Αιρέσεις και αιρετικοί

Ανάλυση θεμάτων που αφορούν τις αιρέσεις

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Είμαστε εναντίον των αιρέσεων ή των αιρετικών;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Κυρ Αύγ 26, 2012 2:24 pm

Αυτό, που πρέπει σαν αληθινοί Χριστιανοί να πολεμάμε, είναι οι αιρέσεις και όχι οι άνθρωποι, που έχουν παρασυρθεί σ' αυτές. Αυτούς οφείλουμε να τους αγαπούμε, να ευχόμαστε και να προσπαθούμε κατά δύναμιν την επιστροφή τους στην Εκκλησία.

Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται έμπρακτη ομολογιακή διάθεση, δηλαδή, να ομολογούμε παντού και πάντοτε Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, αλλά με τη ζωή μας κι όχι μόνο στα λόγια.

Χωρίς να υπονοώ τίποτε για τα πρόσωπα που υπέγραψαν, πολλά από τα οποία σέβομαι ιδιαιτέρως, και η πρόσφατη «ομολογία πίστεως», που υπογράφτηκε από χιλιάδες κληρικούς και λαϊκούς, στα λόγια ήταν κι όχι στα έργα. Η έμπρακτη ομολογία πίστεως είναι τα έργα αγάπης για τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως αν είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι, που θα τους κάνουν να καταλάβουν τι μπορεί να κάνει στην καρδιά του ανθρώπου η αληθινή πίστη.

Όταν απλά λέμε στα λόγια, ότι πιστεύουμε στον Αληθινό Θεό, κι απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, όλους τους άλλους που δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να τους σπρώχνουμε με τη συμπεριφορά μας μακριά από την αληθινή πίστη και να δικαιώνουμε την πλάνη τους.

Αυτό εννοώ "να ομολογούμε έμπρακτα με τη ζωή μας κι όχι με λόγια". Τα λόγια είναι εύκολα, η μίμηση Χριστού θέλει κόπο, πόνο και πολλή αληθινή αγάπη.

Ο αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός προσβλέπει σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία ανοιχτή σ’ όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη, όπως την ίδρυσε ο Χριστός.

- Μια Εκκλησία, που πατάει γερά στα πόδια της και προσκαλεί όλους τους ανθρώπους να έρθουν σ’ αυτή για να σωθούν.

- Μια Εκκλησία που προσεγγίζει με αγάπη τις ανάγκες της ψυχής και του σώματος όλων των ανθρώπων.

- Μια Εκκλησία, που κατανοεί τα πιστεύω όλων των ανθρώπων και προσπαθεί να τα προσεγγίσει για να μπορέσει να κερδίσει πολλές ακόμη ψυχές για τη Βασιλεία των Ουρανών, διατηρώντας όμως πάντα τα δικά της πιστεύω και την αυθεντικότητά της.

Δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαζόμαστε μ' αυτούς, που θέλουν η Εκκλησία να γίνει ένα κλειστό club για όσους έτυχε να γεννηθούν Ορθόδοξοι, που δεν συμπονά και δε διαλέγεται με όλους τους άλλους ανθρώπους στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στη Βασιλεία των Ουρανών.

Επίσης δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε ποτέ με τους ανθρώπους, που χρησιμοποιούν την αναγκαία εξωστρέφεια της Εκκλησίας για να πετύχουν στόχους άσχετους με το πνευματικό της περιεχόμενο, διακινδυνεύοντας έτσι το σκανδαλισμό των Ορθοδόξων και τον αποπροσανατολισμό όλων των υπολοίπων.

Τέτοιοι χειρισμοί εκκλησιαστικών παραγόντων προκάλεσαν και τη σύνταξη της "ομολογίας πίστεως", που προανέφερα. Επομένως οι ανησυχίες, που εκφράστηκαν με αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένες. Όμως ο τρόπος που εκφράστηκαν είναι άκομψος, με αποτέλεσμα και η ενέργεια αυτή να προκαλέσει περιττό θόρυβο, σκανδαλισμό και αποπροσανατολισμό του πληρώματος της Εκκλησίας και προσφέρεται για εκμετάλλευση από διάφορους εκτός Εκκλησίας για τους δικούς τους σκοπούς.

Δεν είναι σωστό να επιβραβεύουμε, ούτε τη μια συμπεριφορά ούτε την άλλη, αλλά να μένουμε με ψυχραιμία στην ουσία και να εκφράζουμε τις όποιες διαφωνίες μας με σεβασμό στους θεσμούς εστιάζοντας στις συμπεριφορές και όχι στα πρόσωπα.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Αιρέσεις και αιρετικοί

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Παρ Αύγ 09, 2013 11:01 pm

Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Εικόνα

ΤΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΝΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι διάφορες αιρετικές κινήσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και η προσηλυτιστική τους δραστηριότητα βρίσκει αρκετές φορές απήχηση είναι η υπάρξη διαφόρων ποιμαντικών κενών, που συναντάμε στον ορθόδοξο χώρο.

Πρόκειται για κενά, που αφενός μεν αναδεικνύουν το εύρος του προβλήματος, αφετέρου δε, μεγιστοποιούν την ευθύνη των ποιμένων για την έγκαιρη και υπεύθυνη αντιμετώπισή τους.
Ένα τέτοιο μεγάλο ποιμαντικό κενό, καθοριστικής μάλιστα σημασίας είναι η έλλειψη, η ανεπαρκής, ή η προβληματική ή άγνοια της Ορθοδόξου πίστεώς μας από πολλούς χριστιανούς μας.

Είναι, δυστυχώς, υπαρκτό το φαινόμενο ένα μεγάλο μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου μας να έχει ελλιπή ή και ανεπαρκέστατη γνώση της πίστεώς του, ακριβώς γιατί δεν κατηχήθηκε σωστά ή γιατί δεν κατηχήθηκε με πληρότητα ή γιατί πολλές φορές για διάφορους λόγους η κατήχησή του υπήρξε ετεροβαρής ως προς τα στοιχεία της και τον προσανατολισμό της. Αυτή η πραγματικότητα εκφράζεται στην καθημερινότητα με πολλούς τρόπους. Ορισμένοι εξ αυτών είναι:

– σύγχυση εννοιών και πραγμάτων,

– διάβρωση του φρονήματος από διάφορες νεοεποχίτικες δοξασίες,

– μορφή ενασχόλησης έστω και ως αστείο, όπως υποστηρίζεται, με αποκρυφιστικές πρακτικές π.χ. αστρολογία, μέντιουμ κ.α.

– αυθαίρετη αμφισβήτηση ή και απόρριψη μέρους της εκκλησιαστικής διδασκαλίας (π.χ. πολιτικός γάμος),

– ένα είδος δογματικού μινιμαλισμού με πολύ χαλαρή τη συνείδηση για καίριες επιλογές,

– αδυναμία διάκρισης ή και ταύτισης της ορθόδοξης πίστης με λαϊκά έθιμα,

– απόπειρα συγκερασμού της ορθόδοξης πίστης με παγανιστικά κατάλοιπα (π.χ. αναστενάρια),

– ασυνείδητη μορφή αποκοπής από τα ιερά μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας (ιερά εξομολόγηση, θεία κοινωνία, τήρηση ευαγγελικών εντολών),

– μορφή ορθολογιστικής απόρριψης δογματικών διδασκαλιών της Εκκλησίας.

– ελλιπής μελέτη της Αγίας Γραφής.

Όλοι οι παραπάνω λόγοι αποτελούν αφορμές ώστε πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί να είναι υποψήφια θύματα της πλάνης, αν θα συναντήσουν κάποιον αιρετικό, πολύ δε περισσότερο αφού, επιπλέον, αγνοούν τους τρόπους και τις μεθοδεύσεις αυτών των κινήσεων για την αλίευση ψυχών.
Η ύπαρξη και η προσφορά Ορθόδοξης κατήχησης είναι καθοριστικής σημασίας προληπτικός και ουσιαστικός παράγοντας στην αντιμετώπιση αυτού του ποιμαντικού κενού.

Ορθόδοξη κατήχηση που θα προσφέρεται με κάθε μέσο, με κέντρο πρωτίστως την ενορία, που θα πηγάζει από τον πλούτο της εκκλησιαστικής πατερικής εμπειρίας και θα οδηγεί σε επαρκή, υπεύθυνη, τεκμηριωμένη, καταληπτή γνώση της ορθόδοξης εκκλησιαστικής διδασκαλίας και όχι σε θρησκευτικά ιδεολογήματα είναι άμεση και ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για την προφύλαξη των ορθοδόξων χριστιανών μας από τις διάφορες αιρέσεις, τις παραθρησκευτικές κινήσεις και το νεοεποχιτικό δηλητήριο. Είναι αυτονόητο, ότι η ευθύνη αυτή ανήκει πρωτίστως στους ποιμένες.

Ορθόδοξος Τύπος
9/8/2013

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Σεπ 05, 2013 3:52 pm

Τα παιδιά δεν εγκαταλείπουν το σπίτι του πατέρα τους, επειδή αισθάνονται ότι τα παραμελούν τα μεγαλύτερα αδέλφια τους. Πως, λοιπόν, δικαιολογείται να εγκαταλείπουν οι Χριστιανοί το σπίτι του Ουράνιου Πατέρα τους, την Εκκλησία, επειδή ίσως κάποιοι αδελφοί τους, που ασκούν το διακόνημα του κληρικού, δεν τα καταφέρνουν καλά στη διακονία τους; Μήπως άλλωστε μόνο ο κλήρος είναι υπεύθυνος για το έργο της Εκκλησίας; Εμείς οι λαϊκοί δεν είμαστε εξ ίσου μέλη του σώματος του Χριστού; Δεν αποτελεί και δικό μας μέλημα η κοινή σωτηρία;

Είμαστε όλοι ένα ποίμνιο με ένα Ποιμένα, το Χριστό. Οι κληρικοί δεν είναι παρά βοηθοί στο έργο του Χριστού μέσα στο ποίμνιό Του, κι ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι παίζουν σημαντικότερο ρόλο απ' ότι οι λαϊκοί στα τεκταινόμενα στην Εκκλησία, εμείς τα υπόλοιπα μέλη του ποιμνίου δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Όποιος, λοιπόν εγκαταλείπει την Εκκλησία, επειδή θεωρεί ότι δε διακονείται επαρκώς από τους κληρικούς της περιοχής του, με τη στενή ή την ευρύτερη έννοια, ας αναρωτηθεί τι έχει κάνει ο ίδιος για να βελτιωθεί πνευματικά και τι έχει κάνει για τη πνευματική βελτίωση του στενού περιβάλλοντός του. Κι αν εκεί τα πάει καλά, ίσως σημαίνει ότι είναι καιρός να βάλει ένα χέρι και στη διακονία της ενορίας του, κατά τη δύναμη και στο μέτρο που του έχει χαρίσει ο Θεός.

Δεν είμαστε μόνο ο καθένας ξεχωριστά υπόλογος για την πνευματική μας πρόοδο ή αποτυχία, αλλά είμαστε επίσης υπεύθυνοι για την κοινή σωτηρία, στο μέτρο της πνευματικής μας ηλικίας και των δυνατοτήτων μας.

Η αναζήτηση της Αλήθειας είναι έργο ζωής για τον καθένα μας και η αναζήτηση των κατάλληλων στηριγμάτων (πνευματική καθοδήγηση, πνευματική ανάγνωση, συμμετοχή σε πνευματικές ευκαιρίες κλπ.) είναι μέσα στα πλαίσια του έργου αυτού. Η άγνοια της αποκαλυμμένης Αλήθειας της πίστεώς μας δεν μπορεί ν' αποτελεί δικαιολογία για κανέναν, για ενδεχόμενο αποπροσανατολισμό του, επειδή σημαίνει ότι δεν νοιάστηκε ν' αναζητήσει την αλήθεια αυτή με το ζήλο του παιδιού, που αναζητά τον Πατέρα Του.

Η τακτική συμμετοχή μας στα Μυστήρια και τις Ακολουθίες στο ναό της ενορίας μας, είναι απαραίτητη για την πνευματική μας στήριξη και πρόοδο. Αν η ενορία μας δεν μπορεί να μας προσφέρει αρκετή πνευματική τροφή, για την πνευματική μας πρόοδο, είμαστε υποχρεωμένοι ν' αναζητήσουμε τον κατάλληλο πνευματικό οδηγό (Πνευματικό) για να μας καθοδηγεί, τις κατάλληλες πνευματικές συντροφιές και τα αναγκαία βοηθήματα (βιβλία, ομιλίες, βίντεο), που θα εμπλουτίσουν τις γνώσεις μας γύρω από τη πίστη μας και θ' απαντήσουν στα ενδεχόμενα ερωτήματά μας με το σωστό τρόπο.

Αν δεν κάνουμε τίποτε απ' όλα αυτά και χάσουμε το δρόμο μας, τότε δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε γι αυτό κανένα άλλο εκτός από τον εαυτό μας.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Πέμ Σεπ 05, 2013 9:18 pm

Ένα λόγο που αναφέρει ο καθηγητής Νίκο για την απήχηση που έχουν οι αιρετικοί, είναι το ότι, ένα μεγάλο μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου μας έχει ελλιπή ή και ανεπαρκέστατη γνώση της πίστεώς του, ακριβώς γιατί δεν κατηχήθηκε σωστά ή γιατί δεν κατηχήθηκε με πληρότητα ή γιατί πολλές φορές για διάφορους λόγους η κατήχησή του υπήρξε ετεροβαρής ως προς τα στοιχεία της και τον προσανατολισμό της.

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η σημερινή δήλωση της κας Ρεπούση για την κατάργηση της διδασκαλίας των Θρησκευτικών από την τρίτη Λυκείου. Το θεωρεί απλά ένα περιττό μάθημα που επιβαρύνει το βαθμό του απολυτηρίου του Λυκείου. Ευτυχώς που η ηγεσία του Υπουργείου δια στόματος Γκιουλέκα δεν συμμερίζεται τις απόψεις της. Εκτός του Υπουργείου της απάντησαν και διάφοροι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, καθώς και ιεράρχες όπως ο Άνθιμος και ο Σεραφείμ του Πειραιά (Παρατήρηση: Μου κάνει πάντως εντύπωση ότι από την ιεραρχία της εκκλησίας απαντούν σχεδόν πάντα τα ίδια πρόσωπα, ενώ τα υπόλοιπα μέλη σιωπούν).

Αναλογίζομαι λοιπόν, τι θα γίνει αύριο αν έρθει στα "πράγματα" μία αριστερή κυβέρνηση. Όπως σωστά είπε ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής, τρία είναι τα μαθήματα που αποτελούν τη βάση της πολιτιστικής παιδείας των ελληνοπαίδων. Η ιστορία, τα θρησκευτικά και η ελληνική γλώσσα. Ξέρουμε όλοι μας σήμερα, τι βαρύτητα τους δίνεται. Το ζούμε καθημερινά. Όσον αφορά τα θρησκευτικά, με τέτοιες πολιτικές, να μην απορούμε αύριο μεθαύριο αν δούμε τις κάθε είδους αιρέσεις να κερδίζουν έδαφος στη χώρα μας.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Σεπ 05, 2013 10:23 pm

Τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια είχαν μάθημα "Θρησκευτικών" στα σχολεία, αλλά δεν ήταν ...Χριστιανική κατήχηση, αλλά κατήχηση στο δωδεκάθεο. Αυτό δεν εμπόδισε χιλιάδες Χριστιανούς να δώσουν τη ζωή τους για το Χριστό, όχι επειδή ήταν καλά κατηχημένοι, αλλά επειδή είχαν το Χριστό μέσα στην καρδιά τους. Η αγάπη στο Χριστό δεν είναι θέμα εγκεφαλικό, αλλά θέμα καρδιάς. Η πίστη οδηγεί στην αγάπη και η αγάπη στην τήρηση του θελήματος του Θεού. Τότε το Άγιο Πνεύμα μεταφέρει σιγά - σιγά στον Χριστιανό τη αληθινή Θεολογία, δηλαδή τη γνώση των Θείων νοημάτων. Επομένως η γνώση του Θεού δεν είναι θέμα εκπαίδευσης, αλλά αγάπης στο Θεό και άσκησης. Αυτή ήταν και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον αιρετικό Βαρλαάμ.

Βεβαίως είναι υποχρέωση του καθενός από μας ν' αναζητήσει τα μέσα που θα τον βοηθήσουν να στηρίξει την πίστη του και ν' απαντήσει στις πνευματικές απορίες του. Ευτυχώς στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί καλοί Πνευματικοί και ατελείωτα βιβλία και οπτικοακουστικά μέσα για να καλύψουν και τον πιο απαιτητικό αναζητητή Θεολογικής παιδείας. Ας μην τα ζητάμε επομένως όλα στο χέρι, "ο ζητών ευρίσκει"(Ματθ. ζ' 8).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Σεπ 10, 2013 12:27 pm

Τι είναι αίρεση, ποιος είναι αιρετικός;

Στον ιστότοπο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου αναφέρεται:

"Αίρεση είναι η θρησκευτική διδασκαλία που παρεκκλίνει από τη γνήσια και αυθεντική χριστιανική πίστι και επομένως πλανεμένη, αντορθόδοξη και αντιχριστιανική.

O Διάβολος, όταν είδε ότι πλέον η ισχύς του κυριολεκτικά κατερρακώθη με τον Σταυρό και την Ανάστασι του Χριστού, άρχισε να πολεμά την Εκκλησία με μίαν νέαν μέθοδον, με την μέθοδον της νοθείας. Δεν έρχεται να πη ότι ο Χριστός δεν είναι τίποτε γιατί ενικήθη∙ έρχεται όμως να μιλήση με την γλώσσα της νοθείας και να πη: «Ναι, βεβαίως! εγώ δέχομαι τον Ιησούν Χριστόν. Βεβαίως! Αλλά, ξέρετε, ο Ιησούς Χριστός - σπουδαίος άνθρωπος!- αλλά...δεν είναι Θεός»! Ή το άλλο: «Βεβαίως! είναι Θεός!... Αλλά δεν έγινε άνθρωπος ήτανε φαινομενικά άνθρωπος»! Και ούτω καθ΄ εξής. Δηλαδή με κάθε τρόπο επιδιώκει να δημιουργήση ο Διάβολος μίαν απόκλισιν από την αλήθεια. Κι αυτή η απόκλισης από την αλήθεια λέγεται αίρεσις. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)"

Ο Χριστός είπε για όσους διαστερβλώνουν τη θεολογική αλήθεια, που μας δίδαξε ο Ίδιος, και αναμετέδωσαν οι Απόστολοι, οι Άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας ως σήμερα:

"ός εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτως τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τή βασιλεία των ουρανών·" (Ματθ ε' 19). - "6 Ός δ' αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τώ πελάγει της θαλάσσης. 7 Ουαί τώ κόσμω από των σκανδάλων· ανάγκη γάρ εστιν ελθείν τα σκάνδαλα· πλήν ουαί τώ ανθρώπω εκείνω δι' ού το σκάνδαλον έρχεται. (Ματθ. ιη' 6-7)

Η Εκκλησία, όσους αποκλίνουν από την Αλήθεια και επιμένουν να διδάσκουν την πλάνη τους, τους αναθεματίζει (Κυριακή της Ορθοδοξίας) και τους αφορίζει (τους χωρίζει από το Σώμα της).

Πως όμως οδηγείται κάποιος στην αίρεση; Η Εκκλησία δια μέσου των αιώνων μας έχει μεταφέρει την Αποκαλυμμένη Αλήθεια και την έχει υποστηρίξει με το βίο των Αγίων και την ερμηνεία των Πατέρων της, για να είναι κατανοητή και εφαρμόσιμη από το κάθε πιστό με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, που δέχεται κάθε πιστός με το Βάπτισμά του και ανανεώνει με τη συμμετοχή του στα Μυστήρια της. Κάποιοι όμως Χριστιανοί ή μη, βασισμένοι στη επιφανειακή γνώση που προσφέρει η ανάγνωση των θεολογικών κειμένων χωρίς τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, που δεν συμβιβάζεται με τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, δεν αποδέχονται την Αποκαλυμμένη Αλήθεια της Εκκλησίας, αλλά δίνουν δικές τους ερμηνείες σε δογματικά ή άλλα σωτηριολογικά ή θεολογικά ζητήματα, τα εφαρμόζουν οι ίδιοι και προσπαθούν να μεταδώσουν την πλάνη τους και σε άλλους ανθρώπους.

Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν η πνευματική (θεολογική) μελέτη δεν συμβαδίζει με την πράξη και την ταπείνωση. Όταν η μελέτη της Θεολογίας είναι επιφανειακή και όχι εμπειρική. Θεολόγος είναι αυτός που ζει την Αλήθεια της πίστεως μας και αυτή την Αλήθεια μεταφέρει και στους υπόλοιπους ανθρώπους, με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα του, προς Δόξαν Θεού και για τη δική τους ωφέλεια. Ο αληθινός Θεολόγος δεν έχει κατ' ανάγκην σπουδάσει θεολογία ούτε πιστεύει ότι λέει κάτι δικό του, που προέρχεται από τη δική του γνώση και σοφία. Άνθρωποι αγράμματοι ή ακόμη και σαλοί έχουν εκστομίσει λόγους Θεολογικής Σοφίας ανώτερους από πολλούς που έχουν σπουδάσει θεολογία, επειδή είχαν το Χριστό στην καρδιά τους και άφηναν τον εαυτό τους να είναι όργανο στα χέρια της Χάριτός Του. "τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν·" (Ψαλμ. 48ος 6)

Ο αιρετικός, αυτός δηλαδή που ακολουθεί τις δικές του επιλογές στα θέματα της πίστεως, νομίζει ότι με τον τρόπο αυτό λατρεύει το Θεό (Ιωαν. ιστ' 2), στην πραγματικότητα όμως υπηρετεί το πάθος του εγωισμού του και είναι διατεθειμένος γι αυτό να κάνει τα πάντα, ακόμη και να στραφεί εναντίον των μέχρι χτες αδελφών του. Πόσοι Χριστιανοί δεν έχασαν τη ζωή τους κατά τις εικονομαχίες;


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Τα ποιμαντικά κενά και η δράσις των αιρετικών

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Ιαν 31, 2014 10:09 pm

Οι τρεις Ιεράρχες και η αίρεση

Οι τρεις “μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος”, “τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου” και οι οικουμενικοί Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής. Με φλόγα ψυχής, με ιερό και αμείωτο ενθουσιασμό εργάσθηκαν, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου και την ψυχική καλλιέργεια των πιστών. Συγχρόνως με τα πύρινα κηρύγματά τους στηλίτευαν τις κοινωνικές αδικίες, την ασπλαχνία των πλουσίων και συνέβαλαν ουσιαστικά στην προστασία και ανακούφιση των αδυνάτων, των πτωχών και αναξιοπαθούντων συνανθρώπων. Μαζί με τα ιερά και λειτουργικά έργα τους φρόντιζαν και για την αντιμετώπιση των δυσκολιών και των προβλημάτων της καθημερινής ζωής των πιστών.

Μέλημα όμως και ενδιαφέρον ανύστακτο, μαζί με τις άλλες ιερές απασχολήσεις τους, είχαν και τη διατήρηση της πίστεως και την προφύλαξη των πιστών από παραχαράξεις της διδασκαλίας του θεόπνευστου Ευαγγελίου. Όπως φαίνεται από τα θαυμάσια συγγράμματά τους, συχνά μιλούσαν για τις αιρέσεις και τους αιρετικούς, που με τη σατανική έμπνευσή τους επιχειρούσαν να αλλοιώσουν την Πίστη και να διαστρέψουν το περιεχόμενο του ιερού Ευαγγελίου, με αποτέλεσμα την αιώνια καταστροφή των πιστών.

Εμπρός σ’ αυτόν τον κίνδυνο, που απειλούσε την Εκκλησία κατά την εποχή τους, όρθωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και πολέμησαν τις αιρέσεις από οπουδήποτε κι αν προέρχονταν αυτές.

Τα πνευματικά όμως βέλη τους δεν τα έστρεφαν εναντίον των ανθρώπων, αλλά της αιρέσεως που αυτοί δίδασκαν και διέδιδαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος: “Τω λόγω διώκω, ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπον αποστρέφομαι, αλλά την πλάνην μισώ και επισπάσασθαι βούλομαι” (ΕΠΕ 37, 296).

Δηλαδή: Χρησιμοποιώ ως άλλο όπλο τον λόγο και τον στρέφω όχι εναντίον των ανθρώπων, που είναι θύματα της αιρέσεως, αλλά εναντίον της αιρέσεως. Την αίρεση και πλάνη μισώ και με τον αγώνα μου ποθώ να αποσπάσω από τη διαβολική πλάνη τους ανθρώπους που έχουν παρασυρθεί.

Για τους καθοδηγούς όμως των αιρετικών δεν δίσταζαν να γράψουν και τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να τους αντιληφθούν και να ξεφύγουν από τις πλεκτάνες τους. Έτσι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ονομάζει τους αιρετικούς “βαρείς λύκους… ληστάς και κλέπτας… αρπάζοντας αρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντας”. Σαν άλλοι σκληροί και άγριοι λύκοι, δηλαδή, και σαν ληστές και κλέφτες ορμούν εναντίον των πιστών, για να αρπάξουν τη λεία τους και να καταφάγουν τις ψυχές τους. Είναι “δεινοί θήρες… ημών μη φειδόμενοι”. Είναι τρομερά θηρία που δεν μας λυπούνται (ΕΠΕ 2, 156, 242).

Εικόνα

Πολύ εντυπωσιακά είναι τα όσα γράφει για τους δασκάλους των αιρετικών, τους βαμμένους αιρετικούς που μένουν πεισματικά στις κακοδοξίες τους, και ο Μέγας Βασίλειος.

“Ούτε Αιθίοψ αλλάξει ποτέ το δέρμα αυτού ούτε πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής, ούτε ο εν διαστρόφοις δόγμασι συντραφείς αποτρίψασθαι δύναται το κακόν της αιρέσεως” (ΕΠΕ 2, 132).

Δηλαδή. Ούτε ένας Αιθίοπας μπορεί να αλλάξει το χρώμα του δέρματός του, ούτε μια λεοπάρδαλις τα πολύχρωμα στολίδια που υπάρχουν στο δέρμα της. Έτσι και αυτός που ανατράφηκε και ζυμώθηκε με τα διεστραμμένα δόγματα δεν μπορεί να καθαριστεί και να βγάλει από πάνω του το κακό της αιρέσεως. (Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι σαν να φωτογραφίζει μ’ αυτά ο Άγιος το πείσμα του πάπα της Ρώμης, που δεν αρνείται με κανένα τρόπο το επάρατο πρωτείο του και το αλάθητό του).

Αλλού ο Μέγας Βασίλειος τονίζει ότι η αίρεση είναι “ρίζα πικρά καρπόν ολέθριον αναδίδουσα” (ΕΠΕ 2, 14). Μοιάζει με πικρή ρίζα, που παράγει καταστρεπτικό, φαρμακερό καρπό.

Και τι συνιστούσαν οι μέγιστοι οικουμενικοί Διδάσκαλοι στους πιστούς ως πρέπουσα συμπεριφορά έναντι των αιρετικών; Μήπως να φέρονται με αβρότητα και να τους συναναστρέφονται άφοβα, όπως κάμνουν ορισμένοι σύγχρονοι Ορθόδοξοι; Όχι βέβαια! Αντίθετα, συμβούλευαν διακοπή κάθε σχέσεως. Ο ιερός Χρυσόστομος με τον χαρακτηριστικό του τρόπο έλεγε: “Φεύγε των τοιούτων τας συνουσίας ως των φαρμάκων τα δηλητήρια. Και γαρ εκείνων ούτοι χαλεπώτεροι· εκείνα μεν γαρ μέχρι του σώματος ίστησι την βλάβην, ούτοι δε αυτή τη σωτηρία της ψυχής λυμαίνονται” (ΕΠΕ 30, 340). Απόφευγε, λέει ο θείος Χρυσόστομος, τις σχέσεις με τους αιρετικούς όπως και τα δηλητήρια. Οι αιρετικοί είναι χειρότεροι από τα δηλητήρια, διότι αυτά βλάπτουν το σώμα μόνο, ενώ αυτοί καταστρέφουν τη σωτηρία της ψυχής.

Και ο άγιος Γρηγόριος συμβούλευε: Αυτούς που έπεσαν θύματα της αιρέσεως “έως μεν αν ή δυνατόν προσλαμβανώμεθα και θεραπεύωμεν· ανιάτως δ’ έχοντας αποστρεφώμεθα, μη της νόσου μεταλάβωμεν πριν μεταδούναι της εαυτών υγείας” (ΕΠΕ 1, 268). Θα προσπαθήσουμε, δηλαδή, να βοηθήσουμε κάποιον, που παρασύρθηκε από αιρετικούς, να συνέλθει και να μετανοήσει. Όταν όμως κάποιοι αιρετικοί έγιναν και είναι ανίατα ασθενείς, να τους αποφεύγουμε. Διότι υπάρχει κίνδυνος, πριν προλάβουμε να τους θεραπεύσουμε και να τους μεταδώσουμε την υγεία μας, να κολλήσουμε εμείς την ασθένειά τους. (Ας τα ακούσουν οι σύγχρονοί μας οικουμενιστές που “κάθε λίγο και λιγάκι” έχουν συναντήσεις με τους αμετανόητους παπικούς, νομίζοντας ότι θα τους βοηθήσουν να συνέλθουν και να μετανοήσουν).

Ανάλογα συμβουλεύει και ο Μέγας Βασίλειος: Το να φροντίσουμε για τη μετάνοια των αιρετικών είναι καλή ενέργεια. Και είναι θεάρεστο να τους καλέσουμε και να μιλήσουμε “εις συνάφειαν” για να ενωθούν μαζί μας· “καν πείσωμεν, κοινώς αυτοίς ενωθήναι”, να ενωθούμε μαζί τους, αν τους πείσουμε να μετανοήσουν· “εάν δε αποτύχωμεν, αρκείσθαι ημάς αλλήλοις” να αρκεσθούμε στις σχέσεις μας μεταξύ μας οι πιστοί. Και συνεχίζει ο Άγιος στην ίδια επιστολή του προς τον Ευσέβιο, επίσκοπο Σαμοσάτων, γράφοντας συμπερασματικά: “Εάν μεν ουν πεισθώσιν σοι, ταύτα άριστον”. Εάν πεισθούν οι αιρετικοί στα λόγια σου, αυτό θα είναι επιτυχία, άριστη κατάληξη. “Ει δε μη, γνωρίσατε τους πολεμοποιούς”· διαφορετικά μάθετε ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν μάχες στην Εκκλησία, “και παύσασθε ημίν του λοιπού περί διαλόγων επιστέλλοντες”· και πάψτε στο εξής να μου στέλνετε επιστολές, ζητώντας να σας επιτρέψω διαλόγους και συμφιλίωση με τους αιρετικούς (ΕΠΕ 1, 274-276).

Απάντηση ξεκάθαρη, σαφέστατη. Χωρίς ίχνος συμβιβασμού με τους κακοδόξους.

Έτσι έβλεπαν την αίρεση οι κορυφαίοι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Και έτσι αντιμετώπιζαν τους αιρετικούς.

Πηγή: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Toula
Δημοσιεύσεις: 1962
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:32 pm
Τοποθεσία: Παναγιώτα, Αμπελόκηποι

Δέν µισοῦµε τόν αἱρετικό, ἀλλά καταγγέλλουµε τήν αἵρεσι

Δημοσίευσηαπό Toula » Κυρ Απρ 06, 2014 8:00 pm

Δέν µισοῦµε τόν αἱρετικό, ἀλλά καταγγέλλουµε τήν αἵρεσι

Σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, τίς δύο προηγούμενες ἑβδομάδες, ὑπήρξε μία κλιμακωτή δραστηριότητα μελῶν τῆς αἱρέσεως «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς ἐπικαλοῦνται καί τήν προσωνυμία «Χριστιανοί». Σέ πολλές πόλεις καί χωριά διένειμαν προπαγανδιστικά φυλλάδια μέ τά ὅποια προσκαλοῦν ὅλους στήν «τήρηση τῆς ἀναμνήσεως τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ». Συνηθίζει ἡ ἑταιρεία «Σκοπιά» νά ἀπορρίπτει κάθε Χριστιανική ἑορτή ἤ νά κακοποιῇ καί νά διαστρεβλώνῃ τό θεολογικό περιεχόμενό της. Ἀπό αὐτή τήν συνήθεια δέν ἑξαιρέθηκε οὔτε ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα, πού τήν ἀπέρριψαν, καθώς ἀρνοῦνται τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Ἀντί τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα, πού μαρτυρεῖ τήν νίκη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας πάνω στόν θάνατο, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ γιορτάζουν ἁπλῶς τήν ἀνάμνησι τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, τόν ὅποιο θεωροῦν «ὡς τόν καλύτερο ἄνθρωπο, πού ἔζησε ποτέ στήν γῆ» καί ὄχι ὡς Θεό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Οἱ χιλιαστές γιορτάζουν τήν ἀνάμνησι αὐτή κάθε χρόνο «τό βράδυ πού ἀντιστοιχεῖ στίς 14 Νισσᾶν τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ ἡμερολογίου». Διοργανώνουν ἐκδηλώσεις κυρίως στίς «αἴθουσες βασιλείας», ὅπως τίς ὀνομάζουν, καί σέ ἄλλους χώρους, ὅπως ξενοδοχεῖα, ἑστιατόρια καί κινηματογράφους. Στήν ἐπαρχία μας θά τελέσουν τήν ἀνάμνησί τους, τήν Δευτερα 14 Ἀπριλίου 2014, σέ γνωστά κέντρα τους. Στόν χῶρο πού συγκεντρώνονται τοποθετοῦν ἕνα τραπέζι. Πάνω στό τραπέζι τοποθετοῦν ἄζυμο ψωμί καί κόκκινο κρασί. Τό ψωμί καί τό κρασί θεωροῦνται ἁπλά σύμβολα τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ καί τά ὀνομάζουν «ἐμβλήματα». Ἡ τελετή ξεκινᾶ μέ ὁμιλία σχετική μέ τόν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Σ’ αὐτή ἐπαναλαμβάνονται οἱ χιλιαστικές πλάνες γιά τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καί γιά τό μυστήριo τῆς Θείας Ευχαριστίας. Μετά τήν ὁμιλία περιφέρονται τά ἐμβλήματα, πρῶτα τό ψωμί καί ὕστερα τό κρασί, μεταξύ τῶν παρόντων χιλιαστῶν. Τά ἐμβλήματά τους ὅμως δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά τά λάβουν ὅλοι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, σέ ἀντίθεση μέ ὅ,τι συμβαίνει στήν Ὀρθόδοξη λατρεία τῆς Ἔκκλησίας μας, ὅπου μετέχουμε ὅλοι οἱ πιστοί στά Ἄχραντα Μυστήρια μας. Ἀπό τό ψωμί καί τό κρασί τους λαμβάνουν μόνο ὅσοι ἀνήκουν στίς 144.000, «στό μικρό ποίμνιο» ὅπως τό ὀνομάζουν, πού θά ζήσουν στόν οὐρανό καί θά εἶναι συγκυβερνῆτες μαζί μέ τόν Χριστό. Ὅλοι οἱ ἄλλοι θά ἔχουν ἁπλά τήν «ἐπίγεια ἐλπίδα». Αὐτοί, ἐάν μείνουν πιστοί στήν ἑταιρεία τούς καί ἐργάζονται γιά νά προσηλυτίσουν ἄλλους, θά ζήσουν χίλια χρόνια σ' ἕνα ἐπίγειο παράδεισο κάτω ἀπό θεοκρατική κυβέρνηση. Διαφορετικά θά ἐξοντωθοῦν ἀπό τόν Ἰεχωβά στόν Ἀρμαγεδῶνα.

Οἱ Ἕλληνες χιλιαστές δέν ἔχουν δικαίωμα νά συµµετέχουν στά ἐµβλήµατά τους, καθώς ὅλοι τους ἀνήκουν στήν ἐπίγεια τάξι καί ὄχι στό «µικρό ποίµνιο», στίς 144.000 ἐκλεκτούς, πού ὁ ἀριθµός τους συµπληρώθηκε τό 1935, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἴδιοι στό περιοδικό τους «Σκοπιά» (τεῦχος τῆς 15-6-1992, σελ. 23). Αὐτή εἶναι ἡ «ἀνάµνησι τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ» στήν ὁποία μᾶς καλοῦν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί γι’ αὐτή τήν ἐκδήλωση ξεσήκωσαν ὅλη τήν Ἑλλάδα. Ἐδῶ, ὅµως, ἐγείρεται ἕνας προβληµατισµός. Ἀφοῦ καί οἱ ἴδιοι οἱ χιλιαστές δέν λαµβάνουν τά ἐµβλήµατα τῆς ἀνάµνησης, γιατί καλοῦν καί ἐµᾶς νά συµµετέχουµε στήν ἔκδηλωσί τους; Ὁ λόγος πού τό κάνουν εἶναι καθαρά προπαγανδιστικός. Ἐπιθυµοῦν νά σπείρουν στήν καρδιά καί στόν λογισµό τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τήν ἀµφιβολία γιά τό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τήν ἀµφισβήτησι σχετικά µέ τό µυστήριο τῆς Θείας Εύχαριστίας. Ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ὁ «µέγας Ἀρχιδοῦλος», δηλαδή ἁπλά ἕνας καλός ἄνθρωπος, τόν ὁποῖον ὁ Θεός ὑπερύψωσε ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά εἶναι δεύτερος µετά τόν Πατέρα κατά τό µεγαλεῖο καί τήν δύναµι καί τήν ἐξουσία, ὅπως διδάσκουν, τότε σωτηρία δέν θά ὑπῆρχε. Ἕνας ἄνθρωπος δέν µποροῦσε νά σώσῇ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, παρά µόνο τόν ἑαυτό του. Ὁ Ἰησοῦς ὅµως δέν εἶναι µόνο ἄνθρωπος. Δέν εἶναι ἕνας ἀρχιδοῦλος, ὅπως διακηρύσσουν. Δέν εἶναι ὁ καλύτερος ἄνθρωπος τῆς γῆς. Εἶναι ὁ αἰώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος συµµετεῖχε στήν δηµιουργία τοῦ κόσµου καί σέ συγκεκριµένη χρονική στιγµή παρενέβη στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιά νά λυτρώσῃ τά πλάσµατά Του. Σαρκώθηκε µέ τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στά σπλάχνα τῆς ὑπερευλογηµένης Μαρίας, ἡ ὁποία δίκαια ὀνοµάστηκε Θεοτόκος, ἀφοῦ κυοφόρησε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ.

Ὡς τέλειος ἄνθρωπος ὁ Ἰησοῦς, κήρυξε, προσέφερε θαύµατα, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, καί µέ τήν Ἀνάληψί Του ἀνέβασε ὡς Θεός στά δεξιά τοῦ Πατρός τήν ἀνθρώπινη φύσι. Ὅλα αὐτά µᾶς τά τονίζει θαυµάσια ἡ Ἁγία Γραφή. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ «πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν» (Ἀποκάλ. α’, 17-18), εἶναι «ὁ ἀληθινός Θεός καί ζωή αἰώνιος» (Α’ Ἰωάνν. ε', 20), ὁ Ὁποῖος ἔχει δικά Του «πάντα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ» (Ἰωάνν. ιστ’, 15). Εἶναι Ἐκεῖνος πού διεκήρυξε «ὁ ἑωρακώς ἐµέ ἕωρακε τόν Πατέρα» (Ἰωάν. ιδ’, 9). Εἶναι Αὐτός πού προφήτευσε ὁ Ἠσαΐας «Θαυµαστός σύµβουλος, Θεός Ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ µέλλοντος αἰῶνος...» (Ἡσ. θ’, 6-7). Εἶναι Αὐτός πού, ὅταν τόν εἶδε Ἀναστηµένον ὁ µαθητής Του Θωµᾶς, φώναξε µέ ὅλη τήν δύναµι τῆς ψυχῆς του: «Ὁ Κύριός µου καί ὁ Θεός µου» (Ἰωάνν. 20, 28). Μέ αὐτόν τόν Κύριο καί Θεό µας ἑνωνόµαστε ὅλοι ἐµεῖς οἱ πιστοί Του, καθώς γινόµαστε µέλη τοῦ σώµατός Του µέ τό Βάπτισµά µας. Καί ὅπως ὅλα τά µέλη ἑνός σώµατος τρέφονται ἀπό τό ἴδιο τό σῶµα, ἔτσι καί ἐµεῖς τρεφόµαστε µέ τό Σῶµα καί τό Αἷµα τοῦ Κυρίου, πού ὁ Ἴδιος µᾶς προσφέρει. Καί µεταλαµβάνουµε τόν ἁγιασµένο ἄρτο καί οἶνο ὄχι ὡς ἀνάµνησι, ὄχι ὡς ἁπλά σύµβολα τῆς θυσίας, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἀλλά ὡς πραγµατικό Σῶµα καί Αἷµα Χριστοῦ, ὅπως σαφέστατα καί σέ πολλά σηµεῖα διδάσκει τό Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο παρερµηνεύουν καί κακοποιοῦν οἱ χιλιαστές. Ἀγαπητοί, Ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐλευθερία σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά ἀποφασίζουν τήν σωτηρία ἤ τήν ἀπώλειά τους. Ἡ Ἐκκλησία ὅµως ὀφείλει νά ἐνηµερώνῃ γιά τούς κινδύνους, πού ἐλλοχεύουν πίσω ἀπό τά προσωπεῖα τοῦ συγχρόνου πνευµατικοῦ δουλεµπορίου.

Δέν µισοῦµε τόν αἱρετικό, ἀλλά καταγγέλλουµε τήν αἵρεσι καί παρακαλοῦµε ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά ἀποµακρυνθοῦν καί νά µήν συµµετέχουν σέ συγκεντρώσεις αἱρετικῶν. Τέλος, ἡ προτροπή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου μᾶς ὑποδεικνύει πιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάσι µας ἀπέναντι στούς αἱρετικούς: «Ἔαν κάποιος δέν γνωρίζει καλά τήν Χριστιανική πίστη, ἄς ἀποφεύγει τίς συναναστροφές µέ αἱρετικούς καί ἄς ἀποµακρύνεται ἀπό τίς συγκεντρώσεις τους. Διότι καί τόν αἱρετικό δέν µπορεῖ νά τόν ὠφελήσῃ καθόλου, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ἀποκοµίζει µεγάλη βλάβη ἀπό τήν αἵρεση. Ὅσοι, λοιπόν, (μᾶς λέει ὁ Ἅγιος) συναναστρέφονται αὐτούς τούς βλάσφηµους, παίρνουν µεγάλο µέρος τῆς ἀσεβείας τους».

Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Αιρέσεις και αιρετικοί

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Οκτ 12, 2017 10:28 am

Η έλλειψη ταπείνωσης οδηγεί στον όλεθρο της αίρεσης
12 Οκτωβρίου 2017

Εικόνα

Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας

1. Η διάκριση μεταξύ αληθούς και ψευδούς πνευματικής εμπειρίας και οι σύγχρονες αιρετικές προκλήσεις

Ο σοφός Σολομών, στο βιβλίο των Παροιμιών επισημαίνει ότι «ἔστιν ὁδός, ἣ δοκεῖ παρὰ ἀνθρώποις ὀρθὴ εἶναι, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου» (Παροιμ. 14,12), δηλαδή, υπάρχει ένας δρόμος που δίνει την εντύπωση στους ανθρώπους, ότι είναι σωστός, στην πραγματικότητα όμως οδηγεί στην απώλεια. Τα λόγια αυτά ισχύουν απόλυτα για τις αιρετικές ομάδες και τους αρχηγούς τους, τους διάφορους ψευδοπροφήτες, των οποίων τα συνθήματα αν και, ορισμένες φορές, δίνουν την εντύπωση ότι είναι σωστά όμως οδηγούν στην καταστροφή.

Δυστυχώς, οι ψευδοπροφήτες και ψευδομεσσίες βρίσκονται παντού, τώρα και πάντοτε, από την ίδρυση της Εκκλησίας έως σήμερα. Πέρα από τη λύση όλων των προβλημάτων, υπόσχονται την μοναδική ερμηνεία της Βίβλου, την αποκάλυψη του εσώτερου νοήματός της το οποία τάχα τους το αποκάλυψε ο Θεός. Όντας πλανεμένοι προσπαθούν να παρασύρουν στην πλάνη τους πιστούς. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είχε αποκαλύψει ότι πολλοί ψευδοπροφήτες, οι οποίοι θα καπηλεύονται το όνομα της αλήθειας, θα εμφανιστούν για να πλανήσουν τους πιστούς της Εκκλησίας: «ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»( Ματθ.24, 24). Αντιμέτωποι οι πιστοί, με αυτή τη διαχρονική απειλή, ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς συμβουλεύει: «Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον»(Α΄Ιωάν. 4,1).

Ο απ. Παύλος επισημαίνει ότι «αὐτὸς ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός» (Β΄ Κορ. 11,14) και ως εκ τούτου η ορθόδοξη πνευματικότητα τονίζει την αναγκαιότητα της διακρίσεως των πνευμάτων. Θα επιχειρήσουμε λοιπόν να δείξουμε βασικά κριτήρια τα οποία πρέπει να έχουμε υπόψιν για να διακρίνουμε την αληθή από την ψευδή πνευματική εμπειρία. Οδηγός μας οφείλει να είναι ο αιώνιος λόγος του Θεού και η αστείρευτη πνευματική παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας μας οι οποίοι, αντιμετωπίζοντας όμοιες αιρετικές προκλήσεις, προσπάθησαν να διαφυλάξουν το ποίμνιο τους από το ψεύδος.

Καταρχάς, η άποψη των διαφόρων αιρετικών ότι ακολουθούν πιστά την Αγία Γραφή στερείται σοβαρών ερεισμάτων και αυτό διότι η ιδέα της πλάνης κατά την ερμηνεία των ιερών Γραφών, βασική στην Ορθόδοξη ασκητική διδασκαλία είναι παντελώς απούσα στις διάφορες αιρετικές ομάδες όπως στις προτεσταντικές όπου ο κάθε πιστός μπορεί να ερμηνεύει την Αγία Γραφή κατά το δοκούν, εκλαμβάνοντας αυτήν τη ερμηνεία ως το προσωπικό μήνυμα του Αγίου Πνεύματος προς τον πιστό! Μάλιστα ο πεντηκοστιανός Λούης Φέγγος, θεωρούσε τη δική του ερμηνεία επί των ιερών γραφών ως αξιοπιστότερη και μεγαλύτερη από την αυθεντία της Εκκλησίας! Όμως οι διάφορες αιρετικές ομάδες αγνοούν τη βασική αρχή της Ορθόδοξης πνευματικότητας ότι πολλές φορές «δαίμονες καθοδηγούν τους αρχάριους στην ερμηνεία των θείων Γραφών… παραπλανώντας τους βαθμιαία ώστε να μπορέσουν να τους οδηγήσουν στην αίρεση και τη βλασφημία», όπως μας διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Εντελώς ανυποψίαστοι οι οπαδοί τους ακολουθούν πιστά τόσο τις αυθαίρετες βιβλικές ερμηνείες των αρχηγών τους όσο και τους δικούς τους λογισμούς. Τοποθετούν τον εαυτό τους στον θρόνο των Αποστόλων και ερμηνεύουν αυθαίρετα το λόγο που μας έδωσε ο Κύριος. Είναι ανώφελο να αναφερθούμε διεξοδικά στην πρακτική των μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι όχι μόνο ερμηνεύουν το αγιογραφικό κείμενο αυθαίρετα αλλά και προχώρησαν σε φανερή παραποίηση του πρωτοτύπου κειμένου όπου μεταξύ των άλλων αντικατέστησαν τη λέξη «Θεός» με την αγιογραφικώς αμάρτυρη λέξη «Ιεχωβάς», αλλά και τη λέξη «Σταυρός» με τη λέξη «πάσσαλος» και «ξύλο βασανισμού», διότι αρνούνται το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού. Επιδεικνύουν την παραποιημένη και δολίως παραχαραγμένη Αγία Γραφή ενώπιον χριστιανών οι οποίοι, μερικές φορές, αν δεν έχουν κάποια στοιχειώδη θρησκευτική κατάρτιση πέφτουν στην πνευματική τους παγίδα.

Μία άλλη μορφή πλάνης και πιο θεαματική από την προηγούμενη προκύπτει όταν ένα πρόσωπο μοχθεί για μια υψηλή πνευματική κατάσταση ή πνευματικά οράματα χωρίς να έχει πρώτα καθαρθεί από τα πάθη με την άσκηση, την προσευχή, τη συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια. Σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται η έπαρση και η υπερηφάνεια καθώς κοινό γνώρισμα σχεδόν όλων των αιρεσιαρχών είναι ότι αυτοτιτλοφορούνται ως «φορείς θείας αποκαλύψεως» και μάλιστα το διατυμπανίζουν. Έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι ο ιδρυτής της αίρεσης, ο Κάρολος Ρώσσελ το 1878, μετά από έναν έκτακτο «φωτισμό» φανέρωσε στον κόσμο την αλήθεια και ότι γνώριζε το χρόνο της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου! Επίσης, ο Στυλιανός Γιαννετάκης ισχυριζόταν ότι «κατ’ αποκάλυψιν Θεού» ίδρυσε το 1959 την Χριστιανική οργάνωση ειρήνης (Χ.Ο.Ε.) για να διδάξει την αλήθεια. Ο Josef Smith των αίρεσης των Μορμόνων υποστήριζε ότι ενώ προσευχόταν το 1820 σ’ ένα δάσος, του εμφανίστηκε ο Θεός Πατέρας και ο Θεός Υιός και του ανακοίνωσαν ότι είναι ο εκλεκτός τους και ότι θα αναλάμβανε την ανασυγκρότηση της αληθινής χριστιανικής Εκκλησίας. O Τζιμ Τζόουνς, ιδρυτής της χριστιανικής αίρεσης ο «Ναός του Λαού», ενώ ξεκίνησε ως χαρισματικός θρησκευτικός ηγέτης και πολιτικός ακτιβιστής, έφτασε ψυχοπαθολογικά να πιστεύει ότι ήταν μετενσάρκωση, μεταξύ άλλων, του Ιησού, του Λένιν και του Βούδα.

2. Η έλλειψη ταπείνωσης οδηγεί στον όλεθρο της αίρεσης

Ο Ντέιβιντ Κορές (David Koresh) ηγέτης της χιλιαστικής αίρεσης των «Davidians» παρακλάδι των Αντβεντιστών της Έβδομης ημέρας, μιας από τις χριστιανικές αιρέσεις που επαναπροσδιόριζαν κατά καιρούς τον χρόνο που θα ερχόταν το τέλος του κόσμου, μετά από 51 ημέρες πολιορκίας από τους άνδρες του FBI έβαλε τέλος στη ζωή του, στις 19 Απριλίου 1993, περιμένοντας το τέλος του κόσμου που θα συνέβαινε τάχα εκείνη τη μέρα οδηγώντας στο θάνατο 85 οπαδούς του, συμπεριλαμβανομένων και 25 παιδιών.

Εικόνα

Ο Σόκο Ασαχάρα (Shoko Asahara) ιδρυτής και ηγέτης της παραθρησκευτικής αίρεσης Αούμ Σινρικίο (Υπέρτατη Αλήθεια) ισχυριζόταν πως ο κόσμος σύντομα θα καταλαμβάνονταν από πολέμους και το κακό, και μόνο όλοι όσοι τον ακολουθούσαν θα εξασφάλιζαν την σωτηρία τους. Η ομάδα αυτή ήταν ένα μείγμα Βουδισμού, Ινδουισμού και Χριστιανισμού που ανέμενε τη συντέλεια του κόσμου το 1997. Μέλη της αίρεσης προσπάθησαν να αποδείξουν ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου ρίχνοντας θανατηφόρο αέριο σαρίν στο μετρό του Τόκυο το 1995. Τέλος η αίρεση με την ονομασία «Κίνηση για την Αποκατάσταση των 10 εντολών» (Movement for the Restoration of the Ten Commandments) είχε ως κεντρικό δόγμα ότι ο κόσμος θα καταστρεφόταν στις 31 Δεκεμβρίου 1999 αλλά η Παρθένος Μαρία θα έσωζε τα πιστά μέλη της οργάνωσης. Με την παρέλευση της ημερομηνίας, 530 από αυτά τα μέλη κάηκαν ζωντανά μέσα στο παρεκκλήσιό τους.

Απέναντι σε όλες αυτές τις μορφές πλάνης και σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι κατέχουν υπερφυσικά χαρίσματα θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που αποτελούσαν καθημερινή εμπειρία των πρώτων χριστιανών, δεν ανήκουν στο παρελθόν. Πράγματι, υπάρχει μια ποικιλία χαρισμάτων που δίνονται από το Άγιο Πνεύμα στους πιστούς. Το κατεξοχήν όμως χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο αγνοούν οι αιρετικοί, είναι η ταπείνωση. Οι άνθρωποι οι οποίοι διακηρύσσουν ότι είναι χαρισματούχοι, προφήτες, θεραπευτές, δεν έχουν την ταπείνωση, την κατεξοχήν προϋπόθεση για την κτήση αυτών των χαρισμάτων αλλά είναι γεμάτοι από υπερηφάνεια, αλαζονεία, οίηση και επιχειρούν να ερμηνεύσουν με την πεπερασμένη λογική τους το μέγα και ανερμήνευτο μυστήριο της πίστεώς μας. Αντίθετα οι πνευματοφόροι άγιοι της Εκκλησίας μας συμβουλεύουν ότι αν έχουμε κάποια θαυμαστή και θεϊκή εμπειρία είτε να καταφύγουμε στον πνευματικό μας πατέρα είτε να την απορρίψομε θεωρώντας τον εαυτό μας ανάξιο για τέτοια εμπειρία για να μην αιχμαλωτισθούμε από το δαίμονα της υπερηφάνειας. Ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης μας προτρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε υπερφυσικές εμπειρίες. Άλλωστε ο ίδιος, αν και είχε φτάσει σε υψηλά επίπεδα αγιότητας ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στις πνευματικές του εμπειρίες όπως μας παρουσιάζεται στο παράδειγμα με την εμφάνιση της αγίας Ευφημίας. Ο Άγιος Παΐσιος, λοιπόν, όταν τον επισκέφθηκε η αγία Ευφημία, το πρώτο που της είπε, για να διαπιστώσει εάν ήταν αληθινή πνευματική εμπειρία και όχι του σατανά, ήταν τα εξής: «Λέγε: Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι», και μόλις εκείνη δόξασε τον εν Τριάδι Θεό, μόνο τότε ο Άγιος την αποδέχτηκε ως αγία. Μας προτρέπει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Παρακάλει τὸ Θεό, νὰ σοῦ στείλει τὴν ἁγία ταπείνωση. Ὄχι αὐτὴ ποὺ λέει, εἶμαι τελευταῖος, εἶμαι τιποτένιος. Αὐτὴ εἶναι σατανικὴ ταπείνωση. Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦς; Δῶρο, χάρισμα. Ὄχι ἀπὸ δικές μας προσπάθειες. Ἐσὺ προετοίμαζε τὸν ἑαυτό σου, καὶ ζήτα ἀπὸ τὸ Θεὸ αὐτὸ τὸ ἅγιο δῶρο. Μὴ λές, ἔχω αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, τὸ προσφέρω στὸ Θεό. Τίποτα. Ἐσύ, ἀγωνίσου, ἐξουθένωνε τὸν ἑαυτό σου, καὶ τὰ ἄλλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθομε ἀπὸ δῶ, εἰς τὴν Ἄκτιστον Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ».

Υπάρχει κι άλλη θεαματική μορφή πνευματικής πλάνης, η οποία προσφέρει στα θύματά της θρησκευτικά συναισθήματα έκστασης όπως συμβαίνει στις διάφορες πεντηκοστιανές ομάδες οι οποίες ισχυρίζονται ότι κατέχουν το Άγιο Πνεύμα σε τέτοιο βαθμό ώστε να προβαίνουν σε «θαυμαστές» εκδηλώσεις όπως «γλωσσολαλία», «θεραπείες» και «προφητείες». Οι ενθουσιαστικές αυτές ομάδες κηρύττουν ότι απέκτησαν τη σωτηρία και η το φαινόμενο της γλωσσολαλίας αποτελεί για αυτούς απόδειξη ότι ο πιστός έλαβε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος και επομένως τη βεβαιότητα της σωτηρίας.

Απέναντι σε αυτή την πεποίθηση θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η γλωσσολαλιά των πεντηκοστιανών κινήσεων δεν είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος αλλά μια ομαδική υστερία, μια θεατρική παράσταση ώστε ο προτεστάντης λουθηρανός πάστορας Δρ. Kurt Koch υποστηρίζει ότι οι περισσότερες «πνευματικές» εμπειρίες των πεντηκοστιανών δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνηθισμένο φαινόμενο δαιμονοκαταληψίας. Ο Ιερομόναχος π. Σεραφείμ Rose υποστηρίζει ότι οι «προφητικές» κινήσεις των πεντηκοστιανών έχουν περισσότερες ομοιότητες με τα πνευματιστικά φαινόμενα διάφορων άλλων θρησκειών παρά με τον Χριστιανισμό και ο θρησκειολόγος Ronald Knox υποστήριξε ότι τα «πνευματικά» φαινόμενα των διάφορων ενθουσιαστικών πεντηκοστιανών κινήσεων δεν έχουν καμιά σχέση με τα χαρίσματα όπως περιγράφονται μέσα στην Αγία Γραφή αλλά με τις διάφορες πνευματιστικές πρακτικές σαμάνων και μάγων πρωτόγονων θρησκειών.

(Συνεχίζεται)

Πηγή: ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 6 και 0 επισκέπτες