ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

Απόψε θα ‘ρθω Κύριε
απόψε αργά το βράδυ.
Σαν το 'Αγιο Νικόδημο θα ‘ρθωστης νύχτας το σκοτάδι

Αργά θε να ‘ρθω Κύριε
όχι γιατί φοβούμαι
τους Φαρισαίους τους κακούς
μα πρέπει συλλογούμαι

Τα πάθη όλα της ψυχής
μου πρώτα να κοιμήσω,
λευκό χιτώνα να ντυθώ
κι ύστερα να κινήσω.

Και θέλω στ’ακροποδητά
να κάθομαι σιμά Σου,
γλυκιέ Θεέ να Σε κοιτώ
μες τη θερμή ματιά Σου

Και τη λαλιά την όμορφη
περίσσια να χορταίνω
κι αφήνοντας δρόμους παλιούς
καινούργιους να διαβαίνω.

Σήκω ψυχή, ξεκίνησε
κι είναι φτάσμέν’η ώρα
κοντεύουν τα μεσάνυχτα
προχώρα πια, προχώρα!

Και ξάγρυπνος ν’ακούς
και να ρωτάς και να μαθαίνεις
απόψε θα'ρθω Κύριεκαι να με περιμένεις

[ΦΩΤΗΣ]

Δε µε νοιαζει αν πονεσω
ουτε ο κοσµος τι θα πει…
Κι αν στους αλλους δεν αρεσω,
ο Χριστος µου µου αρκει.

Θελω να γινω Αγιος,
Χριστε µου, για να Σε δω…
Θελω να γινω Αγιος,
κοντα Σου µια µερα να‘ρθω.

Θελω να γινω Αγιος,
αιωνια µαζι Σου να ζω…
Θελω να γινω Αγιος,
Χριστε µου, γιατι Σ’αγαπω.

Δε µε νοιαζει τι θα παθω
ουτε τι θα στερηθω…
Κι αν ειν’ ολα θα τα χασω,
να κερδισω το Χριστο

[ΦΩΤΗΣ]

Ένα παλικάρι κλαίει,
Δέσποινα Παναγιά,
στην Αγιά-Σοφιά και λέει,
Δέσποινα Παναγιά:
Πότε θα γίνει πάλι δικιά μας,
πότε θα γίνει τούτη η εκκλησιά;

Πόσο θα 'θελα να ζήσω,
Δέσποινα Παναγιά,
τις καμπάνες σου ν' ακούσω,
Δέσποινα Παναγιά.
Πότε θα γίνουν πάλι δικά μας,
πότε θα γίνουν, βοήθα, Παναγιά.

Μη δακρύζεις πονεμένη,
Δέσποινα Παναγιά.
Η ελπίδα πάντα μένει,
Δέσποινα Παναγιά.
Πάλι θ' ανάψουν χίλια καντήλια,
πάλι θα ψάλλουν χείλη ευλαβικά.

[ΦΩΤΗΣ]

ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Αὐτό πού νοιώθω πῶς νά Σοῦ τό πῶ,
Πατέρα μου; Δέ βρίσκω τό σκοπό...
Δοξολογία στό θρόνο σου ἄς φθάση,
γιατί τήν ἄνοιξη ἔφερες στήν πλάση.
Χλόη ᾿Αχαϊκοῦ

[ΦΩΤΗΣ]

«᾿Εκδαπανήσασα πάντα»;

῞Ολο τό βιός σου σκόρπισες
γιατρειά στό σῶμα γιά νά βρεῖς.
Μά ἕνα κεφάλαιο πλούτου
φύλαγες ἀδαπάνητο,
«αἱμορροοῦσα γυνή»,
κλῆρο τῆς ἅγιας δωρεᾶς,
κρυμμένο στ᾿ ἀθέατα βάθη
ἀγαθῶν ψυχῶν.

Μέ αὐτή τήν πίστη ἐξαγόρασες
τό ἔλεος καί τή γιατρειά.
Δύναμη θεία,
ρεῦμα ζωῆς σέ πλημμυρίζει.
Τό θεϊκό Του βλέμμα σέ εἶδε
ὥς τά κατάβαθα.

Κι ἔγινε ἡ πίστη σου
κριτήριο μετάταξης·
Δούλη δέν εἶσαι πιά,
μά τοῦ Θεοῦ
-μοναδική τιμή-
μιά θυγατέρα!
.............................

Κυρηναία

——————
* ᾿Εμπνευσμένο ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς 6 Νοεμβρίου.
Λουκ. η´ στ. 43-48

[ΦΩΤΗΣ]

Ειναι τοσο απλο,
ειναι απλα δυο λεξεις
ειναι κατι που θελω να σου πω,
μα δεν ξερω αν μπορω.

Ουτε ενα βιβλιο σκεψεων
δεν ξερω αν θα φθασει
για να εκφρασει τοσα πολλα
οσο αυτη η φραση.

Ειναι απλο, τοσο απλο
μα τοσα αισθηματα απο πισω
τιποτε αλλο δεν μπορω να σκεφτω,
για να μπορεσω να σε πεισω.

Οτι αυτα που αισθανομαι
μου εχουν γεμισει την ζωη
Οταν κοντα σου ερχομαι
με την προσευχη.

Μα τωρα εφτασε η στιγμη,
η στιγμη για να στο πω.

[ΦΩΤΗΣ]

Δύο λόγια ταπεινά την άγια αυτή βραδιά
τον Κύριο υψώνει κάθε αγνή καρδιά.

Δακρύζει σιωπηλά γεμίζει από φως
που άπλετο σκορπά
του Ιησού η γλυκιά θωριά.

Ω Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ
για τη θερμή Σου βοήθεια κάθε λεπτό.

Στη ζήση μου κρατάς το χέρι στοργικά
κι εγώ Σ’ ακολουθώ
όπου Κύριε κι αν με πας.

Αγνίζεις την καρδιά τα λόγια,
τη ματιάμου δείχνεις ν’ αγαπώ
όπως και Συ μ’ αγαπάς.

Ω Χριστέ Σ’ ευχαριστώ
για τη θερμή Σου βοήθεια κάθε λεπτό.

Ω Κύριε μη μνησθής τα κρίματα της γης
και μένα να δεχθείς κάποτε στον ουρανό

[ΦΩΤΗΣ]

Εγώ;
Ροδίζει ο ήλιος το πρωί και κρύβονται τ' αστέρια•
στον ουρανό λαμποκοπούν κάτασπρα περιστέρια.
Μοσχοβολάει γιασεμί, βασιλικός και δυόσμος
μες τη δροσιά του πρωινού. Όμορφος πού' ναι ο κόσμος!

Στο ποταμάκι το ρηχό δυο πάπιες κολυμπάνε
και πίσω τα παπάκια τους ακολουθούν και πάνε.
Παιδιά τα βλέπουν και γελούν, και παίζουν και πηδάνε•
ψωμί με τα χεράκια τους, τους ρίχνουνε να φάνε.

Μα εγώ το φως του πρωινού ποτέ μου δεν το είδα•
πουλιά δεν είδα να πετούν σαν έσβηναν τ' αστέρια.
Δε μύρισα το γιασεμί, δεν ξέρω τον αέρα,
κι ούτε λουλούδι έκοψαν τα παιδικά μου χέρια.

Ποτέ μες το ρηχό νερό δεν είδα τη μορφή μου,
δε γέλασα, δεν έπαιξα μες τη μικρή ζωή μου.
Κούνια ποτέ δεν έκανα στου δέντρου τη δροσιά,
κρυφτό δεν έπαιξα ποτέ με τ' άλλα τα παιδιά.

Στης μάνας του την αγκαλιά ναζιάρικα γκρινιάζει
ένα μωρό• και με στοργή, εκείνη το θηλάζει.
Τα δάχτυλά του μπλέκουνε στα μαύρα της μαλλιά,
κι ένα τραγούδι τρυφερό αυτή του τραγουδά.

Μα εγώ, ποτέ δε θήλασα σε κάποια αγκαλιά•
ποτέ δε με χαϊδέψανε της μάνας τα μαλλιά•
ποτέ τραγούδι τρυφερό δε χάιδεψε τ' αυτιά μου,
χέρι ποτέ δε μ' άγγιξε ν' ακούσει την καρδιά μου.

Στην αγκαλιά την πατρική δεν έτρεξα ποτέ
τα χέρια του τα δυνατά, ασφάλεια να μου δώσουν•
ούτε κι όταν θελήσανε μια μέρα οι δυνατοί
τη διψασμένη για ζωή, ψυχή μου να σκοτώσουν.

Ποτέ δε με ρωτήσανε αν ήθελα να ζήσω,
αν ήθελα την ομορφιά του κόσμου ν' αντικρίσω!
Ποτέ τους δε θελήσανε ν' ακούσουν τη φωνή μου•
φορτίο ήμουνα γι' αυτούς, και κόψαν τη ζωή μου.

Της μάνας μου το παιδικό τραγούδι, ήταν βρισιά•
τα λόγια της τα τρυφερά, για μένα ήταν στριγκλιά.
Της μάνας μου η παρηγοριά ήταν για μένα τρόμος
και των γονιών μου το άγγιγμα, για την ψυχή μου φόνος.

Αντί για μια θερμή αγκαλιά, χώμα ψυχρό με ζώνει
και το μικρό κορμάκι μου σκοτάδι το στοιχειώνει.
Αντί για γάλα μητρικό, σκουλήκια έχει η κοιλιά μου,
κι αντί σκιρτήματα χαράς, σίγησε η καρδιά μου.

Στην αγκαλιά του Πλάστη μου γέρνω να ξαποστάσω.
Αυτός τραγούδια θα μου πει ώσπου να τα χορτάσω.
Μάνα, πατέρας κι αδελφός, και φίλος και ζωή,
ό,τι θελήσω και ποθώ, είσαι για μένα Εσύ.

Μόνο Εσύ με νοιάστηκες, μόνο Εσύ με ξέρεις,
τη θλίψη μου μοιράζεσαι, στον πόνο μου υποφέρεις.
Το Πνεύμα Του με ακουμπά, κι εγώ παρηγοριέμαι•
στην αγκαλιά του Πλάστη μου γέρνω κι αποκοιμιέμαι.

Ν. Μ.

[ΦΩΤΗΣ]

''Εγωισμός''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Ταπείνωση και συντριβή
Η πρώτη διδαχή του,
Τα πόδια όταν τους έπλυνε
Μας δίδαξε η ψυχή του.

Των μαθητών του δουλικό
Έγινε απ’ αγάπη,
Είναι η πιο σημαντική
Αποφυγή απ’ τα πάθη.

Εισιτήριο για την είσοδο
Απ’ την ωραία πύλη,
Του παραδείσου το κλειδί
Όπου είναι όλοι φίλοι.

Ετούτο το παράδειγμα
Και τούτη την θυσία,
Όλοι πρέπει να ζήσουμε
Με μιαν ομοφωνία.

Άρπαξε την ταπείνωση
Και θάψε την βαθιά σου,
Στον νου σου και στην σκέψη σου
Βάλτηνε στην καρδιά σου.

Δάσκαλο ταπεινό να βρεις
Μόνο για αυτόν να ψάχνεις,
Γιατί ο υπερήφανος
Σε σύννεφα ζει πάχνης,

Ομίχλη όπου δεν μπορείς
Εύκολα να ξεφυγeiς,
Και δεν σου επιτρέπεται
Tiπota να γνωρίζεις,

Και μια τέτοια κατάσταση
Όταν κανείς βιώνει,
Αμέσως ο εγωισμός
Έρχεται και φουντώνει,

Τα χέρια του στα μάτια μας
Προσεκτικά tα χώνει,
Τα αυτιά μας με πεποίθηση
Και θράσος τα βουλώνει,

Χώνεται μες στην ψυχή
Και τρύπες τη γεμίζει,
Και την αγάπη του Θεού
Γλυκά την σατιρίζει,

Και από εκεί με πονηριά
Σαν μέλι κατεβαίνει,
Καλύπτει όλη την καρδιά
Σαν πέτρα την σκληραίνει,

Όμως πώς μπορεί άνθρωπος
Καρδιά πέτρινη να χει;
Τι τρέχει απ τις φλέβες του
Όταν τον σκίζει αγκάθι;

Ότι καρδιά έχει κανείς
Κι αυτός έτσι θα γίνει,
Και ότι υπάρχει μέσα εκεί
Από αυτό θα δίνει.

Σκληρή καρδιά, σκληρά φιλιά
Θα δίνει που θα κόβουν,
Και τα όνειρα κι αυτά σκληρά,
Που απ’ το Θεό ξεκόβουν.

Αν όμως έχεις ζυμωτή
Βάλει μες στην καρδιά σου,
Θα έρθει ξάφνου ξαστεριά
Σ’ όλα τα όνειρα σου,

Θα μαλακώσει η ψυχή,
Θα έρθει καλοκαίρι,
Το αριστερό γοργά θα δει
Και το δεξί το χέρι.

Η Θεια Χάρις σαν το δει
Θα μπει στην αγκαλιά σου,
Και από εκεί με μιας θα μπει
Κι ο Κύριος στην καρδιά σου.

Ταπείνωση και συντριβή
Πρώτα λοιπόν να βρούμε,
Και θα’ρθει κι ο Πανάγαθος
Αγάπη να αισθανθούμε.

[ΦΩΤΗΣ]

''Εδέμ''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''



Δροσοσταλίδα της χαράς,
Ανθός της ευεξίας,
Καρπός αγάπης μαγικής
Με ρίζες της υγείας.

Φυλλώματα ανθρώπινα
Με παιδικές ψυχούλες,
Αγγελικά προσχήματα
Με αγαθές καρδούλες.

Χαμόγελα ουράνια
Με ήχους παραδείσιους,
Εξωτικά παγόβουνα
Με στολισμένες νήσους,

Θάλασσα χρυσοστόλιστη,
Μίση ναυαγισμένα,
Νερά δροσοτρεχούμενα
Και μαργαριταρένια,

Βυθός καθάριος φιλικός
Στα μάτια των κατοίκων,
Ήλιος που κατοικεί κι αυτός
Στις στέγες των ενοίκων,

Άρπες που ευωδιάζουνε
Με Θεια μελωδία,
Σάλπιγγες που συνομιλούν
Για αυτήν την ευχαριστία,

Ωδές που πλέκονται παντού
Και ρίζες παντού βγάζουν,
Ύμνοι που γονατιστοί
Για την αγάπη κράζουν,

Κλαδιά που αγκαλιάζονται
Και κάνουν τον σταυρό τους,
Και δένδρα που σκυμμένα κλαιν
Κι υμνούν τον Κύριο τους,

Βράχοι που κατρακυλούν
Και λιώνουνε τα πάθη,
Άγγελοι που εξαφανίζουνε
Μα μιας όλα τα λάθη,

Βροχή με ψήγματα χρυσού,
Και οι ματιές του κόσμου,
Του κατοικούντες εν αυτώ,
Σαν μυρωδιές του δυόσμου,

Σύννεφα που χορεύουνε
Και σιγομουρμουρίζουν,
Δένδρα που δρασκελίζοντας
Προσεκτικά βαδίζουν,

Προσέχοντας μη λιώσουνε
Τίποτα απ’ την πλάση,
Κι ο αγέρας που περνά βουνά
Χαϊδεύοντας τα δάση,

Που όρθια κοιτάν ψηλά
Και ευθεία σημαδεύουν,
Στέλνοντας την αγάπη τους
Και τον Θεό στοχεύουν,

Λιμάνια που φιλοξενούν
Τα κάρα όλου του κόσμου,
Βοϊδάμαξες που περπατούν
Στον νου του υπερκόσμου,

Σκέψεις που απευθύνονται
Και ψάχνουν απαντήσεις,
Από ανθρώπους σαν και μας
Που ψάχνουνε τις λύσεις.

Σκέψου αν θα ’θελες να ζεις
Σε ένα τέτοιο μέρος,
Που όλες του οι εποχές
Είναι μονάχα θέρος,

Που ευφραίνονται όλες οι καρδιές
Και οι ψυχές δονούνται,
Και οι αμαρτίες ολονών
Πριν γίνουν συγχωρούνται,

Ξεκίνησε για την Εδέμ,
Πάρε και συ τον δρόμο,
Και τρέξε όσο θες εσύ,
Δεν έχει τροχονόμο.