Σελίδα 25 από 29

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Δεκ 13, 2014 9:39 am
από ΦΩΤΗΣ
Εικόνα

«Ήρθε μια γιαγιά», έλεγε ο Γέροντας (μακαριστός π. Ιάκωβος Τσαλίκης), «και μου είπε ότι πήγε ν΄ ανάψει τα καντήλια σ΄ ένα από τα ξωκκλήσια του χωριού της ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή.


Από γυναικεία περιέργεια έβαλε το κεφάλι της από το πορτάκι και κοίταξε μέσα στο Ιερό. Βλέπει τότε πάνω στην Αγία Τράπεζα, να κάθεται ένα παλικάρι ως τριάντα χρονών που είχε πληγές στις παλάμες του και στα πόδια του και μια πληγή στο πλευρό του, και από τις πληγές έτρεχαν αίματα. Κατάπληκτη η γιαγιά του λέει:

- Ποιός είσαι εσύ και πώς τολμάς και κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα ;

Τότε της απαντάει αυτός :

- Εγώ πάντα εδώ κάθομαι, γιατί εδώ είναι η θέση μου.

Τότε η γιαγιά του λέει :

Ποιός σε πλήγωσε τόσο ;

Και της απαντάει :

- Εσύ με πλήγωσες με τις αμαρτίες σου.

Αξιώθηκε η γιαγιά και είδε τον Κύριο επειδή ήταν εν μετανοία».

ΠΗΓΗ: ΕΝΑΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ π. ΙΑΚΩΒΟΣ, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ, ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ 1993, σ. 79.
- See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_42.html#sthash.E7Ld7lMZ.dpuf

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Δευτ Ιαν 12, 2015 9:47 am
από ΦΩΤΗΣ
Ὁ ἱδρώτας… (Διδακτική ἱστορία)

Εικόνα

Ένας υποτακτικός, νέος στην ηλικία και καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ανέβαζε από την θάλασσα μέχρι την καλύβα τους το φορτίο στην πλάτη.
Από τον πολύ κόπο σαν να δυσανασχέτησε. Παρακάλεσε λοιπόν τον γέροντά του να του επιτρέψει να χρησιμοποιεί υποζύγιο, για να ανεβοκατεβαίνει ο ίδιος και να μεταφέρει τα απαραίτητα. Ο γέροντας, γνωρίζοντας την αδυναμία του, του επέτρεψε να πάρει ένα για τον σκοπό αυτό.
Μία μέρα, καθώς ανέβαζε με το γαϊδουράκι το φορτίο του, σε μία στροφή, εκεί που είναι το δυσκολότερο σημείο του δρόμου (στο μονοπάτι προς μικρή Αγία Άννα στο Άγιο Όρος), εκεί ακριβώς βλέπει ένα λαμπροφορεμένο νέο να βαστάει στα χέρια του ένα σφουγγάρι, με το οποίο σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπο των διερχομένων πατέρων, και του θυμίαζε.
Πλησίασε κι αυτός και πρότεινε το μέτωπό του περιμένοντας να τον σκουπίσει. Αλλά ο νέος, αντί να σκουπίσει αυτόν, σκούπισε το μέτωπο του γαϊδάρου. Κι όταν ο μοναχός παραπονέθηκε, ο φαινόμενος νέος του είπε:
-Εγώ, αδελφέ, σκουπίζω, αρωματίζω και πληρώνω μόνο αυτούς που κοπιάζουν και ιδρώνουν, και όχι αυτούς που ζητούν ανέσεις εδώ.
Και όταν είπε αυτά έγινε άφαντος. Ύστερα από το μάθημα αυτό ο νέος μοναχός δεν μεταχειρίστηκε άλλη φορά το υποζύγιο, αλλά μετά χαράς μεγάλης μετέφερε κι αυτός το φορτίο του στην πλάτη, όπως και οι άλλοι πατέρες.

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Ιαν 31, 2015 8:36 pm
από ΦΩΤΗΣ
Εικόνα

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό.
Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Παρ Φεβ 06, 2015 10:03 am
από ΦΩΤΗΣ
ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ.

Εικόνα

Κάτω στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια, ήτανε μαζεμένοι οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου. Γέροντες πολυδιαβασμένοι που ξέραν καλά να γράφουνε και να μιλούν τα ελληνικά είχανε μαζευτεί για ένα σπουδαίο έργο: διαβάζανε τα ιερά βιβλία των Εβραίων και τα ξαναγράφαν στα ελληνικά, σύμφωνα με τη διαταγή του βασιλιά Πτολεμαίου. Φαντάσου πόση σοφία κλείναν μέσα τους εκείνα τα εβδομήντα γέρικα κεφάλια!
Ένας από τους ξακουστούς σοφούς, ο ιερέας Συμεών ο Εβραίος, ήτανε, μέρες τώρα, βαθιά συλλογισμένος. Διάβασε στον Ησαΐα, τον Προφήτη, κάτι για μια Παρθένο, λέει, που θα γεννήσει τον γιο του Θεού. Ήτανε ευσεβής ιερουργός του Υψίστου ο Συμεών, μα τούτο δω δεν το χωρούσε το μυαλό του. Και πάλι συλλογιζότανε: Τι, έκανε λάθος ο Προφήτης; Πότε τάχα θα γινότανε αυτό; Θα ζούσε για να το ιδεί; Μήπως δεν είναι έτσι; Μην είχε κάνει λάθος κι ήθελε άλλο να φανερώσει ο Ησαΐας;
Αυτές κι άλλες όμοιες σκέψεις κλέβαν τον ύπνο του σοφού Εβραίου, καθώς τριγύριζαν νύχτα-μέρα στον νου του.
Κάποτε τέλειωσε η εργασία. Πήρανε οι «εβδομήκοντα» τον δρόμο τους για την πατρίδα του ο καθένας. Ξεκίνησε κι ο Συμεών για την μακρινή Ιερουσαλήμ.
Πήγαινε με καμήλα στην αρχή. Σαν φτάσανε στον Νείλο – όμοιο με θάλασσα ήτανε το ποτάμι – μπήκε σ΄ ένα καράβι, για να περάσει αντίπερα. Στον νου του πάλι εκείνος, του «Θεού ο Υιός» και η Παρθένος και η σωτηρία του κόσμου. Να είναι αλήθεια;
Σηκώνει ο γέροντας στον ουρανό τα μάτια του. Ξεχείλισε η καρδιά του, πάει να σπάσει.
– Κύριε, Κύριε των πατέρων μας, λέει, αν είν΄ αλήθεια αυτό που διάβασα στον Ησαΐα, κάνε ένα θαύμα να το πιστέψω και να ησυχάσουνε οι λογισμοί της αμφιβολίας μου!
– Να, λέει και βγάζει απ΄ το δάχτυλό του το χρυσό του δαχτυλίδι με το μεγάλο ρουμπίνι. Να, τούτο το δαχτυλίδι τώρα δα το πετάω στον Νείλο. Κάνε, αν είν΄ αληθινή η προφητεία, να ξαναρθεί στα χέρια μου.
Πετά το δαχτυλίδι μες στα θολά νερά του ποταμού που τρέχουνε ορμητικά κατά τη θάλασσα.
Και το καράβι φεύγει. Ησύχασ΄ η ψυχή του γέροντα. Τώρα το ξέρει: θα του απαντήσει ο Θεός.
Μέρες κρατούσε τέτοιο μακρινό ταξίδι. Έφτασε ο Συμεών στον τόπο του, στην Ιερουσαλήμ, και τράβηξε στο μακρινό του ερημητήριο, να ξαποστάσει από τους ταξιδιού του τους κόπους.
Την άλλη κιόλας μέρα, έφερε κάποιος ένα ολόφρεσκο ψάρι στον γέροντα. Κι ως άνοιξε την κοιλιά του για να το καθαρίσει, να, και πετάχτηκε μέσ΄ από τα σπλάχνα του – απίστευτο – το δαχτυλίδι, που δυο-τρεις μέρες πιο μπροστά είχε ο ίδιος ρίξει μέσα στου Νείλου τα νερά!…
Κλαίει βουβά ο γέροντας… Ύστερα γονατίζει. Βρέχει με δάκρυα τις πλάκες του ερημικού του κελιού και δέεται: «Κάνε, Κύριε, να μην πεθάνω ώσπου να δουν τα μάτια μου τον Γιο σου, τον Σωτήρα μου».
Διακόσια εβδομήντα χρόνια, λένε, πως έζησε ο Συμεών. Γέρος πολύ, ούτε μπορούσε πια να πάει ως τον Ναό. Εκεί, στο «Καταμόνας», στο κελάκι του, με προσευχή και με νηστεία, περίμενε…
Ένα πρωί, λες πήρε μήνυμα, ξεκίνησε αργά-αργά για τον Ναό. Πόσες ώρες περπατούσε! Σαν έφτασε κι έκανε τις μετάνοιες του μπρος στον βωμό, να, και μπαίνει στον Ναό μια νεαρή, όμορφη κόρη.
Βγαίνει ο γέροντας. Την υποδέχεται. Παίρνει στα χέρια το μωρό της, τον Θεό του! Και ψιθυρίζουν τα γέρικα τα χείλη: «Νυν απολύεις τον δούλον σου…», και τρέχουνε τα μάτια του Συμεών, του Θεοδόχου!
Σ.Γ.Α.
Τη μνήμη του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου την τιμούμε στις 3 Φεβρουαρίου

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Τρί Μαρ 17, 2015 9:41 am
από ΦΩΤΗΣ
Ο άθεος φοιτητής που έγινε επίσκοπος
Θαύμα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Εικόνα

Ηγουμένη Σεργία-Μονή Ντιβέεβο

Ο γιός του πρωτοπρεσβύτερου Σβιντίνσκι Νικόλαος,μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο,έχασε την πίστη του.Σταμάτησε να εκκλησιάζεται,να προσεύχεται.Παραμονές Χριστουγέννων του είπε η μητέρα του:
«Δεν θα πας στον πανηγυρικό εσπερινό;Αύριο είναι μεγάλη γιορτή»
Επηρεασμένος από το αθεϊστικό κλίμα,της απαντά:
«Τι να κάνω εγώ εκεί;Δεν έχω να κάνω τίποτα. Πολύς ο κόσμος,στρίμωγμα,δυσκολεύεσαι καλά-καλά να αναπνεύσεις.'Αφησέ με μητέρα»
«Πρόσεξε παιδί μου,είναι βαριά τα λόγια σου»του είπε εκείνη με πόνο.

Το ίδιο βράδυ,το παληκάρι πήγε στη βιβλιοθήκη του και σήκωσε το χέρι για να πιάσει κάποιο βιβλίο.Ούρλιαξε από τον πόνο.Δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει το χέρι,ούτε να κουνήσει τα δάκτυλα.Αισθάνθηκε στην μασχάλη του έναν όγκο,ο οποίος ολοένα μεγάλωνε.Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.Το πρωί πήγε ο γιατρός και τον εξέτασε.Είπε ότι είναι σοβαρή αρρώστεια και ότι πρέπει να περιμένουν να ωριμάσει ο όγκος κι ύστερα να γίνει η επέμβαση.Ο νεαρός υπέφερε.Μέσα στην αφόρητη ταλαιπωρία του σκέφτηκε νηφάλια το πότε άρχισε η ασθένεια...

Θυμήθηκε λέξη προς λέξη τη συζήτηση που είχε με την μητέρα του.Δεν είχε χάσει εντελώς την πίστη του.Η συνείδησή του αφυπνίσθηκε.Φώναξε τη μητέρα του και της ζήτησε εικόνα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.Ήταν σούρουπο.Λίγο μετά τα μεσάνυχτα,η μάνα ξύπνησε τρομαγμένη από τις φωνές του.Έτρεξε αμέσως στο κρεβάτι του και τον βρήκε καθιστό να κλαίει και να κάνει τον σταυρό του.Όλο το κρεβάτι και το πάτωμα ήταν λερωμένα από πύον.
«Μάνα»της είπε ο Νικόλαος,«πριν από λίγο ήρθε ο Άγιος Σεραφείμ που τον παρακαλούσα και μου είπε ότι αν δεν μετανιώσω κι αν δεν αλλάξω τρόπο ζωής,θα πεθάνω.Του είπα ότι μετανιώνω με όλη μου την καρδιά και ξαναγυρνώ στην εκκλησία μας.
Τότε ακούμπησε το χέρι του στο χέρι μου κι αμέσως έσπασε το απόστημα.Αμέσως αισθάνθηκα το χέρι μου καλά!»

Ο Νικόλαος εγκατέλειψε το πανεπιστημίο και γράφτηκε στο Θεολογικό Σεμινάριο.Όταν αποφοίτησε έγινε μοναχός,παίρνοντας το όνομα Σεραφείμ.Αργότερα έγινε επίσκοπος Ντμιτρωφ,κοντά στην Μόσχα!

Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας''

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Παρ Μαρ 20, 2015 9:53 pm
από ΦΩΤΗΣ
Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός!


Εικόνα

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά.

Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια! Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.

Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της, που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.
…Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912-2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου. Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν. Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.
Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:
«Αυτή, αγίασε! Και, ξέρεις τον λόγο; Γιατί, ποτέ στην ζωή της, δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός! Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…»


πηγή:Από το βιβλίο Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, «Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»

πηγή :http://theomitoros.blogspot.gr

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Δευτ Μαρ 23, 2015 9:43 am
από ΦΩΤΗΣ
Η ευγενική κατάρα

Εικόνα


- Γέροντα, είναι σωστό να λέει κανείς γι`αυτόν που τον αδικεί:'' Ας το βρει από τον Θεό'' ;
- Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται απ΄ τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια. Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε: '' Ας το βρουν από τον Θεό''. Σ`αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον Παράδεισο. Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη, αλλά το '' Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι''. Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι, όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχόμαστε σιωπηλά με καλοσύνη.
Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε , καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: '' Να το βρουν από τον Θεό'', γιατί και αυτό είναι κατάρα.
Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώσει, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίζουμε την πνευματική ζωή ( στην αφάνεια, όσο μπορούμε). Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή. Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλοσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξει κανείς σ`αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη κρυφή χαρά.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Τετ Μαρ 25, 2015 9:40 am
από ΦΩΤΗΣ
Απαράδεκτη αδικία!

Εικόνα

Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος.
Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη.
Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο!
Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας.
Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος.
Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!
Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού!
Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία.
Κι αυτό, πάλι για μας.
Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος .
Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις.
Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.
Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Ουράνια μηνύματα - Θαυμαστά γεγονότα» ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 28, 2015 10:07 am
από ΦΩΤΗΣ
«ΕΙΣΑΙ ΠΑΛΙΟΓΕΡΟΣ»
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Γέρ. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
«Ὁ Γέροντάς μου,
Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς καὶ Σπηλαιώτης»
ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Ἀντωνίου Ἀριζόνας 2014
σελ. 72-74
Ἠλ. στοιχειοθεσία «Χριστιανικῆς Βιβλιογραφίας»
. Κάποια μέρα, στὰ Κατουνάκια, ἕνας γείτονας μοναχός, Κρητικὸς στὴν καταγωγή, ἄρχισε νὰ φωνάζῃ καὶ νὰ βρίζῃ ἄδικα τὸν Γερο-Ἐφραίμ, γιὰ κάποιο ὁροθέσιο κοντὰ στὴν καλύβη τους.
— Εἶσαι παλιόγερος, εἶσαι τέτοιος, εἶσαι τέτοιος…
. Τοῦ ’λεγε, καὶ ὁ Γερο-Ἐφραίμ, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ πράος καὶ ἁπλὸς δὲν ἤθελε νὰ ἀπαντήσῃ καὶ γι’ αὐτὸ φώναζε:
— Τί τραβάω ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο! Τί τραβάω ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο!
. Ὁ Φραγκίσκος, νέος τότε μὲ ζωντανὰ τὰ πάθη ἀκόμα μέσα του, μόλις εἶδε τὸ σκηνικὸ ἄναψε ἀπὸ τὸν θυμό. Σκέφθηκε νὰ βγῇ ἔξω ἀγανακτισμένος καὶ νὰ «τακτοποιήσῃ» τὸν ἀγενῆ γείτονα, διότι ἄδικα στενοχωροῦσε τὸν Γέροντά του.
. Ἡ καρδιὰ τοῦ νεαροῦ ὑποτακτικοῦ ἄρχισε νὰ κτυπάῃ γρήγορα, τὸ αἷμα νὰ βράζῃ καὶ ὁ νοῦς νὰ θολώνῃ, διότι ἦταν ἐκ φύσεως λίαν θυμώδης. Ὁ λογισμὸς τοῦ ἔλεγε: «Βγὲς ἔξω καὶ κτύπα τον!»
. Κατάλαβε ὅμως πώς, ἐὰν ἔβγαινε ἔξω, δὲν μποροῦσε νὰ προβλέψῃ ποῦ θὰ ἔφθανε. Σὰν ἀνδρεῖος καὶ ὁρμητικὸς ποὺ ἦταν, θὰ ἔκανε μεγάλη ζημιά. «Ἂν βγῶ ἔξω τώρα, δὲν μοῦ γλυτώνει!» ἔλεγε μέσα του. Γι’ αὐτὸ μόλις εἶδε τὸν κίνδυνο κρατήθηκε καὶ ἀμέσως ἔτρεξε μέσα στὸ παρεκκλήσι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἔπεσε ξαπλωτὸς μέσα στὸ πάτωμα τοῦ ναοῦ καὶ μὲ δάκρυα καὶ λυγμοὺς ἄρχισε νὰ ἐπικαλῆται τὴν Παναγία μας νὰ τὸν συγκρατήσῃ ἀπὸ κάποια ἀκραία συμπεριφορά.
— Βοήθα με! Βοήθα με, τώρα, Παναγιά μου, νὰ μὴ βγῶ ἔξω! Βοήθα με Χριστέ μου, σῶσε με. Διότι ἂν βγῶ ἔξω τώρα, δὲν ξέρω τί θὰ γίνῃ. Βοήθα με, σῶσε με, κατεύνασε τὸ πάθος.
. Κλαίγοντας καὶ ὀδυρόμενος βρέχοντας τὸ ἔδαφος μὲ τὴν πλημμύρα τῶν δακρύων του, τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ ὑποχώρησε καὶ ὁ νεαρὸς ὑποτακτικὸς ἠρέμησε καὶ λογικεύθηκε. Καὶ ἀφοῦ εἰρήνευσε, βγῆκε ἔξω καὶ τακτοποίησε τὸ πρᾶγμα μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ γλυκύτητα:
— Ἔ, δὲν εἶναι καὶ τίποτε σπουδαῖο. Δὲν ἤρθαμε ἐδῶ νὰ κληρονομήσουμε καλύβες καὶ ἐλιὲς καὶ βράχια. Ἐδῶ ἤρθαμε γιὰ τὴν ψυχή μας, ἤρθαμε γιὰ ἀγάπη. Ἂν χάσουμε τὴν ἀγάπη, χάσαμε τὸν Θεό. Αὐτὰ θὰ τ’ ἀφήσουμε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπη θὰ τὴν πάρουμε καὶ θὰ πάρουμε καὶ τὸ μῖσος. Καὶ τί βγαίνει, Γέροντα, ἐμεῖς ἀφήσαμε γονεῖς, ἀφήσαμε τόσα καὶ τόσα καὶ τώρα θὰ μαλώνουμε γι’ αὐτό, θὰ γίνουμε ρεζίλι «Ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» καὶ σ’ ὅλη τὴν κτίσι;
. Καὶ ἔτσι ὁ ἄξεστος μοναχὸς ὑποχώρησε. Καὶ ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ ἐκ τῶν ὑστέρων ὡμολογοῦσε: «Ἂν δὲν κυριαρχοῦσα στὸν θυμό μου ἐκείνη τὴ μέρα, ἴσως καὶ νὰ σκότωνα τὸν μοναχό, γιατί εἶχα τόση ἀνδρεία καὶ δύναμι μέσα μου, ποὺ μποροῦσα νὰ τὰ βάλω μὲ δέκα καὶ νὰ τοὺς νικήσω. Ἔτσι ἦταν ἡ πρώτη νίκη ποὺ ἔκανα στὸ ἀρχικό μου στάδιο. Ἀπὸ τότε ἔνοιωσα τὸν θυμό, τὴν ὀργὴ νὰ ἔχῃ πέσει, νὰ μὴν ἔχῃ αὐτὴ τὴν ἔντασι».

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσιεύτηκε: Τρί Απρ 07, 2015 10:01 am
από ΦΩΤΗΣ
Ἕνα πρωτότυπο κήρυγμα


Εικόνα

Ένας μοναχός πεζοπορούσε στην έρημο. Στον δρόμο τον συλλαμβάνει μια συμμορία ληστών. Του ζητούν να τους δώσει όλα τα λεφτά που είχε στο πουγκί του.
- Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου, του λένε άγρια.
- Δεν έχω ούτε μια πεντάρα επάνω μου, τους απαντά.
Η ματιά του ήταν πολύ γλυκιά και καλοσυνάτη. Τους έκανε εντύπωση, κι’ ο αρχηγός τους τον λυπήθηκε. - Κανονικά θα’ πρεπε να σε σκοτώσουμε, του λέει, αφού δεν μας δίνεις τίποτε. Αλλά ίσως έχεις κάτι να μας δώσεις. Κάνε μας ένα κήρυγμα και αν το πετύχεις, θα σ’ αφήσουμε να φύγεις. Διαφορετικά….
Ο μοναχός δεν τους χάλασε το χατίρι. Σκέφθηκε λίγο και ύστερα τους είπε:

- Αδελφοί μου, η ζωή σας μοιάζει με τη ζωή του Χριστού. Όπως Εκείνος, έτσι κι’ εσείς γεννηθήκατε σ’ έναν στάβλο ή κάπου χειρότερα.
Σαν Εκείνον, περάσατε τα νιάτα σας χωρίς να έχετε που να γείρετε το κεφάλι.
Σαν Εκείνον θα πεθάνετε, καρφωμένοι σ’ ένα ξύλο, μέσα στους χλευασμούς του όχλου.
Και σαν Εκείνον θα κατεβείτε στον Άδη. Μόνο, που θα μείνετε εκεί, χωρίς ν’ αναστηθείτε όπως Αυτός. Είναι η μόνη διαφορά που βλέπω. Μετανοήστε αδελφοί μου τώρα που είναι καιρός. Αυτό σας εύχομαι, για να λείψει κι’ αυτή η διαφορά.
Τα λόγια του έπιασαν τόπο στις καρδιές τους. Φιλοτιμήθηκαν να μοιάσουν σε όλα με τον Χριστό.
Κι’ άλλαξαν από εκείνη τη στιγμή τη ζωή τους.
http://gerontes.wordpress.com