ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

«Αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνη αυτού, δια
να μη είναι σοφός εις τους οφθαλμούς αυτού» (Πααροιμίες 26:5)
Αιώνιο ρώτημα παλιό
πώς ήρθα και πού πάω
εγώ ο άνθρωπος της γης
που όλα τα κυβερνάω,
εγώ που στ’ άστρα τ’ ουρανού
βγήκα και σεργιανίζω,
δε βρήκα τη χαρά στη γη
στ’ αστέρια το ελπίζω.

Είμαι σοφός και δυνατός
κι αφέντης τριγυρίζω,
ποιοι είναι η Εύα κι ο Αδάμ
ούτε που τους γνωρίζω.
Δεν παραδέχομαι Θεό
ούτε Τον λογαριάζω,
σ’ ένα σεισμό – που’ σαι να δεις –
στα πόδια πως το βάζω.

Κι όταν αστράφτει και βροντά
κι άγρια μπουμπουνίζει,
σαν το πουλί η καρδούλα μου
με φόβο φτερουγίζει,
γι’ αυτό στη χούφτα μου κρατώ
μια βόμβα παιχνιδάκι
κι όταν θυμώσω γίνεται
κομμάτι κομματάκι.

Εμένα που με βλέπετε
είν’ ένδοξη η γενιά μου,
πίθηκας ο πατέρας μου
το ίδιο και η μαμά μου.
Ουρακοτάγκοι ευγενείς
όλοι οι προγονοί μου,
δε δέχομαι αντίρρηση
για την καταγωγή μου.

Κλείσε, ω άνθρωπε μωρέ,
τα άφρονά σου χείλια,
σταμάτα να μας τάζεις πια
λαγούς με πετραχήλια
και με καμάρι ζηλευτό
πάψε να διαλαλείς,
πως ένδοξός σου πρόγονος
είναι ο χιμπατζής.

Τώρα καιρός ν’ αφυπνιστείς
να ψάξεις την αλήθεια,
τι τραγικό, παραλογείς
μ’ αφρόνων παραμύθια
παρακαλώ, μετάνιωσε
και ζήτησε συγνώμη,
η Χάρη ακόμα προσκαλεί
το Αίμα σώζει ακόμη.

[ΦΩΤΗΣ]

Eις μνήμην Θεοδότης

Στη Μικρασία ανέτειλε η όσια μορφή σου.
Ήσουν παιδί, και φάνταζε όλ’ η ζωή δική σου.
Ελληνικά δεν ήξερες, δεν ήσουν σπουδαγμένη,
μα ο Θεός σου, ευδόκησε να είσαι ευλογημένη.

Ανοίχτηκε ο ουρανός να δεις τον άγιό Του,
και άγιοι σε σώσανε κατά το σχέδιό Του.
Πέρασες από προσφυγιά, ξεριζωμένο δέντρο,
μικρό κορίτσι, αγράμματο, μες τού διωγμού το κέντρο.

Έχασες σπίτι κι αδελφό, και ήλθες στην Ελλάδα,
ελπίζοντας πως η ζωή θά’ χε για σε, λιακάδα.
Τον άντρα σου δε χόρτασες, και έξι απ’ τα παιδιά σου,
που ο θάνατος, σου έκλεβε από την αγκαλιά σου.

Η κόρη σου δεν πρόλαβε πατέρα να γνωρίσει,
αυτόν που πρόβλεψε σωστά:
΄΄Κορίτσι έχεις στην κοιλιά,
κι όταν εγώ θά’ χω χαθεί, θα σε γηροκομίσει΄΄.

Μες τού πολέμου το κακό, στης κατοχής τη δίνη,
με το στομάχι αδειανό, χήρα γυναίκα με παιδιά,
έκανες πάντα το καλό, να δίνεις σ’ όποιον σου ζητά,
το λιγοστό σου φαγητό. (Μνημόσυνο αιώνιο, που τίποτα δε σβήνει).

Μα ζήλεψε ο πονηρός για τα παλαίσματά σου,
και θέλησε τους θησαυρούς να κλέψει απ’ την καρδιά σου.
Τους θησαυρούς που μάζευες με πόνους και μ’ αγώνες,
αυτούς που θα σε πλούτιζαν σ’ ατέλειωτους αιώνες.

Το γιό σου τον πρεσβύτερο ξεγέλασε μια μέρα,
τις πύλες τού Άδη άνοιξε, να τον περάσει πέρα.
Σε αίρεση τον έριξε, σατανική και δόλια,
κι όλοι μαζί πιαστήκαμε: Εσύ, παιδιά κι εγγόνια.

Την άγια εικόνα σου που έφερες μαζί σου
απ’ την πατρίδα τη γλυκειά παίζοντας τη ζωή σου,
θυσία την προσέφερες στης αίρεσης την πλάνη,
και την Αθήνα όργωνες στον Άδη νά’ ρθουν κι άλλοι.

Συλλήψεις δεν φοβήθηκες, φοβέρες αψηφούσες,
τού Πλάστη σου το θέλημα να κάνεις λαχταρούσες.
Ακόμα κι όταν έθαψες το γιό σου το μεγάλο,
το θέλημα τού Πλάστη σου ζητούσες, τίποτ’ άλλο.

Το σπίτι σου, το κράτησε κι έχασες τα λεφτά σου,
αγαπημένος συγγενής από την προσφυγιά σου.
Κακία δεν τού κράτησες, μ’ αγάπη τού μιλούσες,
και τη δική του συντροφιά συχνά αναζητούσες.

Ουρανοδρόμος άγιος σου έσωσε την κόρη,
μα ο θάνατος τής στέρησε το πρώτο της αγόρι.
Ο Κύριος επέτρεψε στης παντρειάς το χρόνο,
αναπηρία να ντυθεί, ισόβιο νά’ χει πόνο.

Τα δάκρυα τής κόρης σου έβλεπες κάθε μέρα,
όταν το μόνο της παιδί έχασε τον πατέρα.
Κι οι δυο μαζί δουλεύατε τη νύχτα και τη μέρα,
μάνα γριά, κι ανάπηρη η χήρα θυγατέρα.

Ήσουνα νέα και γέρασες, βάσανα μύρια πέρασες
κι Εκείνος σε κρατούσε, και πάντα σ’ αγαπούσε.
Ποτέ δε σ’ εγκατέλειψε κι αν η χαρά σου έλειψε,
ζωή, και δόξα, και τιμή, για σένανε φυλούσε.

Σαν το χρυσάφι στη φωτιά δάμασε το κορμί σου,
για να καλέσει λαμπερή την ταπεινή ψυχή σου.
Μες τα βαθειά γεράματα σε φύλαξε να ζήσεις,
ώσπου στην Εκκλησία Του και πάλι να γυρίσεις.

Πες μου γιαγιά: Τι χάρηκες σε τούτο τον αιώνα;
Σπίτι; Παιδιά; Άντρα; Λεφτά; Ψάξε στις αναμνήσεις!
Φτωχές χαρές, πίκρες πολλές κι αδιάκοπο αγώνα,
που η ζωή σου φύλαγε ώσπου να την αφήσεις.

Πες μου γιαγιά: Σαν πόναγες στου πόνου το κρεβάτι,
όταν τα χέρια σήκωνες τον Πλάστη να δοξάσεις,
χαρά ή λύπη έκρυβε το δακρυσμένο μάτι;
η Χάρη, πώς σε σόφιζε εκτίμηση να εκφράσεις;

Τώρα πια λευτερώθηκες από τα βάσανά σου.
Τώρα που η αληθινή ζωή είναι δικιά σου.
Τα έργα σου σ’ ακολουθούν σ’ ανάπαυση αιώνια,
εκεί που υπάρχει μόνο Φως, που δεν υπάρχουν χιόνια.

Εκεί, σαν όνειρο κακό φαντάζει η ζωή σου,
αυτή που έζησες στη γη, μακρυά απ’ τον Ποιητή σου.
Μη με ρωτήσεις πώς μπορώ να ξέρω τη χαρά σου,
κριτής δεν είμαι, και ποτέ δεν είδα την καρδιά σου.

Όμως, αν έζησες εδώ σε τόση δυστυχία,
αν η ζωή σου ήτανε μόνο αυτή η αστεία,
πού θα φανούμε οι ασεβείς; Ποιο χάος μας προσμένει;
Ποια ευσπλαχνία ή γιατρειά εμάς μας περιμένει;

Καλή ανάπαυση γιαγιά κοντά στον Ποιητή σου,
Εκείνον που αγάπησες σε όλη τη ζωή σου.
Κι αν παρρησία βρεις εκεί, ώσπου κι εμείς να’ ρθούμε,
στις προσευχές θυμήσου μας για να συναντηθούμε.
Καλή αντάμωση!

[ΦΩΤΗΣ]

''Έκπτωτος''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Καταζητείται ευλαβής
Που κάνει τον σταυρό του,
Να σταματήσει άμεσα
Πριν εύρei το κακό του.

Αυτή είναι η αποστολή
Του μέγα λαοπλάνου,
Που κυνηγάει τον πιστό
Με ορμή αεροπλάνου,

Κι ενώ τον ψάχνει ακούραστα
Θέλει να τον φοβίσει,
Και να του βάλει στην καρδιά
Κακότητα και μίση,

Πλεκτάνη μέσα στην ψυχή,
Ομίχλη στο μυαλό του,
Θολούρα μέσα στην ματιά,
Λάσπη στο ριζικό του,

Τα σωθικά σε ταραχή,
Στην φαντασία τρόμο,
Επιθυμία για ζωή,
Παρακοή στον νόμο.

Αντάρτης είναι του σωστού
Κι αφεντικό του λάθους,
Μα είναι και υπαίτιος
Της πτώσης και του πάθους,

Του φθόνου είναι μέντορας,
Πατέρας της κακίας,
Του ψεύδους ο διδάσκαλος,
Πλάστης της αμαρτίας.

Διχόνοια σπέρνει πάντοτε,
Την ζήλια την θερίζει,
Και οτιδήποτε αγνό
Αμέσως το βρωμίζει,

Εγωισμούς συνέχεια
φυτρώνει στους ανθρώπους,
Για να γεμίσει όλη η γη
Μονάχα με αρρώστους.

Με περηφάνια πελεκά
Ανθρώπινες αξίες,
Για αυτό να είσαι σίγουρος
Μην έχεις απορίες,

Θυμήσου τους πρωτόπλαστους,
Την Εύα και το Μήλο,
Που έχοντας υπόσταση
Τhς έκανε τον φίλο,

Και μέσα της προσχώρησε
Σαν ξόρκι μαγεμένο,
Παίζοντας μαγικό αυλό
Φίδι μασκαρεμένο.

Κι ενώ της έβαζε αργά
Μέσα της φαντασία,
Της γύρναγε όλο στο μυαλό
Την ίδια επιθυμία,

Για δίκιο της έλεγε
Ενώ με μαεστρία,
Σμίλευε με σκληρότητα
Την ίδια επιθυμία,

Κι ενώ αυτή ενόμιζε
Πως μίλαε στον εαυτό της,
Μίλαε με τον μιερό
Που ήτανε στο μυαλό της.

Και έχασε ο παράδεισος
Τους πρώτους δυο ανθρώπους
Κι αυτοί επαρασύρανε
Όλους τους συνανθρώπους.

Το ίδιο αργά και σταθερά
Δουλεύει μέσα σ’ όλους,
Αλλάζοντας κάποιες φορές
Πρόσωπα μα και ρόλους.

Τον άγιο με αγιοσύνη πολεμά,
Τον πόρνο με πορνεία
Κι αυτόν που έχει όρεξη
Με την γαστριμαργία,

Ton oikonόmo πολemά
Με την φιλαργυρία,
Τον σπάταλο τον πελεκά
Με ματαιοδοξία,

Αυτόν που είναι δίκαιος
Με υπερηφανεία,
Κι αυτόν που είναι σημαντικός
Με την κενοδοξία.

Και συνεχίζει ο κακός
Το ίδιο να εργάζεται,
Έτσι σε όλους φέρεται,
Κανέnaς δεν στοχάζεται,

Αν δαίμονα κάναν ton Άγγελο
Ο εγωισμός, τα πάθη,
Τι κάνουν μες στον άνθρωπο
Όλα αυτά τα λάθη…

[ΦΩΤΗΣ]

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με!
Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!
Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!

Ω! Κύριε, είσαι όλος Φως
πού πλημμυρίζει την ταπεινή ψυχή μου.

Μένω σιωπηλός μπροστά στη θεϊκή αγάπη Σου
και δέομαι να ζω για Σένα
χωρίς να ποθώ τίποτα από τον κόσμο.

Ταπεινά σ' αγαπώ!
Απλά σε λατρεύω!

Δόξα σοι ο Θεός!

Χριστέ μου ότι θέλει η αγάπη σου
Αρκεί να ζω μέσ´ στην αγάπη σου

[ΦΩΤΗΣ]

Ένα χαμόγελο η ζωή


Ο κάθε άνθρωπος είναι μια εικόνα του Θεού.
Αν τα μάτια της ψυχής μας ήταν καθαρά, θα βλέπαμε την Αλήθεια.
Η Αγάπη Του ξετυλίγεται μπροστά μας όπου κι αν κοιτάξουμε, κι εμείς ψάχνουμε την ευτυχία σε πράγματα ανώφελα, εφήμερα, ανούσια...

Κάνε Θεέ μου να Σε νοιώθουμε κάθε στιγμή δίπλα μας. Λούσε μας τη ψυχή μας με την εξομολόγηση και βοήθησέ μας να σηκώσουμε το σταυρό μας.
Βοήθησέ μας να δούμε την Αλήθεια σου και να αισθανθούμε την Αγάπη Σου.

Κάνε την αμαρτωλή αφή μας να Σ' αγγίξει.
Άναψε του Θείου Έρωτα τη φλόγα στο καντηλάκι της καρδιάς μας.
Κάνε τα γήινά μας μάτια να κλάψουν και να ξεπλύνουν τις αμαρτίες.
Βοήθησέ μας να αφεθούμε στα χέρια Σου.
Γεννηθήτω τω θέλημά Σου...

Ένα χαμόγελο η ζωή
από τα χείλη ενός παιδιού
σαν δυο φτερά χελιδονιού
άνοιξη φέρνει.

Παράθυρο άνοιξε η καρδιά
στη μέσα γη, η Παναγιά
με το Χριστό μες την ποδιά
να μας προσμένει.

[ΦΩΤΗΣ]

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ.

Ω!μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή,
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπό μου λάμπει σαν αστέρι...
Στο Θεό φανείτε τώρα,’ηρθεν η ώρα,
από τα άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι,φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι-θεία βουλή το γράφει
τη σμύρνα της ελπίδας,το λιβάνι
της πίστης,της αγάπης το χρυσάφι!
Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις,Θρόνοι πανάχραντοι,αγγελούδια,
στην καρδιά μου-στην κούνια του-σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου,φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει,γίνεται ναός
ω!μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς.

[ΦΩΤΗΣ]

«Ερωτηματικά»

Ποίημα από τη συλλογή του Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Δάφναι και Μυρσίναι».


Είπα στον γέροντα ασκητή τον εβδομηκοντάρη,
που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:
Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ‘δω τη σφαίρα
αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί, σαν να ‘σαν δίδυμα, φυτρώνουμε αντάμα
τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;
Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα
σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;
Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει
και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,
μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει
κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει
το στάχυ, ώσπου να γενή ψωμάκι και καρβέλι
και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο
πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,
ενώ ο παρασιτισμός αυτόματα θεριεύει
κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιή γυρεύει;

Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία
να χώνεται η σύγχυσι κι η ακαταστασία;
Απήντησε ο ασκητής με τη βαρειά φωνή του
προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:
Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη
κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).
Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν
την όψι την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε.
Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπη
εκεί που να ευχαριστή και να δοξάζη πρέπει.

Πρέπει σαν Χριστιανός να έλθη η ημέρα
που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίση τον αιθέρα
και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξης
και τότε... όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις!

[ΦΩΤΗΣ]

Έτσι θα ήμασταν


Έτσι θα ήμασταν χωρίς τον Ιησού Χριστό

Φαντάσου απλά την άνοιξη χωρίς λουλούδια
Φαντάσου απλά μια καραμέλα χωρίς γλύκα
Φαντάσου απλά ένα χειμώνα δίχως χιόνια
Φαντάσου απλά ένα αστέρι χωρίς λάμψη
Φαντάσου απλά τον ήλιο χωρίς τη ζέστη
Φαντάσου απλά ένα πουλί χωρίς να κελαηδάει
Φαντάσου απλά το φεγγάρι δίχως φως
Φαντάσου απλά ένα παιδί χωρίς τη μάνα
Φαντάσου απλά ένα κλειδί χωρίς να ανοίγει
Φαντάσου απλά το σύννεφο χωρίς βροχή
Φαντάσου απλά τον αετό χωρίς φτερά
Φαντάσου απλά μια καρδιά χωρίς να χτυπάει

Ο Ιησούς Χριστός σε αγαπάει και σε περιμένει να φέρει την άνοιξη στην καρδιά σου.

[ΦΩΤΗΣ]

Ευλογία, αγάπη ειρήνη καὶ συμπόνια
θέλει κάθε απελπισμένος
καὶ αυτὰ δοξολογει
οταν ειναι ευτυχισμένος.

Ευλογία, αγάπη, ειρήνη καὶ συμπόνια
ειναι ο Δημιουργὸς
καὶ παιδί του αγαπημένο
κάθε ανθρωπος καλός.

Η συμπόνια εχει πρόσωπο ανθρώπου,
η ευλογία εχει ανθρώπινη καρδιά,
η αγάπη εχει ανθρώπινη μορφὴ
κι η ειρήνη ρουχο ανθρώπινο φορα.

Ευλογία, αγάπη, ειρήνη καὶ συμπόνια
οταν θέλει ο απελπισμένος,
εναν ανθρωπο ζητάει,
γιὰ νὰ ειναι ευτυχισμένος.

Ευλογία, αγάπη, ειρήνη καὶ συμπόνια
σ᾿ ολους μοίρασε ο Θεός.
Ν᾿ αγαπατε τοὺς ανθρώπους,
οπως ο Δημιουργός.

[ΦΩΤΗΣ]

Ευχαριστία

Σ' ευχαριστώ, που έγινες ένα πνεύμα μαζί μου
ασυγχύτως, ατρέπτως κι αναλλοιώτως,
Θεέ του παντός,
κι' έγινες για χάρη μου τα πάντα σε όλα:
Τροφή ανεκλάλητη που ποτέ δεν τελειώνει,
που ξεχύνεται ακατάπαυστα
από της ψυχής μου τα χείλη
και πλούσια αναβλύζει
απ' την πηγή της καρδιάς μου.
Ενδυμα, που αστράφτει
και καταφλέγει τους δαίμονες.
κάθαρση, που με πλένεις
με τ' άφθαρτα κι' άγια δάκρυα
που η παρουσία σου χαρίζει
σ' όσους επισκεφθείς.
Σ' ευχαριστώ, γιατί για χάρη μου έγινες
ανέσπερο φως και ήλιος αβασίλευτος,
που δεν έχεις πού να κρυφτείς,
αφού γεμίζεις με τη δόξα σου τα σύμπαντα.
Ποτέ δεν κρύφτηκες από κανένα
αλλ' εμείς κρυβόμαστε πάντοτε από σένα,
μη θέλοντας ναρθούμε κοντά σου.
Μα πού να κρυφτείς
αφού πουθενά δεν υπάρχει τόπος
για την κατάπαυσή σου;
Και γιατί να κρυφτείς
εσύ που δεν αποστρέφεσαι κανένα
ούτε κανένα ντρέπεσαι;
Και τώρα, σε ικετεύω, Δέσποτά μου,
έλα να στήσεις τη σκηνή σου στην καρδιά μου,
να κατοικήσεις και να μείνεις εντός μου
αχώριστος κι ενωμένος μέχρι τέλους
με μένα τον δούλο σου, αγαθέ,
για να βρεθώ κι' εγώ
στην έξοδό μου κι έπειτα απ' αυτήν στους αιώνες
κοντά σου Αγαπημένε,
και να βασιλέψω μαζί σου
Θεέ του παντός!