ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

Σε ευχαριστώ Θεέ μου
Σε ευχαριστώ πολύ Θεέ
Και για το άλλο Σου εγώ
Σε ευχαριστώ για τον Χριστό
Σε ευχαριστώ Δημιουργέ μου
Διότι δικός σου ο σκοπός
Τα μάτια μου στο πλασμένο σώμα
Με το δικό σου να γεμίσουνε το φως
Σε ευχαριστώ αγαθέ Πατέρα
Ακόμη και για την καρδιά
Πριν το πρώτο γιατί να γεννήσει
Απάντηση είχες τον υιό Σου εκεί ψηλά
την καρδιά μου να γεμίσει
το γιατί με την αλήθεια Σου
αιώνια να σβήσει

[ΦΩΤΗΣ]

Σ’ ευχαριστώ, Κύριε!

Όσο κι αν πέφτω
Εσένα πάντα σκέφτομαι
πριν και μετά την πτώση μου
Εσένα μόνο
και ύστερα έρχεται η μορφή Σου η γλυκιά
μπρος στα μάτια μου
και βλέπω πως Σε πίκρανα
Και λιώνω.

Την άπειρη ευσπλαχνία Σου παρακαλώ
τα λάθη και τα πάθη μου με κλείσανε εδώ
και αν πάλι Εσύ το θέλεις να τιμωρηθώ
εγώ γνωρίζω ότι το Άγιο το Αίμα Σου
θα είναι εδώ.

Ελπίζω και πιστεύω στην αγάπη Σου
της μετανοίας τις οδύνες μου να συγκεντρώσεις
και με το Άγιο το Αίμα Σου να με λυτρώσεις
και από τη φλόγα της Κολάσεως
να με ελευθερώσεις!

Σφιχτά Χριστέ μου κρατώ την άκρη του χιτώνα Σου
γι’ αυτό δεν χάνω την ελπίδα μου ποτέ μου.
Το ουράνιο τόξο βγήκε,
Εσύ μου το χάρισες, Κύριέ μου,
και εγώ δεν θα το αφήσω
ποτέ μου!

[ΦΩΤΗΣ]

Σε ευχαριστώ!
Σ' ευχαριστώ, που έγινες ένα πνεύμα μαζί μου
ασυγχύτως, ατρέπτως κι αναλλοιώτως,
Θεέ του παντός, κι' έγινες για χάρη μου τα πάντα σε όλα:
Τροφή ανεκλάλητη που ποτέ δεν τελειώνει,
που ξεχύνεται ακατάπαυστα από της ψυχής μου τα χείλη
και πλούσια αναβλύζει απ' την πηγή της καρδιάς μου.
Ένδυμα, που αστράφτει και καταφλέγει τους δαίμονες.
κάθαρση, που με πλένεις με τ' άφθαρτα κι' άγια δάκρυα
που η παρουσία σου χαρίζει σ' όσους επισκεφθείς.
Σ' ευχαριστώ, γιατί για χάρη μου έγινες ανέσπερο φως
και ήλιος αβασίλευτος, που δεν έχεις πού να κρυφτείς,
αφού γεμίζεις με τη δόξα σου τα σύμπαντα.
Ποτέ δεν κρύφτηκες από κανένα αλλ' εμείς κρυβόμαστε
πάντοτε από σένα, μη θέλοντας ναρθούμε κοντά σου.
Μα πού να κρυφτείς αφού πουθενά δεν υπάρχει τόπος
για την κατάπαυσή σου;
Και γιατί να κρυφτείς εσύ που δεν αποστρέφεσαι κανένα
ούτε κανένα ντρέπεσαι;
Και τώρα, σε ικετεύω, Δέσποτά μου,
έλα να στήσεις τη σκηνή σου στην καρδιά μου,
να κατοικήσεις και να μείνεις εντός μου
αχώριστος κι ενωμένος μέχρι τέλους με μένα τον δούλο σου,
αγαθέ, για να βρεθώ κι' εγώ στην έξοδό μου κι έπειτα απ' αυτήν
στους αιώνες κοντά σου Αγαπημένε, και να βασιλέψω μαζί σου
Θεέ του παντός!

[ΦΩΤΗΣ]

Σε περίμενα πολύ καιρό Χριστέ μου
Την άνοιξη με τα χελιδόνια,
το καλοκαίρι με γεμάτα τα χέρια μου ώριμα φρούτα,
το φθινόπωρο ανοίγοντας πάνω στο νοτισμένο χώμα
τ’αυλάκια της σποράς,
το χειμώνα πίνοντας παλιό κόκκινο κρασί.
Μέσα στο μυαλό μου η εικόνα σου η πρώτη,
και το πρώτο καλωσόρισμα στον ερχομό σου.
«έρχεται», έλεγα, «έρχεται ο νικητής της μοναξιάς,
της οδύνης και του θανάτου μου».

'Ερχεται η αγάπη φώναζα.
Κι όταν ήρθες στην καρδιά μου Χριστέ όλες μου οι λύπες γλιστρίσανε γίνανε χαρά
όπως γλιστράει το νερό πάνω στο γυαλί και δεν αφήνει χνάρι,
κι απόμεινε μόνο η δική σου η πιο μεγάλη αγάπη
Κείνη που ‘ναι ανείπωτη ακόμα,
γιατί δεν βρέθηκαν λέξεις ποτέ να την ιστορήσουν,
κι ούτε στόμα ανθρώπου ευλογήθηκε ποτέ να ομολογήσει.

Ήρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με την αγάπη σου προς εμέ,
και μου άπλωσες το χέρι.
Στο δρόμο το δικό μου έκανες καρτέρι
μήτε τη γλώσσα μου μίλησες , παρά απλώνοντας τα χέρια
με τον σταυρό σου μου'δειξες
τα δικά σου μονοπάτια.

Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω.
Δε μου γύρεψες ποτέ τίποτα
παρά μονάχα να σε αγαπώ
Κι όμως είσ’ωραίος, κι η αγάπη σου δεν έχει μέτρο
όταν σου είπα Χριστέ μου άλλο δεν αντέχω

Μας χώριζε ένα ποτάμι απελπισίας, αμαρτίας
Εσύ στη μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη.
Μα έκανες τον σταυρό σου ένα γεφύρι να σε φτάσω.
Θα΄ναι γερό γεφύρι,και θα το περπατήσω
Κι εσύ στέκεις απέναντι φωνάζοντά με αγάπη
έλα σε περιμένω με ανοιχτή αγκάλη

[ΦΩΤΗΣ]

Σε πολλούς τόπους.
Σε πολλούς ανθρώπους.
Σε πόνους και χαρές.
Σε γκρεμούς συναρπαστικούς, μα μάταιους.
Νόμιζα πως Σε είχα βρει.
Δεν κρατούσε για πολύ.

Πονούσα και πάλι απ΄την αρχή.
Κρατιόμουν απ΄το τίποτα
Με την ελπίδα να του δώσω μορφή
Όνομα, όραμα, να το κάνω «κάτι».
Πόσα χρόνια έζησα έτσι;
Και γιατί;

Γιατί δεν Σε είχα βρει πιο νωρίς;
Γιατί δε Σε είχα αγαπήσει;
Γιατί δεν είχα τολμήσει να σε κοιτάξω κατάματα;
Γιατί επέμενα να επιλέγω το σκοτάδι;
Διότι το σκοτάδι μου ήταν οικείο.
Το γνώριζα.

Το σκοτάδι μοιάζει λιγότερο φοβιστικό από το φως
Όταν φοβάσαι τι θα φανερώσει το φως.
Τι θα δείξει.
Ποιος θα δείξει ότι είμαι.
Τις αμαρτίες μου.
Πως θα αντέξω να ζω με τις αμαρτίες μου;
Πως θα μπορέσεις ακόμα κι Εσύ να με αγαπήσεις με τις αμαρτίες μου;
Έτσι σκεφτόμουν επίμονα.

Είχα παραδώσει την ψυχή και το σώμα μου αλλού.
Και ήμουν καλά έτσι.
Έτσι νεκρός.
Έχει μία διεστραμμένη γλύκα αυτός ο θάνατος.
Νομίζεις ότι είσαι καλά όταν τον ζεις.
Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή
Και έτσι θα είναι για πάντα και δεν μπορείς να ξεφύγεις
Οπότε γιατί να προσπαθήσεις;
Και ξάφνου δεν ξέρω πως
Έρχεται η στιγμή που Σε είδα ολοφάνερα.
Όχι, δεν ήταν κάποια τυφλή πίστη που με οδήγησε σε Εσένα
Αλλά μία εμπειρία
Ένα φως.
Ζεστό.
Υπέροχο.
Ήσυχο.
Παρηγορητικό.
Ένα φως αγάπης
Της δικής Σου αγάπης για μένα.
Πως μπορείς να με αγαπάς έτσι;
Πως μπορείς να με αγαπάς τόσο;
Σκύβω το κεφάλι μου και τρέχω ευτυχισμένος στην αγκαλιά Σου.
Όλα είναι καλώς καμωμένα εδώ.
Λύθηκαν πια τα μέσα μου.
Αφήνομαι στο μυστήριό Σου και βαδίζω προς Εσένα.
Σε δοξολογώ και Σε αγαπώ.

[ΦΩΤΗΣ]

Κάτω στα Ιεροσόλυμα και του Χριστού τον τάφον,
η Παναγιά εκάθητο μόνη και μοναχή της,
Την προσευχή της έκανε για τον μονογενή της.
ακούει βρονταίς, ακούει αστραπαίς και οντηραίς μεγάλαις
άγια βώδια σφάζουσιν ή πρόβατα συζεύγουν;
Χύνει να δη την πόρτα της να δη την γειτονιά της.
Θωρεί πάνω, θωρεί κάτω, θωρεί, ψυχή δεν βλέπει
θωρεί τον ουρανόν θαμβόν και τ' άστρα βουρκωμένα
το φεγγαράκι το λαμπρόν στο αίμα βουτηγμένον.
Και πάλι κι ανατήρησε θωρεί τον άϊ-Γιάννη,
θωρεί τον και κατέβαινε κλαμένον και δαρμένον,
κι εκράτει μεσ' την χείρα του μανδήλι ματωμένον
κι εκράτει και στην άλλη του μαλλιά της κεφαλής του
κι εκράτει και στα νύχια του κρέας του μαγουλού του.
Κι η Παναγιά τον ερωτά κι η Παναγιά του λέγει:
-Άϊ μου Γιάννη Πρόδρομε και βαπτιστά του Γυιού μου,
δεν είδες το παιδάκι μου και τον μονογενή μου;
-Δεν έχω στόμα να σου πω, χείλη να σου μιλήσω
και σιδερένια σωτικά να σου το μολογήσω.
Θωρείς το κείνο το βουνό, το υψηλό, το μέγα
πούχει την μαύρη γη κορφή, τον ουρανόν παντέρα;
Εκεί τον έχουν οι 'βριοι εξόγκωνον δεμένον
σαν κλέπτη τον επιάσανε, σαν πόρνο τον κρατούσι
σαν να χωρίζη αντρόγυνο εκεί τον τυρανούσι.
Βγάζουν τον χρυσοσκούφιον και βάζουν του αγκαθένιο.
Βγάζουν το χρυσοζώναρον και βάζουντου τον βάτον.
Βγάζουν τα χρυσοπάπουτσα και βάζουν του τσαρούχια.
Η Παναγιά σαν άκουσε λιγοθυμιά της ήλθε.
Σταμνιά νερό την 'πηρετούν τρία κανιά τον μόσχον
και έξη το ροδόσταμον ώστε που να συμφέρη.
Κι η Παναγιά συνέφερε κι αυτόν τον λόγον είπεν:
-Ας έλθ' η Μάρθα, η Μαρία και του Λαζάρου η μάνα
και του Προδρόμου η αδελφή και η άλλη Αλισάβη,
και πάμε να τον πάρωμεν προτού μας τον σταυρώσουν
και πριν του βάλουν τα καρφιά και μας τον θανατώσουν.
Στρατί, στρατί, το πιάσανε, στρατί το μονοπάτι,
και το στρατί τους έβγαλε σ' ένα μικρό βρυσάκι,
κι εδίψασεν η Παναγιά 'σκύψεν να πιη λιγάκι
'κούει χαλκιά κι ηχάλκευε χαλκιά με τα παιδιά του,
χαλκιά με τη γυναίκα του και με τη φαμιλιά του
-μωρή μωρέ ατσίγγανε, ήντανε αυτά που κάνης,
-βριοί μου παραγγείλασι περόνια να τους κάμω.
Εκείνοι μούπαν τέσσερα και εγώ τους κάνω πέντε
τα δυο στα δυο του γόνατα, τα δυο στα δυο του χέρια
και τ' άλλο το φαρμακερό να μπήξουν στην καρδιά του
να τρέξη αίμα και νερό να λιγωθή η ψυχή του.
-Μωρή μωρέ ατσίγγανε ψωμί να μην χορτάσης
ουδέ την τραχηλίτσα σου ποτέ να μην αλλάξης:
μωρή μωρέ ατσίγγανε δείξε μου τον υιόν μου.
Για δείξε μου τον γιόκα μου και τον μονογενή μου.
Θωρείς εκείνο το βουνό το υψηλό το μέγα
πούχει την μαύρη γην κορφή τον ουρανόν παντέρα;
Εκεί τον έχουνε οι 'βριοί εξόγκωνον δεμένον.
Ώραις η Παναγιά 'κλαίεν, ώραις και μοιρολόγα
στρατί, στρατί τον πιάσανε, στρατί το μονοπάτι
το μονοπάτ' τους έβγαλεν εις του ληστού την πόρταν
βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
τα έρημα παράθυρα σφιχτά μανταλωμένα,
κι έδεσε τα χεράκια της την πόρτα παρεκάλει:
-Άνοιξε πόρτα του βριού και πόρτα του Πιλάτου!
Κι η πόρτα απ' τον φόβο της ανοίγει μοναχή της.
Μπαίνει πάνω η Παναγιά καθίζει στο κρεββάτι.
-Παρακαλώ σε Μωϋσή, δείξε μου τον υιόν μου.
-Θωρείς τον κείνον τον χλωμόν, κείνον τον κιτρινιάρην;
Εκείνος ειν' ο γιόκας σου και ο μονογενής σου,
Η Παναγιά σαν τ' άκουσε λιγοθυμιά της ήλθε:
-Φέρτε μαχαίρι να σφαγώ κρημνόν για να κρημνίσω
κι ένα ποτάμι θάλασσα για να ψυχομαχήσω.
Χριστός απολογήθηκεν όπου 'ταν σταυρωμένος.
-Μάνα μου σαν πνιγής εσύ, πνίγονται κι άλλαις μάναις
άμε, μάνα στο σπίτι μας και στο αρχοντικό μας
και πίνε άδολο κρασί κι αφράτο παξιμάδι,
να φαν μανάδες με παιδιά, παιδιά δίχως μανάδες
και τα καλά τ' αντρόγυνα με τους καλούς των άνδρες,
μάνα το μέγα Σάββατο που παίζουν οι καμπάναις
τότε και σύ μανούλα μου θα 'δης χαραίς μεγάλαις.

[ΦΩΤΗΣ]

Στο εικονοστάσι Σου μπροστά ,
στέκω και Σ'αντικρύζω ,
με δάκρυα και κατάνυξη ,
Μητέρα και δακρύζω .

Δακρύζω για την άθλια
ψυχή μου που πονάει ,
και να δει λιγάκι φως ,
Εσένα λαχταράει ...

Να δώσεις Συ λίγη δροσιά ,
Γλυκειά μου Παναγία ,
να διώξεις κάθε πειρασμό ,
και κάθε ανησυχία .

Να δώσεις στην καρδιά μας φως ,
να φέρεις τη γαλήνη ,
και την Αγάπη Του Ιησού ,
που τα σκοτάδια σβήνει .

Σ'ευχαριστώ Μανούλα μου
Γλυκειά μου Παναγία ,
που είσαι ΄κει Ακοίμητη ,
σε κάθε δυσκολία .

Ανοίγεις την Αγκάλη σου ,
μας δέχεσαι μ΄ Αγάπη ,
και Τ΄ Ουρανού Τ΄ Ολόφωτο ,
μας δείχνεις το Παλάτι !

Γίνε λοιπόν παρηγοριά ,
Σκέπη και Μεσιτεία
και με Το Άγιο Χάδι Σου ,
δώσε μας ευλογία .

Παναγία μου σ'αγαπώ

[ΦΩΤΗΣ]

Στον Ιησού μου άφησα
όλα μου τα βάρη
Αυτός μου δίνει πάντοτε
ανάπαυση και χάρη.

Τώρα πια δέν κουράζομαι
απ΄ του εχθρού την μπόρα
ελπίδα έχω στον Χριστό
για μια καινούρια χώρα.

Στον Ουρανό ελπίζουμε
όλοι οι πιστοί να πάμε
γιατί στον κόλπο του Χριστού
αμέτρητοι χωράμε.

Έλα κι΄ εσύ, κι΄ εσύ, κι΄ εσύ
να μπεις στην αγκαλιά Του
την λύτρωση Του ζήτησε
και ζήσε πια κοντά Του.

Απ΄ την γλυκιά Του αγκαλιά
ποτέ σου να μη φύγεις
γιατί θα χάσεις την χαρά
και δυστυχής θα μείνεις.

[ΦΩΤΗΣ]

Ταπεινώσου και αγάπα την αλήθεια, και ο Κύριος οπωσδήποτε θα σου δώσει να Tον γνωρίσεις με το Άγιο Πνεύμα.
Και τότε θα γνωρίσεις με την πείρα σου ΤΙ είναι η αγάπη Tου Θεού και ΤΙ η αγάπη του ανθρώπου!


Υπάρχει μικρή αγάπη, υπάρχει μέση, υπάρχει και τέλεια.
Όποιος φοβάται την αμαρτία αυτός αγαπά τον Θεό.
Όποιος έχει κατάνυξη, αυτός αγαπά περισσότερο.
Όποιος έχει στην ψυχή του φως και χαρά, αυτός αγαπά ακόμη περισσότερο.
Και όποιος έχει τη χάρη και στην ψυχή και στο σώμα, αυτός έχει την τέλεια αγάπη.
Τέτοια χάρη έδινε το Άγιο Πνεύμα στους μάρτυρες και με αυτήν υπέμεναν με γενναιότητα όλους τους πόνους!

Ποιος τάχα θα μπορούσε να μιλήσει για τον παράδεισο, πώς είναι εκεί;
Για τον παράδεισο μπορεί να μιλήσει μόνο όποιος γνώρισε εν Πνεύματι Αγίω τον Κύριο και την αγάπη Του για μας.
Ο Κύριος είναι τόσο αγαθός, ώστε η ψυχή από την αγάπη Του τίποτε άλλο δεν μπορεί να θυμηθεί.
Η χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι τόσο γλυκιά και τόσο αλλοιώνεται από αυτήν ολόκληρος ο άνθρωπος, ώστε να λησμονεί ακόμα και τους γονείς του.

[ΦΩΤΗΣ]

Με της αγάπης τα φτερά τον ουρανό θα πιάσω
ταξίδι με τα σύννεφα θα'ρθω Χριστέ εσένα να σ'αγκαλιάσω

Θεέ μου μεγαλοδύναμε, μεγάλο τα’ όνομα σου
φύλλο δεν πέφτει από το δέντρο χωρίς το θέλημα σου

Διώξε απ'τη ζωούλα σου Ότι σε βασανίζει
κράτα μόνο τον Χριστό να αγαπάς αυτό μόνο σου αξίζει