ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Γεγονότα, εικόνες και ντοκουμέντα από το βίο των αγιασμένων μορφών της εποχής μας

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Μαρ 05, 2016 7:10 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Εικόνα

Εικόνα



Ο στάρετς Αμβρόσιος θεωρείται ο κορυφαίος από τους γέροντες της "Οπτινα. Είχε τίς αρετές πού είχαν όλοι οί άλλοι γέροντες μαζί καί μάλιστα στο ύψιστο σημείο τους. Διακρινόταν για την αγία ταπείνωση του, την αγνότητα του νου καί της καρδίας, την αγάπη του πού ξεχείλιζε, καθώς καί για την αυτοθυσία πού έδειχνε για τη σωτηρία του πλησίον του. Λόγω της μεγάλης ταπεινοφροσύνης του ο Κύριος τον προί­κισε με πνευματικά χαρίσματα, με τα όποια θεράπευε τίς ψυχές πού υπόφεραν. Διάβαζε τίς καρδιές, γνώριζε τα παρελθόντα καί τα παρόντα καί προγνώριζε τα μέλλοντα των ανθρώπων. Πρόσφερε στους συνομιλητές του τον αληθι­νό, άποκαλυμμένο λόγο του Θεοΰ. Τόσο μεγάλα ήταν τα χαρίσματα του, ώστε κοντά του, στο ταπεινό κελλάκι του, έφταναν κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι για να τον δουν καί να τον ακούσουν. Ανάμεσα τους ήταν κι οί συγγραφείς Ντοστογιέφσκυ, Τολστόι, Λεόντιεφ, Σολόβιεφ, Κιρεγιέφσκυ κ.ά. Ό Ντοστογιέφσκυ τόσο πολύ ενθουσιάστηκε με την επίσκεψη του στην "Οπτινα, ώστε στο τελευταίο έργο του, τους «Αδελφούς Καραμάζωφ», περιέγραψε πιστά την πνευ­ματική εικόνα του μοναστηρίου καί του στάρετς Αμβροσίου. Ό πασίγνωστος π. Ζωσιμάς του έργου δεν ήταν άλλος από το στάρετς Αμβρόσιο, τα λόγια καί τίς συμβουλές του οποί­ου ό Ντοστογιέφσκυ έβαλε στο στόμα του ήρωα του.

Ό στάρετς γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1812 στο χωριό Λιπόβιτς του Ταμπώφ. τΗταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Μιχαήλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ καί στο βάπτι­σμα του 'δωσαν το όνομα Αλέξανδρος, προς τιμήν του αγί­ου Αλεξάνδρου Νέφσκυ.
Ό Αλέξανδρος ήταν από μικρός πολύ ζωηρός, γεμάτος ορμητικότητα καί ζωτικότητα, σωστό ζιζάνιο. Οί Γρένκωφ δεν πίστευαν ποτέ πώς ένα τέτοιο ζωηρό παιδί θα μπορούσε να είχε σπουδαία εξέλιξη. Το οικογενειακό περιβάλλον πάντως επέδρασε θετικά επάνω του. Το σπίτι τους ήταν κατά κάποιο τρόπο ενοριακό κέντρο. Ό πάππους του ήταν ιερέας, ό πατέρας του ψάλτης. Στό αναλόγιο της εκκλησίας μαζί με τον πατέρα ανέβαιναν καί τα παιδιά κι έψαλλαν μαζί του. Ό Αλέξανδρος έμαθε το αλφάβητο προτού πάει στο σχολείο από το Ψαλτήρι καί το Μέγα Ωρολόγιο.

Τα πνευματικά καί διανοητικά χαρίσματα του δεν άργη­σαν να φάνουν. Τόσο στο ενοριακό σχολείο του Ταμπώφ όσο καί στο σεμινάριο της ίδιας πόλης οπού φοίτησε για έξι χρό­νια, διακρίθηκε ιδιαίτερα καί αποφοίτησε από τους πρώτους. Ιδιαίτερη κλίση είχε κυρίως στα θεολογικά καί φιλοσοφικά μαθήματα.
Μετά το σεμινάριο δούλεψε λίγα χρόνια σαν δάσκαλος. Μέσα του όμως δεν ικανοποιούνταν με το έργο αυτό. Εΐχε βαθύτερες ανησυχίες καί κυρίως τον απασχολούσε μια υπόσχεση πού είχε δώσει όταν, τελειόφοιτος στο σεμινάριο, είχε αρρωστήσει πολύ βαριά κι υποσχέθηκε στο Θεό πώς αν γίνει καλά θα φορέσει το μοναχικό σχήμα.
Ό Αλέξανδρος πήγε στο μοναστήρι της "Οπτινα σε ηλικία 27 ετών. Τον δέχτηκαν με αγάπη καί σε λίγες μέρες του ανέθεσαν σαν προσωρινό διακόνημα ν' αντιγράψει το βιβλίο «Αμαρτωλών Σωτηρία», πού είχε μεταφραστεί από την ελληνική.
Σύντομα τον έκαναν δόκιμο καί του ανέθεσαν να διακονεί στο κελλί του στάρετς Λεωνίδα, να διαβάζει τίς ακολουθίες καί να βοηθάει στο ζυμωτήριο. Μετά από λίγο καιρό τον έστειλαν να ζήσει στη σκήτη του μοναστηρίου, όπου του ανά­θεσαν το διακόνημα του μαγείρου.
Ό Αλέξανδρος παρατηρούσε τη μοναχική ζωή καί προ­σπαθούσε να τη μάθει καί να τη βιώσει όσο καλύτερα καί πιστότερα μπορούσε. Σημαντικός δάσκαλος σ' αυτό το θέμα ήταν ό στάρετς Λεωνίδας, τον όποΐο ό Αλέξανδρος προσπα­θούσε με κάθε τρόπο να τον πλησιάζει. Μα κι ό στάρετς τον εκτίμησε από την πρώτη στιγμή καί τον συμπάθησε. Κι επειδή ό ϊδιος ήταν πολύ ηλικιωμένος, τον παράδωσε στο στάρετς Μακάριο, πού 'ταν άριστος καθοδηγητής ψυχών.
Λένε πώς όταν τον είδε ό γέροντας Λεωνίδας, φώναξε κοντά του τον π. Μακάριο καί του είπε:
- Ό νέος αυτός έρχεται κοντά σε μας τους γέροντες. Εγώ είμαι ηλικιωμένος, φεύγω άπ' αυτή τη ζωή. Τον παραδίνω σε σένα. Καθοδήγησε τον όσο καλύτερα μπορείς. Θα σου φανεί χρήσιμος.
Ό γέροντας Μακάριος τον πρόσεξε ιδιαίτερα Του έμφύτεψε τη σοφία της ταπεινοφροσύνης καί τον κράτησε στη σκήτη ως το θάνατο του.
Σύντομα ό Αλέξανδρος συνειδητοποίησε κοντά του πώς το πρώτο καί κύριο καθήκον του αληθινού μονάχου ήταν ή έκκοπή του θελήματος. Κι ή πρώτη του άσκηση στη μοναχι­κή αυτή αρετή ήταν ή τοποθέτηση του στο διακόνημα του βοηθοϋ μαγείρου. Αυτός, ένας πρώην διδάσκαλος, να δουλεύει τώρα στο μαγειρείο της σκήτης ως βοηθός μάγειρα! Ό Αλέξανδρος όμως είχε ενστερνιστεί κιόλας το σκοπό καί το νόημα του μοναχισμού καί τα δεχόταν όλα ευχάριστα καί με αξιοζήλευτη υπομονή καί υπακοή.


Το φθινόπωρο του 1841 άφησε το μαγειρείο, γιατί ορί­στηκε διακονητής του στάρετς Μακαρίου. Πολύ σύντομα στη συνέχεια έγινε μοναχός καί μετονομάστηκε Αμβρόσιος. Στίς 2 Φεβρουαρίου του 1843 ό π. Αμβρόσιος χειροτονή­θηκε διάκονος, ενώ στα τέλη του 1845 (9 Δεκεμβρίου), στην ηλικία των τριάντα τριών χρόνων, χειροτονήθηκε Ιερο­μόναχος.
Πολύ σύντομα μετά τη χειροτονία του καί μετά τίς ουρά­νιες εμπειρίες πού έζησε ως λειτουργός πια ό π. Αμβρόσιος, άρπαξε ένα δυνατό κρυολόγημα πού εξελίχτηκε πολύ άσχη­μα. Τον καθήλωσε για τρία περίπου χρόνια στο κρεβάτι. Είναι θαύμα το ότι επέζησε, αλλά ή υγεία του από τότε έγι­νε πολύ εΰθραστη.
Είκοσι χρόνια ε'κανε υποτακτικός του στάρετς Μακαρίου ό π. Αμβρόσιος. Είκοσι χρόνια μαθητείας σ' έναν πραγμα­τικά μεγάλο δάσκαλο. Ό υποτακτικός θαύμαζε την ταπεί­νωση, την υπομονή, την αγάπη και την αυταπάρνηση του γέροντα του καί προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον μιμηθεί. Σάν φίλεργη μέλισσα δούλευε άοκνα κοντά του καί ρουφού­σε κάθε λόγο πού έβγαινε από τα χείλη του σοφού καί αγίου αύτού ανθρώπου. Εκείνη την περίοδο ό μεγάλος στάρετς ασχολήθηκε με την έκδοση των πατερικών έργων πού είχε μεταφράσει από την ελληνική ό όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ. Καί σαν άριστος γνώστης καί διδάσκαλος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ό π. Αμβρόσιος, μαζί με το φιλόσοφο Ίβάν Κιρεγιέφσκυ, ήταν οι κυριότεροι βοηθοί του σ' αυτό το «έργο του Θεού» όπως το αποκαλούσε.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Μαρ 06, 2016 11:46 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ Α`

Εικόνα

Εικόνα


-Ο Άνατόλιος Ζερτσάλωφ ήταν από τους πιο στε­νούς μαθητές του στάρετς Μακαρίου. Σ'όλη του τη ζωή του ήταν απόλυτα αφοσιωμένος.
 Γεννήθηκε στίς 24 Μαρτίου 1824 στο χωριό Μπόντολια καί το βαφτιστικό του όνομα ήταν Αλέξης. Ό πατέρας του ονομαζόταν Μωυσής καί ήταν διάκος- τη μητέρα του τη λέγανε 'Αννα Σεργκέγιεβνα. Κι οι δυο τους ήταν πάρα πολύ ευσεβείς κι επιθυμούσαν πολύ να δουν τα παιδιά τους ν' ασπάζονται το μοναχικό βίο.Από την ηλικία των πέντε ετών ο πατέρας του άρχιζε νά τον μαθαίνει γράμματα. Ό Αλέξης είχε μεγάλο ζήλο κι ήθελε να μάθει γρήγορα να διαβάζει για να μπει στο χορό των ψαλτών, αλλά ή φωνή του δεν ήταν καλή. Σύντομα όμως τον έστειλαν στο θεολογικό σεμινάριο του αγίου Μπόρις καί μετά στο σεμινάριο της Καλούγκα.
 Άφού τέλειωσε το σεμινάριο ξεκίνησε για να πάει να μονάσει στα δάση του Ροσλάβλ, αλλά μια ξαφνική κακοκαι­ρία τον εμπόδισε να ολοκληρώσει το ταξίδι του. Στή συνέ­χεια ανέλαβε να υπηρετήσει σε μια κρατική υπηρεσία. Αρρώστησε από φυματίωση όμως καί μετά από μια θαυμα­τουργική θεραπεία αποφάσισε να πάει στην 'Οπτινα, οπού κι έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του. Στήν 'Οπτινα μάλιστα πήγε μαζί με τη μητέρα του καί μόλις την είδε ό στάρετς Μακάριος της είπε:
 - Ευλογημένη νά'σαι, καλή μου γυναίκα, πού βάζεις το γιο σου σε τέτοιο καλό δρόμο.Ό στάρετς Μακάριος δίδαξε ό ίδιος στον π. Άνατόλιο τη νοερά προσευχή του Ίησού κι εκείνος συνήθιζε να πηγαίνει βαθιά μέσα στο δάσος για να την άσκεί στην ησυχία. Στήν 'Οπτινα ήρθε το 1857, τότε πού ό μελλοντικός στάρετς Αμβρόσιος έδειχνε πώς θ' αντικαταστήσει τον π. Μακάριο. Κι όταν ό τελευταίος ήταν απασχολημένος έστελνε τον Αλέξη για πνευματική καθοδήγηση στον π. Αμβρόσιο, λέγοντας του:
 - Αυτός (ό π. Αμβρόσιος) είναι πιο κατάλληλος από μένα.Πολλές φορές επίσης, με την ευλογία του στάρετς Μακα­ρίου, ό Αλέξης πήγαινε για πνευματικές συμβουλές στο στάρετς Αντώνιο.
  Ή ζωή στην 'Οπτινα δεν ήταν εύκολη για το νεαρό μονα­χό. Τον μετακινούσαν συνέχεια από το ένα κελλί στο άλλο. Κάποτε έμενε σ' ένα κελλί πού από πάνω του ήταν ό χώρος οπού έκοβαν τα ξύλα. 'Ετσι του ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρώνεται στη μελέτη των ασκητικών βιβλίων, πού 'ταν κανόνας απαράβατος για όσους ζούσαν στην υποταγή των γερόντων. Έκεί απόκτησε πονοκεφάλους, πού τον ταλαιπωρούσαν πολύ καιρό. "Ολες αυτές οί ταλαιπωρίες όμως καλλιεργούσαν στην ψυχή του τις αρετές της ταπείνω­σης, της υπομονής, της πραότητας και της σταθερότητας. Κι ό στάρετς Μακάριος φρόντιζε ιδιαίτερα για ν' αξιοποιήσει τα τάλαντα του π. Άνατολίου. Δε δίσταζε να τον ταπεινώνει.

