο Καλ­βι­νι­σμός, ο ο­ποί­ος στη­ρί­ζε­ται στα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, ό­πως έ­χει υ­πο­στη­ρί­ξει με ε­πι­χει­ρή­μα­τα ο Μάξ Βέ­μπερ.

Σί­γου­ρα τα προ­βλή­μα­τα σή­με­ρα εί­ναι πο­λυ­σύν­θε­τα, παί­ζο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια, κυ­ριαρ­χεί το δί­καιο του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και μέ­σα σε αυ­τό ε­μπλέ­κε­ται και η προ­σω­πι­κή ι­στο­ρί­α του κα­θε­νός μας.

Μιά προ­σέγ­γι­ση γε­ω­πο­λι­τι­κή έ­χει σχέ­ση με την ά­νο­δο του οι­κο­νο­μι­κού ε­πι­πέ­δου των α­να­το­λι­κών χω­ρών. Με­τά τον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο οι δυ­τι­κοί με­τέ­φε­ραν τα κε­φά­λαιά τους στην Ι­α­πω­νί­α, την Κί­να, την Τα­ϊ­βάν κλπ., ε­πει­δή το κό­στος πα­ρα­γω­γής στις χώ­ρες αυ­τές ή­ταν χα­μη­λό.

Αυ­τό εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα αφ' ε­νός μεν να α­νε­βή το οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο των α­να­το­λι­κών λα­ών και να γε­μί­ση η δυ­τι­κή α­γο­ρά α­πό τα προ­ϊ­ό­ντα τους, αφ' ε­τέ­ρου δε να κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α των δυ­τι­κών χω­ρών.

Έ­τσι, α­πό ό,τι φαί­νε­ται ε­πι­δι­ώ­κε­ται η με­τα­φο­ρά των κε­φα­λαί­ων α­πό την Α­να­το­λή στην Δύ­ση, για να ε­πέλ­θη μια ι­σορ­ρο­πί­α στην οι­κο­νο­μι­κή α­γο­ρά. Αλ­λά για να γί­νη αυ­τό πρέ­πει να κα­τέ­βουν και γε­νι­κά το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος ζω­ής του αν­θρώ­που.

Πά­ντως, το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης στη­ρί­ζε­ται σε οι­κο­νο­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες και σφυ­ρη­λα­τεί­ται α­πό πο­λι­τι­κά πρό­τυ­πα έ­ξω α­πό την ελ­λη­νορ­θο­δο­ξί­α, ή­τοι δια­κα­τέ­χε­ται α­πό τον ά­θε­ο ου­μα­νι­σμό και τον δυ­τι­κό Χρι­στια­νι­σμό με ό­λες τις δια­κλα­δώ­σεις του.

Πι­θα­νόν ό­σοι Ορ­θό­δο­ξοι θέ­λουν να θε­ω­ρού­νται Ευ­ρω­παί­οι α­πο­γα­λα­κτί­ζο­νται α­πό την ι­διαί­τε­ρη πο­λι­τι­στι­κή και πνευ­μα­τι­κή ι­διο­μορ­φί­α και ταυ­τό­τη­τά τους. Ί­σως αυ­τό συ­νι­στά μια σύγ­χρο­νη προ­δο­σί­α.

5. Η ου­το­πί­α της ε­νό­τη­τας της Ευ­ρώ­πης

Ό­λοι οι α­να­λυ­τές πι­στεύ­ουν ό­τι το πρό­βλη­μα της Ευ­ρώ­πης δεν εί­ναι η Ελ­λά­δα μό­νον, ού­τε με­ρι­κές Χώ­ρες του νό­του, αλ­λά γε­νι­κά το ό­λο οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρώ­πης και ει­δι­κό­τε­ρα η Ευ­ρω­ζώ­νη. Η Ε­φη­με­ρί­δα «Ε­στί­α» σε κύ­ριο άρ­θρο της (28-11-2011) ε­πι­σή­μα­νε το γε­γο­νός ό­τι η Ευ­ρω­ζώ­νη εί­ναι υ­πό διά­λυ­ση και γε­νι­κό­τε­ρα το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης εί­ναι σφα­λε­ρό. Θε­ω­ρεί ό­τι οι «ου­μα­νι­στές της Η­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης και αρ­χι­τέ­κτο­νες του ση­με­ρι­νού οι­κο­δο­μή­μα­τος δι­έ­πρα­ξαν ι­στο­ρι­κά λά­θη». Ε­πι­ση­μαί­νει δε τρί­α α­πό αυ­τά.

Το πρώ­το λά­θος ή­ταν ό­τι η δι­εύ­ρυν­ση της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και η έ­ντα­ξη νέ­ων Κρα­τών έ­γι­νε χω­ρίς να δια­σφα­λι­σθή α­πό την αρ­χή η λει­τουρ­γί­α της.

«Η Ε­ΟΚ των 6 κρα­τών-με­λών που προ­έ­κυ­ψε την δε­κα­ε­τί­α του 50 με την Συν­θή­κη της Ρώ­μης δι­ευ­ρύν­θη­κε την δε­κα­ε­τί­α του 70 σε 9 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 80 σε 12 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 90 σε 15 κρά­τη και την δε­κα­ε­τί­α του 2000 σε 27 κρά­τη.

Άλ­λο εί­ναι να λαμ­βά­νο­νται α­πο­φά­σεις α­πό η­γέ­τες 6 ή 10 κρα­τών που έ­χουν λί­γο-πο­λύ κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα και άλ­λο να πρέ­πει να συμ­φω­νή­σουν 27 η­γέ­τες κρα­τών με τό­σο α­ντι­κρου­ό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα.

Άλ­λα ε­πι­δι­ώ­κουν σή­με­ρα η Γερ­μα­νί­α και τα α­νε­πτυγ­μέ­να κρά­τη του Βορ­ρά, άλ­λα τα κρά­τη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του και άλ­λα τα πρώ­ην κομ­μου­νι­στι­κά της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια και χω­ρίς συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­νό­νες εί­ναι α­δύ­να­τον να χα­ρα­χθή κοι­νή πο­λι­τι­κή».

Το δεύ­τε­ρο ι­στο­ρι­κό λά­θος α­να­φέ­ρε­ται στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα το ο­ποί­ο θα δι­έ­πη την λει­τουρ­γί­α της.

«Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 άρ­χι­σε να κα­ταρ­τί­ζε­ται ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­νώ­σε­ως.

Το 2003, ό­ταν υ­πε­γρά­φη στην Α­θή­να η συν­θή­κη προ­σχω­ρή­σε­ως των δέ­κα νέ­ων κρα­τών με τα ο­ποί­α η Ε. Ε. θα δι­ευ­ρύ­νε­το α­πό 15 σε 25 μέ­λη, ο αρ­χι­τέ­κτων του Συ­ντάγ­μα­τος και πρώ­ην Πρό­ε­δρος Ζι­σκάρ ντ’ Ε­σταίν ρω­τή­θη­κε για­τί δεν προ­η­γεί­το η ψή­φι­σις του Ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος της δι­ευ­ρύν­σε­ως.

Α­πά­ντη­σε ό­τι για λό­γους δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τος ή­ταν ορ­θό­τε­ρο να έ­χουν συμ­φω­νή­σει στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα ό­λα τα κρά­τη-μέ­λη και ό­χι αυ­τό να έ­χη κα­ταρ­τι­σθή μό­νον α­πό τα πα­λαιά 15 κρά­τη-μέ­λη, τα δε υ­πό έ­ντα­ξιν 10 κρά­τη-μέ­λη να κλη­θούν να το υ­πο­γρά­ψουν εκ των υ­στέ­ρων.

Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν τε­λι­κώς να κα­τα­ψη­φι­σθή το Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα και η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­σις να ε­πε­κτα­θή χω­ρίς να δια­θέ­τη Κα­τα­στα­τι­κό Χάρ­τη».

Το τρί­το ση­μα­ντι­κό λά­θος ε­ντο­πί­ζε­ται στην διά­κρι­ση με­τα­ξύ της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

«Πού α­κού­σθη­κε να λει­τουρ­γή μί­α οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­σις 27 χω­ρών (η Ε. Ε.) και εξ αυ­τών να έ­χουν κοι­νό νό­μι­σμα μό­νον οι μι­σές ή λί­γες πε­ρισ­σό­τε­ρες;

Ό­ταν θε­σπί­σθη­κε το 2002 το ε­νιαί­ο νό­μι­σμα συμ­με­τέ­σχον σε αυ­τό 12 κρά­τη, τα ο­ποί­α σή­με­ρα έ­χουν γί­νει 17.

Ό­μως στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση υ­πάρ­χουν και δε­δη­λω­μέ­νοι πο­λέ­μιοι του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, ό­πως η Βρε­ταν­νί­α. Ά­ρα­γε πώς να λει­τουρ­γή­ση σω­στά το σύ­στη­μα ό­ταν οι μι­σοί εί­ναι ε­ντός και οι άλ­λοι μι­σοί ε­κτός; Βλέ­πε­τε τί γί­νε­ται κά­θε φο­ρά που συ­νέρ­χο­νται οι Ευ­ρω­παί­οι η­γέ­τες στις Βρυ­ξέλ­λες. Άλ­λη σύ­σκε­ψις σε ε­πί­πε­δο Ευ­ρω­πα­ϊ­κού Συμ­βου­λί­ου, ό­που συμ­με­τέ­χουν και τα 27 κρά­τη-μέ­λη, άλ­λη σύ­σκε­ψις στο ε­πί­πε­δο του E­u­r­o­g­r­o­up, ό­που συμ­με­τέ­χουν τα 17 κρά­τη-μέ­λη της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Πώς να υ­πάρ­ξη σύν­θε­σις και να λη­φθούν α­πο­φά­σεις υ­πό τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις;­».

