Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ

[ΠΟΠΗ]

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ

Παπαζάχος Γεώργιος



Εἶχε ἔρθει στό Γενικό Κρατικό Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν γιά τά προβλήματα πού εἶχε μέ τήν καρδιά του. Μόλις ἔμαθα ὅτι ἦταν ἐκεῖ, πῆγα νά τόν δῶ. Ἦταν ἡ μέρα πού τόν εἶχαν μετακινήσει ἀπό τή Μονάδα Ἐντατικῆς Παρακολούθησης σ' ἕνα δωμάτιο μέ τρία κρεβάτια κι ἕνα ράντζο, πάνω στό ὁποῖο εἶχαν βάλει τόν Γέροντα Ἰάκωβο. Ἡ πρώτη ἐντύπωσή μου, μόλις τόν εἶδα, εἶναι κάτι πού δέν περιγράφεται. Ἄν σᾶς πῶ ὅτι ὅ ἄνθρωπος αὐτός ἀκτινοβολοῦσε, θά εἶναι λίγο. Ἡ μορφή του ἦταν τό κάτι ἄλλο, πράγματι ἀκτινοβολοῦσε.

Τήν ὥρα πού μπῆκα στό δωμάτιό του, ἦταν ἐκεῖ οἱ γιατροί, πού ἔκαναν τήν καθημερινή ἐπίσκεψή τους στούς θαλάμους τῶν ἀσθενῶν. Κατά σύμπτωση οἱ γιατροί ἐκεῖνοι ἦταν πρώην φοιτητές μου στό Πανεπιστήμιο. Ἔτσι, μόλις μέ εἶδαν, ἦρθαν κοντά μου καί μέ ἐνημέρωσαν γιά τήν κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ Γέροντα. Ὅταν τελείωσαν κι ἔφυγαν οἱ γιατροί, πῆγα καί κάθησα δίπλα στόν Γέροντα Ἰάκωβο, ὁ ὁποῖος, μόλις μέ εἶδε, μοῦ εἶπε τό ἑξῆς, τό ὁποῖο μ' ἔκανε πραγματικά ν' ἀνατριχιάσω, γιατί ἦταν κάτι πού δέν εἶχα σκεφτεῖ ποτέ.

-Δέν σέ ξέρω, πρώτη φορά σέ βλέπω. Ἀλλά βλέπω ὅτι πίσω σου στέκεται ὁ ἄγγελός σου.

Μέ συγκλόνισε κυριολεκτικά αὐτό πού μοῦ εἶπε. Δέν τό λέω γιά ὑπερηφάνεια. Καί πρόσθεσε:

-Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἄγγελο. Ἀλλά τόν δικό σου τόν εἶδα. Πρόσεξε νά μή τόν διώξεις ἀπό κοντά σου.

Ἀνατριχιάζω ὁλόκληρος κάθε φορά πού τό σκέφτομαι, τό ἴδιο ὅπως τήν ὥρα ἐκείνη. Καί ὁλοκλήρωσε ὁ Γέρων Ἰάκωβος:

-Αὐτός ὁ ἄγγελος ἔχει κατονομασθεῖ τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς σου. Ἀπό τότε σέ συνοδεύει καί δέν πρέπει νά φεύγει ἀπό κοντά σου. Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος τελικά θά πάρει τήν ψυχή σου στά χέρια του καί θά τήν ὁδηγήσει τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καί ὅταν θά ἔρχονται οἱ δαίμονες καί θά λένε «αὐτός ἔκανε ἐκεῖνο, ἔκανε τό ἄλλο, διέπραξε αὐτή τήν ἁμαρτία καί τήν ἄλλη», τότε ὁ ἄγγελός σου θά λέει «ναί, τά ἔκανε αὐτά, ἀλλά ταυτόχρονα ἔκανε κι αὐτό τό καλό, ἔκανε καί τό ἄλλο καλό». Αὐτός εἶναι ὁ δικηγόρος, πού θά σέ ὑποστηρίξει. Πρόσεξε, λοιπόν, νά μή τόν ἀπομακρύνεις. Τόν εἶδα νά εἶναι κοντά σου.

Ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα, οὐδέποτε σταμάτησα νά ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι δίπλα μου ὑπάρχει ἕνας ἄγγελος, ὁ δικός μου, προσωπικός ἄγγελος. Αὐτό εἶναι ἕνα μέγα μήνυμα χαρᾶς πρός ὅλους ὅσους βαπτιστήκαμε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

Ὅταν ἔβλεπες τόν Γέροντα Ἰάκωβο εἶχες τήν αἴσθηση ὅτι ἦταν ἄλλου κόσμου, ὅτι μιλοῦσε μέν γιά τά προβλήματά σου, ἀλλά μέ μία ἄλλη προοπτική. Καταλάβαινες ὅτι, ὄντας δίπλα σου, ζοῦσε κάπου ἀλλοῦ. Κι αὐτό σέ γέμιζε μ' ἕνα αἴσθημα πανηγύρεως. Καί σοῦ μετέδιδε ὅτι κι ἐσύ εἶσαι γιά ἀλλοῦ πλασμένος, ὅτι δέν εἶσαι γιά ἐδῶ.

agiazoni.gr

[nickzark]

Yπέροχη Ιστορία και πολύ οφέλιμη

[Κατερίνα]

Συγκλονιστική ιστορία! Μακάρι να σκεφτόμαστε κάθε στιγμή να μη στενοχωρούμε τον άγγελό μας!

[Νίκος]

Ένα περιστατικό που μου έκοψε την ανάσα
Δημοσιεύθηκε: 27 Σεπτεμβρίου 2013




Οδηγούσα χτες γυρίζοντας από κάτι υποχρεώσεις. Ντάλα ο μεσημεριανός ήλιος. Στρίβω δεξιά σ’ένα δρόμο (μονής κατεύθυνσης). Μπροστά μου ένα μηχανάκι. Ο 60ρης οδηγός του κ η γυναίκα του επιβάτες.

Σε κάποια φάση το μηχανάκι, ενώ βρισκόταν στην άκρη του δρόμου, αδικαιολόγητα μπήκε στη μέση-μέση του δρόμου απότομα. Αδικαιολόγητα. Πέρασαν ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα μέχρι να με αντιληφθεί ο παππούς και να κάνει στην άκρη.

Τον προσπέρασα με δυσφορία και άρχισα να πατάω το γκάζι…

Έλα, όμως, που αυτή η αργοπορία του παππού με γλίτωσε από σοβαρότατο τροχαίο. Πώς; Άκου. Στο επόμενο ακριβώς στενό (στο οποίο είχα προτεραιότητα) μια γυναίκα πέρασε με αστραπιαία ταχύτητα χωρίς να κοιτάξει αν έρχεται κανείς. Ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα αν ήμουν πιο νωρίς εκεί… καταλαβαίνεις τι θα γινόταν…

Πες το θαύμα. Πες το τύχη. Πες το όπως θες. Πάντως η καθυστέρηση αυτή μου έκοψε την ανάσα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία στο γεγονός. Μάλιστα γέμισα και σκόνη τον παππού με τη γυναίκα του, αφού τους προσπέρασα στο δρόμο εκείνο (που ήταν χωματόδρομος). Αν μπορούσα να τους ξαναδώ, θα τους φιλούσα μετανιωμένος, θα τους ζητούσα συγγνώμη που τους λέρωσα και θα τους ευχαριστούσα που στάθηκαν η αιτία να γλιτώσω.

Και κάτι τελευταίο: ένα λεπτό ΠΡΙΝ το συμβάν, κάτι μέσα μου με προέτρεπε: “Σεβάχ, να λες την ευχή. Γιατί την ξεχνάς; Ξεκίνα τώρα!“… Έτσι, την ώρα του συμβάντος έλεγα την ευχή. Πες το τύχη, πες το ό,τι θες. Το θέμα είναι τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα…

Μήπως, φίλε/η, οι άγγελοι είναι πάντα δίπλα μας κι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι; Μήπως τελικά ο κόσμος γύρω μας είναι θαυμάσιος κι εμείς επιλέγουμε να προχωρούμε με τα μάτια της ψυχής μας κλειστά;

Πηγή: aoratigonia.blogspot.gr

[nickzark]

Πόσοι την έχουν πατήσει με κάποιους «αργούς» οδηγούς. Ποιος ξέρει. Ίσως όλοι μας γλυτώσαμε έτσι από κάποιο ατύχημα.