ΑΠΑΝΤΑ Γ.ΒΕΡΙΤΗ

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΡΘΡΟΣ

Άναρχη Εσύ και λατρευτή και θεία Φωτοπηγή,
που γέρνουν μπρος σου ευλαβικά των ουρανών οι θρόνοι
καθώς η μυριοπλούμιστη γλυκοχαράζει Αυγή
και χρυσοπόρφυρα χαλιά στου ήλιου το διάβα στρώνει,
στο μεγαλείο σου τ’ ορθρινόν ύμνους το φως υψώνει.

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΑΣΧΑ ΜΥΣΤΙΚΟΝ

Άστραψ’ ο ήλιος στο τραπέζι Σου:
το θείο ποτήρι Σου, Πατέρα.
Ποιος τη χαρά μου και τη χάρη μου,
στη λαμπροφόρα τούτη Μέρα!

Χαρούμεν’ η ψυχή μου εσκίρτησε
και φως μου γέμισε το βλέμμα,
μπροστά μου του Χριστού Σου ως λάμψανε
τ’ άχραντο Σώμα, τ’ άγιον Αίμα.

Μακριά μου τώρα ο εχθρός και ο βέβηλος
κι ότι φθαρτό κι ότι του κόσμου
στης αφθαρσίας το δείπνο σήμερα
με κάλεσεν ο Κυριός μου!

Το σιτευτό του μόσχο- ακούστε το!-
για μένα πρόσφερε θυσία!
Και δες πως λάμπουν όλα γύρω μου
μέσα στη θεία φωτοχυσία!

Θεϊκή λαβίδα! μόλις σ’ άγγιξαν
με δέος τα πήλινά μου χείλη,
κι ευθύς μεσ’ στην ψυχή μου ανάτειλαν
χιλιάδες άστρα, πλήθος ήλιοι.

Απ’ άλλου κόσμου αχούς κι αντίλαλους
νους και καρδιά μου αναγαλλιάζουν
βαθιά μου οι έβδομοι ουρανοί
άρρητο γλυκασμό σταλάζουν.

Φτερά αρχαγγέλων σειούνται ανάλαφρα
και Χερουβείμ με τριγυρίζουν.
Κι εντός μου ανοίγουν κρίνοι ολόλευκοι
κι όλα του Μάη τα ρόδα ανθίζουν.

Τώρα σαν τι να βρω καλύτερο,
κι άλλο τι μένει να ποθήσω;
Εδώ σιμά στην άγια Τράπεζα
για πάντα μια σκηνή να στήσω!

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ;

Εσύ το ξέρεις Παντοδύναμε,
δυο κόσμοι μέσα μου παλεύουν,
ω σπαραγμοί των αντιθέσεων,
που μέρα -νύχτα με παιδεύουν!

Δυό μονομάχοι πολεμόχαροι,
ολοζωσμένοι τ’ άρματά τους,
κι αχούνε σα σε τσίρκο μέσα μου
τα κονταροχτυπήματά τους.

Τώρα, να, ο πόθος μ’ αιχμαλώτισε
και σαν ανδράποδο με σέρνει
σε λίγο, λυτρωμένη η θέληση
το μήνυμα της νίκης φέρνει.

Τώρα του βούρκου τα βρωμόνερα
την άβουλη ψυχή ραντίζουν
σε λίγο δάκρυα μετανιώματος
σαν θείο λουτρό την καθαρίζουν.

Βλέπω του νόμου Σου τα θέλγητρα
κι ορμώ για να τα καταχτήσω
μα το κακό μπροστά μου ορθώνεται,
θεριό! και με γυρίζει πίσω.

Νοσταλγικά το φως Σου η σκέψη μου
στέκει μακριά και το κυττάζει
μα μόλις πω να ‘ρθω σιμότερα,
πέφτει η νυχτιά και με σκεπάζει!

Το πνεύμα υψώνεται πασίχαρο
με την πρωτόγονην ορμή του.
Μα εκεί που λέω πως όλα σκύψανε
μπρος στη μεγάλη δύναμή του,

να πάλι η σάρκα η ανυπόταχτη
με πείσμα ορθώνει το κεφάλι,
και μανιασμένα ξαναμπλέκονται
για την θανάσιμή τους πάλη.

Κι ειν’ ώρες που η ψυχή μου ασπαίροντας,
με τις ματόβρεχτες πληγές της,
βογγάει και χύνει δάκρυα πύρινα,
κι ειν’ οι σπαραχτικές κραυγές της

το ινατί με εγκατέλιπες
που αχεί στού Γολγοθά τα σκότη,
κάποιου φτωχού Δαβίδ το πρόσχες μοι
και κάποιου Προμηθέα δεσμώτη.

Ωιμένα! Ω πλάστη πολυδύναμε,
Εσύ που ακούς απ΄ το θρονί Σου
τους μυστικούς ρυθμούς του Σύμπαντος
κι όλους τους ρόχθους της αβύσσου!

Σκύψε, ικετεύω Σε, κι απάνω μου,
βάλε στα στήθη μου τ’ αυτί Σου,
ν’ ακούσης τα σκληρά χτυπήματα
που θέλουν άγρια να ξεσκίσουν

και να σπαράξουνε σ’ αμέτρητα
κομμάτια τη φτωχή καρδιά μου.
Κύριε, λυπήσου με, σπλαχνίσου με,
ίλεως γενού στη συμφορά μου!

Που να ζητήσω αλλού την λύτρωση
και σ’ άλλον ποιόν να καταφύγω;
Όπου κι αν έτρεξα κι αν έκραξα,
πνεύμα, άνθρωπον, αδέρφι, φίλο,

άλλοι με κύτταξαν αδιάφοροι
κι άλλοι μου δείξαν καταφρόνια.
και εκείνοι που ένιωσαν τη θλίψη μου
κι ήρθαν κοντά μου με συμπόνια,

όλοι τους άχρηστοι κι ανώφελοι,
καθένας μεσ’ στα κρίματά του,
κι όλοι τους σκλάβοι, σκλάβοι αλύτρωτοι,
στο σώμα τούτο του θανάτου.

Αχ! ποιος, λοιπόν, θα γίνη ρύστης μου
στη θλίψη μου και στην οδύνη;
Ποιος λυτρωτής μου και παράκλητος
και ποιος σωτήρας μου θα γίνη;

Ποιος άλλος, Κύριε, απ’ την αγάπη Σου;
Ιησού! Ποιος άλλος από Σένα;
Εσύ τους δυό αντιπάλους έσμιξες
με το Σταυρό σε άνθρωπον ένα.

Εσύ μονάχα Εσταυρωμένε μου!
Εσύ που, απλώνοντας τα χέρια,
μας σφίγγεις όλους στην αγκάλη Σου
και μας υψώνεις ως τ’ αστέρια!

Εσύ της έχθρας το μεσότοιχο
σωρούς χαλάσματα έχεις κάμει,
όπλο κραδαίνοντας στα χέρια Σου
το περιπαιχτικό καλάμι.

Εσύ το Νόμο που μας βάραινε
σα μολυβόπετρα τα στήθια
με τη χαρούμενη τον άλλαξες
κι αγνή κι ολόφωτή Σου Αλήθεια.

Ιησού Χριστέ, του κόσμου λύτρωση
και δόξα του Άναρχου Πατέρα!
κάμε το αργό ν’ ακούσω βήμα Σου
μεσ’ στη γαλήνια τούτη εσπέρα!

Έλα, Χριστέ μου, με το ηλιόγερμα
π’ ολούθε χρώμα ειρήνης σπέρνει
δος μου γαλήνη και σταμάτησε
την καταιγίδα που με δέρνει.

Δος μου γαλήνη! Πλάσε μέσα μου
νέον άνθρωπο, καινούργια κτίση.
Το διχασμό του εγώ μου φθάνοντας
η χάρη Σου ας τον καταργήση.

Κι ειρηνευμένη και χαρούμενη
και προσκυνήτρα Σου η ψυχή μου,
νύχτα και μέρα μπρος στο θρόνο Σου
μύρο θα καίη την προσευχή μου.

Λόγο και πράξη ομορφοπλέκοντας,
χορδές θα πλάσω και ψαλτήρια,
και ευλαβικά το γόνυ κλίνοντας
θα τραγουδώ τα νικητήρια.

Ύμνο ζωής, τραγούδι ολόχαρο,
ψαλμό ευφροσύνης θα τονίσω.
Ξύπνα καρδιά μου, τα μεσάνυχτα,
γλυκά να μου κρατήσης ίσο!

Ξύπνησε πριν απ’ το ξημέρωμα,
καρδιά μου παρηγορημένη!
Μεσ’ στης αυγής το δροσοβόλημα
ο Λατρευτός σου σε προσμένει.

Προσμένει από τη νύχτα ξάγρυπνος
μέσα στης άνοιξης τα μύρα.
Ψάλε τον ύμνο το λυτρωτικό
με την εφτάχορδή σου λύρα.

Ψάλε τον ύμνο της αγάπης σου
και το ψαλμό της λευτεριάς σου.
Διαλάλησέ την ως τα πέρατα
την αξεπέραστη χαρά σου.

Ψάλε γλυκά για το Νυμφίο σου,
ψυχή μου νυχτοπαρωρίτρα.
Για το Νυμφίο που σε λευτέρωσε
το αίμα Του δίνοντας για λύτρα!

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Με την αυγή, απλός κι εγώ σαν τα ήσυχα παιδιά,
που δε θα κάμουνε ποτέ πράξη απαγορευμένη,
με την αυγή, ολοκαίνουργος κι αγνός, μεσ’ στη δροσιά,
Σε προσκυνώ με μια ψυχή, Θεέ μου, αναπαυμένη.
Πολύ μ’ αρέσει την πρωινή μου κλήση να Σου στέλνω:
Δεν είχα ακόμα τον καιρό να κάμω το κακό,
και νιώθω για τον δύστυχο μα κι άδολο εαυτό μου,
νιώθω λιγότερη ντροπή κι όλο τη σκέψη φέρνω
στο πώς να κάμω πιο καλά λόγο, έργα, λογισμό μου.

Ω, τουτ’ η ανέκφραστη δροσιά, η πρωϊνή, Πατέρα,
σαν πανωφόρι διάφανον από λεπτό μετάξι!
Παρακαλώ, Πατέρα μου, μ’ αυτό να με σκεπάσης
για όλη μου τη μέρα!
Να, τώρα, πριν καλά-καλά τελειώση η προσευχή μου,
στον κόσμο και στην ταραχή και πάλι θα γυρίσω.
Ω, κάμε, ανάμεσα σ’ αυτούς κι ως νάρθη η νύχτα πίσω,
να νιώθω αγνή και δροσερή σαν όρθρο την ψυχή μου,
και να την νιώθω αδιάκοπα να υψώνεται αγνοσμένη,
και πάντα ν’ ανεβαίνη!

[ΦΩΤΗΣ]

ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΨΑΛΩ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΩ;

Στο ευωδιασμένο τούτο δείλι,
που αργοπεθαίνει μεσ’ στα μύρα,
θέλω ν’ αφήσω την ψυχή μου
κάποιο τραγούδι να Σου πη
μα ως νάρθη ο στίχος μου στα χείλη,
λιώνει και χάνεται και σβει,
κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα
κι ούτε τα λόγια το κοντύλι.

Πώς να σου ψάλω όπως το θέλω,
Πλάστη δικέ μου και του κόσμου;
Μέσα μου ανέκφραστ’ είναι πόθοι,
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων,
ήχο να κάμω και σκοπό μου
ότι για Σε η ψυχή μου νιώθει.
Το πιο καλό δοξαστικό μου
θα μένη αυτό που δεν ειπώθη!…

[ΦΩΤΗΣ]

ΣΤΗ ΣΙΓΗ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

Ω βλαστέ της Παρθένου μυριοπόθητε Συ,
κι ω ελπίδα δική μου και του κόσμου χρυσή,
σαν ενσάρκωση θεία
σε θωρώ και σε νιώθω
των μεγάλων μου πόθων.

Άφησέ με, Καλέ μου, στη σιγή της βραδιάς
να ξεχύσω σε Σένα της φτωχής μου καρδιάς
κάθε απόκρυφο πόνο,
τώρα που όλα κοιμούνται
και μ’ αφήνουμε μόνο.

Μα δεν είμαι μονάχος! Είσαι Συ στο πλευρό μου.
Κι αν με κόπο σηκώνω το μεγάλο σταυρό μου,
ένα βλέμμα σου φθάνει
χιλιοφτέρουγη ευθύς
την ψυχή μου να κάνη.

Αχ! ναι, δος της φτερά σαν τ’ αητού, σαν τ’ αγέρα,
να πετάξη ψηλά, κι από τ’ άστρα πιο πέρα,
και να φτάση ως εκεί
που το φως κατοικεί
πουν’ αδιάκοπη η μέρα.

Ως τις χώρες π’ ανθούν μυριολούλουδοι οι κάμποι,
και τ’ ανέσπερο φως το χρυσάκτινο λάμπει,
- στης χαράς το Νησί,
όπου αθάνατος κι άγιος
βασιλεύεις Εσύ.

Και να μείνη κοντά σου, και δική σου να μείνη,
στην αθάνατη δόξα, στη χαρά, στην ειρήνη,
να τη λούζη το φως,
ναν’ αγνή και καθάρια
και λευκή σαν αφρός.

Ω βλαστέ της Παρθένου μυριοπόθητε Συ,
κι ω ελπίδα δική μου και του κόσμου χρυσή,
σαν ενσάρκωση θεία
σε θωρώ και σε νιώθω
των μεγάλων μου πόθων.

[ΦΩΤΗΣ]

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΆΡΙ ΤΩΝ ΑΙΝΩΝ

Αστείρευτη πηγή οικτιρμών κι αγάπης!
Της γης θλιμμένος ταπεινός διαβάτης
στα πόδια σου ήρθα να σε προσκηνήσω,
και την καρδιά μου ελεύθερη θ’ αφήσω
να πη τον πόνο και τα κρίματά της.

Βοηθέ μου, λυτρωτή σε κάθε θλίψη!
Μιαν ώρα μόνο η χάρη Σου αν μου λείψη
τα φίδια του κακού θα με τυλίξουν,
των πόνων τα ερπετά, και θα με πνίξουν
μιαν ώρα μόνο η χάρη Σου αν μου λείψη.

Γυρίζω μεσ’ στη νύχτα, στο σκοτάδι
του νου μου ο λύχνος με το λίγο λάδι
τρεμόσβηστη μια φλόγα συγκρατεί•
και, ψηλαφώντας στ’ άγνωστο στρατί,
του θείου φωτός Σου λαχταρώ το χάδι.

Δίψα με καίει διψώ για φως, γι’ αλήθεια,
κι ο πόθος της χαράς μου τρώει τα στήθια.
Μα, όπου κι αν στρέψω, η συμφορά με ζώνει,
τη σκέψη η νύχτα, η πλάνη, μου θολώνει.
Στείλε μου, Πλάστη, γρήγορη βοήθεια!

Ελεύθερον Εσύ κι αν μ’ έχεις πλάσει,
μα εγώ την λευτεριά την έχω χάσει.
Στα πάθη η θέλησή μου σκλαβωμένη
τον άγγελο του ελέους περιμένει,
την τρίδιπλη αλυσίδα της να σπάση.

Ζητιάνος της αγάπης Σου, Πατέρα,
στην πόρτα Σου σταλιάζω νύχτα - μέρα.
Άνοιξε, Αφέντη, το ιερό παλάτι,
δέξου τον άστεγο, φτωχό διαβάτη
πριχού τον φτάση του θανάτου η εσπέρα.

Η χάρη Σου μεγάλη, Βασιλιά μου,
λυπήσου με και δος μου την υγεία μου.
Με λιώνει ο πόνος σαν το λαμπροκαίρι,
άπλωσε, Κύριε, το άχραντό Σου χέρι,
γιάνε το σώμα, γιάνε την καρδιά μου.

Θνητός, το ξέρω, δεν ήμουνα πλασμένος
μα τώρα, αλί μου, στη φθορά πεσμένος
στα νύχια του θανάτου σπαρταρώ.
Άμωμε Αμνέ, πούσαι για με σφαγμένος,
ζωήν ανάβλυσε μου απ’ το Σταυρό.

Ικέτης στου βωμού Σου τις βαθμίδες
που βάψανε οι πανάχραντες ρανίδες,
τα πόδια τα ματόβρεχτα φιλώ,
και δέομαι και θερμά παρακαλώ,
να μου αναστήσεις τις νεκρές ελπίδες.

Κρουνούς αθανασίας έχεις ανοίξει.
Όσα καρφιά στο σώμα Σου έχουν μπήξει,
τόσες πηγές ζωή για με αναβλύζουν
και λούζουν την ψυχή μου, και με αγνίζουν
του ελέους οι κρουνοί που έχεις ανοίξει.

Λαμπρόν αστέρι για την γέννησή Σου
τους μάγους φέρνει να Σε προσκυνήσουν.
Και, σύμβολα άσφαλτα της νέας αυγής
που δίνεις Λόγε, στους πιστούς της γης,
άγγελοι αστράφτουν στην Ανάστασή Σου.

Μονάδα τρισυπόστατη δοξάζω
και τ’ Όνομά Της πάνω απ’ όλα βάζω.
Δεν είμ’ εγώ το λούλουδο του κάμπου
κι ούτε σαν τ’ άστρα που στα αιθέρια λάμπουν.
Του Πλάστη εγώ ‘μαι εικόνα και του μοιάζω!

Ντυμένος την αιμόφυρτη πορφύρα,
λουσμένος στα επιτάφιά σου μύρα,
έλα, Νυμφίε, με τα χλωμά Σου κάλλη.
Ποθεί η ψυχή μου απόψε να σου ψάλη
το ιδού ο Νυμφίος στη φτωχή της λύρα.

Ξημέρωμα ανοιξιάτικο χαράζει,
στο μίσχο του το ρόδο ανατριχιάζει
γλυκιά πνοή δροσιάς έχει περάσει
τα πέλαγα, τους κάμπους, κι όλ’ η πλάση
απ’ άκρη σ’ άκρη Ανάσταση γιορτάζει.

Ολάνθιστες βράγιες μοσχομυρίζουν,
και βάλσαμο τα στήθη μας γεμίζουν.
Οι κρίνου ασπρίζουν σαν χιονοπλασμένοι
σε μιαν αυγούλα μυριοπλουμισμένη,
κι όλα ένα γύρω Ανάσταση θυμίζουν.

Πρωτάνθισμα του μου η προσευχή μου
μυρίπνοη φέρνει μπρος Σου η ψυχή μου.
Καρπός χειλέων η ταπεινή μου λέξη,
ύμνο Σου πλάθει η ταπεινή μου σκέψη,
Ελπίδα μου χρυσή κι απαντοχή μου.

Ροδίζει η αυγή κι ασπρογαλιάζει,
και φρέσκο, σαν πρωτόπλαστο το ατλάζι
γυαλίζει του πελάου και τ’ ουρανού
μιαν καινή κτίση μόρχεται στο νου,
κι ολόβαθα η ψυχή μου αναγαλλιάζει.

Σκυφτός και μοναχός φέρνω το βήμα
στην έρμη ακρογιαλιά που σπάει το κύμα.
να λείψουν όλα, κι όλα να σιγήσουν
μόνος μου θέλω να βρεθώ μαζί Σου
στην έρμη ακρογιαλιά που σπάει το κύμα.

Τετράδιπλες φτερούγες θε ν’ απλώσω,
σε κόσμους γαλανούς, να Σ’ ανταμώσω
ψηλότερα απ’ τον κόσμο της απάτης,
και, βρίσκοντάς Σε, Ωραίε μου, της αγάπης
το φίλημα να πάρω και να δώσω.

Υπάρχεις! Κι αν δε Σ΄ έβρισκεν ο νους
στους έμπυρους που μένεις ουρανούς,
κι αδύνατη αν δε Σ’ έφτανεν η σκέψη
που ζήτησε να δη για να πιστέψη,
μα πάλι από καιρούς αλαργινούς.

Φερμένη, κι από την πρώτη αυγή του κόσμου,
θεϊκή λαχτάρα που αγρυπνεί κι εντός μου
θ’ αρκούσε την καρδιά μου να ικανώση,
τη λατρευτή Σου παρουσία να νιώση,
να κράξη: ο Κύριος μου κι ο Θεός μου!

Χαρίτωσε με, Τριχαριτωμένε,
χαράς ψαλμούς τα χείλη μου να λένε,
πορείες αγνές τα πόδια τα πόδια ν’ ακλουθάνε,
κι όπου τον νου μου οι λογισμοί κι αν πάνε
Σου πάντα νάναι, Αγαπημένε.

Ψυχές αγνίζεις και ψυχές λυτρώνεις,
μ’ ανθούς και κρίνα τη ζωή μας στρώνεις.
Ως και τη φύση τη φθαρτή αφθαρτίζεις
και, παίρνοντας μας μεσ’ στο φως που ορίζεις,
στη δόξα και στη θέωση μας υψώνεις.

Ωραίος κάλλει, Εσύ, και διαλεχτός μου,
ωχρές μπροστά Σου οι ομορφιές του κόσμου!
Σωπάτε αηδόνια κι αύρες μεσ’ στα δάση,
άνθρωποι, δέντρα, βρύσες, όλη η πλάση:
Απόψε θάρθη να με βρη ο Χριστός μου!

[ΦΩΤΗΣ]

ΤΡΕΙΣ ΦΩΝΕΣ


ΠΡΩΤΗ ΦΩΝΗ

Δε θα σε πούμε πια Πατέρα,
δε θα σε πούμε Πλάστη πια
ποθούμε λευτεριάς αγέρα,
κοντά σε σένα ειν’ η σκλαβιά.

Θεέ, τραβήξου από μπροστά μας,
σκιάχτρο του νου και της ψυχής.
Για σε τα χείλη τα δικά μας
δεν έχουν λόγια προσευχής.

Θεέ, τραβήξου• τα φτερά μας,
γεμάτα δύναμη τρανή,
φτάνουν να βρούμε τη χαρά μας
και της αλήθειας τη φωνή.

Φύγε, Θεέ! Ποιος τόπε; Πλάνη
πως κυβερνάς τον κόσμο εσύ•
ύλη και δύναμη μας φτάνει
για μια ζωή γλυκιά, χρυσή.


ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΝΗ

Επέρασ’ ο ξολοθερμός κι ο χαλασμός κι η μπόρα,
φωτιά και ξεθεμέλιωμα και σίδερο στη γη•
και τώρα π’ άπλωσε η νυχτιά της νέκρας τη σιγή,
Χάρου κρεβάτι ολόκληρη μοιάζει η μακάβρια χώρα.
Λειψό φεγγάρι, άστρα χλωμά κι αχνά και βουρκωμένα,
- κοιμητηρίου τρεμόσβηστα κεριά – θαμποφωτίζουν
των σκοτωμένων τ’ άταφα κορμιά, π’ αργοσαπίζουν
στους κάμπους και στις λαγκαδιές και στις πλαγιές σπαρμένα.

Μα πάνω στο ματόβρεχτο και νοτισμένο χώμα
ανατριχιάζει και ξυπνά κι ορθώνεται δειλά
μεσ’ στους νεκρούς κάποιος νεκρός, στα πτώματα ένα πτώμα,
και παίρνει σκέψη και ζωή και γλώσσα και λαλιά:

«Αχ! τι κακός πούταν απόψε ο ύπνος μου!
βαρύς βραχνάς μου πλάκωνε τα στήθια…
Μα τι; δεν είναι ψέμα κι όνειρο;
κι είναι πικρή ματοβρεγμένη αλήθεια;

Ω Σατανά που τόσο σε λατρέψαμε,
μ’ ότι κακό κρύβει η κακή ψυχή σου
μας χτύπησες και ξέβρασες απάνω μας
τις φλόγες και τη φρίκη της αβύσσου.

Μεσ’ στην ψυχή μου χίλιες μαύρες κόλασες
στο σώμα μου πόνοι φριχτοί κι οδύνη •
ολόγυρα μου η νέκρωση κι ο θάνατος
κι αχόρταγη κοσμορουφήχτρα δίνη.

Στήθια, κεφάλι, χέρια, πόδια μου
σακατεμένα απ’ των εχθρών τη σφαίρα•
ως και τα σωθικά μου μέσα τάκαψε
τ’ ανάσεμα του δολοφόνου αγέρα.

Και κύττα πως σαπίζουν αναρίθμητες
χιλιάδες σκοτωμένοι ολούθε γύρα,
αδάκρυτοι, ασαβάνωτοι, ασυντρόφιαστοι,
χωρίς ανθούς και στέφανα και μύρα.

Άκου, θρηνολογούν τ’ άπνοα θύματα,
βαριαναστενάζουν τα δέντρα στα δάση,
ως τ’ άστρα και πιο περ’ ακόμη ο στεναγμός
κι ο θρήνος τους στον ουρανό έχει φτάσει.

Φάτε, κοράκια, φάτε σάρκα ανθρώπινη,
χορτάστε τώρα των δρυμών αγρίμια
στήστε χορόν, άγριο χορό, κάντε γιορτή
στου αφέντη σας του ανθρώπου τα συντρίμμια.

…μα τ’ είν’ ο σάλαγος π’ ακώ κι η άγρια βουή;
τ’ ειν’ οι βροντές, τα νύχτια σκότη που ταράζουν;
Αχ! όσοι εμείναν ζωντανοί ξανάρχισαν
ένας τον άλλο μ’ άγριο πάθος να σπαράζουν».

Στου φεγγαριού το θαμποφώς, στη νύχτα του θανάτου,
στη νεκρωμένη κι άπνοη κι άψυχη κι άζωη γη,
την μάχης τ’ άγριο μουγκρητό και του πολέμου η οργή
μ’ απαίσιο αχό βροντούν ξανά στα νεκρωμέν’ αυτιά του.
Πέρα μακρυά πλήθος σκιές αλαλιασμένες τρέχουν•
των κανονιών τα στόματα πίσω ξερνούν φωτιά,
και πάλι κάμπους και πλαγιές με σάρκες κι αίμα βρέχουν.

Ένα κοπάδι αγριοπουλιών απάνω τους πετά,
με μαύρ’ ατσάλινα φτερά και μ’ ατσαλένιο σώμα
κι ολούθε χάρο κι’ όλεθρο και συφορά σκορπά.
Τρέχουν, χτυπιούνται, δέρνονται κείνοι που ζουν ακόμη•
βρισιά, βλαστήμια, ανάθεμα ξερνά το κάθε στόμα.
Κι είδε ο νεκρός και θρήνησε, κι είδε ο νεκρός και κλαίει,
το νεκρωμένο στόμα του μοιρολογά και λέει:

Ω Σατανά, που τόσο σε λατρέψαμε,
μ’ ότι κακό κρύβει η κακή ψυχή σου
μας χτύπησες και ξέβρασες απάνω μας
τις φλόγες και τη φρίκη της αβύσσου…


ΤΡΙΤΗ ΦΩΝΗ

Μα ξάφνου μεσ’ στην ταραχή που δόναε γη κι αέρα,
πύρινη στήλη φάνηκε πέρα μακρυά να χύνη
γλυκό ένα φως, αλλοτινό, ξένο στην γήινη σφαίρα,
φως ιλαρό δόξας θεϊκής, γεμάτο απαλωσύνη.
κι από τη στήλη κι απ’ το φως κάποια φωνή εκατέβει,
τρανή φωνή που αντήχησε κι ακούστη πέρα ως πέρα.
Κι ήταν σαν σάλπιγγα ουρανού κι ήταν σαν μουσική,
κι έλεε γλυκά κι έλεε ηχηρά φωνή αρχαγγελική:

«Όσοι θνητοί, όσοι ζωντανοί, παιδιά της γης,
ας πάψη πια το ματοκύλισμά σας.
Υιοί ανθρώπων! Τάδε λέγει Κύριος
ο Πλαστουργός κι ο Δυνατός κι ο Βασιλιάς σας:

-Φτωχά παιδιά μου, αιματωμένα, ο πόνος σας
δικός μου πόνος και δική μου θλίψη.
Όχι, ποτέ δε θα μπορέση ο θάνατος
ολομεμιάς, θεϊκοί βλαστοί, να σας συντρίψη.

Ελεύθερους κι αθάνατους σας έπλασα,
του λογισμού σας χάρισα τις δάδες,
σας γέννησα, σας έθρεψα, σας τράνεψα,
σας έβαλα της πλάσης μου αφεντάδες.

Φτωχά παιδιά, δεν είστ’ εσείς για συντριμμό,
κι ουτ’ είστ’ εσείς γι’ αδελφοκτόνα πάθη.
Ω, της ψυχής σας τα φτερά πως έπεσαν
και κυλιστήκατε μεσ’ στου κακού τα βάθη;

Μα φτάνει! Τώρα στης ζωής σας την πηγή
ξαναγυρίστε την αστείρευτη κι αιώνια.
χρόνια η καρδιά μου σας προσμέν’ η πατρική,
όλο στοργή για σας κι αγάπη και συμπόνια».

Είπε γλυκά κι εσώπασε τ’ αγγελικό το στόμα.
σιγή εβασίλεψε στη γη κι ούτε γροικέται αχός•
κι εκείνοι στέκουν άφωνοι, λες πως ακούν ακόμα.
Τα μάτια ορθάνοιχτα κυττούν πέρα το ουράνιο φως.

Και να, σε λίγο, κάποιοι τους κινούνται μεσ’ στα πλήθη
και ξεμακραίνουνε δειλά και προς το φως βαδίζουν.
Γλυκός αγέρας λυτρωμού φουσκώνει τους τα στήθη,
κι από γαλήνη και χαρά τα μάτια αντιφεγγίζουν.
Δροσιές και μύρα απάνω τους στάζουν οι ουράνιοι θόλοι.

Ω! Θέ μου, και να παίρνανε τον ίδιο δρόμο όλοι!...