Αυ­τά τα τρί­α καί­ρια λά­θη, «ως προς την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή και την ε­ξέ­λι­ξη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος» μέ­χρι τώ­ρα δεν ή­ταν εμ­φα­νή και δεν δια­κύ­βευ­αν την ύ­παρ­ξή της. Τώ­ρα ό­μως έ­χουν αλ­λά­ξει τα πα­γκό­σμια δε­δο­μέ­να. Η «Ε­στί­α» ε­πι­ση­μαί­νει: «Τώ­ρα ό­μως η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­σις πλήτ­τει κυ­ρί­ως την Ευ­ρώ­πη.

Οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές οι­κο­νο­μί­ες δεν εί­ναι σε θέ­ση να α­ντα­γω­νι­σθούν τις α­να­πτυσ­σό­με­νες οι­κο­νο­μί­ες των κρα­τών της Ά­πω Α­να­το­λής και χά­νουν διαρ­κώς με­ρί­διο στον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό ει­σο­δη­μά­των, πλού­του και θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Για να α­ντι­με­τω­πι­σθή η κα­τά­στα­σις χρειά­ζε­ται να υ­πάρ­χουν κοι­νοί στό­χοι και πο­λι­τι­κή.

Τέ­τοιο πράγ­μα λοι­πόν, σή­με­ρα δεν υ­πάρ­χει. Άλ­λα θέ­λουν οι Γάλ­λοι και οι Γερ­μα­νοί, άλ­λα οι α­δύ­να­μες χώ­ρες. Έ­τσι, του­λά­χι­στον σε ό,τι α­φο­ρά το κοι­νό νό­μι­σμα, κοι­νή πο­λι­τι­κή δεν υ­πάρ­χει.

Υ­πό τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες λει­τουρ­γί­ας της, η Ευ­ρω­ζώ­νη δεν φαί­νε­ται να μπο­ρή να ε­πι­βι­ώ­ση. Η πα­γκό­σμια κρί­σις ο­ξύ­νε­ται, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη εί­ναι υ­περ­χρε­ω­μέ­να (μέ αιχ­μή την Ελ­λά­δα), οι χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κές α­γο­ρές πι­έ­ζουν και αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού, η δε Ευ­ρώ­πη ως ε­νιαί­α ο­ντό­της α­δυ­να­τεί να λά­βη α­πο­φά­σεις.

Πα­ρά τις πρω­το­βου­λί­ες Μέρ­κελ-Σαρ­κο­ζύ για την δη­μιουρ­γί­α νέ­ου Συμ­φώ­νου, ό­λα δεί­χνουν ό­τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα κλο­νί­ζε­ται εκ θε­με­λί­ων. Ει­δι­κώς δε η Ευ­ρω­ζώ­νη τε­λεί υ­πό διά­λυ­σιν».

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης ή­δη πριν τριά­ντα (30) πε­ρί­που χρό­νια, το έ­τος 1975, έ­γρα­φε: «Ως εί­ναι σή­με­ρον η τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σα Ευ­ρώ­πη ου­δέ­πο­τε θα ε­νω­θή δι­ό­τι κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό το ρα­τσι­στι­κόν, φυ­λε­τι­κόν, δια­σπα­στι­κόν, ευ­δαι­μο­νι­στι­κόν και ε­κμε­ταλ­λευ­τι­κόν πνεύ­μα των Τευ­τό­νων το ο­ποί­ον α­να­ζη­τεί την κα­θυ­πό­τα­ξιν και ε­κμε­τάλ­λευ­σιν των λα­ών υ­πό μι­κρών ι­διο­τε­λών ο­μά­δων».

Έ­τσι, θε­ω­ρού­σε ου­το­πί­α την έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης με τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, αλ­λά θε­ω­ρού­σε λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό να ε­πι­χει­ρη­θή ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης με βά­ση τους Ρω­μαί­ους προ­γό­νους των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών, στους ο­ποί­ους ε­πι­κρά­τη­σε το «ρω­μαί­ϊ­κον φι­λό­τι­μον ως θε­μέ­λιον μιας α­πο­τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σης δυ­τι­κής Ρω­μαιο­σύ­νης», ο­πό­τε «θά αμ­βλυν­θή ο ευ­δαι­μο­νι­σμός, ο ε­γω­κε­ντρι­σμός και η ι­διο­τέ­λεια των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­παί­ων». Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο υ­πο­στή­ρι­ζε ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση πρέ­πει να γί­νη με βά­ση την Ρω­μη­ο­σύ­νη που υ­πήρ­χε αι­ώ­νες στην Δύ­ση. Έ­γρα­φε: «Η πα­λαιά Φρα­γκιά δεν υ­πάρ­χει πλέ­ον.

Η εν τη Δύ­σει α­πό­γο­νοι των Ρω­μαί­ων ό­χι μό­νον α­νέ­τρε­ψαν την τα­ξι­κή ευ­γέ­νειαν και θε­ο­λο­γί­αν του φε­ου­δα­λι­σμού των κα­τα­κτη­τών των, αλ­λά εί­ναι ώ­ρι­μοι δι’ ε­πά­νο­δον εις την Ρω­μαιο­σύ­νην των προ­γό­νων των, την ο­ποί­αν οι εν Α­να­το­λή Ρω­μαί­οι δια­τη­ρούν μέ­χρι σή­με­ρον με το πλή­θος των πο­λι­τι­στι­κών των εκ­δη­λώ­σε­ων, το ο­ποί­ον υ­πήρ­χε και εις την δυ­τι­κήν Ρω­μαιο­σύ­νην».

Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι ου­το­πί­α να κά­νη κα­νείς λό­γο για πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή Έ­νω­ση σή­με­ρα της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό εί­ναι το ό­ρα­μα μή­πως δια μέ­σου της κοι­νής αρ­χαί­ας ρω­μαί­ϊ­κης πο­λι­τι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, που α­να­ζη­τεί­ται α­πό πολ­λούς Ευ­ρω­παί­ους, ε­πι­τευ­χθή κά­ποια πο­λι­τι­στι­κή ε­νό­τη­τα.

Πά­ντως, αν δεν τε­θή η Έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης σε πνευ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­στι­κή βά­ση θα κα­ταρ­ρεύ­ση, α­φού τα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, που στη­ρί­ζο­νται στο συμ­φέ­ρον και την ευ­δαι­μο­νί­α δεν μπο­ρούν να τί­θε­νται ως βά­ση ε­νώ­σε­ως.

Αλ­λά πώς μπο­ρεί να υ­πάρ­ξη κοι­νή πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση σε μια κοι­νω­νί­α πο­λι­τι­στι­κά δια­σπα­σμέ­νη;

Ο προ­βλη­μα­τι­σμός εί­ναι έ­ντο­νος. Πώς μπο­ρεί η γερ­μα­νι­κή νο­ο­τρο­πί­α να κα­τα­λά­βη την α­ντί­στοι­χη ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και το α­ντί­στρο­φο; Α­να­γκα­στι­κά, λοι­πόν, η βά­ση έ­νω­σης της Ευ­ρώ­πης θα στη­ρί­ζε­ται στο χρή­μα που θα προ­κα­λή συ­νε­χείς σει­σμι­κές δο­νή­σεις και διαρ­κείς συ­γκρού­σεις, έ­ως ό­του το οι­κο­δό­μη­μα κα­ταρ­ρεύ­σει.

Τε­λι­κά και ε­μείς οι Έλ­λη­νες α­ντί να τα πε­ρι­μέ­νου­με ό­λα α­πό τους άλ­λους και α­ντί να ζού­με ως φτω­χο­συγ­γε­νείς, άς μά­θου­με κά­πο­τε να ερ­γα­ζό­μα­στε για την θε­σμι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση του Κρά­τους, άς α­πο­βά­λου­με την ευ­δαι­μο­νι­στι­κή και φί­λαυ­τη νο­ο­τρο­πί­α μας και άς καυ­χό­μα­στε για την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­σή μας που εί­ναι α­τί­μη­τος θη­σαυ­ρός και πρέ­πει να δια­πο­τί­ζη ό­λη μας την ζω­ή.–

Πηγή: romfea.gr

[Νίκος]

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ούτε κατάρα ούτε πανάκεια
8 Ιουνίου 2012 - γράφει ο Anargyros Filotas



Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απάντηση σε όλα τα προβλήματα του λαού μας. Κανείς Χριστιανός φαντάζομαι δεν πιστεύει ότι υπάρχει επί της γης άνθρωπος ή φορέας που είναι λύση για όλα του τα προβλήματα. Όλοι έχουμε την ελπίδα μας στον Κύριο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα προτερήματά της και τα μειονεκτήματά της είναι μια από τις λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Μέχρι τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας και η ένταξη στο ευρώ οικονομική επιλογή. Για να πούμε ότι δεν αποτελούν πλέον λύση πρέπει:
1. Να έχουμε αποδείξεις ότι αυτή η λύση έχει αποτύχει με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. Να έχουμε βρει άλλη καλύτερη λύση.

Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως οργανισμός, δεν αποτελείται από συγκεκριμένους ανθρώπους, για να μπορεί κάποιος να της προσάψει χαρακτηρισμούς και κρίσεις (νεοεποχίτες κλπ). Οι αποφάσεις και οι πολιτικές διαμορφώνονται από τους στιγμιαίους συσχετισμούς των ανθρώπων που εκπροσωπούν τα διάφορα μέλη, οι οποίοι εξαρτώνται και από τη θέληση των λαών, επομένως και από δική μας παρέμβαση.

Δυστυχώς τα προβλήματα που έχουμε μέχρι σήμερα στις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη προκλήθηκαν από τα δικά μας λάθη και εν πολλοίς τη δική μας ηθική και πνευματική κατάπτωση. Αυτή δεν προκλήθηκε από τη σχέση μας με τους Ευρωπαίους, εκτός αν τους χρεώνουμε ότι μας έδωσαν πολλά λεφτά, χωρίς να πολυεξετάσουν τι τα κάναμε. Η ηθική και πνευματική κατάπτωσή μας προκλήθηκε από τα πάθη μας και ιδιαίτερα επειδή ξεχάσαμε το Θεό και αγαπήσαμε πολύ αυτό τον κόσμο, με τις πρόσκαιρες ηδονές του, και τη δόξα των ανθρώπων.

Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται και το κλειδί της σωτηρίας μας, τόσο από την παρούσα κρίση όσο και από τον πνευματικό θάνατο. Δηλαδή, πρέπει να μετανοήσουμε και να ξαναβρούμε το Θεό και τις Παραδόσεις μας σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Τότε μόνο μπορούμε να τοποθετήσουμε τις σχέσεις μας γενικότερα με τον κόσμο και τους άλλους λαούς και ειδικότερα με την Ε.Ε, στις σωστές βάσεις.

Αν τα δικά μας λάθη τα φορτώνουμε σε άλλους, τότε παραμένουμε αμετανόητοι και κινδυνεύουμε με ολοκληρωτική καταστροφή και προσωπική και εθνική.

Αυτό πιστεύω, ότι είναι το μήνυμα που πρέπει να εκπέμπουν όλοι οι άνθρωποι, κληρικοί ή λαϊκοί, που θέλουν να καθοδηγήσουν σωστά το λαό. Δεν έχει κανένα νόημα να κουνάμε το δάχτυλο στους ηγέτες ή τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης, επειδή η κατάντια μας είναι δικό μας δημιούργημα και όχι δικό τους.

Ποιοι είναι αυτοί που μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας; Έχουν όνομα; Δεν έχει κανένα νόημα να κατηγορούμε τη βοή του ανέμου, επειδή φυσά πάνω μας. Κάθε μέλος της Ε.Ε. φροντίζει στην καλύτερη περίπτωση τα συμφέροντα του λαού του, όπως νομίζει. Ας κάνουμε κι εμείς το ίδιο.

Καμιά από τις αλλαγές που αφορούν τα θέματα πίστεως δεν προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή η ανεξιθρησκεία είναι επιταγή του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή βγήκε μια απόφαση για απόσυρση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία, η Ιταλία προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και κέρδισε την επαναφορά τους. Επομένως, ότι αλλαγές έχουν γίνει στην Ελλάδα κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας δεν προέρχονταν από την Ε.Ε., αλλά από τα δικά μας καλόπαιδα.

Όσο για τα οικονομικά και τη σημερινή οικονομική μας εξαθλίωση, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να τη χρεώσουμε στην Ε.Ε. Αντίθετα οι άνθρωποι (όχι από την καλή τους την καρδιά) μας έδωσαν τα τελευταία 30 χρόνια πακτωλούς χρημάτων, υποτίθεται για να βοηθήσουν στην πρόοδό μας, αλλά εμείς, με κύρια ευθύνη των λαϊκίστικων ηγεσιών μας, τα ρίξαμε στην κατανάλωση και στις τσέπες των επιτήδειων. Σήμερα μας θεωρούν "κακά παιδιά" και αναξιόπιστους εταίρους. Φταίνε αυτοί γι αυτό ή εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα; Βεβαίως το να στέκονται απέναντί μας με τιμωρητική διάθεση δεν βοηθά ούτε εμάς ούτε εκείνους. Πρέπει όμως να τους πείσουμε, ότι στ' αλήθεια καταλάβαμε τα λάθη μας και έχουμε σκοπό να τα διορθώσουμε. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι όντως κάναμε λάθη και να πάψουμε να φορτώνουμε όλα τα στραβά κουλούρια στους άλλους.

Για δείτε το λίγο απ' τη δική τους οπτική γωνία. Και σπαταλούσαμε τόσα χρόνια τους πόρους της Ε.Ε. για να καλοπερνάμε και φωνάζουμε κι από πάνω ότι φταίνε αυτοί.

