Όταν τα λόγια μας απέχουν από τις πράξεις μας...

[Domna]

Όταν τα λόγια μας απέχουν από τις πράξεις μας ή αλλιώς όταν αποτυγχάνουμε στις εξετάσεις
Παρασκευή, Φεβρουάριος 10, 2012



Πως συνδέονται τα λόγια μας, οι πράξεις μας με την αποτυχία στις εξετάσεις μας μπορεί να σας φαίνεται παράξενο αλλά θα αντιληφθείτε πολύ σύντομα τι εννοώ.

Αφορμή για την παράθεση των σκέψεών μου σε άρθρο ήταν η παραλίγο απώλεια του τρίτου εκ των τεσσάρων παιδιών μου Αντρέα από περιτονίτιδα το καλοκαίρι που πέρασε. Τώρα που τα πράγματα είναι πιο ήρεμα μου πέρασε από το μυαλό ο τίτλος του άρθρου. Τι εννοώ..

Ξεκίνησα μια πιο πνευματική ζωή εδώ και εννέα χρόνια μέσα σε αυτό τον κυκεώνα των πειρασμών που ζούμε. Στην αρχή με ζήλο στα πνευματικά όπως κάθε αρχάριος. Εκκλησία ανελλιπώς, πολλές φορές σε απόδειπνα, αγρυπνίες. Διάβασα δεν ξέρω και εγώ πόσα πνευματικά βιβλία, αν πω τριακόσια μπορεί να είναι και λίγα, γεμάτες οι βιβλιοθήκες μου. Όσο για συμβουλές, αφειδώς έδινα όταν με ρωτούσαν αλλά και πολλές φορές ακόμα και όταν δεν με ρωτούσαν , έτσι αδιάκριτα. Πόσες φορές επισκέφθηκα το Άγιον Όρος δεν θυμάμαι , μπορεί και τριάντα φορές. Προσωπική σχέση με μοναχούς, ιερείς, με γέροντες…Ο Θείος μου ιερέας, εξάδελφος ιερέας και δεν συμμαζεύεται !!Όλο δόξα τω Θεώ, αλλά πότε; σε καιρό μικρών πειρασμών πάντα, όχι στο μπάμ. Όχι όταν χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Εκεί πάνε όλα, ξεχάστηκαν όλα. Εδώ είναι η απόδειξη, τι σου έμεινε από όλα αυτά που έκανες με κόπο, όλα αυτά που προανέφερα. Εδώ δίνεις εξετάσεις, εδώ έδωσα εξετάσεις, σε απρόοπτο διαγώνισμα. Σε εξέταση χωρίς προειδοποίηση, κεραυνοβόλα. Αποτυχία στις εξετάσεις, κατάρρευση. Που είναι το δόξα τω Θεώ τώρα, εδώ είναι η αξία του. Πως αντιμετωπίζεις τον μεγάλο πειρασμό; Μπορείς όλα όσα έμαθες, έζησες, όσα διατείνεσαι ότι είσαι να συμπυκνωθούν σε μια στιγμή και να σου δώσουν την αντίδραση που θα έπρεπε σε δεδομένο πειρασμό ή όλα εξανεμίζονται γίνονται αέρας; Πριν το πειρασμό, φούσκωμα, υπερηφάνεια για τα πνευματικά μας κατορθώματα, κατά την διάρκεια του πειρασμού ξεγύμνωμα της αλήθειας, ο βασιλιάς γυμνός. Μετά τον πειρασμό, απολογισμός, πάλι εκ του ασφαλούς. Μέσα από αυτό το βίωμά μου ευελπιστώ να καταλάβω και να αναλύσω όσο μπορώ την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου, πνευματικού και μη, απέναντι στον επερχόμενο πειρασμό.

Έχουμε την δύναμη να αντέξουμε στο οποιοδήποτε γεγονός που ανθίσταται στο θέλημά μας; Ποιος μας δίνει αυτή δύναμη; Εξαρτάται από εμάς ή και του Θεού συνεργούντος; Πρέπει να απελπιζόμαστε με την απογοητευτική μας στάση ή ακόμη να αγανακτούμε με τον πολλά υποσχόμενο εαυτό μας; Ερωτήματα πολύ δύσκολα να απαντηθούν, ειδικά από την αναξιότητα μου, ειδικά όταν απέτυχα στις εξετάσεις!!

- Πόσες φορές δεν υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι δεν θα θυμώσουμε με τον τάδε, με τη γυναίκα μας; όλα καλά ώσπου να πατηθεί το κουμπάκι μας και να εκραγούμε. Μα μόλις πριν ένα λεπτό δώσαμε την υπόσχεση της αοργησίας.

- Πόσες φορές είπαμε δεν θα κατακρίνουμε, και στην πρώτη κουβέντα του φίλου μας για κάποιον άλλο συμφωνούμε, συμπληρώνουμε, κουνάμε το κεφάλι μας, τα χέρια μας ή μειδιούμε με ύφος χαμηλοβλεπούσας νομίζοντας ότι δεν κατακρίνουμε επειδή δεν μιλάμε.

- Πόσες φορές διαβάσαμε για ελεημοσύνη και σε κάποια στιγμή πάμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και ή δεν δίνουμε τίποτα γιατί έρχονται δύσκολες μέρες ή το ποσό πέφτει κατά πολύ σε σχέση με αυτό που σκεφτήκαμε. Πάει και η ελεημοσύνη.

- Πόσες φορές είπαμε να μην είμαστε περίεργοι και όμως ανοίγουμε το παραθυράκι μας να δούμε τι αυτοκίνητο αγόρασε ο γείτονας μας που τόσο αγαπούμε.

- Και συνεχίζω, πόσες φορές είπαμε να μην ζηλεύουμε και μόλις δούμε το γείτονα με το νέο αμάξι κάτι μας καίει. Πάνε και οι λόγοι περί ζήλειας που διαβάσαμε.

- Πόσες φορές διαβάσαμε για ταπεινοφροσύνη. Πόσες φορές κάποιος δεν μας μίλησε, που μπορεί να μην μας είδε, δεν μας συμπεριφέρθηκε νομίζουμε σωστά και εμείς υπερήφανα, εγωιστικά από μέσα μας είπαμε λόγια που κάθε άλλο παρά ταπεινοφροσύνη δείχνουν.

-Πόσες φορές επίτηδες μειώσαμε με τα λόγια μας κάποιον γνωστό ή μη ενώ πριν λίγη ώρα διαβάζαμε για την αγάπη.

- Πόσες φορές κοιτάξαμε πονηρά κάποιο άτομο άλλου φύλου ενώ είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα διατηρήσουμε τον οφθαλμό μας καθαρό.

Τα παραδείγματα που μπορούμε να πούμε αμέτρητα, ο καθένας που διαθέτει συνείδηση και ελάχιστη αυτομεμψία μπορεί να βρει για τον εαυτό του ένα σωρό λόγια τα οποία δεν έγιναν πράξη. Οι εξετάσεις που δίνουμε κάθε φορά που κάτι νέο προκύπτει αποδεικνύουν την αδυναμία μας. Κάθε φορά σοφότεροι από πριν αλλά και πιο πληγωμένοι. Όμως ας έχουμε θάρρος, ας μη απελπιζόμαστε ούτε να αγανακτούμε με τον εαυτό μας, δεν ζητάει ο Χριστός αναμαρτησία, ποιος είναι ο αναμάρτητος; Μετάνοια ζητά, αλλαγή νου, στάσης ζωής. Ζητάει να αντιληφθούμε την αδυναμία μας όπως εκείνος ο τελώνης της παραβολής και με συντριβή να ζητήσουμε το έλεος Του, την βοήθεια Του.

Τι είχε πει στον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη όταν αυτός άρχισε να απελπίζεται;
« Κράτα τον εαυτό σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»…

Αδέλφια θαρσείτε.

Νέαρχος Παναγή
Ορθοδοντικός
Λεμεσός

http://www.pentapostagma.gr/2012/02/blo ... z1m077WUKH

[Achilleas]

Πολύ καλό το άρθρο. Διαβάζοντάς το και ειδικά στο σημείο που θέτει τα ερωτήματα, αναγνώρισα τον εαυτό μου. Προσωπικά μάλιστα, όσον αφορά την ελεειμοσύνη, είχα την εμπειρία σ' ένα φούρνο που βρέθηκα για να αγοράσω ψωμί. Μπήκε μία κυρία και μας ζητούσε να της αγοράσουμε λίγο ψωμί. Κανείς δυστυχώς από τους πελάτες, μαζί και εγώ, δεν της αγόρασε λίγο ψωμάκι, παρά μόνο η φουρνάρισσα της πρόσφερε μισό ψωμί. Έπειτα συνειδητοποίησα τι έκανα και απορούσα με τον εαυτό μου. Ήμουν χριστιανός εγώ? Μόνο με τα λόγια δεν γίνεται τίποτε. Ντράπηκα για λογαριασμό μου τόσο πολύ! Ζήτησα από μέσα μου συγχώρηση από το Θεό, το μόνο που μπορούσα να κάνω, μετά από αυτή τη συμπεριφορά. Ελπίζω να μην επαναληφθεί.

[Νίκος]

Ναυπάκτου: «Το πιθηκίζειν και παπαγαλίζειν στην θεολογία»
Δημιουργήθηκε στις Τρίτη, 26 Ιούνιος 2012 - Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr



Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662) είναι ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος ακολουθώντας τους προγενεστέρους Πατέρες, αντιμετώπισε, μεταξύ των άλλων, την αίρεση του Μονοθελητισμού. Θεόπνευστα είναι τα κείμενά του «περί αγάπης», οι σχολιασμοί του στα έργα του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, οι απαντήσεις σε διάφορες απορίες, τα «200 κεφάλαια περί θεολογίας», η ερμηνεία στο «Πάτερ ημών», η «Μυσταγωγία», οι επιστολές του, τα δογματικά και τα αντιρρητικά του έργα κλπ. Είναι ένας εμπειρικός θεολόγος με ευσύνοπτο λόγο, ο οποίος απαντούσε στις θεολογικές απόψεις της εποχής του, με θαυμάσιο τρόπο.

Το βασικό του γνώρισμα είναι ότι συνδέει στενά την ησυχία με την ομολογία, δηλαδή τον ησυχαστικό τρόπο ζωής της ορθοδόξου θεολογίας με την ομολογία της πίστεως. Το κεντρικό του σχήμα είναι: πρακτική φιλοσοφία ή κάθαρση, φυσική θεωρία ή φωτισμός και μυστική θεολογία ή θέωση. Όποιος αγνοεί αυτήν την διδα­σκαλία του αγνοεί την ουσία της ορθοδόξου θεολογίας του.

Μερικοί θεολόγοι της εποχής μας ανακάλυψαν την θεολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, την χρησιμο­ποιούν επιλεκτικά για να κατοχυρώσουν την δική τους θεολογική σκέψη, την αναλύουν κατά τρόπον στοχαστικό, αλλά αγνοούν το βάθος της.

Μέ τις σκέψεις που ακο­λουθούν θα παρουσιασθή συνοπτικώς η διδασκαλία του για την θεολογία και τον αληθινό θεολόγο, και νομίζω στο σημείο αυτό κρύβεται η ουσία της θεολογίας του και η διάκριση μεταξύ της θεολογίας του Αγίου Πνεύματος και της θεολογίας των δαιμόνων ή της δαιμονικής θεολογίας.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σε μια επιστολή του ασχολείται με το θέμα τί είναι η σωτηρία του ανθρώπου και ποιά είναι η αληθινή θεολογία.

Στην αρχή γράφει με μεγάλη ταπείνωση ότι, επειδή φοβάται να μη κατακριθή από τον Θεό για τους λόγους του, που έχουν νεκρωθή από την απραξία των αγαθών έργων και δεν έχουν την δύναμη να προσφέρουν την ζωή σε όσους τους ακούνε, γι’ αυτό σκέφθηκε να προσλάβη «τήν σιωπήν σύνοικον», δηλαδή προτιμούσε να σιωπά και να μη ομιλή. Όμως, στην παρούσα περίπτωση και απαντώντας στην παράκληση του επιστο­λο­γράφου του, του μοναχού Μαρίνου, θα υπερβή την σιωπή και θα ομιλήση.

Αρχίζει την επιστολή του με το χωρίο του Προφητάνακτος Δαυΐδ: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοίς ποιούσιν αυτήν» (Ψαλ. ρι', 10). Μέ τον στίχο αυτόν του ψαλμού θέλει να υποδείξη «τήν αληθώς γνωστικήν οδόν των θείων αρετών» και να ανοίξη «τήν έμπρακτον της γνώσεως θύραν» σε αυτούς που προτίθενται να αγαπούν τον Θεό και προτιμούν «πάντων των επί γής την ένθεον σωτηρίαν». Είναι βασικό έργο να αποκτά κανείς την έμπρακτη και όχι την θεωρητική γνώση. Έτσι, υποδεικνύει σε όσους θέλουν την «ένθεον σωτηρίαν» να αποκτήσουν τον φόβο του Θεού και την αγαθή σύνεση.

