Ρωμαιοκαθολικισμός

Ανάλυση θεμάτων που αφορούν τις αιρέσεις

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Zenon
Δημοσιεύσεις: 113
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:07 pm

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Zenon » Τρί Αύγ 28, 2012 9:36 am

«ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..»
Δευτέρα, 23 Ιούλιος 2012

Εικόνα

Του Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ.κ .Ιερεμία

Σύντομη ιστορία του Παπισμού

1.Το κήρυγμα, αδελφοί μου χριστιανοί, που ακούτε κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία,είναι μία ιερή διακονία. Οι άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν ότι πρέπει να κηρύττουμε τον λόγο του Θεού, για να μαθαίνουν οι χριστιανοί τα ωραία της πίστεώς τους και να μπορούν να αντικρούουν τους αιρετικούς.

Τούτη μάλιστα την εποχή που ζούμε, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη εποχή, οι αιρέσεις έχουν πληθυνθεί και οι αιρετικοί έχουν αποθρασυνθεί και θέλουν να μας επιβάλουν το ψέμα τους και να μας υποτάξουν. Γι᾿ αυτό και τα κηρύγματά μου θέλω να είναι κατά των αιρέσεων για στηριγμό της πίστης των χριστιανών του ποιμνίου μου.
2.Στο σημερινό μου κήρυγμα θέλω να σας πω λίγα και γενικά περί της ιστορίας του Παπισμού και παρακαλώ να τα προσέξετε. Στην αρχή, αδελφοί μου χριστιανοί, ήμασταν όλοι ενωμένοι. Στην Δύση και στην Ανατολή ήμασταν όλοι Ορθόδοξοι. Οι Πάπες της Δύσης ήταν Ορθόδοξοι. Όλοι ξέρουμε από την ιστορια της Εκκλησίας μας πόσο η παλαιά Ρώμη υποστήριξε τους αγώνες των αγίων Πατέρων και μάλιστα τους αγώνες του Μεγάλου Αθανασίου εναντίον των αιρέσεων. Καί η παλαιά Ρώμη είχε κοινωνία και ενότητα με την νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, και με όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία.

3.Αλλά στο προσκήνιο εμφανίστηκαν οι Φράγκοι. Ποιοί ήταν αυτοί; Αυτοί ήταν ένας λαός βάρβαρος και απολίτιστος με ισχυρό στρατό και δύναμη και με καταστρωμένο σχέδιο κυριαρχίας. Ήθελαν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη, ήθελαν να καταλάβουν τον Παπικό θρόνο και να ανασυστήσουν την Δυτική Αυτοκρατορία και έπειτα να εξοντώσουν την Ανατολική Αυτοκρατορία, την λεγόμενη Ρωμηοσύνη. Οι Φράγκοι αυτοί ήταν ειδωλολάτρες πρώτα και έπειτα έγιναν χριστιανοί. Όμως, παρά το ότι έγιναν χριστιανοί και παρίσταναν τον Ορθόδοξο, δεν εγκατέλειψαν τις φράγκικες ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες τους και ήθελαν να αναμίξουν την Ορθοδοξία με αυτές. Σαν Ορθόδοξοι που παριστάνονταν είχαν δική τους ιεραρχία και μάλιστα ήθελαν να καταλάβουν τον Παπικό θρόνο και να επιβληθοῦν στήν δυτική χριστιανοσύνη.

4.Γιά να δείτε, αδελφοί, αν αυτοί οι Φράγκοι είναι ή δεν είναι Ορθόδοξοι, σας λέγω το εξής: Το έτος 794 μ.Χ. η ιεραρχία τους κατεδίκασε την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο,αυτήν την Σύνοδο που θέσπισε να τιμούμε τα άγια εικονίσματα. Καί το έτος πάλι 809 μ.Χ. η ιεραρχία των Φράγκων πρόσθεσε το «Φιλιόκβε» στο «Πιστεύω», την αίρεση δηλαδή ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, όχι μόνο από τον Πατέρα,όπως μας το είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός (Ιωάν. 15,26). Τότε όλοι οι Ορθόδοξοι,και της ᾿Ανατολής και της Δύσεως, διαμαρτυρήθηκαν γι᾿ αυτό.

Μάλιστα ο τότε Ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης Λέων Γ΄, για αντίδραση και διαμαρτυρία, χάραξε σε δύο αργυρές πλάκες το Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς την προσθήκη του«Φιλιόκβε», και το τοποθέτησε στον ναό του Αγίου Πέτρου, «για φύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως», όπως έγραψε. Καί όχι μόνον αυτό, αλλά κατά την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο,το 879 μ.Χ. οι Ορθόδοξοι της Ανατολής, υπό την ηγεσία του αγίου Φωτίου, και οι Ορθόδοξοι της Δύσης, υπό την ηγεσία του Πάπα Ιωάννου του Η΄, καταδίκασαν την προσθήκη του«Φιλιόκβε» και αναθεμάτισαν τους Φράγκους, που τόλμησαν την προσθήκη αυτή.

Φαίνεται καθαρά τώρα ότι οι Φράγκοι είναι ετερόδοξοι και αιρετικοί. Ώστε: Στην Δύση και την Ανατολή από την μια μεριά έχουμε τους Ορθοδόξους και από την άλλη μεριά, στην Δύση, έχουμε τους αιρετικούς Φράγκους.

5.Την εποχή αυτή που μιλάμε οι Φράγκοι επίσκοποι έκαναν τρομερούς διωγμούς εναντίον των Ορθοδόξων επισκόπων, κατηγορώντας τους ότι έχουν πέσει σε λάθη και ότι δεν έχουν καλή θεολογία, ενώ η δική τους θεολογία, η φράγκικη, αυτή είναι η καλή και σωστή. Τελικά, χριστιανοί μου, για να μην τα πολυλέγω, το 1014 μ.Χ. οι Φράγκοι είχαν καταφέρει πιά να επιβληθούν στον Ορθόδοξο Παπικό Θρόνο της Δύσης και να κάνουν δικό τους ιταλόφραγκο Πάπα, τον Βενέδικτο Η΄.

Αυτός, σαν προερχόμενος από τους Φράγκους, έβαλε στο Σύμβολο της Πίστεως το «Φιλιόκβε» και έτσι, με την πράξη του αυτή, αποκόπηκε από τα ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής. Ο Πάπας της Δύσεως δεν είναι Ορθόδοξος, όπως οι προηγούμενοί του, αλλά είναι αιρετικός Φραγκόπαπας. Κόπηκε από την Εκκλησία και αυτός και όλη η ιεραρχία του και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσεως, οι ενωμένοι μαζί του. Πρόκειται για Σχίσμα, το οποίο έγινε οριστικό το 1054 μ.Χ., τότε που έχουμε και τα αναθέματα.

6.Από τα παραπάνω σύντομα που είπα, αδελφοί Χριστιανοί, φαίνεται πολύ καθαρά, πρώτον μεν, ότι οι σημερινοί Ρωμαιοκαθολικοί, όπως τους λέγουν, δεν είναι οι ίδιοι με τους παλαιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς της Δύσης. Εκείνοι ήταν πραγματικά Ορθόδοξοι, αλλά τούτοι οι σημερινοί είναι κακόδοξοι, είναι αιρετικοί.

Είναι Φράγκοι, γιατί Φράγκος Πάπας τους κυριάρχησε και τους νόθευσε το «Πιστεύω». Καί αυτοί το δέχτηκαν και το δέχονται ακόμη. Καί εμείς τους λέμε και τους παρακαλάμε να διώξουν τις φράγκικες αιρέσεις και να ενωθούμε πάλι ως Ορθόδοξοι, αλλά αυτοί μέχρι τώρα καμμιά μετάνοια. Καί όχι μόνο δεν μετανοούν οι Φράγκοι Πάπες, αλλά είναι θρασείς και κάνουν βήματα προς εμάς, επιδιώκοντες να κάνουν και εμάς να φραγκέψουμε, να δεχθούμε δηλαδή και εμείς τις πλάνες τους. Αυτό για εκείνους σημαίνει «ένωση».

Το άλλο που φαίνεται από τα όσα σας είπα παραπάνω είναι ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν αποτελούν Εκκλησία. Η Εκκλησία, αδελφοί μου, είναι ΜΙΑ, όπως μία είναι η αλήθεια,ενώ τα ψέματα είναι πολλά. Οι Ρωμαιοκαθολικοί με τις φράγκικες αιρέσεις τους κόπηκαν από την Εκκλησία και αναθεματίστηκαν από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Δεν αποτελούν λοιπόν Εκκλησία, δεν βγάζουν αγίους. Είναι απλώς μια κοσμική και πολιτική εξουσία,που αποβλέπει σε μία παγκόσμια κυριαρχία, όπως παλαιά οι Φράγκοι, από τους οποίους προήλθαν. Έτσι εξηγούνται οι επισκέψεις και οι διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον χώρο της Ορθοδοξίας.

Θέλει να μας υποτάξει. Δεν θα του περάσει!

† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr



Zenon
Δημοσιεύσεις: 113
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:07 pm

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Zenon » Σάβ Ιούλ 27, 2013 7:02 pm

Πάπας Φραγκίσκος: "Ακόμη και ο πάπας εξομολογείται"
Σάββατο, 27 Ιούλιος 2013 - από newsbeast.gr

Εικόνα

Τη σημασία της ταπεινότητας μεταξύ των ανθρώπων επεσήμανε ο Πάπας Φραγκίσκος κατά την επίσκεψή του στη Βραζιλία, όπου παρευρέθηκε στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας στο Ρίο ντε Τζανέιρο. «Ακόμα και ο Πάπας εξομολογείται», είπε ενώπιον 12 προσκυνητών με τους οποίους μοιράστηκε το μεσημεριανό του γεύμα, αναφέρει το πρακτορείο Ρόιτερς επικαλούμενο τις δηλώσεις του 34χρονου Πολ Γκαρσία, ο οποίος ήταν μεταξύ των παρευρισκομένων.

Ο ποντίφικας συμβούλεψε τους νεαρούς καθολικούς να έχουν «κάποιον πνευματικό σύμβουλο», είπε ο Γκαρσία. «Ο Πάπας μας είπε ότι δεν είμαστε νησιά. Είμαστε μια κοινότητα και δεν μπορούμε να διασχίσουμε το μονοπάτι της ζωής μόνοι μας», δήλωσε στο Ρόιτερς. «Μας είπε: Μη νομίζετε ότι ο Πάπας τα ξέρει όλα και δεν έχει ανάγκη από κανέναν. Ακόμα και ο Πάπας εξομολογείται», ανέφερε ο Γκαρσία.

Άλλοι συμμετέχοντες στο γεύμα δήλωσαν ότι ο Πάπας Φραγκίσκος τους συμβούλεψε πως δεν πρέπει να προσεύχονται διαρκώς αλλά να αποτελούν «ζωντανούς μάρτυρες» της πίστης τους.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/batikano/25710-fragkikos-akom

Το διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Απαρνήθηκε ο πάπας το αλάθητό του; Μακάρι να είναι έτσι, αλλά μοιάζει πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.



Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικοί

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τρί Μαρ 11, 2014 5:46 am

Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικοί

Εικόνα


Αρχιμ. Τύχωνα, Ηγουμένου Ι. Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Αποστολική Εκκλησία, γιατί η πίστη Της στηρίζεται στην πίστη των αγίων Αποστόλων και ταυτίζεται με αυτή. Η σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία προέρχεται, ως αδιάκοπη συνέχεια από τους ίδιους τους αγίους Αποστόλους, και ιδιαίτερα οι αρχιερείς Της είναι απ’ ευθείας διάδοχοί Τους. Το ίδιο βίωμα, η ίδια πίστη, το ίδιο Πνεύμα, υπάρχει και πολιτεύεται και σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και στην εποχή των αγίων Αποστόλων. Το έχει παραλάβει η κάθε μια γενιά από την προηγούμενη και το έχει διαφυλάξει αναλλοίωτο με τα μαρτύρια και τους ασκητικούς κόπους και αγώνες των Αγίων κάθε εποχής. «Οι Ορθόδοξοι Έλληνες είναι κληρονόμοι της αληθινής μορφής του Χριστιανισμού, που οι πρόγονοί τους, προσκολλημένοι στην Αλήθεια, με θυσίες συντήρησαν για να μη τους αφαιρεθή η ουράνια υιοθεσία».

Βέβαια υπάρχουν ορισμένες εξελίξεις, σε εξωτερικά όμως και δευτερεύοντα θέματα, αλλά η πίστη στην ουσία και στην πληρότητα της παραμένει η ίδια με την πίστη των Αγίων Αποστόλων. Βλέπουμε π.χ. να εξελίσσονται μέσα στην ιστορία η αρχιτεκτονική των ιερών Ναών, η εικονογραφία, το τυπικό της Εκκλησίας κ.λ.π., αλλά όλες αυτές οι νέες μορφές τονίζουν και εκφράζουν την μια Αποστολική πίστη, πηγάζουν και προέρχονται από το ένα Πανάγιο Πνεύμα και καταλήγουν πάντοτε και αποβλέπουν στη δοξολογία του εν Τριάδι αληθινού Θεού. Ακόμη και οι δογματικές αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων δεν είναι τίποτε άλλο παρά διατυπώσεις των αληθειών που από την αρχή πιστεύονταν και αποτελούσαν βίωμα της Εκκλησίας.

Όταν εμφανίζονταν δηλαδή κατά καιρούς κάποιοι αιρετικοί, που αμφισβητούσαν την ορθή πίστη ή κήρυτταν κάτι διαφορετικό από αυτή, τότε η Εκκλησία με τις διδασκαλίες των Αγίων και τις Οικουμενικές Συνόδους διατύπωνε και διακήρυττε την Αλήθεια της Πίστεως Της, που από την αρχή της παρέδωσε ο Κύριος και από την αρχή συνεχώς πίστευε και ζούσε. Δεν έχουμε λοιπόν προσθέσεις και αλλοιώσεις στην πίστη της Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά μόνο διάφορες εκφράσεις, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής, της Μιάς, Αγίας, Καθολικής, Αποστολικής και Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία, από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα, με τη Χάρη του Θεού κρατά απαραχάρακτη η Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί, κυρίως από τον 11ο αιώνα και μετά, έχουν αλλοιώσει σε πάρα πολλά σημεία την Ορθόδοξη Πίστη, την Αποστολική Πίστη, καθώς και την πράξη της Εκκλησίας. Εδώ απλώς αναφέρουμε μερικά. Έχουν προσθέσει το filioque (= και εκ του Υιού) στο Σύμβολο της Πίστεως, αυθαίρετα και αθεολόγητα, αλλοιώνοντας την Ορθόδοξη διδασκαλία για την Αγία Τριάδα. Έχουν κάνει την Εκκλησία κράτος κοσμικό και τον Πάπα αρχηγό του κράτους (Βατικανό).

Έχουν μεταβάλει τον επίσκοπο Ρώμης σε επίσκοπο ολόκληρης της Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο, καταστρέφοντας έτσι το αρχαιότατο Συνοδικό σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας. Έχουν κάνει δόγμα της Εκκλησίας τους τον περασμένο αιώνα, ότι ο Πάπας είναι αλάθητος στις αποφάσεις του και τις διδασκαλίες του, μεταβιβάζοντας με αυτό τον τρόπο την ιδιότητα που πάντα είχε η Εκκλησία, όταν μάλιστα εκφράζεται σε Οικουμενικές Συνόδους, σε ένα επίσκοπο, τον επίσκοπο Ρώμης. Έτσι καταρρακώνεται κάθε έννοια Συνόδου, και αυτής ακόμη της Οικουμενικής, εφ’ όσον ο Πάπας, με το Πρωτείο του και το Αλάθητό του, είναι ανώτερος τους και η εξουσία του πάνω στην Εκκλησία είναι απεριόριστη και ανεξέλεγκτη.

Προσπάθησαν ακόμη με τη σχολαστική θεολογία τους να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν λογικά και φιλοσοφικά την Αλήθεια της Εκκλησίας, που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη σκέψη, με αποτέλεσμα να παραχαράξουν την Ορθόδοξη Πίστη και να κατεβάσουν την Εκκλησία στο επίπεδο ανθρώπινης οργανώσεως, που αντιμάχεται ως αντιπάλους τους πλανεμένους αδελφούς, φθάνοντας ακόμη και σε θανατικές εκτελέσεις (Ιερά Εξέταση).

Και ας μη νομίζει κανείς ότι αυτά αποτελούν μια έκφραση φανατισμού και εχθρικής διαθέσεως προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Και από τους ίδιους πολλοί, ερευνώντας ειλικρινά την ιστορία και μελετώντας τους Πατέρες την Εκκλησίας, αναγνωρίζουν μόνοι τους την απομάκρυνση του Ρωμαιοκαθολικισμού από την πίστη της πρώτης Εκκλησίας. Αρκετοί μάλιστα έχουν το θάρρος και την τόλμη να εγκαταλείψουν τη Δυτική Εκκλησία και να γίνουν Ορθόδοξοι. Μερικοί από αυτούς βρίσκονται στο Άγιον Όρος. Θα αναφερθούμε μόνο στον π. Πλακίδα, πρώην Ρωμαιοκαθολικό Γάλλο ιερέα και γνωστό θεολόγο, ο οποίος το 1977 βαπτίσθηκε Ορθόδοξος, μαζί με την μικρή συνοδεία του. Μετά έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας στο Άγιον Όρος, κατόπιν χειροτονήθηκε ιερεύς και τώρα μονάζει με τη συνοδεία του σε ένα μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας στη Γαλλία. Στο θόρυβο που έγινε, ιδιαίτερα εξ αιτίας της βαπτίσεώς του, απάντησε ήρεμα, θεολογικά, με γνώση και αγάπη, με το να εξιστορήσει την επώδυνη πορεία της μεταστροφής του. Το κείμενο αυτό, μαζί με άλλα τρία κείμενά του, μεταφράστηκαν σε βιβλίο, με τίτλο Η πορεία μου προς την Ορθοδοξία (εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 1986).

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Παρ Μάιος 09, 2014 9:50 pm

Πρωτείο - Αλάθητο και άλλες θεολογικές και ηθικές παρεκκλίσεις του Παπισμού

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ « Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ST. ATHANASIUS ORTHODOX CHRISTIAN MISSION
846 Pape Ave, Toronto, Ontario, M4K 3T6, Canada, Tel. (416) 461-4623
____________________________________________________________________________

Τορόντο, 17 Μαΐου 2010


Προς τους διοργανωτές, εισηγητές και συνέδρους
της Ημερίδας με θέμα «Πρωτείο - Αλάθητο και άλλες
θεολογικές και ηθικές παρεκκλίσεις του Παπισμού»
εις Κύπρον.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Από τον μακρινό Καναδά σας απευθύνομε θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό και σας συγχαίρομε για την πρωτοβουλία να διοργανώσετε στην Κύπρο Ημερίδα με θέμα «Πρωτείο - Αλάθητο και άλλες θεολογικές και ηθικές παρεκκλίσεις των Παπικών». Πρωτοβουλίες σαν την δική σας αποδεικνύουν, ότι υπάρχει και στις χαλεπές ημέρες μας πιστός του Θεού λαός, ο οποίος, παρά τις πρωτοφανείς και πρωτάκουστες στη σύγχρονη εκκλησιαστική μας ζωή απειλές και τους πλήρεις δεσποτισμού και αυταρχισμού εκφοβισμούς, δεν υποκύπτει, δεν πτοείται, δεν κλίνει γόνυ στον Βααλ του Παπισμού και του Οικουμενισμού, αλλά υπακούοντας στη φωνή της Ορθοδόξου συνειδήσεώς του και μιμούμενος τους αγίους και ομολογητάς της Πίστεώς μας, ελέγχει με παρρησία και μάλιστα παραμονές της ελεύσεως του Πάπα στη Κύπρο, τις φοβερές πλάνες και αιρέσεις του Ρωμαιοκαθολικισμού, ο οποίος, ενώ ο σαθρός οίκος του σείεται εκ θεμελίων από τα σκάνδαλα, αυτός προελαύνει θρασύς και ακάθεκτος, για να επιτύχει και κατοχυρώσει με τις «προσκυνηματικές» δήθεν επισκέψεις του, την αναγνώριση απ’ όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες του αιρετικού του πρωτείου και εωσφορικού του ρόλου ως θρησκευτικού πλανητάρχου.

Κάποιος σοφός ιστορικός είπε κάποτε ότι το μόνο δίδαγμα από την Ιστορία είναι το ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από την Ιστορία! Και η Ιστορία φωνάζει από τα βάθη των αιώνων, ότι ο Παπισμός ουδέποτε υπήρξε φίλος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Δυστυχώς στις ημέρες μας ανιστόρητοι, «αλειτούργητοι» και «αλιβάνιστοι» πολιτικοί άρχοντες, σε συνεργασία με παπόφιλους και οικουμενιστάς εκκλησιαστικούς ταγούς, κατ’ εντολή των δυνάμεων που προωθούν την Νέα Τάξι πραγμάτων, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίησι, προσκαλούν με διάφορες ψευδείς και πονηρές προφάσεις, όλως ακαίρως και αδικαιολογήτως, τον Πάπα στις Ορθόδοξες χώρες τους ανατρέποντας παράδοση αιώνων, θέτοντας τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες προ τετελεσμένων γεγονότων και προκαλώντας μεγάλη οργή, αγανάκτησι και σκανδαλισμό στα ευσεβή πληρώματά τους. Αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι προσκαλώντας τον Πάπα, προκαλούν τον Θεό και τον λαό του Θεού.

Δεν μισούμε τον Πάπα. Η καρδιά του αληθινού Χριστιανού δεν έχει την δύναμι να μισήση κανέναν άνθρωπο. Διότι κάθε άνθρωπος, όσο ασεβής και αμαρτωλός και αν είναι, αποτελεί ζωντανή εικόνα του Θεού. Αυτές που μισούμε είναι οι αιρέσεις και οι πλάνες του Πάπα, διότι νοθεύουν και αλλοιώνουν την αλήθεια της Πίστεως, που παρέδωσε ο Χριστός και οι Απόστολοι. Αυτές ελέγχομε και πολεμούμε, όπως πράττει και κάθε υγιής άνθρωπος και μάλιστα ιατρός, όταν έλθη αντιμέτωπος με μια ασθένεια. Την ασθένεια θα μισήση και θα καταπολεμήση, τον δε ασθενή θα αγαπήση και θα συμπαθήση.

Είναι γνωστό σε όλους το εθνικό σήμα, σύμβολο και σύνθημα της Κύπρου «Δεν ξεχνώ», που εικονίζει το κατεχόμενο από τους Τούρκους εισβολείς βόρειο τμήμα της νήσου καλυμμένο από αίμα που σιγοστάζει. Ένα παρόμοιο σήμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να απεικονίση το σώμα της Ορθοδοξίας αιμόφυρτο, εξ αιτίας των τραυμάτων που κατάφερε σ’ αυτή στο πέρασμα των αιώνων ο Παπισμός. Ποιό απ’ όλα να πρωτοθυμηθούμε; Τις Σταυροφορίες; Την εγκληματική δράσι της Ουνίας; Τους μάρτυρες της Καντάρας; Να τα παραδώσωμε όλα αυτά, και πολλά άλλα, στη λήθη; Λαοί, όμως, που λησμονούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό. Να τα ενθυμούμεθα; Κάποιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες, που μας διαβεβαιώνουν ότι αγρυπνούν «υπέρ των ψυχών ημών», θα μας κατηγορήσουν ότι «μένουμε δέσμιοι στο παρελθόν»! Άς κάνωμε λοιπόν κάτι καλύτερο. Άς καυχώμεθα γι’ αυτά τα τραύματα. Ναι, αδελφοί, ας καυχώμεθα εν Κυρίω, διότι τα τραύματα αυτά κάνουν το αιμόφυρτο σώμα της Ορθοδοξίας να ομοιάζη τόσο πολύ με το άχραντο σώμα του Χριστού επάνω στο σταυρό! Είναι «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού Χριστού», τα οποία βαστάζει «εν τω σώματί της» η Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία, όπως και ο Αρχηγός της, προτιμά να σταυρώνεται, όχι να σταυρώνει. Είναι και αυτό μια αδιάψευστη απόδειξι της γνησιότητός της και ένα βασικό γνώρισμά της, το οποίο την διαφοροποιεί από τον Παπισμό και τον δικό του αρχηγό.

Γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος στη πρόσφατη Εγκύκλιό του ότι «η επιρροή του Ποντίφηκα στους ισχυρούς της γης είναι γνωστή και αναμένουμε, μέσω των πρέσβεων του Βατικανού σε όλο τον κόσμο, ώθηση στις δίκαιες επιδιώξεις μας»! Αποφεύγει όμως να εξηγήση με ποία ανταλλάγματα θα υποστηρίξη το Βατικανό τις επιδιώξεις του Κυπριακού Ελληνισμού. Μήπως με την αναγνώριση εκ μέρους μας του Παπικού Πρωτείου;

Παρόμοιες αυταπάτες έτρεφε και ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης όταν υποδεχόταν τον Πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο του 2006 ψάλλοντας στον μεγάλο αιρεσιάρχη το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» και εισπράττοντας μέσα στον Πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, αντί της αναμενομένης υποστηρίξεως των δικαίων επιδιώξεων του «εσταυρωμένου» Πατριαρχείου, την πανηγυρική και γυμνή τη κεφαλή αιρετική διακήρυξη, ότι η Εκκλησία είναι κτισμένη επάνω στον Απόστολο Πέτρο, - όχι στον Χριστό, εννοώντας ότι αυτός, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, πρέπει να κυβερνά όλη τη Χριστιανοσύνη! Η αμετανοησία του Παπισμού σε όλο της το μεγαλείο! «Ύβρισε ο Πάπας την Ορθοδοξία μέσα στο σπίτι της», είπε τότε γνωστός και διαπρεπής θεολόγος και ιεροκήρυκας της Ελλάδος, «και ουδείς εκ των παρισταμένων ορθοδόξων επισκόπων συγκινήθηκε»! Αυτές είναι «ασχημίες» ή μάλλον προδοσίες Πίστεως, Μακαριώτατε άγιε Κύπρου, και όχι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των πιστών. Τέτοιες δουλοπρεπείς και ταπεινωτικές για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό ενέργειες, όπως η ανοχή των Παπικών ύβρεων και αιρέσεων μέσα στον Πατριαρχικό μας ναό και η εναπόθεση των ελπίδων μας προς επίλυση των δικαίων επιδιώξεών μας στους πρέσβεις του Βατικανού, θα κρίνουν αμείλικτα οι ιστορικοί του μέλλοντος, αλλά και ο Θεός.

Δηλώνει επίσης ο Αρχιεπίσκοπος, ομιλών την γλώσσα του κόσμου τούτου, ότι οι ιεράρχες της Κύπρου θα παραστούν στις εκδηλώσεις προς τιμήν του Πάπα. Δεν μας διευκρινεί όμως για ποια από τις 20 και πλέον αιρέσεις, που πρεσβεύει ο Ρωμαιοκαθολικισμός, θα τιμήσουν τον Πάπα. Για το Φιλιόκβε; Για το Πρωτείο; Για το Αλάθητο;

Η θέση όμως της Εκκλησίας, η οποία εκφράζεται δια της Αγίας Γραφής, των Οικουμενικών Συνόδων, των θεοφόρων Πατέρων και των Ιερών Κανόνων είναι πολύ διαφορετική. Η Εκκλησία τους αιρετικούς, και μάλιστα τους αιρεσιάρχες, δεν τους τιμά, όπως οι οικουμενιστές, τους αναθεματίζει! Και ημπορεί μεν τα αναθέματα του Σχίσματος του 1054 να ήρθησαν αυθαιρέτως και αντικανονικώς εκατέρωθεν το 1965, διατηρείται όμως σε ισχύ το Παύλειο ανάθεμα «Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9), καθώς και αυτό της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου «Ημείς τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας αναθεματίζομεν»! Αυτά τα αναθέματα είναι τόσο μεγάλα, ώστε μόνον η μεγάλη και έμπρακτη μετάνοια του Πάπα δύναται να άρη και να εξαλείψη.

Αγαπητοί αδελφοί, πιστεύομε ακράδαντα, ότι την επίλυσι του Κυπριακού, αλλά και των άλλων εθνικών μας προβλημάτων δεν είναι δυνατόν να φέρη η μεσολάβηση του Πάπα και του Βατικανού στους ισχυρούς της γης, αλλά οι θερμές προσευχές των ολιγοστών αγίων που έχουν απομείνει στη γη, και οι πεπαρρησιαμένες πρεσβείες της Παναγίας μας και των αναριθμήτων αγίων, που ευρίσκονται στους ουρανούς. «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία», μας συμβουλεύει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. 145, 3).

Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο Αθανάσιος, ο Επιφάνιος Κύπρου, ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος, ο Χρυσόστομος, ο Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Μάρκος ο Ευγενικός ουδέποτε θα ζητούσαν από τους αιρεσιάρχες της εποχής των να μεσολαβήσουν στους τότε ισχυρούς για να επιλυθούν τα αιτήματά τους. Τέτοιου είδους ενέργειες είναι αποτέλεσμα της μεγάλης αποστασίας μας από τον Θεό. Αντικατέστησαν οι σημερινοί μας άρχοντες το «Μεθ’ ημών ο Θεός» με το «μεθ’ ημών ο Πάπας» και ελπίζουν να αποκατασταθή η ειρήνη και η δικαιοσύνη με τη μεσολάβηση ενός ανθρώπου, ο οποίος, δια των φρικτών αιρέσεών του, ευρίσκεται σε συνεχή εμπόλεμη κατάσταση με τον Θεό!

Σεις, αδελφοί, συνεχίσετε τον τίμιο και ευλογημένο αγώνα σας. Τον ιερό, βεβαίως, ζήλο σας θα χαρακτηρίσουν ως «ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν»! Την θεάρεστη και επιβεβλημένη προσήλωσί σας στην Πίστι των πατέρων σας θα ονομάσουν φανατισμό! Τον αγώνα σας εναντίον της αιρέσεως και της πλάνης θα καταγγείλουν ως μισαλλοδοξία! Θα σας χαρακτηρίσουν «φωνασκούσα μειοψηφία»! Σεις όμως να γνωρίζετε ότι: «Κρείσσων εις δίκαιος ποιών θέλημα Κυρίου ή μύριοι παράνομοι» (Σειρ. 16, 3). Θα σας κατηγορήσουν, ότι δεν κάνετε υπακοή στην Σύνοδο και την Εκκλησία. Πως όμως είναι δυνατόν να υπακούσωμε σε Συνόδους επισκόπων της επί γης Στρατευομένης Εκκλησίας, που κρίνουν κοσμικώς, όχι αγιοπνευματικώς, που καταφρονούν το θέλημα και τις εντολές του Θεού και ευρίσκονται σε πλήρη ασυμφωνία με την Θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών; Σ’ αυτή να κάνωμε υπακοή και όχι σε επίγειες «εκκλησίες πονηρευομένων», λατινοφρόνων και οικουμενιστών.

Με τις σκέψεις αυτές και με τη διαβεβαίωσι ότι στηρίζομε ολοψύχως τον αγώνα σας, ευχόμεθα κάθε επιτυχία στην Ομολογιακή αυτή Ημερίδα σας.

Για την Ορθόδοξο Ιεραποστολική Αδελφότητα
«Ο Μέγας Αθανάσιος», Τορόντο
Ο Πρόεδρος
Χρήστος Λιβανός

Εικόνα

As he passes the roads after coming out of his bullet proof top notch lino, in his thousand dollar shoes, he is hailed.. the governor of the erathly kingdom called the VATICAN and the "Bank of the Holy Spirit". But Christ's Kingdom is not of this world.

Εικόνα

he is adored and worshipped and looked upon as the "Vicar of Christ", the "infallible" and leader of the "church"... Look at how he receives worldly vain glory/praise form the deceived! DEMONIC!

Εικόνα

"Hail Me" says the Pope.... "I'm the Rock of the church. The Leader. The Head. I'm Christ. Do as I command"

Εικόνα

Anti-Christs: Pope Benedict with jesuit "Black Pope" Adolfo Nicholas

Εικόνα

We don't forget the Crusades, inquisitions, Betrayals, slaughter, Murder, Persecution, Ustashi,Occupation in the Ionians, infiltrations of Eastern Europe, unia etc... We forgive, but do not forget! REPENT!


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Ιούλ 29, 2014 5:52 pm

Αχιλλέα, νομίζω ότι η συγκεκριμένη επιστολή εκφράζει ακραίες απόψεις και οι φωτογραφίες είναι κακόβουλες. Όσο κι αν αναγνωρίζουμε την τεράστια διαφορά που χωρίζει την Ορθοδοξία από τις πλάνες του Βατικανού, δεν έχει κανένα νόημα να θεωρούμε ότι σ' αυτό οφείλονται όλα τα δεινά αυτού του κόσμου. Είναι το ίδιο ακριβώς λάθος με εκείνο που θεωρεί ότι στους Εβραίους οφείλονται όλα τα δεινά του κόσμου.

Τα δεινά του κόσμου οφείλονται στην αμαρτία και όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Ας εφαρμόσουμε επομένως πρώτα στη ζωή μας , όσα η Ορθοδοξία μας διδάσκει, και τότε ίσως και οι εκτός Ορθοδοξίας Χριστιανοί καταλάβουν από το παράδειγμά μας το λάθος τους και επιστρέψουν στην Εκκλησία.

Όσο η Ορθοδοξία μας βρίσκεται στα λόγια και όχι στα έργα, οι αιρετικοί θα βρίσκουν άλλοθι για να παραμείνουν στην πλάνη τους.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Δεκ 05, 2014 2:16 pm

Είμαστε υποχρεωμένοι να συνομιλούμε με αιρετικούς;
Παρασκευή 5 Δεκ. 2014

Εικόνα

γράφει ο Ανάργυρος Φιλώτας

Με αφορμή τις νέες κραυγές που ακούστηκαν για την επίσκεψη του πάπα στο Φανάρι και την παρουσία του Πατριάρχη στη "λειτουργία" των ρωμαιοκαθολικών και του πάπα στη Θεία Λειτουργία, από τους ιδιαιτέρως ανησυχούντες κάθε φορά για οποιαδήποτε επαφή του Πατριαρχείου με τους ετερόδοξους Χριστιανούς, θα ήθελα να πω δυο σκέψεις για το πόσο μοιάζει η στάση αυτή μ' αυτή του μεγάλου αδελφού στην Παραβολή του Ασώτου.

Οι ερμηνείες της Παραβολής του Ασώτου όπως είναι γνωστό είναι 2. Η μία είναι η προφανής και κυριολεκτική και η άλλη είναι μεταφορική. Στο πρόσωπο του ασώτου εικονίζεται το ανθρώπινο γένος, που απομακρύνθηκε από το Θεό μετά την πτώση και έφτασε να τρώει ξυλοκέρατα, δηλαδή ψεύτικους θεούς. Δρόμος για τη μετάνοια και την επιστροφή του ανθρωπίνου γένους δόθηκε με την θυσία του Υιού και Λόγου του Θεού, πριν καν υπάρξει η μετάνοια του ανθρώπου, μόνο και μόνο για να υπάρχει η δυνατότητα η κίνηση κάθε ανθρώπου, που θέλει να συναντήσει το Θεό Πατέρα, να έχει διέξοδο. Στην Παραβολή αυτό εικονίζεται με την κίνηση του Πατέρα να συναντήσει τον άσωτο πριν ακόμη αυτός φτάσει στην πατρική εστία. Πόσο πριν αυτό δεν αναφέρεται. Στο πρόσωπο του μεγάλου αδελφού εικονίζεται το γένος των Ιουδαίων που αντιμετώπιζαν τη σωτηρία των υπολοίπων με μικροψυχία και στενή ερμηνεία του νόμου.

Όπως βλέπετε, η πιθανότητα επιστροφής των αιρετικών αδελφών μας ομοιάζει πάρα πολύ με την δεύτερη ερμηνεία της Παραβολής του Ασώτου. Υπενθυμίζω ότι η κίνηση του Θεού Πατέρα έγινε πριν καν ξεκινήσει το ανθρώπινο γένος την επιστροφή, μόνο και μόνο για να υπάρχει η δυνατότητα. "16 Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ' έχη ζωήν αιώνιον" (Ιωαν. γ' 16). "4 ο δε Θεός πλούσιος ών εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην αυτού ήν ηγάπησεν ημάς , 5 και όντας ημάς νεκρούς τοίς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τώ Χριστώ" (Εφεσ. β' 4-5), "9 εν τούτω εφανερώθη η αγάπη τού Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι' αυτού. 10 εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. 11 Αγαπητοί, ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν" (Καθ. Ιωαν. Α' δ' 9-11). Ας μιμηθούμε επομένως το Θεό Πατέρα μας και όχι τους Ιουδαίους και στην περίπτωση αυτή.

Ο διάλογος όσο υπάρχει δίνει τη δυνατότητα στους αιρετικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην Εκκλησία, εφόσον το επιθυμούν, και τους στερεί τη δικαιολογία, ότι παραμένουν μακριά απ' αυτή, γιατί η Εκκλησία τους διώχνει μακριά της. Συμφωνώ όμως, ότι για να υπάρχει Εκκλησία, στην οποία θα επιστρέψουν, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, οι αιρετικοί, η Εκκλησία πρέπει να μείνει εδραία στην Αλήθεια και την ακρίβεια του Ευαγγελίου και της Ιεράς Παραδόσεώς της. Μα θα μου πείτε, αφού εμείς δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε σε δογματικά θέματα, τι θα συζητάμε με τους αιρετικούς; Άμα θέλουν ας έρθουν, εμείς εδώ είμαστε και τους περιμένουμε. Δεν είναι όμως έτσι, γιατί εκτός από τα δογματικά ζητήματα, υπάρχουν και πάρα πολλά διαδικαστικά ζητήματα. Για παράδειγμα:

1) Τι θα γίνει με τα "μυστήρια" που έχουν ήδη τελεσθεί, γάμους, βαπτίσεις, ιερωσύνη;
2) Τι θα γίνει με τις υπάρχουσες δομές των "εκκλησιών", ιδίως σε περιοχές που υπάρχουν ήδη δομές της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
3) Τι θα γίνει με το τυπικό των μυστηρίων και των ακολουθιών;
4) Τι θα γίνει με τους ναούς κλπ.

Όλα αυτά δεν μπορούν να λυθούν χωρίς συζήτηση. Ακόμη κι αν αποφασίσουν κάποιοι αιρετικοί να επιστρέψουν άμεσα στην Εκκλησία, μπορεί να διστάζουν, επειδή τους προβληματίζουν όλα αυτά (στις λεπτομέρειες βρίσκεται ο διάβολος).

Η γνώμη μου είναι, ότι είναι χρέος της Εκκλησίας να συνεχίσει να συζητά με τους αιρετικούς και να προσεύχεται (ακόμη και συμπροσεύχεται) για την επιστροφή τους. Αλλά πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις υπερβολές και τις εκτροπές των θερμοκέφαλων και από τις δύο πλευρές και προς τις δύο κατευθύνσεις (δεξιά, αριστερά).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Η ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ

Δημοσίευσηαπό aposal » Τρί Απρ 28, 2015 1:28 pm

Άρθρο της Ι.Μ. Πειραιώς 27/4/2015

Ο παπισμός παραμένει δυστυχώς απόλυτα αμετανόητος, «γαντζωμένος» και αμετακίνητος στο εφιαλτικό μεσαιωνικό παρελθόν του. Καμιά από τις πάμπολλες πλάνες, που συσσώρευσε, μετά την απόσχισή του,(το 1054 μ. Χ.), από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αποκήρυξε. Το αντίθετο μάλιστα.
Φροντίζει να τις προβάλλει και να τις «ντύνει» με «αγιογραφικό» μανδύα και να υπεραμύνεται γι’ αυτές! Μια από τις βασικές πλάνες του είναι και η χρησιμοποίηση στη Θεία Ευχαριστία άζυμου άρτου. Δηλαδή άρτου χωρίς προζύμι. Πρόκειται για μια καινοτομία την οποία εισήγαγαν οι αιρετικοί Φράγκοι στη Δυτική Εκκλησία, μετά την επέλαση και κατάληψη από αυτούς του πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως το 1009 μ.Χ.
Αφορμή για την ανακοίνωσή μας αυτή πήραμε από το «πασχαλινό μήνυμα 2015» στην εφημερίδα «Καθολική», (31.3.2015), του παπικού «αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών και Αποστολικού Τοποτηρητή Ρόδου» κ. Σεβαστιανού, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά, στηρίζοντας και προβάλλοντας την παπική κακοδοξία των αζύμων: «Ο Ιουδαϊκός λαός τη νύχτα του Πάσχα, και επομένως ο Ιησούς με τους αποστόλους τη Μεγάλη Πέμπτη, αλλά και οι πρώτοι Χριστιανοί, το ψωμί που έτρωγαν, το ετοίμαζαν άζυμο, χωρίς μαγιά από την προηγούμενη ζύμωση. Έτσι συμβόλιζαν τη νέα ζωή την οποία άρχιζαν κατά τη νύχτα του Πάσχα, μια ζωή άσχετη προς την προηγούμενη κακία και το θάνατο και τη φθαρτότητα».
Εδώ ο «αρχιεπίσκοπος» δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επαναλαμβάνει την γνωστή καινοτομία των Παπικών, την καθιέρωση δηλαδή υπ’ αυτών αζύμου άρτου στη Θεία Ευχαριστία. Την καινοτομία αυτή μάλιστα προσπαθεί να στηρίξει στην αγία Γραφή και στο ότι δήθεν ο Κύριος κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης συνέφαγε με τους μαθητές του το ιουδαϊκό Πάσχα με άζυμο άρτο. Σχετικά με την καινοτομία αυτή διά πολλών έχει ασχοληθεί στην περισπούδαστη και πολυσέλιδη, (δίτομη), πραγματεία του με τίτλο «Ορθοδοξία και Παπισμός» ο βαθύς μελετητής του Παπισμού αείμνηστος αρχ. κυρός Σπυρίδων Μπιλάλης, από τον οποίο και θα δανεισθούμε κάποια στοιχεία προς ανατροπήν της πλάνης και ενημέρωση του πιστού λαού του Θεού.
Τα άζυμα των Λατίνων στη Θεία Ευχαριστία δεν μαρτυρούνται από την αγία Γραφή, διότι οι ευαγγελιστές ομιλούν σαφώς περί άρτου εν τω Μυστικώ Δείπνω, όχι όμως και περί «αζύμου άρτου»: «Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε, λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου» (Ματθ.26,26). (Βλ. και Μαρκ.14,22, Λουκ.22,19). Αλλά και ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στο «κυριακό δείπνο», γράφει: «Εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου ό και παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί ή παρεδίδοτο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και είπε, λάβετε φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον» (Α΄ Κορ.11,23). Η αγία Γραφή πάντοτε ομιλεί περί άρτου, όταν πρόκειται περί ενζύμου άρτου (Ματθ.4,4.6,11.14,17,19. Μαρκ.8,6,16,17. Λουκ.9,13,16. Ιω.6,23,26, Πραξ.27,35. Β΄ Θεσ.3,8), ενώ αντιθέτως ομιλεί απλώς περί «αζύμων», ή περί «αζύμου άρτου», όταν θέλει να υποδηλώσει τα άζυμα (Εξοδ.29,2, Λευϊτ.2,4. Αριθ,6,19. Ματθ.26,17, Μαρκ.14,12, Λουκ.22,7, Πραξ.12,3.20,6).
Η χρήση αζύμου άρτου κατά το Μυστικό Δείπνο αποκλείεται, διότι αυτός ετελέσθη το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης, μία ημέρα δηλαδή πριν από το ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο άρχιζε από το εσπέρας, μετά την δύσιν του ηλίου, της 14ης του μηνός Νισάν, που την χρονιά εκείνη έπεφτε ημέρα Παρασκευή. Ο μεν πασχάλιος αμνός θυσιαζόταν την παραμονή του Πάσχα, την Παρασκευή, η δε βρώσις των αζύμων μαζί με τα πικρά χόρτα και τον ψημένο αμνό, γινόταν άμα τη ενάρξει της εορτής, δηλαδή το εσπέρας της Παρασκευής, όπως όριζε ο Μωσαϊκός νόμος. Γι’ αυτό άλλωστε οι αρχιερείς των Ιουδαίων κατά τη δίκη του Κυρίου ενώπιον του Πιλάτου, η οποία έγινε την Παρασκευή το πρωί, δεν «εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το Πάσχα» (Ιωάν.18,28), δηλαδή, να φάγουν τον άζυμο άρτο, τα πικρά χόρτα και τον ψημένο αμνό. Επίσης λαμβάνουν μέριμνα για τον έγκαιρο ενταφιασμό των σταυρωθέντων. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής: «Οι ουν Ιουδαίοι, ίνα μη μείνη επί του σταυρού τα σώματα εν τω Σαββάτω, επεί Παρασκευή ην, ην γαρ μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου, ηρώτησαν τον Πιλάτον ίνα κατεαγώσιν αυτών τα σκέλη και αρθώσιν» (Ιω.19, 31). Υπήρχε μία διάταξη στο Δευτερονόμιο, που απαγόρευε να μένουν τα νεκρά σώματα των σταυρωμένων άταφα πάνω στο σταυρό κατά την επίσημη ημέρα του Πάσχα.
Και προκειμένου να τηρήσουν και αυτή την διάταξη οι Ιουδαίοι, σπεύδουν στον Πιλάτο και τον παρακαλούν, να συντομεύσει τον θάνατο των καταδίκων με την συντριβή των σκελών των, ώστε να τούς σηκώσουν από εκεί το ταχύτερο και να τούς θάψουν. Και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν πριν να δύσει ο ήλιος, διότι η ημέρα κατά την οποία σταυρώθηκαν οι κατάδικοι ήταν η παραμονή του Πάσχα, (η 14η Νισάν), και από τη δύση του ηλίου άρχιζε η επόμενη ημέρα, (η 15η Νισάν), η πρώτη και κύρια ημέρα της εορτής του Πάσχα.
Η καινοτομία των αζύμων επινοήθηκε για πρώτη φορά από τους ιουδαΐζοντες αιρετικούς Εβιωνίτες τον 2ομ.Χ. αιώνα και αργότερα από τους Απολλιναριστές και τους Αρμενίους Μονοφυσίτες. Ο Μέγας Φώτιος περί τα τέλη του 9ου αιώνος σε εγκύκλιο επιστολή του «Προς τους της Ανατολής Αρχιερατικούς θρόνους» στηλιτεύει τις μέχρι τότε εμφανισθείσες παπικές καινοτομίες, αγνοεί όμως την χρήση των αζύμων από τους Δυτικούς.
Άρα μέχρι τότε οι Λατίνοι οπωσδήποτε χρησιμοποιούσαν ένζυμο άρτο στη Θεία Λειτουργία. Δύο αιώνες περίπου αργότερα, το 1054μ.Χ., ο Μιχαήλ Κηρουλάριος, στην πρώτη επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας Πέτρο, επιτίθεται κατά της παπικής καινοτομίας των αζύμων, χαρακτηρίζοντας τα άζυμα «επικρεμάμενον έγκλημα». Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφερόμενος στην εμφάνιση των αζύμων μεταξύ των Παπικών, γράφει: «Πόσον αξιοκατάκριτοι εισίν οι Λατίνοι, οι καινοτομήσαντες το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας και εισάξαντες εν αυτώ τα ιουδαϊκά άζυμα! Ότι δε καινοτομία εστί τα άζυμα, πρόδηλον. Από γαρ Χριστού έως του 1053 έτους δι’ ενζύμου άρτου ελειτούργει η των Δυτικών Εκκλησία.
Κατά το έτος γαρ τούτο Λέων ο 9ος πρώτος εφευρετής των αζύμων εγένετο». Κατά τον ιστορικό Βασίλειο Στεφανίδη «τα άζυμα εισήχθησαν εις την Δύσιν περί το τέλος της 9ης εκατονταετηρίδος, φαίνεται όμως ότι πρώτος ο Λέων ο 9ος εζήτησε να τα επιβάλη και εις την Ανατολικήν Εκκλησίαν».
Περαίνοντας υπογραμμίζουμε, ότι η χρήση ενζύμου άρτου στη Θεία Ευχαριστία έχει μεγάλη σημασία για την Εκκλησία μας. Πρώτον δηλώνει ότι το «το Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α Κορ.5,7) και δεν έχει καμιά σχέση με τα «άζυμα», δηλαδή το ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο είναι απλή προτύπωση του δικού μας αιωνίου Πάσχα. Δεύτερον, κατά τους Πατέρες ο ένζυμος άρτος, θεωρείται «ζωντανός», έμψυχος άρτος και ως τέτοιος χρησιμοποιείται στην Θεία Ευχαριστία, σε αντίθεση με τον άζυμο, ο οποίος θεωρείται «νεκρός» άρτος.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι Χριστιανοί

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Τρί Αύγ 08, 2017 7:11 pm

Τον τελευταίο καιρό έχω κάποιες απορίες σχετικά με τις διαφορές των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Μετά από αναζήτησή μου στον ιστό για τις διαφορές που έχουμε με τους Ρωμαιοκαθολικούς κατάλαβα πως η πίστη τους περιέχει αιρετικό στοιχείο. Έχω δίκιο ή όχι;
Εδώ παραθέτω τις βασικές μας διαφορές:

Βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού

Από Dogma 16 Απριλίου 2016 10:21

διαφορές μεταξύ ορθοδόξου εκκλησίας και παπισμού

Από την παρουσίαση των διαφορών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού διαπιστώνει κανείς τις μεγάλες δογματικές διαφορές, πού υπάρχουν μεταξύ μας.



Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού και παραθέτουμε κάποιες από αυτές.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο διά των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες.

Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, όπως:

– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός.

– το σημείο του Σταυρού γίνεται με τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει την Παναγία. Κανείς όμως άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ αυτό τον τρόπο οι Παπικοί ξεφεύγουν στη Μαριολατρεία.

– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό.
– ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…».

– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.

– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον). Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου.
– η μη μετάληψη των λαικών από το «Αίμα» του Χριστού.

– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι «ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης» (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.

– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις.

– το αλάθητο του Πάπα. Το αλάθητο είναι η άποψη ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας.
– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα.

– καταργήθηκε η ιερατική αμφίεση, το ράσο.

Στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, διά της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το «Πιστεύω» έλεγαν: «και εις έναν Πάπαν» παρά να λένε: «και εις μίαν… Εκκλησίαν»».

Επίσης, «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαική Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διιστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.

Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 και αναγνωρίσθηκε το 1929.

Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

Πηγή : http://www.dogma.gr/dialogos/vasikes-di ... mou/17814/


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 09, 2017 1:49 pm

Στο ερώτημά σου Αναστάσιε, υπάρχουν απαντήσεις δημοσιευμένες σ' αυτό το θέμα. Σε παρακαλώ, παρά την ορμή που προέρχεται από το νεαρό της ηλικίας σου, να αναζητήσεις με υπομονή τα δημοσιευμένα θέματα και τη δομή του φόρουμ. Είμαι βέβαιος, ότι θα βρεις απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα πνευματικά, πριν καν τα θέσεις, αλλά και τη σωστή θέση για να κάνεις τις δημοσιεύσεις σου.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Τετ Αύγ 09, 2017 10:22 pm

Υπάρχει και μία ακόμα μεγάλη διαφορά. Οι άγιες εικόνες.




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες

cron