 Κάποτε επισκέφτηκε την "Οπτινα ό όσιος 'Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 'Οταν συνάντησε τον π. Άνατόλιο εντυ­πωσιάστηκε με τη συμπεριφορά του. Φεύγοντας μάλιστα εξέφρασε την εκτίμηση καί το σεβασμό του για τον π. Άνα­τόλιο κι είπε πώς χάρηκε πολύ πού συνάντησε 'ένα μοναχό τόσο μορφωμένο κι έμπειρο στην πνευματική ζωή.Ό π. Άνατόλιος ανέφερε με απλότητα τα λόγια του αγί­ου Ιγνατίου στο στάρετς Μακάριο, οπότε εκείνος μπροστά σε όλους του είπε:
— Ανόητε! "Ωστε έτσι, νομίζεις πώς είσαι καλός ε; Δεν καταλαβαίνεις πώς ό επίσκοπος είναι αριστοκράτης καί συνηθισμένος να μοιράζει κομπλιμέντα από ευγένεια καί άνοιξες το στόμα σου καί τον άκουγες, νομίζοντας πώς όσα λέει σου ταιριάζουν; Τί επιπόλαιος πού είσαι!
 'Οταν ό π. Άνατόλιος απομακρύνθηκε, ό στάρετς Μακάριος είπε:— Είναι πραγματικα ευφυής καί καλλιεργημέ­νος, όλοι τον σέβονται. Πρέπει όμως να τον επιτι­μούμε, γιατί είναι εύκολο να πέσει στην υπερηφά­νεια.
 Ό στάρετς Μακάριος συνήθιζε να τον αποκαλεί «υψηλότατο». Κι αυτό όχι μόνο για τη σωματική του διάπλαση, μα καί για να δείξει το πνευματικό του ύψος.Μετά την κοίμηση του στάρετς Μακαρίου, οι γέροντες Άνατόλιος καί Αμβρόσιος αγωνίζονταν μαζί. Ό π. Άνατόλιος έγινε γέροντας καί πνευματικός, ιδιαίτερα στα κοντινά γυναικεία μοναστήρια. "Ηταν ο κυριότερος βοηθός του στά­ρετς Αμβροσίου στην ίδρυση του γυναικείου μοναστηρίου του Σαμορντίνο.

Το 1870 ό π. Άνατόλιος χειροτονήθηκε ιερέας καί τον επόμενο χρόνο ή σύνοδος τον διόρισε ηγούμενο του μονα­στηρίου Σπάσκυ Όρλώφ. Από υπακοή στο στάρετς Αμβρόσιο όμως καί για να βοηθήσει στο θεσμό των γερό­ντων στην 'Οπτινα, ό π. Άνατόλιος αρνήθηκε αυτή την εξέ­λιξη. Από υπακοή στο στάρετς Αμβρόσιο επίσης ανέλαβε προϊστάμενος της σκήτης, για να φροντίζει όλες τίς ανάγκες των μοναχών.
 Ο π. Ανατολίος ακόμα κι όταν έγινε προϊστάμενος της σκήτης έτρεφε τον ίδιο σεβασμό για το στά-ρετς Αμβρόσιο. "Οταν πήγαινε να τον επισκεφτεί του 'βαζε εδαφιαία μετάνοια, όπως κι όλοι οι μοναχοί. Κάποτε ό στάρετς Αμβρόσιος είπε στο­υς παρευρισκόμενους για τον γονατισμένο μπροστά του π.  Ανατολίο:
— Σας τον συνιστώ, είναι ό προϊστάμενος μου!


 Ό στάρετς Άνατόλιος ήταν άνθρωπος με πύρινη προσευ­χή. Ή μονολόγιστη ευχή του Ίησού δεν έλειπε ποτέ από το νου καί την καρδιά του. Ό στάρετς Αμβρόσιος έλεγε πώς ό π. Άνατόλιος είναι «μεγάλος γέροντας καί εργάτης της νοερας προσευχής. Του έχει δοθεί τόσο μεγάλη προσευχή καί χάρη, συνέχιζε, που ανάμεσα σε χίλιους ίσως μόνο σε ένα δίνεται».
 Την προσευχή αύτη ό στάρετς Άνατόλιος προσπαθούσε να τη διδάξει καί να τη μεταδώσει καί στους μαθητές του καί κυρίως στίς μοναχές του Σαμορντίνο, την πνευματική καθο­δήγηση των οποίων είχε αναλάβει μετά την κοίμηση του στάρετς Αμβροσίου. Δεν έπαυε να τους θυμίζει πώς πρέπει οπωσδήποτε να τηρούν την καρδιά καί το νου τους καθαρά. Προς το τέλος της ζωής του ό στάρετς απόκτησε τα ϊδια χαρίσματα της πνευματικής διόρασης καί της προορατικότητας πού είχαν οί πνευματικοί του γεννήτορες, οι στάρετς Μακάριος καί Αμβρόσιος καί μάλιστα στην ίδια ένταση με αυτούς. Μπορούσε να διαβάζει τίς ψυχές των ανθρώπων,ακόμα καί τίς πιο μύχιες σκέψεις τους. Προέβλεπε το θάνα­το των πνευματικών παιδιών του, τίς αρρώστιες καί τίς δυστυχίες τους, καί προειδοποιούσε διακριτικά εκείνους πού επρόκειτο να τα υποστούν.
Μεγάλη συμβολή στην οικοδομή των πνευματικών του παιδιών καί ιδιαίτερα των μοναζουσών είχε ό στάρετς Άνατόλιος καί με τίς πολυάριθμες επιστολές του. 'Ηξερε να πλη­σιάζει την ανθρώπινη ψυχή μ' ένα στοργικό, τρυφερό καί πατρικό τρόπο, καί να την όδηγεί στο δρόμο της πνευματι­κής ζωής, να της δείχνει που ακριβώς καί πώς να βαδίζει για να σωθεί.Ήταν ένας πραγματικός θεραπευτής των ψυχών.
Οι επιστολές του στάρετς Άνατολίου διδάσκουν τη γνώ­ση καί την αγάπη του Θεού. Ξεκαθαρίζουν την πορεία καί τον προορισμό του χριστιανού και του μονάχου. Δίνουν κου­ράγιο στον αγώνα ενάντια στα πάθη καί τίς αδυναμίες μας. Διδάσκουν τη νοερά προσευχή καί γενικά δίνουν συμβουλές καί ωφέλιμα μαθήματα σε κείνους πού αναζητούν τη σωτη­ρία τους.
Ό στάρετς Άνατόλιος έλαβε επίσης μέρος στη μετάφρα­ση των πατερικών κειμένων καί συνέβαλε στην έκδοση τους. Στάθηκε καί σ' αυτόν τον τομέα πολύτιμος βοηθός τόσο του στάρετς Μακαρίου δσο καί του στάρετς Αμβροσίου.
Το 1891 αναπαύτηκε ό στάρετς Αμβρόσιος. Ό γέροντας Άνατόλιος λυπήθηκε πολύ, δέχτηκε με πολύ βαριά καρδιά την πνευματική του ορφάνια. Μα κι ό ιδιος τότε πλησίαζε στη δύση του επίγειου βίου του. Κοντά στη θλίψη του για τον π. Αμβρόσιο, ήρθε να προστεθεί κι άλλη μία. Ό τοπικός επίσκοπος, πού δε συμπαθούσε καί πολύ το έργο του στάρετς Αμβροσίου, απαγόρεψε στο στάρετς Άνατόλιο να επισκέ­πτεται το Σαμορντίνο. Ήταν ένα γερό χτύπημα στον ευαί­σθητο στάρετς, πού έτσι δε θα μπορούσε πια να εξυπηρετεί τίς άπορφανισμένες μοναχές. Ή υγεία του κλονίστηκε.
Το 1892 έκανε ένα ταξίδι στην Αγία Πετρούπολη καί την Κρονστάνδη, για να συναντήσει τον π. Ιωάννη. Συνδέονταν μεταξύ τους κι ένιωθαν βαθύ σεβασμό ό ένας για τον άλλον. Στίς 10 Όκτωβρίου λειτούργησαν μαζί. 0ι γιατροί τους όποιους επισκέφτηκε στην πρωτεύουσα βρήκαν αδύνα­τη την καρδιά του καί υγρό στους πνεύμονες.
Τον επόμενο χρόνο ή υγεία του χειροτέρεψε. Στίς 10 Όκτωβρίου έλαβε το μεγάλο σχήμα καί σε τρισήμισυ μήνες, στις 25 Ιανουαρίου του 1894, ό μεγάλος αυτός στάρετς της "Οπτινα αναπαύτηκε. Οι γέροντες αποφάσισαν να τον θάψουν κοντά στους τάφους των μεγάλων γερόντων.
Πέτρου Μπότση«Πατερικό της Όπτινα»


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Μαρ 07, 2016 9:18 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ

Εικόνα

Εικόνα


Το χάρισμα των ιαμάτων
Ο π. Ανατόλιος είχε λάβει και το χάρισμα των ιαμάτων. Και έκαμε ιάσεις πολλές. Αναφέρομε ενδεικτικά μερικές.
Ο π. Ανατόλιος κάθε φορά που με δική του παρέμβαση γινόταν κάποια ίαση, κατέβαλε κάθε προσπάθεια να την κρύψει· να μη την αφήσει να προσλάβει δημοσιότητα· να μη φανή σε ποίον οφειλόταν. Για να το επιτυγχάνει, έστελνε τους ασθενείς, που εθεράπευε:
• ή να πιουν νερό-αγίασμα στην πηγή του οσίου Παφνουτίου∙
• ή να προσκυνήσουν τον τάφο του στάρετς Αμβρόσιου∙
• ή απέδιδε την ίαση σε κάτι το εντελώς συμβατικό.
1. Η μοναχή Μαρία (Σαούτιν) από το μοναστήρι Σαμορντίνο, θεραπεύθηκε με τις προσευχές του οσίου Ανατόλιου. Η ίασή της έγινε αισθητή στην ίδια μόλις προσκυνούσε την ταφόπλακα του Στάρετς Αμβρόσιου. Γράφει:
«Ιδέτε, πως θεραπεύθηκα. Είχα πάει το φθινόπωρο στο υπόγειο για πατάτες. Εκεί έπεσε επάνω μου ένα δοκάρι. Και μου έσπασε τα δόντια. Και μου χτύπησε στα νεύρα. Αισθάνθηκα τέτοιους πόνους, που δεν εύρισκα ανάπαυλα, ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Και ούτε να φάω μπορούσα∙ ούτε να κλείσω μάτι.
Εστράφηκα στα νοσοκομεία∙ στους γιατρούς. Μα τίποτε δεν μου έκαμαν. Αντίθετα. Μου έλεγαν, ότι θα ήταν ανόητο να περιμένω βελτίωση!
Επήγα λοιπόν και στον π. Ανατόλιο.
— Γέροντα, δώστε μου ευλογία να πάω στον ιατρό καθηγητή Καζάνσκι.
Μου απάντησε ο π. Ανατόλιος:
— Ο Κύριος! Ο Κύριος! Στον τάφο, στον τάφο του π. Αμβρόσιου να πάς!..
Παίρνω τον δρόμο για τον τάφο. Και, νάσου, βλέπω μπροστά μου τον καθηγητή Καζάνσκι. Και του διηγήθηκα τις περιπέτειες μου. Μου λέει τότε ο ιατρός:
— Αυτό είναι ανίατο. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε.
Βούρκωσαν τα μάτια μου. Γέμισαν δάκρυα. Και είπα μέσα μου.
— Δηλαδή, η μόνη μου ελπίδα είναι ο τάφος!.. Και τράβηξα για τον τάφο! Γονάτισα και φώναξα:
— Πάτερ Αμβρόσιε, βοήθα με! λυπήσου με!.. Τον παρακαλούσα, το φώναζα, σαν να ήταν δίπλα μου ζωντανός. Φίλησα τον τάφο του. Επήρα λαδάκι από το κανδήλι του και άλειψα τα μάγουλά μου άπ’ έξω. Και ο πόνος σταμάτησε. Αμέσως.
Έφυγα. Επήγα στο σπίτι μου. Πόνο δεν αισθάνομαι καθόλου. Τόσο που δεν τολμώ να το πιστέψω. Ήρθε η ώρα για φαγητό. Έφαγα, χωρίς να πονώ, χωρίς προβλήματα. Έπεσα να κοιμηθώ. Και κοιμήθηκα μερικά εικοσιτετράωρα συνέχεια!..
Είχα γίνει καλά. Χάρις στις προσευχές του π. Ανατόλιου».
2. Η δασκάλα Νίνα Βλαδίμηροβνα μας διηγή­θηκε, πως ο π.Ανατόλιος έκαμε καλά τον άρρωστο μικρό αδελφό της με ένα αχλάδι.
«Είχα πάει να τον ιδώ. Και όταν θα έφευγε, ο στάρετς Ανατόλιος, μου έδωσε ένα αχλάδι. Και μου είπε:
- Για τον μικρό αδελφό σου.
Απόρησα, πως θυμήθηκε τον μικρό αδελφό μου. Το επήρα και έφυγα. Στο σπίτι ευρήκα τον μικρό α­δελφό μου βαρειά άρρωστο. Ο γιατρός πού τον είχε ιδεί, είχε ειπεί, ότι:
- Η πιθανότητα να ζήσει είναι ελάχιστη. Έκοψα το αχλάδι μικρά κομματάκια και του τα έδωκα, να τα φάει με υπομονή.
Και τρώγοντας τα έπαιρνε δυνάμεις.
Και όταν το είχε πιά φάγει ολόκληρο τα αχλάδι, σηκώθηκε.
Είχε γίνει εντελώς καλά».
3.Πολλές θεραπείες έγιναν και με Αλλά είδη, που είχε χρησιμοποιήσει ο π. Ανατόλιος. Και από αυτά «δύναμις εξήρχετο», όπως από το ιμάτιο του Κυρίου, που μόλις το έπιασε στην άκρη, εθεραπεύθη η αιμορροούσα.
Κάποτε, ο π. Ανατόλιος έδωκε ευλογία στην πνευματική του θυγατέρα Νίνα Βλαδίμηροβνα, να πάει να μείνει λίγες ημέρες στο Σαμορντίνο.
- Μα πώς; (ερώτησε εκείνη). Κάνει κρύο. Πως θα περάσω με αυτήν την καλοκαιρινή ζακετούλα μου;
Ο π. Βαρνάβας φιλοτιμήθηκε τότε, να της δώσει ένα χοντρό καφτάνι του! Αλλά μόλις εκείνη το είδε, αηδίασε:
— Τόσο χοντρό και τόσο βρώμικο, εγώ επάνω μου δεν το βάζω!..
— Θα σου δώσω το δικό μου τότε! (ειπε ο π. Ανατόλιος). Αλλά και αυτό είναι το ίδιο χοντρό και το ίδιο βρώμικο! Έλα τότε, Νίνα, θα σου δώσω το καινούργιο μου το ράσο!
Το επήρα, το φόρεσα και επήγα στο μοναστήρι, στο Σαμορντίνο. Με είδαν οι μοναχές και με εζήλεψαν! Και όλες μου ζήτησαν, να τους το δώσω να το βάλουν για λίγο επάνω τους για ευλογία. Και το έβαλαν.
Όταν το βράδυ ξάπλωσα να κοιμηθώ, αισθάνθηκα ένα ασυνήθιστο ρίγος. Τυλίχτηκα τότε με το κοντόρασο του Γέροντα. Και το πρωί δεν αισθανόμουν τίποτε πια. Είχαν όλα περάσει.
4. Πολλές ασθένειες εθεράπευε ο π. Ανατόλιος. Παρ’ όλο που ο ίδιος υπόφερε από πολλές και βαρείες αρρώστιες! Από την πολλή ορθοστασία τα πόδια του είχαν γεμίσει πληγές. Και το χειρότερο είχε πάθει κήλη, που όλο και χειροτέρευε. Και συμπονώντας τον ο ηγούμενος του είχε επιβάλει να εξομολογεί, αντίθετα στην τάξη που επικρατεί στην Ρωσσία, καθιστός.

