Διδακτικές Ιστορίες

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ΠΙΣΤΗ ΕΝΟΣ ΑΠΛΟΪΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ



http://orthodoxhparea.blogspot.gr/search/label/%CE%94%CE%99%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο Θεός προνοεί για όλα



Από το βίο του αγίου Ιωάννη του ελεήμονος

Άλλοτε πάλι, καθώς ο άγιος πήγαινε στα πατριαρχεία, τον πλησιάζει ένας ευγενής, που είχε καταντήσει σε έσχατη φτώχεια, γιατί κλέφτες του είχαν αρπάξει όλα του τα υπάρχοντα. Πρόσταξε λοιπόν να του δώσουν ελεημοσύνη, για την ξαφνική εκείνη πτώχευση, δεκαπέντε λίτρες χρυσάφι. Ο άνθρωπος όμως που πήρε τη σχετική εντολή - θες από δική του παρακοή, θες από υποκίνηση των υπαλλήλων της Εκκλησίας, επειδή δεν είχαν απομείνει πολλά χρήματα και ο μέγας Ιωάννης δεν φρόντιζε να μαζεύει θησαυρούς -, έδωσε πέντε μόνο λίτρες στο φτωχό.

Καθώς αργότερα ο μακάριος έβγαινε από το πατριαρχείο, μια χήρα γυναίκα, πολύ πλούσια, του έβαλε στο χέρι ένα έγγραφο δωρεάς με το οποίο πρόσφερε στην Εκκλησία πεντακόσιες λίτρες χρυσάφι. Μόλις το πήρε στα χέρια του ο άγιος, πληροφορήθηκε από τη θεία χάρη, που κατοικούσε μέσα του, αυτό που είχε γίνει αντίθετα στην προσταγή του.

Κάλεσε λοιπόν εκείνους που το έκαναν και τους ρώτησε αν έδωσαν στον άνθρωπο τις δεκαπέντε λίτρες χρυσάφι. Επειδή όμως αυτοί ισχυρίζονταν ψέματα ότι τόσες είχαν δώσει, έστειλε ο μακάριος να φωνάξουν το φτωχό. Και μαθαίνοντας από τον ίδιο πως είχε πάρει πέντε μόνο λίτρες χρυσάφι, τους έδειξε το χαρτί της γυναίκας και τους είπε:

- Από σας θα ζητήσει ο Κύριος τις υπόλοιπες χίλιες! Γιατί αν είχατε δώσει στο φτωχό, όπως σας είχα υποδείξει, τις δεκαπέντε λίτρες, η γυναικά θα πρόσφερε στο Θεό χίλιες πεντακόσιες! Και για ν’ αποδειχθεί στην πράξη η απιστία σας, φωνάξτε μου τη φιλόθεη αυτή γυναίκα.

Όταν εκείνη ήρθε, φέρνοντας μάλιστα και το χρυσάφι που είχε υποσχεθεί, τη ρώτησε ο πατριάρχης:

- Πες μου, τόσα χρήματα σκέφτηκες αρχικά να προσφέρεις στο Θεό;

Η γυναίκα κυριεύθηκε από μεγάλο φόβο, γιατί κατάλαβε πως ο άγιος γνώριζε αυτό που έκανε ολομόναχη, και ομολόγησε το μυστικό της.

- Η αλήθεια είναι, δέσποτα, πως είχα γράψει χίλιες πεντακόσιες λίτρες πάνω στο χαρτί που σου έδωσα. Πριν από λίγες μέρες όμως το ξετύλιξα, και διαπίστωσα πως οι χίλιες είχαν σβηστεί μόνες τους, δεν ξέρω πως. Μετά απ’ αυτό, έκρινα πως δεν θα είναι οπωσδήποτε θέλημα Θεού να προσφέρω περισσότερες από πεντακόσιες.

Αυτά τα λόγια που άκουσαν, γέμισαν με πολύ φόβο τις ψυχές των υπαλλήλων της Εκκλησίας, που πρόσπεσαν στα πόδια του πατριάρχη και ζητούσαν να τους συγχωρέσει το αμάρτημα της παρακοής. Όσο για τη φιλόχριστη γυναίκα, αφού ο μακάριος της ευχήθηκε να έχει πολλή την ευλογία του Θεού, την άφησε να φύγει.

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η συγχώρηση - Μια αληθινή ιστορία!



Πριν πολλά χρόνια και μετά την λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ο Πέτρος Γ. και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.

Ο κατηγορούμενος όμως... ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήτο αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήτο αθώος. Σ' αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά τον μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που υπήρχε και κατόπιν εδέχετο για εξομολόγηση όσους εκ των φυλακισμένων το επιθυμούσαν. Ύστερα από 5-6 μήνες, πήγε... και ο εν λόγω χωριανός στον ευλαβή εκείνον ιερέα και εξομολόγο, και ενώπιον του Αγίου Θεού και μπροστά στο πετραχήλι του Πνευματικού, βεβαίωνε με όρκους ότι ήταν αθώος.

Από τότε που εξομολογήθηκε μέσα στις φυλακές ο Πέτρος Γ., άλλαξε τελείως διαγωγή και έγινε ο άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης του Ευαγγελίου, που του δώρησε εκείνος ο καλός ιερεύς. Μέσα σ' έναν χρόνο αλλοιώθηκε τόσο πολύ, που όλοι οι συγκρατούμενοί του και βαρυποινίτες άρχισαν να τον σέβωνται και να του φέρωνται φιλικά. Και με την Χάρι και τον φωτισμό του Θεού γρήγορα πείσθηκε ο ευλαβής ιερεύς για την αθωώτητά του, ώστε του επέτρεπε να κοινωνή κάθε φορά που λειτουργούσε στις φυλακές.

Ο ιερεύς προσπάθησε κάτι να κάμη μέσω κάποιων δικηγόρων, αλλά οι μάρτυρες ήσαν απολύτως κατηγορηματικοί, γιατί ήσαν δήθεν παρόντες στον φόνο. Παρά ταύτα ο Εξομολόγος πίστευε ότι όντως ήτο αθώος και θύμα σκευωρίας. Ο Πέτρος Γ. όχι μόνο προσηύχετο με το Όνομα του Ιησού Χριστού, που το έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», αλλά μελετούσε το Ευαγγέλιο και κοινωνούσε των αχράντων Μυστηρίων, σκορπώντας σε όλους τους συγκρατουμένους του πολλή καλωσύνη.

Συγχωρούσε δε με όλη του την καρδιά και τους κατηγόρους του και αυτόν ακόμα τον άγνωστο φονιά. Δεν φταίνε, οι καημένοι, έλεγε. Φταίει το πολιτικό και ιδεολογικό πάθος, φταίει και ο διάβολος που τους σκοτείνιασε το μυαλό κι έτσι κρύψανε την αλήθεια. Θεέ μου, συγχώρεσέ τους. και από μένα να 'ναι συγχωρεμένοι. και χάρισέ τους πλούτη και αγαθά πολλά, αλλά χάρισέ τους προπαντός και ιδιαιτέρως φωτισμό και υγεία.

Έτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω της καλής και αρίστης διαγωγής και επειδή έκανε και στις τότε αγροτικές φυλακές, όπου εμειώνετο η ποινή, αποφυλακίσθηκε. Ήτο πλέον 50 ετών. Στο χωριό όμως δεν έγινε δεκτός, επειδή τον πίστευαν όλοι για φονιά και κυρίως οι συγγενείς του φονευμένου. Έτσι, μετακόμισε σε μια γειτονική πόλι και έκαμε τον εργάτη, τον οικοδόμο και κυρίως τον μαραγκό, δουλειά που την έμαθε στην φυλακή. Η ζωή του όμως εξακολουθούσε να είναι ζωή ενός αληθινού χριστιανού, με την ακριβή συμμετοχή στα Μυστήρια, με την σωστή τήρηση των ευαγγελικών εντολών και ιδιαιτέρως με την προσευχή. Η προσευχή ήταν το οξυγόνο της ζωής του.

Η Ευχή και το Ευαγγέλιο ήσαν γι' αυτόν «άρτος ζωής» και «ύδωρ ζων». Μία κοπέλα 42 ετών, θεολόγος σε κάποιο Γυμνάσιο της περιοχής, πληροφορήθηκε από τον Πνευματικό των φυλακών, που ήτο και δικός της Πνευματικός, τα πάντα για τον Πέτρο Γ. και ιδιαιτέρως για το πόσο ήτο αφοσιωμένος στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Πήγε, τον βρήκε και κατόπιν τον ζήτησε η ίδια σε γάμο!. Από τον ευλογημένο αυτό γάμο προήλθαν δυό παιδιά, υγιέστατα.

Ύστερα από μερικά χρόνια, στο χωριό που έγινε ο φόνος, κάποιος αρρώστησε βαρειά με ανεξήγητους φοβερούς πόνους σε όλο του το σώμα. Η επιστήμη με τους γιατρούς και τις κλινικές εξετάσεις, που ήσαν προηγμένες, στάθηκαν αδύνατον να τον βοηθήσουν!!! Ούτε καν την αιτία δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν!

Έτσι, μια βραδυά στο σπίτι του, αφού επέστρεψε από το νοσοκομείο, σ' αυτήν την φοβερή κατάσταση, άρχισε να κραυγάζη μέσα στους φοβερούς του πόνους ότι αυτός ήτο ο φονιάς και με τους 4 ψευδομάρτυρες, τους οποίους εξηγόρασε με μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τον Πέτρο Γ., που συμπτωματικά περνούσε από εκείνο το σταυροδρόμι, την ώρα που έγινε ο φόνος.

Φώναξαν τον αστυνόμο του τμήματος του χωριού, υπέγραψε την ομολογία του κατονομάζοντας και τους 4 ψευδομάρτυρες και συνεργούς του. Ποια νομική διαδικασία ακολουθήθηκε μετά, δεν γνωρίζω. Η ομολογία του όμως έκανε κρότο στο χωριό, προκαλώντας σύγχυσι, ταραχές και πολλές κατάρες, οι οποίες βάραιναν τον φονιά. Παρά ταύτα, η ψυχή του φονιά δεν έφευγε. Κι αυτός εξακολουθούσε να τσιρίζη και να κραυγάζη.

Ο Πέτρος Γ., όπως ήτο επόμενον, το έμαθε. Δεν κίνησε όμως καμιά διαδικασία για την αποκατάστασι της τιμής του με αναθεώρησι της δίκης, με μηνύσεις κατά των ενόχων και άλλων ενδίκων νομίμων μέσων. Αλλά τι έκανε; Πήγε στο σπίτι του φονιά!...Οι πάντες πάγωσαν. Οι περισσότεροι χωρικοί, όταν τον είδαν να περνάη μέσα από το χωριό, από την ντροπή τους κρύφθηκαν.

Πάγωσε και ο φονιάς όταν τον αντίκρυσε, και με γουρλωμένα τα μάτια από την έκπληξι και την φρίκη, τον άκουσε να του λέη: Γιώργο, σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά. Και σ' ευχαριστώ, γιατί ήσουν η αιτία να γνωρίσω τον Χριστό με την Εκκλησία Του και τα άγια Μυστήριά της. Εύχομαι να Τον γνωρίσεις κι εσύ, με μετάνοια και προσευχή!

Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και έφυγε, ενώ κάποια δάκρυα κρυφά έτρεχαν από τα μάτια του.

Ο θρίαμβος της δικαιοσύνης του Θεού ήλθε, ύστερα από 35 χρόνια! Αλλά υπήρξε και θρίαμβος της εμπιστοσύνης, της πίστεως και της αδιαλείπτου προσευχής του αδικημένου Πέτρου Γ. στην Πρόνοια του Θεού. Και ταυτόχρονα στέφανος δόξης στην υπομονή και μακροθυμία, που έδειξε τόσα χρόνια. Ευλογήθηκε η μετέπειτα ζωή του, όπως προείπαμε, μ' έναν χριστιανικό γάμο και με οικογένεια που ήτο «κατ' οίκον εκκλησία» και με δύο τρισευλογημένα παιδιά.

Και μάλιστα, μετά την ολοκάρδια συγχώρησι που έδωσε και την αγάπη που έδειξε προς όλους, πολλαπλασιάσθηκε η ευλογία του Θεού στο σπιτικό του. Είχε την Χάρι του Θεού πάνω του, την ευλογία της Παναγίας, την προστασία των Αγίων και την συμπαράστασι των Αγγέλων.

Εκοιμήθη οσιακώς σε ηλικία 80 ετών, το 1999. Παρών στην κοίμησί του ήτο και ο εννενηντάχρονος ιερεύς των φυλακών, που μού διηγήθηκε αυτό το γεγονός, για να με διαβεβαιώση ότι λίγο πριν το τέλος του Πέτρου Γ., Άγγελοι και Αρχάγγελοι πλημμύρισαν το δωμάτιο του, τους οποίους έβλεπε όχι μόνο ο ψυχορραγών με τα μάτια του, αλλά και ο εν λόγω ιερεύς. Αυτοί και παρέλαβαν την ψυχή του, μετά το τελευταίο σημείον του σταυρού που έκανε ο Πέτρος Γ., λέγοντας:

- Άγγελέ μου! Άγγελέ μου. , δεν την αξίζω αυτή την τιμή. Και τούτο ειπών, εκοιμήθη!.

Ο άνθρωπος αυτός, παρ' όλο που ήταν έγγαμος και ζούσε μέσα στον σημερινό κόσμο, μετά από την τεράστια και άδικη δοκιμασία και ταλαιπωρία του στην φυλακή, μαζί με βαρυποινίτες, είχε καρπούς της Ευχής, της θείας Κοινωνίας και της ευαγγελικής ζωής. Η έγγαμη ζωή του δεν τον εμπόδισε να λέγη μερα-νύχτα την Ευχή, όπως την έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

Από το βιβλίο «Η Ευχή Μέσα στον Κόσμο», Πρωτοπ. Στεφάνου

http://churchofagianapa.blogspot.gr/2016/11/blog-post_28.html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Aπαράδεκτη αδικία!



Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος. Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη.
Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο! Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως
και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας. Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!! Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού! Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία . Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος . Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις. Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.

Από το βιβλίο:
«ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

http://armenisths.blogspot.gr/2016/11/a.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ευτυχία είναι θέμα επιλογής



Ένας άνδρας 92 ετών , ευπαρουσίαστος και με προσεγμένη εμφάνιση ήρθε σήμερα στο Γηροκομείο. Η ογδοντάχρονη σύζυγός του έχει πεθάνει πρόσφατα και είναι υποχρεωμένος να αφήσει το σπίτι του. Μετά από αναμονή μερικών ωρών στο σαλόνι του γηροκομείου , χαμογελάει ευγενικά καθώς του ανακοινώνεται ότι το μικρό δωμάτιό του είναι έτοιμο.

Προχωρούσαμε σιγά σιγά προς το ασανσέρ, χρησιμοποιώντας το μπαστούνι του, και του περιέγραφα το μικρό δωμάτιο και το μικροπρόβλημα με το σεντόνι που είναι κρεμασμένο στο παράθυρο αντί για κουρτίνα.

«Μου αρέσει πολύ» λέει με ενθουσιασμό οχτάχρονου αγοριού, που μόλις του έχουν δωρίσει ένα κουταβάκι.

«Κύριε, δεν έχετε δει ακόμη το δωμάτιό σας. Σε λίγο θα είμαστε εκεί» του λέω.

«Αυτό δεν έχει καμιά σημασία» μου απαντά. « Η ευτυχία είναι κάτι που έχω επιλέξει εκ των προτέρων. Αν θα μου αρέσει το δωμάτιο δεν εξαρτάται από τη διακόσμηση ή τα έπιπλα – μάλλον εξαρτάται από το πώς έχω αποφασίσει να το δω. Έχω ήδη αποφασίσει στο μυαλό μου ότι θα μου αρέσει το δωμάτιο. Είναι μια απόφαση που παίρνω κάθε πρωί όταν ξυπνάω. Μπορώ να επιλέξω αν θα περάσω τη μέρα μου στο κρεβάτι απαριθμώντας όλες τις δυσκολίες που έχω με τα μέλη του σώματός μου που δεν λειτουργούν πλέον πολύ καλά ή μπορώ να σηκωθώ και να ευχαριστήσω τον Θεό για εκείνα τα μέλη του σώματος που είναι ακόμη σε κατάσταση λειτουργίας . Η κάθε ημέρα είναι ένα δώρο και όσο μπορώ να ανοίγω τα μάτια μου, θα επικεντρώνομαι στην καινούργια μέρα και σε όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις που υπήρξαν στη διάρκεια της ζωής μου. Τα γηρατειά είναι σαν ένας τραπεζικός λογαριασμός. Μπορείς να αποσύρεις αργότερα στη ζωή σου ό,τι έχεις καταθέσει κατά την πορεία.

Η συμβουλή μου είναι να καταθέσεις την ευτυχία που μπορείς στον τραπεζικό λογαριασμό των αναμνήσεών σου. Σε ευχαριστώ που από την πλευρά σου συμπληρώνεις τον λογαριασμό των αναμνήσεών μου , τον οποίο ακόμη συνεχίζω να συμπληρώνω…

Να θυμάσαι αυτές τις απλές οδηγίες για την ευτυχία:

1.Ελευθέρωσε την καρδιά σου από το μίσος.

2.Ελευθέρωσε το μυαλό σου από το άγχος.

3.Δώσε περισσότερο.

4.Ανέμενε λιγότερο.

Επιμέλεια: Αθανασίου Γκάτζιου

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ



http://orthodoxhparea.blogspot.gr/2016/12/blog-post_43.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ



http://orthodoxhparea.blogspot.gr/2016/12/blog-post_53.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΤΥΦΛΟΥ



http://orthodoxhparea.blogspot.gr/2016/12/blog-post_0.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το τριαντάφυλλο



GersonLuiz

Ένα τριαντάφυλλο λαχταρούσε τη συντροφιά των μελισσών, αλλά καμιά δεν το πλησίαζε.

Το τριαντάφυλλο περίμενε και ονειρευόταν. Όταν αισθανόταν τη μοναξιά να το τυλίγει, φανταζόταν τον κήπο γεμάτο μέλισσες και αυτές να έρχονταν να του δώσουν ένα φιλί. Έτσι κατάφερνε να αντιστέκεται μέχρι την επόμενη μέρα και να κρατάει τα πέταλά του ανοιχτά.

«Δεν κουράστηκες να περιμένεις;» το ρώτησε ένα άλλο τριαντάφυλλο.

«Όχι. Αλλά πρέπει να αγωνίζομαι»

«Γιατί;»

«Διότι αν δεν κρατήσω τα πέταλά μου, θα μαραθώ!»

(Απόδοση από τα Αγγλικά: Αθανάσιος Αστ.Γκάτζιος)

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

«Ὡραῖος αὐτὸς ὁ παπάς, θὰ ξανάρθω!»



Μία διδακτικὴ ἱστορία ἀπὸ τὴ μοναχὴ Πορφυρία, τὴν πρώην ὁδηγὸ τάξι!
Ἐννέα ἡ ὥρα τὸ βράδυ, βρίσκομαι στὴν πλατεία Παγκρατίου. Ἕνα παιδὶ γύρω στὰ 17 μὲ σταματάει.
–Καλησπέρα, στὰ Village (κινηματογράφος).
Ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο τοῦ αὐτοκινήτου ἔχει ἀρχίσει τὸ ἀπόδειπνο. Τὸ παιδί, ποὺ κάθισε δίπλα μου, μοῦ λέει:
– Δὲν βγάζεις τὸν παπά, νὰ βάλεις τραγούδια;
– Γιατί, ἀγόρι μου, δὲν σοὺ ἀρέσει ἡ ἀκολουθία;
– Ἡ ἀκολουθία δὲν μὲ νοιάζει… Τοὺς παπάδες δὲν θέλω νὰ ἀκούω.
– Γιατί, τί σου ἔκαναν οἱ παπάδες;
– Ἐμένα τίποτε… Ὁ πατέρας μου τοὺς βρίζει, γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς θέλω.
– Ὁ πατέρας σου γιατί τοὺς βρίζει;
– Δὲν ξέρω.
– Ἔχεις πάει ποτέ σου στὴν Ἐκκλησία;
– Ὄχι! Ποτέ!
– Καλά, στὴν Ἀνάσταση δὲν πάτε; Τὰ Χριστούγεννα δὲν πάτε;
– Ὄχι!
– Σὲ γάμους, σὲ βαφτίσια, πάτε;
– Ναί, πᾶμε.
– Ἡ μανούλα σου δὲν σοὺ ἔχει μιλήσει γιὰ τὸν Θεό;
– Ὄχι!
– Οὔτε τὸ σταυρό σου κάνεις;
– Ὄχι!
Χριστέ μου, δὲν εἶναι δυνατόν!
– Ἀγόρι μου γλυκό, στὸ σχολεῖο θρησκευτικὰ δὲν κάνετε;
– Ἐ, κάνουμε κάτι λίγο.
– Ἄκουσε νὰ σοὺ πῶ, ἀγόρι μου, ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ζωή, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ παπὰς εἶναι γιὰ νὰ μᾶς μεταφέρει τὰ λόγια του Θεοῦ. Χωρὶς τὸν Θεὸ εἴμαστε νεκροί!
– Νεκροί;
– Ναί! Χωρὶς Θεὸ εἴμαστε πνευματικὰ νεκροί. Στὸ σπίτι σᾶς εἶστε εὐτυχισμένοι, οἱ γονεῖς σου εἶναι ἀγαπημένοι;
– Μμ!! ὄχι.
– Γιατί; Τί συμβαίνει;
– Ὁ πατέρας μου εἶναι νευρικός, ὅλο μαλώνει μὲ τὴν μάννα μου καὶ μέ μας. Ὅλα του φταῖνε.
– Βλέπεις πῶς μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ εἴμαστε δυστυχισμένοι; Ἐνῶ, ὅταν εἴμαστε κοντά Του, εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ἤρεμοι, δὲν νευριάζουμε, ξέρουμε νὰ συγχωροῦμε, εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ ἀγάπη. Ἐσὺ θὰ ἤθελες, ὅταν θὰ μεγαλώσεις καὶ παντρευτεῖς, νὰ κάνεις οἰκογένεια σὰν καὶ αὐτὴ ποῦ ζεῖς;
– Ὄχι, γιατί δὲν μ’ ἀρέσει.
– Γιὰ νὰ κάνεις καλύτερη οἰκογένεια, πρέπει νὰ πλησιάσεις τὸν Θεό.
– Πῶς θὰ τὸν πλησιάσω;
– Νά, θὰ σὲ πάω τώρα νὰ μιλήσεις μὲ ἕναν παπά, ὅπως τοὺς λὲς ἐσύ. Πᾶμε;
– Ὄχι, ὄχι, δὲν θέλω!
– Σὲ παρακαλῶ, σὲ ἱκετεύω, τοῦ εἶπα πολὺ γλυκά, πολὺ τρυφερά. Πήγαινε μόνο μία φορὰ καὶ μὴν ξαναπᾶς ποτέ σου, σὲ παρακαλῶ. Καὶ ἐγὼ θὰ ἔρθω μαζί σου καὶ ὕστερα θὰ σὲ πάω στὰ, VILLAGE, χωρὶς χρήματα.
Αὐτὸ τοῦ ἄρεσε καὶ μοῦ λέει:
– Τὸ λόγο σου;
– Τὸ λόγο μου!
Βιαζόμουν νὰ προλάβω, πρὶν φύγει ὁ ἱερέας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Εὐτυχῶς πρόλαβα. Τὸ παλληκάρι μπῆκε γιὰ ἐξομολόγηση. Ὅταν μετὰ ἀπὸ μισῆ ὥρα βγῆκε, ἦταν τόσο ἀλλαγμένος, ποὺ μὲ εὐχαρίστησε καὶ μοῦ εἶπε: «Ὡραῖος αὐτὸς ὁ παπάς, θὰ ξανάρθω!»
Μετὰ τὸν πῆγα στὰ VILLAGE. ὅπως τοῦ εἶχα ὑποσχεθεῖ. Ἡ χαρά μου ἦταν ἀπερίγραπτη• τὸ παιδὶ ξεκινοῦσε μία νέα σωτήρια πορεία.

"Ταξιδεύοντας στὰ τείχη τῆς πόλης", Πορφυρίας Μοναχής, εκδ. «Παναγόπουλος Νεκτάριος».

http://churchofagianapa.blogspot.gr/search/label/%CE%94%CE%99%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3