Απελπισία, Κατάθλιψη.

Συζήτηση γύρω από τα αμαρτήματα και τα πάθη.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
gkou
Δημοσιεύσεις: 726
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:05 pm
Τοποθεσία: Γεωργία, Κόρινθος

Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό gkou » Σάβ Αύγ 25, 2012 7:19 pm

Γράμμα στον απελπισμένο αδελφό

Εικόνα

Δεν σε ξερω, δεν με ξερεις,
μπορει και να μην συναντηθουμε εδω,
αλλα μας ξερει και τους δυο,
απο μεσα και απ'εξω, ο ιδιος ο Θεος.

Μπορει να με απορριψεις, γιατι σου μιλω ευθυς εξ'αρχης για τον Θεο.
Ετσι ηθελα να σου μιλησω, δεν ηθελα να στο φερω γυρω γυρω και με τροπο.

Αυτο σου δινω γιατι μονο αυτο εχω,
αυτο εχουμε ολοι, ακομα και οταν δεν το ξερουμε.

Περιμενε λιγο.
Μη φοβασαι δεν θα σου κανω "κατηχηση", αφ'υψηλου,
ουτε "παρηγορια στον αρρωστο". Αυτα ειναι για τους βολεμενους.

Και μην βιαστεις να σκισεις αυτο το γραμμα, αλλα περιμενε,
οπως περιμενεις αρκετο καιρο και κλωθογυριζες την επιμονη ιδεα αυτη στο μυαλο σου.

Οπως εσενα δεν θα σου αρεσε να σκισουν και να πεταξουν
το γραμμα μετα την αυτοκτονια σου,
στα σκουπιδια, ετσι και εσυ, διαβασε εαν θελεις, το παρακατω.

Απο φιλοτιμο και μονο, που εκατσε καποιος και σου εγραψε.
Δεν σου γραφω απο αγαπη, γιατι δεν εχω, αλλα απο πονο, που ολοι εχουμε.

Οπως βλεπεις ειμαι απολυτα ειλικρινης εως και κυνικος απεναντι σου. Ετσι πρεπει.
Δεν θα σου χαϊδεψω τα αυτια, ουτε θα σε μοιρολογησω.

Η θεση μας, και η δικη σου και η δικη μου, απαιτει απολυτη,
και καθαρη εξηγηση, χωρις ημιμετρα και μασημενα λογια.

Αυτο το γραμμα γραφεται στον αερα, σε πραγματικο χρονο,
χωρις δευτερη σκεψη, αυτο οφειλεις να το εκτιμησεις.

Θα σε παω λιγο πισω.

Θυμησου πως ηρθες εδω,
οχι σε αυτην την κατασταση, αλλα σε αυτην την ζωη.

Φαινομενικα, σε εφεραν οι γονεις σου, αλλα η αληθεια ειναι αλλη, και ισως δεν την ξερεις,
η εαν την ξερεις την εχεις καταχωνιασει καπου στην ληθη του μυαλου σου.

Ενας Παντοκρατορας Θεος, Πατερας, Υιος και Αγιο Πνευμα,
που ολα τα απειρα συμπαντα μαζι, ολες οι δυναμεις και οι εξουσιες,
μοιαζουν με σταχτη ενος αποτσιγαρου στο τασακι Του,
Αποφασισε ενωπιον ολων των αμετρητων Αγγελων και Αγιων, το ΝΑΙ.

Για σενα ηταν αυτο το ΝΑΙ. Και ας μην το ακουσες, το ζεις, το χεις εως τωρα αυτο το ΝΑΙ.

Εκει κριθηκε η υπαρξη σου, και οχι στην συνευρεση των γονεων σου. Αυτη ειναι το φυσικο επακολουθο.
Ενας Παντοδυναμος Θεος ασχοληθηκε ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, μαζι σου, ειτε το πιστευεις ειτε οχι.

Μια στιγμη μοναδικη και ανεπαναληπτη, για την ανθρωπινη ιστορια, ηταν η συλληψη σου.
Αυτα δεν ειναι "ψυχολογικα ντοπαρισματα", αλλα αιωνιες και αναμφιβητητες αληθειες φιλε μου.

Γεννηθηκες για την αιωνιοτητα, η οποια ξεκινα απο εδω και δεν εχει τελος,
και για να σε χαιρεται ο Θεος Πατερας σου, που σε εφερε εδω, για παντα.

Και τωρα φτανουμε στο κρισιμο ερωτημα.
Γιατι μην νομιζεις οτι κανω μονολογο, μαζι σου μιλαω,
εν πνευματι και αληθεια, σαν να σε βλεπω.

Θα μου πεις και θα εχεις χιλια δικαια και εγω ειμαι μαζι σου:

"Αφου με εφερε ο Θεος εδω και θελει να με χαιρεται, γιατι αφησε να φτασω σε αυτο το χαλι,
και γιατι αυτους που με εφεραν εδω, τους εχει μια χαρα, και εγω δεν εχω διεξοδο ουτε καν Τον βλεπω;"

Eχω απαντησεις πολλες, διαθεσιμες, με θεολογιες, ρητορειες, φιλοσοφιες, και αλλα,
αλλα δεν θα στις δωσω.
Δεν σε ενδιαφερουν τωρα, ουτε μπορουν να σε βοηθησουν αδελφε.

Θα σου δωσω μια απαντηση οσο μπορω πιο ξεκαθαρη και βιωματικη.

Αυτην που μου εδωσε ο Θεος και σε εμενα, οταν ειχα φτασει σε παρομοια
κατασταση με εσενα, και σκεφτομουν διαφορες ανοησιες, και εψαχνα "διεξοδους" διαφυγης.

Απλα Τον φωναξα. Στραφηκα μεσα στην απογνωση μου, και Τον φωναξα.

Επαιξα το τελευταιο μου χαρτι, πονταρα επανω Του. Τι ειχα να χασω; Ετσι ειναι ο τζογος.

Του ειπα: "Εγω εχω τερματισει, ελα, εαν θελεις, και σωσε με".

Ετσι απλα, ηρεμα και ειλικρινα, χωρις πολλα "κορδελακια".
Σαν φιλος προς φιλο που εχει αναγκη. Ελα ρε Φιλε και σωσε με.

Και ηρθε.
Ηρθε και εβαλε ταξη,
και εδωσε οραμα και διεξοδο, χωρις να το παρω ειδηση,
απαλα, σιγα και λεπτα, με αρχοντια και με στυλ.

Λοιπον γιαυτο δεν Τον βλεπεις πουθενα.

Δεν Τον εχεις φωναξει πραγματικα.
Μπορει να το σκεφτηκες αλλα δεν το πιστεψες σοβαρα.
Εαν Τον φωναξεις εστω και στο παρα '5, ακομα και στο παρα '1, θα ερθει.

Μην περιμενεις να ερθει κανεις αλλος.
Η εποχη μας, ειναι ο καθενας μονος του, και οποιον παρει ο χαρος.. Μην ψαχνεις το γιατι.

Αυτος μονο, θα ερθει. Εχεις αμφιβολια; Καλα κανεις. Και εγω ειχα.
Δοκιμασε ομως. Απλα χωρις βια, χωρις φτιασιδωματα, και μελοδραματα.

Φωναξε Τον. Εαν δεν ερθει, στειλε γραμμα, και θα αυτοκτονησω εγω στην θεση σου,
απο ντροπη γιατι σου ειπα ψεμματα. Ετσι ξερα ξερα σου βαζω στοιχημα την ζωη μου, οτι θα ερθει.

"Που ειναι τωρα;" θα μου πεις.

Καθεται μαζι σου, και περιμενει, να δει τι θα κανεις, οχι μακρια, μην πλανασαι, διπλα σου ειναι. Σε Βλεπει.
Καθε σκεψη σου, ακομα και αυτη που θα σχηματισεις σε λιγο, την ξερει. Και περιμενει.

Θελεις να του δωσεις μια ευκαιρια; Δωστην Του.
Αυτος Σταυρωθηκε για σενα, για να σου δωσει την ευκαιρια,
να ζησεις για παντα. Δεν αυτοκτονησε, αλλα πεθανε με καθε ειδους βασανα για σενα.
Μονο για σενα, αποκλειστικα, οπως για καθε μοναδικο ανθρωπο. Να το θυμασαι αυτο.

Οπως βλεπεις δεν σου μιλησα καθολου για τα προβληματα που σε εφεραν εδω.

Τα σεβομαι, αλλα δεν μπορω να σε καταλαβω.
Κανεις δεν μπορει να νιωσει πραγματικα, τον αλλον,
εαν δεν εχει την ιδια στιγμη τα ιδια προβληματα.
Αλλιως κοροϊδευει, οχι με προθεση αλλα απο αγνοια,
και απλα παρηγορει με οικτο, και κανει τα πραγματα χειροτερα.

Γιαυτο θα σου πω για ενα πολυ μεγαλυτερο και αλυτο προβλημα,
που θα αποκτησεις εαν κανεις αυτο που σκεφτεσαι.

Αυτον τον Θεο, που σε αγαπα το ιδιο με τον Υιο Του,
που εδωσε να σταυρωθει για να ζησεις για παντα,
θα Τον προδωσεις, τοσο πολυ, οσο δεν σε προδωσε εσενα κανενας.

Και θα δωσεις την ψυχη σου, δωρο και χαρισμα στον αλλον τον γυφτο,
που γελαει με τα προβληματα σου και το ενδεχομενο τελος σου.

Γελαει πιο πολυ και απο αυτους, που σε εφεραν εδω,
γιατι αυτος ειναι πισω απο αυτους, αυτος ειναι το αφεντικο τους,
μαζι θα πληρωθουν ολους τους "κοπους" τους τοις μετρητοις..

Αυτος περιμενει να εισπραξει τις ψυχες, χωρις να κουραστει, και να τις παρει απο τον Δημιουργο τους.

Λοιπον. Μην κανεις χατηρια σε γυφτους.

Οπως δεν θα δεχοσουν να σου παρει το παιδι ο χειροτερος εχθρος σου
και ο πιο αχρηστος ξενος ψευτοιπατερας, που ταχα ενδιαφερεται γιαυτο,
αλλα θα εδινες μαχη, να τον διωξεις και να το κρατησεις κοντα σου,
ετσι πρεπει να βλεπεις και το μοναχοπαιδι σου,
την ψυχη σου, την ιδια την υπαρξη σου την αιωνια και την μοναδικη.

Στο Θεο ανηκει, δεν θα πας να την δωσεις στον ανθρωποκτονο διαβολο. Σκεψου το λιγο αυτο.

Στην ουσια αδερφε, πας να αυτοκτονησεις απο εγωϊσμο. Μην γελιεσαι. Ετσι σκεφτομουν και εγω.
Πισω απο ολα, και πανω απο ολα, ειναι ο εγωϊσμος μας. Και αυτο το ξερει ο διαβολος. Εκει πονταρει..

Σε κουρασα. Το ξερω, αλλα ολοι κουρασμενοι ειμαστε.
Χορτασαμε απο λογια, και απο ψεμμα.

Γιαυτο δεν θα σου πω αλλα, εαν δεν σε αγγιξουν αυτα,
-να σε πεισω ποτε δεν σκεφτηκα, ουτε και θελω-
θα ειναι δικη μου η ευθυνη γιατι δεν θα σου εχω δωσει βιωμα, αλλα θεωρια.

Ομως τα εχω ζησει, και γιαυτο στα λεω. Υπαρχει μονο μια λυση.

Φωναξε Τον. Διωξε τον αλλον τον γυφτο,
και φωναξε τον Πατερα σου, να σε βοηθησει.

Ετσι κανουν τα τρομαγμενα παιδια, το θυμασαι;

Μολις ερθει και αρχισει να σου γυρνα τα παντα τουμπα,
οπως ποτε δεν πιστευες και δεν φανταζοσουν,
τωρα οπως εισαι, εαν θελεις, κανε μου μια χαρη.

Στειλε ενα γραμμα. Οχι σε εμενα.

Στειλε μια ευχαριστηρια επιστολη, σε Εκεινον, και μια υποσχεση.

Απο εδω και περα, να ζεις μονο για χαρη Του,
οπως ο Ιδιος ο Χριστος, ζει και αναπνεει μονο για σενα,
και ολα τα αλλα θα λυνονται με την βοηθεια Του.

Καλη συνεργασια, σου ευχομαι να εχετε
και θα την εχετε εαν θελεις εσυ πρωτος.

Γιατι Αυτος θελει, εκατομμυρια φορες, ενω εσυ το πολυ μια.

Δεν θα περιμενω νεα σου, αλλα θα σε περιμενω νικητη, και "μαγκα",
για το Ονομα του Θεου, και την αγαπη Του, να παλεψεις και να νικησεις.

Μην περιμενεις, σκισε αυτο το γραμμα,
ξεχνα εμενα, και ξεκινα.

Ξεκινα γιατι σε περιμενει,
και ειναι ντροπη να Τον αφηνεις, Μονο Του,
να ξεροσταλιαζει, αγαπωντας σε μυστικα και κρυφα,
αυτον τον μοναδικο και μονιμο Φιλο σου,
οπως δεν θα εκανες για καποιο αληθινο σου φιλο.

Δεν κανουν ετσι οι φιλοι..

Σηκω και προχωρα να Τον βρεις.


Πηγή: http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=79&t=16747



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Κυρ Ιούλ 14, 2013 9:40 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Εικόνα

Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος. Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ' αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ' την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ' εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε, στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως να είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να εκλύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε να γνωρίσει αυτή τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα τη στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει τη χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.

Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλομε και χωρίς να το καταλαβαίνομε, κάνομε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, για παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.

Aπό το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

Πηγή: [img=http://www.agioritikovima.gr/didaches/gerontos-porfur/480-kataulipsi]ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ[/img]


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Anastasios68
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 3830
Εγγραφή: Πέμ Ιούλ 26, 2012 10:31 am
Τοποθεσία: Πεύκη
Επικοινωνία:

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Anastasios68 » Δευτ Ιούλ 15, 2013 9:45 am

Εξαιρετικά και τα δύο κείμενα, μου άρεσαν πάρα πολύ.


«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22

Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Παρ Νοέμ 01, 2013 2:15 pm

Η εξομολόγηση ενός καταθλιπτικού που «τρέλανε» τους γιατρούς
Δημοσιεύθηκε: 1 Νοεμβρίου 2013

Εικόνα

Μια αληθινή ιστορία που είναι σε εξέλιξη

Διαβάστε την μοναδική ιστορία του αγαπητού πνευματικού αδελφού Χ, η γνωριμία του οποίου απετέλεσε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη προσωπικά.

Ελπίζουμε να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους.

Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την απεριόριστη εμπιστοσύνη που μας έδειξε από την πρώτη στιγμή.

Είμαι έγγαμος με τρία παιδιά, εγγόνια και ηλικία 63 ετών, συνταξιούχος του Δημοσίου.

Το 1989 γυρνώντας από την δουλειά μου, κουβαλώντας και ψώνια, άφησα τις σακκούλες για να ανοίξω την εξώπορτα. Σηκώνοντας τις σακκούλες αισθάνθηκα ένα πόνο οξύ στο στήθος, άρχισα να ιδρώνω και να χάνω τις αισθήσεις μου.

Η πρώτη μου αντίδραση: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δεν είναι τίποτε θα περάσει. Ξάπλωσα και σε μισή ώρα περίπου άρχιζε ο πόνος να περνά. Αισθανόμουν μια συνεχή κούραση και δυ-σπνοια. Πήγα σε γνωστούς γιατρούς οι οποίοι με γνώριζαν και μου είπαν περισσότερο είναι η ιδέα σου. Μετά από εξετάσεις (στεφανιογραφία) τα στεφανιαία αγγεία έκαναν έντονους σπασμούς, αρρυθμία, πόνους στο στήθος περιοδικά. Μου δώσανε τριών ειδών φάρμακα για την καρδιά. Τα συμπτώματα δεν έφυγαν.

1990 – 1991, ένα πρωΐ παίρνω τηλέφωνο τον π. Πορφύριο στο Μήλεσι. Μόλις σήκωσε το τηλέφωνο μου λέει: «Μην μου πεις τίποτε, και άρχιζε να μου λέει την ζωή μου που έβλεπα σαν κινημα-τογραφικό φιλμ. Η διάγνωσή του: Παιδί μου έχεις χαμηλό οξυγόνο στο αίμα σου και μία βλάβη στο παρασυμπαθητικό νεύρο της καρδίας σου. Δεν γνωρίζω την αιτία, αλλά ο Θεός θα σε προειδοποιεί, θα αισθάνεσαι κάτι πίσω από το κεφάλι και εσύ να έλθεις σε επαφή με οξυγόνο, γιατί θα ειναι και η τελευταία σου αναπνοή μετά.