Αν δεν κοιτάξουμε προς τα μέσα, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο καθένας μέσα του και όλοι μαζί στο εσωτερικό της χώρας, για τις αιτίες, αλλά κοιτάμε πάντα προς τα έξω, δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε λύση στα προβλήματά μας.

[Achilleas]

Kάποτε ίσως πραγματοποιηθεί η ενότητα των Ευρωπαϊκών κρατών, κάτι σαν Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (Η.Π.Ε.).
Τώρα όμως η Ευρώπη είναι μία γεωγραφική περιοχή με διάφορα κράτη, το καθένα με τη δικιά του κουλτούρα και θρησκεία (επικρατεί ο χριστιανισμός με όλες τις αποχρώσεις του, αλλά έχουμε και δυναμική εισβολή από το ισλάμ). Για ποια Ευρώπη μιλούμε?
Τι εκπροσωπεί σήμερα στην πολιτική πραγματικότητα η Ευρώπη σε σχέση με τους κολοσσούς των ΗΠΑ της Ρωσσίας της Κίνας? Αποτελεί απλά ένα κοινό πεδίο οικονομικής δραστηριότητας διαφόρων κρατών, ένα από τα οποία είναι και η Ελλάδα και τίποτε άλλο.
Στο μέλλον, δεν αποκλείεται η Ευρώπη να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, αλλά προς το παρόν είναι ανίσχυρη από πολιτικής άποψης. Τα διάφορα ευρωπαϊκά συμβούλια που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση, τα βλέπω σαν καφενεία συζητήσεων για να περνά η ώρα. Οικονομικώς μόνο είναι ισχυρή και ανήκει στους G20.
Όσον αφορά την Ελλάδα, αυτή γαιωπολιτικώς δεν ανήκει στην Ευρώπη. Μια ματιά στο χάρτη και θα δει κανείς ότι αυτή ανήκει στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, η οποία κατοικείται από διάφορους λαούς, οι οποίοι όμως είχαν κοινή ιστορική εξέλιξη. Ούτε πολιτιστικώς ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη, γιατί δημιούργησε μόνη της πολιτισμό και μάλιστα περίλαμπρο, τον οποίο διοχέτευσε στην Ευρώπη. Άρα, ούτε πολιτιστικώς ανήκει σ' αυτή.
Θρησκευτικώς μήπως? Η θρησκεία μας, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η ονομασία της και μόνο την διαφοροποιεί γεωγραφικά από τις δυτικές εκκλησίες, αλλά και πνευματικά δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τον παπικό σχολαστικισμό, ούτε με την Ηθική των Προτεσταντών, όπως ανέφερες και εσύ Νίκο.
Το μόνο λοιπόν που μένει είναι το οικονομικό όφελος που έχει η Ελλάδα από τη νομισματική ένωση της Ευρώπης στην οποία ήδη ανήκει. Αν όμως φύγουμε τι κάνουμε? Θα τολμήσω τέλος να πω γι αυτή την περίπτωση, μία εναλλακτική λύση:
Σε περίπτωση που μας διώξουν από τη Ε.Ε., μπορούμε να στραφούμε στους Άραβες και Αφρικανούς. Οικονομικώς οι φυσικοί μας φίλοι δεν θα είναι οι Ευρωπαίοι, αλλά οι Άραβες και οι Αφρικανοί, γιατί σ' αυτούς μπορούμε να εξάγουμε τα λιγοστά προιόντα που παράγουμε. Οικονομικώς επίσης, αλλά κυρίως πολιτικώς, φίλοι μας μπορούν να γίνουν οι Ρώσσοι (κοινή θρησκεία και ιστορική φιλία) ή οι Κινέζοι (παραδοσιακή φιλία και αλληλοεκτίμηση)!

[Νίκος]

Δεν έχεις δίκιο Αχιλλέα ότι η Ελλάδα γεωπολιτικά δεν ανήκει στην Ευρώπη. Θρησκευτικά ίσως είναι ποιο συγγενής με τα Βαλκάνια και τη Ρωσία (μαζί με αρκετές από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης), γεωπολιτικά όμως ανήκει ιστορικά εδώ και 3000 χρόνια στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα η Ευρώπη ξεκίνησε από την Ελλάδα και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στον ελληνικό. Όπως λέει και ο Σεβασμιότατος Ναυπάκτου, από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν να φύγουν όλοι οι άλλοι (πλην ίσως της Ιταλίας) και να παραμείνει ευρωπαϊκή, αν όμως φύγει η Ελλάδα, θα χάσει την ταυτότητά της. Πάνω κάτω κάτι παρόμοιο είχε πει και Ζισκάρ Ντ' Εσταίν όταν μπήκε η Ελλάδα στην ΕυρωπαΙκή Κοινότητα.

