ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ....
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΩΜΕΓΑ
ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ
ΠΛΗΓΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ (ΜΑΣ) ΠΟΝΟ
ΔΙΩΧΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΕΘΑΝΕ, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΔΩΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΖΩΗ
ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ, ΑΓΑΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΑΓΝΟΤΗΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣ, ΙΣΧΥΡΟΣ
ΠΑΝΤΑ ΣΩΣΤΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ,
ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΗΜΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΟΔΗΓΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ
ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, ΑΝΑΠΑΥΣΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΙΑ
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΣΑΡΟΝ
ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΩ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΕ ΣΗΚΩΝΕΙ
ΟΤΑΝ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙ
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΟΔΟΣ
ΟΤΑΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ
ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΕΙ
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΠΕΙΝΑΩ ΜΕ ΤΑΙΖΕΙ
ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΩΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΠΙΔΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ
ΟΤΑΝ ΒΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΜΗΘΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ
ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΕΙ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ (ΜΑΣ) ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΠΟΤΕ
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΕΜΕ!!!

[ΦΩΤΗΣ]

''Ύστατη Πνοή''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Σαΐτα σφύριξε δειλά
Και πέρασε τον χρόνο,
Στο άπειρο ξεχύθηκε
Και έσπειρε τον τρόμο.

Γραμμή που πίσω άφησε
Απλώθηκε στο σύμπαν,
Τα νέφη την εκύκλωσαν
Αμέσως σαν την είδαν.

ύστατη ανάσα Θεϊκή
Που στο στερέωμα μένει,
Πλανήθηκε σ’ όλη τη γη
Σ’ όλη την οικουμένη.

Έτρεχε με ταχύτητα
Ασύλληπτα μεγάλη,
Και είτε πάγος γίνονταν,
Είτε φωτιά σε ζάλη.

Το πυρ όργωνε τα βουνά
Τους κάμπους και τα δάση,
Κι ο ήχος ματαιοπονά
Αδίκως να το φτάσει.

Κύματα χλιμιντρίζοντας,
Βλέπαν αγριεμένα,
Στα πίσω πόδια στάθηκαν
Κι όρμησαν εσκεμμένα.

Οργή την θάλασσα έπνιγε,
Και η φωτιά καιγόταν,
Οι ποταμοί λιμνάζανε
Κι όλα διασαλευόταν.

Τα αστέρια όλα φωνάζανε,
Κομήτες που τσιρίζαν,
Μετεωρίτες πέφτανε
Αλλά ξαναγυρίζαν.

Πνοή που σήκωνε δειλά
Το βάρος των ανθρώπων,
Και το φορτίο κουβαλά
Όλων των συνανθρώπων.

Μέγα παράδειγμα τρανό
Υπέρτατης αγάπης,
Που έγινε απ τον Χριστό
Φόνος οφθαλμαπάτης.

Όμως κανείς δεν πρόσεξε,
Ούτε υποψιαζόταν,
Κανένας δεν κατάλαβε
Αυτό που εξελισσόταν,

Πως πόναγαν τα κτίσματα
Τον Πλάστη και Θεό τους,
Και πως υπέφεραν μαζί
Με τον Δημιουργό τους,

Πως έκλαιγε όλη η γη
Και τα δημιουργήματα,
Και πως δεν μάθαμε ποτέ,
Τίποτα απ’ τα παθήματα,

Πως όλα διασαλεύτηκαν,
Και οι άνθρωποι καχύποπτα,
Κοιτάγανε, κορόιδευαν
Και γέλαγαν ανύποπτα.

[ΦΩΤΗΣ]

Τι κι΄ αν εκκαθαρίστηκα
με του Χριστού το αίμα
καθημερνά λερώνομαι
λυπώ το Άγιο Πνεύμα.

Πνευματικό περπάτημα
κάθε ημέρα κάνω
πρέπει τα πόδια να πλυθούν
συγχώρεση να πάρω.

Ετούτο το παράδειγμα
το έδωσε ο Σωτήρας
στα πόδια όλων των μαθητών
έγιν΄ Αυτός νιπτήρας.

Αν όμως σαν τον Πέτρο
αρνηθούμε να μας πλύνει
τότε χάνουμε την Χάρη
η αμαρτία θα μας μείνει.

Δεν θα δούμε το γλυκό Του
πρόσωπο στον Ουρανό
αν δεν πάρουμε συγνώμη
απ΄ Αυτόν εσύ κι΄ εγώ.

[ΦΩΤΗΣ]

Ω, Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα

εις τον αγώνα της ζωής, βοήθα με και εμένα.

Βοήθησε με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,

γιατί η ζωή είναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία..

Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη,

στη χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τη μεγάλη.

Και σαν μητέρα ευσπλαχνική, ελπίζω να μας σώσεις,
και από ορατούς και αόρατους εχθρούς να μας γλιτώσεις.

Στη σκέπη των πτερύγων σου σκέπασε Παναγιά μου,

όλου του κόσμου τα παιδιά και ύστερα τα δικά μου.

Και φώτισέ τα, Παναγιά, Χριστό να ακολουθήσουν και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.

Την πίστη, την πραότητα, μην την αμελήσουν,
καθώς και την εγκράτεια μην την καταπατήσουν.

Ναι, Παναγιά μου, Δέσποινα, λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ’ το Παιδί Σου.

Να συγχωρήσει πταίσματα και τα αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό και εμάς και τα παιδιά μας.

[ΦΩΤΗΣ]

Χριστέ μου εγεννήθηκες μέσα σε μιά σπηλιά,
τα ζωα μoνον σε ζέσταιναν και τής μάννας σου η αγκαλιά !!

Ήρθαν και σε προσκύνησαν οι γύρω οι ποιμένες
άγγελοι σου εψάλλανε με φωνές ευλογημένες !!!

Οι Μάγοι οδηγηθήκανε από ένα λαμπρό αστέρι
Λιβάνι,Σμύρνα και Χρυσό κι οι τρείς σ'είχανε φέρει !!

Γεννήθηκες πάνω στή γή ανθρώπους γιά να σώσεις
αγάπη,πίστη,φώτιση σ'όλους αυτούς να δώσεις !!

Χριστούλη μου οι ίδιοι άνθρωποι σε προδώσαν
κι αφού σε τυρρανίσανε σ' επήραν σε σταυρώσαν !!

Καρφιά σού βάλανε βαθιά χέρια-πόδια αιματώσαν
ακoμη στεφάνι αγκάθινο εμπόρεσαν και σού δώσαν !!

Στάθηκες πάνω στό Σταυρό ακλόνητος Χριστέ μου.....
κι η δόλια η μαννούλα σου έκραζε,"ΓΙΕ ΜΟΥ-ΓΙΕ ΜΟΥ"

Εθάφτηκες κι Αναστήθηκες σε τρείς μέρες μονάχα,
τα ΠΑΘΗ ΣΟΥ εδίδαξαν τόν άνθρωπο όμως τάχα ??

Χριστέ μου, άδικα εσταυρώθηκες κι εμπήκες εσύ στο χώμα
οι άνθρωποι έπεσαν χαμηλά και...πού είσαι..να δείς ακoμα !!

[ΦΩΤΗΣ]

Χριστέ μου αγάπα με,
μ' όλα τα λάθη πού 'χω κάνει,
κοντά σου κράτα με.
Ένοχος είμαι απέναντί σου τά' παμε,
μα Θεέ μου σ' αγαπώ.

Θεέ μου αγάπα με,
στον δρόμο σου κράταμε
Έχω ανάγκη από σένα,
νιώσε με, αγάπα με.

Χριστέ μου αγάπα με,
γιατί να ζήσω χώρια σου δε γίνεται,
νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται
στις πέτρες δίχως νόημα γι' αυτό

Θεέ μου αγάπα με
και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι
και γέρνω πάλι επάνω σου να ζήσω ,
αγάπη μόνο αγάπη σου ζητώ

[ΦΩΤΗΣ]

Ξωκλήσι
(«Παναγιές» - Λέρος)

Τῆς Παναγιᾶς ἐρημοκλήσι
πάνω στό βράχο λαξευτό,
πέτρα στήν πέτρα τὄχουν κτίσει
στό πέλαγος ἀντικριστό.

Εκεῖ αἰῶνες τώρα στέκει
μέ δέντρων ἴσκιους συντροφιά
κι ἡ σκέπη κόκκινη προβάλλει
στοῦ ἥλιου τή χρυσή θωριά.

Τό καντηλάκι ἀχνοφωτίζει
τῆς Θεοτόκου τή μορφή
καθώς ὁλόθερμα βαστάζει
τόν ᾿Ιησοῦ της τόν γλυκύ.

Στήν κοίμησή της ἡ καμπάνα
μέ τά ἐγκώμια ἀντηχεῖ,
λιβανωτοῦ κι ἁρμύρας αὔρα
φτάνουν στά μύχια τῆς ψυχῆς!

Μαρ. Δωρ.-Μπίσσ.

[ΦΩΤΗΣ]

Ό ύμνος ευγνωμοσύνης προς τον Θεό

Ουράνια Άγαθότης,
όταν Σε βλέπω σε κάθε μου βήμα
δεν ξέρω τί να σκεφθώ
και να μιλήσω δεν μπορώ.

Από τον δρόμο της απώλειας
Δέσποτα φύλαξέ με
και τα δηλητηριασμένα βέλη
τής κακίας σύντριψε.


Κι όταν τον δρεπάνι του θανάτου
με πλησιάζει με λύσσα
ή υπομονή Σου ας τον κρατήσει
μακριά από μένα.

Οι εχθροί του κόσμου,
όταν σκάβουν τον τάφο μου
τον κάνουν αυτό πάντοτε για
να πέσω μέσα σ' αυτόν.

Όταν, Δέσποτα, τα βήματά μου
από αδυναμία κλονισθούν,
τον χέρι Σου με συμπάθεια
άπλωσε σε μένα.

Όταν οι πληγές τής ψυχής μου
γίνονται βαρύ φορτίο,
Εσύ με την Χάρι Σου
ενωρίς θαυμαστός, θεράπευσέ τες.

Της καρδιάς μου τον πόνο
Σύ μόνος τον βλέπεις
κι όταν με καταβάλει
τότε ελάφρωσε τον.

Τις αδυναμίες μου σήκωσε
πάντοτε όπως σήκωσες
εκούσια τον φορτίο
του σταυρού.

Περισσότερο από τούς άλλους
πάντοτε είμαι ένοχος,
αλλά κανείς πλην από Εσένα
δεν μου είναι Θεός.

Γνωρίζω ότι έχω της ψυχής
τον ένδυμα σχισμένο,
αλλά τον μυστήριο τής πίστεως
σε κανέναν δεν τον πρόδωσα.

Κι αν λόγω τής φύσεως,
ως αδύναμος σκοντάψω,
δεν θα παύσω να ελπίζω
στην άγια σωτηρία.

[ΦΩΤΗΣ]

ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ
Εκεί πού θα με θάψουνε μια λαμπαδίτσα
καίει και στις πικρές τις σκέψεις μου
ξέρει ή ψυχή και λέει.
Εδώ θάναι το σπίτι σου,
ό ύπνος σου απ' τον βίο
κι ανάπαψη γλυκεία θα βρεις
απ' το βαρύ φορτίο.
Κι όσο κι ανάπαψη μοιάζει φυλακή
τον ήλιο θ' ανατείλει
και σένα στ' Άνω Δώματα
στο φώς θέ να σε στείλει.
Κράτα λοιπόν κι υπόμενε,
σήκωνε τον σταυρό σου,
χρυσές ακτίνες τής αυγής
λάμπουν στον ουρανό σου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, Λόγε του Θεού! Ω Θεέ Λόγε!
Συ είσαι το φως, δια του οποίου εδημιουργήθη το φως το αισθητόν.
Συ είσαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή.
Εις Σε ούτε σκότος υπάρχει ούτε απάτη και ψεύδος ούτε ματαιότης ούτε θάνατος.
Συ είσαι το φως και μακράν από Σε υπάρχει σκότος πνευματικόν.
Συ είσαι η οδός της αληθείας και αρετής και χωρίς Σου καταντά ο άνθρωπος εις την πλάνην.
Συ είσαι η αλήθεια, έξω από την οποία υπάρχει η ματαιότης.
Συ είσαι η ζωή και μακράν από Σου υπάρει θάνατος.

Ειπέ, Κύριε, εις την ψυχή μου την διαταγήν σου «ας γίνη φως», για να ιδώ το φως το πνευματικόν
και ξεφύγω από το σκότος της αγνοίας και της αμαρτίας, για να ιδώ την οδόν της αρετής και της σωτηρίας
και επιστρέψω προς αυτήν από εκεί όπου δεν είναι οδός πραγματική, για να ιδώ την αλήθειαν
και αποφύγω την ματαιότητα της προσκαίρου ζωής, για να ιδώ την ζωήν την πνευματικήν και αποφύγω τον θάνατον, τον οποίο φέρει η αμαρτία.
Λάμψε, Κύριε, πλουσίως εις εμέ το πνευματικόν σου φως.
Διότι Συ είσαι ο φωτισμός μου και ο Σωτήρ μου, τον οποίον θα σέβωμαι και θα φοβούμαι.
Συ είσαι ο Κύριός μου, εις τον οποίον θα ψάλλω ύμνους.
Συ είσαι ο Θεός μου, του οποίου το Όνομα θα ευλογώ και δοξάζω.
Συ είσαι ο Πατήρ μου, τον οποίον θα αγαπώ.
Συ είσαι ο Νυμφίος μου, εις τον οποίον θα φυλάξω την ψυχήν μου πιστήν και αφωσιωμένην.

Ω Κύριε, το φως της ψυχής μου, λάμψε εις εμέ τον φωτισμό σου.
Λάμψε το φως σου εις εμέ τον τυφλόν κατά την ψυχήν, που παρίσταμαι τώρα εν προσευχή ενώπιόν Σου,
που κάθημαι εις σκότος πνευματικόν και ευρίσκομαι υπό το κράτος και την δύναμιν του θανάτου.
Και οδήγησε τα έργα μου εις την οδό της αρετής, η οποία φέρει την ειρήνην,
δια να αξιωθώ να προσέλθω εις την σκηνήν την αξιοθαύμαστον, τον άγιον ναόν σου, που είναι οίκος Θεού,
δια να προσφέρω εις Σε με φωνήν χαρμόσυνον λόγους ευχαριστίας και δοξολογίας.
Διότι η πραγματική αύτη από καρδιάς δοξολογία είναι οδός και μέσον, δια του οποίου θα ημπορέσω να πλησιάσω προς Σε,
οδός και μέσον δια του οποίου θα κατορθώσω να αποσυρθώ μεν από τον κακόν δρόμον της αμαρτίας, προς Σε δε να επιστρέψω.
Διότι Συ είσαι πράγματι η οδός που οδηγεί εις την ζωήν.

Αυγ.Καντιωτης