25 Αυγούστου, 2011
Μια μέρα, όταν ήμουν πρωτοετής στο γυμνάσιο, είδα ένα παιδί από την τάξη μου να γυρνά με τα πόδια από το σχολείο στο σπίτι.
Το όνομά του ήταν Kyle.
Φαινόταν σαν να κουβαλούσε όλα του τα βιβλία του.
Σκέφτηκα, "Γιατί κάποιος θα γύριζε σπίτι με όλα τα βιβλία του την Παρασκευή; Θα πρέπει πραγματικά να είναι σπασίκλας ».
Είχα αρκετά προγραμματισμένα γι αυτό το Σαββατοκύριακο (πάρτι κι ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου με τους φίλους μου, αύριο το απόγευμα), έτσι σήκωσα τους ώμους και συνέχισα το δρόμο μου...
Καθώς περπατούσα, είδα ένα τσούρμο παιδιά να τρέχουν προς το μέρος του. Έτρεξαν δίπλα του, έσπρωξαν όλα τα βιβλία από τα χέρια του κι αυτό τον έκανε να σκοντάψει και να προσγειωθεί στο χώμα. Είδα τα γυαλιά του να πετούν και να προσγειώνονται στο χορτάρι περίπου τρία μέτρα μακριά ...
Κοίταξε ψηλά κι είδα αυτή τη φοβερή θλίψη στα μάτια του. Η καρδιά μου γέμισε από συμπόνια γι αυτόν. Έτσι έτρεξα κοντά του καθώς ο ίδιος σύρθηκε στα τέσσερα ψάχνοντας τα γυαλιά του. Τότε είδα ένα δάκρυ στα μάτια του.
Του έδωσα τα γυαλιά του και είπα, «Αυτοί οι τύποι είναι κόπανοι. Θα να βρουν κάτι καλύτερο να κάνουν στη ζωή του απ' το να πειράζουν τους άλλους.
"Με κοίταξε και είπε, σ' ευχαριστώ! "
Υπήρχε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήταν ένα από κείνα τα χαμόγελα που δείχνουν αληθινή ευγνωμοσύνη.
Τον βοήθησα να μαζέψει τα βιβλία του, και τον ρώτησα που έμενε. Όπως αποδείχθηκε, έμενε κοντά στο σπίτι μου, έτσι τον ρώτησα γιατί δεν τον είχα ξαναδεί. Είπε ότι πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο μέχρι τώρα. Δεν είχα κάνει ποτέ παρέα με παιδί από ιδιωτικό. Μιλήσαμε σ' όλη τη διαδρομή ως το σπίτι, κι εγώ μετέφερα κάποια από τα βιβλία του.
Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ εντάξει παιδί. Τον ρώτησα αν ήθελε να παίξουμε ποδόσφαιρο με τους φίλους μου.
Είπε ναι.
Περάσαμε παρέα όλο το Σαββατοκύριακο και τόσο πιο πολύ γνώρισα τον Kyle, τόσο περισσότερο μου άρεσε, κι οι φίλοι μου την ίδια εντύπωση είχαν γι 'αυτόν.
Τη Δευτέρα πρωί συνάντησα πάλι τον Kyle με την τεράστια στοίβα των βιβλίων του. Τον σταμάτησα και του είπε: "Φίλε, θα κάνεις μπράτσα κουβαλώντας καθημερινά όλ' αυτά τα βιβλία!". Γέλασε και μου έδωσε το μισά του βιβλία.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών ο Kyle κι εγώ γίναμε οι καλύτεροι φίλοι.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για το κολέγιο. Ο Kyle αποφάσισε να πάει στο Georgetown κι εγώ επρόκειτο να πάω στο Duke. Ήξερα ότι θα είμαστε για πάντα φίλοι κι ότι η απόσταση δεν θα ήταν ποτέ πρόβλημα. Αυτός θα γινόταν γιατρός κι εγώ θα σπούδαζα διοίκηση επιχειρήσεων με υποτροφία σαν παίκτης ποδοσφαίρου.
Kyle ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης μας. Οι συμμαθητές μας τον πείραζαν όλη την ώρα και τον έλεγαν σπασίκλα. Έτσι αυτός θα έβγαζε το λόγο για την αποφοίτηση και έπρεπε να τον ετοιμάσει. Εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος που δεν ήμουν εγώ υποχρεωμένος να σηκωθώ και να μιλήσω μπροστά σε όλο το σχολείο.
Την ημέρα της απονομής των διπλωμάτων, είδα τον Kyle. Φαινόταν άψογος. Ήταν ένας από εκείνους τους τύπους που βρήκαν πραγματικά το δρόμο τους κατά τη διάρκεια γυμνασίου. Το πρόσωπό του είχε γεμίσει και φαινόταν πραγματικά κομψός με τα γυαλιά. Είχε περισσότερα ραντεβού με κορίτσια από μένα και όλα τα κορίτσια τον αγαπούσαν. Μερικές φορές στ' αλήθεια τον ζήλευα. ήμερα ήταν μία απ' αυτές τις φορές.
Μπορούσα να δω ότι ήταν ανήσυχος για την ομιλία του. Έτσι, τον χτύπησα στην πλάτη και του είπα, «Γεια σου, μεγάλε, όλα θα πάνε καλά!"
Με κοίταξε μ' ένα απ' αυτά τα βλέμματα (γεμάτο ευγνωμοσύνη) και χαμογέλασε ...
«Ευχαριστώ», είπε.
Όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσει την ομιλία του, καθάρισε το λαιμό του, και άρχισε ...
«Η αποφοίτησης είναι η κατάλληλη στιγμή να ευχαριστήσετε όσους σας βοήθησαν να τα βγάλετε πέρα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Τους γονείς σας, τους δασκάλους σας, τα αδέλφια σας, ίσως τον προπονητής σας ... αλλά κυρίως τους φίλους σας ...
Είμαι εδώ για να πω σε όλους σας ότι το να είσαι φίλος με κάποιον που είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους δώσετε.
Θα σας πω μια ιστορία ».
Δεν πίστευα στ' αυτιά μου όταν τον άκουσα να μιλά για την πρώτη ημέρα που συναντηθήκαμε. Είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Είπε ότι είχε καθαριστεί ντουλάπι του, για να μη χρειαστεί η μαμά του να το κάνει αργότερα και κουβαλούσε τα πράγματα του στο σπίτι.
Κοίταξε έντονα εμένα και μου έστειλε ένα μικρό χαμόγελο.
"Ευτυχώς, σώθηκα. Ο φίλος μου με έσωσε από το να κάνω αυτή την απελπισμένη πράξη".
Ένα ρίγος διαπέρασε το ακροατήριο, καθώς αυτό το όμορφο, δημοφιλές αγόρι μας είπε τα πάντα γι αυτή τη στιγμή της αδυναμίας του. Είδα τη μαμά και τον μπαμπά του να με κοιτάζουν και να χαμογελούν (μ' αυτό το χαμόγελο ευγνωμοσύνης). Εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά συνειδητοποίησα το βαθύτερο νόημά του.
- Ποτέ μην υποτιμάτε την αξία κάθε σας πράξης.
- Με μια μικρή χειρονομία μπορείτε ν' αλλάξετε τη ζωή ενός ανθρώπου. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο.
- Ο Θεός μας βάζει τον ένα μέσα στη ζωή του άλλου για να επηρεάσουμε ο ένας τον άλλο με κάποιο τρόπο.
Ψάξτε το Θεό μέσα στους άλλους. Οι φίλοι είναι άγγελοι που μας σηκώνουν στα πόδια μας, όταν τα φτερά μας έχουν πρόβλημα, επειδή ξέχασαν πώς να πετούν.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Το χθες είναι ιστορία. Το αύριο είναι ένα μυστήριο. Το σήμερα είναι ένα δώρο.
Πηγή (στα αγγλικά): vatopaidi.wordpress.com (Μετάφραση δική μου)
