ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Βίοι Αγίων, Θαύματα, Κείμενα, Λόγοι και Εικόνες

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Ιούλ 14, 2014 7:33 pm

Ο Άγιος Φανούριος έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον Ί4ο αιώνα στη Ρόδο. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα νεαρού στρατιώτη κρατώντας στο δεξί του χέρι σταυρό και λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Τον παλιό ναό ανοικοδόμησε ο μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β" (1355-1369) και συνέταξε και την Ακολουθία του Αγίου.

Ο όσιος Φαντίνος, γιος του Γεωργίου και της Βρυαίνης, καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Από πολύ μικρός εκδήλωσε την αγάπη του για τον Χριστό και εντάχθηκε στη μοναστική ζωή. Όταν έφθασε στην ηλικία των εξήντα του χρόνων διάλεξε δυο από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο και τον Νικηφόρο, και μετέβη στην Πελοπόννησο, όπου εγκαταστάθηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στην Κόρινθο. Εκεί κήρυξε το Ευαγγέλιο και οδήγησε πολλές ψυχές στη σωτηρία. Ακολούθως πήγε στην Αθήνα, όπου προσκύνησε τον Ιερό Ναό της Θεοτόκου, και κατόπιν μετέβη στη Λάρισα. Κατέληξε στη Θεσσαλονίκη, όπου, συνέχισε το έργο του και επιτέλεσε πλήθος θαυμάτων, για να παραδώσει στο τέλος το πνεύμα του εν ειρήνη στο Χριστό.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των οσίων Δαλμάτου, Φαύστου και Ισαακίου. Ο Δαλματίας ήταν στρατιώτης, γρήγορα όμως τη θεοσεβή ψυχή του κυρίευσε η επιθυμία να αφοσιωθεί στον Κοριό και Δημιουργό του. Ξεκίνησε, λοιπόν, μαζί με το γιο του Φαύστο να συναντήσει το μοναχό Ισαάκιο, η φήμη του οποίου είχε φέρει κοντά του πολλούς άνδρες. Ο Δαλματίας διακρίθηκε ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς για την αρετή του τόσο ώστε εξελέγη ηγούμενος μετά το θάνατο του ευσεβούς Ισαακίου. Μάλιστα, για τον ενάρετο βίο του ο Δαλμάτιος τιμήθηκε και από τη Γ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στο 431 μΧ. στην Έφεσο, στην οποία οι Πατέρες ανέδειξαν τον όσιο αρχιμανδρίτη. Το δρόμο του Δαλμάτου, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του εν ειρήνη, ακολούθησε ο γιος του Φαύστος, αναδεικνύοντας εαυτόν άξιο διάδοχο του πατέρα του. Όσον αφορά τον όσιο Ισαάκιο, έμεινε ξακουστός για τη στάση την οποία επέδειξε απέναντι στον αιρετικό αυτοκράτορα Ουάλη, όταν αυτός κατά την εκστρατεία του ενάντια στους Σκύθες συνάντησε τον όσιο. Ο Ισαάκιος πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Κατά την εποχή που ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός βασάνιζε και σκότωνε τους χριστιανούς έζησαν και μαρτύρησαν οι Άγιοι Ιανουάριος -επίσκοπος Νεαπόλεως- Σώσσος, Φαύστος, Ευτύχιος και Ακουτίων. Οι Άγιοι ζούσαν στην πόλη της Ιταλίας Νεάπολη και εργάζονταν ασταμάτητα για να κατακτήσουν κάθε χριστιανική αρετή και να οδηγήσουν στο δρόμο της αλήθειας τους πεπλανημένους ειδωλολάτρες. Όταν ξέσπασε ο διωγμός συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα της Κομπανίας Τιμόθεο. Βασανίσθηκαν όλοι με το σκληρότερο τρόπο. Κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων τους οι ειδωλολάτρες προσπαθούσαν να τους πείσουν πως δεν αξίζει να θυσιάσουν τη ζωή τους για τον Χριστό,, όμως οι Άγιοι έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Για τη στάση τους αυτή αποκεφαλίσθηκαν όλοι, εκτός από τον Άγιο Ιανουάριο, τον οποίο έριξαν σε πυρακτωμένη κάμινο. Με θεία παρέμβαση ο Ιανουάριος σώθηκε και ανασύρθηκε αβλαβής από το κολαστήριό του. Τότε οι δήμιοι του, αφού του έκοψαν τα νεύρα, τον αποκεφάλισαν. Με το μαρτυρικό τους θάνατο οι Άγιοι Ιανουάριος, Σώσσος, Φαύστος, Ευτύχιος και Ακουτίων ανήλθαν στεφανηφόροι στην ουράνια βασιλεία.

Ενώ ήταν ακόμη δεκαεπτά χρόνων, η Αγία Φεβρωνία επέλεξε το δρόμο της άσκησης και αποσύρθηκε σε μοναστήρι, όπου ηγουμένη ήταν η θεία της Βρυένη. Η Φεβρωνία διακρίθηκε ανάμεσα στις υπόλοιπες αδελφές της για τη σύνεση της και το ζήλο τον οποίο επεδείκνυε στις μοναστικές ασκήσεις. Κάποια μέρα ένα στρατιωτικό σώμα ειδωλολατρών που καταδίωκε χριστιανούς με επικεφαλής τον Σελήνο έφτασε στο μοναστήρι όπου ησύχαζε η Φεβρωνία. Οι μοναχές πρόλαβαν να εγκαταλείψουν τη μονή, αλλά η Αγία ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Έτσι, η Φεβρωνία συνελήφθη μαζί με τις συνασκήτριές της Βρυένη και Θωμαΐδα. Η Αγία, αφού απέρριψε πρόταση του Σελήνου να νυμφευθεί τον ανιψιό του, βασανίσθηκε και θανατώθηκε.

Ο όσιος Φιλάρετος ο Ελεήμων έζησε την εποχή της βασιλείας του Κωνσταντίνου ΣΤ'. Οι γονείς του τον νύμφευσαν με μια ταπεινή γυναίκα, με την οποία απέκτησε και τρία τέκνα. Όλη του τη ζωή την αφιέρωσε σττις αγαθοεργίες. Καταγινόταν με τη γεωργία και όλα του τα εισοδήματα τα μοίραζε στους φτωχούς και στους αρρώστους, με αποτέλεσμα ο ίδιος να στερείται ακόμη και τα αναγκαία. Με τη βοήθεια όμως του θεού, τιμήθηκε κάποτε με το αξίωμα του υπάτου και μπόρεσε από τη θέση αυτή να συνεχίσει τις φιλανθρωπίες του. Ο άγιος ανεπαύθη εν ειρήνη σε βαθιά γεράματα.

Οι μάρτυρες της Κυζίκου, δηλαδή ο Θέογνις, ο Ρούφος, ο Αντίπατρος, ο Θεόστιχος, ο Αρτεμάς, ο Μάγνος, ο Θεόδοτος, ο Θαυμάσιος και ο Φιλήμων, κατάγονταν από διάφορους τόπους, αλλά συνελήφθησαν όλοι μαζί στην Κύζικο, την περίοδο των διωγμών. Όταν οδηγήθηκαν για να απολογηθούν στον τοπικό άρχοντα, υπερασπίσθηκαν την πίστη τους με ξεχωριστή παρρησία και σθένος και γι' αυτό ρίχθηκαν στη φυλακή. Εκεί με τις προσευχές τους έπαιρναν δύναμη και συνέχισαν να αγωνίζονται για το Χριστό. Τελικά διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Οι Άγιοι Φιλήμων, Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος έζησαν και μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Νέρων (54-68 μΧ). Ο Φιλήμων και η Απφία ήταν σύζυγοι, ο Άρχιππος συγγενής τους και ο Ονήσιμος υπηρέτης του ζεύγους. Ήταν όλοι αρχικά ειδωλολάτρες, αλλά προσήλθαν στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο. Έκτοτε οι Άγιοι αφοσιώθηκαν στη διάδοση του Ευαγγελίου και στη φιλανθρωπική δράση, μοιράζοντας τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς. Κάποτε οι Άγιοι, ενώ ήταν συγκεντρωμένοι στην εκκλησία τους και προσεύχονταν στον θεό, πληροφορήθηκαν ότι οι ειδωλολάτρες ετοιμάζονταν να κάνουν έφοδο και να τους συλλάβουν. Αρκετοί χριστιανοί έφυγαν φοβισμένοι, όμως ο Φιλήμων, η Απφία, ο Ονήσιμος και ο Άρχιππος παρέμειναν στην εκκλησία, προετοιμασμένοι για ό,τι θα ακολουθούσε. Πράγματι, οι Άγιοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα Ανδροκλέα, ενώπιον του οποίου ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Μετά από αυτό ο Ανδροκλέας διέταξε να βασανισθούν σκληρά. Καθ' όλη τη διάρκεια των μαρτυρίων τους οι δήμιοι προσπαθούσαν να τους πείσουν να θυσιάσουν στα είδωλα, όμως οι Άγιοι αρνούνταν δοξολογώντας τον Κύριο. Αφού υπέμειναν πολλά βασανιστήρια, οι Άγιοι ετελειώθησαν δια λιθοβολισμού.

Ο Άγιος Φίλιππος καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης. Ήταν ένας από τους επτά διακόνους της πρώτης Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, τους οποίους χειροτόνησαν οι δώδεκα Απόστολοι. Ο Φίλιππος ήταν νυμφευμένος και είχε τέσσερις θυγατέρες, οι οποίες είχαν το προφητικό χάρισμα. Περιόδευσε σε πολλές πόλεις κηρύττοντας τον ευαγγελικό λόγο. Αρχικά πήγε στη Σαμάρεια, όπου βάπτισε χριστιανό τον Σίμωνα το μάγο. Στο δρόμο από την Ιερουσαλήμ προς τη Γάζα συνάντησε τον Αιθίοπα ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκης, τον οποίο και βάπτισε. 'Έπειτα ο Φίλιππος μετέβη στην πόλη Άζωτο, όπου κήρυξε το λόγο του θεού, οδηγώντας πολλές ψυχές στη σωτηρία. Κατόπιν πήγε στις Τράλλεις, πόλη που βρισκόταν στη Λυδία της Μικράς Ασίας. Στην πόλη αυτή ο Φίλιππος έμεινε αρκετό καιρό κηρύττοντας το λόγο του Ευαγγελίου και διδάσκοντας τη χριστιανική πίστη. Χάρη στο κήρυγμα του πολλοί από τους κατοίκους πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν. Για τη θεάρεστη δράση του ο Φίλιππος τιμήθηκε με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Αφού, λοιπόν, ευαρέστησε το θεό, κτίζοντας μάλιστα και ιερό ναό, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Ο Άγιος Απόστολος Φίλιππος γεννήθηκε στην πόλη απ΄ την οποία κατάγονταν και οι Απόστολοι Ανδρέας και Πέτρος, τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίος. Όταν ο Κοριός συνάντησε τον Φίλιππο τον κάλεσε κοντά Του. Ο Φίλιππος όχι μόνο δέχθηκε με χαρά, αλλά μόλις συνάντησε το φίλο του Ναθαναήλ, τον προέτρεψε να Τον ακολουθήσει κι εκείνος. Έπειτα από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο Φίλιππος κληρώθηκε να κηρύξει το λόγο του Ευαγγελίου στις χώρες της Ασίας. Έχοντας συντρόφους του στο ευαγγελικό του έργο τον Απόστολο Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη κήρυξε σε •πολλές πόλεις, αντιμετωπίζοντας καθημερινά πολλούς κίνδυνους και κακουχίες. Ο Άγιος Απόστολος Φίλιππος βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Ιεράπολη της Φρυγίας. Στον τόπο εκείνο ο Φίλιππος και οι σύντροφοί του είχαν οδηγήσει στη χριστιανική πίστη πλήθος κόσμου, γεγονός που εξόργισε τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι και κρέμασαν στην πλατεία της πόλης τον Φίλιππο, τον Βαρθολομαίο και τη Μαριάμνη. Από το μαρτύριο αυτό οι ακόλουθοί του κατάφεραν να σωθούν, όμως ο Φίλιππος παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το 1522 μΧ. στην Αθήνα από ευσεβή και πλούσια οικογένεια. Πατέρας της ήταν ο Άγγελος Μπενιζέλος και μητέρα της η Συρίγα. Η Συρίγα ήταν γυναίκα στείρα, αλλά είχε ακλόνητη πίστη στον θεό και γι' αυτό δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της. Μετά τις επίμονες προσευχές της στην Παρθένο Μαρία ο Κύριος χάρισε στη γυναίκα μια κόρη, την οποία ονόμασε Ρεβοόλα. Όταν η Αγία έγινε δώδεκα χρόνων, οι γονείς της την πίεσαν να παντρευτεί έναν Αθηναίο, ο οποίος την κακομεταχειριζόταν. Μετά το θάνατο του συζύγου της οι γονείς της επέμεναν να συνάψει η Φιλοθέη και δεύτερο γάμο, αλλά η ίδια είχε αποφασίσει να ταχθεί στην υπηρεσία του θεού. Τη μεγάλη περιουσία της τη χρησιμοποίησε, για να χτίσει μοναστήρια και νοσοκομεία, αλλά και για να ενισχύσει τους φτωχούς. Η στήριξη της στον αγώνα των υπόδουλων χριστιανών εξόργισε τους Τούρκους, οι οποίοι εισέβαλαν στο μοναστήρι όπου βρισκόταν η Αγία, τη μαστίγωσαν και την άφησαν σχεδόν μισοπεθαμένη. Η Φιλοθέη παρέδωσε το πνεύμα της στις 19 Φεβρουαρίου του 1589 μΧ.

Οι Άγιοι Ηρωδίων, Άγαβος, Ρούφος, Φλέγων, Ασύγκριτος ανήκαν στον κύκλο των εβδομήντα Αποστόλων του Ιησού Χριστού. Ο Άγιος Ηρωδίων, ο οποίος υπήρξε διάκονος των Αγίων Αποστόλων, χειροτονήθηκε επίσκοπος Νέων Πατρών (Υπάτης) της Φθιώτιδας, όπου και δίδαξε τον ευαγγελικό λόγο. Ο Άγιος Άγαβος είναι αυτός ο οποίος αφού δέθηκε με τη ζώνη του Αποστόλου Παύλου, προφήτευσε ότι με αυτόν τον τρόπο θα δέσουν στα Ιεροσόλυμα οι Ιουδαίοι τον Παύλο, προφητεία που επαληθεύθηκε. Ο Άγιος Άγαβος βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο Ρούφος, ο οποίος αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή του, έγινε επίσκοπος στην πόλη της Θήβας στην Ελλάδα. Οι Άγιοι Φλέγων και Ασύγκριτος βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τους εξαγριωμένους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Ιούλ 15, 2014 8:51 pm

Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος ήταν δίδυμα αδέλφια και κατάγονταν από το Βυζάντιο. Οι Άγιοι Πρόκλος και Μάξιμος μύησαν τα δύο αδέλφια στο χριστιανισμό και τους δίδαξαν την τέχνη του λιθοξόου. Όταν οι διδάσκαλοι τους βρήκαν μαρτυρικό θάνατο για την πίστη τους, οι Φλώρος και Λούρος μετέβησαν στα Ουλπιανά της Δαρδανίας, όπου ασκούσαν την τέχνη τους κοντά στον ηγεμόνα Λουκίωνα και διέδιδαν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Λουκίωνας έστειλε τους δυο άνδρες στο γιο της βασίλισσας Ελπιδίας Λικίνιο, ο οποίος τους έδωσε χρήματα για να χτίσουν ένα ειδωλολατρικό ναό. Οι Άγιοι, αφού μοίρασαν τα χρήματα στους φτωχούς, άρχισαν με τη βοήθεια αγγέλου την ανέγερση του ναού. Όταν ο ναός ολοκληρώθηκε τα αδέλφια συγκέντρωσαν τους φτωχούς στους οποίους είχαν μοιράσει το ποσό που τους είχε δώσει ο Λικίνιος και, αφού γκρέμισαν τα ξόανα, μετέτρεψαν το ναό σε χριστιανικό. Ο Λικίνιος οργίστηκε τόσο όταν πληροφορήθηκε το γεγονός που διέταξε να ρίξουν τον Φλώρο και τον Λαύρο σ' ένα ξεροπήγαδο, όπου οι Άγιοι παρέδωσαν το πνεύμα τους.

Οι Άγιοι Τερέντιος και Νεονίλα μαρτύρησαν μαζί με τα -παιδιά τους Λυτή, Σάρβιλο, Ιέρακα, Θεόδουλο, Φωκά, Βήλη και Ευνίκη για τη δόξα του Χριστού. Ο Τερέντιος και η Νεονίλα έδωσαν στα παιδιά τους χριστιανική αγωγή, με γνώμονα τις επιταγές του Ευαγγελίου. Έτσι, όταν ξεκίνησε ο διωγμός εναντίον των χριστιανών και η οικογένεια έπρεπε να επιλέξει αν θα έφευγε για να σωθεί ή θα έμενε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, κανένα από τα μέλη της δεν επέλεξε το δρόμο της φυγής, αλλά όλοι μαζί αποφάσισαν να περιμένουν με καρτερία ό,τι επρόκειτο να συμβεί. Γρήγορα η οικογένεια, γνωστή καθώς ήταν για τη χριστιανική της δράση, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και οδηγήθηκε στο κριτήριο. Εκεί οι Άγιοι με παρρησία ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, χωρίς να φοβηθούν τις συνέπειες. Έπειτα από την ομολογία τους υπέστησαν πλήθος βασανιστηρίων, τα οποία απέμειναν με υποδειγματική ευψυχία. Όταν οι ειδωλολάτρες συνειδητοποίησαν πως το φρόνημα των Αγίων δεν επρόκειτο να καμφθεί, όποιο μέσο κι αν χρησιμοποιούσαν, τους εκτέλεσαν με αποκεφαλισμό.

Ο Άγιος Φωκάς καταγόταν από τη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου. Ο πατέρας του Πάμφιλος και η μητέρα του Μαρία φρόντισαν να λάβει ο Φωκάς από μικρή ηλικία χριστιανική αγωγή. Ο Άγιος διακρίθηκε τόσο για τις αρετές του όσο και για την κατάρτιση του σε θέματα που αφορούσαν την Ορθοδοξία. Γνώριζε σε βάθος τις γραφές και με θέρμη υπηρετούσε τον θεό και τους συνανθρώπους του. Τα μέλη της χριστιανικής κοινότητας αναγνώρισαν τις σπάνιες αρετές και την αφοσίωση του στο ευαγγελικό έργο του και τον ανακήρυξαν επίσκοπο Σινώπης. Η δράση του δεν αναγνωρίσθηκε μόνο από τους χριστιανούς, αλλά και από τον θεό, ο οποίος τον τίμησε με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Μάλιστα τα πολλά θαύματα του Αγίου Φωκά είχαν ως αποτέλεσμα να πιστέψουν στον Χριστό και να σωθούν πολλοί ειδωλολάτρες. Ο Άγιος Φωκάς μαρτύρησε επί αυτοκρατορίας Τραϊανού. Προτού θανατωθεί από τους ειδωλολάτρες πληροφορήθηκε το τέλος του με τρόπο θαυμαστό: Μια περιστερά κάθισε στο κεφάλι του και αφού του τοποθέτησε ένα στεφάνι τον προειδοποίησε για το μαρτυρικό θάνατο του.

Ο Άγιος ιερομάρτυρας Φωκάς έδρασε την εποχή του αυτοκράτορα Τραϊανού. Από πόλο νέος είχε προσέλθει στη χριστιανική πίστη και είχε αφιερώσει τη ζωή του στο Χριστό. Όταν οι ειδωλολάτρες έμαθαν για το έργο του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον έπαρχο Αφρικανό. Ο Άγιος τότε ομολόγησε με θαυμαστή παρρησία την πίστη του στον αληθινό θεό, γι' αυτό και ο έπαρχος θέλησε να τον κακοποιήσει. Ξαφνικός σεισμός όμως έσωσε τον Φωκά, ο οποίος στη συνέχεια οδηγήθηκε στον αυτοκράτορα Τραϊανό, στον οποίο διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό. Ύστερα από τη διακήρυξη αυτή ο Άγιος Φωκάς υποβλήθηκε σε βασανιστήρια και παρέδωσε το πνεύμα του στο θεό και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Οι Άγιοι Ιουλιανός, Μαρκιανός, Ιωάννης, Ιάκωβος, Αλέξιος, Δημήτριος, Φώτιος, Πέτρος, Λεόντιος και Μαρία η Πατρικία μαρτύρησαν στην εποχή του αυτοκράτορα Λέοντος Γ, του εικονομάχου. Ο πατριάρχης Αναστάσιος άρχισε να εφαρμόζει το διάταγμα του 728, το οποίο είχε εκδώσει ο Λέων. Όταν λοιπόν ένας αξιωματικός κατέβασε την εικόνα του Χριστού, οι χριστιανοί που έγιναν μάρτυρες του εγκλήματος εξοργίσθηκαν και έριξαν τον αξιωματικό από τη σκάλα στην οποία ήταν ανεβασμένος, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Τότε ο αυτοκράτορας διέταξε τη θανάτωση πολλών εξ αυτών των χριστιανών, μεταξύ των οποίων και οι μάρτυρες των οποίων τη μνήμη γιορτάζουμε σήμερα.

Ο Άγιος Ανίκητος και ο ανιψιός του Άγιος Φώτιος κατάγονταν από τη Νικομήδεια και έζησαν επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Όταν ο αυτοκράτορας κίνησε διωγμό κατά της χριστιανοσύνης, εκφώνησε στη Σύγκλητο λόγο με τον οποίο απειλούσε ότι θα βασάνιζε σκληρά όποιον επικαλούνταν το όνομα του Χριστού και ότι θα εξόντωνε όποιον του αντιστεκόταν. Δε δίστασε μάλιστα να βλασφημήσει τον Υιό του θεού. Ο Άγιος Ανίκητος, που ήταν παρών στη Συνεδρίαση της Συγκλήτου, όταν άκουσε όλους αυτούς τους λόγους, χωρίς καθόλου να φοβηθεί από τις απειλές του αυτοκράτορα, ομολόγησε ότι ήταν χριστιανός. Μετά από αυτό ο Διοκλητιανός διέταξε να ρίξουν τον Ανίκητο στα λιοντάρια. Όταν όμως τον οδήγησαν μπροστά σε ένα άγριο θηρίο, αυτό πλησίασε ήμερο τον Άγιο, χωρίς να του προξενήσει καμία βλάβη. Τότε έγινε σεισμός, ο οποίος γκρέμισε τα είδωλα της πόλης. Ακολούθως, οι ειδωλολάτρες έβαλαν τον Άγιο σε τροχό, ο οποίος σταμάτησε με τρόπο θαυμαστό, και ο Ανίκητος σώθηκε. Ο ανιψιός του Φώτιος, που παρακολουθούσε τα βασανιστήρια του Ανίκητου, όταν είδε το θαύμα έτρεξε χαρούμενος να αγκαλιάσει το θείο του. Τότε οι ειδωλολάτρες έριξαν και τους δυο σε κάμινο, όπου οι Άγιοι παρέδωσαν το πνεύμα τους.

Ο Άγιος Φώτιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 820 μ.Χ. από οικογένεια θεεοφιλή και ορθόδοξη, που αγωνίσθηκε για την τιμή και την αποκατάσταση των αγίων εικόνων. Υπηρέτησε και διέπρεψε σε ανώτατα πολιτικά αξιώματα, αλλά διακρίθηκε κυρίως ως ποιμένας της Εκκλησίας. Όταν ο πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Ιγνάτιος απομακρύνθηκε με τρόπο βίαιο, τον πατριαρχικό θρόνο ανέλαβε ο Φώτιος, αφού μέσα σε έξι μέρες ανήλθε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Το αξίωμα του ο Φώτιος το έθεσε στην υπηρεσία της ορθόδοξης πίστης, πολεμώντας επιτυχώς τους αιρετικούς. Η ευφυΐα του και η πολυμάθεια του υπήρξαν τα όπλα με τα οποία νίκησε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης Νικόλαο, τον οποίο και καθαίρεσε με νόμιμα μέσα, προφυλάσσοντας την καθαρότητα της Εκκλησίας μας. Όμως οι υπέρμαχοι της παπικής αίρεσης δε σταμάτησαν να διώκουν και να επιβουλεύονται τον Άγιο, ο οποίος δεν έπαψε να αγωνίζεται για την προστασία της Ορθοδοξίας. Όμως ο αυτοκράτορας Λέων τον έδιωξε από το θρόνο και ο Φώτιος πέθανε εξόριστος στη Μονή Αρμενιανών το 891 μ.Χ.
________________________________________


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Ιούλ 16, 2014 8:04 pm

Ο Άγιος Χαράλαμπος έζησε στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Σεβήρου. Ήταν ιερέας στη Μαγνησία, όπου έπαρχος ήταν ο Λουκιανός. Όταν το 198 μΧ. ο Σεβήρος εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των χριστιανών, ο Χαράλαμπος συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον Λουκιανό, ο οποίος του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Ο Χαράλαμπος όχι μόνο δεν απαρνήθηκε τον Κύριό του, αλλά προκάλεσε τον έπαρχο, λέγοντας του ότι οι δήμιοι του δεν είναι ικανοί να τον κάνουν να επικαλεσθεί την επιείκεια του ηγεμόνα, αφού αυτός έχει τη χάρη του Θεού. Ο Λουκιανός οργίστηκε τόσο που πήρε ο ίδιος σιδερένια νύχια και προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως τα χέρια του έπαρχου κόπηκαν και έμειναν κρεμασμένα πάνω στο σώμα του μάρτυρα, ο οποίος ζήτησε από τον Θεό να αποκαταστήσει την αρτιμέλεια του Λουκιανού. Βλέποντας το θαύμα αυτό οι δήμιοι και τρεις γυναίκες που παρευρίσκονταν εκεί πίστεψαν στον Χριστό. Ο ειδωλολάτρης έπαρχος δε δίστασε να διατάξει τον αποκεφαλισμό τόσο των δημίων και των γυναικών που αναζήτησαν το δρόμο της αλήθειας όσο και του Χαραλάμπους, ο οποίος παρέδωσε το πνεύμα του προτού τον ακουμπήσει το ξίφος.

Η Αγία Χαριτίνη έζησε όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός (284-305 μ.Χ.). Ήταν χριστιανή και δούλη ενός πλούσιου Ρωμαίου, του Κλαυδίου. Κάποια στιγμή ο κόμης Δομέτιος έμαθε για την πίστη της Χαριτίνης και διέταξε τον Κλαύδιο να στείλει σε αυτόν την Αγία για να την εξετάσει ο ίδιος. Η Χαριτίνη δε φοβήθηκε, αλλά ένιωσε χαρά με τη σκέψη ότι θα θυσιαζόταν για τη δόξα του Κυρίου. Όταν παρουσιάσθηκε στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα η Χαριτίνη δε δίστασε να ομολογήσει ότι ο αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Δομέτιος εξοργίσθηκε από τα λόγια της Αγίας και διέταξε να την υποβάλουν σε πλήθος φριχτών βασανιστηρίων. Στο τέλος μάλιστα διέταξε να δέσουν πέτρα γύρω από το λαιμό της και να τη ρίξουν στη θάλασσα. Με τη βοήθεια του Χριστού η Χαριτίνη σώθηκε και εμφανίσθηκε στον ειδωλολάτρη, θέλοντας να του δείξει την παντοδυναμία του Κυρίου. Όμως ο Δομέτιος όχι μόνο δε συνετίστηκε από το θαύμα, αλλά διέταξε να βασανισθεί ξανά η Αγία. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της η Αγία Χαριτίνη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.

Ο όσιος Χαρίτων έζησε κατά την εποχή που αυτοκράτορας ήταν ο Αυρηλιανός (270-275 μΧ.), ο οποίος κήρυξε διωγμό εναντίον των χριστιανών. Φημισμένος για τη χριστιανική του δράση καθώς ήταν, ο Χαρίτων συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον έπαρχο του Ικονίου. Όταν ρωτήθηκε από τον ειδωλολάτρη άρχοντα για την πίστη του, ο Χαρίτων δε δίστασε να ομολογήσει ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός θεός. Από τη στιγμή εκείνη ο Χαρίτων υπέστη πολλά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε με το θάρρος που του έδινε η δύναμη της πίστης του. Ενώ ο Χαρίτων βρισκόταν στη φυλακή, ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε και ο διωγμός σταμάτησε. Ο όσιος τότε αφέθηκε ελεύθερος, αλλά διερχόμενος από ένα ερημικό μέρος αιχμαλωτίσθηκε από ληστές, οι οποίοι τον οδήγησαν στο σπήλαιο τους, όπου τον κρατούσαν αλυσοδεμένο. Μια μέρα όμως που οι ληστές απουσίαζαν μια οχιά μπήκε στο σπήλαιο και έχυσε το δηλητήριο της σε μια στάμνα με κρασί. Μόλις αυτοί επέστρεψαν, ήπιαν από το κρασί και δηλητηριάστηκαν όλοι, ενώ με τρόπο θαυματουργό ο Χαρίτων ελευθερώθηκε από τις αλυσίδες του. Ο όσιος απεβίωσε ειρηνικά σε βαθύ γήρας.

Οι Αγίες Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη. Μαρτύρησαν το 304 μ.Χ., κατά την εποχή δηλαδή του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Όταν ξεκίνησε ο διωγμός οι τρεις παρθένες κατέφυγαν σε ένα βουνό, αλλά σύντομα τις ανακάλυψαν και τις συνέλαβαν. Αφού παρουσιάσθηκαν μπροστά στον άρχοντα της περιοχής, αυτός τους ζήτησε να δηλώσουν ότι αρνούνται τον Κύριο τους. Οι τρεις αδελφές όμως, οι οποίες ήταν έτοιμες να δεχθούν κάθε μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, δε φοβήθηκαν και ομολόγησαν την πίστη τους. Μετά από αυτό οι τρεις Αγίες βασανίσθηκαν και ετελειώθησαν με τρόπο μαρτυρικό.

Η Αγία Χριστίνα η Μεγαλομάρτυς καταγόταν από την Τύρο της Συρίας και ήταν κόρη του στρατηγού Ουρβανού. Παρ' ότι οι γονείς της ήταν ειδωλολάτρες, η Χριστίνα προσήλθε στο χριστιανισμό με τη βοήθεια μιας ευσεβούς γυναίκας. Όταν ο Ουρβανός έμαθε ότι η κόρη του έγινε χριστιανή, την έκλεισε σε κάποιο πύργο και με απειλές την πρόσταζε να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Εκείνη ακλόνητη και με θαυμαστή παρρησία συνέχισε να ομολογεί την πίστη της και να αρνείται τα είδωλα. Τότε ο πατέρας της, εξοργισμένος που δεν κατάφερε να δαμάσει την πίστη της, τη φυλάκισε και έδωσε εντολή να την αφήσουν νηστική. Εκείνη όμως με μόνη την πνευματική τροφή και την προσευχή της, σώθηκε και συνέχισε να ομολογεί τον Κύριό της. Τότε, μετά το θάνατο του πατέρα της, την ανέλαβε κάποιος ονομαζόμενος Δίων, ο οποίος την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Στη συνέχεια την παρέδωσαν στον Ιουλιανό, ο οποίος έριξε την Αγία σε πυρακτωμένη κάμινο, αφού της καταξέσκισε το σώμα. Η Αγία με τη δύναμη του Θεού βγήκε από όλα αυτά τα ανήκουστα βασανιστήρια αβλαβής, γεγονός ττου οδήγησε χιλιάδες θεατές των βασάνων της στη χριστιανική πίστη. Τελικά η Μεγαλομάρτυς έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, όταν χτυπήθηκε με λόγχες στην καρδιά.

Η Εκκλησία μας (18 –5) τιμά τη μνήμη των Αγίων 8 μαρτύρων: Πείρου, Διονυσίου, Χριστίνης παρθένου, Ανδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου και Ηρακλείου. Αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, τον 3ο μΧ. αιώνα. Ο πρώτος, ο Άγιος μάρτυρας Πέτρος, καταγόταν από τη Λάμψακο της Μικρός Ασίας. Συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον άρχοντα για να θυσιάσει στην Αφροδίτη. Εκείνος όμως άκαμπτος ομολόγησε την πίστη του στον Κύριο και τιμωρήθηκε με φριχτά βασανιστήρια προτού παραδοθεί τελικά στον δήμιο. Ο Παύλος και ο Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία και συνυπηρετούσαν στο στρατό του Δεκίου. Όταν έφτασαν στην Αθήνα αφιερώθηκαν στη χριστιανική πίσττη και έτσι συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν μαζί με τον Διονύσιο και τη Χριστίνα. Ο Παύλος, ο Ανδρέας, ο Διονύσιος και η Χριστίνα βασανίσθηκαν σκληρά, χωρίς να πτοηθούν από τα μαρτύρια. Στο τέλος λιθοβολήθηκαν όλοι μαζί, ενώ η Χριστίνα αποκεφαλίσθηκε. Το μένος των ειδωλολατρών δέχθηκαν και οι Άγιοι μάρτυρες Βενέδιμος, Παυλίνος και Ηράκλειος, οι οποίοι δρούσαν στην Αθήνα. Συνελήφθησαν και στη συνέχεια αποκεφαλίσθηκαν λαμβάνοντας το στέφανο του μαρτυρίου.

Ο όσιος Χριστόδουλος γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 1020 από γονείς ευσεβέστατους. Η σχολική του επίδοση υπήρξε αξιοσημείωτη, και από νεαρός ανατράφηκε στη μοναχική ζωή. Με συνδρομή του βασιλιά Αλεξίου Κομνηνού έκτισε τη Μονή του Ευαγγ. Ιωάννη στην Πάτμο όπου και μόνασε. Οι επιδρομές των Αράβων τον ανάγκασαν να καταφύγει για 7-8 χρόνια στην Εύβοια όπου και πέθανε το 1707. Το ιερό του λείψανο μετακομίσθηκε αργότερα στην Μονή της Πάφου.

Ο Άγιος Χριστόφορος έζησε επί αυτοκρατορίας Δεκίου. Όταν οι Ρωμαίοι τον συνέλαβαν το όνομα του ήταν Ρέπροβος. Χριστόφορος ονομάσθηκε αφού δέχθηκε τη χριστιανική διδασκαλία και βαπτίσθηκε. Ο Άγιος δε δίσταζε να ελέγχει τους ειδωλολάτρες διώκτες των χριστιανών, προκαλώντας έτσι την οργή τους. Για το λόγο αυτό οι χριστιανοί τον συμβούλεψαν να φύγει για να είναι ασφαλής. Όμως ο Δέκιος έστειλε απόσπασμα για να τον βρει και να τον συλλάβει. Όταν οι στρατιώτες βρήκαν τον Άγιο ήταν αποκαμωμένοι και είχαν ελάχιστη τροφή. Τότε ο Χριστόφορος πολλαπλασίασε το λιγοστό άρτο τους και οι έκπληκτοι στρατιώτες πίστεψαν στον Χριστό. Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Δέκιος αποκεφάλισε εκτός από τον Χριστόφορο και τους ευλαβείς στρατιώτες, που διακήρυξαν με θάρρος την αποστροφή τους προς τα είδωλα.

Οι Άγιοι μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρείος έζησαν την εποχή του αυτοκράτορα Νουμεριανού. Ο Χρύσανθος καταγόταν από γονείς ειδωλολάτρες, οι οποίοι όταν έμαθαν για το χριστιανικό του φρόνημα προσπάθησαν να τον κλονίσουν. Τον πάντρεψαν μάλιστα με την όμορφη Δαρείο, ελπίζοντας ότι η νέα αυτή θα τον επανέφερε στη λατρεία των ειδώλων. Με τη θεία πρόνοια όμως φώτισε ο Χρύσανθος τη Δαρείο και αφοσιώθηκαν μαζί στη διάδοση του Χριστιανισμού. Για το λόγο αυτό συνελήφθησαν και υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια. Στο τέλος τους έριξαν σε βρωμερό λάκκο, όπου και ετελειώθησαν, ενώ οι ψυχές τους επέταξαν λαμπροφόρες στον στεφανοδότη Κύριο.

Ο προφήτης Ωσηέ έζησε επί βασιλείας των Οζία, Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκία και προφήτευσε από το 750 μέχρι το 722 πΧ. Το όνομα του στα ελληνικά σημαίνει σωτήρας. Καταγόταν από τη φυλή του Ισάχαρ και ήταν γιος του Βεηρεί. Στηλίτευσε το λαό του Ισραήλ για τον αμαρτωλό τρόπο της ζωής του και προφήτευσε τον ερχομό του Μεσσία. Παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο εν ειρήνη στην ηλικία των εβδομήντα πέντε χρόνων.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Ιούλ 17, 2014 7:54 pm

ΑΓΙΟΙ
Άγιοι για την εκκλησία μας είναι είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, όπως εμάς, που καταξιώθηκαν με τον συνεχή πνευματικό αγώνα, την προσευχή και την άσκηση τους, να φτάσουν στην κατά χάρην θέωση, να γίνουν δηλαδή τέλειοι εν Χριστώ άνθρωποι. Οι άγιοι πρεσβεύουν στο Θεό για μας τους ανθρώπους, δηλαδή παρακαλούν το Θεό να ακούσει τις προσευχές μας. Οι άγιοι κατατάσσονται στο αγιολόγιο με αποφάσεις των τοπικών συνόδων της εκκλησίας μας. Τα κριτήρια που υπάρχουν για να αναγνωριστεί κάποιος ως άγιος είναι το ορθόδοξο φρόνημα, ο άγιος βίος ή η επίδειξη θαυμάτων.
Υπάρχουν όμως διάφορες κατηγορίες αγίων που εξηγούνται στη συνέχεια:
Μάρτυρες: Λέγονται έτσι όσοι έγιναν μάρτυρες του Χριστού, δηλαδή μαρτύρησαν στους άλλους ανθρώπους την χριστιανική διδασκαλία και ως αποτέλεσμα βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Οι μάρτυρες χωρίζονται σε Μεγαλομάρτυρες π.χ. Άγιος Γεώργιος, Αγία Βαρβάρα, oσιομάρτυρες που ήταν ασκητές και μοναχοί και ιερομάρτυρες , που ήταν κληρικοί.



Όσιοι: Είναι άγιοι που ήταν μοναχοί ή ασκητές∙ άνθρωποι που αποχώρησαν από τον κόσμο, έζησαν το δικό τους μαρτύριο και έφτασαν στον αγιασμό.


Χωρίζονται σε:
Ιεράρχες: Είναι οι άγιοι οι οποίοι ανήλθαν στο αξίωμα του επισκόπου.



Ομολογητές: Είναι οι άγιοι εκείνοι που συνελήφθηκαν κατά τους διωγμούς αλλά και αργότερα, βασανίστηκαν και ομολόγησαν την πίστη τους αλλά για διάφορους λόγους δεν θανατώθηκαν.


Δίκαιοι: Είναι οι προ Χριστού άγιοι που έζησαν με την ελπίδα του ερχομού του Χριστού στη γη.

Προφήτες: Είναι αυτοί που μετά από θεία κλήση και φώτιση ανάγγειλαν στον κόσμο το θέλημα του Θεού. Γι’αυτό οι προφήτες χαρακτηρίστηκαν και ως στόματα του Θεού. Ανάλογα με την έκταση των βιβλίων τους χωρίζονται σε Μείζονες (Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ) και Ελάσσονες (Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ιωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας)


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Πέμ Αύγ 14, 2014 10:40 am

Άγιος Νεομάρτυρας Συμεών ο Τραπεζούντιος ο Χρυσοχόος

Εικόνα

Άγιος Νεομάρτυρας Συμεών ο Τραπεζούντιος ο Χρυσοχόος, ο «Προστάτης των Χρυσοχόων»

Ο Άγιος Συμεών έζησε στα μέσα του 17ου αιώνα και καταγόταν από την Τραπεζούντα του Πόντου. Ζούσε δε, καθώς έκανε το επάγγελμα του χρυσοχόου, στην Κωνσταντινούπολη. Αγαπούσε πολύ τον Θεό, Τον σεβόταν βαθιά και τηρούσε με ακρίβεια τις ευαγγελικές αρετές, ήταν πιστός και ευλαβής χριστιανός. Βοηθούσε όσους βρίσκονταν σε ανάγκη, τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά.
Σύμφωνα με την ιστορία του, μίαν ημέρα, τρεις Χριστιανοί κατέβαιναν από την δουλειά τους να πάνε στα σπίτια τους, στην περιοχή του Γαλατά. Περνώντας από την συνοικία των Εβραίων της Κωνσταντινούπολης, βρέθηκαν μπροστά σε έναν μεγαλόσωμο μεθυσμένο Εβραίο. Ένας από αυτούς, ο οποίος ήταν κοντός, κοιτούσε επίμονα και έμφοβα τον Εβραίο. Αυτός δυσαρεστημένος με το επίμονο κοίταγμα του Χριστιανού, τον έπιασε από την ζώνη του και τον σήκωσε στους ώμους του. Ο χριστιανός δε, φοβισμένος και έντρομος, έβγαλε το μαχαίρι του και τον χτύπησε στην πλάτη. Ο Εβραίος δεν κατάλαβε λόγω της μέθης και τον άφησε να φύγει. Μετά όμως το αίμα άρχισε να τρέχει και να πονάει. Οι άλλοι Εβραίοι έτρεξαν να τον πιάσουν, αλλά δεν μπόρεσαν να τον βρουν. Από τον πολύ θόρυβο που έκαναν, πολλοί σταματούσαν και ρωτούσαν την αιτία τόσης πολλής ταραχής. Ένας από αυτούς ήταν και Άγιος Συμεών, ο οποίος γνωρίζοντας το πολύ μίσος των Εβραίων έναντι των Χριστιανών, τους «πείραξε» και τους είπε: «Ε, και τι θα γίνει αν πεθάνει ένας Εβραίος;». Εκείνοι μόλις άκουσαν αυτό, εκνευρισμένοι τον άρπαξαν φωνάζοντας: «Αυτός είναι που τον χτύπησε». Τον παρέδωσαν στον Βεζίρη να τον φυλακίσει, λέγοντάς του ψέματα, ότι είδαν τον Άγιο Συμεών να χτυπά τον Εβραίο. Έβγαλε ο Βεζίρης απόφαση να φυλακιστεί για σαράντα μέρες, και αν στο διάστημα αυτό ο Εβραίος πεθάνει, τότε να τον θανατώσουν, αν δε ζήσει, μετά από την πληρωμή της ιατρικής φροντίδας, να ελευθερωθεί.
Ο Εβραίος έζησε περισσότερο από τις σαράντα μέρες και ο Άγιος Συμεών κατέβαλε ως αποζημίωση διακόσια ογδόντα γρόσια. Αλλά μετά από πενήντα μέρες παρά τη βελτίωση της υγείας του, υπέκυψε στα τραύματα του. Το συνέδριο των Εβραίων αποφάσισε, μετά από χρηματισμό των δικαστών, να θανατώσουν τον Άγιο Συμεών. Έτσι τον συνέλαβαν και πάλι, και οι δικαστές τον πίεζαν να γίνει μωαμεθανός, προκειμένου να αποφύγει τη θανατική καταδίκη. Αλλά ο Άγιος Συμεών θαρραλέα απάντησε: «Αν και μύριους θανάτους μου δώσετε, δεν θέλετε δονηθή να με μετασαλεύσετε από την πίστην και την αγάπην του Ιησού Χριστού μου. Από Τον Κύριό μου και Θεό μου δεν χωρίζω».
Αυτά άκουσαν οι παράνομοι δικαστές και τον καταδίκασαν διά αγχόνης θάνατον. Τον παρέδωσαν στον Βεζίρη και αυτός τον οδήγησε στο μέρος το λεγόμενο Μπεχτσέ-καπί της Κωνσταντινούπολης, όπου στις 14-8-1653 τον κρέμασαν κάτω από έναν πλάτανο, κάνοντας την χάρη των Εβραίων. Ο Άγιος Νεομάρτυρας Συμεών ο Τραπεζούντιος ο Χρυσοχόος είναι ο προστάτης των Χρυσοχόων. Η Εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την μνήμη του στις 14 Αυγούστου.

«Τω Συμεών υπήρξε βαθμίς αγχόνη, δι’ ης ανήλθεν Ουρανού εις το πλάτος»

Πηγή: http://anatolikathsorthodoxias.blogspot.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Αύγ 28, 2014 10:37 am

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Τα αλεξικέραυνα του θανάτου
Σύγχρονοι άγιοι και όσιοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Ανάπτυξη εισήγησης σε ημερίδα του Ομίλου Ουνέσκο Ρεθύμνου, Αύγουστος 2004.


Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς (Ιω. ιγ΄ 34).


Αντί για πρόλογο

Συναξάρι του αγίου Πέτρου του Αλεούτου (1815, 12 Δεκεμβρίου).

«…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, τού ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους. Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν. Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου». Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας». Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση: «Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε.
Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϋ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […].
Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:
–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;
–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.
Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:
–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».

Από το Ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων νηπτικών», Αθήνα 1995, σελ. 38-39. Οι Αλεούτοι είναι κλάδος της φυλής των Εσκιμώων, που ζει στα Νησιά των Αλεούτων της Αλάσκας είναι χριστιανοί ορθόδοξοι δυστυχώς, ακολουθώντας τη μοίρα των ιθαγενών όλου του κόσμου, έχουν απομείνει ελάχιστοι.
Την εικόνα του αγίου Πέτρου βλ. στο οπισθόφυλλο του παρόντος. Πηγή η ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, διαδίκτυο (ευχαριστώ τον εκλεκτό φίλο Κωστή Βασιλάκη για τον εντοπισμό της).

Αντί να προσεύχομαι, γράφω πηγαινοφέρνω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο συντάσσοντας θεολογικές, υποτίθεται, σημειώσεις για τους μαθητές μου ή ικανοποιώντας τις λογοτεχνικές μου φαντασιώσεις, και μόνο το βράδυ, «από συνήθεια κάνοντας πριν πέσω το σταυρό μου» (όπως θα έλεγε ο Καββαδίας), ή την Κυριακή, ανάβοντας ένα κερί στην εκκλησιά, σκέφτομαι δυο τρεις βιαστικές αιτήσεις, με την ίδια θέρμη και διάρκεια που παραγγέλνω καφέ σ’ ένα φαστφουντάδικο. Είμαι καλαμαράς. Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Essex (1896-1993) σήκωνε τα χέρια του το βράδυ και τα κατέβαζε το πρωί προσευχόμενος υπέρ της ανθρωπότητος. Ήταν άγιος. Αυτή είναι η διαφορά μας.
Μιλώ για τους αγίους, γιατί είμαι εγωιστής. Όχι για να τους τιμήσω, αλλά για να τιμηθώ «Εγώ» από σας, αποδεικνύοντας πόσο πολλά ξέρω και πόσο καλός ομιλητής είμαι.
Έχω λοιπόν μέσα μου όλα τα αμαρτήματα (όλα τα πάθη, θα λέγανε οι ασκητές Πατέρες, με στωική ορολογία) που σχετίζονται με το προπατορικό αμάρτημα, δηλ. τον εγωισμό είμαι ναρκισσιστής, ματαιόδοξος, υπερόπτης ακόμα κι αν κάνω κάτι καλό, το κάνω για να με δοξάσουν οι άνθρωποι κι όχι εν κρυπτώ για να ευχαριστήσω το Θεό και τη συνείδησή μου, δηλ. τη φωνή του αγγέλου μου .
Μήπως από τον εγωισμό δεν προέρχεται και η διαστροφή; Για δες τον Πάτρικ Μπέιτμαν, στο American Psycho του Μπρετ Ήστον Έλλις (τον εφιάλτη του καπιταλισμού). Νομίζω πως είμαι το κέντρο του κόσμου, και άρα μπορώ να παρακάμψω τους άλλους (από την ουρά για ταξί ώς την ουρά για την προαγωγή μου) ή να τους χρησιμοποιήσω για τη δική μου ευχαρίστηση. Βλέπω π.χ. μια γυναίκα και ποθώ το κορμί της, θέλω να τη λεηλατήσω, να τρυγήσω τα κάλλη της, αδιαφορώντας για το ποια είναι, τί νιώθει, αν πονάει η ψυχή της, αν έχει ανάγκη να θυσιαστεί κάποιος για να τη βοηθήσει είμαι κλασικός άντρας, εκπαιδευμένος ως επιβήτορας από τη βιομηχανία του θεάματος και της κατανάλωσης. Αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι ένα μοντέλο που διαφημίζει σαμπουάν ή μια μισόγυμνη μπαργούμαν ή μια τύπισσα με πέδιλα, μίνι και ξώπλατο που περπατάει στο δρόμο ή μια μεθυσμένη που ψάχνει για άντρα, για να ανακουφίσει τα ψυχικά της τραύματα από άλλους άντρες, ή μια πόρνη δεν έχει σημασία, είναι άνθρωπος (“–Μα κορόιδο είσαι, ρε φίλε;”. Δεν είμαι, γι’ αυτό θέλω να την κατασπαράξω).
Ένας άγιος, στο πρόσωπο κάθε γυναίκας (και μια αγία, στο πρόσωπο κάθε άντρα) βλέπει την εικόνα του Θεού, ένα πλάσμα ιερό, λίγο χαμηλότερο από άγγελο, και φυσικά τον άνθρωπο αδερφό του, που χρειάζεται αγάπη και φροντίδα ακόμα κι αν αρνείται αυτή την αγάπη, ακόμα κι αν βαδίζει προς την αυτοκαταστροφή κάποιο τραύμα θα έχει, και η ανακούφιση αυτού του τραύματος, σκέφτεται ο άγιος, είναι δική μου υπόθεση.
Επιπλέον είμαι και δειλός. Βλέπω ένα γνωστό μου που ξέρω ότι με χρειάζεται, γιατί π.χ. έχει μαζέψει στη ζωή του ένα βουνό προβλήματα, όλοι τον έχουν παραπετάξει και η ψυχή του γεμίζει από το πύο της μοναξιάς κι όμως αποφεύγω τη συντροφιά του, αλλάζω δρόμο, φοβάμαι μη μου γίνει τσιμπούρι, λες και θα με φάει! Ο άγιος θα τον καλούσε στο σπίτι του να φάνε μαζί και να τα πούνε, θα τσακιζόταν να τον φιλοξενήσει, όχι μόνο τα Χριστούγεννα (που όλοι κάνουμε …καλές πράξεις, για το “καλό της γιορτής”), αλλά κάθε μέρα και αν ο άλλος, από φόβο ή ντροπή, αρνιόταν, θα τον τραβούσε απ’ το μανίκι, όχι για να ευχαριστήσει το Θεό σαν ψευτοηθικός συμφεροντολόγος, αλλά από αγνή και αυθόρμητη επιθυμία να βοηθήσει, κοινώς από αγάπη.
Τέλος, για να ολοκληρώσω την προσωπογραφία μου, είμαι υποκριτής ακόμα κι αυτή η φαινομενική κρίση ειλικρίνειας, τίποτ’ άλλο δεν είναι παρά υποκρισία. Γουστάρω πολύ που μιλάω για τον εαυτό μου, κάνω αυτοδιαφήμιση (άσχετα τί λέω), κι επιπλέον σάς περνιέμαι για μετριόφρων, ενώ στην πραγματικότητα η καρδιά μου χορεύει από ματαιοδοξία. “Είμαι ταπεινός” φωνάζω, “δοξάστε με”! Για να καταλάβετε τί λέω, θα παραθέσω, κάπως ελεύθερα, ένα κομματάκι από την Κλίμακα, που δείχνει την κενοδοξία (=ματαιοδοξία), δηλ. την υποκρισία κάποιου προς την ίδια τη συνείδησή του: «Παντού λάμπει ο ήλιος, και σε κάθε προσπάθεια πανηγυρίζει η κενοδοξία. Π.χ., όταν νηστεύω, κενοδοξώ» (λέω: “Tί καλός που είμαι! Νηστεύω!”), «αλλά κι όταν τρώγω για να μη φανεί ότι νηστεύω, πάλι κενοδοξώ» (λέω: “Τι ταπεινός που είμαι! Κρύβω τη νηστεία μου!”). «Όταν φορώ λαμπρά ρούχα, νικιέμαι απ’ την κενοδοξία, αλλά κι όταν βάζω ταπεινά, πάλι κενοδοξώ. Όταν μιλάω νικιέμαι» (λέω: “Είμαι σοφός”), «αλλά κι όταν σωπαίνω πάλι νικιέμαι. Όπως κι αν το ρίξεις αυτό το αγκάθι, στέκεται όρθιο!» .
Είμαι λοιπόν εντελώς ακατάλληλος να μιλήσω για τους αγίους. Παρ’ όλ’ αυτά, μιλώ και, από μέσα μου (γιατί ντρέπομαι να το ομολογήσω ότι τους μιλώ σα να είναι παρόντες), τους παρακαλώ να με καθοδηγήσουν και να με κάνουν άξιό τους όχι εμένα μόνον, αλλά και τους ανθρώπους που έχω στο νου μου. Πολλές φορές αυτό που φαίνεται σε μας αταίριαστο και σκανδαλώδες (π.χ. η συχώρεση των αμαρτωλών ή η αγάπη στον εχθρό μας) φαίνεται ταιριαστό στο Θεό. Ίδωμεν…

Η εισήγηση αυτή δεν θα ήθελα να θεωρηθεί προσηλυτισμός. Είμαι ωστόσο υποχρεωμένος να τονίσω ότι για μένα αυτό που ο κόσμος ονομάζει «θρησκεία» και οι Πατέρες «Εκκλησία» (=συγκέντρωση λαού) είναι κάτι περισσότερο από στοιχείο πολιτισμού. Εσείς βέβαια μπορείτε να το εκλάβετε ως στοιχείο πολιτισμού και να ερμηνεύσετε ανάλογα αυτά που θ’ ακούσετε.
Η Ορθοδοξία, η Ορθόδοξη Παράδοση, συνιστά η ίδια έναν πολιτισμό, υπερεθνικό, συγγενικό (ή, αν θέλετε, ιστορικά συνδεδεμένο) με πολιτισμούς και παραδόσεις πολλών λαών και οπωσδήποτε (και εδώ είναι κάτι ενδιαφέρον) μη δυτικό. Ο δυτικός πολιτισμός, όπως γνωρίζετε, πηγάζει από την Καθολική Εκκλησία ή την αντιπαράθεση προς αυτήν (αθεϊστική αντιπαράθεση: Διαφωτισμός και ο επακόλουθος ορθολογισμός – θεϊστική αντιπαράθεση: Προτεσταντισμός και τα δικά του κοινωνικά και πολιτικά επακόλουθα). Από την Ορθόδοξη Εκκλησία θα μπορούσαν να (αν δεν κυριαρχούσε πλέον επεκτατικά το δυτικό καπιταλιστικό και καταναλωτικό πρότυπο ζωής) προέρχονται πολιτισμοί που να ενώνουν Έλληνες, Σλάβους όλων των φυλών, Άραβες πολλών φυλών (με χριστιανό «Πατέρα τους» τον Άραβα πατριάρχη Αντιοχείας της Συρίας), Εσκιμώους, Αφρικανούς και Ασιάτες εδώ κι εκεί (όπου υπάρχουν ορθόδοξες Εκκλησίες) και, στις παρυφές της Ορθοδοξίας, με Εκκλησίες όχι ορθόδοξες, αλλά πάντως ανατολικές, Αιθίοπες, Αρμενίους, Κόπτες της Αιγύπτου και χριστιανούς του αγίου αποστόλου Θωμά στο Μαλαμπάρ των Ινδιών.
Μια τέτοια οικουμενική διάσταση θα μπορούσε να αποτελέσει και για τη δύση αντιπρόταση πολιτισμού και βιοθεωρίας (και κοσμοθεωρίας) απέναντι στο δυτικό πρότυπο , συγκρατώντας την πορεία της ανθρωπότητας προς ένα νέο κατακλυσμό ή, αν προτιμάτε, προς ένα δεύτερο προπατορικό αμάρτημα, δηλ. μιαν αποτυχημένη απόπειρα του ανθρώπου να γίνει θεός με καταστροφικές συνέπειες (αφού το κίνητρο είναι ο εγωισμός, η «βούληση για δύναμη» –την οποία ευλογεί ο καπιταλισμός– και όχι η αγάπη, κινητήριος μοχλός των αγίων της Ορθοδοξίας και όχι μόνο).
Αυτά ως προς την πολιτισμική προέκταση του θέματός μας, που θα μπορούσε να είναι πολύ γόνιμη, κατά τη γνώμη μου.
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται ταπεινά στον πρώτο ορθόδοξο επίσκοπο που θα τολμήσει να πετάξει από πάνω του τη χρυσή μίτρα και τη ράβδο.
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική θεολογική σκέψη γνωρίζει έντονη στροφή προς τα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και των Ελλήνων, Σέρβων, Ρώσων και Σύρων κυρίως μυστικών (δηλ. εκείνων που θεωρούν τη σωτηρία ως ένωση ανθρώπου και Θεού με τα διπλά δεσμά, της θείας Μετάληψης και της αγάπης), αλλά και προς τη σκέψη και το αίσθημα των σύγχρονων Γερόντων που μονάζουν ή ασκητεύουν στο Άγιο Όρος και σε άλλους, θεωρούμενους ως ιερούς, χώρους. Απομακρύνεται έτσι από τις επιρροές της δυτικής χριστιανικής σκέψης, που είχαν εισαγάγει στη σκέψη των λαών μας την ιδέα της κόλασης ως τιμωρίας ενός δίκαιου και σκληρού Θεού και παράλληλα είχαν καλλιεργήσει και μια ηθική των καλών πράξεων (πλησιέστερη προς την Παλαιά Διαθήκη), και επανέρχεται στην ιδέα της σωτηρίας του ανθρώπου ως ομοίωσης με το Θεό, ως το τέρμα μιας πορείας αυθεντικής αγάπης προς το Θεό και το συνάνθρωπο (και ακολούθως προς τον ιερό κτιστό κόσμο, το σύμπαν, κοσμικό ναό του Θεού και κατοικητήριο του ανθρώπου, που όμως παίρνει την ιερότητά του από το Θεό, πηγή της ζωής και της αγιότητας, γι’ αυτό και δε λατρεύεται πανθεϊστικά ή ανιμιστικά), η οποία όμως πραγματώνεται στην ακραία κορύφωσή της με την πραγματική ένωση ανθρώπου και Θεανθρώπου στο Ένα και μοναδικό Μυστήριο που «κανονικά» υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τη θεία Μετάληψη, γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα τα υπόλοιπα, και ο γάμος και η βάφτιση και η χειροτονία του ιερέα κ.τ.λ. –κάποτε τελούνταν μέσα στη λειτουργία και οι συμμετέχοντες μεταλάβαιναν, πράγμα που γίνεται σήμερα μόνο στη χειροτονία των ιερέων των τριών βαθμών (διακόνων, πρεσβυτέρων και επισκόπων).
Με βάση την ασήμαντη σπουδή μου σ’ αυτού του είδους το στοχασμό, θα επιχειρήσω να ψελλίσω λίγες κουβέντες, για να κατατοπίσω πρώτα τον εαυτό μου και κατόπιν εσάς, όχι χωρίς αγωνία, θέτοντας τα λόγια μου στην κρίση των ειδικότερων.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Αύγ 29, 2014 1:53 pm

Ο λόγος για την ειρήνη στο χριστιανισμό.

Κορυφαία στιγμή προσέγγισης του Θεού με τον άνθρωπο, κατά το χριστιανισμό, ήταν όταν το Ένα από τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, παντοδύναμος συν-Δημιουργός του κόσμου μαζί με τον Πατέρα Του και το Πνεύμα της Αληθείας, (με τη σύμφωνη γνώμη και των Τριών) έγινε άνθρωπος, νέος Αδάμ, ξεκινώντας τη δεύτερη δημιουργία του ανθρώπου, για να φέρει την καταλλαγή , δηλαδή την αποκατάσταση της σχέσης Θεότητας και Ανθρωπότητας, καθώς και Ανθρώπου – Φύσης (αφού σύμπας ο κόσμος συστενάζει και συνωδίνει με τον άνθρωπο, κατά την έκφραση του αποστόλου Παύλου, προς Ρωμαίους η΄ 22, περιμένοντας τη σωτηρία του).
Κορυφαία στιγμή προσέγγισης του ανθρώπου με το Θεό, κατά το χριστιανισμό πάντα, είναι η πράξη που ονομάζεται λειτουργία [=έργο του λαού <λείτος (=λαός) + έργο] και θεωρείται επανάληψη του Μυστικού Δείπνου, αφού οι χριστιανοί (απόγονοι του νέου Αδάμ μετά τη βάφτισή τους) μεταλαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όπως είχαν κάνει και οι απόστολοι, πραγματοποιώντας τη μόνη θυσία που ταιριάζει στον καινούργιο άνθρωπο: την αναίμακτη ο υλικός κόσμος (το ψωμί και το κρασί, τα βασικά στοιχεία της αληθινής ανθρώπινης διατροφής –μαζί με το λάδι, που κι αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο, ως γνωστόν, στη χριστιανική λατρεία) προσφέρεται στο Θεό, κι Εκείνος μάς τον γυρίζει πίσω ως υλικό, πάλι, αλλά θεωμένο πλέον κόσμο («καινή κτίση»): ως αληθινό Σώμα Του και Αίμα Του.
Η λειτουργία που τελείται εδώ και περίπου 15 αιώνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία (και όλες τις Κυριακές του χρόνου είναι αναστάσιμη –εκτός από την Κυριακή των Βαΐων, που, μέσω της εβδομάδας των Παθών, ανοίγει το δρόμο για τη Λαμπρή) είναι έργο ενός ανθρώπου που μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς και αργότερα, ως επίσκοπος Καισάρειας της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας, οργάνωσε τα μοναστήρια του ως φιλανθρωπικά ιδρύματα –όπου περιθάλπονταν ακόμα και λεπροί, τους οποίους υποδεχόταν με φίλημα– και αντιστάθηκε στη αυτοκρατορική εξουσία της εποχής του υπερασπιζόμενος τη χριστιανική πίστη (και αυτός ο άνθρωπος είναι ο Μ. Βασίλειος, ο αγαπημένος των Ελλήνων άη Βασίλης της Πρωτοχρονιάς –που δεν ταυτίζεται με τον ευρωπαϊκό Santa Claus των Χριστουγέννων, δηλ. τον άγιο Νικόλαο) λίγα χρόνια αργότερα τη συντόμευσε ένας άλλος μεγάλος της διανόησης και της φιλανθρωπίας, ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που, αφού έθρεψε 7.000 φτωχούς, χήρες και ορφανά στην Κωνσταντινούπολη, ως πατριάρχης, πέθανε στην εξορία, γιατί αντιστάθηκε όχι μόνο στην αυτοκρατορική αυλή, αλλά και στο εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής του –καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από Πατριαρχική Σύνοδο το 403 μ.Χ.
Αυτή η λειτουργία αρχίζει με την προτροπή: Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, με πρώτη ευχή υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών του Κυρίου δεηθώμεν και δεύτερη υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθίας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν – και τελειώνει με την προτροπή: Εν ειρήνη προέλθωμεν (δηλ. να αποχωρήσουμε «με ειρήνη»), πριν τη μεγάλη τελική ευχή Ο ευλογών τους ευλογούντας Σε, Κύριε…, που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών, το ειρήνην τω κόσμω Σου δώρισε.
Ενδιάμεσα έχει πει αμέτρητες φορές ειρήνη πάσι – αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα – άγγελον ειρήνης, πιστόν (=έμπιστο) οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών, παρά του Κυρίου αιτησόμεθα (=ας ζητήσουμε από τον Κύριο) κ.τ.λ.
Όλα αυτά αναφέρονται στη φράση του Ιησού κατά το Μυστικό Δείπνο (κατά Ιωάννην ιδ΄ 27) ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν ( = σας αφήνω ειρήνη, σας δίνω τη δική μου ειρήνη και όχι όπως δίνει ο κόσμος). Ο Χριστός είναι η ειρήνη ημών, κατά τον απόστολο Παύλο, καινός άνθρωπος ποιών ειρήνην και κάνοντας όλους τους ανθρώπους, «τους μακράν και τους εγγύς», συμπολίτας των αγίων και οικείους του Θεού (προς Εφεσίους, β΄ 13-22) το χριστιανικό ευαγγέλιο είναι το ευαγγέλιον της ειρήνης (Εφεσίους, στ΄ 15) και η ειρήνη του Θεού είναι υπερέχουσα πάντα νουν (Φιλιππισίους, δ΄ 7), δηλαδή ασύλληπτη με την κοινή λογική! «Την ειρήνην και το μέγα έλεος» ζητούμε από το Θεό στη χριστιανική υμνογραφία, ενώ αμέτρητες είναι οι σχετικές αναφορές στα πατερικά και τα ασκητικά συγγράμματα.

Τί είναι λοιπόν αυτή η ειρήνη;
Σε ευχές όπως εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, εν ειρήνη προέλθωμεν, ειρήνη πάσι, άγγελον ειρήνης κ.τ.λ., εννοείται όχι η απλή απουσία συγκρούσεων, αλλά η βαθύτερη ειρήνευση της καρδίας και της ψυχής, που γίνεται ειρηνική ψυχή και ο άνθρωπος ειρηνεύει –δηλ. γίνεται, όπως λέμε στη θρησκευτική γλώσσα, αόργιστος (δεν οργίζεται), ειρηνοποιός , πράος, και φαίνεται, σε μια κοινωνία κοχλάζουσα από εγωισμό, πτωχός τω πνεύματι, εφόσον δεν αντιλαμβάνεται το λόγο για τον οποίο «πρέπει» να θέσει το υλικό συμφέρον του πάνω από την αγάπη για το συνάνθρωπό του. Έτσι οι «αληθινοί» χριστιανοί είναι τα κορόιδα της οικουμένης, χαμένοι για τους ανθρώπους, αλλά κερδισμένοι για το Θεό (πρβ. τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκυ) .
Ο ειρηνικός αυτός άνθρωπος δεν είναι ατάραχος κατά τη στωική ή βουδιστική έννοια η αταραξία αυτή είναι ένα τείχος που προστατεύει την ψυχή του ανθρώπου από την ταραχή, που θεωρείται πηγή δυστυχίας (και άρα είναι ο «επάρατος εχθρός») αντίθετα, η ιδεώδης χριστιανική αγάπη δεν έχει μέτρο, γι’ αυτό και συνιστά (για να μιλήσω σα στωικός) σαφώς πλεονάζουσα ορμή, δηλαδή πάθος –μεταμορφωμένο όμως, κατά τη χριστιανική άποψη, από πτωτικό πάθος παρά φύσιν, όπως η ζήλια, το μίσος, η λαγνεία, η κάθε είδους εξάρτηση, σε πάθος φυσικό, άρα θετικό: «συγχωρούνται οι πολλές της αμαρτίες, γιατί αγάπησε πολύ» (κατά Λουκάν, ζ΄ 47), «μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κανείς απ’ αυτόν που δίνει τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάννην, ιε΄ 13), «έτσι φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σε μας, με το ότι έστειλε το μονογενή Του Υιό στον κόσμο, για να ζήσουμε μέσω Αυτού» (Α΄ επιστολή Ιωάννου, δ΄ 9), «δε ζω πια εγώ, αλλά ο Χριστός μέσα μου» (Παύλου, προς Γαλάτας, β΄ 20), «να γνωρίσουμε την αγάπη του Χριστού, που ξεπερνά τη γνώση» (Εφεσίους, γ΄ 19), «ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ, ποιος σκανδαλίζεται και δε φλέγομαι;» (Β΄ Κορινθίους ια΄ 29) κ.λ.π.
Το στοιχείο αυτό της επιζητούμενης υπερβολής [όχι όμως χάριν της υπερβολής ή της εγωιστικής (αυτο)ικανοποίησης, αλλά χάριν του ανθρώπου] διαφοροποιεί ριζικά τη χριστιανική αγάπη από κάθε παρεμφερή ή ανάλογη έννοια που περιλαμβάνεται στην ηθική άλλων συστημάτων, όπως η αυτοπραγμάτωση, η αταραξία, η αρμονία, η στωική οικείωσις, η συμπάθεια, η αριστοτελική μετριοπάθεια κ.τ.τ. ο «ιδεώδης χριστιανός» είναι ατάραχος ως προς τα του κόσμου (τα και κατά τους στωικούς «αδιάφορα»), στη σχέση του όμως με το Θεό και τους άλλους ανθρώπους «φλέγεται» από αγάπη μέχρι αυτοθυσίας , και μάλιστα απρόσκλητης (αυτεπάγγελτης) και χωρίς ανταπόδοση, ακόμη και για τους εχθρούς του, και για εκείνους που «δεν το αξίζουν» –αυτή είναι και η διαφορά της αγάπης από τη δικαιοσύνη: μιμούμενος το Θεό και τους αγγέλους, ο χριστιανός επιθυμεί τη μετάνοια (δηλ. τη συνειδησιακή μεταστροφή) και τη σωτηρία του εχθρού του και κάθε «κακού ανθρώπου», προσεύχεται γι’ αυτόν και λυπάται για το σκοτάδι που συσσωρεύει μέσα του και που νοείται ως κόλαση, καθώς προεκτείνεται στην αιωνιότητα.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Αύγ 30, 2014 12:08 pm

Πτώση και σωτηρία κατά το χριστιανισμό.

Ας αλλάξω σελίδα και ας θέσω το κρίσιμο ερώτημα: υπήρξε κανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας –και: υπάρχει κανείς στη σκληρή και εγωιστική εποχή μας– που να έχει κάνει πράξη αυτή τη διδασκαλία;
Απαντώ: όλοι οι άνθρωποι που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους, ή μέρος από τη ζωή τους, για χάρη των συνανθρώπων τους, από αγάπη και όχι από άλλα κίνητρα, «χριστιανοί εισίν καν άθεοι ενομίσθησαν», όπως θα έλεγε ο άγ. Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς (2ος αι. μ.Χ.), δηλ. είναι στην ουσία χριστιανοί, έστω και αν δε βαφτίστηκαν και επομένως θεωρήθηκαν «άθεοι». Ο Ιουστίνος κατάτασσε σ’ αυτή την τάξη το Σωκράτη, τον Ηράκλειτο «και τους ομοίους» εμείς θα βάζαμε σίγουρα το Μαχάτμα Γκάντι, τον Άλμπερτ Σβάιτσερ, το Μάρτιν Λουθερ Κινγκ , τον Άλμπερτ Αϊνστάιν και άλλους που γνωρίζουν οι μελετητές του ανθρωπισμού.
Όμως, κατά το χριστιανισμό, ο άνθρωπος φεύγει από τη φθαρτή εγκοσμιότητα και ανήκει στην άφθαρτη και αγία αιωνιότητα όταν παύει να είναι απόγονος του παλαιού Αδάμ και γίνεται απόγονος του νέου Αδάμ –δηλ. όταν βαφτίζεται, και στη συνέχεια παραμένει ενωμένος με το «Σώμα του Χριστού», την εκκλησιαστική κοινότητα, ζώντας με αγάπη και κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όχι γιατί αυτό το Σώμα και το Αίμα «θα τον πάει στον παράδεισο» με κάποιο μαγικό τρόπο (σα μαγικό ραβδάκι), αλλά γιατί είναι η ένωση ανθρώπου και Θεού, η αγγελική τροφή, ο «άρτος ημών ο επιούσιος» του Πάτερ ημών, μέσω του οποίου (έτσι πιστεύομε) παίρνουμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τον αδύναμο εαυτό μας και να αγαπήσουμε μέχρις εσχάτων! Δος ημίν, Κύριε, ζητάμε κατά τη Θεία Μετάληψη, αγάπην ανυπόκριτον [=ειλικρινή], πίστιν ακαταίσχυντον [=εμπιστοσύνη που δε θα προδοθεί], φωτισμόν των οφθαλμών της καρδίας, ειρήνην των ψυχικών δυνάμεων και τα παρόμοια .
Άνθρωπος που δεν έχει αναγεννηθεί «εξ ύδατος και πνεύματος» ή, κι αν βαφτίστηκε, όμως δε συμμετέχει στο Μυστικό Δείπνο, που είναι βρώσις και πόσις του θεϊκού Σώματος και Αίματος (βλ. κατά Ιωάννην, γ΄ 5-6 και στ΄ 51-58), παραμένει στη γενεαλογία του παλαιού Αδάμ, του θνητού κόσμου, και δεν έχει περάσει στην ανακαινισμένη ανθρωπότητα του νέου Αδάμ, του Χριστού. Ρωτάμε: είναι καταδικασμένος, έστω κι αν ζει με αγάπη; Συσσωρεύει μέσα του το αιώνιο σκοτάδι, που θα τον οδηγήσει στην πικρή απομόνωση όταν όλοι θα αναστηθούν; Ασφαλώς όχι. Κατά το χριστιανισμό όμως, όλοι έχουν τη δυνατότητα της σωτηρίας επειδή υπήρξε ο νέος Αδάμ, επειδή ξαναδημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος και επειδή κάποιοι «έχουν το νόμο του Θεού μέσα τους», όπως θα έλεγε ο απόστολος Παύλος (Ρωμαίους β΄ 9-15 κ.εξ.), και τον εφαρμόζουν «ενστικτωδώς», χωρίς να ξέρουν τί γράφουν τα ιερά (ή θεωρούμενα ως ιερά) βιβλία. Εάν ο Θεός δε γινόταν άνθρωπος, εάν δεν υπήρχε πάνω στη γη το συμβολικό Σώμα Του (η «αγαπητική» κοινότητα των χριστιανών) και στο δισκοπότηρο το αληθινό Σώμα και το Αίμα Του, δεν θα ελπίζαμε σε ανάσταση των νεκρών, σε «ουράνια Ιερουσαλήμ», όπου επιτέλους το δέντρο της ζωής θα καρπίζει και θα ανήκει σε όλα τα έθνη (βλ. το τέλος της Αποκάλυψης του Ιωάννη), σε «καινούς ουρανούς και γη καινή, όπου θα κατοικεί η δικαιοσύνη» (εν οις δικαιοσύνη κατοικεί, Β΄ επιστολή Πέτρου γ΄ 10-13)!
Εγωισμός; Εγωιστική προσπάθεια του χριστιανισμού να εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα στην αλήθεια και να μονοπωλήσει τη δυνατότητα της σωτηρίας των ανθρώπων; Ίσως –αλλά μόνο αν όλα αυτά είναι ψέματα, αν όσα είπε ο Χριστός, όσα κατέγραψαν τα ευαγγέλια, όσα στοχάστηκαν οι Πατέρες και κατέθεσαν οι άγιοι, ισχυριζόμενοι ότι είναι οι εμπειρίες τους από τον ουράνιο φωτεινό κόσμο του Θεού, είναι ψέματα! «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη μας είναι μάταιη», γράφει ο Παύλος , απαντώντας στην αγωνία της δικής του εποχής (ο ίδιος βέβαια είχε εμπειρίες, και ήξερε, ή θεωρούσε πως ήξερε, την αλήθεια). Αν όμως ο Χριστός αναστήθηκε, αν έλεγε αλήθεια, αν είπαν την αλήθεια οι άγιοι κάθε εποχής, τότε δεν υπάρχει εγωισμός στις διακηρύξεις του χριστιανισμού είναι η αλήθεια.
Δεν είναι σκοπός αυτής της ομιλίας να σας πείσω ότι πράγματι έτσι είναι. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ανάλογα με την προσωπική του ιστορία, τις προϋποθέσεις του και το βαθμό που θεωρεί, εξετάζοντάς τις περισσότερο ή λιγότερο, αξιόπιστες τις μαρτυρίες των αγίων. Εμείς, οι πολλοί (ή μήπως είμαστε οι λιγότεροι;), που δεν έχουμε εμπειρίες ανάλογες με των αγίων στη σχέση μας με το υπερφυσικό (ή, κι αν έχουμε, δεν τις βλέπουμε), βασιζόμαστε σ’ ό,τι μας λέει ο νους μας ή η καρδιά μας. Ας είναι…
Η ομιλία μας είναι για τους αγίους ως φορείς της ειρήνης του Θεού, και μάλιστα για τους αγίους των ημερών μας. Ποιοι είναι αυτοί οι άγιοι και γιατί είναι (ή θεωρούνται) άγιοι;


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Αύγ 31, 2014 9:46 am

Άγιος

Άγιος είναι ένας άνθρωπος –άντρας, γυναίκα ή παιδί, νέος ή γέρος– ο οποίος, μέσα από μια προσωπική σχέση αυθεντικής αγάπης με το Θεό, διαποτίστηκε από τη Θεία Χάρη, «αλλοιώθηκε» και, από τον τρόπο ύπαρξης του ανθρώπου που ξέρουμε (το δικό μας), πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης, που ονομάζεται καινή κτίσις (Παύλος, Β΄ προς Κορινθίους, ε΄ 17, Γαλάτας, στ΄ 15 κ.α.) και, κατά το χριστιανισμό, ταυτίζεται με το επίπεδο στο οποίο θα είχαν φτάσει οι πρωτόπλαστοι, αν δεν είχαν διακόψει τη σχέση τους με το Θεό με σκοπό να γίνουν οι ίδιοι θεοί, αν δηλαδή δεν είχαν διαπράξει το προπατορικό αμάρτημα. Έγινε «όμοιος με το Θεό» στο βασικό χαρακτηριστικό του τρόπου ύπαρξης του Θεού, την αγάπη. Αυτό είναι η πραγμάτωση της προοπτικής του περίφημου καθ’ ομοίωσιν (ο άνθρωπος είναι ον «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού», Γενέσεως α΄ 26, 27, ε΄ 1, 8 κ.α.) και η ουσία του χριστιανισμού: «Τί εστι Χριστιανισμός; Θεού ομοίωσις κατά το ενδεχόμενον ανθρώπου φύσει» λέει ο άγ. Γρηγόριος ο Νύσσης προεκτείνοντας σε «επίπεδο εφαρμογής» (όπως πιστεύουμε οι χριστιανοί) το λόγο του Πλάτωνα «ο σώφρων ημών τω Θεώ φίλος, όμοιος γαρ, ο δε μη σώφρων ανόμοιός τε και διάφορος και άδικος» .
Αυτός ο τρόπος ύπαρξης των αγίων θεωρείται ο αληθινός τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου, ύπαρξης που προεκτείνεται στην αιωνιότητα, ενώ ο δικός μας κοινός τρόπος ύπαρξης, αν και τον θεωρούμε φυσικό, δηλ. κανονικό, στην πραγματικότητα (όπως την αντιλαμβάνονται πάλι οι άγιοι, που έθεσαν τα θεμέλια της χριστιανικής κοσμοθεωρίας) είναι παρά φύσιν αυτός ο κόσμος είναι κόσμος της Πτώσεως –γι’ αυτό πάσχει από τα συμπτώματα του αλληλοσπαραγμού, της φθοράς και του θανάτου, δηλαδή του φυσικού και ηθικού κακού (φυσικό κακό ο θάνατος, ηθικό κακό η αδικία) που είναι οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος.
Οι χριστιανοί θεωρούμε ότι οι αγιασμένες ψυχές έχουν παρρησία στο Θεό, δηλαδή μπορούν να μεσιτεύσουν για τη σωτηρία του λαού, γι’ αυτό και δεν τους αποδίδουμε μόνο τιμές (με ακολουθίες ύμνων, εικόνες τους και ναούς προς τιμήν τους) αλλά και προσευχόμαστε σ’ αυτούς ως σε υψηλούς και ισχυρούς φίλους. Σε καμία περίπτωση δεν τους λατρεύουμε ούτε τους θεωρούμε θεούς είναι άνθρωποι και μάλιστα οι κατ’ εξοχήν άνθρωποι (η κορύφωση της ανθρωπότητας), αν και η λαϊκή ευσέβεια δεν εμβαθύνει συνήθως τόσο πολύ –πράγμα που σκανδαλίζει τους «γραμματισμένους» αλλά δεν ενοχλεί τους ταπεινούς, εφόσον βέβαια συνοδεύεται από αγάπη και αθωότητα στο μέτρο του καθενός μας.
Εννοείται ότι άγιοι δεν είναι μόνο καλόγεροι και παπάδες ή μάρτυρες υπάρχουν πολλοί άγιοι έγγαμοι και οικογενειάρχες (π.χ. ο απόστολος Πέτρος, ο άγ. Σπυρίδωνας, ο άγ. Αυγουστίνος, ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης, η αγία Ανθούσα, η αγία Νόννα, η αγία Υπομονή, η αγία Μακρίνα, γιαγιά του Μ. Βασιλείου, η αγία Ελένη, η άφθαρτη αγία αυτοκράτειρα Θεοδώρα, οι σύγχρονοι άγιοι Σεραφείμ της Βίριτσας, Νικόλαος Πλανάς, Λουκάς ο Ιατρός κ.π.ά.), ενώ οι μητέρες πολλών αγίων είναι επίσης αγίες φυσικά υπάρχουν και άγιοι σύζυγοι που τιμώνται μαζί (όπως οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα, γονείς της Θεοτόκου, Ζαχαρίας και Ελισάβετ, γονείς του Προδρόμου, Ακύλας και Πρίσκιλλα, οι μάρτυρες Τιμόθεος και Μαύρα κ.ά.), καθώς και μητέρες που μαρτύρησαν μαζί με τα παιδιά τους, όπως η αγία Σοφία με τις τρεις κόρες της, η αγία Ιουλίτα με τον άγ. Κήρυκο κ.ά., και τιμώνται μαζί μ’ αυτά.
Ας έχουμε, τέλος, υπόψιν ότι άγιος είναι κάθε άνθρωπος που «κερδίζει τον παράδεισο», που η ψυχή του γίνεται φωτεινή «εις τον αιώνα» «άγιοι είναι όλοι όσοι έχουν ορθή πίστη και την εφαρμόζουν στη ζωή τους» γράφει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος «κι αν δεν κάνουν θαύματα, κι αν δεν θεραπεύουν δαιμονισμένους, είναι άγιοι» . Χιλιάδες λοιπόν «μικροί» και «μεγάλοι» άγιοι έχουν περάσει από τον πλανήτη μας και δεν έχουν γίνει γνωστοί, όπως ο ανώνυμος τσαγκάρης, οικογενειάρχης, για την αγιότητα του οποίου έλαβε μήνυμα από το Θεό, ενώ βρισκόταν στην έρημο, ο Μ. Αντώνιος. Απορημένος πήγε και τον βρήκε (δεν τον γνώριζε πριν) και τον ρώτησε τί κάνει και έχει τόση χάρη από το Θεό. «Τίποτα» απάντησε ο τσαγκάρης. Ο άγιος επέμενε και τελικά εκείνος αποκάλυψε ότι δίνει κάθε μέρα το ένα τρίτο από το μεροκάματό του στους φτωχούς όμως, όχι μόνο δεν είχε γίνει υπερόπτης για την ελεημοσύνη του (πράγμα που θα κατέστρεφε την αγάπη της καρδιάς του), αλλά και νόμιζε πως είναι ο χειρότερος άνθρωπος στην πόλη!
Επομένως, «μικροί» άγιοι μπορεί να είναι ο παππούς μας, η γιαγιά μας, οι γονείς μας, ο μπακάλης μας, ο ζητιάνος της γωνίας, ένας έφηβος που πέθανε από ναρκωτικά και φυσικά εμείς οι ίδιοι, στο βαθμό που ζούμε «εν Χριστώ» , δηλ. εκπληρώνουμε τη μία και μοναδική ηθική εντολή του χριστιανισμού, που υπερβαίνει και κατ’ ουσίαν καταργεί τις 10 Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης: την εντολή της αγάπης (κατά Ιωάννην, ιγ΄ 34-35, ιε΄ 12-17 κ.α.). «Αγάπη, κατά μεν ποιότητα, ομοίωσις Θεού, καθόσον βροτοίς εφικτόν» (=όσο είναι εφικτό για τους θνητούς) «κατά δε ενέργειαν, μέθη ψυχής κατά δε την ιδιότητα, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως» (άγ. Ιωάννης ο Σιναΐτης, Κλίμαξ, Λ΄ γ΄). Ο π. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (θ. 1991), από τους κορυφαίους οσίους των ημερών μας, κατέθεσε στον καθηγητή της Ιατρικής Αθηνών Γεώργιο Παπαζάχο την εμπειρία της θέας ενός ισχυρού φωτός, όμοιου με άστρο, σε όλη τη διάρκεια της κηδείας ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που σκοτώθηκε σε τροχαίο στη Μεσογείων (Αθήνα). Το έβλεπε πάνω από το ναό, όπου γινόταν η κηδεία, και έπαψε να το βλέπει μόνο όταν κατέβασαν το φέρετρο στον τάφο και τον σκέπασαν με χώμα . Κατά την ταπεινή μου ερμηνεία (για την οποία δεν διεκδικώ δάφνες βεβαιότητας), ήταν ένα σημάδι αγιότητας για το κορίτσι.
Ανάλογη μαρτυρία καταθέτει ο πνευματικός πατέρας της σύγχρονης Ρουμανίας π. Κλεόπας Ελίε, ο οποίος αφηγήθηκε ότι είδε μια απλή χωρική να περιβάλλεται από φως κατά τη διάρκεια της προσευχής της στο ναό της μονής Συχαστρίας, στη Ρουμανία . Παρόμοιες μαρτυρίες για απλούς ανθρώπους βλ. στο βιβλίο Εικόνες Πραότητος του Γέροντα Πετρωνίου της Ρουμανικής Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου του Αγίου Όρους, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη» 2004.
Τώρα τί κάνω; Αραδιάζω παραμύθια για θρησκόληπτες γιαγιάδες; Ίσως. Απλά καταγράφω μαρτυρίες και παραδόσεις και η ερμηνεία μου είναι υποκειμενική βασίζεται στην πεποίθησή μου ότι ο κόσμος σφαιρώνεται σε πολλά επίπεδα, ορατά και αόρατα, και ότι το κοσμοείδωλο του χριστιανισμού ισχύει, σύμφωνα με τις εμπειρίες που καταθέτουν οι άγιοι άλλοι ας τα ερμηνεύσουν κατά τις δικές τους πεποιθήσεις.

***


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Σεπ 01, 2014 9:29 am

Αυτό είναι η «σωτηρία» κατά το χριστιανισμό η αγιότητα. Ποιος όμως εφαρμόζει την εντολή της αγάπης; ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λόγια του οποίου παραθέσαμε πριν, προσθέτει: «άγιος εστίν ο της πίστεως μετέχων, άμωμος, ανεπίληπτον βίον έχων» . Ανεπίληπτον βίον, δηλ. χωρίς καμιά κηλίδα! Για να θυμηθούμε το Ντοστογιέφσκυ , είναι εύκολο «ν’ αγαπάς τον άνθρωπο» γενικά και αόριστα ν’ αγαπάς το γείτονά σου, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί απαιτεί θυσίες και παραμερισμό του πολύτιμου Εγώ σου, ιδίως αν αυτός ο γείτονας σού προκαλεί προβλήματα (που, αν είσαι χριστιανός, θα τα παραβλέπεις και θα τον συγχωρείς συνεχώς, αφού τον αγαπάς).
Εγώ, ο μέσος άνθρωπος (βαφτισμένος χριστιανός και ήσυχος με τη συνείδησή μου) λέω: «Δεν πειράζω κανέναν, άρα είμαι καλός, σωστός, έντιμος. Αλίμονό του βέβαια εκείνου που θα με πειράξει! Είμαι δίκαιος, άλλο ένα προτέρημά μου μοιάζω μάλιστα σ’ αυτό και με το Θεό, γιατί κι Εκείνος τιμωρεί την αχαριστία! – Αν κάποιος είναι φτωχός, ας πάει να δουλέψει. Δε μπορεί να δουλέψει; Υπάρχει κράτος! Γιατί ψηφίζω; Το να μοιραστώ τα δικά μου λεφτά ή τα δικά μου αγαθά μ’ έναν άσχετο (ή και ηλίθιο, που αυτοκαταστρέφεται από τις βλακείες του και που ποτέ δε θ’ αναγνωρίσει την καλοσύνη μου, γιατί ο κόσμος είναι αχάριστος), απαράδεκτη ανοησία καλύτερα να τα πετάξω!».
Ο άγιος, που είναι ο αληθινός χριστιανός, όλ’ αυτά τα διαγράφει μ’ ένα τεράστιο x στο μυαλό του κυριαρχεί μέρα νύχτα μόνο μια σκέψη: «Ο αδελφός μου μ’ έχει ανάγκη! Χριστέ μου, βοήθησέ με να τον βοηθήσω! Βοήθησε κι εκείνον να κάνει τις σωστές επιλογές στη ζωή του!». Και δεν ησυχάζει, αν δεν κάνει τα πάντα για να βοηθήσει το συνάνθρωπό του, και, αν δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, προσεύχεται γι’ αυτόν με πόνο ψυχής, συχνά κλαίγοντας από την αγωνία! Γι’ αυτό ο άγιος διαφέρει από το μέσο άνθρωπο. Τα έργα της αγάπης διαβαθμίζονται, ανάλογα με τη δύναμη της ψυχής και την ένταση της αγάπης του καθενός: ένας θυσιάζει τα πάντα για τον άλλον (μοιράζει όλη του την περιουσία, όπως ο άγ. Γεώργιος, ο Μ. Βασίλειος, ο Μ. Αντώνιος κ.ά., ή –ακούστε!– πουλιέται δούλος για να βοηθήσει κάποιους, όπως ο Αιγύπτιος ασκητής Σινδόνιος, που τον ονόμαζαν έτσι γιατί έδινε τα ρούχα του στους φτωχούς που συναντούσε και γύριζε στο σπίτι του τυλιγμένος μ’ ένα σεντόνι ) ένας άλλος βοηθάει όσο μπορεί, θυσιάζει μέρος από τα υπάρχοντά του, ευεργετεί ανθρώπους και παράλληλα ζει ο ίδιος αξιοπρεπώς ένας τρίτος δίνει πού και πού λίγα χρήματα ή ρούχα ή τρόφιμα σε κάποιο Φιλόπτωχο Ταμείο ή Φιλανθρωπικό Ίδρυμα ή είναι εθελοντής αιμοδότης κ.τ.λ. ένας τέταρτος δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά μεγαλώνει τα παιδιά του με αρχές αγάπης και όχι εγωισμού και ο ίδιος συγχωρεί τους εχθρούς του (ή και προσεύχεται γι’ αυτούς, αν είναι θρησκευόμενος) κ.ο.κ. . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αγάπης που απευθύνεται σε μη χριστιανούς, και χωρίς ελπίδα ανταπόδοσης, η πράξη του επισκόπου Ακακίου Αμίδης το 422 μ.Χ., που πούλησε τα πολύτιμα σκεύη των ναών της επισκοπής του και εξαγόρασε την ελευθερία 7000 Περσών αιχμαλώτων .
Βέβαια, κατά τους Πατέρες του χριστιανισμού, όλα αυτά έχουν αξία αν γίνονται από καθαρή αγάπη και όχι με εγωισμό, αν δεν οδηγούν τον άνθρωπο στην υπεροψία (ώστε να θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο απ’ τους άλλους, ακόμα κι από τους αμαρτωλούς, όπως ο εγωιστής Φαρισαίος της παραβολής ), αν εκείνος που τα πράττει δεν αποσκοπεί σε ανταλλάγματα (σε διαφήμιση π.χ. ή στη δόξα του «Μεγάλου Ευεργέτη» που το όνομά του διατυμπανίζεται με μαρμάρινες πλάκες –τότε η πράξη του έχει ανταμειφθεί από τους ανθρώπους, επομένως γιατί να την «ανταμείψει» κι ο Θεός στην αιωνιότητα;), και περισσότερο αν (το τελειότερο, σχεδόν αδύνατο να κατορθωθεί) δεν αποσκοπεί ούτε στον παράδεισο, αλλά κινείται μόνον από αγάπη, μόνον από αγάπη, μόνον από αγάπη!… Κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, υπάρχουν τριών ειδών χριστιανοί: εκείνοι που μοιάζουν με δούλο, που κάνει το θέλημα του αφέντη του, γιατί φοβάται την τιμωρία εκείνοι που μοιάζουν με μισθωτό (υπάλληλο), που κάνει το θέλημα του εργοδότη του, γιατί αποβλέπει στην αμοιβή και εκείνοι που μοιάζουν με το γιο, που κάνει το θέλημα του πατέρα του, απλώς γιατί τον αγαπάει. Και οι τρεις μπορούν να σωθούν, αλλά η τρίτη τάξη είναι οι αληθινοί χριστιανοί .
Είναι προφανές ότι συνήθως δεν ξέρουμε αν ο τάδε ή ο δείνα άνθρωπος θησαύρισε μέσα του φως ή σκοτάδι η ψυχική κατάσταση του καθενός είναι για μας ιερό μυστήριο που γνωρίζει μόνον ο Θεός και μάλλον και οι άλλοι ένοικοι του αόρατου «ουρανού». Γι’ αυτό τελούμε μνημόσυνα και προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους –στους ναούς, ώστε να προσευχηθεί όλος ο λαός και να ιερουργήσει ο ιερέας με το χάρισμα και την ευθύνη της ιεροσύνης που έχει λάβει, ακόμα κι αν ο ίδιος είναι αμαρτωλός– και δε στέλνουμε τους νεκρούς στη λήθη ούτε κάνουμε ανόητες τιμητικές τελετές χωρίς προσευχή γι’ αυτούς.
Όμως για κάποιους (που εμβάθυναν τόσο στον έρωτα του Θεού και στην αγάπη, ώστε κατέληξαν ισάγγελοι, ένσαρκοι άγγελοι, υπ’ αγγέλων ως πολεμιστές δοξασθήσαντες , τα «αλεξικέραυνα του θανάτου» κατά τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς –άρα είναι οι κατ’ εξοχήν άγιοι, το απάνθισμα της ανθρωπότητας, και φυσικά αξιώθηκαν να έχουν θεοπτικές εμπειρίες, δηλ. υπερφυσικά οράματα, από τότε που ζούσαν σ’ αυτό τον κόσμο) έχει αποκαλυφθεί η κατάσταση της ψυχής τους με σημεία που φανερώθηκαν μετά το θάνατό τους και απέδειξαν τη φωτεινότητά τους και την αιώνια σχέση αγάπης τους με το Θεό. Αυτά τα σημεία προκαλούν το σεβασμό του λαού και την τιμή των αγίων.
Εκτός από τις εμφανίσεις τους σε όνειρα ή οράματα, το εντυπωσιακότερο και ίσως πιο σημαντικό σημείο αγιότητας είναι η αφθαρσία του σώματος (βλ. τους αγίους Σπυρίδωνα και Θεοδώρα στην Κέρκυρα, Διονύσιο στη Ζάκυνθο, Γεράσιμο στην Κεφαλονιά, Ιωάννη Ρώσο στην Εύβοια, τους νεότερους ή σύγχρονους αγίους Νεκτάριο στην Αίγινα, Γουρία στην Κριμαία , Ιωάννη στο Χοζεβά, Φιλούμενο στα Ιεροσόλυμα κ.λ.π.), ενώ η ευωδία του σώματος ή των λειψάνων –όπως και η τόσο συζητημένη μυροβλυσία– είναι συνηθισμένο χαρακτηριστικό φαινόμενο, γιατί η αγιότητα είναι μια κατάσταση ψυχοσωματική και όχι μόνο ψυχική. Ο άνθρωπος, κατά τη χριστιανική σκέψη, συνιστά αδιάσπαστη ψυχοσωματική ενότητα (ο θάνατος είναι παρά φύσιν, συνέπεια της αρχικής έκπτωσης), το σώμα είναι εξίσου ιερό με την ψυχή και η προσδοκώμενη ανάσταση νεκρών είναι επανένωση της ψυχής με το σώμα της και επιστροφή του ανθρώπου, από τη μέση κατάσταση, στην οποία πιστεύουμε ότι ζει τώρα, στο υλικό σύμπαν αλλά ως «καινή κτίση» πλέον: αιώνιο, άφθαρτο και αγέραστο, σε καινοποιηθέν σύμπαν, με μορφή και τρόπο ζωής που δε γνωρίζουμε ποια θα είναι σ’ αυτή την πανδαισία ψυχοσωματικής αιωνιότητας οι άγιοι θα είναι «πρωτοπανηγυριστές».
Τα θαύματα πάσης φύσεως, δηλ. οι αξιοπερίεργες πράξεις, που μπορεί να διαπράττει κάποιος ενώ ζει σ’ αυτό τον κόσμο (π.χ. ενοράσεις, προφητείες, ανεξήγητες ιατρικές διαγνώσεις ή θεραπείες κ.λ.π.), δεν αρκούν, όπως είπαμε, για να θεωρηθεί με βεβαιότητα ότι ανήκει στο «χορό των αγίων» μπορεί να είναι απάτες ή αυταπάτες, συμπτώσεις ή οτιδήποτε άλλο που θα πλανήσει τους καλοπροαίρετους ή και τον ίδιο που τα επιτελεί. Χρειάζεται οπωσδήποτε η μαρτυρία του λαού (του αδιάψευστου μάρτυρα) ότι ο άνθρωπος αυτός ζούσε με νηφαλιότητα και αγάπη. Πολλοί πλανήθηκαν και θεώρησαν εσφαλμένα ότι είναι άγιοι (ακόμη και στην εποχή μας, σε ανατολή και δύση), με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον εαυτό τους και για άλλους! Αιτία, λένε οι ασκητές χριστιανοί συγγραφείς, ότι βαθιά μέσα τους υπήρχε φωλιά εγωισμού, έτοιμου να χάψει οτιδήποτε έμοιαζε με θεϊκό μήνυμα –και συνιστούν ως όπλο την ταπείνωση (τη σκέψη: “με μένα θα επικοινωνούσε ο Θεός ή η Παναγία ή ο άγιος τάδε; γιατί;”) και ως πρακτική την πλήρη αδιαφορία για όνειρα και λοιπά «σημάδια», ακόμη κι αν αρχίσουν να επαληθεύονται, γιατί «μπορεί να προέρχονται από κακό πνεύμα»! «Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα ζητούν από τους ευσεβείς αγωνιστές να μην εμπιστεύονται κανενός είδους εικόνα ή οπτασία που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους, ούτε να αρχίζουν κουβέντα μαζί της ούτε να της δίνουν καμιά προσοχή. Επίσης τους ζητούν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων κάνοντας το σημείο του σταυρού, να κλείνουν τα μάτια τους και, με ακλόνητη επίγνωση της αναξιότητας και της ακαταλληλότητάς τους να βλέπουν άγια πνεύματα, να ικετεύουν το Θεό ζητώντας Του να τους προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες που με πανουργία επινοούν εναντίον των ανθρώπων τα μοχθηρά πνεύματα…» .
(Συγγνώμη, δεν ξέχασα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν πιστεύει σε κακά πνεύματα, όμως μεταφέρω εδώ την παράδοσή μου εξάλλου κι ο Χριστός μίλησε για το διάβολο ως υπαρκτό πρόσωπο –έκπτωτο άγγελο.) Αυτή την ασφαλή πρακτική εφάρμοσαν οι άγιοι, όπως θα πούμε παρακάτω, όταν μιλήσουμε για τον π. Νέστορα Βασσάλο και την αγία Πελαγία της Τήνου.
Ανάμεσα στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που αποκτά ο άγιος με την απόλυτη εμπιστοσύνη και την ολοκληρωτική του αφοσίωση στο Θεό (από αγάπη κι όχι για να κερδίσει τον παράδεισο ή να αποφύγει την κόλαση, όπως εμείς οι «ολίγον χριστιανοί» και ολίγον το συμφέρον μας) είναι κάτι «περίεργες» ιδιότητες, όπως η θέα του ακτίστου Φωτός (του «θαβώρειου» Φωτός, της υπερσυμπαντικής ακτινοβολίας του Θεού, θα λέγαμε, εμπειρία που είναι αδύνατον να περιγραφεί επαρκώς ), το χάρισμα να αγαπά όλη την κτίση ή το χάρισμα των δακρύων (να κλαίει όταν προσεύχεται –δηλ. να έχει φτάσει στην απόλυτη εκλέπτυνση του πνεύματός του, που οδηγεί σε μια ευαισθησία ασύλληπτου επιπέδου), και μόνο δευτερευόντως κάποιος αξιώνεται να γίνει προορατικός, ιαματικός και τα λοιπά που εντυπωσιάζουν το μέσο άνθρωπο. Ο ίδιος ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εποχής του να μη ζηλεύουν τα εντυπωσιακά χαρίσματα, όπως η προφητεία κ.τ.τ., αλλά «τα χαρίσματα τα κρείττονα» ( = τα καλύτερα), το ανώτερο από τα οποία είναι το χάρισμα της αγάπης (Α΄ Κορινθ. κεφ. ιβ΄-ιγ΄). Σημειωτέον, ότι στον ορθόδοξο χριστιανισμό δεν υπάρχει έκσταση, και ο όρος, όταν χρησιμοποιείται, έχει έννοια άλλη από τη σημερινή ο ορθόδοξος χριστιανός, ακόμα κι αν προφητεύει ή καταλαμβάνεται από το θεϊκό Φως, έχει τις αισθήσεις του και διατηρεί διαύγεια σκέψεως και πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων. Επίσης, δεν διαλογίζεται αυτοβυθιζόμενος ή ενατενίζοντας το σύμπαν με του νου του, αλλά επικοινωνεί, ως ελεύθερο και ανεξάρτητο πρόσωπο, με το Θεό ή κάποιον άγιο ως Άλλο ελεύθερο και ανεξάρτητο πρόσωπο (=προσεύχεται).
Ο λαός αναδεικνύει τον άγιο, τον τιμά και, εάν για χρόνια μετά το θάνατό του η τιμή αυτή συνεχιστεί και υπάρχουν μαρτυρίες για μετά θάνατον σημεία της φωτεινής παρουσίας του, όπως αυτά που είπαμε παραπάνω [για να αποφευχθεί η τραγωδία να προσευχόμαστε απευθυνόμενοι σε κάποιον που χρειάζεται ο ίδιος τις προσευχές μας για την ανάπαυση της ψυχής του –και ακόμη και την τελευταία στιγμή μπορεί μια ψυχή να υποστεί σκοτασμό, δηλ. να γίνει κακιά, από υπεροψία π.χ., όπως επίσης φυσικά και να δεχτεί φωτισμό, αν μεταστραφεί τόσο ώστε να υποστεί αλλοίωση προς το (θεϊκό και θεωρούμενο ως άκτιστο) Φως], η Ιερά Σύνοδος της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ανήκει συνεδριάζει και αποφασίζει την επίσημη αναγνώριση του ως αγίου και προστάτη των χριστιανών .
[Δηλαδή χρειαζόμαστε προστάτες; Αναμφισβήτητα το θέμα όμως δεν είναι να ερμηνεύσομε ψυχολογικά την ανάγκη που μας ωθεί να προσευχόμαστε στους αγίους μας, αλλά να διερευνήσουμε (αν ήταν δυνατόν, ή αν είναι δυνατόν) ποια είναι η αλήθεια: ο άνθρωπος είναι ένα μάτσο κύτταρα, όπου τυχαία έχει αναπτυχθεί η συνείδηση, ή εικόνα του Θεού, και ως εκ τούτου ιερός και προορισμένος για την αιωνιότητα; That’s the question.]
Φυσικά, αν και όλοι οι άγιοι αναγνωρίζονται τυπικά μετά θάνατον, κανείς δεν αγίασε αφότου έφυγε απ’ αυτή τη ζωή εδώ είναι ο δρόμος της αγάπης ή του εγωισμού και εδώ ο καθένας μας οδηγεί την ψυχή του στο φως ή στο σκοτάδι. Όλοι μας βέβαια έχουμε μέσα μας και τα δυο «μέσ’ στον καθένα υπάρχουν μέρη παραδείσου και μέρη κολάσεως» κατά τον Παύλο Ευδοκίμωφ –ο Θεός ενεργοποιεί τα φωτεινά σημεία του καθενός μας για να τον σώσει, αν και ο άνθρωπος αποδεχτεί την πρόσκληση και αν φυσικά έχει άλλους ανθρώπους να τον βοηθήσουν δηλ. εμάς, που φέρουμε ευθύνη για τον κάθε αμαρτωλό, έστω κι αν την αποποιούμαστε μετά βδελυγμίας έχοντας την αυταπάτη της απάνθρωπης δικαιοσύνης μας (ίσως γι’ αυτό να έχουν δίκιο εκείνοι που πιστεύουν, ότι, αντίθετα με τον εφησυχασμό μας, ελάχιστοι θα ευτυχήσουν να βρεθούν κοντά στο Θεό όταν θα γίνει η ανάσταση όλων των ανθρώπων).
Υπάρχει ωστόσο μια διαφορά, ουσιώδης, ανάμεσα στον άγιο και τον απλό «καλό άνθρωπο» ή ακόμη και τον ανθρωπιστή και τον κοινωνικό αγωνιστή: η αγιότητα δεν είναι μορφή κοινωνικής δράσης, αλλά σχέση με το Θεό, και η αυτοθυσία του αγίου για τους ανθρώπους είναι η φυσική συνέπεια αυτής της επαφής ανθρώπου και Θεού, δηλ. της εικόνας με το Προαιώνιο, Λογικό και υπερ-Άγιο Πρωτότυπο –που το Ίδιο, δηλ. ο Θεός, είναι η απόλυτη προσωποποίηση της Προαιώνιας Σχέσης, αφού ο Θεός για τους χριστιανούς δεν είναι ο μοναχικός και απαιτητικός Πατέρας κάθε μονοθεϊσμού, αλλά μία Τριάδα Υπάρξεων που υπάρχουν ως Ένας Θεός γιατί Τις ενώνει το 100% της αγάπης που μπορεί να βρεθεί στο σύμπαν, και πέρα απ’ το σύμπαν!
Έτσι, η αγιότητα είναι, όπως είπαμε και πριν, αλλαγή του τρόπου ύπαρξης του ανθρώπου και μετακίνησή του από τη φθαρτή εγκοσμιότητα του κόσμου της Πτώσης προς την ένωση με το Θεό, που θα είχε επιτευχθεί αν δε μεσολαβούσε το προπατορικό αμάρτημα. Γι’ αυτό, εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί αναγνωρίζουμε με βεβαιότητα και τιμάμε μόνο χριστιανούς αγίους (από την αρχαία αδιαίρετη Εκκλησία και από την Ορθόδοξη). «Φυσικό» θα πείτε, «καθένας θεωρεί γνήσια μόνο τη δική του πίστη». Ίσως. Όμως, αφού η αγιότητα προϋποθέτει προσωπική σχέση με το Θεό, πώς θα κατορθώσει αυτή τη σχέση κάποιος που δεν Τον γνωρίζει ή δεν Τον αναγνωρίζει; Και, αν Τον γνωρίζει, πώς θα σχετιστεί μαζί Του χωρίς τη συμμετοχή στο Σώμα και το Αίμα Του, δηλ. στη θεία Μετάληψη;
Ο Ίδιος ο Θεός μπορεί να αγιάσει ανθρώπους απ’ όλες τις θρησκείες και τους πολιτισμούς λόγω της καλοσύνης τους, ακόμη και άθεους ή άθρησκους (και δεν αμφιβάλλω ότι το κάνει σε όλους τους αιώνες και τις εποχές), αλλά εμείς δεν τους ξέρουμε, εκτός αν εμφανιστούν σ’ εμάς, τους ορθόδοξους. Τιμούμε λοιπόν μόνο τους βέβαιους δικούς μας αγίους και προσευχόμαστε για τους υπόλοιπους ανθρώπους (χριστιανούς και μέλη όλων των θρησκειών), τους αγίους των οποίων γνωρίζει μόνον ο Θεός. Δεν τιμούμε ως αγίους εκείνους που τιμούν εκείνοι, γιατί το κριτήριό τους δεν μας παρέχει ασφάλεια. Μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει όταν έχουμε να κάνουμε με μυστικισμό βασισμένο στο συναίσθημα, στο ακατανόητο βίωμα, στην έκσταση, στην ιδέα της αυτοθέωσης (ο άνθρωπος να γίνει θεός από μόνος του, χωρίς να σχετίζεται με τον αντικειμενικά υπαρκτό τριαδικό Θεό), στην κατάληψη του σώματος από πνεύματα (πράγμα που παρατηρείται και σε κάποιες μη ορθόδοξες μορφές χριστιανικής θρησκευτικότητας) και φυσικά στις πολυθεϊστικές θρησκείες, που οι πιστοί τους και οι δάσκαλοί τους προσπαθούν να σωθούν μέσω της λατρείας των θεών τους –και αυτοί οι θεοί μπορεί να είναι ανύπαρκτοι, αλλά μπορεί και να είναι δαιμόνια, όπως υποπτευόμαστε στις περιπτώσεις μαγείας ή αιματηρών θυσιών κ.λ.π., ακόμη και ζώων στον ινδουισμό π.χ. θεωρείται λατρεύσιμο και το Κακό, στις μορφές του Σίβα και της αιμοσταγούς Κάλι, και αυτά, παρά τις προσπάθειες διαφόρων γκουρού να τα ερμηνεύσουν ουδέτερα και ανώδυνα, προκαλεί υποψίες.
Ακόμα και σε μας, που υπάρχει η θεία Μετάληψη, χρειάζεται μέγιστη προσοχή και αγωνιώδης προσευχή, για να μην πλανηθούμε πόσο μάλλον (θεωρούμε) για την εκτός της Εκκλησίας ανθρωπότητα, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όσες σημαντικές φωτεινές στιγμές κι αν έχει! Ο Θεός γνωρίζει.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 7 και 0 επισκέπτες