Βίοι Αγίων

[REMI]

ΟΣΙΟΣ ΑΡΕΘΑΣ

ΑΞΙΟ ΚΑΙ δίκαιο είναι να ευχαριστούμε πάντοτε το Θεό όχι μόνο για τις ευεργεσίες, αλλά και για τις δοκιμασίες Του. Γιατί οι δοκιμασίες, που αντιμετωπίζονται καρτερικά, και το δίκαιο τον γεμίζουν χάρη, όπως συνέβη με τον πολύαθλο Ιώβ, αλλά και τον αμαρτωλό τον καθαρίζουν και τον αγιάζουν.


Μια θεόσταλτη δοκιμασία έφερε σ' επίγνωση και τον όσιο Αρέθα, που καταγόταν από το Πολότσκ και ήταν μοναχός της Λαύρας των Σπηλαίων. Αυτός ο δυστυχής είχε το πάθος της φιλαργυρίας, τη ρίζα όλων των κακών, κατά τον απόστολο. Μάζευε κρυφά κι έκρυβε στο κελί του χρήματα και πολύτιμα είδη. Από το εργόχειρο του δεν έδινε τίποτα στη μονή ή στους φτωχούς. Αλλά ούτε και για τον εαυτό του ξόδευε το παραμικρό. Μόνο συγκέντρωνε...


Ο λόγος του Θεού δεν τον συνέτιζε.

Οι νουθεσίες και οι παραινέσεις του ηγουμένου δεν έφερναν αποτέλεσμα.

Οι συμβουλές των αδελφών δεν τον συγκινούσαν.


Κάποια νύχτα, με παραχώρηση Θεού, άγνωστοι κλέφτες του άρπαξαν όλη την περιουσία κι εξαφανίστηκαν.
Όταν ο Αρέθας ανακάλυψε την κλοπή κεραυνοβολήθηκε. Ήταν τέτοια η απόγνωση του, που μόνο με την επέμβαση του φιλάνθρωπου Θεού συγκρατήθηκε και δεν τερμάτισε τη ζωή του. Έγινε όμως ένα αγρίμι από την οργή και την παράφορα.
Από την ήμερα εκείνη άρχισε να επιτίθεται στους αδελφούς, να τους προπηλακίζει και να τους ζητάει τα λεφτά του. Όλους τους θεωρούσε ένοχους για την κλοπή. Έγινε ένας αληθινός τύραννος της αδελφότητας.


Οι πατέρες τον βεβαίωναν πως ήταν αθώοι και τον συμβούλευαν να εμπιστευθεί τον εαυτό του στο Θεό.
— Αδελφέ, του έλεγαν, «επίρριψον επί Κύριον την μέριμνά σου, και αυτός σε διαθρέψει».


Που να τους ακούσει όμως εκείνος! Όχι μόνο δεν έδινε σημασία στα λόγια τους, αλλά και τους «στόλιζε» με άπρεπες και προσβλητικές εκφράσεις. Ο πονηρός τον είχε κυριέψει ολοκληρωτικά... Σε λίγο καιρό ο Αρέθας χτυπήθηκε από φοβερή αρρώστια κι έφτασε μέχρι το θάνατο. Ωστόσο και στο κρεβάτι της οδύνης δεν έπαυε να βαρυγκωμά και να κακολογεί τους αδελφούς. Στο τέλος έπεσε σε κώμα κι έμεινε για πολλές ώρες σαν νεκρός. Μόλις που ανέπνεε. Οι αδελφοί με θλίψη περίμεναν το τέλος του.
Αλλ' ο φιλάνθρωπος Κύριος, που δεν θέλει την καταστροφή των ανθρώπων αλλά τη σωτηρία τους, έστειλε το έλεός Του στο ταλαίπωρο πλάσμα Του.


Καθώς κειτόταν ακίνητος ο Αρέθας, άρχισε ξαφνικά να φωνάζει:
- Κύριε, ελέησον! Κύριε, σώσον! Κύριε, αμάρτησα! Δικά σου είναι και δεν λυπάμαι που τα έχασα!


Αμέσως συνήλθε, σηκώθηκε, κι εξήγησε φοβισμένος στους αδελφούς που τον παράστεκαν, τι του είχε συμβεί.
— Είδα, τους είπε, πως ήρθαν άγγελοι και δαίμονες κοντά μου. Άρχισαν να φιλονικούν για μένα, εξαιτίας του κλεμμένου μου πλούτου. Οι δαίμονες υποστήριζαν επίμονα πως όχι μόνο δεν ευαρέστησα το Θεό, αλλά και τον βλασφήμησα με τη φιλαργυρία και τη συμπεριφορά μου. «Γι' αυτό είσαι δικός μας Αρέθα», μου έλεγαν, ενώ τους παρακολουθούσα έντρομος. «Είσαι δικός μας και σε μας θα παραδοθείς!». Τότε οι άγγελοι με κοίταξαν με λύπη. «Ώ άθλιε άνθρωπε!», είπαν. «Ώ ανάξιε μοναχέ, που τόσα χρόνια ήσουν δούλος του πάθους της φιλαργυρίας! Δεν σε συνέτισε τουλάχιστον η κλοπή των χρημάτων σου; Αν ευχαριστούσες και δόξαζες το Θεό για τη στέρηση τους, θα σε λυπόταν και θα σ' ελεούσε. Σ' αυτή την περίπτωση θα σου λογάριαζε την απώλεια σαν ελεημοσύνη, όπως έκανε στον Ιώβ. Όποιος ελεεί με τη θέληση του κάνει μεγάλο έργο ενώπιον του Θεού. Αλλά και όποιος χάνει τον πλούτο του ακούσια, αντιμετωπίζοντας όμως την απώλεια με πραότητα και με δοξολογία στο Θεό, αμείβεται απ' Αυτόν σαν ελεήμων. Ο διάβολος στέλνει τους κλέφτες ν' αρπάξουν τα πλούτη των ανθρώπων, για να κάνη τους τελευταίους ν' αγανακτήσουν και να βλασφημήσουν το Θεό!». Στα λόγια εκείνα των αγγέλων εγώ κραύγασα αυτό που ακούσατε: «Κύριε, ελέησον! Κύριε, σώσον! Κύριε, αμάρτησα! Δικά σου είναι και δεν λυπάμαι που τα έχασα!». Στην κραυγή μου οι δαίμονες εξαφανίστηκαν, ενώ οι άγγελοι χάρηκαν και αποχώρησαν.


Σαν άκουσαν τη διήγηση του Αρέθα οι αδελφοί, θαύμασαν τη φιλάνθρωπη σοφία του Θεού, που βρίσκει πάντοτε τρόπους να φέρνει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια.


Από την ημέρα εκείνη η ζωή του Αρέθα άλλαξε εντελώς.


Ενώ πριν κανείς δεν μπορούσε να τον συγκράτηση από την κακοτροπία και κακολογία του, τώρα όλοι εκπλήττονταν με την πραότητα και την καλοσύνη του.


Με βαθιά μετάνοια, με απροσωπόληπτη αγάπη, με αδιάκριτη υπακοή, με δακρύρροη προσευχή και σκληρή εγκράτεια ο μακάριος Αρέθας, πέρασε θεοφιλώς την υπόλοιπη ζωή του.

Και τόσο ευαρέστησε το Θεό με την ταπείνωση και την άσκηση, ώστε, μετά την οσιακή κοίμησή του, αξιώθηκε κι αυτός της αφθαρσίας του τιμίου λειψάνου του, που χαρίζει πλούσια τα ελέη του Κυρίου σ' όσους προστρέχουν σ' αυτό με πίστη.

[Athanasios]

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ό Στυλίτης



Έζησε στα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ., επί αυτοκράτορας Λέοντος του Μεγάλου και Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου. Ό Συμεών γεννήθηκε στο χωριό Σισάν της Κιλικίας, από γονείς βοσκούς. Βοσκός ήταν και αυτός στα νεανικά του χρόνια. Από μικρός ήταν αφοσιωμένος με όλη του την ψυχή στα θεία. Τόσο θερμές ήταν οι προσευχές του προς το Θεό, ώστε πολλές φορές λουζόταν από δάκρυα. Κάποια μέρα, του έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια του Χριστού, "μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται. Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται 1 Δηλαδή, μακάριοι είναι εκείνοι πού πενθούν για τις αμαρτίες τους και για το κακό πού επικρατεί στον κόσμο, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό. Μακάριοι, επίσης, είναι εκείνοι πού έχουν την καρδιά τους καθαρή από κάθε μολυσμό αμαρτίας, διότι αυτοί θα δουν το Θεό. Ποθώντας, λοιπόν, και ό Συμεών να κάνει τέτοια ζωή, πήγε κοντά στον όσιο Ηλιόδωρο, όπου έμεινε 10 χρόνια, και έγινε μοναχός. Επιθυμώντας, όμως, περισσότερη ησυχαστική ζωή, αποσύρθηκε σε ένα κελί στο χωριό Τελανισό, όπου άσκήτεψε τρία χρόνια. Ή φήμη της αγίας του ζωής έκανε να συρρέουν πλήθη λάου κοντά του. Άλλα ό Συμεών, αποφεύγοντας την ακατάπαυστη εκείνη κοινωνικότητα και θέλοντας ακόμα περισσότερη ασκητική ζωή, εγκαταστάθηκε επάνω σ' ένα στυλό 36 πήχεων! Με τον ιδιόρρυθμο αυτό τρόπο ασκήτεψε 37 χρόνια. Άλλα και με τη χάρη του Θεού έκανε τελικά τη ζωή πού επιθυμούσε και πού μακαρίζει ό Κύριος.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ε' 4,8.


Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαθε.
Ως στήλην θεόγραφον, των Ιερών αρετών, του βίου σου έλιπες, τάς αναβάσεις ημιν, Συμεών παμμακάριστε · συ γαρ επί του στύλου, ως πυρσός διαλάμπων, έλκεις ημάς χαμόθεν, προς ζωήν ούρανίαν, τον τρόπον της ευδρομίας, φαίνων τοις έργοις σου.

[Athanasios]

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΘΑ

Ήταν μητέρα του 'Οσίου Συμεών του Στυλίτη. Απεβίωσε ειρηνικά. (Ή μνήμη της επαναλαμβάνεται και την 4η Ιουλίου).

[Athanasios]

ΟΙ ΑΓΙΕΣ 40 ΠΑΡΘΕΝΕΣ & ΑΣΚΗΤΡΙΕΣ:



ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ, ΚΑΛΛΙΡΟΗ, ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ, ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΚΛΕΙΩ , ΘΑΛΕΙΑ, ΜΑΡΙΑΝΘΗ, ΕΥΤΕΡΠΗ, ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ΟΥΡΑΝΙΑ, ΚΛΕΟΝΙΚΗ, ΣΑΠΦΩ, ΕΡΑΤΩ, ΠΟΛΥΜΝΙΑ, ΔΩΔΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ, ΤΡΩΑΔΑ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ, ΚΟΡΑΛΙΑ, ΚΑΛΛΙΣΤΗ, ΘΕΟΝΟΗ, ΘΕΑΝΩ, ΑΣΠΑΣΙΑ, ΠΟΛΥΝΙΚΗ, ΔΙΟΝΗ, ΘΕΟΦΑΝΗ, ΕΡΑΣΜΙΑ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ, ΠΑΝΔΩΡΑ, ΧΑΙΔΩ, ΛΑΜΠΡΩ, ΜΟΣΧΩ, ΑΡΗΒΟΪΑ, ΘΕΟΝΥΜΦΗ, ΑΚΡΙΒΗ, ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ, ΕΛΠΙΝΙΚΗ και ΑΜΜΟΥΝ ό διδάσκαλος αυτών.
Ό Άμμούν ή Άμμων ήταν Διάκονος στην Αδριανούπολη της Θράκης και διδάσκαλος 40 άσκητριών παρθένων. Αυτόν λοιπόν, ό ηγεμόνας της ’δριανούπολης Βάβδος, επειδή δεν δεχόταν να θυσιάσει στα είδωλα, παρέπεμψε μαζί με τις 40 μαθήτριες του στον Λικίνιο τον άρχοντα της Οράκης. Αυτός, αφού τις βασάνισε σκληρά, τις μεν πρώτες δέκα έκαψε ζωντανές, τις δε επόμενες οκτώ αποκεφάλισε, τις επόμενες δέκα σκότωσε με ξίφος, αφού τις χτύπησε στο στόμα και την καρδιά και τις υπόλοιπες δώδεκα θανάτωσε με μαχαίρια και πυρακτωμένα σίδερα στο στόμα. Τον δε ’μμούν θανάτωσε, αφού του έβαλε πυρακτωμένη καλύπτρα στο κεφάλι (άλλοι αναφέρουν ότι, κατόπιν τον αποκεφάλισε). Όσον άφορα δε τα ονόματα των 40 Αγίων Παρθένων, τα παραθέτουμε με επιφύλαξη, διότι ορισμένα απ' αύτά π.χ. Χάϊδω, Λάμπρω κ.λ.π. ανήκουν σε ονομασίες μεταγενεστέρων αιώνων (16ου-18ου) και όχι σ' αυτές των πρώτων αιώνων μ.Χ. πού μαρτύρησαν οι Αγίες.

[Athanasios]

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΜΙΑΣΗΝΩΝ

Ή θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μονής των Μιασηνών, ρίχτηκε στη λίμνη Ζαγουρού για να μη τη σπιλώσουν οι Εικονομάχοι. Μετά από πολλά χρόνια, άνεφάνη άσπιλη από τα νερά της λίμνης με θαυματουργικό τρόπο.


’πολυτίκιον. Ήχος βαρύς.
Χαίρε Κεχαριτωμένη, Θεοτόκε Παρθένε, λιμήν και προστασία του γένους των ανθρώπων εκ σου γαρ έσαρκώθη ό Λυτρωτής του κόσμου. Όθεν και χαρίτων ήγλάϊσας τω φέγγει, την σήν λαμπράν Εικόνα Μιασηνών τη Μάνδρα· ταύτην γαρ θαυμασίως, εξ υδάτων βυθού και αύθις ημιν δεδώρησαι.

[Athanasios]

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΟΔΟΣ, ΚΑΛΛΙΣΤΗ, ΑΓΑΘΟΚΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ

Ήταν αδέλφια, και ή ανεύρεση της αλήθειας ήταν ό μεγάλος τους πόθος. Και ό Θεός τους ελέησε, αξιώνοντας τους να ακούσουν το κήρυγμα των αποστόλων, από το όποιο ελκύστηκαν στο φως και τη ζωή του Χριστού. Από τότε ή ζωή τους, στάθηκε ζηλευτή πίστεως και αγαθοεργίας. Έδιναν άφθονη βοήθεια σε χήρες, ορφανά, και ανέπτυξαν μεταξύ τους ευγενή και ιερή άμιλλα, ποιος να φέρει περισσότερες ψυχές μέσα ατό ψυχοσωτήριο λιμάνι της χριστιανικής 'Εκκλησίας. Και κατόρθωσαν πολλά. Την πίστη τους αυτή, επισφράγισαν και δια του μαρτυρίου. Όταν συνελήφθησαν, ομολόγησαν ότι άνηκαν στη χριστιανική 'Εκκλησία και ότι αυτό αποτελούσε καύχημα τους περισσότερο και από το αν είχαν κάποιο στέμμα στο κεφάλι τους. Μάταια ζήτησαν να τους δελεάσουν με υποσχέσεις και να τους εκβιάσουν με απειλές. Τα αδέλφια ενθαρρύνονταν μεταξύ τους, με ανώτερα πνευματικά λόγια. Έτσι και των τριών τα κεφάλια, κόπηκαν με το ξίφος. Και τα αδέλφια κατά σάρκα, στάθηκαν αδέλφια δια της πνευματικής αναγεννήσεως και στο μαρτυρικό θάνατο και στην κληρονομιά των αιωνίων αγαθών.

[Athanasios]

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ό νέος πού ασκήτευσε στο όρος της Μυουπόλεως

Γεννήθηκε κατά το έτος 1035 στο χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας. ΟΙ γονείς του ήταν πολύ ενάρετοι και ονομάζονταν Ιωάννης και Σοφία. Φυσικά, σύμφωνα με τα Ιερά πιστεύω τους μεγάλωσαν και το παιδί τους τον Μελέτιο. Αυτός, όταν μεγάλωσε ήλθε στην 'Ελλάδα επί Αλεξίου του Κομνηνού στη Μονή των Ταξιαρχών την λεγόμενη του Συμβόλου, την μετέπειτα επονομασθείσα του οσίου Μελετίου. 'Εκεί αφού έλαμψε δια της πνευματικής του ασκήσεως, απεβίωσε ειρηνικά το 1105. (Περί του βίου του οσίου Μελετίου, βλέπε τη μελέτη του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου στη "Θεολογία" ΙΓ 97).

[Athanasios]

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ ό Νεομάρτυρας πού μαρτύρησε στην Κων/πολη

Χρυσοχόος στο επάγγελμα ό Αγγελής, κάποτε διασκέδαζε στην Κων/πολη με γνώριμους εξωμότες χριστιανούς. Και χάριν αστείου, φόρεσε στο κεφάλι του τούρκικο σαρίκι. Οι Τούρκοι, θεώρησαν αυτή την ενέργεια του σαν άρνηση της χριστιανικής θρησκείας και αποδοχή του μουσουλμανισμού. Γι' αυτό και τον πίεζαν να εξισλαμιστεί. Ό μάρτυρας απέκρουσε με αποστροφή τις δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και δέχτηκε για την αγάπη του Χριστού το μαρτύριο, χωρίς να υπολογίσει τη γυναίκα του και τα έξι παιδιά του. Είπε μάλιστα στον Βεζίρη· " Ό,τι θέλεις κάμε, δέρνε, κόβε, σφάζε, κάψε με στη φωτιά, ρίξε με στα θηρία, πνίξε με στη θάλασσα, και ό,τι μπορείς κάμε σ' αυτό το πήλινο σώμα μου, εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, εγώ την πίστη μου δεν αλλάζω, εγώ Τούρκος δεν γίνομαι". Έτσι στις 1 Σεπτεμβρίου 1680 μπροστά στο παλάτι, κοντά στην Αγία Σοφία, τον αποκεφάλισαν και δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το λείψανο του αγοράστηκε από τους χριστιανούς, αντί 300 γροσιών, πού το ενταφίασαν στο Μοναστήρι της νήσου Πρώτης.

[Athanasios]

Ο ΑΓΙΟΣ ΜAMΑΣ



Γεννήθηκε στη Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260 μ.Χ., από γονείς χριστιανούς, το Θεόδοτο και τη Ρουφίνα, όταν αυτοί ήταν μέσα στη φυλακή, οπού πέθαναν προσευχόμενοι. Ό Μαμάς, βρέφος ακόμα, έμεινε ορφανός. Όμως, μια πλούσια χριστιανή γυναίκα, ή Άμμία, τον υιοθέτησε και τον ανέθρεψε με στοργή μητρική και σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Επειδή δε ονόμαζε τη θετή του μητέρα συνεχώς μαμά, δηλ. μαμά, ονομάστηκε Μαμάς.
Όταν έγινε 15 χρονών, πιάστηκε από ειδωλολάτρες, διότι χωρίς φόβο, δημόσια, ομολογούσε το Χριστό. Τότε τον χτύπησαν αλύπητα. Κρέμασαν στο λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο και τον έριξαν στη θάλασσα. Όμως με τη δύναμη του Θεού σώθηκε. Έπειτα τον ξανασυνέλαβαν και τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι και μετά τροφή στα θηρία. Άλλα επειδή και απ' αυτά σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν την κοιλιά του με τρίαινα. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα αναχώρησε απ' αυτή τη ζωή. Μας θυμίζει δε τα λόγια του Κυρίου, πού είπε: "όστις ούν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ό μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών"1. Όποιος, δηλαδή, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το παιδάκι αυτό, αυτός είναι ό μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ιη' 4.


Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείον βλάστημα, Μαρτύρων πέλων, ήκολούθησας, άσχέτω πόθω, τοις ένθέοις αληθώς τούτων ίχνεσι και του Σωτήρος κηρύξας το όνομα, έθαυμαστώθης σοφέ δι' αθλήσεως. Μάμα ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

[Athanasios]

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Νικομήδειας



Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. και πατρίδα του ήταν ή Νικομήδεια. Από μικρός διακρίθηκε για τον ευσεβή ζήλο του προς τα θεία. Όταν ενηλικιώθηκε, ή ζωή του ήταν υπόδειγμα σωφροσύνης και αγάπης. Επειδή πλούσια κατείχε το θησαυρό των θείων αληθειών, ή θερμή του διδασκαλία, εμπνεόμενη από αποστολικό ζήλο, έβρισκε σχεδόν πάντα ανταπόκριση στίς ψυχές των πιστών. Ή πνευματική ικανότητα του ’νθιμου ώθησε τους χριστιανούς της Νικομήδειας και τον έπεισαν να γίνει Ιερέας και αργότερα επίσκοπος τους. Όταν, όμως, έγινε ό διωγμός επί Διοκλητιανού, τον κυνήγησαν και τον συνέλαβαν. Ό Διοκλητιανός του πρότεινε να θυσιάσει στους Θεούς για να κερδίσει τη ζωή του, αλλιώς τον περίμεναν φρικτά βασανιστήρια, και του έδειξε το όργανα πού θα τον βασάνιζαν. Ό "Ανθιμος είπε:'Γιατί μου τα δείχνεις; για να με φοβίσεις; Αυτά ας τα φοβούνται εκείνοι, για τους οποίους ή παρούσα ζωή είναι μόνο ηδονή και τη στέρηση της θεωρούν μεγάλη απώλεια. 'Αλλά σε μένα, όπως και σε κάθε χριστιανό, αυτά δεν ασκούν καμιά γοητεία. Το σώμα μου είναι πρόσκαιρο και ευτελές, πού μόνη αξία έχει, όταν αγιασθεί δια του Χριστού και δοθεί εις την κατά Χριστόν ζωή. Επομένως, τιμωρίες και βάσανα είναι για μένα πιο ποθητά από του να αρνηθώ το Σωτήρα μου". Τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τελικά τον αποκεφάλισαν.


Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως φοίνιξ έξήνθισας, τη Εκκλησία Χριστού, καρποίς τοις των λόγων σου, των ευσεβών τάς ψυχάς, έκτρέφων εν χάριτι όθεν και έναθλήσας, Πάτερ ’νθιμε χαίρων, ώφθης Ίερομάρτυς, εύκλεής του Σωτήρος· ω πρέσβευε δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.