Ο φόβος του Θεού είναι απαραίτητος για να αποφύγουμε τους μολυσμούς με την προσδοκία των αιωνίων κολάσεων, η δε αγαθή σύνεση είναι αναγκαία για να εφαρμόσουμε όλα τα θεία θελήματα και να διακρίνουμε τα πρόσκαιρα από τα αιώνια, και να αποκτήσουμε την αληθινή γνώση. Όπως ο φόβος γίνεται αναιρέτης των ακαθάρτων παθών, έτσι και η σύνεση των πραγματικά συνετών γίνεται δημι­ουρ­γός των αρετών.

Ο φόβος δεν πρέπει να περιορίζεται στα εξωτερικά ήθη με την κατήφεια, αλλά με την διάθεση της ψυχής και την ταπείνωση της καρδίας, η οποία κατασφαλίζεται με τους πυκνούς στεναγμούς στο βάθος της καρδίας, και με το μαστίγιο της μνήμης των προαμαρτημένων που την κτυπά αφανώς κατά την συνείδηση.

Όμως, όποιος υποκρίνεται ότι έχει τον φόβο του Θεού μόνον εξωτερικά στους τρόπους της συμπεριφοράς, δεν δια­φέρει σε τίποτε από τον </span><span face="Georgia, serif">πίθηκο</span><span face="Georgia, serif"> που μιμείται τα ήθη και τα σχή­μα­τα των ανθρώπων, ενώ δεν είναι άνθρωπος. Αυτό το ζώο, μεταξύ των τετραπόδων, που διακρίνεται πολύ από τους ανθρώπους ως προς την φύση, ομοιάζει με αυτούς με την μίμηση της εξωτερικής συμπεριφοράς.

Το ίδιο συμβαίνει με εκείνον που μιμείται εξωτε­ρικά αυτούς που φοβούνται πραγματικά τον Κύριο, είναι δηλαδή σαν τον Σαδδουκαίο ή τον Γραμματέα που σώζει το σχήμα της ευλά­βειας με εξωτερική ευπρέπεια, «παντελώς δε του πράγματος δια την ακάθαρτον εν τώ βάθει που κειμένην της ψυχής προς το πάθος φιλίαν απολειπόμενος», δηλαδή στερείται παντελώς της αλήθειας, γιατί μέσα στα βάθη της ψυχής έχει κρυμμένη την φιλία προς το πάθος.

Ο άγιος Μάξιμος θέλει εδώ να πή ότι η αληθινή ευλάβεια φαίνεται στον αγώνα του ανθρώπου για την απαλλαγή του από τα πάθη και την ακαθαρσία που βρίσκεται στα βάθη της ψυχής, γιατί σε διαφορετική περίπτωση ο άνθρωπος ομοιάζει με τον πίθηκο, που υποκρί­νεται τον άνθρωπο, ενώ είναι ζώο. Επομένως, όποιος θέλει να σωθή και να θεολογή αληθινά πρέπει να έχη φόβο Θεού και με αυτόν να καθαρίζη την καρδιά από τα πάθη και όχι απλώς να χρησιμοποιή τους λόγους των αγίων.

Από την άλλη μεριά δεν πρέπει να επιδεικνύουμε την θεία γνώση διατυπώνοντας «μόνη προφορά λόγων προς κάλλος απεξεσμένων», δηλαδή προφέρουμε λόγους φτιαγμένους με καλλιέπεια, ούτε να ορίζουμε την αγαθή σύνεση με το να μιλάμε μόνον χωρίς να εφαρμόζουμε αυτά που λέμε, αλλά θα πρέπει η σύνεση να είναι εμποτισμένη με την διάθεση της ψυχής κατά την πράξη των αρετών!

Οπότε, η σύνεση πρέπει με την πράξη να λαμπρύνη το φέγγος της γνώσεως, και με την γνώση να φαιδρύνη την ένταση της πράξεως, και έτσι ο φόβος πρέπει να συμβαδίζη με τον πόθο του Θεού. Ο άνθρωπος με τον φόβο του Θεού απέχει από το κακό και με την αγαθή σύνεση τελειοποιείται στην πράξη-εφαρμογή των εντολών.

Όποιος συνδέει την σύνεση μόνο με την απλή προφορά των θείων λόγων ομοιάζει με τον "ψιττακό" που μιμείται τα ανθρώπινα λόγια, χωρίς να είναι άνθρωπος. Ο παπαγάλος, ενώ δεν έχει τίποτα το ανθρώπινο στην φύση του, εν τούτοις από όλα τα πουλιά διδάσκεται και υποκρίνεται τα ανθρώπινα λόγια.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που μιμείται εξωτερικά τα λόγια των αληθινών συνετών –τών αληθινών αγίων– με μια απλή εκφώνηση για να καταπλήξη αυτούς που τον ακούνε, «τήν δε της γνώσεως έξιν ουκ έχων τη πράξει των αρετών πεποιωμένην», δηλαδή δεν έχει την έξη της γνώσεως εμποτισμένη με την πράξη των αρετών.

Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας Φαρισαίος ή ψεκτός ιερεύς που υποκρίνεται, ενώ στερείται της σοφίας που υπάρχει στα έργα, και με την μεγάλη ιδέα του εαυτού του και την αλαζονεία της οιήσεως που τρέφει την υπερηφάνεια του νού του, ορθώνεται εναντίον του λόγου της αληθείας, αγνοώντας «ότι δαιμόνων θεολογία προδήλως η των επ’ αυτή δια φιλοδοξίαν μέγα φυσιώντων καθέστηκε δίχα πράξεως γνώσις».

Μέ άλλα λόγια, είναι δαιμονική θεολογία αυτή που προέρχεται από τον άνθρωπο που κυριαρχείται από τα πάθη και δεν έχει αποκτήσει την γνώση μέσα από την πράξη, δηλαδή θεολογεί χωρίς την κάθαρση της καρδίας.

ρπός της καθάρσεως της καρδιάς από τα πάθη και αποτέλεσμα της εσωτερικής καθαρότητας, διαφορετικά ο άνθρωπος που προσπαθεί να θεολογή ομοιάζει με έναν παπαγάλο, που παριστάνει τον θεολόγο, παπαγαλίζοντας, ενώ κυριαρχείται από τα πάθη. Μιά τέτοια θεολογία είναι δαιμονική, δηλαδή υπαγορεύεται από τους δαίμο­νας που ενεργούν με τα πάθη.

Στο τέλος της επιστολής του ο άγιος Μάξιμος καταλήγει ότι πρέπει να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από κάθε ρύπο της σαρκός και του πνεύματος, να μη επιτρέπουμε να επαναστατή ο νόμος της σάρκας εναντίον του νόμου του πνεύματος και να μη περιορίζουμε την έκφραση του φόβου στην εξωτερική συμπερι­φο­ρά, αλλά να φροντίζουμε για την καταστολή «τής εντός κατά ψυχήν καλής διαθέσεως», ώστε να αποφύγουμε «τήν μέλλουσαν του πυρός απειλήν».

Έτσι, δεν πρέπει να ομιλούμε για την κόλαση και σε τί ακριβώς συνίσταται, αλλά θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε την μέλλουσα απειλή του πυρός της κολάσεως, με τον φόβο του Θεού.

Συγχρόνως, θα πρέπει να κατακοσμήσουμε τους εαυτούς μας με την αγαθή σύνεση κατά την πράξη των εντολών και «εμπράκτους τους θείους λόγους ποιήσωμεν», δηλαδή να κάνουμε τους λόγους μας έμπρακτους, να επιδιώ­κουμε την βίωση όλων των αρετών, ήτοι την χρηστότητα, την πραότητα, την μακροθυμία, την ανοχή σε όλα, την υπακοή, την ευχαρίστηση σε όσα συμβαίνουν, να δεχόμαστε τις θείες παρα­χωρήσεις της Πρόνοιας του Θεού με τις οποίες διευθύνει την ζωή μας προς το συμφέρον.

Στην εποχή μας πολλοί θεολογούν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς την κάθαρση της καρδίας, τον φωτισμό του νού και την εμπειρία της θείας Χάριτος, αλλά με μόνο εφόδιο τις διανοητι­κές μελέτες, την απομνημόνευση των χωρίων και τον στοχασμό, και έτσι ομοιάζουν με τον πίθηκο και τον παπαγάλο, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, δηλαδή θεολογώντας πιθηκίζουν και παπαγαλίζουν, όταν το βάθος της καρδιάς είναι γεμάτο από τα πάθη.

Αλλά μία τέτοια θεολογία που είναι ανεξάρτητη από την καθαρότητα της καρδίας, που πιθηκίζει και παπαγαλίζει, όσο κι αν φαίνεται ωραία, έξυπνη και στοχαστική, δεν ωφελεί την Εκκλησία. Η αληθινή θεολογία και η επίτευξη της σωτηρίας γίνεται με τον φόβο του Θεού, που καθαρίζει την καρδιά από τα πάθη, και την αγαθή σύνεση που κοσμεί τον άνθρωπο από αρετές.

Πάντως, μια θεολογία που έχει αποδεσμευθή από την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας είναι «δαιμόνων θεολογία», αφού ο στοχασμός και η φαντασία είναι καλός αγωγός σατανικής ενέργειας.

Πηγή: romfea.gr