Εξομολόγηση και ντροπή!

[Anastasios68]

«Μετανοώ, αλλά ντρέπομαι να ομολογήσω τ' αμαρτήματά μου. Είναι τόσα πολλά, ώστε ντρέπομαι να τα παρουσιάσω στον εξομολόγο κληρικό». Η ντροπή πρέπει να υπάρχη, αλλά προ, όχι μετά την αμαρτία. Να ντρεπώμεθα να διαπράξωμε το κακό, να μη ντρεπώμεθα να ομολογήσουμε το κακό.

Η μετάνοια εκφράζεται σαν ομολογία των αμαρτημάτων, σαν εξαγόρευσις. Μη ντρέπεσαι να πης τις αμαρτίες σου. Κάποτε θα γίνη η αποκάλυψις των αμαρτημάτων μας. Ή θα τις αποκαλύψουμε εμείς, μόνοι μας, μπροστά σ' ένα πρόσωπο, στον πνευματικό, ή θα τις αποκάλυψη ο Θεός την ήμερα εκείνη μπροστά σ' όλους τους αγγέλους και τους ανθρώπους. Αν προλάβουμε πρώτοι να κατηγορήσουμε τον εαυτόν μας με την μετάνοια, εξαλείφονται όλες οι αμαρτίες μας και αθωωνόμαστε.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

[aposal]

Η αμαρτία είναι σαν τον καρκίνο: μπαίνει μέσα μας μικρή στην αρχή, σιγά - σιγά όμως γιγαντώνεται και στο τέλος μας αποτελειώνει.
Όσο πιο γρήγορα τρέξουμε στον πνευματικό να εξομολογηθούμε την αμαρτία μας, τόσο πιο καλά, γιατί αν την αφήσουμε να γιγαντωθεί και να γίνει πάθος θα είναι πιο δύσκολη η διαχείρισή της (και η αποβολή της από το σώμα) στη συνέχεια.
Και όσο πιο μεγάλο το πάθος τόσο μεγαλώνει και η ντροπή για την εξομολόγησή της. Ξέρει καλά τι κάνει ο πονηρός: αντί να ντρεπόμαστε όταν την κάνουμε, ντρεπόμαστε όταν πάμε να την αφαιρέσουμε.