Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης - Τα πατήματα του Χριστού

Ιδιόγραφα κείμενα, λόγοι και συμβουλές, όπως μεταφέρθηκαν από άλλους, ηχογραφήσεις, βίντεο των αγιασμένων μορφών της εποχής μας

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Σιτάρι
Δημοσιεύσεις: 466
Εγγραφή: Τετ Απρ 18, 2018 4:39 pm
Τοποθεσία: Ελένη

Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης - Τα πατήματα του Χριστού

Δημοσίευσηαπό Σιτάρι » Παρ Ιαν 25, 2019 11:48 pm

Πρῶτα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ! Ὁ Θεός ὅταν ἐμεῖς θέλουμε νά εἴμαστε κοντά του πραγματικά ὅσα ἐμπόδια καί νά βροῦμε μᾶς βοηθάει καί μᾶς περιμένει γιατί θέλει πάντες σωθῆναι.



Το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι είναι πρώτα η πίστη, η οποία ενδυναμώνεται από τον σταυρό. Όταν έχεις τον σταυρό η πίστη σου δυναμώνει!

Δεν έχεις τον σταυρό; Η πίστη σου δε δυναμώνει!

Όταν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός και δε σηκώνεις τον σταυρό του, τότε δεν πιστεύεις τίποτα! Εφόσον πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός πρέπει να σηκώσεις και τον σταυρό που σου δίνει κι όπως σου τον δώσει!

Διότι ο Θεός δίνει στον άνθρωπο τον σταυρό του ανάλογα με τις δυνάμεις του.

Βλέπει τα πάντα, είναι Παντογνώστης, Καρδιογνώστης και βλέπει τη δύναμή σου, κι ανάλογα με τη δύναμή σου, σού δίνει και το σταυρό σου! Και πρέπει να τον σηκώσεις!


Νά θά σᾶς πῶ ἐξομολογηθῶ τί ἔπαθα τοῦ λόγου μου. Κάποτε ἔσκαβα γοῦβες στόν κῆπο μου στό Ἅγιον Ὄρος γιά νά φυτέψω φασόλια. Καθώς περιποιούμενα τόν κῆπο μου μέ ἔπιασε τό παράπονο. «Ὅλο μόνος μου, ὅλο μόνος μου...» εἶπα. Δέν πρόλαβα νά κάνω δύο βήματα καί βλέπω κι ἄλλα πατήματα δίπλα στά δικά μου. Παραξενεύτηκα καί ἄρχισα νά συλλογιέμαι ποιός ἄνθρωπος νά περπάτησε στόν κῆπο μου; Ποιός νά ἦταν ἄραγε; Τελείωσα τή δουλειά μου, ἦρθε μεσημέρι ξάπλωσα, διάβασα Ἑσπερινό. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τόν Κύριο. Μέ κοιτάει στά μάτια καί μοῦ λέγει: Γιατί ἀπορεῖς; Δέν εἶσαι μόνος σου! Εἶμαι Ἐγώ μαζί σου. Πῆρα τό μάθημά μου. Ἀπό τότε λέω δέν εἶμαι μόνος μου, ἔχω τόν Θεό. Κι ὅσοι ἔρχονταν καί μέ ρωτούσανε γέροντα μόνος εἶσαι ἐδῶ, τούς ἀπαντοῦσα. Ὄχι, ἔχω τόν Θεό, εἶμαι μέ τόν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό, δέν εἶμαι μόνος μου. Δέν μπορῶ νά σᾶς περιγράψω τήν χαρά πού ἔνοιωθα ὅταν καθώς δούλευα ἔβλεπα τά πατήματα τοῦ Κυρίου δίπλα μου. Κάποια φορά ὅμως δέν ἔβλεπα τά δεύτερα πατήματα.

Ἔβλεπα μόνο τά δικά μου. Ἄχ εἶπα πάλι μόνο μ’ ἄφησε ὁ Θεός, πάλι μόνος μου εἶμαι. Ὤπ! Ἀκούω πάλι τή φωνή τοῦ Κυρίου νά μοῦ λέει: «Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶσαι μόνος σου; Ἀπό ποῦ τό συμπέρανες αὐτό ποῦ λές; Δέν εἶσαι Βασίλειε μόνος. Δέν σοῦ εἶπα ὅτι Ἐγώ εἶμαι μαζί σου»; Καί μέ ἀφέλεια ὁ ἀνεπρόκοπος ἀπάντησα: «Ναί, ἀλλά δέν βλέπω τά πατήματά Σου». Καί τότε ὁ Κύριος μοῦ λέγει: «Αὐτά τά πατήματα πού βλέπεις εἶναι δικά μου». Καί λέγω τότε στόν Κύριο μέ ἔκπληξη. Καί τά δικά μου ποῦ εἶναι; Κι Ἐκεῖνος μοῦ ἀπαντᾶ: «Τά δικά σου δέν φαίνονται γιατί σ’ ἔχω στήν ἀγκαλιά μου. Καί τότε ζήτησα καί πάλι συγχώρεση. Ἄν μ’ ἔβλεπε κανείς θά ἀναρωτιόταν μέ ποιόν μιλάω! Ὅλα αὐτά ὅμως εἶναι γεγονότα πού ἔχουν συμβεῖ. Νά θυμόσαστε παιδιά μου, ὅπου βλαστάνει ἡ ταπείνωση, ἐκεῖ πηγάζει ἡ Χάρις καί ἡ Δόξα τοῦ Θεοῦ.


https://www.iellada.gr/thriskeia/stin-s ... ia-den-mou


Εικόνα

Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 2 και 0 επισκέπτες