Απελπισία, Κατάθλιψη.

Συζήτηση γύρω από τα αμαρτήματα και τα πάθη.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Φεβ 24, 2018 8:59 pm

Η ιστοσελίδα αυτή Αχιλλέα δεν είναι Ορθόδοξη. Ο Νικήτας Καυκιός έχει ακολουθήσει τους δικούς του δρόμους, που ξεφεύγουν από αυτόν της Εκκλησίας. Σας προτείνω, αν αποφασίσετε να το διαβάσετε, να αγνοήσετε τα σημεία που ξεφεύγουν από την ορθή πίστη.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Φεβ 24, 2018 11:49 pm

Α! Νίκο πραγματικά δεν το γνώριζα. Πάντως κάποιες πτυχές του θέματος όπως η κατάθλιψη και άλλες ψυχικές αρρώστιες που μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα τον πιστό, θα πρέπει να μας απασχολήσουν, γιατί όντως επηρεάζουν πιστεύω την πνευματική του ζωή.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Κυρ Φεβ 25, 2018 3:09 pm

Όπως βλέπεις είχαμε ήδη ασχοληθεί, όμως σύμφωνα με την Παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας και όχι με τις απόψεις του καθενός.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Η διαφορά θλίψης και κατάθλιψης

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Ιουν 20, 2018 9:22 am

Η διαφορά θλίψης και κατάθλιψης
20 Ιουνίου 2018

Εικόνα

Επιστημονικά η διαφορά μεταξύ θλίψης και κατάθλιψης αναλύεται ως εξής:

"Συχνά οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τους όρους Θλίψη – Μελαγχολία ή Κατάθλιψη, θέλοντας να περιγράψουν παρόμοιες συναισθηματικές καταστάσεις. Υπάρχουν όμως ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους.

Η θλίψη προέρχεται από κάποια απώλεια και είναι υγιής και χρήσιμη. Ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να βιώνει απώλειες, έστω και μικρές, από την αρχή της ζωής του, οι οποίες συνοδεύονται από αντίστοιχα αισθήματα θλίψης (π.χ. η απώλεια του αποκλειστικού ενδιαφέροντος των γονέων με την έλευση ενός δεύτερου παιδιού, ο σταδιακός αποχωρισμός από τους γονείς, κ.λπ).

Στην ενήλικη ζωή, παραδείγματα απωλειών μπορεί να είναι ο χωρισμός από μια συντροφική σχέση, κατά τον οποίο το άτομο βιώνει αισθήματα θλίψης που σχετίζονται με την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Άλλο παράδειγμα αποτελεί η απώλεια της εργασίας, που είναι ιδιαίτερα συχνή στις μέρες μας, και προκαλεί αισθήματα θλίψης. Η θλίψη είναι μια μορφή πένθους. Όταν νιώθουμε θλίψη, έχουμε έντονα αρνητικά συναισθήματα αλλά νιώθουμε ζωντανοί. Η συναισθηματική επεξεργασία μιας απώλειας, όποια κι αν είναι αυτή, βοηθάει το άτομο να προχωρήσει στη ζωή του.

Μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει το αντίθετο στην περίπτωση της κατάθλιψης. Ο άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη δεν αισθάνεται θλίψη. Αυτό μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, δεδομένου ότι οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη, βιώνουν μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, που είναι πραγματική και πολύ σοβαρή. Το άτομο δεν κατάφερε – είτε γιατί δεν του επιτρεπόταν, είτε γιατί βίωσε τραυματικές καταστάσεις που ήταν δύσκολο να διαχειριστεί – να επεξεργαστεί τις απώλειες στη ζωή του κι έτσι «μονώθηκε» συναισθηματικά. Μην μπορώντας το άτομο να βιώσει θλίψη, αποκλείει κι άλλα συναισθήματα, και τελικά νιώθει κενό.