[Νίκος]

"Η αγορά δεν αποτελεί μία τυφλή και ανώνυμη δύναμη"
Ανακοίνωση του 3oυ Φόρουμ των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Ευρώπης και του
Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνελεύσεων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας
Ημ. Δημοσίευσης: Jun 13, 2012 - Γραφείο Ειδήσεων Amen.gr



Στο κοινό Ανακοινωθέν τονίσθηκαν, μεταξύ άλλων, τα εξής σημεία:

1) Η Ευρώπη σήμερα διέρχεται μία ιδιαιτέρως σοβαρή κρίση, με τους πολίτες της να υφίστανται τις επιπτώσεις από την ραγδαίως αυξανόμενη ανεργία και την έλλειψη προοπτικής για το μέλλον. Λαμβανομένης υπόψιν της κατάστασης, οι Εκκλησίες επιθυμούν να στείλουν προς πάσα κατεύθυνση ένα μήνυμα εμπιστοσύνης και ελπίδας προς τους πιστούς και όλους τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου. Απαραίτητη κρίνεται η επίδειξη εκ μέρους των πιστών της απαραίτητης εμπιστοσύνης προς την Θεία Πρόνοια και προς την δυνατότητα να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος.

2) Διαμέσου της ιστορίας η Ευρώπη γνωρίζει να προσαρμόζει την πορεία του πεπρωμένου της αντλώντας δύναμη και σοφία απο τις πηγές της Χριστιανικής σκέψης και της ηθικής της Βίβλου, την μοναστική και την πατερική παράδοση και την Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας, που συνιστούν τον αδιαπραγμάτευτο θησαυρό για το σύνολο του ευρωπαϊκού πληθυσμού.

3) Το μήνυμα των Εκκλησιών αφορά τη θέση και το ρόλο του ανθρώπινου προσώπου στην δημιουργία, την κοινωνία και ιδιαιτέρως στην οικονομική ζωή. Οι Χριστιανικές Εκκλησίες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος αποκτά την πληρότητά του μόνον όταν ευρίσκεται σε σχέση και κοινωνία προς τον Θεόν. Προς τούτο, ο άνθρωπος καλείται να ανακαλύψει τον συνδετικό κρίκο που τον ενώνει με τους συνανθρώπους του διά μέσου της κοινωνίας με τον Δημιουργό του.

4) Ως συνέπεια της διαδικασίας της εκκοσμίκευσης, πολλοί Ευρωπαίοι έχουν απομακρυνθεί από τον ουσιώδη σύνδεσμο με τον Θεό και προσπαθούν να εύρουν το νόημα της ζωής αποκλειστικά και μόνο σε ενδοκοσμικό επίπεδο. Οι ιδεολογίες του υλισμού και του ευδαιμονισμού διατυπώνουν τις περιοριστικές αντιλήψεις τους περί του ανθρωπίνου βίου στοχεύοντας στην προαγωγή της ιδέας ότι α) η ευτυχία επιτυγχάνεται διά μέσου της συσσώρευσης πλούτου, β) η ελευθερία συνίσταται στην ικανοποίηση όλων ανεξαιρέτως των επιθυμιών και γ) η κοινωνική ζωή επιτυγχάνεται μέσα από την ευθυγράμμιση όλων των ιδιωτικών συμφερόντων.

5) Οι Εκκλησίες παρατηρούν ότι η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά ανθρωπολογική και πνευματική, καθώς συμπεριλαμβάνει την πολιτιστική και την ηθική σφαίρα, χωρίς βεβαίως να περιορίζεται μόνον στις τελευταίες. Η παρατήρηση αυτή συνάγεται εκ του γεγονότος ότι η δημοσιοοικονομία απέχει πόρρω από την πραγματική οικονομία. Επιπλέον, η οικονομία δεν ευρίσκεται υπό τον έλεγχο της πολιτικής και η πολιτική είναι απομακρυσμένη από την ηθική.

6) Η κοινωνία πρέπει να οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο οποίος από τη φύση του αποτελεί κοινωνικό ον που ολοκληρώνεται πρωτίστως μέσα στην οικογένεια. Απορρίπτουμε τον ατομικισμό που απομονώνει τα πρόσωπα κρατώντας τα σε απόσταση. Κάθε άνθρωπος έχει τον προορισμό του που ορίζεται σε σχέση προς την απέραντη αγάπη του Θεού και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο χειραγώγησης ανάλογα με τα συμφέροντα των πλέον ισχυρών της γης. Από την πλευρά τους, οι Χριστιανοί καλούνται να συνεργάζονται με όλους τους συνανθρώπους τους που διακατέχονται από καλή θέληση ώστε να δημιουργήσουν μία πλέον δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία.

7) Εάν οι Ευρωπαίοι επιθυμούν να υπερβούν την κρίση, σε αλληλεγγύη με τον υπόλοιπο κόσμο, τότε θα πρέπει να κατανοήσουν ότι χρειάζεται μία ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής τους. Για τους πιστούς, τούτο σχετίζεται με την επανάκτηση της προσωπικής σχέσης των με τον Τριαδικό Θεό που αποτελεί κοινωνία αγάπης. Μία τέτοια σχέση πρέπει να κινηθεί πέραν από το επίπεδο της ανθρώπινης σοφίας και της υιοθέτησης απλώς και μόνον ηθικών τινών επιταγών. Η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός υγιούς αισθήματος επίγνωσης της κατάστασης. Οι Ευρωπαίοι καλούνται να προσδώσουν νόημα στις οικονομικές πράξεις υπό το πρίσμα μίας ολικής και όχι μερικής θεώρησης περί του ανθρώπινου προσώπου και της αξιοπρέπειάς του. Τοποθετώντας το ανθρώπινο πρόσωπο στην θέση που του αρμόζει, υποτάσσοντας την οικονομία στις προτεραιότητες της ανάπτυξης και της αλληλεγγύης, κατευθύνοντας τον πολιτισμό προς την αναζήτηση της αλήθειας, δίνοντας την πρέπουσα θέση στην κοινωνία και την δυνατότητα στους πολίτες να ενεργούν προς επίτευξιν του ευ είναι των συνανθρώπων των, οι Ευρωπαίοι θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ανάδυση ενός νέου τύπου σχέσεων εν σχέσει προς το χρήμα, την παραγωγή και την κατανάλωση. Τα προαναφερθέντα συνιστούν αυτό που η Χριστιανική ασκητική παράδοση ορίζει μέσα από την πράξη της νηστείας και της κοινωνίας των αγαθών. Οι Εκκλησίες ενθαρρύνουν τους Χριστιανούς να εντείνουν από κοινού την διακονική τους προσφορά τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να βοηθήσουν όσους διαβιούν σε δύσκολες συνθήκες και να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη μίας πιο δίκαιης κοινωνίας.

8 ) Για την επίτευξη της ως άνω αλλαγής προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην εργασία και την υιοθέτηση πολιτικών που ευνοούν την δημιουργία θέσεων εργασίας. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι σε θέση να ζήσει με αξιοπρέπεια και να αναπτύξει τις δυνατότητές του μέσα από τον χώρο της εργασίας ευρισκόμενος σε αλληλεγγύη με τους συνανθρώπους του Κάθε μορφή διαφθοράς και καταχρήσεως εξουσίας πρέπει να εξαλειφθεί.

9) Η αγορά δεν αποτελεί μία τυφλή και ανώνυμη δύναμη, αλλά τον χώρο όπου χρήσιμα αγαθά και υπηρεσίες ανταλάσσονται με σκοπό την υποστήριξη και προαγωγή της υλικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης των ανθρώπων. Η αγορά πρέπει να ρυθμίζεται κατά τρόπον που θα επιτρέπει την πλήρη ανάπτυξη του ανθρώπινου προσώπου.

10) Δεν είναι πλέον ανεκτή η κατασπατάληση των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος που ζούμε, όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Η κλήση του ανθρώπου είναι να καταστεί υπηρέτης και όχι εξουσιαστής- κυρίαρχος της κτίσης. Στις μέρες μας χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε το τι οφείλουμε στις επερχόμενες γενεές που δεν πρέπει να κληρονομήσουν ένα υποβαθμισμένο και μη κατοικίσιμο περιβάλλον.

11) Στον παγκοσμιοποημένο κόσμο που ζούμε, η κινητήρια δύναμη που κυβερνά τις ζωές των ανθρώπων δεν θα πρέπει να είναι ούτε ο αδιόρατος εξαναγκασμός ούτε ο κοινοτικός εγωισμός, αλλά η επιρροή της πολιτικής και η διαφάνεια έναντι των επιλογών των κοινωνικών δυνάμεων που εκπροσωπούν τα διάφορα κράτη.

12) Επιθυμούμε να εκφράσουμε λόγον ενισχύσεως προς τις κυβερνήσεις των Κρατών και προς όσους τυγχάνουν υπεύθυνοι στους οργανισμούς της Ευρώπης στην προσπάθειά τους να επιτύχουν ένα πλέον δίκαιο δρόμο με σκοπό την υπέρβαση της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης, με έμφαση στις χώρες που υφίστανται τις πλέον οδυνηρές συνέπειες της παρούσας κρίσης.

Πηγή: amen.gr

Σχόλιο: Αν εξαιρέσουμε την απαράδεκτη οικουμενιστική εξομοίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τη ρωμαιοκαθολική αίρεση, υπό τον κοινό τίτλο: "Οι Εκκλησίες" , τα συμπεράσματα της συνάντησης είναι ιδιαίτερα εύστοχα και χρήσιμα.