Δύο μοναχοί είχαν αφήσει το μοναστήρι τους και κατευθύνονταν προς το διπλανό χωριό. Περπατούσαν μέσα στο δάσος για ώρες.
Βγαίνοντας από ένα ξέφωτο και φτάνοντας στις όχθες ενός ποταμού αντίκρισαν μια όμορφη κοπέλα να στέκεται δίπλα στα ορμητικά νερά και να κλαίει.
Ο γηραιότερος από τους δύο προχώρησε προς το μέρος της και σαν έφτασε πίσω της τη ρώτησε: "Γιατί κλαις;"
Η κοπέλα στο άκουσμα της φωνής του γέρου πετάχτηκε σαν τρομαγμένο ζώο.. Αντικρίζοντας τους δύο μοναχούς ηρέμησε. Σκούπισε τα δάκρυα της και, μιας και θεώρησε πως δεν κινδυνεύει από τους δύο άντρες, αποκρίθηκε στην ερώτηση του ηλικιωμένου.
"Ξεκίνησα από το διπλανό χωριό να πάω σε ένα γάμο. Ετοιμαζόμουν τόσες μέρες γι αυτό. Έραψα το πιο καλό μου φόρεμα και τώρα πρέπει να περάσω μέσα από το ποτάμι, ώστε να φτάσω στην ώρα μου. Τα ρούχα μου θα καταστραφούν κι εγώ, μέχρι να φτάσω στο χωριό, σίγουρα θα έχω αρρωστήσει για τα καλά. Δεν περίμενα να συναντήσω δυο μοναχούς μέσα στην ερημιά. Αχ, μακάρι να μπορούσατε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντι .."
Ο νεαρός μοναχός, στο άκουσμα της παράκλησης της νεαρής κοπέλας, κοίταξε με τρόμο το Δάσκαλο του. Οι οδηγίες της μονής ήταν σαφείς .. Οι μοναχοί απαγορεύονταν να αγγίζουν γυναίκες .. Αυτή του η σκέψη φρέναρε απότομα καθώς με έκπληξη άκουσε τον Γέροντά του να της λέει: "Θα σε βοηθήσουμε εμείς". Ο νεαρός μοναχός δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αυτιά του, μα πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τα λεγόμενα του Γέροντά του, ο γέρος είχε πάρει στην αγκαλιά του την κοπέλα και προχωρούσε μέσα από τα ορμητικά νερά του ποταμού προς την απέναντι πλευρά. Έκπληκτος αλλά και τσαντισμένος με την πρωτοβουλία του, άρχισε να τρέχει κι αυτός από πίσω τους, για να περάσει το ποτάμι. Μετά από λίγα λεπτά είχαν φτάσει κι οι τρεις απέναντι. Ο γέρος, χωρίς να χρονοτριβήσει, άφησε απαλά την κοπέλα στο έδαφος, τη χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Κάνοντας ένα νεύμα στο μαθητή τού έδωσε να καταλάβει πως ήταν ώρα να πηγαίνουν.
Αφού οι δυο μοναχοί είχαν περπατήσει αρκετή ώρα αμίλητοι μέσα στο δάσος, ο νεαρός γύρισε προς το Γέροντά του και τον ρώτησε με συννεφιασμένο βλέμμα: «Γέροντα, γιατί το έκανες αυτό;» Εκείνος τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να περπατά με αργό βήμα.
«Εννοώ, πώς μπόρεσες να παραβείς τον κανόνα και να πάρεις εκείνη την κοπέλα στα χέρια σου, αφού ξέρεις πως απαγορεύεται;»
Ο γερο-μοναχός τον κοίταξε με συμπάθεια και του αποκρίθηκε:
«Η διαφορά είναι, πως εγώ την κοπέλα την άφησα πίσω στο ποτάμι. Εσύ, μετά από τόση ώρα, συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου...»
Αφιερωμένο σε όλους όσους συνεχίζουν να «κουβαλούν» μέσα τους παλιές ιστορίες, πόνους, θλίψη, οργή, μίση...
Αφιερωμένο σε όλους όσους δεν έχουν μάθει πως συγχώρεση είναι να αφήνω πίσω το παρελθόν και να ατενίζω μπροστά, σε όλους όσους δεν καταφέρνουν να γεμίσουν χαρά και γαλήνη, προτού αδειάσουν εντελώς και αφήσουν χώρο για όλα τα όμορφα...
Ναι, η ζωή είναι δύσκολη, γεμάτη «πρέπει» και περιορισμούς...
Γιατί άραγε εμείς την κάνουμε ακόμα πιο δύσκολη;