ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ.

[ΦΩΤΗΣ]

Τό θαύμα τής επιστροφής ενός μοναχού πού άφησε το μοναστήρι του καί παντρεύτηκε...( 2014 )



Στήν άκρη τού γκρεμού. Λίγο ακόμη καί χάθηκε...





Τό 2003 κυκλοφόρησε ἕνα χαριτωμένο ἁγιορείτικο βιβλίο. Περιέχει διδακτικές διηγήσεις, περιστατικά καί ἱστορίες ἀπό τήν ζωή παλαιτέρων καί νεωτέρων Πατέρων τοῦ Ἄθωνος.
Τιτλοφορεῖται: " Ἁγιορείτικα ἀνέκδοτα καί διηγήσεις καί ὄχι μόνο...".
Συγγραφεύς φέρεται ὁ μοναχός Νικάνωρ Καυσοκαλυβίτης.
Τά διηγήματά του γραμμένα μέ ἁπλῆ καί κατανοητή γλῶσσα, εἶναι διδακτικά καί ὠφέλιμα γιά κάθε καλοπροαίρετο ἀναγνώστη.

Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτά τά περιστατικά εὑρῆκα καί τήν ζωή τοῦ π Νεκταρίου Γρηγοριάτου μοναχοῦ, ἡ ὁποία λόγῳ τῆς μεγάλης ὠφελείας πού θά προσφέρη, σκέφθηκα νά τήν καταχωρήσω ἐδῶ σ᾿ αὐτό τό Γρηγοριάτικο Γεροντικό, ἐφ᾿ ὅσον κι αὐτός συγκαταλέγεται στήν χορεία τῶν παλαιοτέρων Γρηγοριατῶν πατέρων.

Παρουσιάζω τήν περιπετειώδη βιογραφία του, χωρίς ν᾿ ἀλλοιώσω τά ἱστορικά της στοιχεῖα, ἐνῶ ἡ σύνταξις τοῦ κειμένου θά φέρη τόν προσωπικό χαρακτῆρα τοῦ γράφοντος.
Στήν ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου μετέβη, πρίν ἀπό 100 χρόνια, κάποιος νέος νά μονάσει...


Ἀσφαλῶς τότε ἡγούμενος ἦτο ὁ ἱκανώτατος Γέροντας ἀρχιμ. π.Συμεών Ἀγγελίδης, ὁ ἐκ Τριπόλεως Πελοποννήσου, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε ἡγούμενος ἀπό τό 1860 μέχρι τό 1906. Γεννήθηκε ὁ μοναχός αὐτός, ἄγνωστο πότε, στήν Πάτρα καί τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦτο Νικόλαος.
Σύμφωνα μέ τήν τάξι τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δοκιμάσθηκε ἐπί μία τριετία καί μετά ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός ὀνομασθείς Νεκτάριος. Τήν ἐποχή ἐκείνη, λόγῳ πτωχείας, ἴσως εἶχε εὐλογία κάθε μοναχός, ἀκόμη καί κοινοβιάτης, νά ἀσχολῆται μέ κάποιο ἐργόχειρο γιά τά πρός τό ζῆν ἀναγκαῖα.
Ἴσως ὁ μοναχός Νεκτάριος νά ζοῦσε ἐκτός τῆς Μονῆς σάν ἐξαρτηματικός καί ἠσχολεῖτο μέ κάποιο ἐργόχειρο γιά νά καλύπτη τά ἀπολύτως ἀναγκαῖα τῆς ζωῆς του.
Ἤθελε, λοιπόν, ν᾿ ἀγοράση παπούτσια καί μερικά ἄλλα προσωπικά του ἀντικείμενα. Ζήτησε εὐλογία ἀπό τόν Γέροντά του νά πάη στήν Θεσσαλονίκη γιά νά πωλήση τό ἐργόχειρό του. Δέν μᾶς εἶναι γνωστό τί κατεσκεύαζε. Ὁ Γέροντάς του τοῦ ἀπήντησε:

-Δέν πρέπει νά βγῆς, ἔξω π. Νεκτάριε. Εἶσαι νέος μοναχός καί ἴσως κινδυνεύσης.
-Γέροντα, θά πάω νά πωλήσω τά ἐργόχειρό μου καί νά ψωνίσω ὅ, τι προσωπικό μου χρειάζομαι καί νά ἐπιστρέψω.

Ὁ Γέροντας ὅμως δέν εὐλογοῦσε τήν ἔξοδό του, ἀλλά καί ὁ μοναχός δέν παραιτεῖτο ἀπό τό θέλημά του. Τελικά ὑπεχώρησε ὁ Γέροντάς του καί τοῦ εἶπε:
-Πήγαινε, ἀλλά δέν θά καθυστερήσης περισσότερο ἀπό τρεῖς ἡμέρες. Δηλαδή δύο ἡμέρες τό ταξίδι σου καί μία ἡμέρα γιά τά ψώνια σου.

Ἔφυγε ὁ π. Νεκτάριος κι ἔφθασε στήν Θεσσαλονίκη. Ἐνῶ ἐβάδιζε κοντά στόν Βαρδάρη, ὕψωσε τό βλέμμα του σ᾿ ἕνα μπαλκόνι καί εἶδε μία κοπέλλα νά τινάζη τίς κουβέρτες.

Ἀλλά καί ἡ κοπέλλα τόν εἶδε καί ἐπίμονα μέ τό βλέμμα της τόν περιεργαζόταν.
Αὐτός ἐνόμισε ὅτι ἡ κοπέλλα τόν ἐκύτταξε μέ πονηρό λογισμό. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή μπῆκε μέσα του ὁ πειρασμός.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα ξαναπέρασε πάλι ἀπό ἐκεῖ μήπως καί τήν ἰδῆ. Τό ἴδιο ἔκανε καί τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες.
Οἱ λογισμοί του νά ἐγκαταλείψη τόν μοναχικό του Σχῆμα γιά νά κερδίση τήν κοπέλλα, φούντωσαν μέσα του. Δέν χάνει καιρό καί θέτει σέ ἐφαρμογή τό σατανικό αὐτό σχέδιο.

Κάποιο ἀπόγευμα ἔβγαλε τά ράσα του, ἔκοψε τά γένεια του καί συνέχισε σάν λαϊκός πλέον
τώρα νά συχνάζη σ᾿ ἐκείνη τήν ἑστία τοῦ πειρασμοῦ. Δέν ἄργησε νά προχωρήση καί σέ ἄλλα μέτρα γιά νά μή χάση...τό δόλωμα, πού ὁ διάβολος τοῦ εἶχε βάλει μπροστά του.