Οι γιατροί σου δώσανε αυτά τα φάρμακα, που μου τα κατωνόμασε, μην τα πάρεις γιατί η διαγνωσή τους είναι εσφαλμένη. Θα πας στην Αγγλία στον κ. Τόνυ Αντωνίου μου έδωσε την διεύθυν-ση του, το τηλέφωνο του. Κλείνοντας μου λέει: Εσύ παιδί μου θα τρελλάνεις τους γιατρούς.

Στην ερώτησή μου πως θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου; Θα μου περάσει;

Η απάντησή του: «Με τακτική εξομολόγηση, προσευχή, και πνευματική ζωή».

Μετά από καιρό πήγα όπως συνήθιζα στον π. Παΐσιο στο Άγιον Όρος.

«Τώρα είσαι καλά» μου είπε, «πρέπει να προσέξεις πολύ τον κρυφό εγωϊσμό, όχι μόνον τον φανερό». Όταν πήγα να τον ρωτήσω ποιός είναι ο κρυφός εγωϊσμός και πως αντιμετωπίζεται, κάποιος ήρθε και τον πήρε από τη συζήτηση που είχαμε και έμεινε το ερώτημά μου αναπάντητο. Μετά αρρώστησε και δεν ειδωθήκαμε.

Την απάντηση για τον κρυφό εγωϊσμό μου την έδωσε ένας ερημίτης στο Σινά.

«Πρέπει να έχεις ως κέντρο της ζωής σου τον Χριστό, και εσύ να στρέφεται γύρω – γύρω από Αυτόν. Να βγεις από το εαυτό σου».

Έστειλα τα χαρτιά μου στο γιατρό στο Λονδίνο και περίμενα. 1992 ο π. Πορφύριος κοιμήθηκε. Εγώ περίμενε απάντηση από τον γιατρό.

Μετά από πολύ καιρό με πολύ καημό είπα: «Α! ρε Γέροντα Πορφύριε εσύ αναπαύτηκες εγώ ταλαιπωρούμαι, τι θα γίνει τώρα;

Εκείνη την ώρα κτυπά το τηλέφωνο. Εδώ ο Τόνυς Αντωνίου από το Λονδίνο. Πες τε μου τι σας συνέβη. Εγώ άρχιζα νε ομιλώ γρήγορα γιατί πλήρωνε. Κε….σας παρακαλώ ομιλείτε αργά για να σας καταλάβω, εγώ πληρώνω, και μην το σκέφτεσθε καθόλου. Μετά μου είπε να πάω να τον επισκεφθώ. Πήγα στο Λονδίνο βρήκα τον γιατρό, όταν τον ερώτησα αν γνωρίζει τον π. Πορφύριο, η απάντησή του ήταν αρνητική. Μετά από εξετάσεις με έστειλε σε έναν Άγγλο νευρολόγο στον κ. Καπούρ. Η διάγνωσή του: «Πάσχετε από το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης».

Από εκεί μετά επισκέφθηκα έξι φορές στη Γερμανία σε Γερμανούς γιατρούς, (και με ευλογία και ομοιοπαθητικούς,φυσικά χρήματα χαμένα και κούραση) και τελικά στο Γκέτιγκεν Πανεπιστημιακό νοσοκομείο ήρθε η διάγνωση: «Κατά την κόπωση ανεβάζει πνευμονική υπέρταση».

Πήγα στο νοσοκομείο εδώ είχα έναν φίλο παθολόγο και καρδιολόγο (έχει δύο ειδικότητες) του είπα το πρόβλημα μου. Άρχισε τις εξετάσεις όλων των ειδών και τέλος φθάσαμε στο τέστ κοπώσεως. Του είπα για την έλειψη οξυγόνου, τη χρόνια κόπωση. «Μην λες χαζαμάρες», μου λέει, αυ-τοι που έχουν έλειψη οξυγόνου έχουν αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, μελανό χρώμα, εσύ είσαι μια χαρά. Μην είσαι ο κατά φαντασίαν ασθενής».

Μπροστά στην απόφασή μου, φώναξε έναν πνευμονολόγο μου πήραν αίμα, (αρτηριακό), λίγο πιο κάτω από την παλάμη. Ο γιατρός ήρθε με το αποτέλεσμα οξυγόνο 73 και διοξείδιο 32.

«Μπα λάθος έχει το μηχάνημα. Φώναξε τον υπεύθυνο της ΜΕΘ και του είπε πότε έκαναν σερ-βις στο μηχάνημα. Χθες Χρήστο. Τον βλέπεις αυτόν έχει υποξαιμία. Κάθισε να σου κάνουμε ακό-μη μία; Ναι του απαντώ. Το αποτέλεσμα το ίδιο. «Χρήστο μετά την κόπωση μετά την κόπωση θα φθάσω πάνω από 100».

Τελικά δεν το έβγαλα το τέστ κοπώσεως, στο 2ο στάδιο έμεινα. Άρχισα τότε να αιθάνομαι κάτι σαν μούδιασμα, με δύσπνοια πίσω στο κεφάλι και λέω στο φίλο μου τον γιατρό κάνε με άλλη μία εξέταση:. Αυτό είναι αδύνατον ιατρικώς. Εγώ θα σχίσω τα πτυχία μου. Σε παρακαλώ κάντο, του είπα. Μπροστά στην απόφασή μου, κάφθηκε ήρθε άλλος πνευμονολόγος μου πήρε αίμα από το άλλο χέρι και οι εξετάσεις έδειξαν Ο2, 107. Τότε συγκέντρωσε όλους τους καρδιολόγους και πνευμονολόγους του νοσοκομείου και προσπαθούσαν να βρουν τι συμβαίνει. Μετά από πολύ ώρα συσκέψη το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν βρήκαν την αιτία αυτής της διαταραχής. Παράξενο πρόβλημα.

Η κατάστασή μου χειροτέρευε και έψαξα να βρω για ένα κέντρο για την πνευμονική υπέρταση. Πήγα στην Αθήνα σε καθηγητές μου κάνανε εξετάσεις χωρίς να μπορέσουν να βρουν την αιτία. Μου είπαν υπάρχουν τρεις καθηγητές που ασχολούνται με πνευμονική υπέρταση ένας στη Γαλλία, και δύο στην Αμερική. Μου δώσανε χαρτί ότι η περίπτωσή μου δεν αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα και μέσω του υπουργείου υγείας με έστειλαν στην Αμερική στο μοναδικό Κρατικό ερευνητικό Κέντρο (Ν.Ι.Η) το 1995. Η είσοδος για τους αλλοδαπούς δύκολη. Η περίπτωση του κάθε ενός περνά από 11μελη επιτροπή Αμερικανών καθηγητών γιατρών για ασθένειες που είναι σπανιες. Ένας Έλληνας γιατρός μου έκανε την αίτηση εισαγωγής μου. Η κενή θέση μία, η δική μου και του συγγενούς του αντιπροέδρου της Αμερικής Αρ Γκορ.. Την ημέρα του αγίου Διονυσίου 17 Δεκεμβρίου 1995, η επιτροπή ενέκρινε την δική μου, η άλλη μετά από δύο μήνες. Ερχόταν οι Ελληνες γιατροί και δεν πιστεύανε στο γεγονός. Μου έλεγαν: «Πες μας ποιός είσαι; Ποιός είναι αυτος που σε υποστηρίζει;» Ο Θεός τους απαντούσα δεν έχω κανένα άλλον γνωστό. Και μία άλλη λεπτομέρεια στις 30 Δεκεμβρίου ο πρόεδρος Κλίντον υπέγραψε απόφαση που απαγορεύεται η δωρεάν νοσηλεία σε αλλοδαπούς, εκτός εκείνων που έχουν νοσηλευτεί. Μετά από πολλές εξετάσεις η διάγνωση: «σύνδρομο ευαίσθητης καρδίας», και να τους επισκεφθώ σε ένα χρόνο. δίνοντάς μου φάρμακο ημιπραμίνη. Αυτό μου δημιουργούσε πολλές συναισθηματικές διαταραχές. Οπότε πήρα την απόφαση και το έκοψα.

Το 1996 που ξαναπήγα με ερώτησαν ποιά είναι η διάγνωση των Ελλήνων γιατρών και τους ει-πα: Οι 99 ότι είμαι κατά φαντασίαν ασθενής και ένας μου είπε για την έλλειψη οξυγόνου και βλαβη στο παρασυμπαθητικόνεύρο της καρδίας. Μου λένε εμείς μπορούμε να το διαπιστώσουμε με ένα τέστ, αλλά είναι επικίνδυνο πρέπει να υπογράψεις ότι θέλεις νά γίνει. Έκανα τον σταυρό μου και υπέγραψα. Μετά από 14 ώρες εξαντλητικών εξετάσεων, την επομένη ήρθε ο καθηγητής και μου λέει: «Σε παρακαλώ πες μου το όνομα του Έλληνα γιατρού που σου είπε για την έλειψη οξυγόνου και την βλάβη στο παρασυμπαθητικό, γιατί πως μπόρεσε και έκανε αυτή την διάγνωση που μόνον εδώ στην Αμερική γίνεται αυτό το τέστ ακετυλχολύνης. Τι να του πω, αυτός ήταν Ινδός εξειδικευμένος στα νεύρα της καρδιάς. Το έμαθαν οι Έλληνες γιατροί του Ν.Ι.Η και με επισκέφθηκαν, σε αυτούς τους είπα ότι είναι ο μακαριστός π. Πορφύριος. Όλοι έκαναν τον σταυρό μους, και είπαν η πίστη μας είναι η αληθινή.

1998 Ιανουάριος. Η κατάστασή μου χειροτέρευε, δύσπνοια με επιθανάτιο ρόγχο, και διαπίστωσα ότι σε κάθε συναισθηματική αλλαγή έκλαιγα με ένα σκοτεινό αίσθημα λύπης. Πήγα στο φίλο μου τον Χρήστο και με έστειλε σε έναν φίλο του ψυχίατρο του νοσοκομείου για να δει. Η διαγνωση κατάθλιψη. Μου έδωσε δύο ειδών αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικό. Μετά από πολλές επισκέψεις – και συζητήσεις, και με αλλαγές στα αντικαταθλιπτικά φάρμα, εγώ έβλεπα ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά,. Σταμάτησαν τα δάκρυα αλλά η έντονη λύπη συνεχιζόταν.

Σε μία επίσκεψη του λέω γιατρέ μου μιλάς για συναισθηματικές διαταραχές, άγχος, και αποτέλεσμα τίποτε. Αυτά τα αόριστα πράγματα χωρίς συγκεκριμένες αιτίες, δεν βγαίνουν πουθενά. Οι Άγιοι Πατέρες μας έχουν μιλήσει και γράψει για την κατάθλιψη γιατί δεν το ψάχνετε;. Εμείς σπουδάσαμε 6 χρόνια ιατρική, 4-5 χρόνια ψυχιατρική μεταπτυχιακές σπουδές και με διδακτορική διατριβή και με αυτά βαδίζω.

Κοίταξε του λέω μπορείς να μου πεις, του μιλούσα στον ενικό λόγω της φιλίας που αναπτύχθηκε από τις πολλές επισκέψεις μου, πως αντιμετωπίζεται οποιαδήποτε μορφή φόβου; Μου είπε, λέμε στον ασθενή να περάσει από αυτό που φοβάται και θα του περάσει. Αυτό το λέει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 20ο λόγο του περί δειλίας.. «Σε όποιους τόπους συνηθίζεις να φοβήσαι, μη διστάζης να πηγαίνης, όταν ακόμη δεν έχη ξημερώσει. Εάν δείξεις κάποια χαλαρότητα στο σημείο αυτό, τότε θα γηράση μαζί σου το νηπιακό και αξιογέλαστο τούτο παθος. Ενώ βαδίζεις προς τα εκεί οπλίζου με την προσευχή. Μόλις φθάσης σ ἐκείνους τους το-πους, ανύψωσε τα χέρια σου. Με το όνομα του Ιησού μάστιζε τους εχθρούς, διότι δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε στην γη ισχυρότερο όπλο. Αφού απαλλαγής από την αρρώστεια αυτη, ας ανυμνήσης τον Λυτρωτή σου· διότι εάν τον ευγνωμονής, θα σε σκεπάζη παντοτινά». (κεφ. 6).

Μπορείς να μου πεις γιατρέ μου, συγκεκριμένα την αιτία του φόβου; Θα σου απαντήσω την άλλη φορά που θα έρθεις. Του λέω: Οι Άγιοι Πατέρες μας το λένε: «Ο δειλός άνθρωπος σημαίνει ότι πάσχει από δύο ασθένειες της ολιγοπιστίας και φιλοσωματίας, όποιος νικά τις δύο ασθένειες, βεβαιώνεται ότι ολοψύχως πιστεύει στο Θεό και περιμένει τα μέλλοντα αγαθά». (Αββά Ισαάκ Ασκητικά, λόγος κστ, κεφ. 16, ΕΠΕ, 8α).

Στην επόμενη επίσκεψη μου είπε: Ότι πήγε στο Άγιον Όρος στον παπα – Τύχωνα ηγούμενο του Σταυρονικήτα και το συζήτησε και μου είπε αυτά ακριβώς αυτά που μου είπες. Τι να σου πω; Δεν είσαι για μένα, έλα να σου γράφω τα φάρμακα. Η διαφορά με τους άλλους καταθλιπτικούς είναι ότι εσύ η κατάθλιψη την δημιουργεί ο ίδιος ο εαυτός σου, έτσι αντιδρά, γι’ αυτό και δεν σε πιάνουν τα φάρμακα. Σημειωτέον ότι εγώ διαπίστωσα ότι τα τετρακυκλικά φάρμακα, και ηρεμιστικά κάνουν τον άνθρωπο «φυτό», και του «παγώνουν» την όρεξη για προσευχή και εκκλησιασμο. Γι’ αυτό τον λόγο τα περιόρισα στην κατώτατη δοσολογία.

Από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι σήμερα Οκτώβριος του 2013 η «κολλητή μου φίλη» δεν με άφησε και πάντα έρχεται άλλοτε πιο δυναμικά άλλοτε πιο ήπια. Και μια βραδιά ήρθε πάρα πάρα πολύ δυναμικά με έντονη λύπη, τα έβλεπα όλα μαύρα, με λογισμούς (σκέψεις με εικόνες) ότι δεν υπάρχει τίποτε για σένα, απαγοήτευση και τάση για αυτοκαταστροφή.

Μέσα σ’ αυτή την τραγική, πραγματικά κατάστασή μου, τα μεσάνυκτα πήρα τηλέφωνο τον π. Λουκά στη Ι. Μονή Φιλοθέου και του λέω: «σώσε με έχω φθάσει σε αδιέξοδο έτομος για……».

«Κοίταξε παιδί μου, είναι μία δοκιμασία, ένας σταυρός, που μπορείς να σηκώσεις. Έχεις σκεφθει πόσοι καταθλιπτικοί δεν έχουν την ελπίδα αναστάσεως που έχεις εσύ; Να σκέπτεσαι και τους άλλους που δεν έχουν την ελπίδα αναστάσεως και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς και ο Θεός θελει να γίνεις ένα κανάλι που να διοχετεύει την χάρη Του στους καταθλιπτικούς». Πραγματικά μου έφυγε αυτή η λύπη, το σκοτάδι στο μυαλό μου και μπροστά μου και οι άσχημοι λογισμοί.

Μελετώντας τους Αγίους πολλοί Άγιοι πέρασαν από αυτό το καμίνι της καταθλίψεως: ο Άγιος Παΐσιος, (Παναγής Μπασιάς), ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, ο Άγιος Νείλος ο Καλαβρός, η Αγία Ολυμπιάδα η διακόνισσα.

Μαθήτρια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ο οποίος της έστειλε 11 επιστολές από το τόπο της εξορίας του. Στην 10η επιστολή της γράφει: «Πράγματι, η κατάθλιψη είναι φοβερό βασανιστήριο των ψυχών, είναι ένας πόνος ανέκφραστος και ποινή πικρότερη από κάθε άλλη ποινή και τιμωρία. Γιατί μιμείται το σκουλήκι, που έχει δηλητήριο και προσβάλλει όχι μόνον το σώμα, αλλά και την ίδια την ψυχή. Είναι σαράκι που κατατρώγει όχι μόνον τα κόκκαλα, αλ-λα και τη σκέψη είναι Ένας δήμιος καθημερινός που δεν ξεσχίζει μόνον τα πλευρά, αλλά καταστρέφει και τη δύναμη της ψυχής· είναι και νύχτα παντοτινή, σκοτάδι χωρίς το παραμικρό φως, τρικυμία και ζάλη, πυρετός κρυφός, που καίει περισσότερο από κάθε φλόγα, πολεμος χωρίς ανακωχή, αρρώστια που κάνει σκοτεινά πολλά από αυτά που βλέπουμε. Γιατί ο ίδιος ο ήλιος και ο καθαρός αέρας φαίνεται ότι ενοχλούν εκείνους που έχουν αυτή τη διαθεση και μεταβάλλει το μεσημέρι σε μεσάνυκτα.

