Μοναχισμός

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Κυρ Αύγ 26, 2012 2:53 pm

Μοναχισμός και αίρεση

Εικόνα

Εισήγηση του Αγιορείτη μοναχού π. Μωϋσή στην Ημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ», πού πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2001 στο Ιερό Κοινόβιο Όσιου Νικόδημου.

Αφού ευχαριστήσω θερμά την προ­σκαλούσα φίλη Ιερά Μονή και ταπεινά συγ­χαρώ για την εικοσαετή ανο­δική πορεία της θ’ αρχίσω την αφιλόδοξη εισήγηση μου με τη γνωστή αλλά σημαντική διήγηση περί του άββά Αγά­θωνος: «Άκούοντες τινές ότι έχει μεγάλην διάκρισιν, ηθέ­λησαν να τον δοκιμάσωσιν αν οργίζηταν όθεν είπον εις αυτόν Σύ είσαι ό Αγαθών;».

«άκούομεν ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος». Ό δε όσιος είπε· «Ναι, ούτως έχει ή αλήθεια». Πάλιν είπον «Σύ είσαι ό Αγαθών, ό φλύαρος και ό κατάλαλος;». Ό δε όσιος άπεκρίθη· «Ναι, εγώ είμαι». Οί δε πάλιν είπον «Σύ είσαι ό Αγαθών ό αιρετικός;». Ό όσιος άπεκρίθη· «Δεν είμαι αιρετικός». Εκείνοι δε παρεκάλεσαν αυτόν λέγοντες: «Διατί τάς μεν ύβρεις εδέ­χθης, ταύτην όμως δεν εβάστασας;». Άπεκρίθη ό Γέρων: «Εκείνος μεν εδέχθην, διότι είναι όφελος εις την ψυχήν μου, το δε αιρετικός είναι χωρισμός από του Θεού και δια τούτο δεν το εδέχθην». Οί δε άκούσαντες θαύμασαν την διάκρισιν του και άπήλθον ωφεληθέντες.

Δεν θ’ αναφερθούμε εδώ στην ευαγγελική απαρχή του αγιοτρόφου μονα­χισμού στην Ιστορία, στους θεσμούς και στην προ­σφορά του. Δεν θ’ αντικρούσουμε τη διατηρούμενη πολεμική πολλών κατ’ αυτού, την παρεξήγηση, τη μη γνώση του σκοπού του, ακόμη κι ανθρώπων της Εκκλησίας, πού θέλουν να μετατρέψουν τους Μονα­χούς σε απλούς κοινωνικούς εργάτες, να τους χρη­σιμοποιήσουν και να τους εκμεταλλευθούν. Έτσι συμβαίνει το οξύμωρο σχήμα κι ενώ ορισμένοι κατη­γορούν τους μοναχούς ως φυγόκοσμους καί φυγό­πονους καί μη συνδράμοντες στο ποικίλο έργο της Εκκλησίας π.χ. κατά των αιρέσεων, άλλοι η καί οί ίδιοι «μετά της αυτής οξύτητος καί κριτικής καταδι­κάζουν τάς εμφανίσεις των μοναχών εις το στάδιο των θεολογικών η υπέρ των ιερών παραδόσεων γενι­κώς αγώνων, ως έργον μακράν της αποστολής των, ως έκφρασιν υπερήφανου διαθέσεως καί φιλοταράχου διαγωγής». Απερίφραστα αμέσως θα πούμε πώς οί κρίσεις αυτές φανερώνουν παχυλή άγνοια του ευαγ­γελίου, της πατερικής διδασκαλίας, της εκκλησιαστι­κής ιστορίας καί του συναξαριστή. Δεν ισχύουν για τους μοναχούς οί λόγοι του Αποστόλου Παύλου· «Στήκετε καί κρατείτε τάς παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών» καί «τάς δε βέβηλους κενοφωνίας περιίστασο»;.

Βέβαια θα πρέπει να τονίσουμε στους διάφορους επικριτές μας ότι άλλο είναι ή θεολογία, την οποία οί ασκητικοί πατέρες δεν επιτρέπουν στον καθένα μοναχό, καί άλλο ή απαραίτητη διαφύλαξη των δογμά­των, δηλαδή της ορθοδόξου πίστεως. Ή καλή ευαι­σθησία των μοναχών δεν τους κάνει δογματολόγους, αλλά ταπεινούς αγωνιστές υπέρ διασφαλίσεως των δια μακρών αγώνων των αγίων πατέρων ορθώς δογματισθέντων καί υπό διαφόρων κατά καιρούς αδαώς αθετουμένων καί μάλιστα εκκλησιαστικών ποιμένων. Ό Άγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος λέγει χαρακτη­ριστικά: «Ούτε τω θεολογούντι αρμόζει μετάνοια ούτε τω μετανοούντι θεολογία· καθόσον γαρ απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, κατά τοσούτον υψηλότερα ή θεολογία της μετανοίας εστί…… Όπως καί ό όσιος

Ιωάννης της Κλίμακας· «Ουκ εγκληθησόμεθα, ω ούτοι, εν εξόδω ψυχής, διατί ου τεθαυματουργήκαμεν, ούδ’ ότι ου τεθεολογήκαμεν, ούδ’ ότι θεωρητικοί ου γεγόναμεν αλλά λόγον πάντες δώσωμεν τω Θεώ, διότι αδιαλεί­πτως ου πεπενθήκαμεν». Ένα επίσης συνηθισμένο καί μάλλον υποκριτικό επιχείρημα είναι το λεγόμενο ότι οί μοναχοί θα πρέ­πει πάντοτε να είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στα μονα­χικά τους αυστηρώς καθήκοντα καί ιδιαίτερα το της προσευχής. Ουδείς ουδόλως αντιλέγει. Το έργο της προσευχής όμως, το μεγάλο, ωραίο καί όντως δυνατό, δεν αναιρεί την έμπρακτη ομολογία στον καλό αγώνα κατά της πονηρής κακοδοξίας. Οί επιτήδειος σοβαροφανείς αυτές ενστάσεις δηλώνουν απουσία του φωτός της διακρίσεως καί σαφή παραποίηση της ορθοπραξίας. Το Ευαγγέλιο καί οί Πατέρες μας υποχρεώνουν στην ατάραχη κι εγνωσμένη ομολογία όταν ή πίστη κινδυνεύει. Πλεονάζει ό συναξαριστής ομολογητών οσίων καί είναι πλούσιος ό έπαινος της μητέρας Εκ­κλησίας υπέρ των υπομονετικών, επίμονων, θαρρε­τών καί τολμηρών, άφοβων καί γενναίων τέκνων της ερήμου. Ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης λέγει στους πολλούς μοναχούς του: «Έργο δε μοναχού, μηδέ το τυχόν ανέχεστε καινοτομήστε το Εύαγγέλιον, ίνα μη υπόδειγμα τοις λαικοίς προτιθέμενοι αιρέσεως καί αιρετικής συγκοινωνίας, της υπέρ αυτών απώλειας λόγον υφέξωσι». Καί με τον τρόπο αυτό γίνονται οί μοναχοί φως στους λαϊκούς κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος καί δεν προδίδουν τον Θεό ησυχάζοντες όταν το κινδύνευαν είναι ή ορθόδοξη πίστη καί γίνο­νται μαχητικοί οί ειρηνικοί καί πράοι ασκητές κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Όλοι οί ομολογητές όσιοι υπήρχαν πάντοτε καί ασκητές καί δεόμενοι, πιστά τέκνα της Εκκλησίας, υπάκουα καί πρόθυμα μέχρις αίματος. Οί αγωνιστές «υπέρ του κοινού κτή­ματος του θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως», κατά τον Μέγα Βασίλειο δεν διακατέχονταν από ένα στείρο φανατισμό, μία προσκόλληση σε ανούσιους τύπους, ένα ανόητο ζηλωτισμό, ένα καλογερικό πείσμα, ένα νοσηρό φονταμενταλισμό. Οί ομολογητές όσιοι καί οί ακόλουθοι τους δεν υπήρξαν αγενείς, αφιλάδελφοι, αφιλάνθρωποι, αφιλόξενοι, γιατί, κι αυτοί οί χαρα­κτηρισμοί δυστυχώς ακούσθηκαν πρόσφατα από επί­σημα χείλη. Ή επιμονή των οσίων θεωρείται υπό των ορθολογιστών αδιαλλαξία, ή σιωπή τους ως έλλειψη αγάπης, ό λόγος τους αντιδραστικός, απηρχαιωμένος, αρτηριοσκληρωτικός, ασυμβίβαστος υπό των ευγε­νώς χαμογελούντων σύγχρονων οικουμενιστών.

Θεωρούμε επίσης απαραίτητο να αναφέρουμε πώς στον αντιαιρετικό αγώνα των μοναχών υπήρξαν καί αρκετές παραλείψεις, συχνές υπερβολές, ανεπίγνωστοι ζηλωτισμοί, αυθαιρεσίες, παραποιήσεις καί ασέβειες, πού δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι σήμερα κι αποτελούν μελανές ιστορίες του μοναχισμού· εκτροπή, άμβλυνση καί παραχάραξη του. Ό Θεός να μας φυλάει από τις πολλές πλάνες, κι όπως ωραία λέγεται στο Αγιον Όρος: «Να πλανεθείς εύκολο να ξεπλανεθείς δύσκολο». Το πιο λυπηρό είναι να έχουμε ναυάγια στο λιμάνι. Φοβούμενοι κι αγωνιζόμενοι για την αποφυγή τους μακαρίζουμε κι ευγνωμονούμε θερμά τους οσίους πού αποτελούν τους οικουμενι­κούς διδασκάλους, τους καθηγητές της ερήμου, τους οσιομάρτυρες ομολογητές, τους φωτοδότες νηπτικούς συγγραφείς, τους λάτρες της Αλήθειας.

Ή αίρεση αποτελεί παραποίηση της Αλήθειας, υποκειμενική, εγωιστική ερμηνεία ανθρώπων αταπείνωτων, φιλοδοξών, νοσηρών, συγχυσμένων καί ταλαίπωρων. Ό Μέγας Αντώνιος σε δράμα προείδε τους Αρειανούς ως κτήνη λακτίζοντα την αγία Τράπεζα. Στο θαυμάσιο βίο του, πού έγραψε ό Μ. Αθανάσιος, παρουσιάζεται ως ιεραπόστολος καί ιε­ροκήρυκας, πού άφησε την ησυχία της ερήμου καί κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενισχύσει το λαό του Θεού από τη μάστιγα του αρειανισμού. Αναφέ­ρεται μάλιστα πώς στους «αιρετικούς μίλησε φιλι­κώς, παρά μόνον τόσον, όσον να νουθέτηση αυτούς να επιστρέψουν εις την ευσέβειαν, θεωρών καί διδά­σκων την φιλία καί ομιλία με αυτούς ως βλάβη καί απώλεια ψυχής». Αυτά είπε προς τους μαθητές καί λίγο προ του μακαρίου τέλους του καί αυτή ήταν ή στάση όλων των μοναχών της εποχής του προς τους αιρετικούς. Οϊ μοναχοί ακολουθούσαν τον Μ. Αθα­νάσιο καί ενισχύονταν από αυτόν. Τη στάση έναντι των αιρετικών πού είχε ό Μ. Αντώνιος είχαν καί οί άγιοι Μ. Παχώμιος καί Μακάριος ό Αιγύπτιος μετά των μαθητών τους.

Ο όσιος Ιουλιανός δια προσευχών και διδασκαλιών εμψύ­χωσε τους Ορθοδόξους κατά των
ετεροδιδασκαλιών, ό όσιος Αφραάτης άφησε τον έγκλειστο βίο για να κηρύξει στους πιστούς τα Ορθό­δοξα δόγματα, πού παρερμήνευαν οί Αρειανοί καί ό όσιος Ισαάκιος – της Μονής Δαλμάτων δεν δίστασε να ελέγξει καί τον αυτοκράτορα Ουάλεντα για τον επη­ρεασμό του από τον Αρειανισμό. Ό κατανυκτικός όσιος ‘Εφραίμ ό Σύρος υπήρξε αυστηρός ασκητής καί ελεγκτής των αιρετικών Απολλιναρίου, Μάνητος, Βαρδησάνη καί Μαρκίωνος.

Από τους πρώτους πού αντέδρασαν στην αιρετική νόσο του νεστοριανισμού ήταν ό ηγούμενος των Ρουφιανών Κωνσταντινουπό­λεως όσιος Υπάτιος, ό όποιος δεν δίστασε να αντικρούσει σθεναρές απειλές καί τιμωρίες πολιτικών καί εκκλησιαστικών αρχόντων. Τον μονοφυσιτισμό έγκαιρα καταδίκασαν απτόητοι οί όσιοι Μ. Ευθύμιος, Γελάσιος, Συμεών ό Στυλίτης, Ιωάννης Κολωνίας, Σάββας ό Ηγιασμένος καί Μ. Θεοδόσιος, δίχως να δειλιάσουν στις απειλές, κάμνοντας πορείες καί μακρές συζητήσεις μετά των υπευθύνων, ακολουθούμενοι υπό χιλιά­δων μοναχών.

Τον ωριγενισμό καταδίκασαν νωρίς οί όσιοι Μ. Παχώμιος, Σάββας ό Ηγιασμένος, Ιωάννης Κολωνίας, Κυριάκος ό Ανα­χωρητής, άββάς Βαρσανούφιος καί Μάξιμος ό Ομολογητής, ό όποιος αναδείχθηκε καί κύριος πολεμιστής του μονοθελητισμού, συνοδευόμενος υπό πολλών μοναχών, ύπομείνας κακουχίες πολλές, μαρτύρια καί εξορίες. Ή Ορθόδοξη χριστολογία εξαρτήθηκε από την αλύγιστη σταθερότητα ενός μονάχου, του οσίου Μαξίμου, πού του έκοψαν τη γλώσσα καί το χέρι, για να μη μιλά καί γράφει άλλο για την ελευθερία, την αγάπη, την αγιότητα.

Ό μοντερνισμός καί ή εκκοσμίκευση ήταν μάλλον οί αρχές της πολύχρονης ταραχής της εικονομαχίας. Μεταξύ των μεταρρυθμίσεων αναφέρονται ή συντόμευση της Θ . Λειτουρ­γίας, ή κατάργηση αγρυπνιών καί άλλων ιερών ακολουθιών, νηστειών καί εορτών, ή απλοποίηση της διατροφής ιών μονα­χών, ή δήμευση της μοναστηριακής περιουσίας, ό περιορι­σμός κούρων καί χειροτονιών, ή εκλογή των επισκόπων να κυρώνεται από το αυτοκρατορικό συμβούλιο. Οί εικονομάχοι κύριους αντίπαλους είχαν τους μοναχούς, πού νωρίς καί θαρρειά στηλίτευσαν την καινοτομία. Πρόμαχοι αυτών οί όσιοι Ιωάννης ό Δαμασκηνός καί Θεόδωρος ό Στουδίτης, οί οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα απτόητοι. Ό αυτοκράτορας Κωνστα­ντίνος Ε’ ό Κοπρώνυμος γνωρίζοντας το έργο των Μονών διέταξε την κατάργηση τους καί τη δίωξη των μόνιμων οικητόρων τους, πιέζοντας τους να ακολουθήσουν τον έγγαμο βίο. Δίκαια οί ιστορικοί ονομάζουν την περίοδο μοναχομαχία. Οί όσιοι Στέφανος ό Νέος, Στέφανος ό Σαββαϊτης, Ανδρέας ό εν Κρίσει, Θεόφιλος, Προκόπιος καί Βασίλειος υποστήρι­ξαν την ορθή τιμή καί προσκύνηση των αγίων εικόνων κατά την πρώτη εικονομαχική περίοδο με πολλές περιπέτειες καί μεγάλα μαρτύρια. Καί κατά τη δεύτερη εικονομαχική περίοδο πλήθος ηγουμένων καί μοναχών διώχθηκαν καί μαρτύρησαν για την ορθή πίστη.

Ή δεύτερη χριστιανική χιλιετία, μετά την οριστικοποίηση του σχίσματος του 1054, τυγχάνει για τον Ορθόδοξο μοναχισμό πλήρως αντιλατινική, λόγω του υπόπτου καί ύπουλου επεκτατισμού του Παπισμού. Ή Δύση συνεχώς παραποιεί την Ορθόδοξη παράδοση καί αλώνει την Ορθόδοξη Ανατολή με τίς σταυ­ροφορίες. Από τους πρώτους οσιομάρτυρες της παπικής θηριωδίας ήσαν οι 13 όσιοι της Μονής Καντάρας της Κύπρου. Παπικοί ανα­φέρουν πώς στα σχέδια τους για την ψευδή ένωση των Εκκλησιών καί την καθυπόταξη της Ορθοδοξίας στον Παπισμό κατά τους τελευταί­ους αιώνες του Βυζαντίου ήσαν οί μοναχοί, οί όποιοι επηρέαζαν ισχυρά τον λαό. Στους Λατινόφρονες της Κωνσταντινουπόλεως οί Αγιο­ρείτες μοναχοί απάντησαν ευθαρσώς, καί μετά τη Σύνοδο της Λυώνος (1274), οπού αντιστάθηκαν σθεναρά στα λατινικά δόγματα καί την πίστη τους υπέγραψαν με αίμα Καρυώτες, Ιβηρίτες, Βατοπαιδινοί, Ζωγραφίτες καί Ξενοφωντινοί μοναχοί. Μεγάλος αντίπαλος της ψευδοσυνόδου της Λυώνος είναι καί ό όσιος Μελέτιος ό Γαλησιώτης, ό όποιος άφησε την ησυχία καί ήρθε στην Κωνσταντινούπολη για να καυτηριάσει τα καινοφανή δόγματα των Λατίνων καί για αυτό να εξοριστεί καί να του κοπεί ή γλώσσα. Στη φυλακή έγραψε το σπουδαίο αντιλατινικό έργο του «’ΑλφαβηταλφάΒητος».

Ένας πλανεμένος μοναχός, Βαρλαάμ ό Καλαβρός, ανεδεί­χθη πολέμιος του ησυχασμού του 14ου αιώνος. Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς μπροστά στον κίνδυνο αφήνει την αθωνική ησυχία καί με το βαρύ του πνευματικό οπλισμό κατατροπώνει την κακοδοξία καί αποστομώνει τον αιρετικό καί τους ακο­λούθους του, πού φτάνουν μέχρι τίς ήμερες μας, καί το χειρότερο, ορισμένοι βρίσκονται καί εντός των Ορθοδόξων τειχών, Αφού αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοή­σουν ότι ό προσευχόμενος αγωνιστής μετέχει των άκτίστων ενεργειών του Θεού. Ό θεόπτης θεολόγος Αγιο­ρείτης άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς εκφράζοντας αριστοτεχνικά την αγιορείτικη παράδοση περί του ακτίστου φωτός κατετρόπωνε τους δυτικόφρονες, σχολαστικιστές, ουμανιστές κι ορθολογιστές, καί το έργο του αποτε­λεί πολύτιμη παρακαταθήκη. Ή προ­σφορά του παρεξηγήθηκε καί δεν κατενοήθη άπ’ όλους, ώστε σύγχρο­νοι του επίσκοποι ακόμη καί να τον φυλακίσουν παρασυρό­μενοι από τους αιρετικούς. Κλείνουμε την παράγραφο αυτή λέγοντας πώς αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο ίσως να είμασταν όλοι ουνίτες, για αυτό καί οι Λατίνοι μισούν τόσο πολύ τον άγιο. Το πλήθος των μοναχών ήσαν παλαμιστές.

Την περίοδο της τουρκοκρατίας οι μοναχοί εργάσθηκαν σθεναρά να βαστηχτούν τα πόδια του έθνους: ή γλώσσα κι ή θρησκεία καί ν’ αντιμετωπίσουν τους λυμαινόμενους αιρετι­κούς, κυρίως τους παπικούς. Το αποδεδειγμένα γνήσια ανα­γεννητικό αγιορείτικο κίνημα των ιεροπρεπών Κολλυβάδων εργάσθηκε για την εμψύχωση του λάου καί την αντίκρουση των ετεροδιδασκαλιών. Σήμερα ή παναίρεση του Οικουμενι­σμού, κατά τον γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, καί τα κύματα του μοντερνισμού, πού καλούνται έκκοσμίκευση, κατά τον Γέρο­ντα Γεώργιο Γρηγοριάτη, απειλούν υποχθόνια την Ορθο­δοξία. Μόνο εδραιωμένος ό μοναχισμός στους αρχαίους μοναχικούς θεσμούς καί αφοσιωμένος ό παρθένος, ακτήμων καί υπάκουος μοναχός στο μόνιμο έργο της προσευχής και της ασκήσεως, θα έχει την πανοπλία του πνεύματος, γι να διατηρήσει ακραιφνή κι άβατο τον μοναχισμό από άλλο τρία ήθη καί να είναι ή πέτρα της πίστεως ή απαρασάλευτη στην αγιοτρόφο, μαρτυρική καί ομολογιακή παράδοση. Γιατί αν παρασυρθούμε κι εμείς από άγαπολογίες, υποχωρήσεις κολακείες καί χορηγίες, χαμόγελα, συγκρητισμούς, οπισθοχωρήσεις, ένοχες ανοχές καί παραχαράξεις, ό κίνδυνος θα είναι μεγάλος. Ή αντίσταση δεν θα πρέπει να είναι αντί δράση, ό λόγος να είναι τόσο ισχυρός όσο καί νηφάλιος ή σιωπή διακριτική, ή αγωνία καλή καί όχι αγχώδης, διαφορετικά θα εγκλεισθούμε σε ένα νευρικό, επιπόλαιο, ταραγμένο, αψυχολόγητο κι ανεπίτρεπτο ζηλωτισμό, που θα είναι λανθασμένος, Αφού δεν θα έχει τα στοιχεία της ειρήνης κα της ευλογίας των πιστών καί ταπεινών, έστω κι αν είναι λίγοι καταφρονεμένοι, κατηγορούμενοι καί μη χειροκροτούμενοι. Ό μοναχισμός θα ξαναπολεμηθεί, καλούμεθα να υπομείνουμε προσευχητικά καί γενναία ετοιμάζοντας τα δυνατά όπλα του πνεύματος. Το κυρίως ελλείπων είναι ή αγιότητα καί αυτί θα σώσει από την αλλοτρίωση τον κόσμο. Εύχεστε.

Πηγή: http://oparadeisos.wordpress.com



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Κυρ Αύγ 26, 2012 2:54 pm

Ησυχαστική Θεολογία
15 Μαρτίου 2012 - του Γεώργιου Ι. Μαντζαρίδη, Ομότιμου καθηγητή Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Εικόνα

Ο Ησυχασμός δεν αποτελεί εποχικό ή περιθωριακό φαινόμενο της ιστορίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά συνιστά κεντρικό άξονα της μοναχικής παραδόσεώς της και σφραγίζει διαχρονικά το χαρακτήρα της πνευματικής της ζωής. Ήδη, από τους πρώτους αιώνες της ιστορίας της Εκκλησίας η έννοια της ησυχίας συνδέθηκε με την αποδέσμευση του ανθρώπου από την αγωνιώδη μέριμνα και ταραχή του κόσμου και την επιστροφή του προς το Θεό.

Η ησυχία δεν είναι πλαδαρότητα ή ακινησία, αλλά αφύπνιση και έντονη ενεργοποίηση στο επίπεδο της πνευματικής ζωής. Είναι μια εσωτερική ανασύνταξη και επανατοποθέτηση, που καλλιεργείται με την περισυλλογή, την αυτοσυγκέντρωση, την προσευχή και την κοινωνία με το Θεό, Και η ησυχαστική ζωή, που καλλιεργείται με τη φυγή στην έρημο, δεν εκφράζει αποστροφή προς τον κόσμο, αλλά προσήλωση στην αγάπη του Θεού. Ο ησυχαστής απομονώνεται στην έρημο, για να χωρέσει μέσα του ολόκληρο τον κόσμο. Η ησυχαστική όμως ζωή μπορεί να καλλιεργηθεί ως ένα βαθμό και μέσα στις πόλεις, όπως βεβαιώνει η ιστορία της Ορθοδοξίας. Ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Κωνσταντίνος ζούσε ησυχαστική ζωή μέσα στην Κωνσταντινούπολη ως συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής. Εκείνο που απαιτεί η ζωή αυτή είναι η αποδέσμευση από την εμπαθή προσήλωση στον κόσμο και η πλήρης αναφορά στο Θεό.

Προσήλωση

Κεντρική θέση στον ησυχασμό έχει η νοερά ή καρδιακή προσευχή, που πραγματοποιείται με την επίκληση του ονόματος του Χριστού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Η προσευχή αυτή με τη συντομία της βοηθάει στην αυτοσυγκέντρωση και στην απερίσπαστη προσήλωση στο Θεό, Με τη συνεχή επανάληψή της και με τη χάρη του Θεού η προσευχή μεταφέρεται σταδιακά από τα χείλη στην καρδιά του ανθρώπου.

Όπως γράφει ένας από τους ησυχαστές θεολόγους, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, η επίκληση του ονόματος του Ιησού αποτελεί το κυριότερο όπλο του πιστού στον αγώνα του εναντίον του πονηρού: «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους· ου γαρ έστιν εν τω ουρανώ και επί γης ισχυρότερον όπλον» (Κλίμαξ 21, ΡG 88,9450). Με την προσευχή αυτή αντιμετωπίζει ο πιστός τους πειρασμούς και καταπολεμεί τα πάθη. Και όταν η προσευχή ριζώσει στην καρδιά, ξεριζώνονται τα πάθη και ο άνθρωπος ειρηνεύει με το Θεό και ελευθερώνεται.

Ο ησυχασμός πολεμήθηκε έντονα τον δέκατο τέταρτο αιώνα από τον ελληνικής καταγωγής μοναχό Βαρλαάμ, που ήρθε από την Καλαβρία της Ιταλίας στην Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη. Την πολεμική του Βαρλαάμ και των ομοφρόνων του ανέτρεψε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος και πρόβαλε τη θεολογική θεμελίωση της ησυχαστικής ζωής. Έτσι ο ησυχασμός και η ησυχαστική θεολογία συνδέθηκαν στενότερα με το όνομα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και με την εποχή του.

Στους κορυφαίους εκπροσώπους της ησυχαστικής θεολογίας που αναπτύχθηκε ως την εποχή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά συγκαταλέγονται ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο μοναχός Ευάγριος, ο όσιος Μάρκος ο ασκητής, ο Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης κ.ά.

Σκοπός του ησυχασμού είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο σε προσωπική σχέση και κοινωνία με το Θεό. Για να πραγματοποιηθεί, όμως, αυτό χρειάζεται να επιστρέψει ο άνθρωπος στον εαυτό του. Χρειάζεται να απαγκιστρωθεί από την αλλοτριωτική εξωστρέφεια και την προσκόλλησή του στον κόσμο και να αναζητήσει την εσωτερική του ενότητα και καθαρότητα. Μόνο έτσι μπορεί να αποκατασταθεί ως δημιούργημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού και να καθρεφτίσει μεσάτου τον όντως Όντα Θεό.

Σε τελική ανάλυση δηλαδή ο ησυχασμός δεν επιδιώκει τίποτε άλλο, παρά να επαναφέρει τον άνθρωπο στη φυσική του κατάσταση. Να τον αποκαταστήσει δηλαδή στην κατάσταση εκείνη, όπου είναι δυνατή και η τήρηση των εντολών του Θεού. Οι εντολές αυτές, που συνοψίζονται από το Χριστό στη διπλή εντολή της αγάπης («αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» Λουκ. 10,27), ζητούν από τον άνθρωπο να στρέψει προς το Θεό και τον πλησίον του ολόκληρη την ύπαρξή του. Πώς όμως, μπορεί να το κάνει αυτό, αν δεν απαγκιστρωθεί από την προσκόλλησή του στον κόσμο και δεν απαλλαγεί από τη διάσπαση στην οποία βρίσκεται; Πώς μπορεί να δώσει ολόκληρη την καρδιά και το νου και την ψυχή του, και ολόκληρη γενικά την ύπαρξή του στο Θεό, και πώς μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του, όταν ο ίδιος είναι μοιρασμένος και αιχμαλωτισμένος σε πάθη και επιθυμίες;

Χαρακτήρας

Η ησυχαστική θεολογία, ως ορθόδοξη θεολογία, έχει εμπειρικό χαρακτήρα. Ενώνει τη γνώση με τη ζωή. Έτσι, στηρίζει και εμπνέει τη ζωή. Η θεολογία αυτή αποτέλεσε το στήριγμα και την ανακαινιστική πνοή της Ορθοδοξίας κατά την περίοδο που ακολούθησε και ως σήμερα, όχι μόνο στον ελληνικό αλλά και στον σλαβικό κόσμο. Σ’ αυτή στηρίχθηκε το ορθόδοξο γένος κατά τη μακραίωνη περίοδο της δουλείας και αυτή ενέπνευσε το πλήθος των Νεομαρτύρων. Η περίφημη «Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών», που δημο¬σιεύθηκε το 1782 από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και περιέχει συλλογή βασικών κειμένων ησυχαστικού περιεχομένου, είχε τεράστια απήχηση. Μεταφράστηκε σύντομα στη σλαβωνική γλώσσα και αποτέλεσε την πυξίδα της πνευματικής ζωής μοναχών και λαϊκών σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.

Παράδοση

Η ησυχία, που καλλιέργησε ιδιαίτερα ο ορθόδοξος μοναχισμός, δεν περιοριζόταν στις έρημους, αλλά εισχωρούσε και στην καθημερινή ζωή των πιστών μέσα στον κόσμο. Αυτό βεβαιώνεται σε ολόκληρη την παράδοση της Ορθοδοξίας. Ιδιαίτερα όμως επίκαιρη και επιτακτική γίνεται η ησυχαστική παράδοση στην ταραγμένη εποχή μας. Αυτή μπορεί να βοηθήσει τον ανήσυχο και κουρασμένο άνθρωπο να βρει την ηρεμία και την ψυχική του υγεία. Να βρει το νόημα και την πληρότητα της ζωής του.

Αν ο άνθρωπος δεν επιστρέψει στον εαυτό του, δεν μπορεί να βρει ούτε το Θεό ούτε την αληθινή ταυτότητα του, Σε όποιον γνωρίζει τον εαυτό του, σημειώνει ένας ασκητικός συγγραφέας, «η γνώσις των πάντων δίδοται» (Ισαάκ Σύρου, Λόγος 16, εκδ. 1. Σπετσιέρη, Αθήναι 1985, σ. 58). Επιστρέφοντας ο άνθρωπος στον εαυτό του και ανακαλύπτοντας την εικόνα του Θεού που υπάρχει μέσα του, οδηγείται στο αρχέτυπο της υπάρξεώς του, στο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου. Το φως του Χριστού απομακρύνει τη σύγχυση και την ακαταστασία από την ψυχή του ανθρώπου και φανερώνει την «κστ’ εικόνα Θεού» υπόστασή του.

Πηγή: ΠΕΜΤΟΥΣΙΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Κυρ Αύγ 26, 2012 2:55 pm

Ο Αγιορείτης Μοναχός.
Παρασκευή, 30 Μάρτιος 2012

Εικόνα

Του Γιώργου Καμβυσέλλη

Όλες οι μέρες θαρρείς κι είναι ίδιες. Μα γελιέσαι. Ξεχωρίζουν. Και τις γιορτάζουν, με μεγάλη θρησκευτική ευλάβεια.

Τους βλέπεις μοναχικούς, ήρεμους, σιγανούς, λες και δεν σκέφτονται, δεν πασκίζουν από τη σκληρή δουλειά τους στο κοινόβιο λίγη ακόμα ώρα να ξεπερισσέψουν για προσευχή, να σώσουν τη ψυχή τους.

Απρόσιτοι, αμίλητοι, αγέλαστοι και σοβαροί, με τα μάτια κάτω ή μπροστά, χωρίς καμιά γκριμάτσα, κάτι ανάμεσα ρομπότ κι ευζώνους ανακτορικής φρουράς, στέκουν ή προχωρούν. Όμως, παράξενο, κινούνται αργόσυρτα μα γρήγορα. Κάτι σαν τα τραινάκια σε ράγες απάνω. Κι έχουν μια ικανότητα, άξαφνα να εμφανίζονται κι απρόσμενα να εξαφανίζονται.

Μοναχισμός, λένε, είναι αποταγή του κόσμου και των πραγμάτων του κόσμου. Όπου και να βρίσκεται ο μοναχός, οφείλει να καλλιεργεί μέσα του τη συνείδηση ότι δεν κατέχει τίποτα, ότι δεν κατέχεται από τίποτα...

Αν έχεις τη τύχη να μιλήσεις μαζί τους, το βλέπεις, δεν έχουν επαφή με τα εγκόσμια, δεν βιάζονται, δεν εκνευρίζονται μηδέ και δείχνουν λύπη ή χαρά, σα να μην έχουν νευρικό σύστημα ούτε κόσμο ψυχικό να τους πιλατεύει.

Δεν μιλούν, δε γελούν δεν εκφράζονται. Δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον θαρρείς. Δεν ανοίγονται και ποτέ δεν ξεκινούν πρώτοι μια γνωριμία. Πρέπει καλά να σε ζυγιάσουν προτού σου μιλήσουν. Δεν εμπιστεύονται, δεν μισούν, δεν διεκδικούν τίποτα. Μόνο αγαπούν.

Αλλά, στο κέρασμα, μετά τη Τράπεζα, κάθε Κυριακή και σκόλη, βλέπεις να σου σερβίρουν καφέ ή λικέρ, με ένα αφοπλιστικό, πρόσχαρο χαμόγελο, γιατί είναι χαρούμενοι που σε φιλοξενούν.

Γι αυτούς δεν υπάρχει χρόνος. Ποτέ δεν άρχισε και ποτέ δεν θα τελειώσει.

Δε δείχνουν να βιάζονται, ούτε πως ξέρουν πότε άρχισε και πότε θα γιομίσει άσκηση πνευματική και σωματική, αμαρτίες, χαρές και προσευχές η κάθε μέρα.

Προσφέρουν, υπομένουν, κι ατενίζουν τον ουρανό να δούνε το βλέμμα του Θεού, να νοιώσουν την ευλογία Του, να πάρουν φώτιση και καρτερικότητα.

Και πάντα είναι έτοιμοι να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Ανυπομονούν. Να γίνουν ένα, θέλουν, με της μάνας γης τα αγαθά.

Αν πάλι βρεθείς στην εκκλησιά τις ατέλειωτες ώρες που λειτουργεί ο ιερομόναχος κι οι άλλοι ψέλνουν ή προσεύχονται, τους βλέπεις, σκοτεινά, κινούνται, μα δεν κινούνται. Οι σκιές τους αλλάζουν θέση. Κι αν κάτι θέλει ο ένας να πει στον άλλο, δεν ακούγεται τίποτα.

Σέρνεται η σκιά στο σκοτάδι, κοντεύει την άλλη, κι ένα απλό άγγιγμα ή κίνηση του χεριού, ένα νεύμα ή αχνός ψίθυρος, χωρίς να κινηθούν τα χείλη, είναι αρκετό να πει ο ένας, κι ο άλλος να καταλάβει. Άλλες φορές πάλι περνάει ξυστά κι αυτό είναι αρκετό.
Το Άγιον Όρος, λένε, δεν ανήκει σε κανέναν. Ακριβέστερα, δεν ανήκει σε κανέναν ασεβή, είτε μοναχό, είτε κοσμικό. Είναι αιωνόβιος καρπός της συνέργειας του Θεού και των αγίων του. Ανήκει στην Μητέρα του Θεού και σε εκείνους που το αγίασαν μια για πάντα με τη ζωή τους πάλαι και επ' εσχάτων. Το αληθινό Άγιον Όρος είναι το αφανές πεντάσταγμα της αγιότητας που βιώνεται και σήμερα υπέρ της ζωής του κόσμου.

Όποιος το επιθυμεί, έρχεται εδώ. Έτσι. Απλά. Όπως πάμε μια επίσκεψη. Γιατί, Μοναστήρι είναι ένα μικρό ή μεγάλο ίδρυμα, που φιλοξενεί ισοβίως ακτήμονες μοναχούς και συνάμα προσκυνητές.

Πάντα είναι ανοιχτή, μα σα δύσει ο ήλιος, κλείνει η πόρτα.
-Έχει ένα μικρό σήμαντρο στην άκρη, που σαν το χτυπήσεις, πάλι ανοίγει, να δεχτεί τον προσκυνητή οδοιπόρο, μου είπε ο Καθηγούμενος γέροντας Χριστόδουλος.

Κι αν κάποιος διαλέξει το βαρύ ράσο και το σκουφί να φορέσει και στο τάγμα των αγγέλων να ενταχθεί, χτυπάει με πίστη πιότερη τώρα, άλλη, βαριά πόρτα, κι ανυπόμονος αφουγκράζεται, πότε θε ν' ακουστεί η σιγανή, μελωδική, αγάπη ποτισμένη, απόκριση του γέροντα.

Γιατί στο κοινόβιο ο μοναχισμός, χωρίς απαιτήσεις υλικές, χωρίς πάθη κι υστεροβουλίες, με τα άκρως απαραίτητα για την επιβίωση τους, με το βλέμμα στον ουρανό και τη σκέψη στης Παναγίας το θέλημα, δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Μοναστήρι Αγιορείτικο, βλέπεις, είναι... η τελειοποίηση των μελών του στην παραγωγικότητα και προσφορά της αγάπης. Κι αν κάποιοι το θέλουμε ζωντανό και δραστικό, να το προστατεύσουμε, όπως προστατεύουμε ένα θερμοκήπιο. Κι αν ακόμη οι σημερινοί μοναχοί είναι ανάξιοι της ιστορίας του, πρέπει πάλι να το προστατεύσουμε για τους επιγενέστερους».

Πηγή: http://agioritikovima.gr



Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Κυρ Αύγ 26, 2012 2:55 pm

Κοινωνική δράση και άσκηση
5 Ιουλίου 2012

Εικόνα

του Βασίλειου Στογιάννου, Καθηγητή της Ιστορίας των χρόνων και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Κάθε φορά που διαβάζουμε ή ακούμε για κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα της Εκκλησίας ή για κάποιο μοναστήρι, σχεδόν αυτόματα αντηχεί μέσα μας το ίδιο πάντα ερώτημα; Ποιός είναι ο πιό σωστός δρόμος για το χριστιανό σ’ αυτό τον κόσμο; Πώς ακολουθεί σωστότερα η Εκκλησία τις εντολές του Χριστού, με την επάνδρωση μονών ή με την επέκταση της κοινωνικής δράσεώς της; Ή για να μη διαστείλουμε τα δύο, είναι η άσκηση του μοναχισμού η κύρια αποστολή του ή πρέπει να συνδυάζεται οπωσδήποτε με κοινωνική δράση;

Τα ερωτήματα δεν είναι βέβαια καινούρια. Η ιστορία της Εκκλησίας τα γνωρίζει από αιώνες. Συνδέονται άμεσα με την πορεία όχι μόνο του μοναχισμού, αλλά σύνολης της Εκκλησίας μέσα στο χρόνο και έχουν λάβει όλες τις δυνατές απαντήσεις πρακτικά.

Στην ανατολική Εκκλησία βρίσκουμε από τους πρώτους αιώνες όλες τις δυνατές τάσεις. Η κοινωνική δράση δεν έπαψε ούτε στιγμή να αποτελεί καίρια φροντίδα της Εκκλησίας, που δεν μπόρεσαν να διακόψουν ούτε οι διωγμοί. Συσσίτια για τους άπορους, μέριμνα για τις χήρες και τα ορφανά, φροντίδα για τους ασθενείς και τους ενδεείς, παροχή φιλοξενίας και ασύλου στους απόκληρους και τους κατατρεγμένους, όλα αυτά ξεπηδούν σε κάθε σελίδα της ιστορίας της Εκκλησίας. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, πως κι αυτοί που πολεμούν για ιδεολογικούς λόγους την Εκκλησία, πάντα αναγνωρίζουν και εξαίρουν την κοινωνική της δράση. Γιατί η μελέτη της ιστορίας της, όσο προκατειλημμένα και να γίνει, δεν αφήνει άλλη διέξοδο: μιλά πάντα για την έμπρακτη αγάπη, όχι μόνο ως στοιχείο των διαπροσωπικών σχέσεων, αλλά και ως κύριο γνώρισμα της χριστιανικής παρουσίας μέσα στον κόσμο. Η επικράτηση του Ευαγγελίου δεν είναι άσχετη προς αυτή την πλούσια κοινωνική δράση των πρώτων πιστών, σε μια εποχή μάλιστα που η κρατική οργανωμένη κοινωνική πρόνοια ήταν σχεδόν ολότελα άγνωστη. Αρκεί να θυμηθούμε πως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης στην άκαιρη και αποτυχημένη προσπάθειά του να ξαναζωντανέψει την ειδωλολατρία, κοντά στα άλλα προσπάθησε να οργανώσει και κοινωνική δράση των ιερέων του, ανάλογη με τη χριστιανική. Γιατί σωστά διέβλεψε πόσο ελκυστικό ήταν αυτό το σημείο και πόσο δραστικά επιδρούσε η χριστιανική φιλανθρωπία στους απλούς ανθρώπους. Το παράδειγμα του Ιουλιανού όμως έχει και μια άλλη πτυχή, που δείχνει την άμεση σχέση και συνάφεια της φιλανθρωπίας με την άσκηση, με τη θεωρητική θεμελίωση της δράσεως: ο Ιουλιανός παραπονείται στις επιστολές του για την πρακτική αδιαφορία των ειδωλολατρών ιερέων για την κοινωνική δράση, παρόλα τα υλικά μέσα που τους παρείχε. Υπήρχαν τα χρήματα, αλλά δεν υπήρχαν οι άνθρωποι, ήταν παρούσα η ύλη, αλλά απουσίαζε το πνεύμα που θα την έκανε αγάπη…

Ο μοναχισμός είναι κι αυτός στη χρυσή εποχή της Εκκλησίας εναρμονισμένος με το όλο πνεύμα που επικρατούσε στη χριστιανική περιοχή. Η άσκηση συνδέεται με τη φιλανθρωπία και γενικότερα τη συμπαράσταση στις ανάγκες των συνανθρώπων. Οι μονές ήταν κέντρα ευαγγελισμού και αγάπης. Η άσκηση ποτέ δεν απομονώθηκε από την κοινωνική δράση. Φτάνει να θυμηθούμε ένα μόνο παράδειγμα: τη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο σοφός και άγιος ιεράρχης ήταν «ιατρός ψυχών και σωμάτων» και το ίδρυμά του —πρότυπο για όσα ακολούθησαν— ήταν τόπος παροχής βοήθειας υλικής και πνευματικής. Στους κανόνες μάλιστα του μοναχισμού που έγραψε ο Μ. Βασίλειος ρητά προβλέπεται η κοινωνική προσφορά των μοναχών, του κοινοβίου ως πυρήνος για την αναγέννηση του Κόσμου, Οι μοναχοί προσεύχονται και εργάζονται, ορίζει ο άγιος. Προσεύχονται και ασκούνται στην ανάβαση της πνευματικής κλίμακας, για να αναγεννηθούν οι ίδιοι, για να βιώσουν το νέο κόσμο. Αλλά και εργάζονται για να προσφέρουν με τον καρπό του μόχθου τους την έμπρακτη αγάπη προς κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη βοηθείας. Αυτά τα δύο, προσευχή και εργασία, δράση και άσκηση δεν μπορούν άλλωστε να ξεχωριστούν στη καθημερινή πράξη: γιατί και η προσευχή είναι κοινωνική προσφορά, όπως με τη σειρά της και η κοινωνική δράση είναι ευαγγελισμός του κόσμου.

Δεν λείπουν όμως την ίδια εποχή και οι παρεκκλίσεις από τη σωστή γραμμή. Εμφανίζονται από τη μια άνθρωποι που μεταβάλλουν τη δράση μέσα στην κοινωνία σε αυτοσκοπό, ξεχνώντας το κύριο μέλημα του πιστού, τη δική του σωτηρία και τον ευαγγελισμό των άλλων. Κι από την άλλη παρουσιάζονται μοναχοί που αδιαφορούν όχι μόνο για την κοινωνική προσφορά, αλλά και για την απαραίτητη για την επιβίωση τους εργασία. Είναι μια τάση που εισάγει την επαιτεία ως μέσο πορισμού των προς το ζην, τάση που καταδικάστηκε όμως από την Εκκλησία και γρήγορα χάθηκε μέσα στο χώρο της αιρέσεως.

Οι παρεκκλίσεις δεν είναι παρά εξαιρέσεις στην ιστορία της Εκκλησίας. Οι μεγάλοι πατέρες κράτησαν πάντα τη χρυσή τομή ανάμεσα στις υπερβολές. Κι όταν φρόντιζαν για την εξημέρωση και τον εκπολιτισμό των λαών που κήρυτταν τον χριστιανισμό, ποτέ δεν παρασύρθηκαν σε μια μονόπλευρη άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Πάντα όλα είχαν ως στόχο τον ευαγγελισμό των ανθρώπων και τη βίωση του πνεύματος της αγάπης. Το ίδιο έγινε και στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, όταν η κοινωνική πρόνοια στο σύνολό της ήταν στα χέρια της Εκκλησίας με επικεφαλής —ποιούς άλλους;— τους μοναχούς μας. Η φιλανθρωπία δεν αποκόπηκε από τη ρίζα της, από την πνευματική άσκηση, από την προσευχή, από τον ευαγγελισμό των ανθρώπων.

Κάπως διαφορετικά παρουσιάζεται το όλο θέμα στην πορεία της δυτικής Εκκλησίας, κυρίως στα σχετικώς νεώτερα χρόνια. Εδώ το στοιχείο της κοινωνικής προσφοράς μεγάλωσε, θα έλεγε κανείς υπερτροφικά, σε σημείο που έγινε αυτόνομο. Λίγο-πολύ ξεχάστηκε κατά περιόδους η πνευματική αφετηρία του έργου, υποτιμήθηκε με ανθρώπινα κριτήρια η προσευχή και η άσκηση, και ο δυτικός μοναχισμός έφτασε σε μονομέρειες. Η οργανωμένη φιλανθρωπία πήρε διαστάσεις μεγάλες και συνδέθηκε τελικά στις χώρες ιεραποστολής με άλλα πράγματα. Από κοινωνική δράση έγινε κοινωνικός ακτιβισμός, αυτοτελής…

Αυτή η μορφή κοινωνικής δράσεως της Εκκλησίας με την πρωτοπορία των μοναχών της δυτικής Εκκλησίας έγινε ευρύτερα γνωστή και στους ορθοδόξους τα τελευταία χρόνια και εκτιμήθηκε χωρίς ενδοιασμούς. Συνέπεσε μάλιστα να γίνει γνωστή η οργανωμένη αυτή φιλανθρωπία σε μια εποχή που δεν είχε αναπτυχθεί ή και είχε οπισθοδρομήσει για λόγους ιστορικούς η δική μας ανάλογη δράση. Κι έτσι άρχισε να δημιουργείται στην ψυχή των πιστών μια σειρά από ερωτήματα, σαν αυτά που αναφέραμε στην αρχή. Βέβαια χρόνο με το χρόνο τα πράγματα αλλάζουν και στο τόπο μας. Η δημοσιότητα όμως δε φτάνει ως εκεί. Λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι προβάλλουν την αξιόλογη πραγματικά δράση στους κόλπους της Εκκλησίας μας. Και όμως είναι μεγάλη και αυξάνεται συνεχώς. Μητροπόλεις και ενορίες, χριστιανικά σωματεία και οργανώσεις έχουν να παρουσιάσουν ένα πλήθος γηροκομεία και ορφανοτροφεία, οικοτροφεία για άπορα παιδιά, σχολές και κάθε λογής φιλανθρωπικά ιδρύματα. Κι όλα αυτά χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, με πρωτεργάτες αφανείς κληρικούς και μοναχούς, ευσεβείς λαϊκούς και πλήθος άλλων συνεργατών και βοηθών. Αν δεν τα γνωρίζουμε, είναι γιατί είμαστε λίγο πληροφορημένοι ή γιατί μας απορροφούν οι καθημερινές βιοτικές μέριμνες. Η άγνοιά μας όμως δεν σημαίνει και απουσία κοινωνικής δράσεως της Εκκλησίας…

Πέρα από την πρακτική. πλευρά του θέματος όμως παραμένει και η θεωρητική, η θεολογική του όψη. Η κοινωνική δράση έχει υπέρ αυτής μια σειρά από επιχειρήματα. Η αγάπη γίνεται πράξη και η αλληλεγγύη μας με τους πάσχοντες παίρνει χειροπιαστή μορφή. Έτσι το Ευαγγέλιο είναι ζωντανό παράδειγμα για τον σημερινό άνθρωπο κι όχι μόνο θεωρία. Η δραστικότερη μορφή ευαγγελισμού, σύμφωνη άλλωστε με την παραβολή της μελλούσης κρίσεως, είναι η κοινωνική δράση.

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Η κοινωνική δράση γρήγορα μπορεί να καταλήξει στον ακτιβισμό και την αυτάρεσκη πεποίθηση του ανθρώπου πως κερδίζει μόνος τη σωτηρία του. Κι όσο για τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τόσο σίγουρα, όπως δείχνουν τα παραδείγματα ιεραποστολής μέσα από κοινωνική δράση στην Αφρική και αλλού. Κι έπειτα, όταν έλθει η ώρα που το κράτος θα αναλάβει αυτό την κάλυψη των τομέων που έχει τώρα η Εκκλησία, τί θα γίνει; Δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεχαστεί εύκολα ο χριστιανισμός, αφού επιτελούσε το έργο της κοινωνικής πρόνοιας;

Παρόμοια είναι και τα υπέρ και τα κατά για την άσκηση. Διατηρεί τον πνευματικό χαρακτήρα του χριστιανισμού και κάνει τον άνθρωπο να διακρίνει τα όρια που τον χωρίζουν από τον κόσμο και την ύλη. Από την άλλη όμως κινδυνεύει να απομονωθεί από τον κόσμο και να κλειστεί στον εαυτό του ο α¬σκητής, χωρίς να μπορεί να επιτελέσει το ιεραποστολικό του καθήκον.

Η σύντομη αναφορά στη συνηθισμένη επιχειρηματολογία έδειξε πόσο επισφαλής είναι η μέθοδος απομονώσεως ενός στοιχείου της χριστιανικής κοινωνίας από το σύνολο της πίστεως και της ζωής της, και φαίνεται για μια ακόμα φορά πόσο δυσεύρετος είναι ο σωστός δρόμος, όταν λησμονήσει κανείς την πείρα της Εκκλησίας, όπως διαμορφώθηκε στη πορεία της.

Η κοινωνική δράση δεν μπορεί και δεν πρέπει να απομονωθεί από την άσκηση, που ήταν και μένει το θεμέλιο της πνευματικής ζωής όχι μόνο των μοναχών, αλλά όλων των χριστιανών. Αλλά και η άσκηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάψει να συνδέεται με την κοινωνική δράση, γιατί μόνον έτσι ξεπερνά τον κίνδυνο να αποβεί μια αποσπασμένη από τη ζωή ατομοκρατική απόλαυση. Η κοινωνική δράση είναι πάντα απαραίτητο και αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής της Εκκλησίας —και είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό σημάδι ότι τελευταία επεκτείνεται και μεγαλώνει σε έκταση και βάθος στον τόπο μας. Αρκεί να μη γίνει αυτοσκοπός, ένα είδος κοινωνικής πολιτικής, παράλληλη ή παραπλήσια με την κοινωνική πρόνοια του κράτους και το ίδιο απρόσωπη όπως εκείνη. Γιατί η κοινωνική δράση είναι γνήσια χριστιανική όταν διατηρεί το χαρακτήρα της ως εκφράσεως της αγάπης του Χριστού για τον αδελφό, «δι’ ον ο Χριστός απέθανε». Γνώρισμά της είναι ο προσωπικός δεσμός του χριστιανού με τον πάσχοντα, πέρα από την απλή υλική περίθαλψή του.

Η αγάπη αυτή όμως είναι δυνατή, όταν πιό πριν οι χριστιανοί έχουν ασκηθεί, έχουν τουλάχιστον προσπαθήσει να ανέβουν την κλίμακα της πνευματικής αναβάσεως, έχουν γευτεί τον καρπό της κοινωνίας με το Θεό. Γιατί η άσκηση δεν είναι ποτέ απομόνωση και κλείσιμο του ανθρώπου στον εαυτό του, αλλά κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπο μέσα στη βέβαιη ελπίδα του νέου κόσμου. Δεν είναι φυγή από τον κόσμο, αλλά ένταξη στον κόσμο του Ευαγγελίου, κόσμο χαράς και αγάπης, που ποτέ δεν έπαψε να ποθεί ο καθένας μας. Κριτήριο, λοιπόν, για τη σωστή κοινωνική δράση μας είναι η άσκησή μας και κριτήριο για την χριστιανικότητα της ασκήσεώς μας είναι ο μετασχηματισμός της σε έργα αγάπης σε κάθε τομέα, φυσικά και στον κοινωνικό.

(Β. Π. Στογιάννος, «Η Εκκλησία στην ιστορία και στο παρόν», εκδ. Π. Πουρναρά – Θεσ/νίκη, σ. 211-216)

Πηγή: http://www.pemptousia.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Ο μοναχισμός σήμερα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Σεπ 08, 2012 2:49 pm

Ο μοναχισμός σήμερα
24 Σεπτεμβρίου 2011 - Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Εικόνα

Στην αίθουσα συνεδρίων του ιερού κοινοβίου του οσίου Νικηδήμου στον Πεντάλοφο Γουμένισσας, μετοχίου της ιεράς μονής Σίμωνος Πέτρα του Αγίου Όρους, πραγματοποιήθηκε από 31/8-1/9/2011 συνέδριο περί μοναχισμού με τη συμπλήρωση τριάντα ετών από της ιδρύσεως του κοινοβίου.

Το συνέδριο χαιρέτισαν θερμά ο εκπρόσωπος της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους Γέρων Νικόδημος Αγιοπαυλίτης, ο εκπρόσωπος της μονής Σίμωνος Πέτρας ιερομόναχος Θεολόγος, ο περιφερειάρχης Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης και ο δήμαρχος Παιονίας Α. Λαπόρδας. Την έναρξη των εργασιών κήρυξε ο καθηγούμενος του κοινοβίου αρχιμ. Χρυσόστομος, ο οποίος ανέγνωσε και μελέτη του αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου περί του ευαγγελικού μοναχισμού και της οργανώσεως του κοινοβίου, με γνώση της ιστορίας, των μοναχικών θεσμών και της σημερινής καταστάσεως του μοναχισμού. Ο ιερομ. Χρυσόστομος Αγιονικοδημίτης έκανε την εισαγωγική ομιλία της τριαντάχρονης ιστορίας του κοινοβίου του οσίου Νικοδήμου.

Πραγματοποιήθηκαν οκτώ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις από διακεκριμένους ρασοφόρους. Αναπτύχθηκαν θέματα διάφορα περί του μοναχισμού. Υπήρξε και αυτοκριτική, για το ποιος θα πρέπει να είναι ο γνήσιος πνευματικός πατέρας, τι θα τον χαρακτηρίζει και τι θα πρέπει να απουσιάζει από αυτόν για να καθοδηγεί ψυχές ορθά. Πώς στέκεται ο μοναχισμός στη σύγχρονη πνευματική και οικονομική κρίση. Το παράδειγμά του, εγκρατείας, μετανοίας και σεμνότητος, είναι ενδεικτικό και διδακτικό. Παρουσιάστηκαν φωτεινές μορφές σύγχρονων Γερόντων που με τον λόγο, την εμπειρία και το βίωμά τους βοήθησαν πολλούς πολύ. Ειπώθηκε πως ο μοναχισμός είναι ευγγελιοπαράδοτος και αγιοπατερικός.

Αναφέρθηκαν στοιχεία και σημεία τριβής και διαφοράς μονών και επισκόπων με βάση την ιστορία, την παράδοση και τη νεότερη νομολογία. Τονίστηκε πως το γνήσια αναγεννητικό κίνημα των ιεροπρεπών Αγιορειτών λεγομένων Κολλυβάδων στάθηκε υποστηρικτής των πατρώων, αναγεννητής της παραδόσεως, αυστηρός ελεγκτής των αιρετικών, των διαφωτιστών και των μοντέρνων παρερμηνευτών. Εντοπίσθηκε η μοναχική πολιτεία ως ισάγγελος μοναχική βιοτή βάσει των αποφθεγμάτων οσίων πατέρων. Τέλος αναφέρθηκε πως η φυγή του μοναχού από τον κόσμο δεν γίνεται από μίσος στον κόσμο αλλά από μεγάλη αγάπη στον Θεό. Ο εγκλεισμός στο κελί του δεν γίνεται για να απομονωθεί, αλλά για να μελετήσει, να προσευχηθεί, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να τον διορθώσει. Ο αβάς Μωυσής λέγει: «Κάθου εις το κελλίον σου και αυτό σε διδάξει πάντα».

Σε μια εποχή ταραγμένη, συγχύσεως, θορύβου, στενοχώριας και απελπισίας, τι έχε να πει ο μοναχισμός; Οι μοναχοί είναι φυγόπονοι και μισόκοσμοι; Είναι εαυτούληδες και καλοπερασάκηδες; Κοιτούν τον εαυτό τους και δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο; Όχι! Στην ησυχία της ερήμου, στην κοινωνία του κοινοβίου, στην τάξη των σκητών και τη γαλήνη των κελιών επικρατεί ειρήνη. Δεν κυριαρχεί η σύγχυση, ο θόρυβος και η ταραχή. Η ακτημοσύνη των μοναχών, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, η σεμνότητα, η ολιγάρκεια και η ταπεινοφροσύνη τούς ελευθερώνουν, τους αναπτερώνουν, τους χαροποιούν. Ο μοναχός δεν φοβάται τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, τα προβλήματα και τις δυσκολίες, αλλά ωριμάζει μέσα από αυτά. Δεν μπορεί ο καλός μοναχός να μισεί τον κόσμο, τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, αλλά το κοσμικό και αντίθεο φρόνημα. Δεν οκνεύει ο μοναχός, αλλά εργάζεται, διακονεί, αγωνίζεται, προσπαθεί, πέφτει και σηκώνεται συνεχώς. Ζει για τους απλούς και όχι για τον εαυτό του, τον οποίο κρίνει και αυστηρά. Δεν είναι σκληροί, αδιάφοροι και ακατάδεκτοι μοναχοί. Συμπονούν, συμπαρίστανται, συναντιλαμβάνονται και προσεύχονται.

Είναι αλήθεια πως έχει παρεξηγηθεί από πολλούς ο μοναχισμός. Θεωρείται αχρείαστος και άχρηστος, ανώφελος και ανοημάτιστος. Όλοι μπορούν να κάνουν σήμερα τα πάντα και μόνο να αγαπάς τον Θεό ολοκληρωτικά δεν μπορείς. Ο μοναχισμός έχει λαμπρή ιστορία, μεγάλη προσφορά, δίκαιη εκτίμηση και δικαιολογημένο θαυμασμό από πολλούς. Ως πρόσωπα ορισμένοι μπορεί να λανθάνουν και να καθίστανται αξιολύπητοι. Ο μοναχισμός όμως, ως ιερός και αρχαίος θεσμός, παραμένει αξιόπιστος και αξιοσέβαστος. Έχει πολλά να πει στον σύγχρονο παραπαίοντα κόσμο. Έχει να φωτίσει, να παρηγορήσει πολλούς, και σήμερα και αύριο. Μην εύκολα τον κατηγορούμε ως ελεγχόμενοι από αυτόν. Ο μοναχισμός θα χρειαστεί ακόμη πιο πολύ. Δεν είπε ακόμη τον τελευταίο λόγο του. Δεν είπε «δι’ ευχών». Γνωρίζει να υπομένει και να αγαπά αληθινά.

πηγή: Εφημερίδα Μακεδονία (αναδημοσίευση ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ)


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ο μοναχισμός σήμερα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Σεπ 08, 2012 2:50 pm

Ο μοναχισμός όπως τον συλλογίστηκε ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Δοχειαρίου
Αναρτήθηκε από keliotis την Πέμπτη, Φεβρουάριος 23, 2012

Εικόνα

Ο μοναχισμός δεν είναι θεσμός, αν και από πολλούς εν τη ρύμη του λό­γου λέγεται και γράφεται. Είναι χαρισματούχα κατά­σταση και χαρισματούχα κλήση του Θεού εν τη Εκκλησία. Γι' αυτό το ιερόν Ευαγγέλιο λέγει «οις δέδοται» και «ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω». Απ' όλους τους χώρους της Εκκλη­σίας στον μοναχισμό φαίνε­ται περισσότερο το υπερ­φυσικό της στοιχείο.

Όταν ακούω ορισμένους να λέγουν: «Ο κόσμος έχει ανάγκη. Τι κλειστήκατε εσείς στα μοναστήρια;», αισθάνομαι πως δεν ερωτούνε τους μοναχούς, αλλά τον ίδιο τον Θεό: «Τί τους κά­λεσες, Θεέ, στις ερημιές και στα μοναστήρια; Δεν βλέ­πεις πόσες ανάγκες έχου­με στον κόσμο;». Έτσι, άθελά του ο άνθρωπος κά­νει υποδείξεις στον Θεό τί πρέπει να πράττει.

Στα νεανικά μου χρόνια κυκλοφορούσε περιζήτη­το βιβλίο αν κάποιον περίφημο συγγραφέα με τίτλο «Για να άνοιξη ο δρόμος σου» το όποιο έμμεσα χτυπούσε την χαρισματική κλήση. «Δεν χρειάζεται -έγραφε- να υπάγουμε στα βουνά, στα μοναστήρια και τις σπηλιές, για να βρούμε τους αγίους». Από αυτήν την θέση προήλθε η κρίση στον μονα­χισμό, αν και αυτό σήμερα τα παιδιά τους δεν το αποδέχονται με τίποτα. Έτσι, κινδύνεψε να εκλείψη ο μοναχισμός από την Ορθόδοξη Εκκλησία και να καταντήσει προτεσταντική οργάνωση.

Ακόμη μια επεξήγηση: Όταν λέγουμε ότι ο μοναχισμός είναι χαρισματική κατάσταση, εννοούμε πως το αποτέλεσμα της άσκησης του μονάχου είναι στο εγγύς μέλλον άγνωστο και στο παρόν εν πολλοίς αβέβαιο. Είναι εσχατολογικό. Είναι αυτό που θα φανεί την ημέρα της θείας επιφανείας. Ενώ το θεσμικό είναι βέβαιο και άμεσο, ανεξάρτητο από την προσωπική ζωή του ιερουργούντος. Λειτουργεί ένας ιε­ρεύς; Εφόσον είναι κανονικός ιερέας και επικαλείται το Πνεύμα το Άγιον, χωρίς καμία αμφιβολία θα γίνει η μεταβολή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χρίστου. Βαπτίζει; Ε­φόσον έχει ενεργό την ιεροσύνη, ας είναι ο χει­ρότερος των ανθρώπων, βαπτίσθηκε ο άνθρω­πος.

Ενώ ο μοναχός αν είναι φαυλόβιος και προσεύχεται, ποιά ενέργεια θα έχει η προσευχή του; Γέγραπται γάρ: «Αμαρτωλών ουκ ακού­ει ο Θεός».

Αλλά ας γυρίσουμε το δοιάκι του λόγου στον μοναχισμό, όπως στην αρχή το συλλο­γίστηκα. Ο μοναχισμός είναι ένας βράχος, είναι μια πέτρα γρανιτένια σαν εκείνα τα απόκρημνα βράχια των Μετεώρων. Ο μοναχισμός στήθηκε στην γη, στην Εκκλησία, όχι ως φυ­σικό φαινόμενο, αλλ' ως υπερφυσικό. Τον έ­φτιαξαν οι σταλαγμίτες των δακρύων των απ' αιώνος Οσίων, που έπεσαν στην γη από τα μετανοιωμένα μάτια.

Έγινε τόσο σκληρός ο βράχος του μοναχισμού, που κανείς δεν μπο­ρεί να τον λαξέψει η να τον σαλέψει από την ρίζα του. Το μακραίωνο μαρτύριο της συνει­δήσεως τον έκανε πιο σκληρό από το σμυρίγλι και τον γρανίτη. Πολλοί αποτυχημένα σκέφθηκαν να τον κλονίσουν, αλλά εκείνος έμει­νε άσειστος, γιατί είναι ποτισμένος με το πιο καυτό υγρό που υπάρχει στη γη, τα δάκρυα της μετανοίας. Ποτίστηκε, ποτίστηκε και έσφι­ξε.

Έγινε ένα πολύγωνο διαμάντι που από παν­τού αστράφτει. Όσο πιο πολύ τον χτυπάς, τό­σο πιο αστραφτερός γίνεται. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να τον κρύψεις, τόσο πιο πολύ φαίνεται. Και όσο πιο πολύ προσπαθείς να τον αμαύρωσης, τόσο πιο περιζήτητος γίνεται. «Πολλά δύνανται τα δάκρυα» ψάλλει η Εκ­κλησία την περίοδο αυτή.

Στάλα-στάλα τα δάκρυα έφτιαξαν τον βράχο του μοναχισμού κυματοθραύστη στους χειμαζόμενους, ανάπαυση των κουρασμένων. Έγινε ο μεγαλύτε­ρος εκφορτωτής των πεφορτισμένων και ο ύψι­στος κοσμημένος χιτώνας των εραστών του Χριστού, όπου συναντάται το ακρότατον εφετόν και απολαμβάνεται το απόθετον κάλλος. Αυτόν τον βράχο ανεβαίνουμε όλοι εμείς που γονείς, πατρίδες, συγγενείς, και γνωστούς αφήσαμε. Οι ολοκληρωτικά δοσμένοι στο Θεό, που δεν κρατήσαμε τίποτε για τον εαυτό μας, ούτε μιας βραδιάς αλάτι, όπως λέγει ο λαός μας.

Αδελφοί μου, είμαστε ορειβάτες στον ιερό βράχο του μοναχισμού, ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων. Αν θελήσουμε να φτιάξουμε δικά μας πατήματα, σίγουρα θα γκρεμιστούμε όπως ο εωσφόρος. Στα δικά μας πατήματα θα πιαστεί κάθε εχθρός και πολέμιος του μοναχισμού, είτε κληρικός είναι είτε λαϊκός.

Ο ιερός βράχος αλεξιπτωτιστάς δεν δέχεται. Η προσγείωση γίνεται πάντα με ανάβαση, όπως την χάραξαν οι άγιοι Πατέρας. Οι άλλοι δρόμοι δεν φτιάχνουν ούτε μοναχό ούτε μοναχούς. Στο τέλος, παρά τα τάλαντα τους θα ομολογήσουν τον λόγο του Κυρίλλου Καστανοφύλλη: «Και τον μοναχόν απώλεσα και μοναχούς ούκ έποίησα».

Καυχώνται πολλοί γόητες και πλάνοι, του κόσμου πως εισήλθαν τάχατες στα άδυτα του μοναχισμού. Λες και τα άδυτα αυτά είναι πως τρώγει και τί τρώγει, πως πλαγιάζει και κοι­μάται ο μοναχός, η πόσο θυμώνει ο ηγούμενος, όπως καμαρώνουν οι ανόητοι δημοσιογρά­φοι, που δεν συνειδητοποίησαν ακόμη ότι εφη­μερίδα γράφουν και όχι Ευαγγέλιο.

Το άδυτα του Όρους και κάθε καλογερικού όρους δεν είναι τα σκευοφυλάκια ούτε τα θησαυροφυλάκια ούτε οι αδυναμίες των εγκαταβιούντων αλλά οι καρδιές των μοναχών. Εκεί βλέπεις και απολαμβάνεις τον πλούτο ή την φτώχεια τον μοναχισμού.
Εκεί καθοράς αν υπάρχει όντος Θησαυρός η άνθρακες. Αυτή όμως η είσδυσις είναι προνόμιο των εχόντων λεπτές κεκαθαρμένες αισθήσεις, και όχι των εχόντων τις αισθήσεις κεκαυτηριασμένες. Αυτοί και καλό να δού­νε, θα το διαστρέψουνε.

Αδελφοί μου, ο βράχος που ανεβαίνουμε είναι δυνατός, κατάγερος. Εμείς είμαστε αδύναμοι και ανήμποροι. Ας προσέχουμε, παρακαλώ, γιατί εμείς οι μοναχοί και γενικά οι ρα­σοφόροι έχουμε την τύχη των ποντικών: Ένα τρώγει το τυρί, «τα ποντίκια έφαγαν το τυρί». Ένας μοναχός ωλίσθησε, «όλοι οι μονάχοι ολι­σθαίνουν».

Οι πλάνοι και γόητες αυξήθηκαν στις μέρες μας σαν τους κοπρομανίτες. Όλοι τάχατες πονούν τον μοναχισμό και μιλούν για εκκοσμίκευση. Αυτοί που το Ευαγγέλιο δεν εί­χε ποτέ την παραμικρή ισχύ στην ζωή τους. Δεν έχουμε από πουθενά υποστήριξη. Και δεν θέλουμε τα δεκανίκια των αναπήρων, παρά μό­νον την βοήθεια της Παναγίας.

Οι άνθρωποι που μας πλησιάζουν δεν έχουν λαλιά, δεν έ­χουν φωνή να διαψεύσουν, να βουλώσουν τα απύλωτα στόματα. Τούς φίλους μας και τους γνωστούς μας πρέπει να τους προσέχου­με πιο πολύ από τους εχθρούς μας. Να προ­σέχουμε τι μας υπαγορεύουν και τι μας υποδεικνύουν. Πίσω από τις αβρότητες υπάρχει πάντα ένας μεγάλος διάβολος.

Πόσες φορές «φίλοι» του μοναστηριού ξεμαδέρωσαν αδελφούς από την αδελφότητα, όπως η φουρτούνα τις κουπαστές του καραβιού! Η πορεία μας γίνεται εν μέσω παγίδων πολλών. «Στώμεν καλώς», γιατί όπως είπε και ο μέγας πατέρας μας Αντώνιος: «Εν ταις εσχάταις ημέραις οι συνετοί θα θεωρούνται τρελοί και οι τρελοί συνετοί».

Σήμερα ο λόγος θα έπρεπε να αναφέρεται στο άλλο μεγάλο βουνό, του μαρτυρίου, όπως ταιριάζει στην εορτή. Αλλά λόγω των γεγονότων της εποχής, πιαστήκαμε με το όρος του μοναχισμού. Μακάρι να παραμείνει και για μας και για όλο το κόσμο αυτό το ιερό βουνό το πιο ψηλό του κόσμου, για να βρίσκουν οι άνθρωποι το μέτρο της ορθής πίστης και ζωής.

"Ομιλία της 9/22-3-2010 του Kαθηγουμένου της I. Mονής Δοχειαρίου Αγ. Όρους Aρχιμ. Γρηγορίου εις την πανήγυριν των Aγ. Τεσσαράκοντα της Ι.Μ. Ξηροποτάμου Αγ. Όρους", Χριστιανική Σπίθα, Έτος ξς' Πάρος Νοέμβριος 2010 Αριθμ. Φυλ. 689.

Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.com


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ο μοναχισμός σήμερα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Σεπ 08, 2012 2:50 pm

Μοναχισμός, μοναστήρια, μοναχοί
Εφημερίδα "Μακεδονία" 27/05/2012

Εικόνα

του Μοναχού Μωυσή του Αγιορείτη

Όταν ο κόσμος αλλοιώνεται, επηρεάζει και το μοναχισμό. Ο μοναχισμός όμως πρέπει να μένει αναλλοίωτος. Η υποβάθμιση του ορθόδοξου μοναχισμού σε περιόδους εκκοσμικεύσεως είναι ανεπίτρεπτη.

Το εκκλησιαστικό ήθος πρέπει να μένει ανεπηρέαστο πάντοτε. Η διατήρηση του μηνύματος και της προσφοράς του μοναχικού ιδεώδους δεν πρέπει να αλλάζει, αλλά να χαρίζει το πνεύμα της ασκήσεως, της εγκράτειας και της ταπεινοφρο-σύνης, τόσο απαραίτητων στη ζωή. Ο μοναχισμός, όποτε ήταν σε ακμή, δώριζε αίγλη στο σώμα της Εκκλησίας. Ο κόσμος θεωρεί το μοναχισμό περιττό, κάτι περασμένο, αχρείαστο και μερικές φορές και βλαβερό.

Ακόμη και λεγόμενοι άνθρωποι της Εκκλησίας βλέπουν με επιφύλαξη την αναχώρηση νέων στα μοναστήρια, λέγοντας ότι η κοινωνία τούς χρειάζεται περισσότερο για τις ανάγκες της. Η αφιέρωση νέων καταρτισμένων, μορφωμένων και ταλαντούχων και ο εγκλεισμός τους σε μοναστήρια είναι λαθεμένη. Ο μοναχισμός όμως είναι καθαρά εκκλησιαστικός θεσμός και ανέδειξε πλήθος αγίων. Το ασκητικό, ησυχαστικό και προσευχητικό φρόνημα πολλών ιερών ανδρών στην έρημο και τα μοναστήρια φανέρωσε το υψηλό και σπουδαίο της ζωής αυτής, που ονομάστηκε ισάγγελη.

Φωτισμένοι οι μοναχοί από τον Φωτοδότη Χριστό φώτιζαν τον κόσμο, κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος. Άγιους μοναχούς από κελιά μονών και σπήλαια ερήμων παρέλαβε η Εκκλησία για τις πρώτες θέσεις της. Η ησυχαστική θεολογία, η υπεράσπιση του ορθόδοξου δόγματος γεννήθηκε και γαλουχήθηκε σε μοναστικούς χώρους. Μοναχούς άσημους, ταπεινούς και κρυμμένους πήρε η Εκκλησία και τους τοποθέτησε σε πατριαρχικούς θρόνους και επίλεκτες θέσεις. Ο μοναχισμός γέννησε σπουδαίες μορφές ιεραποστόλων, υμνογράφων, συγγραφέων και κηρύκων. Μίλησε για το βάθος, το ύψος και το εύρος του ευαγγελίου. Οι μοναχοί μίλησαν με το σιωπηλό παράδειγμα της ζωής τους. Απέναντι στο υλιστικό και κοσμικό φρόνημα κατέθεσαν την ορθόδοξη πνευματικότητα, που μιλά για κάθαρση, φωτισμό και θέωση. Έθεσαν αντί της κακίας την αρετή, στη θέση του κορεσμού την εγκράτεια, στον πλουτισμό την ακτημοσύνη. Ο μοναχός αγωνίζεται ισόβια για την κατάκτηση της ταπεινώσεως και την ολοκλήρωση της μετάνοιας. Αγωνίζεται για τη φυγάδευση του εγωισμού, του πάθους και της κακίας.

Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη τα μοναστήρια καθίστανται λιμάνια σωτηρίας, εργαστήρια αρετής και κατοικητήρια αγιότητος. Τα μοναστήρια στελεχώνονται από μοναχούς υπάκουους, υπομονετικούς, ησύχιους, πράους, φιλόθεους και φιλάδελφους. Αγωνίζεται να φτάσει στο «πρωτόκτιστο κάλλος» στην προπτωτική κατάσταση, τη θέωση και τον αγιασμό. Η μοναχική ζωή «πάσχει τα θεία», πορεύεται στην απάθεια, εντρυφά στη «θεία μέθη» και στο «θείο έρωτα». Βιώνει τη θεία σοφία, εντρυφά σε πνευματικές έννοιες, προσεύχεται, λυπάται για τις αμαρτίες του και χαίρεται για τα θεϊκά δώρα της χαράς, της ελπίδας και της αφοβίας. Με τον καιρό ταυτίζεται το θέλημα του μοναχού με του Θεού. Ο μοναχός αγωνίζεται συνεχώς κατά του εγωισμού και της φιλαρέσκειας, κατά της φιληδονίας και της φιλοδοξίας.

Στο άβατο Άγιον Όρος το πιο τιμημένο πρόσωπο είναι της Παναγίας. Οι Αγιορείτες πατέρες υπεραγαπούν την καθαρότατη, σεμνότατη και ταπεινότατη Υπεραγία Θεοτόκο. Η Παναγία κάποιες παραφωνίες και παρανυχίδες ανέχεται ελπιδοφόρα. Οι Γέροντες παρακινούν και προτρέπουν όλους σε ένθεη ζωή. Σήμερα παρατηρείται μία ακμή στο μοναχισμό και μία παρακμή στον πολιτισμό. Ορισμένοι αγνοούν, πολεμούν και αδιαφορούν για το Θεό. Άλλοι συνεχίζουν να λατρεύουν το Θεό και από μεγάλη αγάπη να οδεύουν στα μοναστήρια.

Τα μοναστήρια είναι φωλιές, πηγές και κηρύθρες. Είναι κτισμένα σε ωραίες θέσεις, χώροι ευλαβών προσκυνημάτων, τόποι πνευματικού ανεφοδιασμού, διδασκαλεία πνευματοκίνητα, οικήματα θεοσέβειας. Μοναστήρια γυναικεία και ανδρικά, παλαιά και νέα, με πολλούς ή λίγους μοναχούς, καθίστανται φάροι, που φωτίζουν και κατοικίες αγωνιζομένων, που εμπνέουν, ευλογούν και ενισχύουν.

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Αύγ 01, 2013 5:13 pm

Και παντός μοναχικού τάγματος
Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 01 Αυγούστου 2013 - Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Εικόνα

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Πολύ μεγάλη χαρά μάς έδωσε το ότι τις προάλλες, σε πολυαρχιερατική θεία λειτουργία, ένα πατριαρχικός αρχιερέας, στην μεγάλη είσοδο, μνημόνευσε πολλούς, αλλά μνημόνευσε «και παντός μοναχικού τάγματος».

Τις τελευταίες ημέρες πολύ μας απασχολεί αυτό το θέμα, και σήμερα, της μεγάλης Οσίας Ειρήνης, ηγουμένης της κωνσταντινουπολίτικης μονής του Χρυσοβάλαντου, σκέφτηκα να βάλω στο χαρτί, και στην οθόνη, λίγες σκέψεις.

α. Υπάρχουν μικρά ιερατικά, εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έχουν απαλείψει τις αναφορές σε μονές, μοναχικά τάγματα, πατέρες ηγουμένους. Βέβαια υπάρχουν και άλλα που έχουν εξαλείψει τελείως και τις ευχές της θείας λειτουργίας, όπως γιά παράδειγμα η έκδοση του 1994.

β. Στο διαδίκτυο και σε εκκλησιαστικές στήλες, ανέβασαν τον Βίο της αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής, και δεν αναφέρουν το ότι έγινε μοναχή και με την ευλογία της ηγουμένης της ξεκίνησε το μαρτύριο. Γιαυτό και το μαρτύριό της ήταν νόμιμο, γιαυτό και πέτυχε. Όμως λένε ότι αφοσιώθηκε στην προσευχή.

γ. Άλλη μέρα, κάποιος παπούλης, που δηλώνει ότι είναι και χημικός – δεν θυμάμαι όνομα- μιλάει γιά τον λεγόμενο γεροντισμό, με τέτοια απαξίωση, που λες και οι μοναχοί είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ανόητοι.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, και μάλιστα στις ημέρες μας, που οι φακοί των ματιών μας δεν θεραπεύτηκαν από την Αγία Παρασκευή, ούτε από την ευχή των αισθήσεων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και επιμελώς επί τα πονηρά αποβλέπουν. Δηλαδή, η στάση απέναντι στο τάγμα των μοναχών είναι πολύ μπερδεμένη.

δ. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, είχαμε καλέσει σε πανήγυρη της μονής, νησιώτη αρχιερέα, ο οποίος και προέστη. Και μετά την δεκάωρη αγρυπνία, και μετά από την πανηγυρική αγιορείτικη τράπεζα, μας έκανε ένα εξαιρετικό κήρυγμα περί μοναχισμού. Δεν μας λυπήθηκε, που οι περισσότεροι κουτουλούσαμε, από την κούραση;! Αργότερα, ο ίδιος πήγε σε άλλο αγιορείτικο καθίδρυμα και μας «έθαψε» καταλλήλως. Τελικά δεν μάθαμε αν στην μητρόπολη εκείνη υπάρχει κανένας καλογεράκος ή καμία καλογρίτσα, γιά να κάνει την απόλυτη υπακοή σε εκείνον τον σοφό και άγιο αρχιερέα του Θεού του Υψίστου, όπως μας τα είπε ο ίδιος.

ε. Πήγαμε κάποτε σε μοναστήρι και η προεστώσα μας είπε ότι εφαρμόζει επακριβώς ό,τι γράφουν τα βιβλία. Την συνεχάρημεν, και μέσα μας φρίξαμε. Η Εκκλησία, ως φορέας της αληθείας, προβάλλει το απόλυτο και την αλήθεια, όμως στην πράξη είναι πέλαγος ευσπλαγχνίας, οικονομίας και παρακλήσεως της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Αλλοίμονο, αν εφαρμοζόταν η ακρίβεια.

Δεν θα ήταν μάννα αλλά η πιο κακιά μητρυιά. Θα είχε ένα μεγάλο μαχαίρι και θα έπαιρνε κεφάλια.

Αλλά βέβαια, επαινετοί και μακάριοι όσοι αγωνίζονται να εφαρμόζουν στον εαυτό τους την ακρίβεια. Μακάρι να βρίσκονται τέτοιοι αγωνιστές. Και, σίγουρα θα υπάρχουν, γιά να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας.

Η Αγία Ειρήνη ήταν μοναχή και έγινε και ηγουμένη. «Δίνει» το μήλο, αυτή η οσιοπάρθενος, και γεννιούνται παιδιά.

Και παρηγοριούνται άνθρωποι από το φρικτό βάρος της ατεκνίας. Ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ήταν μοναχός, και θεράπευε και λύνει ακόμα την στείρωση των ζευγαριών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μεγάλη αλυσσίδα αγίων που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να φυλάξουν παρθενία και βοηθούν στην τεκνογονία, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας.

Βρίζουμε τα μαύρα ράσσα, και όμως το μαύρο κρύβει μέσα του όλα τα χρώματα.

Δεν θέλουμε να γίνονται οι νέοι μοναχοί και ζητάμε την βοήθεια των οσίων. Κατηγορούμε τον ιερό Άθωνα, και κοντεύει να βουλιάξει εκείνη η χερσόννησος από τους προσκυνητές.

Κατηγορούμε τα ξερά ξύλα, τους καλογήρους, και αυτοί δροσίζουν την κοσμική μας οικογένεια.

Και καλλίτερα να μην πούμε ότι συχνά οι σφοδρότεροι πολέμιοι του μοναχισμού μπορεί να είναι οι ίδιοι οι μοναχοί, παντός ιερετικού και μοναχικού σχήματος και βαθμού.

Φαίνεται τελικά πως η καλογερική είναι το αντιλεγόμενο σημείο, εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών. Πόσοι γονείς καλογήρων δεν άλλαξαν στρατόπεδο, όταν φωτίστηκαν και κατανόησαν την ελεύθερη και εθελούσια μαρτυρική θυσία του παιδιού τους;!

Λέει ο αγιος αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Οι γονείς συνήθως είναι αυστηροί με τα παιδιά τους, όταν αυτά θέλουν να γίνουν μοναχοί.

Αυτό είναι καλό και χρήσιμο. Αν όμως συνεχίζουν να αντιδρούν και μετά την μοναχική κουρά των παιδιών τους, τότε είναι σίγουρο ότι τους πλανάει ο σατανάς.

Ένας γέρος μοναχός κάποτε στην Σκήτη της Αγίας Άννας είπε: Θεός σχωρέσει τον Θεό, που έβγαλε την καλογερική.

Μέσα στην απλοϊκή φράση αυτού του αγράμματου αγιαννανίτη καλογήρου κρύβεται μεγάλη σοφία και πολλή πείρα.

Δόξα τω αγίω Θεώ των πατέρων ημών.

Πηγή: http://www.romfea.gr/foni-ierarxon/1832 ... 1-09-21-11


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Σεπ 06, 2013 9:49 am

Αββά, να παντρευτώ ή να καλογερέψω;
Παρασκευή, 6 Σεπτεμβρίου 2013

Εικόνα

του Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Καθίστε, παιδιά μου᾽, εἶπε ἥσυχα ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, κι ἔδειξε μέ τό χέρι του στούς δυό νέους τά πρόχειρα καθίσματα πού βρίσκονταν ἔξω ἀπό τό φτωχικό κελλί του. ῾Καθίστε νά ξαποστάσετε λίγο ἀπό τόν κόπο πού κάνατε νά ᾽ρθεῖτε μέχρι ἐδῶ᾽.

῾Ο γέροντας ἔσπευσε νά τούς φέρει δυό ποτήρια μέ καθαρό νερό καί τούς τράταρε λίγα ἀποξηραμένα σύκα πού τοῦ εἶχαν φέρει ἄλλοι προσκυνητές. Τράβηξε κι αὐτός ἕνα κάθισμα καί κάθισε κοντά τους.

Οἱ νέοι συνεσταλμένα πῆραν τό κέρασμα καί ἤπιαν μονορούφι τό νερό. ῾Εὐχαριστοῦμε, γέροντα. Τήν εὐχή σου νά ἔχουμε᾽.

῾Ποιός καλός ἄνεμος σᾶς ἔφερε λοιπόν ἀπό ᾽δῶ;᾽ ρώτησε ὁ ἀββᾶς. ῾Πρέπει νά τό λέει ἡ καρδιά κάποιου γιά νά ἀποφασίσει νά ἀνέβει τό βουνό᾽.

῾Γέροντα, ἤρθαμε γιά σένα᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ ἕνας πού φαινόταν καί λίγο μεγαλύτερος στήν ἡλικία. ῾Μᾶς ἀπασχολεῖ τό μέλλον μας. ῎Εχουμε λογισμούς γιά τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Μᾶς θέλγει ἡ οἰκογενειακή ζωή, ἀλλά καί μᾶς συγκινεῖ ἡ ζωή τῆς ἀφιέρωσης. Μᾶς εἶπαν γιά σένα, ὅτι ἐσύ μπορεῖς νά μᾶς βοηθήσεις, νά μᾶς ξεδιαλύνεις τούς λογισμούς᾽.

῾Πνευματικό, παιδιά μου, δέν ἔχετε;᾽ εἶπε μέ ἁπλότητα ὁ ἀββᾶς καί χάϊδεψε τήν μακριά ἄσπρη γενειάδα του. Σταμάτησε λίγο καί τά βαθουλωμένα ἀπό τήν ἄσκηση μάτια του σάν νά θυμήθηκαν κάτι ἀπό τά παλιά. Συνέχισε. ῾᾽Εκεῖνος στόν ὁποῖο ἐξομολογεῖσθε τίς ἁμαρτίες σας καί πού σᾶς ξέρει καλά στήν ἐσωτερική σας ζωή, ἐκεῖνος εἶναι ὁ πιό κατάλληλος νά σᾶς συμβουλεύσει γιά κάτι τέτοιο. ῎Αν καί γιά μιά τέτοια ἀπόφαση...᾽, ἦταν σάν νά μονολογεῖ ἐδῶ ὁ Γέροντας, ῾...τόν πρῶτο λόγο τόν ἔχει ὄχι ὁ πνευματικός, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος᾽.

῾᾽Αββᾶ, ἀπευθυνθήκαμε σ᾽ αὐτόν, μᾶς ἄκουσε, μᾶς συμβούλευσε, ἀλλά ἐκεῖνος μᾶς ἔστειλε σέ σένα. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, μᾶς τόνισε. ᾽Εκεῖνος εἶναι ὁ χαρισματοῦχος ἀπό τόν Θεό. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ᾽.

Δέν μίλησε ὁ γέροντας. Στό ἄκουσμα μάλιστα τοῦ χαρακτηρισμοῦ του ἔσκυψε στό στῆθος του κι ἀναστέναξε βαθιά. ῾῞Ο,τι λάμπει δέν εἶναι χρυσός᾽, σχολίασε σιγανά κι ἕνα δάκρυ κύλησε ἀπό τά χαμηλωμένα μάτια του. Σήκωσε τό κεφάλι του.

῾Παιδιά μου᾽, εἶπε ἀργά. ῾Γιά νά καταλάβετε τόν δρόμο σας, γιά νά εἶναι ἀπό τόν Θεό αὐτό πού θέλετε νά ἀκολουθήσετε στήν ζωή σας, πρέπει πρῶτα ἀπό ὅλα νά τό θέλετε πολύ. Γιατί αὐτό πού ἐσεῖς θέλετε αὐτό τελικά θέλει κι ὁ Θεός. ῾Ο Θεός δέν ἐκβιάζει κανέναν νά πάρει δρόμο πού δέν θέλει καί δέν τοῦ ταιριάζει. Γι᾽ αὐτό κοιτάξτε μέσα σας, στό βάθος τῆς καρδιᾶς σας, κι αὐτό πού θά σᾶς πεῖ ἐκείνη, κάντε το’.

᾽Ακολούθησε μιά μικρή σιωπή. ῾Ο Γέροντας φάνηκε νά ψιθυρίζει κάτι πού οἱ νέοι ἦταν βέβαιοι πώς ἦταν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου. Δέν ἔμειναν ὅμως ἱκανοποιημένοι πλήρως ἀπό τήν ἀπάντηση.

῾Γέροντα᾽, πῆρε θάρρος τώρα περισσότερο ὁ νεώτερος. ῾Δέν ἁγιάζει κανείς εὔκολα ὅταν γίνει μοναχός; ῾Ο κοσμικός ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ οἰκογενειάρχης εἶναι σάν ἁλυσοδεμένος. Θά πρέπει νά κάνει πολλές ἀβαρίες στήν συνείδησή του γιά χάρη τῆς οἰκογένειάς του. Θά ἀναγκαστεῖ νά πεῖ τά κατά συνθήκην πού λένε ψέμματα. Θά ξεχάσει ἐπανειλημμένως τόν Θεό᾽. ῾Η φωνή του ἀπέκτησε τώρα δραματικό τόνο, δείχνοντας ὅτι πράγματι ἀντιμετώπιζε μέ ἀγωνία τό μέλλον του. ῾᾽Αββᾶ, μᾶς ἀπασχολεῖ σοβαρά τό θέμα τῆς σωτηρίας μας. Δέν θέλουμε νά παίζουμε μέ τά πράγματα τοῦ Θεοῦ!᾽

῾Ο ᾽Ισαάκ κοίταξε μέ μεγάλη συμπάθεια τούς δυό νέους. Χάρηκε γιατί εἶδε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργεῖ στίς καρδιές τους καί νά τούς ὠθεῖ σέ ἕναν τόσο σοβαρό προβληματισμό. ῎Επρεπε λοιπόν νά τούς βοηθήσει νά καταλάβουν πιό οὐσιαστικά τά πράγματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

῾Παιδιά μου᾽, πῆρε καί πάλι τόν λόγο, ἀφοῦ ξεκκούκισε λίγο τό κομποσχοίνι του, ῾ἡ ἐπιλογή τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς εἶναι ἀσφαλῶς σημαντικό πράγμα καί πρέπει μέ σοβαρότητα νά τήν ἀντιμετωπίσει κανείς. Δέν εἶναι ὅμως τό ἅπαντο. Γιατί ἀκριβῶς εἴτε ἐπιλέξει κανείς νά κάνει οἰκογένεια εἴτε ἐπιλέξει τήν ἀφιερωμένη ζωή τοῦ καλόγερου κάνει ἐπιλογή ἑνός δρόμου. Τό ζητούμενο λοιπόν δέν εἶναι ὁ δρόμος, ἀλλά ὁ Χριστός. ᾽Εκεῖνος εἶναι καί ὁ δρόμος καί τό τέρμα τοῦ δρόμου. ῾Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός᾽ πού λέει καί ὁ μεγάλος ἀπόστολος. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν ἔχουμε ᾽Εκεῖνον ἐνώπιόν μας πάντοτε, δηλαδή ἄν ἡ καθημερινή προτεραιότητά μας εἶναι πῶς νά σταθοῦμε στίς ἅγιες ἐντολές Του ὥστε μέ ἀγάπη πρός Αὐτόν νά Τόν κοινωνοῦμε στά ἅγια μυστήρια τῆς ᾽Εκκλησίας μας, δέν ἔχει καί τόση σημασία τό εἶδος τοῦ δρόμου πού ἀκολουθοῦμε. Μπορεῖ λοιπόν κάποιος νά γίνει καλόγερος, μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια, μπορεῖ κι ἁπλῶς νά μένει, πού λέει ὁ λόγος, στό σπίτι του: ἄν κρατάει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θά σωθεῖ.

Μία μικρή γάτα νιαούρισε ἐκείνη τήν ὥρα καί διέκοψε τόν εἱρμό τῆς σκέψης τοῦ Γέροντα. Χωρίς καθόλου φόβο τόν πλησίασε καί πήδηξε στήν ἀγκαλιά του. Χουχούλιασε σ᾽ αὐτήν. ῾Ο Γέροντας χαμογέλασε καί χάϊδεψε τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ. ῾῾Η μικρή μου ψιψίνα᾽, ἀπευθύνθηκε στούς δυό νέους πού κι ἐκεῖνοι ἔβλεπαν μέ ἀγαλλίαση τήν ὅλη σκηνή. ῾Πήγαινε καί θά σέ φωνάξω ἀργότερα᾽, τῆς εἶπε μέ τρυφερότητα. ῾Μή μᾶς διακόπτεις᾽.

῞Ενα ξαφνικό φύσημα τοῦ ἀέρα στριφογύρισε κάποια φύλλα ἀπό ἕναν εὐκάλυπτο πού παράπεσαν κοντά τους καί πάνω τους.

῾῾Ο Χριστός λοιπόν, παιδιά μου᾽, συνέχισε ὁ ἀββᾶς καταπίνοντας τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σάν τό ἀκριβότερο καί πιό εὐωδιαστό πιοτό, ῾εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ἀποτελεῖ τόν σκοπό μας καί Αὐτόν πρέπει νά κρατᾶμε ὅ,τι κι ἄν ἐπιλέξουμε στήν ζωή μας. Κι ἄν ἀρχίζουμε νά Τόν ἀγαπᾶμε ῾ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος᾽, ὅπως ζητάει κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπαρχῆς, τότε θά μπορέσουμε νά ἀγαπήσουμε καί τόν συνάνθρωπό μας σάν τόν ἑαυτό μας. Γιατί βεβαίως κανείς δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν συνάνθρωπό του σωστά, πού σημαίνει ἀνιδιοτελῶς, χωρίς συμφέρον, ἄν πρῶτα δέν ἔχει ἀγαπήσει τόν Θεό.

Στράφηκε στόν νεώτερο πού ρώτησε. ῾Πράγματι, ἔχεις δίκιο, ἀδελφέ μου, νά θεωρεῖς ὅτι ἡ μοναχική ἀφιέρωση εἶναι πιό εὔκολη γιά ἁγιασμό. ῎Ετσι τουλάχιστον φαίνεται καί ἔτσι τό θεωροῦν πολλοί ἀπό τούς ἁγιασμένους Πατέρες μας. ῾Η εἰκόνα μάλιστα πού χρησιμοποίησες ὅτι ὁ κοσμικός ἄνθρωπος εἶναι σάν τόν δεμένο χειροπόδαρα εἶναι εἰκόνα τοῦ μεγάλου ἀσκητικοῦ δασκάλου ὁσίου ᾽Ιωάννη τῆς Κλίμακος. Εἶναι ὅμως κι ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ οἰκογενειακή ζωή φέρνει τόν ἄνθρωπο πιό εὔκολα στόν ἁγιασμό του, γιατί λόγω τῶν σχέσεων μέ τόν σύζυγο ἤ τήν σύζυγο, μέ τά παιδιά, μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ ἐπαγγέλματος, τόν τρίβει διαρκῶς καί τόν κάνει στρογγυλό ἀπό τά ἐξογκώματα τοῦ χαρακτήρα του. Γι᾽ αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι δέν πρέπει κανείς νά ἀπολυτοποιήσει τήν ἐπιλογή τοῦ δρόμου. ᾽Ακόμη καί λάθος ἐπιλογή νά κάνει κανείς, ἐνῶ δηλαδή εἶναι φτιαγμένος γιά οἰκογένεια νά γίνει καλόγερος, ἤ ἐνῶ τοῦ ταιριάζει πιό πολύ ἡ μοναχική ἀφιέρωση ἐκεῖνος νά κάνει οἰκογένεια, δέν σημαίνει ὅτι θά χάσει, ἄν πράγματι τό ἐπιθυμεῖ, τόν στόχο του. Πῶς νά σᾶς τό πῶ; ῾Ο προκομμένος ἄνθρωπος, αὐτός πού μέ φιλότιμο ἀγωνίζεται, ὅπου καί νά βρεθεῖ θά προκόψει᾽.

῾Γέροντα, μᾶς ἀναπαύει ὁ λόγος σας᾽, εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καταλαβαίνουμε γιατί καί ὁ πνευματικός μας μᾶς ἔστειλε σέ σᾶς. Κι ἐκεῖνος κάπως ἔτσι μᾶς ἔθεσε τό θέμα, ἀλλά ἀλλιῶς νά τό ἀκοῦμε κι ἀπό ἕναν ἄνθρωπο ἀφιερωμένο τόσο πολύ στόν Θεό, ὅπως ἐσεῖς. ᾽Επιτρέψτε μου ὅμως νά ρωτήσω κάτι πού μοῦ τριβελίζει τό μυαλό ἀπό καιρό, ἀλλά καί τώρα πού μιλᾶμε. ῞Ενας ἄνθρωπος πού γίνεται καλόγερος, πού ἔστω καί ἐξωτερικά φαίνεται ὅτι ὅλη τήν ζωή του τήν παραθέτει στόν Κύριο, δέν εἶναι ἀπαλλαγμένος περισσότερο λόγω τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του ἀπό τούς σαρκικούς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι στόν κόσμο σίγουρα εἶναι πιό πολλοί καί πιό ἔντονοι καί μάλιστα στήν σημερινή ἐποχή;᾽

Χαμογέλασε πικρόχολα ὁ Γέροντας. Δέν βιάστηκε κι ἐδῶ νά ἀπαντήσει.

῾῎Ετσι φαίνεται κι ἴσως σέ κάποιο βαθμό ἔτσι καί νά ᾽ναι᾽, εἶπε στήν συνέχεια. ῾᾽Αλλά, ἀδελφοί μου, θυμηθεῖτε αὐτό πού εἶπε ἕνας ἐπίσης μεγάλος Γέροντας τῆς ἐποχῆς μας: ῾τό θέμα σάρξ τελειώνει μέ τό θέμα πλάξ᾽. Δηλαδή, ὅσο βρίσκεται κανείς στόν κόσμο τοῦτο, εἴτε εἶναι κοσμικός εἴτε καλόγερος δέν μπορεῖ νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν σάρκα του. Παλεύεις, ἀγωνίζεσαι, φαίνεται ὅτι ὑποτάσσεις τήν σάρκα σου καί δέν σέ ἀπασχολεῖ πιά, καί ξάφνου ἀπό τό πουθενά ἐξεγείρεται. Γιατί; Διότι δέν εἶναι θέμα μόνο τοῦ ἀνθρώπου ὁ πνευματικός ἀγώνας, ἀλλά καί τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά ἐνεργήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ὑπάρξει τό κατάλληλο ἔδαφος, δηλαδή ἡ ταπείνωση. Θέλω νά πῶ ὅτι μπορεῖ μετά ἀπό μεγάλο πράγματι ἀγώνα κατά τῆς σάρκας νά νιώσει κάποια ὑπερηφάνεια ὁ ἄνθρωπος, νά πιστέψει ὅτι κατόρθωσε κάτι, κι ἐκεῖ λοιπόν λόγω τοῦ φουσκώματος αὐτοῦ τῆς καρδιᾶς του νά τόν ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν σ᾽ ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τότε καταλαβαίνουμε ποιός κυρίως ἀναλαμβάνει δράση! ῾Ο πονηρός διάβολος πού τοῦ παραχωρεῖται νά ξεσηκώσει κουρνιαχτό πειρασμῶν, φέρνοντας στόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὅλου τοῦ κόσμου τίς ἀσχήμιες. Δυστυχῶς, ῾οὐκ ἀγνοοῦμεν αὐτοῦ τά νοήματα᾽ κατά τόν ἀπόστολο. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἅγιοι κατά πάντα καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί κάποια στιγμή δέν πρόσεξαν. Μπορεῖ λοιπόν πράγματι νά φαίνεται ὅτι εἶναι ἀπαλλαγμένος ὁ καλόγερος ἀπό σαρκικούς πειρασμούς, τουλάχιστον τούς ἐξωτερικούς, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. ᾽Εκεῖνο πού σώζει πάντοτε εἶναι ἡ ταπείνωση, ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀδιάκοπη νήψη. Νά βάλει κανείς φρουρό στόν νοῦ καί στήν καρδιά του τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά νιώθει ὅτι εἶναι ῾ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως᾽. Τότε ναί, τόν φυλάσσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ᾽.

῾Γέροντα, μπορῶ νά σᾶς ρωτήσω κάτι πάνω σ᾽ αὐτά πού μᾶς εἴπατε;᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ νεώτερος, καί φάνηκε σάν νά ξεπερνάει τά ὅρια τῆς σεμνότητάς του.

Χαμογέλασε ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ. ῾᾽Ελεύθερα, παιδί μου. ᾽Εν Χριστῷ ἀδελφοί εἴμαστε. Μήν νιώθεις πιεσμένος. ῎Αλλωστε, ἄν νιώσω κόπωση θά σᾶς τό πῶ καί θά σταματήσουμε᾽.

Πῆρε θάρρος ὁ νέος. ῾Εἴπατε προηγουμένως, ἅγιε Γέροντα, ὅτι δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἀκόμη καί καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί χαλάρωσαν τόν πνευματικό τους ἀγώνα ἤ πίστεψαν λίγο περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἔπρεπε στόν ἑαυτό τους. ῎Εχετε κάποιο πρόχειρο παράδειγμα νά μᾶς πεῖτε; Αὐτές οἱ ἱστορίες ἀπό τήν ἀσκητική παράδοση τῆς ᾽Εκκλησίας μας εἶναι τόσο διδακτικές καί γιά ἐμᾶς τούς κοσμικούς, γιατί νομίζω ὅτι μᾶς δείχνουν μέ ἀνάγλυφο τρόπο πόσο τελικά ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι εὐάλωτη καί μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπόλυτο στήριγμα᾽.

῾Ο ἀββᾶς ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως σηκώθηκε ἀπό τήν θέση του. ῾᾽Επιτρέψτε μου γιά λίγο᾽ εἶπε. Πῆγε μέσα στό κελλί του καί βγῆκε μετά ἀπό λίγο κρατώντας στά χέρια του ἕνα μικρό βιβλίο. ῾Νά, ἐδῶ, ἔχουν καταγραφεῖ ἀρκετές τέτοιες περιπτώσεις᾽. Τούς τό ἔδειξε. ῾Πρόκειται γιά τό ῾Λειμωνάριον᾽ τοῦ ᾽Ιωάννη Μόσχου᾽, εἶπε. ῾Γιά ἕνα περιβόλι πνευματικό δηλαδή. ῾Ο ᾽Ιωάννης αὐτός, Μόσχος ἤ Εὐκρατᾶς λεγόμενος, ἦταν μοναχός στίς μονές τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου καί τοῦ ἁγίου Σάββα στά ῾Ιεροσόλυμα. Γεννήθηκε στήν Δαμασκό τό 545 μ.Χ. καί πέθανε στήν Ρώμη τό 619. ᾽Ανέδειξε μάλιστα πνευματικό τέκνο τόν ἅγιο Σωφρόνιο ῾Ιεροσολύμων, στόν ὁποῖο καί ἀφιερώνει τό βιβλίο. ᾽Αφοῦ γύρισε ὅλη σχεδόν τήν οἰκουμένη τῆς ἐποχῆς, δηλαδή τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἀπ᾽ ὅσα ἄκουσε καί εἶδε κατέγραψε τά ὠφελιμότερα καί ὡραιότερα. Τό ῾Λειμωνάριον᾽ δηλαδή ἀναφέρεται σέ ἱστορίες, μοναχικές καί κοσμικές, τοῦ 6ου μ. Χ. αἰώνα ἀλλά καί προγενέστερες, πού διαδραματίζονται κυρίως στίς περιοχές τῆς Παλαιστίνης, Συρίας, Κιλικίας καί Αἰγύπτου. Λοιπόν, ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες ἀκοῦστε σᾶς παρακαλῶ μία, πού δέν εἶναι καί ἡ μόνη, καί βγάλτε μόνοι σας τά συμπεράσματα πάνω στό ἐρώτημα. Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς τήν διαβάσω ὅπως εἶναι στό κείμενο, ἁπλῶς μεταφρασμένη στήν ἁπλή νεοελληνική᾽.

Οἱ δύο νέοι ἀνακάθισαν καί μέ τεράστιο ἐνδιαφέρον ἄκουσαν τόν Γέροντα νά τούς διαβάζει ἀπό τό 39ο κεφάλαιο καθώς τούς εἶπε. ῾Πρόκειται γιά κάτι πού διηγήθηκε ὁ ἅγιος ᾽Αναστάσιος ὁ πατριάρχης ᾽Αντιοχείας τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα κι εἶναι πράγματι ἱστορία συγκλονιστική᾽.

῾῾Ο ᾽Αναστάσιος λοιπόν ὁ πατριάρχης ἔλεγε ὅτι κάποιος μοναχός τῆς μονῆς τοῦ ἀββᾶ Σεβηριανοῦ ἐστάλη γιά διακόνημα στά μέρη τῆς ᾽Ελευθεροπόλεως. Καθώς λοιπόν φιλοξενήθηκε ἀπό κάποιο γεωργό φιλόχριστο, ὁ ὁποῖος εἶχε μιά θυγατέρα μονογενή, πού ἡ μητέρα της εἶχε πεθάνει, ὅταν ἔκανε ὁ μοναχός στό σπίτι τοῦ γεωργοῦ λίγες μέρες, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πάντοτε πολεμάει τούς ἀνθρώπους, ἔβαλε στόν ἀδελφό ἀκάθαρτους λογισμούς καί εἶχε πόλεμο γιά τήν κόρη καί ζητοῦσε εὐκαιρία νά τῆς ἐπιτεθεῖ. Λοιπόν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος προκάλεσε τόν πόλεμο, ὁ ἴδιος ἔδωσε καί τήν εὐκαιρία. ῞Οταν λοιπόν ὁ πατέρας τῆς κόρης πῆγε στήν ᾽Ασκάλωνα γιά κάποιες ἀναγκαῖες ὑποθέσεις καί ἀντιλήφθηκε ὁ ἀδελφός ὅτι δέν βρισκόταν στό σπίτι κανείς ἄλλος παρά αὐτός καί ἡ κόρη, κίνησε πρός αὐτήν θέλοντας νά τήν βιάσει. Αὐτή, μόλις τόν εἶδε ταραγμένο καί ξαναμμένο ὁλόκληρο γιά τήν πράξη, τοῦ εἶπε: ῾Μήν ταραχτεῖς καθόλου, μήτε νά πράξεις τίποτε ἄπρεπο σέ μένα. ῾Ο πατέρας μου δέν ἔρχεται οὔτε σήμερα οὔτε αὔριο. Λοιπόν πρῶτα ἄκουσέ με τί σοῦ λέω. Καί, μάρτυράς ὁ Κύριος, κι ἐγώ κάνω πρόθυμα ὅ,τι θέλεις᾽. Καί τόν κατάφερε σοφά μ᾽ αὐτά τά λόγια: ῾᾽Εσύ κύριε ἀδελφέ, πόσον καιρό ἔχεις στό μοναστήρι σου;᾽ Αὐτός ἀπάντησε: ῾Δεκαεφτά χρόνια᾽. Καί τοῦ ξαναλέει: ῾῎Εχεις γνωρίσει γυναίκα;᾽ Τῆς λέει: ῾῎Οχι᾽. ᾽Αποκρίθηκε ἡ κόρη στόν ἀδελφό: ῾Καί θέλεις γιά μιά ὥρα νά χάσεις τόν κόπο σου; Πόσες φορές δέν ἔχυσες δάκρυα, γιά νά παρουσιάσεις στόν Χριστό ἄσπιλο τό σῶμα σου ἀπό κάθε ἀκαθαρσία; Καί τώρα θέλεις νά χάσεις ὅλον τόν κόπο ἐκεῖνο γιά μιά μικρή ἡδονή; ᾽Αλλά ἔστω ὅτι σέ ὑπακούω. ῎Αν πέσεις μαζί μου, ἔχεις ποῦ νά μέ πᾶς καί νά μέ θρέψεις;᾽. Λέει ὁ ἀδελφός: ῾῎Οχι᾽. Τότε ἀποκρίθηκε ἡ κόρη καί τοῦ εἶπε: ῾Σοῦ μιλῶ εἰλικρινά καί δέν ψεύδομαι. ῎Αν μέ ταπεινώσεις, γίνεσαι αἴτιος πολλῶν κακῶν᾽. Τῆς λέει ὁ μοναχός: ῾Πῶς;᾽ Τοῦ ἀποκρίθηκε ἡ κόρη: ῾῞Ενα μέν ὅτι χάνεις τήν ψυχή σου. Δεύτερο δέ ὅτι θά σοῦ ζητηθεῖ κι ἡ δική μου ψυχή. Γιά νά τό καταλάβεις σέ βεβαιώνω μέ ὅρκο: Μά αὐτόν πού εἶπε ῾οὐ ψεύσεσθε᾽, ἄν μέ ταπεινώσεις, θά ἀπαγχονιστῶ καί εἶναι σάν νά κάνεις καί φόνο καί κρίνεσαι στήν μέλλουσα κρίση σάν φονιάς. Πρίν λοιπόν γίνεις αἴτιος τόσων κακῶν, πήγαινε στό μοναστήρι σου καί θά μοῦ χρωστᾶς πολλές προσευχές εὐγνωμοσύνης᾽. ᾽Αφοῦ λοιπόν ἦρθε στά σύγκαλά του ὁ μοναχός καί ἀνάνηψε, ἔφυγε ἀπό τό σπίτι τοῦ γεωργοῦ, πῆγε στό μοναστήρι του κι ἔβαλε μετάνοια στόν ἡγούμενο νά μή βγεῖ πιά ἀπό τό μοναστήρι. Καί μετά πού ἔκανε τρεῖς μῆνες, ἐξεδήμησε πρός Κύριον᾽.

Ὁ Γέροντας ἔκλεισε τό βιβλίο καί στράφηκε στούς νέους, τῶν ὁποίων τά μάτια εἶχαν γεμίσει δάκρυα. ῾Πῶς σᾶς φάνηκε;᾽ ρώτησε.

῾Γέροντα, ἦταν συγκλονιστική ἡ ἱστορία᾽ εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καί τό συγκλονιστικότερο δέν ἦταν νομίζω ὁ πειρασμός τοῦ καλόγερου, ὅσο ἡ ἁγνότητα τῆς κόρης καί ἡ σύνεση μέ τήν ὁποία χειρίστηκε τόν πειρασμό του. ῾Η κοσμική νίκησε τόν καλόγερο᾽.

῾Ναί, παιδί μου. ῾Ο Θεός δέν ἐπέτρεψε νά χαθοῦν οἱ κόποι καί τῆς κόρης, ἀλλά καί τοῦ καλόγερου. Καί θά ἔλεγε κανείς ὅτι τό μεγαλεῖο στήν ἱστορία βρίσκεται στό τέλος της. Γιατί ὄχι μόνο ἡ νέα πῆρε πολλά πνευματικά στεφάνια – μιά ἁγία ἀπό τίς πολλές ἄγνωστες τῆς ᾽Εκκλησίας μας - ἀλλά ἅγιασε ἔχω τήν ἐντύπωση καί ὁ καλόγερος. Μετάνιωσε, ἐξομολογήθηκε, ἔμπρακτα ἔδειξε τήν μετάνοιά του. Κι ὁ Θεός τόν πῆρε κοντά Του ἔτσι μετανοιωμένο.

ΠΗΓΗ: ΣΥΝ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Οκτ 03, 2013 11:53 am

Μοναχική ζωή και καταναλωτική κοινωνία
Πέμπτη, 03 Οκτώβριος 2013 - από apostoliki-diakonia.gr

Εικόνα

«Η Ορθόδοξη Μοναχική ζωή και η καταναλωτική κοινωνία είναι δύο έννοιες ριζικά διαφορετικές. Η καταναλωτική κοινωνία με το πρόσχημα της οικονομίας χρόνου, δυνάμεων και παράλληλα καλύτερης εξυπηρέτησης και απόδοσης, δελεάζει και παρασύρει τον άνθρωπο (και επί του προκειμένου τον Μοναχισμό), στη σύγχρονη τεχνολογική εξυπηρέτηση. Η ευρηματικότητά της είναι ανεξάντλητη και γι΄ αυτό εξαναγκάζεται ο άνθρωπος να τρέχη συνεχώς και με συνεχές άγχος για να ανταποκρίνεται στις ποικίλες προσφορές και εναλλαγές απασχολήσεων. Τελικά η καταναλωτική κοινωνία οδηγεί σε καθήλωση στα γήινα και σε πνευματική αποδιοργάνωση.

Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός, ως απάρνηση και φυγή εκ του κόσμου και του φρονήματός του, είναι θεσμός ασκήσεως, εκούσιας στέρησης, εγκράτειας, κακοπάθειας και πνευματικής καθάρσεως. Ως εκ τούτου (έχοντας ίδιον πολίτευμα), είναι επιφυλακτικός απέναντι στις προσφορές της καταναλωτικής κοινωνίας, χωρίς να απορρίπτη τον πολιτισμό και τα αγαθά του. Απορρίπτει την εμπαθή σχέση με τα υλικά αγαθά, χωρίς να τα θεωρή καθ΄ εαυτά αμαρτωλά. Αντίθετα τα δέχεται ως δώρα Θεού και μετέχει ευχαριστιακά σε αυτά, αλλά με διάκριση και υπακοή στους πνευματικούς οδηγούς, πράγμα που τον διασφαλίζει από την μη παρέκκλισή του από τις βιοτικές αρχές του και τον ουσιαστικό του στόχο, δηλαδή τον αγιασμό».

Μοναχή Mακρίνα, Ηγουμένη Ι. Μονής Παναγίας του Έβρου

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες