ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Βίοι Αγίων, Θαύματα, Κείμενα, Λόγοι και Εικόνες

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Σεπ 02, 2014 10:09 am

***
Ζήτημα σε παρένθεση: Τί είναι πρωτόπλαστοι και τί είναι προπατορικό αμάρτημα;
Κατά την περίφημη διήγηση της βιβλικής Γένεσης, που η ερμηνεία της ταλαιπωρεί αιώνες τώρα το δυτικό κόσμο, ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους από ένα αρχετυπικό ζευγάρι άνδρα και γυναίκας, το οποίο δημιούργησε κατ’ εικόνα Του, με την προοπτική τού καθ’ ομοίωσιν, και το εγκατέστησε σε παραδείσιο κήπο. Ο Θεός προειδοποίησε το αρχικό ζεύγος ότι, αν φάνε καρπό από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού (του ειδέναι καλόν και πονηρόν –όπου πονηρόν = κακό), θα πεθάνουν. Όμως η Γυναίκα (με το όνομα Εύα = ζωή) εξαπατήθηκε από τον όφι, τον οποίο οι άγιοι της Εκκλησίας ταυτίζουν ερμηνευτικά με τον έκπτωτο άγγελο που ονομάζουμε διάβολο (δηλ. ψεύτη, από το ρήμα διαβάλλω), και πίστεψε ότι, αν φάνε από το δέντρο αυτό, δεν θα πεθάνουν αλλά, αντίθετα, θα γίνουν σαν θεοί (Γεν. γ΄ 5)! Έτσι, έφαγε και έδωσε και στον Άντρα, ο οποίος έφαγε επίσης.
Αμέσως θεώρησαν ότι είναι γυμνοί και κρύφτηκαν καθώς «άκουσαν το Θεό να πλησιάζει». Όταν ο Θεός ζήτησε το λόγο, ο Άνδρας έριξε την ευθύνη στη Γυναίκα και η Γυναίκα στον όφι, αποδεικνύοντας την απώλεια της μεταξύ τους αγάπης και χάνοντας κάθε ελπίδα αποκατάστασης!
Για τη σημασία του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού μπορούμε να υποθέσουμε πολλά  είναι όμως δευτερεύον πρωτεύον είναι το κίνητρο: η εγωιστική επιθυμία της αυτοθέωσης χωρίς την αγάπη του Θεού, που μάλιστα συκοφαντείται στη συνείδηση του ελεύθερου και αυτεξούσιου δημιουργήματός Του ως ψεύτης. Ο Άνθρωπος είναι ο απόλυτος Άσωτος Υιός: δίνει μια κλωτσιά στον πατέρα του και φεύγει προς το θάνατό του –όχι γιατί είναι δημιουργικός και ριψοκίνδυνος, αλλά γιατί είναι εγωιστής και ο Θεός είναι ο Πατέρας του Ασώτου: δεν τιμωρεί αλλά περιμένει με αγωνία και με ανοιχτή την αγκαλιά Του να τον σώσει από την αυτοκαταστροφή, όμως μόνο αν επιστρέψει με τη θέλησή του! (Ο Θεός των χριστιανών κατηγορείται γιατί έδωσε αυτεξούσιο στο ανθρώπινο πλάσμα, με συνέπεια την έκπτωσή του, και γιατί δεν το σώζει από τον εαυτό του με μια αυτόματη ρύθμιση εδώ και τώρα, αλλά περιμένει το τέλος των ημερών μήπως μετανοήσουν οι αμαρτωλοί –οι αιτιάσεις αυτές όμως, η περίφημη θεοδικία, είναι και πάλι εγωιστικές και τότε μόνο δικαιολογούνται, όταν ο «θεοκατήγορος» πυρπολείται από αγωνία, από το δίχτυ της οποίας δεν μπορεί, δεν ξέρει πώς, να απελευθερωθεί.)
Οι συνέπειες της πράξης αυτής, την οποία ονομάζουμε προπατορικό αμάρτημα (και αμάρτημα = σφάλμα), ήταν: ο άνθρωπος από αθάνατος έγινε θνητός η φύση έγινε εχθρός του (γι’ αυτό και πρέπει να τη δαμάσει για να ζήσει) η ανθρώπινη γέννα γίνεται με οδύνη και κίνδυνο η κακία, η ηθική έκπτωση μπήκε στην ιστορία του κόσμου (γι’ αυτό και ο πρώτος θάνατος δεν έγινε από φυσικά αίτια, αλλά από ανθρώπινο χέρι –Κάιν και Άβελ). Οι συνέπειες αυτές (κατά την ερμηνεία των χριστιανών Πατέρων, τουλάχιστον της Ανατολής, και παρά τις σκληρές εκφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης στο Γεν. γ΄ 14-19) δεν είναι τιμωρία που επέβαλε ο Θεός, αλλά φυσικές επιπτώσεις της αποκοπής του ανθρώπου από την απόλυτη πηγή της αθανασίας και της αγιότητας, το Θεό, ο οποίος, αντίθετα, αμέσως μετά εξάγγειλε τον ερχομό Εκείνου που θα συντρίψει το κεφάλι του όφεως προερχόμενος από το «σπέρμα της γυναίκας» (και, επειδή η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, υπονοείται παρθενογένεση) είναι η πρώτη αναφορά της Παλαιάς Διαθήκης στο παράξενο ον που αργότερα θα ονομαστεί Μεσσίας (ελληνικά Χριστός, δηλ. χρισμένος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος) και θα συνδεθεί με τις προσδοκίες, τουλάχιστον των Εβραίων προφητών, για πανανθρώπινη σωτηρία!
Κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο , η απαγόρευση της «βρώσεως του καρπού» [δηλ. μετοχής «στο καλό και το κακό» –αδιευκρίνιστο τί πρέπει να εννοήσουμε κάτω απ’ αυτό το σχήμα (όχι πάντως τη σεξουαλική πράξη, όπως κοντόφθαλμα εξελήφθη κατά το Μεσαίωνα, αλλά κάτι καθοριστικό για τον τρόπο ζωής του ανθρώπου και τη ματιά-σχέση του με τον άλλο άνθρωπο, το Θεό και την κτίση, δηλ. τη Φύση)] ήταν προσωρινή και οφειλόταν όχι σ’ ένα καπρίτσιο ή μια δοκιμασία που ήθελε ο Θεός να επιβάλει στο πλάσμα Του, αλλά στο ότι ο άνθρωπος ήταν ακόμη φρέσκος και δε θα μπορούσε ν’ αντέξει (γι’ αυτό και η προειδοποίηση του Θεού ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε, Γεν. β΄17), όπως και δεν άντεξε η απαγόρευση θα ήρετο μόλις η ανθρωπότητα έφτανε στην απαιτούμενη ωριμότητα για κάτι τέτοιο. Όμως δεν πρόλαβε. Κατόπιν, πάντα κατά τη δυσερμήνευτη Γένεση, ο Θεός έβγαλε τον άνθρωπο από τον παράδεισο (που πρέπει να τον εννοήσουμε ως κατάσταση και όχι ως τόπο –όλη η Γη ήταν ο παράδεισος, πράγμα που φαίνεται από τους τέσσερις ποταμούς που τον οριοθετούν, το Γηόν, δηλ. το Γάγγη, το Φυσών, δηλ. το Νείλο, τον Τίγρη και τον Ευφράτη), για να μη φάει από το δέντρο της ζωής και γίνει αθάνατος –πράγμα που θα έκανε αθάνατο και το κακό που είχε εκκολαφθεί μέσα του. Η αθανασία έπρεπε να επανέλθει στη γη με το «σωστό» τρόπο, με το θάνατο και την ανάσταση του νέου Αδάμ.
Σημειωτέον ότι με τη γέννηση του Χριστού κλείνει ένας κύκλος που είχε ανοίξει όταν η Εύα δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ. Ο νέος Αδάμ γεννιέται από τη συμβολική νέα Εύα (την Παναγία), κι έτσι ο κύκλος κλείνει –γυναίκα από άντρα και άντρας από γυναίκα– και κατοχυρώνεται θεολογικά η απόλυτη ισοτιμία άντρα και γυναίκας στο χριστιανισμό. Την ισοτιμία αυτή δίδαξε ο Χριστός, τη θεμελίωσε ο παρεξηγημένος και παρερμηνευμένος απόστολος Παύλος (Ρωμαίους, κεφ. ιστ΄, Α΄ Κορινθίους, κεφ. ζ΄, Γαλάτας, γ΄ 28 κ.α.) και την υπερασπίστηκαν με δριμύτητα οι Πατέρες της Εκκλησίας (ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος π.χ., τον 4ο αι., αρνείται έντονα να αναγνωρίσει τους νόμους και τα έθιμα που υποβιβάζουν τις γυναίκες, θεμελιώνοντας θεολογικά την άρνησή του στο λζ΄ λόγο του), οι οποίοι αναγνωρίζουν όχι μόνο δασκάλους αλλά και δασκάλες της αγιότητας, όπως η αγία Μακρίνα, η αγία Μελανία, η αγία Μαρία η Αιγυπτία κ.ά. Όπου η ισοτιμία αυτή λείπει, έχουμε διεφθαρμένο χριστιανισμό (το άβατο του Αγίου Όρους και ο ιστορικός περιορισμός της ειδικής ιεροσύνης στους άντρες, επιτρέψτε μου, δεν καταστρατηγούν αυτή την ισοτιμία).


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Σεπ 03, 2014 9:59 am

Άγιοι και οσιακές μορφές του εικοστού αιώνα.

Το 18ο και το 19ο αιώνα, όπως και κάθε αιώνα, στον κόσμο περπάτησαν άγιοι πολλοί. Καταγράφονται προσωπικότητες όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο τυφλός όσιος Αντώνιος του Μούρομ, οι οσίες Ξένη και Πελαγία Ιβάνοβνα, οι διά Χριστόν σαλές , η οσία Αθανασία Λονγκάτσεβα, ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, ο Γέροντας Γαβριήλ ο Αναχωρητής, οι στάρετς (πνευματικοί πατέρες, «Γέροντες») των φημισμένων ρωσικών μοναστικών κέντρων Σάρωφ (και των δασών του Σάρωφ), Όπτινα κ.λ.π., όπως οι Ιωσήφ, Μωυσής, Αντώνιος κ.ά., πλήθος Γερόντων του Αγίου Όρους, του Σινά, της Παλαιστίνης κ.λ.π., κι ακόμη ο όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, ο άγιος Ιωακείμ της Ιθάκης, ο άγιος Χριστοφόρος ο Παππουλάκος, ο άγιος παπα-Παναγής Μπασιάς στην Κεφαλλονιά (1801-1888), ο όσιος Χαράλαμπος της Καλυβιανής (νομός Ηρακλείου Κρήτης), ο όσιος Γεράσιμος ο ασκητής στο χωριό Ακούμια Ρεθύμνης κ.π.ά. , άνθρωποι που δεν προόδευσαν κοινωνικά, οικονομικά και τεχνολογικά, αλλά προόδευσαν στην αγάπη και αφιερώθηκαν στο Χριστό, με τον Οποίο ήσαν κυριολεκτικά ερωτευμένοι, υποβάλλοντας ενίοτε το σώμα τους σε ακραίες θυσίες, που δεν οφείλονται σε «εντολές» των βιβλίων ή των προηγούμενων αγίων του χριστιανισμού, αλλά στο πάθος της αγάπης των ίδιων που τις εφαρμόζουν –πάθος που εγώ, ο μέσος άνθρωπος, που τους σέβομαι και τους αγαπώ, είναι αδύνατον να κατανοήσω, γιατί ξεπερνά οτιδήποτε είμαι ικανός να αισθανθώ! Παράλληλα, πλήθος νεομάρτυρες, στον οθωμανικό ζυγό, προτίμησαν τον επώδυνο θάνατο από την άρνηση της πατρικής τους πίστης.
Στο πνευματικό κλίμα των ορθόδοξων χριστιανικών λαών (το βουτηγμένο στην άγνοια των ανθρώπινων γραμμάτων και επιστημών, το τυλιγμένο στην ομίχλη της φτώχειας, των πολέμων, της λαϊκής θρησκευτικότητας, με μια απλοϊκά ανθρωπομορφική εικόνα για το Θεό, τον παράδεισο και την κόλαση, όπου οι άνθρωποι ήταν τόσο καλοί και κακοί όσο, πιστεύω, και σήμερα, αν και αναζητούσαν ή βλαστημούσαν το Θεό στους ναούς και τους αγρούς και όχι στα σπουδαστήρια ή τα εργαστήρια, όπου οι πλούσιοι αδικούσαν τους φτωχούς και οι φτωχοί αδικούνταν μεταξύ τους νικημένοι από τη μιζέρια τους –όπου γενικά η κατάσταση ήταν τόσο χάλια όσο και στην εποχή μας, αν και πολλοί πιστεύουν ότι στην εποχή μας, παρά τα κολοσσιαία προβλήματα, έχει φτιάξει αρκετά), η Εκκλησία πιστεύει ότι χιλιάδες άνθρωποι πλούτισαν με την παρουσία τους το αγγελικό τάγμα των ανθρώπων, οι περισσότεροι μάλιστα ανώνυμοι και άγνωστοι σε μας για πάντα.
Βέβαια η πίστη αυτή της Εκκλησίας για τη συνεχή παρουσία, σε κάθε εποχή, εκατοντάδων σπουδαίων αγίων που κορυφώνουν ένα άπειρο πλήθος «σεσωσμένων» χριστιανών, ίσως να αφήνει αδιάφορο το μέσο αναγνώστη, που (χωρίς να είναι κακόπιστος και μεροληπτικός) εκνευρίζεται όταν ακούει διηγήσεις εντελώς διαφορετικές από την προσωπική του εμπειρία (εντελώς μυθικές ή μείγματα αλήθειας και μύθου;) , νομίζει ότι οι άγιοι είναι κυρίως θαυματοποιοί (έτσι κι αλλιώς αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ ταχυδακτυλουργίας ή μαγείας και θαύματος) και πιθανόν να θεωρεί την Εκκλησία (που ταυτίζεται στη σκέψη του όχι με το λαό, αλλά με τους ρασοφόρους) καλοστημένη επιχείρηση οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης των αφελών. Έστω υπενθυμίζω βέβαια ότι τους αγίους τους αναγνωρίζει, τους τιμά και τους καθιερώνει ο λαός και όχι το ιερατείο, και συχνά τους επιλέγει ανάμεσα στους περιθωριακούς, τους περιφρονημένους και διωκόμενους (όπως ο άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο άγ. Νεκτάριος, ο άγ. Νικόλαος Πλανάς, όλοι οι διά Χριστόν σαλοί κ.λ.π.). Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία επί του προκειμένου είναι ότι μέσα σ’ αυτό το κλίμα γαλουχήθηκε η πρώτη γενιά αγίων του 20ού αιώνα, που γεννήθηκαν τα μέσα του 19ου και ολοκλήρωσαν την επίγεια δράση τους τις αρχές ή το πρώτο μισό του 20ού. Τους ανάθρεψαν η φτώχεια, η σκλαβιά, ο αναλφαβητισμός, η κακία πολλών από τους συνανθρώπους τους και κάποια ταπεινή και ευσεβής μάνα ή ένας ολιγογράμματος ιερέας, που τους έμαθε ν’ αγαπούν το Χριστό, αλλά και τους ανθρώπους –με όχημα πάντα την ταπείνωση, γιατί μέσα στον εγωισμό, τουλάχιστον κατά την άποψη των χριστιανών, η αγάπη και η απόλυτη και ανιδιοτελής αυτοπροσφορά δε βλασταίνουν. Αυτή η αυτοπροσφορά, χωρίς να το επιδιώκουν, εφαρμόζει τα λόγια του κορυφαίου αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου (γιου του Ιωσήφ, του συζύγου της Παναγίας) , στην επιστολή του που βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη μετά τις επιστολές του Παύλου (ένα κείμενο υψίστης σημασίας για την αγάπη και τη δικαιοσύνη στην Εκκλησία, που μεταφέρει τον προβληματισμό των χριστιανών της πρώτης εποχής): «όποιος νομίζει ότι είναι ευσεβής, αλλά δε χαλιναγωγεί τη γλώσσα του, εξαπατά την καρδιά του και η ευσέβειά του είναι μάταιη θρησκεία καθαρή και αμόλυντη μπροστά στο Θεό και Πατέρα είναι αυτή: να επισκέπτεσαι ορφανά και χήρες στη θλίψη τους και να τηρείς τον εαυτό σου αμόλυντο από την ιδεολογία του κόσμου» (Ιακ. α΄ 26-27).


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Σεπ 04, 2014 8:33 am

***
Αντίθετα με ό,τι συνήθως πιστεύεται, ο 20ός αιώνας δεν ήταν καθόλου στεγνός από πλευράς αγιότητας, αλλά, και σ’ αυτόν, από τη σύγκρουση της κακίας του κόσμου και της καλοσύνης των χριστιανικών ψυχών (των αδύναμων χριστιανικών ψυχών, που πέφτουν και σηκώνονται πανικόβλητες σαν πουλιά με λασπωμένα φτερά), αναδείχτηκαν πλήθος άγιοι, από τους οποίους όμως, λόγω της μικρής χρονικής απόστασης από την «κοίμησή» τους, λίγοι έχουν αναγνωριστεί επίσημα και τιμώνται με ακολουθίες, εικόνες και ναούς, ενώ οι υπόλοιποι τιμώνται στη συνείδηση του λαού (από πολλούς ή λίγους, γενικά από εκείνους που τους γνώρισαν), πράγμα που είναι πάντα το πρώτο στάδιο για την επίσημη κατάταξή τους με πατριαρχική συνοδική απόφαση μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας.
Αυτό βέβαια έχει μικρή σημασία για τους ίδιους, που έχουν ήδη πάρει τη θέση τους κοντά στο Θεό, αλλά μεγάλη για μας, που χρειαζόμαστε τους αγίους είτε ως υποδείγματα είτε ως ουράνιους φίλους, αποδέκτες των προσευχών μας και άξιους όχι της λατρείας μας (λατρεία αποδίδουμε μόνο στο Θεό) αλλά της αγάπης και της τιμής μας. Είναι αδελφοί μας, άνθρωποι, που πραγμάτωσαν το ιδεώδες: ομοιώθηκαν με το Θεό! Αλλά παραμένουν άνθρωποι, παραμένουν αδελφοί μας, είναι υψηλοί φίλοι μας, ένσαρκοι άγγελοι, μέλη του τελευταίου αγγελικού τάγματος, που είναι η ανθρωπότητα.
Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε ελάχιστους, παραλείποντας άλλους εξίσου σημαντικούς, όπως η αγία Μεθοδία της Κιμώλου (1861 – 5.10.1908), ο άγ. Αρσένιος ο Καππαδόκης [1840-1924, γηραιός ιερέας στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, σεβαστός σε μουσουλμάνους και χριστιανούς, θαυματουργός ήδη εν ζωή, που οδήγησε το λαό του (το «ποίμνιό του», τα «λογικά του πρόβατα»), καταδιωγμένο από τους Τούρκους το 1924, στην Ελλάδα και πέθανε από τις κακουχίες στην Κέρκυρα, όπου και βρίσκεται ο τάφος του ], οι νεομάρτυρες επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο άγ. Σάββας ο Νέος της Καλύμνου (1862-1948, πνευματικό παιδί, δηλ. μαθητής, του αγ. Νεκταρίου ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παρουσίας του η μυστηριώδης ευωδία που τον ακολουθούσε, χωρίς φυσικά να χρησιμοποιεί αρώματα, η οποία εμφανίστηκε έντονη και κατά την εκταφή του), ο άγ. Άνθιμος της Χίου (1869 – 15.2.1960, «συμμαθητής» του αγίου Νεκταρίου στον ίδιο δάσκαλο, πνευματικός πατέρας και αναμορφωτής του Λεπροκομείου της Χίου και ιδρυτής την μονής Παναγίας της Βοηθείας στο ίδιο νησί, η ιστορική εικόνα της οποίας του αποκαλύφθηκε σε όραμα), νεότεροι Γέροντες και Γερόντισσες, όπως, ο π. Βαλεντίν Αμφιτεάτρωφ (1836-1908, διορατικός και θαυματουργός ιερέας στη Μόσχα, τον οποίο τιμούσε ως άγιο η μεγάλη σύγχρονη τυφλή αγία Ματρόνα της Μόσχας, για την οποία βλ. παρακάτω), η στάριτσα (πνευματική μητέρα) Παρασκευή Κορβίγινα , ο π. Τύχων Μπογγοσλάβιτς από τη Συμφερούπολη της Κριμαίας (1859 – 30.1.1950), η οσία Λιούμποβα η διά Χριστόν σαλή (θ. 1985), καθώς και σύγχρονοι Γέροντες, όπως οι Δομέτιος Μανωλάκε από τη Ρουμανία (1924-1975) , Νεκτάριος Βιτάλης στην Καμάριζα Λαυρίου, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ιωσήφ Σπηλιώτης, Κυπριανός Σταυροβουνιώτης, Τιμόθεος Τζανής , Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Ιωήλ Γιαννακόπουλος, Γερβάσιος Παρασκευόπουλος (με ένα σαφές σημείο αγιότητας, ένα σταυρό σχηματισμένο σε όλο το μήκος του κορμού του πεύκου που είχε φυτέψει στον Προφήτη Ηλία Πατρών), οι λαϊκοί «Λυσιώτες παππούδες» Παναής και Βασίλης στην Κύπρο κ.π.ά. .

Την αυγή του 20ού αιώνα (ή μάλλον το σούρουπο του 19ου), το καλοκαίρι του 1900, ξεσπάει στην Κίνα η Επανάσταση των Μπόξερς, με σκοπό την εκθεμελίωση κάθε ευρωπαϊκής και ρωσικής επιρροής στη μεγάλη και βασανισμένη αυτή χώρα. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της επανάστασης το μίσος και η βία ξεχειλίζουν, με αποτέλεσμα τη θανάτωση 222 ορθόδοξων Κινέζων, που, με πνευματικό τους πατέρα τον ιερέα Μητροφάν Τσι Τσουνγκ, φόρεσαν το «χιτώνα του αίματος», προτιμώντας το θάνατο και τα βασανιστήρια από το να αρνηθούν τη χριστιανική τους πίστη. Είναι οι άγιοι μάρτυρες οι εν Κίνα, ανάμεσά τους ηλικιωμένοι, γυναίκες και μικρά παιδιά, που θανατώθηκαν χωρίς έλεος, μιμούμενοι το παράδειγμα των αρχαίων χριστιανών μαρτύρων και ανοίγοντας τον 20ό αιώνα με χριστιανικό αίμα (αργότερα θα ακολουθούσε κι άλλο, σε πολλές χώρες, αποδεικνύοντας ότι η Εκκλησία, όταν είναι γνήσια, είναι Εκκλησία μαρτύρων και όχι εξουσίας) και τιμώνται δίκαια, στις 11/24 Ιουνίου κάθε χρόνο , από την Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Χονγκ Κονγκ και Νοτιοανατολικής Ασίας, με ολονύκτια αγρυπνία και λειτουργία προς τιμήν τους . Αναφέρουμε ονομαστικά τους αγίους Κλήμη Κούυ Κιν, Ματθαίο και Βιτ Χάι Τσουάν, Ιβάν Τσι Τσουνγκ (7 ετών, τον ακρωτηρίασαν, και κατόπιν δήλωσε: «δεν είναι σκληρό να πονάς για το Χριστό» τελικά αποκεφαλίστηκε και το σώμα του κάηκε) και Ησαΐα Τσι Τσουνγκ (ο Ησαΐας και ο Ιβάν παιδιά του αγ. Μητροφάν Τσι Τσουνγκ), καθώς και τις αγίες Τατιάνα (σύζυγο του αγ. Μητροφάν), Μαρία (μνηστή του αγ. Ησαΐα Τσι Τσουνγκ), Άννα Τσούι, Ία Ουέν (δασκάλα, που βασανίστηκε δύο φορές, τη δεύτερη μέχρι θανάτου), ενώ είναι ακόμη καταγεγραμμένο πλήθος ονομάτων.

Την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, στις 20.12.1908, «κοιμάται» δοξάζοντας το Θεό, παρά την τριετή ταλαιπωρία της υγείας του, ένας κορυφαίος σύγχρονος πνευματικός πατέρας της Ρωσίας, ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης (1829-1908), έγγαμος πρωθιερέας, με κολοσσιαίο φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο, άνθρωπος που πολλές φορές έδινε ακόμη και τα παπούτσια του στους φτωχούς και γύριζε στο σπίτι του ξυπόλυτος! Προσέγγισε με τόλμη και αγάπη ιδίως τους περιθωριακούς, τους μέθυσους, τους αλήτες και τους απελπισμένους της Κρονστάνδης, με συνέπεια να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει τη ζωή τους, αλλά και να προκαλέσει την κακόβουλη κατακραυγή της «καλής κοινωνίας» και την καχυποψία της επίσημης εκκλησιαστικής ηγεσίας, που τον θεώρησε τρελό και διέταξε την παρακολούθησή του! Η ψυχή του ήταν αθώα σαν παιδιού και είναι χαρακτηριστικό ότι έφερνε ο ίδιος λουλούδια για να στολίσει τα σπίτια των χριστιανών που τον καλούσαν να τους ευλογήσει.
Κάθε μέρα έπαιρνε πάνω από 6.000 επιστολές και τηλεγραφήματα απ’ όλη τη Ρωσία και το εξωτερικό, εκτός από τους χιλιάδες ανθρώπους που έβρισκαν κοντά του τον υποδειγματικό εξομολόγο, πνευματικό πατέρα και «γιατρό της ψυχής». Ο ίδιος εξομολογούσε με τις ώρες όρθιος κοντά στο Ιερό και πολλές φορές συγκλονιζόταν τόσο, που έμπαινε μέσα και προσευχόταν κλαίγοντας μπροστά στην αγία Τράπεζα. Τόνιζε συνεχώς την αξία της Θείας Μετάληψης, προσευχόταν για όλους και συμπαραστεκόταν χωρίς διακρίσεις σε χριστιανούς όλων των δογμάτων, εβραίους και μουσουλμάνους.
Το έργο του είναι μνημειώδες σε όλους τους τομείς (παιδεία, φιλοξενία αστέγων, καταπολέμηση της φτώχειας, του αλκοολισμού κ.λ.π.) και η αγιότητά του αναδείχθηκε με πλήθος θαυματουργικών θεραπειών ενώ ακόμα ζούσε, καθώς και με προορατικό χάρισμα θεωρείται θαυματουργός και ιαματικός. Στην κηδεία του, που μπορεί να συγκριθεί με την κηδεία του Μεγάλου Βασιλείου, συμμετείχαν περίπου 20.000 άνθρωποι. Ο τάφος του βρίσκεται στην Πετρούπολη. Αναγνωρίστηκε επίσημα ως άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία το 1990 και η μνήμη του τιμάται στις 20 Δεκεμβρίου.
Έλεγε: «Ν’ αντιμετωπίζεις τον κάθε άνθρωπο σαν κάτι καινούργιο μέσα στη δημιουργία. Να τον βλέπεις σαν το μεγαλύτερο θαύμα της σοφίας και της αγαθότητας του Θεού. Έτσι, όλους θα τους εκτιμάς, όλους θα τους αγαπάς και δεν θα περιφρονείς κανέναν». – «Η σπατάλη είναι κλοπή της ιδιοκτησίας των φτωχών, διότι τα περισσεύματά μας ανήκουν σ’ αυτούς». – «Σήμερα σπανίζουν τα θαύματα της αναστάσεως νεκρών, δηλαδή της αναστάσεως από το θάνατο του σώματος. Επιτελούνται όμως διαρκώς θαύματα αναστάσεως ψυχών από τον πνευματικό θάνατο. Και αυτό είναι σπουδαιότερο από την ανάσταση σωμάτων». – «Η ζωή της καρδιάς είναι η αγάπη. Η αναπνοή της ψυχής είναι η προσευχή». – «Λάβετε, φάγετε. Πιείτε από την πηγή της αθανασίας. Ζήστε και μην πεθαίνετε με τον πνευματικό θάνατο».

Ο άγιος Νικόλαος Καζάτκιν, ο Ισαπόστολος και Φωτιστής των Ιαπώνων (1836 – 3.2.1912) , μετέφερε με αυταπάρνηση τη φλόγα της Ορθοδοξίας στη μακρινή Ανατολή ως ταπεινός ιερομόναχος σε ηλικία 24 ετών, το 1860. Το ταξίδι κράτησε δέκα μήνες μέσα από την παγωμένη και αχανή Σιβηρία, όπου έλαβε την ευλογία του αγίου Ιννοκέντιου Βενιαμίνωφ, ιεραποστόλου της Αλάσκας, και κατέληξε στο Χακοντάτε, ελπίζοντας να κατανοήσει την άγνωστη νοοτροπία και το χαρακτήρα του ιαπωνικού πολιτισμού, ενώ ο χριστιανισμός στη χώρα (λόγω των ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών βλέψεων του 16ου και 17ου αιώνα) ήταν απαγορευμένος ήδη από το 1603. Μη έχοντας θεολογικά και λειτουργικά βιβλία στην ιαπωνική γλώσσα, δίδαξε με μόνο εφόδιο το παράδειγμα της αρετής του και προσπάθησε να ξεπεράσει τα εμπόδια που του παρουσίαζε η ισχυρή επική παράδοση του γιαπωνέζικου πολιτισμού, που δεν κατανοούσε εύκολα το κήρυγμα της αγάπης και μάλιστα της συγχώρεσης των εχθρών, που αντίβαινε στα ιαπωνικά έθιμα.
Το 1873 το αυτοκρατορικό ιαπωνικό κράτος ανέχτηκε την ιεραποστολή του π. Νικολάου, που μετέφερε την έδρα της στο Τόκυο και σύντομα είχε 10.000 ορθόδοξους χριστιανούς. Το 1885 ο π. Νικόλαος χειροτονήθηκε επίσκοπος της Ιαπωνίας και ύψωσε σ’ ένα μικρό λόγο τον καθεδρικό ναό της Αναστάσεως, στα ιαπωνικά Νικολάι Ντο (=το σπίτι του Νικολάου), που είναι σήμερα διατηρητέο μνημείο και αξιοθέατο του Τόκυο. Σεβαστός πλέον από την ιαπωνική κοινωνία και κυβέρνηση λόγω του αδαμάντινου ήθους του, κοιμήθηκε το 1912 και κηδεύτηκε στα ιαπωνικά. Οι χριστιανοί Ιάπωνες τον τίμησαν αμέσως ως ισαπόστολο και φύλαξαν το λείψανό του στο ναό της Αναστάσεως. Το 1970 πέρασε επίσημα στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο πιο γνωστός και τιμημένος στην Ελλάδα από τους αγίους του 20ού αιώνα είναι φυσικά ο άγιος Νεκτάριος (επώνυμο Κεφαλάς, 1846 – 8.11.1920). Άνθρωπος με διαμαντένιο ήθος, θεωρήθηκε επικίνδυνος από φιλόδοξους αρχιερείς του πατριαρχείου Αλεξανδρείας (όπου ήταν επίσκοπος Πενταπόλεως) ως πιθανός διάδοχος του πατριαρχικού θρόνου, συκοφαντήθηκε και το 1890 εξορίστηκε στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως ιεροκήρυκας στην ελληνική επαρχία, όπου υπέστη περιφρόνηση και διωγμούς λόγω της κακής φήμης που τον ακολουθούσε, και η ταπεινοφροσύνη του ήταν τόσο ακραία ώστε ούτε μια απαντητική επιστολή δεν έστειλε για να υπερασπιστεί την αθωότητά του! Περιφερόταν λοιδορούμενος όπου τον έστελναν ως πρόβατον επί σφαγή. Το 1894 διορίστηκε διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή (σχολή υποψηφίων ιερέων), στην Αθήνα, όπου το ήθος του έλαμψε πανηγυρικά και επιτέλους έγινε αντιληπτό ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο από τα πιο ειλικρινή αισθήματα και προικισμένο με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, το κυριότερο από τα οποία είναι η αγάπη (Α΄ Κορινθ. ιγ΄ 13). Το 1908 παραιτείται για λόγους υγείας και αποσύρεται στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας που έχει ιδρύσει στην Αίγινα, ζει εκεί ως εφημέριος και πνευματικός της μονής και το 1920 πεθαίνει από οξεία προστατίτιδα στο Αρεταίειο Νοσοκομείο στην Αθήνα. Η παράδοση αναφέρει ότι, όταν τοποθέτησαν τα ρούχα του στο διπλανό κρεβάτι, για να τον ετοιμάσουν για την κηδεία, ένας παράλυτος που ήταν ξαπλωμένος εκεί θεραπεύτηκε.
Από το 1921 έως το 1927 γίνονται τρεις ανακομιδές του λειψάνου του (εκταφές), όπου το σώμα του βρίσκεται ανέπαφο και ευωδιάζει, όπως τα σώματα μεγάλων αγίων της παλιάς εποχής. Κλήρος και λαός της εποχής σοκάρεται από το ενδεχόμενο ύπαρξης ενός αγίου στον υποτιμημένο και υποβαθμισμένο σύγχρονο κόσμο. Στην ανακομιδή του 1953 το σώμα του έχει διαλυθεί –βρίσκονται μόνο τα οστά σε όνειρο μοναχής του μοναστηριού, ο άγιος φέρεται να λέει ότι ο ίδιος παρακάλεσε το Θεό «να λυθεί το σώμα του», για να αξιοποιηθούν τα λείψανά του στην καθιέρωση ναών . Το 1961, με παλλαϊκή απαίτηση (λόγω των πολλών θαυμάτων και εμφανίσεών του), το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον ανακηρύσσει άγιο. Πριν λίγα χρόνια, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας του ζήτησε συγγνώμη μετά θάνατον με επίσημο έγγραφο που βρίσκεται αναρτημένο στον τοίχο του φτωχικού κελλιού του, στο μοναστήρι της Αγ. Τριάδας, στην Αίγινα. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του, από τον οποίο ακούγεται συνεχώς ένας ανεξήγητος ανεπαίσθητος ήχος. Εορτάζει στις 9 Νοεμβρίου.
Εδώ θα ήθελα να πω ότι ο άγιος Νεκτάριος είναι ο προστάτης της οικογένειάς μου και η παρουσία του στη ζωή μας είναι διακριτική, αλλά διαρκής και εμφανής. Του οφείλουμε πολύ σημαντικά πράγματα, ζωτικής σημασίας. Ας μου επιτραπεί να μην πω περισσότερα.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Σεπ 05, 2014 9:58 am

Εικόνα

Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς, ο άγιος παπα-Νικόλας Πλανάς, όπως χαρακτηρίζεται, γεννήθηκε μέσα του 19ου αι. στη Νάξο και κοιμήθηκε στην Αθήνα το 1932. Γιορτάζει στις 2 Μαρτίου, ημέρα της χειροτονίας του και, μετά από χρόνια, του θανάτου του, που ήταν λουσμένος σε οπτασία θεϊκού φωτός. Ήταν απλός και ταπεινός ολιγογράμματος ιερέας στο ναό του αγίου Ιωάννη της οδού Βουλιαγμένης στην Αθήνα, περιφρονημένος από πολλούς ως «αγράμματος». Έγγαμος και πατέρας (πράγμα πολύ σημαντικό, για λόγους που εξηγήσαμε πιο νωρίς) και φίλος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Η αγάπη, η αθωότητα, η πραότητα και η ταπεινότητά του έφτανε στο απροχώρητο. Πολλές φορές έπεφτε θύμα εκμεταλλευτών, που τον πλησίαζαν προσποιούμενοι τους ευσεβείς και του έπαιρναν ακόμη και τα λεφτά απ’ την τσέπη. Όταν ο εγωισμός των ανθρώπων τον ταπείνωνε για τη φτώχεια και την αγραμματοσύνη του, έκλαιγε σαν παιδί (μα η ψυχή του ήταν παιδική) αλλά ποτέ δεν τον είδαν να θυμώνει ή να μαλώνει με κανέναν ή να αμύνεται για το δίκιο του. Γι’ αυτόν ίσχυε ο πρώτος μακαρισμός, όπως είχε γράψει ο Παπαδιαμάντης με τα ανθρώπινα μέτρα ήταν ένας πτωχός τω πνεύματι, όχι χαζός, αλλά καλός, που η ψυχή του ήταν ένας παράδεισος αγάπης.
Για 52 χρόνια (1880-1932) λειτουργούσε κάθε μέρα και σ’ ένα ξωκλήσι της Αθήνας. Ήξερε όλα τα ξωκλήσια, τρύπωνε μέσα και λειτουργούσε μόνος του ή έκανε ολονυχτίες με μικρή συντροφιά φίλων (ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης ήταν συχνά οι ψάλτες του) ένιωθε έτσι ότι επισκέπτεται τους φίλους του, τους αγίους, που χαίρονται με την παρουσία των ανθρώπων στο σπίτι τους.
Από αγάπη στο Θεό λειτουργούσε κάθε μέρα, νήστευε όλες τις σαρακοστές και, επιπλέον, από 1 έως 14 Σεπτεμβρίου προς τιμήν του Σταυρού και από 1 έως 8 Νοεμβρίου προς τιμήν των αρχαγγέλων. Από αγάπη στους ανθρώπους προσευχόταν ατελείωτα (αν κάποιος του έλεγε ότι έχει πρόβλημα, προσευχόταν γι’ αυτόν όλη νύχτα), ανεβοκατέβαινε σε επαύλεις και υπόγεια για να τελέσει ευχέλαια και αγιασμούς, ελεούσε τους φτωχούς με τα φιλοδωρήματα των πλουσίων (τότε οι παπάδες δεν έπαιρναν μισθό από το κράτος), και, στις λειτουργίες, μνημόνευε χιλιάδες ονόματα ζώντων και νεκρών, που του είχαν δώσει οι χριστιανοί. Τύλιγε τα χαρτιά του σε δυο μαντήλια (χωριστά τα ονόματα ζωντανών και νεκρών) και τα κουβαλούσε όπου πήγαινε. «Τί κουβαλάς στον κόρφο σου παπα-Νικόλα;» τον πείραζαν. «Τα γραμμάτια και τα συμβόλαιά μου» απαντούσε. Έτσι, μνημόνευε επί ώρες και, όταν μνημόνευε αγίους, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, καλούσε τα ονόματα αμέτρητων αγίων, για να τους τιμήσει, σε σημείο που το εκκλησίασμα παραπονιόταν: «Τελείωνε, παπα-Νικόλα! Πες “και πάντων των αγίων”!». Δεν οργιζόταν ποτέ, αλλά απαντούσε: «Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» (=θα ψάλλω για το Θεό μου μέχρι να ζω) .
Έτσι, κατά τις μαρτυρίες ανθρώπων, αξιώθηκε σε θαύματα, επικοινωνία με αγγέλους και αγίους, επικοινωνία ακόμη και με ζώα, ενώ πολλές φορές τα παιδιά τον έβλεπαν να περπατά χωρίς να πατάει το χώμα και να ακτινοβολεί κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, σημάδι του πνευματικού του αναστήματος. Ο τάφος του βρίσκεται στην αυλή του Αγίου Ιωάννη στη Βουλιαγμένης και τα οστά του φυλάσσονται σε ειδική λάρνακα κάτω από τον επισκοπικό θρόνο του ναού (ο σημερινός ανακαινισμένος ναός του αγίου Ιωάννη δεν είναι ο ίδιος με τον ταπεινό μικρό ναό των λίγων και πάμπτωχων ενοριτών, στον οποίο λειτουργούσε ο παπα-Νικόλας).


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Σεπ 06, 2014 1:50 pm

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γεννήθηκε το 1866 στο Λεμπεντίσκ της Ρωσίας και κοιμήθηκε στο Άγ. Όρος στις 24 Σεπτεμβρίου 1938, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η μνήμη του. Μετά από θυελλώδη ψυχική ταραχή και πολυετή πάλη με την απελπισία και την αναζήτηση (μια ενστικτώδη αναζήτηση, γεμάτη αγωνία και πάθος), κατόρθωσε, με τη βοήθεια του Θεού (όπως πίστευε), να νιώσει τη μεγάλη αγάπη.
Ρώσος στην καταγωγή, μόνασε στο Παλαιό Ρωσικό Μοναστήρι του Αγίου Όρους (γι’ αυτό και Αθωνίτης –Άθως είναι το επίσημο όνομα του Αγ. Όρους) και μέχρι την κοίμησή του ήταν αφανής, λόγω της απλότητας και της ταπεινοφροσύνης του. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν αντιλαμβάνονταν την ιδιαιτερότητά του, αλλά (μικρογραφία της κοινωνίας καθώς είναι τα μοναστήρια –γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να αγιάσει κάποιος μέσα σ’ αυτά, αντίθετα με ό,τι νομίζουμε εμείς οι «απ’ έξω») συχνά αρνούνταν να παραδεχτούν ότι έχουν μπροστά τους έναν άνθρωπο που έχει φτάσει σε ύψος αγιότητας.
Η συγκλονιστική διδασκαλία του, η ευαισθησία του για τον απλό άνθρωπο (ήταν Οικονόμος της μονής και ερχόταν σε επαφή με πλήθος ανθρώπων που δεν ήταν μοναχοί, για τα βάσανα και τα ελαττώματα των οποίων προσευχόταν μέχρι δακρύων) και ο βίος του από την απελπισία στην ελπίδα και τελικά στο θεϊκό Φως, καταγράφηκε από το μαθητή του, και επίσης οσιακή μορφή, Σωφρόνιο. Έλεγε:
«Ο αδελφός μας είναι η ζωή μας» – «Αν οι άνθρωποι ήξεραν πόσο ταπεινός Θεός είναι ο Χριστός, κανείς δε θα αμάρτανε, από ντροπή, για να μην Τον πληγώσει» – «Η ψυχή μου Σε διψά, Κύριε! Όποιος Σε γνωρίσει μια φορά, δεν αντέχει στιγμή μακριά από το Φως Σου! Έλα σε μένα» – «Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς… Χωρίς τη χάρη του Θεού δεν μπορούμε να αγαπούμε τους εχθρούς. Το Άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες… Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντά σας ή και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο λέγοντας: “Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματά Σου. Λυπήσου τους πλανημένους δούλους Σου και κάλεσέ τους σε μετάνοια”… Αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις και μην τους καταριέσαι και τότε καλύτερο θα είναι. Αν όμως κάποιος σκέφτεται το κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς».
Αναγνωρίστηκε επίσημα ως άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1987.

Στα μέσα του 20ού αιώνα, στην κόλαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ξέσπασε απηνής θρησκευτικός διωγμός, αντίστοιχος με τους διωγμούς των ρωμαϊκών χρόνων, και ανέδειξε μάρτυρες όλων των ειδών (μεγαλομάρτυρες, παιδομάρτυρες, παρθενομάρτυρες, ιερομάρτυρες, άντρες γυναίκες και παιδιά όλων των ηλικιών) στη γειτονική μας Σερβία. Όπως είναι λίγο γνωστό, εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι (Ο αριθμός τους είναι σχετικά απροσδιόριστος, κάποιοι τον ανεβάζουν στους 1.500.000) βασανίστηκαν και θανατώθηκαν με φρικιαστικούς τρόπους από την κροατική ταξιαρχία Ουστάσα, που την αποτελούσαν παράφρονες και φανατικοί Καθολικοί, δυστυχώς, για να απαρνηθούν την ορθόδοξη πίστη τους και να ασπαστούν τον Καθολικισμό .
Οι ένδοξοι αυτοί μάρτυρες της Σερβίας των ετών 1941-45 είναι αντίστοιχοι με τους αρχαίους χριστιανούς μάρτυρες και τους νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας, φορούν το ακάνθινο στεφάνι του μαρτυρίου και το λευκό χιτώνα, που λευκάνθηκε στο Αίμα του Χριστού (Αποκάλυψη, ζ΄ 14) και πλουτίζουν το μαρτυρολόγιο της χριστιανοσύνης και το αγιολόγιο του 20ού αιώνα με εκατοντάδες χιλιάδες νέα ονόματα, που, σημειωτέον, δεν είναι Γέροντες ή Γερόντισσες, ιερείς ή μοναχοί, αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που προτίμησαν την αιώνια αγάπη του Θεού από την επίγεια άρνησή Του. Ήδη αρχίζουν, σταδιακά και κατά τόπους (όπως στο Γιασένοβατς της Κράινα, όπου λειτουργούσε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης), να κατατάσσονται μεταξύ των αγίων στα τοπικά μαρτυρολόγια .

Εξάλλου, εκτός από το σεβάσμιο πατριάρχη Μόσχας Τύχωνα, που διώχθηκε και φυλακίστηκε από το σοβιετικό καθεστώς, τιμήθηκε από το λαό ως άγιος αμέσως μετά την κοίμησή του (1925) και αναγνωρίστηκε επίσημα πρόσφατα , το 1981 η Ρωσική Εκκλησία του Εξωτερικού κατέταξε μεταξύ των αγίων, ως νεομάρτυρες, τους χιλιάδες Ρώσους που εκτελέστηκαν από το σοβιετικό καθεστώς λόγω των χριστιανικών τους πεποιθήσεων ανάμεσά τους η δούκισσα Ελισάβετ και η μοναχή Βαρβάρα, που θανατώθηκαν το 1918 τουλάχιστον για την αγία Ελισάβετ μαρτυρούνται και σαφή σημεία αγιότητας μετά θάνατον .

Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ρωσικής χριστιανοσύνης, ο άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949), έβρισκε ο ίδιος τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη και τους καλούσε κοντά του. Παιδί φτωχής οικογένειας, ορφανός από πατέρα, έγινε αρκετά πλούσιος από το εμπόριο γούνας, παντρεύτηκε το 1890 και απόχτησε δύο παιδιά, το ένα από τα οποία πέθανε ενός έτους. Ήδη ως λαϊκός ασκούσε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, ενώ το 1920 έγινε μοναχός στη Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκυ στην Πετρούπολη και η σύζυγός του Όλγα στην ιερά μονή της Παναγίας των Ιβήρων στην ίδια πόλη εκπλήρωσαν έτσι και οι δυο τη συμβουλή που είχαν λάβει (ο άγ. Σεραφείμ από έναν άγνωστο σε μας γέροντα της Λαύρας και η Όλγα από τη μοναχή Πελαγία της μονής), όταν είχαν εκφράσει την επιθυμία να μονάσουν σε εφηβική ηλικία, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο και χωρίς να γνωρίζονται ακόμη η συμβουλή ήταν να παντρευτούν, και να γίνουν μοναχοί αφού αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Οι χιλιάδες των προσκυνητών και των δυστυχισμένων κάθε είδους που επισκέπτονταν το εξομολογητήριο ή το κελλί του αγίου Σεραφείμ, ακόμη και όταν ήταν κατάκοιτος από διάφορες ασθένειες ή διωκόμενος από το σοβιετικό καθεστώς, τον μετέτρεψαν σε «δεξαμενή όπου συγκεντρώνονταν όλες οι θλίψεις του λαού». Οι πολυήμερες εξομολογήσεις και οι συνεχείς νηστείες και προσευχές (κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προσευχήθηκε χίλιες νύχτες γονατιστός πάνω σε μια πέτρα υπέρ του ρωσικού λαού η προσευχή του απευθυνόταν στον προστάτη του άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος είχε κάνει το ίδιο κατά το μοναχικό βίο του) «λεύκαναν την ψυχή του» και τον κατέστησαν όχι μόνο διορατικό, αλλά και ισχυρά προορατικό (με πολλές προφητείες) και θαυματουργό: θεράπευε τους ασθενείς που έρχονταν σ’ αυτόν. Κοιμήθηκε στις 3 Απριλίου 1949 στην πόλη Βίριτσα (εκεί κατέφυγε μετά τη διάλυση του μοναστηριού του από το καθεστώς), η οποία ευωδίαζε ολόκληρη για μία εβδομάδα από το θάνατό του.
Έλεγε: «Ο Κύριος μπορεί να περιμένει και χίλια χρόνια για να σωθεί έστω και ένας αμαρτωλός, για να αναπληρωθεί ο αριθμός των αγγέλων που ξέπεσαν» – «Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας πρέπει να ανάψουμε κερί γι’ αυτούς που προσβάλαμε, που απατήσαμε, που τους κλέψαμε κάτι, που χρωστούσαμε και δεν ξεχρεώσαμε» – «Οπωσδήποτε πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας αλλιώς, είναι σα να ρίχνουμε πετρέλαιο στη φωτιά και η φλόγα γίνεται όλο και πιο μεγάλη. Για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις, πρέπει να ευχαριστείς τον Κύριο και την Παναγία» – «Παλιά οι άνθρωποι όλα τα έκαναν με προσευχή προσεύχονταν όταν όργωναν τη γη, στη σπορά προσεύχονταν, προσεύχονταν όταν θέριζαν τους καρπούς. Εμείς σήμερα δεν γνωρίζουμε ποιοι παράγουν αυτά που τρώμε και πολλές φορές ούτε ποιοι μαγειρεύουν το φαγητό μας. Μπορεί αυτοί να βρίζουν και να βλαστημούν όταν το μαγειρεύουν […]. Όλα αυτά που χρησιμοποιούμε για τροφή είναι δώρα του Θεού στους ανθρώπους. Μέσω αυτών όλη η φύση και ο νοητός κόσμος των αγγέλων διακονούν [=φροντίζουν] τον άνθρωπο. Γι’ αυτό, κάθε φορά όταν καθόμαστε να φάμε, πρέπει να προσευχόμαστε με πολλή επιμέλεια».

Λίγα χρόνια μετά την κοίμησή του, το 1955, ήρθε στη Βίριτσα η μητέρα Ναταλία . Τον ερχομό της τον είχε προβλέψει ο άγ. Σεραφείμ. Η συμπεριφορά της ήταν αλλοπρόσαλλη, γι’ αυτό και θεωρείται διά Χριστόν σαλή (αγία, που παρίστανε την τρελή από ταπείνωση, για να αποφύγει την τιμή των ανθρώπων). Η φιλανθρωπία της, αλλά και το προορατικό της χάρισμα ήταν πανίσχυρο, ενώ, κατά τις μαρτυρίες, μπορούσε να περνάει από κλειστές πόρτες και να μεταφέρεται σε άλλο μέρος χωρίς να γίνεται αντιληπτή (αυτό που οι βουδιστές θα ονόμαζαν ταξίδια του αστρικού σώματος, μόνο που οι χριστιανοί άγιοι το θεωρούν χάρισμα, πιστεύουν ότι γίνεται σ’ αυτούς από τη Χάρη του Θεού και όχι ότι το κατορθώνουν μόνοι τους με τη δύναμη του νου τους).
Ενώ αγνοούμε πλήρως τη ζωή της πριν το 1955, από την εμφάνισή της στη Βίριτσα η δράση της ήταν εντυπωσιακή. Τιμήθηκε ως αγία στη συνείδηση χιλιάδων ανθρώπων που τη γνώρισαν και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ήταν ότι τα σκυλιά της (πάντα είχε κατοικίδια ζώα, κότες, πάπιες, γάτες κ.λ.π., και συχνά έφερνε κάποια μαζί της) πήγαιναν μόνα τους στο σιδηροδρομικό σταθμό και οδηγούσαν από τα ρούχα στο σπίτι της τους άγνωστους προσκυνητές που έρχονταν να τη συναντήσουν!


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Σεπ 07, 2014 11:55 am

Εξαιρετική περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, είναι η τυφλή εκ γενετής και παράλυτη αγία Ματρόνα της Μόσχας (1882-1952), εντελώς άπορη, περιπλανώμενη χωρίς ταυτότητα στην αχανή Ρωσία και φιλοξενούμενη από ανθρώπους διαφόρων ποιοτήτων, που άλλοι την αγαπούσαν και άλλοι την καταπίεζαν.
Η παράδοση τη θέλει «σκεύος εκλογής», δηλ. εκ γενετής επιλεγμένη (για μυστηριώδεις λόγους) από το Άγιο Πνεύμα: θεωρείται ότι, ως βρέφος, κοιμόταν και δεν θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή (ημέρες νηστείας), πράγμα που αναφέρει η παράδοση και για άλλους αγίους (π.χ. τον άγ. Νικόλαο, τον άγ. Σεραφείμ από το Ζέλι Λοκρίδος, 1527-1602, τον άγ. Ιωακείμ της Ιθάκης, 1786-1868, αλλά και το Ιωακειμάκι του Κουδουμά, θ. 1948, για το οποίο βλ. παρακάτω –δύσκολο να το πιστέψει κάποιος αυτό, ιδίως αν έχει κολλήσει ορθολογισμό, σαν εμένα, αλλά δε μ’ ενδιαφέρει αν είναι αλήθεια ή αν απλώς δείχνει το σεβασμό που έτρεφε ο λαός για τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους), ενώ από μικρό κορίτσι εμφάνισε εντυπωσιακό προορατικό και ιαματικό χάρισμα, με συνέπεια να συρρέουν προσκυνητές στο χωριό της, το Σέμπινο (περιοχή της Τούλας, κωμόπολη Επιφάν), ζητώντας θεραπεία.
Στη βασανισμένη και περιπετειώδη ζωή της διακρίθηκε για την πανανθρώπινη αγάπη της, την υπομονή, την εμπιστοσύνη στο Θεό (παρά τη διπλή αναπηρία της), καθώς και την ταπείνωση, αφού ποτέ δε θεώρησε ότι η ίδια θεραπεύει τους ασθενείς της, αλλά ο Θεός («Μήπως η Ματρόνουσκα είναι Θεός; Ο Θεός βοηθάει» έλεγε). Πνευματική μητέρα και σύμβουλος πλήθους ανθρώπων, αλλά αθώα σαν παιδί, ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε την επιρροή της ούτε έλαβε αμοιβή για την προσφορά της, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι έζησε και πέθανε ως λαϊκή, χωρίς να φορέσει το μοναχικό σχήμα (χωρίς να γίνει μοναχή δηλ.), αποδεικνύοντας ότι η αγιότητα φωλιάζει στην καρδιά του καθενός μας, όπου κι αν βρίσκεται. Ήταν νηφάλια, μεταλάβαινε και συνιστούσε στους ανθρώπους να μεταλαβαίνουν (δυο πολύ σημαντικά στοιχεία, που αποδεικνύουν το γνήσιο χριστιανικό της πνεύμα και τη διαφοροποιούν τόσο από «μάγισσες» όσο και από «θαυματουργούς θεραπευτές», που εξοργίζονται, πέφτουν σε έκσταση και θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο από την Εκκλησία, δηλ. από την κοινωνία αγάπης των χριστιανών γύρω από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού). Το σοβιετικό καθεστώς την καταδίωξε, αλλά, ως εκ θαύματος, πάντα έρχονταν να τη συλλάβουν αφού είχε φύγει από κάθε τόπο.
Έλεγε: «Ο Θεός μια φορά μού άνοιξε τα μάτια και μου έδειξε όλα τα δημιουργήματά Του είδα τον ήλιο, τα άστρα στον ουρανό και όλα όσα βρίσκονται στη γη, την ομορφιά την επίγεια, τα βουνά, τους ποταμούς, το πράσινο χορτάρι, τα λουλούδια και τα πουλάκια» .
Ο τάφος της βρίσκεται στη Μόσχα, θεωρείται τόπος θαυμάτων και αποτελεί λαϊκό προσκύνημα. Ανακηρύχθηκε αγία από τη Ρωσική Εκκλησία το 1999 και η μνήμη της τιμάται στις 2 Μαΐου, μέρα της κοίμησής της.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Σεπ 08, 2014 11:47 am

Το 1959 «κοιμάται εν Κυρίω» στη Δράμα, στο μοναστήρι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (=αρχαγγέλων), ο Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959), πρόσφυγας από την τότε Ε.Σ.Σ.Δ., ποντιακής καταγωγής. Ήταν άνθρωπος με βαθιά ανησυχία για την ψυχή των συνανθρώπων του, ευγενής, αφανάτιστος, με υψηλό ήθος, δάσκαλος αγάπης, αυστηρός με την αμετανόητη κακία και την υποκρισία που συχνά αντιμετώπιζε, αλλά χωρίς σκληρότητα προς τους αμαρτωλούς ή προς εκείνους που εμείς, οι «ακριβοδίκαιοι», θα χαρακτηρίζαμε κακούς ανθρώπους. Ωστόσο, όπως όλοι οι άγιοι όλων των εποχών, ήταν απαιτητικός σε θέματα ήθους και πίστευε ότι πρέπει να είμαστε αυστηροί με τη συνείδησή μας. Είναι χαρακτηριστικός ο κανόνας ταπείνωσης που ζητούσε, με πίκρα κι όχι με μίσος, από τις μητέρες που είχαν κάνει έκτρωση ή μαίες που είχαν συνεργήσει σε έκτρωση να ζητιανέψουν για εφτά μέρες σε εφτά χωριά (μία μέρα σε κάθε χωριό) και, ό,τι συγκεντρώσουν από τις ελεημοσύνες, να το δώσουν στους φτωχούς.
Διέθετε έντονη διορατικότητα και προορατικότητα (διέβλεπε την ταυτότητα, το παρελθόν και τις ανάγκες των προσκυνητών του μοναστηριού του, αντιλαμβανόταν γεγονότα από χιλιόμετρα μακριά κ.λ.π.) και μαρτυρούνται συγκλονιστικές οπτασίες και επαφές του με ιερά πρόσωπα, όπως ο άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος. Με τη ζωή και το θάνατό του συνδέονται πολλά θαυμαστά γεγονότα («θαύματα»), που καταγράφονται λεπτομερώς στο βίο του, με τα πλήρη στοιχεία των αυτόπτων μαρτύρων του καθενός. Στη συνείδηση των ανθρώπων που τον γνώρισαν τιμάται ως αναμφισβήτητος άγιος.

Εξαιρετική είναι και η περίπτωση του σύγχρονου οσίου Ιωάννη του Χοζεβά (1913-1960), ο οποίος ασκήτεψε στη χαράδρα του χειμάρρου του Χοζεβά, στην έρημο της Ιουδαίας, σε μιαν απομακρυσμένη σκήτη του μοναστηριού των αγίων Ιωάννη και Γεωργίου των Χοζεβιτών. Ήταν Ρουμάνος στην καταγωγή, από την επαρχία Δόραγα, παιδί φτωχής οικογένειας, ορφάνεψε μικρός και, όταν τελείωσε το σχολείο, παρά την κλίση του στη λογοτεχνία, έγινε μοναχός, αρχικά στη Ρουμανία (στη Μονή Νιάμετς) και στη συνέχεια στους Αγίους Τόπους, όπου χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά από περιπλάνηση και διακονία σε διάφορα πόστα, κατέληξε σε μιαν «επιβλητική αετοφωλιά μεταξύ των βράχων». Αυστηρός ασκητής (παρά την ασθένεια των νεφρών που τον βασάνιζε από νέο), αλλά ταπεινός, με χαρακτηριστικό του την παιδική ειλικρίνεια, έγραψε άρθρα και ποιήματα στη ρουμανική γλώσσα, και δέχτηκε πλήθος προσκυνητών, ακόμη και αρχιερείς, που έρχονταν σ’ αυτόν για εξομολόγηση. Κοιμήθηκε το 1960, πιθανώς από την ασθένεια των νεφρών του, και ενταφιάστηκε σε μια κρύπτη. Το 1978 όμως, μετά τη συχνή εμφάνισή του στα όνειρα του φίλου του Ιωαννίκιου, ο ηγούμενος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως της Βοστώνης Παντελεήμων (που συνέβη να βρίσκεται στους Αγ. Τόπους) επέμενε να ανοίξουν την κρύπτη. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί το σώμα του π. Ιωάννη άφθαρτο. Σήμερα φυλάσσεται σε γυάλινη λάρνακα στο μοναστήρι των αγίων Ιωάννη και Γεωργίου των Χοζεβιτών.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Σεπ 09, 2014 7:58 pm

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός , αρχιεπίσκοπος Κριμαίας (1877 – 11.6.1961), κατά κόσμον Βαλεντίν Βοινο-Γιασενέτσι, είναι επίσης μια ξεχωριστή περίπτωση, καθώς πρόκειται για ένα σύγχρονο άγιο Ανάργυρο [οι άγιοι Ανάργυροι, τουλάχιστον 14 τον αριθμό, ήταν γιατροί που θεράπευαν χωρίς αργύρια (=χρήματα) ]. Παρά την κλίση του στις θεωρητικές επιστήμες, σπούδασε Ιατρική με αποκλειστικό σκοπό να βοηθήσει τους εξαθλιωμένους χωρικούς στην αχανή ρωσική ύπαιθρο. Κορυφαίος χειρουργός, πρωτοπόρος στη Ρωσία σε τομείς όπως η μεταμόσχευση νεφρού, η τοπική αναισθησία και η μετάγγιση αίματος, συγγραφέας πλήθους επιστημονικών μελετών που βραβεύτηκαν με το Βραβείο Στάλιν και διαπρεπής καθηγητής, από το 1920, στην Ιατρική Σχολή της Τασκένδης, παρ’ όλα αυτά διώχθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε για πολλά χρόνια από το σοβιετικό καθεστώς εξαιτίας της ιερατικής του ιδιότητας και της διαρκούς ομολογίας της πίστης του στο Θεό (ας μου επιτραπεί να επαναλάβω εδώ ότι η Εκκλησία είναι πάντοτε Εκκλησία μαρτύρων και τότε μόνον είναι γνήσια, όταν η κακία του κόσμου την καταδιώκει πρβ. Α΄ Κορινθ. δ΄ 9-13).
Έγγαμος και πατέρας τεσσάρων παιδιών, μετά το θάνατο της γυναίκας του από φυματίωση (πράγμα που του στοίχισε απίστευτη ψυχική φθορά), χειροτονήθηκε επίσκοπος και πήρε το όνομα Λουκάς, επειδή και ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν γιατρός. Ανάμεσα σε αλλεπάλληλες φυλακίσεις και εκτοπίσεις, έγινε ο προστάτης των φτωχών και κατατρεγμένων, άσκησε την ιατρική κάτω από άθλιες συνθήκες σε πολλά μέρη της Ρωσίας (συνήθως εξόριστος) και το σπίτι του ήταν διαρκώς γεμάτο από πάμπτωχους ασθενείς, που όχι μόνο τους περιέθαλπε δωρεάν, αλλά και, όταν μπορούσε, τους τάιζε (ως αρχιεπίσκοπος Κριμαίας έστελνε ανθρώπους να ψάξουν να βρουν φτωχούς ασθενείς, για να τους περιθάλψει). Σώζεται επιστολή προς το γιο του, στην οποία γράφει: «Αγάπησα το μαρτύριο, που τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή» . Στα κηρύγματά του, αφενός, και στην επιστημονική διδασκαλία του, αφετέρου, τόνιζε μεταξύ άλλων δυο πράγματα: «Προστατεύστε τον εαυτό σας από το αμάρτημα του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας μην ταπεινώνετε ποτέ κανέναν στο πρόσωπο του πιστού ορθόδοξου χριστιανού κάθε αλλόθρησκος και αλλοεθνής πρέπει να βρίσκει φιλοξενία και βοήθεια» – «Ο γιατρός πρέπει να βλέπει τον ασθενή του όχι ως μια απρόσωπη “περίπτωση”, αλλά ως έναν άνθρωπο-εικόνα του Θεού, που η καρδιά του σπαρταράει από φόβο!».
«Κοιμήθηκε» τυφλός στη Συμφερούπολη της Κριμαίας στις 11 Ιουνίου 1961, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η μνήμη του. Ο λαός τον τίμησε αμέσως ως άγιο και θεωρείται θαυματουργός –είναι «ένα αφτί που ακούει τις προσευχές των ασθενών». Το Νοέμβριο του 1995 αναγνωρίστηκε ως άγιος με απόφαση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Σεπ 10, 2014 7:37 pm

Την ίδια τύχη γνώρισε και ο άγιος Νέστωρ της Μαντζουρίας (π. Νέστωρ Ανίσιμωφ, 1885-1962), που, αφού προσπάθησε να περισώσει τις ειδωλολατρικές μογγολικές φυλές του Γκιζίγκ της Καμτσάκα (μιας απομονωμένης περιοχής στο βορειοανατολικό άκρο της Ρωσίας) από τις συνέπειες της καταστροφική πλημμύρας του 1907, οργανώνοντας δίκτυο ανθρωπιστικής βοήθειας ως μοναδικός ιερέας της περιοχής, βρήκε εμπόδια στη συνέχιση του φιλανθρωπικού του έργου από τον τσαρικό επίτροπο της συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας. Τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και ιδρύθηκε η Καμτσακική Φιλανθρωπική Αδελφότητα, που σύστησε δεκάδες σχολεία, ιατρεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία και μια βιοτεχνία κατασκευής λυόμενων κτηρίων που δημιούργησε πολύτιμες θέσεις εργασίας στην εγκαταλελειμμένη επαρχία.
Το 1914 ο π. Νέστωρ κατατάχθηκε στην πρώτη γραμμή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οργανώνοντας νοσοκομειακές μονάδες –αλλά το 1917, με την επικράτηση της επανάστασης, εμποδίστηκε να επιστρέψει στην Καμτσάκα. Έτσι κατέφυγε στην Κίνα, όπου η ιεραποστολή είχε ανασυνταχθεί μετά το διωγμό του 1900. Εγκαταστάθηκε στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας, όπου συνέχισε το ιεραποστολικό έργο του, και το 1946 η ιερά σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας τον διόρισε μητροπολίτη Χαρμπίν και Μαντζουρίας και έξαρχο Ανατολικής Ασίας. Δυο χρόνια μετά όμως συνελήφθη από το μαοϊκό καθεστώς και καταδικάστηκε σε θάνατο ως αντικαθεστωτικός (για «αντιλαϊκή δραστηριότητα»). Με τη μεσολάβηση Ρώσων επισήμων, η ποινή του μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα και οδηγήθηκε σε ορυχείο, απ’ όπου απελευθερώθηκε το 1955 και στάλθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Με την υγεία ανεπανόρθωτα κλονισμένη κατέφυγε στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου στο Ζαγκόρσκ, και παρέδωσε το πνεύμα στις 4 Νοεμβρίου 1962 στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας.
Έγραψε: «Βλέποντας σε κάθε βήμα μου το καθημερινό δράμα και τη μαύρη ζωή αυτών των παραπεταμένων από τη Ρωσία παιδιών της, κατάπινα άφωνος την πικρία μου, έπνιγα τον πόνο μου και συγκέντρωνα όλες μου τις δυνάμεις στην ποιμαντική και ιεραποστολική μου δραστηριότητα. Έψαχνα για δρόμους που θα με οδηγούσαν στις καρδιές των ειδωλολατρών, προσπαθώντας να τους ανακουφίσω από τα βάσανά τους, όχι τόσο με τα πενιχρά μέσα που διέθετα, όσο με το ζωοποιό λόγο του Θεού και την παρηγορητική σπορά της ελπίδας στην αγάπη Του και της εμπιστοσύνης στην πρόνοιά Του».


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Σεπ 11, 2014 8:32 pm

Σύνθετη είναι και η προσφορά μιας άλλης σπουδαίας προσωπικότητας της Ορθοδοξίας, του αγίου Ιωάννη της Σαγκάης (Ιωάννη Μαξίμοβιτς, 1896-1966) , ρωσικής καταγωγής, που περιέθαλψε όσους μπόρεσε από τους αμέτρητους εξαθλιωμένους ανθρώπους της περιοχής του και από τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στην Κίνα για να διαφύγουν το σοβιετικό καθεστώς, οργανώνοντας φιλόπτωχα σωματεία και ένα ορφανοτροφείο με 3.500 τρόφιμους, που το έκλεισε η επανάσταση του Μάο.
Άνθρωπος παροιμιώδους ήθους και ακραία ασκητικός (δεν κοιμήθηκε ξαπλωμένος μετά τη μοναχική κουρά του, αλλά πάντοτε καθιστός ή σε στάση προσευχής), δαπάνησε τον εαυτό του για τους άλλους, τόσο στο σερβικό σεμινάριο του Μπιτόλ, όπου αρχικά δίδαξε, όσο και στη Σαγκάη, όπου υπηρέτησε ως επίσκοπος, παίρνοντας το αξίωμα παρά τη θέλησή του. Όπως ο άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης λίγο νωρίτερα, λειτουργούσε συχνά ξυπόλυτος, γιατί είχε δώσει τα παπούτσια του σε κάποιο φτωχό. Παίρνοντας υπό την προστασία του φυλακισμένους και ψυχικά πάσχοντες, σύντομα απόχτησε πρόβλημα υγείας στα πόδια από την πολύωρη ορθοστασία και τις αδιάκοπες πορείες για ποιμαντικούς και φιλανθρωπικούς λόγους. Τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που η Σαγκάη βρισκόταν σε ιαπωνική κατοχή, κυκλοφορούσε στις πιο επικίνδυνες συνοικίες ακόμη και τη νύχτα για να προλάβει τις ανάγκες των χριστιανών και κάθε ανθρώπου που τον χρειαζόταν.
Το 1949 εκτοπίστηκε από το μαοϊκό καθεστώς στις Φιλιππίνες μαζί με 5.000 Ρώσους πρόσφυγες, που με ενέργειές του έλαβαν άδεια να μετακινηθούν στις Η.Π.Α. τότε η Ρωσική Εκκλησία τού ανέθεσε τη διαποίμανση της Υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης, με έδρα αρχικά το Παρίσι και στη συνέχεια τις Βρυξέλλες. Εκεί ο άγιος Ιωάννης συνέχισε το έργο που ήξερε πολύ καλά: να διαθέτει τα πάντα. «Να λοιπόν που σήμερα στους δρόμους του Παρισιού κυκλοφορεί ένας ξυπόλυτος άγιος» είπε γι’ αυτόν στο κήρυγμά του ρωμαιοκαθολικός ιεροκήρυκας. Ασχολήθηκε όμως και με την ανάδειξη των αγίων των λαών της δυτικής Ευρώπης, που αγίασαν πριν το σχίσμα των Εκκλησιών, τους οποίους αποκατέστησε στο ορθόδοξο αγιολόγιο και τίμησε με εκκλησιαστικές ακολουθίες και παρουσιάσεις . Κοιμήθηκε στις 19 Ιουνίου/2 Ιουλίου 1966 στο Σηατλ των Η.Π.Α., όπου είχε πάει να συμφιλιώσει αντιμαχόμενες μερίδες της ρωσικής Εκκλησίας, και κηδεύτηκε στον ορθόδοξο καθεδρικό ναό του Σαν Φρανσίσκο. Το σώμα του έμεινε για προσκύνημα έξη μέρες χωρίς ταρίχευση και χωρίς να παρουσιάσει αλλοίωση. Αναγνωρίστηκε ως άγιος από την Υπερόρια Ρωσική Εκκλησία το 1994 και τιμάται στις 2 Ιουλίου.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες