ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Γεγονότα, εικόνες και ντοκουμέντα από το βίο των αγιασμένων μορφών της εποχής μας

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Απρ 21, 2016 10:31 pm

Πρώην δημοσιογράφος ασκητής σε σπήλαιο στο Άγιο Όρος

Εικόνα

Σε σπηλιά στα «φρικτά» Καρούλια του Αγίου Όρους αναπαύεται τα καλοκαίρια   και ο μοναχός Σεραφείμ από τη Σερβία. Διότι ο χειμώνας εδώ είναι ιδιαίτερα βαρύς. Το υπόλοιπα διάστημα εγκαταβιεί σε ένα ξύλινο σπιτάκι, έξω από το  στενό σπήλαιο που χωράει μόνο έναν άνθρωπο. Οι τέσσερις σανίδες και μία κουρελού αρκούν για να  κοιμάται, όπως μας είπε.

Ο π.Σεραφείμ, πατέρας ενός  16χρονου κοριτσιού, σπούδασε οικονομικά και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης.
«Aυτά που πίστευα στην θρησκεία μου, δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που έπραττα ως δημοσιογράφος, δυο αντίθετοι δρόμοι, διαφορετικές αξίες» μου είπε...
«Εδώ προσεύχομαι για την κόρη μου και τη γυναίκα μου, δεν τους εγκατέλειψα. Νοερά είμαι μαζί τους. Ερωτεύτηκα τον Τριαδικό Θεό μας. Έτσι θα ωφεληθούμε όλοι μας» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Πανύψηλος και επιβλητικός ο π. Σεραφείμ. Ζει ολομόναχος σε ένα απόκρημνο σημείο στα Καρούλια. Ωστόσο όπως λέει.
«Δεν ζω μόνος, εδώ έχω πολλούς συντροφιά» μου είπε.
 Και όταν τον ρώτησαν «ποιους»; μου απάντησε
«Τους χιλιάδες αγγέλους που τους βλέπεις μόνο όταν δουλεύεις για την ψυχή και όχι για το σώμα, τη σάρκα την συντηρούμε με κάποια αγαθά που μας προσφέρει ο Πανάγαθος».
«Μία μέρα δεν είχα απολύτως τίποτα να φάω, και ιδού το θαυμαστό. Βλέπω ένα αετό με πολύ υψηλή ταχύτητα να έρχεται προς τη σπηλιά  μου και λέω τώρα θα με πάρει μαζί του… έβαλα κακό λογισμό. Αλλά όσο πλησίαζε διέκρινα ότι κάτι κρατούσε. Ήταν ἐνα ψάρι ολόφρεσκο… Ε, με αυτό έβγαλα την ημέρα μου»... υπογράμμισε ο π. Σεραφείμ. 


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Απρ 22, 2016 7:10 pm

ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ-Με τα πόδια από τη Σιβηρία στο Άγιον Όρος!
Ξέρω ότι όσοι σκέφτονται την κόλαση δε θα φθάσουν εκεί και ο Σέργιος είναι ένας απ’ αυτούς. Έφυγε πριν από 14 χρόνια – ήταν τότε 15 χρονών – με τα πόδια για το Άγιον Όρος! Και μετά από επτάμιση μήνες έφτασε στο περιβόλι της Παναγίας.
Εικόνα


Ξεκίνησε από το Τομπολσκ (δυτική Σιβηρία) & δια μέσω Εκατερινμπουργκ, Σαμάρα, Σαράτωβ, Ροστόβ και Ντον, έφτασε στην Ουκρανία μέσω Ντόνετσκ, Κέρσον (εδώ κόντεψε να πνιγεί στον ποταμό Νίπρου, όπου τον έσωσαν κάποιοι ψαράδες), Οδησσό, Βεσσαραβία και πέρασε στη Ρουμανία όπου διέσχισε τον Δούναβη κολυμπώντας 45 λεπτά, έπειτα Βουλγαρία και Ελλάδα, όπου έφτασε στο Άγιον Όρος.

Η αλήθεια είναι ότι όπου υπάρχει θάρρος, υπάρχει και αγιοσύνη. Μεγάλη εμπιστοσύνη στην Παναγία είχε ο Σεργκέι Αλεξέεβιτς. Η Μπορογκόντνιτσα, όπως ο ίδιος λέει, με προστάτευσε και δεν αισθάνθηκα να με πιέζουν τα επίγεια και οι βιοτικές ανάγκες. Ο Σεργέι είναι ένας νεαρός και φτωχός μοναχός, που δεν έχει τίποτα στον κόσμο. Είναι 29 ετών και βρίσκεται στο Αγ. Όρος ήδη 14 χρόνια. Ασκητεύει σ’ ένα από τα πιο σκληρά μέρη του Όρους – στα Καρούλια- και είναι υποτακτικός του Αββα Παμβώ.

Οι μοναχοί αυτού του τόπου είναι πραγματικά σταυρωμένοι μεταξύ ουρανού και γης και σε πολλούς απ’ αυτούς δε μπορείς να φτάσεις εάν δε σου ρίξουν μια σκάλα.

Όταν είδα για πρώτη φορά τον Σέργιο είπα ¨κοίτα ένας αληθινός χριστιανός που δεν έχει καθόλου πονηρία¨ εξαιτίας της ψυχικής γαλήνης με την οποία με πλησίασε. Είχε έρθει στη σκήτη Λάκκου, για τη γιορτή του Αγ. Δημητρίου κι ενώ εμείς είχαμε έρθει με το λεωφορείο, αυτός είχε έρθει από την Αγ. Παύλου περπατώντας τρεις ώρες.


Ήρθε και μου μίλησε με τα ελάχιστα ρουμάνικα που γνώριζε, αλλά πέρα από τα λόγια, αισθάνθηκα ότι ο Σέργιος δεν έχει φέρει μαζί του στο Όρος καμία από τις πονηριές του αιώνος τούτου, ούτε μια βρώμικη σκέψη, αλλά μόνο την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας. Και από πάνω θεωρεί ότι δεν υπέφερε αρκετά ακόμη κι αν οι γονείς του – γιατροί χειρούργοι και οι δύο – σκοτώθηκαν στην Τσετσενία όταν ο Σέργιος ήταν 12 ετών. ¨Τι είναι τα βάσανα μου μπροστά σ΄ αυτά του Χριστού; ¨ Αυτόν την αδελφή του και τον αδελφό του, τους υιοθέτησε μια οικογένεια γιατρών, χειρουργοί και αυτοί, οι οποίοι πήγαν στην Τσετσενία αλλά γλύτωσαν. Απαλλαγμένος από τις βιοτικές μέριμνες, έχει τόσην ελευθερία, που εμείς του κόσμου δύσκολα μπορούμε να την αποκτήσουμε. Γι’ αυτό αλλά και για την παντοτινή του χαρά να βλέπει στον καθένα μας το Θεό, τον ζήλεψα. Όταν τον ρώτησα,τι έκανε με το σχολείο αφού έφυγε από το σπίτι τόσο νωρίς, μου είπε. «Αν ήξερα όσα ξέρετε εσείς και δεν ήξερα πώς να σώσω την ψυχή μου, τι θα μου χρησίμευε;».

''Εφοίτησα λίγους μήνες στην Αθωνιάδα και κατάλαβα ότι όπου υπάρχει η σοφία του Θεού, δε χρειάζεται η εγκόσμια μόρφωση. Το Θεό μπορείς να Τον αγαπήσεις, αλλά ποτέ να Τον σκεφτείς.''

Αμήν, του απάντησα , ενώ κατεβαίναμε το μονοπάτι μεταξύ Σιμωνόπετρας και Γρηγορίου για τη γιορτή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Είπαμε κι άλλα με το Σέργιο, στον οποίο όλο φώναζα, ¨ Σιγά πιο σιγά¨. Μου έλεγε ότι δε μπορεί να πάει πιο σιγά επειδή πάντοτε σκέφτεται το θάνατο, την κόλαση, την κρίση – άλλες φορές τον παράδεισο και την Ανάσταση- και ξεχνάει να περπατήσει αργά.


Φθάσαμε αργά και δεν ξεκουραστήκαμε παρά στις τρεις το πρωί και για δύο ώρες. Το πρωί χαιρετηθήκαμε επειδή ο αββάς Παμβώ του είχε δώσει τριήμερη άδεια για να προσκυνήσει και τώρα βιαζόταν να επιστρέψει στην υπακοή του.

Κοιτάζοντας τον προχωρώντας, σκέφτηκα ότι τα βήματα των μοναχών ζωγράφιζουν κάτι σαν ουράνια νησιά στο Άγιον Όρος.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Απρ 23, 2016 7:46 pm

Ο Γερο Φιλάρετος από τα Καρούλια

Εικόνα



Λίγα χρόνια, πριν να φύγει από τον κόσμο τούτο, ένας κακοποιός άνθρωπος έκλεψε ότι πολύτιμο είχε ό Γέρο - Φιλάρετος στην Καλύβα του, δηλαδή όλα τα Πατερικά βιβλία πού είχε και μελετούσε, του τα έκλεψε. 
H Αστυνομική Αρχή, συνέλαβε τον κλέφτη με τα βιβλία στη Θεσσαλονίκη. O κλέφτης, για να δικαιολογηθεί στην Αστυνομία, είπε πώς αγόρασε τα βιβλία από το Γέρο - Φιλάρετο, που μένει στα Καρούλια. H Αστυνομική Αρχή αυτεπάγγελτα κατήγγειλε το Γέρο - Φιλάρετο για αρχαιοκαπηλία, πώς πούλησε τα βιβλία πού είχαν αρχαιολογική αξία και θεωρούνται Κειμήλια. Ήρθαν οι κλήσεις κι έπρεπε να παρουσιαστεί σαν κατηγορούμενος στο δικαστήριο. Οι αδελφοί Δανιηλαίοι έμαθαν το λυπηρό αυτό γεγονός και φρόντισαν αμέσως να ντύσουν με κάπως ευπρεπή ρούχα, να του βγάλουν τα κουρελιασμένα, μπαλωμένα άλλα πεντακάθαρα ρούχα, που φορούσε o Γέρο - Φιλάρετος. Τέλος τον συνόδευσε ένας από την αδελφότητα μέχρι το δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παρουσιάστηκε στο δικαστήριο χωρίς δικηγόρο.
O κακοποιός διέθετε κάποιο, Ιωάννη Λαδά, πολύ δυνατό δικηγόρο, ό οποίος με φοβερό κατηγορητήριο έπεισε τους δικαστές να είναι με το μέρος του κακοποιού. Δυστυχώς πολλές φορές γίνεται ή ανθρώπινη δικαιοσύνη εύκολα να πείθεται στο κακό και πολύ δύσκολα να παραδέχεται το καλό και να απονείμει δικαιοσύνη στο σωστό, γι' αυτό έχομε πολλές άδικες καταδίκες και δικαστικές πλάνες.
Ένας ευσεβής δικηγόρος, πού παρακολουθούσε την υπόθεση, και κατάλαβε την απάτη του κλέφτη και την ψεύτικη ρητορεία του κατηγορούντος δικηγόρου, ό οποίος γνώριζε την αλήθεια, αλλά διέστρεφε αυτήν, ανέλαβε την υπεράσπιση του Γέροντα Φιλάρετου, άνευ αμοιβής, και αγόρευσε υπέρ του αγίου και ευλαβέστατου Γέροντα, ό οποίος ήταν τόσο απλός και αγαθός, πού όταν άκουσε το Δικηγόρο του αυτόν να αγορεύει και να υπερασπίζεται το δίκιο του, θαύμαζε και έλεγε: «Που τα ξέρει όλα αυτά πού λέει, ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος; Φαίνεται θα έχει χάρι του Αγίου Πνεύματος, για να τα λέει τόσο ωραία και μάλιστα τα λέει όπως ακριβώς Έγιναν!»
Όταν ό πρόεδρος του δικαστηρίου, κάλεσε το Γέρο - Φιλάρετο να ορκιστεί, τότε αυτός σηκώθηκε από το εδώλιο του κατηγορούμενου, πλησίασε το ιερό ευαγγέλιο, έκαμε το σταυρό του τρεις φορές και ασπάσθηκε με ευλάβεια το ευαγγέλιο.
O πρόεδρος τότε, με αυστηρό ύφος είπε στον Γέροντα, ότι πρέπει να βάλει το χέρι του επάνω στο Ευαγγέλιο και να ορκιστεί. Ό Γέρων Φιλάρετος ρώτησε τον πρόεδρο, Τι είναι αυτό το βιβλίο κι ό πρόεδρος του είπε: «Αυτό είναι το ευαγγέλιο, στο οποίο βάνουν, οί πιστοί χριστιανοί το χέρι και ορκίζονται για να μας βεβαιώσουν πώς λένε την αλήθεια».
O Γέρο - Φιλάρετος είπε στον κ. πρόεδρο: «Αν αυτό όπως λέτε είναι το ιερό Ευαγγέλιο, τότε σας παρακαλώ να ανοίξετε το Ε' κεφάλαιο παράγραφος 34 στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο και θα ιδείτε ότι λέγει επί λέξει: «Εγώ δε δηλαδή ό Χριστός λέγω υμίν μη ομόσαι όλως, μήτε εν τω ούρανω, ότι θρόνος εστί του Θεού μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιο εστί των ποδών αυτού μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης, ότι ου δύνασαι μίαν τρίχα λευκή ή μέλαιναν ποιήσαι» (Ματθ. Ε' 34 - 37).
O πρόεδρος διέταξε τον Κλητήρα να ανοίξει το Ευαγγέλιο, αλλά όταν το άνοιξε διεπιστώθη ότι έλειπε όλο εκείνο το φύλλο πού είχε την περικοπή αυτή της διδασκαλίας του Κυρίου που αναφέρεται στον όρκο και τότε με θάρρος ό Γέρο-Φιλάρετος είπε στον κ. πρόεδρο: «Κύριε πρόεδρε, με τη χάρι του Θεού, -προσπαθούμε να φυλάμε αυτά πού ορίζει το Ιερό ευαγγέλιο του Δεσπότη Χριστού, σαν γνήσιοι χριστιανοί, και έφ' όσον ό ίδιος ό Χριστός μας λέγει να μην ορκιζόμαστε, πώς εμείς να παραβούμε του Θεού την εντολή, για να φυλάξομε «τα εντάλματα των ανθρώπων» (Ματθ. ιέ' 9), πού είναι οι δικές σας εντολές, να ορκίζονται οι άνθρωποι -πού λένε, πώς είναι πιστοί χριστιανοί, και οι οποίοι καταπατούν και αθετούν την εντολή Του αυτή, άλλα και. σεις ό ίδιος ορκίζεστε, λυπούμαι κ. πρόεδρε, πού λέγεστε μόνον χριστιανοί, αλλά δεν φυλάττεται τις εντολές του Χριστού.
O πρόεδρος και οι δικαστές θίχθηκαν από τα καυτερά λόγια της αλήθειας πού τους είπε ό Γέρο - Φιλάρετος, και για την άρνηση του όρκου τον δίκασαν σε 9 μήνες φυλάκιση.
O Γέρων με χαρά δέχθηκε την καταδικαστική απόφαση και ήταν έτοιμος να πάει στη φυλακή, αλλά οι παρευρισκόμενοι στο δικαστήριο ακροατές, αγανακτισμένοι για την άδικη αύτη κρίση του δικαστηρίου, πού δε θέλησε να τιμωρήσει τον κλέφτη και άδικα καταδίκασε τον οσιότατο και άγιο Γέροντα, ενέργησαν αμέσως έρανο μεταξύ τους, πλήρωσαν το δικαστήριο και γύρισε ό Γέρων, αδικημένος μεν, από την ανθρώπινη δικαιοσύνη, νικητής δε και τροπαιούχος και υπέρμαχος της αλήθειας στην ασκητική του Καλύβα, στα Καρούλια.

 
Όταν ήρθε στα Καρούλια, λέγει ό πάτερ Δανιήλ, τον ρωτήσαμε: «Πώς τα πέρασες Γέροντα στη Θεσσαλονίκη; Πώς είδες τον κόσμο; Τι έγινε με το δικαστήριο;» 
..........O Γέρο - Φιλάρετος, με χαρούμενο πρόσωπο και το χαμόγελο στα χείλη, όπως συνήθιζε να είναι πάντα, είπε: «Αδελφοί μου, όλος ό κόσμος τρέχει και προσπαθεί για τη σωτηρία του, εκτός από μένα τον αμαρτωλό», τίποτε άλλο δεν μας είπε και κλείστηκε στον εαυτό του.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Αύγ 08, 2016 10:04 am

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ

Εικόνα

Το μοναστηράκι του κτίστηκε σε έκταση 10 οργιών που άνηκε στο ναό της Κοιμήσεως της ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΧΑΛΚΕΙΟΥΣ και πουλήθηκε στον ίδιο στις 6 Μάιου 1934 αντί τού ποσού των εννιακοσίων δραχμών. Χρήματα δεν είχε Βέβαια διότι τα μοίραζε στους πιο φτωχούς από αυτόν. Επιβραβεύοντας την πίστη και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Της, ή Παναγία του έστελνε χρήματα και πρόσωπα για να τον βοηθήσουν στο θεάρεστο έργο του. Έτσι μόνο έχτισε το Μοναστήρι, άλλα μάζεψε γύρω του γυναίκες που βοηθούσαν στις εργασίες και επιθυμούσαν να γίνουν μοναχές
Ό ίδιος δεν αγωνιούσε και δεν είχε άγχος για τίποτε. ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ στις γύρω σπηλιές και έτσι προσέλκυσε την χάρη τού θεού, την οποία είχε αμέριστη βοηθό του στο στήσιμο του Μοναστηριού. Ή καθαρό του είχε ως αποτέλεσμα να ένοικου μέσα του ή Χάρη τού θεού και να τον εμπλουτίσει με υπερφυσικά δώρα και πολλά χαρίσματα. Απέκτησε τις θείες ενέργειες της διορατικότητας και προορατικότητας για να βοηθάει τις μοναχές και τα πνευματικά του παιδιά. Ή μοναδική του επιδίωξη ήταν ή ένωσή του με τον Θεό δια της ‘ΕΥΧΉΣ’

Πολλές φορές αποσυρόταν για τρεις ή περισσότερες μέρες σε διάφορα εξωκκλήσια, χωρίς να ενημερώνεις μοναχές. Αγαπημένο του εκκλησάκι ήταν τού Μεγάλου Αντωνίου απέναντι την Νέα Μονή όπου πήγαινε για να προσευχηθεί. Επίσης τακτικά έκανε το δρομολόγιο πεζός από το Μοναστήρι του την Αγία Σκέπη έτσι το ονόμασε) ως τον Άγιο Μάρκο, φορτωμένος με ένα δισάκι πέτρες που το πήγαινε και το έφερνε πίσω για να καταπονείται. Έτσι φορτωμένος και κατάκοπος ανέβαινε στο εξωκλήσι τού προφήτη Ηλία πάνω από τον Δαφνώνα και παρέμενε άσιτος εν προσευχή για τρεις ημέρες.

Εκεί προ 300 χρόνων οι κάτοικοι έχτισαν στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα τέσσερις ναούς τού προφήτη Ηλία για να φύγει το θανατικό της πανούκλας πού μάστιζε την περιοχή. Αυτό το συγκεκριμένο εξωκλήσι ήταν ένας από τους αγαπημένους τόπους απομόνωσης τού Γέροντα. Λάτρευε την ασκητική ζωή. Το εσωτερικό του ένδυμα ήταν τρίχινο και ή λιτή τροφή του ήταν χόρτα, μέλι και βρεγμένα όσπρια.

Ό διάβολος βέβαια δεν παρέλειπε να χρησιμοποιεί τα όργανά του και να ξεσηκώνει διάφορους πειρασμούς γύρω του. Όμως εκείνος έμενε ακλόνητος είχε πίστη γρανιτένια, προσευχόταν, υπέμενε, σιωπούσε και είχε την ελπίδα του μόνο στην θεία δικαιοσύνη.

Το πρόσωπό του ήταν πάντοτε λαμπερό και μαρτυρούσε την ουράνια γαλήνη που βασίλευε στην ψυχή του. Κάθε τί πικρό πού γευόταν στην ζωή του αγωνιζόταν να το άντιπροσφέρει γλυκό στους συνανθρώπους του.
Είχε ανάψει μέσα του ή αποστολική φωτιά να μοιράζει αγάπη και ελπίδα σε όλους τούς ανθρώπους. Σκεπτόταν να κάνει μία μεγάλη σαλότητα, λ.χ. να κατεβάσει τα ζωντανά της Μονής στην κεντρική πλατεία της πόλεως, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Όχι για να προβάλει τον εαυτό του, αλλά για να μιλήσει στο πλήθος για την μετάνοια και τον ωκεανό της αγάπης του Θεού. Να φωνάξει σε όλους ότι «μεγαλύτερη συμφορά δεν υπάρχει από τον χωρισμό με τον Δημιουργό και οδυνηρότερο πράγμα από την απομάκρυνση του από Εκείνον».

Επειδή σε σύντομο χρονικό διάστημα ανέδειξε το Μοναστηράκι της Αγίας Σκεπής σε φάρο πνευματικό, ό Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης του έδωσε την επιμέλεια και της Ιεράς Νέας Μονής. την ανακαίνιση της οποίας μόχθησε πολύ. Κατόρθωσε να εγκαταστήσει και εκεί γυναικεία αδελφότητα με 17 μοναχές υπό την Ηγούμενη Μαριάμ.

Εκείνο πού χαρακτήρισε την διακονία του Γέροντα ήταν το χάρισμα της πνευματικής πατρότητας.
Αναρίθμητοι Χριστιανοί της Χίου, της Μυτιλήνης και από άλλα μέρη ζητούσαν την πνευματική στήριξη και καθοδήγηση από τον Γέροντα.

Σχετικά ό Δίκαιος της Σκήτης του Αγίου Εύαγγελιστού Μάρκου. Γέροντας Γαβριήλ [κατά κόσμον Γεώργιος Τσιτας (Κοΰτσας) από το χωριό Βαβόλοι], μάς κατέθεσε έξης:
«Ό αδιάλειπτος προσευχόμενος και κάτοχος της νοερής ευχής Γέρων Κορνήλιος. ό όντως άνθρωπος του Θεού, ό ευλαβής λειτουργός, ό ενάρετος ιερομόναχος ήταν χαρισματούχος πνευματικός ένθεος καθοδηγητής και ιατρός ψυχών και σωμάτων με την δύναμη της προσευχής και την ενέργεια της πίστεώς του.
Ήταν πολύ αυστηρός στα σαρκικά αμαρτήματα και κανόνιζε ιδιαιτέρως τούς βλάσφημους και μέθυσους.
Εν γένει ήταν άνθρωπος ταπεινός και υποχωρητικός γεμάτος Αγάπη και ανεξικακία. Πάντα έσβηνε τις αντιπάθειες και τα μίση, ξεπερνούσε υπομονετικά τις ύβρεις, τούς διωγμούς και τις συκοφαντίες πού υπέστη και πρώτος ζητούσε την αποκατάσταση της αγάπης. Επίσης για τούς νέους (υποψηφίους κληρικούς και μη) επέμενε απαραιτήτως να πάνε στον στρατό να "ψηθούν" γιατί τότε έλεγε "καλείσαι 'Έλλην πολίτης". Τα ιδανικά της ψυχής του ήταν Χριστός και Ελλάδα».

Ό μακάριος Γέροντας ήταν ευλαβής λειτουργός του Ύψιστου. Ή κάθε Λειτουργία για εκείνον ήταν μία ξεχωριστή γιορτή γεμάτη θείες εμπειρίες.
Ό Γέροντας κατά την διάρκεια της της γινόταν πυρφόρος Άγγελος και ανέβαινε σε ύψη μυστικής θεωρίας από όπου ήταν δύσκολο να επιστρέψει.
Ή ιερή του εργασία δεν προσφερόταν από την άγια του ψυχή μηχανικά• ήταν ενσυνείδητη ανάβαση στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, μετοχή στην αγγελική λειτουργία, περιγραφή ουρανίων καταστάσεων.
Αναφέρεται ότι κάποτε έπεσε σε έκσταση, όπως ήταν γονατισμένος μπροστά στην Αγία Τράπεζα, και ξαφνικά πήρε ή γενειάδα του φωτιά από το κεράκι που βαστούσε. Ό ίδιος προσευχόταν ατάραχος, κανείς δεν έτρεξε να σβήσει την φωτιά και να διακόψει την προσευχή του. Ή φωτιά έσβησε μόνη της!...

Όταν έμπαινε στο Ιερό Βήμα, έπαυε να είναι παρών στον παρόντα κόσμο. Οι μοναχές ξεκινούσαν το μεσονυκτικό στις 4.00 π.μ. Ό Γέροντας έπαιρνε καιρό, ντυνόταν τα ολόλευκα λιτά άμφιά του και άρχιζε την προσκομιδή μνημονεύοντας χιλιάδες ονόματα χριστιανών πού είχαν ανάγκη στηρίξεως, παρηγοριάς, υγείας, φωτισμού, αναπαύσεως. Με ιδιαίτερη ευλάβεια άκουγε τον Όρθρο έχοντας προσευχητική επικοινωνία με τούς εορταζόμενους Αγίους. Από δε το «Ευλογημένη ή Βασιλεία» ανέβαινε σε ουράνιους κόσμους μυστικής θεωρίας. Ή καρδιά του γινόταν καμίνι θείας αγάπης, τα μάτια του έτρεχαν αστείρευτα δάκρυα και ζούσε εκστατικές καταστάσεις. Αποτέλεσμα αυτών ήταν ή Θεία Λειτουργία να τελειώνει περί τις 15.00 μ.μ. Όταν οι μοναχές τού παραπονούνταν μεταφέροντας και τις διαμαρτυρίες τού κόσμου, εκείνος με απλότητα τούς υπεδείκνυε: «Να τούς λέτε ότι το Πνεύμα τού Θεού προστάζει “από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, από φυλακής πρωίας έλπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον”».


Κάποτε ένας απλοϊκός χωρικός του φώναξε στην Θεία Λειτουργία: «Τελείωνε γρήγορα Κορνήλιε. θα χάσω το λεωφορείο». Τότε ό Γέροντας τού απάντησε ατάραχος από την ωραία πύλη: «Το λεωφορείο είναι ένα κουτί με τέσσερις ρόδες που σε πάει στην πόλη, ενώ ή Θεία Λειτουργία είναι το όχημα πού σε μεταφέρει στο ουράνιο στερέωμα πλησίον τού Θεού!».
Κατά κανόνα ήταν ήρεμος όταν λειτουργούσε- κάποτε μία γυναίκα κατά την διάρκεια της Λειτουργίας έριξε κάτω με θόρυβο ένα αναλόγιο. Τότε βγήκε από το ιερό ό Γέροντας και μάλωσε την μοναχή Θέκλα πού δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την παρατήρηση. Όταν έφθασε μετά από λίγο στο «τα Σα εκ των Σων...». δεν μπορούσε να κάνει την εκφώνηση. Βγήκε με το κεφάλι του σκυμμένο από την βόρεια θύρα του 'Ιερού και είπε στην μοναχή: «Συγχώρεσε με. κόρη μου. γιατί εμποδίζομαι και δεν μπορώ να συνεχίσω την Λειτουργία!»

Είναι μαρτυρημένο από πολλούς ότι πάντοτε περίμενε κάποιο
θείο σημείο για να προχωρήσει στην Θεία Λειτουργία- γι’ αυτό και αργούσε πολύ στην αναίμακτη θυσία. Συνήθως εμφανιζόταν ένα ουράνιο φως πάνω από την Αγία Τράπεζα και τότε προχωρούσε.
Εκείνη λοιπόν την ήμερα το φώς δεν ερχόταν, γι’ αυτό πήρε συγχώρηση και έτσι μπόρεσε να συνεχίσει την Θεία Λατρεία. Άλλοτε πού διαμαρτύρονταν οι μοναχές για την πολύωρη ορθοστασία ό Γέροντας απαντούσε ρωτώντας: «Γιατί μάς τα έδωσε ό Θεός τα πόδια;».
Μέσα στο ιερό ξεχνούσε τα πάντα απομακρυνόταν από την ματαιότητα τού κόσμου και ανέβαινε στα ουράνια σκηνώματα. Ρουφούσε αχόρταγα την θεία Χάρη και μετά την σκόρπιζε στο εκκλησίασμα και σε όλους τούς ανθρώπους πού τον επισκέπτονταν. Ήταν αδύνατο να μην αντιληφτεί κάποιος πού τον έβλεπε, την Χάρη πού εξέπεμπε.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Οκτ 03, 2016 6:57 pm

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ (1912-1999) . ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ. «Οι ψυχές είναι πνεύματα καί επικοινωνούν όποτε θέλουν- δεν περιμένουν κοινές διασυνδέσεις- έχουν πνευματικά τηλεοπτικά μέσα καί αυτομάτως συνδέοται»

Εικόνα



Για τούς κεκοιμημένους


Σε κάποιο πνευματικό του παιδί έγραφε: «Οι ψυχές είναι πνεύματα καί επικοινωνούν όποτε θέλουν- δεν περιμένουν κοινές διασυνδέσεις- έχουν πνευματικά τηλεοπτικά μέσα καί αυτομάτως συνδέοται»


Ό Γέροντας πίστευε ακράδαντα στην ανάσταση των νεκρών
καθώς καί στις μεσιτείες εκείνων τών κεκοιμημένων οι οποίοι έδωσαν εξετάσεις στην παρούσα ζωή καί πέρασαν με άριστα, ούτως ώστε να μεσιτεύουν από ψηλά γιά όλους τούς συγγενείς καί φίλους. Σε μια επιστολή του-πληροφορούμενος γιά την κοίμηση μιας πιστής κι ευλογημένης ψυχής-έγραφε: «Διά την κοίμησιν της μητέρας σας συλλυπητήρια καί να είσθε
υπερήφανη πού έχετε μεσίτρια στον θρόνο τού Θεού την άγια μητέρα σας- ασφαλώς ή ψυχή της ευρίσκεται στους κόλπους τού
Αβραάμ. Την μνημονεύω σε κάθε λειτουργία στο Μοναστήρι


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Μαρ 18, 2017 9:55 am

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΤΟ 1926 ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ. Η ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ 15ΧΡΟΝΟΥ MICHAEL XIOUROUPPA

Εικόνα

Μοναχός Μητροφάνης (1926)



Ο  μοναχός Μητροφάνης γεννήθηκε το 1900 στην Κερασούντα του Πόντου. Το 1921, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους, σφαγιάσθηκε όλη η οικογένειά του. Ο ίδιος, 21 ετών, αιχμαλωτίσθηκε και μεταφέρθηκε σε φυλακή στο Ντιγιάρμπακιρ, όπου οι αιχμάλωτοι εξαναγκάζονταν σε παραγωγή χαλικιού. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν καταδικασμένοι να πεθάνουν από το μολυσμένο φαγητό και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Μετά από μερικούς μήνες παραμονής στα κάτεργα, ο π. Μητροφάνης κατάφερε να δραπετεύσει. Χωρίς πατρίδα και οικογένεια, μοναδικό σκοπό της ζωής του είχε πλέον να καταφέρει να φτάσει ζωντανός στην Ιερουσαλήμ, προκειμένου να προσκυνήσει στον Τάφο του Ιησού. 



Επί εβδομάδες βάδιζε ξυπόλυτος μέσα στα βουνά, σαν το αγρίμι, κρυβόμενος από τους ανθρώπους. Κατευθυνόμενος προς νότο, έφτασε στο Αλέππο της Συρίας· απ’ εκεί μετέβη στη Βηρυτό του Λιβάνου και εν συνεχεία, βαδίζοντας επί ημέρες παράλληλα προς τις ακτές, κατέληξε στο λιμάνι της Χάιφας στο Ισραήλ. Η περιπλάνησή του ολοκληρώθηκε την 1η Νοεμβρίου του 1923, όταν έφτασε στην Ιερουσαλήμ, όπου και εκπλήρωσε το τάμα του στον άγιο Τάφο. Δύο χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε μοναχός και διορίστηκε φύλακας του Παναγίου Τάφου. Με αυτή την ιδιότητά του συμμετείχε στην τελετή του Μεγάλου Σαββάτου του 1925. Επί πολλούς μήνες τον διακατείχε η απορία και η αμφιβολία σχετικά με την πραγματική φύση του θαύματος. Η πίστη του είχε κλονιστεί και αναρωτιόταν αν ήταν πραγματικά ένα γνήσιο θαύμα. Η απάντηση στο ερώτημά του ήρθε λίγους μήνες αργότερα, το Μεγάλο Σάββατο του 1926, όταν κατάφερε να κρυφτεί σε μια εσοχή στην οροφή του Τάφου, απ’ όπου μπορούσε να παρακολουθεί όσα συνέβαιναν στο εσωτερικό του.


Αυτά που βίωσε εκείνη την ημέρα τα διηγήθηκε μετά από 55 χρόνια, το Πάσχα του 1980, στον Κύπριο ιερέα Σάββα Αχιλλέως, ο οποίος τα κατέγραψε στο σύγγραμμά του Είδα το Άγιο Φως. Το έτος εκείνο ο πατήρ Μητροφάνης ήταν 80 ετών και αριθμούσε ήδη 56 συνεχόμενα έτη φύλακας του Παναγίου Τάφου.



Όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε, όταν ήταν 25ετής νέος, είχε κυριευθεί από έναν ανεξέλεγκτο πόθο να αντικρίσει με τα ίδια του τα μάτια όσα συνέβαιναν στο εσωτερικό του Τάφου τη στιγμή που κατερχόταν το Άγιο Φως. «Έπρεπε να δω, ως άλλος άπιστος Θωμάς», λέει, «με τα μάτια μου, τι ακριβώς γίνεται μέσα στον Τάφο για να πιστέψω». Επί πολύ καιρό αναζητούσε τον τρόπο για να δώσει απάντηση στα ερωτήματά του, όταν, μια ημέρα που καθάριζε τον θόλο στην οροφή του Τάφου, ανακάλυψε μια μικρή εσοχή όπου μετά βίας χωρούσε το σώμα ενός άνδρα. Αυτό ήταν το μοναδικό μέρος στο οποίο θα μπορούσε να κρυφτεί προκειμένου να παρακολουθήσει αθέατος την έλευση του Φωτός.



Τα μεσάνυχτα της Μεγάλης Παρασκευής του 1926, ο π. Μητροφάνης βάζει σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιό του. Στις 00:30 τη νύχτα ζητά από έναν βοηθό του να του φέρει μια σκάλα για να ελέγξει τις κρεμάμενες κανδήλες. Αφού ανέβηκε στην οροφή του Τάφου, προέτρεψε τον βοηθό του να πάρει πίσω τη σκάλα, με τη δικαιολογία ότι θακατέβαινε με έναν πήδο αργότερα. 



Ο π. Μητροφάνης,όμως, παρέμεινε στην κρύπτη όλη τη νύχτα. Οι ώρες πουακολούθησαν ήταν μαρτυρικές, όπως διηγείται, διότι άρχισε να διακατέχεται από έναν πρωτόγνωρο τρόμο. Ενοχές και τύψεις τον βασάνιζαν γι’ αυτό που τόλμησε να κάνει.
«Άρχισα να φτύνω τον εαυτό μου», λέει, «για το κατάντημα και την ανώριμη απόφασή μου... Όλος ο κόσμος πιστεύει. Μόνο εσύ, π. Μητροφάνη, δεν πιστεύεις».Επί δώδεκα ώρες παρέμεινε ακίνητος και σιωπηλός.Μαζί του είχε λίγο νερό και έναν μικρό φακό, τον οποίο χρησιμοποίησε στις 11 το πρωί, όταν ο Τάφος σφραγίστηκε με μελισσοκέρι και έμεινε μόνος στο σκοτάδι. Μια ώρα αργότερα, σύμφωνα με το τυπικό, η πόρτα του Τάφου αποσφραγίστηκε και αργότερα εισήλθε ο Έλληνας πατριάρχης. Ο π. Μητροφάνης διηγείται τα εξής:



«Τότε διέκρινα τη μορφή του πατριάρχη, που έσκυψε για να εισέλθει μέσα στο ζωοδόχο μνήμα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που η αγωνία μου βρισκόταν σε φοβερή υπερένταση μέσα στη νεκρική σιγή, που μόλις άκουγα την αναπνοή μου, ξαφνικά άκουσα έναν ελαφρύ συριγμό. Έμοιαζε με λεπτή πνοή ανέμου. Και αμέσως είδα ένα αλησμόνητο θέαμα, ένα γαλάζιο φως να γεμίζει ολόκληρο τον ιερό χώρο του ζωοδόχου Τάφου... Πόση ανησυχία είχε εκείνο το γαλάζιο φως, μέσα από το οποίο έβλεπα καθαρά τον πατριάρχη, από το πρόσωπο του οποίου κυλούσε ο ιδρώτας... Και σαν να φωτιζόταν από το φως εκείνο, άρχισε να αναγιγνώσκει τις ευχές... Και αμέσως το γαλάζιο φως άρχισε να μεταμορφώνεται σ’ ένα ολόλευκο φως, όπως εκείνο της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Εν συνεχεία το ολόλευκο εκείνο φως μεταμορφώθηκε σε μια ολοφώτεινη σφαίρα σαν τον Ήλιο, που έμεινε ακίνητη πάνω από την κεφαλή του πατριάρχη. Κατόπιν, είδα τον πατριάρχη να κρατάει τις δεσμίδες των 33 κεριών. Και όπως ανύψωνε αργά τα χέρια του, άναψε αυτομάτως η αγία κανδήλα και οι τέσσερις δεσμίδες των κεριών του. Εκείνη τη στιγμή η ολοφώτεινη σφαίρα εξαφανίστηκε. Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και το σώμα μου καιγόταν ολόκληρο».
Αυτή είναι η διήγηση του π. Μητροφάνη σχετικά με το τόλμημά του το Μεγάλο Σάββατο του έτους 1926. Είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας που, χωρίς να το δικαιούται, βίωσε την κάθοδο του Αγίου Φοιτάς μέσα στον Τάφο του Ιησού.




Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να παραθέσουμε μια ανάλογη μαρτυρία, η οποία αφορά το Μεγάλο Σάββατο του 2013. Το έτος εκείνο, βρισκόμουν για πρώτη φορά στο ψηλότερο σημείο του ναού, στον εσωτερικό εξώστη που βρίσκεται κάτω από τον μεγάλο τρούλο (στη θέση λήψης της φωτογραφίας της σελ. 273). Ακριβώς δίπλα μου βρισκόταν ένας Κύπριος ομογενής, ο MICHAEL  XIOUROUPPA, 15 ετών, ο οποίος είχε έρθει για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ από την Αυστραλία, μαζί με τους γονείς του. Ενώ στεκόμασταν στον εξώστη, ένα ιδιαίτερο συναίσθημα και ένας ξαφνικός ηλεκτρισμός που υπήρξε στην ατμόσφαιρα με ώθησαν να κοιτάξω ψηλά, χωρίς όμως να δω κάτι. Εκείνη τη στιγμή ο MICHAEL γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με έκπληξη, σαν να είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό, χωρίς όμως να μου μιλήσει. Ας αφήσουμε τον ίδιο να περιγράψει τι είχε συμβεί:




«Κάποια στιγμή, ένα φως άρχισε να κατέρχεται από τον τρούλο. Ήταν σαν να έλαμπε ο Ήλιος μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό. Η εστία του φωτός γινόταν ολοένα και πιο έντονη και φωτεινή, και άρχισε να μεταμορφώνεται αργά στο σχήμα μιας φωτεινής σφαίρας, που έμοιαζε με λευκό Ήλιο. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα προς το μέρος σου Χάρη και σε είδα να κοιτάζεις ψηλά, και νόμισα ότι και εσύ τα έβλεπες όλα αυτά. Όταν ο Ήλιος κατήλθε, αιωρήθηκε πάνω από τον Τάφο, φωτίζοντας όλο τον ναό. Το φως αναπηδούσε στους τοίχους τόσο γρήγορα, που τα μάτια μου δεν μπορούσαν να το ακολουθήσουν. Δεν μπορούσα να δω τίποτε άλλο μέσα στον ναό εκτός από το λευκό φως. Είχαν γίνει όλα λευκά. Κάποια στιγμή, ο Ήλιος μπήκε ακαριαία μέσα στον Πανάγιο Τάφο. Και αμέσως μετά άκουσα τη μητέρα μου να φωνάζει ότι το Άγιο Φως είχε έλθει και έτσι έμεινα με την εντύπωση ότι όλα αυτά που είδα, τα είχε δει όλος ο κόσμος. Λίγο μετά χτύπησαν οι καμπάνες και ο κόσμος άρχισε να ανάβει τις λαμπάδες του με το Άγιο Φως».



Μία ώρα μετά την τελετή, και ενώ βρίσκονταν μέσα σε λεωφορείο, ο  MICHAEL ρώτησε τους γονείς του: «Τι νομίζετε ότι ήταν ο λευκός Ήλιος;» Και εκείνοι του απάντησαν: «Ποιος Ήλιος;» Τότε συνειδητοποίησε ότι είχε δει το Άγιο Φως και ότι αυτά που είδε, δεν τα είχε δει κανείς άλλος. Μέχρι τότε πίστευε ότι αυτά συνέβαιναν κάθε χρόνο και ότι τα έβλεπαν οι πάντες. 


Ο MICHAEL, που ήταν ένα παιδί με σπάνια αθωότητα, αξιώθηκε να βιώσει μια εμπειρία του Άκτιστου Φωτός. Βεβαίως, ο λευκός Ήλιος που κατήλθε από τον τρούλο, δεν ήταν μόνος του. Μαζί του κατήλθε και ο Αναστημένος Χριστός. Οι μαρτυρίες του π. Μητροφάνη και του MICHAEL έχουν πολλές ομοιότητες και φανερώνουν μία μυστική και αθέατη πλευρά του Αγίου Φωτός, η οποία εκδηλώνεται σε πολύ ολίγους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΧΑΡΗΣ Κ. ΣΚΑΡΛΑΚΙΔΗΣ. ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ . ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Ιουν 08, 2017 10:19 am

Ο Γέρων Ιωαννίκιος Διονυσιάτης (1942-2006)
Εικόνα

Γέρων Ιωαννίκιος Διονυσιάτης, κατά κόσμον Αλέξανδρος Ανθίμου του Ανθίμου και της Παναγιώτας, εγεννήθη την 22-7-1942 στην Κύπρο, στο χωριό Αγριδάκι της κατεχόμενης από τους Τούρκους Επαρχίας της Κυρήνειας. Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι με φόβον Θεού, εγέννησαν έξι παιδιά (πρώτος κατά σειράν), και ο μεν πατέρας του όταν εκοιμήθη έλεγε στους παριστάμενους «Βλέπετε αυτούς τους δύο με τα λευκά;» και αμέσως παρέδωσε την ψυχήν του, η δε μητέρα του κατά προτροπήν του εκάρη Μοναχή υπό το όνομα Μαριάμ κατά τα τελευταία δέκα έτη της ζωής της και εκοιμήθη και εκείνη από καρκίνο στον εγκέφαλο.
Μετά το Δημοτικό εφοίτησε στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακος και αργότερα εργάσθηκε επί ετη σε Αγγλική Τράπεζα. Φλεγόμενος όμως κυριολεκτικώς από θείον έρωτα και έφεση για την απράγμονα και ησύχιονζωήν των μοναχών, ανεχώρησε για το Άγιον Όρος την 1-9-1967.
Ο ένθερμος ζήλος του και η ζέσις της προς τον Θεόν αγάπης του διαφαίνεται και σε κάποιο προσωπικό ημερολόγιο του που διατηρούσε όταν ήταν ακόμα λαϊκός. Εκεί καταγράφει τους καθημερινούς αγώνας του και τις πολλές φιλάνθρωπες δραστηριότητές του, τις επισκέψεις του σε νοσοκομεία και σε άλλους χώρους όπου υπήρχε ανθρώπινος πόνος. Επίσης στο εν λόγω ημερολόγιο, το οποίο προσφυώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσωμε «Εξομολογήσεις», υπάρχουν αυτοσχέδιες προσευχές του, πλήρεις αγάπης προς τον Θεόν και αγωνίας για την σωτηρία της ψυχής του. Μία από αυτές παραθέτουμε ενδεικτικώς:
«Πανάγαθε Πατέρα, Φιλάνθρωπε Κύριε Ιησού Χριστέ, Πανάγιον Πνεύμα, Τριάς ομοούσιε, Σ΄ευχαριστώ διά την πρόνοιαν που έδειξες και σήμερον για μένα ενανανάξιοναμαρτωλόν. Σε παρακαλώ βοήθα με να κατανοήσω την αγάπην Σου, για να μπόρεση και η δική μου καρδιά να σ΄ αγαπήση, όσον είναι δυνατόν, σύμφωνα με την δύναμιν που παρέχεις σ΄εμέ.
Πανάγαθε Θεέ, αιώνιε Λυτρωτά, ομολογώ ότι είμαι ανάξιος να φιλοξενήσω μέσα μου το Πυρ της Θεότητος, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά σύμφωνα με την υπόσχεσίν Σου, «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ», σε παρακαλώ αξίωσέ με και μείνε μέσα μου και γω εν Σοι. Ελέησέ με Κύριε, και άνοιξε την καρδίαν μου να Σε δεχθήολόκληρον, χωρίς να μπορή να χωρέση τίποτε άλλο. Γίνου Συ βασιλεύς μου και κυβέρνησε το καράβι της ζωής μου σύμφωνα με το θέλημά Σου. Κατέργασέ με ναόνάγιόν Σου, όπου θα επιτελήταιαγιωσύνη του Αγίου ονόματός Σου. Κατάκαυσεπυρίαΰλω τας αμαρτίας μου, τας άκανθας των παθών, απάλλαξε με από τα έργα της σαρκός και χάρισέ μου τον καρπόν του Αγίου Πνεύματός Σου. Αξίωσέ με να σοι εξομολογούμαι εν αγαλλιάσει, να σε ζητώ εν φόβω, να σε υπακούω με πίστη και αγάπην. Και με εναλόγον χάρισε μου τα δώρα πού χαρίζεις σε κάθε ενα πού με πίστη προσέρχεται και Σε δέχεται εντός του, την κατά Χριστόν ζωή, η δόξα του Θεού επί γης και η Σωτηρία εις τους ανθρώπους.
Πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αΰλων Σου Λειτουργών, και πάντων Σου των Αγίων. Αμήν». Χαρακτηριστικά επίσης γράφει σε μια επιστολή του προς κάποιον Γέροντα-Πνευματικό:
«…Αλλά εμένα μού αρέσει η μοναχική ζωή, η προσευχή, η απομάκρυνσις από τον κόσμο. Θέλω να βρεθώ κάπου πού να μην έχω ευθύνες, πού να μην έχω φροντίδες και μέριμνες, για να κλάψω τις πολλές αμαρτίες μου. Όμως ακόμη αγαπώ τους γονείς μου και με αγαπούν. Αν μείνω στην Κύπρο θα μ΄ενοχλούν και ίσως με επηρεάσουν. Γι΄αυτό θέλω να φύγω, να πάω ίσως στο Άγιον Όρος, να βρω ένα καλό Γέροντα, έναν άγιον άνθρωπο, να του εμπιστευθώ την ζωή μου, για να με οδηγήση στην μετάνοια, κοντά στον Χριστό. Μέσα στον κόσμο δεν μπορώ να ζήσω… Χαυνούμαι ως αδύνατος και μόνος εν μέσω αμαρτωλού περιβάλλοντος. Παρακαλώ συμβουλέψετέ με και παρακαλέσατε τον μόνον δυνάμενονσώζειν και βοηθήστε με, Άγιε πάτερ. Είθε ο Κύριος να ενισχύη τους ημάς ενισχύοντας και ενισχύσαντας. Αμήν.».
Εικόνα

Και πράγματι στο πρόσωπο του μακαριστού μας Γέροντος Χαραλάμπους βρήκε «ένα καλό Γέροντα, έναν άγιον άνθρωπο», πού του εμπιστεύθηκε την ζωή του και την σωτηρία του. Τον Γέροντα μας εγνώρισε στην Δάφνη, καθώς επήγαινε από την Νέα Σκήτη, όπου εγκαταβιούσε, στην Μονή Χιλανδαρίου, για να εγγράψη εις το Μοναχολόγιό της ως δόκιμο έναν αδελφό. Ήδη ο Γέροντας σε λίγες ημέρες θα εγκατέλιπε την Νέα Σκήτη και θα μεταφερόταν με την συνοδεία του προς επάνδρωση του Χιλανδαρινού Κελλίου του Αγίου Νικολάου (Μπουραζέρι) στις Καρυές. Τότε και ο νεαρός Αλέξανδρος του είπε: «Γίνεται να ρθώ και εγώ να γραφτώ δόκιμος;». Ο Γέροντας τον εδέχθηκε μετά χαράς, και έτσι πήγε στο Χιλανδάρι να γράψει όχι ενα αλλά δύο αδελφούς.
Στο Μπουραζέρι έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα την 15-8-1968 και μετονομάσθηκε Ιωαννίκιος εις μνήμην του τελευταίου ηλικιωμένου Ρώσσου πού είχε απομείνει στο Κελλί, Γέροντος Ιωαννικίου Ιεροδιακόνου. Την 15-9-1979 ακολούθησε τον Γέροντα Χαράλαμπο και την εικοσαμελή συνοδεία του στην Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου και την επομένη ημέρα εξελέγη προϊστάμενος της Γεροντικής Συνάξεως της Μονής. Διετέλεσε τέσσερεις φορές Πρωτεπιστάτης, κατά τα έτη 1984-1985 (28-1 εως 31-5-1985), 1994-1995, 1999-2000, 2004-2005. Στην Μονή υπηρέτησε επί έτη στο Αρχονταρίκι και επέδειξε μεγάλο ζήλο και σπουδή για την ανάπαυση, ψυχική και σωματική των πολυαρίθμων προσκυνητών της Μονής μας. Ιδιαιτέρως δε προσπάθησε να βοηθήσει τους αλλοδαπούς και ετεροδόξους προσκυνητάς, συζητώντας μαζί τους, ξεναγώντας τους στο Καθολικό της Μονής, όπου, εξηγώντας τους τα μαρτύρια και τους βίους των Αγίων πού ήσαν στις τοιχογραφίες, τους εισήγαγε χωρίς να το καταλάβουν απλά και εποπτικά στην ορθόδοξη πίστη και θεολογία. Ο ύπνος του ήταν λίγος και τα μάτια του σχεδόν πάντοτε ήταν μαυρισμένα από την εν κρυπτώ αγρυπνία του. Διέθετε ισχυρή σωματική δύναμη και αντοχή, παρά το ότι φαινομενικά έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο περί αδυνάτου και εξαντλημένου.
Μετά το 1987 ασχολήθηκε και πάλιν επιτυχώς με την αγιογραφία, πού την είχε εξασκήσει στο Μπουραζέρι. Δούλευε πολλές ώρες στο ιερό αυτό εργόχειρο, σαν να ήξερε πώς θα μας φύγει γρήγορα, και μας αγιογράφησε πάρα πολλές Ιερές εικόνες για τις λατρευτικές ανάγκες της Μονής, αλλά και πάρα πολλές για πολλούς γνωστούς και φίλους, πνευματικούς αδελφούς μας.
Επίσης από της ελεύσεώς του στην Μονή αλλά και σχεδόν έως του τέλους του είχε το υπεύθυνο διακόνημα του Τυπικάρη, και διακρίθηκε για την ακρίβεια του στην τήρηση του περιώνυμου Τυπικού της Μονής μας μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας.
Ήταν φιλακάλουθος εις το έπακρον και ουδέποτε έλειψε από την ακολουθία ακόμα και σε ώρες ασθενειών μεγάλων. Επίσης μεγάλη σπουδή επέδειξε και για την τήρηση του μοναχικού του κανόνος. Καθημερινώς δε εδιάβαζε επί αρκετή ώρα το ιερόν Ευαγγέλιον. Πάντοτε δε, από την αρχή της αφιερώσεώς του, ήταν αφοσιωμένος στον μακαριστό μας Γέροντα Χαράλαμπο, ο οποίος πολύ τον αγαπούσε, γιατί τον ανέπαυε με την υπακοή του και την διακριτική του διαγωγή. Στενή επίσης ήταν η σχέσις του με τον μακαριστό Γέροντα Αρσένιο.
Υποδειγματική όμως ήταν η συμπεριφορά του και απέναντι εις τον νέον μας Γέροντα Πέτρο. Από την αρχή της ηγουμενίας του στάθηκε στο πλευρό του, στηρίζοντας τον στις δυσκολίες της ηγουμενικής διακονίας, αλλά και σε όλα τα προβλήματα πού παρουσιάζονταν με την διακριτική του και ήσυχη συμπεριφορά εβοηθούσε τον Γέροντα για την επίλυσή τους.
Εικόνα

Την τάξιν του όσον αφορά στις ακολουθίες, στους κανόνας και στον εν γένει πνευματικό του αγώνα, ετηρούσε απαρεγκλίτως και κατά την εν Καρυαίς διαμονή του, είτε ως Πρωτεπιστάτης είτε ως Αντιπρόσωπος της Μονής μας, χωρίς να υπολογίζει κούραση, παρά την πολλές φορές ολοήμερη και κοπιαστική διακονία στην Ιερά Κοινότητα. Δεν έχανε ακολουθία στο Πρωτάτο και εκοινωνούσε συχνότατα είτε εκεί είτε στις πολλές Πανηγύρεις των διαφόρων Κελλίων των Καρυών, όπου παρίστατο, αλλά τακτικώς και στο Γρηγοριάτικο Κελλίον των Παχωμαίων, το γειτονικό στο Αντιπροσωπείο μας, όπου επήγαινε και ξελειτουργούσε τον καθημερινώς ιερουργούντα προσφιλή του Παπα-Ακάκιον. Ο μακαριστός Γέρο-Παΐσιος μιλούσε για το πρόσωπο του με τα καλύτερα λόγια και τον εχαρακτήριζε ως «ένα εκ των παλαιών Πρώτων του Αγίου Όρους».
Όταν επεράτωσε την τετάρτη κατά σειράν Πρωτεπιστασία του στις Καρυές, επέστρεψε στο Μοναστήρι, όπου οι πάντες από τον Γέροντα έως και τον τελευταίον δόκιμον τον εδεχθήκαμε με ιδιαίτερη χαρά. Όμως ο Γέροντας διέκρινε μία ιδιαίτερη κόπωση, η οποία αποτυπωνόταν στην έκφραση του προσώπου του και στην βραδύτητα των κινήσεών του. Ο ίδιος δε ο πατήρ Ιωαννίκιος μας έλεγε ότι αισθανόταν έντονη κόπωση και κατάπτωση, την οποία απέδιδε στο ότι κρυολόγησε στις Καρυές καθώς επέστρεφε ιδρωμένος από την Ιερά Κοινότητα στο Κονάκι μας. Ο Γέροντας ανήσυχος και υποπτευόμενος ότι κάτι σοβαρό του συμβαίνει τον έστειλε επειγόντως την Δευτέρα της Πεντηκοστής στην Θεσσαλονίκη, όπου οι ιατροί διέγνωσαν όγκο στον εγκέφαλο και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο, μη επιδεχόμενο καμμία χειρουργική επέμβαση. Το έμαθε από την αρχή και εψέλισεν αμέσως: «Του Θεού εσμέν. Και η μάνα μου έτσι έφυγε». Σε λίγο διάστημα άρχισε να μη μπορεί να βαδίζει, ούτε να στέκει όρθιος, και καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Παραδόξως δεν είχε πόνους στον εγκέφαλο, αλλά εδοκίμασε αφόρητους πόνους από άλλα συμπτώματα και παρενέργειες πού εδημιούργησε στο υπόλοιπο σώμα του η νόσος.
Σε όλες τις δυσκολίες πού συναντούσε (αιμορραγίες, αναρίθμητους εμετούς κ.λπ.) μας συμπαραστάθηκε με μοναδική αγάπη και ανύστακτο ενδιαφέρον και επιμέλεια, ο ευλογημένοςΠαπα-Δημήτριος Γρηγοριάτης. Ο αδελφός αυτός πολλές ευλογίες πήρε από αυτή την διακονία του στον Γερο-Ιωαννίκιο, όπως και πριν, από την διακονία του στον Γέροντά μας π. Χαράλαμπο και στον Γερο-Θεόκλητο.
Πάντοτε ενώπιον του μαρτυρίου πού διήνυε προσευχόταν εντόνως και θερμώς και, όταν τον ρωτούσαν τί κάνει, απαντούσε συχνά: «Δόξα σοι ο Θεός».
Ενώ οί γνώμες των ιατρών από Ελλάδα, Αμερική, Γερμανία, Αυστρία και άλλων συνέκλιναν στο ότι θα ζούσε το πολύ τρεις μήνες, έζησε σχεδόν ένα χρόνο. Κοινωνούσε τακτικώς τα Άχραντα Μυστήρια. Τα μάτια του είχαν γίνει δύο πηγές άφθονων δακρύων και η σιωπή, την οποία επιμελώς ασκούσε εφ΄ όρου ζωής, αυξήθηκε ιδιαιτέρως. Μιλούσε όμως σ΄ όλους μας με τα μάτια και την ευχάριστη και ευπροσήγορη έκφρασή του.
Κατ΄εντολήν του Γέροντος τον υπηρετούσαν οι αδελφοί εναλλάξ όλο το εικοσιτετράωρο και αυτό το έκαναν όχι απλώς αγογγύστως αλλά με μεγάλη χαρά, διότι θεωρούσαν ευλογία να υπηρετούν έναν τέτοιο χαριτωμένο ασθενή, ο οποίος παρά την φοβερή του ασθένεια δεν απέκτησε την παραμικρά ιδιοτροπία και ήταν παροιμιωδώς συνεργάσιμος με όλους τους διακονητάς του. Δοξάζομε τον Θεόν, πού μας αξίωσε να του προσφέρομε ένα ποτήρι νερό, ως μικρό αντίδωρο για τα όσα έκαμε εκείνος για μας και κυρίως για το μοναδικό παράδειγμα ανθρώπου και μονάχου πού μας άφησε.
Σε κάποιο αδελφό εκμυστηρεύτηκε ότι ποθούσε το μαρτύριο, και φαίνεται πώς ο Θεός του έδωκε αυτήν την μαρτυρική ασθένεια για να δοκιμάσει την προαίρεσή του. Μάλιστα προτού αναχωρήσει για εξετάσεις στην Θεσσαλονίκη ανέφερε σε πνευματικό της Μονής μας, ότι από την αρχή της διακονίας του ως Πρωτεπιστάτου είχε την διαίσθηση ότι, τελειώνοντας την διακονία του, ο Θεός θα παραχωρούσε έναν μεγάλο πειρασμό για να τον ταπεινώσει.
Την 26-5-2006, Τρίτη των Μυροφόρων, η κατάστασίς του επιδεινώθηκε και περιήλθε σχεδόν σε κώμα, εμφανίζοντας και επιθανάτιο ρόγχο για λίγη ώρα. Αμέσως ο Γέροντας κατέβηκε στο κελλί του και του εδιάβασε την ευχή εις ψυχορραγούντα, και σε λίγα λεπτά ξεψύχησε ήσυχα και ειρηνικά, περικυκλωμένος από τους θρηνούντας αδελφούς, οι οποίοι κατασπάζονταν το καρτερικό λείψανό του ραίνοντας το με τα δάκρυα των επί πολλήν ώρα. Στην κηδεία του προσήλθαν άγιοι Καθηγούμενοι και η Ιερά Επιστασία, εκ μέρους της οποίας ο Πρωτεπιστάτης Γέρων Παύλος Λαυριώτης εξεφώνησε θερμόν επικήδειον λόγον.
Χαρακτηριστικό είναι και το συλλυπητήριον γράμμα της Ιεράς Κοινότητος, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής:
«Πληροφορηθέντες μετ΄ οδύνης την προς Κύριον εκδημίαν την 26ην παρελθόντος μηνός του εκ των αδελφών της καθ΄Υμάς Ιεράς Μονής και λίαν προσφιλούς ημίν Γέροντος Ιωαννικίου, … προαγόμεθα όπως διά του παρόντος ιεροκοινοσφραγίστου ημών γράμματος υποβάλωμεν θερμάς συλλυπητήριους ευχάς εκ μέρους του Ιερού ημών Σώματος και συνόλου του αγιορείτικου κόσμου.
Αισθανόμεθα ωσαύτως την ανάγκην όπως καθηκόντως εκφράσωμεν τη αγαπητή ημίν Υμετέρα Πανοσιολογιότητι τας οφειλομένας ολοκαρδίους και θερμοτάτας ευχαριστίας του Ιερού Τόπου προς την καθ΄ημάς Ιεράν Μονήν διά την ευδόκιμον θητείαν του προμνησθέντος μακαριστού αδελφού εις τα κοινά του Αγίου Όρους.
Εκφράζοντες όθεν την επί τούτω εύλογον ημετέραν ευαρέσκειαν, είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιερός ούτος Τόπος θα διατηρή ανεξίτηλον την μνήμην της προθύμου διακονίας τούτου εν ήθει, συνέσει και διακρίσει, ήτις θα αποτελή πρότυπον και υπόδειγμα προς μίμησιν διά τους επιόντας».
Εικόνα

Όπως καταλαβαίνει κανείς από τα όσα ουσιαστικώς επιγραμματικά αναφέραμε για τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο, το κενό πού δημιουργεί η εκδημία του είναι μεγάλο για την αδελφότητά μας. Όμως έχομε ακράδαντη την πίστη ότι είναι «εν χειρί Θεού», του έχοντος «τας κλεις της ζωής και του θανάτου», του μόνου γινώσκοντος γιατί «ηρπάγη» τόσον απροσδόκητα και νωρίς, ίνα «μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού». Πιστεύομε λοιπόν ότι, όπως όταν ήταν κοντά μας φρόντιζε για την αδελφότητα και τα διάφορα προβλήματα της και την βοηθούσε αθορύβως αλλά πολυειδώς, αψηφώντας κόπους και θυσίες γι’ αυτήν, πολύ περισσότερο τώρα μας βοηθεί με την θερμή προς τον Χριστόν προσευχή του. Αυτό του ζητούμε να κάνει πάντοτε και να εύχεται να αξιοποιήσουμε όσα μας εδίδαξε, όχι με το λόγο τόσο όσο με το έμπρακτο παράδειγμά του, το οποίο θα παραμένει ανεξίτηλο στις καρδιές μας.
Πολλές θερμές ευχαριστίες εκφράζομε στον Σεβαστό και αγαπητό Γέροντα Γεώργιον, Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου, αφ΄ενός για την αγαθή του πρόθεση να φιλοξενήσει το παρόν κείμενο στο έγκριτο και σεμνό περιοδικό της Μονής του, και αφ΄ετέρου για την μεγάλη του συμπαράσταση και συναντίληψη στον δοκιμασθέντα Γερο-Ιωαννίκιο και τους διακονητάς του, δίδοντας ολοθύμως την ευλογία του στον ιατρό Παπα-Δημήτριο να έρχεται συχνότατα στην Μονή μας όχι για ώρες αλλά και για ημέρες, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Πολύ τους ευχαριστούμε και ταπεινά ευχόμεθα θερμώς πλουσίαν την από Θεού ανταπόδοση. Αμήν.
(Από την Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου Αγίου Όρους).
Πηγή: Ετήσια Έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους «Ο Όσιος Γρηγόριος» περίοδος β΄, έτος 2006, αριθμ. 31.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Νοέμ 06, 2017 2:14 pm

Μοναχός Ιννοκέντιος Σεραγιώτης (30/10/1860 – 06/11/1901). Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΟΡΥΧΕΙΑ.
Εικόνα



Μοναχός Ιννοκέντιος Σεραγιώτης (30/10/1860 – 06/11/1901)


Γεννήθηκε στις 30.10.1860 στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Μικρός έμεινε ορφανός από τους γονείς του και ζούσε με τα πέντε αδέλφια του. Ο πατέρας του τους κληροδότησε χρυσορυχεία. Νέος μετέβη στην Πετρούπολη, όπου σπούδασε φυσικές επιστήμες, μαθηματικά και νομικά. Ζώντας ο ίδιος πολύ λιτά, ασκητικά και αγνά ασκούσε πλούσια την αρετή της ελεημοσύνης σε άπορους συμμαθητές του και σε όποιον είχε μεγάλη ανάγκη. Μία επίσκεψή του στην Ευρώπη τον απογοήτευσε, για την εντελώς κοσμική ζωή που ζούσαν οι άνθρωποι. Πίστευε ότι τα χρήματα δεν χαρίζουν την πραγματική ευτυχία και αύξησε τον ασκητικό του αγώνα.



Ζούσε ως ασκητής μέσα στον κόσμο, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ταπεινοφροσύνη και συνεχή ελεημοσύνη. Σε μία φτωχή μοναχή έδωσε ενα μεγάλο χρηματικό ποσό, ώστε μερικοί θεώρησαν οτι έχασε τα λογικά του και ζήτησαν να του γίνει ψυχιατρική εξέταση. Τελικά κατάλαβαν ότι επρόκειτο για αληθινό άνθρωπο του Θεού, ενάρετο, ελεήμονα, που ζούσε για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του. Ένα πλουσιόπαιδο να ζεί μ’ εγκράτεια, πενία και καθαρότητα για την αγάπη του Χριστού και του πλησίον! Πολλοί τον ευλαβήθηκαν και άρχισαν να τον τιμούν ως πνευματοκίνητο και θεοφώτιστο.


Το 1890 στην Πετρούπολη ο τριαντάχρονος Ιννοκέντιος Σιμπιριακώβ γνωρίσθηκε με τον Ιερομόναχο Δαυΐδ, αδελφό της Βατοπεδινής κοινοβιακής σκήτης του Αγίου Ανδρέου-Σεράι, παρά τις Καρυές του Αγίου Όρους, που ήταν προϊστάμενος του μετοχίου της σκήτης στην Αγία Πετρούπολη. Από τότε του έγινε πνευματικός πατέρας και οδηγός και τον δίδαξε τα μυστικά της νοεράς προσευχής και του ορθοδόξου μοναχισμού. Μαθαίνοντας ο Ιννοκέντιος τις ανάγκες για την ανοικοδόμηση της σκήτης πρόσφερε ενα τεράστιο ποσό, από το μερίδιο της περιουσίας του, για την ολοκλήρωση των έργων, ώστε κατεστάθη νέος κτήτορας. Πουθενά ομως δεν επέτρεψε ν’ αναγραφεί τ’ όνομα του.




Την ίδια εποχή γνωρίσθηκε και με τον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης († 1908), στον οποίο προσέφερε πολλά χρήματα για τις ανάγκες της ιεραποστολής και της φιλανθρωπίας του. Συνέχισε να προσφέρει χρήματα στις μονές Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Λατόγκα και Βαλαάμ, και στις σκήτες Αναστάσεως του Χριστού και Αγίων Πάντων. Επίσης δεν έπαυε να ελεεί φιλανθρωπικά Ιδρύματα, σχολεία, ασθενείς, αναπήρους και φτωχούς.


Το 1894 έγινε δόκιμος μοναχός, το 1896 έλαβε τη ρασοευχή, το 1898 εκάρη μικρόσχημος και ήλθε στο Άγιον Όρος, και το 1899 εκάρη μεγαλόσχημος. Έκτισε εκ βάθρων το Κελλί της Αγίας Βαρβάρας πλησίον της σκήτης. Μαζί με τον Γέροντά του Δαυίδ επιδόθηκαν σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες. Νήστευαν όλο τον χρόνο όλη την εβδομάδα το λάδι και κατέλυαν μόνο τα Σαββατοκύριακα, λέγοντας ακατάπαυστα την ευχή του Ιησού. Έδωσε όλη την περιουσία του στη σκήτη και έκτισε ολόκληρη πτέρυγα με τρεις ναούς, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Ιννοκεντίου του Ιρκούτσκ, ιατρείο, νοσοκομείο και γηροκομείο.



Υπήρξε υπόδειγμα καθαρότητος, ταπεινότητος, υπακοής, φιλοθεΐας, πραότητος, ανεξικακίας, ασκητικότητος και ελεημοσύνης. Όλοι οι Σεραγιώτες μοναχοί τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια και παράδειγμα προς μίμηση. Μετά ολιγόμηνη ασθένεια -έπασχε από φυματίωση- ανεπαύθη στις 3 μ.μ. της 6.11.1901, αφού μετέλαβε των αχράντων Μυστηρίων, έχοντας μεγάλη χαρά ψυχής, που θα μεταβεί στον Νυμφίο Χριστό. Εκηδεύθη και ετάφη μετά διήμερο πίσω από τον αρχικό ναό της σκήτης του Αγίου Αντωνίου μετά του πρώτου κτήτορος Δικαίου Βησσαρίωνος, ως μέγας κτήτορας κι ευεργέτης. Από μεγάλη ταπείνωση δεν θέλησε να ιερωθεί κι έλεγε: «Έχασα τόσα χρόνια σπουδάζοντας την θύραθεν παιδείαν. Καιρός τώρα να μετανοήσω. Να κερδίσω τον χαμένον μου χρόνον. Αφήσατέ με εν ησυχία να κλαύσω τας πολλάς μου αμαρτίας, ίνα εύρω έλεος ο αμαρτωλός και τρισάλθιος εν ημέρα Κρίσεως».

Βιβλιογραφία: Εφραίμ Προηγουμένου, Ημερολόγιον Ιεράς Βατοπαιδινής Κοινοβιακής Σκήτης Αποστόλου Ανδρέου, Άγιον Όρος 2009.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Νοέμ 10, 2017 2:14 pm

ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΑΡΕΣΤΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΔΟΥΜΑ ΚΡΗΤΗΣ


Εικόνα


Είναι γνωστός στό πανελλήνιο, αλλά ιδιαίτερα σ’ ολόκληρη τήν Κρήτη, ό Ηγούμενος τής 'Ιεράς Μονής Προφήτη Ήλία Ρουστίκων Ρεθύμνης, Αρχιμανδρίτης Εύμένιος Λαμπάκης (2005). Είναι γνωστός γιά τήν αγιότητα του βίου του, γιά τίς αμέτρητες ψυχές πού βοήθησε μέ τίς θεοφώτιστες διδαχές του καί τό διορατικό του χάρισμα. Τή ζωή τού Γέροντος Εύμενίου σφράγισε πνευματικά ό Μοναχός άπό τόν Κουδουμά Εύάρεστος Γαβαλάς. Αύτόν είχε ως υπόδειγμα ένάρετης ζωής. Θεωρήσαμε, λοιπόν, σωστό νά συμπεριλάβουμε έδώ στό κεφάλαιο γιά τίς όσιακές μορφές, οί όποιες άναδείχθηκαν άπό τόν Κουδουμά μετά τούς Όσιους Κτίτορες καί τόν Μοναχό Εύάρεστο, διότι μάς είναι αρκετή ή μαρτυρία γιά τόν Εύάρεστο άπό τά όσιακά χείλη του Γέροντος Εύμενίου Λαμπάκη καί τήν όποια καί δανειζόμαστε άπό τό βιβλίο του θεολόγου καθηγητή κ. Αποστόλου Μπουρνέλη, «Ή Όρθόδοξος Μαρτυρία τής 'Ιεράς Μονής Προφήτου Ήλία Ρουστίκων Ρεθύμνης», Ρέθυμνο 1990, σελ. 34-35:
«Τό 1934, όταν ό Παντελεήμων (νυν καθηγούμενος της Ίεράς Μονής του Προφήτη Ήλία π. Εύμένιος) ήρθε στό Μοναστήρι, έντάχθηκε στήν τάξη των δοκίμων Μοναχών καί άνέλαβε άπό τόν τότε καθηγούμενο Διονύσιο Παπαδάκη τόν κανόνα του. Στό Μοναστήρι υπήρχε ένας ενάρετο Μοναχός, πού ονομαζόταν Εύάρεστος Γαβαλάς. Ό Μοναχός Εύάρεστος είχε καρεΐ στήν Ιερά Μονή Κουδουμά καί είχε συνασκητές τούς κτήτορες της Ιεράς Μονής τόν Παρθένιο καί Εύμένιο.
Κοντά τους μαθητέυσε γιά αρκετά χρόνια, μέχρι πού ήλθε στην Ιερά Μονή του Προφήτη Ήλία.




 Ή ζωή του ήταν υπερβολικά ασκητική καί χαρακτηριζόταν από βαθιά καί άκλόνητη πίστη, ένθερμη προσευχή, υπέρμετρη νηστεία καί άγρυπνία. Σέ έρώτηση τού τότε δοκίμου Μοναχού Παντελεήμονα, γιατί φτάνει σέ υπερβολές, ό ευλαβής αυτός Μοναχός απάντησε, ότι έζησε τόσα πολλά στήν Ιερά Μονή Κουδουμά, ώστε ό άγώνας του είναι μηδαμινός μπροστά στήν άρετή των Πατέρων έκείνων. Μετά από λίγο καιρό καί αφού είχε προηγηθεί αυτή ή συζήτηση, ό δόκιμος Μοναχός Παντελεήμων αρρώστησε βαριά. Στό κρεβάτι του έφτασε μεταξύ των πρώτων καί ό άγωνιστής Μοναχός Εύάρεστος. Είδε ό ίδιος τήν κατάσταση τού άρρώστου καί ακούσε μέ προσοχή τά λόγια τού δοκίμου Μοναχού Παντελεήμονα: “Πατέρα Εύάρεστε, μπορείτε νά προσευχηθείτε ύπέρ υγείας καί ύπέρ άναρρώσεως τού δούλου τού Θεού Παντελεήμονα”; Ό π. Εύάρεστος απάντησε μέ τή Μοναχική φράση “νά ’ναι ευλογημένο, δόκιμε”. Τήν έπομένη τό πρωί ό δόκιμος Μοναχός αισθανόταν άρκετά καλά καί μόλις συνάντησε τόν εύλογημένο Μοναχό, έπεσε στά πόδια του καί ζήτησε τήν εύχή του.
“Αμήν γάρ λέγω ύμΐν, έάν έχητε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, έρεΐτε τω δρει τούτω μετάβηθι έντεΰθεν έκεί καί μεταβήσεται καί ούδέν αδυνατήσει ύμίν»” (Ματθ. ιζ', 20)».




Ό Γέροντας Εύμένιος, αναπολώντας μέ συγκίνηση τίς ευλογημένες ημέρες πού ζουσε ό Γέρων Εύάρεστος, μάς διηγήθηκε τά παρακάτω γιά τήν ασκητική ζωή καί τήν άρετή του Κουδουμιανοϋ Μοναχού: «Δούλευε πολύ σκληρά στά κτήματα της Μονής μας, ενώ παράλληλα νήστευε καί σκληρά. Τού λέγαμε
-           Γέροντα, είστε πιά μεγάλος στήν ηλικία μήν κάνετε τόσο σκληρή νηστεία, γιατί θά καταπέσετε.
Τότε έκεΐνος μέ δάκρυα στά μάτια καί κουνώντας τό κεφάλι του μάς άπαντούσε:


-           Πατέρες μου, φέρω μεγάλη εύθύνη άπέναντι στόν Θεό γι` αυτά πού διδάχθηκα άπό τούς Όσιους γεροντάδες μου Παρθένιο καί Εύμένιο. δέν ξεχνώ ότι σ’ αυτό τό κεφάλι -καί έδειχνε τό κεφάλι του- άκούμπησαν τά άγιά τους χέρια, όταν μέ κάμανε καλόγερο. Ακόμα νοιώθω τή ζεστασιά τών χεριών τους στήν κεφαλή μου.
Ηταν τόσο μεγάλος νηστευτής καί κυρίως τίς ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ώστε δέν έτρωγε τίποτε επί πολλές ημέρες, ένώ παράλληλα έγκρατευόταν καί σ' αυτό ακόμη τό νερό. Ομως, έπειδή παράλληλα δούλευε σκληρά, τό σώμα του ατονούσε από την εργασία καί τη νηστεία καί δέν μπορούσε νά αποδώσει στη νυχτερινή πολύωρη προσευχή καί στόν προσωπικό του κανόνα. Τότε, καί αφού είχε περάσει τό πρώτο τριήμερο παντελούς αποχής από τροφή καί νερό, πήγαινε στόν οικονόμο της Μονής καί ζητούσε λίγο καφέ καί λίγη ζάχαρη, τά όποια ανακάτευε στό νερό καί έτσι άβραστα τά έπινε γιά νά τονωθεί λίγο τό σώμα του καί νά μπορεί νά κρατηθεί τίς ώρες της προσευχής.



Πεπειραμένος όπως ήταν στίς χειρωνακτικές έργασίες καί μάλιστα στά αμπέλια, έβγαζε πολύ γρήγορα τή δουλειά στό κομμάτι πού τού αναλογούσε. Αυτό τό έκανε διότι ήθελε νά βοηθα καί έμάς τούς νέους Μοναχούς πού δέν είχαμε ούτε τήν έμπειρία του ούτε τή δύναμή του. Εκεί πού κλάδευα καί φαινόταν ή κούραση μου, τότε μέ αίφνιδίαζε ό Γέρων Εύάρεστος έρχόμενος ξαφνικά από πίσω μου καί άρπάζοντάς μου από τό χέρι τό εργαλείο τού κλαδέματος. Τό έκανε μέ τρόπο πού νά φανεί σάν κάτι αστείο καί αμέσως μοΰ έλεγε μέ τρόπο χαμηλόφωνο καί βάζοντας τό δάκτυλό του στό στόμα του δπως κάνουμε τό σημάδι της σιωπής:
- Σσσσσσ! Γιά νά σέ ξεκουράσω λίγο παιδί μου...».
Τό όνομα του Γέροντα Ευάρεστου ύπάρχει σέ έγγραφα της μονής. ’Άλλα στοιχεία δέν θά είχαμε γιά τήν ένάρετη ζωή του, έάν δέν είχε πάει στή Μονή του Προφήτη Ήλία 
Ρουστίκων άπ’ όπου μάθαμε τά παραπάνω.



Μελετώντας γιά τήν παρούσα έκδοση τά στοιχεία πού δημοσιεύσαμε κατά τή σύνταξη του Μοναχολογίου της Μονής άπό σκόρπιες πηγές στήν α' έκδοση (2003), παρατηρήσαμε κάτι πού δέν μπορούμε νά τό θεωρήσουμε συμπτωματικό. Στόν κατάλογο πού καταρτίσαμε βάσει των πηγών (άναφέρουμε καί τά έγγραφα), υπάρχουν τά ονόματα: α) Εύάρεστος Γαβαλάς Μοναχός άπό τό Άρολίθι Ρεθύμνης καί 



β) Αρσένιος Γαβαλάκης Μοναχός άπό τό Άρολίθι Ρεθύμνης έπίσης. Οί χρονολογίες πού σημειώνονται, ό τόπος καταγωγής (Άρολίθι), τό έπίθετο μέ τή συνήθη κρητική κατάληξη (-άκης) κάτι πού καί σήμερα γίνεται, νά προφέρεται δηλαδή όχι ολόκληρο χάριν συντομίας. Απόδειξη, ότι σέ παλαίτυπο Αγίας Γραφής (Παλαιάς καί Καινής Διαθήκης) τοΰ 1821 πού είχε εκδοθεί στή Μόσχα, ύπάρχει στό εξώφυλλο ή υπογραφή τοΰ Αρσενίου όχι μέ τό έπίθετο Γαβαλάκης, αλλά Γαβαλάς. Επίσης ότι έφυγε από τόν Κουδουμά στίς 17-3-1918 μέ τή σημείωση ότι έδειξε «διαγωγήν εξαίρετον» μάς οδηγούν στό σχεδόν βάσιμο συμπέρασμα ότι πρόκειται γιά τό ίδιο πρόσωπο. ’Άν εύσταθεΐ ή σκέψη μας, τότε τό όνομα Αρσένιος θά ήταν τό της ρασοφορίας καί τό Ευάρεστος πρός τιμήν ένός των Αγίων Δέκα Μαρτύρων των έν Γορτύνη μαρτυρησάντων (250 μ.Χ.) δόθηκε στή Μεγαλοσχημία, κάτι άλλωστε τό όποιο συνηθιζόταν νά γίνεται. Τό 1918, Ηγούμενος ήταν ό Οσιος Εύμένιος καί ό ίδιος ύπαγόρευσε καί ύπέγραψε τό άπολυτήριό του μέ τήν έγκωμιαστική σημείωση ότι έδειξε «διαγωγήν έξαίρετον», κάτι πού επιβεβαιώθηκε στά Ρούστικα όπως μαρτυρεί ό Γέροντας Εύμένιος ό όποιος μάς διέσωσε καί τή χρονολογία της κοιμήσεώς του, δηλαδή τό 1958. 


Έάν επίσης εύσταθεΐ ή σκέψη μας, στή Μονή Κουδουμά πήγε μετά τήν κοίμηση του Όσιου Παρθενίου, δηλαδή επί ήγουμενίας του Όσιου Εύμενίου, καθώς καί ότι έπί ήγουμενίας πάλι του ίδιου Όσιου άποχώρησε. Ή άρετή του άλλά καί ό χαρακτήρας του θά ήταν τέτοιος (όπως άποδείχθηκε στά Ρούστικα) πού δέν ήθελε εντάσεις. ’Ήθελε άληθινή μοναχική ζωή, ειρηνική, ασκητική, κάτι πού δέν υπήρχε πιά όπως τίς άρχές έξαιτίας των προβληματικών Μοναχών πού τυράννησαν τόν Οσιο Εύμένιο μέ τήν όλη τους συμπεριφορά. Έφυγε μέ εύλογία καί γραπτό έπαινο άπό τή Μονή της μετάνοιας του καί εύδοκίμησε στά Ρούστικα. Τόν φύλαξε έτσι ό Θεός, διότι δέν θά ζούσε τίς μεγάλες ταραχές καί τά σκάνδαλα άπό τό ήμερολογιακό ζήτημα, ούτε τίς ταλαιπωρίες άπό τή διάλυση της Μονής έξ αιτίας τών κατακτητών Γερμανών.

Φύλαξε αύτά πού παρέλαβε, πού ύποσχέθηκε καί κράτησε μέσα του όσα καλά καί εύσημα άπό τήν πρώτη του μετάνοια καί τό σεβασμό στή μνήμη τών άγιων Κτιτόρων της. Τό όνομα δέν άποδείχθηκε τυχαίο. Εύαρέστησε τόν Θεό καί τήν Παναγία καί τούς Όσιους της Μονής του, άλλά καί τούς άδελφούς της δεύτερης Μονής του μέ τήν ταπείνωσή του, τή φιλοπονία του, τή μεγάλη του νηστεία καί γενικά άσκηση, τήν άγάπη του καί τό σύνολο τών χριστιανικών άρετών του.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Νοέμ 20, 2017 10:27 am

Ι. Βαρνάβας Καρακαλλινός (+2009).Ο αγγλικανός ιερεύς.Είμαι πανευτυχής και πολύ ευγνώμων στην αγάπη του Θεού, που βρίσκομαι στο Περιβόλι της Παναγίας.

Εικόνα

Ό ιερομόναχος Βαρνάβας Καρακαλλινός εκοιμήθη εν Κυρίω τη 20η Φεβρουαρίου (5η Μαρτίου ν.ή.) 2009. Ήταν Αμερικανός στην καταγωγή και κατά την πίστη Διαμαρτυρόμενος, αλλά ασπάσθηκε την αγία ορθόδοξο πίστη και έγινε μοναχός της Ιεράς Μονής Καρακάλλου, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών.
Ό π. Βαρνάβας γεννήθηκε τη 12η Σεπτεμβρίου του 1942 στο Παίν Μλόφ της πολιτείας Αρκάνσας. Το 1965 έλαβε το μεταπτυχιακό στην γαλλική γλώσσα και εργάσθηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου στο ARKANSAW A AND M COLLEGE (1965-1972) και μετά στο ειδικό Λύκειο MONTROSE ACADEMY (1973-1977). Ή αδελφή του διηγείται πως όταν ήταν παιδί τον συγκινούσε πολύ ή πνευματική ζωή, ή σκέψη για το ζήτημα της σωτηρίας. Με πόθο να αφιερωθεί, το 1977 εισήλθε στο αγγλικό σεμινάριο του NASHOTA HOUSE και το 1980 «χειροτονήθηκε» αγγλικανός ιερεύς, και στις διακοπές του, επισκεπτόταν και ορθόδοξα μοναστήρια. Όταν γνώρισε τον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, είπε ότι αισθάνθηκε απτή την παρουσία του Θεού.
Με τον ενδόμυχο προβληματισμό περί της σωτηρίας της ψυχής ενδιαφέρθηκε να μάθη, μέσω βιβλίων, ό,τι είχε σχέση με την ορθόδοξο πίστη. Με την πάροδο του χρόνου, και έπειτα από πολύχρονη αναζήτηση της αλήθειας, αντιλήφθηκε και αισθάνθηκε στην ψυχή του, την στερημένη θείας χάριτος, επιπόλαιο μορφή του δυτικού χριστιανισμού, ιδιαίτερα μετά από την καθιέρωση της χειροτονίας των γυναικών. Ούτω τον Φεβρουάριο του 1993 αρνήθηκε δημοσίως την αγγλικανή ιεροσύνη και βαπτίσθηκε στην Ορθόδοξο Εκκλησία Με ολοένα αυξανόμενη την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό μέσω της προσευχής, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Το 1994 προσήλθε στην Ί. Μονή Αναλήψεως στο Ρισάκα της πολιτείας Γεωργίας (Η.Π. Α.). Αν και προτιμούσε να παραμένει απλός μοναχός, δέχθηκε την ιεροσύνη για τις ανάγκες της αδελφότητας. Όμως δεν αναπαυόταν εκεί με τον τρόπο της μοναχικής βιωτής, διότι ή ψυχή του ζητούσε ένα πιο παραδοσιακό τρόπο μοναχικής πολιτείας, και έτσι επισκέφθηκε το μοναστήρι του Γέροντος Εφραίμ στην Αριζόνα. Με προτροπή του Καθηγουμένου της Μονής, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών, έκανε το μεγάλο βήμα της πίστεως, και έφυγε από την πατρίδα του για το Άγιον Όρος, για πάντα. Ποτέ δεν επέστρεψε στην Αμερική.
Το 1997 ήλθε στο Άγιον Όρος και βρήκε τον τόπο της μετανοίας του στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, όπου ο Γέροντας Άρχιμ. Φιλόθεος και ή αδελφότητα τον δέχθηκαν με πολλή αγάπη. Διακονούσε ταπεινά και σιωπηλά στο μαγειρείο, και συνήθιζε να λέγει συχνά στον Γέροντα: «Είμαι πανευτυχής και πολύ ευγνώμων στην αγάπη του Θεού, που βρίσκομαι στο Περιβόλι της Παναγίας».
Δυσκολεύθηκε να μάθη καλά τα ελληνικά, αλλά πρόσφερε αυτή την αδυναμία του στον Θεό σαν ξενιτιά για την εσταυρωμένη αγάπη. Δεν καταλάβαινε τα τροπάρια που έψαλλαν οι Πατέρες, όμως προσευχόταν με το κομποσχοίνι του για τους συνανθρώπους του, που είχαν ανάγκη από προσευχή. Όσο μπορούσε βίαζε τον εαυτό του στην επίκληση του ονόματος του Ιησού, τις ώρες που βρισκόταν, κυρίως, στον ναό σαν αντιστάθμισμα των ψαλμών που δεν καταλάβαινε.
Ό π. Βαρνάβας ήταν ένας κρυφός αγωνιστής, προσπαθούσε να μιμηθεί, το κατά δύναμη, τους παλαιούς Πατέρες. Αν και ήταν καθηγητής πανεπιστημίου της γαλλικής γλώσσας, όμως ποτέ δεν είπε σε κανένα τίποτα, ούτε πρόφερε μία λέξη στα γαλλικά. Ομοίως δεν μιλούσε ποτέ για την οικογένεια του και για την ζωή του πριν ασπασθεί την Ορθοδοξία. Αληθώς αρμόζει να ειπούμε και γι' αυτόν το «ελαθεν βιώσας».
Όταν προσεβλήθη από την ασθένεια του καρκίνου (είχε διαγνωσθεί καρκίνος του προστάτη σε επιθετική μορφή), παρ' όλους τους πόνους και την ταλαιπωρία της νοσηλείας, συνέχισε εντονότερα τον πνευματικό αγώνα- πήγαινε συχνά στο οστεοφυλάκιο της Μονής και καλλιεργούσε την μνήμη του θανάτου, και για να έχει πάντοτε προ οφθαλμών την εικόνα του θανάτου, είχε φωτογραφίες του οστεοφυλακίου στο κελλί του.
Οι τελευταίες μέρες του στο νοσοκομείο ήταν μαρτυρικές. Από την χημειοθεραπεία προκλήθηκαν επώδυνα εγκαύματα σ' όλο το σώμα του, με αποτέλεσμα ή κάθε κίνηση να είναι βασανιστική. Ό μεγάλος του πόθος ήταν να επιστρέψει στο Μοναστήρι, για να αφήσει την τελευταία του πνοή στο Περιβόλι της Παναγίας, που τόσο αγάπησε, όπως ομολόγησε ο ίδιος με δάκρυα στον Γέροντα, όταν τον επισκέφθηκε, μία εβδομάδα πριν την κοίμηση του στο νοσοκομείο, λέγοντας εμφαντικά «θέλω να επιστρέψω στο Μοναστήρι, να γυρίσω στο Καρακάλλου».
Όμως ή τελευταία του επιθυμία δεν εκπληρώθηκε. Ό π. Βαρνάβας έκοιμήθη στο νοσοκομείο. Οικονόμησε ο θεός να λυτρωθεί από τους δριμύτατους πόνους, και ετελειώθη από ανακοπή καρδιάς.
Αφού λοιπόν μεταφέρθηκε στο Άγιον Όρος, κηδεύτηκε στον τόπο της μετανοίας του, στην Ί. Μ. Καρακάλλου, πριν από την αγρυπνία της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Ή ζωή του μακαριστού ήταν μία νέα μαρτυρία στη νίκη της Ορθοδοξίας.
Ιούνιος 2009 μοναχός Νεκτάριος Καρακαλλινός


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες

cron