Η Αγία Ελισάβετ η Οσιομάρτυς
Η Αγία Ελισάβετ γεννήθηκε στη Δαρμστάτη της Γερμανίας την 1η Νοεμβρίου 1864. Ήταν θυγατέρα του μεγάλου δούκα της Έσσης, Λουδοβίκου Δ’ και νυμφεύθηκε τον μεγάλο δούκα της Ρωσίας, Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, υιό του τσάρου Νικολάου Β’, στην Πετρούπολη στις 15 Ιουνίου 1884. Κατά το 1901 ο σύζυγός της διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Μόσχας, όπου και δολοφονήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1905.
Η μεγάλη δούκισσα Ελισάβετ, μετά τον φόνο του συζύγου της, εγκατέλειψε τον κόσμο και έγινε μοναχή. Αφιέρωσε την ζωή της εξολοκλήρου στη φιλανθρωπία και εμφανιζόταν σπάνια στην αυλή της Αγίας Πετρουπόλεως, για να συναντά την νεότερη αδελφή της, αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα.
Κατά την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανέλαβε την διεύθυνση νοσοκομείου τραυματιών και την περίθαλψη αυτών.
Κατά την επακολουθήσασα επανάσταση του 1917 συνελήφθει και μεταφέρθηκε στο Αικατερινμπούργκ, όπου και φονεύθηκε στις 21 Ιουλίου 1918, τρεις μέρες μετά την δολοφονία της αυτοκρατορικής οικογένειας.
ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η αγία Ελισάβετ Φεοντόροβνα, η φιλάνθρωπη νεομάρτυρας
Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα [ελληνικότερα: Θεοδώροβνα] γεννήθηκε το 1864. Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης [Πολωνίας] και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα [σύζυγος του τελευταίου τσάρου Νικολάου Β΄ Ρομανώφ].
Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.
Το 1884 η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον μέγα πρίγκιπα Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, αδελφό του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄. Παρότι αλλόδοξη, δεν της ζητηθηκε να αλλάξει την πίστη της. Όμως η ορθόδοξη πίστη της κέντρισε εξ αρχής το ενδιαφέρον. Από την πρώτη ημέρα πού ηλθε στη Ρωσία μελετούσε με επιμέλεια τη ρωσική γλώσσα και παρακολουθούσε τη ζωή των απλών Ρώσων, πού ηταν ζυμωμένη με την όρθύδοξη πίστη και ζωή. Μαζί με το σύζυγό της ταξίδεψε και στους Αγίους Τόπους, όταν το 1888 έγιναν τα εγκαίνια του ρωσικού ναού της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στον κήπο της Γεθσημανή.
Το προσκύνημα στην Αγία Γη, όπου έζησε ο Θεάνθρωπος, προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην Ελισάβετ. Η καρδιά της, «γη αγαθή», ήταν έτοιμη να δεχτεί το σπόρο της ορθόδοξης πίστης. Αφού κατηχηθηκε, προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1891. Την ίδια χρονιά ο σύζυγος της διορίστηκε γενικός κυβερνητης της Μόσχας.
Από τη μέρα εκείνη η Ελισάβετ αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθησει τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Το 1904 η Ρωσία μπήκε στην περιπέτεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου. Η Ελισάβετ οργάνωσε τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Επισκεπτόταν τους τραυματίες, έκανε εράνους για τους στρατιώτες κ.λπ.
Η δολοφονία του συζύγου της
Όμως ο πόλεμος προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έλειψαν οι εξεγέρσεις και οι πολιτικές δολοφονίες. Έτσι, στις 4 Φεβρουαρίου 1905, ο σύζυγος της Ελισάβετ, Σέργιος Αλεξάνδροβιτς σκοτώθηκε από βόμβα, πού πέταξε ο Ιβάν Καλιάεβ, μέλος του σοσιαλιστικού επαναστατικού κόμματος.
Ο δολοφόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Ταγκάνκα. Κι εδώ φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής της Ελισάβετ. Επισκέφθηκε η ίδια τον Καλιάεβ στη φυλακη. Του μίλησε με πολύ καλοσύνη, καλώντας τον να αφήσει τις αναρχικές ιδέες. Όμως δεν έμεινε εκεί. Ζητησε από τον τσάρο Νικόλαο Β΄ να μην εκτελέσει τον Καλιάεβ. Ο τελευταίος εκτίμησε τη χριστιανικη στάση της Ελισάβετ, αλλά δεν ηταν διατεθειμένος να απορρίψει τις ιδέες του.
Το νοσοκομείο-μοναστήρι
Το 1907 η Ελισάβετ αγόρασε μέσα στη Μόσχα ένα οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κηπο. Δημιούργησε την «Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας» με σκοπό τη διακονία των φτωχών και πασχόντων ανθρώπων. Χτίστηκαν σύντομα και άλλα κτίρια καθώς και δύο ναοί αφιερωμένοι στη Θεοτόκο και στις αγίες Μάρθα και Μαρία. Σύντομα η κοινότητα απέκτησε ξενώνα, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, σχολείο, βιβλιοθήκη κ.λ.π. Η αδελφότητα λειτούργησε ως μοναστήρι, συνδυάζοντας τη φιλανθρωπικη δραστηριότητα. Το έργο πού επιτελούσε ηταν τεράστιο. Πλήθη φτωχών και αρρώστων ανθρώπων έβρισκαν περίθαλψη και ανακούφιση. Τα ορφανά παιδιά έβρισκαν προστασία. Τα φτωχά και άπορα παιδιά μπορούσαν να μάθουν γράμματα και κάποια τέχνη.
Η αδελφότητα ξεκίνησε με έξι μοναχές. Τον πρώτο χρόνο είχαν γίνει δεκατρείς και το 1914 έφτασαν τις εκατό. Όλες οι αδελφές εργάζονταν με αυταπάρνηση, διακονώντας τους «ελάχιστους αδελφούς του Ιησού». Κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, στην αδελφότητα βρήκαν καταφύγιο πολλά ορφανά, πού ήλθαν από τις εμπόλεμες περιοχές και είχαν ζήσει τη φρίκη και τις αγριότητες του πολέμου. Ένα μέρος των κτιρίων μετετράπη σε στρατιωτικό νοσοκομείο για τους τραυματίες του πολέμου.
Η εργασία της αδελφότητος εκτιμήθηκε πολύ και βοηθήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Μόσχας και μετέπειτα ιερομάρτυρα άγιο Βλαδίμηρο και αργότερα από τους μητροπολίτες Τρύφωνα και Μητροφάνη. Την πνευματικη καθοδήγηση των αδελφών είχε ο π. Σέργιος Μετσώφ, ο όποιος πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές και εξορίες και βρηκε μαρτυρικό θάνατο το 1941.
Δίωξη και δολοφονία
Το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της αδελφότητας έμελλε να διακοπεί με την επανάσταση. Το 1918, κατά την εβδομάδα της Πεντηκοστής, η Ελισάβετ συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην πόλη Αλαπαέβσκ στην ευρύτερη περιοχη του Αικατερίνμπουργκ. Στις 17 Ιουλίου, τη νύχτα πού δολοφονήθηκαν τα μέλη της τσαρικής οικογένειας Ρομανώφ, βρήκε μαρτυρικό θάνατο στο Αλαπαέβσκ και η Ελισάβετ μαζί με τη μοναχή Βαρβάρα Γιαγκόβλεβα. [Σημείωση "Νεκρού": Μετά από παράνομη αιχμαλωσία και ταλαιπωρίες, χωρίς δίκη φυσικά, την πέταξαν ζωντανή, μαζί με άλλους, στο πηγάδι μιας στοάς ορυχείου και μετά ανατίναξαν το άνοιγμα. Οι εκτελεστές την άκουγαν ζωντανή να ψάλλει, δίνοντας θάρρος στους άλλους νεομάρτυρες που πέθαιναν μαζί της].
Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν το 1920 στο μοναστηρι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Ιερουσαλήμ. Το 1992 οι μοναχές Ελισάβετ και Βαρβάρα ανακηρύχθηκαν αγίες από τη Ρωσική Εκκλησία.
Η αδελφότητα διαλύθηκε βίαια και οι ναοί έκλεισαν το 1926. Τα τελευταία χρόνια η αδελφότητα ανασυστήθηκε, για να συνεχίσει Αυγούστου 1990 στον κήπο, μπροστά από την εκκλησία της Παναγίας, τοποθετήθηκε μνημείο προς τιμήν της αγίας και εγκαινιάστηκε από τον Πατριάρχη Αλέξιο.
Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα [ελληνικότερα: Θεοδώροβνα] γεννήθηκε το 1864. Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης [Πολωνίας] και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα [σύζυγος του τελευταίου τσάρου Νικολάου Β΄ Ρομανώφ].
Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.
Το 1884 η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον μέγα πρίγκιπα Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, αδελφό του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄. Παρότι αλλόδοξη, δεν της ζητηθηκε να αλλάξει την πίστη της. Όμως η ορθόδοξη πίστη της κέντρισε εξ αρχής το ενδιαφέρον. Από την πρώτη ημέρα πού ηλθε στη Ρωσία μελετούσε με επιμέλεια τη ρωσική γλώσσα και παρακολουθούσε τη ζωή των απλών Ρώσων, πού ηταν ζυμωμένη με την όρθύδοξη πίστη και ζωή. Μαζί με το σύζυγό της ταξίδεψε και στους Αγίους Τόπους, όταν το 1888 έγιναν τα εγκαίνια του ρωσικού ναού της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στον κήπο της Γεθσημανή.
Το προσκύνημα στην Αγία Γη, όπου έζησε ο Θεάνθρωπος, προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην Ελισάβετ. Η καρδιά της, «γη αγαθή», ήταν έτοιμη να δεχτεί το σπόρο της ορθόδοξης πίστης. Αφού κατηχηθηκε, προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1891. Την ίδια χρονιά ο σύζυγος της διορίστηκε γενικός κυβερνητης της Μόσχας.
Από τη μέρα εκείνη η Ελισάβετ αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθησει τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Το 1904 η Ρωσία μπήκε στην περιπέτεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου. Η Ελισάβετ οργάνωσε τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Επισκεπτόταν τους τραυματίες, έκανε εράνους για τους στρατιώτες κ.λπ.
Η δολοφονία του συζύγου της
Όμως ο πόλεμος προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έλειψαν οι εξεγέρσεις και οι πολιτικές δολοφονίες. Έτσι, στις 4 Φεβρουαρίου 1905, ο σύζυγος της Ελισάβετ, Σέργιος Αλεξάνδροβιτς σκοτώθηκε από βόμβα, πού πέταξε ο Ιβάν Καλιάεβ, μέλος του σοσιαλιστικού επαναστατικού κόμματος.
Ο δολοφόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Ταγκάνκα. Κι εδώ φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής της Ελισάβετ. Επισκέφθηκε η ίδια τον Καλιάεβ στη φυλακη. Του μίλησε με πολύ καλοσύνη, καλώντας τον να αφήσει τις αναρχικές ιδέες. Όμως δεν έμεινε εκεί. Ζητησε από τον τσάρο Νικόλαο Β΄ να μην εκτελέσει τον Καλιάεβ. Ο τελευταίος εκτίμησε τη χριστιανικη στάση της Ελισάβετ, αλλά δεν ηταν διατεθειμένος να απορρίψει τις ιδέες του.
Το νοσοκομείο-μοναστήρι
Το 1907 η Ελισάβετ αγόρασε μέσα στη Μόσχα ένα οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κηπο. Δημιούργησε την «Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας» με σκοπό τη διακονία των φτωχών και πασχόντων ανθρώπων. Χτίστηκαν σύντομα και άλλα κτίρια καθώς και δύο ναοί αφιερωμένοι στη Θεοτόκο και στις αγίες Μάρθα και Μαρία. Σύντομα η κοινότητα απέκτησε ξενώνα, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, σχολείο, βιβλιοθήκη κ.λ.π. Η αδελφότητα λειτούργησε ως μοναστήρι, συνδυάζοντας τη φιλανθρωπικη δραστηριότητα. Το έργο πού επιτελούσε ηταν τεράστιο. Πλήθη φτωχών και αρρώστων ανθρώπων έβρισκαν περίθαλψη και ανακούφιση. Τα ορφανά παιδιά έβρισκαν προστασία. Τα φτωχά και άπορα παιδιά μπορούσαν να μάθουν γράμματα και κάποια τέχνη.
Η αδελφότητα ξεκίνησε με έξι μοναχές. Τον πρώτο χρόνο είχαν γίνει δεκατρείς και το 1914 έφτασαν τις εκατό. Όλες οι αδελφές εργάζονταν με αυταπάρνηση, διακονώντας τους «ελάχιστους αδελφούς του Ιησού». Κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, στην αδελφότητα βρήκαν καταφύγιο πολλά ορφανά, πού ήλθαν από τις εμπόλεμες περιοχές και είχαν ζήσει τη φρίκη και τις αγριότητες του πολέμου. Ένα μέρος των κτιρίων μετετράπη σε στρατιωτικό νοσοκομείο για τους τραυματίες του πολέμου.
Η εργασία της αδελφότητος εκτιμήθηκε πολύ και βοηθήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Μόσχας και μετέπειτα ιερομάρτυρα άγιο Βλαδίμηρο και αργότερα από τους μητροπολίτες Τρύφωνα και Μητροφάνη. Την πνευματικη καθοδήγηση των αδελφών είχε ο π. Σέργιος Μετσώφ, ο όποιος πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές και εξορίες και βρηκε μαρτυρικό θάνατο το 1941.
Δίωξη και δολοφονία
Το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της αδελφότητας έμελλε να διακοπεί με την επανάσταση. Το 1918, κατά την εβδομάδα της Πεντηκοστής, η Ελισάβετ συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην πόλη Αλαπαέβσκ στην ευρύτερη περιοχη του Αικατερίνμπουργκ. Στις 17 Ιουλίου, τη νύχτα πού δολοφονήθηκαν τα μέλη της τσαρικής οικογένειας Ρομανώφ, βρήκε μαρτυρικό θάνατο στο Αλαπαέβσκ και η Ελισάβετ μαζί με τη μοναχή Βαρβάρα Γιαγκόβλεβα. [Σημείωση "Νεκρού": Μετά από παράνομη αιχμαλωσία και ταλαιπωρίες, χωρίς δίκη φυσικά, την πέταξαν ζωντανή, μαζί με άλλους, στο πηγάδι μιας στοάς ορυχείου και μετά ανατίναξαν το άνοιγμα. Οι εκτελεστές την άκουγαν ζωντανή να ψάλλει, δίνοντας θάρρος στους άλλους νεομάρτυρες που πέθαιναν μαζί της].
Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν το 1920 στο μοναστηρι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Ιερουσαλήμ. Το 1992 οι μοναχές Ελισάβετ και Βαρβάρα ανακηρύχθηκαν αγίες από τη Ρωσική Εκκλησία.
Η αδελφότητα διαλύθηκε βίαια και οι ναοί έκλεισαν το 1926. Τα τελευταία χρόνια η αδελφότητα ανασυστήθηκε, για να συνεχίσει Αυγούστου 1990 στον κήπο, μπροστά από την εκκλησία της Παναγίας, τοποθετήθηκε μνημείο προς τιμήν της αγίας και εγκαινιάστηκε από τον Πατριάρχη Αλέξιο.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η Αγία Ευγενία
Η Αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η μελέτη των βίων των Αγίων εμπνέει εν¬θουσιασμό, σταθεροποιεί την πίστη στην αγιότητα και τη δύναμη της Πίστεώς μας, προτρέπει σε μίμηση, διδάσκει, υψώνει στα ουράνια, δημιουργεί αγία ατμόσφαιρα.
Τα θαυμαστά κατορθώματα των αγίων φαίνονται απίθανα, όταν εξετάζονται με τα ό¬ρια της ανθρώπινης δυνάμεως, αλλά δεν εί¬ναι απίθανα για την παντοδυναμία του Θεού, γιατί Εκείνος ενισχύει τους Αγίους. Η μελέ¬τη των βίων των Αγίων προκαλεί τα ωραιό¬τερα συναισθήματα, φέρνει δάκρυα κατανύξεως. Μας κάνει να στεκόμαστε με θαυμα¬σμό μπροστά στις θυσίες και στην αυταπάρ¬νηση των μεγάλων αυτών ανθρώπων και να καταλαβαίνουμε τη μικρότητά μας. Το παρά¬δειγμά τους, ατίμητο διαμάντι, ακτινοβολεί πάντοτε στο δρόμο της ζωής μας. Και το όνομά τους μόνο, όσες φορές το προφέρου¬με, γλυκαίνει τους πόνους μας και μας τονώ¬νει.
Όποιος μαθαίνει τις λεπτομέρειες της ζωής τους, εφοδιάζεται με φως, που φωτίζει το δρόμο του, προμηθεύεται Φτερά για να πετά σε ύψη, βάλσαμο αντλεί για να γλυκαί¬νη τους πόνους του.
Η απεικόνιση των θαρραλέων μορφών της πίστεως μας δίνει μεγάλη δύναμη και μας ενισχύει την ευλάβεια και τον θαυμασμό μας για το πως μορφώνει η πίστη τον αδύναμο άνθρωπο και τον κάνει ήρωα, έτοιμο να θυ¬σιαστή για την δόξα του Θεού!
ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν μάρτυσιν
Εν κυμβάλοις ηχήσωμεν, εν ωδαiς αλαλάξω¬μεν. η Χριστού ανάδειξις πεφανέρωται. των Προ¬φητών τα κηρύγματα, το πέρας εδέξαντο. ον γαρ έφησαν σαρκί, τοις βροτοίς εμφανίζεσθαι, αποτίκτεται, εν αγίω Σπηλαίω, και εν φάτνη, ανακλίνε¬ται ως βρέφος, και σπαργανούται ως νήπιον.
Προεόρτια άσματα, διανοίας ευθύτητι, της Χρι¬στού Γεννήσεως προηχήσωμεν. ο γαρ Πατρί και τω Πνεύματι, υπάρχων ομότιμος, δια σπλάχνα το ημών, ενδυσάμενος φύραμα, μέλλει, τίκτεσθαι, Βηθλεέμ εν τη πόλει, ου τον τόκον, τον απόρρητον Ποιμένες, μετά Αγγέλων ανύμνησαν.
Ανερμήνευτον Σύλληψιν, και ανέκφραστον Γέν¬νησιν, η Παρθένος βλέπουσα, κατεπλήττετο. και προσεφθέγγετο χαίρουσα, ομού και δακρύουσα. Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, ως Υιόν και Θεόν μου; ποίαν εύρω, επί σοι προσηγορίαν, ακατονόμαστε Κύριε;
Ευγενική καταγωγή
Στα χρόνια του βασιλιά Κομμόδου στα 270 μ.Χ. ήταν στην Αλεξάνδρεια ένας πολύ πλούσιος έπαρχος και ξακουστός άρχοντας, ο Φίλιππος.
Γυναίκα του ήταν η Κλαυδία, είχε δυο γιους και μια κόρη, την Ευγενία, που είχε ευγένεια ψυχής και ασύγκριτη ομορφιά ψυχής και σώματος. Ο πατέρας της είχε την εξoυσία ολόκληρης της Αι¬γύπτου. Αv και ήταν ειδωλολάτρης, κυβερνούσε δίκαια το λαό του. Αγαπούσε τους καλούς και τι¬μωρούσε αυστηρά τους κακούς. Έδιωχνε απ' την επαρχία του τους μάντεις και τους Ιου¬δαίους. Πολλούς τους σκότωνε δίκαια, τους χρι¬στιανούς δεν τους μισούσε, γιατί ήξερε ότι ήταν καλοί και συνετοί, γι' αυτό τους εκτιμoύσε. Αλλά σύμφωνα με τη διαταγή του βασιλιά, δεν τους ά¬φηνε να κατοικούν μέσα στην πόλη, αλλά έξω από το τείχος.
Επιμελημένη μόρφωση
Η Ευγενία ήταν προικισμένη με πολλά προ¬σόντα. Ήταν έξυπνη και έμαθε ρωμαϊκά και ελ¬ληνικά, ήταν πολύ μορφωμένη στα δέκα πέντε της χρόνια κι όλοι τη θαύμαζαν.
Ο ένδοξος ύπατος Ακυλίνoς τη ζήτησε από τον πατέρα της σε γάμο. Όταν ο Φίλιππος το ανάφερε στην κόρη του και τη ρώτησε αν θέλει να γίνουν οι γάμοι της, εκείνη απάντησε ότι θα ήθελε να μείνει παρθένος και ν' αφοσιωθή στη μάθηση. Διάβαζε και πολλά βιβλία των χριστια¬νών, που της εφαίνοντο αληθέστερα.
Φωτίζεται από το Πνεύμα το Άγιον
Μια μέρα πέσανε στα χέρια της οι επιστολές του αποστ. Παύλου. Τις διάβασε προσεκτικά και συγκινήθηκε βαθειά, γιατί ήξερε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός που δημιούργησε όλο τον κόσμο «εκ του μη όντος». Έτσι πίστεψε σ' Αυτόν, γιατί την φώτισε το Άγιο Πνεύμα. Δε φανέρωσε ό¬μως την πίστη της, γιατί φοβόταν. τους γονείς της, μόνο τους παρακάλεσε να την αφήσουν να πάει έξω απ' τη πόλη, να δει τα χωριά τους. Οι γονείς δεν υποψιάστηκαν τίποτε και της είπαν να πάει όπου θέλει.
Συνοδευμένη απ' τους ευνούχους, που ήξε¬ραν κι αυτοί Ελληνικά, γιατί ήταν παρόντες στα μαθήματά της, ανέβηκε στην άμαξα και πήγε σ' ένα τόπο όπου είχαν οι χριστιανοί εκκλησία και έψαλλαν. Ο Πανάγαθος επέτρεψε να λένε εκεί¬νη την ώρα τα λόγια του Προφήτη: «πάντες οι Θεοί των εθνών δαιμόνια».
Όταν τα άκουσε αυτά η Ευγενία αναστέναξε βαθιά και είπε στους ευνούχους: «Αγαπημένοι αδελφοί, μόνο οι χριστιανοί ξέρουν την αλήθεια, όπως φαίνεται κι απ' τα βιβλία τους, αλλά κυρίως απ' τη ζωή τους, γι' αυτό Θέλω να γίνω χριστιανή κι αν ποθήτε και σεις τη σωτηρία σας, ακολου¬θήστε με, δεν θα σας έχω σαν δούλους, αλλ' αγαπημένους μου αδελφούς. Θα έχομε ένα Πα¬τέρα, το Δημιουργό μας. Τους είπε πολλά απ' το περίσσευμα της καρδιάς της, κι εκείνοι της υποσχέθηκαν ότι δεν θα την απoxωριστoύγ ποτέ.
Όταν νύκτωσε, έφυγαν ήσυχα. Οι δούλοι προπορεύονταν και δεν κατάλαβαν, γιατί ήταν σκοτεινά ή γιατί ο Θεός το επέτρεψε, ότι εκεί ή¬ταν ένα μοναστήρι, σ' ένα ήσυχο τόπο, και η Ευ¬γενία είπε στους ευνούχους: «Εδώ είναι συγκεν¬τρωμένοι πολλοί χριστιανοί, κι έχουν ένα πολύ ενάρετο επίσκοπο, τον Έλενο, και ένα ηγούμενο για να οδηγή τους αδελφούς στην οδό της σωτη¬ρίας. Και οι δυο έκαναν πολλά θαύματα, κάνουν αγρυπνίες ολονύκτιες και δοξάζουν τον Πανάγα¬θο. Αλλά δεν επιτρέπεται να μπει γυναίκα. Κόψτε μου λοιπόν τα μαλλιά, θα ντυθώ σαν άνδρας για να μείνω στην αδελφότητα».
Οι δούλοι έκαναν ό,τι τους είπε με χαρά.
Βάπτιση και αφιέρωση
Σε λίγο είδαν τον επίσκοπο Έλενο που ερχό¬ταν απ' την Ηλιούπολη με πολλούς χριστιανούς που έψαλλαν. Αυτό αύξανε τον πόθο της, γι' αυ¬τό όκολούθησε τους χριστιανούς στη Μονή. Ερώτησε δε κάποιον που τον έλεγαν Ευτρόπιο: «Ποιος είναι ο σεβάσμιος αυτός γέροντας που προπορεύεται;» Κι εκείνος της απάντησε ότι ήταν ο αγιώτατος Έλενος που έκανε θαύματα και πολλές φορές βάσταξε αναμμένα κάρβουνα στην ποδιά του, χωρίς να πάθει τίποτα.
Εκείνες τις μέρες παρουσιάστηκε κάποιος μάντης Ζαρέας κι έλεγε ότι ήταν απεσταλμένος του Θεού, δάσκαλος και ευεργέτης των ανθρώ¬πων και ότι ο Έλενος ήταν ψεύτης. Όταν τα έ¬μαθε αυτά ο Έλενος διέταξε ν' ανάψουν μεγάλη φωτιά και είπε στον Ζαρέα. «Ας μπούμε κι οι δυο μας στη φωτιά, κι όποιος δεν καεί, εκείνος θα είναι σταλμένος από τον Θεό»: Κι ο Ζαρέας απάντησε: «Μπες εσύ πρώτος». Ο Έλενος προ¬σευχήθηκε και μπήκε άφοβα μέσ' τη φωτιά. στά¬θηκε αρκετή ώρα χωρίς να καεί ούτε μια τρίχα απ' το κεφάλι του. Ο Ζαρέας φοβήθηκε όταν είδε το θαύμα και ήθελε να φύγει. Αλλ' ο λαός τον άρπαξε και τον έρριξε στις φλόγες. Ευθύς άρχισε να καίεται και να φωνάζει και με δάκρυα να παρακαλεί. Τον λυπήθηκε ο επίσκοπος και τον έβγαλε μισοπεθαμένο και ο λαός τον έδιωξε έξω απ' την πόλη.
Όταν τα άκουσε αυτά η Ευγενία παρακάλε¬σε τον Ευτρόπιο να πει στον Επίσκοπο να τους δεχτεί στην αδελφότητα, να γίνουν καλόγεροι. Ο Ευτρόπιος δέχτηκε να μεσολαβήσει και είπε στον ευσεβέστατο Έλενο: «Τρεις ειδωλολάτρες, απαρνήθηκαν τα είδωλα και σε παρακαλούν να τους βαπτίσεις, για να μείνουν σrην ποίμνη σου όλη τους τη ζωή». Ο άγιος Επίσκοπος απάντησε στην Ευγενία: «Ο Κύριος να σε αξιώσει να νική¬σεις τη φύση σου, γιατί για την αγάπη Του άλλα¬ξες σχήμα και όνομα. Ο Πανάγαθος φροντίζει για τη σωτηρία σου, προσπάθησε να δείξεις την ευγένεια της ψυχής σου, όπως μου αποκάλυψε ο Κύριος, γιατί ετοίμασες τον εαυτό σου καθαρό δοχείο και κράτησες την παρθενία του σώματος και της καρδιάς, άφησες την δόξα και τα πλούτη γιατί πόθησες την αιώνια αγαλλίαση».
Κατόπιν στράφηκε και προς τους πιστούς δούλους και τους είπε: «Ο Πανάγαθος μου φα¬νέρωσε και για σας ότι είστε δούλοι αλλά ελεύθεροι στη ψυχή κι ο Χριστός σας λέγει: δεν σας καλώ δούλους, αλλά φίλους. Είστε μακάριοι που δεν εμποδίσατε την κυρία σας στον καλό της σκοπό, αλλά πρόθυμα την συνοδεύσατε, Γι' αυτό θα σας ανταμείψει και τους τρεις ο Κύριος, στη Βασιλεία Του».
Αυτά τους είπε μυστικά, χωρίς να τ' ακούση κανείς και τους βάπτισε και έγιναν καλόγεροι.
Όταν γύρισε η άμαξα στο παλάτι, έτρεξαν όλοι να υποδεχθούν την Ευγενία. Λυπήθηκαν πάρα πολύ όταν δεν την βρήκαν κι έκλαιαν οι γονείς και τ' αδέλφια της. Ολόκληρη η Αλεξάνδρεια θρηνούσε. Έστειλαν παντού ανθρώπους για να την βρουν. Ρωτούσαν όλους τους γεωργούς, τους μάντεις. Τότε σκέφτηκαν ότι οι Θεοί την άρπαξαν.
Υπόδειγμα μοναχού
Αφού έλαβε το άγιο σχήμα, η Ευγενία ήταν φωτεινό παράδειγμα στη Μονή. Πρώτη έμπαινε σ' όλες τις ακολουθίες και τελευταία έβγαινε. Είχε αγάπη για όλους και έκανε θαύματα, θεράπευε τους ασθενείς. Αλλά και οι δύο δούλοι αγωνίζονταν για να την μιμηθούν.
Ύστερα από τρία χρόνια ο ηγούμενος πέθανε κι οι μοναχοί που εκτίμησαν τις αρετές της Ευγενίας, την παρακαλούσαν να γίνει εκείνη ηγούμενος. Η Αγία δεν τολμούσε να παρακού¬σει στην αδελφότητα και προσευχόταν. Άνοιξε το Ευαγγέλιο και διάβασε τα λόγια του Κυρίου που απεύθυνε στους Αποστόλους: «Όποιος θέ-λει να είναι πρώτος, ας γίνει μικρότερος και πάν¬των διάκονος».
Δέχτηκε λοιπόν, αλλά εξακολουθούσε να κά¬νει τις ευτελέστερες υπηρεσίες: κουβαλούσε νε¬ρό, σκούπιζε τη Μονή, έκοβε ξύλα. Κυβερνούσε όμως την αδελφότητα θαυμάσια. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε τους θεάρεστους αγώνες της. Ο μισόκαλος διάβολος όμως την φθόνησε. Την συκοφάντησαν στον έπαρχο κι εκείνος θύμωσε πάρα πολύ και διέταξε να φέρουν δεμένους όχι μόνο τον ηγούμενο, αλλά και όλους τους αδελφούς της Μονής που ήταν τρακόσιοι και τους φυλάκισαν ώσπου να βγάλει απόφαση να τους θανατώσουν. Μαζεύτηκαν από παντού άνδρες και γυναίκες για να παραβρεθούν στα βασανι¬στήρια τους.
Άδικη κατηγορία
Όταν ήλθε η ορισμένη ώρα και ήταν όλοι στο θέατρο, έφεραν και τον ηγούμενο αλυσοδε¬μένο και όλοι φώναζαν ότι είναι άξιος θανάτου. Ετοίμασαν τα άγρια θηρία, τους τροχούς, τη φωτιά κι άλλα φρικτά βασανιστήρια.
Τότε λέγει ο έπαρχος πολύ θυμωμένα στον ηγούμενο: «Τέτοιες αισχρές πράξεις σας πα¬ραγγέλλει ο Χριστός σας να κάνετε; Τι ψυχή και τί καρδιά είχες, να μπεις στο σπίτι μιας τίμιας γυ¬ναίκας σαν πνευματικός, γιατρός της ψυχής και του σώματος και προσπάθησες να εκμεταλλευ¬τείς την απόλυτη εμπιστοσύνη που σου είχε;» Η Οσία με πολλή σεμνότητα και αξιοπρέπεια απάντησε: «Όχι, ο Πανάγαθος Θεός μου δεν διατάζει τέτοιες ανίερες πράξεις, αλλ' απεναντίας νομοθετεί υψηλά και θεάρεστα. Δεν έπρεπε, έπαρχε, να πιστέψεις την συκοφαντία τόσο εύκο¬λα, ούτε να βγάλεις αμέσως την απόφαση, αλλά πρώτα ν' ακούσεις και τα δύο μέρη για ν' αποφα¬σίσεις δίκαια. Πριν απολογηθώ σε παρακαλώ πολύ να μου κάνεις μια χάρη. Αν εγώ έσφαλα πραγματικά, όπως με κατηγορούν, να με τιμωρή¬σεις ανάλογα. Αν όμως αποδειχθή ψεύτικη η συ¬κοφαντία να μη τιμωρήσεις την κατήγορό μου, γιατί ο νόμος μας μας προτρέπει να μην ανταπο¬δίδομε κακό αντί κακού, αλλά να ευεργετούμε αυτούς που μας πικραίνουν και μας αδικούν. Να μου υποσχεθείς αυτό που σου ζητώ και θα σου φανερώσω την αλήθεια».
Ο έπαρχος υποσχέθηκε με όρκο ότι θα φα¬νεί συνεπής. Τότε η Ευγενία στράφηκε προς την κατηγορό της και της είπε: «Μελανθία, μπορείς να ξεγελάσεις τους ανθρώπους, αλλά θα μπορέ¬σεις να πεις ψέματα και στον Πανάγαθο Θεό, που τιμωρεί τους συκοφάντες και φανερώνει την αλήθεια; Δεν έχεις τύψεις γιατί για την κακή σου επιθυμία θα σκοτωθούν τόσοι αθώοι;»
Αλλ' η Μελανθία δεν μετάνοιωσε καθόλου, ούτε φοβήθηκε το δίκαιο Θεό, αλλά έφερε μια δούλη της ψευδομάρτυρα, που βεβαίωσε ό,τι εί¬πε η κυρία της. Ο έπαρχος οργίσθηκε περισσό¬τερo και είπε στην Ευγενία: «Αδιάντροπη, τι έχεις να πεις για τις τόσες κατηγορίες που άκουσες;»¬
Όταν είδε η Αγία ότι όλοι πίστευαν τα λόγια της Μελανθίας και θα θανάτωναν άδικα τόσους δικαίους ασκητές, καθώς σκεπτόταν και την κατηγορία στο άγιο σχήμα των μοναχών, είπε: «Καιρός είναι να φανερωθεί η αλήθεια. Μάρτυς μου ο Θεός, ότι εγώ είχα πόθο να υπομείνω τον πειρασμό αυτό μέχρι τέλους και να μη ομολογή¬σω την αλήθεια για να πάρω το στεφάνι της υπομονής από τον Χριστό την ημέρα της Κρί¬σεως. Αλλά για να μη συκοφαντηθεί το άγιο σχήμα, θα ομολογήσω εκείνο, που κανείς δεν ξεύρει παρά μόνο ο Κύριος».
«Είμαι η θυγατέρα σου Ευγενία»
Τόσει είναι ει δύναμει του Χριστού, ώστε και πολλές γυναίκες νίκεισαν τειν αδύνατει γυναικεία τους φύσει, για να πολεμήσουν τον πονηρό και ν' αποφύγουν τις ενέδρες του στον κόσμο.
Έπειτα λέγει στον έπαρχο Φίλιππο: «Μάθε ότι είμαι ει θυγατέρα σου Ευγενία, είσαι ο πατέ¬ρας μου και η γυναίκα σου Κλαυδία είναι ει μητέ¬ρα μου. Τα αδέλφια μου είναι ο Αβίτας και ο Σέργιος, αυτοί δε είναι οι ευνούχοι Πρωτάς και Υάκινθoς που θέλεισαν να με ακολουθήσουν ολοπρόθυμα και απαρνήθηκαν τα πάντα και σας τους αγαπητούς μου γονείς για τειν αγάπη του Δημιουργού μας.
«Ένας είναι αληθινός Θεός, ο Χρι¬στός»
Τότε οι Χριστιανοί που ήταν εκεί για να θά¬ψουν τα λείψανα των Οσίων, που θα θανάτω¬ναν οι ειδωλολάτρες, όταν άκουσαν την ομολο¬γία αυτή έψαλλαν μ' όλη τη δύναμη της ψυχής τους «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών, ο ανα¬καλύπτων απόκρυφα και τους σοφούς δια της ιδίας αυτών πανουργίας καταισχύνων;»
Πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στο Χριστό. Έγινε μεγάλη γιορτή και πανήγυρις γιατί βαπτί¬στηκε και ο έπαρχος ο ίδιος κι έδωσε διαταγή να κατοικούν οι χριστιανοί ανεμπόδιστα μέσα στην πόλη, να έχουν ναούς και τα εισοδήματα που εί¬χαν πριν. Έτσι οι χριστιανοί αφέθηκαν ελεύθεροι και άνθισε η ευσέβεια στην Αλεξάνδρεια.
Ο εχθρός όμως της αλήθειας φθόνησε και παρακίνησε μερικούς ειδωλολάτρες της πόλεως να διαβάλουν το Φίλιππο στους Βασιλείς. Πήγαν στη Ρώμη και είπαν: «Ο έπαρχος της Αλεξάν¬δρείας, Φίλιππος, ενώ δέκα χρόνια κυβερνούσε καλά το λαό, τώρα δε ξέρουμε τι έπαθε και αρ-νήθηκε τους μεγάλους θεούς, για να προσκυνή¬σει αυτόν που σταύρωσαν οι Εβραίοι. Εκτιμά πιο πολύ τους χριστιανούς παρά εμάς που λα¬τρεύουμε τους πατροπαράδοτους θεούς, έτσι κινδυνεύει, να χαθεί η θρησκεία μας, αν δεν προ¬λάβετε αμέσως». Όταν τα άκουσε αυτά ο βασι¬λιάς έγραψε στο Φίλιππο. «Ο Αύγουστος, που ξέρει ότι σέβεσαι τους Θεούς σου χάρισε την εξουσία και σε τιμούσε σαν βασιλέα μάλλον ή σαν έπαρχο, να εξουσιάζεις όλη την Αίγυπτο και εμείς σε στερεώσαμε, δίδοντάς σου μεγαλυτέρα τιμή. Αλλά αυτά τα αξιώματα στα δώσαμε να τα έχεις, ενόσω ήσουν φίλος των Θεών, τώρα που ακούσαμε ότι αρνήθηκες τους Θεούς και τους περιφρονείς και σε μας παράκουσες, σε διατάσ¬σουμε λοιπόν ή να τιμάς τους Θεούς όπως πριν ή θα σου αφαιρεθεί κάθε εξουσία καθώς και τα πλούτη σου».
Ο Φίλιππος χειροτονείται επίσκοπος
Όταν τα διάβασε αυτά ο Φίλιππος πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και έδωσε τα μισά στους φτωχούς και τα άλλα μισά στην εκκλησία και τα μοναστήρια. Ήταν πολύ μορφωμένος και ευσε¬βέστατος, γι' αυτό όλοι οι χριστιανοί της Αλεξαν¬δρείας ζήτησαν να χειροτονηθεί επίσκοπος.
Μαρτυρικός θάνατος του Φιλίππου
Τότε οι βασιλείς έστειλαν άλλον έπαρχο, τον Τερέντιον, και του είπαν αν μπορέσει να σκοτώ¬σει κρυφά τον Φίλιππο. Μόλις πήρε την εξουσία ο Τερέντιος, έδωσε χρήματα σε μερικούς αν¬θρώπους, να προσποιηθούν ότι είναι χριστιανοί και να τον σκοτώσουν. Εκείνοι λοιπόν μπήκαν στο ναό και τον έσφαξαν την ώρα που προσευ-χόταν.
Ο έπαρχος φοβήθηκε να μη τον σκοτώσει ο λαός, γι' αυτό φυλάκισε τους φονιάδες, για να φανεί ότι δεν έφταιξε ο ίδιος. Ύστερα όμως από λίγο ήλθαν βασιλικά γράμματα και τους ελευθέρωσε. Ο μακάριος Φίλιππος έζησε μετά τον τραυματισμό του τρεις μέρες, όμως παρακάλεσε τον Πανάγαθο, να στερεώσει περισσότερο στην Πίστη τους αρχάριους και κατόπιν παράδωσε την αγία του ψυχή στο Θεό. Έζησε μετά τη χειροτονία του ένα χρόνο και τρεις μήνες και τον έθαψαν στην εκκλησία που ο ίδιος είχε κτίσει. Η μακαρία Κλαυδία έκτισε εκεί κοντά ξενοδοχείο και αφιέρωσε πολλά χρήματα για να περιποιούνται τους ασθενείς και να φιλοξενούν τους ξένους. Κατόπιν πήγε με τα παιδιά της στην πατρίδα.
Οι Ρωμαίοι τους υποδέχτηκαν με τιμές και ανάδειξαν τον Αβίτα ανθύπατο της Καρθαγένης και το Σέργιο βικάριο της Αφρικής. Η Κλαυδία με την Ευγενία, τον Πρωτά και τον Υάκινθο έμειναν σπίτι τους, και ζούσαν ενάρετα με προσευχή και νηστεία. Οι κόρες των αρχόντων πήγαιναν στην Ευγενία και τις συμβούλευε και πολλές απ' αυτές οδήγησε με τη χάρη του Θεού στη σωτηρία.
Το Άγιο Πνεύμα ελκύει ψυχές
Η Βασίλλα που ήταν μια πολύ όμορφη κο¬πέλα από βασιλικό γένος, επιθυμούσε πάρα πο¬λύ να γνωρίσει την Ευγενία, γιατί άκουσε να γί¬νεται λόγος για την αγία της ζωή και γιατί ήθελε πολύ να γίνει χριστιανή. Οι δικοί της που κάτι κα¬τάλαβαν την φρουρούσαν και δεν την άφηναν να βγει απ' το σπίτι της, ώσπου να την παντρέψουν μ' ένα σπουδαίο αρχοντόπουλο. Γι' αυτό έστειλε κρυφά γράμμα στην Ευγενία με πιστό της δούλο και την θερμοπαρακαλούσε να της στείλει γρα¬πτώς τα κυριότερα άρθρα της Πίστεως. Η Ευγε¬νία που ήξερε ότι η Βασίλλα θα μπορούσε να κα¬τηχηθεί καλλίτερα με ζώσα φωνή της έστειλε, σαν έμψυχο γράμμα ή σαν δώρο, τον Πρωτά και Υάκινθο για να την καθοδηγήσουν στην πίστη του Χριστού μας. Η Βασίλλα τους δέχτηκε ολοπρόθυμα. Όταν ο αρχιεπίσκοπος Ρώμης έμα¬θε τον πόθο της να γίνει χριστιανή, πήγε τει νύ¬κτα κρυφά και τειν αξίωσε του αγίου Βαπτίσμα¬τος.
Έτσι η Βασίλλα και η Ευγενία συνδέθηκαν με χριστιανική φιλία. Πόσες κοπέλες η Βασίλλα και η Ευγενία, και πόσες χήρες η σεμνή Κλαυδία, και πόσους άνδρες οι Πρωτάς και Υάκινθος έφε¬ραν στον Χριστό με τη χάρη τού Παναγίου Πνεύματος! ..
Το στεφάνι του μαρτυρίου
Εκείνο τον καιρό έγιναν βασιλείς οι Βαλλε¬ριανός και Γαλλιηνός που εκίνησαν μεγάλο διωγ¬μό κατά των χριστιανών. Δεν τολμούσε να πα¬ρουσιαστή ο αρχιεπίσκοπος Κορνήλιος και κοι¬νωνούσε κρυφά την Βασίλλα και την Ευγενία. Έπειτα λέγει η Ευγενία: «Αγαπημένη μου αδελ¬φή, μάθε ότι σε λίγες μέρες θα λάβεις το στεφά¬νι του μαρτυρίου». Και η Βασίλλα της είπε: «Χθες αποκάλυψε σε μένα την ανάξια, ο Δεσπό¬της μας Χριστός, ότι έχει ετοιμασμένα δύο στε¬φάνια, το ένα για τους πολλούς αγώνες και κιν¬δύνους που πέρασες στην Αίγυπτο, και το άλλο για το μαρτυρικό θάνατο που θα λάβεις εδώ στην πατρίδα σου για την αγάπη Του». Αυτά εί¬παν κι αποχαιρετίστηκαν με θερμά δάκρυα.
Μια δούλη της Βασίλλας είπε στον Πομπήιο ότι η Βασίλλα και ο θείος της Έλενος έγιναν χρι¬στιανοί από την Ευγενία, που τους έστειλε δύο ευνούχους. Τότε ο Πομπήιος θύμωσε και πήγε στους βασιλείς που διέταξαν τη Βασίλλα και την Ευγενία ή να θυσιάσουν στους θεούς ή να θα-νατωθούν όλοι οι χριστιανοί με διάφορα βασανι¬στήρια.
Πρότειναν στην Βασίλλα να πάρει τον Πομ¬πήιο άνδρα της. Τότε η εκλεκτή νύμφη του Χρι¬στού είπε αποφασιστικά. «Εγώ νυμφεύτηκα το Βασιλιά και Δημιουργό μου». Αυτοί της απέκο¬ψαν την τιμία της κεφαλή και έτσι παρέδωσε την ωραία ψυχή της στα χέρια του Πανάγαθου Θεού.
Κατόπιν πήραν οι δήμιοι τον Πρωτά και Υά¬κινθο και τους πήγαν δια της βίας στο ναό του Διός για να θυσιάσουν. Κι ενώ προσηύχοντο στον αληθινό Θεό, έπεσε το είδωλο μπροστά τους κι έσπασε. Τότε διέταξε ο έπαρχος να κό¬ψουν τα κεφάλια τους. Ήλθε η σειρά της Ευγε¬νίας. Τότε διέταξε ο έπαρχος να την πάνε στο ναό της Άρτεμης, ν' ακολουθεί και ο δήμιος με το σπαθί, και αν δεν προσκυνήσει να τη θανατώ¬σει.
Όταν μπήκε στο ναό η Ευγενία προσευχή¬θηκε θερμά. «Πανάγαθε Θεέ με αξίωσες να γίνω¬ νύμφη του Μονογενούς σου Υιού, ας είναι δοξα¬σμένο το Άγιόν Σου όνομα». Τότε έγινε σεισμός, το είδωλο της Άρτεμης έσπασε. Όλοι απορούσαν. Τότε διέταξε ο βασιλιάς να δέσουν στον λαιμό της Αγίας μια μεγάλη πέτρα και να την ρί¬ξουν στον Τίβερη. Όταν την έριξαν, η πέτρα λύ¬θηκε κι η Αγία περιπατούσε πάνω στα νερά ό¬πως κάποτε ο απόστολος Πέτρος. Τότε την έρι¬ξαν σε αναμμένη κάμινο, αλλά άδικα κοπίαζαν. έ¬χασε η φωτιά την φυσική της δύναμη και την δρόσιζε.
Ο Βασιλιάς των Αγγέλων επισκέπτεται την Αγία
Μη ξέρovτες οι ασεβείς με ποιο τρόπο να την θανατώσουν, την έβαλαν σε βαθειά και σκο¬τεινή φυλακή ώσπου να πεθάνει απ' την πείνα, αγνοώντας ότι μαζί της ήταν ο Κύριος του Φω¬τός. Γι αυτό το λόγο ολόκληρη η φυλακή έλαμπε κι οι άγγελοι την έφερναν τροφή από τον ουρα¬νό. Ήλθε και αυτός ο βασιλιάς των Αγγέλων να την επισκεφθεί και της είπε: «Ευγενία, εγώ υπέ¬μεινα σταυρικό θάνατο για σένα, όπως και συ για αγάπη μου υπομένεις τόσα βασανιστήρια. Θα έλθεις στη βασιλεία μου την ημέρα κατά την οποία γεννήθηκα». Πραγματικά. Οι ασεβείς έ-στειλαν το δήμιο και την έσφαξε μέσα στη φυλα¬κη στις 25 Δεκεμβρίου.
Επειδή η μητέρα της έκλαιε, της παρουσιά¬στηκε με τόση λαμπρότητα ώστε δεν μπορούσε να τη δει. Ήταν μάλιστα κι άλλες παρθένες στη συνοδεία της, και η Αγία λέγει στη μητέρα της: «Γιατί κλαίς, αντί να χαίρεσαι που βρίσκομαι με τους αγίους μάρτυρας και με τον πατέρα μου Φί¬λιππον. Σε λίγες μέρες θα έλθεις και συ κοντά μας. Συμβούλεψε τους αδελφούς μου να φυλά¬ξουν την πίστη τους στο Λυτρωτή μας, για να σώσουν αυτοί τη ψυχή τους».
Όταν τα άκουσε αυτά η μητέρα της είδε τους αγίους αγγέλους που συνόδευαν την Ευγενία, χάρηκε πάρα πολύ, κι ευχαρίστησε ολόψυχα το Χριστό. Μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς κι εκοιμήθει εν Κυρίω.
Την μνήμην της Αγίας Ευγενίας, όπως και της Αγίας Βασίλλας, του Αγίου Μάρτυρος Φι¬λίππου, πατρός της Αγίας Ευγενίας και των Αγίων Πρωτά και Υακίνθου εορτάζει η Εκκλησία μας στις 24 Δεκεμβρίου.
Η Αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η μελέτη των βίων των Αγίων εμπνέει εν¬θουσιασμό, σταθεροποιεί την πίστη στην αγιότητα και τη δύναμη της Πίστεώς μας, προτρέπει σε μίμηση, διδάσκει, υψώνει στα ουράνια, δημιουργεί αγία ατμόσφαιρα.
Τα θαυμαστά κατορθώματα των αγίων φαίνονται απίθανα, όταν εξετάζονται με τα ό¬ρια της ανθρώπινης δυνάμεως, αλλά δεν εί¬ναι απίθανα για την παντοδυναμία του Θεού, γιατί Εκείνος ενισχύει τους Αγίους. Η μελέ¬τη των βίων των Αγίων προκαλεί τα ωραιό¬τερα συναισθήματα, φέρνει δάκρυα κατανύξεως. Μας κάνει να στεκόμαστε με θαυμα¬σμό μπροστά στις θυσίες και στην αυταπάρ¬νηση των μεγάλων αυτών ανθρώπων και να καταλαβαίνουμε τη μικρότητά μας. Το παρά¬δειγμά τους, ατίμητο διαμάντι, ακτινοβολεί πάντοτε στο δρόμο της ζωής μας. Και το όνομά τους μόνο, όσες φορές το προφέρου¬με, γλυκαίνει τους πόνους μας και μας τονώ¬νει.
Όποιος μαθαίνει τις λεπτομέρειες της ζωής τους, εφοδιάζεται με φως, που φωτίζει το δρόμο του, προμηθεύεται Φτερά για να πετά σε ύψη, βάλσαμο αντλεί για να γλυκαί¬νη τους πόνους του.
Η απεικόνιση των θαρραλέων μορφών της πίστεως μας δίνει μεγάλη δύναμη και μας ενισχύει την ευλάβεια και τον θαυμασμό μας για το πως μορφώνει η πίστη τον αδύναμο άνθρωπο και τον κάνει ήρωα, έτοιμο να θυ¬σιαστή για την δόξα του Θεού!
ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν μάρτυσιν
Εν κυμβάλοις ηχήσωμεν, εν ωδαiς αλαλάξω¬μεν. η Χριστού ανάδειξις πεφανέρωται. των Προ¬φητών τα κηρύγματα, το πέρας εδέξαντο. ον γαρ έφησαν σαρκί, τοις βροτοίς εμφανίζεσθαι, αποτίκτεται, εν αγίω Σπηλαίω, και εν φάτνη, ανακλίνε¬ται ως βρέφος, και σπαργανούται ως νήπιον.
Προεόρτια άσματα, διανοίας ευθύτητι, της Χρι¬στού Γεννήσεως προηχήσωμεν. ο γαρ Πατρί και τω Πνεύματι, υπάρχων ομότιμος, δια σπλάχνα το ημών, ενδυσάμενος φύραμα, μέλλει, τίκτεσθαι, Βηθλεέμ εν τη πόλει, ου τον τόκον, τον απόρρητον Ποιμένες, μετά Αγγέλων ανύμνησαν.
Ανερμήνευτον Σύλληψιν, και ανέκφραστον Γέν¬νησιν, η Παρθένος βλέπουσα, κατεπλήττετο. και προσεφθέγγετο χαίρουσα, ομού και δακρύουσα. Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, ως Υιόν και Θεόν μου; ποίαν εύρω, επί σοι προσηγορίαν, ακατονόμαστε Κύριε;
Ευγενική καταγωγή
Στα χρόνια του βασιλιά Κομμόδου στα 270 μ.Χ. ήταν στην Αλεξάνδρεια ένας πολύ πλούσιος έπαρχος και ξακουστός άρχοντας, ο Φίλιππος.
Γυναίκα του ήταν η Κλαυδία, είχε δυο γιους και μια κόρη, την Ευγενία, που είχε ευγένεια ψυχής και ασύγκριτη ομορφιά ψυχής και σώματος. Ο πατέρας της είχε την εξoυσία ολόκληρης της Αι¬γύπτου. Αv και ήταν ειδωλολάτρης, κυβερνούσε δίκαια το λαό του. Αγαπούσε τους καλούς και τι¬μωρούσε αυστηρά τους κακούς. Έδιωχνε απ' την επαρχία του τους μάντεις και τους Ιου¬δαίους. Πολλούς τους σκότωνε δίκαια, τους χρι¬στιανούς δεν τους μισούσε, γιατί ήξερε ότι ήταν καλοί και συνετοί, γι' αυτό τους εκτιμoύσε. Αλλά σύμφωνα με τη διαταγή του βασιλιά, δεν τους ά¬φηνε να κατοικούν μέσα στην πόλη, αλλά έξω από το τείχος.
Επιμελημένη μόρφωση
Η Ευγενία ήταν προικισμένη με πολλά προ¬σόντα. Ήταν έξυπνη και έμαθε ρωμαϊκά και ελ¬ληνικά, ήταν πολύ μορφωμένη στα δέκα πέντε της χρόνια κι όλοι τη θαύμαζαν.
Ο ένδοξος ύπατος Ακυλίνoς τη ζήτησε από τον πατέρα της σε γάμο. Όταν ο Φίλιππος το ανάφερε στην κόρη του και τη ρώτησε αν θέλει να γίνουν οι γάμοι της, εκείνη απάντησε ότι θα ήθελε να μείνει παρθένος και ν' αφοσιωθή στη μάθηση. Διάβαζε και πολλά βιβλία των χριστια¬νών, που της εφαίνοντο αληθέστερα.
Φωτίζεται από το Πνεύμα το Άγιον
Μια μέρα πέσανε στα χέρια της οι επιστολές του αποστ. Παύλου. Τις διάβασε προσεκτικά και συγκινήθηκε βαθειά, γιατί ήξερε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός που δημιούργησε όλο τον κόσμο «εκ του μη όντος». Έτσι πίστεψε σ' Αυτόν, γιατί την φώτισε το Άγιο Πνεύμα. Δε φανέρωσε ό¬μως την πίστη της, γιατί φοβόταν. τους γονείς της, μόνο τους παρακάλεσε να την αφήσουν να πάει έξω απ' τη πόλη, να δει τα χωριά τους. Οι γονείς δεν υποψιάστηκαν τίποτε και της είπαν να πάει όπου θέλει.
Συνοδευμένη απ' τους ευνούχους, που ήξε¬ραν κι αυτοί Ελληνικά, γιατί ήταν παρόντες στα μαθήματά της, ανέβηκε στην άμαξα και πήγε σ' ένα τόπο όπου είχαν οι χριστιανοί εκκλησία και έψαλλαν. Ο Πανάγαθος επέτρεψε να λένε εκεί¬νη την ώρα τα λόγια του Προφήτη: «πάντες οι Θεοί των εθνών δαιμόνια».
Όταν τα άκουσε αυτά η Ευγενία αναστέναξε βαθιά και είπε στους ευνούχους: «Αγαπημένοι αδελφοί, μόνο οι χριστιανοί ξέρουν την αλήθεια, όπως φαίνεται κι απ' τα βιβλία τους, αλλά κυρίως απ' τη ζωή τους, γι' αυτό Θέλω να γίνω χριστιανή κι αν ποθήτε και σεις τη σωτηρία σας, ακολου¬θήστε με, δεν θα σας έχω σαν δούλους, αλλ' αγαπημένους μου αδελφούς. Θα έχομε ένα Πα¬τέρα, το Δημιουργό μας. Τους είπε πολλά απ' το περίσσευμα της καρδιάς της, κι εκείνοι της υποσχέθηκαν ότι δεν θα την απoxωριστoύγ ποτέ.
Όταν νύκτωσε, έφυγαν ήσυχα. Οι δούλοι προπορεύονταν και δεν κατάλαβαν, γιατί ήταν σκοτεινά ή γιατί ο Θεός το επέτρεψε, ότι εκεί ή¬ταν ένα μοναστήρι, σ' ένα ήσυχο τόπο, και η Ευ¬γενία είπε στους ευνούχους: «Εδώ είναι συγκεν¬τρωμένοι πολλοί χριστιανοί, κι έχουν ένα πολύ ενάρετο επίσκοπο, τον Έλενο, και ένα ηγούμενο για να οδηγή τους αδελφούς στην οδό της σωτη¬ρίας. Και οι δυο έκαναν πολλά θαύματα, κάνουν αγρυπνίες ολονύκτιες και δοξάζουν τον Πανάγα¬θο. Αλλά δεν επιτρέπεται να μπει γυναίκα. Κόψτε μου λοιπόν τα μαλλιά, θα ντυθώ σαν άνδρας για να μείνω στην αδελφότητα».
Οι δούλοι έκαναν ό,τι τους είπε με χαρά.
Βάπτιση και αφιέρωση
Σε λίγο είδαν τον επίσκοπο Έλενο που ερχό¬ταν απ' την Ηλιούπολη με πολλούς χριστιανούς που έψαλλαν. Αυτό αύξανε τον πόθο της, γι' αυ¬τό όκολούθησε τους χριστιανούς στη Μονή. Ερώτησε δε κάποιον που τον έλεγαν Ευτρόπιο: «Ποιος είναι ο σεβάσμιος αυτός γέροντας που προπορεύεται;» Κι εκείνος της απάντησε ότι ήταν ο αγιώτατος Έλενος που έκανε θαύματα και πολλές φορές βάσταξε αναμμένα κάρβουνα στην ποδιά του, χωρίς να πάθει τίποτα.
Εκείνες τις μέρες παρουσιάστηκε κάποιος μάντης Ζαρέας κι έλεγε ότι ήταν απεσταλμένος του Θεού, δάσκαλος και ευεργέτης των ανθρώ¬πων και ότι ο Έλενος ήταν ψεύτης. Όταν τα έ¬μαθε αυτά ο Έλενος διέταξε ν' ανάψουν μεγάλη φωτιά και είπε στον Ζαρέα. «Ας μπούμε κι οι δυο μας στη φωτιά, κι όποιος δεν καεί, εκείνος θα είναι σταλμένος από τον Θεό»: Κι ο Ζαρέας απάντησε: «Μπες εσύ πρώτος». Ο Έλενος προ¬σευχήθηκε και μπήκε άφοβα μέσ' τη φωτιά. στά¬θηκε αρκετή ώρα χωρίς να καεί ούτε μια τρίχα απ' το κεφάλι του. Ο Ζαρέας φοβήθηκε όταν είδε το θαύμα και ήθελε να φύγει. Αλλ' ο λαός τον άρπαξε και τον έρριξε στις φλόγες. Ευθύς άρχισε να καίεται και να φωνάζει και με δάκρυα να παρακαλεί. Τον λυπήθηκε ο επίσκοπος και τον έβγαλε μισοπεθαμένο και ο λαός τον έδιωξε έξω απ' την πόλη.
Όταν τα άκουσε αυτά η Ευγενία παρακάλε¬σε τον Ευτρόπιο να πει στον Επίσκοπο να τους δεχτεί στην αδελφότητα, να γίνουν καλόγεροι. Ο Ευτρόπιος δέχτηκε να μεσολαβήσει και είπε στον ευσεβέστατο Έλενο: «Τρεις ειδωλολάτρες, απαρνήθηκαν τα είδωλα και σε παρακαλούν να τους βαπτίσεις, για να μείνουν σrην ποίμνη σου όλη τους τη ζωή». Ο άγιος Επίσκοπος απάντησε στην Ευγενία: «Ο Κύριος να σε αξιώσει να νική¬σεις τη φύση σου, γιατί για την αγάπη Του άλλα¬ξες σχήμα και όνομα. Ο Πανάγαθος φροντίζει για τη σωτηρία σου, προσπάθησε να δείξεις την ευγένεια της ψυχής σου, όπως μου αποκάλυψε ο Κύριος, γιατί ετοίμασες τον εαυτό σου καθαρό δοχείο και κράτησες την παρθενία του σώματος και της καρδιάς, άφησες την δόξα και τα πλούτη γιατί πόθησες την αιώνια αγαλλίαση».
Κατόπιν στράφηκε και προς τους πιστούς δούλους και τους είπε: «Ο Πανάγαθος μου φα¬νέρωσε και για σας ότι είστε δούλοι αλλά ελεύθεροι στη ψυχή κι ο Χριστός σας λέγει: δεν σας καλώ δούλους, αλλά φίλους. Είστε μακάριοι που δεν εμποδίσατε την κυρία σας στον καλό της σκοπό, αλλά πρόθυμα την συνοδεύσατε, Γι' αυτό θα σας ανταμείψει και τους τρεις ο Κύριος, στη Βασιλεία Του».
Αυτά τους είπε μυστικά, χωρίς να τ' ακούση κανείς και τους βάπτισε και έγιναν καλόγεροι.
Όταν γύρισε η άμαξα στο παλάτι, έτρεξαν όλοι να υποδεχθούν την Ευγενία. Λυπήθηκαν πάρα πολύ όταν δεν την βρήκαν κι έκλαιαν οι γονείς και τ' αδέλφια της. Ολόκληρη η Αλεξάνδρεια θρηνούσε. Έστειλαν παντού ανθρώπους για να την βρουν. Ρωτούσαν όλους τους γεωργούς, τους μάντεις. Τότε σκέφτηκαν ότι οι Θεοί την άρπαξαν.
Υπόδειγμα μοναχού
Αφού έλαβε το άγιο σχήμα, η Ευγενία ήταν φωτεινό παράδειγμα στη Μονή. Πρώτη έμπαινε σ' όλες τις ακολουθίες και τελευταία έβγαινε. Είχε αγάπη για όλους και έκανε θαύματα, θεράπευε τους ασθενείς. Αλλά και οι δύο δούλοι αγωνίζονταν για να την μιμηθούν.
Ύστερα από τρία χρόνια ο ηγούμενος πέθανε κι οι μοναχοί που εκτίμησαν τις αρετές της Ευγενίας, την παρακαλούσαν να γίνει εκείνη ηγούμενος. Η Αγία δεν τολμούσε να παρακού¬σει στην αδελφότητα και προσευχόταν. Άνοιξε το Ευαγγέλιο και διάβασε τα λόγια του Κυρίου που απεύθυνε στους Αποστόλους: «Όποιος θέ-λει να είναι πρώτος, ας γίνει μικρότερος και πάν¬των διάκονος».
Δέχτηκε λοιπόν, αλλά εξακολουθούσε να κά¬νει τις ευτελέστερες υπηρεσίες: κουβαλούσε νε¬ρό, σκούπιζε τη Μονή, έκοβε ξύλα. Κυβερνούσε όμως την αδελφότητα θαυμάσια. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε τους θεάρεστους αγώνες της. Ο μισόκαλος διάβολος όμως την φθόνησε. Την συκοφάντησαν στον έπαρχο κι εκείνος θύμωσε πάρα πολύ και διέταξε να φέρουν δεμένους όχι μόνο τον ηγούμενο, αλλά και όλους τους αδελφούς της Μονής που ήταν τρακόσιοι και τους φυλάκισαν ώσπου να βγάλει απόφαση να τους θανατώσουν. Μαζεύτηκαν από παντού άνδρες και γυναίκες για να παραβρεθούν στα βασανι¬στήρια τους.
Άδικη κατηγορία
Όταν ήλθε η ορισμένη ώρα και ήταν όλοι στο θέατρο, έφεραν και τον ηγούμενο αλυσοδε¬μένο και όλοι φώναζαν ότι είναι άξιος θανάτου. Ετοίμασαν τα άγρια θηρία, τους τροχούς, τη φωτιά κι άλλα φρικτά βασανιστήρια.
Τότε λέγει ο έπαρχος πολύ θυμωμένα στον ηγούμενο: «Τέτοιες αισχρές πράξεις σας πα¬ραγγέλλει ο Χριστός σας να κάνετε; Τι ψυχή και τί καρδιά είχες, να μπεις στο σπίτι μιας τίμιας γυ¬ναίκας σαν πνευματικός, γιατρός της ψυχής και του σώματος και προσπάθησες να εκμεταλλευ¬τείς την απόλυτη εμπιστοσύνη που σου είχε;» Η Οσία με πολλή σεμνότητα και αξιοπρέπεια απάντησε: «Όχι, ο Πανάγαθος Θεός μου δεν διατάζει τέτοιες ανίερες πράξεις, αλλ' απεναντίας νομοθετεί υψηλά και θεάρεστα. Δεν έπρεπε, έπαρχε, να πιστέψεις την συκοφαντία τόσο εύκο¬λα, ούτε να βγάλεις αμέσως την απόφαση, αλλά πρώτα ν' ακούσεις και τα δύο μέρη για ν' αποφα¬σίσεις δίκαια. Πριν απολογηθώ σε παρακαλώ πολύ να μου κάνεις μια χάρη. Αν εγώ έσφαλα πραγματικά, όπως με κατηγορούν, να με τιμωρή¬σεις ανάλογα. Αν όμως αποδειχθή ψεύτικη η συ¬κοφαντία να μη τιμωρήσεις την κατήγορό μου, γιατί ο νόμος μας μας προτρέπει να μην ανταπο¬δίδομε κακό αντί κακού, αλλά να ευεργετούμε αυτούς που μας πικραίνουν και μας αδικούν. Να μου υποσχεθείς αυτό που σου ζητώ και θα σου φανερώσω την αλήθεια».
Ο έπαρχος υποσχέθηκε με όρκο ότι θα φα¬νεί συνεπής. Τότε η Ευγενία στράφηκε προς την κατηγορό της και της είπε: «Μελανθία, μπορείς να ξεγελάσεις τους ανθρώπους, αλλά θα μπορέ¬σεις να πεις ψέματα και στον Πανάγαθο Θεό, που τιμωρεί τους συκοφάντες και φανερώνει την αλήθεια; Δεν έχεις τύψεις γιατί για την κακή σου επιθυμία θα σκοτωθούν τόσοι αθώοι;»
Αλλ' η Μελανθία δεν μετάνοιωσε καθόλου, ούτε φοβήθηκε το δίκαιο Θεό, αλλά έφερε μια δούλη της ψευδομάρτυρα, που βεβαίωσε ό,τι εί¬πε η κυρία της. Ο έπαρχος οργίσθηκε περισσό¬τερo και είπε στην Ευγενία: «Αδιάντροπη, τι έχεις να πεις για τις τόσες κατηγορίες που άκουσες;»¬
Όταν είδε η Αγία ότι όλοι πίστευαν τα λόγια της Μελανθίας και θα θανάτωναν άδικα τόσους δικαίους ασκητές, καθώς σκεπτόταν και την κατηγορία στο άγιο σχήμα των μοναχών, είπε: «Καιρός είναι να φανερωθεί η αλήθεια. Μάρτυς μου ο Θεός, ότι εγώ είχα πόθο να υπομείνω τον πειρασμό αυτό μέχρι τέλους και να μη ομολογή¬σω την αλήθεια για να πάρω το στεφάνι της υπομονής από τον Χριστό την ημέρα της Κρί¬σεως. Αλλά για να μη συκοφαντηθεί το άγιο σχήμα, θα ομολογήσω εκείνο, που κανείς δεν ξεύρει παρά μόνο ο Κύριος».
«Είμαι η θυγατέρα σου Ευγενία»
Τόσει είναι ει δύναμει του Χριστού, ώστε και πολλές γυναίκες νίκεισαν τειν αδύνατει γυναικεία τους φύσει, για να πολεμήσουν τον πονηρό και ν' αποφύγουν τις ενέδρες του στον κόσμο.
Έπειτα λέγει στον έπαρχο Φίλιππο: «Μάθε ότι είμαι ει θυγατέρα σου Ευγενία, είσαι ο πατέ¬ρας μου και η γυναίκα σου Κλαυδία είναι ει μητέ¬ρα μου. Τα αδέλφια μου είναι ο Αβίτας και ο Σέργιος, αυτοί δε είναι οι ευνούχοι Πρωτάς και Υάκινθoς που θέλεισαν να με ακολουθήσουν ολοπρόθυμα και απαρνήθηκαν τα πάντα και σας τους αγαπητούς μου γονείς για τειν αγάπη του Δημιουργού μας.
«Ένας είναι αληθινός Θεός, ο Χρι¬στός»
Τότε οι Χριστιανοί που ήταν εκεί για να θά¬ψουν τα λείψανα των Οσίων, που θα θανάτω¬ναν οι ειδωλολάτρες, όταν άκουσαν την ομολο¬γία αυτή έψαλλαν μ' όλη τη δύναμη της ψυχής τους «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών, ο ανα¬καλύπτων απόκρυφα και τους σοφούς δια της ιδίας αυτών πανουργίας καταισχύνων;»
Πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στο Χριστό. Έγινε μεγάλη γιορτή και πανήγυρις γιατί βαπτί¬στηκε και ο έπαρχος ο ίδιος κι έδωσε διαταγή να κατοικούν οι χριστιανοί ανεμπόδιστα μέσα στην πόλη, να έχουν ναούς και τα εισοδήματα που εί¬χαν πριν. Έτσι οι χριστιανοί αφέθηκαν ελεύθεροι και άνθισε η ευσέβεια στην Αλεξάνδρεια.
Ο εχθρός όμως της αλήθειας φθόνησε και παρακίνησε μερικούς ειδωλολάτρες της πόλεως να διαβάλουν το Φίλιππο στους Βασιλείς. Πήγαν στη Ρώμη και είπαν: «Ο έπαρχος της Αλεξάν¬δρείας, Φίλιππος, ενώ δέκα χρόνια κυβερνούσε καλά το λαό, τώρα δε ξέρουμε τι έπαθε και αρ-νήθηκε τους μεγάλους θεούς, για να προσκυνή¬σει αυτόν που σταύρωσαν οι Εβραίοι. Εκτιμά πιο πολύ τους χριστιανούς παρά εμάς που λα¬τρεύουμε τους πατροπαράδοτους θεούς, έτσι κινδυνεύει, να χαθεί η θρησκεία μας, αν δεν προ¬λάβετε αμέσως». Όταν τα άκουσε αυτά ο βασι¬λιάς έγραψε στο Φίλιππο. «Ο Αύγουστος, που ξέρει ότι σέβεσαι τους Θεούς σου χάρισε την εξουσία και σε τιμούσε σαν βασιλέα μάλλον ή σαν έπαρχο, να εξουσιάζεις όλη την Αίγυπτο και εμείς σε στερεώσαμε, δίδοντάς σου μεγαλυτέρα τιμή. Αλλά αυτά τα αξιώματα στα δώσαμε να τα έχεις, ενόσω ήσουν φίλος των Θεών, τώρα που ακούσαμε ότι αρνήθηκες τους Θεούς και τους περιφρονείς και σε μας παράκουσες, σε διατάσ¬σουμε λοιπόν ή να τιμάς τους Θεούς όπως πριν ή θα σου αφαιρεθεί κάθε εξουσία καθώς και τα πλούτη σου».
Ο Φίλιππος χειροτονείται επίσκοπος
Όταν τα διάβασε αυτά ο Φίλιππος πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και έδωσε τα μισά στους φτωχούς και τα άλλα μισά στην εκκλησία και τα μοναστήρια. Ήταν πολύ μορφωμένος και ευσε¬βέστατος, γι' αυτό όλοι οι χριστιανοί της Αλεξαν¬δρείας ζήτησαν να χειροτονηθεί επίσκοπος.
Μαρτυρικός θάνατος του Φιλίππου
Τότε οι βασιλείς έστειλαν άλλον έπαρχο, τον Τερέντιον, και του είπαν αν μπορέσει να σκοτώ¬σει κρυφά τον Φίλιππο. Μόλις πήρε την εξουσία ο Τερέντιος, έδωσε χρήματα σε μερικούς αν¬θρώπους, να προσποιηθούν ότι είναι χριστιανοί και να τον σκοτώσουν. Εκείνοι λοιπόν μπήκαν στο ναό και τον έσφαξαν την ώρα που προσευ-χόταν.
Ο έπαρχος φοβήθηκε να μη τον σκοτώσει ο λαός, γι' αυτό φυλάκισε τους φονιάδες, για να φανεί ότι δεν έφταιξε ο ίδιος. Ύστερα όμως από λίγο ήλθαν βασιλικά γράμματα και τους ελευθέρωσε. Ο μακάριος Φίλιππος έζησε μετά τον τραυματισμό του τρεις μέρες, όμως παρακάλεσε τον Πανάγαθο, να στερεώσει περισσότερο στην Πίστη τους αρχάριους και κατόπιν παράδωσε την αγία του ψυχή στο Θεό. Έζησε μετά τη χειροτονία του ένα χρόνο και τρεις μήνες και τον έθαψαν στην εκκλησία που ο ίδιος είχε κτίσει. Η μακαρία Κλαυδία έκτισε εκεί κοντά ξενοδοχείο και αφιέρωσε πολλά χρήματα για να περιποιούνται τους ασθενείς και να φιλοξενούν τους ξένους. Κατόπιν πήγε με τα παιδιά της στην πατρίδα.
Οι Ρωμαίοι τους υποδέχτηκαν με τιμές και ανάδειξαν τον Αβίτα ανθύπατο της Καρθαγένης και το Σέργιο βικάριο της Αφρικής. Η Κλαυδία με την Ευγενία, τον Πρωτά και τον Υάκινθο έμειναν σπίτι τους, και ζούσαν ενάρετα με προσευχή και νηστεία. Οι κόρες των αρχόντων πήγαιναν στην Ευγενία και τις συμβούλευε και πολλές απ' αυτές οδήγησε με τη χάρη του Θεού στη σωτηρία.
Το Άγιο Πνεύμα ελκύει ψυχές
Η Βασίλλα που ήταν μια πολύ όμορφη κο¬πέλα από βασιλικό γένος, επιθυμούσε πάρα πο¬λύ να γνωρίσει την Ευγενία, γιατί άκουσε να γί¬νεται λόγος για την αγία της ζωή και γιατί ήθελε πολύ να γίνει χριστιανή. Οι δικοί της που κάτι κα¬τάλαβαν την φρουρούσαν και δεν την άφηναν να βγει απ' το σπίτι της, ώσπου να την παντρέψουν μ' ένα σπουδαίο αρχοντόπουλο. Γι' αυτό έστειλε κρυφά γράμμα στην Ευγενία με πιστό της δούλο και την θερμοπαρακαλούσε να της στείλει γρα¬πτώς τα κυριότερα άρθρα της Πίστεως. Η Ευγε¬νία που ήξερε ότι η Βασίλλα θα μπορούσε να κα¬τηχηθεί καλλίτερα με ζώσα φωνή της έστειλε, σαν έμψυχο γράμμα ή σαν δώρο, τον Πρωτά και Υάκινθο για να την καθοδηγήσουν στην πίστη του Χριστού μας. Η Βασίλλα τους δέχτηκε ολοπρόθυμα. Όταν ο αρχιεπίσκοπος Ρώμης έμα¬θε τον πόθο της να γίνει χριστιανή, πήγε τει νύ¬κτα κρυφά και τειν αξίωσε του αγίου Βαπτίσμα¬τος.
Έτσι η Βασίλλα και η Ευγενία συνδέθηκαν με χριστιανική φιλία. Πόσες κοπέλες η Βασίλλα και η Ευγενία, και πόσες χήρες η σεμνή Κλαυδία, και πόσους άνδρες οι Πρωτάς και Υάκινθος έφε¬ραν στον Χριστό με τη χάρη τού Παναγίου Πνεύματος! ..
Το στεφάνι του μαρτυρίου
Εκείνο τον καιρό έγιναν βασιλείς οι Βαλλε¬ριανός και Γαλλιηνός που εκίνησαν μεγάλο διωγ¬μό κατά των χριστιανών. Δεν τολμούσε να πα¬ρουσιαστή ο αρχιεπίσκοπος Κορνήλιος και κοι¬νωνούσε κρυφά την Βασίλλα και την Ευγενία. Έπειτα λέγει η Ευγενία: «Αγαπημένη μου αδελ¬φή, μάθε ότι σε λίγες μέρες θα λάβεις το στεφά¬νι του μαρτυρίου». Και η Βασίλλα της είπε: «Χθες αποκάλυψε σε μένα την ανάξια, ο Δεσπό¬της μας Χριστός, ότι έχει ετοιμασμένα δύο στε¬φάνια, το ένα για τους πολλούς αγώνες και κιν¬δύνους που πέρασες στην Αίγυπτο, και το άλλο για το μαρτυρικό θάνατο που θα λάβεις εδώ στην πατρίδα σου για την αγάπη Του». Αυτά εί¬παν κι αποχαιρετίστηκαν με θερμά δάκρυα.
Μια δούλη της Βασίλλας είπε στον Πομπήιο ότι η Βασίλλα και ο θείος της Έλενος έγιναν χρι¬στιανοί από την Ευγενία, που τους έστειλε δύο ευνούχους. Τότε ο Πομπήιος θύμωσε και πήγε στους βασιλείς που διέταξαν τη Βασίλλα και την Ευγενία ή να θυσιάσουν στους θεούς ή να θα-νατωθούν όλοι οι χριστιανοί με διάφορα βασανι¬στήρια.
Πρότειναν στην Βασίλλα να πάρει τον Πομ¬πήιο άνδρα της. Τότε η εκλεκτή νύμφη του Χρι¬στού είπε αποφασιστικά. «Εγώ νυμφεύτηκα το Βασιλιά και Δημιουργό μου». Αυτοί της απέκο¬ψαν την τιμία της κεφαλή και έτσι παρέδωσε την ωραία ψυχή της στα χέρια του Πανάγαθου Θεού.
Κατόπιν πήραν οι δήμιοι τον Πρωτά και Υά¬κινθο και τους πήγαν δια της βίας στο ναό του Διός για να θυσιάσουν. Κι ενώ προσηύχοντο στον αληθινό Θεό, έπεσε το είδωλο μπροστά τους κι έσπασε. Τότε διέταξε ο έπαρχος να κό¬ψουν τα κεφάλια τους. Ήλθε η σειρά της Ευγε¬νίας. Τότε διέταξε ο έπαρχος να την πάνε στο ναό της Άρτεμης, ν' ακολουθεί και ο δήμιος με το σπαθί, και αν δεν προσκυνήσει να τη θανατώ¬σει.
Όταν μπήκε στο ναό η Ευγενία προσευχή¬θηκε θερμά. «Πανάγαθε Θεέ με αξίωσες να γίνω¬ νύμφη του Μονογενούς σου Υιού, ας είναι δοξα¬σμένο το Άγιόν Σου όνομα». Τότε έγινε σεισμός, το είδωλο της Άρτεμης έσπασε. Όλοι απορούσαν. Τότε διέταξε ο βασιλιάς να δέσουν στον λαιμό της Αγίας μια μεγάλη πέτρα και να την ρί¬ξουν στον Τίβερη. Όταν την έριξαν, η πέτρα λύ¬θηκε κι η Αγία περιπατούσε πάνω στα νερά ό¬πως κάποτε ο απόστολος Πέτρος. Τότε την έρι¬ξαν σε αναμμένη κάμινο, αλλά άδικα κοπίαζαν. έ¬χασε η φωτιά την φυσική της δύναμη και την δρόσιζε.
Ο Βασιλιάς των Αγγέλων επισκέπτεται την Αγία
Μη ξέρovτες οι ασεβείς με ποιο τρόπο να την θανατώσουν, την έβαλαν σε βαθειά και σκο¬τεινή φυλακή ώσπου να πεθάνει απ' την πείνα, αγνοώντας ότι μαζί της ήταν ο Κύριος του Φω¬τός. Γι αυτό το λόγο ολόκληρη η φυλακή έλαμπε κι οι άγγελοι την έφερναν τροφή από τον ουρα¬νό. Ήλθε και αυτός ο βασιλιάς των Αγγέλων να την επισκεφθεί και της είπε: «Ευγενία, εγώ υπέ¬μεινα σταυρικό θάνατο για σένα, όπως και συ για αγάπη μου υπομένεις τόσα βασανιστήρια. Θα έλθεις στη βασιλεία μου την ημέρα κατά την οποία γεννήθηκα». Πραγματικά. Οι ασεβείς έ-στειλαν το δήμιο και την έσφαξε μέσα στη φυλα¬κη στις 25 Δεκεμβρίου.
Επειδή η μητέρα της έκλαιε, της παρουσιά¬στηκε με τόση λαμπρότητα ώστε δεν μπορούσε να τη δει. Ήταν μάλιστα κι άλλες παρθένες στη συνοδεία της, και η Αγία λέγει στη μητέρα της: «Γιατί κλαίς, αντί να χαίρεσαι που βρίσκομαι με τους αγίους μάρτυρας και με τον πατέρα μου Φί¬λιππον. Σε λίγες μέρες θα έλθεις και συ κοντά μας. Συμβούλεψε τους αδελφούς μου να φυλά¬ξουν την πίστη τους στο Λυτρωτή μας, για να σώσουν αυτοί τη ψυχή τους».
Όταν τα άκουσε αυτά η μητέρα της είδε τους αγίους αγγέλους που συνόδευαν την Ευγενία, χάρηκε πάρα πολύ, κι ευχαρίστησε ολόψυχα το Χριστό. Μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς κι εκοιμήθει εν Κυρίω.
Την μνήμην της Αγίας Ευγενίας, όπως και της Αγίας Βασίλλας, του Αγίου Μάρτυρος Φι¬λίππου, πατρός της Αγίας Ευγενίας και των Αγίων Πρωτά και Υακίνθου εορτάζει η Εκκλησία μας στις 24 Δεκεμβρίου.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ (11 ΙΟΥΛΙΟΥ)
«Η αγία αυτή και ένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία, διέλαμψε κατά τους καιρούς του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του Πρίσκου, ανθυπάτου της Ευρώπης. Υπήρξε γέννημα και θρέμμα της πόλης της Χαλκηδόνας, καταγόμενη από ευγενείς και θεοσεβείς γονείς. Κατηγορήθηκε όμως στον ηγεμόνα ως χριστιανή, και γι’ αυτό την έρριξαν πρώτα στη φωτιά, έπειτα στα θηρία, και στη συνέχεια μηχανεύτηκαν και άλλα βασανιστήρια, τα οποία τα υπέμεινε όλα η αγία με γενναιότητα και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το ιερό λείψανό της διασωζόταν από τους ευσεβείς χριστιανούς στην πόλη της Χαλκηδόνας, όπου και είχε οικοδομηθεί εις τιμήν της περικαλλής ναός. Στα χρόνια των ευσεβεστάτων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας, συγκροτήθηκε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος των εξακοσίων δέκα πατέρων στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), η οποία αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοφυσίτες Ευτυχή και Διόσκορο και διατύπωσε την αληθινή πίστη περί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – δύο τέλειες φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, ενωμένες στη μία Του θεϊκή υπόσταση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως». Επειδή όμως δεν πείθονταν οι αιρετικοί, γι’ αυτό και σκέφτηκαν οι θεοφώτιστοι Πατέρες το εξής: να γράψουν την ορθόδοξη πίστη σε τόμο και αντιστοίχως να κάνουν και οι αιρετικοί, τους δε δύο αυτούς τόμους να τους εναποθέσουν σφραγισμένους στο στήθος της αγίας, μέσα στη λάρνακά της, κάτι που έγινε. Αργότερα, όταν άνοιξαν τη λάρνακα, τον μεν τόμο των αιρετικών τον βρήκαν ριγμένο υπό τους πόδας της αγίας, τον δε των ορθοδόξων να κρατείται από τη μεγαλομάρτυρα στα τίμια χέρια της. Αυτό βλέποντας όλοι, οι μεν αιρετικοί γέμισαν από ντροπή, οι δε ορθόδοξοι από χαρά. Το χαριτόβρυτο αυτό λείψανό της, ακέραιο, μετακομίστηκε, πριν από την άλωση, από τη Χαλκηδόνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ανηγέρθη ναός εις τιμήν της αγίας, και μετά την άλωση (1453), μετά από διάφορες αναγκαίες μετακομίσεις, τοποθετήθηκε οριστικά στον ναό του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου στο Φανάρι, εκεί που μέχρι σήμερα ευρίσκεται, τιμώμενο και σεβόμενο έκτοτε όχι μόνο από τους ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους ετεροδόξους. Τελείται δε η μνήμη και πανήγυρη της αγίας, κατά την 11η Ιουλίου, κατά την οποία συρρέουν πλήθη πιστών, για ν’ ασπαστούν το ιερό λείψανό της και ν’ αξιωθούν πολλών ιαμάτων».
Η αγία Ευφημία έγινε ιδιαιτέρως γνωστή στις ημέρες μας, γιατί σχετίστηκε με μία θαυμαστή παρουσία της στον Γέροντα Παΐσιο, τον αγιορείτη, το 1987. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε, σε κάποια κρίση που τότε υπήρξε μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας, ο Γέροντας δέχτηκε την επίσκεψή της στο Άγιον Όρος, προφανώς γιατί ο Γέροντας έκανε έμπονη προσευχή για την υπέρβαση της κρίσης. Και ο Θεός θέλησε να του φανερώσει την εξέλιξη των πραγμάτων, στέλνοντας την αγία εκείνη, που σε ανάλογη εποχή κρίσης, όπως είδαμε και στο συναξάρι, έδωσε την απάντηση. Αλλά πέραν αυτού, ο Γέροντας είχε την ευκαιρία να θαυμάσει, όπως είπε, το πώς μία νεαρή κοπέλα άντεξε τόσα βασανιστήρια για χάρη του Χριστού, ενώ άκουσε άμεσα από το στόμα της ό,τι ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει στην Καινή Διαθήκη: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις υμάς αποκαλυφθήναι δόξαν».
Η ολοζώντανη παρουσία της αγίας Ευφημίας στον Γέροντα υπήρξε μία απτή επιβεβαίωση του πόσο ζωντανοί είναι οι άγιοί μας, ακόμη και μετά θάνατον. Ο θάνατος δηλαδή δεν συνιστά ένα τέλος, ως εξαφάνιση και εκμηδένιση του ανθρώπου – αυτό που πρεσβεύει η αθεΐα – αλλά ένα απλό όριο, που τον μεταθέτει στην όντως ζωή, εκεί που είναι η αληθινή πατρίδα, κατά το «ουκ έχομεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» του αποστόλου Παύλου. Η μέλλουσα αυτή πόλη είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, η ζωή δηλαδή και πάλι μέσα σ’ Αυτόν, με την έννοια ότι αυτό που ζει ένας πιστός εδώ, στον κόσμο τούτο, συνεχίζεται με πολύ καθαρότερο και ορατότερο τρόπο και μετέπειτα. «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». Διότι δεν υφίσταται πια η παχύτητα του σκηνώματός μας, του σώματος, και έτσι ατενίζει ο πιστός τον Χριστό - τον Οποίο και στον κόσμο αυτό ζούσε, αλλά θολά και ανιγματικά – «πρόσωπον προς πρόσωπον». Ότι βεβαίως η κατάσταση αυτή συνιστά την παραδείσια χαρμόσυνη κατάσταση των αγίων, θεμελιωμένη στην ανάσταση εκ των νεκρών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι περιττό και να πούμε.
Την πραγματικότητα αυτή της μετά θάνατον ζωής, που διακηρύσσει η Εκκλησία μας, ως το κατεξοχήν βάθρο της πίστης της – ο Χριστός γι’ αυτό κυρίως ήρθε: «ίνα ζωήν έχωσιν οι άνθρωποι, και περισσόν έχωσιν» - προβάλλει με τον αισθητότερο τρόπο και η εορτή της αγίας Ευφημίας. Ένα τροπάριο μάλιστα από την ακολουθία του όρθρου μάς γοητεύει εμμελώς: «Ώ, ξένον τεράστιον! νεκρά μεν εν τω μνήματι, θαύματα τελεί δ’ ώσπερ τις ζώσα, κρείττονα λίαν ή κατά άνθρωπον, αιμάτων εκβλύζουσα κρουνούς, είς ένδειξιν μείζονα, ότι ζώσιν οι δίκαιοι». Δηλαδή: Ώ, παράξενο τεράστιο! νεκρή μεν στο μνήμα (η αγία), κάνει θαύματα σαν ζωντανή, πολύ ανώτερα απ’ όσα μπορεί ο άνθρωπος, με το να εκβλύζει κρουνούς αιμάτων, σε ένδειξη μεγάλη ότι ζουν οι δίκαιοι (και μετά θάνατον). Και για να μιλήσουμε, πάνω στο θέμα, και με τον λόγο ενός συγχρόνου αγαπημένου αγίου, του Σιλουανού του ΄Αθω: «οι άγιοι ζουν σ’ άλλον κόσμο κι εκεί βλέπουν με το ΄Αγιο Πνεύμα τη θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο ΄Αγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή και τα έργα μας. Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας…Κι αν στη γη η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει τον αδελφό, πολύ περισσότερο στους ουρανούς οι άγιοι δεν μας λησμονούν και δέονται για μας».
«Η αγία αυτή και ένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία, διέλαμψε κατά τους καιρούς του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του Πρίσκου, ανθυπάτου της Ευρώπης. Υπήρξε γέννημα και θρέμμα της πόλης της Χαλκηδόνας, καταγόμενη από ευγενείς και θεοσεβείς γονείς. Κατηγορήθηκε όμως στον ηγεμόνα ως χριστιανή, και γι’ αυτό την έρριξαν πρώτα στη φωτιά, έπειτα στα θηρία, και στη συνέχεια μηχανεύτηκαν και άλλα βασανιστήρια, τα οποία τα υπέμεινε όλα η αγία με γενναιότητα και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το ιερό λείψανό της διασωζόταν από τους ευσεβείς χριστιανούς στην πόλη της Χαλκηδόνας, όπου και είχε οικοδομηθεί εις τιμήν της περικαλλής ναός. Στα χρόνια των ευσεβεστάτων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας, συγκροτήθηκε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος των εξακοσίων δέκα πατέρων στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), η οποία αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοφυσίτες Ευτυχή και Διόσκορο και διατύπωσε την αληθινή πίστη περί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – δύο τέλειες φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, ενωμένες στη μία Του θεϊκή υπόσταση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως». Επειδή όμως δεν πείθονταν οι αιρετικοί, γι’ αυτό και σκέφτηκαν οι θεοφώτιστοι Πατέρες το εξής: να γράψουν την ορθόδοξη πίστη σε τόμο και αντιστοίχως να κάνουν και οι αιρετικοί, τους δε δύο αυτούς τόμους να τους εναποθέσουν σφραγισμένους στο στήθος της αγίας, μέσα στη λάρνακά της, κάτι που έγινε. Αργότερα, όταν άνοιξαν τη λάρνακα, τον μεν τόμο των αιρετικών τον βρήκαν ριγμένο υπό τους πόδας της αγίας, τον δε των ορθοδόξων να κρατείται από τη μεγαλομάρτυρα στα τίμια χέρια της. Αυτό βλέποντας όλοι, οι μεν αιρετικοί γέμισαν από ντροπή, οι δε ορθόδοξοι από χαρά. Το χαριτόβρυτο αυτό λείψανό της, ακέραιο, μετακομίστηκε, πριν από την άλωση, από τη Χαλκηδόνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ανηγέρθη ναός εις τιμήν της αγίας, και μετά την άλωση (1453), μετά από διάφορες αναγκαίες μετακομίσεις, τοποθετήθηκε οριστικά στον ναό του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου στο Φανάρι, εκεί που μέχρι σήμερα ευρίσκεται, τιμώμενο και σεβόμενο έκτοτε όχι μόνο από τους ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους ετεροδόξους. Τελείται δε η μνήμη και πανήγυρη της αγίας, κατά την 11η Ιουλίου, κατά την οποία συρρέουν πλήθη πιστών, για ν’ ασπαστούν το ιερό λείψανό της και ν’ αξιωθούν πολλών ιαμάτων».
Η αγία Ευφημία έγινε ιδιαιτέρως γνωστή στις ημέρες μας, γιατί σχετίστηκε με μία θαυμαστή παρουσία της στον Γέροντα Παΐσιο, τον αγιορείτη, το 1987. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε, σε κάποια κρίση που τότε υπήρξε μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας, ο Γέροντας δέχτηκε την επίσκεψή της στο Άγιον Όρος, προφανώς γιατί ο Γέροντας έκανε έμπονη προσευχή για την υπέρβαση της κρίσης. Και ο Θεός θέλησε να του φανερώσει την εξέλιξη των πραγμάτων, στέλνοντας την αγία εκείνη, που σε ανάλογη εποχή κρίσης, όπως είδαμε και στο συναξάρι, έδωσε την απάντηση. Αλλά πέραν αυτού, ο Γέροντας είχε την ευκαιρία να θαυμάσει, όπως είπε, το πώς μία νεαρή κοπέλα άντεξε τόσα βασανιστήρια για χάρη του Χριστού, ενώ άκουσε άμεσα από το στόμα της ό,τι ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει στην Καινή Διαθήκη: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις υμάς αποκαλυφθήναι δόξαν».
Η ολοζώντανη παρουσία της αγίας Ευφημίας στον Γέροντα υπήρξε μία απτή επιβεβαίωση του πόσο ζωντανοί είναι οι άγιοί μας, ακόμη και μετά θάνατον. Ο θάνατος δηλαδή δεν συνιστά ένα τέλος, ως εξαφάνιση και εκμηδένιση του ανθρώπου – αυτό που πρεσβεύει η αθεΐα – αλλά ένα απλό όριο, που τον μεταθέτει στην όντως ζωή, εκεί που είναι η αληθινή πατρίδα, κατά το «ουκ έχομεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» του αποστόλου Παύλου. Η μέλλουσα αυτή πόλη είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, η ζωή δηλαδή και πάλι μέσα σ’ Αυτόν, με την έννοια ότι αυτό που ζει ένας πιστός εδώ, στον κόσμο τούτο, συνεχίζεται με πολύ καθαρότερο και ορατότερο τρόπο και μετέπειτα. «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». Διότι δεν υφίσταται πια η παχύτητα του σκηνώματός μας, του σώματος, και έτσι ατενίζει ο πιστός τον Χριστό - τον Οποίο και στον κόσμο αυτό ζούσε, αλλά θολά και ανιγματικά – «πρόσωπον προς πρόσωπον». Ότι βεβαίως η κατάσταση αυτή συνιστά την παραδείσια χαρμόσυνη κατάσταση των αγίων, θεμελιωμένη στην ανάσταση εκ των νεκρών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι περιττό και να πούμε.
Την πραγματικότητα αυτή της μετά θάνατον ζωής, που διακηρύσσει η Εκκλησία μας, ως το κατεξοχήν βάθρο της πίστης της – ο Χριστός γι’ αυτό κυρίως ήρθε: «ίνα ζωήν έχωσιν οι άνθρωποι, και περισσόν έχωσιν» - προβάλλει με τον αισθητότερο τρόπο και η εορτή της αγίας Ευφημίας. Ένα τροπάριο μάλιστα από την ακολουθία του όρθρου μάς γοητεύει εμμελώς: «Ώ, ξένον τεράστιον! νεκρά μεν εν τω μνήματι, θαύματα τελεί δ’ ώσπερ τις ζώσα, κρείττονα λίαν ή κατά άνθρωπον, αιμάτων εκβλύζουσα κρουνούς, είς ένδειξιν μείζονα, ότι ζώσιν οι δίκαιοι». Δηλαδή: Ώ, παράξενο τεράστιο! νεκρή μεν στο μνήμα (η αγία), κάνει θαύματα σαν ζωντανή, πολύ ανώτερα απ’ όσα μπορεί ο άνθρωπος, με το να εκβλύζει κρουνούς αιμάτων, σε ένδειξη μεγάλη ότι ζουν οι δίκαιοι (και μετά θάνατον). Και για να μιλήσουμε, πάνω στο θέμα, και με τον λόγο ενός συγχρόνου αγαπημένου αγίου, του Σιλουανού του ΄Αθω: «οι άγιοι ζουν σ’ άλλον κόσμο κι εκεί βλέπουν με το ΄Αγιο Πνεύμα τη θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο ΄Αγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή και τα έργα μας. Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας…Κι αν στη γη η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει τον αδελφό, πολύ περισσότερο στους ουρανούς οι άγιοι δεν μας λησμονούν και δέονται για μας».
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο βίος της Αγίας Πρωτομάρτυρος και Ισαποστόλου Θέκλης
Η Παράδοση αναφέρει ότι η Αγία Πρωτομάρτυρας και Ισαπόστολος Θέκλα έζησε την εποχή του Αποστόλου Παύλου, καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και ήταν θυγατέρα της ειδωλολάτρισσας Θεόκλειας.
Στην ηλικία των 18 ετών αρραβωνιάστηκε με κάποιον ειδωλολάτρη που ονομαζόταν Θάμυρις, αλλά ο γάμος τους ματαιώθηκε γιατί η Θέκλα έγινε χριστιανή λόγω του Αποστόλου Παύλου.
Η Αγία γνώρισε τον Απόστολο Παύλο στην οικία του -μετέπειτα Αποστόλου- Ονησιφόρου, από όπου ο Παύλος κήρυσσε το Ευαγγέλιο στο Ικόνιο. Οταν η μητέρα της και ο μνηστήρας της Θάμυρις έμαθαν για τις νέες συνήθειες της Θέκλας, προκειμένου να την καθηλώσουν στην ειδωλολατρία κανόνισαν όπως ο Ηγεμόνας της περιοχής φυλακίσει τον Απόστολο Παύλο. Βέβαια, η Αγία Θέκλα δεν πτοήθηκε. Αψηφώντας τους κινδύνους πήγαινε κρυφά το βράδυ στη φυλακή για να ακούει τα μελίρρυτα λόγια του Παύλου και να μαθαίνει τον Χριστιανισμό. Στη συνέχεια οι διώκτες έριξαν τη Θέκλα στη φωτιά, χωρίς ωστόσο να καεί, αφού την έσκεπε ο Θεός, αλλά κατάφεραν να διώξουν τον Απόστολο Παύλο. Όταν όμως ελευθερώθηκε η Θέκλα στράφηκε προς αναζήτηση του Αποστόλου Παύλου, τον οποίο τελικά εντόπισε μέσα σε ένα τάφο, μαζί με τον Ονησιφόρο.
Μαζί με τον Απόστολο Παύλο, λοιπόν, η Θέκλα κατευθύνθηκε για την Αντιόχεια. Εκεί είχαν ακόμη ένα μεγάλο πειρασμό. Ο πρώτος άρχοντας της πόλης Αλέξανδρος όταν είδε την Θέκλα την ερωτεύθηκε πολύ και την ζητούσε απο τον Απόστολο προκειμένου να την κάνει γυναίκα του. Επειδή όμως δεν εισακούστηκαν οι επιθυμίες του ο Αλέξανδρος άρπαξε τη Θέκλα και τη φίλησε δημοσίως. Η Αγία, όμως, δε δειλίασε, αλλά αντίθετα ξέσκισε το πανωφόρι του και του έριξε από την κεφαλή του το στεφάνι που φορούσε. Ντροπιασμένος ο Αλέξανδρος ανάφερε το περιστατικό στον Ηγεμόνα. Τότε η Αγία ρίχτηκε στα άγρια θηρία χωρίς, ωστόσο, να πληγωθεί από αυτά. Τελικά ο Αλέξανδρος και ο Ηγεμόνας προβληματίστηκαν από τα θαυμαστά σημεία της χάριτος του Θεού γι’ αυτό και άφησαν την Θέκλα ελεύθερη να φύγει. Στην απόφασή τους καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η καλόκαρδη Τρύφαινα, συγγενής του Καίσαρα, η οποία την φρόντιζε σαν την κόρη της Φαλκονίλλα που είχε ήδη πεθάνει.
Μετά από παροδο χρόνου η Αγία Θέκλα πήγε στα Μύρα της Λυκίας, από όπου, κατόπιν συνεννόησης με τον Απόστολο Παύλο, επέστρεψε στο Ικόνιο για να κηρύξει εκεί το Ευαγγέλιο. Έπειτα κατέφυγε σ’ ένα βουνό πλησίον της Σελεύκειας, όπου ασκήτεψε, πάλεψε σκληρά κατά των δαιμόνων και εν ονόματι του Ιησού Χριστού θεράπευε πολλούς αρρώστους. Η δράση της, όμως, κίνησε το φοβερότατο πάθος του φθόνου μερικών ιατρών της Σελεύκειας, οι οποί και απέστειλαν κάποιους νέους προκειμένουν να την ενοχλήσουν. Τότε η Αγία και ένδοξη πρωτομάρτυρας Θέκλα ζήτησε το έλεος του Κυρίου και ως εκ θαύματος μια πέτρα σχίστηκε γι’ αυτήν για να εισέλθει μέσα. Εκεί και αναπαύτηκε σε ηλικία 90 χρονών. (Πηγή: Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου).
Η Παράδοση αναφέρει ότι η Αγία Πρωτομάρτυρας και Ισαπόστολος Θέκλα έζησε την εποχή του Αποστόλου Παύλου, καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και ήταν θυγατέρα της ειδωλολάτρισσας Θεόκλειας.
Στην ηλικία των 18 ετών αρραβωνιάστηκε με κάποιον ειδωλολάτρη που ονομαζόταν Θάμυρις, αλλά ο γάμος τους ματαιώθηκε γιατί η Θέκλα έγινε χριστιανή λόγω του Αποστόλου Παύλου.
Η Αγία γνώρισε τον Απόστολο Παύλο στην οικία του -μετέπειτα Αποστόλου- Ονησιφόρου, από όπου ο Παύλος κήρυσσε το Ευαγγέλιο στο Ικόνιο. Οταν η μητέρα της και ο μνηστήρας της Θάμυρις έμαθαν για τις νέες συνήθειες της Θέκλας, προκειμένου να την καθηλώσουν στην ειδωλολατρία κανόνισαν όπως ο Ηγεμόνας της περιοχής φυλακίσει τον Απόστολο Παύλο. Βέβαια, η Αγία Θέκλα δεν πτοήθηκε. Αψηφώντας τους κινδύνους πήγαινε κρυφά το βράδυ στη φυλακή για να ακούει τα μελίρρυτα λόγια του Παύλου και να μαθαίνει τον Χριστιανισμό. Στη συνέχεια οι διώκτες έριξαν τη Θέκλα στη φωτιά, χωρίς ωστόσο να καεί, αφού την έσκεπε ο Θεός, αλλά κατάφεραν να διώξουν τον Απόστολο Παύλο. Όταν όμως ελευθερώθηκε η Θέκλα στράφηκε προς αναζήτηση του Αποστόλου Παύλου, τον οποίο τελικά εντόπισε μέσα σε ένα τάφο, μαζί με τον Ονησιφόρο.
Μαζί με τον Απόστολο Παύλο, λοιπόν, η Θέκλα κατευθύνθηκε για την Αντιόχεια. Εκεί είχαν ακόμη ένα μεγάλο πειρασμό. Ο πρώτος άρχοντας της πόλης Αλέξανδρος όταν είδε την Θέκλα την ερωτεύθηκε πολύ και την ζητούσε απο τον Απόστολο προκειμένου να την κάνει γυναίκα του. Επειδή όμως δεν εισακούστηκαν οι επιθυμίες του ο Αλέξανδρος άρπαξε τη Θέκλα και τη φίλησε δημοσίως. Η Αγία, όμως, δε δειλίασε, αλλά αντίθετα ξέσκισε το πανωφόρι του και του έριξε από την κεφαλή του το στεφάνι που φορούσε. Ντροπιασμένος ο Αλέξανδρος ανάφερε το περιστατικό στον Ηγεμόνα. Τότε η Αγία ρίχτηκε στα άγρια θηρία χωρίς, ωστόσο, να πληγωθεί από αυτά. Τελικά ο Αλέξανδρος και ο Ηγεμόνας προβληματίστηκαν από τα θαυμαστά σημεία της χάριτος του Θεού γι’ αυτό και άφησαν την Θέκλα ελεύθερη να φύγει. Στην απόφασή τους καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η καλόκαρδη Τρύφαινα, συγγενής του Καίσαρα, η οποία την φρόντιζε σαν την κόρη της Φαλκονίλλα που είχε ήδη πεθάνει.
Μετά από παροδο χρόνου η Αγία Θέκλα πήγε στα Μύρα της Λυκίας, από όπου, κατόπιν συνεννόησης με τον Απόστολο Παύλο, επέστρεψε στο Ικόνιο για να κηρύξει εκεί το Ευαγγέλιο. Έπειτα κατέφυγε σ’ ένα βουνό πλησίον της Σελεύκειας, όπου ασκήτεψε, πάλεψε σκληρά κατά των δαιμόνων και εν ονόματι του Ιησού Χριστού θεράπευε πολλούς αρρώστους. Η δράση της, όμως, κίνησε το φοβερότατο πάθος του φθόνου μερικών ιατρών της Σελεύκειας, οι οποί και απέστειλαν κάποιους νέους προκειμένουν να την ενοχλήσουν. Τότε η Αγία και ένδοξη πρωτομάρτυρας Θέκλα ζήτησε το έλεος του Κυρίου και ως εκ θαύματος μια πέτρα σχίστηκε γι’ αυτήν για να εισέλθει μέσα. Εκεί και αναπαύτηκε σε ηλικία 90 χρονών. (Πηγή: Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου).
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η Αγία Θεοδοσία η Οσιομάρτυς Κωνσταντινουπολίτισσα
Ἡ Ἁγία Ὁσιομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Σὲ ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ἀφοῦ ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα, εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι, ὅπου μετὰ ἀπὸ λίγο ἐκάρη μοναχή. Μετὰ τὸν θάνατο καὶ τῆς μητέρας της, ἀφοῦ ἐπούλησε καὶ διεμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά της, ἀπαλλάχτηκε ἔτσι ἀπὸ τὶς γήινες φροντίδες, ἐπιδόθηκε μὲ μεγαλύτερο ζῆλο, στὴν ἀπόκτηση τῆς τελειότητος καὶ τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, ἀσκούμενη στὴ μονὴ ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ Σκοτεινὸ Φρέαρ καὶ ἐπονομαζόταν Ἀσπάρου στέρνη.
Ὅταν ἦλθε στὸ θρόνο ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος (717 – 741 μ.Χ.), ἐξαπολύθηκε ἄγριος διωγμὸς ἐναντίον τῶν εἰκονόφιλων καὶ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ δὲ Πατριάρχης Γερμανός, στερεὸς προμαχώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδιώχθηκε καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν εἰκονομάχο Ἀναστάσιο. Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ διέταξε τὴν καθαίρεση καὶ καταστροφὴ τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εὑρισκόταν ἀπὶ τῆς Χαλκῆς Πύλης.
Τότε ἡ Θεοδοσία, ἐπικεφαλῆς καλογραιῶν καὶ ἄλλων γυναικῶν, ὅρμησαν καὶ κατέρριψαν ἀπὸ τὴν κινητὴ σκάλα τὸ σπαθάριο ποὺ ἀνέβηκε, γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν εἰκόνα, καὶ μὲ πέτρες καὶ ξύλα ἐπετέθησαν κατὰ τοῦ Πατριαρχείου. Μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ Πατριάρχης Ἀναστάσιος ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ Πατριαρχείο. Ἡ στρατιωτικὴ δύναμη ποὺ ἐπενέβη, ἄλλες μὲν ἀπὸ τὶς γυναῖκες ἐφόνευσε, ἄλλες δέ, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν Θεοδοσία, συνέλαβε. Καὶ ἀπὸ τὶς συλληφθεῖσες ἄλλες ἐλευθέρωσαν, ἄλλες ἐνέκλεισαν στὶς φυλακὲς ἢ ἐξαπέστειλαν στὴν ἐξορία. Τὴν δὲ Θεοδοσία, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν, τὴν ὁδήγησαν στὴν τοποθεσία τοῦ Βοὸς καὶ τὴν κατέσφαξαν, ἀφοῦ διαπέρασαν τὸ λαιμό της διὰ κέρατος κριοῦ (730 μ.Χ.). Τὸ τίμιο λείψανό της περισυνελέγη καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ Δεξιοκράτους, πολλὰ δὲ θαύματα ἐπιτελοῦσε στοὺς πιστούς, ποὺ προσέρχονταν μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια.
Ἡ Ἁγία Ὁσιομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐσεβεῖς. Σὲ ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ἀφοῦ ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα, εἰσῆλθε σὲ μοναστήρι, ὅπου μετὰ ἀπὸ λίγο ἐκάρη μοναχή. Μετὰ τὸν θάνατο καὶ τῆς μητέρας της, ἀφοῦ ἐπούλησε καὶ διεμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά της, ἀπαλλάχτηκε ἔτσι ἀπὸ τὶς γήινες φροντίδες, ἐπιδόθηκε μὲ μεγαλύτερο ζῆλο, στὴν ἀπόκτηση τῆς τελειότητος καὶ τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, ἀσκούμενη στὴ μονὴ ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ Σκοτεινὸ Φρέαρ καὶ ἐπονομαζόταν Ἀσπάρου στέρνη.
Ὅταν ἦλθε στὸ θρόνο ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος (717 – 741 μ.Χ.), ἐξαπολύθηκε ἄγριος διωγμὸς ἐναντίον τῶν εἰκονόφιλων καὶ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ δὲ Πατριάρχης Γερμανός, στερεὸς προμαχώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδιώχθηκε καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν εἰκονομάχο Ἀναστάσιο. Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ διέταξε τὴν καθαίρεση καὶ καταστροφὴ τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εὑρισκόταν ἀπὶ τῆς Χαλκῆς Πύλης.
Τότε ἡ Θεοδοσία, ἐπικεφαλῆς καλογραιῶν καὶ ἄλλων γυναικῶν, ὅρμησαν καὶ κατέρριψαν ἀπὸ τὴν κινητὴ σκάλα τὸ σπαθάριο ποὺ ἀνέβηκε, γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν εἰκόνα, καὶ μὲ πέτρες καὶ ξύλα ἐπετέθησαν κατὰ τοῦ Πατριαρχείου. Μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ Πατριάρχης Ἀναστάσιος ἀναγκάσθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ Πατριαρχείο. Ἡ στρατιωτικὴ δύναμη ποὺ ἐπενέβη, ἄλλες μὲν ἀπὸ τὶς γυναῖκες ἐφόνευσε, ἄλλες δέ, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν Θεοδοσία, συνέλαβε. Καὶ ἀπὸ τὶς συλληφθεῖσες ἄλλες ἐλευθέρωσαν, ἄλλες ἐνέκλεισαν στὶς φυλακὲς ἢ ἐξαπέστειλαν στὴν ἐξορία. Τὴν δὲ Θεοδοσία, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν, τὴν ὁδήγησαν στὴν τοποθεσία τοῦ Βοὸς καὶ τὴν κατέσφαξαν, ἀφοῦ διαπέρασαν τὸ λαιμό της διὰ κέρατος κριοῦ (730 μ.Χ.). Τὸ τίμιο λείψανό της περισυνελέγη καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ Δεξιοκράτους, πολλὰ δὲ θαύματα ἐπιτελοῦσε στοὺς πιστούς, ποὺ προσέρχονταν μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΩ-H θαυματουργός βασίλισσα με το άφθαρτο λείψανο
Η Αγία Θεοφανώ ήταν μια ευσεβέστατη και ενάρετη βασίλισσα, που εξυμνήθηκε πολύ από τους χρονογράφους της εποχής εκείνης, για την ευαγγελική της ζωή, τις ελεημοσύνες της και την άκρα ευσέβειά της.
Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου του Μαρτινακίου, του Ιλλουστρίου και της Άννας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανατράφηκε με επιμέλεια.
Σε κατάλληλη ηλικία, ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδόνας την έδωσε για σύζυγο στον γιό του Λέοντα τον Σοφό (886 - 912 μ.Χ.), με τον οποίο για 12 χρόνια ζούσε με αφοσίωση συζυγική και αναγνωρίστηκε αμέσως από τους συγχρόνους της σαν αγία και θαυματουργή για τα πολλά έργα αγάπης που έκανε.
Παρ' όλο τα μεγαλεία και τον πλούτο που την πλαισίωνε, διατήρησε τη ταπεινοφροσύνη και την μετριοφροσύνη που την χαρακτήριζε πριν. Προτιμούσε να είναι απλά ντυμένη και να βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους που την χρειαζόντουσαν. Γι' αυτό ντυνόταν απλά για να μην αναγνωρίζεται και με την συνοδεία δύο έμπιστων υπηρετριών της, γύρναγε στα σπίτια των φτωχών και κατατρεγμένων και πρόσφερε την βοήθειά της. Ήταν τόση η πίστη της, που αξιώθηκε να θαυματουργήσει. Όταν εγκατέλειπε η ιατρική επιστήμη κάποιον ασθενή διότι δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει, του επανέφερε την υγεία του η Αγία με την δύναμη της ψυχής της. Παρ' όλο τις πίκρες που δέχθηκε στη ζωή της η Αγία Θεοφανώ υμνούσε τον Κύριο με μία άσβεστη φλόγα.
Τα λείψανα των Αγ.Ευφημια,Αγ,Σολομονή και Αγ.Θεοφανώς στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
Όταν πέθανε, ο σύζυγός της, έκτισε ωραιότατο ναό, κοντά στον ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου εναποτέθηκε το τίμιο λείψανό της. Αυτό μετακόμισε ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Σχολάριος, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και από 'κεί αργότερα μεταφέρθηκε στο Πατριαρχείο, όπου μέχρι σήμερα σώζεται.
Η Αγία Θεοφανώ ήταν μια ευσεβέστατη και ενάρετη βασίλισσα, που εξυμνήθηκε πολύ από τους χρονογράφους της εποχής εκείνης, για την ευαγγελική της ζωή, τις ελεημοσύνες της και την άκρα ευσέβειά της.
Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου του Μαρτινακίου, του Ιλλουστρίου και της Άννας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανατράφηκε με επιμέλεια.
Σε κατάλληλη ηλικία, ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδόνας την έδωσε για σύζυγο στον γιό του Λέοντα τον Σοφό (886 - 912 μ.Χ.), με τον οποίο για 12 χρόνια ζούσε με αφοσίωση συζυγική και αναγνωρίστηκε αμέσως από τους συγχρόνους της σαν αγία και θαυματουργή για τα πολλά έργα αγάπης που έκανε.
Παρ' όλο τα μεγαλεία και τον πλούτο που την πλαισίωνε, διατήρησε τη ταπεινοφροσύνη και την μετριοφροσύνη που την χαρακτήριζε πριν. Προτιμούσε να είναι απλά ντυμένη και να βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους που την χρειαζόντουσαν. Γι' αυτό ντυνόταν απλά για να μην αναγνωρίζεται και με την συνοδεία δύο έμπιστων υπηρετριών της, γύρναγε στα σπίτια των φτωχών και κατατρεγμένων και πρόσφερε την βοήθειά της. Ήταν τόση η πίστη της, που αξιώθηκε να θαυματουργήσει. Όταν εγκατέλειπε η ιατρική επιστήμη κάποιον ασθενή διότι δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει, του επανέφερε την υγεία του η Αγία με την δύναμη της ψυχής της. Παρ' όλο τις πίκρες που δέχθηκε στη ζωή της η Αγία Θεοφανώ υμνούσε τον Κύριο με μία άσβεστη φλόγα.
Τα λείψανα των Αγ.Ευφημια,Αγ,Σολομονή και Αγ.Θεοφανώς στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
Όταν πέθανε, ο σύζυγός της, έκτισε ωραιότατο ναό, κοντά στον ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου εναποτέθηκε το τίμιο λείψανό της. Αυτό μετακόμισε ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Σχολάριος, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και από 'κεί αργότερα μεταφέρθηκε στο Πατριαρχείο, όπου μέχρι σήμερα σώζεται.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η αγία Θωμαΐς ήταν άγνωστη σαν αγία στην Λέσβο, την πατρίδα της. Μόλις το 1961 έγινε γνωστή με σειρά άρθρων, που δημοσίευσε γι’ αυτήν, έπειτα από επιστημονική έρευνα, ο καθηγητής κ. Ιωάννης Μ. Φουντούλης.
Από τις πληροφορίες που μας δίνει η σειρά των άρθρων αυτών, μαθαίνομε ότι η αγία Θωμαΐς γεννήθηκε στη Λέσβο, άγνωστο όμως σε ποιο ακριβώς σημείο του νησιού. Οι γονείς της, Μιχαήλ και Καλή, ήταν ευσεβέστατοι, έντιμοι, ευκατάστατοι και αποτελούσαν ζεύγος, που οι σύγχρονοι το χαρακτήριζαν «ζεύγος χρυσούν, ζεύγος τρισευδαίμον και μακάριον». Ο πατέρας της χαρακτηρίζεται «τον τρόπον χρηστός, το φρόνημα σταθερός...» και η μητέρα της «το ήθος καλλίστη, καλλίων δε την ψυχήν».
Τη στέρηση παιδιού την αντιμετώπιζαν «πενθούντες και σκυθρωπάζοντες», αλλά και με την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν παιδί και για τούτο δεν έπαυαν να προσεύχονται. Τέλος, η Παναγία με θείο όνειρο προειδοποίησε την Καλή ότι όχι μόνο θα αποκτούσε παιδί, αλλά ότι τούτο θα ξεχώριζε σε πλούτο χαρισμάτων και αγιότητα.
Πραγματικά, απόκτησαν κόρη, που την ονόμασαν Θωμαΐδα, που καθώς μεγάλωνε ξεχώριζε για τα χαρίσματα που είχε και την ομορφιά της. Όπως αναφέρεται στα βιβλία: «Ξυμπάσας τας λεσβίδας κάλλει και μεγέθει διαφερόντως υπερελάσασα» ξεπέρασε δηλαδή, όλες τις κοπέλες της Λέσβου στην ομορφιά και στο ανάστημα. Παρουσίαζε «αρμονία αρίστη σωματική και πνευματική».
Αν και δεν είχε καμιά διάθεση για γάμο αλλ’ απ’ εναντίας θαύμαζε τη μοναστική ζωή, πειθαρχώντας στη θέληση και επιθυμία των γονιών της, παντρεύτηκε σε ηλικία 24 ετών κάποιον Στέφανο, που έγινε γι’ αυτήν «ακάνθινος στέφανος» για όλη τη ζωή της.
Ενώ αυτή ήταν τόσο καλή, τόσο ενάρετη, ώστε την ήξεραν όλοι σαν υπόδειγμα συζύγου, υπέφερε φοβερά από τη βάναυση συμπεριφορά του βαρβάρου συζύγου της, που καθημερινά εύρισκε ευκαιρία να την πληγώνει στο σώμα και στη ψυχή με ξυλοδαρμούς, ραπίσματα, κλωτσιές ακόμα και στο στόμα της, να την καίει, να της ανοίγει πληγές σ’ όλο της το σώμα.
Από τη Μυτιλήνη έφυγαν και κατοίκησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου φαίνεται, για να ακολουθήσουν την κόρη τους, μετακόμισαν και οι γονείς της, εγκαταλείποντας εδώ τη μεγάλη περιουσία τους και αντιμετωπίζοντας εκεί πολλές στερήσεις.
Μετά το θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της πήγε στο μοναστήρι, το γνωστό με το όνομα «Τα μικρά Ρωμαίου», έγινε μοναχή και αργότερα έγινε και ηγουμένη.
Το δράμα της Θωμαΐδος κορυφώθηκε. Η συμπεριφορά του συζύγου της γινότανε από μέρα σε μέρα χειρότερη. Και η Θωμαΐς αντιμετώπιζε όλη αυτή τη μαρτυρική κατάσταση με την προσευχή, την υπομονή και την αγαθοεργία. Μέρα και νύχτα ύφαινε, έραβε και μοίραζε φορέματα και τρόφιμα, «ορφανοίς τα σίτα (τρόφιμα) προσνέμουσα, τοις απόροις προς το ζην αναγκαίους πόρους παρέχουσα».
Η αρετή της Θωμαΐδος έδινε το καλό παράδειγμα και σε άλλες γυναίκες, που αντιμετώπιζαν δύστροπους και βάναυσους συζύγους.
Πολύ σύντομα η πίστη και η αγιότητα της Θωμαΐδος ευλογήθηκε από το Θεό, που της έδωκε τη χάρη να κάνει και θαύματα, όταν ζητούσε με τις θερμές προσευχές της τη βοήθειά Του για ανθρώπους πού υπέφεραν.
Αναφέρονται δεκατέσσερα θαύματα που έγιναν με την προσευχή της αγίας Θωμαΐδος στην Κωνσταντινούπολη. Θεραπεύει έναν δαιμονιζόμενο, έναν παράλυτο, έναν άρρωστο με καρκίνο και άλλους.
Έπειτα από δέκα τριών ετών μαρτυρική συζυγική ζωή, πέθανε η Θωμαΐς σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών.
Την έθαψαν στο μοναστήρι που είχε ταφή και η μητέρα της. Ο τάφος της και το σεπτό λείψανό της πριν ακόμα περάσουν σαράντα ημέρες από το θάνατό της έγιναν πηγή θαυμάτων. Κάποιος διαμονιζόμενος Κωνσταντίνος, που πλησίασε τον τάφο της, θεραπεύεται. Κάποιος παράλυτος Ευτυχιανός ονομαζόμενος, που προσευχήθηκε και άγγισε τον τάφο της στάθηκε στα πόδια του. Κάποια μοναχή με φοβερούς πόνους στο κεφάλι θεραπεύεται και άλλος με επιληψία επίσης βρίσκει την υγεία του. Κάποιος ψαράς βρίσκει τα χαμένα δίχτυα του στη θάλασσα γεμάτα ψάρια. Κάποια γυναίκα με φοβερούς πόνους στα σπλάγχνα της θεραπεύεται και από ευγνωμοσύνη χτίζει πάνω στον τάφο της αγίας μεγαλοπρεπή αψίδα. Σαν τελευταίο θαύμα αναφέρεται η θεραπεία του συζύγου της, που μετά το θάνατό της «προσέκρουσε δαίμονι χαλεπώ», έγινε, δηλαδή, δαιμονιζόμενος. Τον έδεσαν με αλυσίδες και τον οδήγησαν στον τάφο της αγίας και θεραπεύτηκε.
Το σεπτό λείψανο της αγίας Θωμαΐδος βρισκότανε στην Κωνσταντινούπολη ακέραιο μέχρι που και οι πληγές από τους ξυλοδαρμούς φαίνονταν καθαρά στο δέρμα, μέχρι το 1204, που έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Κατόπιν δεν γνωρίζουμε τι απέγινε.
Πότε έζησε η αγία Θωμαΐς; Από τις πληροφορίες που δίνουν τα βιβλία, φαίνεται ότι η αγία γεννήθηκε στη Λέσβο μεταξύ των ετών 910-913, ότι ήλθε σε γάμο μεταξύ των ετών 934-937. Έτσι φαίνεται ότι έζησε τις πρώτες δεκαετίες του δεκάτου αιώνος.
Από τις πληροφορίες που μας δίνει η σειρά των άρθρων αυτών, μαθαίνομε ότι η αγία Θωμαΐς γεννήθηκε στη Λέσβο, άγνωστο όμως σε ποιο ακριβώς σημείο του νησιού. Οι γονείς της, Μιχαήλ και Καλή, ήταν ευσεβέστατοι, έντιμοι, ευκατάστατοι και αποτελούσαν ζεύγος, που οι σύγχρονοι το χαρακτήριζαν «ζεύγος χρυσούν, ζεύγος τρισευδαίμον και μακάριον». Ο πατέρας της χαρακτηρίζεται «τον τρόπον χρηστός, το φρόνημα σταθερός...» και η μητέρα της «το ήθος καλλίστη, καλλίων δε την ψυχήν».
Τη στέρηση παιδιού την αντιμετώπιζαν «πενθούντες και σκυθρωπάζοντες», αλλά και με την ελπίδα ότι θα αποκτούσαν παιδί και για τούτο δεν έπαυαν να προσεύχονται. Τέλος, η Παναγία με θείο όνειρο προειδοποίησε την Καλή ότι όχι μόνο θα αποκτούσε παιδί, αλλά ότι τούτο θα ξεχώριζε σε πλούτο χαρισμάτων και αγιότητα.
Πραγματικά, απόκτησαν κόρη, που την ονόμασαν Θωμαΐδα, που καθώς μεγάλωνε ξεχώριζε για τα χαρίσματα που είχε και την ομορφιά της. Όπως αναφέρεται στα βιβλία: «Ξυμπάσας τας λεσβίδας κάλλει και μεγέθει διαφερόντως υπερελάσασα» ξεπέρασε δηλαδή, όλες τις κοπέλες της Λέσβου στην ομορφιά και στο ανάστημα. Παρουσίαζε «αρμονία αρίστη σωματική και πνευματική».
Αν και δεν είχε καμιά διάθεση για γάμο αλλ’ απ’ εναντίας θαύμαζε τη μοναστική ζωή, πειθαρχώντας στη θέληση και επιθυμία των γονιών της, παντρεύτηκε σε ηλικία 24 ετών κάποιον Στέφανο, που έγινε γι’ αυτήν «ακάνθινος στέφανος» για όλη τη ζωή της.
Ενώ αυτή ήταν τόσο καλή, τόσο ενάρετη, ώστε την ήξεραν όλοι σαν υπόδειγμα συζύγου, υπέφερε φοβερά από τη βάναυση συμπεριφορά του βαρβάρου συζύγου της, που καθημερινά εύρισκε ευκαιρία να την πληγώνει στο σώμα και στη ψυχή με ξυλοδαρμούς, ραπίσματα, κλωτσιές ακόμα και στο στόμα της, να την καίει, να της ανοίγει πληγές σ’ όλο της το σώμα.
Από τη Μυτιλήνη έφυγαν και κατοίκησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου φαίνεται, για να ακολουθήσουν την κόρη τους, μετακόμισαν και οι γονείς της, εγκαταλείποντας εδώ τη μεγάλη περιουσία τους και αντιμετωπίζοντας εκεί πολλές στερήσεις.
Μετά το θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της πήγε στο μοναστήρι, το γνωστό με το όνομα «Τα μικρά Ρωμαίου», έγινε μοναχή και αργότερα έγινε και ηγουμένη.
Το δράμα της Θωμαΐδος κορυφώθηκε. Η συμπεριφορά του συζύγου της γινότανε από μέρα σε μέρα χειρότερη. Και η Θωμαΐς αντιμετώπιζε όλη αυτή τη μαρτυρική κατάσταση με την προσευχή, την υπομονή και την αγαθοεργία. Μέρα και νύχτα ύφαινε, έραβε και μοίραζε φορέματα και τρόφιμα, «ορφανοίς τα σίτα (τρόφιμα) προσνέμουσα, τοις απόροις προς το ζην αναγκαίους πόρους παρέχουσα».
Η αρετή της Θωμαΐδος έδινε το καλό παράδειγμα και σε άλλες γυναίκες, που αντιμετώπιζαν δύστροπους και βάναυσους συζύγους.
Πολύ σύντομα η πίστη και η αγιότητα της Θωμαΐδος ευλογήθηκε από το Θεό, που της έδωκε τη χάρη να κάνει και θαύματα, όταν ζητούσε με τις θερμές προσευχές της τη βοήθειά Του για ανθρώπους πού υπέφεραν.
Αναφέρονται δεκατέσσερα θαύματα που έγιναν με την προσευχή της αγίας Θωμαΐδος στην Κωνσταντινούπολη. Θεραπεύει έναν δαιμονιζόμενο, έναν παράλυτο, έναν άρρωστο με καρκίνο και άλλους.
Έπειτα από δέκα τριών ετών μαρτυρική συζυγική ζωή, πέθανε η Θωμαΐς σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών.
Την έθαψαν στο μοναστήρι που είχε ταφή και η μητέρα της. Ο τάφος της και το σεπτό λείψανό της πριν ακόμα περάσουν σαράντα ημέρες από το θάνατό της έγιναν πηγή θαυμάτων. Κάποιος διαμονιζόμενος Κωνσταντίνος, που πλησίασε τον τάφο της, θεραπεύεται. Κάποιος παράλυτος Ευτυχιανός ονομαζόμενος, που προσευχήθηκε και άγγισε τον τάφο της στάθηκε στα πόδια του. Κάποια μοναχή με φοβερούς πόνους στο κεφάλι θεραπεύεται και άλλος με επιληψία επίσης βρίσκει την υγεία του. Κάποιος ψαράς βρίσκει τα χαμένα δίχτυα του στη θάλασσα γεμάτα ψάρια. Κάποια γυναίκα με φοβερούς πόνους στα σπλάγχνα της θεραπεύεται και από ευγνωμοσύνη χτίζει πάνω στον τάφο της αγίας μεγαλοπρεπή αψίδα. Σαν τελευταίο θαύμα αναφέρεται η θεραπεία του συζύγου της, που μετά το θάνατό της «προσέκρουσε δαίμονι χαλεπώ», έγινε, δηλαδή, δαιμονιζόμενος. Τον έδεσαν με αλυσίδες και τον οδήγησαν στον τάφο της αγίας και θεραπεύτηκε.
Το σεπτό λείψανο της αγίας Θωμαΐδος βρισκότανε στην Κωνσταντινούπολη ακέραιο μέχρι που και οι πληγές από τους ξυλοδαρμούς φαίνονταν καθαρά στο δέρμα, μέχρι το 1204, που έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Κατόπιν δεν γνωρίζουμε τι απέγινε.
Πότε έζησε η αγία Θωμαΐς; Από τις πληροφορίες που δίνουν τα βιβλία, φαίνεται ότι η αγία γεννήθηκε στη Λέσβο μεταξύ των ετών 910-913, ότι ήλθε σε γάμο μεταξύ των ετών 934-937. Έτσι φαίνεται ότι έζησε τις πρώτες δεκαετίες του δεκάτου αιώνος.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η Αγία Ισιδώρα
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΣΙΔΩΡΑΣ
Στην Ταβέννη (νησί του ποταμού Νείλου όπου ο Άγιος Παχώμιος ίδρυσε μοναστήρι στις αρχές του 4ου αιώνα, υπήρχε ένα γυναικείο μοναστήρι με τετρακόσιες περίπου μοναχές, απέναντι από το ανδρικό.Σ' αυτό ζούσε μια παρθένα, που ονομαζόταν Ισιδώρα. Αυτή για το Χριστό υποκρινόταν τη χαζή, ταπείνωνε τον εαυτό της και αυτοεξευτελιζόταν. Τόσο πολύ την αποστράφηκαν όλες οι αδελφές ώστε δεν ήθελαν ούτε να τρώγουν μαζί της∙ αυτό όμως εκείνη το δέχτηκε με χαρά.
Ήταν λοιπόν η αρετή της πάρα πολύ ωφέλιμη για ολόκληρο το μοναστήρι, γιατί ετελούσε όλες τις υπηρεσίες, σ' όλες υπάκουε σαν να ήταν δούλη σε κάθε ανάγκη τους και με καλοσύνη υπηρετούσε όλες. Και ήταν για την Αδελφότητα το σφουγγάρι που όλα τα καθαρίζει (όπως δηλαδή το σφουγγάρι καθαρίζει κάθε ακαθαρσία, έτσι και αυτή έκαμνε κάθε ταπεινή εργασία), όπως είπε και ο κύριος «όποιος θέλει να είναι μεγάλος να γίνει σ' όλους δούλος» (Ματθ. Κ' 26-27) και «αν κανείς νομίζει ότι είναι σοφός, ας γίνεται μωρός» (Α' Κορ. Β' 18).
Όλων των άλλων καλογραιών τα μαλλιά της κεφαλής ήταν κουρεμένα και φορούσαν κουκούλια∙ ενώ αυτή αφού έδεσε ένα κουρέλι γύρω από την κεφάλι της εκτελούσε έτσι όλες τις υπηρεσίες.
Ποτέ καμιά από τις τετρακόσιες μοναχές δεν την είδε να τρώγει ή να παίρνει ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά αφού μάζευε από τα τραπέζια τα ψίχουλα και εξέπλυνε τις χύτρες από τα υπολείμματα των φαγητών, αρκόταν σ' αυτά. Ουδέποτε φόρεσε υποδήματα, ποτέ δεν μάλωσε κανένα, ποτέ δεν γόγγυσε, ποτέ δεν πρόφερε το στόμα της λέξη υβριστική ή περήφανη, αν και υβριζόταν και κτυπόταν και πολλές φορές δεχόταν κατάρες και πολλές την αποστρέφονταν.
Γι' αυτή λοιπόν την οσιότατη Ισιδώρα παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου στον άγιο Πιτηρούν, που ήταν δοκιμότατος και ενάρετος αναχωρητής και του λέγει:
«Γιατί έχεις μεγάλην ιδέα για τα κατορθώματά σου, ότι είσαι ευλαβής και ότι κάθεσαι σε τέτοιο τόπος; Θέλεις να δεις γυναίκα περισσότερο ευλαβή από σένα; Πήγαινε στο γυναικείο μοναστήρι των Ταβεννησιωτών (οι μοναχοί από το όνομα του νησιού ονομαζόταν έτσι) και εκεί θα βρεις μια μοναχή που έχει στέμμα πάνω στην κεφαλή της∙ εκείνη είναι πολύ καλύτερη από σένα. Διότι αν και υπηρετεί τόσον πλήθος και εξυπηρετεί όλες με διαφορετικό τρόπο κάθε μια, ποτέ δεν άφησε το νου της ν' απομακρυνθεί από το Θεό, αν και όλες την αποστρέφονται∙ ενώ εσύ κάθεσαι εδώ και με τη σκέψη σου φαντάζεται τις πολιτείες, εσύ που δεν είδες ποτέ κόσμο».
Αμέσως ο Μέγας Πιτηρούν ξεκίνησε και ήλθε στην Ταβέννη και παρακαλούσε με τους διδασκάλους να τον περάσουν στο γυναικείο μοναστήρι. Επειδή λοιπόν οι Πατέρες του είχαν εκτίμηση κι εμπιστοσύνη διότι είχε γεράσει στην άσκηση, τον πέρασαν στην αντικρινή όχθη του ποταμού και τον οδήγησαν στο μοναστήρι. Και αφού έκαναν τις συνηθισμένες ευχές, ο μέγας Πιτηρούν ζήτησε να δει όλες τις μονάδες μία προς μία.
Αφού λοιπόν ήλθαν όλες, εκείνη δεν φαινόταν πουθενά. Λέγει προς αυτές ο Μέγας:
«Να τις φέρεται μπροστά μου όλες». «Όλες βρισκόμαστε εδώ» απαντούσαν εκείνες.
«Και όμως λείπει μία» επέμενε ο Άγιος «αυτή που μου υπέδειξε ο άγγελος».
Τότε του λέγουν: «Έχουμε στο μαγειρείο μια αλλά είναι χαζή». Τους είπε ο Μέγας :
«Φέρετε την εδώ κι εκείνη και αφήστε με να τη δω».
Εκείνη όμως δεν υπάκουσε αντιλαμβανόμενη προφανώς την αιτία (ίσως μάλιστα να της το αποκάλυψε ο Θεός). Τη σέρνουν λοιπόν με τη βία και σαν την έφερναν της έλεγαν: «Ο Άγιος Πιτηρούν θέλει να σε δει», (διότι ήτο ονομαστός).
Μόλις την έφεραν την κοίταξε με προσοχή στο μέτωπο ο Μεγας, ακόμα και το κουρέλι που είχε γύρω από την κεφαλή της και πάνω στο μέτωπό της το κοίταξε κι αφού έπεσε στα πόδια της λέγει. «Οσία Μητέρα, ευλόγησε με».
Τότε πέφτοντας κι εκείνη στα πόδια του, του λέγει : «Εσύ να με ευλογήσεις, κύριε μου Πάτερ»
Όταν είδαν αυτό το πράγμα, όλες παραξενεύτηκαν και του λέγουν: «Αββά, μην ταπεινώνεις τον εαυτό σου, διότι αυτή είναι κουτή». Τότε και ο Άγιος λέγει προς αυτές: «Εσείς είστε ανόητες∙ αυτή και από εσάς και από εμένα είναι καλύτερη. Είναι Αμμάς, δηλαδή πνευματική μητέρα∙ και εύχομαι ο Θεός να με αξιώσει να βρεθώ μαζί της στην ημέρα της Κρίσης».
Μόλις οι μοναχές άκουσαν αυτά, έπεσαν αμέσως όλες στα πόδια του και του εξομολογούνταν ότι με διάφορους τρόπους η κάθε μια προξενούσαν λύπη σε κείνη την Αγία. Και άλλη έλεγε ότι την κορόιδευε, άλλη ότι την περιγελούσε για το ταπεινό παρουσιαστικό της άλλη ότι έχυσε πάνω της το απόπλυμμα από τα πιάτα, άλλη ότι της προξένησε πληγές∙ και άλλη ότι τη κτύπησε. Και γενικά όλες ανάφεραν ότι της είχαν κάνει διάφορες προσβολές. Αφού άκουσε ο Άγιος Πιτηρούν την εξομολόγηση όλων αυτών και προσευχήθηκε, μαζί με την Ισιδώρα, γι' αυτές και παρακάλεσε πολύ την τίμια δούλη του Χριστού να εύχεται γι' αυτόν, αναχώρησε.
Εκείνη, η από τον Θεό τιμημένη και Οσία, μετά από λίγες μέρες έφυγε κρυφά από το Μοναστήρι, επειδή όλες την τιμούσαν και την περιποιούνταν και δε μπορούσε να δέχεται τις τιμές αυτές και τις απολογίες της Αδελφότητας για την προηγούμενη συμπεριφορά και ποτέ δεν έμαθε κανείς που έφυγε, ή που κρύφτηκε ή που πέθανε.
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΣΙΔΩΡΑΣ
Στην Ταβέννη (νησί του ποταμού Νείλου όπου ο Άγιος Παχώμιος ίδρυσε μοναστήρι στις αρχές του 4ου αιώνα, υπήρχε ένα γυναικείο μοναστήρι με τετρακόσιες περίπου μοναχές, απέναντι από το ανδρικό.Σ' αυτό ζούσε μια παρθένα, που ονομαζόταν Ισιδώρα. Αυτή για το Χριστό υποκρινόταν τη χαζή, ταπείνωνε τον εαυτό της και αυτοεξευτελιζόταν. Τόσο πολύ την αποστράφηκαν όλες οι αδελφές ώστε δεν ήθελαν ούτε να τρώγουν μαζί της∙ αυτό όμως εκείνη το δέχτηκε με χαρά.
Ήταν λοιπόν η αρετή της πάρα πολύ ωφέλιμη για ολόκληρο το μοναστήρι, γιατί ετελούσε όλες τις υπηρεσίες, σ' όλες υπάκουε σαν να ήταν δούλη σε κάθε ανάγκη τους και με καλοσύνη υπηρετούσε όλες. Και ήταν για την Αδελφότητα το σφουγγάρι που όλα τα καθαρίζει (όπως δηλαδή το σφουγγάρι καθαρίζει κάθε ακαθαρσία, έτσι και αυτή έκαμνε κάθε ταπεινή εργασία), όπως είπε και ο κύριος «όποιος θέλει να είναι μεγάλος να γίνει σ' όλους δούλος» (Ματθ. Κ' 26-27) και «αν κανείς νομίζει ότι είναι σοφός, ας γίνεται μωρός» (Α' Κορ. Β' 18).
Όλων των άλλων καλογραιών τα μαλλιά της κεφαλής ήταν κουρεμένα και φορούσαν κουκούλια∙ ενώ αυτή αφού έδεσε ένα κουρέλι γύρω από την κεφάλι της εκτελούσε έτσι όλες τις υπηρεσίες.
Ποτέ καμιά από τις τετρακόσιες μοναχές δεν την είδε να τρώγει ή να παίρνει ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά αφού μάζευε από τα τραπέζια τα ψίχουλα και εξέπλυνε τις χύτρες από τα υπολείμματα των φαγητών, αρκόταν σ' αυτά. Ουδέποτε φόρεσε υποδήματα, ποτέ δεν μάλωσε κανένα, ποτέ δεν γόγγυσε, ποτέ δεν πρόφερε το στόμα της λέξη υβριστική ή περήφανη, αν και υβριζόταν και κτυπόταν και πολλές φορές δεχόταν κατάρες και πολλές την αποστρέφονταν.
Γι' αυτή λοιπόν την οσιότατη Ισιδώρα παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου στον άγιο Πιτηρούν, που ήταν δοκιμότατος και ενάρετος αναχωρητής και του λέγει:
«Γιατί έχεις μεγάλην ιδέα για τα κατορθώματά σου, ότι είσαι ευλαβής και ότι κάθεσαι σε τέτοιο τόπος; Θέλεις να δεις γυναίκα περισσότερο ευλαβή από σένα; Πήγαινε στο γυναικείο μοναστήρι των Ταβεννησιωτών (οι μοναχοί από το όνομα του νησιού ονομαζόταν έτσι) και εκεί θα βρεις μια μοναχή που έχει στέμμα πάνω στην κεφαλή της∙ εκείνη είναι πολύ καλύτερη από σένα. Διότι αν και υπηρετεί τόσον πλήθος και εξυπηρετεί όλες με διαφορετικό τρόπο κάθε μια, ποτέ δεν άφησε το νου της ν' απομακρυνθεί από το Θεό, αν και όλες την αποστρέφονται∙ ενώ εσύ κάθεσαι εδώ και με τη σκέψη σου φαντάζεται τις πολιτείες, εσύ που δεν είδες ποτέ κόσμο».
Αμέσως ο Μέγας Πιτηρούν ξεκίνησε και ήλθε στην Ταβέννη και παρακαλούσε με τους διδασκάλους να τον περάσουν στο γυναικείο μοναστήρι. Επειδή λοιπόν οι Πατέρες του είχαν εκτίμηση κι εμπιστοσύνη διότι είχε γεράσει στην άσκηση, τον πέρασαν στην αντικρινή όχθη του ποταμού και τον οδήγησαν στο μοναστήρι. Και αφού έκαναν τις συνηθισμένες ευχές, ο μέγας Πιτηρούν ζήτησε να δει όλες τις μονάδες μία προς μία.
Αφού λοιπόν ήλθαν όλες, εκείνη δεν φαινόταν πουθενά. Λέγει προς αυτές ο Μέγας:
«Να τις φέρεται μπροστά μου όλες». «Όλες βρισκόμαστε εδώ» απαντούσαν εκείνες.
«Και όμως λείπει μία» επέμενε ο Άγιος «αυτή που μου υπέδειξε ο άγγελος».
Τότε του λέγουν: «Έχουμε στο μαγειρείο μια αλλά είναι χαζή». Τους είπε ο Μέγας :
«Φέρετε την εδώ κι εκείνη και αφήστε με να τη δω».
Εκείνη όμως δεν υπάκουσε αντιλαμβανόμενη προφανώς την αιτία (ίσως μάλιστα να της το αποκάλυψε ο Θεός). Τη σέρνουν λοιπόν με τη βία και σαν την έφερναν της έλεγαν: «Ο Άγιος Πιτηρούν θέλει να σε δει», (διότι ήτο ονομαστός).
Μόλις την έφεραν την κοίταξε με προσοχή στο μέτωπο ο Μεγας, ακόμα και το κουρέλι που είχε γύρω από την κεφαλή της και πάνω στο μέτωπό της το κοίταξε κι αφού έπεσε στα πόδια της λέγει. «Οσία Μητέρα, ευλόγησε με».
Τότε πέφτοντας κι εκείνη στα πόδια του, του λέγει : «Εσύ να με ευλογήσεις, κύριε μου Πάτερ»
Όταν είδαν αυτό το πράγμα, όλες παραξενεύτηκαν και του λέγουν: «Αββά, μην ταπεινώνεις τον εαυτό σου, διότι αυτή είναι κουτή». Τότε και ο Άγιος λέγει προς αυτές: «Εσείς είστε ανόητες∙ αυτή και από εσάς και από εμένα είναι καλύτερη. Είναι Αμμάς, δηλαδή πνευματική μητέρα∙ και εύχομαι ο Θεός να με αξιώσει να βρεθώ μαζί της στην ημέρα της Κρίσης».
Μόλις οι μοναχές άκουσαν αυτά, έπεσαν αμέσως όλες στα πόδια του και του εξομολογούνταν ότι με διάφορους τρόπους η κάθε μια προξενούσαν λύπη σε κείνη την Αγία. Και άλλη έλεγε ότι την κορόιδευε, άλλη ότι την περιγελούσε για το ταπεινό παρουσιαστικό της άλλη ότι έχυσε πάνω της το απόπλυμμα από τα πιάτα, άλλη ότι της προξένησε πληγές∙ και άλλη ότι τη κτύπησε. Και γενικά όλες ανάφεραν ότι της είχαν κάνει διάφορες προσβολές. Αφού άκουσε ο Άγιος Πιτηρούν την εξομολόγηση όλων αυτών και προσευχήθηκε, μαζί με την Ισιδώρα, γι' αυτές και παρακάλεσε πολύ την τίμια δούλη του Χριστού να εύχεται γι' αυτόν, αναχώρησε.
Εκείνη, η από τον Θεό τιμημένη και Οσία, μετά από λίγες μέρες έφυγε κρυφά από το Μοναστήρι, επειδή όλες την τιμούσαν και την περιποιούνταν και δε μπορούσε να δέχεται τις τιμές αυτές και τις απολογίες της Αδελφότητας για την προηγούμενη συμπεριφορά και ποτέ δεν έμαθε κανείς που έφυγε, ή που κρύφτηκε ή που πέθανε.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Η Αγία Κυράννα
Η Αγία Κυράννα γεννήθηκε στην Αβυσσώκα της Θεσσαλονίκης, σημερινή Όσσα της επαρχίας Λαγκαδά.
Η ομορφιά της ψυχής της συμβάδιζε με την εξωτε¬ρική της ωραιότητα, αφού ήταν προικισμένη με τις αρε¬τές της σεμνότητας και της σωφροσύνης. Έτσι περνού¬σε τη ζωή της κοντά στους γονείς της. Ο μισόκαλος ό¬μως διάβολος τη φθόνησε για την αγνότητα της και α¬φού δεν μπόρεσε με πονηρούς λογισμούς και αμαρτωλές σκέψεις να την παρασύρει στο κακό και να την μεταβά¬λει σε όργανό του, βρήκε άλλο τρόπο να ταράξει την ευ¬τυχία των δικών της και τη γαλήνη της νεανικής και πε¬ντακάθαρης ψυχής της.
Ένας τούρκος λοιπόν γενίτσαρος, που ήταν σούμπασης, δηλαδή διοικητής του αστυνομικού τμήματος και εισπράκτορας των φόρων από τα εισοδήματα, ερωτεύθη¬κε την Κυράννα και προσπαθούσε να την κατακτήσει με διάφορες κολακείες. Η Κυράννα με κανένα τρόπο δε δε¬χόταν τις κολακείες του τούρκου και τις μεγάλες του υ¬ποσχέσεις για λίρες και φορέματα. Ούτε όμως και τις φοβέρες του, ότι θα την βασάνιζε σκληρά και στο τέλος θα την θανάτωνε αν δε δεχόταν το σκοπό του.
Η επιμονή του γενίτσαρου δεν μπόρεσε να μεταβά¬λει το Χριστιανικό της φρόνημα. Έτσι απογοητευμένος ο γενίτσαρος μαζί με άλλους γενίτσαρους αρπάζουν την αγία και την οδηγούν στη Θεσσαλονίκη. Την φέρνουν μπροστά στον Κριτή με την ψευδή κατηγορία ότι δήθεν στην αρχή δέχθηκε να τον παντρευτεί και να αλλαξοπιστήσει, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη. Οι γονείς της την ακολούθησαν μέχρι τη Θεσσαλο¬νίκη.
Οι τούρκοι άρχισαν την ίδια τακτική, στην αρχή κο¬λακείες, και μετά την αγριότητα. Η Κυράννα άφοβη, ατάραχη μπροστά στους βια¬στές της θέλησής της δε μιλούσε.
Είπε μόνο τα λόγια:
«Εγώ είμαι Χριστιανή και έχω νυμφίον τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, εις τον οποίον προσφέρω ως προί¬κα την παρθενίαν μου και αυτόν επόθησα και ποθώ εκ νεότητός μου και δια την αγάπην του είμαι έτοιμη να χύσω και το αίμα μου, δια να αξιωθώ να τον απολαύσω. ακού¬σατε λοιπόν την απάντησή μου και πλέον άλλον λόγο μη περιμένετε να σας πω».
Ύστερα από την απάντηση έσκυψε η Κυράννα με πολλή σεμνότητα το κεφάλι της σιώπησε και προσευχό¬ταν νοερά στον Κύριο να την ενδυναμώσει μέχρι το τέ¬λος του μαρτυρίου.
Οι τούρκοι όταν είδαν την Πίστη της στο Χριστό ντροπιάστηκαν και την έρριξαν στη φυλακή. Ο σούμπασης, έλαβε άδεια από τον μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, τον αλή εφέντη να μπαίνει στη φυλακή όποτε θέ¬λει. Έμπαινε τακτικά με άλλους γενίτσαρους και την βασάνιζαν. Άλλος την κλωτσούσε, άλλος τη χτυπούσε με ξύλο ή με μαχαίρι και άλλος με γροθιές μέχρι να λιποθυμήσει. Το βράδυ ο δεσμοφύλακας την κρεμούσε α¬πό τις μασχάλες με αλυσίδες και την έδερνε με ό,τι έβρι¬σκε και την άφηνε κρεμασμένη μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο.
Ένας Χριστιανός φύλακας τον πλησίαζε μόλις περνούσε ο θυμός του και τον παρακαλούσε να του δώσει ά¬δεια να ξεκρεμάσει την Αγία.
Εδώ σημειώνει ο συγγραφέας του μαρτυρίου της τα εξής:
«Η Αγία είχε τόσην υπομονήν, ησυχίαν και σιωπήν, όπου σου εφαίνετο ότι άλλη πάσχει και όχι εκείνη και ό¬λος ο νους της και η προσοχή της, ευρίσκετο εις τους Ου¬ρανούς και εις τον Χριστόν».
Στην ίδια φυλακή ήταν φυλακισμένοι και άλλοι Χρι¬στιανοί, εβραίοι και μερικές τουρκάλες που έλεγχαν το δεσμοφύλακα ως άσπλαχνο και μη φοβούμενο τον Θεό, γιατί τυραννούσε σκληρά μια γυναίκα που δεν έσφαλε σε τίποτε.
Αυτός όμως αντιθέτως γινόταν όλο και πιο σκληρός. Τα φρικτά βασανιστήρια συνεχίστηκαν επί μία ε¬βδομάδα.
Την έβδομη ημέρα κορυφώθηκαν τα βασανιστήρια. Ο δεσμοφύλακας οργισμένος άρπαξε την Αγία, την κρέ¬μασε και άρχισε να την χτυπάει αλύπητα με μια μεγάλη ξύλινη σχίζα, οι τουρκάλες φώναζαν, οι φυλακισμένοι όλοι τον μάλωναν δυνατά και ο δεσμοφύλακας έπεσε κά¬τω μπρούμυτα και άρχισε να κλαίει.
Εκείνη τη στιγμή η Αγία άφηνε την τελευταία της πνοή και η ψυχή της πετούσε για να ενωθεί με το Χρι¬στό που τόσο ποθούσε και για Χάρη Του μαρτύρησε. Στις 4 με 5 η ώρα το πρωί ένα μεγάλο φως έλαμψε ξαφνι¬κά στη φυλακή που κατέβηκε σαν αστραπή από τη σκε¬πή της. Το φως αυτό περιέλουσε το σώμα της μάρτυρος και φωτίστηκε όλη η φυλακή. Οι φυλακισμένοι Χριστιανοί φώναζαν το «Κύριε ελέησον» οι εβραίοι πέσανε μπρούμυτα και οι τουρκάλες φώναζαν: «αχ, αχ, το κρίμα της φτωχής Ρωμαίας μας έφθασε και έπεσε σαν αστραπή να μας καύψη». Ο δεσμοφύλακας από το φόβο του άρχισε να τρέμει και είπε στον φύλακα Χριστιανό να κατε¬βάσει την κρεμασμένη Κυράννα. Ο φύλακας βρήκε την Αγία Κυράννα τελειωμένη.
Το φως σιγά-σιγά υποχώρησε, μια άρρητη όμως ευ¬ωδία έμεινε για πολλή ώρα σε όλη τη φυλακή.
Ο φύλακας άνοιξε με τα κλειδιά τα σίδερα, έλυσε τα χέρια της Αγίας, σκέπασε με σεβασμό το Άγιο Λείψα¬νο, άναψε τα φώτα, θύμιασε και κάθησε κοντά της, ώ¬σπου να ξημερώσει. Δόξασε το Θεό που τον αξίωσε να δει τέτοια θαυμαστά πράγματα αλλά και να πιάσει και να περιποιηθεί μαρτυρικό λείψανο.
Το πρωί διαδόθηκε σε όλη τη Θεσσαλονίκη η φήμη της τελείωσης της Αγίας και η έλλαμψη του Αγίου Φω¬τός. Οι τούρκοι ντροπιασμένοι σιωπούσαν, έδωσαν την άδεια στους Χριστιανούς να πάρουν το Λείψανο της Α¬γίας και οι Χριστιανοί ένιωθαν χαρά και ευφροσύνη για τα θαυμάσια του Αληθινού και Ζωντανού Θεού μας.
Την έθαψαν έξω από τη Θεσσαλονίκη εκεί όπου ε¬νταφίαζαν και τους άλλους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και τα φορέματά της τα μοίρασαν για ευλογία στους πι¬στούς. Ήταν 28 Φεβρουαρίου 1751 μ.Χ.
Η Εκκλησία ψάλλει αιώνες τώρα.
«Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε προς Κύριον, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών».
* * *
Απολυτίκιον της Αγίας
(ως προς τον Συνάναρχον Λόγον)
Χαίρε Όσσης ο γόνος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστού του Θεού, η αθλήσασα στερρώς υστέροις έτεσι, και καθελούσα τον εχθρόν, καρτερία σταθε¬ρά. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.
«Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται». Ευαγγέλιο Ματθ. 10, 22
«Δι' υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». Απ. Παύλος προς Εβραίους 12, 1.
Η Αγία Κυράννα γεννήθηκε στην Αβυσσώκα της Θεσσαλονίκης, σημερινή Όσσα της επαρχίας Λαγκαδά.
Η ομορφιά της ψυχής της συμβάδιζε με την εξωτε¬ρική της ωραιότητα, αφού ήταν προικισμένη με τις αρε¬τές της σεμνότητας και της σωφροσύνης. Έτσι περνού¬σε τη ζωή της κοντά στους γονείς της. Ο μισόκαλος ό¬μως διάβολος τη φθόνησε για την αγνότητα της και α¬φού δεν μπόρεσε με πονηρούς λογισμούς και αμαρτωλές σκέψεις να την παρασύρει στο κακό και να την μεταβά¬λει σε όργανό του, βρήκε άλλο τρόπο να ταράξει την ευ¬τυχία των δικών της και τη γαλήνη της νεανικής και πε¬ντακάθαρης ψυχής της.
Ένας τούρκος λοιπόν γενίτσαρος, που ήταν σούμπασης, δηλαδή διοικητής του αστυνομικού τμήματος και εισπράκτορας των φόρων από τα εισοδήματα, ερωτεύθη¬κε την Κυράννα και προσπαθούσε να την κατακτήσει με διάφορες κολακείες. Η Κυράννα με κανένα τρόπο δε δε¬χόταν τις κολακείες του τούρκου και τις μεγάλες του υ¬ποσχέσεις για λίρες και φορέματα. Ούτε όμως και τις φοβέρες του, ότι θα την βασάνιζε σκληρά και στο τέλος θα την θανάτωνε αν δε δεχόταν το σκοπό του.
Η επιμονή του γενίτσαρου δεν μπόρεσε να μεταβά¬λει το Χριστιανικό της φρόνημα. Έτσι απογοητευμένος ο γενίτσαρος μαζί με άλλους γενίτσαρους αρπάζουν την αγία και την οδηγούν στη Θεσσαλονίκη. Την φέρνουν μπροστά στον Κριτή με την ψευδή κατηγορία ότι δήθεν στην αρχή δέχθηκε να τον παντρευτεί και να αλλαξοπιστήσει, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη. Οι γονείς της την ακολούθησαν μέχρι τη Θεσσαλο¬νίκη.
Οι τούρκοι άρχισαν την ίδια τακτική, στην αρχή κο¬λακείες, και μετά την αγριότητα. Η Κυράννα άφοβη, ατάραχη μπροστά στους βια¬στές της θέλησής της δε μιλούσε.
Είπε μόνο τα λόγια:
«Εγώ είμαι Χριστιανή και έχω νυμφίον τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, εις τον οποίον προσφέρω ως προί¬κα την παρθενίαν μου και αυτόν επόθησα και ποθώ εκ νεότητός μου και δια την αγάπην του είμαι έτοιμη να χύσω και το αίμα μου, δια να αξιωθώ να τον απολαύσω. ακού¬σατε λοιπόν την απάντησή μου και πλέον άλλον λόγο μη περιμένετε να σας πω».
Ύστερα από την απάντηση έσκυψε η Κυράννα με πολλή σεμνότητα το κεφάλι της σιώπησε και προσευχό¬ταν νοερά στον Κύριο να την ενδυναμώσει μέχρι το τέ¬λος του μαρτυρίου.
Οι τούρκοι όταν είδαν την Πίστη της στο Χριστό ντροπιάστηκαν και την έρριξαν στη φυλακή. Ο σούμπασης, έλαβε άδεια από τον μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, τον αλή εφέντη να μπαίνει στη φυλακή όποτε θέ¬λει. Έμπαινε τακτικά με άλλους γενίτσαρους και την βασάνιζαν. Άλλος την κλωτσούσε, άλλος τη χτυπούσε με ξύλο ή με μαχαίρι και άλλος με γροθιές μέχρι να λιποθυμήσει. Το βράδυ ο δεσμοφύλακας την κρεμούσε α¬πό τις μασχάλες με αλυσίδες και την έδερνε με ό,τι έβρι¬σκε και την άφηνε κρεμασμένη μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο.
Ένας Χριστιανός φύλακας τον πλησίαζε μόλις περνούσε ο θυμός του και τον παρακαλούσε να του δώσει ά¬δεια να ξεκρεμάσει την Αγία.
Εδώ σημειώνει ο συγγραφέας του μαρτυρίου της τα εξής:
«Η Αγία είχε τόσην υπομονήν, ησυχίαν και σιωπήν, όπου σου εφαίνετο ότι άλλη πάσχει και όχι εκείνη και ό¬λος ο νους της και η προσοχή της, ευρίσκετο εις τους Ου¬ρανούς και εις τον Χριστόν».
Στην ίδια φυλακή ήταν φυλακισμένοι και άλλοι Χρι¬στιανοί, εβραίοι και μερικές τουρκάλες που έλεγχαν το δεσμοφύλακα ως άσπλαχνο και μη φοβούμενο τον Θεό, γιατί τυραννούσε σκληρά μια γυναίκα που δεν έσφαλε σε τίποτε.
Αυτός όμως αντιθέτως γινόταν όλο και πιο σκληρός. Τα φρικτά βασανιστήρια συνεχίστηκαν επί μία ε¬βδομάδα.
Την έβδομη ημέρα κορυφώθηκαν τα βασανιστήρια. Ο δεσμοφύλακας οργισμένος άρπαξε την Αγία, την κρέ¬μασε και άρχισε να την χτυπάει αλύπητα με μια μεγάλη ξύλινη σχίζα, οι τουρκάλες φώναζαν, οι φυλακισμένοι όλοι τον μάλωναν δυνατά και ο δεσμοφύλακας έπεσε κά¬τω μπρούμυτα και άρχισε να κλαίει.
Εκείνη τη στιγμή η Αγία άφηνε την τελευταία της πνοή και η ψυχή της πετούσε για να ενωθεί με το Χρι¬στό που τόσο ποθούσε και για Χάρη Του μαρτύρησε. Στις 4 με 5 η ώρα το πρωί ένα μεγάλο φως έλαμψε ξαφνι¬κά στη φυλακή που κατέβηκε σαν αστραπή από τη σκε¬πή της. Το φως αυτό περιέλουσε το σώμα της μάρτυρος και φωτίστηκε όλη η φυλακή. Οι φυλακισμένοι Χριστιανοί φώναζαν το «Κύριε ελέησον» οι εβραίοι πέσανε μπρούμυτα και οι τουρκάλες φώναζαν: «αχ, αχ, το κρίμα της φτωχής Ρωμαίας μας έφθασε και έπεσε σαν αστραπή να μας καύψη». Ο δεσμοφύλακας από το φόβο του άρχισε να τρέμει και είπε στον φύλακα Χριστιανό να κατε¬βάσει την κρεμασμένη Κυράννα. Ο φύλακας βρήκε την Αγία Κυράννα τελειωμένη.
Το φως σιγά-σιγά υποχώρησε, μια άρρητη όμως ευ¬ωδία έμεινε για πολλή ώρα σε όλη τη φυλακή.
Ο φύλακας άνοιξε με τα κλειδιά τα σίδερα, έλυσε τα χέρια της Αγίας, σκέπασε με σεβασμό το Άγιο Λείψα¬νο, άναψε τα φώτα, θύμιασε και κάθησε κοντά της, ώ¬σπου να ξημερώσει. Δόξασε το Θεό που τον αξίωσε να δει τέτοια θαυμαστά πράγματα αλλά και να πιάσει και να περιποιηθεί μαρτυρικό λείψανο.
Το πρωί διαδόθηκε σε όλη τη Θεσσαλονίκη η φήμη της τελείωσης της Αγίας και η έλλαμψη του Αγίου Φω¬τός. Οι τούρκοι ντροπιασμένοι σιωπούσαν, έδωσαν την άδεια στους Χριστιανούς να πάρουν το Λείψανο της Α¬γίας και οι Χριστιανοί ένιωθαν χαρά και ευφροσύνη για τα θαυμάσια του Αληθινού και Ζωντανού Θεού μας.
Την έθαψαν έξω από τη Θεσσαλονίκη εκεί όπου ε¬νταφίαζαν και τους άλλους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και τα φορέματά της τα μοίρασαν για ευλογία στους πι¬στούς. Ήταν 28 Φεβρουαρίου 1751 μ.Χ.
Η Εκκλησία ψάλλει αιώνες τώρα.
«Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε προς Κύριον, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών».
* * *
Απολυτίκιον της Αγίας
(ως προς τον Συνάναρχον Λόγον)
Χαίρε Όσσης ο γόνος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστού του Θεού, η αθλήσασα στερρώς υστέροις έτεσι, και καθελούσα τον εχθρόν, καρτερία σταθε¬ρά. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.
«Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται». Ευαγγέλιο Ματθ. 10, 22
«Δι' υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». Απ. Παύλος προς Εβραίους 12, 1.
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες