Είμαστε εναντίον των αιρέσεων ή των αιρετικών;
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Αύγ 26, 2012 2:24 pm
Αυτό, που πρέπει σαν αληθινοί Χριστιανοί να πολεμάμε, είναι οι αιρέσεις και όχι οι άνθρωποι, που έχουν παρασυρθεί σ' αυτές. Αυτούς οφείλουμε να τους αγαπούμε, να ευχόμαστε και να προσπαθούμε κατά δύναμιν την επιστροφή τους στην Εκκλησία.
Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται έμπρακτη ομολογιακή διάθεση, δηλαδή, να ομολογούμε παντού και πάντοτε Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, αλλά με τη ζωή μας κι όχι μόνο στα λόγια.
Χωρίς να υπονοώ τίποτε για τα πρόσωπα που υπέγραψαν, πολλά από τα οποία σέβομαι ιδιαιτέρως, και η πρόσφατη «ομολογία πίστεως», που υπογράφτηκε από χιλιάδες κληρικούς και λαϊκούς, στα λόγια ήταν κι όχι στα έργα. Η έμπρακτη ομολογία πίστεως είναι τα έργα αγάπης για τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως αν είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι, που θα τους κάνουν να καταλάβουν τι μπορεί να κάνει στην καρδιά του ανθρώπου η αληθινή πίστη.
Όταν απλά λέμε στα λόγια, ότι πιστεύουμε στον Αληθινό Θεό, κι απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, όλους τους άλλους που δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να τους σπρώχνουμε με τη συμπεριφορά μας μακριά από την αληθινή πίστη και να δικαιώνουμε την πλάνη τους.
Αυτό εννοώ "να ομολογούμε έμπρακτα με τη ζωή μας κι όχι με λόγια". Τα λόγια είναι εύκολα, η μίμηση Χριστού θέλει κόπο, πόνο και πολλή αληθινή αγάπη.
Ο αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός προσβλέπει σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία ανοιχτή σ’ όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη, όπως την ίδρυσε ο Χριστός.
- Μια Εκκλησία, που πατάει γερά στα πόδια της και προσκαλεί όλους τους ανθρώπους να έρθουν σ’ αυτή για να σωθούν.
- Μια Εκκλησία που προσεγγίζει με αγάπη τις ανάγκες της ψυχής και του σώματος όλων των ανθρώπων.
- Μια Εκκλησία, που κατανοεί τα πιστεύω όλων των ανθρώπων και προσπαθεί να τα προσεγγίσει για να μπορέσει να κερδίσει πολλές ακόμη ψυχές για τη Βασιλεία των Ουρανών, διατηρώντας όμως πάντα τα δικά της πιστεύω και την αυθεντικότητά της.
Δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαζόμαστε μ' αυτούς, που θέλουν η Εκκλησία να γίνει ένα κλειστό club για όσους έτυχε να γεννηθούν Ορθόδοξοι, που δεν συμπονά και δε διαλέγεται με όλους τους άλλους ανθρώπους στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στη Βασιλεία των Ουρανών.
Επίσης δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε ποτέ με τους ανθρώπους, που χρησιμοποιούν την αναγκαία εξωστρέφεια της Εκκλησίας για να πετύχουν στόχους άσχετους με το πνευματικό της περιεχόμενο, διακινδυνεύοντας έτσι το σκανδαλισμό των Ορθοδόξων και τον αποπροσανατολισμό όλων των υπολοίπων.
Τέτοιοι χειρισμοί εκκλησιαστικών παραγόντων προκάλεσαν και τη σύνταξη της "ομολογίας πίστεως", που προανέφερα. Επομένως οι ανησυχίες, που εκφράστηκαν με αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένες. Όμως ο τρόπος που εκφράστηκαν είναι άκομψος, με αποτέλεσμα και η ενέργεια αυτή να προκαλέσει περιττό θόρυβο, σκανδαλισμό και αποπροσανατολισμό του πληρώματος της Εκκλησίας και προσφέρεται για εκμετάλλευση από διάφορους εκτός Εκκλησίας για τους δικούς τους σκοπούς.
Δεν είναι σωστό να επιβραβεύουμε, ούτε τη μια συμπεριφορά ούτε την άλλη, αλλά να μένουμε με ψυχραιμία στην ουσία και να εκφράζουμε τις όποιες διαφωνίες μας με σεβασμό στους θεσμούς εστιάζοντας στις συμπεριφορές και όχι στα πρόσωπα.
Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται έμπρακτη ομολογιακή διάθεση, δηλαδή, να ομολογούμε παντού και πάντοτε Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, αλλά με τη ζωή μας κι όχι μόνο στα λόγια.
Χωρίς να υπονοώ τίποτε για τα πρόσωπα που υπέγραψαν, πολλά από τα οποία σέβομαι ιδιαιτέρως, και η πρόσφατη «ομολογία πίστεως», που υπογράφτηκε από χιλιάδες κληρικούς και λαϊκούς, στα λόγια ήταν κι όχι στα έργα. Η έμπρακτη ομολογία πίστεως είναι τα έργα αγάπης για τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως αν είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή όχι, που θα τους κάνουν να καταλάβουν τι μπορεί να κάνει στην καρδιά του ανθρώπου η αληθινή πίστη.
Όταν απλά λέμε στα λόγια, ότι πιστεύουμε στον Αληθινό Θεό, κι απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, όλους τους άλλους που δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να τους σπρώχνουμε με τη συμπεριφορά μας μακριά από την αληθινή πίστη και να δικαιώνουμε την πλάνη τους.
Αυτό εννοώ "να ομολογούμε έμπρακτα με τη ζωή μας κι όχι με λόγια". Τα λόγια είναι εύκολα, η μίμηση Χριστού θέλει κόπο, πόνο και πολλή αληθινή αγάπη.
Ο αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός προσβλέπει σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία ανοιχτή σ’ όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη, όπως την ίδρυσε ο Χριστός.
- Μια Εκκλησία, που πατάει γερά στα πόδια της και προσκαλεί όλους τους ανθρώπους να έρθουν σ’ αυτή για να σωθούν.
- Μια Εκκλησία που προσεγγίζει με αγάπη τις ανάγκες της ψυχής και του σώματος όλων των ανθρώπων.
- Μια Εκκλησία, που κατανοεί τα πιστεύω όλων των ανθρώπων και προσπαθεί να τα προσεγγίσει για να μπορέσει να κερδίσει πολλές ακόμη ψυχές για τη Βασιλεία των Ουρανών, διατηρώντας όμως πάντα τα δικά της πιστεύω και την αυθεντικότητά της.
Δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαζόμαστε μ' αυτούς, που θέλουν η Εκκλησία να γίνει ένα κλειστό club για όσους έτυχε να γεννηθούν Ορθόδοξοι, που δεν συμπονά και δε διαλέγεται με όλους τους άλλους ανθρώπους στερώντας τους έτσι το δικαίωμα στη Βασιλεία των Ουρανών.
Επίσης δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε ποτέ με τους ανθρώπους, που χρησιμοποιούν την αναγκαία εξωστρέφεια της Εκκλησίας για να πετύχουν στόχους άσχετους με το πνευματικό της περιεχόμενο, διακινδυνεύοντας έτσι το σκανδαλισμό των Ορθοδόξων και τον αποπροσανατολισμό όλων των υπολοίπων.
Τέτοιοι χειρισμοί εκκλησιαστικών παραγόντων προκάλεσαν και τη σύνταξη της "ομολογίας πίστεως", που προανέφερα. Επομένως οι ανησυχίες, που εκφράστηκαν με αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένες. Όμως ο τρόπος που εκφράστηκαν είναι άκομψος, με αποτέλεσμα και η ενέργεια αυτή να προκαλέσει περιττό θόρυβο, σκανδαλισμό και αποπροσανατολισμό του πληρώματος της Εκκλησίας και προσφέρεται για εκμετάλλευση από διάφορους εκτός Εκκλησίας για τους δικούς τους σκοπούς.
Δεν είναι σωστό να επιβραβεύουμε, ούτε τη μια συμπεριφορά ούτε την άλλη, αλλά να μένουμε με ψυχραιμία στην ουσία και να εκφράζουμε τις όποιες διαφωνίες μας με σεβασμό στους θεσμούς εστιάζοντας στις συμπεριφορές και όχι στα πρόσωπα.