Ἐνοίκιασε δωμάτιο κοντά σ᾿ αὐτή τήν γειτονιά καί ἐν συνεχείᾳ ἔψαχνε νά βρῆ δουλειά. Γνωρίσθηκε μέ κάποιον, ὁ ὁποῖος καί τόν πῆρε στήν δουλειά του. Μία ἡμέρα εἶπε σ᾿ αὐτόν πού ἦταν ἀφεντικό του στήν δουλειά:
-Αὐτή η κοπέλλα πού μένει ἀπέναντί μας, τήν ἔχω συμπαθήσει καί θέλω νά τήν κάνω γυναῖκα μου.
-Τί λές βρέ Νῖκο; Εἶναι ἀλήθεια; Ξέρεις αὐτή ἡ κοπέλλα εἶναι ἀδελφή ἑνός πολύ καλοῦ φίλου μου. Θά κάνω τό πᾶν νά σέ γνωρίσω μαζί του.
Πράγματι γνωρίσθηκε ὁ Νικόλαος μέ τόν ἀδελφό τῆς κοπέλλας καί ἕνα βράδυ ἐπῆγαν μαζί στό σπίτι της. Τούς ὑποδέχθηκε ἡ μητέρα τῆς κοπέλλας καί τούς προσέφερε ἕνα κέρασμα.
Ἐπῆγε καί πάλι καί πάλι ὁ Νικόλαος στό σπίτι τῆς κοπέλλας. Τότε εἶπε ὁ φίλος του στόν ἀδελφό τῆς κοπέλλας:
-Ὁ νεαρός Νικόλαος πού ἐγνώρισες ἔχει ἐρωτευθῆ τήν ἀδελφή σου καί θέλει νά τήν κάνη γυναῖκα του.
-Ἀλήθεια, λές βρέ Γιῶργο;
-Ναί, εἶναι σοβαρός ἄνθρωπος.
-Τό βλέπω κι ἐγώ ὅτι εἶναι σοβαρός. Θά τό εἰπῶ στήν μητέρα μου.
Ἡ μητέρα του, ὅταν ἔμαθε τό νέο αὐτό, ἀπόρησε καί τόν ἐρώτησε:
-- Βρέ παιδί μου, αὐτός δέν εἶναι ἀπ᾿ ἐδῶ, εἶναι ἀπό τήν Πάτρα. Πῶς θά δεχθῆ νά φτιάξη οἰκογένεια μακριά ἀπό τούς ἰδικούς του συγγενεῖς;
Τελικά συζήτησαν τό θέμα ὅλοι μαζί καί οἱ γονεῖς τους. Ἡ κοπέλλα τούς εἶπε:
-Ἐγώ, μητέρα, δέν ἔχω σκοπό νά παντρευτῶ ἀκόμη. Τελικά ἡ κοπέλλα δέχθηκε τίς πιεστικές προτάσεις τῶν γονέων της καί ὑποσχέθηκε νά ὑπαντρευθῆ. Ἔτσι μία ἡμέρα ἔγιναν οἱ γάμοι τοῦ Νικολάου καί τῆς Ὄλγας. Γρήγορα ἀπέκτησαν καί τό πρῶτο τους παιδί.
Στό Μοναστήρι οἱ Πατέρες περίμεναν τόν μοναχό Νεκτάριο, ἀλλά ἀκόμη δέν φαινόταν πουθενά...Ὁ Ἡγούμενος καί ὅλοι οἱ Πατέρες ἔμαθαν γιά τά ...κατορθώματά του καί ἔκαναν προσευχή. Παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τόν συγχωρήση καί νά λάβη τήν ἀπόφασι νά ἐπιστρέψη.
Ὁ μοναχός Νικόλαος συνέχιζε κανονικά τήν κοσμική του ζωή, μή μεριμνῶντας γιά τίποτε ἄλλο παρά μόνο γιά τήν οἰκογένειά του, τό παιδί του καί καί τίς δουλειές του. Κάθε ἀνάμνησι γιά τό παρελθόν τήν ἀπέφευγε διότι τόν ἐμπόδιζε στήν ἀπόλαυσι τῆς κοσμικῆς του ζωῆς.
Κάποια ἡμέρα, περίοδος καλοκαιριοῦ, ἐπῆγε μέ τό παιδί του, ἡλικίας τότε ὀκτώ ἐτῶν, στήν παραλία γιά νά κάνουν τό μπάνιο τους. Μετά τό λούσιμο στήν θάλασαα, βγῆκε ἔξω νά παίξη τόπι μέ τόν παιδάκι του. Σέ μιά στιγμή τοῦ εἶπε τό παιδί του:
-Μπαμπᾶ, τί εἶναι αὐτό τό μαῦρο πανί πού ἔχεις ἐπάνω σου;
-Δέν φορῶ κάποιο μαῦρο πανί ἐπάνω μου, παιδί μου! Δέν βλέπεις ὅτι εἶμαι μόνο μέ τό "μαγιώ";
-Ἐγώ βλέπω νά φορῆς ἕνα μαῦρο πανί μέ κόκκινα γράμματα καί μέ κόκκινο σταυρό στό στῆθος σου.
Ἐδῶ ὁ Θεός ἄκουσε τίς προσευχές τοῦ Γεροντός του καί τῶν Ἀδελφῶν τῆς Μονῆς του
καί ἔδωσε τήν δυνατότητα στό παιδάκι του νά ἰδῆ μέ τά νοερά καθαρά του μάτια τό ὑπερφυσικό αὐτό φαινόμενο. Εἶδε νά ἔχει ἐνδυθῆ ὁ πατέρας του μέ τό Ἀγγελικό Σχῆμα. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό Σχῆμα τοῦ μοναχοῦ ἀποτυπώνεται σάν σφραγίδα στό στῆθος καί στήν ζωή τοῦ μοναχοῦ.
Ἔτσι, κι ἄν ἀκόμη ὁ μοναχός ἀρνηθῆ τό Σχῆμα του, τό Σχῆμα ὅμως δέν τόν ἀρνεῖται. Τόν ἀκολουθεῖ καί αὐτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θά σταθῆ καί θά κριθῆ σάν μοναχός Μεγαλόσχημος.
Ὁ πατέρας του κατάλαβε ἀμέσως τί τοῦ ἔλεγε τό παιδί του. Σκέφθηκε καί μονολόγισε μόνος του: "Ἀκόμη μέ θυμᾶται καί μ᾿ ἀγαπᾶ ὁ Θεός! Μετά εἶπε στό παιδί του:
-Φεύγουμε. Ἑτοιμάσου νά πᾶμε στό σπίτι μας.
Ἔφθασαν στό σπίτι, ἀλλά ὁ Νικόλαος, ὅπως ἦτο στενοχωρημένος, φαινόταν ἀγνώριστος ἀπό τήν γυναῖκα του.
-Τί ἔχεις, βρέ Νῖκο, γιατί εἶσαι τόσο στενοχωρημένος; Ἄλλη φορά ἦσουν πάντα χαρούμενος καί γελαστός. Κάτι σοβαρό σοῦ συμβαίνει. Θέλω νά μοῦ τό εἰπῆς.
-Ἑτοίμασε νά φᾶμε καί μετά θά σοῦ εἰπῶ τά πάντα μέ εἰλικρίνεια.
Μετά τό φαγητό, ἔβαλαν τό παιδί νά κοιμηθῆ καί τότε ὁ Νικόλαος τῆς ἀπεκάλυψε γιά πρώτη φορά στήν γυναῖκα του τά ἑξῆς:
-Ἄκουσέ με, Ὄλγα. Ἐγώ, πρίν σέ γνωρίσω καί σέ ζητήσω γιά γάμο ἤμουν μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος. Ἦλθα γιά δουλειές μου στήν Θεσσαλονίκη. Σέ εἶδα, σέ ἐρωτεύθηκα. Πέταξα τά ράσα μου καί τό Σχῆμα μου, ἐγκατέλειψα τίς καλογερικές μου ὑποχρεώσεις καί τό μοναστήρι μου γιά νά πάρω ἐσένα. Σήμερα τό παιδί μας, μέ θεία νεῦσι, εἶδε ἐπάνω στό στῆθος μου τό Ἀγγελικό μου Σχῆμα, τό ὁποῖον καί κατερύπωσα μέ αὐτή τήν ἄσωτη ζωή μου..
-Τί εἶναι αὐτά πού λέγεις, βρέ Νῖκο; Ἄν εἶναι ἀλήθεια αὐτά πού μοῦ λέγεις, τότε εἶσαι δολοφόνος...Κατέστρεψες τρία σπίτια: Τό δικό μας, τῆς μητέρας μου καί ἐπρόσβαλλες τό μοναστήρι σου καί τό Ἅγιο Σχῆμα σου...Σήκω καί φῦγε ἀμέσως...
Καί τά δάκρυά της ἐπήγαιναν ποτάμι. Ἦτο ἄνθρωπος τῆς ἐκκλησίας..
-Θά φύγω τῆς εἶπε αὐτός καί θά γυρίσω στό Μοναστήρι μου. Ἄν μέ κρατήσουν θά μείνω γιά πάντα ἐκεῖ καί ἐκεῖ θά πεθάνω. Ἐάν δέν μέ κρατήσουν, θά σκεφθῶ ποῦ θά πάω..
-Φῦγε, ἀμέσως γιά τό μοναστήρι σου. Μή σκέπτεσαι ἐμένα καί τό παιδί μας. Θά φροντίση γιά ἐμᾶς ὁ Θεός. Φῦγε γιά νά μή καταδικασθῆς αἰώνια. Ὅσο καθυστερῆς στόν κόσμο, τόσο παροργίζεις τόν Πανάγαθο Θεό μας. Ἐάν κάνης ἔτσι καί μετανοήσης εἰλικρινά θά σέ συγχωρέση ὁ Θεός καί θά σέ σώση...
-Σέ παρακαλῶ, τῆς εἶπε, μήν εἰπῆς τίποτε στό παιδί μας. Ὅταν μεγαλώση θά μάθη ἀπό σένα ποιός εἶναι καί ποῦ εἶναι ὁ πατέρας του...
Πράγματι, ἔφθασε στό μοναστήρι του συντετριμμένος σάν τόν ἄσωτο υἱό ὁ Νεκτάριος. Μόλις τόν εἶδε ὁ Γέροντάς του, τόν γνώρισε, τόν ἀγκάλιασε καί τόν ἔφερε μέσα στό Μοναστήρι.
Ὁ Νεκτάριος ἔπεσε στά πόδια του καί μέ στεναγμούς παρακαλοῦσε καί τοῦ ἔλεγε:
-Γέροντά μου, συγχώρεσέ με. Εἶμαι ὁ δεύτερος ἄσωτος γυιός. Δέν εἶμαι ἄξιος νά στέκομαι μπροστά σου. Κατεμόλυνα τό Σχῆμα μου, τό ὁποῖο ἀπό τά χέρια σου ἔλαβα. Δέν ἔχω μάτια νά σ᾿ ἀντικρύσω. Δέξαι με ὄχι σάν δοῦλο σου, ὄχι σάν γυιό σου, ἀλλά σάν τό σκουλήκι καί τό σκουπίδι τῆς γῆς.
Ἐν τῶ μεταξύ ἦλθαν κι οἱ ἄλλοι Ἀδελφοί καί Πατέρες.
Ἄλλοι ἔκλαιγαν καί ἄλλοι ἐχαίροντο γιά τήν ἐπιστροφή του. Σηκώθηκε ὁ Γέροντάς τους, παπᾶ Συμεών, τόν ἀγκάλιασε καί πήγανε μαζί στό Ἀρχονταρίκι. Ἐκεῖ τοῦ ἐξωμολογήθηκε ὁ Νεκτάριος ὅλα τά παθήματά του. Καί ὁ Γέροντάς του τοῦ εἶπε:
-Παιδί μου, ὅλοι ἐμεῖς, ἐγώ ὁ Γέροντάς σου καί οἰ Ἀδελφοί σου σέ δεχόμεθα καί πάλι στό μοναστήρι. Ὅμως θά πᾶς νά μείνης στήν σπηλιά τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, τοῦ Κτίτορος τῆς Μονῆς μας.
Ὁ Νεκτάριος δέχθηκε τήν ἐντολή τοῦ π. Συμεών καί τόν εὐχαρίστησε διότι τόν δέχθηκαν καί πάλι στό μοναστήρι.
Ὁ Γέροντάς του τοῦ ἔδωσε μία φραντζόλα ψωμί καί νερό καί τόν ἐπῆγε ὁ ἴδιος νά τόν ἐγκαταστήση μέσα στήν σπηλιά. Ἐκεῖ ἐπέρασε ὁ Νεκτάριος ἕνα μῆνα μ᾿ αὐτό τό ψωμί. Ὅταν πεινοῦσε ἔτρωγε καί λίγα χόρτα, ἀπ᾿ αὐτά πού φύτρωναν ἔξω ἐκεῖ στά κηπάρια τοῦ Καθίσματος τῆς Παναγίας. Εἶχε βέβαια πολύ ἀδυνατίσει.
Μετά ἀπό ἕνα μῆνα τόν ἐπισκέφθηκε καί πάλι ὁ Γέροντάς του καί τοῦ ἔφερε νερό καί ψωμί. Τόν ἐρώτησε:
-Πῶς εἶσαι, πάτερ Νεκτάριε;
-Καλά μέ τίς εὐχές σας, Γέροντα. Δόξα σοι ὁ Θεός, πολύ καλά.
-Θά ἔλθη καιρός νά κατέβης καί κάτω στό Μοναστήρι μας, ἀλλά ὄχι τώρα. Τώρα μόνο ἐσύ θά κάνης νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή γιά νά δεχθῆ τήν μετάνοιά σου ὁ Θεός.
Μετά ἀπό ἀρκετό καιρό τοῦ μετέφερε ὁ Γέροντάς του μέσα σέ μία στάμνα βρεγμένα ὄσπρια. Τοῦ εἶπε:
-Πάρε αὐτή τήν στάμνα μέ τά ὄσπρια, ὅσα εἶναι μέσα. Θά βάζης τό χέρι σου μόνο μία φορά τήν ἡμέρα καί ὅσα βγάζης, θά τά τρῶς. Πάρε κι αὐτά τά δύο πρόσφορα καί τό νερό σου.
Ἦλθε καιρός καί πέθανε ὁ παπᾶ Συμεών καί τόν διαδέχθηκε ὁ παπᾶ Ἰάκωβος. Συνέχιζε κι αὐτός νά τοῦ πηγαίνη τρόφιμα καό νερό, ὅπως ὁ προηγούμενος.
Μέ τίς προσευχές καί τά δάκρυα καθαρίσθηκε ἡ ψυχή τοῦ π. Νεκταρίου. Ἤδη εἶχε φθάσει καί 75 ἐτῶν.
Μία ἡμέρα τόν ἐρώτησε ὁ Ἡγούμενος:
-Πῶς πᾶς, Ἀδελφέ;
-Καλά, δόξα σοι ὁ Θεός, Γέροντα. Καί ἄρχισε νά κλαίη ἀσταμάτητα. Μόλις ἡσύχασε λίγο, εἶπε στόν Γέροντά του:
-Γέροντα, ἔρχεται ἕνα πουλάκι καί μοῦ κάνει παρέα.
Ὁ Γέροντας κατάλαβε ὅτι ἦτο τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά τόν ρώτησε:
--Τί πουλάκι εἶναι αὐτό, Νεκτάριε;
-Νά, εἶναι ἕνα ἄσπρο καί ὡραῖο πουλάκι. Ἔρχεται καί μέ κυτάει. Μοῦ κάνει παρέα καί μετά ἀπό λίγο φεύγει καί πάλι ἔρχεται.
-Καλά, παιδί μου, συνέχισε τήν προσευχή σου.
Τελικά ὁ π. Νεκτάριος ἔφθασε στήν ἡλικία τῶν 80 ἐτῶν.
Μία ἡμέρα τόν ἐπισκέφθηκε καί πάλι ὁ Γέροντάς του καί τόν ρώτησε:
-Πῶς πᾶς, Ἀδελφέ Νεκτάριε;
-Καλά, Γέροντα. Νά τό πουλάκι ἦλθε καί πάλι πολύ κοντά μου. Ἅπλωσα τό χέρι μου νά τό πιάσω, ἀλλά αὐτό μ᾿ ἕνα πήδημα μπῆκε μέσα στό στόμα μου καί ἀπό τότε πάλι δέν ἔρχεται. Τώρα πῶς θά τό βγάλω ἀπό μέσα μου; Καί ἄρχισε να κλαίη.
-Δέν πειράζει. Μήν ἀνησυχῆς, Νεκτάριε. Τώρα εἶναι καιρός νά γυρίσης στό μοναστήρι μας. Θά μένης στό γηροκομεῖο καί θά σ᾿ ἔχουμε κοντά μας.
-Ὄχι, τοῦ εἶπε ὁ π. Νεκτάριος. Καλά εἶμαι ἐδῶ. Ἄφησέ με νά πεθάνω ἐδῶ στήν σπηλιά σέ παρακαλῶ.
-Ὄχι, τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του, πρέπει νά κάνης ὑπακοή καί νά κατέβης στήν Μονή.
-Καί ἀφοῦ ἦτο θέμα ὑπακοῆς, κατέβηκε μαζί του στήν Μονή ὁ π. Νεκτάριος καί ἔμενε πλέον στό γηροκομεῖο.
Σέ ἡλικία 85 ἐτῶν ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω. Ἔκαμαν τήν κηδεία του καί στά τρία χρόνια ἔβγαλαν τά ὀστᾶ του. Τί τό ἐξαίσιο καί θαυμάσιο; Τά ὀστᾶ του εὐωδίαζαν. Ἀπ᾿ αὐτό ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τί καρπούς πνευματικούς ἠμπορεῖ νά φέρη ἡ ὑπακοή καί ἡ μετάνοια.
Δόξα στόν Πανοικτίρμονα Θεό μας, ὁ Ὁποῖος δέχθηκε τήν μετάνοια τοῦ μοναχοῦ Νεκταρίου καί τόν ἐπανέφερε ὄχι μόνο στήν μοναχική τάξι, στήν ὁποία εὑρισκόταν καί παλαιότερα, ἀλλά καί τόν ἀρίθμησε μεταξύ τῶν χορῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου γέροντος Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἀνῆλθε ἐξ ἅδου κατωτάτου καί μᾶς ἄφησε σάν πνευματική κληρονομία τό ὑπέροχο παράδειγμα τῆς συνεχοῦς μέχρι θανάτου μετανοίας του.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ πρεσβείαις πάντων τῶν Ὁσίων Γεροντάδων μας καί τοῦ ἁγίου Γέροντός μας π. Γεωργίου ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς αἰωνίου μακαριότητος. Ἀμήν.
Μοναχός Νεκτάριος Γρηγοριάτης.

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον Ὅρος Ἄθω
2005

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΜΙΚΡΗ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.



ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ


Ή Θεογνωσία γεννήθηκε, καθώς προανέφερα, στις 5 Ιουνίου του 1923. Οι ευλαβείς γονείς της ονομάζονταν Τιμόθεος καί Ευγενία. Ή Θεογνωσία ήταν ή έκτη από τά έφτά τέκνα πού έφεραν στον κόσμο οι γονείς της. Από μικρή διακρινόταν για το ήθος, τήν αρετή καί την εξυπνάδα της. Τον καιρό εκείνο πολλοί γονείς άφηναν στο δημοτικό τά παιδιά τους δυο, τρία χρόνια, ίσα να μάθουν να διαβάζουν καί να γράφουν, καί έλεγαν αυτό είναι αρκετό• μετά τούς έβγαζαν έξω στις αγροτικές εργασίες. 'Η Θεογνωσία από τήν πρώτη τάξη ήταν άριστοί εν συνδυασμό δέ καί με το σπάνιο ήθος κέρδισαν τήν αγάπη της τότε δασκάλας, όπου τήν ευνοούσε ιδιαιτέρως καί σκόπευε να συστήσει στους γονείς, οπωσδήποτε να στείλουν σέ ανώτερο σχολείο- όμως, όμως παραδόξως, μόλις τελείωσε τήν Πέμπτη τάξη με άριστα, αποφάσισαν οι γονείς να διακόψει, για να τούς βοήθα στις αγροτικές ασχολίες. Ή δασκάλα, μόλις το έμαθε, έπεσε από τά σύννεφα, τρέχει αμέσως, παρακαλεί, θυμώνει, φωνάζει, όμως τίποτε. Ή απόφαση των γονέων ήταν αμετάκλητη. Μάλιστα δεν τούς έκρυψε ότι σκόπευε με πρωτοβουλία δική της να τήν εγγράψει σέ μία φημισμένη σχολή, μόλις τελειώσει στην Λευκωσία. Καί όμως τίποτε.


Ή μικρή Θεογνωσία. βοηθοί τούς γονείς της


Μόλις λοιπόν έντεκα χρόνων ή Θεογνωσία βγαίνει με τούς γονείς έξω στα χωράφια. Οι γονείς της είχαν χαρουπόδενδρα, ελαιόδεντρα καί έσπερναν σιτηρά. Κυρίως όμως διακρινόταν ένα περιβόλι τους μόλις στους πρόποδας του χωρίου με εσπεριδοειδή (λεμονιές, πορτοκαλιές) όπου τότε ήταν το στολίδι του χωριού, όπως το έφτασα, αλλά καί στο σπίτι, σαν μοναχοκόρη, είχε μάθει από μικρή όλες τις εργασίες, μαγείρεμα, σκούπισμα, πλύσιμο κλπ. Δεν έφτανε αυτό, είχε καί τήν φροντίδα των ζώων, να ταΐσει, να ποτίσει τήν κατσίκα, το μοσχάρι, τις κότες. Όμως αν καί είχε τήν προαίρεση δεν άντεξε. ’Αν προσθέσουμε ότι σαν ευαίσθητος χαρακτήρας στενοχωριόταν πολύ εύκολα καί προπάντων όταν άκουε στο σπίτι να λογοφέρνουν, όπως συνήθως συμβαίνει σε πολυμελείς οικογένειες, δεν άργησε ή μικρή να πάθει ψυχοσωματική υπερκόπωση. Το σώμα αδυνάτησε καί τά πόδια παρέλυσαν από πάνω μέχρι κάτω.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ



Ήταν μία ανοιξιάτικη ωραία ημέρα καί ή Θεογνωσία βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου κατά το έτος 1934 σέ ηλικία μόλις έντεκα ετών. Εκεί πού έφαίνοντο όλα σκοτεινά, ξαφνικά φάνηκε μέσα στο δωμάτιο μία λάμψη. Εμφανίστηκε μπροστά της ένας κατάλευκος γέροντας. Το πρόσωπο του έλαμπε καί ήταν τόσο γλυκύ, ώστε από τήν πρώτη στιγμή προ-διέθεσε τήν κόρη όχι μόνο να φοβηθεί, αλλά τουναντίον μέσα της αισθάνθηκε χαρά. Σημειωτέον ότι, κατά τούς Αγίους πατέρες, ένα ση-μείο ότι είναι θεϊκή μία οπτασία, είναι όταν κάποιος δει έναν Άγιον, μέσα του αισθάνεται γαλήνη καί χαρά- ενώ αν είναι δαιμονική, σύγχυση καί ταραχή. Γι’ αυτό καί ή μικρή έλαβε αμέσως το θάρρος καί τον ρώτησε:
— Παππού, γιατί είσαι λυπημένος; Μήπως θέλεις τίποτε;
— Όχι, κόρη μου, εγώ για σένα ήρθα. Πες μου που πονάς.
Κι εκείνη του έδειξε τά πόδια.
— Να, αποδώ πάνω μέχρι κάτω δεν υποφέρω απ’ τούς πόνους.
Τής λέει ό γέροντας προστακτικά.
— Σήκω πάνω στην άκρη του κρεβατιού.
Εκείνη χωρίς δισταγμό, αν καί μέχρι εκείνη
τήν στιγμή δυσκολευόταν, παραδόξως σηκώθηκε αμέσως. Εν συνεχεία ό γέροντας επικαλέσθηκε το όνομα του Ιησού Χριστού.
— «Εν τώ ονόματι του Ιησού Χριστού... κλπ» καί έβαλε τά χέρια του πάνω στα πόδια. Εκείνη χωρίς να φοβηθεί τον άφησε να τήν σταυρώσει καί αμέσως αισθάνθηκε μία μεγάλη ζεστασιά. Κατόπιν της λέει ό παππούλης.
— Τώρα πώς αισθάνεσαι;
Του λέει,
— Τώρα αισθάνομαι ένα μούδιασμα στα πόδια.
— Καλά, καλά κόρη μου, δόξασε τον Χριστό. Τώρα έγιανες.
Πραγματικά τήν ίδια ώρα αισθανόταν στο σώμα της ότι δεν είχε τίποτε. Μάλιστα δεν χάνει το θάρρος ή μικρή να ρωτήσει ευθέως.
— Παππού, εσύ ποιός είσαι;
Καί ό παππούς της άπαντά.
— Είμαι παιδί μου ό Ανδρέας, ένας από τούς Αποστόλους του Χριστού. Καί τώρα έλα να κάνουμε μαζί προσευχή, να ευχαριστήσουμε
τον Κύριο πού σ’ έκανε χαλά.. Αφού ευχαρίστησαν μαζί τον Κύριο, της λέει.
— Τώρα θα φύγω, αλλά θα ξανάρθω, αλλά μην το πεις σέ κανένα.
Κατόπιν ό 'Άγιος τήν ασπάστηκε στο μετωπάκι καί βγήκε από τήν κύρια είσοδο, όπου καί έγινε άφαντος. Φανταστείτε τώρα υστέρα απ’ αυτήν τήν θαυμαστή επίσκεψη του Αποστόλου καί τήν θαυματουργική θεραπεία τί συγκίνηση, τί χαρά στην μικρή Θεογνωσία. Έμεινε ώρα πολλή στο δωμάτιο καί συνεχώς με δάκρυα ψέλλιζε με τήν αθώα φωνή της.
— Σ’ ευχαριστώ παππού μου, καί πάλι• παππού μου σέ ευχαριστώ, σέ ευχαριστώ κλπ.



ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ,

Ή μικρή Θεογνωσία έγινε καλά, αλλά ή ζωή συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό στους αγρούς, στα ζώα, στο σπίτι της. Αποτέλεσμα ήταν να ξαναπάθει καί πάλι υπερκόπωση. Μια μέρα του Αύγουστου του ιδίου έτους, ενώ ήταν ξαπλωμένη από τήν πολλή κούραση, να, καί πάλι έρχεται ό ουράνιος επισκέπτης. Για μία στιγμή ή μικρή Θεογνωσία βλέπει να ανοίγει ή πόρτα καί εμφανίζεται ξανά μπροστά της ό Μέγας Απόστολος του Χρίστου Ανδρέας. Το τί τόνωση καί τί χαρά αισθάνθηκε ή κόρη δεν περιγράφεται. Εν συνεχεία συνομίλησε μαζί της λίγη ώρα, αλλά της συνέστησε ή συνομιλία τους να μείνει μυστική, πράγμα πού ή Θεογνωσία το σεβάστηκε. Μετά κι απ’ αυτήν τήν συνομιλία ό Απόστολος βγήκε από τήν πόρτα καί έγινε άφαντος.
Σημειωτέον ότι οι δύο πρώτες εμφανίσεις του Αποστόλου Ανδρέου σέ πολλούς ήταν άγνωστες. Ό λόγος είναι καθώς προείπα ότι από ταπείνωση δεν ήθελε επαίνους. Από ενδιαφέρον ερωτώσα τον γιό της Ανδρέα, πώς έγιναν τά θαύματα αυτά γνωστά, καί μου απάντησε από το πολύ στενό περιβάλλον καί προπάντων από τήν γιαγιά μου Ευγενία (τήν μητέρα της) όπου καί αυτή της τά ’ βγάζε λίγα-λίγα. Γι’ αυτό μπορεί να υπάρχουν καί μερικές λεπτομέρειες πού έμειναν άγνωστες. Μία από τις λεπτομέρειες πού είπε μετά τον γάμο της ήταν κι αυτή. Τής λέει ό Άγιος.
— Θεογνωσία μου, το ξέρω ότι εσύ θέλεις να γίνεις μοναχή, όμως δυστυχώς οι γονείς σου θα σέ παντρέψουν, αλλά μην ανησυχείς• θα είναι ένας πολύ καλός χριστιανός καί μαζί του θα κάνεις καί ένα παιδί. Πράγματι καί έτσι έγινε.



ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.

Το σπίτι των γονέων της Θεογνωσίας είναι στο κέντρο του χωρίου- περνά ό κεντρικός δρόμος προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Το σπίτι είναι δεξιά με μία ξύλινη παραδοσιακή πόρτα. Μπαίνοντας υπάρχει μία μακρόστενη αυλή καί από τά δεξιά είναι ή κατοικία με το ανώγι της. Βρισκόμαστε ακριβώς στην ημέρα του Αγίου, 30 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Ή Θεογνωσία βρίσκεται μόνη της στο σπίτι καί παρά τήν εξάντληση πού είχε ασχολείτο με οικιακές εργασίες. Μάλιστα ετοίμασε πατάτες καί άρχισε να τηγανίζει να φάνε οι γονείς όταν γυρίσουν σπίτι. Για μία στιγμή βλέπει ότι άνοιξε μόνη της ή εξώπορτα καί να καί μπαίνει μέσα ό Απ. Ανδρέας με ένα άσπρο γαϊδουράκι. Μόλις μπήκε έδεσε το γαϊδουράκι καί μετά χαιρέτισε καί τήν Θεογνωσία. Μετά τήν έκπληξη, με μεγάλη χαρά καλωσόρισε τον 'Άγιο, επειδή τον γνώριζε από τις άλλες επισκέψεις. Εκείνος αφού τήν ευλόγησε της λέει αμέσως.
— Θεογνωσία θα πάμε κάπου με το γαϊδουράκι, αλλά μην φοβηθείς.
Κι εκείνη με θάρρος,
— Παππού, μαγειρεύω πατάτες, αν αργήσουμε θα καούν.
Καί ό Άγιος.
— Έλα μαζί μου θα πάμε σέ διάφορα μέρη καί στο μοναστήρι μου στην άκρη της Κύπρου πού γιορτάζει σήμερα, μόνο μην φοβηθείς. Όσο για τις πατάτες μην έχεις έννοια δεν παθαίνουν τίποτε- καί συνεχίζει.
- Μου έχεις εμπιστοσύνη Θεογνωσία μου, μ’ αγαπάς;
— Ναι, παππού, σου έχω εμπιστοσύνη, σέ αγαπώ.
Ξανά ό 'Άγιος.


- Εσύ θα βλέπεις τον κόσμο, αλλά ό κόσμος δεν θα σέ βλέπει. Να ξέρεις ότι θα σου δείξω καί μερικά άσχημα πράγματα, αλλά μην φοβηθείς.
Δεν χάνουν καιρό κάθονται στο γαϊδουράκι καί, ώ του θαύματος, ό 'Άγιος μπροστά καί ή μικρή πίσω, υψώνεται το γαϊδουράκι στον αέρα όπως ακριβώς ανεβαίνουν σήμερα τά ελικόπτερα καί με ιλιγγιώδη ταχύτητα φεύγει μακριά. Γύρω στα πενήντα μέτρα από το σπίτι ήταν το δημοτικό σχολείο του χωρίου καί στην μεγάλη αυλή ήταν ένας πελώριος ευκάλυπτος καθώς το θυμάμαι ό ίδιος. Ανεβαίνοντας το ιπτάμενο όχημα πέρασε ξυστά απ’ το πανύψηλο δένδρο το άγγιξε λίγο το γαϊδουράκι καί ή Θεογνωσία έκοψε λίγα φυλλαράκια.
Ή εποχή εκείνη ήταν εμπόλεμος. Ήταν τά προοίμια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εν ριπή οφθαλμού παρευρέθηκαν στην πρώτη γραμμή ενός πραγματικού πολέμου, δεν γνωρίζω ακριβώς που ήταν. "Όταν είδε μάχες καί ανθρώπους να σκοτώνονται ή μικρή τρόμαξε. Τότε της λέει ό Άγιος.


— Αχ παιδί μου, αυτό δεν είναι τίποτε. Έλα να σου δείξω το τί θα γίνει υστέρα από μερικά χρόνια, εννοώντας τον πόλεμο του ’40.
Τότε της έδειξε εν πνεύματι εκατοντάδες χιλιάδες να σκοτώνονται, ν’ ανοίγουν με τά μηχανήματα ομαδικούς τάφους καί να σπρώχνουν μέσα ανθρώπινα πτώματα. Εκεί ή Θεογνωσία φοβήθηκε πάρα πολύ γι’ αυτό τήν πήρε από το χέρι ό Άγιος καί αφού της έδειξε μερικές άλλες εικόνες του Β' παγκοσμίου πολέμου, μετά της είπε.



— Αχ παιδί μου, αυτά δυστυχώς θα γίνουν σέ λίγα χρόνια, αλλά τώρα θα πάμε να δούμε τ’ αδέλφια σου πού ζουν στο εξωτερικό’ μόνο πρόσεξε μην τούς μιλήσεις. Αν γελαστείς καί μιλήσεις να ξέρεις ότι θα μείνεις εκεί. Πρώτα πέρασαν από τον αδελφό της τον Γιάννη, πού ζούσε στην Αγγλία. Ήταν μέσα στο κατάστημα μαζί με τήν γυναίκα του Μίνι (ήταν αγγλίδα καθολική). Μετά πέρασε καί από άλλα δύο αδέλφια της, αλλά δεν μίλησε σέ κανένα. Εν συνεχεία της είπε- «τώρα θα πάμε στο μοναστήρι μου πού γιορτάζει». Καί πάλι σαν αστραπή το γαϊδουράκι βρέθηκε στο μοναστήρι, στο ακρωτήρια της σκλαβωμένης σήμερα Καρπασίας. Κατέβηκαν κάτω καί ό Άγιος έδεσε το γαϊδουράκι κοντά στο άγιασμα. Μπήκαν, βγήκαν στον ναό από τήν πίσω πόρτα, κόσμος μέσα- έξω, κατάμεστη ή εκκλησία- όμως κανένας δεν τούς είδε. Παρακολούθησαν λίγη ώρα μέσα στην εκκλησία καί κατόπιν της λέει ό Άγιος.



— Αρκετά Θεογνωσία, τώρα πάμε πίσω.
Το άγιασμα, ώς γνωστό, είναι πίσω από
τον ναό, κοντά στην θάλασσα. Εκείνη τήν ώρα ή θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη καί τά κύματα κτυπούσαν έξω. Μόλις ή μικρή πήγε να καβαλήσει, ένα μεγάλο κύμα βγήκε καί της μούσκεψε το φουστάνι. Ήταν αργά, νύχτα 30 Νοεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Αγίου, καί εν ριπή οφθαλμού το ουράνιο όχημα επιστρέφει καί πάλι ξανά στο σπίτι της Θεογνωσίας. Λίγο πριν τήν αφήσει ό 'Άγιος της είπε.
— Θεογνωσία, θα σου αφήσω ένα σημάδι, για να δουν καί να πιστέψουν καί οι άλλοι.
Βγάζει λοιπόν μία σφραγίδα καί τήν σφράγισε πάνω στο γόνατο. Το χρώμα ήταν περίπου καφέ καί της λέει.
— Αυτή ή σφραγίδα θα μείνει πάνω σου μέχρι να αρραβωνιαστείς- όπως πράγματι έτσι καί έγινε. Απ’ ό,τι άκουσα από αυτόπτες, ή σφραγίδα απεικόνιζε ένα σταυρό καί αριστερά έγραφε ένα κεφαλαίο Α καί δεξιά Π δηλαδή τά αρχικά Ανδρέας Πρωτόκλητος.

Κατόπιν της είπε- «πριν φύγω θα σου πω μερικά πράγματα πού αφορούν προσωπικά μόνον εσένα- αυτά δεν θα τά πεις σέ κανένα μέχρι να πεθάνεις». Πράγματι, καθώς μάς διαβεβαιώνει καί ό γιός της Ανδρέας, ενώ τούς είπε ότι κάποια μυστικά της είπε ό Άγιος όμως κατόρθωσε να τά κρατήσει μέχρι τον τάφο.


Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ



Ή επιστήμη ανακάλυψε διαστημόπλοια καί αεροπλάνα πού μπορεί να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα πού ξεπερνούν καί τήν ταχύτητα του ήχου. Όμως το ιπτάμενο όχημα του Αποστόλου Ανδρέα πού ήταν ένα γαϊδουράκι, φανταστείτε πόσο ταχύτερο ήταν, ώστε σέ λίγες ώρες μόνο να κάνει τον γύρο του κόσμου, να περάσει από το μοναστήρι του στην άκρη της Κύπρου καί να επιστρέψει αυθημερόν. Ήτανε ή 30ή Νοεμβρίου του 1934 καί όλη ή Κύπρος εορτάζει τον μεγάλο προστάτη της Απόστολο Ανδρέα. Οι γονείς της Θεογνωσίας τήν άφησαν σπίτι, κάπου πήγαν καί επέστρεψαν λίγο πριν το μεσημέρι• όταν όμως γύρισαν ή Θεογνωσία δεν φάνηκε. Τήν φωνάζουν οι γονείς της.



— Θεογνωσία, παιδί μου, που είσαι;



Όμως καμιά απάντηση. Παραξενεμένοι οι γονείς διότι αυτό δεν το ξανάκανε ή κόρη τους έτρεξαν στο κρεβάτι, μήπως κοιμάται. Ερευνούν το σπίτι πάνω κάτω μην τυχόν έπαθε τίποτε, όμως τίποτε. Αρχίζουν να ανησυχούν, βγαίνουν έξω, ρωτούν στενούς συγγενείς μην τυχόν καί φάνηκε ή κόρη, όμως κανένας δεν ξέρει τίποτε. Αρχίζει, λοιπόν, τότε αγωνία, κλάματα καί προβληματισμός. Εκεί φαίνεται ό 'Άγιος ότι έβαλε καλούς λογισμούς τόσο στους γονείς, όσο καί στους συγγενείς της. Ήδη οι δύο πρώτες εμφανίσεις του Αποστόλου Ανδρέα δεν μπόρεσαν να μείνουν μυστικές όσο κι αν τόκρυβε ή κόρη στον κόσμο, διότι ή μητέρα της έστω καί λίγα-λίγα, κατόρθωνε να μαθαίνει τά μυστικά της. Εκείνη με τήν σειρά της τά έλεγε στο στενό περιβάλλον, αδέλφια, ξαδέλφια, συγγενείς καί τέλος κατέληξε ή υπόθεση κοινό μυστικό για όλους. Δεν άργησε σέ λίγα λεπτά να γεμίσει το σπίτι από στενούς συγγενείς καί προκρίτους του χωριού, όπως ή αδελφή της μητέρας της, Ρεβέκκα, ό Μιλτιάδης Γιασεμίδης με τήν γυναίκα του Ελένη, ή Χατζιηκακουλλού, κρατώντας από το χέρι το μικρό εγγονάκι της τήν Γιωργούλλα καί πολλά άλλα μικρά παιδιά- απ’ αυτούς άλλοι κοιμήθηκαν καί άλλοι ζουν, αλλά είναι υπερήλικες, μεταξύ αυτών ήταν καί μία θεία μου, αδελφή του πατέρα μου, ή Παρασκευή, ή οποία μετανάστευσε στην Αγγλία, αλλά έρχεται πολύ συχνά για διακοπές στην Κύπρο. Αφού συν- διασκέφτηκαν όλοι αυτοί μεταξύ τους καί εν συνδυασμό ότι τήν ημέρα εκείνη γιόρταζε ό 'Άγιος, όλοι από κοινού συμπέραναν, ότι τήν Θεογνωσία ήρθε καί τήν πήρε κάπου ό Απόστολος Ανδρέας. Δεν άργησε να γίνει γνωστό το γεγονός καί ή αυλή του σπιτιού γέμισε κόσμο όπου με αγωνία όλοι περίμεναν τί θα γίνει.



ΟΙ ΤΗΓΑΝΙΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ



Θυμάστε όταν ήρθε ό 'Άγιος, ή μικρή τηγάνιζε πατάτες καί της είπε- άστες πατάτες καί δεν θα πάθουν τίποτε; Τον καιρό εκείνο μόνο με ξύλα μαγείρευε ό κόσμος. "Όταν ήρθε ό 'Άγιος ή νηστιά (κάτι σαν τζάκι πού μαγείρευαν) ήταν από κάτω γεμάτο ξύλα άναμμένα. Οι πατάτες σέ 5-10 λεπτά έπρεπε να τηγανιστούν. Αν έμεναν παραπάνω θα καίοντο. Επίσης ή φωτιά λογικά μπορούσε να κρατήσει το πολύ μία ώρα χωρίς να ανανέωνε κανείς τά ξύλα, θα έσβηνε. Καί ναι μεν ήρθαν οι γονείς πριν αρκετή ώρα, όταν όμως είδαν ότι λείπει ή κόρη τους, ούτε κοίταξαν να δουν τήν φωτιά. Κι όμως τί νομίζετε ότι έγινε; Ή φωτιά άναβε κανονικά μέχρι πού γύρισε ή Θεογνωσία. Οι πατάτες έβραζαν στο τηγάνι καί όταν τις κατέβασαν ήτανε τηγανισμένες φρέσκες της ώρας.



ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ



Εκεί στην ανησυχία, τήν αναμονή καί τήν αγωνία των γονιών καί του κόσμου αργά τήν νύχτα, φτάνει το πρώτο μήνυμα, ένας μικρός τοπικός σεισμός συγκλόνισε μόνο το χωριό. 'Ο κόσμος αναστατώθηκε, σταυροκοπήθηκε αλλά στην συνέχεια ηρέμησαν με τήν σκέψη ότι κάποιο σημείο θα δείξει ό Θεός. Δεν περνούν όμως λίγα λεπτά, άλλο θαυμαστό σημείο. Ή καμπάνα της εκκλησίας του χωριού κρούει μόνη της χαρμόσυνα προϋπαντώντας τον 'Άγιο. Τρέχουν αμέσως οι χωριανοί να δουν ποιός κτυπά τήν καμπάνα καί για ποιό λόγο τέτοια ώρα. Παραδόξως «ώ τών θαυμάσιων σου Χριστέ βασιλεύ», βλέπουν τήν καμπάνα να κρούει μόνη της. Αμέσως μετά ανοίγει μόνη της διά-πλατα ή πόρτα του σπιτιού της Θεογνωσίας καί μπήκε ξανά μέσα ό Άγιος με το γαϊδουράκι. Όμως αυτήν τήν φορά άοράτως.


Μόνο τήν πόρτα είδε ό κόσμος να ανοίγει καί ή μικρή Θεογνωσία ξαφνικά βρέθηκε στο μέσο του κόσμου. Σκεφτείτε τώρα τί συγκίνηση, τί χαρά, τί δάκρυα, όχι μόνο τών γονιών καί τών συγγενών αλλά καί όλου του κόσμου. Δεν χάνουν καιρό, πέφτουν πάνω της ώς άλλοι δημοσιογράφοι να υποβάλουν ερωτήσεις. Αυτήν τήν φορά ό 'Άγιος της είπε να διηγείται τά θαυμαστά αυτά γεγονότα προς δόξα του Τριαδικού Θεού, αλλά καί προς ωφελείαν του κόσμου. Μάλιστα της συνέστησε να δείχνει καί τήν σφραγίδα πάνω στο δεξί της πόδι. Επειδή όμως ήταν βρεγμένη από το κύμα πού τήν κτύπησε στην ακροθαλασσιά της μονής του Αποστόλου ό κόσμος ρωτούσε να μάθει γιατί είναι βρεγμένη καί εκείνη τούς εξήγησε τί ακριβώς έγινε.


Αλλά αν καί από τούς αποστόλους βρέθηκε ένας, ό Θωμάς, να ζητάει αποδείξεις για να πιστέψει ότι αναστήθηκε ό Χριστός, κατά παρόμοιο τρόπο βρέθηκε τότε εκεί καί ό μικρός Χαράλαμπος (ό Παμπής του Άλκηδή, όπως όλοι τον ήξεραν) πού όταν αχούσε ότι το νερό είναι από τήν θάλασσα του Αποστόλου Ανδρέα πήγε κρυφά καί έβαλε στο στόμα τά βρεγμένα ρούχα της καί καθώς διηγείτο ό ίδιος σέ πολλούς καί μάλιστα στον γιό της Θεογνωσίας «Πιστέψετε με το νερόν ήταν αλμυρό λύσσα». ΤΟ Έλεγε καί μάλιστα συγκινημένος, δεν μπορούσε να κρατήσει τά δάκρυά του. Έδώ αξίζει να προσέξουμε ότι για να είναι τόσο πολύ μουσκεμένη σημαίνει ότι σε λίγα λεπτά ή καί δευτερόλεπτα να έφτασε στο χωριό.
Ύστερα απ’ όλη τήν συγκινητική ατμόσφαιρα τελευταίο απ’ όλα σκεφτήκαν τις πατάτες όπου κατά θαυμαστό τρόπον ήταν έτοιμες να τις κατεβάσουν από τήν φωτιά καί νόστιμες όσο ποτέ άλλοτε.

ΤΟ ΚΥΜΑ ΓΙΝΕΤΕ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

Παρόλο ότι τά μαζικά μέσα ενημερώσεως εκείνη τήν εποχή ήσαν πενιχρά, εν τούτοις, αστραπιαία το θαύμα έγινε γνωστό σ’ όλη τήν Κύπρο. Ασχολήθηκε ό τύπος καί μάλιστα είχε γραφτεί καί ένα λαϊκό ποίημα. Επειδή έγινε γνωστό παντού, πολλοί ενδιαφέροντα, όχι μόνο ν’ ακούσουν, αλλά να δουν καί αυτοπροσώπως γι’ αυτό οι προεστώτες του χωριού κατόπιν προσκλήσεως των επιτρόπων τής εκκλησίας τού χωριού Κάτω Δρύς έπεισαν τούς γονείς της Θεογνωσίας, να τήν πάνε εκεί κατά τήν εορτή τού Αγίου Χαραλάμπους, 10 Φεβρουάριου 1935 όπου γίνεται μεγάλη πανήγυρις. Πήγανε λοιπόν καί βάλαν τήν μικρή να καθίσει σέ μία καρέκλα καί να δείχνει τήν σφραγίδα πάνω στο πόδι. Χιλιάδες κόσμος
απ’ όλη τήν Κύπρο, ιδίως από τά γύρω χωριά, πέρασαν. Έβλεπαν, σταυροκοπιούντο καί δόξαζαν τον Θεόν καί τον Απόστολο, τον μεγάλο προστάτη της Κύπρου. Όμως καί δω δεν έλειψε ό άπιστος Θωμάς. "Ένας γιατρός δερματολόγος, μετέβη μετά σπουδής σίγουρος να αποδείξει ότι επρόκειτο περί απάτης για να μαζέψει ή εκκλησία χρήματα, μάλιστα, δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν μία ανήλικη κοπελίτσα. υπό τήν ιδιότητά του ώς γιατρός δερματολόγος, εξετάζει πρώτα τήν σφραγίδα, εν συνεχεία με ένα αιχμηρό εργαλείο τολμά να ξύση τήν σφραγίδα, νομίζοντας ότι είναι μπογιά. Αποτέλεσμα ήταν να μπει το εργαλείο στο δέρμα της κόρης καί να της ματώσει το πόδι.

Το καημένο από τον πόνο έκλαψε, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε μίλησε. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον γιατρό, ώστε κι αυτός με τήν σειρά του επίστεψε, εζήτησε δημοσίως συγγνώμη καί στο έξης διαλαλούσε παντού ότι επρόκειτο για μεγάλο θαύμα. Στο χωριό αυτό ένας στενός φίλος καί συνεργάτης μου, ό αγαπητός μου Λουκάς Λουκά, ό όποιος υπηρετεί για χρόνια στο ραδιοφωνικό σταθμό της 'Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, συνέπεσε ή νονά του κυρία Ουρανία Αντωνίου, να κατάγεται καί να διαμένει στο χωριό.


Γι’ αυτό με παρακίνησε να τήν επισκεφτούμε, να μάς φέρει σέ επαφή με τούς ελαχίστους υπερήλικες τού χωριού προς περαιτέρω ζωντανή μαρτυρία. Πράγματι, ή κυρία Ουρανία, προσεφέρθη με πολλή Αγάπη καί έτσι συναντηθήκαμε με ορισμένους, μεταξύ των οποίων τον κύριο Άγγελή Κυριάκου, έναν αξιόλογο ύπερήλικα, ό όποιος υπηρέτησε πιστά σαν κοινοτάρχης επί σαράντα χρόνια (1961- 2001), αλλά καί ώς καλλίφωνος ψάλτης πέρα των πενήντα χρόνων μέχρι σήμερα. Ό ανωτέρω μάς διαβεβαίωσε ότι θυμόταν πολύ καλά το περιστατικό χωρίς όμως ακριβή χρονολογία, όμως ήταν ή πανήγυρης τού Αγίου Χαραλάμπους καί έφεραν από το Μαρώνι ένα κοριτσάκι πού της εμφανίστηκε ό Απ. Ανδρέας καί της έβαλε στο πόδι καί μία σφραγίδα με σταυρό, τήν οποία έδειχνε στον κόσμο.


Επίσης δύο ευλαβείς κυρίες από το χωριό, αλλά χρόνια τώρα μετανάστες στην Αγγλία, ή μεν κυρία Στέλλα Γαβριηλάτσου στο COVERTY καί ή κυρία Στέλλα Ζήνωνος στο ενθυμούνται πολύ καθαρά σαν μικρά παιδιά ότι τήν ημέρα τού Άγ. Χαραλάμπους έφεραν από το Μαρώνι ένα κοριτσάκι πού είχε μία σφραγίδα πάνω στο πόδι, πού τήν έβαλε ό Απ. Ανδρέας καί μία άλλη κάτοικος τού χωριού, ή κ. Ειρήνη Στυλιανού ενθυμείται πολύ καλά το γεγονός όμως δέ μπόρεσε να συγκρατήσει λεπτομέρειες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΙΚΡΗ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ



Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ KNOXVILLE ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ ΤΩΝ ΗΠΑ,ΚΑΗΚΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ..Η ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΘΙΚΤΗ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΑΛΙ-ΤΖΑΜΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΚΕΠΑΖΕ ΕΛΙΩΣΕ,ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΕΠΑΘΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ!!!
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟ ΞΥΛΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΟ ΛΑΜΠΑΔΙΑΣΕΙ ΑΦΟΥ Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΛΙΩΣΕ ΤΟ ΓΥΑΛΙ!!!

[ΦΩΤΗΣ]

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟ ΔΕΝΔΡΟ!



Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πασχίζουν να απαντήσουν στο ερώτημα «Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;«
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, το 55% των ανθρώπων πιστεύουν στη μεταθάνατο ζωή, το 37% δεν είναι σίγουροι και μόλις 8% απορρίπτουν την ιδέα.
Η 14χρονη Annabel Beam είναι εξοικειωμένη με τις δυσκολίες της ζωής. Όταν ήταν 5 ετών διαγνώστηκε με 2 ανίατες ασθένειες στο πεπτικό της σύστημα.
Οι ασθένειές της ήταν εξαιρετικά επίπονες και έβαλαν τη ζωή της σε κίνδυνο: χρειάστηκαν πολλές επισκέψεις σε νοσοκομεία και πολλές θεραπευτικές αγωγές. Ο πόνος ήταν τόσο ανυπόφορος που η Annabel μια μέρα είπε στη μητέρα της «Μαμά, θέλω να πάω στον ουρανό και να μείνω με τον Ιησού«.



Λίγες μέρες αργότερα, η ευχή της παρολίγο να πραγματοποιηθεί. Καθώς σκαρφάλωνε σε ένα δέντρο η Annabel έπεσε με το κεφάλι από 10 μέτρα ύψος, όταν ένα από τα κλαδιά έσπασε. Η μικρή μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο με ελικόπτερο.



Όταν οι γιατροί την εξέτασαν, ανακάλυψαν πως η Annabel δεν είχε τραυματιστεί πουθενά! Και το πιο παράξενο είναι πως οι ασθένειές της είχαν εξαφανιστεί! Τότε η Annabel τους αποκάλυψε κάτι συγκλονιστικό…



Κατά την πτώση της, ανέφερε ότι είχε πάει στον παράδεισο. Είδες τις χρυσές πύλες, τη γιαγιά της Mimi και τον ίδιο τον Ιησού! Σύμφωνα με την ίδια, κάθισε δίπλα του και του ζήτησε να μείνει εκεί, η φιγούρα όμως της είπε ότι η αποστολή της στη γη δεν είχε ολοκληρωθεί. Την έστειλε πίσω διαβεβαιώνοντάς της πως ο πόνος της θα σταματούσε.
Η ιστορία της Annabel έχει ταξιδέψει σε όλο τον πλανήτη και ενώ οι περισσότεροι έχουν συγκινηθεί βαθύτατα, κάποιοι παραμένουν σκεπτικοί. Η μικρή όμως δεν πτοείται: «Δε χρειάζεται να πιστέψετε την ιστορία μου. Το πιστεύω εγώ και αυτό μου φτάνει.«

[ΦΩΤΗΣ]

ΘΑΥΜΑ στα Μετέωρα! Αναβλύζει λάδι η εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ!!



Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Τρικάλων, στη… σκιά των ιερών βράχων των Μετεώρων, συμβαίνει ένα συγκλονιστικό γεγονός: Από το ξύλο της ιερής εικόνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που φιλοτέχνησε πριν από περίπου πέντε χρόνια ο αγιογράφος πατήρ Παναγιώτης Πεύκης, αναβλύζουν μυστηριωδώς σταγόνες λαδιού, οι οποίες, κατά περίεργο τρόπο, δεν αλλοιώνουν την αγιογραφία!
Ο ιερέας αγιογράφος ένιωσε να τον κυριεύει δέος, όταν για πρώτη φορά είδε τις σταγόνες. Αμέσως προσευχήθηκε στον Θεό. Απέφυγε να διαδώσει στον κόσμο το γεγονός, φοβούμενος ότι οι άνθρωποι μπορεί να παρεξηγήσουν το «μήνυμα», όπως λέει, του Κυρίου.
«Η ιερή εικόνα του Αρχαγγέλλου Μιχαήλ που φιλοτέχνησα αποτελεί πιστό αντίγραφο εικόνας της σχολής του Χρυσολωρά. Ολοκλήρωσα την αγιογραφία πριν από περίπου πέντε χρόνια. Με έκπληξη διαπίστωσα κάποια στιγμή ότι από το ξύλο της εικόνας άρχισε να αναβλύζει λάδι. Εκανα τον σταυρό μου και σκούπισα τις σταγόνες με βαμβάκι. Φοβήθηκα ότι θα καταστραφεί η αγιογραφία. Τότε δεν σκέφτηκα κάτι άλλο. Το λάδι, όμως, κατά περίεργο τρόπο συνέχισε να αναβλύζει. Μυρίζει σαν το λάδι καντήλας που ανάβει και έχει κεχριμπαρένιο χρώμα. Είναι αξιοπερίεργο το ότι, ενώ κυλά, δεν καταστρέφε
τα χρώματα της εικόνας» αποκαλύπτει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο πατήρ Παναγιώτης Πεύκης.
Οπως εξηγεί, οι σταγόνες λαδιού αναβλύζουν από διάφορα σημεία της εικόνας. «Αλλοτε από το πρόσωπο του αρχαγγέλλου, άλλοτε από τα χέρια, το λάδι κάθε φορά αναβλύζει από διαφορετικό σημείο. Αδυνατώ να εξηγήσω πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό το μυστήριο φαινόμενο και το εκλαμβάνω ως μήνυμα του Θεού. Ζήτησα από έναν χημικό να μου πει τη γνώμη του. Δεν μπόρεσε να δώσει συγκεκριμένη απάντηση» λέει ο ιερέας αγιογράφος.
Διευκρινίζει ότι το ξύλο που χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει την αγιογραφία έγινε αντικείμενο επεξεργασίας πρώτη φορά πριν από τουλάχιστον 200 χρόνια.
«Πρόκειται για ξύλο ξερού πλατάνου, που χρησιμοποιήθηκε σαν καπάκι. Δεν είναι ξύλο το οποίο μπορεί να βγάλει ρετσίνι, όπως για παράδειγμα το πεύκο, δεν έχει ρητίνες, και για τον λόγο αυτόν δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γίνεται να αναβλύζει λάδι» προσθέτει ο πατήρ Παναγιώτης.
Εφόσον εξακολουθήσει να αναβλύζει λάδι από την ιερή εικόνα και τα επόμενα χρόνια, ο ιερέας αγιογράφος σκέφτεται να ζητήσει τη γνώμη ειδικών. Δεν κάνει λόγο για θαύμα, αλλά μιλά για μήνυμα του Θεού, που στόχο έχει να ενδυναμώσει την πίστη των ανθρώπων.
Μαθητής του Βράνου στην Αθωνιάδα
Ο πατήρ Παναγιώτης Πεύκης γεννήθηκε στη Νέα Πεύκη Τρικάλων πριν από 61 χρόνια. Παιδί πολυμελούς οικογένειας ιερέα, έζησε τα παιδικά χρόνια του μέσα στην ελληνική παράδοση και τη χριστιανική πίστη.

[ΦΩΤΗΣ]

ΘΑΥΜΑ στην Αίγυπτο: ΔΑΚΡΥΣΑΝ οι ΕΙΚΟΝΕΣ του ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Περισσότεροι από 10.000 χριστιανοί αλλά και μουσουλμάνοι συναθροίσθηκαν… έξω από την κατοικία του ενός χριστιανού κόπτη στην Αίγυπτο όπου δύο εικόνες του Χριστού χύνουν ματωμένα δάκρυα και παρατηρείται και εκροή από λάδι.

Ο διοικητής Abdel-Hafez El-kholy επιφορτίστηκε να διερευνήσει το συμβάν. Οι αρχές μετέφεραν αστυνομική συνοδεία τις εικόνες σε εκκλησία του Καίρου.

Στην εκκλησία πραγματοποιήθηκε θεία λειτουργία το πρωί της Δευτέρας και πολλά άτομα κοιμήθηκαν σε αυτήν προσδοκώντας το θαύμα. Στην λειτουργία χοροστάτησε ο τοπικός επίσκοπος Παύλος με τη συμμετοχή πολλών ιερέων και πλήθος κόσμου.

Όπως δήλωσε ο Samir ιδιοκτήτης της οικίας και αυτόπτης του υπερφυσικού γεγονότος ήρθε εσπευσμένα από το Assouan όπου υποβλήθηκε σε επιτυχή εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς αφού ειδοποιήθηκε για τα συμβάντα και έκπληκτος διαπίστωσε κι αυτός το λάδι που έτρεχε από τις εικόνες του Χριστού και σταγόνες από αίμα και ειδοποίησε άμεσα τις αρχές που επιλήφθηκαν της κατάστασης.

Αυτές συντάσουν εκθέσεις για τις αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες.Από τις φωτογραφίες που διέρρευσαν συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος και οι αρχές μετέφεραν τις εικόνες σε εκκλησία της Παναγίας στο Κάιρο.

Η επισκοπή της Shebin El kanater δια του π. Sourial τόνισε ότι «οι ίδιες οι ζωές μας αποτελούν ένα θαύμα και ο Θεός μας στέλνει αυτά τα μηνύματα για να παρηγορήσει άτομα και προς ενδυνάμωση της πνευματικότητάς τους.»



Αναφερόμενος στο θαύμα τόνισε ότι η εκκλησία το διερευνά και ότι ο πατριάρχης και οι επίσκοποι σχημάτισαν ήδη μια επιτροπή που ανέλαβε να εξετάσει το θέμα και να πιστοποιήσει ότι πρόκειται για ένα θαύμα.Η πραγματογνωμοσύνη της επιτροπής θα κατατεθεί στον πατριάρχη της κοπτικής εκκλησίας Θεόδωρο τον 2ο. Ένας άλλος δήλωσε: “ο ιδιοκτήτης της οικίας όπου συνέβη το θαύμα είναι ο Σαμίρ.Είναι μεταξύ των αδερφών που επισκεπτόμαστε γιατί είναι καρδιοπαθής.

Πριν από λίγες ημέρες πήγε στο Ασσουάν γιατί θα υποβαλόταν σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς στο κέντρο Magdi Yacoub.Αν και δεν ήταν προκαθορισμένη η εγχείρηση γι αυτήν την ημερομηνία εισήχθη στο χειρουργείο αν και η διαδικασία συνήθως είναι χρονοβόρα και απαιτούνται μήνες. Έπρεπε να μείνει για πολλές ημέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας αλλά η υγεία του ανεξήγητα ήταν πολύ καλή και βγήκε γρήγορα.

Ο μάρτυρας συνέχισε ο «Δρ Μαχμούντ ένιωσε μεγάλη έκπληξη από την εμφάνιση εκτυφλωτικού φωτός στο χειρουργείο και έντονη οσμή από λιβάνι κατά την διάρκεια της εγχείρησης».

Ο γιατρός επιβεβαίωσε ότι η θεαματική βελτίσωση της υγείας του δεν αποτελεί ιατρικό θαύμα. Χθες στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη έλαβαν ένα τηλεφώνημα από τον ασθενή που τους είπε ότι κατά την επιστροφή του βρήκε εικόνες του Χριστού που έτρεχαν λάδι και αίμα.Το σημείο της δεύτερης εικόνας συνέπεσε με τον γυρισμό του.

[ΦΩΤΗΣ]

Όταν "φωτογράφισαν" την Παναγιά στο Όρος!



Ήταν 21 Αυγούστου του 1903 με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος, δηλαδή 3 Αυγούστου με το νέο. Οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (το επωνομαζόμενο και ρωσικό) κτυπούσαν χαρμόσυνα για να καλέσουν μοναχούς και πιστούς. Ήταν τότε παραμονές των "εννιάμερων" της Παναγίας και σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε στο μοναστήρι, έδιναν στους φτωχούς μοναχούς που έμεναν στα εξαρτηματικά κελιά, τους ονομαζόμενους "κελιώτες", λίγη βοήθεια. Μιά ελεημοσύνη. Στριμώχνονταν οι ...
κακόμοιροι, ταλαιπωρημένοι μα ευτυχισμένοι απ΄τη χαρά του Θεού, στη σειρά. Για να πάρουν την ελεημοσύνη απ΄τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού. Θα ήταν όμως η τελευταία φορά αυτής της θεάρεστης πράξης. Τα οικονομικά της Μονής δεν επέτρεπαν να συνεχισθεί για άλλη χρονιά αυτό το έργο της ελεημοσύνης.

Ένας απ΄τους μοναχούς κρατούσε μιά φωτογραφική μηχανή της εποχής. Από εκείνες με την πλάκα, αντί για φίλμ. Σκέφτηκε να απαθανατίσει για τελευταία, έστω φορά, το γεγονός της σύναξης των μοναχών και την πράξη της ελεημοσύνης.

Τότε, αυτός ο μοναχός, ο Γαβριήλ, είδε κάτι θαυμαστό! Ανάμεσα στους μοναχούς εκινείτο μιά μαυροφορεμένη γυναίκα. Δεν δίστασε. Άρχισε να φωτογραφίζει τα στιγμιότυπα. Και τότε, αυτό που μόνο ο ίδιος έβλεπε, αποτυπώθηκε στο χαρτί της εποχής. Ήταν η Παναγία, η Κυρία και Αρχόντισσα του Όρους, που λυπημένη γι αυτά που συνέβαιναν εμφανίσθηκε για να τους δείξει ότι δεν πρέπει να σταματήσουν το καλό έργο της ελεημοσύνης στους πτωχούς μοναχούς. Γι αυτό και επέτρεψε να Την φωτογραφίσουν!!!

Κι όταν ο φωτογράφος Γαβριήλ τους έδειξε τη φωτογραφία, δεν χρειάσθηκε πολύ σκέψη για να καταλάβουν. Και συνέχισαν το έργο της ελεημοσύνης προς δόξαν Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου.



Η φωτογραφία ήταν κρυμμένη για πολλά χρόνια στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος και μόλις το 1997 είδε το φώς της δημοσιότητας. Την βλέπουν οι προσκυνητές, ως επιβεβαίωση του μεγάλου θαύματος, στο χώρο του μοναστηριού. Την είδε και θαύμασε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με την συνοδεία του σε μιά από τις επισκέψεις στο Άγιον Όρος!



ΠΗΓΗ ''ΙΕΡΟΣ ΑΜΒΩΝΑΣ'' - “ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ”

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΦΡΑΙΜ !



Η κ. Μαρία Ευσταθίου απ’ την Ρόδο, έχει μία κόρη την Τσαμπικούλα που τώρα είναι 4 ετών. Τότε Ήταν έγκυος στον 7ο μήνα όταν διαπιστώθηκε πως η μικρή Τσαμπικούλα πάσχει από όγκο στην κοιλιά, μεταστάσεις στους πνεύμονες, στην σπονδυλική στήλη και στον θώρακα. Όντας πολύ αγχωμένη ξεκινήσαμε αμέσως τις θεραπείες και οι γιατροί μας έλεγαν πως είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος αλλά δεν μου έλεγαν όλη την αλήθεια για να μην αποβάλω από την στεναχώρια μου.
Οι θεραπείες ευτυχώς ήταν ανταποκρίσιμες, έχοντας στον νου μου πως οι πρεσβείες του Οσίου Εφραίμ μας συνόδευαν καθ’ όλη την διάρκεια τους. Να σας πω βέβαια πως όπου πηγαίναμε βλέπαμε την
εικόνα του Οσίου, που μέχρι εκείνη την ώρα δεν τον γνώριζα τον Άγιο αυτόν. Όταν οι θεραπείες τελείωσαν (6 κύκλους) δεν είχε καθαρίσει εντελώς η μικρή μου και ήμασταν σε επιφυλακή. Οι γιατροί επειδή είχαν εξαντλήσει κάθε δυνατή θεραπεία αποφάσισαν να το αφήσουν για να δουν πως θα πάει, πως θα εξελιχθεί.
Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας στην Ρόδο, πριν όμως επιστρέψουμε ο σύζυγος μου είχε την επιθυμία να πάμε να προσκυνήσουμε τον Όσιο στην Ν. Μάκρη, του απάντησα πως δεν γνωρίζω που βρίσκεται και εάν βρεθεί κάποιο μέσον θα πάμε, είπα λοιπόν μέσα μου: Άγιέ μου θέλω να έρθω να σε προσκυνήσω αλλά δεν ξέρω πώς να φθάσω σε εσένα. Τότε κτυπάει το τηλέφωνο μου κι ήταν μία φίλη με την οποία πιάσαμε την κουβέντα για την πορεία της μικρής μου Τσαμπικούλας και της εξέφρασα την επιθυμία να πάω στον Όσιο. Μου είπε λοιπόν πως θα μου στείλει μέσον για να μας πάει εκεί. Πράγματι!!
Όταν φθάσαμε προσκυνήσαμε και καθίσαμε λίγο για να ακούσουμε την παράκληση εκεί στις μοναχές. Έπειτα από κάποια ώρα μία άγνωστη που καθόταν δίπλα μας σηκώθηκε και λίγο πριν φύγει μου είπε: Το παιδάκι σας θα γίνει καλά… και έφυγε!! Έπειτα από 15 λεπτά η κόρη μου άρχισε να κοιτάει ψηλά και να μιλάει σαν να παραμιλούσε η να συνομιλούσε με κάποιον. Έτσι την πήρα και βγήκαμε έξω από τον ναό για να φύγουμε. Βγαίνοντας βλέπω την ίδια άγνωστη ως εκείνη την στιγμή γυναίκα και μου φωνάζει να πάω εκεί λέγοντας μου να μην φοβάμαι και με θέλει για καλό. Δεν σε ξέρω αλλά ούτε και εσύ εμένα μου είπε, όσο ήμασταν μέσα στον ναό ο Άγιος Εφραίμ μου μιλούσε, μου έλεγε πως η Τσαμπικούλα θα γίνει τελείως καλά. Την ρώτησα αν θα περπατήσει ξανά γιατί με τον όγκο που είχε στην σπονδυλική στήλη καθηλώθηκε στο καροτσάκι.. και μου απαντάει: Μην στεναχωριέσαι Μαρία θα γίνει εντελώς καλά.. Να έχεις πίστη και να του το ξαναπάς το παιδί.
Κάθε 3 μήνες που πηγαίναμε στην Αθήνα διαπιστωνόταν πως καθάριζε στα σημεία που δεν είχαν ανταποκριθεί στις θεραπείες, αυτό γινόταν επί 1 χρόνο. Ανά 3 μήνες που ανεβαίναμε πάνω η Παναγιώτα που συνομιλούσε με τον Όσιο Εφραίμ μας έλεγε το σημείο που καθαρίστικε από τον καρκίνο στο σώμα της Τσαμπικούλας πριν ακόμα να το έχουν διαπιστώσει οι γιατροί. Και πράγματι το σημείο που της έλεγε ο Άγιος κάθε φορά να μας πει, απλά οι γιατροί μας βεβαίωναν πως όντως αυτό το σημείο είχε καθαριστεί. Από τότε χωρίς άλλες θεραπείες έχει καθαρίσει εντελώς. Μετά από αρκετό καιρό προσπάθησα να έρθω σε επαφή με την Παναγιώτα. Το παράδοξο είναι ότι μία ημέρα πριν να πάω στην Μονή είχε πάει η Παναγιώτα και αναφέρθηκε εκεί στο εκκλησίασμα για το παιδί μου.
Έτσι την επόμενη που πήγα μου το ανάφεραν και έτσι μπόρεσα να αφήσω το τηλέφωνο μου για να της το δώσουν και να να επικοινωνήσει μαζί μου. Έπειτα από κάποιες ημέρες μου τηλεφώνησε η Παναγιώτα και μου λέει: Μαρία με ξανακάλεσε για εσένα ο Άγιος Εφραίμ και το παιδάκι σου καθάρισε και από τον καρκίνο στους πνεύμονες. Και πράγματι έτσι ήταν!!! Μου τόνισε να έχω πίστη και όταν θα την ξαναπάω την μικρή θα της λύσει τα ποδαράκια της. Από τότε η μικρή Τσαμπικούλα που είναι σήμερα 4 ετών είναι καλά, βέβαια είναι ακόμα καθηλωμένη στο καροτσάκι.
Έχει όμως ο Θεός… Ένα βράδυ βλέπω τον ύπνο μου τον Όσιο Εφραίμ μου κρατούσε το χέρι μου και τον ένιωθα ζωντανά να μου λέει: Μαρία παιδί μου θέλω να μου κάνει μια χάρη, θέλω να αγοράσεις ποδιές για τις μοναχές στο μοναστήρι μου. Την επόμενη τηλεφώνησα στην Παναγιώτα και της εξιστόρησα το όνειρο, εκείνη επειδή μένει Αθήνα πήγε αμέσως στην μονή βρήκε τις μοναχές και ήτανε και ο ιερέας εκεί και τους ρώτησε αν είχαν μία τέτοια ανάγκη, Κύριε ελέησον αναφώνησαν όλοι μαζί, πως το γνωρίζατε ότι είχαμε μία τέτοια ανάγκη; τότε η Παναγιώτα τους αφηγήθηκε το όνειρο που είδα πως ο Άγιος μου το ζήτησε. 2 μέρες μετά στην γιορτή του Αγίου Θεολόγου η μικρή μου Τσαμπικούλα μου είπε: Μαμά μου είδα μία μοναχή και ήρθε και μου σταύρωσε τα ποδαράκια μου και μου είπε να μην στεναχωριέμαι και πως ο Χριστούλης θα με κάνει καλά.
Βέβαια δεν πιστεύω στα όνειρα αλλά επειδή ήταν του Αγίου Θεολόγου η ‘μέρα εκείνη, μου είπαν πως ήταν Θεού λόγος από τη μικρούλα μου. Ήθελα τόσο πολύ να ευχαριστήσω τον Όσιο Εφραίμ για τις πρεσβείες του και την αγάπη του στην οικογένεια μου που πουλήσαμε το αυτοκίνητο μας για να του κτίσουμε εκκλησάκι. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να το τελειώσουμε γιατί ο Θεός ευλόγησε να κάνω και 4ο παιδί και τώρα τον Μάη θα γεννήσω πρώτα ο Θεός. Εύχομαι σε όλους σας ο Όσιος Εφραίμ να τρέχει στον πόνο σας και στο κάθε σας πρόβλημα όταν θα τον επικαλείστε.
Με αγάπη Χριστού Μαρία Ευσταθίου-Ρόδος
Σύνταξη θαύματος, ομάδα Αγίου Νεκταρίου

[ΦΩΤΗΣ]

Ένα από τα φοβερότερα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου!



Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στή μακρινή χώρα κάτω, στο Σουδάν. Στό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας παρατηρείτο μια ασυνήθιστη κίνηση. Εκτός των κανονικών δρομολογίων, ανέμελα νιάτα, μαθητές, με τους εκδρομικούς σάκους των, είχαν γεμίσει τις αίθουσες του αερολιμένα.

Μια σχολική εκπαιδευτική, αεροπορική εκδρομή, είχε προγραμματιστεί για την ημέρα αυτή. Σχολικά τραγούδια και χαρούμενες φωνές έσπαγαν το μονότονο βουητό των αεροπλάνων, που απογειωνόταν και προσγειωνόταν εις τον αερολιμένα. Και ξάφνου τα μικρόφωνα ανήγγειλαν;... «Οι εκδρομείς και οι κύριοι συνοδοί αυτών να επιβιβαστούν εις το σκάφος. Το σκάφος σε 5 λεπτά απογειώνεται». Ένας χείμαρρος από νέα παιδιά όρμισε στον αερολιμένα και κατευθύνθηκε προς το αεροσκάφος. Σέ τρία λεπτά όλα ήταν έτοιμα για την απογείωση.

Ο Κυβερνήτης, ένας αθλητικός νέος, πού δεν απείχε πολύ στην ηλικία από τους νέους επιβάτες του, αλλά αριστούχος και ίσως ο καλύτερος και ο πλέον δοκιμασμένος της Εταιρείας, τους καλωσόρισε στο σκάφος και τους υποσχέθηκε ένα ωραίο ταξίδι. Όλα ήταν έτοιμα. Ο Κυβερνήτης έριξε μια -τυπική- τελευταία ματιά στά όργανα του σκάφους, δια του ασυρμάτου είπε στό κέντρο το «Οκέϋ» καί έβαλε σε κίνηση τους κινητήρες. Το κέντρο του είπε τις τελευταίες πληροφορίες της μετεωρολογικής υπηρεσίας, πού ήταν πάρα πολύ καλές και του ευχήθηκε καλό ταξίδι. Σέ δύο λεπτά το αεροπλάνο φιλούσε για τελευταία φορά τη γη και ορμούσε με δύναμη στους αιθέρες, σαν ένα μεγάλο αρπακτικό πουλί, για να καταβροχθίσει την απόσταση των 500 μιλίων πού τους χώριζε με το αεροδρόμιο του προορισμού τους.

Το αεροσκάφος είχε διανύσει περίπου τα 100 μίλια και όλα έδειχναν ότι συμβάλλουν εις ένα ωραίο αεροπορικό ταξίδι, μέσα σε ένα καταγάλανο ουρανό. Οι επιβάτες δε, χόρταιναν να απολαμβάνουν το ωραίο θέαμα πού τους προσέφερε το μεγάλο ύψος. Κάτω από τα πόδια τους ένας πελώριος ανάγλυφος χάρτης, ζωντανός, με χωριά, βουνά, ποταμούς και πεδιάδες απλωνόταν. Η αεροσυνοδός δεν έπαυε να τους ξεναγεί και να τους ενημερώνει συνεχώς. Ο Κυβερνήτης έπαιρνε σειρά στο δικό του μικρόφωνο για να πιάσει συζήτηση με τους επιβάτες και να τους λέει τα μυστικά του αεροπλάνου και της τεχνικής του. Ήταν πράγματι ένα υπέροχο ταξίδι. Ο Κυβερνήτης άνοιξε τον ασύρματο και ζήτησε από το κέντρο το στίγμα του και τον καιρό. Αυτό με την σειρά του, του απάντησε και τον πληροφόρησε ότι μέχρι τέλους του ταξιδιού τους δεν προβλέπεται καμιά αλλαγή του καιρού. Έκλεισε τον ασύρματο και ζήτησε με το μικρόφωνο να μιλήσει με τους επιβάτες, όταν εμπρός του διέκρινε ένα κατάμαυρο σύννεφο. Έκλεισε το μικρόφωνο και έσφιξε το πηδάλιο να οδηγήσει το σκάφος κάτω από το σύννεφο και να μη χάσουν οι επιβάτες την οπτική επαφή τους με τη γη.

Ήταν κάτω από το σύννεφο όταν εμπρός του εμφανίστηκε δεύτερο, πλέον κατάμαυρο, με βροντές και αστραπές. Είχε πέσει σε καταιγίδα! Έδωσε ύψος στο σκάφος για να ξεφύγει, το ρολόι έδειχνε 8.000 πόδια, η καταιγίδα όμως δεν σταματούσε. Έδωσε και άλλο ύψος. Το ρολόι έδειχνε 10.000 πόδια, το μάξιμουμ της αντοχής του αεροπλάνου του, οι επιβάτες άρχισαν να θορυβούνται. Η ορατότης ήταν μηδέν. Το χαλάζι κτυπούσε σαν σφαίρες στα παράθυρα του σκάφους. Οι κεραυνοί και οι αστραπές φώτιζαν μόνον τον ουρανό σαν εχθρικό πυροβολικό που προσπαθούσε να τους καταρρίψει. Η αεροσυνοδός προσπαθούσε με ψυχραιμία να τους καθησυχάσει.

