Ορθοδοξία

Καλησπέρα σε όλους,

θα ήθελα να ρωτήσω, πως εξομολογούμαστε τα σαρκικά αμαρτήματα;
Είναι λίγο "ευαίσθητο" θέμα, αλλά είναι μια απορία που έχω.
Κάπου διάβασα ότι πρέπει να γίνεται χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Αν δεν πεις όμως λεπτομέρειες, ίσως ο πνευματικός καταλάβει κάτι πιο "ελαφρύ" σε σχέση με αυτό που πραγματικά έγινε...
Και αν κάποιες είναι "βαριές"; πως τις ξεστομίζεις στον ιερέα;
Τελικά, πως πρέπει να γίνεται η εξομολόγηση σαρκικών αμαρτιών;

Δύσκολο ερώτημα...πολύ...νομίζω πως θα περιμένω τη θέση του Νίκου, που είμαι σίγουρος πως θα τοποθετηθεί.

Κανείς;

Υπάρχουν εξομολόγοι που σε αφήνουν ελεύθερα να πεις ό,τι θέλεις, ακόμα και λεπτομέρειες, χωρίς να σε διακόψουν. Υπάρχουν και άλλοι, που σε βγάζουν από τη "δύσκολη θέση", και με ερωτήματα που σου θέτουν σε οδηγούν μόνοι τους στο να πεις αυτά που έκανες. Τώρα, για το ποιος είναι καλύτερος, όπου αναπαύεται ο καθένας!

Εγώ του λέω χωρίς να περιγράφω εικόνες (δεν τον ντρέπομαι καθόλου, αλλά δεν είναι καλό για κανέναν μας) με προδιοριστικές λέξεις... π.χ θα πεις χρήση στον έρωτα αναξιοπρεπών βοηθημάτων με διεστραμμένη χρήση ...(είπα κάτι στην τύχη δεν κάνω δημόσια εξομολόγηση) Φυσικά του έχω πεί αν θεωρεί πως δεν ήμουν κατανοητός να ξαναπροσπαθήσω...

Αυτό που περιέγραψαν ο Απόστολος και ο Sparrow είναι το σωστό. Στην εξομολόγηση δεν αναπαριστούμε την πράξη που κάναμε, αλλά απλά την αναφέρουμε. Μεγαλύτερη σημασία έχει η προαίρεση και οι συνθήκες που οδήγησαν στην πτώση παρά οι λεπτομέρειες της τέλεσης της. Αυτό συνιστά και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον "Αόρατο Πόλεμο" (αν δεν κάνω λάθος).

Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας για τις σαρκικές αμαρτίες
Τετάρτη, 18 Μάιος 2016 - Από efraimarizonitis



Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ…,έλαβα το γράμμα σου και είδα τον αγώνα των λογισμών σου, τον οποίον διέρχεσαι σχετικά με τον πόλεμον, που υφίσταται ο άνθρωπος από το πονηρό πνεύμα της αμαρτίας, της π ο ρ ν ε ί α ς.

Άκουσον, αδελφέ μου, τον φτωχόν εις την γνώσιν και έρημον εις την ψυχήν παντός καλού. Όταν κανείς αγωνίζεται κατά της αμαρτίας με ταπείνωσιν και φόβον Θεού και με εργασίαν πνευματικήν θερμήν και με την καθοδήγησιν εμπείρου πνευματικού, αδύνατον να τον αφήσει ο Θεός να χαθή.

Μόνον όταν αμελήση τα πνευματικά του καθήκοντα, κυρίως όταν υπερηφανευθή λογιζόμενος ότι κάτι είναι, τότε δύναται να ολισθήση, αλλά πάλιν άν προσπέση με ταπείνωσιν, πάλιν σηκώνεται,πάλιν ιατρεύεται, το δε Έλεος του Κυρίου εγγύς τοις συντετριμμένοις τη καρδία.

Γίνονται όμως και δοκιμασίαι πολλαί προς πείραν και σοφίαν πνευματικήν, διότι άνευ πειρασμών αδύνατον να αποκτήσει κανείς πείραν. Πείρα λέγεται όχι από μαθήσεως τέχνη, αλλά το να λάβης πείρα της ωφελείας και της ζημίας εμπράκτως. Χωρίς να παραχωρηθή κανείς μικρόν εις τους πειρασμούς εμπεσείν, αδύνατον ακριβής γενέσθαι.

Όταν εξ αγαθής προαιρέσεως πράξη κανείς κάτι και μετά ταύτα αποδειχθή ότι δεν ήτο ορθόν αυτό που έπραξεν, ο Θεός επειδή εις την καρδίαν επιβλέπει, και τον σκοπόν κάθε πράξεως επιδοκιμάζει, θα φέρη τα πράγματα πάλιν εις ομαλότητα και θα τον φωτίση να καταλάβη, ποίον έπρεπε να πράξη.

Το άπταιστον μόνον εις τον Θεόν ανήκει. Όσον και αν ήσαν τέλειοι οι άγιοι, πάλιν είχον μώμους τινάς, προς ταπείνωσιν λοιπόν και προσοχήν και υπομονήν της ασθενούς φύσεως εγίνοντο οι πειρασμοί. Ελάχιστος θυμός ή γέλως ή αργός λόγος δεν αφαιρεί την αγιότητα του αγίου.

Πρέπει να έχη τις υπ” όψιν, μόνον να μήν απογινώσκη εαυτόν, όσον και άν ολισθήση και αμαρτήση μυριάκις της ημέρας, ουκ έστι δίκαιον παρά τω Θεώ να απογνωσθή, αλλ” εύελπις γενέσθω και προς πάλην να ετοιμάζεται, έως ότου έλθη το έλεος του Θεού και τον ελευθερώση.

«Αδελφός αγωνιζόμενος έλαχε και ολίσθαινε εις αμαρτίαν καθ” εαυτόν και ευθύς εγείρετο και έκαμνε τον κανόνα του. Ο διάβολος ο οποίος τον έρριπτεν, έχασε την υπομονήν του θεωρών το θάρρος και το ευέλπιστον του αδελφού. Φαίνεται οφθαλμοφανώς και με στενοχώριαν του λέγει:

-Δεν φοβείσαι τον Θεόν, μεμολυσμένε; Τώρα αμάρτησες και με τί πρόσωπον στέκεσαι ενώπιον του Θεού; Δεν φοβήσαι μη σε καύση ο Θεός;

Ο δε αδελφός ανδρείαν έχων ψυχήν έφη τω δαίμονι:
-Το κελλίον τούτο σφυροκοπείον εστί. Μίαν δίνεις, μίαν λαμβάνεις. Μα τον Ιησούν, που ήλθε για να σώση τον κόσμον, δεν θα παύσω να σε πολεμώ πίπτων και εγειρόμενος, δέρων και δερόμενος μέχρις τελευταίας μου αναπνοής και να ίδωμεν εσύ θα νικήσεις ή ο Χριστός!

Ταύτα ακούσας παρ” ελπίδα ο διάβολος έφη:
-Ουκέτι σε πολεμώ, φεύγω από σου, ίνα μη σου προξενήσω στεφάνους νίκης κατ” εμού.

Έκτοτε ο αδελφός ηλευθερώθη του πολέμου και εκάθητο εις το κελλίον του κλαίων τας αμαρτίας του».

Όταν ο Θεός φωτίση έναν άνθρωπον και μετανοήση δια τας αμαρτίας του, πορεύεται δε εν ταπεινώσει και προσοχή, δεν τον αφήνει ο Θεός να χαθή. Βεβαίως αι προλήψεις των προηγουμένων αμαρτιών θα του γίνονται σκόλοπες και εμπόδια. Να μή απελπίζεται όμως φρονώντας ότι θα πέσει και θα χαθή, όταν βλέπη τα κύμματα να εγείρονται φρικαλέως, αλλά να ελπίζη εις τον Θεόν με πίστιν αντιπαλαίων, με ταπείνωσιν, με την πνευματικήν εξάσκησιν και την καθοδήγησιν του πνευματικού Πατρός και να μή φοβήται θεωρών την σφοδράν τρικυμίαν που εσηκώθη.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Καλησπέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα.

Θα χαρώ να συζητήσω μαζί σας τις απορίες/προβληματισμούς μου σχετικά με τη θρησκεία μας και τα πνευματικά θέματα.

Είμαι άνθρωπος που πιστεύω στο Θεό και ας μην έχω στενή σχέση με την Εκκλησία.

Πνευματικό δεν έχω και είναι μια συνειδητή επιλογή, καθώς δεν νιώθω την ανάγκη να το κάνω, οπότε θεωρώ ότι εδώ είναι ο κατάλληλος χώρος για να συζητήσω μαζί σας ότι με απασχολεί. Ας μην βιαστεί να με κρίνει κάποιος ως ολιγόπιστο, δεν γράφω εδώ για να με κρίνετε, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου και ν’ ανταλλάξω απόψεις.

Θεωρώ πως εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι θα πρέπει να έχουμε καταλάβει και αφομοιώσει πλήρως τις διδαχές της διδασκαλίας που ακολουθούμε, δεν γίνεται ν’ ακολουθείς κάποιες πρακτικές και να μην τις έχει κατανοήσει, όσες φορές το προσπάθησα ένιωσα ότι κάνω κάτι καταναγκαστικά και βασάνιζα τη ψυχή μου.

Προσπαθώ μάταια να καταλάβω κάποια πράγματα, τα οποία έχω συζητήσει με φίλους και γνωστούς, αλλά απαντήσεις που να με καλύπτουν δεν βρίσκω. Ίσως λοιπόν εσείς να με βοηθήσετε.

Αρχικά ένας μεγάλος προβληματισμός μου αφορά τις σαρκικές αμαρτίες. Γιατί θεωρείται αμαρτία η σαρκική ένωση δυο ανθρώπων που γίνεται κοινή συναινέση έστω και εκτός γάμου, από τη στιγμή που δεν κάνουν κακό σε κάποιον? Ποια είναι η έννοια της αμαρτίας αυτής? Και γενικότερα γιατί η εκκλησία έχει τέτοια εμμονή με τις αμαρτίες της σάρκας και σε πολλές περιπτώσεις καταδικάζει ακόμα και τον τρόπο που θα κάνουν έρωτα δυο άνθρωποι? Παρακολουθώντας κάποιες ομιλίες στο YouTube βρίσκω ότι πολλές αφιερώνονται στις σαρκικές αμαρτίες, ενώ αντίθετα δεν βρήκα πουθενά να μιλάνε για το μεγαλύτερο ίσως αμάρτημα, που είναι η εκμετάλλευση ή η χειραγώγηση των συνανθρώπων μας για ιδιοτελής σκοπούς, κάτι που συμβαίνει αναφανδόν καθημερινά, από τη πλειονότητα των ανθρώπων. Σκέφτομαι, πως είναι δυνατόν ν’ αφιερώνονται ολόκληρες συζητήσεις και άρθρα στο να πείσουν τους ανθρώπους ότι πρέπει να χαίρονται τον έρωτα μέσα σε όρια και δεν υπάρχει αντίστοιχα που να τους αποτρέπουν να εκμεταλλεύονται τον πλησίον τους?

Την μια και μοναδική φορά που ένιωσα την ανάγκη να εξομολογηθώ, βρήκα τον ιερέα να με ρωτάει για πράγματα τα οποία σχετίζονται αποκλειστικά με τις αμαρτίες της σάρκας και καμία ερώτηση ηθικής φύσης.

Ένας άλλος αφορά την νηστεία. Συλλογίζομαι ότι ακολουθούμε κάποιες πρακτικές για λόγους παράδοσης, αλλά χωρίς ουσία. Για παράδειγμα η λίστα των αρτύσιμων γιατί αποτελείται από τις συγκεκριμένες τροφές και δεν επαφίεται στην κρίση του κάθε πιστού? Εφόσον ο σκοπός της νηστείας είναι η εγκράτεια δεν θα έπρεπε εγώ να διαλέγω τις τροφές από τις οποίες θα απέχω? Προσωπικά μ’ αρέσουν περισσότερο τα νηστίσιμα θαλασσινά (μύδια, καλαμάρια, χταπόδια), οι ελιές, το ταχίνι (το οποίο τρώω καθημερινά), τα όσπρια από το κρέας και τα γαλακτοκομικά.

Ευχαριστώ προκαταβολικά όσους διαβάσουν το θέμα μου και όσους απαντήσουν.

Αγαπητέ αδελφέ alex-thess έθεσες τρία βασικά ερωτήματα: Για τις προγαμιαίες σχέσεις, την εξομολόγηση και τη νηστεία. Σ' αυτό εδώ το forum έχουν αναπτυχθεί οι αντίστοιχες ενότητες συζητήσεων και έχουν δοθεί νομίζω πολύ ωραίες απαντήσεις και ιδίως από τον αδελφό Νίκο. Μπορείς να τις αναζητήσεις και νομίζω θα ικανοποιηθείς. Αν πάλι όχι, μπορείς να θέσεις τα ερωτήματά σου στις αντίστοιχες ενότητες.
Θα αναφερθώ μόνο στο ζήτημα που έθεσες για την εμπειρία που είχες με τον Ιερέα - Εξομολόγο. Πράγματι, παρόμοια εμπειρία είχα και εγώ με Εξομολόγο στο Άγιο Όρος. Όμως, όλοι οι Πνευματικοί και Εξομολόγοι δεν έχουν "κοινή γραμμή" στο πώς θα κανουν την εξομολόγηση. Το λέω αυτό, γιατί εκτός απο τον τακτικό Πνευματικό που έχω, βρίσκω την ευκαιρία να εξομολογούμαι και στο Άγιο Όρος σε διαφορετικό Γέροντα κάθε φορά που το επισκέπτομαι. Να είσαι σίγουρος ότι θα συναντήσεις διαφορετικούς τρόπους εξομολόγησης. Η αμαρτία όμως που θα εξομολογηθείς δεν παύει να είναι αμαρτία όπως και να 'χει, αλλά ο τρόπος της ίασής της μπορεί να διαφέρει σε κάθε Πνευματικό. Είναι σαν να επισκέφτεσαι διαφορετικούς γιατρούς για το ίδιο πρόβλημα. Γι' αυτό για να μην καταστείς μπερδεμένος, θα πρέπει να επιλέξεις έναν Πνευματικό και να τον έχεις σταθερό. Θα επιλέξεις αυτόν στον οποίο "αναπαύεσαι" που λένε και οι γέροντες.