Διδακτικές Ιστορίες

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ



Ο Κυρ-Παντελής ταξίδευε με το τρένο προς Θεσσαλονίκη και διάβαζε το Ψαλτήριο.
Ένα παράξενο γεγονός όμως σημάδεψε το ταξίδι του. Καθώς διάβαζε, μία κοπέλα που καθόταν τρία-τέσσερα καθίσματα πιο μπροστά άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει.
Στην αρχή δεν έδωσε σημασία και πίστεψε πώς κάποια παρεξήγηση έγινε με το διπλανό της.
Όταν όμως ο κυρ-Παντελής
είδε πώς ο ελεγκτής-εισπράκτορας ερχόταν προς το μέρος του απόρησε.
-Αγαπητέ κύριε, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο γιατί ενοχλείτε;
-Μα το διαβάζω από μέσα μου! απάντησε εκείνος φανερά απορημένος. Πώς είναι δυνατόν να ενοχλείται η κοπέλα;
Έκπληκτοι και απορημένοι μαζί με τον κυρ-Παντελή ήταν και οι άλλοι επιβάτες. Ένας μάλιστα έξ αυτών φώναξε. "Αν ενοχλείται η κοπέλα, να αλλάξει βαγόνι…".
Πράγματι, η άγνωστη κοπέλα μεταφέρθηκε στα πίσω βαγόνια μήν αντέχοντας το Ψαλτήριο. Και λέει ο κυρ-Παντελής στους συνεπιβάτες του.
-Μέχρι προχθές και εγώ μαζί με εσάς αγνοούσα τη δύναμη των Ψαλμών του προφήτη Δαυϊδ. Τώρα, και ιδιαίτερα μετά το περιστατικό τούτο, ένα σας λέγω: Το Ψαλτήρι λειτουργεί ως κόπανος που διώχνει τα κακούδια (δαιμόνια) από πάνω μας και από το περιβάλλον μας. Έτσι έλεγε ένας άγιος που έζησε στη γειτονιά μας.

Από το βιβλίο: "Ο τρελο-Γιάννης",τόμος Β'

http://poimenikos-avlos.blogspot.gr/2016/06/blog-post_35.html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Όταν κάποιος βοηθείται από το θεϊκό χέρι, τα πάντα έρχονται γι' αυτόν ευνοϊκά



Όταν μας βοηθάει το δεξί χέ­ρι του Θεού, και τα δυσχερή γίνονται εύκολα και τα δύσκολα ανάλαφρα.
Όπως, όταν κάνουμε κάτι χωρίς τη βοήθεια του Θεού, κι' αν ακόμη όλα είναι ομαλά και εύκολα, συναντούμε σ' αυτά βάραθρα και γκρεμούς και άπειρες αποτυχίες, έτσι, όταν είναι παρών ο Θεός και βοηθεί, κι' αν ακόμη όλα τα προβλή­ματα που μας απασχολούν είναι υπερβολικά δύσκολα, γίνονται ομα­λά και εύκολα.
Τίποτε λοιπόν ας μην κάνουμε ούτε να λέμε, προτού να καλέσουμε και να παρακαλέσου­με το Θεό να μας βοηθήσει σ' όλα τα προβλήματα που τώρα μας απα­σχολούν.
Αν ο Θεός δεν προσφέρει τη χάρη Του, όλα είναι μάταια. Όταν δώσει τη χάρη Του, τότε και ο ύπνος είναι γλυκός, τότε και άνεση υπάρχει και η ζωή είναι απαλλαγμένη από κινδύνους και γεμάτη ασφάλεια.
Όταν κάποιος βοηθείται από το θεϊκό χέρι, τα πάντα έρχονται γι' αυτόν ευνοϊκά.
Γνωρίζει ο Θεός τα απόκρυφα της σκέψης μας και, όταν ιδεί ότι σκεπτόμαστε τα πρέποντα και ότι δείχνουμε υγιή και καλεί διάθεση, μας δίνει χέρι βοηθείας και μας α­μείβει πριν ακόμη κοπιάσουμε, κάνοντας μας με αυτό τον τρόπο προθυμότερους.
Κι' αυτό μπορείς να το βρεις να γίνεται σε όλους τους δίκαιους και ενάρετους.
Επειδή δηλαδή γνωρίζει την ασθένεια της αν­θρώπινης φύσης, για να μην αποκά­μει από τις δυσκολίες, πολλές φορές ανάμεσα στους κόπους παρέχει τη βοήθεια Του και τις αμοιβές Του, ώστε και τον κόπο να ανακουφίζει και το ζήλο να ενισχύσει.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://armenisths.blogspot.gr/2016/05/blog-post_31.html#more

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η εμπειρία της σιωπής



Από το Γεροντικό

Κάποτε ένας νεαρός επισκέφθηκε έναν ερημίτη. Ήθελε να μάθει και να ρωτήσει πολλά… Τον ξάφνιασε, όμως, η σιωπή του ερημίτη και η απροθυμία του να συνεχίσει τη φλύαρη συζήτηση.

Ο νεαρός ενοχλημένος τον ρώτησε μάλλον πειρακτικά:

«Γέροντα, αλήθεια, τι έχετε μάθει από τη ζωή σας στα τόσα χρόνια σιωπής;»

Ο γέροντας χωρίς να δώσει απάντηση, έριξε τον κουβά στο παρακείμενο πηγάδι και τον ανέσυρε γεμάτο όσο πιο βίαια μπορούσε.

«Κοίταξε μέσα στο πηγάδι, είπε στο νεαρό, και πες μου τι βλέπεις.»

Ο νεαρός κοίταξε με προσοχή και είπε:

«Δυστυχώς δεν μπορώ να δω τίποτα!»

Ύστερα από λίγα λεπτά σιωπής ο ερημίτης του ξανάπε:

«Ξανακοίταξε και πες τώρα τι βλέπεις.»

Ο νεαρός απρόθυμα ξανακοίταξε αλλά εκστατικός είπε:

«Βλέπω τώρα το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στο νερό σαν να ‘χω μπροστά μου τον καθρέφτη του σπιτιού μου!»

Ο ερημίτης χωρίς να σταματήσει το κομποσκοίνι του είπε:

«Είδες, όταν έριξα τον κουβά στο πηγάδι για να αντλήσω νερό, εκείνο θόλωσε. Τώρα που ηρέμησε μπόρεσες να δεις καλά το πρόσωπό σου! Αυτή είναι η εμπειρία της σιωπής: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του!»

Ο νεαρός , αφού πήρε ταπεινά την ευχή του ερημίτη, επέστρεψε στον πολύβουο κόσμο της καθημερινότητας σοβαρά προβληματισμένος.

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

O Τολστόι και η πηγή του νερού



Τρεις πεζοπόροι βρέθηκαν μπροστά σε μια πηγή που ανέβλυζε μέσα από το βράχο. Πάνω του υπήρχε επιγραφή που έγραφε: «Η πηγή είναι το πρότυπό μας». Αυτό έγινε αφορμή ν’ αρχίζουν μια συζήτηση μεταξύ τους, δίνοντας ο καθένας τη δική του ερμηνεία.

Ο πρώτος είπε: «Η πηγή στην πορεία της συγκεντρώνει όλα τα νερά για να μετατραπεί σ’ ένα μεγάλο ποτάμι. Έτσι κι ο άνθρωπος πρέπει στη διάρκεια της ζωής του να συγκεντρώνει το χρήμα για να γίνεται όλο και πιο πλούσιος».

Ο δεύτερος είπε: «Για μένα η λέξη σημαίνει ότι ο άνθρωπος στον λόγο του πρέπει να είναι καθαρός σαν το νερό αυτής της πηγής».

Ο τρίτος που ήταν σοφός άνθρωπος είπε: «Η πηγή πρέπει να είναι το πρότυπο του ανθρώπου. Δίνει το νερό της σε όλους για να το πιούν, χωρίς να απαιτεί τίποτα. Κάνει σε όλους το καλό, χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε ανταμοιβή».

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42/2061-o-%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το πιο σημαντικό μέρος του σώματος μας.....

Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".

Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.

http://agiameteora.net/index.php/istories/8116-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η επιλογή



Bruno Ferrero

Ένας άντρας ένιωθε να καταπιέζεται έντονα από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στη ζωή του και παραπονέθηκε στον μέντορά του.

«Δεν μπορώ να το αντέξω! Αυτή η ζωή έχει γίνει αφόρητη!»

Ο μέντοράς του πήρε μια χούφτα στάχτη και την έριξε σ’ ένα ποτήρι γεμάτο με καθαρό νερό που είχε πάνω στο τραπέζι για να πιει, λέγοντας:

«Αυτά είναι τα βάσανά σου!»

Το νερό στο ποτήρι θόλωσε και αχρηστεύτηκε. Ο μέντορας το πέταξε. Στη συνέχεια γέμισε ξανά τη χούφτα του με στάχτη, όπως την προηγούμενη φορά, άνοιξε το παράθυρο και την εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Η στάχτη διασκορπίστηκε αυτοστιγμεί αλλά η θάλασσα παρέμεινε όπως ακριβώς ήταν και πριν.

«Βλέπεις, του είπε, κάθε μέρα πρέπει να αποφασίζεις αν θα είσαι ένα ποτήρι νερό ή η θάλασσα. Υπάρχουν πάρα πολλές μικρές καρδιές γύρω μας, πάρα πολλές μικρές διστακτικές ψυχές, πάρα πολλά φτωχά μυαλά και παράλυτα χέρια. Μία από τις πλέον σοβαρές ελλείψεις της εποχής μας είναι το θάρρος. Όχι η ανόητη ψευτοπαλληκαριά και αναίσθητη απερισκεψία αλλά το πραγματικό θάρρος στην αντιμετώπιση κάθε προβλήματος, ώστε ήρεμα να λες: «Κάπου σίγουρα υπάρχει μια λύση και θα ψάξω να τη βρω!»

(Απόδοση από τα Ιταλικά: Αθ. Αστ. Γκάτζιος)

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[Anastasios68]

Είναι τρομερό! Σήμερα πήγα επίσκεψη στο εργοστάσιο της Ferrero στο Τορίνο και εκεί κατά τη διάρκεια της ξενάγησης που έκαναν, είπαν σε όλους τους επισκέπτες πως η οικογένεια Ferrero βάζει πάντοτε ένα εκκλησάκι με το άγαλμα της Παναγίας σε θέση ώστε να είναι ορατή από απόσταση. Μας είπαν επίσης πως η οικογένεια αυτή είναι αρκετά θρησκευόμενη.
Έρχομαι πίσω στο ξενοδοχείο και διαβάζω το άρθρο που ανέβασε ο Μανώλης γραμμένο από ένα μέλος αυτής της οικογένειας!
Το βρίσκω τουλάχιστον καταπληκτικό!

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο γέροντας και οι πόρνες



Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ' εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..." Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες από τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.

- Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:

- Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήρθα εδώ ν’ αγιάσω.

- Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.

- Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουνκαι όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου"

Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:

- Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές.

Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:

- Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.

Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.

- Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!

- Χρόνια πολλά, είπαν κ’ εκείνες κι έφυγα.

Πηγή: Γ. Πορφυρίου, "Βιος και Λόγοι" εκδ Ι. Μονή Χρυσοπηγής Χανίων, σελ 147

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Πώς μπορώ να κρατήσω ένα φίλο;



Ο Γιωργάκης, ένα δωδεκάχρονο αγόρι, ενώ περπατούσε στην αμμουδιά με τη μαμά του ξαφνικά τη ρώτησε:

«Μαμά, πώς μπορώ να κρατήσω ένα φίλο, όταν τελικά τον βρω;»

Η μητέρα του για μια στιγμή σάστισε με το αναπάντεχο της ερώτησης του γιού της. Με μια γρήγορη κίνηση έσκυψε και πήρε στη φούχτα της όση άμμο μπορούσε. Την έκλεισε στις παλάμες της δυνατά αλλά εκείνη γλιστρούσε σιγά σιγά και διέφευγε ανάμεσα από τα δάχτυλά της. Όσο την έσφιγγε δυνατότερα στις παλάμες της για να την συγκρατήσει τόσο μεγαλύτερη απώλεια είχε! Στον κίνδυνο να χάσει όλη την άμμο άνοιξε τις παλάμες της. Η άμμος αυτοστιγμεί σταμάτησε να διαρρέει!

Ο Γιωργάκης κοιτούσε απορημένος με ορθάνοιχτα τα παιδικά του μάτια. Τέλος δίνοντας ένα φιλί στη μαμά του, ξεφώνισε γεμάτος ενθουσιασμό:

«Τώρα κατάλαβα. Όταν νιώθει λεύτερος!».

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ



Στους Αδελφούς Καραμάζωφ περιλαμβάνεται μια λαϊκή ιστορία, σχετικά με μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έζησε σωστά και μετά θάνατο βρέθηκε σε μια λίμνη από φωτιά. Ο φύλακας Άγγελός της προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε για να την βοηθήσει. Η μόνη καλή πράξη όμως που θυμόταν ότι έκανε αυτή η γυναίκα όταν ζούσε, ήταν που είχε δώσει κάποτε από τον κήπο της ένα κρεμμύδι, σε μια ζητιάνα. Πήρε λοιπόν ο άγγελος το κρεμμύδι, είπε στη γυναίκα να πιαστεί απ' αυτό κι άρχισε να την τραβά έξω από τη λίμνη.
Μέσα στη λίμνη όμως δεν ήταν μόνη της. Όταν οι άλλοι είδαν τι συνέβαινε, μαζεύτηκαν τριγύρω και κρεμάστηκαν πάνω της με την ελπίδα να συρθούν κι αυτοί έξω μαζί της. Τότε όμως η γυναίκα, με τρόμο και αγανάκτηση, άρχισε να τους κλωτσά. «Αφήστε με», φώναξε. «Έμένα τραβά έξω, όχι εσάς. Δικό μου είναι το κρεμμύδι, όχι δικό σας». Τη στιγμή που το είπε αυτό, το κρεμμύδι έσπασε στα δύο και η γυναίκα έπεσε πίσω, μέσα στη λίμνη. Και εκεί μέσα καίγεται μέχρι σήμερα.
Εάν η ηλικιωμένη γυναίκα έλεγε μόνο, «αυτό είναι το κρεμμύδι μας», δεν θα αποδεικνυόταν άραγε αρκετά δυνατό για να τους τραβήξει όλους έξω από τη φωτιά; Μόλις όμως είπε «είναι δικό μου, όχι δικό σας», έγινε κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Με το να αρνηθεί το μοίρασμα, αρνήθηκε την προσωπικότητα της. Ο γνήσιος άνθρωπος, πιστός στην εικόνα της τρισυπόστατης Θεότητας, είναι αυτός που πάντοτε λέει όχι «εγώ», αλλά «εμείς», όχι «δικό μου» αλλά «δικό μας».

Επίσκοπος Διοκλείας Kάλλιστος WARE, Το μυστήριο του ανθρωπίνου προσώπου.

http://orthodoxhparea.blogspot.gr/search/label/%CE%94%CE%99%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3