Μεγαλώνοντας και καθώς τον γνώριζα περισσότερο, τόσο πιο πολύ τον αγαπούσα και τον σεβόμουν. Μου στάθηκε όλα τούτα τα χρόνια όχι μόνο σε πνευματικά θέματα, αλλά και σε πρακτικά. Ο Ναός ως πελάτης στο μαγαζί μου, πόσες φορές δεν μου έδωσε λύση σε δύσκολες οικονομικά στιγμές πληρώνοντας άμεσα τα όσα έφτιαχνα για τον Ναό, την ίδια ώρα που όλοι μου έλεγαν να κάνω υπομονή μέχρι να με πληρώσουν, την ίδια ώρα που οι υποχρεώσεις δεν έκαναν ποτέ τους υπομονή.
Στην κηδεία της μητέρας μου, μιλούσε για εκείνη μία ώρα. Άνθρωποι που δεν την είχαν γνωρίσει ποτέ και είχαν έρθει ως φίλοι για συμπαράσταση, έκλαιγαν ακούγοντας τα λόγια του και όλοι μου έλεγαν μετά «μα τι καταπληκτικός παπάς είναι αυτός!».
Όταν γνώρισα τους φίλους και αδελφούς του φόρουμ μας και μου είπαν «πάμε στο Άγιο Όρος, έλα μαζί μας», αμέσως σκέφτηκα πως δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω είτε οικονομικά, είτε από άποψη υποχρεώσεων. Το είπα αυτό στον πνευματικό μου κι εκείνος χαμογελώντας, κοίταξε ελαφρά προς τον Ουρανό και είπε «Θα Δώσει!».
Και Έδωσε και πάντοτε Δίνει. Τώρα πάω στο προσκύνημα φέρνοντας μαζί έναν πολύ αγαπητό μου φίλο που μένει μόνιμα στο εξωτερικό και δεν μπορεί να έρθει σε άλλη περίοδο από τώρα. Είχα πάλι στο νου μου το οικονομικό. Σκεφτόμουν, τόσο το εισιτήριο εκεί, τόσο για το ένα, τόσο για το άλλο. Ας έχω μαζί μου 200 ευρώ για παν ενδεχόμενο. Δεν θα το πιστέψετε αδέλφια μου, αλλά εχθές εντελώς αναπάντεχα έλαβα ακριβώς το ποσό αυτό! Ακριβώς! Τελείως αναπάντεχα, τελείως χωρίς να το έχω υπολογίσει!
Από εχθές σκέφτομαι συνέχεια τον πνευματικό μου, τον γέροντα μου, τον πατέρα Διονύσιο και το λόγο του: «Θα Δώσει!».
