Αυτή η ντροπή που νιώθουμε, όχι όταν διαπράττουμε την αμαρτία αλλά όταν πάμε να την εξομολογηθούμε, είναι το όπλο που επιστρατεύει ο πονηρός, ώστε να μην εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, αλλά αντίθετα να βαραίνουν στην καμπούρα μας.
Πρέπει όμως να βάλουμε τα δυνατά μας για να νικήσουμε την ντροπή. Όσο περισσότερη ντροπή νιώθουμε τόσο πιο πλατύ θα είναι το χαμόγελο του Κυρίου μας όταν εξομολογηθούμε την αμαρτία μας. Ας του δείξουμε εμπιστοσύνη. Ας του δείξουμε πόσο πολύ Τον αγαπάμε, Αυτόν, που από Δημιουργός έγινε δημιούργημα, Αυτόν που χωρίς καμιά αμαρτία δέχθηκε τον επώδυνο και μαρτυρικό θάνατο της σταύρωσης για να δώσει σ' εμάς το δικαίωμα να ζήσουμε κοντά Του.
Η εξομολόγηση έχει αξία όταν νιώθουμε ντροπή και όταν είναι ειλικρινής. Όσο δεν λέμε ό,τι μας βαραίνει δεν θα δεχόμαστε και τη χάρη του Θεού, παρά μόνο μερικώς. Δεν θα τον προσεγγίζουμε παρά μόνο λίγο.
Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πούμε "ήμαρτον", χωρίς ΚΑΜΙΑ απολύτως δικαιολογία. Εάν προσπαθήσουμε να βρούμε δικαιολογίες και να μην πάρουμε το 100% της ευθύνης των όσων κάναμε, είπαμε ή σκεφτήκαμε, θα χάσουμε την ευκαιρία να πλησιάσουμε την θέρμη του Κυρίου μας. Θα φτάνουμε στην πηγή διψασμένοι και θα πίνουμε μόνο μερικές σταγόνες.