Το σκάφος σαν παιχνιδάκι μέσα στην φοβερή αγκαλιά της καταιγίδας, άρχιζε να τρίζει και το ρολόι έδειχνε 12.000 πόδια. Ο Κυβερνήτης ψύχραιμος άρχισε να κατεβάζει το σκάφος χαμηλά. 8.000πόδια, 6,000 πόδια, 5.000 πόδια, 4.000 πόδια, 3.000 πόδια, 2.000 πόδια, η ίδια κατάστασις! Στό φόβο μήπως προσκρούσει σε καμιά κορυφή βουνού, άρχισε πάλι να ανεβαίνει. Φτάνει στα 8.000 πόδια και ανοίγει τον ασύρματο να μάθει από τον πύργο ελέγχου το στίγμα του, πού βρίσκεται και να τους πληροφορήσει ότι έχει πέσει σε καταιγίδα, παρά τις καλές μετεωρολογικές ειδήσεις, αλλά διαπίστωσε ότι δεν λειτουργεί. Άνοιξε αμέσως το ραδιόφωνο, η ίδια σιγή. Ένα κρύο χέρι έσφιξε την καρδιά του. Άνοιξε το χάρτη και προσπάθησε μόνος του να προσδιορίσει τη θέση του.

Μάταιος κόπος. Με την προσπάθεια να ξεφύγει από την καταιγίδα είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Στά μάτια του συγκυβερνήτου του άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια του πανικού. Ο Κυβερνήτης διάβασε μέσα στα μάτια του βοηθού του την αγωνία καί πριν του μιλήσει έκαμε ακόμα μία προσπάθεια με τον ασύρματο και το ραδιόφωνο. Μάταιος κόπος, η μεγάλη καταιγίδα παραδόξως τα είχε καταστρέψει! Προσπάθησε πάλι με τον χάρτη, το αυτό αποτέλεσμα. Σέ παρόμοιες καταστάσεις, το θάρρος και η ψυχραιμία του Κυβερνήτου, φέρουν καλά αποτελέσματα. Γύρισε στον συγκυβερνήτη του που τον κοίταζε ακίνητος, μαρμαρωμένος καί του ζήτησε ψυχραιμία, διότι η κατάστασή τους είναι πολύ κρίσιμη και πρέπει να αποφευχθεί ο πανικός των επιβατών. Ο πανικός όμως δεν απείχε πολύ από τους επιβάτες. Η αεροσυνοδός μη ξέροντας απολύτως την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέβαλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τους καθησυχάσει.

Πράγματι, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ κρίσιμη. Ο κυβερνήτης, χωρίς προσανατολισμό, ασύρματο, ραδιόφωνο και στίγμα, μέσα στη φοβερή θύελλα που δεν είχε τέλος, δε μπορούσε να πιλοτάρει το σκάφος με σιγουριά. Άρχισε να κάμει κύκλους και να ανεβοκατεβαίνει, προσπαθώντας να βγει μέσα από την θύελλα. Το σκάφος τυφλά οδηγείτο από τον ψύχραιμο μέχρι στιγμής Κυβερνήτη. Όμως οι ώρες περνούσαν, θα έπρεπε να είχαν προσγειωθεί προ δυόμισι ώρες περίπου και ακόμη βρισκόταν στα ύψη. Τα καύσιμα άρχισαν να λιγοστεύουν επικίνδυνα. Καμιά βοήθεια, κανένα φωτεινό σημείο. Οι επιβάτες γνωρίζοντας εκ των προτέρων το χρόνο πού εχρειάζετο το ταξίδι τους και βλέποντας ότι έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ, ξέσπασαν σε κλάματα και υστερισμούς, Ακόμη και η αεροσυνοδός έχασε τον έλεγχό της και δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά βοήθεια στους επιβάτες.

Μάταια ο κυβερνήτης προσπαθούσε με το μικρόφωνο να τονώσει το ηθικό τους. Ο συγκυβερνήτης, ένα ράκος, ανίκανος να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Μέσα στην αγωνία του ο κυβερνήτης ρίχνει την ματιά του στόν πίνακα των καυσίμων. Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε. Είχανε δεν είχανε ακόμη 20 λεπτά καύσιμα. Από την στιγμή αυτή άρχισε να κάμπτεται και αυτός. Του ήλθε να κλάψει! Κρατήθηκε. Σχεδόν ήτανε βέβαιος για την καταστροφή. Έβαλε τον αυτόματο πιλότο, έσκυψε πάνω στο πηδάλιο και αφέθηκε στο μοιραίο.

Σάν κινηματογραφική ταινία, στις τελευταίες αυτές στιγμές, περνούσαν από το μυαλό του όλα τα γεγονότα της ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια. Σέ μια στιγμή ταράχτηκε. Μα βέβαια. Στήν οθόνη των σκέψεων του παρουσιάστηκε η Ελλάδα, η Μυτιλήνη, η Συκαμνιά. Ήταν Έλληνας και η μητέρα του κατάγεται από την Συκαμνιά της Μυτιλήνης, Θυμήθηκε που μικρός ήλθε στην γενέτειρα της μητέρας του, στήν Συκαμνιά, να γνωρίσει τη γιαγιά του, τους συγγενείς του. Θυμήθηκε ακόμη ότι η ευσεβής μητέρα του, του μιλούσε συνεχώς για τον θαυματουργό Ταξιάρχη του Μανταμάδου. Θυμήθηκε ότι μαζί της πήγε στον Μανταμάδο μικρός, για να προσκυνήσουν την θαυματουργό εικόνα του Ταξιάρχη.

Ένοιωσε το ρίγος που τότε ένοιωσε, όταν αντίκρισε την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου. Στ’ αυτιά του, ζωηρά ακούγονται και τώρα τα λόγια, τότε, των γερόντων πού του έλεγαν: «ο Αράπης, παιδί μου, όταν τον καλέσεις με πίστη, (έτσι ακόμη και σήμερα λένε τον Ταξιάρχη, λόγω της μελανής εικόνας του), είναι πάντοτε κοντά σου, πρόθυμα να σε βοηθήσει, χειροπιαστά θαύματα έχουμε εμείς στους πολέμους». Αναρίγησε! Αναθάρρησε! Πίστευσε πραγματικά στον Μεγαλόχαρο και σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά, μέσα από την καρδιά του φώναξε με δύναμη «Ταξιάρχη μου, Αράπη μου, σώσε μας, σώσε μας και εγώ λαμπάδα ίση με το μπόϊ μου θα Σου ανάψω καί ολόχρυσο ομοίωμα του αεροπλάνου μας θα Σου κρεμάσω».

Την στιγμή αυτή, μέσα στό Γραφείο της Εκκλησίας των Ταξιαρχών, όπου μου αφηγείται τα περιστατικά ο Νικόλαος Χατζόγλου, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, σηκώνεται όρθιος, κατακίτρινος και τρέμοντας κάνει τον σταυρό του. Ζει ακόμη μια φορά τα περιστατικά τα μοναδικά της ζωής του και με κόπο συνεχίζει: «Τότε, εμπρός μου άνοιξαν τα κατάμαυρα σύννεφα και φάνηκε ο καταγάλανος ουρανός και όπως ανοίγει η αυλαία και φαίνεται το σκηνικό του θεάτρου, έτσι κάτω από τα πόδια μας, μέσα στον ήλιο λουσμένο φάνηκε το αεροδρόμιο του προορισμού μας. Έπιασα το πηδάλιο χαρούμενος και σε λίγο προσγειωνόμασταν ατό αεροδρόμιο. Έριξα μια ματιά στα καύσιμα και παρατήρησα ότι μας είχαν απομείνει ακόμη 5 λεπτά βενζίνη περίπου.

Με την πρώτη ευκαιρία πήρα την άδειά μου και σήμερα είμαι εδώ, Πάτερ μου, για να αποδώσω στον Άγιο, σωτήρα μας, την ευγνωμοσύνη και την λατρεία μας και να αποθέσω εμπρός Του με ευλάβεια το τάμα μου.

Στά χέρια του, που έτρεμαν, εμφανίστηκε ένα ολόχρυσο ομοίωμα αεροπλάνου. Ήταν το μεγάλο του τάμα. Τον κοίταξα με συγκίνηση. Στά δακρυσμένα μάτια του διέκρινες την ικανοποίηση πού νοιώθει κανείς όταν πραγματοποιεί μία μεγάλη του υποχρέωση. Ένιωσα τη γλώσσα μου βαριά για να μιλήσει. Τα μάτια μου να πονούν καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα. Αρκέσθηκα μόνον να ψελλίσω το:

«Εχων Σέ προστάτην και βοηθόν, φύλακα καί ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής, Μιχαήλ Πρωτάρχα καί Μέγα Ταξιάρχα, εν ώρα του κινδύνου, Σύ μοι βοήθησαν»

Από το βιβλίο «Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου», του πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου

Πηγή: Το σταυρουδάκι

[ΦΩΤΗΣ]

ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ!Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΟΥΝ!



ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΑΚΟ ΣΤΡΑΤΟ!Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΟΥΝ!




Eμφάνιση της Παναγίας στις θέσεις του Συριακού στρατού;

ΝΑΙ ανεπιφύλακτα ΝΑΙ ΑΝ όχι εκεί τότε πουθενά στον κόσμο.

Oι συριακές σελίδες άναψαν πήραν φωτιά στην κυριολεξία και κυρίως αυτές που καλύπτουν το πολεμικό ρεπορτάζ από φωτογραφία που παρουσιάζει σε ένα οχυρό σε ένα από κεντρικά σημεία ελέγχου στην πόλη της Σαιντανάγια όπου και η ομώνυμη ελληνορθόδοξη μονή που ιδρύθηκε επί Ιουστιανιανού στην επιφάνεια από τζάμι παραθύρου να εμφανίζεται ένα πρόσωπο. Η ανάρτηση που συνοδεύει την φωτογραφία είναι» η Κυρία Μεριέμ η Παρθένος».Σημειωτέον ότι δεν πρόκειται για χριστιανικού τύπου ιστοσελίδες και όμως αλλά και σελίδες όπως αυτή της Κοιλάδας των Χριστιανών ….Αμήν ΠΑΝΑΓΙΆ ΜΟΥ ..



Συρία η χώρα όπου για πρώτη φορά οι μαθητές του Χριστού ονομάστηκαν χριστιανοί.

Η χώρα όπου ο Απ.Παύλος στον δρόμο προς την Δαμασκό μεταστρέφεται και γίνεται χριστιανός για να διεθνοποιήσει το χριστιανισμό.

Η χώρα όπου οι αρχαιολόγοι εντοπίζουν την πρώτη οικία ναό χριστιανικό στη Δούρα Ευρωπός στη σημερινή χειμαζόμενη Deir Ezzor.

Η χώρα όπου για πρώτη φορά ήχησαν οι ήχοι της Βυζαντινής μουσικής και κλίμακας από τον γητευτή των ήχων Ιωάννη Δαμασκηνό.

Η χώρα ενός Ρωμανού Μελωδού του λυρικού

Η χώρα όπου έχουμε το πρώτο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα κοινοβιακής μονής αυτό του Αγ. Συμεών του Στυλίτη.

Η χώρα που αφιερώθηκε για πρώτη φορά παγκσοσμίως ναός στην Παναγία Θεοτόκο.

Η χώρα των γιγάντων της ασκητικής Ισαάκ Σύρου και Εφραίμ Σύρου.

Του σαλού της Έμεσσας Συμεών …η χώρα των σαλών αφού το σαλός προέρχεται από τη συριακή λέξη σάχλα …η χώρα των τρελών για το Θεό…….

Η χώρα που πολεμάνε θεοί και δαίμονες Οργανισμοί Εκκλησίες όλο το παγκόσμιο κατεστημένο οι αρχές και οι εξουσίες του κόσμου τούτου….


http://panagiamegalohari.gr/