«Τό 252 φθοροποιός λοιμός ἐξαπλώθηκε σιγά-σιγά σ᾽ ὅλη τήν αὐτοκρατορία. Ὁ λιμός πού ἀκολούθησε καί ὁ αὐχμός διέγειραν τή μανία τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου κατά τῶν Χριστιανῶν. Οἱ Ἐθνικοί ἐκδήλωσαν τότε ὅλη τους τήν ἀγριότητα καί τήν ἀπανθρωπία. Καθένας στίς δύσκολες ἐκεῖνες καταστάσεις τῆς φοβερῆς ἀρρώστιας, τῆς πείνας καί τῆς δυστυχίας, σκεπτόταν μόνο τή δική του ζωή. Εἶχαν ἐξαφανισθῆ οἱ δεσμοί τῆς φιλίας καί τῆς συγγένειας. Οἱ ἀσθενεῖς στεροῦνταν κάθε φροντίδος καί περιποιήσεως καί οἱ νεκροί ρίχνονταν ἀπό τά παράθυρα τῶν σπιτιῶν στούς δρόμους καί ἀφήνονταν ἄταφοι. Ὁ Ἅγ. Κυπριανός Καρχηδόνος παρότρυνε τότε τούς Χριστιανούς τῆς Ἐπισκοπῆς του νά πράξουν τό καθῆκον τους, νά ἐπιδείξουν αὐταπάρνησι καί νά ἐκδηλώσουν ἐμπράκτως τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης τους πρός τούς δεινοπαθοῦντες ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως ἄν αὐτοί ἦταν Χριστιανοί ἤ Ἐθνικοί (Κυπριανοῦ, De Mortalitate, κεφ. 15). Ὁ ζῆλος τῶν Χριστιανῶν ἐκδηλώθηκε ἔντονα καί ἡ ἀγάπη τους ἐντυπωσίασε τούς Ἐθνικούς. Πολλοί Χριστιανοί ἔπεσαν τότε θύματα τοῦ καθήκοντός τους θάβοντας τούς νεκρούς καί περιποιούμενοι αὐτούς πού εἶχαν προσβληθῆ ἀπό τήν ἐπιδημία (πρβλ. ὅσα λέει καί ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας Διονύσιος γιά τίς πράξεις αὐτοθυσίας τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀλεξανδρείας, Εὐσεβίου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία 7, 22). Ἦταν ἑπόμενο οἱ διαθέσεις τῶν Χριστιανῶν καί ἡ στάσι τους στίς δύσκολες αὐτές ὧρες νά προκαλέσουν μεγάλη ἐντύπωσι στούς Ἐθνικούς καί νά ὁδηγήσουν πολλούς ἀπό αὐτούς νά προσέλθουν στό Χριστιανισμό καί νά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας (ΡG 45, 956-7)».
Πηγή:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ὁ Ἢχος τῶν Θεϊκῶν Βημάτων
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
Ορθοδοξία - Το χαμόγελο του Θεού στην καρδιά σου