Τα αισθήματα κενού που αισθάνονται οι άνθρωποι με κατάθλιψη είναι μια σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών. Το άτομο καταλήγει να εναποθέτει την επίλυση όλων των προβλημάτων στους άλλους – κάτι το οποίο όμως το οδηγεί να βιώνει συνεχείς ματαιώσεις και ενισχύει τα συναισθήματα κενού. Ο άνθρωπος που αισθάνεται «νεκρωμένος» συναισθηματικά, καταλήγει να παραιτείται από τη ζωή. Συμπερασματικά αναφέρουμε ότι η θλίψη είναι μια υγιής συναισθηματική κατάσταση, ενώ η κατάθλιψη αποτελεί σοβαρή, και αρκετά συχνή, ψυχική διαταραχή, που μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με την κατάλληλη θεραπεία." (ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

Γεγονότα που μας κλονίζουν δραματικά την ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε να ελέγχουμε τη ζωή μας, δημιουργούν το αμείλικτο ερώτημα: "εγώ έκανα, ότι μπορούσα, ούτε αυτό δεν αρκεί;". Και αφού το να κάνουμε, ότι μπορούμε, δεν αρκεί για να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, πολλές φορές αποφασίζουμε να μην κάνουμε ξανά τίποτε και να αφήσουμε τη ζωή να περνά από μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία. Αυτός, σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι ο ορισμός της κατάθλιψης.

Στην πραγματικότητα έχουμε ξεκινήσει λάθος, γι αυτό έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Στην προσπάθειά μας, να διατηρήσουμε εγωιστικά τον έλεγχο, έχουμε ξεχάσει δυο σημαντικός παράγοντες, που διαμορφώνουν τη ζωή μας, το Θεό και τους συνανθρώπους μας.

α) Ο Θεός είναι ο απαραίτητος και πρόθυμος βοηθός σε κάθε προσπάθειά μας να κάνουμε κάθε τι σωστό και καλό. Χωρίς Αυτόν τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε (βλ. Ιωαν. ιε' 5). Αν το προσπαθήσουμε ή θα αποτύχουμε ή θα πετύχουμε κάποιο αποτέλεσμα, που θα μας ρίξει στην παγίδα της υπερηφάνειας και του εγωισμού. Όταν κάνουμε το Θεό συμμέτοχο στις προσπάθειές μας, αν πετύχουμε κάτι καλό, αποδίδουμε Δόξα στο Θεό και αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, ενώ αν αποτύχουμε, θεωρούμε, ότι δεν ήταν προς Δόξαν Θεού ή δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, λέμε "νά' ναι ευλογημένο" και πάμε παρακάτω. Ο Θεός μας δίνει το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσουμε παρακάτω χωρίς θλίψη και αίσθηση αποτυχίας.

β) Κανείς μας δε σώζεται χωρίς τους συνανθρώπους μας. Η σωτηρία μας περνά από την αλληλεπίδραση μαζί τους. Οι πράξεις αγάπης προς τους συνανθρώπους μας είναι ο σκοπός της ζωής μας, επομένως σε κάθε μας προσπάθεια πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας το αποτέλεσμα που θα έχει στους γύρω μας και να αναζητούμε κατά το δυνατόν τη συμμετοχή τους. Ο Θεός συμμετέχει κι Αυτός πιο συχνά στην κοινή προσπάθεια πολλών ανθρώπων (βλ. Ματθ. ιη 20). Η επιτυχία αποτελεί αφορμή για μοίρασμα της χαράς και κοινή δοξολογία και η θλίψη της αποτυχίας μοιράζεται επίσης.

Επομένως, αν θέλουμε να αποφύγουμε την κατάθλιψη, που μας δημιουργεί η προσπάθεια για εγωιστικό έλεγχο της ζωής μας, αρκεί να κάνουμε συμμέτοχους στις προσπάθειές μας το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Έτσι και περισσότερες επιτυχίες θα έχουμε προς τη σωστή κατεύθυνση και θα σώσουμε την ψυχή μας.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Κανείς ποτέ δεν πρέπει ν΄ απελπίζεται για τις αμαρτίες του

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Ιούλ 10, 2018 9:02 am

Κανείς ποτέ δεν πρέπει ν΄ απελπίζεται, έστω κι αν έκανε πολλές αμαρτίες
Newsroom 09-07-2018

Εικόνα

«Τις αμελείς και ράθυμες ψυχές –έλεγε η μακαρία Συγκλητική- κι εκείνες πού από νωθρότητα δεν καταφέρνουν να προκόψουν στην αρετή, καθώς και όσες κυριεύονται εύκολα από την απόγνωση, πρέπει να τις ενθαρρύνουμε.

Αν μάλιστα παρουσιάσουν ακόμα κι ένα μικρό καλό, να το θαυμάζουμε και να το μεγαλοποιούμε. Απεναντίας, και τα πιο σοβαρά και μεγάλα σφάλματά τους, να τα χαρακτηρίζουμε μπροστά τους σαν πολύ μικρά κι ασήμαντα. Γιατί ο διάβολος, πού θέλει όλα να τα διαστρέφει για να μας κολάσει, προσπαθεί να κρύβει από τους αγωνιστές και τους επιμελείς στην άσκηση τις αμαρτίες τους, κάνοντάς τους να τις ξεχνούν, για να τους ρίξει έτσι στην υπερηφάνεια. Ενώ, αντίθετα, στις αρχάριες και αστερέωτες ψυχές παρουσιάζει εξογκωμένα τα αμαρτήματά τους, για να τις ρίξει σε απελπισία.

Να πώς πρέπει λοιπόν να παρηγορούμε τις ψυχές αυτές που κλονίζονται: Να τους θυμίζουμε την απέραντη συμπάθεια και αγαθότητα του Θεού. Να τις βεβαιώνουμε πώς ο Κύριός μας είναι πολυέλεος και σπλαχνικός και μακρόθυμος, έτοιμος πάντα να ανακαλέσει την καταδίκη των αμαρτωλών ανθρώπων (πρβλ. Ιωήλ 2:13). Σ΄ αυτές τις ψυχές να φέρνουμε και μαρτυρίες από τις άγιες Γραφές, πού να φανερώνουν την απροσμέτρητη συμπάθεια του Θεού σ΄ εκείνους πού αμάρτησαν και μετανόησαν.

Να τους λέμε, για παράδειγμα, πώς η Ραάβ ήταν πόρνη, αλλά σώθηκε χάρη στην πίστη της (Ιησ. Ναυή 2:1 κ.ε. Εβρ. 11:31). Πως ο Παύλος ήταν διώκτης, έγινε όμως σκεύος εκλογής (Πράξ. 9:1 κ.ε.) Και πώς ο ληστής λεηλατούσε και σκότωνε, αλλά μ΄ έναν του μόνο λόγο άνοιξε πρώτος τη θύρα του παραδείσου (Λουκ. 23:39-43). Να τους λέμε ακόμα για τον ευαγγελιστή Ματθαίο (Ματθ. 9:9-13) και τον τελώνη (Λουκ. 18:9-14) και τον άσωτο (Λουκ. 15:11-32) και κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση. Και με όλ΄ αυτά να στηρίζουμε τις αδύνατες ψυχές, γλυτώνοντάς τες από την απόγνωση.

Τις ψυχές πάλι που κυριεύονται από την υπερηφάνεια, να τις διορθώνουμε με πιο εντυπωσιακά παραδείγματα. Να ενεργούμε δηλαδή σαν τους πολύ έμπειρους κηπουρούς, πού, όταν δουν ένα φυτό καχεκτικό και ασθενικό, το ποτίζουν με άφθονο νερό και το περιποιούνται με πολλή φροντίδα, για ν΄ αναπτυχθεί κα να δυναμώσει. Ενώ, αντίθετα, όταν δουν σ΄ ένα φυτό πρόωρα βλαστάρια, κλαδεύουν τα περιττά, για να μην ξεραθούν σύντομα. Αλλά και οι γιατροί, σ΄ άλλους αρρώστους συνιστούν πολυφαγία και κινητικότητα, ενώ σ΄ άλλους επιβάλλουν μακρόχρονη δίαιτα και ακινησία».

Από το Γεροντικό

Ένας στρατιώτης ρώτησε τον αββά Μιώς, αν άραγε ο Θεός δέχεται τη μετάνοια του αμαρτωλού. Και ο αββάς, αφού τον δίδαξε με πολλούς λόγους, είπε:
– Πές μου, αγαπητέ. Αν σχιστεί το χιτώνιό σου, το πετάς;
– Όχι, απάντησε εκείνος. Το ράβω και το χρησιμοποιώ πάλι.
– Αν λοιπόν εσύ λυπάσαι το ρούχο σου, του είπε τότε ο γέροντας, δεν θα λυπηθεί ο Θεός το δικό του πλάσμα;

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα:
– Έκανα αμαρτία μεγάλη, και θέλω να μείνω σε μετάνοια τρία χρόνια.
– Πολύ είναι, του λέει ο γέροντας.
Ρώτησαν τότε κάποιοι, πού βρίσκονταν εκεί:
– Φτάνουν σαράντα μέρες;
– Πολύ είναι, είπε πάλι ο αββάς. Εγώ νομίζω πώς, αν ένας άνθρωπος μετανοήσει μ΄ όλη του την καρδιά και δεν συνεχίσει ν΄ αμαρτάνει πιά, ακόμα και σε τρεις μέρες τον δέχεται ο Θεός.

Κάποιος άλλος ρώτησε πάλι τον αββά Ποιμένα:
– Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός;
Και ο γέροντας του αποκρίθηκε:
– Ο Θεός έδωσε εντολή στους ανθρώπους αυτό να κάνουν. Δεν θα το κάνει λοιπόν, πολύ περισσότερο, ο Ίδιος; Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο να συγχωρεί «έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22) όσους αμάρτησαν και μετανόησαν.

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη:
– Τι να κάνω, αββά, πού έπεσα;
Του λέει ο γέροντας:
– Να σηκωθείς.
– Σηκώθηκα και ξανάπεσα.
– Να σηκωθείς πάλι και πάλι.
– Μέχρι πότε;
– Μέχρι πού να σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. Γιατί σ΄ όποια κατάσταση βρεθεί τότε ο άνθρωπος, σ΄ αυτή και φεύγει.

Σ΄ έναν αδελφό, πού έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει: Δεν είσαι χριστιανός!
Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε:

– Ό,τι και να΄ μαι, τώρα σε αφήνω και φεύγω!
– Σου το λέω, θα πάς στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς.

– Δεν είσαι σύ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός.
Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.

Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ έν τώ Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3).

– Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, πού υποβάλλουν οι δαίμονες σ΄ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πιά να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Είπε ο αββάς Αλώνιος:
– Αν θελήσει ο άνθρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδυ να φτάσει σε Θεία μέτρα.

Του Αγίου Εφραίμ

Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πρίν μέν πραγματοποιηθεί η αμαρτία, ο εχθρός τη δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Προπαντός την επιθυμία της σαρκικής ηδονής τόση ασήμαντη την παρουσιάζει πρίν γίνει πράξη, ώστε φαίνεται στον αδελφό ότι σχεδόν δεν διαφέρει καθόλου από το να του χυθεί στη γη ένα ποτήρι κρύο νερό. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαρειά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ΄ αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίσει στο βυθό της απελπισίας.

Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πρίν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και αμαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ΄ ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία σου. Σήκω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ΄ ελεήσει. Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί όσους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, «Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς!», εσύ πές του:
«Εγώ έχω Θεό εύσπλαγχνο και μακρόθυμο, γι΄ αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος πού μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας «έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ΄ όλη τους την ψυχή».

Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθείς από τον πόλεμο.

Του αββά Ησαΐα

Πρόσεχε, αδελφέ, το πονηρό πνεύμα, πού φέρνει τη λύπη στον άνθρωπο. Γιατί είναι φοβερή η καταδίωξη πού σου κάνει, μέχρι να σε ρίξει κάτω.

Η κατά Θεόν λύπη, αντίθετα, είναι χαρά για σένα, γιατί βλέπεις τον εαυτό σου να στέκεται στο θέλημα του Θεού. Εκείνος πού σου λέει, «Πού θα πάς για να ξεφύγεις; Μετάνοια δεν έχεις!», αυτός είναι εχθρός, πού πασχίζει να κάνει τον άνθρωπο να εγκαταλείψει την εγκράτεια. Γιατί η κατά Θεόν λύπη δεν έρχεται στον άνθρωπο με επιθετική ορμή, αλλά ειρηνικά, και του λέει: «Μη φοβάσαι. Έλα πάλι». Γνωρίζει, βλέπεις, ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος, και τον δυναμώνει.

Με γενναιοφροσύνη αντιμετώπιζε τους λογισμούς, και θα σου γίνουν ελαφρότεροι. Γιατί όποιος τους φοβάται, τον λυγίζουν κάτω από το βάρος τους.

Η δύναμη εκείνων πού θέλουν ν΄ αποκτήσουν τις αρετές, φανερώνεται σε τούτο: Να μη μικροψυχήσουν αν συμβεί να πέσουν, αλλά πάλι να ρίχνονται στον αγώνα. Και η αγαθότητα του Θεού φανερώνεται σε τούτο: Οποιαδήποτε ώρα επιστρέψει ο άνθρωπος από τις αμαρτίες του, τον υποδέχεται με χαρά, χωρίς να του λογαριάζει τα προηγούμενα σφάλματά του, όπως είναι γραμμένο για τον άσωτο υιό (Λουκ. 15:11-32). Αυτός άφησε την τροφή των χοίρων, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε ταπεινωμένος στον πατέρα του. Γι΄ αυτό κι εκείνος τον δέχθηκε, προστάζοντας αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητος και τον αρραβώνα της υιοθεσίας, πού χαρίζει το Άγιο Πνεύμα (πρβλ. Ρωμ. 8:15, 23. Β΄Κορ. 1:22, 5:5. Εφ. 1:13-14). Γιατί ο Κύριός μας είναι ελεήμων και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, καθώς είπε:

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, χαρά γίνεται έν τώ ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (πρβλ. Λουκ. 15:7).

Αφού λοιπόν, αδελφοί, έχουμε το τόσο μεγάλο έλεός Του και τον πλούτο της ευσπλαγχνίας Του, ας επιστρέψουμε κοντά Του μ΄ όλη μας την καρδιά. Κι Αυτός θα μας δεχθεί φιλάνθρωπα και θα μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής.

Αφού όμως επιστρέψεις, να κυριαρχείς στην καρδιά σου και να μην πέσεις σε ακηδία (δηλαδή σε πνευματική χαυνότητα) λέγοντας, «Πώς μπορώ εγώ, ένας αμαρτωλός άνθρωπος, να φυλάξω όλες τις αρετές;». Η μετάνοια όμως δεν σου ζητάει κάτι τέτοιο. Γιατί όταν ο άνθρωπος αφήσει τις αμαρτίες του και επιστρέψει στο Θεό, αμέσως η μετάνοια του τον αναγεννάει και του δίνει, σαν σε βρέφος, γάλα από τους άγιους μαστούς της, και τον ανατρέφει σαν στοργική μάνα. Γιατί όσο το βρέφος βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του, εκείνη το φυλάει κάθε στιγμή από κάθε κακό. Κι όταν κλάψει, του δίνει αμέσως το μαστό της. Μετά, ανάλογα με την αντοχή του, το χτυπάει λίγο-λίγο και το φοβερίζει, για να δεχθεί έστω κι από φόβο το γάλα της και να μην έχει καρδιά ανυπότακτη. Αν όμως βάλει τα κλάματα, το σπλαχνίζεται -γιατί από τα σπλάχνα της βγήκε- και αρχίζει να το παρηγορεί και να το φιλάει και να το καλοπιάνει, ώσπου να δεχθεί το μαστό της. Αν κάποιος δείξει στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή άλλα πράγματα του κόσμου τούτου, εκείνο τα παρατηρεί βέβαια με προσοχή, όσο όμως βρίσκεται στην αγκαλιά της μάνας του, όλα τα παραβλέπει προκειμένου να θηλάσει.

Κι εμείς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τους εαυτούς μας. Ας μείνουμε κάτω από τη σκέπη της μετάνοιας και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της. Ας την αφήσουμε να μας θρέψει κι ας σηκώσουμε τον παιδευτικό ζυγό της, ώσπου ν΄ αναγεννηθούμε από το Θεό, για να κάνουμε πιά το θέλημά Του και να φτάσουμε «είς άνδρα τέλειον, είς μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4:13).

Του αββά Μάρκου

Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί.
Πολύ λυπόμαστε όταν κάνουμε αμαρτίες. Τις αιτίες τους όμως με ευχαρίστηση τις δεχόμαστε.

Από το βίο της αγίας Συγκλητικής – ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ

Πηγή: [url=https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/kaneis-pote-den-prepei-n΄-apelpizetai-esto-ki-an-ekane-polles-amarties/]ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ[/url]


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Σιτάρι
Δημοσιεύσεις: 466
Εγγραφή: Τετ Απρ 18, 2018 4:39 pm
Τοποθεσία: Ελένη

Re: Απελπισία, Κατάθλιψη.

Δημοσίευσηαπό Σιτάρι » Τρί Ιούλ 10, 2018 10:56 am

Πολυ σωστό ωραίο κι ενθαρρυντικό
Η μετάνοια γίνετε κατάσταση που ηρεμα και με διψα σε φέρνει στα πνευματικα καθήκοντα. Νοιώθεις όμορφα αν εξομολογηθείς συνειδητά. Οταν μετανοησεις θα έρθει μπροστά σου μια ευκαιρία για να επανορθωσεις ώστε να μη βασανιζεσε. Αρκει να εχεις υπομονή. Αυτο βοηθάει ωστε η ψυχή που αμάρτησε και μετανοησε να αντέξει. Εκτος του οτι η μεταστροφή του στο Χριστό ειναι ενθαρρυντικη επίσης


Παράδειγμα μια γυναικα η οποία ηταν πολυ υπερήφανη και αυτο φαίνεται ατη συμπεριφορά...αδικησε ενα απο τα παιδιά της μη θεωρώντας το σωστο η εξυπνο κι εδωσε βαση στο αλλο. Το παινευε το ενισχυε οικονομικα να κάνει τα καπρίτσια του κτλ. Γενικα και με αλλους ανθρωπους ηταν επιλεκτικη σε σημειο προσβολης
Εκ βαθος χρονου....την ειδανε πολύ στενοχωρημένη γιατι χωρια που το παιδι με τα λεφτα επενδυσε και τα εχασε ολα..επαθε και μελαγχολία...αυτη πηγε σ εξομολογο. Κι ειπε οτι της εβαλε κανονα...να....ζητιανεψει. Κι ελεγε πως θα παω

Προχθες που διαβαζα για τον Αγιο Γεωργιο Καρσλιδη..ειδα οτι εβαλε τετοιο κανονα σε καποια απο τα περιστατικα που αφηγούνται για Αυτον

Γιατι καπως δε το δεχτηκα λεω γιατι να της πει τετοιο πραγμα με την εννοια μου φανηκε απίστευτο


Δε ξερω τι εκανε εχει πολλα χρόνια αυτο. Αλλα η ζωη έδειξε οτι στο παιδι που αδικησε αναγκαστηκε ευχαριστα να το βοηθαει γιατι κατι απέκτησε και απο την αλλη της δοθηκε η ευκαιρια να ταπεινωθει και να βρει παρεα ευχαριστη με τύπους ανθρωπων που δεν ηθελε και να αποστραφει αυτους που εκτιμουσε. Μεσα απο αυτες τις παρεες εμαθε να ελεει και να δινει σ οσους ειχαν αναγκη. Βεβαια μπορουσε. Το σημαντικό ειναι οτι καταλαβε να μην υπερηφανεύεται

Αν το ηξερε και περιμενε την ευκαιρια δεν θα παθαινε ουτε αυτη στενοχωρια ουτε ο γιος μελαγχολια. Μετανοησε η μανα αλλα δεν ηξερε να περιμένει την ευκαιρια για να ησυχασει
Αλλα τη μετανοια την ειχε. Απ την αρχη που αρχισαν τα προβληματα και πηγε σε εξομολογο
Απλα δε της εφτανε αυτο ψυχικα
Τωρα ησυχασε εχει αλλαξει


Εγω παλι για την εκτρωση οτι λεει το ευαγγέλιο. Αν απο δω και περα προσεχουμε μπορουμε να ελπιζουμε και να μην απελπιζομαστε. Ισως βρεθεί κι εμενα καποια καλη ωρα μια ευκαιρία που να μπορω όμως να ανταποδωσω για να ησυχασω
Αν δε μπορουμε ειναι του εξ απο δω για να φερνει τυψεις

Θελει να πιστεύουμε και θα μας δειξει ο Χριστος.

Αμήν!


Εικόνα

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6862
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Αύγ 09, 2018 1:16 pm

Προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη
08-08-2018

Εικόνα

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται εποχή της παράκρουσης και τα προβλήματα και οι ατυχίες είναι ένα κομμάτι της ζωής. Ο καθένας, ιδίως στις μέρες μας, βιώνει τη δυστυχία και πολλοί άνθρωποι μπορεί να βιώσουν την κατάθλιψη.

Οι εμπειρίες της αποτυχίας συχνά οδηγούν σε ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα. Υπάρχει, όμως, μία προσευχή που μας βοηθά να απαλλαγούμε από την κατάθλιψη και από τέτοιου είδους προβλήματα.

Η προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη είναι η εξής:

Δέσποτα Πολυέλεε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και καθάρισόν με από πάσης μελαγχολίας και ταραχής και δειλίας. Απάλλαξόν με από του ψυχικού πνιγμού και της δαιμονιώδους θλίψεως, ην αισθάνομαι εν τω σώματι και εν τη ψυχή μου.

Συ ει η Χαρά ημών και η Ελπίς πάντων των περάτων της γης και των εν θαλάσση μακράν. Ίλεως γενού μοι Δέσποτα επί ταίς αμαρτίαις μου. Άρον απ’ εμού τον κλειόν τον βαρύν τον της αμαρτίας και της απογνώσεως.

Απέλασον πάσαν μελαγχολίαν και ακηδίαν μακράν απ’ εμού. Στερέωσόν με εν τη αγάπη τη Ση και τη ακαταισχύντω ελπίδι και τη ακραδάντώ πίστει τη εις Σε, διά πρεσβειών της Παναχράντου Σου Μητρός και πάντων Σου των Αγίων, Αμήν.


Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες