Έτσι είπε ο καρδινάλιος Τζορτζ Πελ ο επικεφαλής των 5 εκατ. ρωμαιοκαθολικών της Αυστραλίας.
http://www.romfea.gr/index.php?option=c ... 2&Itemid=2
Έσπευσε όμως να προσθέσει: "όμως η ελπίδα για μία θαυματουργή ίασή του είναι «μακρινό όνειρο»". Δυστυχώς η έλλειψη θαυμάτων στους ρωμαιοκαθολικούς δείχνει την έλλειψη πίστης, αλλά και την απώλεια της Χάριτος, που προέρχεται από τις πολλές πλάνες αυτού του δόγματος. Το πιο τραγικό όμως είναι, ότι ο καρδινάλιος δεν επισημαίνει την ουσία της βοήθειας της προσευχής στους δοκιμαζόμενους από θανατηφόρες αρρώστιες ανθρώπους.
Η παρηγοριά και η ουσιαστική βοήθεια της προσευχής δεν βρίσκεται στην πιθανότητα να γίνει θαύμα, να θεραπευθεί ο ασθενής και να γλιτώσει από τον επερχόμενο σωματικό θάνατο, αλλά στο ότι η σημασία του θανάτου παύει να είναι τόσο σημαντική για τον άνθρωπο, που μπορεί με την προσευχή να πλησιάσει κοντά σ' Αυτόν, που είναι η ΖΩΗ.
Η θαυματουργική θεραπεία ενός ασθενούς και η αναβολή της αναχώρησής του απ' αυτή τη ζωή πράγματι είναι πολύ σημαντική, γιατί του δίνει περισσότερο χρόνο να ετοιμαστεί για τη στιγμή αυτή και σίγουρα δίνει στους οικείους του τη χαρά, ότι θα έχουν μαζί τους τον άνθρωπο, που αγαπούν, για αρκετό ακόμη χρόνο. Όμως είναι απείρως μεγαλύτερο θαύμα η σωτηρία της ψυχής ενός ανθρώπου, γι αυτό, αν η δοκιμασία τον οδηγήσει δια της προσευχής ν' αναζητήσει ξανά το δρόμο προς τον Ουρανό, τότε μπορεί να χάσει τελικά την επίγεια ζωή του, αλλά έχει τη δυνατότητα να κερδίσει μια θέση στην αιώνια ζωή κοντά σ' Αυτόν, που πάντα ακούει τις προσευχές μας.