Χάρισμα προορατικό
1. Ο κόσμος το επίστευε.
Και κατέφευγαν σ’ αυτόν πολλοί· όχι μόνο άρρωστοι και αδύνατοι∙ αλλά και άνθρωποι με καταπληκτική νοημοσύνη και ζωντάνια. Και του ζητούσαν λύση για ζητήματα όχι μόνο σοβαρά, αλλά και πολυϋπεύθυνα. Και ο στάρετς έδινε σε όλα λύση με ταπείνωση και αγάπη.
2. Το 1909 επήγε στην Όπτινα η μοναχή Ματρώνα (Ζάϊτσεφ). Και τον παρακάλεσε να της δώσει ευλογία να φύγει από το μοναστήρι της.
Ο π. Ανατόλιος της έδωκε μια απάντηση, που δεν την είχε ποτέ φαντασθή:
— Μη βιάζεσαι. Μετά τέσσερα χρόνια θα πάς στην Ιταλία!
Η Ματρώνα το άκουσε. Και το κράτησε. Χωρίς να το ειπεί σε κανέναν. Μετά δύο χρόνια ξαναπήγε. Στον δρόμο προς την Καλούγα την συνάντησε ένας διά Χριστόν σαλός, ο μακάριος Νικήτας, και της είπε:
— Δύο χρόνια έχεις να ζήσεις εδώ ακόμη! Επήγε λοιπόν η Ματρώνα στον π. Ανατόλιο και του λέγει:
— Ο Νικήτας μου είπε ότι θα ζήσω μόνο δύο χρόνια. Ασφαλώς σε λίγο πεθαίνω!.. Λοιπόν;
Της απάντησε:
— Λάθος κάνεις. Δεν πρόκειται μετά τα δύο χρόνια να… πεθάνεις. Τόπο διαμονής θα αλλάξεις. Το ίδιο είχαν ειπεί και στον αρχιμανδρίτη μας, στον στάρετς Βαρσανούφιο. Μα δεν επρόκειτο για θάνατο, αλλά για κάτι άλλο. Τον μετέθεσαν και τον τοποθέτησαν στο μοναστήρι Σταρο-Γκολούτβινο. Και έζησε από τότε άλλα ένδεκα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα συμβή και σε σένα.
Τα άκουσε η ταλαίπωρη Ματρώνα και πελάγωσε. Δεν ήξερε, τι έπρεπε να πιστεύσει.
Αλλά να, το 1913 στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του αγίου Νικολάου, άρχισαν εργασίες για ανέγερση μιας ορθόδοξης εκκλησίας προς τιμήν του αγίου, για εξυπηρέτηση των ορθοδόξων. Και προσκάλεσαν και την μοναχή Ματρώνα να πάει στο Μπάρι. Ο π. Ανατόλιος το έμαθε. Και της έστειλε δώρο του – ευλογία του μια μικρή εικονίτσα του αγίου Νικολάου. Και παρακάλεσε να της ειπούν:
— Τα βλέπεις, Ματρώνα; Σου το έλεγα και δεν το πίστευες. Να, που είναι θέλημα Θεού!
Να πάς! Να πάς!..
Επήγε. Αλλά αντιμετώπισε δυσκολίες πολλές· που την εκούρασαν. Και η Ματρώνα άφησε το Μπάρι. Και ξαναγύρισε στην Ρωσσία.
Την ευρίσκει ο στάρετς Ανατόλιος και αρχίζει η συζήτηση:
— Τι; Γύρισες πίσω;
— Ναί, Γέροντα. Δεν ξαναπάω στο Μπάρι! Ο κόσμος να χαλάσει, πίσω δεν πάω!..
— Ναί, αλλά το σπίτι σου εσένα είναι στο Μπάρι. Και μη λες μεγάλες κουβέντες· γιατί δεν ξέρεις, τι θα γίνει!..
Στράφηκε στην εικόνα της Παναγίας, υποκλίθηκε με ευλάβεια και είπε:
— Στα χέρια Σου, Παναγία, την αφήνω. Έχε την κάτω από την σκέπη Σου.
Μετά από λίγο η Ματρώνα εκάρη μεγαλόσχημη. Και μετά, έφυγε για το Μπάρι. Και έζησε εκεί χρόνια πολλά. Και πριν, και μετά την επανάσταση του 1917.
3. Πνευματικό παιδί του στάρετς Ανατόλιου ήταν και ο Αδριανός Ρυμαρένκο. Παπάς ο Ρυμαρένκο εχειροτονήθη το 1921, τότε που έβραζε η πρώτη μανία των σοβιετικών εναντίον της χριστιανικής πίστης. Πριν την χειροτονία του επήγε στην Όπτινα∙ να πάρει την ευχή του πνευματικού του πατέρα. Του λέγει τότε ο π. Ανατόλιος:
— Πρέπει και σύ να δώσεις εξετάσεις.
Ο Αδριανός είχε πολύ υψηλή πανεπιστημιακή μόρφωση κοσμικής κατεύθυνσης. Νόμισε λοιπόν, ότι ο π. Ανατόλιος τον συμβούλευε να ασχοληθή με την θεολογία.
Αλλά για άλλες «εξετάσεις» του έκανε λόγο ο χαρισματούχος πνευματικός του.
Όταν μετά κάποιο χρονικό διάστημα θα εχειροτονείτο ιερέας, πάλι επήγε στην Όπτινα και του ζήτησε ευλογία για την ιερατική του διακονία στο χωριό Εβλόση κοντά στα Ρόμνα.
Σαν αναμνηστικό δώρο, μαζί με την ευχή του, του έδωκε ένα πασχαλινό αυγό με ζωγραφισμένη σ’ αυτό την εικόνα της Παναγίας. Τον ερωτάει.
— Ποιά είναι η εικόνα αυτή;
— Η Παναγία του Σμολένσκ, νομίζω.
— Όχι. Η Παναγία των Ιβήρων είναι.
Όταν για πρώτη φορά μπήκε στην εκκλησία στο χωριό του, στο Εβλόση, ο π. Αδριανός εδοκίμασε μια βαθιά συγκίνηση. Είδε ότι η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην «Παναγία των Ιβήρων».
Σημειώνομε, ότι ο π. Αδριανός Ρυμαρένκο μεταγενέστερα έφυγε από την Σοβιετική Ένωση. Και αφού εχήρευσε έγινε μοναχός με το όνομα Ανδρέας και εχειροτονήθη αρχιεπίσκοπος του Ρόκλαντ.
4. Μία ιδιαίτερη περίπτωση, στην οποία εφάνη ολοκάθαρα το πνευματικό χάρισμα του στάρετς Ανατόλιου κατέγραψε η δούλη του Θεού Μαρία Μιχαήλοβνα. Γράφει:
«Η ανεψιά μου Τατιάνα Αλεξάνδροβνα ήλθε σε διάσταση με τον σύζυγό της, που εξαφανίστηκε χωρίς να ειπεί που πάει. Έμεινε μόνη της, με το μικρό της παιδί, τον Δήμο. Μα δεν ήταν γυναίκα, που να άντεχε στην μοναξιά. Έτσι μετά από λίγο συνδέθηκε με κάποιον άλλον νεαρό άνδρα. Τον συμπάθησε και έζησαν μαζί για αρκετό καιρό. Μα κάποια ημέρα αρρώστησε και πέθανε.
Ο θάνατος του ήταν γι’ αυτήν μεγάλο πλήγμα, πάνω από τις δυνάμεις της. Ήλθε και με βρήκε. Και εγώ της σύστησα, να πάει στην Όπτινα να πάρει συμβουλή, ευχή και δύναμη από τον π. Ανατόλιο. Η συμβουλή μου δεν της άρεσε:
— Τι να πάω να κάμω εγώ στην Όπτινα; Τι να μου ειπεί εμένα ένας ιερομόναχος; Μπορεί να με καταλάβει έμενα καλόγερος; Από πλευρά του, εγώ είμαι μια πόρνη· μια μοιχαλίδα∙ μια γυναίκα που ποδοπάτησε τον νόμο του Θεού. Τι θα μου ειπεί να με παρηγορήσει;
Εγώ επέμεινα. Και εκείνη τελικά υποχώρησε. Και επήγε. Και, όταν γύρισε, έλαμπε από χάρα. Και μου είπε:
— Ο γέροντας με άκουσε με υπομονή και με καλωσύνη. Και, όταν τελείωσα, μου είπε: Μη φοβάσαι. Ο Μπόρις, θα γυρίσει γρήγορα! Μπόρις τον λένε τον άνδρα μου. Βέβαια αυτό εγώ δεν το περιμένω. Δεν μπορεί να γίνει. Δεν θα γίνει. Αλλά, τι καλωσύνη που έχει αυτός ο άγιος γέροντας!.. Τι καλός που είναι! Όλα τα καταλαβαίνει! Όλα!..
Είχε πάει στην Όπτινα τον χειμώνα. Και γύρω στο Πάσχα, χωρίς να το περιμένει, ο Μπόρις γύρισε κοντά της. Για πάντα.
Μετά κάποιο χρονικό διάστημα η Τατιάνα ξαναπήγε στην Όπτινα μαζί με τον Δήμο της. Ο π. Ανατόλιος την γνώρισε. Και την θυμήθηκε. Την επήρε κοντά του. Και άκουσε όλα τα νέα της. Αποχαιρετώντας την με ευχές, άπλωσε το χέρι του και έπιασε μια μικρή εικόνα του αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου, να την δώσει δώρο-ευλογία στο γιό της Δημητράκη. Αλλά την άφησε. Και έπιασε μια άλλη, μια εικόνα του αγίου Δημητρίου, αρχιεπισκόπου του Ροστόβου. Του την έδωκε λέγοντας:
— Αυτή είναι για σένα!..
Και τι παράξενο! Ο μικρός Δημητράκης είχε βαπτισθή στο όνομα του αγίου Δημητρίου του Ροστώφ…
Ήταν τυχαίο; Έτσι «φαίνεται»! Όμως ήταν τυχαίο;
Ήταν τυχαίο και σύμπτωση το ότι προείπε στην Τατιάνα την επιστροφή του συζύγου της; Ήταν;».
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα», έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2005.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Μαρ 08, 2016 7:25 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα



O στάρετς Βαρσανούφιος γεννήθηκε στίς 5 Ιουλίου 1845 στο 'Ορενμπουργκ. Καταγόταν από Κοζά­κους γονείς καί το κοσμικό του όνομα ήταν Παύλος Ίβάνοβιτς Πλεχάνωφ.
 Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή του Πολοτσκ καί στη συνέχεια αποφοίτησε από τη στρατιωτική Ακαδημία του 'Ορενμπουργκ. Μετά έγινε αξιωματικός του τσαρικού στρατού κι έφτασε ίσαμε το βαθμό του συνταγμα­τάρχη.
Κάποτε αρρώστησε από μιαν απλή πνευμονία, πού όμως παρά λίγο να τον οδηγήσει στο θάνατο. Την ώρα πού κατ' εντολή του ένας στρατιώτης του διάβαζε το ευαγγέλιο έχασε τις αισθήσεις του. Καί τότε είδε ξαφνικά ν' ανοίγει ό ουρα­νός. Από το δυνατό φως καί το φόβο του ταράχτηκε πολύ. Σέ μια στιγμή συνειδητοποίησε το παρελθόν του, την αμαρ­τωλή ζωή του κι ένιωσε έντονη τη διάθεση για μετάνοια. Καί μέσα σ' αυτήν την έκσταση ακούσε μια φωνή να του λέει: «Να πας στην 'Οπτινα».
 Μ'όλο πού οί γιατροί του ήταν απαισιόδοξοι για την έκβαση της υγείας του, ό συνταγματάρχης Παύλος Πλεχά­νωφ έγινε καλά καί πήρε το δρόμο για την 'Οπτινα. Εκεί συνάντησε το στάρετς Αμβρόσιο, ό όποιος του έδωσε εντο­λή να γυρίσει πρώτα για να τακτοποιήσει τίς εκκρεμότητες του καί μετά να πάει στο μοναστήρι. Του έδωσε όμως προ­θεσμία τρεις μήνες. Αν καθυστερούσε περισσότερο, ή ψυχι­κή του βλάβη θα ήταν μεγάλη.Ό Παύλος γύρισε στην Πετρούπολη, αλλά τα εμπόδια πού συνάντησε ήταν μεγάλα. Πρώτα πρώτα του πρόσφεραν προαγωγή σε στρατηγό. Μετά του βρήκαν μια θαυμάσια σύζυγο, έπειτα ο περίγυρος άρχισε να του φέρνει εμπόδια καί να προσπαθεί να τον μεταπείσει. Με δυσκολία κατώρθωσε ό Παύλος να ρυθμίσει τίς εκκρεμότητες του καί να φτάσει στην 'Οπτινα την τελευταία μέρα της τρίμηνης προθεσμίας του, για να βρει όμως το στάρετς Αμβρόσιο μέσα στο ναό, στο φέρετρο του.
  Ό ηγούμενος π. Ανατολίος τον παρέδωσε στην υποταγή του στάρετς Νεκταρίου. Κοντά του ό δόκιμος Παύλος πέρα­σε όλα τα στάδια της μοναχικής υπακοής, έγινε μοναχός με το όνομα Βαρσανούφιος και χειροτονήθηκε ιερομόναχος.
Στή διάρκεια του ρωσοϊαπωνικοϋ πολέμου ό π. Βαρσα­νούφιος κλήθηκε να υπηρετήσει ως εφημέριος στο νοσοκο­μείο του Αγίου Σεραφείμ. Με το τέλος του πολέμου γύρισε στην 'Οπτινα καί διαδέχτηκε ως προϊστάμενος της σκήτης το στάρετς Ιωσήφ.
 Ό π. Βαρσανούφιος ήταν άνθρωπος με εξαιρετική μόρ­φωση, αρκετή ευφυΐα καί ακέραιο χαρακτήρα. Ως προϊστά­μενος της σκήτης βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις, πνευμα­τικές καί σωματικές, στην οικοδομική ανανέωση καί την εύρυθμη λειτουργία της. Συνδύαζε αρμονικότατα την αυστηρότητα με την επιείκεια καί τη στοργική αγάπη προς τους αδελφούς της σκήτης. Δε δίσταζε να επιτιμά όταν το έκρινε απαραίτητο, ήταν όμως πολύ σπλαχνικός προς εκεί­νους πού μετανοούσαν.'Οπως κι οι άλλοι γέροντες της 'Οπτινα ήταν κι αυτός μεγάλος ασκητής κι είχε το χάρισμα της προορατικότητας, πού το χρησιμοποιούσε ιδιαίτερα στην εξομολόγηση.


 Πολλοί άνθρωποι πού επισκέπτονταν τον π. Βαρσανούφιο έγιναν χάρη στίς προσευχές καί τίς συμβουλές του αλη­θινά παιδιά της Εκκλησίας. Ανάμεσα στα πνευματικά του παιδιά συγκαταλέγεται κι ό συγγραφέας Σέργιος Νείλος, πού έμεινε κοντά του στη σκήτη περίπου πέντε χρόνια κι ήταν υπεύθυνος για τα αρχεία του μοναστηρίου.
 Πολλά από τα πνευματικά του παιδιά τον εύλαβούνταν ιδιαίτερα, δεν έλειψαν όμως καί κείνοι πού δεν τους άρεσε αυτή του ή πνευματική δραστηριότητα. Ό στάρετς αντιμε­τώπισε πολλές δυσκολίες καί πειρασμούς, ιδιαίτερα μετά την κοίμηση του προηγούμενου προϊσταμένου της σκήτης, του στάρετς Ιωσήφ.
  Από το 1909 ό στάρετς Βαρσανούφιος αρρώσταινε όλο καί πιο συχνά. Κι ακόμα συχνότερα άρχισε να μιλάει για το θάνατο του πού πλησίαζε. Γύρω στον Απρίλιο του ίδιου χρόνου ό π. Αλέξιος ο πορτάρης του 'φερε ένα δέμα πού του είχε στείλει μια μοναχή. Τί είχε μέσα; "Ενα μεγάλο σχήμα των μοναχών. Ό στάρετς ποθούσε από καιρό να γίνει μεγα­λόσχημος. Αυτό όμως το λογάριασε σημαδιακό. — Αυτό είναι ένδειξη ότι το τέλος μου είναι κοντά, είπε.
 Προς το τέλος του 1909 ό στάρετς άρχισε να πηγαίνει όλο καί πιο αραιά στο ναό για τις αγρυπνίες καί τίς πρωινές ακολουθίες. Δεν μπορούσε να πηγαίνει ούτε καί στις μεγά­λες γιορτές των Είσοδίων της Θεοτόκου (πού πανηγύριζε καί το μοναστήρι), της Γέννησης του Χρίστου ή των Θεοφανείων. Σ' αυτές τίς περιπτώσεις ο! ακολουθίες γίνονταν στο κελλί του. Ό στάρετς έλεγε τίς εκφωνήσεις κι οι μονα­χοί διάβαζαν κι έψαλλαν. 'Οσο περνούσε ό καιρός όμως γινόταν καί πιο αδύναμος.Το βράδυ της 11ης Ιουλίου ό π. Βαρσανούφιος έλαβε το μεγάλο καί αγγελικό σχήμα. Τον ανέλαβε ως πνευματικός πατέρας ό π. Νεκτάριος, ένας ιερομόναχος της σκήτης.

  Eκείνη την εποχή στην 'Οπτινα τα πράγματα δεν προμηνύονταν καλά. Μια μεγάλη καταστροφή έμοιαζε να πλησιάζει. Στό μοναστήρι εμφανίστη­καν κάποιοι νέοι μοναχοί πού προέρχονταν από ένα μάλλον πνευματικά χαλαρό περιβάλλον. 'Ηθελαν να κάνουν αλλαγές στο μοναστήρι καί να κλείσουν τη σκήτη, γι' αυτό κι έπιδιώκανε να καταλάβουν κυρίαρχες θέσεις. Ή υπόθεση έμοιαζε να παίρνει διαστάσεις ανοιχτής ρήξης με τους παλιούς γέροντες.Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ν' απομακρυνθεί ό στά­ρετς Βαρσανούφιος από την 'Οπτινα καί να πάει στη μονή Γκολουτβίνσκυ, οπού τον διόρισαν ηγούμενο. Το μοναστήρι αυτό εκείνη την εποχή ήταν εγκαταλειμμένο τόσο εξωτερι­κά, όσο κι εσωτερικά, σε ο,τι δηλαδή είχε σχέση με την εσω­τερική ζωή των μοναχών.Ό στάρετς παρά την ηλικία του, την αρρώστια του αλλά καί τη μεγάλη του πικρία πού απομακρύνθηκε από την 'Οπτινα, μάζεψε όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει καί με μια ενεργητικότητα που τον χαρακτήριζε μεν, αλλά ήταν αφύσικη για τις συνθήκες με τις οποίες ανέλαβε την ευθύνη του μοναστηρίου, έβαλε τα πράγματα σε μια τάξη. Σύντομα το μοναστήρι άρχισε να ορθοποδεί καί ν' ανθίζει. Πόροι όμως δεν υπήρχαν.Στή γύρω περιοχή άρχισε να διαδίδεται πώς στο Γκολουτβίνσκυ ήρθε ένας γέροντας από την 'Οπτινα κι οι προ­σκυνητές έφταναν εκεί ό ένας μετά τον άλλον. Τα έσοδα του μοναστηρίου αυξήθηκαν. Ανάμεσα στους προσκυνητές ήταν καί καλό στεκούμενοι άνθρωποι πού δώριζαν στο μοναστήρι μεγάλα ποσά. Σ' ένα χρόνο μέσα το μοναστήρι ανακαινί­στηκε, ή τράπεζα ξαναχτίστηκε. Μ' όλες του τίς αρρώστιες καί τίς στενοχώριες ό στάρετς βρήκε τη δύναμη να παρουσιάσει ένα πολύ μεγάλο έργο σ' ελάχιστο χρόνο.

    Ολοι αυτοί οι αγώνες όμως κλόνισαν ακόμα περισσότε­ρο την υγεία του. Στίς αρχές του 1913 ξανάκανε την εμφά­νιση της ή παλιά του αρρώστια. Υπόφερε πολύ κι έπεσε στο κρεβάτι. 'Ενα μήνα πρίν από την κοίμηση του αρνήθηκε κάθε ιατρική βοήθεια.— Είμαι στο σταυρό, έλεγε ... Αφήστε με καλύτερα.. .Βλέποντας το θάνατο να πλησιάζει με γοργά βήματα, έγραψε με το εξασθενημένο του χέρι ένα γράμμα στον π. Θεοδόσιο, πού τον είχε διαδεχτεί ως προϊστάμενος της σκή­της.«Στίς θλιβερές ώρες πού περνάω με τίς διάφορες δυσκο­λίες πού συναντώ εδώ, έγραφε ανάμεσα στ' αλλά, με τη σκέ­ψη μου ταξιδεύω στην αγαπημένη μου 'Οπτινα, στη σκήτη . .. "Ισως ό Θεός επιτρέψει να 'ρθω εκεί καί να προετοιμαστώ για την αναχώρηση μου πού εγγίζει. Αποφάσισα να περιμέ­νω μήπως δω κάποιο σημείο από το Θεό .. .»
 Ή καρδιά του ήταν στην "Οπτινα καί δεν ήθελε τίποτ' άλλο, παρά νά πεθάνει εκεί.Φαίνεται όμως πώς δεν ήταν θέλημα Θεού να κοιμηθεί στην 'Οπτινα. 'Αφησε την τελευταία του πνοή στο Γκολουτβίνσκυ, την 1η Απριλίου του 1913. Ως το τέλος του είχε διαύγεια πνευματική. Προσευχόταν συνέχεια στο Χριστό καί την Παναγία κι επικαλούνταν πολλούς αγίους, τους όποιους εύλαβούνταν ιδιαίτερα, καθώς καί τους γέροντες της "Οπτινα πού είχαν ήδη κοιμηθεί. Τα τελευταία του λόγια ήταν για τον παράδεισο.Το σώμα του, καλυμμένο με το μεγάλο καί αγγελικό σχήμα, τοποθετήθηκε στην εκκλησία του Γκολουτβίνσκυ, οπού έμεινε ως τίς 6 Απριλίου, Σάββατο του Λαζάρου.

 Την ημέρα εκείνη ό επίσκοπος Τρύφων λειτούργησε κι εκφώνησε μια εμπνευσμένη καί ζεστή ομιλία, λέγοντας ανάμεσα στ' αλλά απευθυνόμενος, στο νεκρό:
 « "Ηξερες μόνο ν' αγαπάς, μονό να 'σαι καλός, παρ' όλη τη θάλασσα του μίσους καί των συκοφαντιών πού έπεσε επά­νω σου. "Ολα τα δεχόσουν με υπομονή, όπως ό Ίώβ. Είμαι ό ίδιος μάρτυρας καί το επιβεβαιώνω πώς λόγος κατάκρισης δεν ακούστηκε από σένα για κανέναν. . . Σάν ποιμενάρχης γνωρίζω τί σημαίνουν τέτοιοι γέροντες για μας. 0ι συμβου­λές του ήταν πολύτιμες, γιατί τη μόρφωση του τη συμπλή­ρωνε με την εμπειρία καί το ύψος της μοναχικής ζωής . . .»Το σώμα του, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, μεταφέρθη­κε μετά με ειδικό τρένο μέχρι το Κόζελσκ, κι από κει τον κουβάλησαν κληρικοί στην 'Οπτινα στα χέρια τους. Στίς 9 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη, έγινε ή κηδεία κι ή ταφή του στη σκήτη, παρουσία 21 ιερομόναχων, 4 διακόνων καί πλήθους κόσμου.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Μαρ 09, 2016 6:42 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΓΑΒΡΙΗΛ

Εικόνα

Εικόνα


O π.Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα.Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής.Η μητέρα του ,η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα,εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στον γιο της.Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθειστική ανατροφή που έλαβε,στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθαστώτος.Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία,φυλακές και ψυχιατρεία.Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος,λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ'όλους.
Η ''σαλότητά''του αρχισε να εκδηλώνεται στις 1 Μαίου 1965.Σ'αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα,παρουσία των αρχών,είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας.Πίσω από τους επίσημους δυο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενος κτιρίου.Ξαφνικά,και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους,η 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν έπιασε φωτιά.Τι είχε γίνει;Ο μοναχός Γαβριήλ καταφέρνοντας να φτάσει στον πρώτο όροφο του κυβερνητικού κτιρίου,ανοιξε το παράθυρο και περιέλουσε το πίσω μέρος των πορτραίτων με βενζίνη βάζοντας φωτιά.Μετά από λίγο κάηκε και το πορτραίτο του Λένιν.Ο τρόμος είχε απλωθεί πάνω από το πλήθος και επικρατούσε νεκρική σιγή.Όσο τα πορτραίτα καιγόνταν ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε από το παράθυρο τα παρακάτω λόγια:
«Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα.Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα.Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε!Όσοι έζησαν σ'αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί!Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα;Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό.Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε...Τα είδωλά σας όμως δε θα αναστηθούν ποτέ.Ακόμη και όταν ζούσαν ήταν νεκροί»!

Αμέσως τον κατέβασαν κάτω με ένα πυροσβεστικό όχημα του οποίου ύψωσαν την σκάλα.Επειτα το πλήθος όρμησε επάνω του.Τον χτύπησα με κλωτσιές,με τις κάνες των όπλων,με τους πυροσβεστικούς σωλήνες,φωνάζοντας:«Αφήστε με να αποτελειώσω αυτήν την ψείρα!...» Όλοι ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον ''εχθρό του λαού''για να δείξουν τον ζήλο τους.Με δυσκολία τον έβγαλαν οι πυροσβέστες από τα νύχια του πλήθους.Ο λόγος που δεν τον πυροβόλησαν ήταν ότι μετά απ'όλα αυτά έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα.Το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο και του είχαν σπάσει 17 κόκκαλα.Για έναν μήνα ήταν στο νοσοκομείο αναισθητος.Μετά από πολλά χρόνια τον έβγαλαν από τη φυλακή αφού του έδωσαν ένα ''πιστοποιητικό τρέλλας''.Ζούσε μαζί με τη μητέρα του.Κανείς δεν τον δεχόνταν σπίτι του,ούτε σε καμία δουλειά.Όλοι τον ήξεραν και τον φοβόνταν.Ούτε αυτός ούτε η μάνα του μπορούσαν να βγούν έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας.Εαν έβγαιναν οι γείτονες αμόλουσαν τα σκυλιά επάνω τους
Για πολύ καιρό ο μοναχός Γαβριήλ ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους.Μυστικά αποτραβιόνταν σε μια μικρή σπηλιά που είχε σκάψει σ'έναν βράχο και προσευχόνταν με δάκρυα.Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες και οι άνθρωποι φοβούνταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.Ο γέροντας Γαβριήλ είχε φτιάξει στην αυλή του μια μικρή εκκλησία με τέσσερις τρούλους.Του την κατέστρεψαν πολλές φορές,αυτός όμως την ξαναέφτιαχνε με μεγαλύτερο ζήλο.

Όταν ο καιρός των διωγμών πέρασε,πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν στο πρόσωπό του έναν πνευματικό καθοδηγητή.Είχε το προορατικό χάρισμα ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που έχει επιτελέσει.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβήχθηκε στη Μονή Mtskheta όπου έγινε αρχιμανδρίτης και όπου και τον κήδεψαν.
Πριν πεθάνει του πήραν αίμα για κάποιες αναλύσεις.Αυτό το αιμα δεν χάλασε.


Ο Θεός της αληθείας εδοξάσθη σ'αυτόν.Η μορφή του γέροντα Γαβριήλ έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Χριστός κατοικεί στην ψυχή του.Εκοιμήθη στις 2 Νοεμβρίου 1995

«Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό.Να μην περιφρονείτε κανέναν,ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι,μέθυσοι και βλάσφημοι είναι.Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ'αυτούς κάπου,χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν..Είναι φυσιολογικό ο εχθρός να θέλει να λερώσει αυτήν την Εικόνα.Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις την εικόνα του Θεού σε εκείνους που σε ονειδίζουν και σου συμπεριφέρονται σαν θηρία.Αυτούς όμως πρέπει να τους λυπάσαι ακόμη πιο πολύ επειδή η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί,χωρίς ίσως να μπορεί  να επανορθωθεί ποτέ,καταδικάζοντας τη ψυχή τους σε αιώνια βάσανα...Πόσο δύσκολο είναι αυτό:Ν'αγαπήσει κάποιος τους εχθρούς του!(Γέροντας Γαβριήλ)


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Μαρ 10, 2016 6:38 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ

Εικόνα

Στις αρχές του 19ου αιώνος το μοναστήρι του Γκλινσκ, στη νότια Ρωσία, μεταξύ των πό­λεων Τσερνιγκώφ και Κουρσκ, απέκτησε μεγάλη φήμη για τον αριθμό και την πνευματικότη­τα των πατέρων του.

Η μονή του Γκλινσκ είχε ιδρυθή από τον 16ο αιώνα στο ομώνυμο δάσος[1], στις όχθες του πόταμου Όμπεστ, αλλά κατά τις τρεις πρώτες εκατονταετηρίδες της ζωής της δεν εγνώρισε ιδιαίτερη άνθησι. Το 1817 όμως ανέλαβε την ηγουμενία της ο ονομαστός στάρετς Φιλάρετος (Ντανιλέφσκυ, 1777-1841), γαλουχημένος πνευματικά από τον αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο (†1802) της μονής του Σωφρόνιεφ, μαθητή του μεγάλου οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ (1722-1794). Κάτω από την σοφή και θεοφιλή διαποίμανσι του στάρετς Φιλαρέτου, η αδελφότης σύντομα αυξήθηκε αριθμητικά, καλλιεργήθηκε πνευματικά και ανέδειξε σημαντικές ασκητικές προσωπικότητες[2].
Μετά την κοίμησί του (31-3-1841) οι αδελφοί επέλεξαν ως υποψηφίους διαδόχους του τον π. Πορφύριο, πνευματικό, και τον π. Θεοδόσιο, προϊστάμενο της μονής. Κατά θεία οικονομία όμως ο τοπικός επίσκοπος ώρισε ως ηγούμενο τον κτίτορα της μονής Κοτμίζσκυ γέροντα Ευ­στράτιο[3], που εγκαταβίωνε στο Γκλινσκ από το 1820. Έτσι πραγματοποιήθηκε και μια σχε­τική πρόρρησις του στάρετς Φιλαρέτου.

Ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία του στάρετς Ευστρατίου μάς είναι γνωστά, πέρα από την παραδεδομένη φήμη του ως αυστηρού και βιαστού ασκητού. Όταν ανέλαβε την ηγουμενία εί­χε ήδη δώδεκα χρόνια που δεν ξάπλωνε σε κρεββάτι. Κοιμόταν ελάχιστα, καθισμένος σε μια καρέκλα.
Έμενε σ' ένα φτωχικό κελλί, και δεν διέθετε κανένα προσωπικό αντικείμενο.
Όταν έγινε ηγούμενος, τίποτε δεν άλλαξε τον τρόπο της ζωής του. Αναδείχθηκε σε αντάξιο διάδοχο του προκατόχου του. Επί των ημερών του επεκτάθηκε κτιριακά η μονή, ανεγέρθηκε νέο Καθολικό και αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός τόσο των αδελφών όσο και των προσκυνητών, που κατέφθαναν στο Γκλινσκ για πνευματική ζωογόνησι και παρηγοριά.
Εκοιμήθη την 22 Ιουλίου 1855, σε ηλικία 67 ετών.

Έχει σωθή ένα μικρό κείμενο του στάρετς Ευστρατίου, οι Σημειώσεις του, με τις οποίες χαράσσει αποφθεγματικά μερικές άπλες αλλά βασικές κατευθυντήριες γραμμές συνεπούς μοναχικής (αλλά και γενικώτερα ορθοδόξου πνευματικής) ζωής, βασισμένες στην ορθόδοξη πατερική παράδοσι. Δημοσιεύουμε κατωτέρω το κείμενο αυτό σε νεοελληνική απόδοσι.

ΟΙ «ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»
ΤΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ

Μόλις σηκωθής από τον ύπνο, πες στον εαυτό σου: «Εργάζου, σώ­μα, για να μη ζης εις βάρος των άλλων νήφε, ψυχή, για να κληρονομήσης την βασιλεία των ουρανών».

    Όποιος δεν έχει πίστι, ταπείνωσι, υπομο­νή και υπακοή, δεν θα ευαρεστήση στον Θεό.
    Υπακοή σημαίνει εκκοπή του θελήματός μας.
    Να νικάς τους πειρασμούς με την υπομο­νή και την προσευχή.
    Να ευχαριστής τον Θεό για κάθε θλίψι. Όσο αυξάνουν οι θλίψεις, τόσο αυξάνει και η παρηγοριά από το Άγιο Πνεύμα.
    Όταν έχης βάσανα, να λες: «Ο Κύριος προνοεί για μένα».
    Πέντε πράγματα τρέμουν οι δαίμονες: την νηστεία και την δίψα· την ευχή του Ιησού- το σημείο του σταυρού- την συχνή Θεία Μετάληψι- την ακλόνητη ελπίδα στον Θεό.
    Όποιος παραδίδεται στον ύπνο μέσα στο κελλί του, θα χλευασθή από τους δαίμονες.
    Όποιος αποφεύγει την σωματική εργασί­α, δεν μπορεί να προκόψη ούτε στην πνευμα­τική, γιατί η δεύτερη γεννάται από την πρώτη.
    Το σώμα παραλύει από την απελπισία και την εσωτερική ανησυχία, τον φόβο και την ταραχή.
    Μερικοί λένε: «Ας έχουμε ελπίδα στον Θεό». Οι ψυχές τους όμως είναι ανήσυχες και φοβισμένες. Αυτό σημαίνει ότι ελπίζουν με την γλώσσα, όχι όμως και με την καρδιά τους.
    O φόβος προξενεί μεγάλη βλάβη στην ψυχή.
    Ο εχθρός της σωτηρίας μας γνωρίζει ότι στην ζωή αυτή δεν υπάρχει πιο σωτήρια ενέρ­γεια από την γενναία άρσι των βαρών που μας φορτώνουν οι άλλοι άνθρωποι, γι’ αυτό προσ­παθεί, από φθόνο, να μας ταράξη. Εσύ λοι­πόν πρέπει με όλη σου την δύναμι (να αγωνί­ζεσαι, ώστε) όταν σε κακολογούν, να διατηρής την ειρήνη της καρδιάς σου. Και αν ταρά­ζεσαι. να μην το φανερώνης, (βάζοντας έτσι αρχή για το τέλειο ξερρίζωμα του πάθους).
    Αν έφαγες υπέρμετρα ή έκανες κάτι άλ­λο, στο οποίο σε έσπρωξε η ανθρώπινη αδυ­ναμία σου, να μην ταραχθής. Αγωνίσου γεν­ναία να διορθωθής.
    Η εσωτερική ειρήνη συνίσταται στην α­γάπη και αποκτάται με την θλίψι.
    Ό,τι κατορθώνεται με κόπο, έχει μεγάλη αξία και σταθερότητα. Η ψυχή αποκτά ανάπαυσι μόνον όταν διέρχεται δια πυρός και ύ­δατος[4]. Όταν δηλαδή υποφέρη πολλά, τότε πραγματοποιεί πρόοδο.
    Να νικάς τον θυμό με την σιωπή. Ο οργίλος άνθρωπος είναι φονιάς της ψυχής του. Δεν είναι δυνατόν να μη θυμώνης, αν δεν είσαι ταπεινός.
    Τίποτε δεν ταπεινώνει την ψυχή τόσο πο­λύ όσο η ανέχεια.
    Κανείς δεν θα απόκτηση ταπείνωσι χωρίς κόπο.
    Ένας μοναχός πρέπει πάντοτε να θρηνή, πενθώντας για τις αμαρτίες του. Έτσι θα ταπεινώνεται. Έτσι θα γλυτώση τον εαυτό του από την καταδίκη.
    Αρετή ανώτερη απ’ όλα τα ασκητικά κατορθώματα και τους κόπους της ευσεβείας εί­ναι τούτη: Να κάνουμε υπομονή για χάρι του Χριστού.
    Μη μιλάς, χωρίς να είναι ανάγκη. Πολλά κακά προέρχονται από την φλυαρία. Συχνά αρχίζουμε με πνευματικούς λόγους, για να καταλήξουμε στην κακολογία και την κατάκρισι του πλησίον.
    Το πρώτο μέλημα μας ας είναι να μην αμαρτάνουμε- και το δεύτερο να μην κατακρί­νουμε.
    Άσκησε την γλώσσα σου, ώστε πάντοτε και σε κάθε περίστασι να λέη προς τον Θεό και τους αδελφούς το «ευλόγησον».
    Όταν μιλάς, να εκφράζεσαι με λεπτότητα, ώστε να μην πικράνης κανένα συνομιλητή σου.
    Μη διαβάλλης τον εχθρό σου μπροστά σε άλλους.
    Όχι μόνο να μη χαίρεσαι, αλλά και να θρηνής για την πτώσι του αδελφού σου, επει­δή έχουμε εντολή να τον αγαπούμε όπως τον εαυτό μας.
    Βασικές ενδείξεις της πνευματικής προό­δου είναι η βαθειά ταπείνωσις και η αγάπη προς τον πλησίον.
    Όποιος κοινωνεί άξια, γεύεται την ζωή. Όποιος κοινωνεί ανάξια, γεύεται τον θάνατο, ο οποίος, αν και ανεπίγνωστα, κατοικεί μέσα του.
    Για να κατανόησης τα ιερά κείμενα χρειάζεται ταπείνωσι και προσευχή.
    Η μελέτη του νόμου του Θεού πρέπει να γίνεται με υπομονή και επιμονή.
    Όταν κάποιος συνομιλητής σου βρίσκε­ται σε φανερή αντίθεσι με την αλήθεια, υπο­χώρησε και τερμάτισε την συζήτησι.
    Να έχης κλεισμένο στην καρδιά σου πάν­τοτε τον φόβο του Θεού και να στέκεσαι με ευλάβεια μπροστά Του.
    Φυλάξου από το ψέμα, γιατί θα διώξη τον φόβο του Θεού από μέσα σου.
    Κανείς δεν μπορεί να απόκτηση τον τέ­λειο φόβο του Θεού, αν δεν ελευθερωθή από κάθε μάταιη μέριμνα.
    Αν η ψυχή σου μολυνθή από κάποιο θανάσιμο αμάρτημα, τότε και άλλες αμαρτίες θα σπεύσουν και θα σε προτρέπουν να τις δια­πράξης.
    Κάθε αμετανόητος αμαρτωλός είναι ένας Ιούδας.
    Φυλάξου από την κατάκρισι του πλησίον, όχι μόνο (την εξωτερική, που γίνεται) με τα λόγια, αλλά και (την εσωτερική, που συντε­λείται) μέσα στην καρδιά σου.
    Εκείνος που λέει το καλό, αλλά σκέπτε­ται το κακό, είναι ακόμη ατελής.
    Κάθε τι που θλίβει την συνείδησι και ικανοποιεί την σάρκα είναι αμαρτία.
    Η καθαρή συνείδησις αποκτάται με την νηστεία, την αγρυπνία, την υπομονή και την ανδρεία.
    Αν αγωνίζεσαι με ζήλο, αν δεν μένης αρ­γός και αν δεν λιπόψυχης, θα γνωρίσης την νίκη. Ο Πρώτος Ασκητής, (ο Κύριος), σε πα­ρακολουθεί. Στέφανοι, δόξα, τιμή και μακαριότης σε αναμένουν. Οι χορείες των Αγίων περιμένουν να σε δεχθούν για πάντα στην βασιλεία των ουρανών.
    Πάντοτε να κάνης διακριτική κατανομή στα ασκητικά σου παλαίσματα.
    Η ενέργεια της χάριτος του Κυρίου είναι ανάλογη με την εκπλήρωσι των εντολών Του από μας.

Για την προσευχή:

    Αν δεν υπάρχη αδήριτη ανάγκη, μην αφήνης τον κανόνα σου.
    Όταν προσεύχεσαι, φρόντισε να έχης ειρηνική διάθεσι. Είναι η σπουδαιότερη προϋπόθεσις για καρποφόρο προσευχή.
    Εκείνος που κοπιάζει πολύ στην προ­σευχή, πικραίνει όμως τον αδελφό του, κο­πιάζει μάταια.
    Εκείνος που προσεύχεται, ελπίζει. Και ε­κείνος που ελπίζει, είναι ειρηνικός.
    Είναι αδύνατο να έχουμε καθαρή προσευχή, αν είμαστε βουτηγμένοι μέσα στις κοσμικές μέριμνες. Προσευχή σημαίνει απουσία κάθε εξωτερικού περισπασμού.
    Όποιος προσεύχεται απρόσεκτα, προ­σεύχεται εφάμαρτα.
    Όποιος δεν ασκείται στην συχνή προ­σευχή, δεν θα φθάση στην αδιάλειπτη προ­σευχή.

Για την αυταπάρνησι:

    Αιτία κάθε αμαρτίας είναι η απροθυμία μας να αρνηθούμε τον ύπνο, την βρώσι και την πόσι.
    Μη συλλογίζεσαι τα του Θεού με γεμάτο στομάχι.
    Η πείνα και η δίψα είναι αναγκαίες σ' έ­ναν άνθρωπο που θέλει να εξαγνίση το σώμα του και να προφυλαχθή από πονηρούς λογι­σμούς και σαρκικές επιθυμίες.
    Η χαλιναγώγησις του στομάχου κατασιγάζει τα πάθη. Όποιος νικιέται από την γαστριμαργία, τα συνδαυλίζει.
    Το γεμάτο στομάχι προξενεί ραθυμία και υπνηλία.
    Η περίσσεια της τροφής σκοτίζει τον νου.
    Όποιος θέλει να έχη νου καθαρό από πονηρούς λογισμούς, πρέπει να αδυνατίση την σάρκα του με την νηστεία.
    Η νηστεία μας είναι απαραίτητη, γιατί μ’ αυτήν ελευθερωνόμαστε από την αμαρτία αλ­λιώς δεν έχει αξία.
    Τρώγε κάθε μέρα, αλλά συγκρατημένα.
    Το ψωμί ή η ζάχαρις και το ζεστό νερό εί­ναι η καλύτερη τροφή για ένα μοναχό. Χωρίς ζεστό νερό το στομάχι του νηστευτού στε­νεύει και προξενούνται διάφορες αρρώστιες.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Μαρ 11, 2016 6:42 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ

Εικόνα


Ο Πατήρ Ισίδωρος (εκοιμήθη στις 3 Φεβρουαρίου του 1908, με το παλαιό ημερολόγιο που ακολουθεί η ρωσική εκκλησία) ενώ έζησε στον κόσμο τούτο, δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου».

Μπροστά στο ειρηνικό χαμόγελό του τα γήινα έχαναν το βάρος τους, ενώ οι έγνοιες και τα προβλήματα εξανεμίζονταν.

Οι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι», που προσέτρεχαν στην βοήθειά του, ανακουφίζονταν και επέστρεφαν αναπαυμένοι.

Ο Γέρων Ισίδωρος διέμενε στο Ερημητήριο της Γεσθημανή, μια Σκήτη έξω από τη Μόσχα. Ήταν πράος και συγκαταβατικός με όλους: ανθρώπους και ζώα. Ήταν ευσπλαχνικός και έδινε πάντα τροφή στα πουλιά και στα ζώα. Στην Σκήτη του εξέτρεφε ακόμα και τρωκτικά: αρουραίους, ποντίκια, αλλά και βατράχια. Ήθελε να θεραπεύη όλα τα πλάσματα του Θεού.





Μία ημέρα, καθώς βάδιζε, είδε μία γάτα να έχη αρπάξει στα νύχια της ένα πουλάκι και να είναι έτοιμη να το φάη. Με μεγάλο κόπο, ο Πατήρ Ισίδωρος ανάγκασε την γάτα να παρατήση την λεία της. Έτσι το πληγωμένο σπουργιτάκι έγινε μόνιμος κάτοικος του κελλιού του Γέροντα.

Κάποτε τον ρώτησαν, αν τον ενοχλούν τα ποντίκια. Εκείνος χαμογέλασε και είπε:
- Καθόλου δεν μ' ενοχλούν. Τους δίνω μεσημεριανό και βραδινό κι έτσι ησυχάζουν. Πρίν, πηγαινοέρχονταν με μανία γύρω-γύρω στο κελλί. Τώρα, όμως από τότε που άρχισα να τους βάζω την τροφή τους μπροστά στις φωλιές τους, ηρέμησαν. Δεν μ' ενοχλούν στο παραμικρό.


Κάποια άλλη φορά βρισκόταν στην εξοχή με κάποιους πιστούς και είδε ένα βάτραχο να κάθεται πάνω σ' ένα βράχο. Ο Γέροντας τον πλησίασε και έφερε τα μάτια του στο ύψος των ματιών του βατράχου. Έτσι κοιτάζοντάς τον, άρχισε με καθαρή φωνή να ψέλνη τους Ψαλμούς του Δαυΐδ. Μία θεία ενέργεια ξεχύθηκε τότε μέσα από τον σεβάσμιο Γέροντα και κατέκλυσε όλους τους παρευρισκομένους. Ακόμα και ο βάτραχος έμεινε ακίνητος και εκστασιασμένος, όσην ώρα κρατούσαν οι Ψαλμοί.


Ο Πατήρ Ισίδωρος είχε μια βαθειά αγάπη για όλα τα πουλιά, τα ζώα, τα λουλούδια ...; για ο,τιδήποτε εκινείτο στον αέρα, στο νερό και στην γη, για ο,τιδήποτε φύτρωνε. Αν εύρισκε σπόρο καταγής, τον μάζευε και τον φύτευε στην «Εσώτερη Έρημο», σ' ένα παλιό κονσερβοκούτι, που είχε βρει πεταμένο στον δρόμο. Και συνήθιζε να λέη, ότι αυτό το έκανε, επειδή λυπόταν αυτά τα «σιωπηλά και ήσυχα» παιδιά της γης.



Απόσπασμα από το βιβλίο "Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", επιμέλειας Σίμωνος Μοναχού, πίνακας της ρωσίδας εικαστικού Έλενας Τσερκάσοβα.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Μαρ 12, 2016 7:47 pm

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ


Εικόνα


 Έχω ήδη μιλήσει για το 1984. Ήταν ένας δύσκολος χρόνος, γεμάτος από πολλές λύπες και δυστυχίες, διότι ο πνευματικός μας φυλακίστηκε. Νιώσαμε έντονα την ορφάνια και την απουσία εκείνης της ευλογημένης σκέπης, που απλωνόταν επάνω μας όλα αυτά τα χρόνια. 0 Κύριος είπε κάποτε στους μαθητές του: «Δε θα σας αφήσω ορφανούς, θα έρθω κοντά σας». Και εμάς, τους ανάξιους δούλους Του. δεν μας άφησε χωρίς προστασία. Σε μένα και τον αδελφό μου έστειλε τον πιστό δούλο Του, που για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ήταν ο πολύτιμος βοηθός και γέροντας μας.


Στα τέλη του Απριλίου του 1985. βρισκόμουν στη λειτουργία στο Ζβεν Ιγκοροντ. Τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή είχα μία ευκρινή παρότρυνση στο όνειρο μου. Να πάω οπωσδήποτε στην Πσκοβσίνα, στο νησί Ζάλιτ, όπου ζούσε, πάνω από είκοσι πέντε χρόνια, ο γνωστός σ' όλη τη Ρωσία, πατέρας Νικόλαος Γκουριάνοβ. Είχα ακούσει γι' αυτόν από κάποιους πιστούς, οι οποίοι διηγούνταν καταπληκτικές ιστορίες, που μαρτυρούσαν για την ευλογημένη προορατικότητα αυτού του αγίου γέροντα.


Αμέσως, μετά την Κυριακάτικη, Θεία Λειτουργία, επέστρεψα στη Μόσχα. Αποφασίσαμε με τον αδελφό μου, χωρίς καθυστέρηση, το ίδιο βράδυ ν' αγοράσουμε εισιτήρια για το Πσκοβ και από εκεί να φθάσουμε στο νησί, όπου ζούσε ο παππούλης. Το πρωί της 1ης Μαΐου το τρένο έφτασε στο σταθμό Πσκοβ. Από εκεί με ,το λεωφορείο φθάσαμε στο χωριό Τολμπίτσα. Από το χωριό μπορούσαμε, με ιδιωτική βάρκα, να πάμε στο Ζάλιτ. Το νησί αυτό βρισκόταν στη λίμνη Πσκοβ, περίπου επτά χιλιόμετρα από το χωριό που ήταν στην όχθη ενός μικρού ποταμού, ο οποίος εξέβαλε σ' αυτήν τη μεγάλη λίμνη. Έτσι, ευρισκόμενοι στην όχθη, ρωτήσαμε τους ψαράδες πώς μπορούσαμε να βρούμε βάρκα για το Ζάλιτ. Μας έδειξαν ένα μαύρο πλοιάριο που φαινόταν από μακριά, λέγοντας ότι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να βρεθεί βάρκα. Το πλοιάριο ανήκε στον πρόεδρο του σοφχόζ (αγροτική επιχείρηση) των ψαράδων, ο οποίος, πριν λίγες ώρες, είχε φέρει ψάρια από το νησί. Αυτός θα μπορούσε να μας βοηθήσει.


Χαρούμενοι από αυτή την απρόσμενη έκπληξη, τρέξαμε προς την προκυμαία, όπου ήταν αυτό το πλοιάριο. Μερικοί άνθρωποι εργάζονταν στο μικρό αμπάρι. Τους χαιρετήσαμε και ρωτήσαμε ποιος είναι ο επικεφαλής. Ανασηκώθηκε ένας άντρας μικρόσωμος, με σκληρά, από τη θάλασσα, χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Μας ρώτησε τι χρειαζόμασταν. Εξηγήσαμε ότι πηγαίναμε στον πατέρα Νικόλαο, στο νησί και του ζητήσαμε να μας πάρει μαζί του.
-Δεν έχω χώρο, μας απήντησε με βεβαιότητα. 0 μοναδικός χώρος είναι στο αμπάρι, στη θέση για τα ψάρια.
Είπαμε ότι δεν είχαμε πρόβλημα να μπούμε στο αμπάρι, αρκεί να φεύγαμε εκείνη την ημέρα.


- Λοιπόν, εντάξει, ας γίνει έτσι. είπε αναστενάζοντας. Σήμερα είναι
 η εορτή των εργαζομένων. Για το λόγο αυτό θα κάνετε λίγη υπομονή στο αμπάρι. Η θάλασσα δεν είναι ήρεμη τώρα και μπορεί να κουνηθεί δυνατά το καράβι μας. Έπειτα από δέκα λεπτά, χωθήκαμε με δυσκολία στο μαυρισμένο αμπάρι του πλοιαρίου, περιμένοντας τον απόπλου. Τελικώς ξεκινήσαμε. Κατευθυνθήκαμε κατά μήκος του ποταμού, ανάμεσα από μεγάλα καλάμια και όμορφα, ποταμίσια κρίνα, προς την υπέροχη λίμνη, το νερό της οποίας έπεφτε επάνω μας με δυνατά, αφρώδη κύματα. Φυσούσε δυτικός άνεμος. Το κούνημα ήταν πράγματι δυνατό, όμως, με τη βοήθεια του Θεού, το πλοιάριο μας, διασχίζοντας επιτυχώς τα αφρώδη κύματα, πλησίαζε προς το σωτήριο νησί.

Ήδη φαινόταν καθαρά η κορυφή του υψηλού καμπαναριού της εκκλησίας του αγίου Νικολάου, όπου υπηρετούσε ο αξιοσέβαστος γέροντας, πατέρας Νικόλαος. Τελικώς πλευρίσαμε στη μοναδική προβλήτα, στην οποία βρίσκονταν μερικά ψαράδικα, φορτωμένα με την πλούσια ψαριά μικρών, πολύτιμων ψαριών, που στην περιοχή αυτί αποκαλούν αθερίνες. «Πεταχτήκαμε» σώοι από την μπουκαπόρτα. Ευχαριστήσαμε τον ιδιοκτήτη και πηδήξαμε στην αποβάθρα, όπου είχαν μαζευτεί λίγοι ντόπιοι ψαράδες. Μεταξύ αυτών υπήρχαν λίγες γυναίκες, που έβριζαν δυνατά με βαριά, εχθρικά λόγια. Αποδείχθηκε ότι αυτή ήταν η μοναδική γλώσσα σ' αυτό το πρωτοπόρο σοφχόζ, που προμήθευε τη στεριά με τόνους ψαριών λίμνης, «καρυκευμένα» με τέτοια αισχρά λόγια, από τα οποία κυριολεκτικά δηλητηριαζόταν όλη η γύρω ατμόσφαιρα. Έκπληκτοι από την ελευθεριότητα αυτών των ντόπιων ψαράδων, ρωτήσαμε:
- Μπορούμε ν' αγοράσουμε φρέσκα ψάρια;
Μας πρότειναν μαρίδα, λούτσους, μεγάλους κυπρίνους, καθώς και άλλα είδη ψαριών, τα οποία μόλις τα είχαν βγάλει από τα δίχτυα και ήταν τοποθετημένα σε μεγάλα κιβώτια, που στέκονταν σε ευθεία γραμμή στην αποβάθρα

Επέλεξα και αγόρασα πολύ φθηνά, γύρω στα δέκα κιλά φρέσκα ψάρια. Με μεγάλη χαρά. από την επιτυχή αγορά μας, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία, όπου. σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου, στο σπιτάκι του φύλακα κατοικούσε η δούλη του Θεού Αντωνίνα, η οποία μπορούσε να μας δείξει πώς θα πηγαίναμε στο σπίτι που έμενε ο παππούλης. Αφήσαμε κάτω τις βαριές τσάντες, κτυπήσαμε στο φυλάκιο και περιμέναμε την εμφάνιση αυτής της γυναίκας. Πίσω από τον καγκελωτό φράκτη απλωνόταν μία πράσινη πλαγιά, ευθεία μέχρι τη λίμνη, όπου η όχθη της ήταν στρωμένη με μεγάλους πέτρινους ογκόλιθους, που προκαλούσαν δέος με το παλαιό, αμετάβλητο μεγαλείο τους.
Φυσούσε το φρέσκο, θαλασσινό αεράκι και μπορέσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε από το μακρύ ταξίδι και το θαλασσινό κούνημα. Σύντομα άνοιξε η πόρτα και παρουσιάστηκε μία καλή. μικρόσωμη γυναίκα, η Αντωνίνα. Μας έδειξε ευθεία το δρόμο, όπου, απέναντι από το νεκροταφείο, βρισκόταν ένα πράσινο σπιτάκι, στο οποίο έμενε ο γέροντας. Βλέποντας προς τα πού έπρεπε να πάμε, φορτωθήκαμε τις βαριές τσάντες και ξεκινήσαμε. Τότε η Αντωνίνα μας πρότεινε να μην κουβαλήσουμε τα ψάρια, αλλά να τ' αφήσουμε στο ψυγείο της και να τα πάρουμε στην επιστροφή.


Συμφωνήσαμε, την ευχαριστήσαμε και τρέξαμε προς το κρυφό σπιτάκι. Ένας μεγάλος ογκόλιθος στεκόταν μπροστά στο φράκτη σα να έδειχνε ότι εκεί κατοικούσε ο εκλεκτός του Θεού. Μπαίνοντας στην αυλή, μέσω μίας μικρής αυλόπορτας, πλησιάσαμε την ξύλινη πόρτα και κτυπήσαμε. Ακούστηκε ένα θρόισμα και μετά γρήγορα βήματα. Η πόρτα μισάνοιξε κι ενώπιον μας στεκόταν ο φωτεινός, ασπρομάλλης παππούλης, μ' ένα φθαρμένο γκρίζο αντερί.
-           Πώς βρεθήκατε εδώ; ρώτησε. Είσαστε παππάδες; Και με έκπληξη, απορώντας, ρώτησε πάλι:
-           Πώς φθάσατε έως εδώ;
Γυρίζοντας αμέσως, κατευθύνθηκε γρήγορα από το μισοσκότεινο κατώφλι, αριστερά, στη μικρή κουζίνα. Τον ακολουθήσαμε. Με ζήλο έκανε το σταυρό του και απευθυνόμενος στις εικόνες που ήταν πάνω από το τραπέζι, είπε ενθουσιασμένος:
-           Πόσο ευτυχείς είστε! Πού σας καλεί ο Θεός !!! Πόσο ευτυχείς είστε! Πού σας καλεί ο Θεός!!! Ύστερα, απευθυνόμενος σε μας, είπε:
-           Θα σας προτείνουν χειροτονία, μην αρνηθείτε!
Μετά, με την εξουσία του πνευματικού άνδρα, άρχισε να προφητεύει:
-           Θα γίνετε ιερείς και με τα χέρια σας θα βαπτίσετε τους γονείς σας. Και ξαφνικά αυστηρά πρόσθεσε:
-           Σας αφαιρώ τη Δευτέρα, να μη νηστεύετε αυτή την ημέρα!
Θα πρέπει να πούμε ότι ο πνευματικός μας, από καιρό, μας είχε ευλογήσει να νηστεύουμε την ημέρα αυτή, την αφιερωμένη στις αγγελικές, ουράνιες δυνάμεις, όπως τις άλλες μέρες που οι μοναχοί απέχουν από την αρτύσιμη τροφή. Με μεγάλο ζήλο ακολουθούσαμε τότε όλες τις νηστείες, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό τα τελευταία λόγια του γέροντα μας εξέπληξαν. Αποδείχθηκε ότι με το πνεύμα του διέβλεπε τον κίνδυνο λεπτής έπαρσης, η οποία, εάν δεν αναζητήσεις την ταπείνωση, αφομοιώνεται απαρατήρητα από τον αγωνιστικό άθλο της νηστείας. Μ' αυτό τον τρόπο μας προστάτεψε από τυχόν πειρασμό, διότι εύκολα μπορείς να υποπέσεις στη γοητεία της αυτοεκτίμησης. Έπειτα ο πατέρας Νικόλαος, στρεφόμενος πάλι προς τις εικόνες, κοιτάζοντας προς τα επάνω και κάνοντας το σταυρό του, αναφώνησε:
-           Πού σας καλεί ο Θεός!!! Πόσο ευτυχείς είστε! Πού σας καλεί ο Θεός!!!


Τα μάτια του φωτίστηκαν με μία ακτινοβόλο καθαρότητα. Όλος ευωδίαζε από την αγιότητα.
Πώς λέγεστε; Είστε αδέρφια; ρώτησε, χαμογελώντας τρυφερά. Μαθαίνοντας τα ονόματα μας (τότε μας έλεγαν Μπορίς και Ιακώβ), με παιδική χαρά μας αποκάλεσε Μπορισούλη και Ιακωβούλη. Μας πρότεινε να φάμε φρέσκια ψαρόσουπα, μαγειρεμένη με αθερίνα, όμοια μ' αυτήν που αγοράσαμε στην αποβάθρα. Βάζοντας μεγάλες μερίδες ψαρόσούπας, μας παρηγορούσε με τρυφερές λεξούλες. Η γλώσσα και ο τρόπος που συζητούσε, κατέπληττε με την ασυνήθιστη προφορά και την εκπληκτική τρυφερότητα. Έμοιαζε με παραμυθένιο, θαυμάσιο πρόσωπο κάποιας παρελθούσης, αγίας εποχής, από την ξεχασμένη, παιδική ηλικία. Τότε που όλα τα αισθανόσουν με χαρούμενο, ενθουσιασμένο τρόπο και γύρω σου κυριαρχούσε η αγάπη και η φωτεινή χαρά. Η ψαρόσουπα ήταν τόσο νόστιμη, που δεν αρνηθήκαμε το συμπλήρωμα που μας πρότεινε ο γλυκός παππούλης.


- Ιακωβούλη. φάτε, φάτε! Είστε από το δρόμο κουρασμένοι, μας έλεγε με φροντίδα, βάζοντας στον αδερφό μου. από τη μεγάλη κατσαρόλα, την τελευταία μερίδα της φρέσκιας ψαρόσουπας, μαγειρεμένης από κάποια περιποιητική προσκυνήτρια.
Η ζωντανή, ευλογημένη ατμόσφαιρα αυτής της πατρικής φροντίδας και η αληθινή, ακτινοβόλος αγάπη του αγίου γέροντα τόσο αιχμαλώτισαν τις βασανισμένες ψυχές μας, που δεν γνωρίζαμε πώς να ευχαριστήσουμε το Θεό γι` αυτό το υπέροχο δώρο, να συναντήσουμε και να δούμε με τα μάτια μας τη ζωντανή αγιότητα στο πρόσωπο αυτού του εξαίρετου ανθρώπου. Ταυτοχρόνως, συζητώντας μαζί μας, έβραζε το τσάι στο σαμοβάρ. Μετά μας έβαλε στα παλαιά ποτήρια το ζεστό, ευώδες ρόφημα. Το νόστιμο, ευλογημένο φαγητό σ' αυτό το ήσυχο σπιτάκι και αυτή η αληθινή αγάπη, πράγματι, μας παρηγόρησαν μετά από το μεγάλο ταξίδι.



Στο σπίτι του γέροντα υπήρχε ένας υπερβολικά ήσυχος και έξυπνος
 γάτος, τον οποίο ο πάτερ Νικόλαος αποκαλούσε τρυφερά Λίπουσκα. Ο γέροντας πήρε ένα λεπτό μακρύ ραβδί και το ακουμπούσε στη μύτη του. Χαϊδεύοντας «νουθετούσε» το Λίπουσκα να φέρεται ήσυχα και να περιμένει να τελειώσουμε το φαγητό μας. Μετά τον τάισε με νόστιμο ψάρι. Τέτοια ευλογημένη, συγκινητική εικόνα δεν είδα ποτέ πλέον στη ζωή μου. Αυτή η ζωντανή «συζήτηση» θύμιζε ζωή στον Παράδεισο, όταν, μέχρι την πτώση, ο Αδάμ διέμενε με την Αγάπη του Κυρίου, ζούσε αρμονικά με το περιβάλλον και μ' όλα τα όντα που κατοικούσαν και ήταν χαρισμένα από Αυτόν στον επίγειο παράδεισο. 


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Μαρ 13, 2016 11:24 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΥΜΕΩΝ

Εικόνα


- Στάρετς Σαμψών: Όταν πρόκειται να πας κάπου, κόρη μου, να προσεύχεσαι πολύ, πριν. Πριν το φαγητό, επίσης, πρέπει να προσευχόμαστε. Να ευχαριστούμε αδιάκοπα το Θεό που έχουμε την υγεία μας. Δώρο δικό Του είναι. Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες. Να ξεριζώνουμε την υπερηφάνεια από την καρδιά μας. Πολλές φορές έρχεται μια αρρώστια και μας ταπεινώνει. Γι’ αυτό την επιτρέπει ο Θεός. Πρώτα ο Θεός, μετά ο συνάνθρωπος και μετά ο εαυτός μας. Ποτέ μην υπόσχεσαι ασυλλόγιστα. Ο υπερήφανος υπόσχεται αβασάνιστα, από εγωισμό. Ο ταπεινός λέει «θα προσπαθήσω».
- Αγρότισσα: Στάρετς, μπορώ να βάφω τα χείλη;
- σ. Σαμψών: Όχι. Βλέπεις και οι ιερείς δεν επιτρέπουν να πλησιάζουν γυναίκες στη Θεία Κοινωνία με βαμμένα χείλη.
- Αγρότισσα: Μα, πάτερ, στην εργασία μας λένε ότι είναι χλωμά τα χείλη μας και γι’ αυτό πρέπει να τα βάφουμε.
- σ. Σαμψών: Είναι ένας τρόπος για να προσελκύετε την προσοχή. Ένα στοιχείο του φλερτ, ας πούμε. Εγώ θα το έλεγα είδος πνευματικής πορνείας, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο προκαλούνται οι άνδρες. Δεν υπάρχουν άσχημες κοπέλες. Ακόμα και αν έχει πρόσωπο αλόγου μια κοπέλα που σκέπτεται τον Θεό, είναι όμορφη! Κάποια κοπέλα ήλθε σ’ εμένα και παραπονιόταν γιατί ο Θεός την έπλασε άσχημη. Έλεγε πως ήταν απαίσια. Εγώ της είπα ότι ο Θεός της έδωσε με αγάπη την εμφάνιση αυτή κι ότι αν ήταν διαφορετική, ίσως ν’ αμάρτανε από τους ποικίλους πειρασμούς. Πολλές φορές, η ομορφιά είναι δυστυχία και για τις γυναίκες και για τους άνδρες. Συχνά, δίχως να το θέλει η γυναίκα γίνεται πειρασμός για τους άλλους. Είναι άθλος για τον όμορφο άνδρα και την όμορφη γυναίκα να διατηρήσουν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Την αθωότητα. Όντως, είναι Θεού δώρο η ομορφιά. Όταν όμως δεν υπάρχει, δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε στο δημιούργημα του Θεού με τεχνικά μέσα, για να το διορθώσουμε.

Επίσης, δεν πρέπει να κάνουμε το δάσκαλο σε κανένα. Με τη θέλησή σου, κόρη μου, να φαίνεσαι κουτή από ταπείνωση. Ο ταπεινός δεν διδάσκει κανένα. Παριστάνει τον ανόητο κι ας έχει δύο πτυχία κι ας ομιλεί ένδεκα γλώσσες! Φοβάται μήπως μάθουν οι άλλοι ότι είναι τόσο έξυπνος και ικανός. Θέλει, το δώρο που του έδωσε ο Θεός, να το χρησιμοποιεί για να Τον δοξάζει κι όχι για την χαρά των δαιμόνων! Όλα για τη δόξα του Θεού. Πολλοί λένε ότι επειδή μια φορά μόνο ζούμε, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τις γνώσεις, τα ταλέντα, την πείρα και να τα επιδεικνύουμε στους άλλους. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι της πίστεως. Οι σκέψεις αυτές είναι αμαρτωλές. Πρέπει παντού και πάντα να υποτασσόμεθα στη θέληση του Θεού. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αδιάκοπα μας βλέπει ο Θεός. Αν το σκεφτόμαστε συνέχεια, θα αμαρτάνουμε λιγότερο.
- Αγρότισσα: Αν τις μέρες της νηστείας βρισκόμαστε στο τραπέζι μαζί με ανθρώπους που δεν νηστεύουν λόγω πεποιθήσεως, τι θα κάνουμε; Θα φάμε για να μη τους φέρουμε σε δύσκολή θέση ή θα τηρήσουμε τη νηστεία;
- σ. Σαμψών: Βεβαίως και θα νηστέψουμε. Δεν στέκει η δικαιολογία ότι δεν πρέπει να τους φέρουμε σε δύσκολη θέση. Αυτά τα λόγια είναι, μπορώ να πω, τραγούδι των δαιμόνων. Πρέπει να τηρούμε αυστηρά τη νηστεία. Μα, φοβόμαστε, να μην κάνουμε κάτι που είναι αντίθετο στη θέληση του Θεού; Όταν βρεθούμε σε ένα τραπέζι με άθεους, θα τους πούμε: «Δεν μπορώ να φάω, γιατί απλούστατα δεν θέλω να προσβάλω τον Θεό»!
Οι μοναχοί την Τετάρτη και την Παρασκευή κάνουν ιδιαίτερη προσευχή, διότι αυτές τις ημέρες νηστεύουν πιο πολύ και συλλογίζονται τα Πάθη του Κυρίου. Ο Θεός βλέπει και ευλογεί. Όλοι πρέπει να τηρούμε τη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, δείχνοντας έτσι την ευγνωμοσύνη μας στο Θεό.
- Αγρότισσα: Πάτερ, δεν μπορώ να πείσω τον πατέρα μου να πηγαίνει στην εκκλησία. Αν πεθάνει, δίχως να κοινωνήσει, τι γίνεται;
- σ. Σαμψών: Καλό είναι να του δίνεις πνευματικά βιβλία να διαβάζει και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν…
- Αγρότισσα: Ο πατέρας μου αισθάνεται πολύ αμαρτωλός κι ότι γι’ αυτό δεν έχει το δικαίωμα να πηγαίνει στην εκκλησία.
- σ. Σαμψών: Οι δαίμονες του βάζουν αυτή τη σκέψη, για να τον κρατούν μακριά από τη σωτηρία. Αυτό είναι υπερηφάνεια.
- Αγρότισσα: Πάτερ, ο πατέρας μου είναι ανάπηρος. Έχει το ένα του χέρι. Αυτό, όπως είναι φυσικό, τον γεμίζει με θλίψη.
- σ. Σαμψών: Με την υπομονή, μπορεί να καλύψει πολλές αμαρτίες. Ο Θεός και βλέπει και ακούει… Κάθε πρωί που λες καλημέρα στους γύρω σου, πρέπει να πεις και στον Θεό. Να προσευχηθείς δηλαδή. Το βράδυ επίσης. Αυτά πες και στον πατέρα σου. Πάντα υπάρχει η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Μη μαλώνεις τον πατέρα σου, αν σε κουράζει. Χρειάζεται λεπτότητα και ευαισθησία για να τον βοηθήσεις. Εμείς που γνωρίζουμε, δεν πρέπει να κάνουμε τους δικαστές στους άλλους και να τους κατηγορούμε. Με αγάπη και υπομονή να τους βοηθούμε να πλησιάσουν τον Θεό. Ο Θεός ζητά ευθύνες περισσότερες απ’ αυτούς που γνωρίζουν…
- Αγρότισσα: Δηλαδή στάρετς, είναι σε καλύτερη θέση αυτοί που δεν γνωρίζουν και δεν πιστεύουν;
- σ. Σαμψών: Δεν είναι έτσι, γιατί απλούστατα όλοι γνωρίζουμε τι θέλει ο Θεός. Κάνουμε όμως ότι δεν ακούμε. Είμαστε ηδονοθήρες. Σκεπτόμαστε μόνο την απόλαυση, γι’ αυτό δεν μπορούμε να δικαιωθούμε. Ο σατανάς καραδοκεί δίπλα μας. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται πνευματικά, έχει μεγαλύτερο πόλεμο από τον διάβολο. Ο φύλακας άγγελος είναι ένας. Τα δαιμόνια γύρω μας πολλά. Συνεχώς. Φοβούνται το σταυρό. Κι όμως δεν χρησιμοποιούμε αυτό το όπλο. Να ‘χετε πάντοτε μαζί σας ένα μικρό σταυρό. Είναι δύναμη μεγάλη. Οι δαίμονες δεν τολμούν να πλησιάσουν τους ανθρώπους και τα σπίτια που προστατεύονται από το σταυρό.
- Αγρότισσα: Πάτερ, κάποιες φορές δυσκολεύομαι να δείξω καλοσύνη στους γύρω μου. Δεν ξέρω γιατί.
- σ. Σαμψών: Πρέπει ν’ αγαπάμε τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτή είναι η βάση της ζωής. Με καθαρή, όμως, καρδιά. Έτσι μπορούμε εύκολα να δεχθούμε και να εφαρμόσουμε τους νόμους του Θεού: Ταπείνωση, καθαρότητα, αυταπάρνηση. Η ταπείνωση γεννάει την αγάπη του Θεού. Η κοσμική αγάπη είναι απλά συναισθήματα. Η αγάπη του Θεού είναι βαθιά, ουσιαστική, πνευματική. Έχει άμεση σχέση με την πίστη. Στην πίστη και στην ταπείνωση βασίζεται η σωτηρία μας. Ο άθεος που συνειδητά δεν αναγνωρίζει τη σημασία της πίστεως και της ταπεινοφροσύνης, είναι υπηρέτης του σατανά. Γι’ αυτό κλαίμε για τη Ρωσία. Επειδή απομακρύνθηκε από το Θεό και στη θέση του έβαλε το διάβολο με την υπερηφάνειά του. Ο διάβολος είναι πρόσωπο. Ο νόμος του είναι η υπερηφάνεια, σε όλες τις εκφράσεις της. Ο κόσμος, δυστυχώς, φοβάται και μισεί την ταπεινοφροσύνη και την πίστη!
Πρέπει να έχουμε ως πρότυπα τους αγίους πατέρας. Έζησαν με την ευλογία του αγίου Πνεύματος. Γι αυτό η καρδιά τους είχε μέσα της μόνο αγάπη. Ο Θεός έχει φτιάξει χριστιανική την καρδιά μας. Το χαρακτηριστικό του χριστιανού, είναι να αγαπά και να προσεύχεται για τον άλλο. Όποιος κι αν είναι. Μερικοί λένε την Κυριακή Προσευχή συχνά. Αλλά μολονότι επαναλαμβάνουν το «αφες ημίν τα αφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών...», τελειώνοντας την προσευχή κάνουν τα ίδια σφάλματα, εξαιτίας της κακής καρδιάς τους. Αυτοί τηρούν μόνο τα της επιφανείας. Η ουσία, η πεμπτουσία του Χριστιανισμού είναι να συγχωρείς, να δικαιολογείς, να μη κατακρίνεις, να βοηθάς το συνάνθρωπο. Ο πόρνος, ο αλκοολικός, ο μοιχός, αν μετανιώσουν θα σωθούν. Αυτός όμως που έχει κακή καρδιά και δεν συγχωρεί, δεν θα απολαύσει τη ζεστασιά του Θεού. Οι χριστιανικές αρετές εμπνέονται στον άνθρωπο, από το άγιο Πνεύμα.
Ιδιαίτερα οι μητρικές προσευχές εξοπλίζουν το παιδί με ενάρετη διάθεση. Πηγαίνοντάς το από μικρό στην εκκλησία και κοινωνώντας το, σταυρώνοντάς το και μιλώντας του συνεχώς για το Θεό και τους αγίους, το θωρακίζουμε. Όταν θηλάζει η μητέρα, πρέπει συγχρόνως να προσεύχεται. Έτσι το μωρό μαζί με το γάλα παίρνει και τους ευλογημένους καρπούς της μητρικής προσευχής.
Οι αλλόδοξοι δυτικοί, έχουν μπερδεμένες θέσεις. Συγχέουν την ψυχή με το πνεύμα.
Η Ορθοδοξία, κόρη μου, είναι η κιβωτός της σωτηρίας, την οποία σου εύχομαι!

Ο στάρετς Σαμψών, κοιμήθηκε στη Μόσχα στις 24 Αυγούστου 1979.
Από το βιβλίο του Μ. Mελινού «Άνθη αγίας Ρωσίας»


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Μαρ 14, 2016 8:47 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΚΑΡΟΥΛΙΤΗΣ

Εικόνα

Ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος (ή Στέφανος ο Καρουλίτης) υπήρξε μια πολύ σημαίνουσα προσωπικότητα της Ορθοδοξίας, που έζησε επί μισό αιώνα στο Άγιο Όρος. 
Στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, ο μοναχός αυτός διακρίθηκε για τις διδακτικές του αρετές, την ικανότητά του να μεταδίδει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και το ενδιαφέρον του για διάφορα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. 
Γεννημένος το 1922, κοιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2001 (με το παλαιό ημερολόγιο, στις 21 Νοεμβρίου 2001) στο Βελιγράδι, σε ηλικία 79 ετών. Στο Άγιο Όρος έζησε από το 1950 έως το 2000, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του.

Ένα θέμα για το οποίο μίλησε συχνά ο Γέροντας Στέφανος ο Καρουλίτης ήταν αυτό που αφορούσε το τέλος του κόσμου και τα συμφραζόμενα με αυτό: την εμφάνιση του Αντίχριστου, τον αριθμό 666... Δεν ήταν λίγοι που τον ρωτούσαν για να μάθουν γύρω από τα πολύπλοκα αυτά ζητήματα. Ο καλόγερος ήταν πάντα πρόθυμος να μεταδώσει τις δικές του απόψεις για τα θέματα αυτά, οι οποίες έχουν καταγραφεί.

Να, λοιπόν, τι είχε πει και γράψει η μεγάλη αυτή μορφή της Ορθοδοξίας:

"Όταν δείτε να κατασκευάζουν οι Εβραίοι τον ναό του Σολομώντα, πρέπει να ετοιμάσετε τρόφιμα για 3-4 χρόνια, και ιδιαιτέρως αλεύρι... Προτού αρχίσουν την κατασκευή του ναού, δεν πρέπει να ετοιμάσετε. Ο Κύριος θα επιτρέψει να κατασκευαστεί ο ναός μόνο πριν από το βέβαιο τέλος του κόσμου. 
Πριν από αυτό, είναι αδύνατο να το πραγματοποιήσουν, γιατί σ' αυτόν θα βασιλεύσει εκείνος ο δικός τους καταστροφικός κατ' όνομα βασιλεύς, το όνομα του οποίου έχουν αρχίσει ήδη να τοποθετούν υπό τη μορφή του αριθμού 666 σε όλους που δεν βλέπουν ότι εξαιτίας του τους περιμένουν αιώνια βάσανα. 
Αυτός ο καταστροφικός τους βασιλεύς θα καθίσει και στο δικό τους το κεφάλι και δεν θα μπορούν να τον διώξουν. Αυτό θα το πράξει ο Κύριος όταν θα έρθει για την καθολική Κρίση.

Προτού τελειώσει η ιστορία του κόσμου, θα συμβεί και ένα άλλο σημαντικό γεγονός, για το οποίο οι σύγχρονοι θεολογικοί συγγραφείς λίγα ή σχεδόν τίποτε δεν γράφουν. Οι Εβραίοι θα στραφούν στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα περάσουν στον χριστιανισμό. Φυσικά, όχι όλοι. Πότε θα συμβεί αυτό; Ή κατά την εποχή του ίδιου του Αντίχριστου, όταν δουν στην πράξη ότι πλανήθηκαν με τον Αντίχριστο, ή πριν. Αυτό θα μας το δείξει ο καιρός. Εδώ μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό θα συμβεί και τίποτε άλλο παραπέρα"...

Σε ερώτηση διάφορων πιστών για το αν υπάρχουν σημεία της Δευτέρας Παρουσίας και του τέλους αυτού του κόσμου, ο Γέροντας εξηγούσε:

"Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, αυτά τα σημεία και οι φοβεροί προάγγελοι του τέλους του κόσμου και της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι:

- ο πολλαπλασιασμός της ανομίας ανάμεσα στους ανθρώπους,
- το κήρυγμα του Αγίου Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη,
- οι φοβερές φυσικές καταστροφές,
- ο ερχομός του Αντίχριστου και
- ο αγώνας με την Αγία Εκκλησία του Χριστού"...

Συγκεκριμένα παραδείγματα που ανέφερε ο Γέροντας Στέφανος από τα σημεία που θα προηγηθούν του τέλους του υλικού κόσμου:

"Κατά το τέλος του κόσμου, οι ανομίες θα αναπτυχθούν στα ανώτατα όριά τους. Θα κυριαρχήσει τότε στον κόσμο η κακία και το μίσος. Τότε ανάμεσα στους ανθρώπους δεν θα υπάρχει αγάπη, ούτε αλληλοσεβασμός. Φυσικά, δεν θα εκλείψει τελείως, αλλά στην πλειοψηφία των ανθρώπων η αγάπη θα ψυχρανθεί. Οι άνθρωποι θα αλληλομισούνται, θα ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και θα κοιτάζουν να κάνουν ζημιά στον πλησίον τους.

Συγχρόνως με αυτά, θα ταλαντεύεται η πίστη τους και θα πιστέψουν στους απατεώνες και τους ψευδοπροφήτες. Η ανομία στους ανθρώπους θα κυριαρχήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα αντιληφθούν τα σημεία του τέλους του κόσμου, που ο Κύριος θα στείλει υπό μορφή διάφορων φυσικών κακών, και στο τέλος, του Αντίχριστου.

Όπως έγινε στον καιρό του Νώε, έτσι θα γίνει και με τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου. Στον κόσμο θα πληθυνθούνε ο ηδονισμός, η γαστριμαργία και η μέθη, σε τόσο βαθμό μάλιστα που ως και οι θλίψεις και οι ατυχίες που θα στείλει ο Κύριος για να τους συνετίσει - πείνα, σεισμούς, ασθένειες, και τέλος το φοβερό βασανιστήριο του Αντίχριστου στους ανθρώπους που μέθυσαν από την ακολασία - δεν θα προκαλέσουν καμιά αίσθηση φόβου και ανάγκης για μετάνοια"...

Οι ερμηνείες που έδωσε ο Γέροντας στην Αποκάλυψη, και συγκεκριμένα στην προσωπικότητα του Αντίχριστου και τον "αριθμό του Θηρίου", δηλ. το 666, έχουν συζητηθεί πολύ. Οι ερμηνείες αυτές βασίζονται αποκλειστικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και είναι απολύτως συμβατές με την Εκκλησία μας. 
Να τι επακριβώς ανέφερε ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος:


"Το μυστήριο του Κακού κρύβεται με μεγάλη μυστικότητα από εμάς. Αυτοί που εργάζονται πάνω του - και είναι γνωστό ποιοί είναι - κάνουν το παν για να γεννηθεί και να μεγαλώσει αυτό το δημιούργημα του Κακού μέσα σε μεγάλη μυστικότητα, να ανατραφεί με τις μεθόδους του Σατανά, δηλαδή να αναδειχθεί στην αρχή ως πολύ καλός, κόλακας, ευσεβής, μαθημένος στη νηστεία, να προστατεύει τους χριστιανούς, δηλαδή να παραλλαχθεί όσο το δυνατόν καλύτερα και να ντυθεί την προβιά μέχρι να κυριαρχήσει. Τότε θα πετάξει την προσωπίδα και θα δείξει τόση κακία όση δεν είδε ποτέ η ανθρωπότητα.


Αυτή την κακία του θα τη δοκιμάσουν πρώτα οι Εβραίοι, που τον έφεραν στην εξουσία. Θα προσπαθήσουν να τον ανατρέψουν αλλά δεν θα μπορέσουν. 
Μόλις τότε θα αναγνωρίσουν οι Εβραίοι τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και μόλις τότε θα βγάλουν το προσωπείο ή το βέλο που φορούσαν τόσες χιλιάδες χρόνια και θα απευθυνθούν στον Χριστό και θα κλάψουν γι' αυτόν όπως κλαίει χήρα μητέρα όταν κηδεύει τον μοναχογιό της. Μόλις τότε θα δεχθούν οι Εβραίοι τον χριστιανισμό και θα στραφούν στον Ιησού Χριστό".

O Γέροντας είπε επίσης, σχετικά με την εμφάνιση του Αντιχρίστου:
"Μόλις αρχίσει το χτίσιμο του ναού του Σολομώντα, τότε είναι ήδη βέβαιο ότι ο Αντίχριστος βρίσκεται εκεί, και ότι μας έμειναν ακόμη μόνο μερικά χρόνια ζωής στη Γη. Τότε δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να συγκεντρώσουμε τροφή, η οποία κατόπιν θα λείψει τελείως, ακόμη και για εκείνους που πήραν τη σφραγίδα του Αντίχριστου και τον αριθμό 666. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι ειδικά αυτοί θα αισθανθούν μεγαλύτερη πείνα και ότι εξαιτίας της έλλειψης τροφής θα φάνε πτώματα ανθρώπων, που από την πείνα θα πέφτουν σε όλες τις μεριές. Όσοι δεν δεχθούν τη σφραγίδα και τον αριθμό, με τη βοήθεια του Θεού θα κρατηθούν και δεν θα φάνε πτώματα"...


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες