«Μηνύματα από τον Ουρανό»

[gkou]

“Βοηθείστε με, είμαι στο χάος!”

Το γεγονός αυτό συνέβη πριν μερικά χρόνια.

Κάποιος νέος αρρώστησε από καρκίνο βαρύτατης μορφής. Κατέφυγε στους καλύτερους γιατρούς και στα μεγαλύτερα νοσοκομεία , αλλά δεν γινόταν τίποτε. Οι γιατροί της Ελλάδας του σύστησαν τότε να πάει σ’ ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αμερικής, μήπως εκεί βοηθηθεί. Πράγματι επήγε, αλλά κι εκεί δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. Όδευε προς τον θάνατο. Τότε όμως, αντί να στραφεί προς τον Θεό, τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, για να τον βοηθήσει, δυστυχώς πίστεψε ότι θα μπορούσε να βοηθηθεί από κάποιους οπαδούς της μαύρης μαγείας, οι οποίοι τον πλησίασαν ενώ ήταν στο νοσοκομείο και τον περιέπλεξαν στα σκοτεινά δίχτυα του ανθρωποκτόνου σατανά.
Έτσι, όταν ήρθε ο θάνατος, βρήκε αυτόν τον δυστυχή νέο αμετανόητο, σ’ αυτή τη φοβερή κατάσταση.
Λίγο καιρό μετά τον θάνατό του, πρόσωπα της οικογενείας του αλλά και συγγενείς του έβλεπαν ή μάλλον άκουγαν στον ύπνο τους το ίδιο πράγμα.
Μέσα από ένα εφιαλτικό σκοτεινό τόπο άκουγαν αγωνιώδη την φωνή του να φωνάζει τα ίδια λόγια σε όλους. “Βοηθείστε με… Είμαι στο χάος!...”


Αυτό είναι το τραγικό τέλος των ανθρώπων που δεν ζητούν βοήθεια από τον φιλάνθρωπο Θεό , αλλά περιπλέκονται στα δαιμονικά δίχτυα μάγων , μέντιουμ και αιρέσεων και πεθαίνουν αμετανόητοι…
Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μας,
“διαφύλαττε ημάς εκ των παγίδων του πονηρού
και γενού ίλεως”.



Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»
Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας
Δωρίδα 2005

[gkou]

Στη θέση του συνοδηγού!

Αγγελοφάνειες
(Μέσα απ’ την Αγία Γραφή & από μαρτυρίες πιστών)
Στη θέση του συνοδηγού!

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι και το ακόλουθο περιστατικό, το οποίο αφ’ ενός δείχνει ότι η αναχώρησή μας μπορεί να συμβεί σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να προηγηθεί κάποια ασθένεια, και αφ’ ετέρου τονίζει τη στοργική αγάπη και φιλία του φύλακα Άγγελου της ψυχής μας.
Ένας αρκετά νέος άνθρωπος ταξίδευε μόνος του με το αυτοκίνητό του, για επαγγελματικούς λόγους. Η ψυχική του κατάσταση μας είναι άγνωστη. Απ’ τη φιλικότητα όμως του αγίου Αγγέλου του συμπεραίνει κανείς πως ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο Θεό και τον Ουράνιο κόσμο (Αν και ποιος δεν Του είναι αγαπητός; Ο Φιλάνθρωπος Θεός μας πονάει κι αγαπά με τη θεία Του αγάπη τους πάντες κι εμάς, τους ταλαίπωρους αμαρτωλούς, ακόμα πιο πολύ! Σαν το στοργικό Πατέρα, που πονάει πιο πολύ το άρρωστο παιδί Του… ) Εκεί , λοιπόν, που ταξίδευε τελείως μόνος , με την άκρη του ματιού του αντιλαμβάνεται ότι στη θέση του συνοδηγού υπήρχε κάποιος! Γέμισε έκπληξη και ταραχή! Ένα χέρι απαλό όμως τον ακούμπησε στον ώμο του και μια γλυκειά φωνή, που του μετάγγισε ειρήνη, του είπε:
- Μη φοβάσαι, αδελφέ μου! Βάλε ήσυχα-ήσυχα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου κι έλα να φύγουμε μαζί. Σε περιμένει ο Κύριος!
Έτσι κι έκανε ο νέος άντρας, υπακούοντας αυθόρμητα στα λόγια του θείου Αγγέλου. Εκεί τον βρήκαν νεκρό μετά από μερικές ώρες, γυρμένο πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου κάποιοι άλλοι περαστικοί ταξιδιώτες.
Τώρα μας μένει η απορία πώς έγινε γνωστός ο τρόπος που έφυγε αυτή η ψυχή. Όταν πέρασε λίγος χρόνος απ’ την κοίμησή του, τον είδαν στον ύπνο τους συγχρόνως τρία πρόσωπα απ’ την οικογένειά του: η γυναίκα του, ο πατέρας του, και ο αδελφός του. Σε όλους αυτούς διηγήθηκε ακριβώς τα ίδια. Δηλαδή ό,τι του συνέβη , όπως ήδη γράφτηκε πιο πάνω! Με τη σειρά τους εκείνοι το είπαν στον Πνευματικό τους, ένα σεβαστό Γέροντα, ο οποίος επικύρωσε την αλήθεια του γεγονότος.



Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»
Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας
Δωρίδα 2005

[gkou]

“Έχασες τον Παράδεισο, γιατί σπαταλούσες τον καιρό σου με τους νεκροζώντανους”

Μια χριστιανή κοπέλα από την Αθήνα, πριν μερικά χρόνια , βρέθηκε μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Μίσησε ο κακός την σωφροσύνη της και της έβαλε σκέψεις ότι θα ‘πρεπε να παρεκκλίνει έστω και λίγο από τον δρόμο του Θεού για να επιτύχει την αποκατάστασή της. Πάλευε λοιπόν η συνείδησή της με την ολιγοπιστία της. Τότε την λυπήθηκε ο φιλανθρωπότατος Χριστός μας και την στερέωσε στην αρετή μ’ ένα όνειρο συγκλονιστικά διδακτικό. Ένα όνειρο μέσα από το οποίο πέρασε ένα μήνυμα του Θεού, μια σοβαρή προειδοποίηση όχι μόνο για εκείνην αλλά και για όλους. Το διηγήθηκε στον σεβαστό Πνευματικό της και σε πνευματικές αδελφές της, για να τις ωφελήσει. Είπε τα εξής:
«Είδα ότι βρισκόμουν σ’ έναν υπόγειο χώρο , σαν αυτούς που είναι κάτω από την Ομόνοια, όπου περνούν τα τραίνα, αλλά υπήρχε ημίφως. Μέσα σ’ αυτόν τον χώρο εκινούντο δύο κατηγορίες ανθρώπων. Οι μεν περπατούσαν, αλλά ήταν ανέκφραστοι , με απλανές βλέμμα , χωρίς να έχουν αίσθηση χώρου και χρόνου. Ήταν σαν κινούμενοι νεκροί, νεκροζώντανοι. Οι δε ήταν φυσιολογικοί, ζωντανοί άνθρωποι σαν κι εμένα, και είχαμε συγκεντρωθεί όλοι μαζί σ’ ένα μέρος. Τότε ανάμεσά μας παρουσιάστηκε ένας Φωτόμορφος άνδρας με θεία όψι και μας είπε δείχνοντάς μας με το χέρι του μια διέξοδο, που έμοιαζε με πύλη, έξω από την οποία φαινόταν να υπάρχει άπλετο φως.
- Προσέξτε! Για να βγήτε απ’ αυτό το μισοσκόταδο προς το φως, πρέπει, όταν ακούσετε μια καμπάνα που θα χτυπήσει, να τρέξετε να προλάβετε να βγείτε έξω από εκείνη την πύλη, διότι αν δεν προλάβετε, θα μείνετε για πάντα εδώ μέσα!
Εγώ άρχισα να αγωνιώ αν θα άκουγα την καμπάνα. Για μια στιγμή ίσα που την άκουσα απόμακρα...
Άρχισα να τρέχω προς την πύλη, αλλά άλλοι είχαν τρέξει πρωτύτερα και έβγαιναν προς το φως. Όταν πλησίασα κι εγώ, ίσα που πρόλαβα κι έβγαλα το σώμα μου και η πόρτα άρχισε να κλείνει! Άρχισα και φώναζα σε βοήθεια τον Θεό μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τότε παρουσιάστηκε ο Θείος αυτός άνδρας και με τράβηξε προς το φως, ενώ η πόρτα έκλεινε σαν αυτόματη, αγγίζοντας τα πόδια μου.
Ίσα που μπόρεσα να γλυτώσω! Τότε όμως, όλοι που βγήκαμε προς το φως, αντικρύσαμε ένα τραγικό θέαμα. Ενώ οι νεκροζώντανοι περιφέρονταν ακόμα στο μισοσκόταδο, χωρίς να έχουν πάρει είδηση τίποτε από όλα αυτά που συνέβησαν γύρω τους, μέσα από τα κάγκελα της κλειστής πύλης, έκλαιγε και χτυπιόταν μια παρθένος κοπέλλα με μακρυά μαλλιά , που φορούσε λευκά. Έκλαιγε γιατί δεν πρόλαβε να βγει. Φώναζε κοιτώντας τον Θείο αυτόν άνδρα, που φαίνεται πως ήταν ο Σωτήρας Χριστός , κι έλεγε:
- Γιατί, γιατί Θεέ μου, εγώ δεν βγήκα προς το φως; Γιατί δεν πρόφτασα; Δεν είμαι κακή, είμαι αγνή. Γιατί;…
Και τότε Εκείνος της είπε:
- Ναι, είσαι αγνή. Αλλά την ζωή σου την πέρασες απορροφημένη με τους νεκροζώντανους. Γι’ αυτό δεν άκουσες την καμπάνα να βγεις προς το “φως”!
Τόσο πολύ συγκλόνισε αυτό το μήνυμα του Θεού την κοπέλλα, ώστε συνέχισε την ζωή της θεοσέβειας και της αρετής με μεγαλύτερη συνέπεια. Σε λίγο ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει μια ευλογημένη οικογένεια.
Το θέμα όμως είναι γενικό. Ας αναλογιστεί ο καθένας πόσο χρόνο χάνει με τις ματαιοδοξίες του κόσμου τούτου και τους “νεκροζώντανους” της κοινωνίας (δηλαδή τους ανθρώπους που είναι προσκολλημένοι στην ύλη και την αμαρτία ) , ώστε να φεύγει ο πολύτιμος χρόνος της ζωής, που μας δόθηκε από τον Θεό για μετάνοια και καλλιέργεια της ψυχής μας, με αδιαφορία και χλιαρότητα. Άλλωστε , έχει πει ο Κύριος μέσα στην Αγία Γραφή “…ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου”. (Αποκ. Γ΄, 16 )


Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»
Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας
Δωρίδα 2005