Γι’ αυτό και ο θαυμάσιος προφήτης δηλώνοντας αυτό έλεγε· «ο ήλιος θα δύσει γι’ αυτούς το μεσημέρι» (Αμώς 8,9),όχι με την έννοια ότι ο ήλιος εξαφανίζεται ούτε ότι διακόπτει τον συνηθισμένο δρόμο του, αλλά με την έννοια ότι ο λυπημένος άνθρωπος το καταμεσήμερο φαν-τάζεται όι είναι νύχτα. Η σκοτεινή νύχτα δεν είναι τέτοια, όπως είναι η νύχτα της αθυμίας, η οποία δεν προέρχεται από φυσικό νόμο, αλλά από σκοτισμό της διάνοιας. Γι’ αυτό και είναι φοβερή και αφόρητη, έχει πρόσωπο άσπλαχνο, είναι σκληρότερη από κάθε τύραννο, δεν υποχωρεί γρήγορα σε κανένα από εκείνους που προσπαθούν να την διαλύσουν, αλλά κρατεί πολλές φορές την ψυχή που έχει κυριεύσει στερεώτερα από διαμάντι, όταν αυτή δεν ακολουθει την κατά Θεόν φιλοσοφία. Σήκω επάνω και άπλωσε το χέρι σου στο λόγο μου και προσφερέ μου αυτήν την καλή συμμαχία, για να σε απαλλάξω τελείως από την αιχμαλωσία των πικρών σκέψεων.

Γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα, ευσεβεστάτη κυρία μου, να κοπιάζεις και να αγωνίζεσαι και να βιάζεις τον εαυτό σου, έχοντας τη συμμαχία των λόγων μου, ώστε να διώχνεις και να απομακρύνεις με πολλή ορμή τις απαισιόδοξες σκέψεις που σε ταράσσουν και σου προκα-λουν θόρυβο και ζάλη» (Ε.Π.Ε. τομ. 37, 452).

Γιατί ο Θεός παραχωρεί αυτή την δοκιμασία;

«Γεννήτρια όλων των κακών είναι η ηδονή και η πονηρία. Όποιος τις έχει μέσα του δεν πρόκειται να ιδή τον Κύριον. Καθόλου δεν θα μας ωφελήση η αποχή από την πρώτη, εάν δεν απομακρύνωμε και την δευτέρα». (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, λόγος κστ α μέρος, κεφ. 30).

Η απάντηση είναι μία, επειδή εμείς δεν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, (δηλ. ο νους είναι σκοτισμένος από τα πάθη και τους λογισμούς και δεν μπορεί να δει, σαν ο οφθαλμός της ψυχής που είναι ο νους, γι’ αυτό και δεν παίρνουμε σωστές αποφάσεις και αμαρτάνουμε. Ενώ θα πρέπει ο νους να στρέφεται συνέχεια στο Θεό, να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος της Παραβολής στο Θεό Πατέρα μας). Έχομε βάλει κέντρο της ζωής μας τον εαυτό μας, και όχι τον Χριστό. Ο εχθρός διαβολος κάθεται απέναντι από τα μάτια μας λέει ο Αββά Ισαάκ, και παρατηρεί ποιά πόρτα (αίσθηση) είναι ανοικτή και μπαίνει και αλωνίζει. Είτε το πρόβλημα είναι από σωματική αρρώστια η από ψυχολογικούς λόγους. Η αγάπη Του παραχωρεί αυτόν τον Σταυρό για να μας ξυπνήσει από το λήθαργο που μας δημιουργούν οι τρεις γίγαντες των παθών η αμέλεια, η ραθυμία και η άγνοια.

Πόσο δίκιο είχε ο Αγιασμένος Γέροντας π. Παΐσιος όταν μου είπε να φυλάγομαι από τον κρυφο εγωϊσμό!

Πως την αντιμετωπίζω.

Με την θεία «ψυχανάλυση» την εξομολόγηση σε πνευματικό ιερέα, Γιατί όμως; Όλες οι αμαρτίες ακολουθούν την ίδια πορεία κατά τους Πατέρες μας. Τα στάδια της αμαρτίας.

Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε τα στάδια για την πορεία προς τη χώρα της αμαρτίας (αμαρτία σημαίνει ότι φεύγω από το στόχο μου που είναι το καθ’ ομοίωση):

α) την προσβολή,

β) τη συγκατάθεση

γ) την αιχμαλωσία,

δ) την πραγματοποίησή της και

ε) το πάθος, η συχνή επαναλαμβανόμενη αμαρτία καταντά πάθος.

Πως λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός; Λειτουργεί ως εξής: Κάποιος πονηρός λογισμός (κενοδοξίας, φιλαργυρίας, φιληδονίας, κατακρίσεως, κ.λ.π.) εισέρχεται στο νου του ανθρώπου. Ο πειρασμος εργάζεται με την φαντασία (που μας δόθηκε από το Θεό να φανταζόμαστε τα κάλλη του Παραδείσου). Παρουσιάζει την υπόθεση όσο πιο ελκυστική μπορεί. Έτσι η προσβολή γίνεται πιο ελκυστική και δυνατή. Μέχρι το σημείο αυτό ο άνθρωπος είναι ανεύθυνος. Είναι το πρώτο στάδιο, μία προσβολή, μία επίθεση του εχθρού η πιο απλά το κτύπημα της πόρτας. Η κατάσταση είναι φυσιολογική. Είναι αδύνατον να υπάρξει άνθρωπος, που να μην δεχθεί την προσβολή. Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος έλεγε ότι όπως μέσα στον κήπο κατά φυσιολογικό τρόπο φυτρώνει μαζί με τα φυ-τα και η αγριάδα η όπως τα νησιά κτυπιούνται γύρω – γύρω από τα κύματα, έτσι και ο άνθρωπος οπωσδήποτε θα έλθει σε επαφή με τις προσβολές των λογισμών. Γι’ αυτό στην Ακολουθία του Αποδείπνου λέμε: «τους λογισμούς διόρθωσον, τας εννοίας κάθαρον…».

Το εφάμαρτο στάδιο αρχίζει από εδώ και πέρα. Αρχή του αγώνος είναι η προσβολή. Αν ο άνθρωπος την απομακρύνει από το νου του χωρίς καθόλου να την περιεργασθεί, τότε σώζεται και απαλλάσσεται από τις άθλιες συνέπειες που ακολουθούν. Αν, όμως, δεχθεί τη συζήτηση με τον πονηρό λογισμό, ανοίγει την πόρτα στον πονηρό λογισμό που προηγουμένως απλώς του χτύπησε την πόρτα, δημιουργεί τη φιλία και τότε πια φθάνει στη συγκατάθεση για την αμαρτία, που είναι το δεύτερο στάδιο για την εκτέλεση της αμαρτίας. Ο άνθρωπος τώρα με πρωταγωνιστή τον εαυτό του, στα άδυτα της ψυχής του επιτελεί την αμαρτία: κατακρίνει, βλασφημεί, πορνεύει, μοιχεύει, διαπράττει φόνους και αμέτρητα εγκλήματα και κάνει οτιδήποτε μπορεί να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους. Δεν μένει τίποτε άλλο κατόπιν, παρά το τρίτο στάδιο της αμαρτίας, που είναι η ενεργός διάπραξή της από τον άνθρωπο, που προηγουμένως ο νους του έγινε αιχμάλωτος του λογισμού (δηλ. του διαβόλου), και δεν τον ορίζει πλέον, αλλά ορίζεται. Έτσι ο λογισμός, που ξεκίνησε με ένα απλό κτύπημα της πόρτας, την προσβολή, προχώρησε στο άνοιγμα της πόρτας, τη συγκατάθεση, τελικά δεν μπόρεσε να νικήσει και κατέληξε στην διαπράξει της αμαρτίας. Αυτή ειναι η πορεία προς την αμαρτία, που αρχίζει με έναν απλό λογισμό».

Επίσης αγωνίζομαι να αράξω την βάρκα μου στο γαλήνιο λιμανάκι της Μητέρας όλων μας την Παναγία. Σ’ αυτήν λέω τον πόνο μου, την ανησυχία μου, το πρόβλημά μου και με ακούει.

Προσέχω με την βοήθεια του Θεού τις άσχημες σκέψεις μόλις μου χτυπήσουν την πόρτα, δεν την ανοίγω. Δεν συζητώ μαζί με τις σκέψεις γιατί μιλώ με τον διάβολο. Στρέφω τον νου μου στην Παναγιά, προσεύχομαι, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που είναι σχετικοί με την Εκκλησία, με τη φύση. Παίρνω τα φάρμακα γιατί πρέπει να βοηθηθεί το άρρωστο σώμα. Και κάνω υπομονή. Τι σημαίνει υπομονή; Υπό και μένω κάθομαι κάτω από τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Αυτόν που σταύρωσαν οι αμαρτίες μας, που από Αγάπη πέθανε για να μας ελευθερώσει από τη διαβολική τριάδα: Διάβολο, αμαρτία, θάνατο και με την Ανάστασή Του πήρε την ανθρώπινη σάρκα και την ανέβασε πάνω από τους Αγγέλους στα δεξιά Του Θεού Πατρός.

Ο κάθε άνθρωπος να βρει ενδιαφέροντα πράγματα και δημιουργικά που να του αρέσουν. μουσική, να μάθει όργανο, να ασχολείται με τον κήπο, η μελέτη κ. α.

Δεν πηγαίνω σε ψυχολόγους, αλλά σε ψυχίατρο και μάλιστα να έχει σχέσει με Εκκλησία, όσο αυτό είναι δυνατόν. Η πείρα μου με εδίδαξε ότι πολλοί από τους ψυχιάτρους δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά σε μία ανώτερη δύναμη. Και διερωτώμαι: Πως ασχολούνται με την «θεραπεία της ψυχης» που δεν γνωρίζουν καθόλου, ούτε τον ρόλο της, τις δυνάμεις της, γιατί μας δόθηκε;

Μία μέρα είπα σε έναν φοιτητή της ιατρικής που συζητούσαμε για τη ψυχή και του λέω: Τι ει-ναι η ψυχή; Ποιός είναι ο ορισμός της; Όχι αόριστες λέξεις αλλά συγκεκριμένες. Δεν ξέρω μου λέει. Το δυστύχημα είναι όχι ότι εσύ δεν ξέρεις αλλά και καθηγητές σου στη σχολή δεν ξέρουν. Για να σου το αποδείξω, πήγαινε μετά το τέλος του μαθήματος στον καθηγητή ψυχιατρικής και να είστε μόνοι σας και πες του. «Κύριε καθηγητά μας μιλήσατε για ψυχιατρική και την ψυχή. Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε τον ορισμό της ψυχής που εσείς προσπαθείτε να θεραπεύσετε;» Σου λέω να είσθε μόνοι γιατί μπορεί ο καθηγητής να το πάρει διαφορετικά, ότι πας να τον μειώσεις, να τον κοροϊδέψεις, και μπορεί να στραφεί εναντίον σου.

Πράγματι πήγε ο φοιτητής και του ζήτησε τον ορισμό της ψυχής. Η απάντησή του ήταν δεν υπάρχει ορισμός. Πόσο μεσάνυχτα είχε! Ήρθε ο φοιτητής και μου το είπε. Έλα να σου δώσω τον ορισμό της ψυχής που τον αναφέρουν οι Άγιοι: «Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης δίνοντας τον ορισμό της ψυχής λέει ότι είναι ουσία κτιστή, ζώσα, νοερά, μεταδίδουσα στο οργανικό και αισθητικό σωμα ζωτική δύναμη και αντιληπτική των αισθητών, έως ότου βέβαια παραμένει το σώμα στην ζωή. Η ψυχή εισάγει ζωτική δύναμη στον σωματικό οργανισμό για την ενέργεια των αισθήσεων. (Γρηγ. Νύσσης έργα, 1 ΕΠΕ, σελ. 228, 250) Αυτό σημαίνει ότι το σώμα κινείται από τη δύναμη και την ενέργεια της ψυχής. Έτσι, η ψυχή είναι κτιστή, γεννητή, δημιουργημένη από τον Θεό, είναι νοερά και ζώσα ουσία, που μεταδίδει την ζωή στο σώμα, έως ότου διατηρείται η ενότητα ψυχής και σωματος, με την βοήθεια και ενέργεια του Θεού.

Έναν ολοκληρωμένο ορισμό για την ψυχή μας δίνει ο όσιος Νικήτας Στηθάτος. Γράφει: «Ουσία δε ψυχής εστίν, ως και άλλοις πεφιλοσόφηται κάλλιστα, απλή, ασώματος, ζώσα, αθάνατος, αόρατος, σωματικοίς οφθαλμοίς μηδαμώς θεωρουμένη, λογική τε και νοερά, ασχημάτιστος, οργανικώ κεχρημένη σώματι και παρεκτική τούτω ζωής κινήσεως, αυξήσεως, αισθήσεως και γεννήσεως, νουν έχουσα μέρος αυτής το καθαρώτατον, πατέρα και προβολέα του λόγου, αυτεξούσιος φύσει, θελητική τε και ενεργητική και τρεπτή ήτοι εθελότρεπτος, ότι και κτιστή». (Νικήτα Στηθάτου: Μυ- στικά συγγράμματα, εκδ. Παν. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1957, σελ. 98).

Η ψυχή, επίσης, είναι ζώσα ύπαρξη, απλή, ασώματη· η φύση της είναι αόρατη με τα μάτια του σώματος· είναι λογική και νοερή, χωρίς σχήμα· κατοικεί σε οργανικό σώμα και του παρέχει ζωή, ανάπτυξη, αντίληψη και γέννηση· δεν έχει τον νου σαν κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της, αλλά σαν το πιο καθαρό στοιχείο της· διότι, όπως είναι το μάτι στο σώμα, έτσι είναι και ο νους για την ψυχή. Είναι αυτεξούσια και έχει θέληση και ενέργεια· είναι μεταβλητή, δηλαδή μεταβάλλεται σύμφωνα με τη θέλησή της, διότι είναι κτιστή. Όλα αυτά τα έχει λάβει με φυσική τάξη από τη χαρη του Δημιουργού της, η οποία της έδωσε και την ύπαρξη και τη φύση». (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, κεφ 26).

Πως είναι δυνατόν να θεραπεύσουν την ψυχή που δεν την γνωρίζουν που είναι αόρατη, απλησίαστη από τον άνθρωπο;

Γι’ αυτό ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος έλεγε: Αιτία της κατάθλιψης είναι ο εγωϊσμός μας, η υπερηφάνειά μας. Η κατά Θεόν φιλοσοφία που έγραφε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Ολυμπιάδα είναι η κάθαρση από τα πάθη, για να έρθει ο φωτισμός του νου.

Το φάρμακο το έχει η Εκκλησία, ο Χριστός που είναι ο δημιουργός μας και Αυτός γνωρίζει το «μηχάνημα» (άνθρωπο) που κατασκεύασε και γνωρίζει πως λειτουργεί. Γι’ αυτό και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας λέμε: «Κύριε ίασε την ψυχήν μου ότι ήμαρτόν σοι», στίχος της δοξολογίας που λέμε πριν την θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό εθέσπισε και τα Μυστήρια μετανοίας και Εξομολογήσεως του Ευχελαίου και Θείας Ευχαριστίας. Ίδρυσε την Εκκλησία που είναι το πνευματικό νοσοκομείο, για να θεραπεύσει την άρρωστη ψυχή και το σώμα.

Τελειώνοντας σου λέω ότι: Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Ο Θεός τίποτε δεν παραχωρεί χωρίς λόγο, παρά μόνο για την σωτηρία της ψυχής μας, και ποτέ πάνω από τη δύναμή μας. Προ σπάθησε να καταλάβεις ότι πριν σε επισκεφθεί η «μαύρη φίλη μας», ο Θεός σε προετοιμάζει. Πριν σου παραχωρήσει τον πειρασμό, σου στέλνει πρώτα τη Χάρη Του. Να σε ενδυναμώσει. Γιατί ο διάβολος σαν λιοντάρι που βρυχάται είναι έτοιμος να μας καταπιεί όπως λέγει και ο Απόστολος Πέτρος (Α Πέτρου, ε ).να τον περιφρονούν και αναγκάζεται να φύγει.

Αγαπητέ αναγνώστα σε κούρασα, σου ζητώ συγνώμη. Βιώνω αυτή την «αρρώστεια – δοκιμασία» 15 χρόνια και ήθελα να μοιρασθώ μαζί σου τον προβληματισμό μου. Σε παρακαλώ μέλέτησε με ταπείνωση όσο μπορείς τους ψαλμούς του Δαβίδ θα βρεις σίγουρα τον εαυτό σου και το προβλημά σου, αλλά και τη λύση του προβλήματός σου. Επίσης συχνή Εξομολόγηση και υπακοή σε πεπειραμένο πνευματικό πατέρα.Θα βοηθηθείς πολύ από τη Χάρη του Θεού. Μην το αμελήσεις σε παρακαλώ.

Για τη λύπη η Ι. Μονή τιμίου Προδρόμου Καρέα Αττικής έβγαλε ένα βιβλίο: «Ωδή το εφήμερο, η λύπη στην ευρύτερη σκέψη των Πατέρων της Εκκλησίας». Πολλά έχεις να μάθεις.

Για τυχόν επικοινωνία έδωσα το κινητό μου στην ιστοσελίδα.www.hggiken.pblogs.gr/

Πηγή: hggiken.pblogs.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Ιαν 31, 2014 9:51 pm

Ἀντιμέτωποι μὲ τὴν Κατάθλιψη

Εικόνα

από την Ειρήνη, Μοναχή

Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του.

Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σε ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο.

Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιο πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου να ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις.

Ἀπό τίς διάφορες ὑπάρχουσες μορφές ψυχοθεραπείας οἱ σύγχρονες ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ γνωσιακή θεραπεία ἐπιφέρει καλύτερα ἀποτελέσματα, καί σέ σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό θά περιοριστῶ ἐδῶ ν’ ἀναφερθῶ μόνο σ’ αὐτήν.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία βασίζεται στή θεωρία ὅτι τό ἄγχος μας ἤ ἡ κατάθλιψή μας ὀφείλονται σέ λανθασμένες, ἀρνητικές ἀντιλήψεις σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας, τό περιβάλλον μας καί τό μέλλον μας, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν καί τή συναισθηματική μας κατάσταση (Κλεφτάρας, 1998). Ὁποιοδήποτε σημαντικό ἤ καί ἀσήμαντο γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι ἀφορμή γιά κάποιες «αὐτόματες σκέψεις», οἱ ὁποῖες ἐνεργοποιοῦν αὐτές τίς ἀρνητικές ἀντιλήψεις (Beck, 2004). Τέτοιες σκέψεις μπορεῖ νά εἶναι π.χ. ὅτι «κανείς δέν μ’ ἀγαπάει» ἤ «ποτέ δέν καταφέρνω τίποτα». Ὅταν δεχθεῖ κανείς μιά τέτοιου εἴδους «αὐτόματη σκέψη», ἀρχίζει νά τον «παίρνει ἀπό κάτω» καί νά τον φέρνει σέ κατάσταση ἀπελπισίας καί κατάθλιψης.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία ἀποσκοπεῖ στό νά βοηθήσει τό ἄτομο σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο νά μάθει νά ἀναγνωρίζει ἄμεσα τίς «αὐτόματες σκέψεις» του καί νά μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, καί σέ ἕνα πιο προχωρημένο ἐπίπεδο νά καταλάβει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του αὐτές εἶναι ἐσφαλμένες, ὅτι δέν τόν ἐξυπηρετοῦν, καί νά μπορέσει ἔτσι νά τις ἀλλάξει καί νά τίς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλες πιό «ὑγιεῖς», πού θά τον ὁδηγήσουν σέ μεγαλύτερη αὐτοεκτίμηση καί αὐτοαποδοχή.

Ἡ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά ἔχει ἕνα ἀποτέλεσμα παρόμοιο μέ τήν ψυχοθεραπεία, ἄν καί λιγότερο μόνιμο. Μάλιστα νευροεπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ θεραπεία μέ φάρμακα καί ἡ ψυχοθεραπεία ἐπιφέρουν παρόμοιες ἀλλαγές στήν ἐγκεφαλική λειτουργία.

Μέ αὐτές ὅμως τίς μεθόδους το ἄτομο παραμένει τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου του. Ἰδιαίτερα ἡ γνωσιακή θεραπεία «διδάσκει», θά λέγαμε, τό ἄτομο πῶς νά καλλιεργήσει την ἀνεξαρτησία του καί τήν αὐτονομία του, πῶς νά μή ἐξαρτᾶται ἀπό την ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐπίσης νά μή ἐξαρτᾶ την ἀξία του ἀπό τίς προσωπικές και ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες.

Ἡ φιλοσοφία πίσω ἀπό τίς σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους εἶναι ὅτι ναί μέν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει κανείς δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα στή ζωή του, μπορεῖ ὅμως νά μάθει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του καί νά τά ἀντιμετωπίζει μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ἠρεμία καί αἰσιοδοξία.

Ὅμως παρ’ ὅλη τήν αἰσιόδοξη ἄποψη ψυχιάτρων καί ψυχοθεραπευτῶν ὅτι ἡ κατάθλιψη εἶναι μια ἀρρώστια πού ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικά, ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ποσοστό καταθλιπτικῶν, πού εἴτε ἀρνοῦνται νά περάσουν τό κατώφλι τοῦ γραφείου ἑνός «εἰδικοῦ», εἴτε τό ἔχουν περάσει καί ἔχουν φύγει ἀπογοητευμένοι.

* * *

Ἔχοντας αὐτά τά προηγούμενα ὑπόψη μου, σέ μιά συζήτηση σχετικά μέ τά ἀντικαταθλιπτικά ἄκουσα μέ ἔκπληξη μιά μοναχή νά λέει μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ : «Ἄς ποῦνε γιά μισή ὥρα τήν εὐχή, καί να δοῦνε γιά πότε τούς περνάει ἡ κατάθλιψη». Ἡ πρώτη μου σκέψη ἦταν ὅτι μᾶλλον δέν ξέρει τί λέει. Προφανῶς, σκέφτηκα, δέν ἔχει βιώσει ποτέ κατάθλιψη, καί τῆς εὔχομαι ποτέ νά μή βιώσει, ἀλλά εἶναι πολύ ἀμφίβολο, ἄν ἕνα καταθλιπτικό ἄτομο μπορεῖ νά ἑστιάσει γιά μισή ὥρα τό νοῦ του στήν εὐχή. Μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει μηχανικά ἐπί μισή ὥρα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀλλά ὁ νοῦς του θα εἶναι μᾶλλον στήν κατάθλιψή του. Ἴσως νά σκέφτεται: «μᾶλλον σέ μισή ὥρα δέν θά μοῦ ἔχει περάσει, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς, τίποτα δέν με βοηθάει ἐμένα».

Ὅμως, καθώς εἶχα ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον νά δῶ ἄν καί πῶς καί με ποιές προϋποθέσεις ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός δρόμος μπορεῖ νά λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, δεν ξέχασα τήν κουβέντα ἐκείνης τῆς μοναχῆς, ἀλλά ξεκίνησα νά διερευνῶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη. Ὡς πολύ ἀρχάρια στόν ὀρθόδοξο δρόμο, ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε γιά το θράσος μου νά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Γιά τή διερεύνησή μου αὐτή βασίστηκα σέ κάποια βιβλία πού ἔτυχε νά «πέσουν στά χέρια μου», σ΄ ἕνα CD μέ μιά ὁμιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου γιά τήν κατάθλιψη, καθώς καί σέ συνομιλίες με τόν πνευματικό μου.

Δέν ἄργησα νά καταλάβω ὅτι διερωτώμενη, πῶς ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη, δεν ἔθετα σωστά τό ἐρώτημα. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δέν ἀντιμετωπίζει κλινικά μιά ὁρισμένη νόσο. Ἀντιλαμβάνεται τόν ἄνθρωπο σάν μια ἑνότητα σώματος, ψυχῆς καί πνεύματος. Γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἕνα σαφές νόημα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στοχεύει στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ πορεία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου πρός τό καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά θεραπευτική διαδικασία. Πρόκειται γιά μιά πραγματικά ὁλιστική θεραπεία, πού ἔχει σαν πρῶτο στάδιο τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ κατάθλιψη εἶναι ἕνα πάθος ἀπό τό ὁποῖο ἡ ψυχή πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ. Αὐτό το πάθος οἱ νηπτικοί πατέρες τό ὀνόμαζαν «ἀκηδία». Κατά τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί την πνευματική ζωή» (σ. 187).

Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη ἀπαιτεῖ ἕναν πνευματικό ἀγώνα για ἀλλαγή τοῦ νοῦ. Αὐτή εἶναι ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐτυμολογική ἔννοια τῆς λέξης μετάνοια (μετα-νοῶ = ἀλλάζω νοῦ). Δέν πρόκειται ὅμως γιά ἕναν ἀγώνα, πού κάνει κανείς μόνος του, στηριζόμενος στίς δικές του δυνάμεις. Ξεκινώντας κανείς ἕναν τέτοιο ἀγώνα μόνος του, πέφτει ξανά καί ξανά στά ἴδια λάθη, ἤ ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅ μισῶ, τοῦτο ποιῶ»[1], καί συνειδητοποιεῖ σιγά-σιγά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» [2]. Ἡ μετάνοια σημαίνει μιά συνολική ἀλλαγή στάση ζωῆς, πού συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πάνω στόν ἄνθρωπο.

Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλλαγή στη στάση ζωῆς; Εἶναι ἡ ἀλλαγή ἀπό τή ζωή τοῦ ἀτόμου, τοῦ περιχαρακωμένου πίσω ἀπό τά τείχη πού το περιβάλλουν ἤ πού αὐτό τό ἴδιο το ἄτομο ἔχει χτίσει γιά τόν ἑαυτό του, πρός τή ζωή τοῦ προσώπου, πού βρίσκεται σέ μιά διαρκή σχέση, σέ μιά κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τόν πλησίον του πρός μια ζωή στραμμένη πρός τόν Χριστό, ἀναφερόμενη σ’ Αὐτόν. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πάθος ἤ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία καί μᾶς ἀπομονώνει, κάθαρση ἤ μετάνοια εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐπανασυνδέει.

Ὅταν προσπαθοῦμε νά ἀνέλθουμε βασιζόμενοι στίς δικές μας δυνάμεις, στόν ἐγωϊσμό μας καί την κενοδοξία μας, τότε κινδυνεύουμε ἡ κάθε ἀποτυχία νά μᾶς ρίξει σέ κατάθλιψη. Ὅταν συνειδητοποιοῦμε τή δική μας ἀναξιότητα μπροστά στή μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς νά παραιτούμαστε ἀπό τό δικό μας ἀγώνα, προσβλέπουμε μέ πίστη, δηλαδή μέ ἐμπιστοσύνη, στο ἔλεος καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε δέν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας. Παραδόξως, ὅσο ταπεινώνουμε τον ἑαυτό μας, ἀποκτᾶμε ἕνα βαθύτερο, γνήσιο αὐτοσεβασμό καί αὐτοεκτίμηση. Συνειδητοποιοῦμε την πραγματική μας ἀξία ὡς εἰκόνες και ναοί τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ἔχει κανείς μιά τέτοια ἐσωτερική στάση, τότε εἶχε δίκιο ἐκείνη ἡ μοναχή: ἀρκεῖ νά λέει τήν εὐχή για μισή ὥρα καί ἡ κατάθλιψη διαλύεται μέσα στά δάκρυα τῆς χαρμολύπης. Γιατί οἱ δαίμονες εἶναι ἀνίσχυροι μπροστά σέ μιά γνήσια ταπείνωση.

Τότε τό ἐπίκεντρο δέν εἶναι πιά ὁ ἑαυτός, ἀλλά ὁ Χριστός. Τό ἐνδιαφέρον μετατίθεται ἀπό τό Ἐγώ πρός τό Ἐσύ, ἀπό τόν ἑαυτό προς τόν ἄλλο, πρός τόν Θεό καί προς τόν πλησίον. Ἀντί νά μεριμνᾶ κανείς γιά τό πῶς θά κερδίσει το ἐνδιαφέρον, τό σεβασμό, τήν ἐκτίμηση καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ἀρχίζει νά ἐνδιαφέρεται ὁ ἴδιος για τούς ἄλλους, νά τούς σέβεται, να τούς ἐκτιμᾶ καί νά τούς ἀγαπᾶ.

Ὁ γέρων Πορφύριος ἔδινε πολύ ἁπλές καί συγκεκριμένες ὁδηγίες γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κατάθλιψης:

«Οἱ ἅγιοί μας εἶχαν βρεῖ τόν τρόπο νά μεταβάλλουν τήν κατάθλιψη σέ χαρά. Καί αὐτός ὁ τρόπος ἦταν ἔτσι: ξέρανε πῶς νά δοθοῦν στον Θεό: μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, μέ τήν προσευχή… Ἡ ἀγάπη προς τόν Θεό εἶναι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα πού «αἰχμαλωτίζει» τήν ψυχή, διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἀλλά τό σημαντικό εἶναι ὅτι εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει ἔπειτα την ψυχή καί τήν κάνει «ἄλλο»…. Λοιπόν, αὐτό εἶναι τό μυστικό. Πῶς θα μπορέσει κανείς νά γυρίσει, ἐκεῖ πού τόν ἔχει καταλάβει κάτι κακό, νά σκεφτεῖ κάτι ἄλλο.»

Σέ ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν τις συμβουλές του, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν κατάθλιψη, τούς συνιστοῦσε νά ἀσχοληθοῦν μέ κάτι ἐνδιαφέρον καί δημιουργικό:

«Ἡ ἐργασία, τό ἐνδιαφέρον για τή ζωή. Ἡ τέχνη, ὁ κῆπος, τά λουλούδια… πολύ σπουδαῖα πράγματα. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, το ἐνδιαφέρον πρός τή θρησκεία, πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ».

Πολλούς αἰῶνες πρίν οἱ γνωσιακοί θεραπευτές κάνουν λόγο για ἀρνητικές «αὐτόματες σκέψεις» καί ἀντίστοιχα συναισθήματα, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν μελετήσει αὐτά τά φαινόμενα, τά ὁποῖα ὀνόμαζαν «λογισμούς». Ὅπως γιά τή σύγχρονη γνωσιακή θεραπεία εἶναι σημαντικό σαν πρῶτο στάδιο νά ἀναγνωρίζει κανείς τίς αὐτόματες σκέψεις καί να μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, οἱ νηπτικοί πατέρες μιλοῦσαν γιά ἐπαγρύπνηση, ὥστε μόλις ἔρχεται στο νοῦ ἕνας κακός λογισμός νά μη «συγκατατεθοῦμε» πρός αὐτόν, να μή ὑποκύψουμε σ’ αὐτόν μέ τό θέλημά μας, γιατί στή συνέχεια μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, χωρίς ἐμεῖς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν κατάσταση. Τότε καταλαμβανόμαστε ἀπό τό ἀντίστοιχο «πάθος».

Ὁ γέρων Πορφύριος τό ἐκφράζει αὐτό μέ πολύ ἁπλά λόγια:

«Τό μυστικό εἶναι νά τό προλαβαίνεις. Ἅμα τό ἀφήσεις καί σέ πιάσει, πάει, σ’ ἔπιασε».

Σάν καλός ἀνατόμος τῆς ψυχῆς, ἀναγνωρίζει τά δευτερογενῆ ὀφέλη ἀπό τήν κατάθλιψη, πού μπαίνουν ἐμπόδιο στή θεραπεία καί δημιουργοῦν ἀντιδραστικότητα (ἀντίσταση στή θεραπεία θα ἔλεγε κάποιος ψυχοθεραπευτής).

«Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν αὐτά τά ἀντιδραστικά, τούς ἀνθρώπους πού γνωρίζουν ἐννοοῦν νά τούς παιδεύουν μέ διάφορα καμώματα».

Μέ αὐτά τά «διάφορα καμώματα» πετυχαίνουν νά ἑλκύουν την προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τῶν γύρω τους. Καί τίς περισσότερες φορές τό κάνουν αὐτό ἀσυνείδητα.

«Γίνεται χωρίς νά τό καταλαβαίνουν», λέει ὁ γέρων Πορφύριος «ὁ διάβολος τό ἐνεργεῖ…δηλαδή αὐτά γίνονται μ΄ ἕναν τρόπο μυστηριώδη».

Γιά νά παραιτηθεῖ κάποιος ἀπό τά δευτερογενῆ ὀφέλη τῆς κατάθλιψης, χρειάζεται νά ἀφήσει κατά μέρος τόν ἐγωϊσμό του καί νά ταπεινωθεῖ, ὥστε νά πάψει νά παιδεύει τούς γύρω του μέ διάφορα καμώματα. Ὁ γέρων Πορφύριος τόνιζε ξανά καί ξανά τή σημασία τῆς ταπείνωσης.

«Τό μεγάλο μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση», ἔλεγε.

Τό ἄτομο, πού λειτουργεῖ ἐγωϊστικά, ἐμμένει πεισματικά νά χρησιμοποιεῖ τήν κατάθλιψή του, με τήν ἔννοια τῆς κλινικῆς νόσου, ὡς πρόσχημα, γιά νά μή κάνει τίποτα. «Ὅταν τοῦ πεῖς κάτι, γιά νά κόψει τό θέλημά του, ἀντιδρᾶ… “Δεν μπορῶ, τό λέει ἡ ἐπιστήμη”». Σέ αὐτό ὁ γέρων Πορφύριος ἀπαντᾶ: «Πές: “ἄς τό λέει ἡ ἐπιστήμη, ἐγώ θά κάνω ὑπακοή στό γέροντα”».

Μιά τέτοια στάση θά δήλωνε μιά μεταβολή ἀπό τό ἄτομο στό πρόσωπο, γιατί ἡ ὑπακοή προϋποθέτει μια προσωπική σχέση μέ τό γέροντα. «Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα: πρέπει νά ἔχεις καί τή δύναμη, νά ἀποσπάσεις καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.…Τό πιό μεγάλο εἶναι νά δοθεῖς στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, στήν προσευχή, ἀλλά ὅ,τι κι ἄν κάνεις, ἄν δέν κατορθώσεις νά ἀποκτήσεις ταπείνωση, τίποτα δέν κάνεις».

Τό νά ἀσχοληθεῖ κανείς εἴτε μέ κάτι εὐχάριστο καί δημιουργικό, εἴτε μέ τήν προσευχή, ἔπειτα ἀπό συμβουλή τοῦ γέροντα, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μιά ἁπλή τεχνική τοῦ τύπου «νά τό ρίξει κανείς ἔξω» ἤ νά «σκέφτεται θετικά».

Εἶναι κάτι, πού προϋποθέτει μια σχέση ἐμπιστοσύνης πρός τόν γέροντα, καί κατ΄ἐπέκταση μιά σχέση πίστης καί ἀγάπης πρός τόν Θεό. Συνδέεται στενά μέ τήν ταπείνωση, τήν ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος και τήν ὑπακοή στό γέροντα, μέ τά ἱερά μυστήρια τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς θείας μετάληψης, καί γενικώτερα μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει ἕνα νέο νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ συμμετοχή στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καί στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀμοιβαία συγχώρεση και κατανόηση, εἶναι ὅ,τι γκρεμίζει τά τείχη, πού μᾶς περιχαρακώνουν καί κτίζει γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ μας. Ἔτσι ὁ πόνος μας γίνεται πιό ἐλαφρύς καί ἡ χαρά μας μεγαλύτερη, γιατί τά μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

Αὐτά συνοψίζονται στίς δύο κύριες ἐντολές, πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός: ἀγάπη πρός τόν Θεό, και ἀγάπη πρός τόν πλησίον [3]. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τον πλησίον, εἶναι αὐτό πού κάνει την καρδιά νά μαλακώνει καί διαλύει το ἀσήκωτο βάρος τῆς κατάθλιψης.


Παραπομπές:
1) Ρωμ. (7,15)
2) Ἰωαν. (15,5)
3) Ματθ. (22, 37-39)


Βιβλιογραφία:

Beck, Judith: Εἰσαγωγή στη Γνωστική Θεραπεία. Ἀθήνα, Πατάκης, 2004.
Βιγγοπούλου Μυρσίνης: ᾽Από τήν ᾽Εγώπολη στήν ᾽Εσύπολη. Ἀθήνα, Ἀκρίτας, Στ΄ ἔκδοση, 2007.
Γέροντος Πορφυρίου, ἱερομονάχου: Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη. Ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι.
Κλεφτάρα Ἰ.: Ἡ κατάθλιψη σήμερα. Ἀθήνα, Ἑλληνικά Γράμματα,
1998.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου: “Θεραπευτική Ἀγωγή. Προεκτάσεις στην «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία»”. Λειβαδιά, Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) Ε´ ἔκδοση, 2003.
Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου: Ἀνθρωπολογίας Σιτομέτριον. Ἐπιμέλεια ὕλης καί ἐκδόσεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος, Καθηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων. Μέγαρα, Εὐεργέτις (ὑπό ἔκδοση).
Μπλούμφιλντ, Χάρολντ Χ. καί Μάκ Γουίλλιαμς, Πῆτερ: Θεραπεύοντας τήν κατάθλιψη. Ἐπιμέλεια: Νέστορος Ἰωάννη. Ἀθήνα, Θυμάρι, 2003.
π. Ἰωάννη Ρωμανίδη: Πατερική Θεολογία, Θεσσαλονίκη, Παρακαταθήκη, 2004.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

nick5
Δημοσιεύσεις: 3
Εγγραφή: Τετ Σεπ 30, 2015 10:06 pm

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό nick5 » Δευτ Οκτ 26, 2015 7:17 pm

Κρότων έγραψε:Μέσα σ’ αυτή την τραγική, πραγματικά κατάστασή μου, τα μεσάνυκτα πήρα τηλέφωνο τον π. Λουκά στη Ι. Μονή Φιλοθέου και του λέω: «σώσε με έχω φθάσει σε αδιέξοδο έτομος για……».

«Κοίταξε παιδί μου, είναι μία δοκιμασία, ένας σταυρός, που μπορείς να σηκώσεις. Έχεις σκεφθει πόσοι καταθλιπτικοί δεν έχουν την ελπίδα αναστάσεως που έχεις εσύ; Να σκέπτεσαι και τους άλλους που δεν έχουν την ελπίδα αναστάσεως και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς και ο Θεός θελει να γίνεις ένα κανάλι που να διοχετεύει την χάρη Του στους καταθλιπτικούς». Πραγματικά μου έφυγε αυτή η λύπη, το σκοτάδι στο μυαλό μου και μπροστά μου και οι άσχημοι λογισμοί.



Ποιοί είναι αυτοί που εννοεί π. Λουκάς ότι "δεν έχουν ελπίδα αναστάσεως" ;
Ελπίζω να μην εννοεί όσους δεν είναι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί.
Σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, οι χριστιανοί θα κριθούμε ανάλογα με το πόσο σωστά ζήσαμε ως χριστιανοί, για να το πούμε απλά. Για τους υπόλοιπους, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος, όσοι δεν βαπτίστηκαν, και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Χριστό, θα κριθούν στην δευτέρα παρουσία με το "κριτήριο της συνειδήσεως", και έτσι, αν έπραξαν καλά έργα, θα σωθούν, αν έπραξαν κακά έργα, θα χαθούν.
Αυτό μας λέει και ο Αρχιμανδρίτης π. Ιωάννης Κωστώφ στο βιβλίο «Πίστη και Λογική: Το τραίνο της λογικής στις ράγες του Θεού», εκδ. Κάτοπτρο, Αθήνα 1993.

"Τελικά… θα σωθούν και οι άθεοι και οι αιρετικοί;

π. Ιωάννης Κωστώφ: Βεβαίως και μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Το θέμα τοποθετείται ως εξής:

Κάποιος που γνώρισε το Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε, θα κριθεί βάσει του νόμου του Ευαγγελίου, του νόμου της Χάριτος. Κάποιος όμως που ζει στη Μαδαγασκάρη, για παράδειγμα, στη Σουμάτρα ή στο Βόρνεο, στη Νότιο Αμερική, στο Β. Πόλο, οπουδήποτε δεν έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, αυτός θα κριθεί σύμφωνα μ’ αυτό το οποίο αναφέρει ο Απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή: Θα κριθεί βάσει του νόμου της συνειδήσεως του: «Όταν οι εθνικοί —που δεν έχουν γραπτό ηθικό νόμο— τηρούν εκ φύσεως τις διατάξεις του νόμου, σ’ αυτούς, μολονότι δεν έχουν γραπτό νόμο, νόμος είναι ο εαυτός τους. Αυτοί αποδεικνύουν ότι έχουν το έργο του νόμου γραπτό στις καρδιές τους»(β’ 14-15). Ο Θεός έχει βάλει, λοιπόν, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, οπουδήποτε και αν βρίσκονται πάνω στην γη, αυτό το αδέκαστο δικαστήριο. . .

Μ Μ: Τον έμφυτο ηθικό νόμο. . .
π Ι: Τον έμφυτο ηθικό νόμο, ναι, και βάσει αυτού θα κριθούν. Αν πορεύθηκαν σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο σωστά, θα μπουν στον Παράδεισο• αν όχι, δεν θα μπουν στον Παράδεισο. Βέβαια θα υπάρχει —σύμφωνα με το «αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη» (Α’ Κορ. ιε’ 41)— διαβάθμιση στον Παράδεισο, όπως έξαλλου και στην Κόλαση. Οι άνθρωποι άλλων θρησκευμάτων, λόγω των καλών πράξεων τις οποίες θα πράξουν, θα μπουν στον Παράδεισο, αλλά δεν θα απολαύσουν αυτά τα οποία θα απολαύσει π. χ. ο Απ. Παύλος ή ο Άγιος Μακάριος.

Μ Μ: Γιατί π. Ιωάννη; Δεν είναι «άδικο» αυτό;
π Ι: Όχι.
Μ Μ: Γιατί; Αυτοί δεν ευτύχησαν ν’ ακούσουν το Ευαγγέλιο.
π Ι: Δεν είναι άδικο, διότι κρίνονται και ευκολότερα. Ο Χριστιανισμός είναι πολύ δύσκολος με τις εντολές τις οποίες έχει. Αυτό εξάλλου —για να κάνουμε μια παρέκβαση— αποδεικνύει λόγω και της πληθύος των πιστών και την αλήθεια του. Αν κάποιος θέλει να τραβήξει οπαδούς, δεν τους λέει αρνητικά πράγματα. Αντιθέτως, τους τάζει «λαγούς με πετραχήλια».

Μ Μ: Κολακεύει δηλ.

π.Ι: Ακριβώς. Αυτά, όμως, τα οποία είπε ο Χριστός στους μαθητές Του ήταν: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε»(Ιω. Ις΄ 33), «Ει εμέ έδιωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ιω. ιε’ 20) κι ένα σωρό τέτοια πράγματα, που είναι αποτρεπτικά να τραβήξεις τον κόσμο κοντά σου. Το ότι λέει τέτοια πράγματα και παρ’ όλα αυτά έρχονται οι άνθρωποι κοντά του, αυτό αποδεικνύει ότι είναι αλήθεια ο Χριστιανισμός.

Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα μας σχετικά με τους αλλόθρησκους. Δεν είναι τόσο «τυχερός» ο Χριστιανός, διότι από τους Χριστιανούς ζητάει πολύ περισσότερα ο Χριστός. Και θα πάνε σε κατώτερη θέση από τους αλλόθρησκους, αν δεν πράττουν αυτά τα οποία ζητάει ο Χριστός. Οι άλλοι δεν θα κριθούν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, αλλά ευκολότερα.
Μ Μ: Ενός άνθρωπου δηλαδή, ο οποίος θα κριθεί σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο, το πολύ-πολύ να του καταλογίσει ο Θεός, την πράξη της μοιχείας, για παράδειγμα.
π Ι: Ναι, ενώ ο Χριστιανός θα κριθεί πολύ πιο αυστηρά• ακόμα και για ένα πονηρό βλέμμα π. χ.
Μ Μ: «Εν λόγω, έργω και εν διάνοια» δηλαδή. . .
π Ι: Ακριβώς. Θα είναι περισσότερα τα οφέλη για τον Χριστιανό, αλλά θα είναι και αυστηρότερο το κριτήριο και δυσκολότερος ο αγώνας του. Όλα είναι δίκαια. Ο Θεός είναι ακριβοδίκαιος. Όπως λέει ο π. Παΐσιος από το Άγιο Όρος, «ο Θεός δεν έχει ούτε δυό ζυγαριές όμοιες. Τον κάθε άνθρωπο θα τον ζυγίσει με την δική του ζυγαριά». Ανάλογα με το που γεννήθηκε, σε τι περιβάλλον βρέθηκε, τους γονείς δηλαδή, το σχολείο, το κράτος, το θρήσκευμα, την ιδιαιτερότητα του καθενός προσώπου. Ο Θεός δεν κάνει λάθη.

Ο μακαρίτης ο Χρήστος Ανδρούτσος, ο καθηγητής της Δογματικής, έλεγε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας- δεν είναι η μόνη οδός σωτηρίας, αλλά είναι η μόνη ασφαλής οδός.
Και ο π. Ιωήλ ο Γιαννακόπουλος μας δίνει ένα εποπτικό παράδειγμα, για να κατανοήσουμε καλύτερα τη ρήση αυτή του Ανδρούτσου. Μάς λέει: Στον ανταρτοπόλεμο υπήρχε μία ασφαλής οδός που ένωνε την Καλαμάτα με την Αθήνα: εκείνη με την τεθωρακισμένη φάλαγγα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα μονοπάτια, από τα οποία μετέβαιναν οι άνθρωποι απ’ τη μια πόλη στην άλλη. Δεν ήσαν όμως ασφαλή. Έτσι ακριβώς και με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους αλλόδοξους και ετερόθρησκους.

Να τονίσουμε, όμως, ότι, αν κάποιος έχει βαπτισθεί Ορθόδοξος και γίνει εκ των υστέρων αιρετικός ή, πολύ περισσότερο, αλλόθρησκος, αυτός δεν πρόκειται επ’ ουδενί να σωθεί παραμένοντας στη νέα αυτή πίστη, όσα καλά έργα κι αν κάνει. Άλλο πράγμα να είσαι Βουδδιστής ή Μουσουλμάνος και να μη γνωρίσεις το Χριστό κι άλλο πράγμα να αρνηθείς το Χριστό, για χάρη του Βούδδα ή του Σίβα ή του Αλλάχ.

Αυτά, σχετικά με τη σωτηρία των άλλων. Το κύριο, ωστόσο, είναι να προσέξουμε πως θα σωθούμε εμείς. . . Το «ούτος δε τι;» το οποίο είπε ο Πέτρος για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιω. κα’ 21) —τι θα γίνει, δηλαδή, μ’ αυτόν;— το είπε «δεικνύων το φιλόστοργον», εξωτερικεύοντας την αγάπη του γι’ αυτόν. Εμείς, όμως, το παίρνουμε και το χρησιμοποιούμε απλώς πληροφοριακά, γνωσιολογικά: «Τι θα γίνει με τους αλλόδοξους ή τους αλλόθρησκους;», χωρίς να ενδιαφερόμαστε ούτε για την δική μας σωτηρία. Η σωστή τοποθέτηση, λοιπόν, είναι: Με κάθε επιμέλεια να φροντίζουμε να σώσουμε την ψυχή μας και παράλληλα να ενδιαφερόμαστε να σωθούν και οι άλλοι εισερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι απλώς να μάθουμε εγκεφαλικά τι θα γίνει μ’ αυτούς.

ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ"

Υπάρχουν πολλοί φανατισμένοι, με έπαρση, ορθόδοξοι χριστιανοί, νεο-φαρισαίοι, που πιστεύουν ότι μόνο λίγοι ορθόδοξοι θα σωθούν και οι υπόλοιποι θα πάνε στην κόλαση. Κάποιοι τα γράφουν αυτά και σε ιστοσελίδες, ερμηνεύουν και λάθος τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου στα λόγια αυτά του Αποστόλου Παύλου, και καταλήγουν σε αυτήν την υπεροψία, λόγω εγωισμού και έπαρσης.
Δεν τα λέω αυτά για τον π. Λουκά που αναφέρεται επάνω. Δεν τον ξέρω καν τον Πατέρα Λουκά.
Απλά, δεν ξέρω ακριβώς ποιούς από τους ταλαίπωρους που πάσχουν από κατάθλιψη εννοεί ότι αποκλείονται από την ελπίδα αναστάσεως...



Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

"Να μην αφεθείς ποτέ στην απελπισία"

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τρί Φεβ 16, 2016 12:46 am

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ - FRANCE OF MY HEART

Εικόνα

Μεταστροφές ἀδιόρατες...

Μας αναφέρει ο π. Anthony Bloom:

«Τήν περίοδο κατά τήν ὁποία δίδασκα στό ρωσικό λύκειο στό Παρίσι, θυμᾶμαι ὅτι μία μέρα καί κατά τή διάρκεια τοῦ μαθήματος μία μικρή κοπέλλα, περίπου 14 ἐτῶν ἔκλαιγε ἀδιάκοπα. Ὅταν βγῆκε ἀπ’ τήν τάξι, στεκόμουνα στήν πόρτα. Τή σταμάτησα καί τῆς εἶπα: “Νά μήν ἀφεθῆς ποτέ στήν ἀπελπισία!”.

Συνέχισε τό δρόμο της. Δέν γνώριζα τί ἀποτέλεσμα θά μποροῦσε νά εἶχε φέρει ἐκεῖνος ὁ λόγος. Γιά μένα, ὅμως, εἶχε τεράστια σημασία, γιατί πιστεύω στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ σέ παρόμοιες περιπτώσεις. Εἴκοσι χρόνια ἀργότερα μέ ξαναβρῆκε καί μοῦ ἔγραψε ἕνα γράμμα, γιά νά μοῦ πῆ ὅτι ἐκεῖνος ὁ λόγος τότε τῆς εἶχε δώσει τή δύναμι νά ζήση, τῆς εἶχε χαρίσει ἐλπίδα γιά τό μέλλον, τό μέλλον πού ξανοίχθηκε μπροστά της, κι αὐτή κατάφερε ν’ ἀνακτήση τό ἠθικό της. Ἐκεῖνο τόν καιρό, εἶχα προφέρει μόνο μιά γλυκειά φράσι, πού βγῆκε ἀπ’ τό βάθος τοῦ βιώματός μου καί τῆς παιδείας τήν ὁποία μοῦ εἶχε δώσει ὁ Χριστός, σέ μιά μικρή πτωχή κοπέλλα πού ἔκλαιγε. Κι αὐτή ἡ φράσι εἶχε προκαλέσει μέσα της μιά σαφῶς σπουδαία μεταβολή».

Πηγή:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ

Θεός Ἐφανερώθη - Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό

ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός

Ἀθήνα 2011

http://www.truthtarget.gr

TRUTH TARGET

ΠΗΓΗ 2:
https://workersectingreece.wordpress.co ... apelpisia/



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: "Να μην αφεθείς ποτέ στην απελπισία"

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Μάιος 11, 2016 9:12 am

"Προσέχετε μήπως ο Παράδεισος που υπάρχει μέσα σας μετατραπεί σε κόλαση"
Τρίτη, 10 Μάιος 2016 23:12 Από Desk Vimaorthodoxias

Εικόνα

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους.

Γι’ αυτό εμπιστεύσου στο Θεό και ζήτησε την βοήθεια Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη.

Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεων μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.

Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά από τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του Αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.

Δεν θέλω να θλίβεσαι και να συγχύζεσαι για όσα συμβαίνουν αντίθετα με τη θέληση σας, όσο δίκαιη και αν είναι αυτή. Μια τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό που κρύβεται κάτω από την μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη που δημιουργείται μετά από έναν δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χαρά του Θεού.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγ. Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει την πίκρα του. Προσέχετε! Προσέχετε μήπως ο παράδεισος που υπάρχει μέσα σας μετατραπεί σε κόλαση.

Αγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως «ΔΙΔΑΧΕΣ»

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Η κουλτούρα της ... κατάθλιψης!

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Δευτ Σεπ 18, 2017 1:22 am

Η κουλτούρα της ... κατάθλιψης!

Εικόνα

τοῦ κ. Κωνσταντίνου Γ. Παπαδημητρακόπουλου

Εἶναι ἀλήθεια πώς ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς ὑπεραφθονίας, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῶν ἀ­νέ­σε­ων. Καί στήν ἐποχή τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων πού ὑ­πό­σχον­ται τά πάντα. Ὡστόσο ποιός θά τό περίμενε ὅτι ταυτόχρονα ζοῦμε καί στήν ἐποχή τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων, τοῦ μεγάλου ψυχικοῦ κενοῦ καί τῶν ἀδιεξόδων, ὅτι τελικά ζοῦμε στόν «πολιτισμό τῆς κατάθλιψης», ὅπως ἀποκαλεῖται; Μιά κατάσταση πού κατευθύνεται ἀπό μιά καλά σχεδιασμένη κουλτούρα, αὐτή τήν ὁποία θά μπορούσαμε νά ἀποκαλέσουμε «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης»! Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Ἀξίζει νά τό δοῦμε…

Τελευταῖα βρῆκε μεγάλη διάδοση στό διαδίκτυο μιά φωτογραφία μέ μιά κοπέλα καθισμένη σ’ ἕνα κάθισμα τοῦ μετρό τῆς Μόσχας. Εἶχε «γκόθ» στύλ καί ἐμφάνιση (μαῦρα ροῦχα, μαῦρα βαμμένα μαλλιά, μαῦρο μακιγιάζ κ.λπ.) καί πάνω στό πόδι της νά βρίσκεται ἕνα μεγάλο μαῦρο κοράκι δεμένο μέ λουρί!

Τό πρωτότυπο γιά τούς πολλούς -γι’ αὐτό καί βρῆκε μεγάλη δημοσιότητα ἡ φωτογραφία- ἦταν αὐτό ἀκριβῶς τό κοράκι πού εἶχε πάρει τή θέση κατοικίδιου ζώου, γεγονός ἐντελῶς ἀ­συ­νή­θι­στο. Ὅμως ἄν προσέξει κανείς καλά αὐτή τή φωτογραφία θά διαπιστώσει καί τήν ἔντονη καταθλιπτική ἐμφάνιση αὐτῆς τῆς κοπέλας. Ὁπότε ἡ φωτογραφία αὐτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο τελικά, παρά ἡ ἴδια ἡ ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ «πολιτισμοῦ τῆς κατάθλιψης» πού ζοῦμε!

Οἱ εἰδικοί κάνουν λόγο γιά τήν παγκόσμια «ἐπιδημία» τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν, ἐπικαλούμενοι μάλιστα καί τά στοιχεῖα τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας. Τό 10 - 12% τοῦ συνόλου τοῦ πληθυσμοῦ ὅλων των ἡλικιῶν πάσχει ἀπό ψυχικές ἀ­σθέ­νει­ες κι εἶναι θέμα χρόνου ἡ κατάθλιψη νά εἶναι ἡ δεύτερη αἰτία θανάτου παγκοσμίως!

Τό πρόβλημα αὐτό δυστυχῶς ἀγγίζει καί τούς νέους, πού ὅλο καί πιό πολύ κλείνονται στόν ἑαυτό τους καί δέν ἔχουν ὄρεξη γιά τίποτα! Διέξοδο βρίσκουν στόν ἠλεκτρονικό τους ὑ­πο­λο­γι­στή, στό διαδίκτυο, στά βιντεοπαιχνίδια καί στίς ἱστοσελίδες κοινωνικῆς δικτύωσης. Μέ τά ὁποῖα ὅσο ἀσχολοῦνται, τόσο χειροτερεύουν τήν κατάστασή τους. Ναί!

Σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς UNISEF τά παιδιά μέ τήν περισσότερο κακή διάθεση καί τάση πρός δυστυχία, εἶναι αὐτά τῶν Η.Π.Α. καί τῆς Μ. Βρετανίας. Κατά τούς εἰδικούς δέ, τά τε­λευ­ταῖ­α 25 χρόνια, μειώνεται σταθερά ἡ ἡλικία ἔναρξης τῆς μείζονος κατάθλιψης!

Οἱ παράγοντες πού ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα σ’ αὐτή τήν κατάσταση, καί ἰδιαίτερα τίς ἀποκαλούμενες «ἀνεπτυγμένες κοινωνίες», εἶναι βέβαια πάρα πολλοί πού δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναπτύξουμε ἐδῶ. Ὡστόσο θά θέλαμε νά τονίσουμε κάτι πού τό θεωροῦμε πάρα πολύ σημαντικό, προκειμένου νά βοηθήσουμε στήν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος. Ὅτι, δηλαδή, αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι σαφῶς κατευθυνόμενη καί μάλιστα μέσα ἀπό μιά ἰδιάζουσα κουλτούρα, τήν «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης», ὅπως θά τήν λέγαμε.

Ἀλλά θά γίνει καλύτερα κατανοητό τό φαινόμενο, μέσα ἀπό τά ἑξῆς χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πρῶτο παράδειγμα. Εἶναι πολύ ἀποκαλυπτική ἡ περίπτωση μέ τά λεγόμενα «τόπ μόντελ». Τή στιγμή πού πηγαινοέρχονται στήν «πασαρέλα», μοιάζουν μέ… θεές! Καί τί δέν ἔχουν. Ὀ­μορ­φιά -πού ζηλεύουν ἑκατομμύρια κορίτσια σ’ ὅλο τόν κόσμο γι’ αὐτό καί τίς θέτουν σάν πρότυπο!-, μεγάλες οἰκονομικές ἀμοιβές, νιάτα, δόξα, ροῦχα πανάκριβα κ.λπ. Ὡστόσο τί ἄλλο παρατηρεῖ κανείς; Πώς εἶναι ὅλες τους πάντοτε ἀγέλαστες, κατηφεῖς καί μελαγχολικές! Λές πώς κι αὐτό εἶναι τῆς μόδας, λές πώς κι αὐτό εἶναι ἕνα ἀκόμη «ἐμπόρευμα» πού τούς ἔδωσαν νά προωθήσουν μαζί μέ ὅλα τα ἄλλα!

Δεύτερο παράδειγμα. Στά ἐξώφυλλα τῶν κοσμικῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά, τό ἴδιο ἀκριβῶς παρατηρεῖ κανείς. Τά πρόσωπα νά εἶναι πανέμορφα, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀ­γέ­λα­στα, μελαγχολικά, δίχως κανενός εἴδους αἰσιοδοξία. Τό ἴδιο λίγο ὡς πολύ συμβαίνει καί μέ τά κείμενά τους. Μέχρι κι αὐτές οἱ κοῦκλες στίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων ἔχουν τήν ἴδια ὄψη. Λές καί τά συννεφιασμένα μελαγχολικά πρόσωπα εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν πέραση σήμερα!

Τρίτο παράδειγμα. Ἀναφέρεται ὅτι οἱ ἐνέσεις Botox καί μάλιστα στό πρόσωπο γίνονται ὁλοένα καί πιό δημοφιλεῖς σέ ἄτομα κάτω των 25 ἐτῶν, ἰδιαίτερα δέ στή Μ. Βρετανία! Καί γιατί τό κάνουν αὐτό οἱ νέοι; Σύμφωνα μέ τήν ἐπιθεώρηση Journal of Aesthetic Nursing, γιά νά ἀποκτήσουν ἐκεῖνο τό «ἀνέκφραστο παγωμένο πρόσωπο» πολλῶν διασημοτήτων!

Τέταρτο παράδειγμα. Λένε γιά τούς σχεδιαστές μόδας, ὅπως τόν Γάλλο Μαρτέν Μαρζιελά, ὅτι ἔχουν λόγο πού ντύνουν τίς γυναῖκες μέ ἡμικατεργασμένα ροῦχα. Μέ τόν τρόπο αὐτό τῆς «ρακένδυτης φιλοσοφίας», θέλουν νά ἐξυμνήσουν ὄχι μόνο τήν ἰσοπέδωση καί τήν ἐγκατάλειψη, ἀλλά καί τόν πεσιμισμό! Ἕνα πανάκριβο τζίν εἶναι ξεφτισμένο, ἕνα κασμιρένιο πουλόβερ ἔχει μιά μελαγχολική τρύπα σοφά σχεδιασμένη, πού συμβολίζει -λένε- τήν μοιρολατρία! Κάθε τόσο διαβάζει κανείς στίς συνεντεύξεις, ὄχι μόνο τραγουδιστῶν ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων δημιουργῶν, νά λένε ὅτι ἡ θλίψη εἶναι ἁπλῶς ἕνας τρόπος γιά νά ἐκφραστοῦν καλύτερα!

Πέμπτο παράδειγμα. Θά ἔχουμε παρατηρήσει πώς τελευταία τά μελανά χρώματα εἶναι ἡ νέα τάση τῶν διαφημιστικῶν ἑταιρειῶν. Γι’ αὐτό καί βλέπουμε οἱ σκοῦρες συσκευασίες νά γίνονται μόδα ἀκόμη καί γιά τά παγωτά, τίς ὀδοντόκρεμες, τά σαμπουάν καί τά ἀπορρυπαντικά, ἄν καί τό μαῦρο χρῶμα δέν συνάδει μέ τίς ἔννοιες τῆς καθαριότητας καί τῆς ὑγιεινῆς! Κι ἐκεῖ πού εἴχαμε τά μαῦρα ροῦχα, τά μαῦρα αὐτοκίνητα κ.λπ., τώρα ἔχουμε μαῦρες ἀκόμη καί τίς πιστωτικές κάρτες! Μαῦρες καί τίς μπίρες ὄχι μόνο στή συσκευασία ἀλλά καί στό περιεχόμενο! Μαύρη τή ζάχαρη, μαῦρα καί τά ζυμαρικά, ἄν καί κατά τούς ψυχολόγους τό πορτοκαλί χρῶμα εἶναι ἐκεῖνο πού ἀνοίγει τήν ὄρεξη! Οἱ διαφημιστές λένε ὅτι τάχα «τό μαῦρο βοηθᾶ τίς ἑταιρεῖες νά ξεχωρίζουν»!

Ἕκτο παράδειγμα. Ἄν ἀνοίξουμε τυχαῖα τό ραδιόφωνο κι ἀκούσουμε τήν ὅποια μουσική καί τά τραγούδια τοῦ κόσμου παίζονται ἐκείνη τήν ὥρα, καί τήν Ἑλληνική -γιατί ὄχι;-, θά διαπιστώσουμε αὐτή τή μελαγχολία, τή θλίψη, τόν πεσιμισμό καί τήν κατάθλιψη νά εἶναι διάχυτα!

Μάλιστα σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τορόντο καί τοῦ Ἐλεύθερου Πανεπιστημίου τοῦ Βερολίνου πού δημοσιεύτηκε στήν ἐπιστημονική ἐπιθεώρηση «Science», ἡ σημερινή πόπ γιά παράδειγμα, εἶναι σαφῶς λυπητερή καί μάλιστα περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἦταν στό παρελθόν!

Παρατηρήθηκε, δηλαδή, ὅτι τά σημερινά τραγούδια τῆς πόπ εἶναι μεγαλύτερης διάρκειας κι ἔχουν πιό ἀργό τέμπο σέ σχέση μέ τά παλαιότερα πόπ κομμάτια ὅπως ἦταν ἐκεῖνα τῶν Ἄμπα καί τῶν Μπίτλς, μέ ἀποτέλεσμα νά μᾶς (κατα)θλίβουν ἀκόμη περισσότερο! Ἀπό τήν ἀνάλυση δέ 1000 τραγουδιῶν προέκυψε ὅτι οἱ «λυπητερές» αὐτές μελωδίες τῆς πόπ ἔχουν διπλασιαστεῖ σέ σχέση μέ τό παρελθόν!

Ἕβδομο παράδειγμα. Ἔχει παρατηρηθεῖ πώς πολλά μικρά ἤ μεγάλα κινήματα τῆς νεολαίας, ὅπως παλαιότερα ἐκεῖνα τῶν γκράντζ (grunge) καί τοῦ νεοπάνκ (neopank), πέραν ἀπ’ τήν αἴσθηση τοῦ ἀτακτοποίητου, τοῦ μή κατασκευασμένου κ.λπ. πού δημιουργοῦσαν, ταυτόχρονα ἐξέφραζαν καί τόν… σύγχρονο ρομαντισμό τῆς θλίψης! Ἐπιπλέον ὑποστηρίζεται βάσιμα πώς ἀκόμη καί τό προκλητικό ντύσιμο τῆς νεολαίας, ἡ μεγάλη ἄνθηση τῆς παντός εἴδους νυχτερινῆς διασκέδασης, ἡ χρήση τῶν ναρκωτικῶν, ἡ μεγάλη κατανάλωση ἀλκοόλ, ἡ ἐξάρτηση ἀπ’ τό διαδίκτυο, τό «κόλλημα» μέ τά ἠλεκτρονικά παιχνίδια, ὅλα αὐτά τά φαινόμενα τοῦ καιροῦ μας, ἔχουν ὡς αἰτία τους τήν κατάθλιψη!

Ἄν προσέξουμε ὅλα αὐτά κι ἄν τά ἐρευνήσουμε σέ βάθος, θά διαπιστώσουμε πώς σέ πολύ μεγάλο βαθμό, ἡ ὅλη αὐτή κατάσταση τῆς θλίψης, εἶναι σαφῶς σχεδιασμένη καί καλά μελετημένη. Δέν εἶναι μόνο ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἤδη ὑ­πάρ­χον­τος προβλήματος.

Ὁ ρόλος τοῦ μάρκετινγκ εἶναι σαφέστατος. Τόν εἴδαμε! Λέγεται δέ ὅτι, εἰδικά αὐτό τό μαῦρο χρῶμα στά προϊόντα ἄρχισε νά καθιερώνεται σταδιακά καί ἀνεπαίσθητα στή συνείδηση τοῦ κόσμου ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1980! Τότε πού τό συνέδεσαν ἀκόμη καί μέ τίς ἔννοιες τοῦ κύρους, τῆς ἐξουσίας, τῆς ἐπιρροῆς καί τῆς ἀναγνώρισης γιά νά ἐπικρατήσει, γιατί ἀπό μόνο του εἶναι σαφῶς ἀντιεμπορικό!

Ἔτσι τό θέμα χειρίζονται σαφῶς οἱ πολυεθνικές, ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές. Τῶν τροφίμων, τῆς μουσικῆς, τῆς μόδας, τῆς ἐν­δυ­μα­σί­ας, τοῦ καλλωπισμοῦ, τῆς καθαριότητας, τῶν ἐντύπων, τῶν βιντεοπαιχνιδιῶν -ἐκεῖ νά δεῖτε τί γίνεται!- κ.λπ. Καί βεβαίως ἡ «διεθνής τῶν πονηρῶν», πού τίς κατευθύνει!

Κι ὅμως σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βερμόντ τῶν Η.Π.Α. πού ἐξέτασε τά ὅσα γράφονται καί λέγονται σέ 10 γλῶσσες τοῦ κόσμου, διαπιστώθηκε ὅτι οἱ ἄνθρωποι χρη­σι­μο­ποι­οῦν περισσότερο τίς θετικές λέξεις καί λιγότερο τίς ἀρ­νη­τι­κές. Μέ ἄλλα λόγια τείνουν νά βλέπουν τή φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο πού θέλει νά ἀνατρέψει ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης»!

Ἄς δοῦμε καί κάτι ἀκόμη. Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες ἐ­πι­κα­λοῦν­ται τή θεωρία τῆς προσωπικῆς ἀνάδρασης τῆς ψυχολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ ἐκφράσεις τοῦ προσώπου μας ὄχι μόνο ἀποκαλύπτουν τά συναισθήματά μας, ἀλλά μποροῦν καί νά τά ἐπηρεάσουν. Ἔτσι ἐνῶ τό χαμόγελο μπορεῖ νά βελτιώσει τή διάθεσή μας, οἱ ἐκφράσεις τῆς λύπης τήν ἐπιδεινώσουν! «Χαμογελᾶμε ἐπειδή εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅμως καί τό χαμόγελο μπορεῖ νά μᾶς κάνει εὐτυχισμένους», λένε πολύ χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Σέντ Λούϊς, ἀκόμη καί τό στρές μοιάζει μέ τό… κρυολόγημα! Μπορεῖ, δηλαδή, νά… ἐξαπλωθεῖ ταχύτατα στόν πληθυσμό καί νά τό «κολλήσουμε» εὔκολα, ὅπως συμβαίνει μέ τό κοινό κρυολόγημα!

Ἐπιπλέον ἔχει διαπιστωθεῖ πώς τόσο τά θετικά ὅσο καί τά ἀρνητικά συναισθήματα εἶναι μεταδοτικά ἀκόμη καί μέσω τῶν κοινωνικῶν δικτύων (facebook, twitter κ.λπ.), δηλαδή ἀκόμη κι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει πραγματική ἐπαφή!

Ἑπομένως αὐτή ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης» εἶναι σαφῶς μεταδοτική, ὅπως καί οἱ ἐπιπτώσεις της βέβαια!

Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Νά ἔχει λύπη ἕνας ἄνθρωπος πού βρίσκεται μακριά ἀπό τόν Χριστό, τό καταλαβαίνω. Ἀλλά νά ἔχει λύπη ἕνας πού εἶναι κοντά στόν Χριστό, δέν τό καταλαβαίνω, γιατί, καί πόνο νά ἔχει, ὁ πόνος του μελώνεται ἀπό τόν Χριστό. Ὅπως ἔχω καταλάβει, στόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει φαρμάκι, γιατί, ἄν τό φαρμάκι ἀκουμπήσει στόν Χριστό, γίνεται γλυκό σιρόπι. Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ὅτι δέν ἀκουμπάει τά προβλήματά του στόν Χριστό. Ἡ χαρά εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ λύπη εἶναι τοῦ διαβόλου».

Συνεπῶς ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης» εἶναι σαφῶς διαβολική κατάσταση κι ἀλίμονο σ’ αὐτούς πού δέν ἀκουμποῦν τά προβλήματά τους στόν Χριστό!



Περιοδικό «διάλογος»

Απρίλιος - Ιούνιος 2017, τεύχος 88

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Οι παρενέργειες των ψυχολογικών διαταραχών στην πνευματική ζωή

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Φεβ 24, 2018 4:02 pm

Πώς η καταθλιπτική διαταραχή μπορεί να οδηγεί σε ακηδία, ψευδή ταπείνωση και υπερβολικές ενοχές ή
η αγχώδης, αγοραφοβική διαταραχή να μην επιτρέπει τη συμμετοχή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες?
Τα παραπάνω και πολλές άλλες ψυχολογικές διαταραχές εμποδίζουν πολλούς πιστούς στην πνευματική ζωή. Το παρακάτω άρθρο είναι αρκετά ενδιαφέρον:


Εικόνα

Οι συνέπειες της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής
στην προσωπική, πνευματική πορεία και την ποιμαντική πράξη

του Νικήτα Καυκιού


«Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι
σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι
γενέσθαι φως και φωτίσαι
εγγίσαι Θεώ και προσαγαγείν άλλους
αγιασθήναι και αγιάσαι...»
Aγ. Γρηγορίου Θεολόγου:
Περί Ιερωσύνης Λόγοι, ΛΓ’


- Τα συναισθήματα, τα βιώματα και η συμπεριφορά προκύπτουν μέσα από αναρίθμητες, πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις οι οποίες είναι αδύνατον να προσδιορισθούν με απόλυτη ακρίβεια. Oι ψυχολογικοί παράγοντες παρεμβαίνουν και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τη νοοτροπία, τις αξίες, τις δραστηριότητες, την κοσμοθεωρία και την πνευματική πορεία.
- Οι Άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν την ψυχική ζωή με βάση τις θεολογικές προϋποθέσεις της Εκκλησίας αλλά και την προσωπική και ποιμαντική τους εμπειρία. Συνήθως δεν γνωρίζουν και δεν παίρνουν υπόψη τους την επίδραση που ασκούν οι ψυχολογικοί παράγοντες στην πνευματική ζωή. (Σημ.1) Δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στα πάθη και την κάθαρση του νου. Πάθη ονομάζουν τις εγωκεντρικές, ψυχικές παρορμήσεις όπως: φιληδονία, λαγνεία, λαιμαργία, οργή. Στη ρίζα των παθών βρίσκεται ο εγωισμός (φιλαυτία, υπερηφάνεια). Η πάλη του ανθρώπου για κάθαρση δεν γίνεται μόνο ενάντια στους λογισμούς και τις παρορμήσεις αλλά και ενάντια στις σατανικές δυνάμεις του σκότους. Τα πάθη υποκινούνται από τον εκπεσώντα Αρχάγγελο Εωσφόρο ο οποίος πειράζει τον άνθρωπο για να εμποδίσει τη σωτηρία του.
Οι Άγιοι ασκητές ερμηνεύουν τα νευρωσικά συμπτώματα απλά και μόνο ως πάθη τα οποία εξαρτώνται από την προαίρεσή και υποκινούνται από τον διάβολο. Με αυτό τον τρόπο υποπίπτουν στο σφάλμα του πνευματικού αναγωγισμού. Ανάγουν δηλαδή στην πνευματική διάσταση και ερμηνεύουν με τα ερμηνευτικά κλειδιά της πατερικής θεολογίας δεδομένα που ανήκουν πρώτιστα στην φυσική, τη βιολογική και την ψυχολογική διάσταση. (Σημ.2)

- Οι ψυχολόγοι εξετάζουν από μια διαφορετική προοπτική τα εσωτερικά, ψυχικά δρώμενα. Δεν ενδιαφέρονται για τα πάθη που εμποδίζουν το δρόμο της σωτηρίας αλλά για τα βιώματα, τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις που εμποδίζουν την προσωπική ανάπτυξη, την ευτυχία και την αυτοπραγμάτωση.
Ψυχολογική προοπτική

Πνευματική προοπτική
Συγκρότηση, ισορροπία, ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα, υποσυνείδητο, συναισθήματα, αντοχές, επικοινωνία, αρνητικές πεποιθήσεις, διαταραχές προσωπικότητας.

Θεός, Θεία Χάρη, αμαρτία, προσευχή, πάθη, εγκράτεια, υπακοή, διάβολος, εξομολόγηση, φιλαυτία, ταπείνωση, μετάνοια, αγιότητα, νήψη, σωτηρία.


- Οι Άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν την ανθρώπινη ψυχολογία μέσα από το πρίσμα της πνευματικής, θεολογικής προοπτικής. Τα συμπεράσματά τους δεν αφορούν στη θεραπευτική πορεία του άνθρωπου που υποφέρει από ψυχολογικές διαταραχές αλλά στην αγιαστική πορεία του υγιούς ψυχολογικά πιστού προς την πνευματική ενηλικίωση και τη σωτηρία. Στην Εκκλησία τα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα νοηματοδοτούνται και ερμηνεύονται μέσα από το πρίσμα της θεολογίας. Κατά συνέπεια οι ψυχολογικές αναλύσεις των Αγίων Πατέρων είναι σωτηριολογικά σημαντικές αλλά ψυχοθεραπευτικά ανώφελες.

Οι παρενέργειες
των ψυχολογικών διαταραχών στην πνευματική ζωή

Οι ψυχολογικές διαταραχές δεν ασκούν αρνητική επίδραση μόνο στην ψυχολογική διάσταση αλλά σε ολόκληρη την ύπαρξη. Ακόμη και όταν δεν διαθέτουμε τα ερμηνευτικά κλειδιά για να τις διαγνώσουμε, επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα την πνευματική ζωή.
Είναι δυνατόν για παράδειγμα :
-Η καταθλιπτική διαταραχή να οδηγεί σε ακηδία, ψευδή ταπείνωση και υπερβολικές ενοχές.
-H ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή να οδηγεί σε απιστία μέσα από την έμμονη αμφισβήτηση δογματικών αρχών ή στην αμαρτία μέσα από την επίμονη και ανεξέλεγκτη παρορμητική συμπεριφορά ή σε ψυχαναγκαστικές, ασκητικές υπερβολές.
-Η αγχώδης, αγοραφοβική διαταραχή να μην επιτρέπει τη συμμετοχή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες.
-Η ναρκισιστική διαταραχή να ενισχύει τον εγωκεντρισμό και την φιλαυτία.
- Η ψυχωσική διαταραχή να συνοδεύεται από θρησκευτικό παραλήρημα ή ψευδαισθήσεις θρησκευτικού περιεχομένου.

Ψυχολογική Διαταραχή
Πνευματικές Παρενέργειες

Καταθλιπτική
Ακηδία, ψευδοταπείνωση, παθολογικές ενοχές

Ιδεοψυχαναγκαστική
Απιστία, αμαρτία, ασκητική υπερβολή

Αγοραφοβική
Κοινωνική απόσυρση, αποχή από τις Εκκλησιαστικές Ακολουθίες.

Ναρκισιστική
Εγωκεντρισμός, φιλαυτία
Ψυχωσική

Θρησκευτικό παραλήρημα
Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή Προσωπικότητας
και πνευματική ζωή.

- Αν τα νευρωσικά χαρακτηριστικά αντί να συνοδεύονται από οδύνη, υποστηρίζουν και ενισχύουν ένα ιδανικό είδωλο του εαυτού είναι δύσκολο να αναγνωριστούν ως παθολογικά.
Είναι δύσκολο να εξακριβωθεί η παθολογική διάσταση των ιδεοψυχαναγκαστικών συμπτωμάτων όταν αυτά συνυφαίνονται με πνευματικά χαρίσματα και αρετές. Συχνά οι ιδεοψυχαναγκαστικές τάσεις φαίνεται να ενισχύουν τον νηπτικό αγώνα και να υποστηρίζουν την πνευματική πρόοδο. Στην πραγματικότητα όμως η νεύρωση διαστρεβλώνει και αλλοιώνει το αληθινό νόημα της πνευματικής εμπειρίας. Η πνευματική ζωή γίνεται καταφύγιο νοηματοδότησης της ψυχικής παθολογίας. Η άσκηση λειτουργεί ως μάσκα με την οποία ο ιδεοψυχαναγκαστικός προσπαθεί υποσυνείδητα να αποκρύψει ή να ωραιοποιήσει τις αδυναμίες του. Ο ιδεοψυχαναγκαστικός πιστός βασανίζει και βασανίζεται από τον αμυντικό του φανατισμό και τον νευρωσικό του ζηλωτισμό. Αντί να οδηγείται σε χαροποιό προσωπική σχέση με το Θεό και τους συνανθρώπους του, βυθίζεται στο υπαρξιακό κενό, την βιωματική μοναξιά και την πνευματική ερημιά.
Υγιής
πνευματική ζωή

Ιδεοψυχαναγκαστική
πνευματική ζωή
Η πνευματική άσκηση είναι ζωηφόρος αγώνας που αναπαύει, ελευθερώνει και χαροποιεί.

Η πνευματική άσκηση είναι κοπιαστικός αγώνας που καταπιέζει, στενοχωρεί και εξαντλεί.
Η αρετή είναι καρπός της προσωπικής σχέσης με το Θεό.

Η αρετή είναι προϊόν ψυχογενούς καταναγκασμού.
Το κίνητρο για την αρετή είναι η αγάπη του Θεού

Το κίνητρο για την αρετή είναι η ψυχαναγκαστική ανάγκη "ορθοπραξίας".
Μέτρο και ισορροπία. Η υπερβολή στην άσκηση γίνεται από πνευματικό ενθουσιασμό.

Απώλεια του μέτρου και της ισορροπίας. Η υπερβολή στην άσκηση γίνεται από παθολογικές ενοχές ή τελειομανία.
Φόρτιση με τη Θεία Χάρη .

Φόρτωμα με τα βάρη των κόπων.

Πιο αναλυτικά ο ιδεοψυχαναγκαστικός πιστός:

Έχει ανάγκη από μια αλήθεια απλή, απτή, κατανοητή και συγκεκριμένη την οποία να μπορεί να κατέχει και να ελέγχει.
Βλέπει καχύποπτα τις απόψεις που δεν συμφωνούν απόλυτα με την ορθόδοξες εκκλησιαστικές θέσεις. Προσάπτει με ευκολία το στίγμα της πλάνης σε ότι διαφοροποιείται από τη διδασκαλία της Εκκλησίας.
Υποστηρίζει ριζοσπαστικές και ακραίες απόψεις με απόλυτο τρόπο και φανατική διάθεση.
Δεν είναι διατεθειμένος να προσεγγίσει την ουσία της διαφορετικής άποψης κατανοώντας το ευρύτερο νοηματικό και κοσμοθεωρητικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται. Αισθάνεται την ανάγκη να κρίνει, να στιγματίσει και να απορρίψει αντί να προσλάβει, να αποδεχτεί και να κατανοήσει.
Θεωρεί ότι η μελέτη της φιλοσοφίας, της λογοτεχνία, της τέχνης, και φυσικά των άλλων θρησκειών αποπροσανατολίζουν και οδηγούν στην πλάνη.
Απορρίπτει τις θέσεις της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας, της παιδαγωγικής όταν εκ πρώτης όψεως συγκρούονται με τις παραδοσιακές "ορθόδοξες" αντιλήψεις.
Δεν αντέχει το μυστήριο και την αβεβαιότητα. Χρειάζεται έτοιμες, γρήγορες και αβασάνιστες λύσεις που να θεμελιώνονται στο γράμμα του νόμου ή στην κοινή λογική.
Ανάγει όλα τα ζητήματα στη σφαίρα της ορθόδοξης θεολογίας. Είναι πεπεισμένος ότι η ορθόδοξη πνευματικότητα είναι ο μόνος τρόπος για να λυθούν όλα τα ψυχολογικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα.
Παραμένει προσκολλημένος στο νόμο της Παλαιάς Διαθήκης και φαίνεται να μην λαμβάνει υπόψη του τη Χάρη που ανέτειλε εκ του τάφου.
Παραμένει προσκολλημένος στην Εκκλησιαστική παράδοση και αρνείται να ξετυλίξει το νήμα της.


Συσχέτιση ιδεοψυχαναγκαστικών τάσεων και ποιμαντικών τακτικών.

Είναι φυσικό η νεύρωση (σημ.3) να μην επηρεάζει μόνο την πνευματική ζωή του απλού πιστού αλλά και την ποιμαντική δραστηριότητα του ιερέα-πνευματικού. Ο πνευματικός πατέρας που δεν έχει συνειδητοποιήσει και θεραπεύσει τις νευρωσικές του ιδιοτροπίες, είναι αναπόφευκτο να τις προβάλλει και στο ποιμαντικό του έργο. Τα ψυχαναγκαστικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας (σημ.4) επηρεάζουν και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την ποιμαντική στάση.
Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή Προσωπικότητας και η ποιμαντική συμπεριφορά του ιερέα-πνευματικού
Χαρακτηριστικά Ιδεοψυχαναγκαστικής προσωπικότητας

Συνέπειες
στην ποιμαντική διακονία
Τελειομανία. Υπερβολικά υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό και τους άλλους.

Υπερβολικές απαιτήσεις από το ποίμνιο. Αδιαλλαξία σε θέματα ηθικής και αξιών. Υπερεκτίμηση της δυνατότητας των πιστών να εφαρμόζουν σε κάθε περίπτωση το θέλημα του Θεού.

Υπερβολική ευσυνειδησία. Ενασχόληση με την τάξη, τους κανονισμούς και τις λεπτομέρειες. Άκαμπτη συμπεριφορά, τυπικότητα. Ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια.

Υπερβολική προσκόλληση στους ηθικούς κανόνες και το εκκλησιαστικό τυπικό. Ιδιαίτερη έμφαση στην υπακοή των εκκλησιαστικών κανόνων σε βάρος της αγάπης και των ανθρώπινων σχέσεων.
Δυσκολία κατανόησης της διαφορετικότητας. Επιθετικότητα, ανταγωνιστικότητα και ανυπομονησία. Υπολανθάνουσα και συγκαλυμμένη βίωση, θυμού και οργής για όσους και όσα δεν είναι όπως θα έπρεπε. Δυσκολία αλλαγής των προσωπικών πεποιθήσεων. Έλλειψη ανεκτικότητας και ελαστικότητας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αξιολόγηση των προσώπων, των γεγονότων και των περιστάσεων με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα.

Απόρριψη κάθε αλήθειας ή αξίας που δεν προέρχεται ή δεν θεμελιώνεται άμεσα στην Αγία Γραφή και τα Αγιοπατερικά κείμενα. Μειωμένη ικανότητα ενσυναίσθησης (δυνατότητα συμμετοχής στα συναισθήματα του άλλου). Πνευματική υπεροψία. Αυστηρά επιτίμια. Επικόλληση της ταμπέλας του πλανεμένου στους διαφωνούντες. Απαγόρευση ή υποτίμηση των διαφορετικών απόψεων με στόχο την επιβολή της ομοφωνίας. Αδυναμία συγχώρησης του εαυτού και των άλλων. Πολεμική διάθεση ενάντια στους αλλόθρησκους. Καταδίωξη των αιρετικών.
Έντονο πείσμα και τάσεις κυριαρχίας πάνω στους άλλους. Άσκηση πιεστικού ελέγχου στον εαυτό, τους άλλους και τις περιστάσεις. Απροθυμία ανάθεσης πρωτοβουλιών σε άλλους. Δυσκολία συνεργασίας εκτός και αν είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι οι άλλοι θα υπακούν και θα συμφωνούν.

Υπέρμετρη έμφαση στην υπακοή. Έλεγχος και περιορισμός της προσωπικής ελευθερίας των πιστών. Απόψεις που δεν αμφισβητούνται ποτέ αλλά προβάλλονται ως ακράδαντες βεβαιότητες. Άσκηση αυστηρής κριτικής σε όσους δεν ανταποκρίνονται στις υψηλές προσδοκίες για καθαρό και αγνό βίο.
Εργασιομανία.
Αδυναμία χαλάρωσης.

Καθημερινές μακροσκελείς ακολουθίες. (Σημ.5) Θεωρητική εμβάθυνση και αναζήτηση στο χώρο της θεολογίας. Τάσεις υπερβολικής διακονίας του ποιμνίου σε βάρος της προσωπικής και της οικογενειακής ζωής
Απώθηση των παρορμήσεων. Δυσκολία βίωσης και έκφρασης των έντονων συγκινήσεων

Διδασκαλία και επίμονη παρότρυνση για αγνότητα, παρθενία, νηπτική εγρήγορση. Υποτίμηση της δύναμης των παθών (εμπαθών ψυχοδυναμικών στάσεων, διαθέσεων και παρορμήσεων).
Αναγωγή των συναισθημάτων στο νοητικό επίπεδο και διανοητική επεξεργασία των εμπειριών.

Έτοιμες απαντήσεις για τον ανθρώπινο πόνο αντί για έμπρακτη αγάπη. Τα Αγιογραφικά και Αγιοπατερικά χωρία χρησιμοποιούνται ως όπλο για να κρίνουν και όχι για να υποστηρίξουν και να θεραπεύσουν. Περισσότερη έμφαση στο κήρυγμα παρά στην προσωπική ποιμαντική σχέση και το διάλογο.


Πιο αναλυτικά ο ιδεοψυχαναγκαστικός ιερέας-πνευματικός:

Αισθάνεται και συμπεριφέρεται σαν υπεύθυνος εκπρόσωπος του Θεού επί της γης.
Παλεύει και αγωνίζεται με πάθος να διαφυλάξει άπεφθο, αδιάφθορο και αλώβητο τον πλούτο της Εκκλησιαστικής Παράδοσης. Όμως ο ιερός ζήλος του έχει παθολογικές ρίζες και οι καλές του προθέσεις αποπροσανατολίζονται από τις ιδεοψυχαναγκαστικές του εντάσεις.
Του λείπει το μέτρο, η διάκριση, η συγκατάβαση και η αγάπη.
Δεν αξιολογεί και δεν σταθμίζει σωστά τις δυνατότητες του πιστού ώστε να του ανοίξει δρόμο πνευματικής προκοπής. Δεν τον βοηθά να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις υπαρξιακές του δυνατότητες. Δεν τον βοηθά να αναπτύξει σταδιακά τα χαρίσματά του ώστε να ενηλικιωθεί πνευματικά. Του ανεβάζει τόσο ψηλά τον πήχη ώστε να τον οδηγεί στην εξουθένωση και την απελπισία.
Πιστεύει ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος δρόμος που πρέπει να διανύσει ο κάθε πιστός για να φτάσει στη σωτηρία. Καθοδηγεί με συγκεκριμένο, μηχανικό τρόπο τους πιστούς ώστε να τους βάλει σε μια συγκεκριμένη σωτηριολογική τροχιά. Εφαρμόζει προκρούστια ποιμαντική. Όλοι πρέπει να ενταχθούν σε ένα συγκεκριμένο σωτηριολογικό καλούπι.
Έχει έτοιμη-προκατασκευασμένη την απάντηση σε κάθε ερώτημα και τη λύση σε κάθε πρόβλημα.
Προσεγγίζει το μυστήριο της σχέσης Θεού και ανθρώπου με βάση τη λογική και την ηθική.
Θεωρεί ότι ο ρόλος της Θείας παρέμβασης και βοήθειας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Την πρώτη θέση έχει η ανθρώπινη προσπάθεια.
Βλέπει την πνευματική πρόοδο με μαθηματικό τρόπο. Πιστεύει ότι η άσκηση, η υπακοή και η συμμετοχή στις Ακολουθίες είναι συγκεκριμένες πνευματικές μέθοδοι που επιφέρουν συγκεκριμένα αποτελέσματα θεογνωσίας και προσωπικού αγιασμού.
Τοποθετεί το νόμο πάνω από την αγάπη, το σεβασμό και την επιείκεια.
Επιβάλλει το επιτίμιο με δικαστικό τρόπο ως θεραπευτική ποινή.
Ερμηνεύει, σε κάθε περίπτωση, την αδυναμία εφαρμογής του Θείου θελήματος ως απροθυμία υπακοής.
Μπερδεύει την κατάθλιψη με την ακηδία. Θεωρεί ότι ο πιστός που πάσχει από κατάθλιψη ευθύνεται για τα αρνητικά του αισθήματα.. (Σημ.6)
Πιστεύει ότι κάθε πιστός ανεξάρτητα από την βιο-ψυχολογική του υποδομή και τις υπαρξιακές του προϋποθέσεις οφείλει και μπορεί να μιμηθεί τη ζωή των Αγίων (εδώ και τώρα).
Προσκαλεί τον πιστό να υπομείνει άνευ όρων τις αντιξοότητες και τις προκλήσεις στις ενδο-οικογενειακές και τις επαγγελματικές του σχέσεις ανεξάρτητα από τις αντοχές και τις δυνατότητές του.
Δεν δίνει για κανένα λόγο συναίνεση στο διαζύγιο. Ο πιστός οφείλει να παραμείνει άνευ όρων στο γάμο ακόμη και αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που να διασφαλίσουν τη σωματική του ακεραιότητα, την ψυχική του υγεία ή την πνευματική του οικοδομή.
Δεν δίνει ευλογία στον διαζευγμένο να ξαναπαντρευτεί, ακόμη και αν έχει αναγκαστεί να χωρίσει χωρίς τη θέλησή του, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες ανάγκες, τις παρορμήσεις και τα βιώματά του.
Δεν θεωρεί την αμαρτία αναμενόμενο καρπό της μεταπτωτικής ανθρώπινης φύσης ή απλά ανθρώπινο παραστράτημα αλλά σατανική και δαιμονιώδη παραφύση πτώση. Φυσικό θεωρεί το να μην αμαρτάνει κανείς καθόλου.
Δεν δέχεται ότι υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα αλλά μόνο σωματικά ή πνευματικά. Τα σωματικά τα θεραπεύει η κλασσική ιατρική και τα πνευματικά η Εκκλησία. Η ψυχολογία και η ψυχιατρική δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Δεν διαθέτουν ούτε επιστημονική εγκυρότητα ούτε θεραπευτική αποτελεσματικότητα. Οι ψυχικές ιδιαιτερότητες και η ιδιότυπη ψυχοσύνθεση του κάθε πιστού δεν λαμβάνονται υπόψη. Ότι είναι ιδιοσυγκρασιακό και ψυχολογικό είναι ασήμαντο και αμελητέο.
Πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες προϋποθέσεις και δυνατότητες να ακολουθήσουν τον ένα και μοναδικό δρόμο που επιβάλλει η κλασσική, ποιμαντική προοπτική. Όλοι έχουν τις ίδιες δυνατότητες και αντοχές να εφαρμόζουν σε κάθε στιγμή της ζωής τους το λόγο του Θεού σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του πηδαλίου.
Δίνει περισσότερη βαρύτητα στο κήρυγμα παρά στην προσωπική σχέση της εξομολόγησης. Η ποιμαντική καθοδήγηση γίνεται από τον άμβωνα ως μαζική συμβουλευτική. Κηρύσσει ασκητικές προτάσεις στους ακροατές χωρίς να λαμβάνει υπόψη την υπαρξιακή ιδιαιτερότητα και την πνευματική ωριμότητα του κάθε πιστού. Το σύνθημά του θα μπορούσε να είναι ... "Στερεά τροφή για όλους εδώ και τώρα" :)
Απαγορεύει κάθετα τις προγαμιαίες σχέσεις και το διαζύγιο χωρίς να συνδιαλλάσσεται, να συγκαταβαίνει ή να παίρνει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης.
Προσπαθεί λογικά επιχειρήματα να πείσει τον "εκ γενετής ομοφυλόφιλο" ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος και ότι αν προσπαθήσει αρκετά θα γίνει "φυσιολογικός".
Αποκλείει τις εναλλακτικές ιατρικές όπως την ομοιοπαθητική και τον βελονισμό εφόσον σχετίζονται με τις κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις των ανατολικών θρησκειών. Δεν εξετάζει τη θεραπευτική λειτουργικότητα, τα μηνύματα και τα νοήματα που μπορεί να κρύβονται σε αυτές τις θεραπευτικές. Απλά απορρίπτει συλλήβδην οτιδήποτε είναι ξένο προς την ορθόδοξη διδασκαλία και την δυτική επιστήμη.
Για τον ίδιο λόγο θεωρεί ότι οι πολεμικές τέχνες και οι σωματικές ασκήσεις γιόγκα είναι σατανικές πρακτικές.
Δεν συναινεί στη δωρεά οργάνων διότι ο εγκεφαλικός θάνατος ο οποίος είναι προϋπόθεση για τη δωρεά, δεν θεωρείται τελεσίδικος θάνατος εφόσον η ψυχή δεν έχει ακόμη διαχωριστεί από το σώμα. (Ο ιδεοψυχαναγκαστικός που κολλάει σε ασήμαντες λεπτομέρειες δεν θα μπορούσε να δώσει συγκατάθεση σε μια τόσο σημαντική αμφιλεγόμενη πράξη).
Παρεμβαίνει στην ελευθερία των επιλογών του πιστού σε πολύ προσωπικά θέματα όπως επιλογή συζύγου, επαγγελματική δραστηριότητα, σπουδές κλπ.
Διεκδικεί το αλάθητο. Οποιαδήποτε διαφορετική άποψη θεωρείται πλανεμένη και στην καλύτερη περίπτωση απορρίπτεται κόσμια. Παρέχει τη δυνατότητα του διαλόγου ως πρόσχημα δημοκρατικότητας για να καλύψει την αυταρχική του στάση.
Θεωρεί τη συμμετοχή στις Εκκλησιαστικές Ακολουθίες ως πρώτη προτεραιότητα. Η νηστεία και η σεξουαλική εγκράτεια τηρούνται ανεξάρτητα από το κόστος που μπορεί να έχουν στις οικογενειακές σχέσεις. Ο τήρηση του κανόνα είναι πιο σημαντική από τις προσωπικές σχέσεις.
Βεβαιώνει ότι ο πιστός ανεξάρτητα από τις πνευματική του ηλικία δεν πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματά του καταφεύγοντας στη δικαιοσύνη όσο και αν αδικείται.
Ρίχνει τα επιτίμια στην κεφαλή του εξομολογούμενου αδιάκριτα χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις υπαρξιακές και ψυχοδυναμικές του προϋποθέσεις. Δεν στρίβειτο πηδάλιό του ακόμη και όταν διαφαίνεται ότι ο πιστός πρόκειται να τσακιστεί στα βράχια αν δεν αλλάξει πορεία.

Σημειώσεις

Σημ.1: Η διαδεδομένη άποψη ότι οι Άγιοι Πατέρες γνώριζαν εδώ και αιώνες τα δεδομένα της σύγχρονης ψυχολογίας είναι πρόχειρη, λαϊκίστικη και ανακριβής. Οι Πατέρες είχαν κάνει θαυμαστές διοδεύσεις στην ψυχολογική ζωή πάντα όμως μέσα από το πρίσμα της νηπτικής θεολογίας. Συνεπώς εστίαζαν στα ψυχολογικά δεδομένα τα οποία είχαν άμεση, εμπειρική σχέση με την πνευματική ζωή. Είχαν διαφορετικές προϋποθέσεις και διαφορετικούς στόχους και γι αυτό κατέληγαν σε διαφορετικά συμπεράσματα και πρότειναν διαφορετικές "θεραπευτικές μεθόδους".

Σημ.2: Να μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες οι ψυχωσικές διαταραχές ερμηνεύονταν ως δαιμονισμός και οι ψυχασθενείς συχνά υποβάλλονταν στη ¨θεραπευτική μέθοδο" του εξορκισμού.

Σημ.3: Η νεύρωση βέβαια δεν εκδηλώνεται πάντοτε ως συγκεκριμένη, κλινική, ψυχοπαθολογική διαταραχή. Ούτε τα νευρωσικά συμπτώματα πρέπει να οδηγήσουν αναγκαστικά κάποιον στην ψυχοθεραπευτική αγωγή.
Δεν επικροτούμε την ιατρικοποίηση της ζωής ούτε τον στιγματισμό των αρνητικών, ψυχικών καταστάσεων με τον χαρακτηρισμό της παθολογίας. Αν η διαταραχή της προσωπικότητας δεν παρενοχλεί ουσιαστικά τις φυσιολογικές λειτουργίες της καθημερινής ζωής όπως είναι το φαγητό, ο ύπνος, η εργασία και οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν υπάρχει λόγος να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως ψυχικά ασθενή. Οι αρνητικές, ψυχολογικές ιδιαιτερότητες επηρεάζουν πάντοτε τη ζωή όλων χωρίς αυτό να υποδηλώνει οπωσδήποτε ψυχική ασθένεια.

Σημ.4: Στη ρίζα αυτών των συμπεριφορών που περιγράφουμε στη συνέχεια δεν βρίσκεται οπωσδήποτε μόνο η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή προσωπικότητας αλλά ίσως και άλλες διαταραχές (π.χ. φοβική, καταθλιπτική, ναρκισσιστική). Εξάλλου μεμονωμένες, παρόμοιες, αρνητικές συμπεριφορές δεν είναι οπωσδήποτε δείκτες ψυχοπαθολογίας.

Σημ. 5: Δεν είναι βέβαια κακό ο ψυχαναγκαστικός πιστός να είναι φιλακόλουθος. Αρκεί να μην στριμώχνει με τη βία τον εαυτό του στην Εκκλησία ώστε να καταπιέζεται χωρίς να μετέχει καθόλου στη Χαρά του Κυρίου. Μερικές φορές ένα ψυχοπαθολογικό κίνητρο είναι δυνατόν να παροτρύνει σε θετικές, λειτουργικές συμπεριφορές. Ακόμη και η νεύρωση είναι δυνατόν να υπηρετήσει την αγιότητα. Συνήθως όμως διαστρευλώνει και παραμορφώνει την αλήθεια και την πραγματικότητα

Σημ.6: Ποια είναι ευσεβέστερη ανοησία που μπορεί να πει κανείς σε ένα πιστό χριστιανό που πάσχει από κατάθλιψη; "Η ρίζα της θλίψης σου είναι ο εγωισμός. Αν είχες ταπείνωση δεν θα πάθαινες κατάθλιψη".

του Νικήτα Καυκιού

Πηγή: http://www.psyche.gr


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες