ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Ιστορίες για να γελάσουμε ή να κλάψουμε, αλλά οπωσδήποτε για να προβληματιστούμε.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Νοέμ 06, 2017 2:12 pm

Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται.
Εικόνα



Μια φορά κάποιος ζήτησε απ’ το Θεό ενα λουλούδι και μια πεταλούδα.
Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά Του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια.
Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε.
Είπε μέσα του, λοιπόν:
-Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους…
Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.
Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα ‘χε ξεχάσει.
Προς έκπληξή του, απ’ τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο. Είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι.
Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα.
Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά!
Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος.
Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει,πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή.
Αυτό που θέλεις… δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι!
Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα… Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αύριο!
~ Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται ~

http://www.kosmonews.com/arthro/o_theos_sou_dinei_panta_o_ti_sou_chreiazetai__afieroste_2_lepta_kai_diabaste_to


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Νοέμ 24, 2017 9:52 am

Ο «γεροπόρνος» μοναχός Από το Λαυσαϊκό

Εικόνα


Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.

Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο. 

Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους. Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νόμιζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της. Γιατί ακόμη κι όταν ο ίδιος ζει «καθώς πρέπει», πρέπει να μαρτυρήσει, πρέπει να ζήσει την μαρτυρία και το μαρτύριο. Τελικά ποιος είναι το σκάνδαλο, ο άλλος ή εμείς; Μήπως εγώ είμαι αυτός που θέτω στον άλλο το προσωπείο που μου ταιριάζει να τον βλέπω; Μήπως γιατί φοβάμαι μην αποκαλυφθεί το δικό μου προσωπείο;


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Νοέμ 27, 2017 10:27 am

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΦΑΓΕ.
Παλαιά πήγαιναν στα μοναστήρια να εξομολογηθούν, άντρες και γυναίκες. Μία γυναίκα λοιπόν φορτωμένη με πολλές αμαρτίες, αλλά και με πολλή αμετανοησία και υποκρισία και ανειλικρίνεια, πήγε κι εκείνη να εξομολογηθεί.
Τότε είχε προσληφθεί πρόσφατα ένας δόκιμος μοναχός, ό όποιος ήτανε αγιοσύνης μεγάλης άνθρωπος, σχετικά νέος. Κι ό ηγούμενος του λέει"
-Εσύ θα παρακολουθείς την ποιμαντική μου ζωή, γιατί αργότερα ίσως ό Κύριος σε χρησιμοποίηση για σκεύος εκλογής Του και σε κάνη και σένα λειτουργό Του και ιερέα Του, να σώζεις ψυχές και να τις πλένεις τω αίματι του Κυρίου και τοις δάκρυσιν αυτών. Άντε παιδί μου, σε απόσταση να βλέπεις μεν αλλά να μην ακούς την εξομολόγηση.
Σε έναν υπαίθριο χώρο, ήταν καλοκαίρι, κάθισαν και οι δύο (πνευματικός και εξομολογούμενη) κάτω από ένα ευσκιόφυλλο δένδρο και άρχισε ή εξομολόγησης.
Σε λίγο έντρομος ξεκινάει τρέχοντας αγωνιωδώς ό νέος δόκιμος μοναχός, πέφτει στα πόδια του ηγουμένου μόλις τελείωσε ή εξομολόγησης και ή ευχή και έφυγε ή γυναίκα και του λέει.
-Γέροντα, γέροντα, θα τρελαθώ μ' αυτό πού είδα!
-Τί, τί είδες; του λέει, πες το μου γρήγορα.
-Την ώρα πού εξομολογείτο ή γυναίκα έβγαιναν φίδια μικρά και μεγάλα μία μεγάλη όμως οχιά, μία δίμετρη οχιά, χοντρή - χοντρή, μπαινόβγαινε από το στόμα της γυναικός.
-Και μετά του είπε τί έγινε;
Έφτασε σε ένα σημείο κάτω - κάτω και κρεμάστηκε από την ουρά της. -Τελικά τί έγινε, βγήκε;
-Όχι, Γέροντα, δυστυχώς ξαναμπήκε μέσα της!
Τρέξε γρήγορα να μου την φωνάξεις.
Έφυγε τρέχοντας ό δόκιμος μοναχός κι όταν βγήκε στο δρόμο έξω απ' την αυλόπορτα του μοναστηρίου, την βρήκε πεθαμένη.
-Γέροντα, δυστυχώς πέθανε. Τί είχε γίνει;
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ
Αυτή ή γυναίκα είχε μία πολύ μεγάλη αμαρτία. 'Όταν την ρωτούσε ό Γέροντας έχεις τίποτα άλλο να εξομολογηθείς; Αυτή έλεγε έ έ έ, δέεεν έεεχω. Και το φίδι ξανάμπαινε.
Αυτή έκανε ανειλικρινή εξομολόγηση με αποτέλεσμα να βρει φρικτό θάνατο. Διότι θάνατος αμαρτωλών πονηρός. Στην εξομολόγηση τα λέμε όλα. Ούτε τα συγκαλύπτουμε, έ έ έ ξέρεις δεν το ήθελα, έ έ έ λέω κανένα ψεματάκι.
Δυστυχώς πέθανε και πήρε μαζί της την αμαρτία και καίγεται αιωνίως στους ζοφερούς κευθμώνας του Α δ ου.
Αλλοίμονο! Την ιδία τύχη θα έχουν οι ασεβείς, οι αμετανόητοι, οι βουτηγμένοι στην αμαρτία, για τούς οποίους είναι απαγορευμένος ό Παράδεισος.
Όλοι αυτοί είναι απόβλητοι της ουράνιας κατοικίας.
Είναι δι' αυτούς απρόσιτα τα αγαθά του Παραδείσου, κλειστές οι πύλες της αιωνίου ευτυχίας.
Το βροντοφωνεί ό Κύριος εις τον αιώνιο λόγων Του.
«"Έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι είδωλολάτραι και πάς ό φιλών και ποιών ψεύδος» (Άποκ. KB' 15).
Έξω! λέγει, μακριά από τον παράδεισο, όσοι στην παρούσα ζωή ζήσανε αναιδώς, αδιάντροπα, ξετσίπωτα σαν τα σκυλιά. Έξω οι φαρμακοί, οι μάγοι δηλαδή και οι αιρετικοί γενικώς, πού τεμαχίζουν την Εκκλησία του Χριστού. Έξω οι πόρνοι, οι φονείς και οι ειδωλολάτρες και καθένας πού αρνείται την αλήθεια και αγαπάει την αμαρτία, ή όποια δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ψέμα φρικτό, ψυχοκτόνο και παγίδα του διαβόλου.
Και για να τελειώνουμε με το ατελείωτο βασανιστήριο της αιωνίου κολάσεως αναφέρουμε τον συγκλονιστικό λόγο του Χριστού πού θα ειπεί όταν θα αποστέλλει τούς κολασμένους με την θεϊκή Του οργή «πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιο τω ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. ΚΕ' 41) εις τούς ζοφερούς κευθμώνας του Άδου.
Αδελφοί μου αγαπητοί και ευλογημένοι πώς θα υποστούμε αυτό το μαζί του; Αχ αυτό το μαζί του! Αυτή ή συνοίκησης με τα πονηρά πνεύματα θα είναι αφόρητη δυστυχώς. Αυτούς θα έχουν οι κολασμένοι συντροφιά. Θα ζουν αιωνίως δηλ. μαζί με τα εκατομμύρια των δαιμόνων. Και ό ένας δαίμονας θα είναι χειρότερος από τούς άλλους. Όπου και αν στραφούν οι ταλαίπωροι κολασμένοι, θ' αντικρίζουν τούς χαιρέκακους δαίμονες, οι όποιοι, δι' ολίγη ηδονή, πού θα τούς πρόσφεραν στην παρούσα ζωή, τούς πλάνησαν και τούς παρέσυραν εις τον Αδήν. Ή αναγκαστική δε αυτή συνοίκησης με τα πνεύματα της πονηρίας, θα είναι χωρίς διακοπή και διάλειμμα.
Ασύλληπτος θα είναι ή συμφορά! Σε κάθε στιγμή θα βλέπουν δαίμονες, θα ζουν με δαίμονες. Θ' αναπνέουν δυσοσμία δαιμονική. 'Αλλοίμονο! τότε και τρισαλίμονο!
Και όλα αυτά διότι κώφευσαν στις συνεχείς προσκλήσεις του Θεού. Εκείνο πού ό Χριστός λέγει στην 'Αποκάλυψη: «Ιδού, εστηκα επί την θύραν και κρούω», το επανέλαβε και εις αυτούς πλειστάκις ό Θεός. Τούς κάλεσε να μετανοήσουν με κηρύγματα, με θλίψεις, με συμβουλές και νουθεσίες των γύρων τους και με πολλά άλλα μέσα. Αλλά πού αυτοί να ακούσουν! Έκλεισαν την πόρτα εις τον Μέγα Επισκέπτη, τον Χριστό. Εδίωξαν τον πνευματικό, πού πήγε να τούς εξομολόγηση. Αδιαφόρησαν στην φωνή του ιεροκήρυκα. Ύβρισαν, όσους τούς παρακινούσαν να μετανοήσουν, ν' λοξοδρομήσουν, να πάρουν τον Χριστιανικό δρόμο. Έλεγαν στο Θεό: «Εα! Απόστα απ' εμού. Βουλάς σου είδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ 21, 14). Με άλλα λόγια, Θεέ τραβήξου από κοντά μου. Δεν θέλω να ξέρω τις εντολές σου και τούς δρόμους Σου. (Άρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου - ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ).
Και τώρα θα αναφέρω κάτι για τον ψεύτη, τα ψέματα του και τις ολέθριες επιπτώσεις τους.
Γι' αυτούς λέει ή Αποκάλυψις δηλαδή για τον ψεύτη,
και για το «ψεματάκι». Δεν υπάρχει ψεματάκι, υπάρχει ψεύδος, το όποιο μπορεί να σε οδήγηση εις την αιώνιο κόλαση. Και λέγει ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «για τούς πόρνους, για τούς μοιχούς, τούς εγκληματίες, για τούς επίορκους, για τούς ψεύτες, για τούς πάσης φύσεως κακοποιούς, για τούς άπιστους, για τούς αιρετικούς και πάσι τοις ψευδέσι, ότι το μέρος αυτών θα είναι εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω». Και όλοι οι ψεύτες θα καίγονται στη λίμνη του πυρός! Λέει, για παράδειγμα ό προϊστάμενος, στον υφιστάμενο"
-Κοίταξε, πες δεν είμαι εδώ ή έχω πάει... έχω πάει έκτος έδρας, εκτός πόλεως. Και ό καημένος επιφορτίζεται, καταπίνει την αμαρτία, πού είναι άλλου αμαρτία γι' αυτό λέει το Ευαγγέλιο" «μη κοινωνεί αμαρτίαις άλλοτρίαις» (Α' Τιμ. Ε' 22).
-Πήγαινε πες του εσύ ότι θέλεις, εγώ δεν το λέω πάντως.
Αυτή είναι ή αλήθεια. Ή, εκείνοι πού αμαρτάνουν και ντρέπονται να πούνε τα αμαρτήματα τους στον ιερέα. Ό ιερέας δεν είναι ούτε δικαστής, ούτε ραβδούχος. Ό ιερεύς κρατάει βάλσαμο παρηγοριάς τον Παρήγορο κρατάει. Με τί σε συγχωρεί ό ιερεύς; Με το Πνεύμα το Άγιον! Πώς λέγεται το Πνεύμα το Άγιον; Δεν λέγεται, όταν το επικαλείσαι για σωτηρία, Πυρ, αλλά λέγεται Παράκλητος, «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε...». Και λέγει ό ιερεύς" «ή χάρις του Παναγίου Πνεύματος διά της εμής ελαχιστότητος, έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον». Επομένως δεν είναι επιτρεπτό να φοβάσαι ούτε τον ιερέα, ούτε το μέγεθος της αμαρτίας, αλλά να εξομολογείσαι μετά ειλικρίνειας.

ΒΙΒΛ. ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΕΣΤΙ


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Δεκ 04, 2017 8:52 am

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ Ο ΆΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.

Εικόνα


Μια αξιοσημείωτη σχετική περίπτωση γνωρίζω κι εγώ.

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, πού είχε έρθει στη Ρωσία για έρανο. Καθίσαμε στον προθάλαμο του κελιού μου. "Προσευχήσου για μένα, πάτερ", άρχισε να μου λέει, "γιατί κοιμάμαι πολύ και τρώγω πολύ...". Καθώς μιλούσε, αισθάνθηκα να με τυλίγει μια θερμότητα, πού έβγαινε από μέσα του. Του είπα, λοιπόν: "Ούτε τρως πολύ, ούτε κοιμάσαι πολύ. Μήπως, όμως, υπάρχει μέσα σου κάτι το ξεχωριστό;". Τον παρακάλεσα να περάσει στο κελί μου.

Προχωρώντας μπροστά του, για ν' ανοίξω την πόρτα, παρακαλούσα νοερά τον Θεό να χαρίσει στην πεινασμένη ψυχή μου ωφέλεια από τον Αγιορείτη Ιερομόναχο, αν πραγματικά ήταν γνήσιος δούλος Του, επειδή ακριβώς παρατήρησα σ' αυτόν κάτι το ξεχωριστό. Καθίσαμε πάλι για να συζητήσουμε, μέσα στο κελί μου αυτή τη φορά. "Κάνε έλεος", άρχισα να τον παρακαλώ, "και δίδαξε με την προσευχή! Εσύ ζεις στη μοναδική μοναχική πολιτεία της γής, ανάμεσα σε χιλιάδες μοναχούς. Σ' εκείνο τον τόπο και ανάμεσα σε τόσο πλήθος μοναχών θα βρίσκονται οπωσδήποτε μεγάλοι εργάτες της προσευχής, γνώστες της μυστικής της ενέργειας και διδάσκαλοι της, όπως ήταν ό άγιος Γρηγόριος ό Σιναΐτης, ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς και πολλοί άλλοι φωστήρες τού "Άθωνα".

Ό ιερομόναχος αμέσως συμφώνησε να με διδάξει. Και, ώ, τί φρίκη! Όλος έξαψη, άρχισε να μου δείχνει τον τρόπο της φαντασιοκοπικής προσευχής για τον όποιο μιλήσαμε παραπάνω. Μα τί φοβερή έξαψη ήταν εκείνη! Είχαν φουντώσει και το αίμα του και ή φαντασία του μέσα στην αυταρέσκεια του και τον αυτοθαυμασμό του, μέσα στην αυταπάτη του και την πλάνη του.
Αφού τον άφησα να εκφραστεί, άρχισα λίγο-λίγο να εκθέτω τη διδασκαλία των αγίων πατέρων για την προσευχή, υποδεικνύοντας του σχετικά έργα από τη Φιλοκαλία και παρακαλώντας τον να μου εξηγήσει αύτη τη διδασκαλία. Ό Αγιορείτης έπεσε σε τέλεια αμηχανία. Διαπίστωσα πώς είχε πλήρη άγνοια της διδασκαλίας των πατέρων για την προσευχή!

Στη συνέχεια, λοιπόν, του λέω: "Πρόσεξε, γέροντα! Στο σπίτι όπου θα εγκατασταθείς, στην Πετρούπολη, να μείνεις οπωσδήποτε στον κάτω όροφο, όχι στον πάνω". "Γιατί;", απόρησε. "Γιατί μπορεί ξαφνικά να σε αρπάξουν άγγελοι, για να σε μεταφέρουν από την Πετρούπολη στον Άθωνα. "Αν σε μεταφέρουν, λοιπόν, από τον πάνω όροφο και, φτάνοντας στον Άθωνα, σε αφήσουν να πέσεις, θα σκοτωθείς. Αν, όμως, σε μεταφέρουν από τον κάτω όροφο, τότε, πέφτοντας, μόνο θα τραυματιστείς". "Πραγματικά", αποκρίθηκε ό Αγιορείτης, "πολλές κιόλας φορές, όταν προσευχόμουνα, ζωηρή μου ερχόταν ή σκέψη ότι άγγελοι θα με άρπαζαν και θα με πήγαιναν στον 'Άθωνα!".
Όπως αποκαλύφθηκε, φορούσε κατάσαρκα σιδερένιες αλυσίδες, δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου, έτρωγε ελάχιστα και ένιωθε το σώμα του τόσο ζεστό, πού τον χειμώνα δεν χρειαζόταν χοντρά ρούχα.

Στο τέλος της συζητήσεως μας σκέφτηκα να τού φερθώ με τον εξής τρόπο: Άρχισα να τον παρακαλώ να δοκιμάσει, νηστευτής και αγωνιστής καθώς ήταν, τη μέθοδο πού μάς έχουν παραδώσει οι άγιοι πατέρες, σύμφωνα με την όποια ό νους, εντελώς απαλλαγμένος από κάθε ρεμβασμό, βυθίζεται όλος με προσοχή στα λόγια της προσευχής, κλείνεται και συμμαζεύεται μέσα στα λόγια της προσευχής, όπως λέει ό όσιος Ιωάννης ό Σιναΐτης. Τότε και ή καρδιά συνήθως συντρέχει τον νου με το ψυχοσωτήριο αίσθημα της λύπης για τις αμαρτίες. «Όταν ό νους προσεύχεται χωρίς περισπασμό, προσεκτικά και επίμονα, πιέζει και συντρίβει την καρδιά», λέει ό όσιος Μάρκος ό Ασκητής. «Και μια καρδιά γεμάτη συντριβή και ταπείνωση, ό θεός δεν θα την εξουθενώσει». "Όταν, λοιπόν, δοκιμάσεις εσύ αυτή τη μέθοδο", είπα στον Αγιορείτη, "τότε πληροφόρησε κι εμένα για τούς εμπειρικούς καρπούς της, μια και στη δική μου εξωστρεφή ζωή δεν ταιριάζει τέτοια προσευχητική άσκηση". Ό Ιερομόναχος πρόθυμα δέχτηκε την πρόταση μου.

Υστερ' από λίγες μέρες έρχεται και μου λέει: "Τί μου έκανες!". "Τί;". "Να, μόλις προσπάθησα να προσευχηθώ με προσοχή, συγκεντρώνοντας τον νου μου στα λόγια της προσευχής, όλα τα οράματα μου χάθηκαν και δεν ξαναπαρουσιάστηκαν".
Στις επόμενες συζητήσεις μας δεν είχε πια, όπως στην πρώτη μας συνάντηση, αυτοπεποίθηση και παρρησία, χαρακτηριστικά των ανθρώπων πού βρίσκονται σε αυταπάτη, νομίζοντας ότι είναι άγιοι ή τουλάχιστον προχωρημένοι στην πνευματική ζωή. Ζήτησε, μάλιστα, και τη φτωχή μου συμβουλή. Όταν τού σύστησα να μην ξεχωρίζει εξωτερικά από τούς υπόλοιπους μοναχούς, γιατί έτσι οδηγείται στην υψηλοφροσύνη, έβγαλε από πάνω του τις αλυσίδες και μού τις έδωσε.
Ένα μήνα αργότερα ήρθε πάλι και μού είπε πώς ή σωματική του θερμότητα είχε υποχωρήσει, πώς ένιωθε πια την ανάγκη να φοράει ζεστά ρούχα και πώς κοιμόταν πολύ περισσότερο. Δεν παρέλειψε, πάντως, να επισημάνει ότι και πολλοί άλλοι Αγιορείτες, από κείνους μάλιστα πού φημίζονταν για την αγιότητα τους, χρησιμοποιούσαν την ίδια μέθοδο προσευχής πού χρησιμοποιούσε κι αυτός, διδάσκοντας την συνάμα και σε άλλους.
Είναι εντυπωσιακό! Ό όσιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος, πού έζησε πριν από οκτώ περίπου αιώνες, έλεγε ότι με την προσεκτική προσευχή ασχολούνται πολύ λίγοι.

Ό Όσιος Γρηγόριος ό Σιναΐτης (6 Απριλίου), πού έζησε τον 14ο αιώνα, όταν πήγε στον Άθωνα, βρήκε τούς πολυάριθμους μοναχούς του να επιδίδονται σε σωματικές ασκήσεις και να προσεύχονται προφορικά ή μελωδικά, μην έχοντας την παραμικρή γνώση για τη νοερά προσευχή. Ό Όσιος Νείλος Σόρσκι (7 Απριλίου), πού έζησε από τα μέσα του 15ου ως τις αρχές του 16ου αιώνα και πού επίσης επισκέφθηκε τον Άθωνα, γράφει ότι στην εποχή του ό αριθμός των εργατών της προσεκτικής προσευχής ήταν εντελώς ασήμαντος. Ό στάρετς Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (15 Νοεμβρίου) το 1747 πήγε από τη Μολδαβία στο Άγιον Όρος, όπου πέρασε απ' όλες σχεδόν τις μονές και τις σκήτες. Συζήτησε με πολλούς γέροντες κοινά παραδεκτούς ως έμπειρους και αγιασμένους. Όταν, Όμως, άρχισε να τούς ρωτά για τα έργα των άγιων πατέρων πού ασχολήθηκαν με τη νοερά προσευχή, αποδείχθηκε πώς αγνοούσαν όχι μόνο την ύπαρξη τέτοιων κειμένων, αλλά και τα ονόματα των ιερών συγγραφέων τους. Τότε δεν είχε εκδοθεί ακόμα ή Φιλοκαλία στην ελληνική γλώσσα. Ή πρώτη έκδοση της έγινε το 1782 στη Βενετία.


Ή προσεκτική προσευχή απαιτεί αυταπάρνηση, και ελάχιστοι είναι εκείνοι πού αποφασίζουν ν' απαρνηθούν τον εαυτό τους. Όποιος αυτοσυγκεντρώνεται με προσοχή, όποιος στέκεται αμήχανος μπροστά στην αμαρτωλότητα του, όποιος αποφεύγει την πολυλογία και, γενικά, τον εντυπωσιασμό και τον θεατρινισμό, αυτός φαίνεται περίεργος, προβληματικός και σε όλα μειονεκτικός, σ' όσους δεν γνωρίζουν την κρυφή εργασία του. Είναι εύκολο, άραγε, να αποδεσμευτεί κανείς από τη γνώμη του κόσμου; Και πώς να γνωρίσει ό κόσμος τον εργάτη της αληθινής προσευχής, αφού αγνοεί εντελώς αυτή την άσκηση;
Ωστόσο, σαν να μη φτάνει αυτό, έχουμε και τον αύταπατημένο εργάτη της προσευχής! Δεν τρώει, δεν πίνει, δεν κοιμάται, τον χειμώνα ντύνεται μ' ένα ράσο μόνο, φοράει αλυσίδες, βλέπει οράματα. Όλους τούς διδάσκει και όλους τούς ελέγχει με θρασύτητα και με προπέτεια, χωρίς λογική και χωρίς ειρμό, μέσα σε μιαν εμπαθή έξαψη και εξαιτίας αυτής της θλιβερής, της ολέθριας εξάψεως. Άγιος και μόνο!
Από τον παλιό καιρό παρουσιάζονται στην κοινωνία των ανθρώπων κάτι τέτοιοι, πού παραπλανούν και παρασύρουν πολλούς. «Ανέχεστε», γράφει ό απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου, «όποιον σάς καταπιέζει, οποίον σάς εκμεταλλεύεται, όποιον σάς εξαπατά, όποιον σάς παριστάνει τον σπουδαίο, όποιον σάς χαστουκίζει». Ό ίδιος, προσθέτει, όταν βρισκόταν στην Κόρινθο, δεν μπορούσε να φερθεί με θρασύτητα και σκληρότητα- ή συμπεριφορά του ήταν σφραγισμένη με τη σεμνότητα, «με την πραότητα και την επιείκεια του Χριστού».

Οι περισσότεροι από τούς ασκητές της Δυτικής Εκκλησίας, πού προβάλλονται ως κορυφαίοι άγιοι από την ίδια -μετά την αποκοπή της από την Ανατολική Εκκλησία και την εγκατάλειψη της από το Άγιο Πνεύμα-, προσεύχονταν με τον τρόπο πού ανέφερα και έβλεπαν οράματα, προφανώς ψεύτικα. Αυτοί οι δήθεν άγιοι βρίσκονταν στην πιο φρικτή δαιμονική πλάνη. Ή πλάνη αναπτύσσεται φυσικά στο έδαφος της βλασφημίας, όπως είναι ή διαστρέβλωση της δογματικής πίστεως από τους αιρετικούς. Το βίωμα των Λατίνων ασκητών, το αγκαλιασμένο με την πλάνη, χαρακτηριζόταν πάντοτε από την παράφορα, τον φανατισμό, πού ήταν συνέπεια της εξαιρετικής και εμπαθούς εξάψεως τους.

Σε τέτοια κατάσταση βρισκόταν ό Ιγνάτιος Λογιόλα, ιδρυτής τού τάγματος των Ιησουϊτών μοναχών. Ή φαντασία του ήταν τόσο ευέξαπτη και ικανή, πού, όπως ό ίδιος βεβαίωνε, έφτανε μόνο να το ήθελε και να προκαλούσε έντονη αυθυποβολή, και αμέσως παρουσιάζονταν μπροστά στα μάτια του, ανάλογα με την επιθυμία του, είτε ό παράδεισος είτε ή κόλαση. Ή εμφάνιση τού παραδείσου και της κολάσεως δεν γινόταν μόνο με την ενέργεια της ανθρώπινης φαντασίας, ή όποια δεν επαρκεί γι` αυτό, αλλά και με την ενέργεια των δαιμόνων. Αυτοί ένωναν την πλούσια ενέργεια τους με την ισχνή ανθρώπινη ενέργεια, προσθέτοντας ενέργεια στην ενέργεια, συμπληρώνοντας την ενέργεια με ενέργεια, με παραχώρηση, βέβαια, της ελεύθερης βουλήσεως του άνθρωπου, πού διάλεξε και ακολούθησε την οδό του ψεύδους.

Είναι γνωστό ότι στους αληθινά αγίους του Θεού τα οράματα χαρίζονται μόνο με την ευδοκία και τη χάρη τού Θεού, όχι με τη θέληση και την οποιαδήποτε προσωπική προσπάθεια του άνθρωπου και χαρίζονται απροσδόκητα, πολύ σπάνια και σε περιπτώσεις ιδιαίτερης ανάγκης, σύμφωνα με τη θαυμαστή βούληση του Θεού και ποτέ στην τύχη

Σ.ι.Μ.: Ό διαβόητος Ιγνάτιος Λογιόλα (1491-1556) Ίδρυσε το τάγμα του το 1539. Συνέγραψε τα μυστικιστικά έργα Πνευματικό ημερολόγιο και Πνευματικές ασκήσεις. Από τούς παπικούς τιμάται ως άγιος (31 Ιουλίου).


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Δεκ 05, 2017 3:43 pm

Εικόνα



Ο ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ.

Τον χειμώνα τού 1828-29 έμενα στην Έρημο Πλόστσανσκ. Τότε ζούσε εκεί ένας γέροντας πού βρισκόταν σε πλάνη. Είχε κόψει το χέρι του από τον καρπό, για να εκπληρώσει έτσι, όπως νόμιζε, την ευαγγελική εντολή. Σ' όποιον είχε όρεξη να τον ακούσει, έλεγε ότι το κομμένο του χέρι είχε γίνει άγιο λείψανο, πού το φύλαγαν και το τιμούσαν μεγαλόπρεπα στη Μονή Σιμωνώφ, στη Μόσχα, και ότι ό ίδιος από την Έρημο Πλόστσανσκ, πεντακόσια βέρστια μακριά, αισθανόταν πότε ό ηγούμενος και οι αδελφοί της μονής το προσκυνούσαν. Τον γέροντα εκείνο τον έπιανε τρεμούλα και στη συνέχεια άρχιζε να χτυπιέται πολύ δυνατά. Αυτό το φαινόμενο το θεωρούσε καρπό της προσευχής του. Οι θεατές, ωστόσο, τον έβλεπαν παραμορφωμένο, αξιολύπητο και καταγέλαστο. 

Τα ορφανά παιδιά, πού έμεναν στο μοναστήρι, διασκέδαζαν μαζί του και τον μιμούνταν κοροϊδευτικά μπροστά στα μάτια του. Εκείνος τότε θύμωνε, ορμούσε καταπάνω τους, μια στο ένα και μια στο άλλο, και τραβούσε τα μαλλιά τους. Κανένας από τούς σεβάσμιους μοναχούς της μονής δεν μπόρεσε να πείσει τον γέροντα ότι βρισκόταν σε κατάσταση πλάνης, σε ψυχική διαταραχή.


Όταν έφυγε ό αξιωματούχος, ζήτησα από τον μοναχό να μού εξηγήσει πώς σκέφτηκε να τον ρωτήσει για την απόπειρα αυτοκτονίας. Και ό μοναχός αποκρίθηκε: ""Όπως μέσα στο «κατά θεόν» πένθος έρχονται στιγμές εξαιρετικής συνειδησιακής ηρεμίας, πού αποτελεί την παρηγοριά των πενθούντων, έτσι και μέσα στην απατηλή απόλαυση της δαιμονικής πλάνης έρχονται στιγμές κατά τις όποιες διακόπτεται ή ψευδαίσθηση. 


Τότε ό πλανεμένος γεύεται αυτό που πραγματικά είναι ή πλάνη. Φοβερές στιγμές! Ή πίκρα τους και ή συνακόλουθη απογοήτευση είναι αβάσταχτες. Από την κατάσταση αυτή εύκολα θα μπορούσε ό πλανεμένος να αντιληφθεί την πλάνη του και να φροντίσει για τη θεραπεία του. Μα αλίμονο! Ρίζα της πλάνης είναι ή υπερηφάνεια και καρπός της ή υπερτροφική υπερηφάνεια. Ό πλανεμένος, θεωρώντας τον εαυτό του δοχείο της θείας χάριτος, περιφρονεί τις σωτήριες συμβουλές των συνανθρώπων του, όπως παρατηρεί και ό όσιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος. Στο μεταξύ, τα συμπτώματα της απογνώσεως γίνονται όλο και πιο έντονα. Τέλος, ή απόγνωση εξελίσσεται σε παραφροσύνη και στεφανώνεται με την αυτοκτονία. 


Στις αρχές του αιώνα μας ασκήτευε στην Έρημο Σωφρόνιεφ ό μεγαλόσχημος μοναχός Θεοδόσιος, πού τον σέβονταν τόσο οι αδελφοί όσο και οι κοσμικοί για την αυστηρή και υψηλή πνευματική του ζωή. Μια φορά του φάνηκε Ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο. Μετά το όραμα, πήγε στον προεστώτα και του το διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια, προσθέτοντας ότι λυπήθηκε, επειδή στον παράδεισο είδε μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον από τούς αδελφούς. 


Στο σημείο αυτό δεν δόθηκε μεγάλη προσοχή από τον προεστώτα, ό όποιος σύναξε την αδελφότητα, διηγήθηκε με πόνο ψυχής το όραμα του Θεοδοσίου και σύστησε σε όλους μια ζωή πιο ενάρετη και θεάρεστη. Με τον καιρό, όμως, ή συμπεριφορά του μοναχού έγινε περίεργη. Τελικά, βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στο κελί του".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  Α  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Δεκ 06, 2017 10:00 am

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ Ο ΆΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.


Εικόνα



Η ΠΛΑΝΕΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ.


ΥΠ.: Γνώρισες ποτέ κανέναν πού να έπεσε σε δαιμονική πλάνη από την αποδοχή φαντασιών κατά την άσκηση της προσευχής;


ΓΕΡ.: Γνώρισα. Κάποιος αξιωματούχος, πού ζούσε στην Πετρούπολη, καταγινόταν εντατικά στην προσευχητική άσκηση και έφτασε εξαιτίας της σε μιαν ασυνήθιστη κατάσταση. Την άσκηση του και τις συνέπειες της φανέρωνε στον τότε πρωθιερέα του ναού της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου, πού είναι στην Κολόμνα. Ό πρωθιερέας επισκέφθηκε ένα μοναστήρι της επαρχίας Πετρουπόλεως και παρακάλεσε κάποιον από τούς μοναχούς να συζητήσει με τον αξιωματούχο. Είναι περίεργη ή κατάσταση στην όποια έφτασε ό αξιωματούχος από την άσκηση της προσευχής", του είπε εύλογα προβληματισμένος ό πρωθιερέας. "Πιο εύκολα μπορεί να εξηγηθεί από μοναχούς, οι όποιοι γνωρίζουν καλύτερα κάθε πλευρά και εκδήλωση της ασκήσεως". Ό μοναχός συμφώνησε.

Έπειτα από μερικές μέρες ό αξιωματούχος ήρθε στο μοναστήρι. Παραβρέθηκα κι εγώ στη συζήτηση του με τον μοναχό. Άρχισε αμέσως να διηγείται τα οράματα του: Όταν προσευχόταν, έβλεπε να βγαίνει φώς από τις εικόνες, οσμιζόταν ευωδία, αισθανόταν στο στόμα του μεγάλη γλυκύτητα κ.λπ. Ό μοναχός, αφού τον άκουσε, ρώτησε: Δεν σας ήρθε ποτέ ή σκέψη να βάλετε τέρμα στη ζωή σας;. "Και βέβαια!", απάντησε εκείνος. "Έπεσα κάποτε σε μια πισίνα, αλλά με βγάλανε".

Καθώς φαίνεται, ό αξιωματούχος χρησιμοποιούσε τον πρώτο από τούς τρεις τρόπους προσευχής πού περιγράφει ό όσιος Συμεών ό Νέος θεολόγος. Μ' αυτόν τον τρόπο ξεσηκώνεται ή φαντασία, ανάβει το αίμα, και ό άνθρωπος γίνεται εξαιρετικά ικανός για μεγάλη νηστεία και αγρυπνία. Στην κατάσταση της αυταπάτης, την όποια ό αξιωματούχος επέλεξε αυτοπροαίρετα, ό διάβολος πρόσθεσε και τη δική του ενέργεια, όπως γνωρίζουμε ότι κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι ή ανθρώπινη αυταπάτη εξελίχθηκε σε προφανή δαιμονική πλάνη. Με τα σωματικά του μάτια ό πλανεμένος έβλεπε φως. Με τις σωματικές αισθήσεις, επίσης, ένιωθε ευωδία και γλυκύτητα. Των αγίων, απεναντίας, οι οράσεις και οι υπερφυσικές καταστάσεις είναι εντελώς πνευματικές, είναι «δυνάμεις άγιες», όπως λέει ό αββάς Ισαάκ". Ό ασκητής δεν γίνεται ικανός γι` αυτές πριν του ανοίξει τα μάτια της ψυχής ή χάρη του Θεού, οπότε ενεργοποιούνται και οι υπόλοιπες ψυχικές του αισθήσεις, πού μέχρι τότε παρέμεναν άνενέργητες. Στα οράματα της χάριτος λαμβάνουν, βέβαια, μέρος και οι σωματικές αισθήσεις των αγίων, αφού όμως πρώτα το σώμα από την κατάσταση της εμπάθειας φτάσει στην κατάσταση της απάθειας.

Ό μοναχός, λοιπόν, συμβούλεψε τον αξιωματούχο να εγκαταλείψει τη μέθοδο προσευχής πού χρησιμοποιούσε, εξηγώντας του πειστικά και τη σφαλερότητα τού τρόπου με τον όποιο προσευχόταν και την κατάσταση της πλάνης στην οποία τον είχε οδηγήσει αυτός ό τρόπος. Εκείνος, όμως, αντέδρασε με σκαιότητα στη συμβουλή. 

"Πώς είναι δυνατό ν' απαρνηθώ τη φανερή χάρη;!", διαμαρτυρήθηκε. Ακούγοντας τον να μιλάει για τον εαυτό του, αυθόρμητα ένιωθα να τον λυπάμαι. Συνάμα μού φαινόταν κάπως αστείος, όπως, για παράδειγμα, όταν ρώτησε τον μοναχό: "Όταν από τη μεγάλη γλυκύτητα αυξάνεται στο στόμα μου το σάλιο, αρχίζει να στάζει στο πάτωμα. Μήπως αυτό είναι αμαρτία;". Πράγματι: "Όσοι βρίσκονται σε δαιμονική πλάνη, προκαλούν τη συμπόνια των άλλων, καθώς δεν ανήκουν, θαρρείς, στον εαυτό τους, αλλά με τον νου και την καρδιά είναι αιχμάλωτοι των πονηρών και κατάκριτων πνευμάτων. Είναι, όμως, και για γέλια. Τούς παραδίνουν στη χλεύη των ανθρώπων τα πνεύματα πού τους κυρίεψαν και τούς έφεραν σε κατάσταση εξευτελιστική, απατώντας τους με την κενοδοξία και την οίηση. Οι πλανεμένοι δεν συνειδητοποιούν ούτε την αιχμαλωσία τους ούτε την παραδοξότητα της συμπεριφοράς τους, όσο φανερές κι αν είναι αυτές.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  Α  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Δεκ 07, 2017 10:17 am

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΧΩΡΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΡΛΙΚΟΒΑ.

Εικόνα



Υπήρχε ένας χωρικός, γύρω στα 1930, πού ήταν και ψάλτης στο χωριό Καρλίκοβα. Αυτός λοιπόν πήγαινε κάθε πρωί στην Εκκλησία και το βράδυ στον Εσπερινό, μαζί με τον παπά. Άφηνε όποια δουλειά είχε είτε στα χωράφια είτε άλλου και πήγαινε. Φιλόξενος, ελεήμων και συμπονετικός. Όποιος χωρικός αρρώσταινε, πήγαινε αυτός να οργώσει το χωράφι του, να σπείρει, να θερίσει, να του μαζέψει ξύλα. Το όνομα του ήταν Νικόλας.
Αυτός λοιπόν, ένα βράδυ, όπως έκανε προσευχή, βλέπει ξαφνικά να ανοίγουν τα ουράνια, να κατεβαίνουν Άγγελοι και να του βάζουν ένα στεφάνι στο κεφάλι! Βέβαια ό άνθρωπος είχε γαλήνη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία μέσα του... αλλά είχε και απορία: τι να ήταν αυτό;
-Τέλος πάντων, ας το ξεχάσω, είπε. Ας πω ότι ήταν όνειρο.
Την άλλη νύχτα πάλι το ίδιο "όνειρο". Τρέχει λοιπόν την άλλη ήμερα στον παπά.
-Παπά-Μιχάλη, του λέει, το και το.
-Τίνα σου πω; είπε ό παπά-Μιχάλης. Ίσως είναι του Θεού, ίσως είναι και του διαβόλου. Πρόσεξε, γιατί αυτός μπορεί να σε κοροϊδέψει, να σε ρεζιλέψει και να σε κάνη "ρεντίκουλο" στον κόσμο. Ξέχασε το καλύτερα. Πήγαινε σπίτι σου και ασχολήσου με τίποτα άλλο.
Είπε μέσα του όμως ό παπάς: «Μήπως και από το πολύ το ψάλσιμο και το πολύ το διάβασμα, πού κάνει ό μπάρμπα-Νικόλας, του σάλεψε το μυαλό;»
Δεν πέρασαν μερικές ήμερες, αρρωσταίνει ό Νικόλας και το πρώτο πράγμα πού ζήτησε ήταν να εξομολογηθεί στον παπά-Μιχάλη και να κοινωνήσει των άχραντων Μυστηρίων.

Μέχρι δε την τελευταία του στιγμή έδινε τις καλές του χριστιανικές και πατρικές συμβουλές, πού ήταν γεμάτες από αγάπη και θεία ευλογία.

Όταν πέθανε, όλο το χωριό βρέθηκε στην κηδεία του, γιατί ήξεραν την καλοσύνη του και γιατί πληροφορήθηκαν τις κρυφές του ελεημοσύνες και σχεδόν όλες τις κρυφές του εργασίες, και τον έθαψαν με πολλή συγκίνηση, μακαρίζοντας την άγια του ζωή, παρά τις επιφυλάξεις του παπά-Μιχάλη.
Ύστερα από δύο χρόνια πέθανε ό πατέρας του παπά-Μιχάλη. Ό ιερεύς με δύο συγγενείς μετέβησαν στο νεκροταφείο του χωριού και άρχισαν να σκάβουν ένα λάκκο δίπλα από τον τάφο του μπάρμπα-Νικόλα. Όσο έσκαβαν και κατέβαιναν προς τα κάτω, από το πλάι και από την μεριά του τάφου του μπάρμπα-Νικόλα, άρχισε να βγαίνει μια παράξενη ευωδία, πολύ γλυκεία! Σαν να υπήρχαν χιλιάδες λουλούδια με έντονη μυρωδιά. Μυρίπνοα, ουράνια άνθη. Τόση άρρητη ευωδία έβγαινε από κει μέσα!
Συγκλονίσθηκε ό παπά-Μιχάλης και είπε φωναχτά:
-Τον αδίκησα τον άνθρωπο. Αυτός πράγματι ήταν άγιος!...σάν τούς Αγίους πού προσκυνάμε στην Εκκλησία. Και φεύγοντας για το σπίτι του το διέδωσε παντού.
Άρχισαν αμέσως να καταφθάνουν οι χωρικοί, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, οι περισσότεροι όμως από περιέργεια, για να δουν τί το παράξενο συμβαίνει.

Όταν όμως έφθαναν στον τάφο, θαύμαζαν έκπληκτοι την πρωτοφανή ευωδία πού έξήρχετο τόσο άφθονη από τον τάφο του μπάρμπα-Νικόλα και δεν χόρταιναν νάτην απολαμβάνουν, δοξάζοντας τον Θεό «του διδόναι τοιαύτα τοις ανθρώποις».


ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.
ΠΑΤΗΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Δεκ 11, 2017 5:41 pm

ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ.

Εικόνα



ΡΩΤΗΣΕ μοναχός:
-        Ορθόδοξος χριστιανός είσαι;
-        Ναι.
-        Σταυρό φοράς;
-        ’Όχι, τον ξέχασα.
-        Έ, τότε τί σόι χριστιανός είσαι; Να φοράτε  πάντα τον τίμιο Σταυρό στον λαιμό σας, είτε  ακριβός και πολύτιμος είναι είτε φτηνός  και  απλός.  Άλλοι θυσίασαν τη ζωή τους και αποκεφαλίστηκαν γιά να μη βγάλουν τον Σταυρό από επάνω τους, όπως ό άγιος νεομάρτυρας Ευγένιος  από τη Ρωσία. Εσείς γιατί δεν τον φοράτε.  Σας  βιάζει ή σάς απειλεί μήπως κανείς;
Πριν λίγο καιρό μάς επισκέφτηκε έδώ. "κελί, ένα νέο παιδί, ό όποιος μάς διηγήθηκε  κάτι  συγκλονιστικό: «Πριν ένα μήνα περίπου πήγαινα με το αυτοκίνητο από τ’ Άνάπλι προς τήν Επίδαυρο.

Στα μισά του δρόμου μου έκανε σημάδι να  σταματήσω ένας γεράκος για να τον πάρω μαζί  μου. Τον λυπήθηκα, σταμάτησα και τον πήρα στο αμάξι. Μετά, όμως, από λίγα χιλιόμετρα  βλέπω τον γέρο να βγάζει από τα δάχτυλά του  κάτι μαύρα, μεγάλα νύχια, να στρέφεται  προς  το μέρος μου και να φωνάζει με μίσος: Βρωμόπαιδο, έχε χάρη που φοράς αυτόν τον καταραμένο (τον Σταυρό εννοούσε) στον λαιμό σου   αλλιώς θα σε σκότωνα!


Και αμέσως εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του  μια  ανυπόφορη βρώμα. Τόσο που φοβήθηκα, πάτερ μου, που την άλλη μέρα πήγα και πούλησα το  αμάξι... Ευτυχώς, που φορούσα τον Σταυρό αλλιώς θα μου κάνατε το τρισάγιο τώρα».



Τα  βλέπεις, αδελφέ μου; Όμως, όχι μόνον να τον φοράτε αλλά και παντού να σημειώνετε τον τύπο  του. Να σταυρώνετε τα πάντα, πρόσωπα, πράγματα, ενέργειες που κάμετε, το μαξιλάρι πριν κοιμηθείτε, το τιμόνι πριν οδηγήσετε, πριν  από κάθε τηλεφώνημα, αλλά πρωτίστως τις  τροφές , που είναι σήμερα γιομάτες δηλητήρια.  Ο τίμιος  Σταυρός είναι φύλακας, φρουρός, κραταίωνα και διαβολοκτόνος.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ. ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Δεκ 17, 2017 9:48 am

Ο Μοναχός Συμεών του Άθω.Τα κεφάλαια από το άλμπουμ: "Ο Άθως είναι η πύλη της αιωνιότητας" Η Παραβολή των Σπόρων


Εικόνα


Η Παραβολή των Σπόρων

Κάποιος μοναχός, ο οποίος αγωνίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν έλαβε τον καρπό του Πνεύματος, είχε ένα όνειρο να εισέλθει σε ένα κατάστημα και πίσω από το πάγκο του καταστήματος είναι ο Κύριος ...

"Κύριε, έλεος!" Εσύ είσαι;
«Ναι, είμαι», απάντησε ο Κύριος.
- Και τι μπορώ να αγοράσω;
"Τα πάντα," ήταν η απάντηση.
- Στη συνέχεια, θα ήθελα να αγοράσω υγεία, αρετές: ταπεινότητα και υπακοή ...;

Ο Κύριος χαμογέλασε και πήγε μετά τα παραγγελθέντα αγαθά ...

Σύντομα επέστρεψε με ένα μικρό σακουλάκι.

- Πώς; Είναι όλα αυτά;! Ρώτησε ο μοναχός με έκπληξη.

"Ναι," απάντησε ο Θεός ήρεμα, "δεν ξέρατε ότι μόνο οι σπόροι μου πωλούνται;


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Δεκ 26, 2017 10:23 am

Φοβερή καί διδακτική ιστορία από την Λαύρα των Σπηλαίων Ο Όσιος Τίτος και ο ανελέητος Ευάγριος...!
Εικόνα

Φοβερή καί διδακτική ιστορία από την Λαύρα των Σπηλαίων
Ο Όσιος Τίτος και ο ανελέητος Ευάγριος...! 

Ο Όσιος Τίτος γεννήθηκε στη Ρωσία και ασκήτευε στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Η ιερατική του βιοτή ήταν θεοφιλής και ισάγγελη, ενώ η αγάπη του προς όλους τους αδελφούς ανιδιοτελής και ανυπόκριτη.
 Τότε ζούσε στη Λαύρα και ένας διάκονος, που ονομαζόταν Ευάγριος. Ο μισόκαλος διάβολος, που πάντοτε σπείρει ζιζάνια, έσπειρε έχθρα ανάμεσα στον Όσιο Τίτο και το διάκονο Ευάγριο. Και ενώ πρώτα έτρεφαν ο ένας για τον άλλο βαθιά αμοιβαία αγάπη, έφθασαν τώρα να μην θέλουν ούτε να ιδωθούν. Τόσο πολύ μάλιστα τους σκότισε η οργή και η μνησικακία, ώστε, όταν θυμίαζε ο ένας στο ναό, ο άλλος έφευγε. Και αν δεν έφευγε, ο πρώτος τον προσπερνούσε χωρίς να τον θυμιάσει.

Έχοντας βυθιστεί σε τέτοιο σκοτάδι εμπάθειας οι δύο αδελφοί, τολμούσαν να λειτουργούν και να προσφέρουν τα Τίμια Δώρα και να κοινωνούν, ξεχνώντας την εντολή του Κυρίου που λέγει: «Εάν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί ενθυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίων σου, άφησε εκεί το δώρο σου μπροστά στο θυσιαστήριο και πήγαινε, πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου, και τότε αφού έλθεις πρόσφερε το δώρο σου».

Κάποτε ο Όσιος Τίτος αρρώστησε πολύ σοβαρά. Είχα μάλιστα φθάσει στα πρόθυρα του θανάτου, όταν άρχισε ξαφνικά να κλαίει και να θρηνεί για την αμαρτία του. Αμέσως παρακάλεσε τους μοναχούς να καλέσουν τον Ευάγριο, για να συγχωρεθούν. Εκείνος όμως, όχι μόνο δεν δέχθηκε να συγχωρέσει τον ετοιμοθάνατο αδελφό, αλλά άρχισε να τον καταριέται. 

Τότε τον άρπαξαν και τον έφεραν διά της βίας στον Όσιο, για να ειρηνεύσουν. Μόλις τον είδε ο Όσιος Τίτος ανασηκώθηκε με δυσκολία και τον ικέτευσε κλαίγοντας να τον ευλογήσει.
 Ο ανελέητος Ευάγριος αποστράφηκε άσπλαχνα τον Όσιο και δήλωσε μπροστά σε όλους, ότι ποτέ δεν πρόκειται να συμφιλιωθεί μαζί του ούτε στην παρούσα ζωή ούτε στην άλλη. Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει τον λόγο του και έπεσε κάτω! Οι πατέρες έτρεξαν να τον σηκώσουν, αλλά διαπίστωσαν πως ήταν νεκρός. Το σώμα του αμέσως πάγωσε σαν μάρμαρο. Την ίδια στιγμή ο Όσιος Τίτος σηκώθηκε όρθιος, εντελώς υγιής, σαν να μην είχε αρρωστήσει ποτέ. Με φρίκη και δέος αντίκρισαν όλοι τον άδοξο θάνατο του μνησίκακου Ευαγρίου και την θαυματουργική ίαση του Αγίου.
  Ο Όσιος Τίτος, μετά την συγκλονιστική αυτή εμπειρία, απομάκρυνε για πάντα από τη ζωή του, όχι μόνο την εξωτερική οργή, αλλά και κάθε κακό λογισμό για οποιονδήποτε αδελφό, μέχρι την ημέρα που κοιμήθηκε ειρηνικά και παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό. Ήταν το έτος 1190 μ.Χ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες