Στον αρχηγό μιας ομάδας : Προσευχή για τους διώκτες.
Ρωτάτε γιατί η Εκκλησία μισεί τους κομμουνιστές. Ποιός σας το είπε αυτό; Την Εκκλησία μπορούν να την μισούν αλλά η Εκκλησία δεν επιτρέπεται να μισεί τους εχθρούς της. Η Εκκλησία κρίνει κάποιες άσχημες ενέργειες των κομμουνιστών και ποτέ τους κομμουνιστές ως ανθρώπους . Η Εκκλησία κατακρίνει τη βία των κομμουνιστών, τη δολοφονία του Τσάρου και των παιδιών του, την εκτέλεση μοναχών, αρχιερέων και ιερέων, τη σύλληψη και δίωξη των χριστιανών, τον χλευασμό της πίστεως, την προσβολή των ιερών, την πώληση των αγίων εικόνων, τη βεβήλωση των τάφων των αγίων, τον σαρκασμό έναντι των αγίων λειψάνων τη μετατροπή των ναών σε θέατρα, τις χλευαστικές ύβρεις απέναντι στον Θεό και τον Χριστό, τον ανόητο ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας μέχρι του σημείου να θυμίζει αυτή πίθηκο, το ότι οδήγησαν την αξία του ανθρώπου τόσο χαμηλά ώστε να είναι ίση με την αξία μιας βίδας της μηχανής, την υλιστική τύφλωση, που δεν βλέπει ούτε Θεό, ούτε ψυχή , ούτε οποιαδήποτε άλλη πνευματική πραγματικότητα. Αυτά η Εκκλησία ανέκαθεν τα κατέκρινε, τα κατακρίνει και θα τα κατακρίνει. Όλα αυτά δεν είναι αρεστά στον Θεό ούτε στην Εκκλησία του Θεού αρέσουν. Αλλά δεν αληθεύει καθόλου ότι η Εκκλησία μισεί ανθρώπους ακόμα κι αν αυτοί είναι διώκτες της. Η Εκκλησία όχι μόνον δεν τους μισεί, αλλά προσεύχεται γι’ αυτούς στον Θεό. Θέλετε άραγε να το πιστέψετε όταν σας λέω ότι η Εκκλησία προσεύχεται στον Θεό για τους Ρώσους κομμουνιστές; Η Εκκλησία ουδέποτε ξέχασε την εντολή του Διδασκάλου της: Προσευχηθείτε στον Θεό και γι’ αυτούς που σας διώκουν. Γεμάτη με αμέτρητη θλίψη εξαιτίας των κακών έργων των διωκτών της και μάλιστα βαπτισμένων ανθρώπων , η Εκκλησία με ανείπωτη θέρμη παρακαλεί τον Χριστό γι’ αυτούς. Με ποιόν τρόπο η Εκκλησία προσεύχεται γι’ αυτούς; Όπως ο Χριστός : «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» ( Λουκ. 23, 34 ) . Άνοιξε, Πατέρα μας το πνεύμα τους, να κοιτάξουν και να δουν Εσένα, τον Δημιουργό τους. Συνέτισέ τους, Χριστέ μας, για να γνωρίσουν ότι χωρίς Εσένα δεν μπορούν τίποτα να κάνουν. Απότρεψέ τους , Κύριε, από το μίσος εναντίον Σου και απέναντι στους ανθρώπους Σου.
Έτσι προσεύχεται η Εκκλησία, με πίστη ότι θα εισακουστεί από τον Θεό, όπως έκανε κι Εκείνος με τους διώκτες Του. Έτσι θα κάνει καλό εν γένει στην ανθρωπότητα η Εκκλησία.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Στον εφημεριδοπώλη Ιωάννη για τα βάσανα της ζωής.
Μην χάνεις το θάρρος σου. Μην σκέφτεσαι το κακό. Ο Δημιουργός σου βρίσκεται κοντά σου. Ο τα πάντα ορών βλέπει. Ο Παντελεήμων θα σε ελεήσει. Και τώρα είναι ελεήμων απέναντί σου αν και είσαι άρρωστος και σκυθρωπός. Αυτός δοκιμάζει τον ηρωισμό σου. Δοκιμάζει την πίστη και την ελπίδα σου. «Μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται» ( Εβρ. 12, 6 ) λέει ο Απόστολος , που έχει υποστεί πολλά χτυπήματα , όπως λέει αλλού: «ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα» ( Β΄ Κορ. 11, 24-25 ) . Όλα αυτά τα βάσανα τα δεχόταν ο Παύλος από τους ανθρώπους , όμως ευχαριστούσε τον Θεό , σαν να δέχθηκε από τον Ίδιο. Και ποτέ δεν παραπονιόταν για τους ανθρώπους ,τους βασανιστές του, αλλά, βασανισμένος και διωγμένος , ασταμάτητα ενθάρρυνε τους άλλους χριστιανούς λέγοντας: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.»( Φιλ. 4,4 ) .
Εσύ βέβαια θα μου πεις: «Εγώ δεν είμαι ο απόστολος Παύλος!» . Ξέρω , ότι δεν είσαι , αλλά είσαι χριστιανός, και είσαι πνευματικό τέκνο του απόστολου Παύλου, όπως είμαστε όλοι εμείς τα πνευματικά τέκνα όλων των αποστόλων, των πνευματικών μας γονιών. Εσύ νομίζεις πως σήμερα δεν υπάρχουν χριστιανοί που να υπομένουν τα βάσανα με χαρά; Ιδού, στη Ρωσία επαναλαμβάνεται η ιστορία των αποστολικών παθών. Φτάνουν έως εμάς πολλές ειδήσεις, πως οι χριστιανοί στη Ρωσία υπομένουν τα μαρτύρια με χαρά, Υπάρχουν και ανάμεσά μας χριστιανοί , οι οποίοι με αποστολική χαρά υπομένουν τα βάσανα της ζωής. Αυτοί δεν το αγγέλλουν στον κόσμο, ούτε οι εφημερίδες γράφουν γι’ αυτό. Αυτοί τα λένε ψιθυριστά στους πνευματικούς , και προσεύχονται στον Θεό για τους βασανιστές τους. Ο πάγος των παθών δεν καταστρέφει τη ζεστασιά της ελπίδας τους. Τί είδους άνθρωπος θα ήταν εκείνος που την εποχή του δριμύτατου χειμώνα δεν θα πίστευε στον ερχομό της άνοιξης; Αλόγιστος. Άπειρος. Η δυνατή παγωνιά θα ήταν διπλάσια δυνατότερη χωρίς την προσδοκία της άνοιξης. Και στη δική σου ζωή θα στείλει ο Δημιουργός σου την άνοιξη μετά από τις τωρινές σκυθρωπές μέρες σου. Κι εσύ θα χαίρεσαι και θα γιορτάζεις. Και θα θυμώνεις με τον εαυτό σου, που κάποια φορά είχες ξεπέσει στην πίστη και την ελπίδα. Γι’ αυτό: μην χάνεις το θάρρος. Μην σκέφτεσαι το κακό. Ο Δημιουργός σου θα βρίσκεται κοντά σου. Ο χειμώνας περνά και η άνοιξη είναι στην πόρτα.
Ειρήνη σε σένα και ευλογία από τον Κύριο.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Μην χάνεις το θάρρος σου. Μην σκέφτεσαι το κακό. Ο Δημιουργός σου βρίσκεται κοντά σου. Ο τα πάντα ορών βλέπει. Ο Παντελεήμων θα σε ελεήσει. Και τώρα είναι ελεήμων απέναντί σου αν και είσαι άρρωστος και σκυθρωπός. Αυτός δοκιμάζει τον ηρωισμό σου. Δοκιμάζει την πίστη και την ελπίδα σου. «Μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται» ( Εβρ. 12, 6 ) λέει ο Απόστολος , που έχει υποστεί πολλά χτυπήματα , όπως λέει αλλού: «ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα» ( Β΄ Κορ. 11, 24-25 ) . Όλα αυτά τα βάσανα τα δεχόταν ο Παύλος από τους ανθρώπους , όμως ευχαριστούσε τον Θεό , σαν να δέχθηκε από τον Ίδιο. Και ποτέ δεν παραπονιόταν για τους ανθρώπους ,τους βασανιστές του, αλλά, βασανισμένος και διωγμένος , ασταμάτητα ενθάρρυνε τους άλλους χριστιανούς λέγοντας: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.»( Φιλ. 4,4 ) .
Εσύ βέβαια θα μου πεις: «Εγώ δεν είμαι ο απόστολος Παύλος!» . Ξέρω , ότι δεν είσαι , αλλά είσαι χριστιανός, και είσαι πνευματικό τέκνο του απόστολου Παύλου, όπως είμαστε όλοι εμείς τα πνευματικά τέκνα όλων των αποστόλων, των πνευματικών μας γονιών. Εσύ νομίζεις πως σήμερα δεν υπάρχουν χριστιανοί που να υπομένουν τα βάσανα με χαρά; Ιδού, στη Ρωσία επαναλαμβάνεται η ιστορία των αποστολικών παθών. Φτάνουν έως εμάς πολλές ειδήσεις, πως οι χριστιανοί στη Ρωσία υπομένουν τα μαρτύρια με χαρά, Υπάρχουν και ανάμεσά μας χριστιανοί , οι οποίοι με αποστολική χαρά υπομένουν τα βάσανα της ζωής. Αυτοί δεν το αγγέλλουν στον κόσμο, ούτε οι εφημερίδες γράφουν γι’ αυτό. Αυτοί τα λένε ψιθυριστά στους πνευματικούς , και προσεύχονται στον Θεό για τους βασανιστές τους. Ο πάγος των παθών δεν καταστρέφει τη ζεστασιά της ελπίδας τους. Τί είδους άνθρωπος θα ήταν εκείνος που την εποχή του δριμύτατου χειμώνα δεν θα πίστευε στον ερχομό της άνοιξης; Αλόγιστος. Άπειρος. Η δυνατή παγωνιά θα ήταν διπλάσια δυνατότερη χωρίς την προσδοκία της άνοιξης. Και στη δική σου ζωή θα στείλει ο Δημιουργός σου την άνοιξη μετά από τις τωρινές σκυθρωπές μέρες σου. Κι εσύ θα χαίρεσαι και θα γιορτάζεις. Και θα θυμώνεις με τον εαυτό σου, που κάποια φορά είχες ξεπέσει στην πίστη και την ελπίδα. Γι’ αυτό: μην χάνεις το θάρρος. Μην σκέφτεσαι το κακό. Ο Δημιουργός σου θα βρίσκεται κοντά σου. Ο χειμώνας περνά και η άνοιξη είναι στην πόρτα.
Ειρήνη σε σένα και ευλογία από τον Κύριο.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Προς μία ευκατάστατη κυρία για τον άνεργο εργάτη
Στη γειτονιά σας ζει ένας εργάτης «εργατικός, τίμιος και αξιόπιστος», όπως λέτε. Όμως τώρα είναι χωρίς δουλειά και χωρίς ψωμί. Ρωτάτε, εάν μπορεί να βοηθηθεί από δω, από την Αχρίδα.
Μπορεί! Μπορεί και θα γίνει. Η Αχρίδα θα τον βοηθήσει με την ομορφιά της. Όμως, γιατί εσείς να μην τον βοηθήσετε με τον πλούτο σας; Σας δίδεται θαυμάσια ευκαιρία, να ταΐσετε τον πεινασμένο, κι έτσι να εκπληρώσετε την ευαγγελική προσταγή. Γιατί παραχωρείτε τούτη τη θαυμάσια ευκαιρία σ’ άλλον , και προσφέρετε σ’ άλλον τη σωτηρία της ψυχής, που προσφέρθηκε σε σας από τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από την Αχρίδα χίλια χιλιόμετρα , ενώ από το σπίτι σας ούτε γεμάτα εκατό μέτρα. «Τον βαρέθηκα που έρχεται και ζητιανεύει», λέτε. Πιστέψτε με, και ο Θεός βαριέται υπομένοντας τους πλούσιους, που μόνο λαμβάνουν και δεν δίνουν. Και αυτόν τον καημένο άνθρωπο τον έφαγε η ανία και η ντροπή- πιο βαριά από την ανία η ντροπή- που είναι αναγκασμένος να έρχεται μπροστά από την ξένη πόρτα και να ζητιανεύει. Άραγε, κάθε μέρα κι εμείς όταν διαβάζουμε το «Πάτερ ημών», δεν ζητιανεύουμε από τον ουράνιο Πατέρα μας το ψωμί μας; Όμως κάποιοι από μας μόλις το λάβουν , λένε: «το ψωμί μου!». Αυτό λέγεται Χριστιανισμός; Γι’ αυτή την πλάνη μας ο Χριστός υπέμεινε πάνω στον σταυρό; Όχι, όχι, με τίποτα. Αυτός στην αιματηρή πραγματικότητα σκεφτόταν κι έλεγε, ότι όπως ο ουράνιος Πατέρας είναι ο Πατέρας όλων μας, έτσι και το ψωμί Του είναι το ψωμί όλων μας. Όταν, λοιπόν, ο πεινασμένος άνθρωπος παρακαλεί για το ψωμί, στην ουσία παρακαλεί για το χριστιανικό του δικαίωμα. Και όταν ο πλούσιος δίνει, δίνει κατά το χριστιανικό του καθήκον. Αφού η βοήθεια προς τον φτωχό είναι το ίδιο αυστηρή διαταγή του Θεού όπως και η διαταγή «ου φονεύσεις»! Εξάλλου και η εμπειρία μας μαθαίνει , ότι είναι καλύτερο να δίνετε όσο ο πεινασμένος παρακαλεί για το δικαίωμά του παρά να περιμένετε ν’ αρχίσει να αρπάζει αυτό που θεωρεί δικαίωμά του. Ανεκπλήρωτο καθήκον από τη μία πλευρά προκαλεί την αρπαγή του δικαιώματος από την άλλη πλευρά.
Να σκέφτεστε, λοιπόν, τα λόγια του Κυρίου: «Πάτερ ημών» και «τον άρτον ημών». Και όταν γνωρίσετε όλο το βάθος και τη δύναμη αυτών των λόγων , εύκολα θα σώσετε και την ψυχή σας και τη ζωή του δικού σας «εργατικού, τίμιου και έμπιστου», όμως πεινασμένου γείτονα.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Στη γειτονιά σας ζει ένας εργάτης «εργατικός, τίμιος και αξιόπιστος», όπως λέτε. Όμως τώρα είναι χωρίς δουλειά και χωρίς ψωμί. Ρωτάτε, εάν μπορεί να βοηθηθεί από δω, από την Αχρίδα.
Μπορεί! Μπορεί και θα γίνει. Η Αχρίδα θα τον βοηθήσει με την ομορφιά της. Όμως, γιατί εσείς να μην τον βοηθήσετε με τον πλούτο σας; Σας δίδεται θαυμάσια ευκαιρία, να ταΐσετε τον πεινασμένο, κι έτσι να εκπληρώσετε την ευαγγελική προσταγή. Γιατί παραχωρείτε τούτη τη θαυμάσια ευκαιρία σ’ άλλον , και προσφέρετε σ’ άλλον τη σωτηρία της ψυχής, που προσφέρθηκε σε σας από τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από την Αχρίδα χίλια χιλιόμετρα , ενώ από το σπίτι σας ούτε γεμάτα εκατό μέτρα. «Τον βαρέθηκα που έρχεται και ζητιανεύει», λέτε. Πιστέψτε με, και ο Θεός βαριέται υπομένοντας τους πλούσιους, που μόνο λαμβάνουν και δεν δίνουν. Και αυτόν τον καημένο άνθρωπο τον έφαγε η ανία και η ντροπή- πιο βαριά από την ανία η ντροπή- που είναι αναγκασμένος να έρχεται μπροστά από την ξένη πόρτα και να ζητιανεύει. Άραγε, κάθε μέρα κι εμείς όταν διαβάζουμε το «Πάτερ ημών», δεν ζητιανεύουμε από τον ουράνιο Πατέρα μας το ψωμί μας; Όμως κάποιοι από μας μόλις το λάβουν , λένε: «το ψωμί μου!». Αυτό λέγεται Χριστιανισμός; Γι’ αυτή την πλάνη μας ο Χριστός υπέμεινε πάνω στον σταυρό; Όχι, όχι, με τίποτα. Αυτός στην αιματηρή πραγματικότητα σκεφτόταν κι έλεγε, ότι όπως ο ουράνιος Πατέρας είναι ο Πατέρας όλων μας, έτσι και το ψωμί Του είναι το ψωμί όλων μας. Όταν, λοιπόν, ο πεινασμένος άνθρωπος παρακαλεί για το ψωμί, στην ουσία παρακαλεί για το χριστιανικό του δικαίωμα. Και όταν ο πλούσιος δίνει, δίνει κατά το χριστιανικό του καθήκον. Αφού η βοήθεια προς τον φτωχό είναι το ίδιο αυστηρή διαταγή του Θεού όπως και η διαταγή «ου φονεύσεις»! Εξάλλου και η εμπειρία μας μαθαίνει , ότι είναι καλύτερο να δίνετε όσο ο πεινασμένος παρακαλεί για το δικαίωμά του παρά να περιμένετε ν’ αρχίσει να αρπάζει αυτό που θεωρεί δικαίωμά του. Ανεκπλήρωτο καθήκον από τη μία πλευρά προκαλεί την αρπαγή του δικαιώματος από την άλλη πλευρά.
Να σκέφτεστε, λοιπόν, τα λόγια του Κυρίου: «Πάτερ ημών» και «τον άρτον ημών». Και όταν γνωρίσετε όλο το βάθος και τη δύναμη αυτών των λόγων , εύκολα θα σώσετε και την ψυχή σας και τη ζωή του δικού σας «εργατικού, τίμιου και έμπιστου», όμως πεινασμένου γείτονα.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Στον αντιγραφέα Νάρκισσο Π. για την επαναφορά των αμαρτωλών.
Γράφεις πως πάντοτε έλεγες στον καθένα την αλήθεια κατάματα και πως γι’ αυτό είχες πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου. Αυτό δεν με παραξενεύει. Σπανίζει ένας ασθενής να αγαπά τον γιατρό που με ιδιαίτερο τόνο του ανακοινώνει ανίατη και θανατηφόρο νόσο. Η αγάπη απέναντι στους αδελφούς μας βρίσκεται όχι στο να τους επιπλήττουμε πάντοτε αυστηρά, αλλά να τους λέμε εκείνους τους λόγους που θα τους χρησιμεύουν υπηρετώντας τη σωτηρία τους. Θυμήσου πως ο σωτήρας μας δεν κατακεραύνωσε την αμαρτωλή γυναίκα που οι Φαρισαίοι οδήγησαν στον λιθοβολισμό, αλλά στοργικά της είπε: «Πήγαινε κόρη, και μην αμαρτάνεις άλλο». Όταν ο απόστολος Ανανίας συνάντησε τον τυφλωμένο Σαύλο δεν τον αντιμετώπισε με απαξίωση και επίπληξη επειδή δίωκε τους χριστιανούς , αλλά τον χαιρέτησε ευαγγελικά : «Σαούλ αδελφέ»! ( Πράξ. 9,17 ) .
Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό. Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα: «Μα τί λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας , πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη ,έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας . Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε αυτοπεποίθηση. Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πώς μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο , βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο; Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ ,δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο! Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο να εκφραστεί με θυμό και οργή . Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή. Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός ,ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τί νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια γυναίκα είχε μιλήσει; Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο , εσύ λες κατά πρόσωπο ό,τι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου! Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα , εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή.
Από τα ίδια χείλη μπορεί να βγει ψυχρός και θερμός αέρας . Ανάλογα των περιστάσεων τοποθετούμε τα χείλη ώστε ν’ αφήσουν κρύο ή ζεστό αέρα. Έτσι και στην πνευματική εργασία. Εκεί όπου ο αμαρτωλός μπορεί να επανέλθει με τη ζεστασιά της αγάπης, εκεί δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ψυχρή τιμωρία και κριτική. Μερικές σπάνιες φορές ,είναι αναγκαίο να φωνάζεις όπως ο Χριστός στον Πέτρο: «Φύγε από εμένα!». Ή όπως ο Πέτρος στον Σίμωνα τον μάγο: «Τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν» ( Πράξ. 8, 20 ) . Όταν όμως υπάρχει αλοιφή για την πληγή, δεν κάνεις εγχείρηση.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Γράφεις πως πάντοτε έλεγες στον καθένα την αλήθεια κατάματα και πως γι’ αυτό είχες πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου. Αυτό δεν με παραξενεύει. Σπανίζει ένας ασθενής να αγαπά τον γιατρό που με ιδιαίτερο τόνο του ανακοινώνει ανίατη και θανατηφόρο νόσο. Η αγάπη απέναντι στους αδελφούς μας βρίσκεται όχι στο να τους επιπλήττουμε πάντοτε αυστηρά, αλλά να τους λέμε εκείνους τους λόγους που θα τους χρησιμεύουν υπηρετώντας τη σωτηρία τους. Θυμήσου πως ο σωτήρας μας δεν κατακεραύνωσε την αμαρτωλή γυναίκα που οι Φαρισαίοι οδήγησαν στον λιθοβολισμό, αλλά στοργικά της είπε: «Πήγαινε κόρη, και μην αμαρτάνεις άλλο». Όταν ο απόστολος Ανανίας συνάντησε τον τυφλωμένο Σαύλο δεν τον αντιμετώπισε με απαξίωση και επίπληξη επειδή δίωκε τους χριστιανούς , αλλά τον χαιρέτησε ευαγγελικά : «Σαούλ αδελφέ»! ( Πράξ. 9,17 ) .
Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό. Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα: «Μα τί λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας , πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη ,έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας . Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε αυτοπεποίθηση. Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πώς μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο , βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο; Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ ,δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο! Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο να εκφραστεί με θυμό και οργή . Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή. Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός ,ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τί νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια γυναίκα είχε μιλήσει; Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο , εσύ λες κατά πρόσωπο ό,τι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου! Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα , εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή.
Από τα ίδια χείλη μπορεί να βγει ψυχρός και θερμός αέρας . Ανάλογα των περιστάσεων τοποθετούμε τα χείλη ώστε ν’ αφήσουν κρύο ή ζεστό αέρα. Έτσι και στην πνευματική εργασία. Εκεί όπου ο αμαρτωλός μπορεί να επανέλθει με τη ζεστασιά της αγάπης, εκεί δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ψυχρή τιμωρία και κριτική. Μερικές σπάνιες φορές ,είναι αναγκαίο να φωνάζεις όπως ο Χριστός στον Πέτρο: «Φύγε από εμένα!». Ή όπως ο Πέτρος στον Σίμωνα τον μάγο: «Τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν» ( Πράξ. 8, 20 ) . Όταν όμως υπάρχει αλοιφή για την πληγή, δεν κάνεις εγχείρηση.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Σ’ ένα νεαρό για τη μοναξιά και την αληθινή επικοινωνία.
Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.
Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος , ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι' ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) . Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.
Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο. Σ ε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;
Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία . Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου. Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.
Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος , ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι' ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) . Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της.
Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο. Σ ε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;
Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία . Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου. Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Ποιος μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός Αναστήθηκε;
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.
Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.
Δεύτερον, ο νους μού λέει:
χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη. Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.
Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την ανάστασή Του Τον έβλεπαν και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού· μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων, από τους μάρτυρες των Ιεροσολύμων μέχρι τους μάρτυρες των Βαλκανίων, έως τις μέρες μας, ως τους νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.
Μου το βεβαιώνουν και όλες οι δίκαιες και αγαθές ψυχές, τις οποίες συχνά συναντώ στη ζωή, και οι οποίες χαίρονται όταν ακούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Αυτό ανταποκρίνεται στη συνείδησή τους, δονεί την ψυχή τους, και ευφραίνει την καρδιά τους.
Μαρτυρία παίρνω και από τους αμαρτωλούς και τους αντιπάλους του Χριστού. Μονο και μόνο με το ότι αυτοί, ως αμαρτωλοί και μοχθηροί, απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού εγώ βεβαιώνομαι για το αντίθετο. Σε κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα της συμπεριφοράς των μαρτύρων, και ως εκ τούτου σταθμίζουν την αξία της μαρτυρίας τους. Όταν νηφάλιοι, καθαροί και άγιοι μάρτυρες ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι ο Χριστός ανέστη, λαμβάνω με ευχαρίστηση την μαρτυρία τους ως αληθή. Αλλά όταν οι ακάθαρτοι, άδικοι και ασυνείδητοι απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, μ’ αυτό ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των πρώτων, και μου βεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου μου. Εφόσον αυτοί όσα απορρίπτουν, τα απορρίπτουν από κακεντρέχεια και όχι από γνώση.
Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού. Και η ανάσταση του Σερβικού λαού μου μαρτυρεί την Ανάσταση του Χριστού.
Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες. Όταν ο Παύλος πρώτη φορά πρόφερε αυτή τη λέξη στην πολιτισμένη Αθήνα, οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν και αναστατώθηκαν. Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ.
Αληθώς Ανέστη ο Χριστός
http://agiasofiapeiraios.blogspot.gr
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.
Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.
Δεύτερον, ο νους μού λέει:
χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη. Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.
Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την ανάστασή Του Τον έβλεπαν και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού· μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων, από τους μάρτυρες των Ιεροσολύμων μέχρι τους μάρτυρες των Βαλκανίων, έως τις μέρες μας, ως τους νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.
Μου το βεβαιώνουν και όλες οι δίκαιες και αγαθές ψυχές, τις οποίες συχνά συναντώ στη ζωή, και οι οποίες χαίρονται όταν ακούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Αυτό ανταποκρίνεται στη συνείδησή τους, δονεί την ψυχή τους, και ευφραίνει την καρδιά τους.
Μαρτυρία παίρνω και από τους αμαρτωλούς και τους αντιπάλους του Χριστού. Μονο και μόνο με το ότι αυτοί, ως αμαρτωλοί και μοχθηροί, απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού εγώ βεβαιώνομαι για το αντίθετο. Σε κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα της συμπεριφοράς των μαρτύρων, και ως εκ τούτου σταθμίζουν την αξία της μαρτυρίας τους. Όταν νηφάλιοι, καθαροί και άγιοι μάρτυρες ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι ο Χριστός ανέστη, λαμβάνω με ευχαρίστηση την μαρτυρία τους ως αληθή. Αλλά όταν οι ακάθαρτοι, άδικοι και ασυνείδητοι απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, μ’ αυτό ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των πρώτων, και μου βεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου μου. Εφόσον αυτοί όσα απορρίπτουν, τα απορρίπτουν από κακεντρέχεια και όχι από γνώση.
Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού. Και η ανάσταση του Σερβικού λαού μου μαρτυρεί την Ανάσταση του Χριστού.
Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες. Όταν ο Παύλος πρώτη φορά πρόφερε αυτή τη λέξη στην πολιτισμένη Αθήνα, οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν και αναστατώθηκαν. Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ.
Αληθώς Ανέστη ο Χριστός
http://agiasofiapeiraios.blogspot.gr
Στις απογοητευμένες ψυχές......
Στις απογοητευμένες ψυχές......
Γράφεις ότι καταστράφηκες. Οι φίλοι σε εγκατέλειψαν. Οι μεν αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα, οι δε σε κοροϊδεύουν. Μόνο η πίστη στον Θεό σε κρατά, για να μην τρελαθείς ή να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Έτσι γράφεις.
Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει και κατεστραμμένος άνθρωπος. Ο πλούτος δεν γεννήθηκε μαζί σου -στον δρόμο της ζωής τον απέκτησες και στο τέλος της ζωής πρέπει να αποκολληθείς απ' αυτόν.
Αλλά επειδή ο πλούτος αποκολλήθηκε από σένα πριν από το τέλος της ζωής σου, αυτό σε πικραίνει. Όμως ακριβώς αυτό τους πολλούς εξυπηρέτησε ως μέγιστη τύχη. Αφού ξεκολλώντας από τον σάπιο πλούτο του χώματος, εκείνοι είχαν ακόμα αρκετό χρόνο να πλουτίσουν τις ψυχές τους με τον Θεό. Για εκείνους όμως πού πετούν από πάνω τους το σαμάρι του πλούτου ταυτόχρονα με το σαμάρι του σώματος μπορεί να είναι αργά για όλα και όλα να έχουν χαθεί.
Τίμια δούλεψα, γράφεις. Όμως στην τιμιότητα έχει υποσχεθεί αιώνιο βραβείο και όχι εφήμερο. Από την τίμια εργασία ο άνθρωπος μπορεί να πλουτίσει, μπορεί και να φτωχύνει. Αλλά όπως ο πλούτος δεν κάνει τον τίμιο περισσότερο άνθρωπο, έτσι και η φτώχεια δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά, τούτος δεν ζει στην χριστιανική εποχή, αλλά στην παλιά ειδωλολατρική, στην οποία η αξία του άνθρωπου ζυγιζόταν με το βάρος του χρυσού. Ο Χριστός γι' αυτό και παραδόθηκε στο να Τον σταυρώσουν στον Γολγοθά, ώστε να καταστρέψει αυτό το βάρβαρο ζύγι ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τοποθετήσει άλλο, πνευματικό και ηθικό. Κατά το ζύγι του Χριστού εκείνο που κάνει μόνιμη την αξία μέσα στον άνθρωπο ούτε από τον πλούτο απορρέει ούτε από την φτώχεια χάνεται. Αλλά από την ισχυρότερη η ασθενέστερη αγάπη απέναντι στον νόμο του Θεού εξαρτάται η παλίρροια η άμπωτις αυτής της μόνιμης αξίας που δεν κατεβαίνει στον τάφο μαζί με το σώμα.
Το ότι σε εγκατέλειψαν οι φίλοι στην ανάγκη, και τώρα ή αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα ή σε κοροϊδεύουν ανοιχτά, αυτό σε πονά όντως, όμως είναι μόνο μια νέα μαρτυρία της παμπάλαιης ανθρώπινης εμπειρίας. Όταν σταύρωσαν τον Κύριο Χριστό, που ήταν εκείνοι οι όποιοι πριν από αυτό ήθελαν να Τον κάνουν βασιλιά και Τον φώναζαν «Ωσαννά»;
Είναι καλό που κρατάς την πίστη στον θεό. Κι εκείνη θα κρατά εσένα σ' αυτές τις δύσκολες μέρες, οι όποιες θα περάσουν σαν ομίχλη. Κοίτα, κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν το μπαστούνι σαν στολίδι, άλλοι πάλι για βοήθεια στους δύσκολους δρόμους. Η πίστη στον θεό και στολίζει και βοηθά τον άνθρωπο. Όσο ήσουν ευκατάστατος περισσότερο την κρατούσες σαν στολίδι, τώρα σου έχει γίνει απαραίτητο στήριγμα. Εκείνη έχει πιο φωτεινό πρόσωπο όταν διακονεί και βοηθά, παρά όταν μόνο στολίζει. Φοβάσαι να μην τρελαθείς, γράφεις. Μην φοβάσαι, είναι ελάχιστοι εκείνοι που τρελάθηκαν από τον πλούτο.
Φοβάσαι να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου, λες. Αυτοκτονία σκέφτεσαι; Μα αυτό είναι το τέλειο συμπόσιο των διαβόλων. Σχοινί γύρω από το λαιμό -η αιώνια ζωή χαμένη. Και όντως, στην απότομη και δυσμενή στροφή της ζωής σου τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο έκτος από την ζωντανή πίστη στον ζώντα Θεό, ο οποίος δίνει και παίρνει, και παίρνει και δίνει, δοκιμάζοντας παράλληλα την πίστη μας και την αγάπη μας.
Οι άπιστοι κατεβαίνουν με τον Ιούδα στο ποτάμι για να κρεμαστούν, ενώ οι ψυχές με ηρωική πίστη ανεβαίνουν στον Γολγοθά για να πιουν το ποτήρι της πίκρας και ν' αναστηθούν.
Ο Θεός ας σου δίνει βοήθεια.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβπς, «Δρόμος δίχως θεό δεν αντέχεται...»,
Ιεραποστολικές Επιστολές Α', Έκδ. «Έν Πλω», σ. 28
Γράφεις ότι καταστράφηκες. Οι φίλοι σε εγκατέλειψαν. Οι μεν αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα, οι δε σε κοροϊδεύουν. Μόνο η πίστη στον Θεό σε κρατά, για να μην τρελαθείς ή να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Έτσι γράφεις.
Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει και κατεστραμμένος άνθρωπος. Ο πλούτος δεν γεννήθηκε μαζί σου -στον δρόμο της ζωής τον απέκτησες και στο τέλος της ζωής πρέπει να αποκολληθείς απ' αυτόν.
Αλλά επειδή ο πλούτος αποκολλήθηκε από σένα πριν από το τέλος της ζωής σου, αυτό σε πικραίνει. Όμως ακριβώς αυτό τους πολλούς εξυπηρέτησε ως μέγιστη τύχη. Αφού ξεκολλώντας από τον σάπιο πλούτο του χώματος, εκείνοι είχαν ακόμα αρκετό χρόνο να πλουτίσουν τις ψυχές τους με τον Θεό. Για εκείνους όμως πού πετούν από πάνω τους το σαμάρι του πλούτου ταυτόχρονα με το σαμάρι του σώματος μπορεί να είναι αργά για όλα και όλα να έχουν χαθεί.
Τίμια δούλεψα, γράφεις. Όμως στην τιμιότητα έχει υποσχεθεί αιώνιο βραβείο και όχι εφήμερο. Από την τίμια εργασία ο άνθρωπος μπορεί να πλουτίσει, μπορεί και να φτωχύνει. Αλλά όπως ο πλούτος δεν κάνει τον τίμιο περισσότερο άνθρωπο, έτσι και η φτώχεια δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά, τούτος δεν ζει στην χριστιανική εποχή, αλλά στην παλιά ειδωλολατρική, στην οποία η αξία του άνθρωπου ζυγιζόταν με το βάρος του χρυσού. Ο Χριστός γι' αυτό και παραδόθηκε στο να Τον σταυρώσουν στον Γολγοθά, ώστε να καταστρέψει αυτό το βάρβαρο ζύγι ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τοποθετήσει άλλο, πνευματικό και ηθικό. Κατά το ζύγι του Χριστού εκείνο που κάνει μόνιμη την αξία μέσα στον άνθρωπο ούτε από τον πλούτο απορρέει ούτε από την φτώχεια χάνεται. Αλλά από την ισχυρότερη η ασθενέστερη αγάπη απέναντι στον νόμο του Θεού εξαρτάται η παλίρροια η άμπωτις αυτής της μόνιμης αξίας που δεν κατεβαίνει στον τάφο μαζί με το σώμα.
Το ότι σε εγκατέλειψαν οι φίλοι στην ανάγκη, και τώρα ή αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα ή σε κοροϊδεύουν ανοιχτά, αυτό σε πονά όντως, όμως είναι μόνο μια νέα μαρτυρία της παμπάλαιης ανθρώπινης εμπειρίας. Όταν σταύρωσαν τον Κύριο Χριστό, που ήταν εκείνοι οι όποιοι πριν από αυτό ήθελαν να Τον κάνουν βασιλιά και Τον φώναζαν «Ωσαννά»;
Είναι καλό που κρατάς την πίστη στον θεό. Κι εκείνη θα κρατά εσένα σ' αυτές τις δύσκολες μέρες, οι όποιες θα περάσουν σαν ομίχλη. Κοίτα, κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν το μπαστούνι σαν στολίδι, άλλοι πάλι για βοήθεια στους δύσκολους δρόμους. Η πίστη στον θεό και στολίζει και βοηθά τον άνθρωπο. Όσο ήσουν ευκατάστατος περισσότερο την κρατούσες σαν στολίδι, τώρα σου έχει γίνει απαραίτητο στήριγμα. Εκείνη έχει πιο φωτεινό πρόσωπο όταν διακονεί και βοηθά, παρά όταν μόνο στολίζει. Φοβάσαι να μην τρελαθείς, γράφεις. Μην φοβάσαι, είναι ελάχιστοι εκείνοι που τρελάθηκαν από τον πλούτο.
Φοβάσαι να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου, λες. Αυτοκτονία σκέφτεσαι; Μα αυτό είναι το τέλειο συμπόσιο των διαβόλων. Σχοινί γύρω από το λαιμό -η αιώνια ζωή χαμένη. Και όντως, στην απότομη και δυσμενή στροφή της ζωής σου τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο έκτος από την ζωντανή πίστη στον ζώντα Θεό, ο οποίος δίνει και παίρνει, και παίρνει και δίνει, δοκιμάζοντας παράλληλα την πίστη μας και την αγάπη μας.
Οι άπιστοι κατεβαίνουν με τον Ιούδα στο ποτάμι για να κρεμαστούν, ενώ οι ψυχές με ηρωική πίστη ανεβαίνουν στον Γολγοθά για να πιουν το ποτήρι της πίκρας και ν' αναστηθούν.
Ο Θεός ας σου δίνει βοήθεια.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβπς, «Δρόμος δίχως θεό δεν αντέχεται...»,
Ιεραποστολικές Επιστολές Α', Έκδ. «Έν Πλω», σ. 28
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Σωτηρία της ψυχής
Mην θεωρείς τίποτε για στόχο της ζωής σου εκτός από την σωτηρία της ψυχής. Κάθε άλλο ιδανικό, που οι άνθρωποι σε κάποια στιγμή προβάλλουν ως στόχο, δεν είναι άλλο παρά ένα κίνητρο παραπάνω -εάν όχι άμεσο μέσον- για την σωτηρία της ψυχής.
Η οικογένεια, η κοινωνία, το κράτος, ο πολιτισμός, όλα αυτά δεν είναι στόχος. Όλα αυτά είναι κίνητρο και περισσότερο ή λιγότερο μέσον του κυρίου στόχου, του μόνου στόχου, της σωτηρίας της ψυχής. Όλα εκείνα που ο χρόνος χτίζει και γκρεμίζει, δεν είναι η μόνιμη κατοικία σου, αλλά μόνο θλιβερή ή χαρούμενη υπενθύμιση αυτών.
Η μητέρα αχνά μόνο σου θυμίζει την ανείπωτη μητρική στοργή, που θα συναντήσει την ψυχή σου στον άλλο κόσμο.
Η γυναίκα αχνά μόνο σου θυμίζει την γλυκειά ενότητα της ψυχής σου με τον Θεό. Τα παιδιά αχνά μόνο σου θυμίζουν τους καρπούς, που φέρει η ενότητα της ψυχής με τον Θεό. Οι φίλοι αχνά μόνο σου θυμίζουν την παρέα των εξαίσιων ουράνιων αγγέλων. Όλες οι επιστημονικές ανακαλύψεις αχνά μόνο σου θυμίζουν τις ανονείρευτες αποκαλύψεις για τις γνώσεις κοντά στον Θεό. Η φύση αχνά μόνο σου δείχνει όλη την πολυτέλεια και την ομορφιά του μελλοντικού κόσμου. Ό,τι λέγεται ευτυχία σ’ αυτόν τον κόσμο και βιαστικά εξαφανίζεται σαν πρωινός άλικος ουρανός, αχνά μόνο σου θυμίζει την αληθινή ευτυχία στον κόσμο της πραγματικότητας.
Σ’ αυτόν τον κόσμο των σκιών και της διαύγειας μόνο η ψυχή έχει την πραγματικότητα, την οποία μπορεί να φυλάξει ή να χάσει. Σ’ αυτό τον κόσμο του ονείρου και της ονειροπόλησης, μόνο η ψυχή του ανθρώπου φέρει την πραγματικότητα μέσα της. Αλοίμονο στον άνθρωπο που και αυτή την λίγη πραγματικότητα την μεταμορφώνει σε όνειρο. Όταν ξημερώσει η ημέρα της αφύπνισης, δεν θα υπάρχει τίποτε μέσα του να ξυπνήσει.
«Στοχασμοί περί καλού και κακού»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Φωτιστικά κείμενα για την σωτηρία μας
Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύνδεσμος
Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου των Θεσσαλονικέων
Φωτιστών των Σλάβων
http://www.xristianos.net
Mην θεωρείς τίποτε για στόχο της ζωής σου εκτός από την σωτηρία της ψυχής. Κάθε άλλο ιδανικό, που οι άνθρωποι σε κάποια στιγμή προβάλλουν ως στόχο, δεν είναι άλλο παρά ένα κίνητρο παραπάνω -εάν όχι άμεσο μέσον- για την σωτηρία της ψυχής.
Η οικογένεια, η κοινωνία, το κράτος, ο πολιτισμός, όλα αυτά δεν είναι στόχος. Όλα αυτά είναι κίνητρο και περισσότερο ή λιγότερο μέσον του κυρίου στόχου, του μόνου στόχου, της σωτηρίας της ψυχής. Όλα εκείνα που ο χρόνος χτίζει και γκρεμίζει, δεν είναι η μόνιμη κατοικία σου, αλλά μόνο θλιβερή ή χαρούμενη υπενθύμιση αυτών.
Η μητέρα αχνά μόνο σου θυμίζει την ανείπωτη μητρική στοργή, που θα συναντήσει την ψυχή σου στον άλλο κόσμο.
Η γυναίκα αχνά μόνο σου θυμίζει την γλυκειά ενότητα της ψυχής σου με τον Θεό. Τα παιδιά αχνά μόνο σου θυμίζουν τους καρπούς, που φέρει η ενότητα της ψυχής με τον Θεό. Οι φίλοι αχνά μόνο σου θυμίζουν την παρέα των εξαίσιων ουράνιων αγγέλων. Όλες οι επιστημονικές ανακαλύψεις αχνά μόνο σου θυμίζουν τις ανονείρευτες αποκαλύψεις για τις γνώσεις κοντά στον Θεό. Η φύση αχνά μόνο σου δείχνει όλη την πολυτέλεια και την ομορφιά του μελλοντικού κόσμου. Ό,τι λέγεται ευτυχία σ’ αυτόν τον κόσμο και βιαστικά εξαφανίζεται σαν πρωινός άλικος ουρανός, αχνά μόνο σου θυμίζει την αληθινή ευτυχία στον κόσμο της πραγματικότητας.
Σ’ αυτόν τον κόσμο των σκιών και της διαύγειας μόνο η ψυχή έχει την πραγματικότητα, την οποία μπορεί να φυλάξει ή να χάσει. Σ’ αυτό τον κόσμο του ονείρου και της ονειροπόλησης, μόνο η ψυχή του ανθρώπου φέρει την πραγματικότητα μέσα της. Αλοίμονο στον άνθρωπο που και αυτή την λίγη πραγματικότητα την μεταμορφώνει σε όνειρο. Όταν ξημερώσει η ημέρα της αφύπνισης, δεν θα υπάρχει τίποτε μέσα του να ξυπνήσει.
«Στοχασμοί περί καλού και κακού»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Φωτιστικά κείμενα για την σωτηρία μας
Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύνδεσμος
Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου των Θεσσαλονικέων
Φωτιστών των Σλάβων
http://www.xristianos.net
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
Στον ιερέα Αβραάμ Γ. για την αποδοχή και την απόρριψη του Χριστού.
Κάποιοι Τον αποδέχονται, άλλοι πάλι δεν Τον αποδέχονται. Αυτό σας παραξενεύει, σεβαστέ πατέρα. Θα μπορούσε να επιβάλει τον Εαυτό του και έτσι όλοι να Τον αποδεχτούν. Αλλά σε τι θα διέφερε τότε Αυτός από τον καίσαρα της Ρώμης ή τον Φαραώ της Αιγύπτου ή από τους σύγχρονους τυράννους; Η επιβολή και η τυραννία καταστρέφουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και Αυτός δεν ήρθε για να καταστρέψει αυτό που σε κάθε άνθρωπο είναι το πιο πολύτιμο. Δεν ήθελε δια της βίας να επιβάλλει τη θέλησή Του στη θέληση κανενός , αλλά με την καλοσύνη να κάνει όλους τους ανθρώπους εθελοντικά να επιθυμούν το Βασίλειό Του. Αυτός ως ποιμένας , είναι ένας ιδιαίτερος ποιμένας , που δεν σπρώχνει διαρκώς τα πρόβατα προς τη στάνη Του, αλλά πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατα. Τα πρόβατά μου, λέει, ακούν τη φωνή μου και μ’ ακολουθούν. Εκείνα τα πρόβατα που δεν ακούν τη φωνή Του, γυρίζουν πίσω ή φεύγουν δεξιά κι αριστερά περιφερόμενα σε ξένα μονοπάτια. Ούτε τότε ήθελαν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακολουθήσουν, ούτε σήμερα όλοι το θέλουν. Γι’ αυτή τη διαίρεση μιλούν οι ευαγγελιστές : «Καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν.» ( Λουκ. 4, 42 ). Έτσι αναφέρει ένα εδάφιο. Σ’ ένα άλλο εδάφιο αντίθετα αναφέρεται: «Καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γερασηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν» ( Λουκ. 8,37 ) .
Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται και τώρα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται πότε δεξιά και πότε αριστερά Του διαιρούμενοι σε δύο στρατόπεδα : σ’ εκείνους που θέτουν τον άνθρωπο πάνω από την περιουσία και την ιδιοκτησία, και σ’ εκείνους που βάζουν τους χοίρους τους πάνω από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι ακούν τη φωνή Του σαν την φωνή του ποιμένα τους και κρατιούνται από Αυτόν, οι δεύτεροι δεν Τον ακολουθούν και θυμωμένα Τον διώχνουν από κοντά τους διότι θεωρούν ότι είναι απειλή για τα υλικά τους συμφέροντα.
Μακάριοι εκείνοι και τότε και τώρα και εις τους αιώνες που ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν αφού ακολουθούν τον δρόμο για την αιώνια Βασιλεία. Μακάριοι κι εσείς, σεβαστέ πατέρα, που ακούτε τη φωνή Του και βαδίζετε πίσω από τον διορατικό Οδηγό στον δρόμο που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία και την Αιώνια Ζωή.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Κάποιοι Τον αποδέχονται, άλλοι πάλι δεν Τον αποδέχονται. Αυτό σας παραξενεύει, σεβαστέ πατέρα. Θα μπορούσε να επιβάλει τον Εαυτό του και έτσι όλοι να Τον αποδεχτούν. Αλλά σε τι θα διέφερε τότε Αυτός από τον καίσαρα της Ρώμης ή τον Φαραώ της Αιγύπτου ή από τους σύγχρονους τυράννους; Η επιβολή και η τυραννία καταστρέφουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και Αυτός δεν ήρθε για να καταστρέψει αυτό που σε κάθε άνθρωπο είναι το πιο πολύτιμο. Δεν ήθελε δια της βίας να επιβάλλει τη θέλησή Του στη θέληση κανενός , αλλά με την καλοσύνη να κάνει όλους τους ανθρώπους εθελοντικά να επιθυμούν το Βασίλειό Του. Αυτός ως ποιμένας , είναι ένας ιδιαίτερος ποιμένας , που δεν σπρώχνει διαρκώς τα πρόβατα προς τη στάνη Του, αλλά πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατα. Τα πρόβατά μου, λέει, ακούν τη φωνή μου και μ’ ακολουθούν. Εκείνα τα πρόβατα που δεν ακούν τη φωνή Του, γυρίζουν πίσω ή φεύγουν δεξιά κι αριστερά περιφερόμενα σε ξένα μονοπάτια. Ούτε τότε ήθελαν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακολουθήσουν, ούτε σήμερα όλοι το θέλουν. Γι’ αυτή τη διαίρεση μιλούν οι ευαγγελιστές : «Καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν.» ( Λουκ. 4, 42 ). Έτσι αναφέρει ένα εδάφιο. Σ’ ένα άλλο εδάφιο αντίθετα αναφέρεται: «Καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γερασηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν» ( Λουκ. 8,37 ) .
Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται και τώρα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται πότε δεξιά και πότε αριστερά Του διαιρούμενοι σε δύο στρατόπεδα : σ’ εκείνους που θέτουν τον άνθρωπο πάνω από την περιουσία και την ιδιοκτησία, και σ’ εκείνους που βάζουν τους χοίρους τους πάνω από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι ακούν τη φωνή Του σαν την φωνή του ποιμένα τους και κρατιούνται από Αυτόν, οι δεύτεροι δεν Τον ακολουθούν και θυμωμένα Τον διώχνουν από κοντά τους διότι θεωρούν ότι είναι απειλή για τα υλικά τους συμφέροντα.
Μακάριοι εκείνοι και τότε και τώρα και εις τους αιώνες που ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν αφού ακολουθούν τον δρόμο για την αιώνια Βασιλεία. Μακάριοι κι εσείς, σεβαστέ πατέρα, που ακούτε τη φωνή Του και βαδίζετε πίσω από τον διορατικό Οδηγό στον δρόμο που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία και την Αιώνια Ζωή.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
Re: Στοχασμοί περί καλού και κακού του Αγ. Νικολάου Βελιμίρο
ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)
(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄ 5-42 )
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα»
( Ψαλμ. μα΄2-3 ).
Την κραυγή αυτή δεν την βγάζει ένας φτωχός κι απλός άνθρωπος που δεν έχει τον τρόπο να πλουτίσει την ψυχή του με ανθρώπινη σοφία , με εγκόσμια γνώση, με φιλοσοφία και τέχνη. Η γνώση του καλού ξεκινάει από το υλικό που είναι φτιαγμένοι, από το ύφασμα που είναι υφασμένοι οι άνθρωποι κι η φύση. Δεν είναι τέτοια η κραυγή αυτή. Είναι η νοσταλγική και καρδιακή κραυγή κάποιου βασιλιά που έχει αρίφνητα επίγεια πλούτη, που είναι πολύ ευφυής , ευγενής στις ιδέες και την καρδιά, ισχυρός σε δύναμη και έργα.
Πλούσια η ψυχή του απ’ όλα αυτά που νοσταλγεί η ανελεύθερη ψυχή σ’ αυτό τον κόσμο, ο βασιλιάς Δαβίδ ένιωσε ξαφνικά πως η πνευματική του δίψα όχι μόνο δεν κορέστηκε, αλλ’ αυξήθηκε σε ύψιστο βαθμό, σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορεί να την κορέσει το υλικό σύμπαν ολόκληρο. Ένιωσε τότε πως σ’ αυτόν τον κόσμο ζούσε «ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω» ( Ψαλμ. ξβ΄2 ). Γι’ αυτό κραύγασε στο Θεό, τη μόνη πηγή που έχει το αθάνατο νερό, εκείνο που διψάει η λογική ψυχή. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα.
Δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε πως η υλική τροφή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ψυχή του ανθρώπου, ούτε πως το φυσικό νερό δεν μπορεί να κορέσει την πνευματική του δίψα. Ακόμα κι αυτό το πνεύμα της ζωής, που λάμπει και ξεχωρίζει ανάμεσα στα δημιουργήματα και τους χαρίζει ζωή και αρμονία, είναι ανίκανο να χορτάσει και ν’ αναζωογονήσει την ψυχή.
Το σώμα λαβαίνει άμεσα την τροφή που είναι απαραίτητη και ουσιαστική για το σώμα. Το σώμα είναι γήινο, γι’ αυτό κι η τροφή του είναι γήινη. Αυτός είναι ο λόγος που το σώμα αισθάνεται άνετα στη γη, στον κόσμο , που είναι η πατρίδα του. Η ψυχή όμως υποφέρει εδώ. Σταυρώνεται και υποφέρει. Ξεσηκώνεται και διαμαρτύρεται γιατί την τροφή της πρέπει να την πάρει έμμεσα. Γι’ αυτό κι η ψυχή στον κόσμο αυτόν αισθάνεται σα να ζει ξένη, ανάμεσα σε ξένους.
Το ότι η ψυχή είναι αθάνατη κι ότι στην ουσία της ανήκει στον αθάνατο κόσμο, το αποδείχνει το γεγονός ότι, στην επίγεια αυτή ζωή, νιώθει σαν τον ανικανοποίητο ταξιδιώτη σε ξένη χώρα, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον χορτάσει και να τον ζωογονήσει. Ακόμα κι αν ψυχή είχε τη δυνατότητα ν’ αδειάσει μέσα της το σύμπαν ολόκληρο μ’ ένα ποτήρι νερού, η δίψα της όχι μόνο δε θα λιγόστευε, αλλά στην ουσία θα γινόταν εντονότερη. Γιατί τότε δε θα ‘μενε μέσα της ούτε ίχνος ελπίδας πως, μετά τον επόμενο λόγο , θα ‘βρισκε κάποια άλλη αναπάντεχη πηγή νερού.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζωντανή. Ζωντανή που πάντα διψάει για περισσότερη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να την ξεδιψάσει, παρά μόνο η ζωή. Η ζωή της όμως βρίσκεται μόνο στο Θεό, στον ζώντα Θεό. Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα. Δεν είναι ένας απλός ψαλμός , αυτό είναι γεγονός. Ο λαιμός του διψασμένου λιονταριού που βρυχάται στην έρημο, μ’ όλο που ο βρυχηθμός του ηχεί στα πουλιά της ερήμου σαν τραγούδι, στο λιοντάρι δεν είναι τραγούδι, μα κραυγή για βοήθεια.
Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα. Αυτά δεν είναι λόγια που τα λέει κάποιος ποιητής, αλλ’ ένας διψασμένος ταξιδιώτης ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω. Δεν είναι τραγουδιστής αυτός που έχει συνθέσει τους στίχους αυτούς , αλλ’ ίσως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη έμπνευση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Άνθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σωματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπίζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωογονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλλος , τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν αποκτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη ( η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυγές του διψασμένου κόσμου κι νομίζεις πως είναι τραγούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει- που δε θα μπορούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει-τότε έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός . Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακόρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιωσε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημερινό ευαγγέλιο.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΣΤΗ
ΑΘΗΝΑ - 2011
ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)
(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄ 5-42 )
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα»
( Ψαλμ. μα΄2-3 ).
Την κραυγή αυτή δεν την βγάζει ένας φτωχός κι απλός άνθρωπος που δεν έχει τον τρόπο να πλουτίσει την ψυχή του με ανθρώπινη σοφία , με εγκόσμια γνώση, με φιλοσοφία και τέχνη. Η γνώση του καλού ξεκινάει από το υλικό που είναι φτιαγμένοι, από το ύφασμα που είναι υφασμένοι οι άνθρωποι κι η φύση. Δεν είναι τέτοια η κραυγή αυτή. Είναι η νοσταλγική και καρδιακή κραυγή κάποιου βασιλιά που έχει αρίφνητα επίγεια πλούτη, που είναι πολύ ευφυής , ευγενής στις ιδέες και την καρδιά, ισχυρός σε δύναμη και έργα.
Πλούσια η ψυχή του απ’ όλα αυτά που νοσταλγεί η ανελεύθερη ψυχή σ’ αυτό τον κόσμο, ο βασιλιάς Δαβίδ ένιωσε ξαφνικά πως η πνευματική του δίψα όχι μόνο δεν κορέστηκε, αλλ’ αυξήθηκε σε ύψιστο βαθμό, σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορεί να την κορέσει το υλικό σύμπαν ολόκληρο. Ένιωσε τότε πως σ’ αυτόν τον κόσμο ζούσε «ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω» ( Ψαλμ. ξβ΄2 ). Γι’ αυτό κραύγασε στο Θεό, τη μόνη πηγή που έχει το αθάνατο νερό, εκείνο που διψάει η λογική ψυχή. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα.
Δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε πως η υλική τροφή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ψυχή του ανθρώπου, ούτε πως το φυσικό νερό δεν μπορεί να κορέσει την πνευματική του δίψα. Ακόμα κι αυτό το πνεύμα της ζωής, που λάμπει και ξεχωρίζει ανάμεσα στα δημιουργήματα και τους χαρίζει ζωή και αρμονία, είναι ανίκανο να χορτάσει και ν’ αναζωογονήσει την ψυχή.
Το σώμα λαβαίνει άμεσα την τροφή που είναι απαραίτητη και ουσιαστική για το σώμα. Το σώμα είναι γήινο, γι’ αυτό κι η τροφή του είναι γήινη. Αυτός είναι ο λόγος που το σώμα αισθάνεται άνετα στη γη, στον κόσμο , που είναι η πατρίδα του. Η ψυχή όμως υποφέρει εδώ. Σταυρώνεται και υποφέρει. Ξεσηκώνεται και διαμαρτύρεται γιατί την τροφή της πρέπει να την πάρει έμμεσα. Γι’ αυτό κι η ψυχή στον κόσμο αυτόν αισθάνεται σα να ζει ξένη, ανάμεσα σε ξένους.
Το ότι η ψυχή είναι αθάνατη κι ότι στην ουσία της ανήκει στον αθάνατο κόσμο, το αποδείχνει το γεγονός ότι, στην επίγεια αυτή ζωή, νιώθει σαν τον ανικανοποίητο ταξιδιώτη σε ξένη χώρα, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον χορτάσει και να τον ζωογονήσει. Ακόμα κι αν ψυχή είχε τη δυνατότητα ν’ αδειάσει μέσα της το σύμπαν ολόκληρο μ’ ένα ποτήρι νερού, η δίψα της όχι μόνο δε θα λιγόστευε, αλλά στην ουσία θα γινόταν εντονότερη. Γιατί τότε δε θα ‘μενε μέσα της ούτε ίχνος ελπίδας πως, μετά τον επόμενο λόγο , θα ‘βρισκε κάποια άλλη αναπάντεχη πηγή νερού.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζωντανή. Ζωντανή που πάντα διψάει για περισσότερη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να την ξεδιψάσει, παρά μόνο η ζωή. Η ζωή της όμως βρίσκεται μόνο στο Θεό, στον ζώντα Θεό. Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα. Δεν είναι ένας απλός ψαλμός , αυτό είναι γεγονός. Ο λαιμός του διψασμένου λιονταριού που βρυχάται στην έρημο, μ’ όλο που ο βρυχηθμός του ηχεί στα πουλιά της ερήμου σαν τραγούδι, στο λιοντάρι δεν είναι τραγούδι, μα κραυγή για βοήθεια.
Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα. Αυτά δεν είναι λόγια που τα λέει κάποιος ποιητής, αλλ’ ένας διψασμένος ταξιδιώτης ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω. Δεν είναι τραγουδιστής αυτός που έχει συνθέσει τους στίχους αυτούς , αλλ’ ίσως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη έμπνευση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Άνθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σωματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπίζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωογονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλλος , τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν αποκτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη ( η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυγές του διψασμένου κόσμου κι νομίζεις πως είναι τραγούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει- που δε θα μπορούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει-τότε έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός . Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακόρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιωσε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημερινό ευαγγέλιο.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΣΤΗ
ΑΘΗΝΑ - 2011
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες