Τα ίχνη του Θεού στο Κονγκό της Αφρικής - Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
Βρισκόμασθε στήν Ἀφρική.
Ὁ Ἁγιορείτης ιεραπόστολος π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ἀναφέρει:
«῞Ενα πρωϊνό τοῦ ᾽Ιανουαρίου 1991 εἰσῆλθε στήν αὐλή τῆς ἱεραποστολικῆς βάσεως Κολουέζι ὁ ἰθαγενής ἱερεύς π. ᾽Ιάκωβος συνοδευόμενος ἆπό τόν ὁμοεθνῆ του Τάμπουε. Μέ χαιρέτησαν ἐγκάρδια. Ὁ π. ᾽Ιάκωβος μοῦ συνέστησε τό νεαρό: “Ὁ κύριος αὐτός ζητεῖ νά γίνη ὀρθόδοξος. Σοῦ τόν παραδίδω. Συζήτησε μαζί του ὅ,τι νομίζεις”. Ἦταν ἕνας λεπτός, σοβαρός καί σεμνός νέος ὄχι παραπάνω ἀπό τριάντα χρονῶν. Πρίν τοῦ ὑποβάλλω βροχή τίς ἐρωτήσεις, τοῦ ζήτησα νά μοῦ διηγηθῆ τήν ἱστορία του καί πῶς ἔφθασε ὥς ἐδῶ. Μοῦ διηγήθηκε λοιπόν τά ἑξῆς:
“Γεννήθηκα στό Λουμπουμπάσι τό 1963. Εἶμαι μοναχογιός εὐσεβῶν γονέων καθολικῶν. Ἀπό μικρός ἀκολουθοῦσα τήν Ἐκκλησία καί τίς ὑποδείξεις τῶν γονέων μου γιά τή σωτηρία μου. Στά εἴκοσί μου χρόνια ἐπηρεάσθηκα ἀπό τά ῾ἁγιοπνευματικά᾽ καί ῾ἁγιοφωτιστικά᾽ κηρύγματα τῶν Πεντηκοστιανῶν καί προσεχώρησα στήν αἵρεσί τους.
Ἀγαποῦσα τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἐπιδόθηκα μέ ζῆλο σ᾽ αὐτήν. Πίστευα ὅτι εἶχα βρεῖ τήν ἀληθινή Ἐκκλησία καί σ᾽ αὐτήν τώρα θά ἔπρεπε νά κοπιάσω, γιά νά βοηθήσω καί τούς συνανθρώπους μου στό δύσκολο ἔργο τῆς σωτηρίας. Οἱ προϊστάμενοί μου ἐξεδήλωσαν τήν εὐαρέσκειά τους γιά τό ζῆλο μου πρός μάθησι καί θρησκευτική δρᾶσι καί γρήγορα μέ προήγαγαν σέ πάστορα μιᾶς ἐνορίας.
Σέ λίγο διάστημα ἄλλο σκαλί ἀνώτερο μέ περίμενε. Μοῦ ἔδωσαν τό ἀξίωμα τοῦ διδασκάλου καί ἱεροκήρυκα μιᾶς μεγάλης περιοχῆς πού περιλάμβανε ὅλο τό Λουμπουμπάσι καί πολλές ἐνορίες γύρω ἀπό αὐτό. Σ᾽ αὐτό τό ἔργο ἐπιδόθηκα πλέον ὄχι μέ ζῆλο, ἀλλά καί μέ φανατισμό. Θεωροῦσα τόν ἑαυτό μου εὐτυχῆ, διότι ἤμουνα πάνω ἀπό ὅλους, διότι τούς ὁδηγοῦσα ὅπως ἤθελα καί μέ τίς ἑρμηνεῖες τῆς ἁγίας Γραφῆς πού ἐγώ θεωροῦσα σωστές. Ἐπί δύο χρόνια ἐπισκεπτόμουν τίς ἐνορίες μου καθοδηγώντας τούς πάστορες μέ πύρινα κηρύγματα. Δέν δείλιαζα νά συνομιλήσω μέ ὁποιονδήποτε ἐπίσημο ὑπάλληλο τῆς χώρας μου. Τόν κυβερνήτη (νομάρχη) τοῦ Λουμπουμπάσι ἐγώ τόν μετέστρεψα ἀπό τόν Παπισμό στήν Πεντηκοστιανή αἵρεσι, καθώς καί ἄλλους παράγοντες.
Κάποια ἡμέρα πού διάβαζα τήν Καινή Διαθήκη προσεκτικά, διεπίστωσα ὅτι μερικά ἔργα καί μηνύματα πού ὁ Χριστός ἔδωσε στούς Μαθητές του ἐμεῖς δέν τά εἴχαμε σέ ἐφαρμογή. ῎Εδωσε στούς Ἀποστόλους τήν ἐξουσία νά λύνουν καί νά δένουν τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, τούς ἔδωσε τό σῶμα καί τό αἷμα του πρός ζωή αἰώνια, τούς ἔδωσε ἐντολή νά βαπτίζουν τά μέλη τῆς θρησκείας κ.ἄ.. ῞Ολα αὐτά δημιούργησαν μέσα μου πολλά ἐρωτηματικά, διότι τό κήρυγμά μου στίς ἐνορίες δέν περιεῖχε τίς ἀνωτέρω ἐντολές καί ὑποθῆκες τοῦ Χριστοῦ. Ἄρχισα νά ἀνησυχῶ μήπως ἡ θρησκεία πού ἀκολουθῶ δέν εἶναι ἡ σωστή καί βαδίζω στό δρόμο τῆς πλάνης. ῞Εως ὅτου ὅμως μπορέσω νά δώσω ἀπάντησι στά ἐρωτήματά μου πού δέν μοῦ ἔδιναν οὔτε ὕπνο στά βλέφαρά μου, ἀποφάσισα νά ἀποδημήσω χωρίς νά πῶ σέ κανένα τίποτε.
Ἦλθα στό Κολουέζι. Νοίκιασα ἕνα χορταρένιο καλυβάκι στή συνοικία τῶν ἰθαγενῶν καί ἄρχισα νά ἀσχολοῦμαι ἐλάχιστα μέ τό ἐμπόριο γιά τή καθημερινή μου τροφή. Σταμάτησα νά πηγαινοέρχωμαι σέ ἐκκλησίες, δεδομένου ὅτι σ᾽ αὐτή τήν περιοχή εἶναι πάνω ἀπό τριάντα, διαφορετικές ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Εἶπα μέσα μου: Θεέ μου, γνωρίζω ὅτι μία Ἐκκλησία ἄφησες στόν κόσμο. Οἱ Πεντηκοστιανοί καί ἄλλοι μοῦ ἔλεγαν ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον ἡ ἀρχέγονη Ἐκκλησία. Ἀλλά πῶς ἐξηγεῖται ὁ λόγος Σου: ῾καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (: οὔτε ὁ Ἅδης δέν θά μπορέση νά τή νικήση)᾽(Μθ 16, 18); Ὑπάρχει, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία Σου καί εἶναι μόνο μία. Φώτισέ με, λοιπόν, νά τή γνωρίσω καί νά τήν ἀκολουθήσω.
Ἡμέρα καί νύκτα πλέον δέν ἔπαυσα νά ἐπιτελῶ αὐτό τό ἔργο μόνο: Προσευχή νά μοῦ ἀποκαλύψη ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία του. Πέρασαν δύο χρόνια χωρίς κάποια ἀπάντησι, κάποια πληροφορία. Λογισμοί δυσπιστίας μέ κύκλωσαν. Σύννεφα ἀπελπισίας ἦλθαν νά μέ σκεπάσουν. Ἀλλά ὁ πανάγαθος Θεός δέν ἄργησε νά μοῦ δώση τό ποθούμενο, βλέποντας τήν ἀγωνία μου.
Μιά νύκτα βλέπω στόν ὕπνο μου ἕναν ἄγνωστο μαυροφορεμένο. Ἦταν εὐρωπαῖος κληρικός. Μαῦρα ράσα, ἄσπρα γένεια, λευκό καί γαλήνιο πρόσωπο, εἰρηνική καί στοργική ματιά. Μέ πλησίασε καί μοῦ μίλησε στά Σουαχίλι. Ἐγώ ἀπόρησα πῶς αὐτός ὁ γέροντας, μολονότι Εὐρωπαῖος, ξέρει Σουαχίλι. Μοῦ εἶπε ἐπί λέξει τά ἑξῆς: ῾Εἶμαι ὁ ἅγιος Νικόλαος. Ἄν θέλης νά σωθῆς, νά ἀκολουθήσης τή δική μου Ἐκκλησία᾽. Μέ εὐλόγησε καί ἐξαφανίσθηκε. Σηκώθηκα σαστισμένος. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ εὐρωπαῖος παπᾶς καί ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία του; Ποιός θά μέ καθοδηγήση σ᾽ αὐτήν;
Ἀφοῦ σηκώθηκα, βγῆκα στούς δρόμους καί ρωτοῦσα τούς συμπατριῶτες μου νά μάθω σέ ποιά Ἐκκλησία ἀνήκει ὁ ἅγιος Νικόλαος. Μετά ἀπό ἀρκετές ἡμέρες ἄκαρπης ἀναζητήσεως, ἔστειλε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπό του. Μιά Χριστιανή ὀρθόδοξη τῆς ἐνορίας τοῦ ἁγίου Γεωργίου Κολουέζι, κάτοικος τῆς ἴδιας συνοικίας, μέ πολλή χαρά μοῦ ἀνακοίνωσε γι᾽ αὐτό τό ὁποῖο ζητοῦσα. Μέ πῆρε καί μέ πῆγε στόν ὀρθόδοξο ἱερέα π. ᾽Ιάκωβο, ὁ ὁποῖος μένει ἐκεῖ. Καί αὐτός μέ ἔφερε σήμερα στήν Ἱεραποστολή”.
Αὐτή ἦταν ἡ δαιδαλώδης πορεία τοῦ νέου αὐτοῦ, γιά νά φθάση στό τόπο τῆς ἀναψυχῆς, στή κοινή ὅλων μας Μητέρα Ἐκκλησία. “Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου (: ἔτσι ἀλλοιώνει πρός τό καλύτερο τό δεξί χέρι τοῦ Θεοῦ)… Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἠμῶν;”.
Σήμερα ὁ νέος αὐτός παρακολουθεῖ ἀκόμη τά κατηχητικά μαθήματα μέ ταπείνωσι καί ἀνυπομονησία γιά τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς του. Διαβάζει μέ ἱερό ζῆλο τά ὀρθόδοξα βιβλία, καταρτίζεται γιά νά ὑπηρετήση μελλοντικά τήν Ἐκκλησία ὡς κληρικός, ἐάν εἶναι θέλημα Θεοῦ. ῎Ετσι μοῦ εἶπε.
Στούς πρώην πάστορες καί διδασκάλους τῶν Πεντηκοστιανῶν κρατάει ἀδελφική μέν, ἀλλά μαχητική στάσι. Τούς δημιουργεῖ ἰσχυρούς προβληματισμούς καί ἀμφιβολίες γιά τήν ἀλήθεια τῆς κοινότητός τους. Τούς ἐκμυστηρεύεται τό θαυμαστό γεγονός τῆς ξαφνικῆς ἀλλαγῆς και στροφῆς του στήν ᾽Ορθοδοξία.
Μετά ἀπό ἕνα μῆνα ὁ ἴδιος νέος μέ πλησίασε γιά νά μοῦ πῆ πῶς βαδίζει στήν καινούργια του πορεία. Μοῦ ἐμπιστεύθηκε ἐπίσης και τό ἑξῆς:
“῞Ενα ἀπόγευμα διάβαζα τήν ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου ᾽Ιακώβου. Ξαφνικά αἰσθάνομαι μιά δροσερή αὔρα νά μέ περιβάλλη, ἡ ὁποία κατόπιν μπῆκε μέσα μου καί γέμισε τήν ὕπαρξί μου μέ χαρά καί γαλήνη πνευματική. Πρώτη φορά αἰσθάνθηκα τέτοια ἱερή ἐμπειρία. Ταυτόχρονα ἄκουσα μία φωνή πού μοῦ ἔλεγε: ῾Ἄφησε ὅλες τίς αἱρέσεις καί ἀκολούθησε ἀταλάντευτα τήν ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία᾽.
Δέν ἔχω, λοιπόν, πάτερ, καμμία ἀμφιβολία ὅτι βρίσκομαι στήν ἀληθινή ἀρχαία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ τό Θεό, διότι ὑπάρχει αὐτή ἡ Ἐκκλησία του στήν πόλι μας, τόσο κοντά μας. Δέν χρειάσθηκε νά τρέξω μακρυνές ἀποστάσεις γιά νά τή βρῶ. Εὐχαριστῶ ὅλους ἐσᾶς τούς ἀποστόλους του γιά τό ἔργο πού ἐπιτελεῖτε στή πατρίδα μας. Προσεύχεσθε γιά μένα νά σᾶς ἀκολουθήσω γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ μας”».
Από το Βιβλίο:
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Τα Ίχνη του Θεού (Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία), εκδ. Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Αθήνα 2011
Η Ορθοδοξία στην Αφρική
Τα ίχνη του Θεού στο Κονγκό της Αφρικής - Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Nilus Stryker - Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία μέσω Βουδισμού
http://workersectingreece.wordpress.com
Από την αίρεση στην Ορθοδοξία
FROM WORKER SECT TO ORTHODOXY
Γράφει ὁ Nilus Stryker: «Ἕνα ἀπόγευμα στά τέλη Ἰανουαρίου τοῦ 1999, πῆγα στό βωμό μου γιά τήν τακτική ἡμερήσια πρακτική μου. Συνήθιζα νά ἀρχίζω μέ ἕνα γιόγκικο τραγούδι, ἔλεγα τήν προσευχή mantra καί μετά ἔκανα καθιστική σιωπή. Ἄναψα τά κεριά στό βωμό μου καί ἀφοῦ τελείωσα τό τραγούδι καί τήν προσευχή μου, προχώρησα στήν ἄσκησι σιωπῆς. Δέν μπορῶ νά πῶ πόση ὥρα ἀκριβῶς καθόμουν ἔτσι, ὅταν ἄκουσα ὁλοκάθαρα τήν φωνή μου νά ξεστομίζη, μέ δικά μου λόγια, “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς”. Τό εἶπα μεγαλόφωνα. Ἔμοιαζε σάν νά βγῆκε μέσῳ ἐμοῦ καί ὄχι σάν νά τό πρόφερα ἐγώ ὁ ἴδιος, ὅμως, δέν ἐπρόκειτο γιά ἔξωθεν φωνές. Ἦταν ξεκάθαρο πώς ἐγώ τό εἶπα. Ὅταν εἶπα “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς” αἰσθάνθηκα νά γεμίζω μέ μιά λαχτάρα. Δέν ξέρω πῶς ἀλλιῶς νά τό ὀνομάσω. Ἄλγος. Πονοῦσα μέσα μου. Αἰσθανόμουν αὐτό τόν ἀπόλυτο νόστο (: νοσταλγία ἐπιστροφῆς) καί δέν τό πίστευα…
Σίγουρα θά εἶχε σχέσι μέ τή Χριστιανοσύνη τῶν παιδικῶν μου χρόνων… Ἄν καί οἱ γονεῖς μου ἦταν νομιναλιστές Χριστιανοί, εἶχα ἀνατραφῆ ὡς Πρεσβυτεριανός λόγῳ τῆς κοντινῆς ἀποστάσεως τῆς ἐκκλησίας ἀπ’ τό σπίτι μας. Οἱ γονεῖς μου πάντως δέν ἦταν ἀπ’ αὐτούς τούς φανατικούς καί ἐπικριτικούς Χριστιανούς…
Ἐκείνη τή νύκτα, στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα, ξύπνησα ἀπό μιά “παρουσία” μέσα στό δωμάτιό μου. Ἀνησύχησα, μήπως κάποιος εἶχε μπεῖ κρυφά μέσα στό σπίτι. Βγῆκα ἀπ’ τό κρεββάτι καί ἔλεγξα ὅλα τά δωμάτια τοῦ σπιτιοῦ. Δέν ὑπῆρχε κανένας ἄλλος (ἐκτός ἀπ’ τή σύζυγό μου) μέσα στό σπίτι καί αὐτή κοιμόταν βαθειά. Ἀποφάσισα —μιᾶς καί ξαγρύπνησα— νά κάνω καμμία ἄσκησι, ἔτσι πῆγα στό βωμό μου στό ἀτελιέ μου. Ἔκανα διαλογισμό γιά περίπου 30-45 λεπτά καί ἐπέστρεψα στό κρεββάτι μου. Τό ἑπόμενο πρωΐ ἔλεγξα ἄν ὅλες οἱ πόρτες ἦταν κλειδωμένες καί κάπως διστακτικά ἔρριξα μιά ματιά σ᾽ ὅλο τό σπίτι, μήπως καί βρῶ κάτι πού νά ἐξηγοῦσε ἐκείνη τήν “παρουσία”. Κατοικίδια δέν ἔχουμε, ὁπότε, ρώτησα τή Νταϊάν ἄν εἶχε σηκωθῆ τή νύκτα γιά κάποιο λόγο. Κοιμόταν συνεχῶς…
Ἐπί μία ἑβδομάδα, [ἡ “παρουσία”] μέ καλοῦσε νά ξυπνήσω στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα. Ἄρχισα νά τρομάζω λιγάκι. Δέν διέθετα καμμία ἐξήγησι γι’ αὐτά τά ὁποῖα συνέβαιναν καί καμμία ἀπολύτως ἰδέα γιά τό πῶς νά τό χειρισθῶ. Παραδέχθηκα πώς ἦταν κάτι πέραν ὅλων ὅσα εἶχα βιώσει καί ἤλπιζα πώς θά μέ βοηθοῦσε ὁ δάσκαλός μου νά καταλάβω καί νά ἀντιμετωπίσω τίς ἐμπειρίες μου. Ἄν κάποιος θά μποροῦσε νά ξέρη τί ἦταν αὐτό πού μοῦ συνέβαινε, θά ἦταν αὐτός. Τελικά, ἐπικοινώνησα μέ τό δάσκαλό μου στήν Οὐαλία καί τοῦ ἀφηγήθηκα ὁλόκληρη τήν σειρά τῶν ἐμπειριῶν μου. Μοῦ ἔδωσε τό ὄνομα μίας θεότητος τοῦ Θιβέτ τήν ὁποία μποροῦσα νά ἐπικαλεσθῶ, καθώς καί μιά προσευχή-mantra πού συσχετιζόταν μέ ἐκεῖνο τό “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” (τό sangha μας (: τό βουδιστικό μας τάγμα) χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” ἐν ἀντιθέσει μέ τόν παραδοσιακό ὅρο “θεότητα”). Μοῦ εἶπε πώς ἄν συνέχιζαν οἱ ἐμπειρίες, νά κάνω τήν ἄσκησί μου καί νά ἀπαγγείλω τήν προσευχή-mantra τήν ὁποία μοῦ εἶχε δώσει.
Ἐκεῖνο τό βράδυ μέ ξύπνησε πάλι ἡ αἴσθησι μιᾶς “παρουσίας”. Πῆγα στό βωμό μου καί ἄναψα τά κεριά. Κάθησα σέ σιωπηλό διαλογισμό γιά λίγο, πρίν ἀρχίσω νά λέω τήν προσευχή-mantra καί νά καλῶ τή Βουδιστική θεότητα τήν ὁποία μοῦ εἶχαν ὑποδείξει νά χρησιμοποιήσω. Ἡ μεσιτεία του ἦταν ἰσχυρότατη. Ἐπικράτησε μιά βαθειά σιγή καί ἔνοιωσα μιά ἠρεμία καί γαλήνη πού διαπερνοῦσαν —μοῦ φάνηκε— τό δωμάτιό μου. Κάλεσα τό ὄνομα τῆς θεότητος ὅπως μοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Rinpoche (τιμητικός τίτλος γιά δάσκαλο Vajrayana πού στήν κυριολεξία σημαίνει Πολύτιμο Πετράδι). Πρός μεγάλη μου ἔκπληξι, ἄκουσα μιά φωνή νά λέη “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ ἀπό ποῦ ἐρχόταν ἡ φωνή αὐτή. Μοῦ φάνηκε σάν τήν δική μου φωνή, παρότι δέν θυμᾶμαι νά ξεστόμισα ἐγώ ἐκεῖνες τίς λέξεις. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ μέ ἀκρίβεια ἄν ἡ φωνή αὐτή ἦταν ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική, πάντως ἦταν μιά φωνή πού εἶπε καθαρά καί χαρακτηριστικά “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”.
Ταράχθηκα συθέμελα. Καθόμουν ἀποσβολωμένος καί ἀμίλητος. Σηκώθηκα καί βγῆκα ἔξω ἀπ’ τό σπίτι. Πρέπει νά ἦταν τρεῖς καί μισή τά ξημερώματα καί ἕνα χλωμό φεγγάρι μόλις διακρινόταν πάνω ἀπ’ τόν ὠκεανό. Κάθισα στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μας καί ἄρχισα νά κλαίω. Ὁ πόνος καί ὁ νόστος μέσα μου δέν εἶχαν μειωθῆ. Μᾶλλον εἶχαν φουντώσει περισσότερο. Εἶχα φθάσει στά ὅρια τῆς τρέλλας. Ἤμουν σίγουρος πώς κάτι συνέβαινε. Μόνο πού δέν ἤξερα τί. Ἔκλαψα μέ τήν καρδιά μου. Μέ λυγμούς. Τελικά, σήκωσα τό κεφάλι καί ρώτησα, “Ποιός εἶσαι;”.
Μόλις ξεστόμισα ἐκεῖνες τίς λέξεις, συνέβη κάτι τό ἀπίστευτο… Μόλις πρόφερα ἐκεῖνες τίς λέξεις, γέμισα μ’ ἕνα ἁπαλό Φῶς. Ξέρω, εἶναι δύσκολο νά κατανοηθῆ, ἀλλά ἐγώ πράγματι γέμισα ἀπ’ αὐτό τό Φῶς. Δέν ἦταν “ὁρατό” μέ τή συνηθισμένη ἔννοια. Ἦταν μιά φωτεινότητα πού μέ γέμιζε. Δέν μπορῶ νά περιγράψω ἐκεῖνο τό Φῶς, οὔτε νά περιγράψω πῶς ἕνα φῶς μπορεῖ νά κουβαλάη “γνῶσι”, πάντως ἐγώ ἤξερα πώς ἕνα Φῶς εἶχε διεισδύσει μέσα μου καί μάλιστα μέ γνώριζε προσωπικά. Ξέρω πώς αὐτό ἀκούγεται ἀπίστευτο, ἀλλά συνέβη. Τό Φῶς ὄχι ἁπλῶς μέ γνώριζε ἐμένα, τό Nilus, τόν ἀψίθυμο γερο-παράξενο, πού ὅλα τά εἶχε θαλασσώσει, ἀλλά μέ ἀγαποῦσε κιόλας —μέ ἀγαποῦσε πραγματικά…
Τηλεφώνησα στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγ. Τριάδος (ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ναός τῆς Ἀμερικῆς στό San Francisco). Τό τηλέφωνο τό σήκωσε ἕνας ἄνδρας καί τόν ρώτησα ἄν οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται στά Ἀγγλικά. Μοῦ ἀπάντησε μέ μιά βαρειά, Ρωσσική προφορά: “σέ σπαστά μόνο”. Ἔσκασα στά γέλια. Μέ καταγοήτευσε τό ἀνέκφραστο style τοῦ χιοῦμορ του. Σημείωσα τίς ὧρες τῶν Λειτουργιῶν καί τόν εὐχαρίστησα…
Ἔβρεχε καταρρακτωδῶς καί οἱ δρόμοι ἦταν σχετικά ἄδειοι. Ὁδήγησα μέχρι τήν πόλη τοῦ San Francisco καί μοῦ ἦλθε στό νοῦ μιά ἀχνή εἰκόνα μιᾶς Ρωσσικῆς ἐκκλησίας μέ γαλάζιους τρούλλους στήν ἄλλη ἄκρη τῆς πόλεως. Στό εὑρετήριο, ὁ Καθεδρικός Ναός εἶχε διεύθυνσι τήν ὁδό Γκρήν καί εἶχα τήν ἐντύπωσι πώς πήγαινα στή σωστή κατεύθυνσι. Κάποια στιγμή, ἐντόπισα τόν τροῦλλο καί τό σταυρό… Ποτέ δέν βρίσκεις χῶρο γιά στάθμευσι στή συνοικία ἐκείνη, ἔτσι, καθώς πλησίαζα, εἶπα μέσα μου: “ἄν καταφέρω νά σταθμεύσω, θά σταματήσω. Ἄν ὄχι, θά πάω στά hamburgers”. Τή στιγμή κατά τήν ὁποία τό εἶπα, κάποιος ἔβαζε ὄπισθεν καί ἔφευγε ἀπό ἕνα χῶρο ἀπέναντι ἀπ’ τήν ἐκκλησία… “Ἐντάξει, ἐντάξει, θά πάω”.
Μπῆκα μέσα στήν ἐκκλησία τήν 7η Φεβρουαρίου 1999. Δέν τό ἤξερα ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἀλλά ἦταν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου…
Ξαναπῆγα τήν ἑπομένη Κυριακή.
Ἄρχισα νά παρακολουθῶ τά λόγια τῆς Λειτουργίας. Πολύ σύντομα, ἄρχισα νά πηγαίνω σέ μερικές βραδινές ἀκολουθίες κι ἔμεινα κατάπληκτος μέ ὅσα ἀπαγγέλλονταν. Δέν εἶχα ξανακούσει γιά θεολογία πού τραγουδιόταν καί ψαλλόταν μαζί μέ τά ἀναγνώσματα. Ἄρχισα νά ἀντιλαμβάνωμαι ὅλο καί περισσότερο πώς ὑπῆρχε ἕνας Χριστιανισμός μέσα στήν Ὀρθοδοξία πού ἦταν πιό ἀπέραντος καί πιό βαθύς ἀπ’ ὅ,τι γνώριζα. Ἐπίσης, ἄρχισα νά ἀκούω ἀναφορές γιά τό Φῶς, τό Φῶς πού ἔμοιαζε νά ἔχη πολλά κοινά μέ τήν ἐμπειρία μου τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί πού Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ὑπῆρχε μέχρι καί μιά θεολογία πού ἀναγνώριζε τό Φῶς καί πού χρησιμοποιοῦσε αὐτό τό Φῶς ὡς περιγραφή γιά τό πῶς ὁ Θεός, ὁ Λόγος καί τό Ἅγ. Πνεῦμα καλεῖ καί ἀγαπᾶ… Ἄρχισα νά αἰσθάνωμαι πιό ἄνετα μέ τίς λέξεις Θεός καί Χριστός…
Ὅσο περισσότερο πήγαινα στίς θεῖες Λειτουργίες, τόσο περισσότερο ἔνοιωθα πώς ἐδῶ ἦταν τό μέρος πού θά ἔνοιωθα ἄνετα ὡς Χριστιανός. Πρέπει νά καταλάβετε, ὅμως, πώς ποτέ δέν ἔκανα χρῆσι αὐτῆς τῆς λέξεως. Ἀκόμα ἀντιστεκόμουν. Ἀκόμα δίσταζα. Τριγυρνοῦσα σάν κλεφτης, στίς παρυφές τῆς Χριστιανοσύνης, τόσο μέσα στίς σκιές τῶν κεριῶν ὅσο καί στό φῶς. Κρατιόμουν μέ τό ζόρι νά μήν κάνω μετάνοιες ἤ νά σταυροκοπηθῶ… Σκέφθηκα πώς τό παράκανα… Ἤμουν ἀκόμα Βουδιστής, ἁπλῶς ἐπισκεπτόμουν τό Χριστιανισμό. Αὐτή ἡ ἰδέα μοῦ ἐπέτρεπε νά συνεχίζω τόν ἐκκλησιασμό, χωρίς καμμία δέσμευσι… Ἕνα βράδυ, ἡ Μάτουσκα Βαρβάρα μέ πλησίασε καί μέ ρώτησε ἄν ἤθελα νά μάθω πῶς νά κάνω τό σταυρό μου. Ὅταν ἀπάντησα “ναί”, ξάφνιασα τόν ἑαυτό μου.
Ξέρω πώς ἀκούγεται παράδοξο, ἀλλά τό σταυροκόπημα ἄλλαξε τό πῶς ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου καί πῶς ξεκίνησα νά λατρεύω ἔμπρακτα. Ἧταν τό πρῶτο σημεῖο τό ὁποῖο ἔκανα δημοσίως, σέ ἔνδειξι πώς ἐμπιστευόμουν τό Χριστιανισμό καί πώς ἄρχισα νά βλέπω τόν ἑαυτό μου ἐντός τοῦ Χριστιανικοῦ πλαισίου. Εἶναι δύσκολο νά ἐξηγηθῆ. Εἶναι μιά τόσο ἁπλή πρᾶξι, ἀλλά, κατά πολλούς τρόπους ἔγινε ἡ πρώτη μου πρᾶξι Χριστιανικῆς ἀποδοχῆς. Ἔγινε τό πρῶτο σημεῖο “ἐνδύσεως ἐν Χριστῷ”…
Ἡ Μ. Σαρακοστή εἶναι περίοδος ἔντονης πνευματικῆς ἀξιολογήσεως. Ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησία ἀρχίζει ἕνα συλλογικό ταξίδι πρός τήν Ἰερουσαλήμ, μαζί μέ τό Χριστό. Ὁλόκληρο τό 40ήμερο μεταμορφώνεται σ’ ἕνα κοσμικό δρᾶμα, πού αἰωρεῖται μέσα σ’ ἕνα χρόνο πού σπανίως εἶχα βιώσει στό Βουδισμό. Ὁ χρόνος ἔμοιαζε νά σμικρύνεται σχεδόν ἀναλογικά μέ τό πόσο μεγάλωναν οἱ ἀκολουθίες. Κατά περίεργο τρόπο, ὁ χρόνος χρησιμοποιόταν γιά νά ἐξαφανίση τό χρόνο…
Ἕνα βράδυ… τά γόνατά μου λύγισαν… Κατάλαβα τόν ἑαυτό μου νά γονατίζη ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἔνοιωσα φοβερά ἄσχημα πού συγκρατιόμουν τόσο καιρό… Ἔνοιωσα τόσο κορόιδο καί ὑπερόπτης βλάκας… Τά πάντα μέσα μου μοῦ εἶχαν πεῖ γιά τήν Μεγάλη Ἀγαθή Καρδιά τοῦ Χριστοῦ καί ἐγώ εἶχα ἀρνηθῆ τήν ἀγκαλιά Του… Ὅταν τό μέτωπό μου ἄγγιξε τό πάτωμα, τότε ὁ Θεός ἄγγιξε τήν καρδιά μου… Μέ ἔπιασαν λυγμοί… Ὅταν ὁ πατήρ Βίκτωρ πλησίασε νά θυμιατίση τήν εἰκόνα, ἤξερα πώς εἶχε ἀντιληφθῆ τό κλάμα μου… Δέν μποροῦσα νά σταματήσω… Ντράπηκα τόσο πολύ… Ἔνοιωσα τόσο ἐκτεθειμένος… Τριγύρω μου ἦταν ὁ κόσμος τόν ὁποῖο συναναστρεφόμουν σέ τακτική βάσι, ὅλες τίς τελευταῖες ἑβδομάδες. Μέ εἶχαν δεῖ αὐθάδη, μέσα στό Βουδισμό μου καί φαίνονταν νά κρατοῦν ἀπόστασι ἀπό μένα. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω πίσω. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω τό σταυρό μου καί νά συνεχίζω νά κάνω πίσω. Τώρα ἔβλεπαν τά γόνατά μου νά λυγίζουν καί τό μέτωπό μου νά ἀγγίζη τό ξύλινο πάτωμα καί ἐμένα νά κλαίω, καθώς ὁ Θεός μοῦ ράγιζε τήν καρδιά…
Μοῦ ράγισε τήν καρδιά ἐκεῖ, ἐπί τόπου… Μπορῶ νά σᾶς ὑποδείξω καί τό ἀκριβές σημεῖο… Μέ εἶχε καλέσει μέσα στή νύκτα. Εἶχε διεισδύσει μέσα μου σάν Φῶς. Τώρα, μοῦ ράγισε τήν καρδιά… Δέν μπορῶ νά τό ἐξηγήσω πιό καθαρά. Ὁ Θεός συνέτριψε τήν καρδιά μου καί τήν ὑπεροψία μου καί τήν μοναχικότητά μου καί εἶχε κάνει τή μοναξιά κάτι τό ἀδύνατο. Μέ κρατοῦσε μετέωρο μέσα στό χρόνο καί στήν Ἀγάπη, παρότι δέν μοῦ ἄξιζε οὔτε μιά κεραία ἀπό αὐτήν.
Τώρα ἤμουν διαλυμένος ἀπ’ τήν Ἀγάπη. Ἤμουν ζητιάνος. Εἶμαι ζητιάνος…
Ὁδηγοῦσα πάνω ἀπ’ τή γέφυρα τοῦ Κόλπου τοῦ San Francisco, ὅταν μοῦ ἦλθε ξαφνικά ἡ σκέψι πώς… ὑπῆρχε ἡ αἴσθησι τῆς βεβαιότητος πώς ἡ ἀπόφασί μου ἦταν σωστή. Ὀφειλόταν στήν περίεργη, γλυκόπικρη ἀνάμνησι τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ἀκόμα καί μέσα στήν στενοχώρια ἐκείνη, τό Φῶς ἦταν παρόν. Ἄρχισα νά θυμᾶμαι καί νά ἐπαναφέρω τά πάντα στή μνήμη μου, ἀπ’ τό μεταμεσονύκτιο κάλεσμα καί τήν ἀναζήτησι διαρρηκτῶν… Ὅλο τόν ξεχνάω τό Θεό. Αὑτό εἶναι τό κουσούρι μου. Εἶχα ξεχάσει τό Θεό ἐπί εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια…
Στίς 23 Μαΐου 1999 βαπτίσθηκα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀμερική».
ΠΗΓΗ:
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ
Τα Ίχνη του Θεού – Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Αθήνα 2011
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
Από την αίρεση στην Ορθοδοξία
FROM WORKER SECT TO ORTHODOXY
Γράφει ὁ Nilus Stryker: «Ἕνα ἀπόγευμα στά τέλη Ἰανουαρίου τοῦ 1999, πῆγα στό βωμό μου γιά τήν τακτική ἡμερήσια πρακτική μου. Συνήθιζα νά ἀρχίζω μέ ἕνα γιόγκικο τραγούδι, ἔλεγα τήν προσευχή mantra καί μετά ἔκανα καθιστική σιωπή. Ἄναψα τά κεριά στό βωμό μου καί ἀφοῦ τελείωσα τό τραγούδι καί τήν προσευχή μου, προχώρησα στήν ἄσκησι σιωπῆς. Δέν μπορῶ νά πῶ πόση ὥρα ἀκριβῶς καθόμουν ἔτσι, ὅταν ἄκουσα ὁλοκάθαρα τήν φωνή μου νά ξεστομίζη, μέ δικά μου λόγια, “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς”. Τό εἶπα μεγαλόφωνα. Ἔμοιαζε σάν νά βγῆκε μέσῳ ἐμοῦ καί ὄχι σάν νά τό πρόφερα ἐγώ ὁ ἴδιος, ὅμως, δέν ἐπρόκειτο γιά ἔξωθεν φωνές. Ἦταν ξεκάθαρο πώς ἐγώ τό εἶπα. Ὅταν εἶπα “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς” αἰσθάνθηκα νά γεμίζω μέ μιά λαχτάρα. Δέν ξέρω πῶς ἀλλιῶς νά τό ὀνομάσω. Ἄλγος. Πονοῦσα μέσα μου. Αἰσθανόμουν αὐτό τόν ἀπόλυτο νόστο (: νοσταλγία ἐπιστροφῆς) καί δέν τό πίστευα…
Σίγουρα θά εἶχε σχέσι μέ τή Χριστιανοσύνη τῶν παιδικῶν μου χρόνων… Ἄν καί οἱ γονεῖς μου ἦταν νομιναλιστές Χριστιανοί, εἶχα ἀνατραφῆ ὡς Πρεσβυτεριανός λόγῳ τῆς κοντινῆς ἀποστάσεως τῆς ἐκκλησίας ἀπ’ τό σπίτι μας. Οἱ γονεῖς μου πάντως δέν ἦταν ἀπ’ αὐτούς τούς φανατικούς καί ἐπικριτικούς Χριστιανούς…
Ἐκείνη τή νύκτα, στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα, ξύπνησα ἀπό μιά “παρουσία” μέσα στό δωμάτιό μου. Ἀνησύχησα, μήπως κάποιος εἶχε μπεῖ κρυφά μέσα στό σπίτι. Βγῆκα ἀπ’ τό κρεββάτι καί ἔλεγξα ὅλα τά δωμάτια τοῦ σπιτιοῦ. Δέν ὑπῆρχε κανένας ἄλλος (ἐκτός ἀπ’ τή σύζυγό μου) μέσα στό σπίτι καί αὐτή κοιμόταν βαθειά. Ἀποφάσισα —μιᾶς καί ξαγρύπνησα— νά κάνω καμμία ἄσκησι, ἔτσι πῆγα στό βωμό μου στό ἀτελιέ μου. Ἔκανα διαλογισμό γιά περίπου 30-45 λεπτά καί ἐπέστρεψα στό κρεββάτι μου. Τό ἑπόμενο πρωΐ ἔλεγξα ἄν ὅλες οἱ πόρτες ἦταν κλειδωμένες καί κάπως διστακτικά ἔρριξα μιά ματιά σ᾽ ὅλο τό σπίτι, μήπως καί βρῶ κάτι πού νά ἐξηγοῦσε ἐκείνη τήν “παρουσία”. Κατοικίδια δέν ἔχουμε, ὁπότε, ρώτησα τή Νταϊάν ἄν εἶχε σηκωθῆ τή νύκτα γιά κάποιο λόγο. Κοιμόταν συνεχῶς…
http://usaofmyheart.wordpress.com
USA OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Ἐπί μία ἑβδομάδα, [ἡ “παρουσία”] μέ καλοῦσε νά ξυπνήσω στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα. Ἄρχισα νά τρομάζω λιγάκι. Δέν διέθετα καμμία ἐξήγησι γι’ αὐτά τά ὁποῖα συνέβαιναν καί καμμία ἀπολύτως ἰδέα γιά τό πῶς νά τό χειρισθῶ. Παραδέχθηκα πώς ἦταν κάτι πέραν ὅλων ὅσα εἶχα βιώσει καί ἤλπιζα πώς θά μέ βοηθοῦσε ὁ δάσκαλός μου νά καταλάβω καί νά ἀντιμετωπίσω τίς ἐμπειρίες μου. Ἄν κάποιος θά μποροῦσε νά ξέρη τί ἦταν αὐτό πού μοῦ συνέβαινε, θά ἦταν αὐτός. Τελικά, ἐπικοινώνησα μέ τό δάσκαλό μου στήν Οὐαλία καί τοῦ ἀφηγήθηκα ὁλόκληρη τήν σειρά τῶν ἐμπειριῶν μου. Μοῦ ἔδωσε τό ὄνομα μίας θεότητος τοῦ Θιβέτ τήν ὁποία μποροῦσα νά ἐπικαλεσθῶ, καθώς καί μιά προσευχή-mantra πού συσχετιζόταν μέ ἐκεῖνο τό “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” (τό sangha μας (: τό βουδιστικό μας τάγμα) χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” ἐν ἀντιθέσει μέ τόν παραδοσιακό ὅρο “θεότητα”). Μοῦ εἶπε πώς ἄν συνέχιζαν οἱ ἐμπειρίες, νά κάνω τήν ἄσκησί μου καί νά ἀπαγγείλω τήν προσευχή-mantra τήν ὁποία μοῦ εἶχε δώσει.
Ἐκεῖνο τό βράδυ μέ ξύπνησε πάλι ἡ αἴσθησι μιᾶς “παρουσίας”. Πῆγα στό βωμό μου καί ἄναψα τά κεριά. Κάθησα σέ σιωπηλό διαλογισμό γιά λίγο, πρίν ἀρχίσω νά λέω τήν προσευχή-mantra καί νά καλῶ τή Βουδιστική θεότητα τήν ὁποία μοῦ εἶχαν ὑποδείξει νά χρησιμοποιήσω. Ἡ μεσιτεία του ἦταν ἰσχυρότατη. Ἐπικράτησε μιά βαθειά σιγή καί ἔνοιωσα μιά ἠρεμία καί γαλήνη πού διαπερνοῦσαν —μοῦ φάνηκε— τό δωμάτιό μου. Κάλεσα τό ὄνομα τῆς θεότητος ὅπως μοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Rinpoche (τιμητικός τίτλος γιά δάσκαλο Vajrayana πού στήν κυριολεξία σημαίνει Πολύτιμο Πετράδι). Πρός μεγάλη μου ἔκπληξι, ἄκουσα μιά φωνή νά λέη “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ ἀπό ποῦ ἐρχόταν ἡ φωνή αὐτή. Μοῦ φάνηκε σάν τήν δική μου φωνή, παρότι δέν θυμᾶμαι νά ξεστόμισα ἐγώ ἐκεῖνες τίς λέξεις. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ μέ ἀκρίβεια ἄν ἡ φωνή αὐτή ἦταν ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική, πάντως ἦταν μιά φωνή πού εἶπε καθαρά καί χαρακτηριστικά “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”.
Ταράχθηκα συθέμελα. Καθόμουν ἀποσβολωμένος καί ἀμίλητος. Σηκώθηκα καί βγῆκα ἔξω ἀπ’ τό σπίτι. Πρέπει νά ἦταν τρεῖς καί μισή τά ξημερώματα καί ἕνα χλωμό φεγγάρι μόλις διακρινόταν πάνω ἀπ’ τόν ὠκεανό. Κάθισα στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μας καί ἄρχισα νά κλαίω. Ὁ πόνος καί ὁ νόστος μέσα μου δέν εἶχαν μειωθῆ. Μᾶλλον εἶχαν φουντώσει περισσότερο. Εἶχα φθάσει στά ὅρια τῆς τρέλλας. Ἤμουν σίγουρος πώς κάτι συνέβαινε. Μόνο πού δέν ἤξερα τί. Ἔκλαψα μέ τήν καρδιά μου. Μέ λυγμούς. Τελικά, σήκωσα τό κεφάλι καί ρώτησα, “Ποιός εἶσαι;”.
Μόλις ξεστόμισα ἐκεῖνες τίς λέξεις, συνέβη κάτι τό ἀπίστευτο… Μόλις πρόφερα ἐκεῖνες τίς λέξεις, γέμισα μ’ ἕνα ἁπαλό Φῶς. Ξέρω, εἶναι δύσκολο νά κατανοηθῆ, ἀλλά ἐγώ πράγματι γέμισα ἀπ’ αὐτό τό Φῶς. Δέν ἦταν “ὁρατό” μέ τή συνηθισμένη ἔννοια. Ἦταν μιά φωτεινότητα πού μέ γέμιζε. Δέν μπορῶ νά περιγράψω ἐκεῖνο τό Φῶς, οὔτε νά περιγράψω πῶς ἕνα φῶς μπορεῖ νά κουβαλάη “γνῶσι”, πάντως ἐγώ ἤξερα πώς ἕνα Φῶς εἶχε διεισδύσει μέσα μου καί μάλιστα μέ γνώριζε προσωπικά. Ξέρω πώς αὐτό ἀκούγεται ἀπίστευτο, ἀλλά συνέβη. Τό Φῶς ὄχι ἁπλῶς μέ γνώριζε ἐμένα, τό Nilus, τόν ἀψίθυμο γερο-παράξενο, πού ὅλα τά εἶχε θαλασσώσει, ἀλλά μέ ἀγαποῦσε κιόλας —μέ ἀγαποῦσε πραγματικά…
Τηλεφώνησα στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγ. Τριάδος (ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ναός τῆς Ἀμερικῆς στό San Francisco). Τό τηλέφωνο τό σήκωσε ἕνας ἄνδρας καί τόν ρώτησα ἄν οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται στά Ἀγγλικά. Μοῦ ἀπάντησε μέ μιά βαρειά, Ρωσσική προφορά: “σέ σπαστά μόνο”. Ἔσκασα στά γέλια. Μέ καταγοήτευσε τό ἀνέκφραστο style τοῦ χιοῦμορ του. Σημείωσα τίς ὧρες τῶν Λειτουργιῶν καί τόν εὐχαρίστησα…
Ἔβρεχε καταρρακτωδῶς καί οἱ δρόμοι ἦταν σχετικά ἄδειοι. Ὁδήγησα μέχρι τήν πόλη τοῦ San Francisco καί μοῦ ἦλθε στό νοῦ μιά ἀχνή εἰκόνα μιᾶς Ρωσσικῆς ἐκκλησίας μέ γαλάζιους τρούλλους στήν ἄλλη ἄκρη τῆς πόλεως. Στό εὑρετήριο, ὁ Καθεδρικός Ναός εἶχε διεύθυνσι τήν ὁδό Γκρήν καί εἶχα τήν ἐντύπωσι πώς πήγαινα στή σωστή κατεύθυνσι. Κάποια στιγμή, ἐντόπισα τόν τροῦλλο καί τό σταυρό… Ποτέ δέν βρίσκεις χῶρο γιά στάθμευσι στή συνοικία ἐκείνη, ἔτσι, καθώς πλησίαζα, εἶπα μέσα μου: “ἄν καταφέρω νά σταθμεύσω, θά σταματήσω. Ἄν ὄχι, θά πάω στά hamburgers”. Τή στιγμή κατά τήν ὁποία τό εἶπα, κάποιος ἔβαζε ὄπισθεν καί ἔφευγε ἀπό ἕνα χῶρο ἀπέναντι ἀπ’ τήν ἐκκλησία… “Ἐντάξει, ἐντάξει, θά πάω”.
Μπῆκα μέσα στήν ἐκκλησία τήν 7η Φεβρουαρίου 1999. Δέν τό ἤξερα ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἀλλά ἦταν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου…
Ξαναπῆγα τήν ἑπομένη Κυριακή.
Ἄρχισα νά παρακολουθῶ τά λόγια τῆς Λειτουργίας. Πολύ σύντομα, ἄρχισα νά πηγαίνω σέ μερικές βραδινές ἀκολουθίες κι ἔμεινα κατάπληκτος μέ ὅσα ἀπαγγέλλονταν. Δέν εἶχα ξανακούσει γιά θεολογία πού τραγουδιόταν καί ψαλλόταν μαζί μέ τά ἀναγνώσματα. Ἄρχισα νά ἀντιλαμβάνωμαι ὅλο καί περισσότερο πώς ὑπῆρχε ἕνας Χριστιανισμός μέσα στήν Ὀρθοδοξία πού ἦταν πιό ἀπέραντος καί πιό βαθύς ἀπ’ ὅ,τι γνώριζα. Ἐπίσης, ἄρχισα νά ἀκούω ἀναφορές γιά τό Φῶς, τό Φῶς πού ἔμοιαζε νά ἔχη πολλά κοινά μέ τήν ἐμπειρία μου τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί πού Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ὑπῆρχε μέχρι καί μιά θεολογία πού ἀναγνώριζε τό Φῶς καί πού χρησιμοποιοῦσε αὐτό τό Φῶς ὡς περιγραφή γιά τό πῶς ὁ Θεός, ὁ Λόγος καί τό Ἅγ. Πνεῦμα καλεῖ καί ἀγαπᾶ… Ἄρχισα νά αἰσθάνωμαι πιό ἄνετα μέ τίς λέξεις Θεός καί Χριστός…
Ὅσο περισσότερο πήγαινα στίς θεῖες Λειτουργίες, τόσο περισσότερο ἔνοιωθα πώς ἐδῶ ἦταν τό μέρος πού θά ἔνοιωθα ἄνετα ὡς Χριστιανός. Πρέπει νά καταλάβετε, ὅμως, πώς ποτέ δέν ἔκανα χρῆσι αὐτῆς τῆς λέξεως. Ἀκόμα ἀντιστεκόμουν. Ἀκόμα δίσταζα. Τριγυρνοῦσα σάν κλεφτης, στίς παρυφές τῆς Χριστιανοσύνης, τόσο μέσα στίς σκιές τῶν κεριῶν ὅσο καί στό φῶς. Κρατιόμουν μέ τό ζόρι νά μήν κάνω μετάνοιες ἤ νά σταυροκοπηθῶ… Σκέφθηκα πώς τό παράκανα… Ἤμουν ἀκόμα Βουδιστής, ἁπλῶς ἐπισκεπτόμουν τό Χριστιανισμό. Αὐτή ἡ ἰδέα μοῦ ἐπέτρεπε νά συνεχίζω τόν ἐκκλησιασμό, χωρίς καμμία δέσμευσι… Ἕνα βράδυ, ἡ Μάτουσκα Βαρβάρα μέ πλησίασε καί μέ ρώτησε ἄν ἤθελα νά μάθω πῶς νά κάνω τό σταυρό μου. Ὅταν ἀπάντησα “ναί”, ξάφνιασα τόν ἑαυτό μου.
Ξέρω πώς ἀκούγεται παράδοξο, ἀλλά τό σταυροκόπημα ἄλλαξε τό πῶς ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου καί πῶς ξεκίνησα νά λατρεύω ἔμπρακτα. Ἧταν τό πρῶτο σημεῖο τό ὁποῖο ἔκανα δημοσίως, σέ ἔνδειξι πώς ἐμπιστευόμουν τό Χριστιανισμό καί πώς ἄρχισα νά βλέπω τόν ἑαυτό μου ἐντός τοῦ Χριστιανικοῦ πλαισίου. Εἶναι δύσκολο νά ἐξηγηθῆ. Εἶναι μιά τόσο ἁπλή πρᾶξι, ἀλλά, κατά πολλούς τρόπους ἔγινε ἡ πρώτη μου πρᾶξι Χριστιανικῆς ἀποδοχῆς. Ἔγινε τό πρῶτο σημεῖο “ἐνδύσεως ἐν Χριστῷ”…
Ἡ Μ. Σαρακοστή εἶναι περίοδος ἔντονης πνευματικῆς ἀξιολογήσεως. Ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησία ἀρχίζει ἕνα συλλογικό ταξίδι πρός τήν Ἰερουσαλήμ, μαζί μέ τό Χριστό. Ὁλόκληρο τό 40ήμερο μεταμορφώνεται σ’ ἕνα κοσμικό δρᾶμα, πού αἰωρεῖται μέσα σ’ ἕνα χρόνο πού σπανίως εἶχα βιώσει στό Βουδισμό. Ὁ χρόνος ἔμοιαζε νά σμικρύνεται σχεδόν ἀναλογικά μέ τό πόσο μεγάλωναν οἱ ἀκολουθίες. Κατά περίεργο τρόπο, ὁ χρόνος χρησιμοποιόταν γιά νά ἐξαφανίση τό χρόνο…
Ἕνα βράδυ… τά γόνατά μου λύγισαν… Κατάλαβα τόν ἑαυτό μου νά γονατίζη ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἔνοιωσα φοβερά ἄσχημα πού συγκρατιόμουν τόσο καιρό… Ἔνοιωσα τόσο κορόιδο καί ὑπερόπτης βλάκας… Τά πάντα μέσα μου μοῦ εἶχαν πεῖ γιά τήν Μεγάλη Ἀγαθή Καρδιά τοῦ Χριστοῦ καί ἐγώ εἶχα ἀρνηθῆ τήν ἀγκαλιά Του… Ὅταν τό μέτωπό μου ἄγγιξε τό πάτωμα, τότε ὁ Θεός ἄγγιξε τήν καρδιά μου… Μέ ἔπιασαν λυγμοί… Ὅταν ὁ πατήρ Βίκτωρ πλησίασε νά θυμιατίση τήν εἰκόνα, ἤξερα πώς εἶχε ἀντιληφθῆ τό κλάμα μου… Δέν μποροῦσα νά σταματήσω… Ντράπηκα τόσο πολύ… Ἔνοιωσα τόσο ἐκτεθειμένος… Τριγύρω μου ἦταν ὁ κόσμος τόν ὁποῖο συναναστρεφόμουν σέ τακτική βάσι, ὅλες τίς τελευταῖες ἑβδομάδες. Μέ εἶχαν δεῖ αὐθάδη, μέσα στό Βουδισμό μου καί φαίνονταν νά κρατοῦν ἀπόστασι ἀπό μένα. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω πίσω. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω τό σταυρό μου καί νά συνεχίζω νά κάνω πίσω. Τώρα ἔβλεπαν τά γόνατά μου νά λυγίζουν καί τό μέτωπό μου νά ἀγγίζη τό ξύλινο πάτωμα καί ἐμένα νά κλαίω, καθώς ὁ Θεός μοῦ ράγιζε τήν καρδιά…
Μοῦ ράγισε τήν καρδιά ἐκεῖ, ἐπί τόπου… Μπορῶ νά σᾶς ὑποδείξω καί τό ἀκριβές σημεῖο… Μέ εἶχε καλέσει μέσα στή νύκτα. Εἶχε διεισδύσει μέσα μου σάν Φῶς. Τώρα, μοῦ ράγισε τήν καρδιά… Δέν μπορῶ νά τό ἐξηγήσω πιό καθαρά. Ὁ Θεός συνέτριψε τήν καρδιά μου καί τήν ὑπεροψία μου καί τήν μοναχικότητά μου καί εἶχε κάνει τή μοναξιά κάτι τό ἀδύνατο. Μέ κρατοῦσε μετέωρο μέσα στό χρόνο καί στήν Ἀγάπη, παρότι δέν μοῦ ἄξιζε οὔτε μιά κεραία ἀπό αὐτήν.
Τώρα ἤμουν διαλυμένος ἀπ’ τήν Ἀγάπη. Ἤμουν ζητιάνος. Εἶμαι ζητιάνος…
Ὁδηγοῦσα πάνω ἀπ’ τή γέφυρα τοῦ Κόλπου τοῦ San Francisco, ὅταν μοῦ ἦλθε ξαφνικά ἡ σκέψι πώς… ὑπῆρχε ἡ αἴσθησι τῆς βεβαιότητος πώς ἡ ἀπόφασί μου ἦταν σωστή. Ὀφειλόταν στήν περίεργη, γλυκόπικρη ἀνάμνησι τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ἀκόμα καί μέσα στήν στενοχώρια ἐκείνη, τό Φῶς ἦταν παρόν. Ἄρχισα νά θυμᾶμαι καί νά ἐπαναφέρω τά πάντα στή μνήμη μου, ἀπ’ τό μεταμεσονύκτιο κάλεσμα καί τήν ἀναζήτησι διαρρηκτῶν… Ὅλο τόν ξεχνάω τό Θεό. Αὑτό εἶναι τό κουσούρι μου. Εἶχα ξεχάσει τό Θεό ἐπί εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια…
Στίς 23 Μαΐου 1999 βαπτίσθηκα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀμερική».
ΠΗΓΗ:
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ
Τα Ίχνη του Θεού – Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Αθήνα 2011
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
Matthew Gallatin, ΗΠΑ: Η πορεία του από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
http://americaofmyheart.wordpress.com
AMERICA OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
MATTHEW GALLATIN
Θά παρακολουθήσουμε τήν πορεία τοῦ Matthew Gallatin πρός τήν Ὀρθοδοξία: «Στά 23 μου χρόνια βρέθηκα νά ἐργάζωμαι, ὄντας λαϊκός, ὡς βοηθός τοῦ διευθυντή τῆς ἀντβεντιστικῆς νεολαίας τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μίας μεγάλης πόλεως. Μέ τήν ἰδιότητα αὐτή δίδασκα στήν τάξι τῶν νέων μιᾶς ἀπ’ τίς τοπικές ἐκκλησίες κάθε Σάββατο πρωΐ.
Ἕνα Σάββατο, νωρίς τό πρωΐ, προετοίμαζα μία σέ βάθος μελέτη κάποιου δογματικοῦ ζητήματος. Καθώς μελετοῦσα προσεκτικά ἕνα θέμα προσπαθώντας νά βρῶ κάποιο τρόπο νά τό ἐξηγήσω σέ μία ὁμάδα ἐφήβων, ἕνα ἐρώτημα ξέσπασε μέσα στήν ψυχή μου. Ἀπρόβλεπτα καί τόσο εὐκρινῶς σάν κάποιος νά μοῦ μιλοῦσε, ἦλθε τό ἐρώτημα: Γνωρίζεις τί πιστεύεις;
Φυσικά! , ἀπάντησα δυνατά. Θυμᾶμαι ὅτι ταράχθηκα μ’ αὐτή μου τήν ἀντίδρασι. Αὐτή τήν ἀπάντησι ἀπαιτοῦσε πάντως τό ἐρώτημα. Ἐξίσου αἰφνιδιαστικά ἡ ἴδια φωνή μοῦ ἀποκρίθηκε: Ναί! Γνωρίζεις τί πιστεύεις. Εἶναι, ὅμως, ἡ ἀλήθεια;
Μπορῶ ἀκόμη νά θυμηθῶ πῶς ἐκεῖνα τά λόγια ἀντήχησαν στό μυαλό μου. Ἀπείρως, ὅμως, πιό δυνατή ἀπ’ τά λόγια αὐτά ἦταν ἡ ὄμορφη, ἀπό καιρό λησμονημένη παρουσία, ἡ ὁποία μέ περιέβαλε ἐκείνη τή στιγμή —ἡ ἴδια τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ ὅταν ἤμουν μικρό παιδί. Ἄρχισα νά κλαίω μέ νοσταλγία, μέ ταπείνωσι καί μετάνοια, μέ ἀγάπη καί χαρά. Ξαφνικά ὁ Ἰησοῦς τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας παραμέρισε τά θεολογικά πέπλα τά ὁποῖα εἶχα ὑφάνει γύρω ἀπ’ τήν καρδιά μου —ὅπως λέει ὁ ἴδιος: «ὁ ζωντανός Ἰησοῦς πού βρισκόταν ἁπλά δίπλα μου, εἶχε προηγουμένως ἀντικατασταθῆ ἀπό ἕνα θεολογικό πορτραῖτο»— καί γι’ ἄλλη μία φορά ἦταν ἐκεῖ, δίπλα μου. Πόσο ὑπέροχο ἦταν νά αἰσθάνωμαι τό ἄγγιγμά Του!
Τά χρόνια ὡστόσο μέ εἶχαν φθείρει. Νομίζω, δέν ἤξερα πιά πῶς νά ἔχω τήν παιδική ἐκείνη ἁπλότητα. Ἡ παρουσία Του σύντομα ξεθώριασε στήν ψυχή μου. Ἔμεινε μόνο νά ἠχῆ τό ἐρώτημα: Εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια;
Πολλές φορές μοῦ ἔρχεται ὁ πειρασμός ν’ ἀναπολῶ ἐκείνη τή στιγμή καί νά εὔχωμαι ὁ Θεός νά μέ εἶχε φωτίσει νά κατανοήσω τότε ὅλα τά ὄμορφα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω σήμερα. Θά γλίτωνα περίπου 30 χρόνια συγχύσεως κι ἀγῶνα στήν πορεία μου γιά τήν ἀνακάλυψι τῆς ἀπαντήσεως σ’ αὐτό τό ἐρώτημα. Ἀλλά μέ τήν ἀγάπη Του, τήν εὐσπλαγχνία Του καί τή θεία Του πρόνοια ὁ ἀγαπημένος μας Χριστός ἀποφάσισε πώς τό ταξίδι μου πρός τήν ἀλήθεια θά ἔπρεπε νά εἶναι μακρύτερο».
Στή συνέχεια ἀναγράφει μιά σειρά ὀρθῶν σκέψεων περί Ἐκκλησίας: «Ἄν ὑπῆρχε κάποιος πού πραγματικά γνώριζε τήν πλήρη ἀλήθεια, θά γινόταν… [ἔτσι νόμιζε στήν ἀρχή] ἀλαζόνας κι ἐγωϊστής καυχώμενος: “Ἐγώ γνωρίζω τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ἐσεῖς ἁπλά νομίζετε ὅτι τή γνωρίζετε!”. Μία στιγμή, ὅμως! Ἡ ἁπλή γνῶσι τῆς ἀληθείας δέν φέρνει αὐτόματα ἀλαζονεία. Γνωρίζω, π.χ., ὅτι ὁ ἥλιος ἀνατέλλει ἀπ’ τήν ἀνατολή. Γνωρίζω ἐπίσης ὅτι τό αὐτοκίνητό μου χρειάζεται βενζίνη γιά νά κινηθῆ. Τίποτε ἀπ’ αὐτά, ὅμως, δέν μέ γεμίζει μέ ὑπεροψία. Τό ἀληθινό εἶναι ἐξίσου ἀληθινό γιά ὅλους καί ἡ ἐπίγνωσί του δέν μέ ὁδηγεῖ στόν ἐγωϊσμό. Ἀντιθέτως, ἡ γνῶσι αὐτή μοῦ δείχνει ὅτι δέν ἔχω ἐγώ τόν ἔλεγχο τῶν πραγμάτων. Ὅτι ὑπάρχουν πράγματα τά ὁποῖα δέν μπορῶ ν’ ἀλλάξω κι ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἕνα τρόπο λειτουργίας, στόν ὁποῖο δέν ἔχω ἄλλη ἐπιλογή παρά νά ὑποταχθῶ (ἐκτός ἄν ἐπιθυμῶ νά υἱοθετήσω τήν ἀνοησία καί τίς συνέπειές της)».
«Ἄν κάθε ὁμάδα ἤ ὁμολογία κατέχη μόνο ἕνα τμῆμα τῆς ἀληθείας [ὅπως πιστεύουν οἱ Προτεστάντες καί οἱ προτεσταντίζοντες δικοί μας], τότε ὅλα τά ὑπόλοιπα πιστεύω τους πρέπει ν’ ἀποτελοῦν πλάνη. Θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά θεωρήσω ὅτι ὁ Θεός εἴτε θέλει εἴτε ἀναγκάζεται νά ἐκτελέση τό σχέδιό Του γιά τήν ἀνθρωπότητα χρησιμοποιώντας ψέματα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός εἶναι “ἀψευδής”(Τίτ 1, 2). Αὐτό ἦταν ἀρκετό νά μέ κάνη νά ἐγκαταλείψω τήν ἰδέα ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀποφασίσει, δῆθεν γιά δικό μας καλό, νά μᾶς κρύψη τήν πλήρη ἀλήθεια».
«Ἄν ἡ εἰλικρίνεια ἀρκεῖ γιά νά σωθῆς, τότε κάθε βουδιστής, ταοϊστής, μουσουλμάνος, ἰνδουϊστής ἤ εἰδωλολάτρης πού εἶναι εἰλικρινής στήν πίστι του μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ τό ἴδιο γιά τή σωτηρία, ὅπως κι ἕνας εἰλικρινής χριστιανός. Αὐτό θ’ ἀναιροῦσε τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ (: παρά μόνο μέσῳ Ἐμοῦ)”(Ἰω 14, 6) καί τή διαβεβαίωσι τοῦ ἀποστόλου Πέτρου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό μόνο ὄνομα “ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς (: μέ τό ὁποῖο εἶναι δυνατό νά σωθοῦμε)”(Πρξ 4, 12). Μπορεῖ ἑπομένως νά εἴμαστε μέν εἰλικρινεῖς ἀλλά σέ λάθος δρόμο!».
«Πῶς μπορῶ νά θεωρήσω ὅτι ἕνας ἀρμινιανός κι ἕνας καλβινιστής μποροῦν καί οἱ δύο νά ἔχουν γνήσια σχέσι μέ τόν ἀληθινό Θεό, ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν μπορῆ νά εἶναι διαφορετικό πρόσωπο γιά διαφορετικά ἄτομα; Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὅμως, εἶναι ἀρκετά σαφής στό συγκεκριμένο θέμα. Στό Θεό “οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα (:δέν ὑπάρχει ἀλλοίωσι ἤ σκιά λόγῳ μεταβολῆς)”(Ἰακ 1, 17). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει ἕνας Θεός, ἕνας Κύριος, μία πίστι, μία ἐλπίδα (Ἐφ 4, 4-6). Πῶς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὁ πνευματικός σχετικισμός νά ἔχη θέσι στή χριστιανική πίστι;».
«Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε ἕνα μ’ Αὐτόν (Ἰω 17, 21-22). Κι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Εἶναι δυνατό νά διασπείρη ὁ Θεός ψήγματα ἀληθείας στίς ὁμολογίες τοῦ προτεσταντισμοῦ κρύβοντάς τες προσεκτικά μεταξύ ἐλλιπῶν ἀληθειῶν κι ἐσφαλμένων ἰδεῶν; Ὄχι! Ὁ Θεός δέν συσκοτίζει —ἐκ φύσεως δέν μπορεῖ νά συσκοτίση— τήν ἀλήθεια μέ ψεύδη».
«Σκεπτόμουν διάφορα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω ὅτι εἶναι ἀληθινά: Τή φωτιά, τό φύσημα τοῦ ἀνέμου, τήν πλημμυρίδα καί τήν ἄμπωτι. Καί εἶδα ὅτι αὐτό πού καθιστᾶ κάτι ἀληθινό δέν μπορεῖ νά εἶναι σχετικό. Δέν μπορεῖ νά διαστρεβλωθῆ ἤ νά ἰδωθῆ ἀπό διαφορετικές ὀπτικές γωνίες. Οἱ προσωπικές πεποιθήσεις μου γι’ αὐτό εἶναι ἄνευ σημασίας. Οἱ ἐπιλογές μου εἶναι δύο: Νά τό ἀποδεχθῶ ἤ νά τό παραβλέψω. Συνεπῶς ἡ ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι ἡ πιό ἀντικειμενική ἀλήθεια πού ὑπάρχει».
«Ὅταν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία δέν ἀκοῦνε ποτέ τόν πάστορα νά διαβάζη ἐπί 40 λεπτά τήν Ἁγία Γραφή. Τόν περισσότερο χρόνο τόν ἀφιερώνει στήν ἑρμηνεία της. Γιατί; Διότι γιά νά διδάξη, νά συγκινήση καί ν’ ἀποκαλύψη τό Θεό στούς πιστούς, πρέπει νά ἑρμηνεύση τήν Ἁγία Γραφή. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς προσευχόμαστε αὐτός πού κηρύττει νά “ὀρθοτομῆ τόν λόγον τῆς ἀληθείας”(Β´ Τιμ 2, 15). Αὐτό πού εἶναι, λοιπόν, σημαντικό γιά ἕνα προτεστάντη δέν εἶναι ἁπλῶς τό sola scriptura (: μόνη ἡ Γραφή). Αὐτό πού στερεώνει τήν πίστι του καί πού τό ἐμπιστεύεται εἶναι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία ὁ ἴδιος δίνει στό sola scriptura».
«Θυμᾶμαι ὅταν ἐξέφρασα σ’ ἕνα καθολικό φίλο μου τήν τρομερή ἐνοχή τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα περάσει ὅλη μου τή ζωή στηρίζοντας τή σωτηρία μου στήν πεποίθησι ὅτι ἡ δική μου ἀντίληψι περί Θεοῦ ἦταν ἡ σωστή. Πρός ἔκπληξί μου, χαμογέλασε μέ σημασία καί εἶπε: “Καταλαβαίνω. Ἐμεῖς οἱ καθολικοί ἔχουμε ἕνα παλαιό ρητό. ‘Οἱ προτεστάντες πιστεύουν ὅτι ὅλοι εἶναι ἀλάθητοι ἐκτός ἀπ’ τόν Πάπα!’”».
«Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν κάλεσε τήν Ἐκκλησία νά θεολογῆ. Δέν προέτρεψε τά πνευματικά του τέκνα νά ἐξετάσουν διάφορα δόγματα καί νά υἱοθετήσουν αὐτό πού θά τούς φαινόταν πιό λογικό. Ἀντιθέτως, συμβούλευσε τούς πιστούς τῆς Θεσ/νίκης νά μείνουν ἀκλόνητοι καί νά κρατήσουν τίς παραδόσεις τίς ὁποῖες εἶχαν διδαχθῆ —τόσο ἐκεῖνες πού τούς μεταδόθηκαν μέσῳ ἐπιστολῶν ὅσο κι ἐκεῖνες πού διδάχθηκαν ἀπευθείας διά στόματος τῶν Ἀποστόλων [«Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε (: νά στέκεσθε ἀκλόνητοι) καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν»(Β´ Θεσ 2, 15)]. Προσπαθῆστε, παρακαλῶ, νά τό καταλάβετε αὐτό. Γιά ἕνα σύγχρονο χριστιανό πού θέλει ν’ ἀπαντήση στό ἐρώτημα, πῶς γνωρίζω ὅτι αὐτό στό ὁποῖο πιστεύω εἶναι ἡ ἀλήθεια, τά λόγια αὐτά τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἀπ’ τά πιό σημαντικά πού ἔχουν γραφῆ. Κατά τά λόγια του αὐτά, ἕνας μόνο τρόπος ὑπῆρχε νά γνωρίζουν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ὅτι βρίσκονται μέσα στήν ἀλήθεια: Νά μποροῦν νά ποῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, “πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε αὐτά πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιστεύει κι ἀκολουθεῖ ἀπ’ τήν ἵδρυσί της∙ ἀπ’ τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς”».
Ἐπανερχόμασθε στήν πορεία του πρός τήν Ὀρθοδοξία:
«Ὡς προτεστάντης πίστευα ἀκράδαντα ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἀρχίσει νά καταποντίζεται μέσα σέ μία ἤ δύο γενιές ἀπ’ τήν ἴδρυσί της. Ἤμουν ἐπίσης πεπεισμένος ὅτι ὁ Ἰησοῦς στεκόταν γιά περίπου 1500 χρόνια σχετικά ἀδύναμος ἀπέναντι στά διεφθαρμένα σχέδια ἀνθρώπων πού ἦταν μέν διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἀλλά εἶχαν πραγματικά βαλθῆ νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ —ἀκόμη κι ἄν πολλές φορές μαρτυροῦσαν στ’ ὄνομά Του. Ὡς προτεστάντης πίστευα ὅτι ὁ Χριστός εἴτε δέν ἤθελε εἴτε δέν μποροῦσε νά κάνη ὁτιδήποτε, καθώς ἔβλεπε ἑκατομμύρια ἀνθρώπους πού νόμιζαν ὅτι εἶναι χριστιανοί νά ζοῦν καί νά πεθαίνουν μέσα στήν πλάνη. Μέ τήν ἔλευσι τοῦ προτεσταντισμοῦ, πίστευα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε δύναμι πού μποροῦσε ν’ ἀντισταθῆ στίς πύλες τοῦ Ἅδου.
Θυμᾶμαι τή μέρα κατά τήν ὁποία συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα ζήσει ὅλη μου τή ζωή σ’ αὐτή τήν τρομερή ἀπιστία. Πῶς μποροῦσα νά πιστεύω ὅτι ὁ Κύριός μου εἶναι τόσο ἀνίσχυρος; Εἶχα πιστέψει ὅτι μποροῦσε νά μέ σώση, ἀλλά ὅτι ἦταν ἐντελῶς ἀδύναμος νά διατηρήση τήν ἀλήθεια στούς πιστούς Του ἔστω καί γιά μία μόνο γενεά. Πόσο ἀδύναμος κι ἀδιάφορος πίστευα ὅτι ἦταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός! Πέφτοντας στά γόνατα καί κλαίγοντας πικρά, μετανοιωμένος γι’ αὐτή μου τήν ἄγνοια, Τόν ἱκέτευσα νά μέ συγχωρήση.
Μεμιᾶς γέμισε ἡ ψυχή μου ἀπ’ τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Γιά πρώτη φορά μετά ἀπό πολύ καιρό ἄκουσα τή σιωπηλή φωνή Του. Μή δειλιάσης, τώρα, Ματθαῖε. Δέν εἶσαι μακρυά ἀπ’ τή Βασιλεία Μου, εἶπε. Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου καί μέ ὅση δύναμι μπόρεσα νά συγκεντρώσω Τοῦ ὑποσχέθηκα ὅτι δέν θά ἤμουν πιά τυφλός κι ἄπιστος»(σ. 107).
Κάποιος φιλόσοφος φίλος του τοῦ τόνισε: «Ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ξέρεις, πρέπει νά ξεκαθαρίση κανείς ὅτι οἱ προτεστάντες μεταρρυθμιστές ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν ἐκτροπῶν τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας. Προσωπικά, πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι ἄν ὁ Μαρτίνος Λούθηρος εἶχε στραφῆ στήν Ἀνατολική Ὀρθοδοξία, δέν θά ὑπῆρχε προτεσταντική μεταρρύθμισι. Διότι δέν θά ὑπῆρχε μέσα στήν Ὀρθοδοξία λόγος διαμαρτυρήσεως γιά κάτι».
Στή συνέχεια ἀναγράφει τί αἰσθάνθηκε ὅταν πρωτοβρέθηκε στήν Ὀρθόδοξη Λειτουργία: «Ἐκείνη τήν εὐλογημένη στιγμή, καθώς ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀγάπη δρόσιζαν τήν ψυχή μου, θυμήθηκα τήν ἐρώτησι τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς μοῦ εἶχε θέσει πρίν περίπου 30 χρόνια, στό ξεκίνημα αὐτοῦ τοῦ μακρινοῦ κι ἐπιπόνου ταξιδιοῦ: Ματθαῖε, εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια; Μετά ἀπό τόσο καιρό αἰσθάνθηκα ὅτι ἐπιτέλους μποροῦσα νά Τοῦ ἀπαντήσω. Μέσα στό λιβάνι καί τίς ὄμορφες προσευχές τῆς Λειτουργίας κοίταξα δακρυσμένος πρός τό θυσιαστήριο καί ψιθύρισα: Ναί, Κύριε! Ἡ ἀλήθεια εἶναι.
Καί τότε, τόσο καθαρά, ὅσο οὐδέποτε ἔχω ἀκούσει λέξεις νά προφέρωνται, μοῦ ἀποκρίθηκε ἥσυχα: Ματθαῖε, ἐδῶ βρίσκεσαι πιά στό σπίτι σου».
Καί τελειώνει μέ μιά σειρά, ἀκόμη, ἀπό ὀρθές σκέψεις, σχετικά μέ τήν Ὀρθοδοξία τώρα: «Τό νά στέκεσαι ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία καί νά τελῆς τά μυστήριά της, εἶναι ἀνάλογο μ’ ἕνα νεαρό, ὁ ὁποῖος βρίσκεται σ’ ἕνα λιβάδι παίζοντας baseball καί φαντάζεται τόν ἑαυτό του μέσα στό Yankee Stadium. Μπορεῖ νά εἶναι φανατικός φίλος τοῦ ἀθλήματος καί νά ἔχη ὅλα τ’ ἀπαραίτητα γιά νά θεωρῆται παίκτης —τό ρόπαλο, τή μπάλα, τό γάντι, ἀκόμη καί τήν ἀπαιτούμενη δεξιότητα. Μέχρι, ὅμως, νά μπῆ σέ ὁμάδα, παίζει baseball μόνο στή φαντασία του».
«Ἕνα παράδειγμα ἀπ’ τήν κλασσική περίοδο τῆς δυτικῆς μουσικῆς. Στή μουσική αὐτή οἱ συνθέτες ἔπρεπε νά τηροῦν ἀρκετά αὐστηρούς μορφολογικούς κανόνες γιά τά ἔργα τά ὁποῖα συνέθεταν. Ἄν δέν συμμορφώνονταν μ’ αὐτούς, τά ἔργα τους δέν θά γίνονταν ἀποδεκτά ἀπ’ τό εὐρύ κοινό. Ὡστόσο, ἀκόμη καί μέσα στά πλαίσια ἐκείνων τῶν κανόνων, ἀναδεικνυόταν ἡ προσωπικότητα διαφόρων συνθετῶν. Ὁ Mozart κι ὁ Haydn ἔγραψαν καί οἱ δύο σύμφωνα μέ τούς ἴδιους τύπους, καί ὅμως, ἦταν ξεκάθαρα διαφορετικοί συνθέτες.
Ἔτσι εἶναι καί τά μυστήρια. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι δεδομένης τῆς διπλῆς τους ἀποστολῆς νά ἑδραιώσουν τόν ἄνθρωπο σέ μία μοναδική σχέσι ἀγάπης μέ τό Θεό, ἑνώνοντας ταυτόχρονα ὅλους τούς πιστούς μεταξύ τους...
Φαντάσου πῶς εἶναι νά γνωρίζης ὅτι εἶσαι ἕνα μέ διακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σ’ αὐτό τόν πλανήτη. Ὅλοι προσευχόμασθε μέ τίς ἴδιες ἀκριβῶς προσευχές. Οἱ ἴδιοι ὕμνοι ἀναπέμπονται ἀπ’ τά χείλη μας. Μία συγκεκριμένη μέρα, τήν καθορισμένη ὥρα τῆς λατρείας, ὅλες οἱ ἐκκλησίες μας τελοῦν τίς ἴδιες ἀκολουθίες».
«Γιά περίπου 20 χρόνια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶχε καθόλου γραπτά καινοδιαθηκικά κείμενα. Προφανῶς, λοιπόν, δέν ἦταν δυνατό νά τηρηθῆ τό sola scriptura, ἀφοῦ πολύ ἁπλά δέν ὑπῆρχαν γραπτά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης! Πῶς, λοιπόν, κατάφερε ἡ Ἐκκλησία νά ἐπιβιώση καί νά διδάξη χωρίς τά θεόπνευστα αὐτά κείμενα; Ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς εἶχε πεῖ “ὁδηγήσει ὑμᾶς (: θά σᾶς ὁδηγήση) εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”(Ἰω 16, 13), ἀκολουθώντας τίς παραδόσεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἄν, λοιπόν, ἀποδεχθῆ κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ζωντανή πολλά χρόνια προτοῦ γραφοῦν τά πρῶτα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀναγνωρίζει οὐσιαστικά ὅτι δέν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένας λόγος νά θεωρῆ τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων καί τά Εὐαγγέλια πλήρεις κι ἀποκλειστικές πραγματεῖες τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί πρακτικῆς. Στήν πραγματικότητα, ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, “ἔστι (: εἶναι) δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν (: χωριστά τό καθένα), οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι (: νομίζω πώς οὔτε ὅλος ὁ κόσμος δέν θά χωρέση) τά γραφόμενα βιβλία”(Ἰω 21, 25). Οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπευθύνονταν σέ μία ἀκμάζουσα Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τά δόγματα καί τό τυπικό τῆς λατρείας εἶχαν ἤδη θεμελιωθῆ ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσῳ τῶν Ἀποστόλων.
Ἔτσι, ἐνῶ ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι θεόπνευστη, ἀξιόπιστη καί πολύτιμη γιά τήν Ἐκκλησία, τά κείμενά της δέν γράφηκαν γιά ν’ ἀποτελέσουν ἕνα πλήρη θεολογικό ὁδηγό, ὅπως θέλουν νά πιστεύουν οἱ προτεστάντες. Στήν πραγματικότητα, εἶναι προφανές γιά κάποιον πού διαβάζει τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων ὅτι ἀναφέρονταν γενικά σέ συγκεκριμένα προβλήματα ἤ ἀνάγκες τίς ὁποῖες ἀντιμετώπιζε ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο ἤ κάποια συγκεκριμένη κοινότητα.
Οἱ συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Ἐπιστολῶν δέν εἰσήγαγαν καινούργια δόγματα. Ἀντιθέτως, ἐπιβεβαίωναν αὐτά τά ὁποῖα δίδασκαν ἤδη οἱ Ἀπόστολοι καί προέτρεπαν τούς χριστιανούς νά τά βιώσουν. Λαμβάνοντας, λοιπόν, ὑπόψιν τή θέσι τῶν ἀποστολικῶν κειμένων στήν πρώτη Ἐκκλησία, δέν θά μπορούσαμε νά τά ἐκλάβουμε ὡς πλῆρες ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ. Τά Εὐαγγέλια καί οἱ Ἐπιστολές δέν γράφθηκαν μέ σκοπό νά δημιουργήσουν ἤ νά οἰκοδομήσουν τήν Πίστι. Γράφηκαν μέ θεία φώτισι γιά νά τήν ἀποσαφηνίσουν καί νά παροτρύνουν τούς χριστιανούς νά μείνουν ἀπαρασάλευτοι σ’ αὐτήν».
«Ἄν εἶναι φυσιολογικό γιά τό σύγχρονο προτεστάντη νά βιώνη τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκτός τῶν Γραφῶν, γιατί νά μήν ἰσχύη τό ἴδιο καί γιά τήν πρώτη Ἐκκλησία; Γιατί ὁ προτεστάντης ὑποθέτει ὅτι αὐτός (ἤ ἡ ἐκκλησία του ἤ ἡ ὁμολογία του) μπορεῖ νά καθοδηγῆται ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν θά μποροῦσε νά καθοδηγῆ τήν πρώτη Ἐκκλησία κατά τόν ἴδιο τρόπο; Γιατί νά μή δοῦμε μέ τόν τρόπο αὐτό τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας —ὡς δηλ. τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πέρα τῶν ὅσων εἶναι γραμμένα στήν Καινή Διαθήκη;
Φυσικά, ὁ προτεστάντης θά ἐπιμείνη ὅτι οἱ ἐνέργειές του εἶναι σύμφωνες μέ τίς Γραφές, ἐνῶ πολλά στοιχεῖα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι ἐντελῶς ἀσύμβατα μ’ αὐτές. Καί σίγουρα ὑπῆρχε μία ἐποχή κατά τήν ὁποία κι ἐγώ ὁ ἴδιος ὑποστήριζα ἀνένδοτα τό ἴδιο πρᾶγμα. Αὐτό, ὅμως, πρίν κοιτάξω τόν ἑαυτό μου στόν καθρέπτη κι ἀναρωτηθῶ: “Πῶς εἶμαι τόσο σίγουρος γι’ αὐτό;”.
Ἦταν σάν νά ξύπνησα ἀπό ἕνα λήθαργο, ὅταν ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τό νά χαρακτηρίζω τίς παραδόσεις αὐτές ἀσυνεπεῖς πρός τίς Γραφές ἦταν, ὑπό τήν προτεσταντική μου ὀπτική, ἕνα κενό ἐπιχείρημα. Γιατί τί ἔλεγα στήν πραγματικότητα κάθε φορά κατά τήν ὁποία ἰσχυριζόμουν κάτι τέτοιο; “Οἱ παραδόσεις αὐτές δέν μπορεῖ νά εἶναι σωστές, ἀφοῦ εἶναι ἀσύμφωνες μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐγώ κατανοῶ τίς Γραφές καί μέ τήν πεποίθησί μου ὅτι ἡ ἀλήθεια πηγάζει ἀπ’ τίς Γραφές καί μόνο —τά ὁποῖα τελικά εἶναι καί τά πιστεύω πού ὁδήγησαν τούς προτεστάντες σέ ἀντιφατικές πεποιθήσεις πάνω σ’ ὅλα τά σημαντικά θέματα τῆς Πίστεως καί πού καταθρυμμάτισαν τόν προτεσταντισμό”.
Κατάλαβα ὅτι ἄν ἔπρεπε ν’ ἀποκαλῶ τούς πρώτους χριστιανούς αἱρετικούς, ἐπειδή δέν δροῦσαν σύμφωνα μέ τή δική μου ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, τότε θά ἔπρεπε νά χαρακτηρίσω καί τούς προτεστάντες ἀδελφούς μου αἱρετικούς. Αὐτό, ὅμως, δέν θά μέ ὁδηγοῦσε πουθενά στήν ἀναζήτησί μου γιά τήν ἀλήθεια. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ὅτι ἔπρεπε νά βρῶ κάποιο ἄλλο σημεῖο ἀναφορᾶς μέ βάσι τό ὁποῖο νά κρίνω τίς παραδόσεις τῆς ἀρχαίας Πίστεως.
Καί τό βρῆκα, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη παραδόθηκε σέ μία Ἐκκλησία πού εἶχε ἤδη ἑδραιώσει τό δόγμα της καί τίς λατρευτικές της παραδόσεις. Ἡ προσπάθεια, λοιπόν, καθορισμοῦ ἐκ μέρους μου τοῦ τί εἶναι σύμφωνο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τί ὄχι, πῆρε τότε τελείως διαφορετική τροπή. Κατάλαβα ὅτι γιά νά κατανοήση κανείς τί σημασία εἶχαν τά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης γιά τούς ἀνθρώπους γιά τούς ὁποίους γράφθηκαν, πρέπει πρῶτα νά κατανοήση τίς παραδόσεις ἐκεῖνες πού διαμόρφωναν τό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἐκλαμβάνονταν τά λόγια αὐτά.
Ὅταν ἄρχισα νά ἐξετάζω τά πράγματα ἀπ’ αὐτή τήν ὀπτική γωνία, ἔμεινα ἔκπληκτος. Ταυτόχρονα, ὅμως, λυπήθηκα. Λυπήθηκα, γιατί ἀνακάλυψα ὅτι μέ τό νά ἐπικεντρώνωμαι στά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης χωρίς νά γνωρίζω —ἤ καί χωρίς ν’ ἀποδέχωμαι πολλές φορές— τό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν παραδόσεων, μέσα στό ὁποῖο τά λόγια αὐτά γράφηκαν, εἶχα ἐξουδετερώσει σ’ ὅλη μου τή ζωή καί τήν παραμικρή ἐλπίδα νά γνωρίσω τό χριστιανισμό, ὅπως τόν γνώριζαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Ἄν δέν κατανοοῦσα τίς παραδόσεις αὐτές, τό μόνο τό ὁποῖο θά μποροῦσα ποτέ νά γνωρίσω εἶναι μία μερική ἔκφρασι αὐτῆς τῆς Πίστεως».
«Ὡς προτεστάντης δέν ἤμουν ἀφοσιωμένος μόνο στό sola scriptura ἀλλά καί στό sola gratia (: μόνο ἡ χάρι). Στ’ ὅτι δηλ. ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνο διά τῆς χάριτος. Ἡ πεποίθησί μου, ὅμως, ὅτι τά παιδιά δέν μποροῦν νά βαπτισθοῦν μέχρι νά φθάσουν σέ “ἡλικία εὐθύνης” μέ ὁδηγοῦσε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ χάρι καί μόνο δέν σώζει. Γιατί πίστευα οὐσιαστικά ὅτι ἡ σωτηρία ἑνός παιδιοῦ δέν ἐξαρτᾶται τελικά ἀπ’ τή χάρι, ἀλλά ἀπ’ τή δυνατότητα κατανοήσεως τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας. Ὅσο καί νά θέλη, λοιπόν, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατοικήση στήν ψυχή ἑνός παιδιοῦ, θά πρέπη νά περιμένη μέχρις αὐτό νά φθάση σ’ ἕνα συγκεκριμένο διανοητικό ἐπίπεδο. Πίστευα, λοιπόν, στή “σωτηρία διά τῆς κατανοήσεως καί τῆς χάριτος” κι ὄχι στό sola gratia.
Τότε, ὅμως, ἦλθε κι ὁ ἀντίλογος: “Ὄχι! Παρότι πρέπει νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία πού νά μπορῆ νά κατανοήση τή σωτηρία προτοῦ τή δεχθῆ, ἡ σωτηρία του βασίζεται ἀποκλειστικά καί μόνο στή χάρι. Γιατί ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού ὁδηγεῖ τό παιδί στό ν’ ἀντιληφθῆ τήν ἀνάγκη γιά τό Θεό, νά βιώση τήν πίστι καί νά ὁμολογήση τό Χριστό”.
Αὐτό, ὅμως, δέν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως. Γιατί ἄν ὄντως ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι προφανές ὅτι γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ ἡ χάρι εἶναι παροῦσα, ἐνῶ δέν ὑπάρχει σωτηρία. Προφανῶς, λοιπόν, χρειάζεται κάτι περισσότερο ἀπ’ τή χάρι γιά νά σωθῆ ἕνα παιδί. Γιά νά μείνω πιστός στήν προτεσταντική μου θεολογία ἔπρεπε νά πιστέψω ὅτι μέχρι τά παιδιά νά φθάσουν στό διανοητικό ἐπίπεδο πού θά τούς ἐπέτρεπε νά κατανοήσουν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί νά ὁμολογήσουν τήν πίστι τους στό Χριστό, δέν μποροῦν νά σωθοῦν. Τό παράδοξο αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μέ ἀναστάτωσε ἀφάνταστα, ὅταν μάλιστα ἀναλογίσθηκα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνήκει στά παιδιά (Λκ 18, 16).
Σ’ αὐτό ἐντούτοις ἔσπευσα ν’ ἀπαντήσω μέ τήν ἑξῆς παλαιά καί κοινότυπη δικαιολογία: “Ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τά βρέφη καί τά μικρά παιδιά. Ξέρει ὅτι στήν ἡλικία τους δέν μποροῦν ν’ ἀντιληφθοῦν τήν ἀνάγκη γιά σωτηρία. Ἄν, λοιπόν, κάποιο πεθάνη, ὁ Θεός δέν θά τό καταδικάση”.
Τά λόγια αὐτά τά κήρυξα κι ἐγώ ὁ ἴδιος πολλάκις ἀπό ἄμβωνος. Καθώς, ὅμως, βάδιζα πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἄρχισα ν’ ἀντιλαμβάνωμαι τίς μᾶλλον ζοφερές συνέπειες τῶν ὅσων δίδασκα τόσα χρόνια. Αὐτό τό ὁποῖο διακήρυττα ἦταν οὐσιαστικά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν μπορεῖ νά κατοικήση μέσα σ’ ἕνα βρέφος ἤ σ’ ἕνα μικρό παιδί, παρά μόνο ἄν αὐτό πεθάνη! Ἄν πεθάνη, πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅπου πιά νοιώθει τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Ἄν ζήση, ὅμως, βρίσκεται σέ μία πνευματική ἀπομόνωσι, ὅπου καί τό παιδί κι ὁ Θεός περιμένουν τή μέρα κατά τήν ὁποία θά μπορέση αὐτό νά καταλάβη ἐπιτέλους ὅτι Τόν χρειάζεται!
Κατάλαβα τελικά ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τήν πνευματική κατάστασι τῆς νηπιακῆς καί παιδικῆς ἡλικίας ἦταν μᾶλλον σκληρή. Τελικά βρέθηκα ἀντιμέτωπος μέ τό ἑξῆς ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν ὁ Ἰησοῦς ν’ ἀντιμετώπιζε ἔτσι τά παιδιά, ὅταν εἶπε “ἄφετε (: ἀφῆστε) τά παιδία ἔρχεσθαι πρός Με καί μή κωλύετε αὐτά (: μήν τά ἐμποδίζετε)∙ τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν (: σ᾽ αὐτούς πού τούς μοιάζουν ἀνήκει) ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”(Λκ 18, 16);
Θυμᾶμαι ὅτι εἶχα ἐξοργισθῆ καθώς συνειδητοποιοῦσα αὐτές τίς ἀλήθειες. Ὅλες αὐτές οἱ τυπικές προτεσταντικές μου ἀπόψεις ὅσον ἀφορᾶ τό νηπιοβαπτισμό ἦταν τελείως ἀπαράδεκτες. Ἦταν ξεκάθαρα ἀντίθετες μέ τήν προειδοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “ἐάν μή στραφῆτε (: ἄν δέν γυρίσετε πίσω) καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν”(Μθ 18, 3).
Ἐπέμεινα, ὅμως, καί εἶπα: “Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ, λοιπόν, πράγματι καί στά μικρά παιδιά. Ἡ δυνατότητα μετανοίας, ὅμως, εἶναι ἡ μόνη ἀπόδειξι ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μέσα στό παιδί. Ἑπομένως, δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ βαπτίσματος, πρίν νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία κατά τήν ὁποία νά μπορῆ ν’ ἀναλάβη τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του καί νά μετανοήση, κάτι τό ὁποῖο τά βρέφη δέν μποροῦν νά κάνουν”.
Σκέφθηκα, ὅμως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἴσως ἐννοοῦσε κάτι παραπάνω ἀπ’ τή μετάνοια ὅταν εἶπε ὅτι πρέπει νά γίνουμε σάν τά παιδιά γιά νά κερδίσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μήπως μιλοῦσε γιά τήν πραότητα, τήν ταπείνωσι καί τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως πού τά διακρίνει; Δέν εἶναι αὐτά στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ; Εγώ ὁ ἴδιος πολλές φορές ταπεινώθηκα κι ἀναλύθηκα σέ δάκρυα, ὅταν μέσα ἀπό μικρά παιδιά ἄκουσα τή φωνή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι καί πολλοί ἄλλοι προτεστάντες ἔχουν παρόμοιες ἐμπειρίες.
Βεβαιώθηκα, λοιπόν, ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά κατοικήση στίς καρδιές τῶν παιδιῶν. Μ’ αὐτή τή διαπίστωσι, ὅμως, εἶχα διανύσει ἕνα πλήρη κύκλο φθάνοντας στό σημεῖο ἀπ’ ὅπου ξεκίνησα καί βρέθηκα πιά σέ ἀπόλυτη ἀντίθεσι μέ τή διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: “Μήτι τό ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μή βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔλαβον καθώς καί ἡμεῖς; (: Μήπως μπορεῖ κανείς νά ἐμποδίση τό νερό γιά νά μή βαπτισθοῦν αὐτοί πού ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὅπως κι ἐμεῖς;)”(Πρξ 10, 47). Ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τά παιδιά πρέπει νά βαπτίζωνται. Γιατί, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό βάπτισμα καί ἡ ἐνοίκησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι στοιχεῖα ἀδιάσπαστα μεταξύ τους. Τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ Σαμαρεῖτες χριστιανοί καί ἡ οἰκογένεια τοῦ Κορνηλίου εἶναι ἀδιαφιλονίκητα παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὅπου ὑπάρχει τό ἕνα, ὑπάρχει ἀπαραίτητα καί τό ἄλλο».
«Παρά τήν προσκόλλησί μου στό sola scriptura, δέν ὑπῆρχε πουθενά στήν Ἁγία Γραφή ὁτιδήποτε, στό ὁποῖο θά μποροῦσα νά βασισθῶ γιά νά στηρίξω τή μεταφορική ἑρμηνεία τοῦ χωρίου περί πραγματικοῦ Σώματος καί Αἵματος. Ἡ μόνη ἀπάντησι στό ἐρώτημα αὐτό ἦταν: “Δέν εἶναι λογικό ὁ ἄρτος κι ὁ οἶνος νά γίνωνται —ἀκόμη καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος— Σῶμα κι Αἷμα Χριστοῦ. Κανένας λογικός ἄνθρωπος δέν θά τό δεχόταν αὐτό. Μόνο οἱ ἀφελεῖς καί οἱ προληπτικοί θά μποροῦσαν ἴσως νά τό πιστέψουν”. Εἶδα, λοιπόν, ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τό θέμα αὐτό δέν ἦταν σέ καμμία περίπτωσι θεμελιωμένη στήν Ἁγία Γραφή! Στηριζόταν ἀποκλειστικά στούς περιορισμούς τῆς σύγχρονης ὀρθολογιστικῆς μου σκέψεως».
«Πῶς εἶναι δυνατόν νά πιστεύω σέ κάτι τόσο ἀκατανόητο ὅπως ἡ ἐνσάρκωσι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί παρόλ’ αὐτά ν’ ἀρνοῦμαι τήν ἀληθινή παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν ἄρτο καί τόν οἶνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Πεῖτε μου! Ἄν ὁ Θεός μπορῆ νά εἶναι παρών στό ἀνθρώπινο αἷμα καί τούς ἱστούς μέσῳ τῆς ἐνσαρκώσεώς Του, γιατί νά μή μπορῆ νά εἶναι παρών καί στό ψωμί καί τό κρασί; Σέ τελική ἀνάλυσι, καί τά δύο εἶναι ὀργανική ὕλη. Μόνο ἡ διάταξι τῶν μορίων τους ἀλλάζει.
Σ’ αὐτό, ὅμως, ἔδωσα μία ἀκόμη προτεσταντική ἀπάντησι: “Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξι ἔχει νοημοσύνη κι ὡς ἐκ τούτου θά μποροῦσε ὁ Θεός νά κατοικήση μέσα της. Τό κρασί καί τό ψωμί, ὅμως, εἶναι ἄψυχα πράγματα”. Μισό λεπτό, ὅμως! Δέν μπορεῖ δηλ. ὁ Θεός νά βρίσκεται σέ ἄψυχα πράγματα; Ἔχουμε ἀκούσει τή φωνή Του μέσα ἀπ’ τά σύννεφα καί τή φλεγομένη βάτο. Μέσα ἀπ’ τήν πέτρα στήν ἔρημο, γιά τήν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει “ἡ δέ πέτρα ἦν (: ἦταν) ὁ Χριστός”(Α´ Κορ 10, 4). Παραδέχθηκα τελικά ὅτι ὁ πανταχοῦ παρών Θεός μέ τήν ἀγάπη καί τήν παντοδυναμία Του μπορεῖ νά βρίσκεται ὅπου ὁ ἴδιος θέλει.
Καί γιατί νά μή μᾶς προσφέρη τά βασικά φυσικά συστατικά τῆς δικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως; Ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι κάποιος γνωστικιστής φιλόσοφος πού μᾶς λυτρώνει ἐξυψώνοντας τή σκέψι μας καί προσφέροντάς μας ἱερές ἀρχές τίς ὁποῖες πρέπει νά μελετήσουμε. Ὄχι! Κάνει κάτι ἐντελῶς ριζοσπαστικό —καί ταυτόχρονα ἀπολύτως φυσικό. Μᾶς ἀναδημιουργεῖ ἐνδυόμενος τήν ἀνθρωπίνη φύσι. Ἑνώνεται μαζί μας ἐξαγνίζοντας τή φύσι μας κι ἑνώνοντάς την γιά πάντα μέ τή θεία. Στή συνέχεια μᾶς καλεῖ νά γίνουμε “θείας κοινωνοί φύσεως”(Β´ Πέτρ 1, 4), ὥστε νά “μεταμορφωθοῦμε” στήν εἰκόνα Του (Β´ Κορ 3, 18). Εἶναι τόσο παράλογο τό ὅτι ὁ Χριστός μᾶς πρόσφερε τ’ ἀληθινά στοιχεῖα τῆς δικῆς Του καθαγιασμένης ἀνθρωπίνης φύσεως —τῆς ἴδιας φύσεως στήν ὁποία πρόκειται κι ἐμεῖς νά μεταμορφωθοῦμε;».
«Σέ μία γωνία τοῦ σαλονιοῦ μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ἀντικείμενα, ἔχουμε ἐκεῖ καί τίς οἰκογενειακές φωτογραφίες. Μία ἀπ’ αὐτές τίς φωτογραφίες εἶναι τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τό 1976, στήν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν.
Τό νά πῶ ἁπλά ὅτι τόν ἀγαποῦσα δέν σκιαγραφεῖ ἐπαρκῶς τά αἰσθήματά μου γι’ αὐτόν. Ἔχουν περάσει 25 περίπου χρόνια ἀπ’ τό θάνατό του. Καί ὅμως, ἀκόμη καί σήμερα, ξυπνῶ κάθε 27η Ἰουλίου (μέρα τῶν γενεθλίων του) μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη ἀνάμνησί του στήν καρδιά μου.
Κανείς, λοιπόν, ἀπ’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό ἔβρισκε ἀφύσικο ἄν, ἐνῶ καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, ἔπαιρνα στά χέρια μου τή φωτογραφία τοῦ ἀδελφοῦ μου καί τή φιλοῦσα. Γιατί, ὅμως, ὅταν πάω δύο βήματα παραπέρα, στό εἰκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας γίνομαι ξαφνικά εἰδωλολάτρης; Τί ἄλλαξε; Τί ἔχει ἡ Παναγία πού δέν ἀξίζει τήν ἀνάλογη ἀγάπη καί τό σεβασμό τόν ὁποῖο δείχνω στόν κεκοιμημένο ἀδελφό μου;
Ἤ ἄς ὑποθέσουμε ὅτι φιλῶ τήν εἰκόνα τῆς προστάτιδος ἁγίας τῆς κόρης μου, Vera. Ὅπως κι ὁ ἀδελφός μου, ἔτσι καί ἡ Ἁγία πέθανε μέ βίαιο θάνατο. Πρίν ἀπό 19 αἰῶνες, στήν ἡλικία τῶν 12 ἐτῶν μαρτύρησε γιά τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τή μητέρα της καί τίς δύο ἀδελφές της. Στά μάτια ἑνός προτεστάντη, ὅμως, τό νά δείχνω σ’ αὐτήν τήν ἀνάλογη ἀγάπη τήν ὁποία δείχνω καί στόν ἀδελφό μου εἶναι ἁμαρτία.
Ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; Ὅταν ἄρχισα νά ἐρευνῶ τό θέμα, διαπίστωσα ἕνα παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ἀντίληψι. Ἀπ’ τή μία καταδίκαζα ὁποιονδήποτε τιμοῦσε τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ἐνῶ ἀπ’ τήν ἄλλη θεωροῦσα σωστό νά τιμῶ τούς προτεστάντες ἱεροκήρυκες καί δασκάλους, ζῶντες ἤ κεκοιμημένους. Ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό νά ἐγκωμιάζω τούς ἀνθρώπους αὐτούς, νά παρακολουθῶ video καί διαφάνειες ἀπ’ τή ζωή καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ὅταν κανείς τραγουδοῦσε τό τραγούδι “Thank You for Giving to the Lord” (: Τίτλος δημοφιλοῦς προτεσταντικοῦ τραγουδιοῦ πού σημαίνει “Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἔφερες κοντά στό Θεό”. Τό τραγούδι αὐτό ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’ αὐτούς πού τόν ὁδήγησαν στήν πίστι). Ἄν, ὅμως, ἔβλεπα κάποιον νά ὑμνῆ καί νά τιμᾶ τή γυναῖκα πού ἔφερε στή μήτρα της τό Σωτῆρα, αὐτό θά ἔθετε ἀμέσως σέ ἀμφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εἶναι!».
«Ὅταν τούς ἀκούω νά μιλοῦν μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο, λυπᾶμαι κι ἀναρωτιέμαι ἄν ποτέ ἔχουν σκεφθῆ ὅτι μιλοῦν ὑποτιμητικά γιά τή μητέρα Αὐτοῦ πού ἔγραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό “τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι αἰσθάνεται γιά τή μητέρα Του ὁ μόνος Ἄνθρωπος πού μπορεῖ νά τηρήση τέλεια τήν ἐντολή αὐτή; Σκεφθεῖτε πόσο ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι κι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, σεβόμαστε τίς δικές μας μητέρες καί ὑπερασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη, λοιπόν, ἡ Παναγία στή γεμάτη ἀγάπη καί σεβασμό καρδιά τοῦ Υἱοῦ της!
Πόσο ἀπογοητευμένος θά εἶναι, λοιπόν, ὁ Σωτήρας μας, ὅταν ἀκούη κάποιους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐπαγγέλλονται ὅτι Τόν ἀγαποῦν καί Τόν ἀκολουθοῦν, νά θεωροῦν τή μητέρα Του ὡς “τίποτε τό ξεχωριστό”; Πόσο λυπημένος θά εἶναι γι’ αὐτούς πού σέβονται ἰδιαιτέρως τούς ἱεροκήρυκες, τούς προέδρους ἤ τούς προπονητές τοῦ ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, ὅμως, αὐτούς πού τιμοῦν τή μητέρα Του ὅπως τήν τιμᾶ κι ὁ ἴδιος; Πόσο πονᾶ γιά ὅλους αὐτούς πού ὑποτιμοῦν τήν ἄσπιλη ἐκείνη γυναῖκα πού ταπεινά ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της σ’ Αὐτόν, ὥστε νά μπορέση νά πλημμυρίση μέ τή χάρι Του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;».
ΠΗΓΗ:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη του Θεού - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
2108220542
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
AMERICA OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
MATTHEW GALLATIN
Θά παρακολουθήσουμε τήν πορεία τοῦ Matthew Gallatin πρός τήν Ὀρθοδοξία: «Στά 23 μου χρόνια βρέθηκα νά ἐργάζωμαι, ὄντας λαϊκός, ὡς βοηθός τοῦ διευθυντή τῆς ἀντβεντιστικῆς νεολαίας τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μίας μεγάλης πόλεως. Μέ τήν ἰδιότητα αὐτή δίδασκα στήν τάξι τῶν νέων μιᾶς ἀπ’ τίς τοπικές ἐκκλησίες κάθε Σάββατο πρωΐ.
Ἕνα Σάββατο, νωρίς τό πρωΐ, προετοίμαζα μία σέ βάθος μελέτη κάποιου δογματικοῦ ζητήματος. Καθώς μελετοῦσα προσεκτικά ἕνα θέμα προσπαθώντας νά βρῶ κάποιο τρόπο νά τό ἐξηγήσω σέ μία ὁμάδα ἐφήβων, ἕνα ἐρώτημα ξέσπασε μέσα στήν ψυχή μου. Ἀπρόβλεπτα καί τόσο εὐκρινῶς σάν κάποιος νά μοῦ μιλοῦσε, ἦλθε τό ἐρώτημα: Γνωρίζεις τί πιστεύεις;
Φυσικά! , ἀπάντησα δυνατά. Θυμᾶμαι ὅτι ταράχθηκα μ’ αὐτή μου τήν ἀντίδρασι. Αὐτή τήν ἀπάντησι ἀπαιτοῦσε πάντως τό ἐρώτημα. Ἐξίσου αἰφνιδιαστικά ἡ ἴδια φωνή μοῦ ἀποκρίθηκε: Ναί! Γνωρίζεις τί πιστεύεις. Εἶναι, ὅμως, ἡ ἀλήθεια;
Μπορῶ ἀκόμη νά θυμηθῶ πῶς ἐκεῖνα τά λόγια ἀντήχησαν στό μυαλό μου. Ἀπείρως, ὅμως, πιό δυνατή ἀπ’ τά λόγια αὐτά ἦταν ἡ ὄμορφη, ἀπό καιρό λησμονημένη παρουσία, ἡ ὁποία μέ περιέβαλε ἐκείνη τή στιγμή —ἡ ἴδια τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ ὅταν ἤμουν μικρό παιδί. Ἄρχισα νά κλαίω μέ νοσταλγία, μέ ταπείνωσι καί μετάνοια, μέ ἀγάπη καί χαρά. Ξαφνικά ὁ Ἰησοῦς τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας παραμέρισε τά θεολογικά πέπλα τά ὁποῖα εἶχα ὑφάνει γύρω ἀπ’ τήν καρδιά μου —ὅπως λέει ὁ ἴδιος: «ὁ ζωντανός Ἰησοῦς πού βρισκόταν ἁπλά δίπλα μου, εἶχε προηγουμένως ἀντικατασταθῆ ἀπό ἕνα θεολογικό πορτραῖτο»— καί γι’ ἄλλη μία φορά ἦταν ἐκεῖ, δίπλα μου. Πόσο ὑπέροχο ἦταν νά αἰσθάνωμαι τό ἄγγιγμά Του!
Τά χρόνια ὡστόσο μέ εἶχαν φθείρει. Νομίζω, δέν ἤξερα πιά πῶς νά ἔχω τήν παιδική ἐκείνη ἁπλότητα. Ἡ παρουσία Του σύντομα ξεθώριασε στήν ψυχή μου. Ἔμεινε μόνο νά ἠχῆ τό ἐρώτημα: Εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια;
Πολλές φορές μοῦ ἔρχεται ὁ πειρασμός ν’ ἀναπολῶ ἐκείνη τή στιγμή καί νά εὔχωμαι ὁ Θεός νά μέ εἶχε φωτίσει νά κατανοήσω τότε ὅλα τά ὄμορφα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω σήμερα. Θά γλίτωνα περίπου 30 χρόνια συγχύσεως κι ἀγῶνα στήν πορεία μου γιά τήν ἀνακάλυψι τῆς ἀπαντήσεως σ’ αὐτό τό ἐρώτημα. Ἀλλά μέ τήν ἀγάπη Του, τήν εὐσπλαγχνία Του καί τή θεία Του πρόνοια ὁ ἀγαπημένος μας Χριστός ἀποφάσισε πώς τό ταξίδι μου πρός τήν ἀλήθεια θά ἔπρεπε νά εἶναι μακρύτερο».
Στή συνέχεια ἀναγράφει μιά σειρά ὀρθῶν σκέψεων περί Ἐκκλησίας: «Ἄν ὑπῆρχε κάποιος πού πραγματικά γνώριζε τήν πλήρη ἀλήθεια, θά γινόταν… [ἔτσι νόμιζε στήν ἀρχή] ἀλαζόνας κι ἐγωϊστής καυχώμενος: “Ἐγώ γνωρίζω τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ἐσεῖς ἁπλά νομίζετε ὅτι τή γνωρίζετε!”. Μία στιγμή, ὅμως! Ἡ ἁπλή γνῶσι τῆς ἀληθείας δέν φέρνει αὐτόματα ἀλαζονεία. Γνωρίζω, π.χ., ὅτι ὁ ἥλιος ἀνατέλλει ἀπ’ τήν ἀνατολή. Γνωρίζω ἐπίσης ὅτι τό αὐτοκίνητό μου χρειάζεται βενζίνη γιά νά κινηθῆ. Τίποτε ἀπ’ αὐτά, ὅμως, δέν μέ γεμίζει μέ ὑπεροψία. Τό ἀληθινό εἶναι ἐξίσου ἀληθινό γιά ὅλους καί ἡ ἐπίγνωσί του δέν μέ ὁδηγεῖ στόν ἐγωϊσμό. Ἀντιθέτως, ἡ γνῶσι αὐτή μοῦ δείχνει ὅτι δέν ἔχω ἐγώ τόν ἔλεγχο τῶν πραγμάτων. Ὅτι ὑπάρχουν πράγματα τά ὁποῖα δέν μπορῶ ν’ ἀλλάξω κι ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἕνα τρόπο λειτουργίας, στόν ὁποῖο δέν ἔχω ἄλλη ἐπιλογή παρά νά ὑποταχθῶ (ἐκτός ἄν ἐπιθυμῶ νά υἱοθετήσω τήν ἀνοησία καί τίς συνέπειές της)».
«Ἄν κάθε ὁμάδα ἤ ὁμολογία κατέχη μόνο ἕνα τμῆμα τῆς ἀληθείας [ὅπως πιστεύουν οἱ Προτεστάντες καί οἱ προτεσταντίζοντες δικοί μας], τότε ὅλα τά ὑπόλοιπα πιστεύω τους πρέπει ν’ ἀποτελοῦν πλάνη. Θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά θεωρήσω ὅτι ὁ Θεός εἴτε θέλει εἴτε ἀναγκάζεται νά ἐκτελέση τό σχέδιό Του γιά τήν ἀνθρωπότητα χρησιμοποιώντας ψέματα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός εἶναι “ἀψευδής”(Τίτ 1, 2). Αὐτό ἦταν ἀρκετό νά μέ κάνη νά ἐγκαταλείψω τήν ἰδέα ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀποφασίσει, δῆθεν γιά δικό μας καλό, νά μᾶς κρύψη τήν πλήρη ἀλήθεια».
«Ἄν ἡ εἰλικρίνεια ἀρκεῖ γιά νά σωθῆς, τότε κάθε βουδιστής, ταοϊστής, μουσουλμάνος, ἰνδουϊστής ἤ εἰδωλολάτρης πού εἶναι εἰλικρινής στήν πίστι του μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ τό ἴδιο γιά τή σωτηρία, ὅπως κι ἕνας εἰλικρινής χριστιανός. Αὐτό θ’ ἀναιροῦσε τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ (: παρά μόνο μέσῳ Ἐμοῦ)”(Ἰω 14, 6) καί τή διαβεβαίωσι τοῦ ἀποστόλου Πέτρου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό μόνο ὄνομα “ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς (: μέ τό ὁποῖο εἶναι δυνατό νά σωθοῦμε)”(Πρξ 4, 12). Μπορεῖ ἑπομένως νά εἴμαστε μέν εἰλικρινεῖς ἀλλά σέ λάθος δρόμο!».
«Πῶς μπορῶ νά θεωρήσω ὅτι ἕνας ἀρμινιανός κι ἕνας καλβινιστής μποροῦν καί οἱ δύο νά ἔχουν γνήσια σχέσι μέ τόν ἀληθινό Θεό, ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν μπορῆ νά εἶναι διαφορετικό πρόσωπο γιά διαφορετικά ἄτομα; Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὅμως, εἶναι ἀρκετά σαφής στό συγκεκριμένο θέμα. Στό Θεό “οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα (:δέν ὑπάρχει ἀλλοίωσι ἤ σκιά λόγῳ μεταβολῆς)”(Ἰακ 1, 17). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει ἕνας Θεός, ἕνας Κύριος, μία πίστι, μία ἐλπίδα (Ἐφ 4, 4-6). Πῶς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὁ πνευματικός σχετικισμός νά ἔχη θέσι στή χριστιανική πίστι;».
«Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε ἕνα μ’ Αὐτόν (Ἰω 17, 21-22). Κι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Εἶναι δυνατό νά διασπείρη ὁ Θεός ψήγματα ἀληθείας στίς ὁμολογίες τοῦ προτεσταντισμοῦ κρύβοντάς τες προσεκτικά μεταξύ ἐλλιπῶν ἀληθειῶν κι ἐσφαλμένων ἰδεῶν; Ὄχι! Ὁ Θεός δέν συσκοτίζει —ἐκ φύσεως δέν μπορεῖ νά συσκοτίση— τήν ἀλήθεια μέ ψεύδη».
«Σκεπτόμουν διάφορα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω ὅτι εἶναι ἀληθινά: Τή φωτιά, τό φύσημα τοῦ ἀνέμου, τήν πλημμυρίδα καί τήν ἄμπωτι. Καί εἶδα ὅτι αὐτό πού καθιστᾶ κάτι ἀληθινό δέν μπορεῖ νά εἶναι σχετικό. Δέν μπορεῖ νά διαστρεβλωθῆ ἤ νά ἰδωθῆ ἀπό διαφορετικές ὀπτικές γωνίες. Οἱ προσωπικές πεποιθήσεις μου γι’ αὐτό εἶναι ἄνευ σημασίας. Οἱ ἐπιλογές μου εἶναι δύο: Νά τό ἀποδεχθῶ ἤ νά τό παραβλέψω. Συνεπῶς ἡ ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι ἡ πιό ἀντικειμενική ἀλήθεια πού ὑπάρχει».
«Ὅταν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία δέν ἀκοῦνε ποτέ τόν πάστορα νά διαβάζη ἐπί 40 λεπτά τήν Ἁγία Γραφή. Τόν περισσότερο χρόνο τόν ἀφιερώνει στήν ἑρμηνεία της. Γιατί; Διότι γιά νά διδάξη, νά συγκινήση καί ν’ ἀποκαλύψη τό Θεό στούς πιστούς, πρέπει νά ἑρμηνεύση τήν Ἁγία Γραφή. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς προσευχόμαστε αὐτός πού κηρύττει νά “ὀρθοτομῆ τόν λόγον τῆς ἀληθείας”(Β´ Τιμ 2, 15). Αὐτό πού εἶναι, λοιπόν, σημαντικό γιά ἕνα προτεστάντη δέν εἶναι ἁπλῶς τό sola scriptura (: μόνη ἡ Γραφή). Αὐτό πού στερεώνει τήν πίστι του καί πού τό ἐμπιστεύεται εἶναι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία ὁ ἴδιος δίνει στό sola scriptura».
«Θυμᾶμαι ὅταν ἐξέφρασα σ’ ἕνα καθολικό φίλο μου τήν τρομερή ἐνοχή τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα περάσει ὅλη μου τή ζωή στηρίζοντας τή σωτηρία μου στήν πεποίθησι ὅτι ἡ δική μου ἀντίληψι περί Θεοῦ ἦταν ἡ σωστή. Πρός ἔκπληξί μου, χαμογέλασε μέ σημασία καί εἶπε: “Καταλαβαίνω. Ἐμεῖς οἱ καθολικοί ἔχουμε ἕνα παλαιό ρητό. ‘Οἱ προτεστάντες πιστεύουν ὅτι ὅλοι εἶναι ἀλάθητοι ἐκτός ἀπ’ τόν Πάπα!’”».
«Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν κάλεσε τήν Ἐκκλησία νά θεολογῆ. Δέν προέτρεψε τά πνευματικά του τέκνα νά ἐξετάσουν διάφορα δόγματα καί νά υἱοθετήσουν αὐτό πού θά τούς φαινόταν πιό λογικό. Ἀντιθέτως, συμβούλευσε τούς πιστούς τῆς Θεσ/νίκης νά μείνουν ἀκλόνητοι καί νά κρατήσουν τίς παραδόσεις τίς ὁποῖες εἶχαν διδαχθῆ —τόσο ἐκεῖνες πού τούς μεταδόθηκαν μέσῳ ἐπιστολῶν ὅσο κι ἐκεῖνες πού διδάχθηκαν ἀπευθείας διά στόματος τῶν Ἀποστόλων [«Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε (: νά στέκεσθε ἀκλόνητοι) καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν»(Β´ Θεσ 2, 15)]. Προσπαθῆστε, παρακαλῶ, νά τό καταλάβετε αὐτό. Γιά ἕνα σύγχρονο χριστιανό πού θέλει ν’ ἀπαντήση στό ἐρώτημα, πῶς γνωρίζω ὅτι αὐτό στό ὁποῖο πιστεύω εἶναι ἡ ἀλήθεια, τά λόγια αὐτά τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἀπ’ τά πιό σημαντικά πού ἔχουν γραφῆ. Κατά τά λόγια του αὐτά, ἕνας μόνο τρόπος ὑπῆρχε νά γνωρίζουν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ὅτι βρίσκονται μέσα στήν ἀλήθεια: Νά μποροῦν νά ποῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, “πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε αὐτά πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιστεύει κι ἀκολουθεῖ ἀπ’ τήν ἵδρυσί της∙ ἀπ’ τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς”».
Ἐπανερχόμασθε στήν πορεία του πρός τήν Ὀρθοδοξία:
«Ὡς προτεστάντης πίστευα ἀκράδαντα ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἀρχίσει νά καταποντίζεται μέσα σέ μία ἤ δύο γενιές ἀπ’ τήν ἴδρυσί της. Ἤμουν ἐπίσης πεπεισμένος ὅτι ὁ Ἰησοῦς στεκόταν γιά περίπου 1500 χρόνια σχετικά ἀδύναμος ἀπέναντι στά διεφθαρμένα σχέδια ἀνθρώπων πού ἦταν μέν διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἀλλά εἶχαν πραγματικά βαλθῆ νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ —ἀκόμη κι ἄν πολλές φορές μαρτυροῦσαν στ’ ὄνομά Του. Ὡς προτεστάντης πίστευα ὅτι ὁ Χριστός εἴτε δέν ἤθελε εἴτε δέν μποροῦσε νά κάνη ὁτιδήποτε, καθώς ἔβλεπε ἑκατομμύρια ἀνθρώπους πού νόμιζαν ὅτι εἶναι χριστιανοί νά ζοῦν καί νά πεθαίνουν μέσα στήν πλάνη. Μέ τήν ἔλευσι τοῦ προτεσταντισμοῦ, πίστευα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε δύναμι πού μποροῦσε ν’ ἀντισταθῆ στίς πύλες τοῦ Ἅδου.
Θυμᾶμαι τή μέρα κατά τήν ὁποία συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα ζήσει ὅλη μου τή ζωή σ’ αὐτή τήν τρομερή ἀπιστία. Πῶς μποροῦσα νά πιστεύω ὅτι ὁ Κύριός μου εἶναι τόσο ἀνίσχυρος; Εἶχα πιστέψει ὅτι μποροῦσε νά μέ σώση, ἀλλά ὅτι ἦταν ἐντελῶς ἀδύναμος νά διατηρήση τήν ἀλήθεια στούς πιστούς Του ἔστω καί γιά μία μόνο γενεά. Πόσο ἀδύναμος κι ἀδιάφορος πίστευα ὅτι ἦταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός! Πέφτοντας στά γόνατα καί κλαίγοντας πικρά, μετανοιωμένος γι’ αὐτή μου τήν ἄγνοια, Τόν ἱκέτευσα νά μέ συγχωρήση.
Μεμιᾶς γέμισε ἡ ψυχή μου ἀπ’ τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Γιά πρώτη φορά μετά ἀπό πολύ καιρό ἄκουσα τή σιωπηλή φωνή Του. Μή δειλιάσης, τώρα, Ματθαῖε. Δέν εἶσαι μακρυά ἀπ’ τή Βασιλεία Μου, εἶπε. Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου καί μέ ὅση δύναμι μπόρεσα νά συγκεντρώσω Τοῦ ὑποσχέθηκα ὅτι δέν θά ἤμουν πιά τυφλός κι ἄπιστος»(σ. 107).
Κάποιος φιλόσοφος φίλος του τοῦ τόνισε: «Ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ξέρεις, πρέπει νά ξεκαθαρίση κανείς ὅτι οἱ προτεστάντες μεταρρυθμιστές ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν ἐκτροπῶν τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας. Προσωπικά, πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι ἄν ὁ Μαρτίνος Λούθηρος εἶχε στραφῆ στήν Ἀνατολική Ὀρθοδοξία, δέν θά ὑπῆρχε προτεσταντική μεταρρύθμισι. Διότι δέν θά ὑπῆρχε μέσα στήν Ὀρθοδοξία λόγος διαμαρτυρήσεως γιά κάτι».
Στή συνέχεια ἀναγράφει τί αἰσθάνθηκε ὅταν πρωτοβρέθηκε στήν Ὀρθόδοξη Λειτουργία: «Ἐκείνη τήν εὐλογημένη στιγμή, καθώς ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀγάπη δρόσιζαν τήν ψυχή μου, θυμήθηκα τήν ἐρώτησι τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς μοῦ εἶχε θέσει πρίν περίπου 30 χρόνια, στό ξεκίνημα αὐτοῦ τοῦ μακρινοῦ κι ἐπιπόνου ταξιδιοῦ: Ματθαῖε, εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια; Μετά ἀπό τόσο καιρό αἰσθάνθηκα ὅτι ἐπιτέλους μποροῦσα νά Τοῦ ἀπαντήσω. Μέσα στό λιβάνι καί τίς ὄμορφες προσευχές τῆς Λειτουργίας κοίταξα δακρυσμένος πρός τό θυσιαστήριο καί ψιθύρισα: Ναί, Κύριε! Ἡ ἀλήθεια εἶναι.
Καί τότε, τόσο καθαρά, ὅσο οὐδέποτε ἔχω ἀκούσει λέξεις νά προφέρωνται, μοῦ ἀποκρίθηκε ἥσυχα: Ματθαῖε, ἐδῶ βρίσκεσαι πιά στό σπίτι σου».
Καί τελειώνει μέ μιά σειρά, ἀκόμη, ἀπό ὀρθές σκέψεις, σχετικά μέ τήν Ὀρθοδοξία τώρα: «Τό νά στέκεσαι ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία καί νά τελῆς τά μυστήριά της, εἶναι ἀνάλογο μ’ ἕνα νεαρό, ὁ ὁποῖος βρίσκεται σ’ ἕνα λιβάδι παίζοντας baseball καί φαντάζεται τόν ἑαυτό του μέσα στό Yankee Stadium. Μπορεῖ νά εἶναι φανατικός φίλος τοῦ ἀθλήματος καί νά ἔχη ὅλα τ’ ἀπαραίτητα γιά νά θεωρῆται παίκτης —τό ρόπαλο, τή μπάλα, τό γάντι, ἀκόμη καί τήν ἀπαιτούμενη δεξιότητα. Μέχρι, ὅμως, νά μπῆ σέ ὁμάδα, παίζει baseball μόνο στή φαντασία του».
«Ἕνα παράδειγμα ἀπ’ τήν κλασσική περίοδο τῆς δυτικῆς μουσικῆς. Στή μουσική αὐτή οἱ συνθέτες ἔπρεπε νά τηροῦν ἀρκετά αὐστηρούς μορφολογικούς κανόνες γιά τά ἔργα τά ὁποῖα συνέθεταν. Ἄν δέν συμμορφώνονταν μ’ αὐτούς, τά ἔργα τους δέν θά γίνονταν ἀποδεκτά ἀπ’ τό εὐρύ κοινό. Ὡστόσο, ἀκόμη καί μέσα στά πλαίσια ἐκείνων τῶν κανόνων, ἀναδεικνυόταν ἡ προσωπικότητα διαφόρων συνθετῶν. Ὁ Mozart κι ὁ Haydn ἔγραψαν καί οἱ δύο σύμφωνα μέ τούς ἴδιους τύπους, καί ὅμως, ἦταν ξεκάθαρα διαφορετικοί συνθέτες.
Ἔτσι εἶναι καί τά μυστήρια. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι δεδομένης τῆς διπλῆς τους ἀποστολῆς νά ἑδραιώσουν τόν ἄνθρωπο σέ μία μοναδική σχέσι ἀγάπης μέ τό Θεό, ἑνώνοντας ταυτόχρονα ὅλους τούς πιστούς μεταξύ τους...
Φαντάσου πῶς εἶναι νά γνωρίζης ὅτι εἶσαι ἕνα μέ διακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σ’ αὐτό τόν πλανήτη. Ὅλοι προσευχόμασθε μέ τίς ἴδιες ἀκριβῶς προσευχές. Οἱ ἴδιοι ὕμνοι ἀναπέμπονται ἀπ’ τά χείλη μας. Μία συγκεκριμένη μέρα, τήν καθορισμένη ὥρα τῆς λατρείας, ὅλες οἱ ἐκκλησίες μας τελοῦν τίς ἴδιες ἀκολουθίες».
«Γιά περίπου 20 χρόνια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶχε καθόλου γραπτά καινοδιαθηκικά κείμενα. Προφανῶς, λοιπόν, δέν ἦταν δυνατό νά τηρηθῆ τό sola scriptura, ἀφοῦ πολύ ἁπλά δέν ὑπῆρχαν γραπτά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης! Πῶς, λοιπόν, κατάφερε ἡ Ἐκκλησία νά ἐπιβιώση καί νά διδάξη χωρίς τά θεόπνευστα αὐτά κείμενα; Ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς εἶχε πεῖ “ὁδηγήσει ὑμᾶς (: θά σᾶς ὁδηγήση) εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”(Ἰω 16, 13), ἀκολουθώντας τίς παραδόσεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἄν, λοιπόν, ἀποδεχθῆ κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ζωντανή πολλά χρόνια προτοῦ γραφοῦν τά πρῶτα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀναγνωρίζει οὐσιαστικά ὅτι δέν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένας λόγος νά θεωρῆ τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων καί τά Εὐαγγέλια πλήρεις κι ἀποκλειστικές πραγματεῖες τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί πρακτικῆς. Στήν πραγματικότητα, ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, “ἔστι (: εἶναι) δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν (: χωριστά τό καθένα), οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι (: νομίζω πώς οὔτε ὅλος ὁ κόσμος δέν θά χωρέση) τά γραφόμενα βιβλία”(Ἰω 21, 25). Οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπευθύνονταν σέ μία ἀκμάζουσα Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τά δόγματα καί τό τυπικό τῆς λατρείας εἶχαν ἤδη θεμελιωθῆ ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσῳ τῶν Ἀποστόλων.
Ἔτσι, ἐνῶ ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι θεόπνευστη, ἀξιόπιστη καί πολύτιμη γιά τήν Ἐκκλησία, τά κείμενά της δέν γράφηκαν γιά ν’ ἀποτελέσουν ἕνα πλήρη θεολογικό ὁδηγό, ὅπως θέλουν νά πιστεύουν οἱ προτεστάντες. Στήν πραγματικότητα, εἶναι προφανές γιά κάποιον πού διαβάζει τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων ὅτι ἀναφέρονταν γενικά σέ συγκεκριμένα προβλήματα ἤ ἀνάγκες τίς ὁποῖες ἀντιμετώπιζε ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο ἤ κάποια συγκεκριμένη κοινότητα.
Οἱ συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Ἐπιστολῶν δέν εἰσήγαγαν καινούργια δόγματα. Ἀντιθέτως, ἐπιβεβαίωναν αὐτά τά ὁποῖα δίδασκαν ἤδη οἱ Ἀπόστολοι καί προέτρεπαν τούς χριστιανούς νά τά βιώσουν. Λαμβάνοντας, λοιπόν, ὑπόψιν τή θέσι τῶν ἀποστολικῶν κειμένων στήν πρώτη Ἐκκλησία, δέν θά μπορούσαμε νά τά ἐκλάβουμε ὡς πλῆρες ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ. Τά Εὐαγγέλια καί οἱ Ἐπιστολές δέν γράφθηκαν μέ σκοπό νά δημιουργήσουν ἤ νά οἰκοδομήσουν τήν Πίστι. Γράφηκαν μέ θεία φώτισι γιά νά τήν ἀποσαφηνίσουν καί νά παροτρύνουν τούς χριστιανούς νά μείνουν ἀπαρασάλευτοι σ’ αὐτήν».
«Ἄν εἶναι φυσιολογικό γιά τό σύγχρονο προτεστάντη νά βιώνη τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκτός τῶν Γραφῶν, γιατί νά μήν ἰσχύη τό ἴδιο καί γιά τήν πρώτη Ἐκκλησία; Γιατί ὁ προτεστάντης ὑποθέτει ὅτι αὐτός (ἤ ἡ ἐκκλησία του ἤ ἡ ὁμολογία του) μπορεῖ νά καθοδηγῆται ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν θά μποροῦσε νά καθοδηγῆ τήν πρώτη Ἐκκλησία κατά τόν ἴδιο τρόπο; Γιατί νά μή δοῦμε μέ τόν τρόπο αὐτό τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας —ὡς δηλ. τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πέρα τῶν ὅσων εἶναι γραμμένα στήν Καινή Διαθήκη;
Φυσικά, ὁ προτεστάντης θά ἐπιμείνη ὅτι οἱ ἐνέργειές του εἶναι σύμφωνες μέ τίς Γραφές, ἐνῶ πολλά στοιχεῖα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι ἐντελῶς ἀσύμβατα μ’ αὐτές. Καί σίγουρα ὑπῆρχε μία ἐποχή κατά τήν ὁποία κι ἐγώ ὁ ἴδιος ὑποστήριζα ἀνένδοτα τό ἴδιο πρᾶγμα. Αὐτό, ὅμως, πρίν κοιτάξω τόν ἑαυτό μου στόν καθρέπτη κι ἀναρωτηθῶ: “Πῶς εἶμαι τόσο σίγουρος γι’ αὐτό;”.
Ἦταν σάν νά ξύπνησα ἀπό ἕνα λήθαργο, ὅταν ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τό νά χαρακτηρίζω τίς παραδόσεις αὐτές ἀσυνεπεῖς πρός τίς Γραφές ἦταν, ὑπό τήν προτεσταντική μου ὀπτική, ἕνα κενό ἐπιχείρημα. Γιατί τί ἔλεγα στήν πραγματικότητα κάθε φορά κατά τήν ὁποία ἰσχυριζόμουν κάτι τέτοιο; “Οἱ παραδόσεις αὐτές δέν μπορεῖ νά εἶναι σωστές, ἀφοῦ εἶναι ἀσύμφωνες μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐγώ κατανοῶ τίς Γραφές καί μέ τήν πεποίθησί μου ὅτι ἡ ἀλήθεια πηγάζει ἀπ’ τίς Γραφές καί μόνο —τά ὁποῖα τελικά εἶναι καί τά πιστεύω πού ὁδήγησαν τούς προτεστάντες σέ ἀντιφατικές πεποιθήσεις πάνω σ’ ὅλα τά σημαντικά θέματα τῆς Πίστεως καί πού καταθρυμμάτισαν τόν προτεσταντισμό”.
Κατάλαβα ὅτι ἄν ἔπρεπε ν’ ἀποκαλῶ τούς πρώτους χριστιανούς αἱρετικούς, ἐπειδή δέν δροῦσαν σύμφωνα μέ τή δική μου ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, τότε θά ἔπρεπε νά χαρακτηρίσω καί τούς προτεστάντες ἀδελφούς μου αἱρετικούς. Αὐτό, ὅμως, δέν θά μέ ὁδηγοῦσε πουθενά στήν ἀναζήτησί μου γιά τήν ἀλήθεια. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ὅτι ἔπρεπε νά βρῶ κάποιο ἄλλο σημεῖο ἀναφορᾶς μέ βάσι τό ὁποῖο νά κρίνω τίς παραδόσεις τῆς ἀρχαίας Πίστεως.
Καί τό βρῆκα, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη παραδόθηκε σέ μία Ἐκκλησία πού εἶχε ἤδη ἑδραιώσει τό δόγμα της καί τίς λατρευτικές της παραδόσεις. Ἡ προσπάθεια, λοιπόν, καθορισμοῦ ἐκ μέρους μου τοῦ τί εἶναι σύμφωνο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τί ὄχι, πῆρε τότε τελείως διαφορετική τροπή. Κατάλαβα ὅτι γιά νά κατανοήση κανείς τί σημασία εἶχαν τά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης γιά τούς ἀνθρώπους γιά τούς ὁποίους γράφθηκαν, πρέπει πρῶτα νά κατανοήση τίς παραδόσεις ἐκεῖνες πού διαμόρφωναν τό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἐκλαμβάνονταν τά λόγια αὐτά.
Ὅταν ἄρχισα νά ἐξετάζω τά πράγματα ἀπ’ αὐτή τήν ὀπτική γωνία, ἔμεινα ἔκπληκτος. Ταυτόχρονα, ὅμως, λυπήθηκα. Λυπήθηκα, γιατί ἀνακάλυψα ὅτι μέ τό νά ἐπικεντρώνωμαι στά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης χωρίς νά γνωρίζω —ἤ καί χωρίς ν’ ἀποδέχωμαι πολλές φορές— τό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν παραδόσεων, μέσα στό ὁποῖο τά λόγια αὐτά γράφηκαν, εἶχα ἐξουδετερώσει σ’ ὅλη μου τή ζωή καί τήν παραμικρή ἐλπίδα νά γνωρίσω τό χριστιανισμό, ὅπως τόν γνώριζαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Ἄν δέν κατανοοῦσα τίς παραδόσεις αὐτές, τό μόνο τό ὁποῖο θά μποροῦσα ποτέ νά γνωρίσω εἶναι μία μερική ἔκφρασι αὐτῆς τῆς Πίστεως».
«Ὡς προτεστάντης δέν ἤμουν ἀφοσιωμένος μόνο στό sola scriptura ἀλλά καί στό sola gratia (: μόνο ἡ χάρι). Στ’ ὅτι δηλ. ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνο διά τῆς χάριτος. Ἡ πεποίθησί μου, ὅμως, ὅτι τά παιδιά δέν μποροῦν νά βαπτισθοῦν μέχρι νά φθάσουν σέ “ἡλικία εὐθύνης” μέ ὁδηγοῦσε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ χάρι καί μόνο δέν σώζει. Γιατί πίστευα οὐσιαστικά ὅτι ἡ σωτηρία ἑνός παιδιοῦ δέν ἐξαρτᾶται τελικά ἀπ’ τή χάρι, ἀλλά ἀπ’ τή δυνατότητα κατανοήσεως τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας. Ὅσο καί νά θέλη, λοιπόν, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατοικήση στήν ψυχή ἑνός παιδιοῦ, θά πρέπη νά περιμένη μέχρις αὐτό νά φθάση σ’ ἕνα συγκεκριμένο διανοητικό ἐπίπεδο. Πίστευα, λοιπόν, στή “σωτηρία διά τῆς κατανοήσεως καί τῆς χάριτος” κι ὄχι στό sola gratia.
Τότε, ὅμως, ἦλθε κι ὁ ἀντίλογος: “Ὄχι! Παρότι πρέπει νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία πού νά μπορῆ νά κατανοήση τή σωτηρία προτοῦ τή δεχθῆ, ἡ σωτηρία του βασίζεται ἀποκλειστικά καί μόνο στή χάρι. Γιατί ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού ὁδηγεῖ τό παιδί στό ν’ ἀντιληφθῆ τήν ἀνάγκη γιά τό Θεό, νά βιώση τήν πίστι καί νά ὁμολογήση τό Χριστό”.
Αὐτό, ὅμως, δέν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως. Γιατί ἄν ὄντως ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι προφανές ὅτι γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ ἡ χάρι εἶναι παροῦσα, ἐνῶ δέν ὑπάρχει σωτηρία. Προφανῶς, λοιπόν, χρειάζεται κάτι περισσότερο ἀπ’ τή χάρι γιά νά σωθῆ ἕνα παιδί. Γιά νά μείνω πιστός στήν προτεσταντική μου θεολογία ἔπρεπε νά πιστέψω ὅτι μέχρι τά παιδιά νά φθάσουν στό διανοητικό ἐπίπεδο πού θά τούς ἐπέτρεπε νά κατανοήσουν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί νά ὁμολογήσουν τήν πίστι τους στό Χριστό, δέν μποροῦν νά σωθοῦν. Τό παράδοξο αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μέ ἀναστάτωσε ἀφάνταστα, ὅταν μάλιστα ἀναλογίσθηκα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνήκει στά παιδιά (Λκ 18, 16).
Σ’ αὐτό ἐντούτοις ἔσπευσα ν’ ἀπαντήσω μέ τήν ἑξῆς παλαιά καί κοινότυπη δικαιολογία: “Ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τά βρέφη καί τά μικρά παιδιά. Ξέρει ὅτι στήν ἡλικία τους δέν μποροῦν ν’ ἀντιληφθοῦν τήν ἀνάγκη γιά σωτηρία. Ἄν, λοιπόν, κάποιο πεθάνη, ὁ Θεός δέν θά τό καταδικάση”.
Τά λόγια αὐτά τά κήρυξα κι ἐγώ ὁ ἴδιος πολλάκις ἀπό ἄμβωνος. Καθώς, ὅμως, βάδιζα πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἄρχισα ν’ ἀντιλαμβάνωμαι τίς μᾶλλον ζοφερές συνέπειες τῶν ὅσων δίδασκα τόσα χρόνια. Αὐτό τό ὁποῖο διακήρυττα ἦταν οὐσιαστικά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν μπορεῖ νά κατοικήση μέσα σ’ ἕνα βρέφος ἤ σ’ ἕνα μικρό παιδί, παρά μόνο ἄν αὐτό πεθάνη! Ἄν πεθάνη, πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅπου πιά νοιώθει τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Ἄν ζήση, ὅμως, βρίσκεται σέ μία πνευματική ἀπομόνωσι, ὅπου καί τό παιδί κι ὁ Θεός περιμένουν τή μέρα κατά τήν ὁποία θά μπορέση αὐτό νά καταλάβη ἐπιτέλους ὅτι Τόν χρειάζεται!
Κατάλαβα τελικά ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τήν πνευματική κατάστασι τῆς νηπιακῆς καί παιδικῆς ἡλικίας ἦταν μᾶλλον σκληρή. Τελικά βρέθηκα ἀντιμέτωπος μέ τό ἑξῆς ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν ὁ Ἰησοῦς ν’ ἀντιμετώπιζε ἔτσι τά παιδιά, ὅταν εἶπε “ἄφετε (: ἀφῆστε) τά παιδία ἔρχεσθαι πρός Με καί μή κωλύετε αὐτά (: μήν τά ἐμποδίζετε)∙ τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν (: σ᾽ αὐτούς πού τούς μοιάζουν ἀνήκει) ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”(Λκ 18, 16);
Θυμᾶμαι ὅτι εἶχα ἐξοργισθῆ καθώς συνειδητοποιοῦσα αὐτές τίς ἀλήθειες. Ὅλες αὐτές οἱ τυπικές προτεσταντικές μου ἀπόψεις ὅσον ἀφορᾶ τό νηπιοβαπτισμό ἦταν τελείως ἀπαράδεκτες. Ἦταν ξεκάθαρα ἀντίθετες μέ τήν προειδοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “ἐάν μή στραφῆτε (: ἄν δέν γυρίσετε πίσω) καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν”(Μθ 18, 3).
Ἐπέμεινα, ὅμως, καί εἶπα: “Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ, λοιπόν, πράγματι καί στά μικρά παιδιά. Ἡ δυνατότητα μετανοίας, ὅμως, εἶναι ἡ μόνη ἀπόδειξι ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μέσα στό παιδί. Ἑπομένως, δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ βαπτίσματος, πρίν νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία κατά τήν ὁποία νά μπορῆ ν’ ἀναλάβη τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του καί νά μετανοήση, κάτι τό ὁποῖο τά βρέφη δέν μποροῦν νά κάνουν”.
Σκέφθηκα, ὅμως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἴσως ἐννοοῦσε κάτι παραπάνω ἀπ’ τή μετάνοια ὅταν εἶπε ὅτι πρέπει νά γίνουμε σάν τά παιδιά γιά νά κερδίσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μήπως μιλοῦσε γιά τήν πραότητα, τήν ταπείνωσι καί τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως πού τά διακρίνει; Δέν εἶναι αὐτά στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ; Εγώ ὁ ἴδιος πολλές φορές ταπεινώθηκα κι ἀναλύθηκα σέ δάκρυα, ὅταν μέσα ἀπό μικρά παιδιά ἄκουσα τή φωνή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι καί πολλοί ἄλλοι προτεστάντες ἔχουν παρόμοιες ἐμπειρίες.
Βεβαιώθηκα, λοιπόν, ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά κατοικήση στίς καρδιές τῶν παιδιῶν. Μ’ αὐτή τή διαπίστωσι, ὅμως, εἶχα διανύσει ἕνα πλήρη κύκλο φθάνοντας στό σημεῖο ἀπ’ ὅπου ξεκίνησα καί βρέθηκα πιά σέ ἀπόλυτη ἀντίθεσι μέ τή διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: “Μήτι τό ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μή βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔλαβον καθώς καί ἡμεῖς; (: Μήπως μπορεῖ κανείς νά ἐμποδίση τό νερό γιά νά μή βαπτισθοῦν αὐτοί πού ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὅπως κι ἐμεῖς;)”(Πρξ 10, 47). Ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τά παιδιά πρέπει νά βαπτίζωνται. Γιατί, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό βάπτισμα καί ἡ ἐνοίκησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι στοιχεῖα ἀδιάσπαστα μεταξύ τους. Τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ Σαμαρεῖτες χριστιανοί καί ἡ οἰκογένεια τοῦ Κορνηλίου εἶναι ἀδιαφιλονίκητα παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὅπου ὑπάρχει τό ἕνα, ὑπάρχει ἀπαραίτητα καί τό ἄλλο».
«Παρά τήν προσκόλλησί μου στό sola scriptura, δέν ὑπῆρχε πουθενά στήν Ἁγία Γραφή ὁτιδήποτε, στό ὁποῖο θά μποροῦσα νά βασισθῶ γιά νά στηρίξω τή μεταφορική ἑρμηνεία τοῦ χωρίου περί πραγματικοῦ Σώματος καί Αἵματος. Ἡ μόνη ἀπάντησι στό ἐρώτημα αὐτό ἦταν: “Δέν εἶναι λογικό ὁ ἄρτος κι ὁ οἶνος νά γίνωνται —ἀκόμη καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος— Σῶμα κι Αἷμα Χριστοῦ. Κανένας λογικός ἄνθρωπος δέν θά τό δεχόταν αὐτό. Μόνο οἱ ἀφελεῖς καί οἱ προληπτικοί θά μποροῦσαν ἴσως νά τό πιστέψουν”. Εἶδα, λοιπόν, ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τό θέμα αὐτό δέν ἦταν σέ καμμία περίπτωσι θεμελιωμένη στήν Ἁγία Γραφή! Στηριζόταν ἀποκλειστικά στούς περιορισμούς τῆς σύγχρονης ὀρθολογιστικῆς μου σκέψεως».
«Πῶς εἶναι δυνατόν νά πιστεύω σέ κάτι τόσο ἀκατανόητο ὅπως ἡ ἐνσάρκωσι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί παρόλ’ αὐτά ν’ ἀρνοῦμαι τήν ἀληθινή παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν ἄρτο καί τόν οἶνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Πεῖτε μου! Ἄν ὁ Θεός μπορῆ νά εἶναι παρών στό ἀνθρώπινο αἷμα καί τούς ἱστούς μέσῳ τῆς ἐνσαρκώσεώς Του, γιατί νά μή μπορῆ νά εἶναι παρών καί στό ψωμί καί τό κρασί; Σέ τελική ἀνάλυσι, καί τά δύο εἶναι ὀργανική ὕλη. Μόνο ἡ διάταξι τῶν μορίων τους ἀλλάζει.
Σ’ αὐτό, ὅμως, ἔδωσα μία ἀκόμη προτεσταντική ἀπάντησι: “Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξι ἔχει νοημοσύνη κι ὡς ἐκ τούτου θά μποροῦσε ὁ Θεός νά κατοικήση μέσα της. Τό κρασί καί τό ψωμί, ὅμως, εἶναι ἄψυχα πράγματα”. Μισό λεπτό, ὅμως! Δέν μπορεῖ δηλ. ὁ Θεός νά βρίσκεται σέ ἄψυχα πράγματα; Ἔχουμε ἀκούσει τή φωνή Του μέσα ἀπ’ τά σύννεφα καί τή φλεγομένη βάτο. Μέσα ἀπ’ τήν πέτρα στήν ἔρημο, γιά τήν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει “ἡ δέ πέτρα ἦν (: ἦταν) ὁ Χριστός”(Α´ Κορ 10, 4). Παραδέχθηκα τελικά ὅτι ὁ πανταχοῦ παρών Θεός μέ τήν ἀγάπη καί τήν παντοδυναμία Του μπορεῖ νά βρίσκεται ὅπου ὁ ἴδιος θέλει.
Καί γιατί νά μή μᾶς προσφέρη τά βασικά φυσικά συστατικά τῆς δικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως; Ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι κάποιος γνωστικιστής φιλόσοφος πού μᾶς λυτρώνει ἐξυψώνοντας τή σκέψι μας καί προσφέροντάς μας ἱερές ἀρχές τίς ὁποῖες πρέπει νά μελετήσουμε. Ὄχι! Κάνει κάτι ἐντελῶς ριζοσπαστικό —καί ταυτόχρονα ἀπολύτως φυσικό. Μᾶς ἀναδημιουργεῖ ἐνδυόμενος τήν ἀνθρωπίνη φύσι. Ἑνώνεται μαζί μας ἐξαγνίζοντας τή φύσι μας κι ἑνώνοντάς την γιά πάντα μέ τή θεία. Στή συνέχεια μᾶς καλεῖ νά γίνουμε “θείας κοινωνοί φύσεως”(Β´ Πέτρ 1, 4), ὥστε νά “μεταμορφωθοῦμε” στήν εἰκόνα Του (Β´ Κορ 3, 18). Εἶναι τόσο παράλογο τό ὅτι ὁ Χριστός μᾶς πρόσφερε τ’ ἀληθινά στοιχεῖα τῆς δικῆς Του καθαγιασμένης ἀνθρωπίνης φύσεως —τῆς ἴδιας φύσεως στήν ὁποία πρόκειται κι ἐμεῖς νά μεταμορφωθοῦμε;».
«Σέ μία γωνία τοῦ σαλονιοῦ μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ἀντικείμενα, ἔχουμε ἐκεῖ καί τίς οἰκογενειακές φωτογραφίες. Μία ἀπ’ αὐτές τίς φωτογραφίες εἶναι τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τό 1976, στήν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν.
Τό νά πῶ ἁπλά ὅτι τόν ἀγαποῦσα δέν σκιαγραφεῖ ἐπαρκῶς τά αἰσθήματά μου γι’ αὐτόν. Ἔχουν περάσει 25 περίπου χρόνια ἀπ’ τό θάνατό του. Καί ὅμως, ἀκόμη καί σήμερα, ξυπνῶ κάθε 27η Ἰουλίου (μέρα τῶν γενεθλίων του) μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη ἀνάμνησί του στήν καρδιά μου.
Κανείς, λοιπόν, ἀπ’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό ἔβρισκε ἀφύσικο ἄν, ἐνῶ καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, ἔπαιρνα στά χέρια μου τή φωτογραφία τοῦ ἀδελφοῦ μου καί τή φιλοῦσα. Γιατί, ὅμως, ὅταν πάω δύο βήματα παραπέρα, στό εἰκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας γίνομαι ξαφνικά εἰδωλολάτρης; Τί ἄλλαξε; Τί ἔχει ἡ Παναγία πού δέν ἀξίζει τήν ἀνάλογη ἀγάπη καί τό σεβασμό τόν ὁποῖο δείχνω στόν κεκοιμημένο ἀδελφό μου;
Ἤ ἄς ὑποθέσουμε ὅτι φιλῶ τήν εἰκόνα τῆς προστάτιδος ἁγίας τῆς κόρης μου, Vera. Ὅπως κι ὁ ἀδελφός μου, ἔτσι καί ἡ Ἁγία πέθανε μέ βίαιο θάνατο. Πρίν ἀπό 19 αἰῶνες, στήν ἡλικία τῶν 12 ἐτῶν μαρτύρησε γιά τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τή μητέρα της καί τίς δύο ἀδελφές της. Στά μάτια ἑνός προτεστάντη, ὅμως, τό νά δείχνω σ’ αὐτήν τήν ἀνάλογη ἀγάπη τήν ὁποία δείχνω καί στόν ἀδελφό μου εἶναι ἁμαρτία.
Ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; Ὅταν ἄρχισα νά ἐρευνῶ τό θέμα, διαπίστωσα ἕνα παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ἀντίληψι. Ἀπ’ τή μία καταδίκαζα ὁποιονδήποτε τιμοῦσε τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ἐνῶ ἀπ’ τήν ἄλλη θεωροῦσα σωστό νά τιμῶ τούς προτεστάντες ἱεροκήρυκες καί δασκάλους, ζῶντες ἤ κεκοιμημένους. Ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό νά ἐγκωμιάζω τούς ἀνθρώπους αὐτούς, νά παρακολουθῶ video καί διαφάνειες ἀπ’ τή ζωή καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ὅταν κανείς τραγουδοῦσε τό τραγούδι “Thank You for Giving to the Lord” (: Τίτλος δημοφιλοῦς προτεσταντικοῦ τραγουδιοῦ πού σημαίνει “Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἔφερες κοντά στό Θεό”. Τό τραγούδι αὐτό ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’ αὐτούς πού τόν ὁδήγησαν στήν πίστι). Ἄν, ὅμως, ἔβλεπα κάποιον νά ὑμνῆ καί νά τιμᾶ τή γυναῖκα πού ἔφερε στή μήτρα της τό Σωτῆρα, αὐτό θά ἔθετε ἀμέσως σέ ἀμφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εἶναι!».
«Ὅταν τούς ἀκούω νά μιλοῦν μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο, λυπᾶμαι κι ἀναρωτιέμαι ἄν ποτέ ἔχουν σκεφθῆ ὅτι μιλοῦν ὑποτιμητικά γιά τή μητέρα Αὐτοῦ πού ἔγραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό “τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι αἰσθάνεται γιά τή μητέρα Του ὁ μόνος Ἄνθρωπος πού μπορεῖ νά τηρήση τέλεια τήν ἐντολή αὐτή; Σκεφθεῖτε πόσο ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι κι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, σεβόμαστε τίς δικές μας μητέρες καί ὑπερασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη, λοιπόν, ἡ Παναγία στή γεμάτη ἀγάπη καί σεβασμό καρδιά τοῦ Υἱοῦ της!
Πόσο ἀπογοητευμένος θά εἶναι, λοιπόν, ὁ Σωτήρας μας, ὅταν ἀκούη κάποιους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐπαγγέλλονται ὅτι Τόν ἀγαποῦν καί Τόν ἀκολουθοῦν, νά θεωροῦν τή μητέρα Του ὡς “τίποτε τό ξεχωριστό”; Πόσο λυπημένος θά εἶναι γι’ αὐτούς πού σέβονται ἰδιαιτέρως τούς ἱεροκήρυκες, τούς προέδρους ἤ τούς προπονητές τοῦ ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, ὅμως, αὐτούς πού τιμοῦν τή μητέρα Του ὅπως τήν τιμᾶ κι ὁ ἴδιος; Πόσο πονᾶ γιά ὅλους αὐτούς πού ὑποτιμοῦν τήν ἄσπιλη ἐκείνη γυναῖκα πού ταπεινά ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της σ’ Αὐτόν, ὥστε νά μπορέση νά πλημμυρίση μέ τή χάρι Του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;».
ΠΗΓΗ:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη του Θεού - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
2108220542
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
Βιαστική Κατήχηση - Μια Γερμανίδα γίνεται Ορθόδοξη (Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία)
http://orthodoxyislove.wordpress.com
ORTHODOXY IS LOVE - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ
Ἀναφέρει ὁ καλός Κληρικός π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος από τόν Πειραιά:
«Τό γεγονός τό ὁποῖο ἀναφέρουμε συνέβη τό 1991.
Μιά Γερμανίδα προτεστάντισσα εἶχε παντρευθῆ στή Γερμανία μ’ ἕνα Ἕλληνα Ὀρθόδοξο χριστιανό. Ἦρθε στήν Ἑλλάδα ἕνα καλοκαίρι μαζί μέ τό σύζυγό της. Ἐκεῖ δέχθηκε ἀφόρητη πίεσι ἀπ’ τά πεθερικά της, γιά νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξη. Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα τήν ἔφεραν σέ κάποιο ἱερέα ἑνός Ναοῦ καί τῆς ἔγινε μιά πολύ πρόχειρη καί σύντομη κατήχησι. Κατήχησι τοῦ ἑνός τετάρτου!
Τήν ἑπομένη τήν ἔσυραν κυριολεκτικά καί τή βάπτισαν διά τῆς βίας. Τό Μυστήριο τελέσθηκε ἀπ’ τόν ἴδιο ἱερέα πού τήν προηγουμένη μέρα ἔκανε τήν κατήχησι. Στή νεοφώτιστη Ὀρθόδοξη χριστιανή δόθηκε τ’ ὄνομα Αἰκατερίνα.
Ὁ ἱερεύς, μετά τό πέρας τῆς Βαπτίσεως, θέλησε νά κοινωνήση τή νεοφώτιστη μέ τή Θεία Κοινωνία τῆς Μεγάλης Πέμπτης, πού φυλάσσεται στό Ἀρτοφόριο τῆς ἁγίας Τραπέζης.
Μόλις ἡ νεοφώτιστη ἔλαβε τή Θεία Κοινωνία στό στόμα της, τήν ἔφτυσε, ἀντιδρώντας, ὅπως εἶπε κατόπιν, στό φοβερό κάψιμο, τό ὁποῖο ἔνιωσε μέσα στό στόμα.
Ὅπως ἦταν φυσικό, προκλήθηκε μεγάλη ἀναστάτωσι καί ταραχή. Μέ τίς φωνές μεγάλωσε κι ὁ πανικός. Μάταια ὁ ἱερεύς ἔψαχνε νά βρῆ τό μεγάλο μαργαρίτη τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου. Νευρίασε κι ἔξαλλος ἀπ’ τό θυμό του ἐξαφανίσθηκε ἀπ’ τήν Ἐκκλησία.
Ταραγμένοι ὅπως ἦταν ὅλοι, ἔφυγαν καί πῆγαν στό σπίτι. Ἡ νεοφώτιστη κλείσθηκε στό δωμάτιό της συγχυσμένη καί πρός τό βράδυ ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Ὁ ὕπνος της ἦταν ταραγμένος καί γεμάτος ἐφιάλτες.
Σ᾽ αὐτή τήν παραζάλη (ἦταν περίπου δύο μετά τά μεσάνυκτα) ξύπνησε ξαφνικά κι εἶδε μπροστά της ἕνα τεράστιο μαῦρο πλάσμα, πού εἶχε μορφή ἀνθρώπου καί τράγου. Ἀπ’ τό στόμα του ἔβγαζε φλόγες, εἶχε δέ μιά τεράστια γλῶσσα, κόκκινα μάτια κι ἀπαίσια δόντια. Πάγωσε ἡ καημένη, φρικίασε κι ἄρχισε νά τρέμη ὁλόκληρη. Ἄκουσε τόν ἑαυτό της νά ρωτάη, ἐνῶ τά δόντια της κτυποῦσαν ἀπ’ τόν τρόμο:
—Ποιός εἶσαι; Τί θέλεις; Τί ζητᾶς ἀπό μένα;
—Ἐγώ εἶμαι αὐτός, πού βάζω τούς χριστιανούς ν’ ἀρνοῦνται τό Χριστό ὡς Θεό, νά Τόν προδίδουν καί νά Τόν βρίζουν!!! Ἐγώ μπαίνω στίς καρδιές τους! Χώ, χώ, χώ...
Κι ἄρχισε νά γελάη...
—Εἶμαι ὁ ἴδιος, πού κυρίευσα καί τήν καρδιά τοῦ παπᾶ. Εἶναι δικός μου. Εἶμαι ὁ ἴδιος πού ἔβαλα κι ἐσένα νά σκανδαλισθῆς καί νά φτύσης! Εἶσαι δική μου!!! Ἦρθα νά σέ πάρω!!!
Κι ἀγριεμένος ὅπως ἦταν καί φοβερός (ὅλα αὐτά ἔγιναν σάν ἀστραπή) ὅρμησε πάνω της, κι ἐκείνη, τήν ἴδια στιγμή ἄρχισε νά φωνάζη ἐντελῶς αὐθόρμητα:
—Χριστέ μου, σῶσε με! Σέ πιστεύω!
Καί μέ τό “Σέ πιστεύω” ἔσκασε αὐτός μέ τρομερή βοή κι ἄφησε πίσω του μιά φοβερή ἀπαίσια βρώμα.
Ἐν τῷ μεταξύ ἡ νεοφώτιστη τινάχθηκε πάνω, φωνάζοντας καί ξαναφωνάζοντας πάλι:
—Χριστέ μου! Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω!...
Πόσες φορές τό εἶπε, δέν ἤξερε.
Ὅπως καταλαβαίνετε, ξεσηκώθηκαν ὅλοι μέσ’ στό σπίτι, τρομαγμένοι, μπῆκαν μέσα στό δωμάτιό της, αἰσθάνθηκαν ὅλοι αὐτή τή φοβερή δυσοσμία κι ἄνοιξαν τά παράθυρα γιά ν’ ἀερισθῆ τό δωμάτιο.
—Θέλω νά μέ πᾶτε στόν παπᾶ πού μέ βάπτισε, τώρα ἀμέσως!
Καί διηγήθηκε τό περιστατικό.
—Βρέ κορίτσι μου, τῆς λένε, τώρα εἶναι νύκτα. Τέτοια ὥρα θά πᾶμε; Ἄσε νά ξημερώση καί πᾶμε.
Ἡ νεοφώτιστη Αἰκατερίνα πέρασε ἔτσι τή νύκτα της μέχρι τό πρωΐ, συνεχῶς προσευχομένη καί κλαίουσα. Ἔκλαιγε συνεχῶς. Τό πρωΐ πῆρε τή νεοφώτιστη ὁ σύζυγός της καί πῆγαν μαζί στήν Ἐκκλησία, γιά νά συναντήσουν τόν ἱερέα πού τήν εἶχε βαπτίσει. Εὐτυχῶς, ὅμως, πού δέν ἦταν ἐκεῖ. Ἦταν, ὅμως, κάποιος ἄλλος ἱερεύς, φημισμένος γιά τήν ἀρετή του, συνεφημέριος τοῦ πρώτου, καί διηγήθηκε σ᾽ αὐτόν τί ἀκριβῶς συνέβη.
Ἀμέσως ὁ εὐσεβής ἐκεῖνος ἱερεύς τήν πῆρε ἰδιαιτέρως καί ἐπί τρεῖς ὧρες τήν κατηχοῦσε, τή συμβούλευε καί τή μύησε σωστά στά δόγματα καί στίς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔφυγε εἰρηνική κι ἀναπαυμένη.
Τό ἀπόγευμα, ὅπως τή συμβούλευσε ὁ θεοσεβής ἐκεῖνος κληρικός, πῆγε στό Ναό, βρῆκε τόν παππούλη πού τήν εἶχε βαπτίσει, ἔπεσε στά πόδια του, ζήτησε συγγνώμη καί διηγήθηκε τ’ ὅραμά της. Ἔπρεπε νά τοῦ τά διηγηθῆ ὅλα, γιά νά λάβη κι ἐκεῖνος τά δικά του μέτρα. Τί ἔγινε στήν καρδιά ἐκείνου τοῦ ἱερέως δέν γνωρίζουμε. Θεός οἶδε.
Τήν Κυριακή κοινώνησε, ἀφοῦ λειτουργήθηκε ἀπ’ τό πρωΐ στόν Ὄρθρο. Πανηγύρι στήν καρδιά της, φωτοχυσία στό Ναό, φωτοπλημμύρα στίς αἰσθήσεις της καί σ᾽ ὅλο της τό εἶναι, μέσα κι ἔξω. Ἔτσι ἔζησε τί θά πῆ Ὀρθοδοξία, τί θά πῆ Ἐκκλησία, τί θά πῆ ἀληθινή ΠΙΣΤΙ, ἀληθινός Θεός. Ἡ ἀλήθεια σ᾽ ὅλη της τήν ἔκτασι, ἡ χαρά, ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς, ἡ μακαριότητα, ἡ εὐφροσύνη, τό ἀγαλλίαμα τῆς καρδιᾶς καί πολλές ἄλλες ἀπερίγραπτες καταστάσεις συνέβησαν μέσα της, τίς ὁποῖες ἔζησε μέ πνευματική αἴσθησι.
Κατάλαβε, λοιπόν, πολύ καλά κι ἔκανε μέσα της ἕνα διαχωρισμό. Ἄλλο παπᾶς μέ τά ἐλαττώματά του κι ἄλλο πίστι ἀληθινή. Ἄλλο παπᾶς κι ἄλλο θεία Χάρι, πού εἶναι ἀποταμιευμένη στήν Ἐκκλησία καί χορηγεῖται διά τῶν Μυστηρίων. Ὁ ἱερεύς εἶναι οἰκονόμος —καί μόνο οἰκονόμος— αὐτῆς τῆς θείας Χάριτος, ἀλλά μπορεῖ νά εἶναι, ὅμως, κι ὁ καλός ποιμένας, πού νοιάζεται γιά τή σωτηρία τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἱστορία ἀπό μόνη της μᾶς λέει καί μᾶς διδάσκει πολλά.
Ὕστερα ἀπό δυό χρόνια καί μ’ ἕνα κοριτσάκι τό ὁποῖο τούς χάρισε ὁ Θεός, μετετέθη ὁ σύζυγος στήν Ἀθήνα καί μέ τή συμβουλή τοῦ πνευματικοῦ ἦρθαν σέ μένα τόν ταλαίπωρο. Ζήτησα τήν ἄδεια καί σεβόμενος τήν ἀνωνυμία τους, ἀναφέρομαι πότε πότε στήν ἱστορία τῆς Αἰκατερίνης πρός ὠφέλεια».
Πηγή:
Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη τοῦ Θεοῦ - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ.Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
ΠΗΓΗ 2:
https://workersectingreece.wordpress.co ... ikatixisi/
ORTHODOXY IS LOVE - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ
Ἀναφέρει ὁ καλός Κληρικός π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος από τόν Πειραιά:
«Τό γεγονός τό ὁποῖο ἀναφέρουμε συνέβη τό 1991.
Μιά Γερμανίδα προτεστάντισσα εἶχε παντρευθῆ στή Γερμανία μ’ ἕνα Ἕλληνα Ὀρθόδοξο χριστιανό. Ἦρθε στήν Ἑλλάδα ἕνα καλοκαίρι μαζί μέ τό σύζυγό της. Ἐκεῖ δέχθηκε ἀφόρητη πίεσι ἀπ’ τά πεθερικά της, γιά νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξη. Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα τήν ἔφεραν σέ κάποιο ἱερέα ἑνός Ναοῦ καί τῆς ἔγινε μιά πολύ πρόχειρη καί σύντομη κατήχησι. Κατήχησι τοῦ ἑνός τετάρτου!
Τήν ἑπομένη τήν ἔσυραν κυριολεκτικά καί τή βάπτισαν διά τῆς βίας. Τό Μυστήριο τελέσθηκε ἀπ’ τόν ἴδιο ἱερέα πού τήν προηγουμένη μέρα ἔκανε τήν κατήχησι. Στή νεοφώτιστη Ὀρθόδοξη χριστιανή δόθηκε τ’ ὄνομα Αἰκατερίνα.
Ὁ ἱερεύς, μετά τό πέρας τῆς Βαπτίσεως, θέλησε νά κοινωνήση τή νεοφώτιστη μέ τή Θεία Κοινωνία τῆς Μεγάλης Πέμπτης, πού φυλάσσεται στό Ἀρτοφόριο τῆς ἁγίας Τραπέζης.
Μόλις ἡ νεοφώτιστη ἔλαβε τή Θεία Κοινωνία στό στόμα της, τήν ἔφτυσε, ἀντιδρώντας, ὅπως εἶπε κατόπιν, στό φοβερό κάψιμο, τό ὁποῖο ἔνιωσε μέσα στό στόμα.
Ὅπως ἦταν φυσικό, προκλήθηκε μεγάλη ἀναστάτωσι καί ταραχή. Μέ τίς φωνές μεγάλωσε κι ὁ πανικός. Μάταια ὁ ἱερεύς ἔψαχνε νά βρῆ τό μεγάλο μαργαρίτη τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου. Νευρίασε κι ἔξαλλος ἀπ’ τό θυμό του ἐξαφανίσθηκε ἀπ’ τήν Ἐκκλησία.
Ταραγμένοι ὅπως ἦταν ὅλοι, ἔφυγαν καί πῆγαν στό σπίτι. Ἡ νεοφώτιστη κλείσθηκε στό δωμάτιό της συγχυσμένη καί πρός τό βράδυ ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Ὁ ὕπνος της ἦταν ταραγμένος καί γεμάτος ἐφιάλτες.
Σ᾽ αὐτή τήν παραζάλη (ἦταν περίπου δύο μετά τά μεσάνυκτα) ξύπνησε ξαφνικά κι εἶδε μπροστά της ἕνα τεράστιο μαῦρο πλάσμα, πού εἶχε μορφή ἀνθρώπου καί τράγου. Ἀπ’ τό στόμα του ἔβγαζε φλόγες, εἶχε δέ μιά τεράστια γλῶσσα, κόκκινα μάτια κι ἀπαίσια δόντια. Πάγωσε ἡ καημένη, φρικίασε κι ἄρχισε νά τρέμη ὁλόκληρη. Ἄκουσε τόν ἑαυτό της νά ρωτάη, ἐνῶ τά δόντια της κτυποῦσαν ἀπ’ τόν τρόμο:
—Ποιός εἶσαι; Τί θέλεις; Τί ζητᾶς ἀπό μένα;
—Ἐγώ εἶμαι αὐτός, πού βάζω τούς χριστιανούς ν’ ἀρνοῦνται τό Χριστό ὡς Θεό, νά Τόν προδίδουν καί νά Τόν βρίζουν!!! Ἐγώ μπαίνω στίς καρδιές τους! Χώ, χώ, χώ...
Κι ἄρχισε νά γελάη...
—Εἶμαι ὁ ἴδιος, πού κυρίευσα καί τήν καρδιά τοῦ παπᾶ. Εἶναι δικός μου. Εἶμαι ὁ ἴδιος πού ἔβαλα κι ἐσένα νά σκανδαλισθῆς καί νά φτύσης! Εἶσαι δική μου!!! Ἦρθα νά σέ πάρω!!!
Κι ἀγριεμένος ὅπως ἦταν καί φοβερός (ὅλα αὐτά ἔγιναν σάν ἀστραπή) ὅρμησε πάνω της, κι ἐκείνη, τήν ἴδια στιγμή ἄρχισε νά φωνάζη ἐντελῶς αὐθόρμητα:
—Χριστέ μου, σῶσε με! Σέ πιστεύω!
Καί μέ τό “Σέ πιστεύω” ἔσκασε αὐτός μέ τρομερή βοή κι ἄφησε πίσω του μιά φοβερή ἀπαίσια βρώμα.
Ἐν τῷ μεταξύ ἡ νεοφώτιστη τινάχθηκε πάνω, φωνάζοντας καί ξαναφωνάζοντας πάλι:
—Χριστέ μου! Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω!...
Πόσες φορές τό εἶπε, δέν ἤξερε.
Ὅπως καταλαβαίνετε, ξεσηκώθηκαν ὅλοι μέσ’ στό σπίτι, τρομαγμένοι, μπῆκαν μέσα στό δωμάτιό της, αἰσθάνθηκαν ὅλοι αὐτή τή φοβερή δυσοσμία κι ἄνοιξαν τά παράθυρα γιά ν’ ἀερισθῆ τό δωμάτιο.
—Θέλω νά μέ πᾶτε στόν παπᾶ πού μέ βάπτισε, τώρα ἀμέσως!
Καί διηγήθηκε τό περιστατικό.
—Βρέ κορίτσι μου, τῆς λένε, τώρα εἶναι νύκτα. Τέτοια ὥρα θά πᾶμε; Ἄσε νά ξημερώση καί πᾶμε.
Ἡ νεοφώτιστη Αἰκατερίνα πέρασε ἔτσι τή νύκτα της μέχρι τό πρωΐ, συνεχῶς προσευχομένη καί κλαίουσα. Ἔκλαιγε συνεχῶς. Τό πρωΐ πῆρε τή νεοφώτιστη ὁ σύζυγός της καί πῆγαν μαζί στήν Ἐκκλησία, γιά νά συναντήσουν τόν ἱερέα πού τήν εἶχε βαπτίσει. Εὐτυχῶς, ὅμως, πού δέν ἦταν ἐκεῖ. Ἦταν, ὅμως, κάποιος ἄλλος ἱερεύς, φημισμένος γιά τήν ἀρετή του, συνεφημέριος τοῦ πρώτου, καί διηγήθηκε σ᾽ αὐτόν τί ἀκριβῶς συνέβη.
Ἀμέσως ὁ εὐσεβής ἐκεῖνος ἱερεύς τήν πῆρε ἰδιαιτέρως καί ἐπί τρεῖς ὧρες τήν κατηχοῦσε, τή συμβούλευε καί τή μύησε σωστά στά δόγματα καί στίς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔφυγε εἰρηνική κι ἀναπαυμένη.
Τό ἀπόγευμα, ὅπως τή συμβούλευσε ὁ θεοσεβής ἐκεῖνος κληρικός, πῆγε στό Ναό, βρῆκε τόν παππούλη πού τήν εἶχε βαπτίσει, ἔπεσε στά πόδια του, ζήτησε συγγνώμη καί διηγήθηκε τ’ ὅραμά της. Ἔπρεπε νά τοῦ τά διηγηθῆ ὅλα, γιά νά λάβη κι ἐκεῖνος τά δικά του μέτρα. Τί ἔγινε στήν καρδιά ἐκείνου τοῦ ἱερέως δέν γνωρίζουμε. Θεός οἶδε.
Τήν Κυριακή κοινώνησε, ἀφοῦ λειτουργήθηκε ἀπ’ τό πρωΐ στόν Ὄρθρο. Πανηγύρι στήν καρδιά της, φωτοχυσία στό Ναό, φωτοπλημμύρα στίς αἰσθήσεις της καί σ᾽ ὅλο της τό εἶναι, μέσα κι ἔξω. Ἔτσι ἔζησε τί θά πῆ Ὀρθοδοξία, τί θά πῆ Ἐκκλησία, τί θά πῆ ἀληθινή ΠΙΣΤΙ, ἀληθινός Θεός. Ἡ ἀλήθεια σ᾽ ὅλη της τήν ἔκτασι, ἡ χαρά, ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς, ἡ μακαριότητα, ἡ εὐφροσύνη, τό ἀγαλλίαμα τῆς καρδιᾶς καί πολλές ἄλλες ἀπερίγραπτες καταστάσεις συνέβησαν μέσα της, τίς ὁποῖες ἔζησε μέ πνευματική αἴσθησι.
Κατάλαβε, λοιπόν, πολύ καλά κι ἔκανε μέσα της ἕνα διαχωρισμό. Ἄλλο παπᾶς μέ τά ἐλαττώματά του κι ἄλλο πίστι ἀληθινή. Ἄλλο παπᾶς κι ἄλλο θεία Χάρι, πού εἶναι ἀποταμιευμένη στήν Ἐκκλησία καί χορηγεῖται διά τῶν Μυστηρίων. Ὁ ἱερεύς εἶναι οἰκονόμος —καί μόνο οἰκονόμος— αὐτῆς τῆς θείας Χάριτος, ἀλλά μπορεῖ νά εἶναι, ὅμως, κι ὁ καλός ποιμένας, πού νοιάζεται γιά τή σωτηρία τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἱστορία ἀπό μόνη της μᾶς λέει καί μᾶς διδάσκει πολλά.
Ὕστερα ἀπό δυό χρόνια καί μ’ ἕνα κοριτσάκι τό ὁποῖο τούς χάρισε ὁ Θεός, μετετέθη ὁ σύζυγος στήν Ἀθήνα καί μέ τή συμβουλή τοῦ πνευματικοῦ ἦρθαν σέ μένα τόν ταλαίπωρο. Ζήτησα τήν ἄδεια καί σεβόμενος τήν ἀνωνυμία τους, ἀναφέρομαι πότε πότε στήν ἱστορία τῆς Αἰκατερίνης πρός ὠφέλεια».
Πηγή:
Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη τοῦ Θεοῦ - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ.Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
ΠΗΓΗ 2:
https://workersectingreece.wordpress.co ... ikatixisi/
Άβελ-Τάσος Γκιουζέλης – Γράμμα προς τους Προτεστάντες
Άβελ-Τάσος Γκιουζέλης – Γράμμα προς τους “Εργάτες” της μικρής Προτεσταντικής ομολογίας “Εκκλησία χωρίς Όνομα” & πρός όλες τις Προτεσταντικές ομολογίες: Η διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα από την Αγία Γραφή
Τι είναι Ορθοδοξία;
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
[*ΣΕ ΑΓΚΥΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ Π. ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ “ΕΡΓΑΤΕΣ” & ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ]
ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ-ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓ. ΓΡΑΦΗ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΝΤΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΧΩΡΙΑ – ΟΠΩΣ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟΥΣ 3 ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΨΑΛΜΟ 90 [91], 11-12 ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ & Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤ 6, 16: ΜΘ 4, 5-7
ΑΙΩΝΙΟΣ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΟΧΙ ΝΕΑ ΙΔΡΥΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: ΜΘ 16, 18· ΙΟΥΔΑ 3· ΜΘ 28, 20
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΕΠΙΣΗΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΠΟΥ ΗΛΘΕ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ-ΤΟ ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ 33 Μ.Χ. Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ & ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΡΥΣΕΙΣ ΝΕΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΟΠΩΣ ΤΩΝ «ΕΡΓΑΤΩΝ» ΤΟ 1897 & ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 30.000 ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1517 ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.
«ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ»(ΛΟΥΚ 12, 32)
ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΜΝΙΟ.
ΕΝΝΟΕΙ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΙΣΤΟΥΣ.
ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΗΣΗ ΠΟΙΜΝΙΟΥ: ΜΘ 28, 19· ΠΡΞ 2, 41· ΠΡΞ 4, 4· ΠΡΞ 5, 14· ΠΡΞ 6, 7· ΠΡΞ 11, 21· ΠΡΞ 12, 24· ΠΡΞ 16, 5· ΠΡΞ 17, 14· ΠΡΞ 19, 20· ΠΡΞ 19, 26
ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ: Β΄ ΘΕΣ 2, 15· Α΄ ΚΟΡ 11, 2· ΙΩ 20, 30· Β΄ ΘΕΣ 3, 6· ΦΙΛΙΠ 4, 9
ΤΑ 3 ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ Ι. ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΟΙ «ΕΡΓΑΤΕΣ» & ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΑΝ:
ΕΝΤΟΛΗ ΠΛΥΣΙΜΟ ΠΟΔΙΩΝ: ΙΩ 13, 14-15· Α΄ ΤΙΜ 5, 10
ΤΑΓΜΑ ΧΗΡΩΝ: Α΄ ΤΙΜ 5, 9-16
ΚΑΛΛΥΜΑ ΚΕΦΑΛΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: Α΄ ΚΟΡ 11, 1-16
ΟΡΘΟ ΔΟΓΜΑ – ΟΧΙ ΑΝΕΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ: ΠΡΞ 16, 4 (ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ (ΠΑΤΗΡ, ΥΙΟΣ & ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑ= 1 ΘΕΟΣ – 3 ΠΡΟΣΩΠΑ): ΜΘ 28, 19
ΧΡΙΣΤΟΣ=ΘΕΟΣ (ΙΣΟΣ ΜΕ ΠΑΤΕΡΑ – ΟΧΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ): ΙΩ 1,1· Α΄ ΤΙΜ 3, 16· ΚΟΛ 2, 9· ΙΩ 20, 28· ΙΩ 1, 14· ΙΩ 3, 13· ΦΙΛΙΠ 2, 5-7· ΡΩΜ 9, 5· Β΄ ΠΕΤΡ 1, 1· ΙΩ 5 18· ΙΩ 10, 21-33
ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ=ΘΕΟΣ-ΠΡΟΣΩΠΟ (ΟΧΙ ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΔΥΝΑΜΗ): Β΄ ΚΟΡ 3, 17-18· ΠΡΞ 5, 3-4· ΜΘ 28, 19· ΙΩ 16, 13 ΚΛΠ. ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ & ΘΕΟΣ
ΛΑΤΡΕΙΑ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ & ΣΤΟ ΝΑΟ & ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ: ΠΡΞ 3, 1· ΠΡΞ 5, 42
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: ΡΩΜ 15, 16· ΠΡΞ 13, 1-2· ΕΒΡ 8, 6
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ=ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ=ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΕΚΝΑ: Α΄ ΚΟΡ 4, 14-15· Α΄ ΙΩ 3, 18
ΟΧΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ («ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ») – ΟΧΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ: Α΄ ΚΟΡ 14, 34· Α΄ ΚΟΡ 14, 35· Α΄ ΤΙΜ 2, 12
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΥΠΕΡ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ-ΝΕΚΡΩΝ / ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ: ΝΕΕΜΙΑ 9, 2· Β΄ ΤΙΜ 1, 18
ΝΗΣΤΕΙΑ: ΜΘ 9, 14-15· ΠΡΞ 14, 23· ΠΡΞ 13, 2-3· Α΄ ΚΟΡ 7, 5· ΝΕΕΜΙΑΣ 1, 4· ΙΩΝΑ 3, 5· ΖΑΧ 7, 5· ΖΑΧ 8, 19
ΣΤΡΑΤΟΣ – ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΑΠΟ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΡΩΜ 13, 4· ΡΩΜ 13, 1-7
ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ – ΤΑΜΕΙΟ ΑΓΑΠΗΣ – ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ: Α΄ ΚΟΡ 16, 1-2· ΙΩ 12, 6· ΙΩ 13, 29· ΛΟΥΚ 21, 1· ΜΑΡΚ 12, 41· ΜΑΤΘ 5, 20 & ΛΟΥΚ 18, 12
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ: ΜΘ 18, 10
ΜΘ 18, 10: «ΚΟΙΤΑΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΔΙΑΠΑΝΤΟΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ».
ΘΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ – ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ: Α΄ ΤΙΜ 5, 9-12 (ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΘΕΙΑΣ ΑΦΙΕΡΩΣΗΣ ΧΗΡΩΝ)· ΜΘ 18, 20
ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ=ΣΩΜΑ & ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ (ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΑ): ΜΘ 26, 26-28· ΙΩ 6, 53· ΙΩ 6, 56· Α΄ ΚΟΡ 10, 15-16
Ι. ΕΥΧΕΛΑΙΟ (ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΜΕ ΕΠΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΟΥ): ΜΑΡΚ 6, 13· ΙΑΚ 5, 13-15
ΧΡΙΣΜΑ (ΕΠΑΛΗΨΗ ΜΕ ΕΛΑΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ): ΠΡΞ 8, 17· Β΄ ΚΟΡ 1, 21· Α΄ ΙΩ 2, 20· Α΄ ΙΩ 2, 27
ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: ΜΘ 19, 14· ΠΡΞ 2, 38-39· ΠΡΞ 16, 15· ΠΡΞ 16, 33· Α΄ ΚΟΡ 1, 16· ΚΟΛ 2, 11-12
Θ. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: ΙΩ 20, 23· ΜΘ 18, 18· ΠΡΞ 19, 18
ΙΕΡΩΣΥΝΗ: Α΄ ΤΙΜ 4, 14· Α΄ ΤΙΜ 5, 22· Β΄ ΤΙΜ 1, 6
ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΑΠΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΑΑΡΩΝ (Π. ΔΙΑΘΗΚΗΣ) ΣΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ (Κ. ΔΙΑΘΗΚΗΣ): ΕΒΡ 7, 11 & 17· ΕΒΡ 7, 11-17
ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ & ΙΕΡΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΡΩΜ 15, 16· ΦΙΛΙΠ 2, 25· ΠΡΞ 13, 1-2
3 ΒΑΘΜΟΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ:
ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ: ΠΡΞ 20, 28· ΤΙΤ 1, 7
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ: ΠΡΞ 20, 17· Α΄ ΠΕΤΡ 5, 1
ΔΙΑΚΟΝΟΙ: ΦΙΛΙΠ 1, 1· Α΄ ΤΙΜ 3, 8
ΟΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ (ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ) – ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ – ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΣΤΗ ΓΗ:
ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΩΫΣΗ: ΙΟΥΔΑ 9· ΔΕΥΤ 34, 5-8· ΑΡΙΘΜ 27, 12-13· ΔΕΥΤ 31, 16· ΔΕΥΤ 31, 27· ΔΕΥΤ 31, 29· ΔΕΥΤ 32, 48-51· ΔΕΥΤ 33, 1· Ι. ΝΑΥΗ 1, 2
ΕΜΦΑΝΙΣΗ & ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΩΫΣΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΩΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ: ΛΟΥΚ 9, 30
ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ Ο ΜΩΫΣΗΣ & Ο ΣΑΜΟΥΗΛ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ: ΙΕΡΕΜ 15, 1
Ο ΜΩΫΣΗΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΤΟ 14ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ, Ο ΣΑΜΟΥΗΛ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΤΟΝ 11ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ & Ο ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΤΟΝ 6ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ.
ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ & ΑΓΓΕΛΩΝ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ:
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ: ΑΠΟΚ 3, 9
Ο ΙΑΚΩΒ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙ ΤΟΝ ΗΣΑΥ: ΓΕΝ 33, 3-7
ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΝ: ΓΕΝ 42, 6· ΓΕΝ 43, 25· ΓΕΝ 43, 27· ΓΕΝ 47, 31· ΓΕΝ 48, 12
ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: ΡΟΥΘ 2, 10· Α΄ ΒΑΣ [Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ] 20, 41· 24, 9· 25, 23· 25, 41· Β΄ ΒΑΣ [Β΄ ΣΑΜΟΥΗΛ] 14, 4· 14, 22· 18, 21· 18, 28 ΚΛΠ.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟ: Ι. ΝΑΥΗ 5, 14 (Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ)· ΑΡΙΘΜ 22, 31 (Ο ΒΑΛΑΑΜ)
ΤΙΜΗ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΓΙΩΝ: ΕΒΡ 11, 4· ΕΒΡ 13, 7· ΕΒΡ 11, 32-40· ΕΒΡ 12, 1· ΠΑΡΟΙΜ 10, 7
ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΝ – ΛΕΙΨΑΝΟ ΠΡΟΦ. ΕΛΙΣΑΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ ΝΕΚΡΟ: Δ΄ ΒΑΣ 13, 21 [Β΄ ΒΑΣ 13, 21]
ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΑΓΙΩΝ:
ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΖΩΝΤΩΝ ΑΓΙΩΝ: ΠΡΞ 8, 24· ΦΙΛΙΠ 1, 4
ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΓΙΩΝ: ΙΕΡΕΜ 15, 1
«ΕΙΣ ΓΑΡ ΘΕΟΣ, ΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΙΤΗΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΗΣΟΥΣ»(Α΄ ΤΙΜ 2, 5)
ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΟΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΓΙΩΝ.
ΑΝ ΤΟ Α΄ ΤΙΜ 2, 5 ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΤΙΣ ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΤΟΤΕ ΟΥΤΕ ΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΕΣΙΤΕΥΣΟΥΝ, ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ ΜΙΛΑΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ & ΖΩΝΤΩΝ & ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ – ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ
ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ ΕΝΝΟΕΙ ΟΤΙ ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΟΥ-ΠΑΤΕΡΑ & ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΜΕΣΙΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ-ΧΡΙΣΤΟΣ.
ΜΕΤΑΞΥ ΥΙΟΥ-ΧΡΙΣΤΟΥ & ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ & ΑΛΛΟΙ ΜΕΣΙΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: ΖΩΝΤΕΣ (ΠΡΞ 8, 24· ΦΙΛΙΠ 1, 4) & ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ (ΙΕΡΕΜ 15, 1)
Ι. ΕΙΚΟΝΕΣ:
ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ & ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ: ΕΒΡ 9, 5· ΕΞ 25, 17-21
ΑΓΓΕΛΟΙ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΣΕ ΥΦΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ: ΕΞ 26, 31
ΣΚΙΑ ΠΕΤΡΟΥ: ΠΡΞ 5, 15
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΑΓΙΩΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΝ:
ΣΟΥΔΑΡΙΑ ΠΑΥΛΟΥ: ΠΡΞ 19, 12
ΣΚΙΑ ΠΕΤΡΟΥ: ΠΡΞ 5, 15
ΙΜΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΛΟΥΚ 8, 44-46
ΕΛΑΙΟ/ΛΑΔΙ: ΙΑΚ 5, 14· ΜΑΡΚ 6, 14
ΡΑΒΔΟΣ ΜΩΫΣΗ: ΕΞ 14, 21&27
ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: ΓΑΛ 6, 14· ΚΟΛ 1, 20
ΑΓΙΑΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΘΥΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΠΡΞ 7, 33· ΕΞ 3, 5· Ι. ΝΑΥΗ 5, 15
ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΟΦΙΣ=ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ: ΙΩ 3, 14· ΑΡΙΘΜ 21, 8-9
ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ: Ψ 98 [99], 5· Ψ 131 [132], 7
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΚΟΥΕΙ & ΜΙΛΑΕΙ:
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
& ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΓΕΙΟ (Γ΄ ΒΑΣ [Α΄ ΒΑΣ] 13, 1-5) & ΤΟ ΕΠΟΥΡΑΝΙΟ (ΑΠΟΚ 9, 13· ΑΠΟΚ 16, 7) ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ.
ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ:
ΑΚΟΥΕΙ: Γ΄ ΒΑΣ [Α΄ ΒΑΣ] 13, 1-5
ΜΙΛΑΕΙ: ΑΠΟΚ 9, 13· ΑΠΟΚ 16, 7
ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΑΦΟΥ ΑΚΟΥΕΙ & ΜΙΛΑΕΙ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΦΟΥ ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ: ΑΠΟΚ 9, 13
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΑΦΟΥ ΔΟΞΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΘΕΟ: ΑΠΟΚ 16, 7
ΤΙΜΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ-ΘΕΟΤΟΚΟΥ: ΛΟΥΚ 1, 48· ΛΟΥΚ 1, 42· ΛΟΥΚ 11, 27· ΛΟΥΚ 1, 28· ΛΟΥΚ 1, 43
ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ: ΙΕΖΕΚΙΗΛ 44, 2
ΠΑΙΔΙΑ ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ-ΟΧΙ ΑΠΟ ΠΑΝΑΓΙΑ:
ΕΤΕΡΟΘΑΛΗ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ: «ΙΟΥΔΑΣ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΟΥΛΟΣ, ΑΔΕΛΦΟΣ ΔΕ ΙΑΚΩΒΟΥ»(ΙΟΥΔΑ 1)
ΣΤΟ ΙΟΥΔΑ 1, Ο ΙΟΥΔΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ. ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑ ΕΛΕΓΕ “ΔΟΥΛΟΣ & ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ” & ΟΧΙ «ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ».
«ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ»(ΜΘ 1, 25):
ΤΟ «ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ»(ΜΘ 1, 25) ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΤ’ ΑΝΑΓΚΗ, ΟΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΛΛΟ Η΄ ΑΛΛΑ ΤΕΚΝΑ.
«ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ» ΛΕΓΕΤΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΝΩΜΕΝΟΣ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ Η΄ ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΕΚΝΑ: ΕΞ 13, 2· ΕΞ 13, 12-13· ΕΞ 34, 19
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΣ, Η ΛΕΞΙ «ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ» ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ «ΕΚΛΕΚΤΟΣ»: ΕΞ 4, 22· Ψ 88 [89], 28· ΕΒΡ 12, 23
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΕΓΕΤΕ «ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ» ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΩΣ ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΣ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΚΟΛ 1, 15· ΕΒΡ 1, 6
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ» ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-ΠΑΤΕΡΑ, ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΑΝΟΥΜΕ, ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ-ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΤΟΚΟ ΥΙΟ. ΔΙΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΙΟΣ «ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ»: ΙΩ 1, 14· ΙΩ 1, 18· ΙΩ 3, 16· ΙΩ 3, 18· Α΄ ΙΩ 4, 9
Η Κ. ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ «ΑΔΕΛΦΟΥΣ» ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ. ΟΙ «ΑΔΕΛΦΟΙ» ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΕΡΟΘΑΛΗΣ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ.
«ΤΙ ΕΜΟΙ ΚΑΙ ΣΟΙ ΓΥΝΑΙ;»(ΙΩ 2, 4) – ΟΧΙ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΛΛΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΕΠΟΧΗΣ:
4Η ΕΝΤΟΛΗ: «ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ»: ΕΞ 20, 12
ΤΗΝ 4Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΕ & Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ (ΜΘ 15, 5) & ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ (ΕΦ 6, 2)]
ΧΡΙΣΤΟΣ=ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ: ΙΩ 2, 46· Α΄ ΠΕΤΡ 2, 22 (ΑΡΑ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ 4Η ΕΝΤΟΛΗ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ)
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ «ΓΥΝΑΙ» ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ & ΑΛΛΟΥ ΟΧΙ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΑ: ΙΩ 19, 26 (ΘΕΟΤΟΚΟ ΑΠΟ ΣΤΑΥΡΟ)· ΜΘ 15, 28 (ΧΑΝΑΝΑΙΑ)· ΙΩ 20, 13-15 (ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ)· ΙΩ 8, 10 (ΜΟΙΧΕΥΟΜΕΝΗ)· ΛΟΥΚ 19, 12 (ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ)· ΙΩ 4, 21 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ).
Ο ΙΗΣΟΥΣ & Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣΣΑ: ΙΩ 4, 5-42
ΣΤΟ ΕΔΑΦΙΟ ΑΥΤΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΝΑΟΙ.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΘΑ ΕΠΙΤΕΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ – ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ:
ΣΟΦ 2, 11: «ΘΑ ΕΛΘΗ ΕΠΕΙΤΑ ΚΑΙΡΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΠΡΟΣΚΗΝΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ»
ΜΑΛΑΧΙΑ 1, 11: «ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΩΝ ΗΛΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΔΥΣΜΩΝ ΘΑ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ΘΥΣΙΑ ΚΑΘΑΡΑ, ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕΓΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΤΟΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ»
ΟΙ «ΕΡΓΑΤΕΣ» & ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ-ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ 11 ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ 70΄ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 250 Π.Χ. & ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ & Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ:
Α΄ ΕΣΔΡΑΣ (ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ Β΄ ΕΣΔΡΑΣ)
ΤΩΒΙΤ
ΙΟΥΔΙΘ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΕΜΙΟΥ
Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
Β΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
Γ΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
Δ΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ
ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ
ΒΑΡΟΥΧ
Π.Χ.
ΤΟ ΕΒΡ 11, 35-36 ΕΙΝΑΙ ΑΠ’ ΤΟ Β΄ ΜΑΚ 6, 19-22
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΜΘ 4, 10 ΜΙΛΑΕΙ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ 70΄ ΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤ. 6, 13
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΑΠ’ ΤΑ 11 ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΙ «ΕΡΓΑΤΕΣ» & ΟΙ ΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ-ΑΙΡΕΣΕΙΣ:
ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟ ΜΑΡΙΑ, ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ «ΠΑΝΑΓΙΑ» ΟΠΩΣ & Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΛΕΑΖΑΡΟΣ ΣΤΟ Δ΄ ΜΑΚ 7, 4 ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΠΑΝΑΓΙΟΣ»:
«Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΕΛΕΑΖΑΡΟΣ»(Δ΄ ΜΑΚ 7, 4)
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΥΠΕΡ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ-ΝΕΚΡΩΝ / ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ: Β΄ ΜΑΚ 12, 40-45
ΤΙΜΗ & ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ: ΣΟΦ. ΣΕΙΡΑΧ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 44-50
ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ & ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ «ΠΑΤΕΡΕΣ» ΟΠΩΣ & ΣΤΟ Δ΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Ο ΕΛΕΑΖΑΡΟΣ & Ο ΑΑΡΩΝ:
«ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΛΕΑΖΑΡΟΥ»(Δ΄ ΜΑΚ 7, 1)
«Ο ΠΑΤΗΡ ΕΛΕΑΖΑΡΟΣ»(Δ΄ ΜΑΚ 7, 5)
«Ο ΠΑΤΗΡ ΑΑΡΩΝ»(Δ΄ ΜΑΚ 7, 11)
Η ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΕΡΓΑΤΩΝ», Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΠΩΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ», «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», «Η ΑΛΗΘΕΙΑ», «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΝΕΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ», «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», «ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», «ΦΙΛΟΙ & ΕΡΓΑΤΕΣ», «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ-ΔΥΟ», «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ JACK CARROLL», «ΑΝΩΝΥΜΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ» & ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 20 ΑΚΟΜΗ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ, ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΟ 1897 ΑΠ’ ΤΟΥΣ WILLIAM IRVINE, EDWARD COONEY & JACK CARROLL. ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΕΠΙΣΗΣ, ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟΙ & ΩΣ «ΚΟΥΝΙΤΕΣ»(COONEYITES), «ΙΡΒΙΝΙΤΕΣ»(IRVINITES) & «ΚΑΡΡΟΛΛΙΤΕΣ»(CARROLLITES), ΑΠ’ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ ΤΟΥΣ COONEY, IRVINE & CARROLL. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ «ΕΡΓΑΤΕΣ» ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΟ 1918 ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ «ΕΡΓΑΤΗ» ΙΩΑΝΝΗ ΜΙΧΕΛΕΤΟ & ΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΗ ΣΥΖΗΓΟ ΤΟΥ «ΕΡΓΑΤΡΙΑ» ANN.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΕΥΧΕΣ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ
ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,
ΑΒΕΛ-ΤΑΣΟΣ ΓΚΙΟΥΖΕΛΗΣ
gkiouz.abel@gmail.com.....
http://gkiouzelis.wordpress.com
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 21 και 0 επισκέπτες