Σελίδα 21 από 22

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Πέμ Μάιος 05, 2016 9:40 pm
από ΦΩΤΗΣ
ΑΛΛΟΥ ΣΤΑΖΕΙ…

Το πιο μεγάλο σου
έγκλημα, 
δεν είναι 
η όποια σου 
αμαρτία, 
μα που δε νιώθεις 
του Χριστού 
την ευσπλαχνία.
Που δεν αφήνεις 
την αγάπη Του 
να σε ποτίσει.
Τη συγχώρεσή Του 
να σε ηρεμίσει.
Τη ματωμένη 
παλάμη Του 
να σε αγγίξει.
Την Ανάστασή Του 
να σε ενθουσιάσει!
Τη Θυσία Του 
να πιάσει τόπο 
στης καρδιάς σου 
τον ¨τόπο¨.
Καλή Ανάσταση!
Προλαβαίνεις!...
-----------------------------------

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Παρ Μάιος 06, 2016 6:46 pm
από ΦΩΤΗΣ
Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΣΟΥ

Αν είμαι 150 κιλά, 
όσο κι αν εγκωμιάζω 
τη νηστεία, 
ε, δεν πείθω, 
πώς να το κάνουμε!!
Αν είμαι 
λυπημένος, 
και λέω ότι ο Χριστός 
είναι η Χαρά, 
κοροϊδεύουν όλοι 
μαζί μου.
Αν βγαίνει 
απ’ τα μάτια μου 
μιζέρια, 
και πω στο παιδί μου 
¨έλα Εκκλησία¨, 
θα μου πει- δικαίως- 
¨παράτα μας¨.
Αν όλα μου φταίνε, 
και καλέσω την παρέα μου 
σε μια ομιλία, 
θ’ ακούσω 
¨δεν μου χρειάζονται εμένα 
αυτά, 
καλά είμαι κι έτσι!¨
Γενικώς, 
αυθεντικότης 
το ζητούμενον! 

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μάιος 07, 2016 10:02 pm
από ΦΩΤΗΣ
Η ΘΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!

Δεν είναι 
ότι πόνεσες μονάχα, 
Κύριε.
Κι άλλοι πολλοί πονέσανε 
στο διάβα των αιώνων.
Εσύ, όμως, 
ήσουν ο απόλυτα αθώος.
Ο τέλειος άνθρωπος, 
ο της Παρθένου Γιος.
Ο δίκαιος, 
ο άγιος, 
ο αναμάρτητος.
Γεμάτος αγάπη. 
Και μόνο αγάπη. 
Ζεστή και κόκκινη 
η αγάπη Σου, 
σαν το μεθυστικό κρασί. 
Κι αυτή την κούπα της Αγάπης Σου, 
την κλώτσησαν, 
την έχυσαν στα μονοπάτια 
και στους δρόμους.
Εμείς, κι αν πονάμε, 
είμαστε – οι πιότεροι - άρρωστοι, 
βαρεμένοι, 
ή και λίγο φρενοβλαβείς, 
ψυχοπαθείς, ανασφαλείς, 
γεμάτοι ελλείμματα. 
Άξια ων επράξαμεν, 
λαμβάνουμε.
Εσύ, όμως, Κύριε;
Ο πιο νορμάλ 
που πέρασε 
σ’ αυτή τη Γης.
«Ίδε ο Άνθρωπος», 
είπε ο Πιλάτος, 
μοναχά για Σένα.
Γι’ αυτό με συγκινεί το Πάθος Σου.
Γι’ αυτό Σε Προσκυνώ,
και Σε λατρεύω.
Και ικετεύω 
να μου δώσεις κάτι 
απ’ την υγεία της ψυχής Σου, 
που πιότερο την Εβδομάδα αυτή, 
του Πάθους Σου, 
ακτινοβόλησε κι εφάνη!

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Δευτ Μάιος 09, 2016 9:21 pm
από ΦΩΤΗΣ
ΚΑΝΕ ΚΙ ΕΣΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙ

Ενώ ανέστησες τον Λάζαρο, 
Κύριε, 
ζήτησες απ' τους ανθρώπους 
να κυλήσουν την πέτρα 
που έφραζε το μνημείο του. 
Γιατί; 
Γιατί δεν μετακίνησες θαυματουργικά 
και την πέτρα;
Για να κάνεις κι εμάς μετόχους 
και κοινωνούς του θαύματος. 
Και να μας πεις με τον τρόπο αυτό πως, 
όσα μπορείς να τα κάνεις μόνο Εσύ, 
θα τα κάνεις μόνο Εσύ. 
Σε όσα όμως μπορώ να συμμετέχω κι εγώ, 
θα συμμετέχω κι εγώ, 
συμβάλλοντας με τον προσωπικό μου κόπο.

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Τρί Μάιος 10, 2016 7:47 pm
από ΦΩΤΗΣ
ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΕΝΕ ΤΟ ΩΣΑΝΝΑ, ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΙΩΝΟΥΝ..

Κάποιοι χαίρονται με το Χριστό, 
λένε τραγούδια αγάπης 
και χειροκροτούν.
Kάποιοι άλλοι όμως,
μονίμως ζηλεύουν, 
λιώνουν και φθονούν. 
Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι.
Ενοχλήθηκαν αφάνταστα απ' το Χριστό.
Άνθρωποι 
του θρησκευτικού περιβάλλοντος, 
που δεν μπόρεσαν όμως 
να γεμίσουν την ψυχή τους αγάπη, 
ειρήνη κι ανάπαυση.
Έμπαιναν στο ναό, 
μα δεν γέμιζαν το δοχείο της ψυχής τους 
θείο χορτασμό, 
ώστε να δεχτούν και τη χαρά του άλλου.
Η πρόοδος του Χριστού στον κόσμο, 
τους ενόχλησε.
Όλα τα θρησκευτικά περιβάλλοντα, τελικά, 
μπορούν να διακονήσουν την υγεία, 
αλλά μπορούν να γίνουν 
και το εύκρατο κλίμα 
για την ανάπτυξη 
κάθε νοσηρότητας.

π. Ανδρέας Κονάνος

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Τετ Μάιος 11, 2016 9:13 am
από ΦΩΤΗΣ
ΚΙ ΕΙΝ' ΩΡΑΙΟ Τ' ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ!...

Πόσο 
θόλωσε 
ο νους σου, 
Ιούδα, 
σήμερα.
Σε νιώθω 
κάθε φορά 
που κάνω 
τα ίδια.
Προδότης 
κι εγώ, 
μη νομίζεις.
Το μόνο 
που μας ξεχωρίζει 
είναι η λέξη, 
ελπίδα.
Εκεί την πάτησες 
εσύ.
Δεν γέμισες 
μ’ ελπίδα 
την ψυχή σου.
Και ξέχασες 
ότι Χριστός, 
θα πει ευσπλαχνία, 
αγάπη 
και συγχώρεση.
Σίγουρα 
θα σε συγχωρούσε 
εύκολα, 
αν ένα δάκρυ μοναχά
τα μάτια σου 
έσταζαν.
Μα πνίγηκες 
σε μια θηλιά.
Σε μια απόγνωση.
Σε μιαν απελπισία.
Κρίμα.
Κι είναι 
ωραίο 
τ’ όνομά σου...

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Πέμ Μάιος 12, 2016 9:26 am
από ΦΩΤΗΣ
ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ. ΠΑΤΗΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ.




ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ
Όλες αυτές τις μέρες 
του Πάθους Σου, Κύριε,
με συγκινεί πολύ 
η αφοβία Σου 
μπροστά 
στον όποιο θάνατο.

Γιατί, νιώθω, 
ότι δεν πέθανες 
μονάχα στο Σταυρό, 
Χριστέ μου.

Έζησες και σε δόσεις 
την πίκρα του θανάτου 
σ’ όλη σου τη ζωή.

Θάνατος ήταν κι όταν δεν σε καταλάβαιναν.
Και τ’ άγια λόγια Σου παρανοούσαν.
Κι όταν ¨αγύρτη¨ σε καλούσαν.
Κι όταν ως πλάνο σ’ έδιωχναν.
Κι όταν ¨δαιμονισμένο¨ 
Εσένα (!) έλεγαν.

Κι όταν οι μαθητές Σου ζήταγαν πρωτεία.
Κι όταν φωτιά να πέσει πρότειναν, 
σ’ αυτούς που σε απέρριπταν.
Κι όταν ο Ιούδας έχασε το ζήλο του 
και πάγωσε.
Κι ο Πέτρος σε αρνήθηκε.
Ενώ πριν λίγο έδινε όρκους αιώνιας αγάπης. 
Κι ο κόσμος όλος φώναζε λόγια σκληρά εναντίον Σου.

Τη μια στα ουράνια Σε ανέβαζαν.
Την άλλη αλύπητα 
να Σε σταυρώσουν ήθελαν.

Όλα αυτά, 
θάνατοι μικροί, 
να σου ξεσκίζουν 
την ψυχή.

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Παρ Μάιος 13, 2016 9:24 am
από ΦΩΤΗΣ
ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ ΜΗ ΣΕ ΞΕΜΥΑΛΙΖΟΥΝ

Δάφνες, 
χειροκροτήματα, 
χαρές.
Έννοια σου, 
κι έρχονται πάλι 
οι κραυγές 
του ¨σταύρωσον¨.
Μη ξεθαρρεύεις, 
ψυχή μου, 
ποτέ.
Χαρά σου, 
να ‘ναι μονάχα 
η αλήθεια σου.
Κι όχι τα απατηλά 
χαμόγελα 
του κόσμου.
Έρχονται 
και παρέρχονται γαρ…

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μάιος 14, 2016 8:14 am
από ΦΩΤΗΣ
ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΙ ΘΕΑΤΕΣ
Τα Πάθη του Χριστού, 
κανείς να νιώσει 
δεν μπορεί.

Είναι ο Χριστός!
Και ποιος μπορεί 
να πει 
ότι Τον νιώθει;

Μονάχα όσοι πονούν, 
μόνο αυτοί, κάπως, 
λίγο, 
μπορούν να μπουν 
στα μέτρα Του, 
και να συντονιστούν 
σ’ ένα βαθμό 
μαζί Του.

Όσοι αδικούνται, 
συκοφαντούνται, 
δέχονται προσβολές, 
βρισιές, 
χαστούκια ή ξύλο, 
ή διωγμούς, κατατρεγμούς, 
φτώχεια, πείνα,
εξορίες, χωρισμούς, 
και θάνατο...

Μονάχα αυτοί.
Εμείς οι άλλοι, 
απλά έναν οίκτο 
νιώθουμε 
για τον Ιησού, 
τον ¨καημένο¨,
όπως στα σήριαλ, 
που στάζει 
κανα δάκρυ 
πότε πότε.

Οι πονεμένοι 
αυτών των ημερών, 
που νιώθουν 
την Αγάπη Του, 
ας ευχηθούνε 
και για μας, 
τους «συγκινημένους θεατές» 
του πεντάλεπτου.

Re: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Δημοσιεύτηκε: Δευτ Μάιος 16, 2016 2:13 pm
από ΦΩΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΛΕΙΨΑΣΗΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Ξύπνησες 
αμαρτωλή.
Κοιμήθηκες 
οσία.
Αυτά μονάχα 
ξέρω εγώ
για σένα.
Κι είν’ αρκετά
για να γεμίσουν 
δύναμη 
κι ελπίδα 
την ψυχή μου 
μια ζωή.