Δάκρυα σταλάζει ο Άθως – Άγιο Όρος 2017

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως – Άγιο Όρος 2017 (Μέρος 1)
Σάββατο, 14 Οκτωβρίου 2017



Κρήνη που ρέει έλεος, ευχή που παρατείνει
κι η μάνα η Πορταϊτισσα, δεσμά και πάθια λύνει.
Χερουβικό στο θυμιατό, ψαλτήριον πάλι ανοίγει.
Χαρά Θεού, φωνή απλού, ψυχές πως τις τυλίγει!

Άθωνας αχαμήλωτος απ την αυλή του Αγίου!
Σταυρός σε χώμα και δεντρί, φανέρωμα Ηλίου.
Σελήνη σκάλα αγγελική, ολόγιομη στη χάση!
Ακέριο φως στα Τίμια, εφύμνια μες στην πλάση.

Στείλε ευλογία Πανύμνητε, κάμε έμψυχες τις λέξεις.
Απ τη φιάλη του Ουρανού με αγιασμό να βρέξεις.
Παίρνει μορφή ο Άθωνας, όλους τους αγκαλιάζει
Πατέρας μοιάζει σπλαχνικός, που δάκρυα σταλάζει!

Πρόλογος
Πήρε όψη ξανά ο Άθωνας και σε τούτο το ταξίδι.

Εν ποικίλαις μορφές αποκαλύφθηκε μπροστά μας, στην κάθε ελάχιστη συνταρακτική για τις ψυχές μας στιγμή, τούτης της άληστης συναλληλίας. Δεν είναι της αγάπης υπερβολή, δεν είναι ένα ακόμα εγκώμιο εμφατικό να μαρτυρήσει τα Αθωνικά θαύματα και θαυμάσια, δεν είναι διαπίστωση και απόσταγμα εμπειριών, δεν είναι μια ευλογημένη έστω παρόρμηση, μόλις η νοσταλγία κατακυριεύει το μέσα σου, σαν ξεμακρύνεις απ την ιερή σκιά του Όρους. Είναι η Αλήθεια! Και η Αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται, δεν ανακαλύπτεται! Όσο κι αν επίμονα την αναζητήσεις, όσα ελέησον και ευλόγησον μηχανικά ψελλίσουν τα χείλη σου, όσα αναρίθμητα βήματα και πρόσωπα καταγραφούν στη θύμησή σου, αν δεν αποκαλύψει ο Άθως το πρόσωπό του, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις την αλήθεια του. Και έπειτα στέκεται συνέχεια δίπλα σου, με μάτια πάντα αστέγνωτα από δρόσους εωθινές, με μια αγκαλιά που δεν κλείνει ποτέ και χωρά τα σύμπαντα. Χαρούμενος και Απλούς, κρατά στα χέρια του ένα μολύβι και μια γομολάστιχα. Και αρχινά να γράφει και να σβήνει στο μουτζουρωμένο τετράδιο της πίστης σου. Πόσο αστείος φαίνομαι στ αλήθεια, όταν στιγμές-στιγμές θαρρώ πως είμαι εγώ που γράφω τούτες τις μνήμες εδώ και χρόνια, σε κάθε μελαγχολική μου επιστροφή! Όσο λευκό κι αν πάρω μπροστά μου, μαζί με μια θάλασσα από μελάνι, για να ζωγραφίσω λέξεις κρυψώνες της θείας μνήμης, τίποτα μα τίποτα δεν θα καταφέρω αν δεν αρχινήσει ο ίδιος ο Άθωνας να γράφει πάλι μέσα μου. Χαρτί η ψυχή κι ο Άθως μυστικά υπαγορεύει. Ξανά στα ίδια σεβάσματα, ξανά Ανάσταση και συναξάρι. Απαράλλαχτα όλα, λέξεις, ρήματα, λαλιές… Κι όμως, πάντα κάτι τόσο καινό, όσο και η νέα σου αρχή, αποκαλύπτεται μπροστά σου, να υπομνηματίσει το αιώνιο, το αληθινό να λάμψει, να πνεύσει, να δροσίσει. Και τότε είναι που φτάνεις στα τρίσβαθά σου και νιώθεις πως χωρίς Εκείνον , είσαι ένα τίποτα που οδεύει προς το αιώνιο σκοτάδι. Έστω και για απειροελάχιστα, νιώθεις τότε την αγία ταπείνωση και εκλιπαρείς το έλεος, που δεν σταματά ποτέ να σταλάζει από τις αείροες κρήνες και τις αγίες προθέσεις του Όρους. Και συναντάς τον Άθωνα στον καθένα που έρχεται δίπλα σου, σταλμένος ουρανόθεν για τον δικό σου αγιασμό. Και τρέμεις μη πεις και πράξεις τίποτα και αποστρέψει από σένα το πανίερο πρόσωπό του. Προσφύγιο η αγκαλιά του η άκλειστη. Κουρνιάζεις εκεί και του μιλάς για όλα αυτά που αλυσοδένουν τον Άγιο που έχεις μέσα σου και εκείνος τότε εμφανίζεται σαν καλογέρι του διαλεχτό, ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι. Κλείνει τα μάτια και σε ακούει δίχως να σε διακόπτει. Σιγηλά προσεύχεται και νουθετεί. Σκύβει στο τέλος και σου φιλά το χέρι και έπειτα σε κουβαλά παντοτινά επάνω του, στο δίπτυχο της απέραντης καρδιάς του. Και σε σταυρώνει συνέχεια λέγοντας την ευχή, μέχρι που χάνεται η όψη του στο βάθος του ορίζοντα…



Μέρος 1
Δελφίνια και γλαρόπουλα με χάρη πελαγίζουν
Στο πρώτο το ξημέρωμα με ευχές αλλυσαχνίζουν
Φλάμπουρα που ανεμίζουνε στέλνουν φωνή θλιμμένη.
Σε Θεομάχους που θωρούν πατρίδα σταυρωμένη.

Δύσκολη η ανηφοριά του Οσίου Χριστοφόρου
Αίμα πυργώνει το στρατί του αιώνιου οδοιπόρου .
Χορεία δικαίων εκλεκτή μαζί μας ταξιδεύει
Σημεία μπρος μας Ουρανού, που αιώνια θριαμβεύει!

Χίλιες και αμέτρητες δόξες στον Κύριό μας, που τούτη την φορά, μας αξίωσε να νιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο, πως συνοδοιπορήσαμε μετά πάντων των Αγίων Του, στο περιβόλι της Θεοχαρίτωτης Μάνας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή τούτου του ταξιδιού τέσσερις… συν ένας συνοδίτες, αντιληφθήκαμε την θεόσδοτη ευλογία και το δώρο που και εφέτος μας στάλθηκε, με τις μεσιτείες της Πανάχραντης Μητέρας μας. Κυριακή, μετά την απόλυση, την μέρα που οι Άγιοι ψαλτάδες Ρωμανός ο Μελωδός και ο Κουκουζέλης μνημονεύονται εξαιρέτως και τα αναλόγια γιορτάζουν τους προστάτες τους, την 1η του μηνός Οκτωβρίου με τις 11 ώρες της ημέρας και τις 13 νυχτερινές, ξεκίνησε το φετινό μας ταξίδι στου Παραδείσου τα όνειρο. Παλαιοί αναζητητές του ο Θεοδόσιος και ο Νικόλαος νέοι ο Φώτιος και ο πρωτόμπαρκος Αντώνιος, που θα μας συναντούσε μια μέρα μετά την είσοδό μας στην αθωνική πολιτεία. Κάθε βαφτιστικό όνομα αφορμή, μετά την προσευχή για το κατευόδιο, να ψάλουμε τα απολυτίκιά μας από το μικρό Ωρολόγιο που μας συντρόφευε σε όλη την πορεία. Τούτη την φορά επιλέξαμε να πάμε από την νέα διαδρομή της Ιονίας οδού! Για εμάς βέβαια όλοι οι δρόμοι μοιάζαν να οδηγούν στον Άθωνα! Όλα ως συνήθως φαίνονταν αλλιώτικα ξανά αγιασμένα από την καρτερία μας, την απερίγραπτη με λέξεις. Έφτανε η ματιά μας γύρω και αναζητούσε μόνο ο,τι την πλησίαζε στον Θεό. Το νιώσαμε αυτό πιο βαθιά μόλις αντικρίσαμε της Πίνδου τις βουνοπλαγιές που ολόθαρρα τον ουρανό λογχίζουν… Οκτώ χιλιάδες ψυχές προσδοκούν του Θεού την αμετάκλητη υπόσχεση στον εκλεκτό του Ιεζεκιήλ… Και εμείς στείλαμε ευχές για αναπαμό και λύτρωση σε όλους τους γενναίους!
Ένας ψηφιακός δίσκος μεταδίδει λόγους Αγίων Γερόντων και τους αισθανόμαστε πλάι μας. Η φωνή του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη, περιγράφοντας την επίσκεψη μιας δαιμονισμένης κοπέλας στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ακούγεται να λέει: -Με συγχωρείτε παιδιά μου, εγώ αγράμματος είμαι, ξέρω όμως όλες τις πλάνες του διαβόλου … Κοιταζόμαστε έκπληκτοι μεταξύ μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ο ταπεινότατος αυτός Άγιος των ημερών μας, εντελώς ανεπίγνωστα και τόσο φυσικά ομολόγησε αυτό που κάποτε είπε ο Μέγας καθηγητής της Ερήμου: "Είδον εγώ τας παγίδας του διαβόλου ηπλωμένας εν τη γη"! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας. Το ακούσαμε και το ψυχο…γραφήσαμε τούτο, λίγα χρόνια πριν σ έναν Σιμωνοπετρίτικο εξώστη, μα ήταν τώρα που αντιληφθήκαμε πλήρως αυτήν την γεμάτη ελπίδα διαπίστωση. Υπάρχουν και στο σήμερα Άγιοι στα μέτρα ενός Μεγάλου Αντωνίου! Μαζί μας λοιπόν και ο Άγιος Ιάκωβος ο με συγχωρείτε! Στο Όρος και αυτός, έστω κι αν εν ζωή δεν μετέβη ποτέ του, υποστατικώς τουλάχιστον, γιατί πνευματικώ τω τρόπω μεταφερόταν κυριολεκτικά παντού!
Του Ουρανού η πόλη αγιάζεται από ευχές και προσμονές, προσπαθώντας ν αντισταθεί σε ό,τι νοθεύει και παρασαλεύει, σε ό,τι αποπροσανατολίζει και εκκοσμικεύει… Για εμάς η Ουρανούπολη πάντα θα είναι ένας ευλογημένος προπομπός της αθωνικής μας περιδιάβασης, ένας εξωνάρθηκας πριν την είσοδό μας στο ασύνορο καθολικό του Ιερού Βουνού. Και εδώ τις στιγμές τις ρουφάμε με λαχτάρα. Και εδώ μαθητεύει η ψυχή…Σε πρόσωπα και σιωπές, σε τριβώνια και έμπονους κόμπους πριν το πρωινό καραβάκι σαλπάρει για εκεί που ο Σταυρός κραταιώνει και φυλάττει, όσους το ζωηφόρο στήριγμά του αποζητούν. Το μέσα καθιστικό πλήρες και παίρνουμε θέση στο κατάστρωμα. Δελφίνια και γλαρόπουλα πελαγίζουν αρμονικά και εμείς καταμεσής πλέον, με τις ακτές του περιβολιού να στέλνουν τις πρώτες αλυσαχνισμένες ευλογίες, αναζητάμε μορφές που διψούν το ζωντανό νερό. Θεαρχίω νεύματι κινούνται τα πάντα στο Όρος όπως παντού άλλωστε! Τίποτα δεν γίνεται συμπτωματικά και τυχαία! Θεέ μου γιατί αυτό το ξεχνάμε συνεχώς;
Απέναντί μας έρχεται και κάθεται ο π.Νεκτάριος. Συνοδοιπόρος του Οσίου Παπουλάκου εδώ και χρόνια αγωνίζεται να ακουστεί εκείνη η τόσο προφητική φωνή.



Στ αριστερά μας το Δοχειάρι υψώνει κι αυτό την σπαρακτική πένθιμη φωνή του. Από μακριά φαίνονται να ανεμίζουν τα νέα λάβαρα που έστησαν τα τεκνία της Γοργουπηκόου. Μαύρες σημαίες που γράφουν: Έξω οι Αντίχριστοι από το Άγιο Όρος. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις, όταν περιγράφουν κάτι τόσο καταφανές, ας μην ψάχνουμε βολικά και στρογγυλεμένα υποκατάστατα για να χαρακτηρίσουμε την διαχρονικά αρνησίθεη εξουσία. Αχ μπάρμπα Γιάννη Καποδίστρια, στάσου στα λόγια του εξαψάλμου, που τόσο αγάπαγες να διαβάζεις αξημέρωτα και φώναξε από εκεί ψηλά να πάει παντού το: ότι ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα! Όποιος δεν συντάσσεται με τον Χριστό και τα δικαιώματά του, είναι στην αντίπερα όχθη. Και είναι αντίχριστος! Ούτε προοδευτικός, ούτε ιδεολόγος, ούτε φιλελεύθερος, ούτε δημοκράτης! Είναι αντίχριστος! Και αυτό δεν αποτελεί ύβρη! Αυτή είναι μια αρίδηλη θλιβερή διαπίστωση, που τον Θεό μας πληγώνει και ξανασταυρώνει! Δεν μπορείς να πιστεύεις λίγο, με μέτρο και περιστασιακά! Δεν υπάρχει μέση. Εδώ υπάρχουν άκρα! Στο ένα άκρο το Φως, στο απέναντι σκοτάδι πυκνό!



Στα χέρια μας κρατάμε μια εικόνα του Παπουλάκου που ο π.Νεκτάριος μας χαρίζει. Τόσο ταιριαστή τούτη η στιγμή! Τόσο σημερινά αυτά που διαβάζουμε στο πίσω μέρος της:
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλα ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε. Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"
Σιωπηλός με κλειστά τα μάτια ο π.Νεκτάριος την ώρα που διαβάζουμε τούτα τα πικραμένα λόγια που βρίσκουν στο σήμερα την απόλυτη επαλήθευσή τους. Ένα από τα δώδεκα παιδιά του παπά Νικόλα του Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εκ Πατρών.



Μακαριστοί και οι δύο πλέον πρεσβεύουν στις άνω Μονές… Ο Δίκαιος σημειοφόρος Ιερεύς Νικόλαος Πέττας. Κι αυτός μαζί μας στο ταξίδι μας! Ένας Άγιος Γέροντας που όπως αντιληφθήκαμε τις επόμενες μέρες της παραμονής μας, όλο το Όρος τιμά, ευλαβείται ξεχωριστά και πιστεύει ακλόνητα στην μεσιτευτική του παρρησία! Ήταν πριν από αρκετά χρόνια που βλέποντας στο διαδίκτυο μια και μόνο εικόνα του, έτσι χωρίς να ξέρω τίποτα για εκείνον, έβαλα την μορφή του στο προσκυνητάρι μου! Μια φωτογραφία του που κοιτάει ψηλά εν μέσω ακολουθίας! Τόση εντύπωση μου είχε κάνει το βλέμμα του! Και τώρα σ αυτό το φθινοπωρινό πρωινό ήρθε να μας συναντήσει ο ίδιος και να μας δώσει την τόσο πολύτιμη ευχή του! Από διάφορα λατρεμένα Μοναστήρια εμπερίστατοι Μοναχοί και ένας πολιός Αγιορείτης Ηγούμενος, είχαν ζητήσει από τον π.Νεκτάριο, να μεταβεί εκεί προκειμένου να τους σταυρώσει με το πετραχηλάκι του αγιασμένου κατά σάρκα πατρός του! Άφωνοι το πληροφορηθήκαμε και πριν καλά-καλά συνέλθουμε απ το δέος που μας κατέλαβε, στην παρέα μας προσετέθη και ο κύριος Χαράλαμπος εκ Πατρών, εκπαιδευτικός και γλυκύτατος άνθρωπος που έριξε με αγάπη ανυπόκριτη πολύ φως στην αγνοιά μας για αυτόν τον σύγχρονο Άγιο …Στην αρχή δεν μιλούσε πολύ …Τα έχω πει παιδιά αρκετές φορές εκεί που πρέπει για τον παπά Νικόλα … -Πείτε μας και εμάς να τα μοιραστούμε με αδελφούς μας έξω …Δεν προσπαθούμε να αγιοκατατάξουμε κανέναν, άλλωστε οι Άγιοι κατατάσσονται από τον λαό και την ευλογημένη του συνείδηση, μα αν είναι να αποκτήσει ο κόσμος άλλον έναν μεσίτη στον Ουρανό, είναι θαρρούμε ευλογημένο να μας πείτε κάτι …
Χαμογέλασε ο κύριος Χαράλαμπος. -Να σας πως κάτι από τα τόσα σημεία του λοιπόν …Εγώ τον ήξερα από μικρό παιδί…
Τον πείραζα κιόλας, με πολύ αγάπη όμως γιατί κάτι καταλάβαινα …Κοιτούσε πάντα ψηλά, είχε και μια χαριτωμένη σαλότητα… Τι κοιτάς βρε παπά συνέχεια ψηλα; Τι βλέπεις; -Τι βλέπωωωω! έλεγε εκείνος σαν παιδί …Να ξερες τι βλέπω! Και έβλεπε πολλά αθέατα! Κάποτε πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια είχαμε πάει μαζί στην Ζάκυνθο με τον παπά Νικόλα στην Παναγία την Ελευθερώτρια … Συναντήσαμε λοιπόν μια Αγία μορφή, τον πατέρα Χρυσόστομο Γκέλπεση τον κτήτορα του Μοναστηριού εκεί στο Λαγόποδο …Μεγάλη παρουσία βιβλική, πρόσφατα κοιμήθηκε οσιακά στα 102 του χρόνια …Μόλις τους σύστησα δίχως να πουν κουβέντα και δίχως να έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ, ο Παπά Νικόλας σαν μικρό παιδί όρμηξε στην κυριολεξία πάνω του και άρχισε να τον καταφιλά! Γονάτιζε, του έπιανε τα χέρια, αγκάλιαζε τα πόδια του, ασπαζόταν το ράσο του και εγώ να έχω μείνει αποσβολωμένος …-Γέροντά μου, γέροντά μου! μονολογούσε με ενθουσιασμό! Και εκείνος δεν μιλούσε καθόλου!
Όταν μείναμε έπειτα μόνοι μας τον ρώτησα: Τι είδες βρε παπά, τι είχε ο Γέροντας πάνω του και σε εντυπωσίασε; Τι είχε, τι είχεεεε; θησαυρός είναι αυτός για το νησί, θησαυρός και γελούσε! Πάλι θυμάμαι σε εκείνο το ταξίδι στην Ζάκυνθο είμασταν ψηλά στην Μπόχαλη και όπως πάντα ο παπά Νικόλας, πάνω με το βλέμμα του! -Μπάμπη μου δεν το βλέπεις; με ρωτά κάποια στιγμή …τι να δω πάτερ μου; -Είναι ο Άγιος Διονύσιος πάνω από την Ζάκυνθο και συνέχεια την ευλογεί! Κι άλλα πολλά παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ, τα έχω πει υπάρχουν και στο διαδίκτυο …
-Εσείς για πού είστε ;
-Ιβήρων πάμε σήμερα πρώτη μέρα !
- Πόσο το αγαπούσε ο παπά Νικόλας το Όρος! Και την Παναγία την Πορταϊτισσα την λάτρευε! Την είχε πάντα μαζί του όπου κι αν πήγαινε! Να βρείτε τον πατέρα Μάξιμο τον Ιβηρίτη να σας μιλήσει για τον παπά Νικόλα! Ξέρει πολλά και έχει γράψει κιόλας! Να τώρα, να σας πω και ένα τελευταίο γιατί φτάνουμε Δάφνη όπου να ναι …

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 2ο μέρος )

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 2
Κυριακή, 22 Οκτωβρίου 2017



Πετραχηλάκι πορφυρό δίνει παραμυθία
Αντίδωρο μοιράζεται η θεία μεσιτεία!
Χαρίτωνος οι συνταγές από αρετές γεμάτες.
Φεύγει το τρένο για ουρανούς, ελέω Θεού επιβάτες.

Μύρα της γης και προσευχές πριν το κατευθυνθήτω
Του παπά Μάξιμου η εκκλησιά στο κέλευσμα το τρίτο.
Πετροχελίδονα πετούν, μελλισουργοί υμνούνε.
Φυτίλι καίει ακοίμητο ψυχές να μην χαθούνε.

8η περίπου πρωινή. Η Δάφνη πλέον ευδιάκριτη μπροστά μας και εμείς λίγο πριν πατήσουμε γη Αθωνική, περιμένουμε με λαχτάρα ακόμα ένα θαυμάσιο από την βιωτή του παπά Νικόλα του Πέττα. Ξεκίνησε πάλι ο κύριος Χαράλαμπος να θυμάται:
Ένα πρωί, τι πρωί δηλαδή νύχτα ήταν ακόμα κατά τις 5, χτυπά το τηλέφωνό μου… Ήταν εκείνος, καλοκαίρι του 1997 3 χρόνια πριν κοιμηθεί οσιακά στα 59 του. Η αδελφή μου η Βασιλικούλα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο στο Μεσολόγγι με προχωρημένο καρκίνο. Οι γιατροί είχαν δώσει κάποιους λίγους μήνες ακόμα, μα ελπίζαμε στο θαύμα.



– Χαράλαμπε, μου λέει, ετοιμάσου να πάμε στο νοσοκομείο να εξομολογηθεί και να την μεταλάβω… Για να είμαι ειλικρινής δεν του έδωσα σημασία και μάλιστα του έκλεισα 3 φορές το τηλέφωνο! Μα εκείνος επέμενε! Την επόμενη φορά μου λέει: -Χαράλαμπε σε τρείς μέρες η Βασιλικούλα θα φύγει για τον Ουρανό! –Ετοιμάσου έρχομαι να σε πάρω του είπα. Σε όλην την διαδρομή από την Πάτρα στο Μεσολόγγι εγώ δεν μιλούσα καθόλου. Εκείνος κρατώντας τον Κύριο στα χέρια του έψελνε συνεχώς! Μόλις φτάσαμε μπήκε μέσα και έπειτα από λίγο με κάλεσε και εμένα. Ρώτησε τότε την αδελφή μου: Βασιλικούλα ήρθε ο Χριστός μας; -Ναι απάντησε εκείνη! Η Παναγία μας; Ναι ξανααποκρίθηκε! Εγώ να σας πω την αλήθεια, έβαλα λογισμό πως στην κατάστασή της (από τα φάρμακα και τις θεραπείες) ό,τι και να την ρώταγε θα απαντούσε καταφατικά. Μα αμέσως πήρα απάντηση. Βασιλικούλα ήρθε ο Αη Γιώργης; την ρώτησε. –Όχι, όχι, ήρθε ο Άη Θανάσης! Να σας πω, πως Άη Γιώργης είναι η Εκκλησία του χωριού μας και Άγιος Αθανάσιος εκείνη του κοιμητηρίου μας! Και όντως παιδιά, σε 3 μέρες κοιμήθηκε η αδελφή μου, ακριβώς όπως το χε πει ο παπά Νικόλας!
Τα μάτια του κυρίου Χαράλαμπου ήταν έτοιμα να στάξουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για τον λατρεμένο του παππούλη… Μόλις φτάναμε στην Δάφνη! Το θέαμα ήταν σπάνιο και ανεπανάληπτο για όλους μας. Φορτωμένοι στην μπουκαπόρτα του καραβιού που σε ελάχιστα θα συνέχιζε ως τα Καυσοκαλύβια, σταθήκαμε σκυμμένοι να σταυρωθούμε όλοι με το παλιό πορφυρό πετραχηλάκι ενός σύγχρονου Αγίου, που όλο το Άγιο Όρος επικαλείται συνεχώς! Θα τον είχαμε μαζί μας και αυτόν ως το τελευταίο μας Αθωνικό βήμα, μα και πάντοτε πλέον, ως το τελευταίο μας σε αυτήν την πρόσκαιρη ζήση!



Δευτέρα των Ουρανίων στρατιών στο Όρος. Πρωί στην αυλή της Ιβήρων. Στο αέναο θαύμα της Πορταϊτισσας Κυράς. Όλων των Φιλαγιορειτών οι ψυχές ολημερίς σε τούτους τους αυλόγυρους σεργιανάνε! Κανείς δεν φεύγει ποτέ από εδώ. Πιστοί προσμονάριοι μπροστά στο πανίερο στήριγμα του Όρους και της πίστης μας.
Όπως εκείνη επί χίλια και πλέον χρόνια δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την πύλη της την ουράνια και υπερκόσμια, έτσι και κάθε ένας, που έστω για μια φορά στη ζωή του αξιωθεί και βρεθεί μπροστά στο πανεύφημο σέβασμα της Ορθοδοξίας, δεν θα πάψει ποτέ να επιστρέφει μπροστά της, για να ατενίσει λυτρωτικά πάνω στο αειμακάριστο πρόσωπό της, το αίμα του σπλαχνισμού της και τους ρείθρους των ικετευτικών της δακρύων προς τον αγκαλοφορούμενο Σωτήρα.
Κατευθυνθήκαμε στο αρχονταρίκι. Ήμασταν οι πρώτοι νέοι προσκυνητές της Δευτέρας. Οι πατέρες ακόμα άφαντοι. Κάποιοι ησύχαζαν στα κελιά τους κάποιοι στα διακονήματά τους. Ο Νίκος ξεκίνησε να φτιάχνει καφέ στην διπλανή κουζίνα. Τον ακούμε να ψέλνει και να τραγουδά κατηχητικά τραγούδια. Χαίρεται με μια τόσο ταιριαστή παιδικότητα την έλευσή μας. Ένας μοναχός που μπαίνει ξαφνιάζεται και έπειτα χαμογελά όλο αγάπη ακούγοντάς τον. Τα σπαστά του Ελληνικά μας προκαλούν αν τον ρωτήσουμε για τον τόπο καταγωγής του. Εκείνος με ευγένεια μας απαντά: -Είμαι από κάπου… έξω από εδώ!
Τι σημασία άραγε θα είχε να το μάθουμε; Σε αυτόν του αρκεί τόσο που επί 25 χρόνια είναι… μέσα εδώ. Στην Ιβηρήτικη χρυσοπορφύρωτη κιβωτό, με οιακοστρόφο την Πάναγνη Μητρόθεο και Κυβερνήτη τον Μακρόθυμο Τόκο της. Δωμάτιο θα παίρναμε μετά τις 11. Είχαμε σχεδόν μια ώρα μπροστά μας. Πήραμε λουκούμι και νερό που υπήρχαν για… αυτοκέρασμα και αρχίσαμε να παρατηρούμε τα κάδρα στους τοίχους. Είναι αυτές οι φαινομενικά κενές στιγμές του Όρους που πάντα έχουν να σου δώσουν κάτι πρωτόγνωρο, να σου συστήσουν καλύτερα ακόμα μια αγιασμένη μορφή… Και ήρθε αυτή να μας συναντήσει εκείνο το πρωινό στο αρχονταρίκι της Ιβήρων. Ο παπά Χαρίτων ο Πνευματικός, μέσα από ένα κορνιζαρισμένο του κείμενο για το μεγάλο ταξίδι της ψυχής. Είχαμε ακούσει για αυτόν στην σπουδαία ραδιοφωνική εκπομπή της κυρίας Σοφίας Κωνσταντινιάδου τα Αγιορείτικα (πόσο κρίμα αλήθεια που εκεί στον Πειραιά σταμάτησαν την μετάδοσή της). Μια από τις πιο φωτεινές μορφές του Αγιορείτικου μοναχισμού από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τις αρχές του 20ου. Στα Μετέωρα πρωτοφόρεσε το ράσο. Από το δάσος των ιερών βράχων μετέβη στο Θεοαβάδιστο Σινά και σε νεαρή ακόμα ηλικία στα αγιασμένα σπηλιαράκια της Αθωνικής Ερήμου. Προσέλκυσε σε μετάνοια και στον μοναχικό βίο ακόμα και διαβόητους ληστές. Σε όλην του τη ζωή δεν σταμάτησε να ιερουργεί να εξομολογεί και να εργάζεται ακατάπαυστα πάνω από τα ιερά κείμενα. Υμνογράφος και λόγιος μέγας: «Την αγρυπνίαν αγάπα, νηστείαν, δάκρυα, ευχάς και ψαλμωδίας και Γραφών την μελέτην, γενού ταπεινόφρων και γαληνός, και τον τύφον απόρριπτε, μή σε νικήση ο φθόνος και των παθών, ακρασία η ψυχόλεθρος». Αλλά και ένα άλλο διακόνημα ήταν αυτό που τον κατέστησε αλήστου μνήμης. Αντέγραφε άοκνα τους λόγους των Αγίων Θεοσόφων Πατέρων βοηθώντας έτσι στην διάδοση και την διατήρησή τους στο πέρασμα των χρόνων. Έτσι εκείνη την μία ώρα που μας περίσσευε καθίσαμε και αντιγράψαμε από το κάδρο στον τοίχο το περίφημο κείμενό του. Ως ελάχιστο ανταπόδομα στην ιερή του θύμηση :



To ταξείδιον δια τους ουρανούς
Οτι καθ εκάστην προβάλλεται εις τον Χριστιανόν δεικνύει η ακόλουθος έκθεσις περί του εισιτιρίου δια το ταξείδιον εις τους ουρανούς. Το εισιτίριον τούτο πωλείται εις το πρακτορείον της Ευσεβείας. Προς ευκολίαν τους θέλοντας ίνα ταξειδεύσωσιν παρέχομεν συνοπτικώς τας εξής πληροφορίας:
Σιδηρόδρομος δια τους Ουρανούς.
Αναχώρησις ανα πάσα στιγμήν.
Άφιξις· όταν ο Θεός ευδοκήση.
Τιμαί εισιτιρίων Α΄θέσις (ταχεία αμαξοστιχία).
Αγνότης και Μαρτύριον, ή τελεία εκπλήρωσις των Ευαγγελικών αρετών. Τάξις. Αγνείας και υποταγή, πνεύμα αυταπαρνήσεως υπέρ της θείας Αγάπης.
Β΄θέσις. (Κατ ευθείαν αμαξοστοιχία).
Μετάνοια, πεποίθησις εις τον Θεόν και ακριβής εκτέλεσις των αγαθών έργων. Προσευχή, Νηστεία και Ελεημοσύνη.
Γ΄θέσις. (Συνήθης αμαξοστοιχία).
Τήρησις των εντολών του Θεού και της Εκκλησίας, εκπλήρωσις των προς τον πλησίον καθηκόντων.
Δ΄θέσις. (Έκτακτος αμαξοστοιχία).
Μετάνοια κατά την τελευταίαν ώραν του θανάτου· παράκλησις προς άφεσιν των αμαρτιών.
Παρατηρήσεις
1) Εισιτήριον μετ επιστροφής ουχ υπάρχει.
2) Αμαξοστοιχίαι δια διασκεδάσεις ουκ αναχωρούσιν.
3) Παιδιά μικρά ανήλικα, ων η έστιν άωρος, ταξιδεύουσι δωρεάν, αρκεί να ανήκωσιν εις τους κόλπους της Εκκλησίας.
4) Οι Επιβάται παρακαλούνται ίνα μη φέρωσι μετ αυτών άλλο τι, ειμή μόνον έργα αγαθά, εάν θέλωσιν, ίνα προφθάσωσι την αμαξοστοιχίαν και μη καθυστερήσωσιν.
5) Εις πάντα σταθμόν παραλαμβάνονται επιβάται.
6) Έκαστον εισιτήριον, ίνα έχη κύρος, δει φέρειν την σφραγίδα της Ορθοδόξου πίστεως και της αγιαζούσης χάριτος.
Προς αποφυγήν ασθενειών και επιδημιών κατά το ταξείδιον πρέπει ο επιβάτης ίνα έχη ρίζαν πίστεως, δροσερά φύλλα της ελπίδος, ευώδη άνθη της αγάπης, κρίνα της καθαρότητος, μύρτους της εγκρατείας και ξύλον του Σταυρού.Ταύτα πρέπει πάντα ίνα δέση ο επιβάτης εις δέσμην μετά του νήματος της πραότητος, και θέση ταύτα εις την χύτραν (πήλινο αγγείο) της προσευχής και βράση εις το πυρ της αγάπης και ραντίση έπειτα δι οίνου αγίας χαράς και δια μεταλλικού ύδατος της μετριοφροσύνης και καλύψη δια του καλλύματος της σιωπής. Άφες ταύτα επιβάτα, κατά την νύκτα εις το φως της σκέψεως και λάμβανε εξ αυτών εν κυάθιον (φλυτζάνι) την πρωίαν και έν την εσπέραν, και έσο βέβαιος, ότι μέλλεις απολάυσαι μακρόν βίον εν πληρεστάτη υγεία. Ίνα διέλθης το τελώνειον και βαδίσης εις τον οίκον του Θεού, πρέπει να θέσεις κάτωθεν εις τον σάκκον του ταξειδίου σου την ταπεινοφροσύνην, άνωθεν την υπακοήν και υπεράνω την προσευχήν. Είτα πλήρωσον το κενόν δια της απονεκρώσεως των παθών και αφού λάβεις το αλεξιβρόχιον (ομπρέλλα) της αγάπης βάδισον κατ ευθείαν εις τον οίκον του Θεού. Πλησίασον εις την έδραν της εξομολογήσεως και εκεί δείξον το εισιτήριόν σου δι όπερ πρέπει να πληρώσεις εν φόβω ο, τι ζητήσωσι παρά σου. Είτα επικύρωσον τούτο δια του Ιησού Χριστού εν τη Θεία Ευχαριστία, ήτοι εν τη μεταλήψει του τιμίου Σώματος και Αίματος Αυτού και βάδιζε ησύχως εις το ταξείδιόν σου. Αποχαιρετίζω σε και εγώ, και ελπίζω ελέω Θεού και δι ευχών σου, ίν ασυντύχωμεν πάλιν εις τους Ουρανούς. Αμήν.



Ιατήριον της ψυχής
«Πορεύθητι και λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της υπομονής τα φύλλα, και του χρυσοβαλάνου την ταπείνωσιν και των νοσούντων την ευχήν, και τρίψας αυτά εν ιγδίω (γουδί) της υπακοής, (κοσκίνισε) άπαντα μετά κοσκίνου των καθαρών λογισμών και βάλε αυτά εις καθαράν χύτραν του εαυτού σου και επίθες και το ύδωρ της αγάπης και υποκάτω της χύτρας άναψον την φλόγα του θείου πόθου. Και όταν βράσης ικανώς, κένωσον αυτά μετά πνευματικής διακρίσεως και μετάλαβε αυτών διά κοχλιαρίου κατανύξεως, και μη στραφής εις τα οπίσω τας ημέρας της ζωής σου. Αύτη εστιν η πόα (το βότανο), η λύουσα αμαρτημάτων πληθύν».
Εν τω Σπηλαίω του Αγίου Αθανασίου της Μ.Λαύρας του Όρους Άθωνος1902, Μαϊου 30
Ταπεινός Ιερομόναχος και ελάχιστος
+Πνευματικός Χαρίτων



Το ταξίδι και το εισιτήριο για τους Ουρανούς. Από όλα ανεξαιρέτως τα εκδοτήρια, ακόμα και της πιο ταπεινής Ωραίας Πύλης. Μόνο εκεί λαμβάνεται. Πουθενά αλλού. Έστω κι αν ο άνθρωπος όπως πολύ σοφά έλεγε ο Κυρ-Δημήτρης ο Παναγόπουλος (κι αυτός ξανά μαζί μας στο Όρος) έχει πολλές αποσκευές, καλές πράξεις, ευεργεσίες, αγάπη και καλοσύνη, αν δεν λάβει το εισιτήριό του με την αγία λαβίδα μετανοημένος και εξομολογημένος δεν θα ταξιδέψει. Γιατί χωρίς αποσκευές αλλά με εισιτήριο ταξιδεύεις. Χωρίς εισιτήριο ποτέ! Το θυμηθήκαμε αυτό δια πρεσβειών του μεγάλου Αγιορείτη πατέρα. Ενός αθωνικού άνθους που ακόμα ξεχύνει το ευωδέστατο άρωμά του, στο ουρανοκρέμαστο σπήλαιο του Οσίου Αθανασίου, εκεί όπου ασκήτεψε έτη πολλά και όπου η Παναγία μας, για να δείξει σε όλους το πόσο την ευαρέστησε στα 70 χρόνια του επιγείου του βίου, τον παρέλαβε παραμονή της δικής της Κοιμήσεως, στις 14 Αυγούστου του 1906. Το προσωνύμιο «πνευματικός» που επί έναν και πλέον αιώνα άρρηκτα συντροφεύει την ανάμνησή του, μαρτυρά το μέγεθος του αναστήματός του .
Ο π.Π ο αρχοντάρης ήρθε έπειτα από λίγο. Μας δίνει δωμάτιο στον πρώτο όροφο απέναντι ακριβώς από το παρεκκλήσι του Αγίου Πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Του αναφέρουμε την πρόθεσή μας να… εκδόσουμε εισιτήριο το επόμενο πρωί. Στις περισσότερες Μονές του Όρους πρέπει αν επιθυμείς να κοινωνήσεις να το δηλώσεις στον αρχοντάρη. Θέλουν με αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουν περιπτώσεις αδαών ή και αλλοδόξων επισκεπτών, που από περιέργεια και μόνο ή για το «καλό» μπορούν να πλησιάσουν το Άγιο Ποτήριο. Δώσαμε λοιπόν έναυσμα στον Ιβηρίτη αρχοντάρη, να εκδηλώσει με τρόπο παραστατικό την αγωνία του για το ακατήχητο του σύγχρονου Έλληνα Ορθοδόξου!
–Δεν ξέρουμε ούτε πώς να μεταλάβουμε παιδιά! Πάμε να κοινωνήσουμε και έχουμε το στόμα κλειστό. Άνθρωπέ μου στον Οδοντίατρο όταν πας να σε γιάνει κρατάς κλειστό το στόμα; Εδώ που έχεις μπροστά σου τον Μέγα Ιατρό και Θεραπευτή Ιησού Χριστό…



Αφήνουμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και με τις… βακτηρίες αγριελαίες μας, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε από την Ιβήρων στο περίφημο μονοπάτι που οδηγεί στις Καρυές.
Από ψηλά θαυμάζουμε την αρμονία των τους Ιβηρίτικων κήπων με τα ζαρζαβάτια, τις μηλιές τις ακτινιδιές τις κερασιές τις έτοιμες για μάζεμα ελιές. Έτσι απρογραμμάτιστα, για 2 ώρες δίχως συγκεκριμένο προορισμό ξεκινάμε. Στο άγνωστο με… βάρκα την ελπίδα και άγκυρα ριγμένη στον Αθωνικό ασυννέφιαστο Ουρανό. Ένα κλωναράκι μάραθο κρατώ στα χέρια μου και τρίβω με τα ακροδάχτυλά μου. Σκορπά άφθονα το μύρισμά του και ξεκινά αυτό το προσευχητικό του ανηφορικό δρομολόι λίγο πριν το εσπερινό κατευθυνθήτω…



Κάποια στιγμή με την βοήθεια των Βαστάζων της Παναγίας μας και το μικρό υπέροχο βιβλιαράκι τους που διανέμουν δωρεάν εδώ και χρόνια παντού, αρχίζουμε εκ περιτροπής να απαγγέλουμε τους Χαιρετισμούς της. Τα εφύμνια θαρρείς πως επαναλαμβάνονται με τα λιγυρά κελαηδίσματα από πετρίτες, πετροχελίδονα και μελισσουργούς που αερολισθαίνουν προς την πορεία μας. Σαν άγγελοι και αυτά ανάμεσα σε γη και ουρανό, τα παρατηρούμε πότε να αναρριχόνται στα γύρω θαλερά αείφυλλα, με μια θαυμαστή ζωντάνια δίχως να φοβούνται από την παρουσία μας, και πότε να ξανααπογειώνονται, σαν ουράνιοι διαβιβαστές των ωδών μας προς τον Θεϊκό Νυμφώνα. Σταυροί σχηματίζονται σε όλα τα άψυχα. Ίχνη παρουσίας εμψύχων, υποσχετικά επιστροφής. Στάση στο πανέμορφο εκκλησάκι του παπά Μάξιμου του Πνευματικού του Ιβηρίτη. Κάθε βράδυ ξεκινούσε να έρθει εδώ, όπου υπήρχε ένα προσκυνητάρι με την εικόνα του θεομητορικού θαύματος με τον πεινασμένο προσκυνητή και το φλουρί της Παναγίας. Δεν παρέλειπε ποτέ του να ανάβει το καντηλάκι της εικόνας. Ένα βράδυ άκουσε την μελίρρυτη φωνή της Παναμολύντου Δεσποίνης να λέει: «Θέλω Εκκλησία εδώ!»Το ίδιο επαναλήφθηκε και τις επόμενες δυο νυχτιές. Και έτσι έφτιαξε αυτό το υπέροχο γραφικό εκκλησάκι, σημείο αναφοράς, εξιστόρησης θαυμαστών γεγονότων και έναν από τους πλέον σίγουρους σταθμούς στην οδοιπορία κάθε Φιλαγιορείτη. Στο επιτοίχιο μάρμαρο διαβάζουμε: «Δαπάνη προηγουμένου Μαξίμου Ιβηρίτου εκ Τραπεζούντος. Εις μνημόσυνον αυτού και των γονέων του Ευσταθίου και Σοφίας. 1960». Δεν σταματάμε να φωτογραφίζουμε το μικρό κάθισμα.



Μια παλιά γαλάζια δίφυλλη πόρτα με την Πορταϊτισσα στην κορυφή της. Φαίνεται εγκαταλελειμμένο, μα αρκεί ένας γλυκός ψίθυρος κλήσης ουρανόσταλτης για να ξαναποκτήσει ζωή. Με μολυβδόφυλλα φτιαγμένη η σκεπή της εκκλησιάς. Εύπλαστο και ανθεκτικό τούτο το υλικό, μοιάζει με την πίστη και την προαίρεσή μας. Άλλοτε παρασυρμένες από πάθη φιλεπίστροφα και αδυναμίες μας βγάζουν σε αδιέξοδα σκοτεινιασμένα και άλλοτε πάλι, σαν να αντέχουν απρόσμενα στα πολλαπλά χτυπήματα του μισόκαλου διώκτη της ψυχής μας. Στο μικρό προσκυνητάρι σιμά στο κάθισμα καίει καντήλι ξέχειλο από λάδι και με μεγάλη φλόγα. Κατεβαίνουμε στην Εκκλησιά. Είναι κλειδωμένα, μα από τα παράθυρα έχουμε καθαρή οπτική πρόσβαση στο Εσωτερικό της. Πρόσφατη σχετικά η αγιογράφηση. Ένα μικρό προσευχητάρι περιμένει να φωτίσει το ξαπόσταμα του διαβάτη. Ένα αυτοσχέδιο τάλαντο και μια καμπανούλα κρεμασμένα καρτερούν ψυχές ορθρίες.
Ξανασταματάμε στο κοντινό τοξωτό γεφύρι. Μακάρι να χώραγε όλη τούτη η ομορφιά σε μια φωτογραφία. Μα όσο επιτρέπει ο Θεός να θυμόμαστε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί το παραμικρό από τούτο το μεσημέρι. Λίγα λεπτά μετά στον γυρισμό για την Ιβήρων, έκπληκτοι διαπιστώνουμε πως το καντήλι στην Παναγιά του Φλουρί, ακόμα ξεχειλίζει και η φλόγα στέκεται δυνατή όπως πριν. Να ναι άραγε κάποιος αθέατος Εκκλησιαστικός, κάποιος αόρατος διακονητής που δεν επιτρέπει ποτέ την άμπωτη στη θάλασσα του Θεϊκού ελέους; Παπά Μάξιμε εσύ είσαι που μεριμνάς; Χριστός Ανέστη! Πρέσβευε υπέρ ημών!

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 3ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 3
Τρίτη, 31 Οκτωβρίου 2017



Τον Γαβριήλ τον ασκητή τίποτα δεν βυθίζει
Εκεί που πάτησε η Αγνή Αγίασμα αναβλύζει.
Σταυροί με αλμύρα πάνω τους, κυματοθραύστες πίστης,
κι άψυχα ακόμα ψέλνουνε το Δόξα εν υψίστοις!

Κυρά μου σε παρακαλώ, την πόρτα να μην κλείσεις
Ψίθυρος δίπλα στις καρδιές μάνας Πορταϊτίσσης
Καντηλοφώτιστο θρονί, ήλιος μες στο σκοτάδι.
Ένα παράθυρο ανοιχτό, καρτέρι για σημάδι!

Μετά την πρωινή τράπεζα με τις άλαδες φακές, μπαίνουμε στο καθολικό της Ιβήρων. Ο πανύψηλος πατήρ Λ. μας μιλά για το ιστορικό της Μονής ξανά. Μαζί μας πολλοί περαστικοί προσκυνητές. Ανάμεσά τους και ο… Ρωμνιός αδελφός μας ο Σπύρος από την Ενωμένη Ρωμιοσύνη! Χαρήκαμε τόσο που ανταμώσαμε εδώ στον ομφαλό της Ιβήρων, πάνω στο ψηφιδωτό δάπεδο με την τεράστια ιστορία. Έργο δέκα αιώνων ασύλληπτης έμπνευσης και τέχνης. Τάλαντα που υπερπολλαπλασιάστηκαν και φανερώνονται σε ψηφίδες μπροστά μας.

Σμάλτα, μάρμαρα και γρανίτες, χρώματα φωτεινά που παιχνιδίζουν αέναα με του ιλαρού φωτός τις δεσμίδες, σχήματα που δεν σταματούν να προσφέρουν ιερούς συμβολισμούς του ανάρχου και του ατελευτήτου. Το τρίμορφο στα δεξιά όλους μας ευλογεί καθώς βγαίνουμε. Αρώματα αθανασίας ξεχύνονται από τα λείψανα στον μικρό ναό των Αρχαγγέλων εντός του καθολικού. Συγκεντρωμένοι εκεί εκατοντάδες Άγιοι. Πριν χρόνια ο π. Λ. μας είχε δώσει έναν έντυπο κατάλογο με αριθμημένα τα λείψανα. Είχαμε τότε τόσο εκπλαγεί από το πλήθος. Όλο το συναξάρι ενώπιόν μας ξανά! Όπως πάντα κάτι διαφορετικό τώρα θα μιλήσει μέσα σου από τούτον τον θησαυρό .
Το δεξί πόδι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Άφθαρτο, έτοιμο πάλι να σπεύσει στην πόλη, εκεί να οδηγήσει την γυναίκα εκ της Σαμαρείας, για να διαλαλήσει πλέον σε όλους: δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα! οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός! Να και 3 αδέλφια μαζί στην ίδια λειψανοθήκη! Μέγας Βασίλειος, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και Αγία Μακρίνα! Τρείς από την Αγία Οικογένεια των οκτώ, εδώ μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας ενωμένοι.
Των τριών αυταδέλφων τα θεία λείψανα… ξεκινά κάποιος να σιγοψέλνει προς το Συνάναρχον λόγον σε ήχο πλ του α΄ το απολυτίκιο που υπάρχει μέσα στη λειψανοθήκη και έχουν συνθέσει οι Ιβηρίτες για τους τρεις τους! Δίπλα τους έχουν οι Άγιοι την αγαπημένη τους αδελφή! Αυτή που τους ενέπνευσε την δούλωση στον Ελευθερωτή Χριστό! Θεία γεννεά, Όκτάριθμον σύστημα των θεραπόντων Χριστού.
Μεσημέρι πρώτης μας μέρας στο Όρος. Όπως πάντα οι φυσικοί όροι και οι νόμοι αποκτούν τις οικείες μας πλέον Αθωνικές τους ιδιότητες. Ο χωροχρόνος σε μια απερινόητη αδρανοποίηση. Πότε ήταν που ξημέρωσε και πόσα χώρεσαν σε αυτήν την απόσταση; Χίλιες μέρες μας, σαν μια ακόμα στην παράταση του ελέους του Πανευεργέτη. Χίλιες νέες πρωτοσυνάντητες εκφάνσεις του Θεού σε μια εικόνα, σε μια μορφή σε ένα μικρό κομμάτι γης, σε έναν Σταυρό φτιαγμένο πρόχειρα με κομμάτια από σπασμένο καλάμι, με ένα ξεφτισμένο σχοινί για ένωση. Δίπλα του χαραγμένα σε μαρμαρόπετρες ονόματα εμπεριστάτων. Που το καταλάβατε; εύλογα θα ρωτήσει κάποιος. Μα στο Σταυρό, πάντα ο πόνος είναι ακουμπισμένος.
Και όποιος απαρνιέται τον εαυτό του για να τον ακολουθήσει, στα σίγουρα δοκιμάζει περιστάσεις θλίψεων και πόνου. Αυτόν τον φτηνό και συνάμα τόσο πανάκριβο Σταυρό, τον αντικρίσαμε κοντά στο αγίασμα της Ιβήρων. Εκεί που πρωτοπάτησε η Έφορος του Άθω Πορταϊτισσα, σαν ο καλόγερος Γαβριήλ έβγαλε την ευκλεή εικόνα της, έξω από την θάλασσα όπου εκείνη όρθια επέπλεε . Σαν άλλος Πέτρος ο μοναχός, νίκησε την ολιγοπιστία και την τάξη της φύσεως και περπάτησε πάνω στα κύματα για να την παραλάβει. Εκεί που με δέος και ανείπωτη ευλάβεια την απέθεσε μόλις βγήκε στη στεριά, ανέβλυσε και αναβλύζει ως και σήμερα αγίασμα .. Συνήθως βιαστικά ερχόμαστε στην αναχώρησή μας, μα σήμερα θέλαμε να έχουμε χρόνο μπροστά μας για να συνειδητοποιήσουμε την ευλογία και τούτου του σεβάσματος . Η ροή των προσκυνητών αδιάκοπη. Ένας ασκητικότατος Δεσπότης με ευλάβεια και σιωπηλά πλησιάζει. Προσκυνά, πίνει αγιασμένο νερό από το κοινό κουπάκι και συγκινημένος βγαίνει. Παίρνουμε την ευχή του και εισερχόμαστε και εμείς.
Λίγα σκαλάκια πιο κάτω από τη γη , άλλη μια Ζωοδόχος πηγή να δροσίσει και να σβήσει . Λαξεύματα και οπές στους τοίχους . Όλα σαν να φτιάχτηκαν για να φανερώνουν το άχραντο πρόσωπο της Προστάτιδος. Παντού ξεπροβάλλει αυτό όπως και ο Σταυρός . Στα δέντρα στους τοίχους και στις μάντρες σε πόρτες και παραθύρια. Από κάθε υλικό, φτιαγμένοι για να αντέχουν και να αποκρούουν επιθέσεις . Στον αρσανά της Ιβήρων το ψαράδικο καϊκι περιμένει τους δικούς του εκατόν και πεντήκοντα ιχθύς να ευλογηθεί . Στην άκρη ένας σιδερένιος Σταυρός καρτερά τρικυμισμένα νερά να σπάσουν πάνω του . Ακλόνητος και απειρόφοβος …αρσανάρης . Σκουριά και αλμύρα μαρτυρούν τα παλαίσματα και τις νίκες του . Φύλακας και φάρος θραύει κύματα άγρια επαφρίζοντα αισχύνας …( ΙΟΥΔΑ 13) Λίγη ξεκούραση στο δωμάτιο ως τον εσπερινό . Ο Θεοδόσης και ο Φώτης γράφουν ονόματα για μνημόνευση. Δεν μένει ίχνος λευκού στο χαρτί τους. Ο Νίκος σημειώνει μνήμες της πρώτης μέρας στο δικό του τετράδιο . Στην διπλανή βιβλιοθήκη αναζητάμε λόγον αγαθόν . Μας τον προσφέρει ένας αοίδημος πολυγραφότατος Ιεράρχης , ο κυρός Διονύσιος Ψαριανός μέσα από ένα υπέροχο πόνημά του με τίτλο : Εικόνες έμψυχοι . Εκεί Αγιολογικά κηρύγματα του μακαριστού Σερβίων και Κοζάνης . Ένα τρίπτυχο ζωής η Ορθόδοξη Λατρεία . Συναξάρι , τροπάρι , εικόνισμα ! Όχι θεωρίες. Μόνο Φως ! Πρόσωπα και γεγονότα στη ζωή της Εκκλησίας !
Στο καθολικό για τον εσπερινό. Ο Σταυρός με το τίμιο ξύλο ακόμα στο προσκυνητάρι , μέσα σε μια φωλιά σταυρολούλουδων , κάπως μαραμένων από τις μέρες στην όψη και στην αφή , μα όχι στην ευωδία. Ζυγώνει η απόδοση της Εορτής Του. Το μεγαλείο του , ανεξάντλητο στα γράμματα του Μηναίου και αυτών των σελίδων του Σεπτέμβρη . Με την πεποίθηση του Σταυρού μια χορεία εκλεκτή , μια Θεόπεμπτη οικογένεια , προπορεύεται των Αγίων της νέας ημέρας . Στον κοντινό μας Μυλοπόταμο πανηγυρίζουν και αγρυπνούν απόψε για τον προστάτη τους ! Ο Άγιος Ευστάθιος, ο Έλληνας στρατηλάτης Πλακίδας , με την Ιώβειο υπομονή που πάντα θριαμβεύει και στεφανώνεται ! Σε λίγες γραμμές δοξαστικού όλα ζωντανεύουν μπροστά σου ! Σήμερα η κλήση , ο αγώνας, το μαρτύριο, το στεφάνι του Παραδείσου ! Όλα στον ευλογημένο Ενεστωτικό της Ορθοδοξίας μας . Ξανά τα λόγια του μακαριστού Διονυσίου στο προσκήνιο ! Ένα τρίπτυχο ζωής η Ορθόδοξη Λατρεία . Συναξάρι , τροπάρι , εικόνισμα ! Πόσο νόημα αποκτούν τα γραφτά του λόγιου Δεσπότη, ιδίως όταν εισέρχεσαι στο παρεκκλήσι της Πορταϊτισσας . Δεν έχεις ανάγκη τίποτα να θυμηθείς από όλα όσα έχεις διαβάσει ή έχεις ακούσει ..



Γεμίζει η ψυχή σου από την θέα Της ! Να αρθρώσει λέξη η γλώσσα ή ο νους δεν καταφέρνει ! Μόνο της ψυχής τα μάτια , δεν χορταίνουν να ρουφάνε την κάθε ιερή στιγμή ! Παράκληση ξεκινά μπροστά στην Πορταϊτισσα . Όλοι όρθιοι , στριμωγμένοι , μα τόσο χαρούμενοι για αυτήν την εμπειρία αληθινής Ζωής . Ρύσαι πάσης ανάγκης, και προβολής Άχραντε, ταύτην σου την ποίμνην Παρθένε, ανακειμένην σοι, και πάσαν άδικον βουλήν διάλυε τάχος, κατ΄αυτής δεόμεθα, ω Πορταΐτισσα. Διάσωσον ω Πορταΐτισσα Πάναγνε Θεοτόκε, πάσης βλάβης και αναγκών τε και θλίψεων, τους ολοψύχως προστρέχοντας τη ση σκέπη. Νόσους ποικίλας θεραπεύει, και ακάθαρτα πνεύματα διώκει, της Εικόνος της σης, η χάρις Θεοτόκε εντεύθεν Πορταΐτισσα, πάσα γλώσσα σε δοξάζει. Ψέλνει ο ηγούμενος Ναθαναήλ και οι Ιβηρίτες . Μετανίζουν όλοι μπροστά της και κάτι της ψιθυρίζουν . Φτάνουν μπροστά της, να της απιθώσουν πόθους και πάθη . Ικέτες της θείας της επέμβασης , εν εκείνη τη ώρα από τα χέρια του πονηρού κοσμοκράτορος . Γεμάτο το αργυρωμένο πουκάμισό της από τάματα . Αμέτρητα επισκοπικά και ιερατικά εγκόλπια , μετάλλια, παράσημα , ανεκτίμητα τιμαλφή . Κάποτε, ένας προσκυνητής σκανδαλίστηκε από το πλήθος των αφιερωμάτων.
- Εγώ , σκεφτόταν, την Παναγία την θέλω ταπεινή και φτωχή , όχι πλούσια, πλουμισμένη με ασήμια και χρυσάφια … Σαν πήρε τον ανήφορο να φύγει , τον έπιασε ένας πόνος αβάσταγος .- Παναγία μου! φώναξε , βοήθα με, Παναγία μου και εγώ θα σου φέρω δυο χρυσά φλουριά ! Αμέσως γίνηκε καλά ! Λίγο πιο πάνω του παρουσιάστηκε η ίδια η Παναγία και του λέει : -Έτσι έχω γεμίσει με φλουριά και τάματα ! Ποτέ δεν ζήτησα τίποτα να μου φέρουν!
Σκέφτομαι πως τα περισσότερα από αυτά τα ολόλαμπα ταξίματα , κάποτε ακουμπούσαν στο μέρος της καρδιάς όσων τα αφιέρωσαν .. Τώρα αγγίζουν την ακατάπαυστα δεομένη, την σφόδρα σύμπονη και συμπάσχουσα καρδιά της Κυρίας Θεοτόκου. Εμείς δεν σου φέραμε τίποτα Δέσποινα του κόσμου … Ούτε καν λίγα φτωχά αγριολούλουδα όπως εκείνα που σου έφερνε ο Άγιος Παϊσιος, που ντρεπόταν να έρθει μπροστά σου , να σε εκλιπαρήσει με άδεια χέρια! Λάβε σαν τάμα μας , ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε πάνω μας , την ρανίδα από το δάκρυ που ξεπρόβαλλε Παναγιά μου αυτήν την ευλογημένη ώρα και κράτα το εκεί , στο μέρος της απέραντης καρδιάς σου , αληθινό και αστέγνωτο. Και πρέσβευε Μάνα Πορταϊτισσα Στον τα πάντα Παρέχοντα, να μας χαρίσει διεξόδους υδάτων επεί ουκ εφυλάξαμεν τον νόμον Του.(ΨΑΛΜ.118,136)
Εν εσπέρα, πρωί, και μεσημβρία , εν ημέρα, νυκτί και πάση ώρα, και εν παντί καιρώ καθικετεύω σε, στένων και δακρύων, ασπάζομαι φόβω σην σεπτήν Εικόνα. Δεν σταματήσαμε να μπαινοβγαίνουμε στο παρεκκλήσι της Πορταϊτίσσης . Σε κάθε ευκαιρία και μέσα στην ημέρα , κάθε που ξεκλείδωνε για περαστικούς προσκυνητές ο …επόπτης της χάριτος ο …ανοιξαντάρης Θεοδόσης μας έδινε το σύνθημα :- Άνοιξε η Παναγία ! Μετά την εσπερινή τράπεζα , ξανά εκεί λοιπόν για το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της ! Δεν έλειπε πάλι κανείς ! Νιώθουμε το ομοθυμαδόν των Ιβηριτών στο τελευταίο χαίρε , στο Άξιον Εστίν και στο απολυτίκι της : Την θείαν Σου Εικόνα δεδεγμένοι εν θαύματι, Πυλωρόν Παρθένε και σκέπην και Προστάτιδα έχομεν, του κλήρου σοι οι τρόφιμοι αεί, και Σου ως αφομείωμα ημείς, την Αυτήν Σου προσκυνούντες από ψυχής, βοώμεν σοι Θεοτόκε ˙ δόξα τη παναγάθω Σου βουλή, δόξα τη προστασία Σου, δόξα τη προς ημάς Αγνή θεία προνοία Σου.
Γονατίζουμε όλοι για τελευταία φορά πριν τον βαθύ όρθρο. Σε λίγο η Πορταϊτισσα μένει μόνη . Οι μεγάλες καντήλες της, με το αστείρευτο καθάριο φως τους, ικανό να διαλύσει και το πιο άγριο σκοτάδι , δορυφορούν την Πάνσεπτη Κόρη με μια ασύνορη ζώνη ακτινοβολίας ! Νύχτα σιγά-σιγά σκεπάζει την αυλή της . Λίγα μέτρα πιο πάνω , το παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου . Στέκομαι και από τα θαμπωμένα του τζάμια κοιτάω μέσα . Στα σίγουρα ο άνθρωπος μπορεί να σταματήσει τον χρόνο σε ό,τι τον αγιάζει . Δεν έχουν αγγίξει σχεδόν τίποτα οι Ιβηρίτες . Δεν έχουν παραμελήσει , έχουν σεβαστεί ! Συναντώ τον Φώτη , πού αλλού ; έξω απ την Πορταϊτισσα . «Κλέβει» Φως από ένα ανοιχτό παραθύρι πίσω από τον δεξιό χορό . Ίσως να καρτερά ένα σάλεμα του καντηλιού της
Κουράγιο και ελπίδα από ένα σημάδι , ένα μήνυμα παράτασης Ουρανίου ελέους ! Μόνο εδώ του παραθυριού η θέα είναι συγκλονιστική , όταν κοιτάς προς τα μέσα ! Αρνείται ο αδελφός μας να αφήσει τούτο το διαρκές θαύμα. Κάθε ελάχιστο δευτερόλεπτο είναι και για αυτόν λυτρωτικό . Έχει πλήρη συναίσθηση της ευλογίας . Άλλοι, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά προσπαθούν να έχουν μια αδιάλειπτη επαφή μαζί της ! Να το παράδειγμα των ορθοδόξων αδελφών μας των Ουκρανών , που έφτιαξαν στο μακρινό Ντνιπροπετρόφσκ , Ναό προς τιμήν της εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας των Ιβήρων, σε ένα ξέφωτο μέσα στο πυκνόφυτο δάσος !
Λίγες ώρες ως το μεσονυκτικό ! Ύπνος, τύπος του θανάτου …«οὐφοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας,ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου» Στο Όρος μόνο η πίστη βαθεία , όχι ο ύπνος ! Αυτός διακόπτεται απ την εγρήγορση και την ανάγκη της ψυχής για δοξολογία . Το τάλαντο χτυπά στις 3. Ακοίμητοι πάντα οι ασώματοι μα και οι εν σώματι άγγελοι , με το τάλαντο σαλπίζουν όπως κάποτε θα ηχήσει η σάλπιγγα πριν την Δευτέρα παρουσία .Οι μοναχοί , υιοί φωτός εισέρχονται στο καθολικό ! Ανύστακτες καρδιές, νήφουσες υπάρξεις ! Όλοι οι Άγιοι παρόντες , κατεβαίνουν από τους τοίχους να δεηθούν με τα λόγια των συνομίλων τους Εφραίμ , Μαρδαρίου και Βασιλείου. Στο ελάχιστο φως μιας φλόγας , οι ισχνές φωνές των μοναχών αναπέμπουν προσευχές . Όλα λαμπροφόρα και κρυστάλλινα . Παραδόξως εύοπτα και εύηχα. Τα μάτια μεγαλώνουν στο σκοτάδι, κι οι ακοές στη σιωπή όπως θα έλεγε κι ο ποιητής ! (Άγγελος Σικελιανός, «Ο διθύραμβος του ρόδου».)
Παρατηρούμε 2 νέους να μπαίνουν και να στέκονται όρθιοι , στις κάτω άκρες του ψηφιδωτού δαπέδου . Φανταζόμαστε στην αρχή , πως περιμένουν να συνηθίσουν τα μάτια τους και έπειτα να δουν τα αρκετά διαθέσιμα άδεια στασίδια . Μας διαψεύδουν, καθώς για τις 2 επόμενες ώρες , ως και το τέλος του όρθρου θα μείνουν εκεί , σχεδόν ακίνητοι , σαν λαμπάδες από θεία ζέση καιόμενες . Απέναντί τους , το τέμπλο του Θεοφάνους του Κρητός . Ένα περιώνυμο … εκδοτήριο εισιτηρίων για τους Ουρανούς ! Στην διαδρομή ανάμεσα , παλεύουν η δεινή ραθυμία και η μεγάλη μετάνοια ! Ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί και ό,τι η διάκρισή του επιτρέπει σαν θυσία να φτάσει στον Δίκαιο Παντεπόπτη .. Άλλος κάθεται ελάχιστα , άλλος όρθιος , μόνο κάπου-κάπου στηρίζεται , άλλος γαλήνια κοιμάται μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας . ! Κύριε ίδε μου τον κόπον όσος ….
Μεταφερόμαστε στην Πορταϊτισσα για την Θεία Λειτουργία και την μεταλαβιά μας . Βρίσκουμε ελάχιστο χώρο στην είσοδο μετά τον νάρθηκα . Στα αριστερά μας ακριβώς , αγιογραφημένος ολόσωμος ο Άγιος Γοβδελάς . Μεγαλομάρτυς πολύαθλος, γιός Πέρση βασιλιά, τον οποίον έγδαρε ζωντανό ο ίδιος του ο ειδωλολάτρης Πατέρας. Κάπου εδώ κοντά στην Ιβήρων , υπάρχει ένα κελί αφιερωμένο σε αυτόν ! Ένας τόσο άσημος Άγιος έξω σε εμάς στους πολλούς τούτου του απατεώνα κόσμου ! Και εδώ στο Όρος ο Άγιος Γοβδελάς προσκεκλημένος πάντα στην εκλεκτή χορεία της Πορταϊτίσσης ! Σε λίγες μόνο μέρες η ιερή του μνήμη ! Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας , όταν καθημερινά δεν διαβάζουμε το συναξάρι ! Πόσοι ακλόνητοι μεσίτες περνούν από μπροστά μας και εμείς ανυποψίαστοι φορτώνουμε την μνήμη μας με όλα τα άχρηστα και άγευστα …Ιδού μπροστά μας ο Θεός ! Μόνο αν τον γευθείς θα γνωρίσεις την χρηστότητά Του ! Δια πρεσβειών της Υπεραγίας Μητρός σου Κύριε της Πορταϊτίσσης , θεράπευσον της ψυχής μου τα τραύματα και όλον με αγίασον και καταξίωσον όπως κοινωνήσω Σου του μυστικού θείου δείπνου ο ταλαίπωρος !

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 4ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 4
Πέμπτη, 23 Νοεμβρίου 2017



Ευχαριστία ακούγεται απ του Ουρανού τους ψάλτες.
Στον άμβωνα της κλίμακος οι ταπεινοί αναβάτες!
Του Οσίου Δαυίδ οι εκλεκτοί, θυμούνται τις κουρές τους.
Παπαδοπαίδια λαχταρούν κι αυτά τις φορεσιές τους!

Είναι η σιωπή ασυνάντητη, προστάζει να ειρηνέψεις.
Πλούσιος να σαι στη ματιά και φειδωλός στις λέξεις ..
Κιβούρια είναι έτοιμα, σταυροί που θα γραφτούνε
Τα έσχατα μη λησμονηθούν, πως όλα θα κριθούνε.

Τρίτη μέρα της εβδομάδας ξημέρωσε στην Ιβήρων. Μέσα στην Πορταϊτισσα, αξιωνόμαστε να μεταλάβουμε των αχράντων και επουρανίων δωρεών. Πόσο βαθιά εισχωρούν οι λόγοι της ευχαριστίας προς την Ευλογημένη και Δεδοξασμένη Θεοτόκο! Τα νοητά μάτια της καρδιάς, φωτίζονται από το Φως της.
Και τίποτα άλλο δεν ζητούν σαν μεσιτεία από Εκείνην, παρά μόνο την, ως την τελευταία αναπνοή, ένωση μετά του Υιού Της, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον! Στην αγιογραφημένη μεγάλη Τράπεζα, όλοι αθόρυβα πίνουμε τσάι με παξιμάδι και ελιές. Ανάγνωσμα τόσο ωφέλιμο η σιγή και τα ειλητάρια των θείων μυσταγωγών που ολοζώντανοι και προστατευτικά μας περιστοι-χίζουν.



Μια πολύ στενή σκαλίτσα μέσα από μια σκοτεινή κρύπτη, οδηγεί στο υπερώο της τράπεζας, στον υπερυψωμένο μαρμάρινο άμβωνα, απ όπου ακούγεται ο λόγος του Θεού κατά τις μεγάλες μέρες και στις πανηγύρεις.
Μια παράσταση του Αγίου Ιωάννου της κλίμακος, αγκαλιάζει την άνοδο. Πάθη και αρετές οι βαθμίδες αυτής της σκάλας. Καθόλου τυχαία η τόσο ιδιαίτερη κατασκευή της. Τα πάθη μπορούν να σε κατακρημνίσουν, να σε κρατήσουν στο σκοτάδι, οι αρετές να σε ανεβάσουν στο Φως. Μα θέλει τόσο προσοχή αυτό το ανέβασμα. Για να χωρέσεις πρώτα και κύρια πρέπει να συγχωρέσεις, να απαλλαγείς από ό,τι περιττό μπορεί να σε βαρύνει και να σε κάνει να …σκαλώσεις πριν φτάσεις εκεί, για όπου προορισμένος είσαι.
Οκτώ το πρωί. Εικόνες και ήχοι λίγο πριν απομακρυνθούμε για τον επόμεν σταθμό μας. Ένας μεσήλικας προσκυνητής, χαρούμενα και κελαηδιστά σχεδόν σφυρίζει, κοιτάζοντας ψηλά στα δασύφυλλα δέντρα της αυλής. Μας λέει ότι ξέρει να μιλά την γλώσσα των πετεινών του ουρανού! Όντως εκείνα ανταποκρίνονται! Χαμογελά με νόημα όταν τον ρωτάμε να μας πει τι του απάντησαν! Σαν να μας λέει πως ξεκίνησαν και αυτά την ευχαριστιακή ακολουθία τους! Στην έκθεση αγοράζουμε εικόνες και περιλαίμιους μικρούς σταυρούς με ξυλόγλυπτους Εσταυρωμένους. Λεπτομέρεια και ευχή, σκάλισμα και νύξη ψυχής, κατάσαρκο φόρεμα και αλεξιτήριον νόσων και επιθέσεων.
-Κάθε φορά που φεύγω από εδώ, έχω κόψει και κάτι που με βασάνιζε! Υποκλέβουμε τον αυθόρμητο διάλογο ενός αδελφού μας προσκυνητή, με τον υπεύθυνο λαϊκό της Έκθεσης. Εκείνος μελετά την Καινή διαθήκη και ενθουσιαστικά συμφωνεί μαζί του…
Δάκρυα και πάθη στα πόδια της Κυράς. Πίστη στην οικονομία της.
Και αν τα πάθη αρέσκονται στο να επιστρέφουν, θα ναι η δική μας η μετανοημένη επιστροφή, που πάντα ελεώ Θεού θα νικά! Το νίκος και το έλεος θα ανοίξουν την μεγάλη πόρτα της αληθινής Ζωής. Και εκεί πυλωρός βρίσκεται ήδη, η Οδηγούσα προς το Φως Πορταϊτισσα! Ένα τελευταίο χαίρε πριν βγούμε από την πύλη της. Αξίωσέ μας ξανά! Σπλαχνίσου μας Μητροπάρθενε! Μην αποστρέψεις ούτε για ελάχιστα το πρόσωπό σου, θα χαθούμε αλλιώς!
Κατεβαίνουμε στην θάλασσα και περιμένουμε το λεωφορείο για Καρυές. Ένας νεότατος Ιβηρίτης μοναχός, μάγειρος και ψάλτης στα διακονήματα, συνομιλεί ιδιαιτέρως με ένα σχεδόν αμούστακο παληκαράκι, που συμπορεύεται με τον Πατέρα του στο Όρος. Στα μάτια του παιδιού, τόσο καθαρά καθρεφτίζεται ο Θεϊκός πόθος. Τους παρατηρώ και σκέφτομαι ότι μοιάζουν πάρα πολύ και ίσως να είναι αδέλφια κατά σάρκα. Να αξιωθούν κάποτε άραγε, να γίνουν και συμμοναστές και παραδελφοί κάτω από την σκέπη Της; Αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό η ευλογία που θα λάβει η μάνα τους, αν με πίστη και χαρά εμπιστευθεί και τα δυο σπλάχνα της στην Μάνα του κόσμου!
Εμένα η μάνα μου στην αρχή δεν το καλοπήρε που έγινα Ιερομόναχος! Τώρα μετά τόσα χρόνια λέει: Μακάρι να γινόταν και ο άλλος μου ο γιός! Γνωριζόμαστε με τον Χαλκιδαίο πάτερ Σ. και τους δυο νεοτάτους συντοπίτες και συνοδοιπόρους του, παπαδοπαίδια της Αγίας Παρασκευής λατρευτά, με πρόσωπα ιλαρότατα και την προσδοκία της ιεροσύνης και της αφιέρωσης, ζωγραφισμένη σε κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους. Ευβοϊκά χώματα ευλογημένα!
Μας έφερε αυτή η ολιγόλεπτη κουβέντα , δίπλα στο ξυλουργείο και στους στοιβαγμένους κορμούς της Ιβήρων, μέσα από κοινούς γνωστούς και αναφορές, ξανά κοντά μας όλα τα εκλεκτά τεκνία του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία! Είχε ασκητέψει, διάκος ήταν ακόμα, για καιρό στην Μεγίστης Λαύρας ο Όσιος Δαυίδ! Έχει αφήσει ίχνη θαυμαστά στα μέρη του Αγίου Αθανασίου! Κουρά του μακαριστού πατρός Κυρίλλου προηγουμένου του Μοναστηριού του, ο πατήρ. Σ. με τον οποίον μιλάμε. Τον ακούσαμε σε όλες τις ακολουθίες στην Πορταϊτισσα, να ψέλνει με υπέροχο καλογερικό ύφος! Σε λίγο ένα αγροτικό αυτοκίνητο από διπλανό κελλί, ήρθε να τους παραλάβει. Συνοδηγός ένας επίσης Ευβοιώτης στην καταγωγή Αγιορείτης Μοναχός. Στο παρμπρίζ, κολλημένο ένα αυτοσχέδιο προσκυνητάρι και ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης! - Δική του κουρά είμαι εγώ!, μας είπε ο Γέροντας όταν μας είδε να κοιτάζουμε! Τι κι αν δεν ήρθε ποτέ του στο Όρος, ο Όσιος με συγχωρείτε! Οι σπόροι και της δικής του …αγιοκαλλιέργειας, ολοένα και καρπίζουν καλώς και βλαστάνουν άνθη ευθαλέστατα , ιδιαιτέρως σε τούτο το περιβόλι, κάποτε να τα συγκομίσει ο Γεωργός Κύριός μας .
Στις Καρυές η συνήθης ζωντάνια λίγο πριν τις 10 το πρωί. Αποχωριζόμαστε προσωρινά για μια μέρα με τον Φώτη, που παίρνει τον δρόμο για το Βατοπαίδι και τον εκεί πνευματικό του. Αναμένουμε την ανταπόκρισή σου από Παραμυθία! του λέμε και εκείνος συγκινημένος απομακρύνεται. Είναι τόσο σημαντικό να βρίσκεις κάποιον που να σε αναπαύει αληθινά. Ο Φώτης δεν υπολογίζει ούτε έξοδα ούτε ταλαιπωρία.
Αρκεί να βρεθεί λυτρωτικά κάτω από το πετραχήλι του Βατοπεδινού πολύπειρου …θεραπευτή του.
Ο λόγος του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτη δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε τούτη την ευλογημένη …αποκοτιά του αδελφού μας. «Είναι κάτι φυσικό να βλέπει ο άρρωστος τον ιατρό και να αισθάνεται χαρά. Έστω κι αν δεν λάβει καμία ωφέλεια από αυτόν. Απόκτησε λοιπόν και συ, ω θαυμάσιε λέει προς τον ποιμένα–πνευματικό, έμπλαστρα, κολλύρια, ποτά, σπόγγους, αναισθητικά, φλεβοτόμα, καυτήρες, αλοιφές, υπνωτικά, μαχαίρια και επιδέσμους. Αν δεν έχουμε αυτά, πως θα φανεί η επιστήμη μας;» (Αγ.Ιωάννου Κλίμακος /Λόγος προς Ποιμένα).
Στα καφενεδάκια μπαινοβγαίνουν φορτωμένοι οι περιηγητές της αγιωνύμου γης. Σε ένα από αυτά συναντάμε τον Αγιοτριαδίτη παπά –Γιώργη από τα μέρη μας, μαζί με την πολυμελή του συνοδεία. Κάθε Φθινόπωρο εδώ και χρόνους πολλούς ο Φιλαγιορείτης παπάς μυεί στις αθωνικές αλήθειες τους ενορίτες του. Είναι τόσο εμφανής η υπέροχη αλλοίωση που έχουν υποστεί στις ψυχές τους όλοι τους, μετά από αυτήν την μακρόχρονη συνοδοιπορία! Και πόσους …νεοσύλλεκτους αναζητητές της αλήθειας δεν παίρνει μαζί του ο παπά-Γιώργης κάθε χρόνο, δίχως να υπολογίζει δυσκολίες, αταίριαστα, διατυπώσεις …
Σήμερα βγαίνουν μετά από μια εβδομάδα στο Όρος. Ο αδελφός μας ο Δημοσθένης, γαλήνιος και με τη χαρά του Θεού να αποτυπώνεται στο είναι του, μας διηγείται μέσα στο Λεωφορείο για Δάφνη εν τάχει τις πρώτες του εντυπώσεις από το φετινό ταξίδι τους που ολοκληρώνεται . Τον ενοχλεί κάπως η σταδιακή εκκοσμίσκευση του Όρους.. Μα δεν μένει σε αυτό. Σε μια «πορεία πολέμου», σίγουρα θα υπάρξουν απώλειες και υποχωρήσεις. Οι φανοί των ποιμένων - ιχνηλατών να μην σβήνουν μόνο. Το δόγμα, η Ορθοδοξία να μην πληγώνονται θανάσιμα . Οικονομίες θα γίνουν και θα ναι ευλογημένες, αρκεί να μην οδηγήσουν σε κακόδοξες παραοικονομίες. Από παντού ακούγεται βέβαια όλο και πιο έντονο το «έως πότε Κύριε», μα Δόξα τω Θεώ οι κρήνες Του ακόμα δεν στέρεψαν από φιλανθρωπία και μακροθυμία …Και έχει αρκετές ακόμα εδώ!



Αποχαιρετάμε τους Αργολιδείς αδελφούς μας, μιας και εμείς κατεβαίνουμε λίγο πιο πάνω από την Δάφνη, στην στροφή του δρόμου για Ξηροποτάμου. Πρώτη μας επίσκεψη σε ένα Μοναστήρι, που δεν υπάρχει φορά στην είσοδο ή στο φευγιό μας, που να μην το έχουμε από μακριά έστω θαυμάσει. Άλλη μια πύλη ιστορικού κοινοβίου προστίθεται σε αυτές που έχουμε διαβεί.. Λίγα μέτρα πριν, στις κληματοσκέπαστες πέργολες της εισόδου, συναντάμε τον αδελφό μας Αντώνη, τον πέμπτο φετινό συνοδίτη μας, που ήδη μας περίμενε, αφού είχε μπει κι αυτός με το πρωινό πλοίο.
Μαζί του και δυο Σέρβοι νεαροί προσκυνητές. Πρώτη του φορά στο Όρος. Μονή της μετανοίας του, το περίβλεπτο φρούριο της Ξηροποτάμου! Βλέποντάς τον, σκέφτομαι πως όπως πανηγύρι γίνεται στον Ουρανό «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», έτσι και τούτες τις στιγμές, μια παν χαρμόσυνη γιορτή θα έχει στηθεί στην ουράνια χορεία των εν σώματι Αγγέλων Πατέρων του Άθω, για τους σημερινούς νιοφερμένους, όπως ο Αντώνιος! Γιορτή όμως μόνο για εκείνους, που προσεγγίζουν τούτο το ταξίδι, όχι εκδρομικά, σαν μια από τις πολλές ταξιδιωτικές εμπειρίες, μα έχοντας στην ψυχή τους το ψαλμικό: «Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός». Μόνο έτσι στήνεται το πανηγύρι στον …Άνω Άθωνα. Αιώνια αφορμή η μετάνοια! Σημερινή ο αδελφός μας !



Όπως στο διάβα της ζωής συναντάς διαφορετικά είδη ομορφιάς, παράξενης και πρωτόγνωρης, έτσι και εδώ στον χιλιόχρωμο τούτο λειμώνα, συνειδητοποιούμε και ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν και διαφορετικά είδη σιωπής και γαλήνης! Όλα εδώ σε κελεύουν να ειρηνέψεις, να γίνεις φειδωλός στους λόγους που θα αρθρώσεις, ακόρεστος σε όλα αυτά που άφατα θα νιώσεις. Ξηροποταμινή ησυχία! Άμοιαστη με όλες τις άλλες και απερίγραπτη με κοινές λέξεις! Μόνο ο σοφός παροιμιαστής μπορεί να σε εξυμνήσει! “Ἀνήρ δέ φρόνιμος, ἡσυχίαν ἄγει” ( Παρ.. 11,12»1.)
Το πιστοποιούμε αμέσως, μόλις συναντάμε τον αρχοντάρη Μοναχό. Ούτε ένας παραπανήσιος λόγος από το στόμα του. Τα απολύτως αναγκαία! Πόσο δύσκολο τούτο το πάλαισμα! Και πόσο αγνοούμε και ενίοτε παρεξηγούμε και λοιδορούμε την έκφρασή του.. Κριτήριο και αυτό εν εκείνη τη ημέρα …Κακό ασυγκράτητο, γεμάτη από δηλητήριο του θανάτου η γλώσσα , κατά τον αδελφόθεο Άγιο Ιάκωβο. Εν αυτή ευλογούμεν και εν αυτή καταρώμεθα… Χαλινό και πηδάλιο έχουν οι Ξηροποταμινοί στην γλώσσα! Από αυτήν την πηγή να ρέει μόνο το γλυκό, το ξεδιψαστικό νερό και όχι το αλυκόν!
Δωμάτιο στον πρώτο όροφο δίπλα στην ξακουστή βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο της Ξηροποτάμου. Εκεί υπέροχα βιβλιοδετημένα όλα τα αμέτρητα βιβλία. Ως και το πλέον μικρό στο σχήμα. Προστατεύονται έτσι από την φθορά τα άφθαρτα και ανόθευτα λόγια των Πατέρων και των Γερόντων. Δείγμα απέραντου σεβασμού και τάξης υποδειγματικής. Στις δυο ώρες που έχουμε ως την προσκύνηση των τιμίων λειψάνων, παίρνουμε τον ανήφορο από την Ξηροποτάμου, ως το μακρινό κελί με τους 2 Γέροντες, που υπολογίσαμε ότι βρισκόταν σε απόσταση περίπου μισής ώρας με τα πόδια .
Ο Αντώνης δεν σταματά να θαυμάζει και να «εγκλωβίζει» τις πρώτες του Αθωνικές παραστάσεις. Όσο ανεβαίνουμε, τόσο περισσότερο ενθουσιάζεται από την ακίβδηλη φυσική καλλονή. Έτοιμες οι χρυσές χονδρολιές για το μάζεμά τους. Συκιές με σύκα μεγάλα και ώριμα, μια στροφή πριν την είσοδο του κελιού. Δεν έχει ευλογία όμως να κόψουμε. Ή τουλάχιστον, δεν βλέπουμε κάποιον για να ζητήσουμε.
Το «έχει ευλογία» είναι μια πολύ συνηθισμένη φράση στο Άγιο Όρος. Σημαίνει ότι έχεις την άδεια για να κάνεις κάτι, το οτιδήποτε, το πλέον φυσιολογικό, όπως το να κόψεις για να φας ένα σύκο, από μια έρμη και κατάφορτη από καρπούς συκιά στις πλαγιές της Ξηροποτάμου ένα μεσημέρι Οκτώβρη. Μα όταν τα καταφέρεις, έστω στιγμιαία, να υποτάξεις την λογική και το θέλω σου σε έναν άγραφο μα πολυσέβαστο Αθωνικό νόμο και δεν κόψεις έναν καρπό από δέντρο αγλαόκαρπο, επειδή δεν πήρες ευλογία για αυτό, είναι σαν να αφανίζεις από τη ρίζα, ένα από τα αναρίθμητα δέντρα στον… αχανή αγρό του εγώ σου !



- Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς… Καρτεράμε να ακουστεί το Αμήν μέσα από το κελί. Επαναλαμβάνουμε το γνωστό Αγιορείτικο … χτύπημα στην πόρτα , μα απόκριση δεν παίρνουμε. Έτσι, είπαμε εμείς το …Γένοιτο και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τον χώρο. Πανέμορφο εκκλησάκι στην αυλή πιο μεγάλο από τα συνήθη κελιώτικα.



Μπαλκονάκια κρεμαστά και απλωταριές, με ανεμπόδιστη γαλάζια θέα στην Δάφνη και στον υπέροχο Αθωνικό νότο. Κήποι σε διαφορετικά επίπεδα, με άφθονα φυτέματα και μποστανικά της εποχής. Και εκεί δίπλα, αντικριστά σχεδόν στο ιερό της καλύβης, φυτεμένοι στο χώμα δυο Σταυροί. Μπροστά τους μόνο χώμα, μετρημένο όσο για να χωρέσουν μέσα του δυο σαρκία. Δεν υπήρχαν ονόματα πάνω στους Σταυρούς ούτε η εν Κυρίω κοίμηση κανενός αναγραφόταν, το εν ΚΩ δηλαδή που πολλούς έχει μπερδέψει στέλνοντας τον λογισμό τους στα …Δωδεκάνησα. Αυτοί οι Σταυροί, είναι των 2 γερόντων του κελιού τα χαλινάρια, τα δικά τους πηδάλια και η ξεχωριστή εξ ουρανού φωνή και παραίνεση: «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσης εις τον αιώνα» ( Σοφία Σειράχ 8΄36.)

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 5ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 5
Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017



Απόγονοι Τσε -Αθωνιτών, παπάς και πρεσβυτέρα!
Με των ανέμων τα φτερά, με μυρωμένο αγέρα,
έρχονται και μας συναντούν σ αγνάντι ευλογημένο,
μαζί μας να αναπέμψουνε εκστάσεως τον αίνο!

Ξύλο Ζωής ορθώνεται, του ουρανού ισοστάσιο!
Παράδεισος πανόλβιος, θυσίας το θαυμάσιο!
Σαράντα μάρτυρες κρατούν την πίστη μες στην λίμνη!
Θρόισμα Αγγέλου ακούγεται και νικητήριοι ύμνοι!

Χρόνοι πολλοί κι αν έφυγαν θύμηση δεν γερνάει.
Στο ματωμένο πρόσωπο το τέκνο του φιλάει!
Ξηροποτάμου του Εφραίμ, τους λόγους συναντάμε.
τις μνήμες τις σωτήριες, μες στην νυχτιά διψάμε!

Δώδεκα και μισή, μεσημέρι Τρίτης, αντιμέτω-ποι με την… εκφραστική μας φτώχεια και την έλλειψη πρωτοτυπίας! Το ξανασκεφτόμαστε και το ξαναλέμε:



Φαίνεται τόσο πολύς ο καιρός που κύλησε από τότε που πατήσαμε και για φέτος την Αγιορείτικη γη…. Μόλις μία μέρα και κάτι ώρες! Καθόμαστε με τον Νικόλα στο καταπληκτικό υπαίθριο αρχονταρίκι, έξω ακριβώς από των 40 μαρτύρων την Ξηροποταμινή πύλη. Η ματιά μας κατοπτεύει όσους φτάνουν με κάθε λογής πλεούμενο στην Δάφνη. Μια θάλασσα, μεγάλη και ευρύχωρος να χωράει στα μάτια σου! Δεν τολμάμε να μιλήσουμε, μόνο ανασαίνουμε μυρωμένο αγέρι και αγναντεύουμε, περισκοπώντας σε ό,τι με δόξα και μεγαλοπρέπεια ντύνει το γαλάζιο. Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον!
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις τόσο να τις πολλαπλασιάσεις, επικοινωνώντας το κάλλος τους, με όσους βρίσκονται σωματικώς μακριά από τούτο το θαύμα! Ποιόν να πάρουμε τηλέφωνο; ρωτά ο Νίκος ξαφνικά. Να πάρουμε τον παπά–Λιά μας στον Τυρό ! Τον Παππούλη μας, τον Γέροντα της υπομονής και της απροσωπόληπτης αγάπης, τον πρώτο μας πνευματικό, που τούτες τις μέρες που δυσκολεύεται, τον έχουμε πάντα μαζί μας με την ανδρεία Πρεσβυτέρα του την αγαπημένη, στα δίπτυχά μας για υγεία και υπομονή! Σαν να περίμενε αυτός πάνω απ το ακουστικό! Πήραμε εμείς την ευχή του και εκείνος ευλογία Αγίου Όρους, όπως μας είπε! Πόσο το χαρήκαμε εκείνο το λιγόλεπτο τηλεφώνημα στην Τσακωνιά! Αλλοίμονο αν δεν βάζαμε στην συντροφιά μας, σημερινούς Τσάκωνες, τιμώντας τους κιόλας ως απογόνους των αρχαίων Αθωνιτών! Η παράδοση λέει, πως όταν ο Άγιος Κωνσταντίνος θέλησε να φτιάξει μια πόλη κοντά στο Όρος Άθως, εμφανίστηκε στο όνειρο του επιχώριου επισκόπου η Παναγία!



«Το όρος τούτο εξελεξάμην εις κλήρον εμ αυτή». Έτσι του μήνυσε! Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος, είπε ότι: «Δεν θέλω να έχω αντίδικο την Παναγίαν Μητέρα του Θεού ημών και εφ όσον θέλημά της είναι να κατοικούν εν αυτώ τω όρει μοναχοί, θέλω μετοικίση ευθύς τους κατοίκους μακράν του Όρους Άθω»! Έτσι αυτοί που μετοίκησαν ονομάστηκαν Τσάκωνες ( Τσε–Άθωνες) επειδή στην προφορά τους αντί για και λένε τσε. Γι αυτό και ο Πάρνωνάς τους ονομάστηκε δεύτερο Άγιο Όρος! Πώς τους νιώσαμε και εκείνους εδώ μαζί μας στα Ξηροποταμινά θαυμάσια, με των ανέμων τα φτερά, να φέρνουν σιμά μας, όσους σαν τον παππούλη και την πρεσβυτέρα του, ζουν για να δοξολογούν!
Μπήκαμε στο καθολικό για την προσκύνηση των τιμίων λειψάνων. Μετρημένες οι λειψανοθήκες πάνω στο γνώριμο σπαστό τραπέζι. Απροσμέτρητη η ευλογία!



Το μεγαλύτερο στον κόσμο τεμάχιο Τιμίου ξύλου! Από το σημείο που ένα καρφί διαπέρασε την πανάχραντη χείρα του Δημιουργού! Εδώ στην Ξηροποτάμου, ζωντανεύει συνταρακτικά, σχεδόν στο εσπέρας της Αποδόσεως της μεγάλης Εορτής του, του Κρανίου ο τόπος! Και μοιάζει σαν τα 31 εκατοστά του που τα χείλη σου συναντούν, να γιγαντώνουν και να φτάνουν τα κάποτε 4,5 μέτρα του στον φριχτό Γολγοθά!
Ένας ουρανομήκης Σταυρός, υψώνεται στο ισοστάσιο Ουρανού καθολικό των Αγίων Τεσσαράκοντα και κόσμος αγιάζεται! Σιμά του τα καμένα θησαυρίσματα της Σεβαστείας. Συγχωρέστε μας Άγιοι, να θυμηθούμε στην αειθαλή μνήμη σας, έναν μικρό λόγο βγαλμένον απ την δική μας άτολμη ψυχή, τώρα που ευλογηθήκαμε να στεκόμαστε ενώπιόν σας:
Γυμνωμένα κορμιά μέσα στην παγωμένη λίμνη του Παραδείσου.



Το ψύχος του χειμώνα τα τυλίγει. Ο Ουρανός με δεσμίδες φωτός τα λούζει. Σαράντα ζευγάρια ποδιών ακουμπούν στον πυθμένα της, πάνω απ την ρωγμή της αβύσσου την αρνησίΧριστη.
Λιώνουν τους φθονερούς σκορπιούς και τα δόλια φίδια, με τις μαγευτικές φωνές των σειρηνών που τους καλούν να βγουν απ την κρυσταλλωμένη Εδέμ …
Ένας δεν αντέχει και παρασύρεται ο ταλαίπωρος, ο παραπεσών… Τον έπνιξε αμέσως η αισχύνη… Το όνειδος δεν υπομένεται… Τώρα στα αλήθεια γυμνώθηκε και εξεβλήθη απ την τρυφή και την άληκτη χαρά… Αγριεύουν τα παμπόνηρα φωνακλά ερπετά που πριν εκείνος φίμωνε… Κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση του. Ο φύλακας βγάζει τη στολή του! Με προθυμία γυμνώνεται! Εκών παίρνει τη θέση του δειλού! Ο Αγλάιος πλέον στο μαρτυρικό πλήρωμα! Ώρες κυλούν σαν το αίμα αργά… Μελανιασμένα τα ηρωικά κορμιά…
- Θάρσει Δομετιανέ αδελφέ μου, Ηλιανέ, Ευτύχιε, Σμάραγδε, Φιλοκτήμονα!
Θα στείλει άγγελμα ο Κύριος με απεσταλμένο, τον ίδιο της Γεθσημανής για να σας ενισχύσει!
Να, έφτασε! To θρόισμά του ακούστε, Ξανθία, Αέτιε, Μελίτονα, Ακάκιε, Αλέξανδρε, Σεβηριανέ! Θαρσείτε, θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο!
Για σας το λέει, τους μαθητές του, που μ αυταπάρνηση τον ακολουθείτε, για σας Ηλία, Ησύχιε, Φλάβιε, Γοργόνιοι και Κάνδιδοι ομώνυμοι, Ουαλέριε, Ουάλη, Πρίσκε, Σακέρδονα, Εκδίκιε, Ευνοϊκέ, Δόμνε, Ιωάννη!
Τον ακούτε; Φωνάζει! Έρχομαι προς υμάς! Πιστοί άχρι θανάτου! Βιβανέ, Θεόδουλε, Χουδίονα, Νικόλαε, Ηράκλειε, Λυσίμαχε μην αποκάμνετε! Η λύπη και το μαρτύριο υμών εις χαράν γενήσεται! Κύριλλε, Κυρίονα, Κλαύδιε, Αθανάσιε, Αγγία, Σισίνιε και Γάιε και συ γενναίε Αγλάιε, νέο μήνυμα τώρα σας στέλνει! Φλογώνει τούτο τις καρδιές που αναθαρρούν και θερμαίνονται αφύσικα!
Εκείνες είναι τώρα που το φωνάζουν! Κι ακούγεται απ της Σεβαστείας τα μαρτυρικά τα μέρη στα πέρατα τούτου του κόσμου! Δριμύς ο χειμώνας, αλλά γλυκός ο πανόλβιος Παράδεισος!
Αλγεινή η πήξις μα ηδεία η πανάρετη ανάπαυση! Κοιμηθείτε τώρα Άγιοι!
Την γύμνια σας πλέον σκεπάζει η Θεοΰφαντη στολή!
Αθανασίας, Ζωής στεφάνι φορά ο Άγγελος στα γερμένα κεφάλια σας!
Κοιμηθείτε Άγιοι τεσσαράκοντα!
Πάντα μες στο Τριώδιο, η θαρσαλέα φωνή σας, θα αναζητά τους τεσσαρακοντάκις σαράντα μιμητές σας… (σ.σ. κείμενο Ν.Σκ.με τίτλο: Τεσσαρακοντάκις Σαράντα).



Να ένας από αυτούς που σας μιμήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων από Χριστού! Ο Άγιος Νικόλαος ο παντοπώλης εκ Καρπενησίου! Με χαρά απερινόητη, προτίμησε τα ουράνια απ τα φθαρτά, επέλεξε την στενή οδό του μαρτυρίου, από την ευρύχωρη μα τόσο μάταιη τερπνότητα τούτου του κόσμου «....Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζονται, δεν μου χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι».
Σε ηλικία 15 χρονών στην Κωνσταντινούπολη, δουλεύοντας στο παντοπωλείο του πατέρα του, διάβασε με πλεκτάνη χωρίς να το γνωρίζει, την Τούρκικη ομολογία πίστης, το σαλαβάτι, μπροστά σε μάρτυρες. Όταν του είπαν ότι έτσι γίνηκε Τούρκος, ο έφηβος Νικόλαος ομολόγησε ατρόμητα την πίστη του στον μόνο Θεό. Βασανίστηκε μέσα στη φυλακή με φριχτές μεθόδους. Μα πάντα γλυκύς ο Παράδεισος! Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, στου Αη Γιαννιού την σύλληψη, το 1672, τον αποκεφάλισαν. Ναι, εισηκούσθη και η δική του τελευταία δέηση! Ευωδιάζει μπροστά μας η κάρα του δεκαπεντάχρονου στρατιώτη του Χριστού!
O Nικόλαος, πάντα πωλήσας κάτω, εξηγόρασε Xριστόν άνω εκ ξίφους. Σε ελάχιστες μέρες θα διαβαστούν εδώ που μ’ ευλάβεια μεγάλη τον τιμούν, τούτοι οι τόσο περιεκτικοί στίχοι από το συναξάρι της δικής του νίκης !
Μετά το μεσημεριανό φαγητό στην αίθουσα δίπλα από το αρχονταρίκι, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο για μικρή ανάπαυση ως τις ακολουθίες του απογεύματος. Έχει λιγοστό φως στο δωμάτιο από μια μικρή λάμπα και καθώς φωταγωγικό παράθυρο δεν υπάρχει, κάποιος αναλαμβάνει το διακόνημα του εσπερινού αναγνώστη για όλους τους υπόλοιπους … Μέχρι τα μάτια να κλείσουν, ακούμε μια διδαχή του Αββά Ζήνωνος από το βιβλίο της Θεοκίνητης Μονής Παρακλήτου: «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι». Διαπιστώνουμε τόσο παραστατικά, γιατί στο Όρος δεν αντέχουμε την αφαγία όπως έξω …
Ήταν κάποτε ένας νηστευτής μεγάλος και ξακουστός για τα παλαίσματα της εγκρατείας του. Έφτασε και μέχρι τον Αββά Ζήνωνα η φήμη της αρετής του. Τον προσκάλεσε τότε ο Γέροντας κοντά του. Εκείνος ήρθε και κάθισε δίπλα του. Ο Αββάς συνέχισε εν τελεία σιωπή το εργόχειρό του. Ο νηστευτής απόρησε και έπειτα από πολύ ώρα μίλησε: -Δώσε μου την ευχή σου Αββά Ζήνωνα να φύγω! Νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου και δεν μπορώ να το εξηγήσω! Άρχισα να πεινάω! Εγώ που στον κόσμο αντέχω μέρες ολάκερες δίχως ούτε και νερό, εδώ δεν άντεξα λίγες ώρες! -Στον κόσμο τέκνο μου, τα αυτιά σου σε έτρεφαν! Οι κολακείες των ανθρώπων και η ανθρωπαρέσκειά σου! Πήγαινε λοιπόν με την ευχή μου και να νηστεύεις όπως όλοι! Κάθε μέρα να κάνεις ενάτη (μια φορά φαγητό στις τρείς το εσπέρας) ! - Αυτός είναι ό σωστός δρόμος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού! Μακριά από τους επαίνους να εργάζεσαι με κόπο και κυρίως μυστικά την κάθε αρετή! Διδαχή κάθε στιγμή, παντού ξεπροβάλλει στο Όρος. Να σε ελέγχει και να σε χειραγωγεί στην μεταστροφή του ηγεμόνος νοός! Λάθε βιώσας! Μυστικά να εργαζόμαστε και όχι αυτοπροβλητικά! Ει τις έχει ους ακουσάτω…



Μέρα κρατά καλά ακόμα στις καταπράσινες αυλές της Ξηροποτάμου! Στεκόμαστε για λίγο στον εξωνάρθηκα του καθολικού, με τις μεγάλες γλάστρες, ολάνθιστες με βασιλικούς να διαχέουν τα άφθονά τους αρώματα. Έξω αυτοί, μέσα ο Σταυρός του Βασιλέως! Οσμή παντού του Χριστού ευωδίας! Μας πλησιάζει ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος Μοναχός. – Πώς λέγεται η σύναξη στα Ρώσικα βρε παιδιά; μας ρωτάει περνώντας μας για Ρώσους! –Γέροντα, δεν είμαστε από την Ρωσία, Έλληνες είμαστε από … - Από τον Ουρανό είμαστε! μας διακόπτει και μας πιάνει δυνατά τα χέρια! Απομακρύνεται δίχως άλλη κουβέντα! Οι απλοί βρίσκουν πάντα λόγους απλούς και αγαθούς προς οικοδομήν, που παίρνουνε το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές, όπως θα λεγε και ο ποιητής (σ.σ. Γ.Ρίτσος) ! Κι όταν σου σφίγγουν το χέρι… δεν χρειάζονται περσότερα!



Εσπερινός απόδοσης της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Η έκπτωτη φύση του ανθρώπου συνανυψώνεται! Απροσμάχητον τείχος και θυρεόν! Πανσέβαστος, Ζωηφόρος, Αήττητος! Δεν προλαβαίνεις να ακούς στα πανηγυρικά ψάλματα, όσα εγκωμιαστικά οι ανυπόκριτες και ευγνωμονούσες γραφίδες, προσάρτησαν δίπλα Του! Καρδιές και χείλη ανυμνούν! Σπάνιες οι στιγμές στο καθολικό της Ξηροποτάμου!
Αγιογραφημένο πλούσια και τόσο πυκνά! Ως και στα στενά καμαράκια, στα πλαϊνά των παραθύρων υπάρχουν Άγιοι! Ούτε καν μια εσοχή χωρίς έναν, έστω σε μικρή κλίμακα ζωγραφισμένο, Άγιο! Ήμουν σίγουρος πως αν ψάχναμε θα βρίσκαμε κι όλους τους Αγίους της ημέρας! Ο …παρήκους προφήτης Ιωνάς, ο απολογητής Απόστολος Κοδράτος … Σχεδόν απουσιάζουν τα διακοσμητικά θέματα! Σαν να βάλθηκαν οι Ξηροποταμινοί να χωρέσουν όλο το φανερό συναξάρι σε τούτο το καθολικό! Ακατόρθωτο αυτό! Μα όλα τα αστέρια του νοητού στερεώματος, έχουν μια περίοπτη θέση στο θριαμβεύον καθολικό της άνω ζωής! Ιδίως αυτά που ο Μέγας Ήλιος, μας κρατά ακόμα αφανέρωτα!
Βραδινή τράπεζα με τους πατέρες! Ένα μέρος της αγιογραφείται εκ νέου! Ανάγνωσμα ταιριαστό πάντα στα γράμματα του Μηναίου. Ο απατηθείς προπάτωρ Αδάμ, η λελυμένη δια του υψωμένου Ξύλου αρχαία καταδίκη και κατάρα!



Μετά το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς στον Τίμιο Σταυρό, περιδιαβαίνουμε ξανά στις αυλές. Σαν να περιμένουμε κάποιον να απαντήσουμε! Βλέπουμε τον σιωπηλό αρχοντάρη! Στην μικρή έκθεση που εκείνος ανοίγει για λίγο, προμηθευόμαστε σπάνιες εκδόσεις αγιορειτών Μοναχών, ευλογίες με εικόνες το μεγίστου ανά τον κόσμον τμήματος του Τιμίου Σταυρού και φωτογραφίες μιας σπουδαίας μορφής στην σύγχρονη Ιστορία του Όρους. Του Προηγουμένου της Ξηροποτάμου μακαριστού Εφραίμ! Του καλλικέλαδου και γλυκυτάτου Οσίου της Ξηροποτάμου!
Το πρώτο πνευματικό παιδί του Αγίου Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη! Τέκνο της υπακοής, αφιερώθηκε στον Γέροντά του, όταν το 1963 μπήκε στην συνοδεία του, στην Προβάτα στο κελί του Αγίου Αρτεμίου! Μετά την κουρά του, τον ακολούθησε στην Φιλοθέου και επτά έτη αργότερα, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Όταν ήρθε ο καιρός της αναζωογόνησης του Όρους, ο Γέροντας σαν ακούραστη αντλία καρδιάς, έστειλε σε πολλά υπό σύσταση κοινόβια, τα πεφιλημένα του τεκνία αίμα και οξυγόνο!



Έτσι στην Ξηροποτάμου έφτασε, φιλάσθενος με μισό νεφρό, αλλά με απτόητο αγωνιστικό φρόνημα, στις αρχές του 1981 ο Ξηροποταμινός Εφραίμ. Και έμεινε για τρεισήμισι έτη περίπου ηγούμενος, ως τον μαρτυρικό του θάνατο! Αυτός τον βρήκε πηγαίνοντας για μία ομιλία στην Αθήνα το 1984, ανήμερα της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, έξω από το Σχηματάρι Θηβών. Συνέβη είπαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Το αίμα του, ζεστό έτρεχε πολλές ώρες και μετά την κοίμησή του. Το φανερώνει και μια συγκλονιστική φωτογραφία από την εξόδιο με τον Αριζονίτη Γέροντα πάνω από το καταματωμένο πρόσωπο του πνευματικού του σπλάχνου! Εκείνες τις στιγμές της ανείπωτης θλίψης, έγειρε στο νεκροκρέβατό του στοργικά και του είπε: «Έναντι της ωφελείας αυτής οπού λαμβάνομεν από της εξόδου σου, ευχόμεθα από ψυχής, ο περί πάντων αγαθός και πανάγαθος Θεός να καταλογίσει το βίαιον του θανάτου και την σωματικήν κάκωσιν εις άνεσιν της ψυχής, εις εξαγνισμόν του πολυμόχθου έργου σου, εις επισφράγισιν του πνευματικού σου αγώνος, τον οποίον εκ νεότητος ηγωνίσθης». (πηγή: Η εξόδιος Ακολουθία του μακαριστού π. Έφραίμ, Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία 15/1985, σσ. 54-62.) Μόλις λίγα χρόνια ηγούμενος εδώ ο μακαριστός Εφραίμ, μα η μνήμη του αγέραστη!



Ευλογία για το προσκυνητάρι μας η φωτογραφία με την πραότατη οσιακή μορφή του! Άκουσμα σπάνιο η φωνή του, ηχογραφηθείσα σε ύμνους μεγάλων ημερών της πίστης μας. Ανεξίτηλες οι εμπειρικές του διδαχές για τις πολυποίκιλες μνήμες στον πνευματικό αγώνα. Ο… αναγνώστης μας λίγο πριν την νυχτερινή μας κατάκλιση ξεκινά να τις διαβάζει:



Αυτός ο φόβος και η μνήμη του Θεού είναι πολύ σπουδαίο πνευματικό κεφάλαιο. Φέρνει μαζί του τη μνήμη του θανάτου. Κάτι που το αποφεύγουν πολλοί και προσπαθούν να το ξεχνούν, όμως φέρνει τον άνθρωπο μπροστά στην πραγματικότητα και συγχρόνως ωριμάζει τον πνευματικό αγωνιστή. Τον σοβαρεύει και τον κάνει πιο συνετό στις ενέργειές του, γιατί τώρα κοιτάζει με προοπτική πέρα από τον τάφο και φωτίζεται από την κρίση του Θεού.
Δεν μπορούν να λείψουν τώρα άλλες δύο μνήμες συνακόλουθες: η μνήμη των αμαρτιών και των πτώσεων, και η μνήμη των ευεργεσιών του Θεού. Η σημασία τους για τον πνευματικό αγώνα μπορεί να γίνει κατανοητή με το παράδειγμα από την ζωή κάποιου μοναχού.
Αυτός είχε γραμμένες σε δύο τοίχους στο κελί του, στον ένα τις αποτυχίες, πτώσεις και αμαρτίες του και στον άλλο τις επιτυχίες που είχε σημειώσει στον μοναχικό του αγώνα. Όταν λοιπόν αισθανόταν την Χάρη του Θεού και κάποια επιτυχία να σημειώνεται, για να αποφύγει την υπερηφάνεια που αναδευόταν μέσα του, έστρεφε προς τον τοίχο που είχε γράψει τις αμαρτίες του: «Κοίταξε τί έχεις κάνει μέχρι τώρα· πόσο είσαι ανάξιος γι’ αυτή τη χαρά και πού μπορεί να ξεπέσεις, αν αφεθείς». Από την άλλη μεριά, όταν ένιωθε τον πειρασμό έντονο, την όχληση του διαβόλου ή την απελπισία να τον κυριεύει μετά από κάποια πτώση, έστρεφε το πρόσωπό του στον απέναντι τοίχο με τις αρετές: «Δες με τί σε αξίωσε ο Θεός και πού σε βοήθησε να φτάσεις. Πώς θα τα εγκατάλειψης τώρα όλα αυτά που σου χάρισε, ενώ μπορείς να τα ξαναφτάσεις και να προχωρήσεις ακόμα πιο πέρα;»
Έτσι η μνήμη των αμαρτιών μας μάς κρατάει σε ταπείνωση και εγρήγορση εμποδίζοντας τις περαιτέρω πτώσεις. Και μαζί μ’ αυτήν η μνήμη των ευεργεσιών του Θεού (γιατί τέτοιες είναι οι αρετές) μας γεμίζει ελπίδα και ευγνωμοσύνη προς Αυτόν που μας συγχωρεί πάντα, μας στηρίζει και μας προστατεύει. Τα δύο στηρίζουν την καρδιά, τροφοδοτούν την μετάνοια και κάνουν πιο βατό τον δρόμο της χριστιανικής ζωής…
Ας μην προσπαθούμε λοιπόν να σβήνωμε τη δίψα μας με «ζωγραφιστό νερό» μόνο, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει ὁ Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, σχετικά με την θεωρητική μόνο ενασχόλησι με τα νηπτικά θέματα, αλλά ας προσπαθήσωμε να πιούμε από αυτά τα ίδια άδολα νάματα «των πηγών του σωτηρίου». Η ανάγκη είναι επιτακτική, ακριβώς λόγῳ των της εποχής στην οποία ζούμε. Αν η αποστασία έφθασε ήδη, πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσωμε εκείνον που θα προσπαθήση να πλανήση «ει δυνατόν και τους εκλεκτούς»; Μόνο αν έχωμε την «έννοιαν του Θεού» το όνομα δηλαδή του Χριστού «τυπωμένο στην ψυχή μας σαν μια σφραγίδα ανεξάλειπτη» όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. «Αγιορείτικη Μαρτυρία», εκδ. Ι.Μ. Ξηροποτάμου, τ.1, σ.19-24.



Το φως στο δωμάτιο, μόλις έσβησε ως το μέσο της νύχτας! Ο παππούς των Αγιορειτών Ιωσήφ ο ησυχαστής, μας ψιθυρίζει, σαν σε όνειρο, τον τελευταίο ελπιδοφόρο λόγο της δεύτερής μας μέρας στο Όρος. Σε μέρη της δικής του πνευματικής σποράς βρισκόμαστε εξάλλου! Το όνομά αυτού τιμητικά έλαβε και ο νυν ηγούμενος της Ξηροποτάμου Ιωσήφ!
«Όλη τη νύχτα προσεύχομαι και φωνάζω: Κύριε ή σώσε όλους τους αδελφούς, ή σβήσε και μένα. Δεν θέλω τον Παράδεισο μόνος»

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 6ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 6
Παρασκευή, 1 Δεκεμβρίου 2017



Τα καντηλέρια ανάψανε, οι εντολές δοθήκαν.
Θυμήσου όμως Κύριε κι αυτούς που πλανηθήκαν!
Παράτεινε το έλεος και για όσους δεν γνωρίζουν.
Σώσε και εκείνους που ασεβώς σε Εσένα δεν ελπίζουν.

Δια της…. κόνεως βροχή πέφτει πάνω στο χώμα!
Διψάει αυτό να ποτιστεί από Δικαίου το στόμα!
Θεού εικόνες στην αυλή, μια αγκαλιά χωράει!
Άκλειστη σαν του Λυτρωτή, που όλους τους καρτεράει!

Οι των αμώμων διδαχές, σχολή Αθανασίας!
Του Αγίου οι συμμοναστές, τέκνα της προσδοκίας,
προσμένουν Δόξης ερχομό να προστεθεί στα άλλα,
στα δώδεκα εικονίσματα της πίστης τα μεγάλα!

Κινήσεις απαλές, βήματα αέρινα! Είμαι απόλυτα σίγουρος πως κάπου αυτό έχει ξαναγραφεί! Μα τούτο είναι που σε εντυπωσιάζει τόσο, όταν στις 4 το πρωί βρίσκεσαι στην θαλπερή αγκαλιά ενός Αγιορείτικου καθολικού! Πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να μην εκστασιαστείς, πάλιν και πολλάκις, από τις κινούμενες φιγούρες των μεσονυχτίων Μοναχών! Και πάντοτε θα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι που σαν πρώτη φορά σου μοιάζει να το ακούς, που θα σε συγκλονίσει.



Εκείνο το μεσόνυχτο στην Ξηροποτάμου, ήταν τα αναμμένα καντηλέρια, που σαν αστραψιές ελέους ανεβοκατέβαιναν με έναν ζηλευτό συγχρονισμό, από τον Εκκλησιαστικό Μοναχό! Κι ο παπάς, σαν είπε την ευχή… «Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθε υπέρ αυτών», έδωσε το έναυσμα για συνειρμούς που πρωτογράφηκαν μέσα μας! Όλα τα δίπτυχα με τα ονόματα που καθημερινά δίνονται σε αυτούς τους ευλογημένους διαμεσολαβητές, είναι για εκείνους εκτελεστέες εντολές, που το δίχως άλλο οφείλουν να φέρουν εις πέρας! Νιώθουν ανάξιοι οι ταπεινοί για ένα τέτοιο έργο! Αντιλήπτορες θείας επέμβασης, εντολοδόχοι παράκλησης και ελέους! Μα είναι σίγουρο πως δεν σταματούν εκεί! Σαν τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη, που προσέθετε στο άκουσμα αυτής της εκφώνησης και το «υπέρ των μη εντειλαμένων». Και έπειτα προσευχόταν για παράταση ελέους και για «τοις μη γινώσκουσι τον Κύριον» και για σωτηρία όχι μόνο των ευσεβών μα και των ασεβών! Δεν είναι μόνο οι δύστηνοι, οι αναγκεμένοι… εντολοδότες που μπαίνουν μέσα στην προσευχή και στα κομποσχοίνια τους, μα ο σύμπας κόσμος! Και εκείνοι που απατήθηκαν από τις μηχανές του πανούργου και στα πλανερά σκοτάδια αναζητούν μάταια την αλήθεια και το φως. Δοξαστικό των αίνων του Σταυρού! Σήμερον προέρχεται… Αυτόν ασπαζόμαστε με χαρά για την σωτηρία, με φόβο για την αμαρτία!



Πώς συμβαίνει, αγιαστικά να συνυπάρχουν τα αντίθετα στην Ορθοδοξία μας! Όλα να ενώνονται, να σμιλεύονται, να αληθεύουν στο εμπειρικό τους βίωμα, να φωτίζονται στην σωτηριολογική τους διάσταση! Χαρά και λύπη, χαρά και φόβος! Ο θυσιαστικός φόβος, που δουλαγωγεί τα πάθη και λευτερώνει την χαρά και την ειρήνη του Θεού!

Στο πρωινό φαγητό για τους προσκυνητές, βρισκόμαστε σε σκόρπια τραπέζια. Επέτρεψε ο Κύριος να καθίσουμε μαζί με έναν Χιώτη Κληρικό και έναν ομογενή αδελφό μας τον Α. Αυτός ζει σε μια μεγαλούπολη του Ευρωπαϊκού Βορρά. Μόλις είχε επιστρέψει από ανάβαση στον Άθωνα. Πόσο το ζηλέψαμε το κατόρθωμά του! Ψηλάφισε τα αψηλάφητα εν αβάτοις όρεσιν! Έρχεται τα τελευταία χρόνια στο Όρος! Με τον παπά από την Χιό διανυκτέρευσαν μαζί στο διπλανό μας δωμάτιο. Ο μεσήλικας ιερωμένος ελάχιστα μιλάει σεβόμενος το Ξηροποταμινό έθος! Όλο κάτι σημειώνει, όλο κάτι διαβάζει…Το μόνο που τον ακούσαμε να λέει χθες, ήταν ότι είχε να έρθει 28 χρόνια στην Ξηροποτάμου και είχε εντυπωσιαστεί από τις αλλαγές και τα νέα κτίσματα! Κάποια στιγμή ξεκινάμε κουβέντα με τον ομογενή Α.
–Πώς είναι τα πράγματα αδελφέ μου εκεί που βρίσκεσαι, έχετε ενορία κοντά σας, εκκλησιάζεστε, έχετε πνευματικούς; Μας ξαφνιάζει η απάντησή του:
-Εγώ δεν έχω πάντως! Ακούστε, είναι διαφορετικές οι απόψεις μου για όλα αυτά! Κατ αρχάς δεν πιστεύω αυστηρά στα μυστήρια της Εκκλησίας! Εγώ ας πούμε δεν έχω παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο και το παιδί μου -3 χρονών- δεν το βάπτισα! Αν κάποια στιγμή θέλει όταν μεγαλώσει ας βαπτιστεί! Αλλά να ναι δική του η απόφαση! Μην μου μιλήσετε για δογματικά και τέτοια! Τα γνωρίζω όλα καλά, μα δεν τα πιστεύω! Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο, στην αγάπη που σώζει, όχι σε κολάσεις και τιμωρίες!

Σκέφτομαι πως δεν είναι ώρα για προτεσταντίζουσες ωριγενίστικες αγαπολογίες, κακόδοξους εξωραϊσμούς, στρογγυλεμένα χαϊδέματα και… διακριτικές σιωπές!



Μπροστά μας έχουμε μια θλιβερή περίπτωση σφόδρα πλανεμένου ανθρώπου, κατ ευφημισμόν Ορθοδόξου, με δική του, ολοδική του θρησκεία, δικό του Θεό και μια επαναπαυμένη συνείδηση, που τον οδηγεί, ακόμα και στο ξωκκλήσι της Μεταμόρφωσης το Αθωνικό! Ο λιγόλογος Χιώτης Ιερέας, συναισθανόμενος το ιερό καθήκον, που ο καθένας μας έχει στην, μέχρι δευτέρα, νουθεσία των αιρετικών ανθρώπων, μας προλαβαίνει και με μειλίχιο τρόπο, πατρικά μιλώντας του απευθύνεται:
-Αδελφέ μου, το παιδί σου το ρώτησες ποτέ, αν θέλει να το εμβολιάσεις; Το ρώτησες ποτέ, αν επιθυμεί να δεχτεί να σε κληρονομήσει; Όχι βέβαια, γιατί όλα τούτα είναι αυτονόητα! Δικαίωμά σου είναι να μην πιστεύεις στα μυστήρια και στο δόγμα μας. Εσύ βέβαια απ ότι ξέρω είσαι Ορθόδοξος και βαπτισμένος! Το παιδί σου όμως, γιατί το καταδικάζεις να μένει αβάπτιστο και ακοινώνητο και έτσι να κινδυνεύει να χάσει το αιώνιο Φως; Γιατί σου λέω, πως αν έστω και μια στο εκατομμύριο -εγώ τα πιστεύω απολύτως- κάτι από όλα αυτά που το δόγμα μας διδάσκει είναι αληθές, τότε για πες μου, τι διακινδυνεύεις μη βαπτίζοντας το παιδάκι σου; Και από την άλλη τι χάνεις αν το βαπτίσεις; Τίποτα σε βεβαιώνω! Σκέψου λίγο το διακύβευμα! Από την μια η αιωνιότητα, απ την άλλη ένα μυστήριο μιάς το πολύ ώρας! Και κάτι τελευταίο να σε ρωτήσω! Όταν το παιδί σου πρώτα ο Θεός μεγαλώσει, βλέποντας τον τρόπο σου και ακούγοντας εσένα και τις θεωρίες σου, πιστεύεις πως υπάρχει περίπτωση, έστω μια στο εκατομμύριο να σου ζητήσει να το βαπτίσεις; Δεν μίλησε άλλο ο παπάς!

Μας θύμισε ο λόγος του τα ωραία ουρανόσταλτα επιχειρήματα των Ιεροκηρύκων του Παραδείσου! Και ο Α., που λίγο πριν μιλούσε με αυθεντία και σιγουριά, έμοιαζε, όσο κι αν πάσχιζε να το κρύψει, τουλάχιστον κλονισμένος στο άκουσμα της λέξης: διακύβευμα!

Να ξανά μπροστά μας ο φόβος, τούτη την φορά μεταμορφωμένος σε έναυσμα για μια αλλιώτικη θεώρηση, για μια νέα προσέγγιση και αρχή στην σωτήρια ορθοπιστία! Αίμα και ύδωρ! Πνευματική αναγέννηση! Ευχηθήκαμε εκείνο το πρωινό στην Ξηροποτάμου, πλέον η πλάνη του αδελφού μας να μην του είναι ανεπίγνωστη και η συνείδησή του να αρχίσει να ανασηκώνεται από τον λήθαργό της!



Αφήσαμε πίσω μας το ησύχιο μοναστηράκι και πήραμε τον δρόμο για τον επόμενο προορισμό μας. Μέρα ιδιαιτέρως ζεστή για αρχές Οκτωβρίου! Με ένα μικρό λεωφορείο, φτάσαμε ακριβώς έξω από την πιο χαμηλή πύλη του Όρους, με τον ψηφιδωτό Θεσβίτη, καθήμενο ανάμεσα στα γόνατά του, να τελεί καρδιακή προσευχή! Ο… αερολιμένας της Σκήτης του Προφήτου Ηλιού. Ένα πνευματικό αεροδρόμιο, από όπου ο προσευχόμενος άνθρωπος διευκολύνεται ν' απογειωθεί και να κατευθυνθεί προς τους ουρανούς... Πριν μπούμε στην αυλή, βλέπουμε από μακριά, αυτόν στον οποίον ανήκει η ως άνω περιγραφή –μια από τις πάμπολες ευφυέστατές του- τον πολυσέβαστο Δικαίο, Γέροντα Ιωακείμ! Κάτω απ τους πυρίπνοες Ήλιο και Ηλία, πότιζε τις ελιές και τα παρτέρια με τα λουλούδια! Δεν σταματά ποτέ ο Ιεροκήρυκας του Παραδείσου να δροσίζει το κάθε λογής χώμα!

Να πασχίζει, το άνυδρο και το έρημο, γόνιμο με… νέφη υδατόρρυτα και νήρον ύδωρ να αυλακώνεται! Τι κι αν κύλησαν τα χρόνια, από τότε που με ακμαίες τις δυνάμεις, κατέφθασε εδώ για να κατορθώσει το ακατόρθωτο! Μια εγκαταλελειμμένη σκήτη να ξανανθίσει και να ευωδιάσει! Και τώρα, πιστός στο διακόνημα, δια της κόνεως, της σκόνης δηλαδή και του ιδρώτα του, να προσφέρει στην αδελφότητα το παράδειγμα της επίμοχθης και θυσιαστικής αγάπης!

Ελάχιστα μετά η παρέα μας απέκτησε και πάλι την πλήρη της φετινή σύνθεση. Ο Φώτης φανερά αλλοιωμένος και γαλήνιος έφτασε από Βατοπέδι. Οι φωτογραφίες και οι μνήμες του από Παραμυθία, Παντάνασσα και Βηματάρισσα, ευλογίες για όλους μας!

Μια αγκαλιά, διάπλατα άνοιξε για να χωρέσει και εμάς τους πέντε μέσα της! Ο παμφίλτατός μας π.Φιλήμων! Ο χαροπάροχος Αρχοντάρης και παπάς –πνευματικός της Σκήτης! Δεν αφήνει κανέναν να διαβεί το κατώφλι της εξόδου του Προφήτη χωρίς να νιώσει μοναδικά αγαπητός και πεφιλημένος! Όλοι ανεξαιρέτως, αισθάνονται αλησμόνητα ξεχωριστή και ανυπόκριτη την αγάπη του και την αγκαλιά του! Εκατοντάδες οι επισκέπτες-προσκυνητές καθημερινά! Και αυτός εικοσιπέντε χρόνια τώρα, αδιάλειπτα, ακούραστα και κυρίως αγόγγυστα, στην μοναχική υπηρεσία της υποδοχής και της φροντίδας τους! Ποτέ μα ποτέ, δεν φεύγει το ανεπιτήδευτο χαμόγελο από τα χείλη του, ποτέ δεν στερεύει το… μέλι απ τον λάρυγγά του, ποτέ δεν κλείνουν τα χέρια του.

Του Γεροντικού τους φωτιστικούς λόγους βιώνει και αυτός και όλοι οι Προφητηλιάτες, με πρώτον τον Ιωακείμ τους! «Είδες τον αδελφό σου; Είδες Κύριον τον Θεό σου!». Κάπου ξαναγράφηκε σε τούτο το ταξίδι: Σπάνιο είδος η απροσωπόληπτη αγάπη! Όλοι για αυτούς αξίζουν της συμπάθειας και της προσοχής τους, γιατί όλοι είναι εικόνες Θεού! Και ο Εσταυρωμένος Θεός έχει, πάντα εκεί πίσω από την Άγια Τράπεζα, την αγκαλιά του διάπλατη! -Που θέλετε να μείνετε παιδιά; Είναι λίγο πιο φτηνά τα δωμάτια έξω από την πύλη! μας λέει με τον γνωστό πνευματώδη του τρόπο ο π.Φιλήμων. -Θα προτιμήσουμε το φθηνό! του απαντάμε. Υπήρχε λόγος για αυτήν την ευλογημένη και εκούσια… έξωσή μας! Το βράδυ θα ξεκινούσαμε γύρω στις 2 για… νυχτερινή άσκηση! Παίρνουμε δωμάτιο στο παλιό νοσοκομείο στο πίσω μέρος του Προφήτη, προς το βουνό. Παλιά εδώ έρχονταν άρρωστοι και γεροντάκια από όλο το Άγιο Όρος. Οι ευχές εκείνων προς τους διακονητές και τους γηροκόμους τους, φωλιάζουν σε αυτά τα δωμάτια, μαζί με ανεξίτηλες μυρωδιές του ευεργέτη πόνου, που δεν σε ενοχλούν διόλου! Έχουμε τρεις ώρες περίπου ως την μεσημεριανή τράπεζα. Η Γερόντισσα στην Παντοκράτορος περιμένει πάντα να εισακούσει τις ικετευτικές μας φωνές. Έτοιμοι να κατηφορίσουμε προς τα μέρη της. Ο γέροντας Ιωακείμ ακόμα ποτίζει! Πλησιάζουμε να μας δώσει την ευχή του και εκείνος σαν παιδί, προσπαθεί τάχα να μας καταβρέξει με το λάστιχο! –Γέροντα ξεκίνησαν οι παραδόσεις στην Φιλοσοφική σχολή; τον ρωτάμε! Ο ίδιος έτσι έχει ονομάσει το κοιμητήριο και το οστεοφυλάκειο της σκήτης! Χαμογελά με ευχαρίστηση που το γνωρίζουμε και μας δείχνει τον δρόμο για εκεί!



Πάνω από την είσοδο του ανακαινισμένου οστεοφυλακείου, σε ένα περίτεχνο τριγωνικό γείσο, δυο αντικριστά ζωγραφισμένα παγώνια με τον Σταυρό ανάμεσά τους . Σύμβολο Αναστάσεως και Αιωνίου ζωής ο Ταώς, παραδίδει πριν μπεις ακόμη, το πρώτο ταχύρυθμο μάθημα της σχολής! Ανοίγουμε την ξύλινη πόρτα! Έτοιμη η κάθε αίσθηση να αδολεσχήσει, σε ότι o Καθηγητής Κύριος και οι αμέτρητοι υφηγητές Του έχουν να διδάξουν! Σε παράταξη οι τίμιες κάρες τους. Στα μέτωπά τους γραμμένα τα ονόματα και η μοναχική τους τάξη. Στην πλειονότητά τους γραμμένα στα Ρώσικα! Σεραπίων, Ιωάννης, Χρύσανθος, Αρτέμιος… Σε ένα καλάθι ξεχωριστά οι κάρες 2 Ρώσων ηγουμένων. Η μακραίωνη ιστορία της σκήτης του Προφήτη! Σκέφτομαι πως κάποιοι από αυτούς τους αμώμους ταπεινούς, θα συνασκήθηκαν στο πλάι του μεγάλου φωτοβόλου Αγίου, Παϊσίου του Βελιτσκόφσκυ!



Μέσα στα αμέτρητα που θα μπορούσαν να προσαρτηθούν δίπλα στην πανσεβάσμια μορφή του, ταιριάζει ένας ιερός προσδιορισμός, με τον οποίον ήδη εδώ και πολλά χρόνια αγιογραφείται σε καθολικά, σε τράπεζες και ιερούς λατρευτικούς τόπους της Αθωνικής πολιτείας. Καμαρώνουν οι σημερινές οικιστές της σκήτης, όταν ατενίζουν σιμά στον ανέσπερα λαμπερό στέφανο της δικαιοσύνης που τον κοσμεί να αναγράφεται: Άγιος Παϊσιος ο Προφητηλιάτης!



Άγιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ ο Προφητηλιάτης! Ο Ταπεινός, ο ησύχιος και ησυχαστής, ο εκούσια πτωχός και ανυπόδητος, ο διδάσκων και βιών την συγχώρεση, την αοργισία, το αμνησίκακο και το ομοθυμαδόν, ο καθοδηγητής των ψυχών, ο καρδιακά και αδιαλείπτως προσευχόμενος, ο εργάτης του Ευαγγελικού λόγου, ο λάτρης και αναμεταδότης της πατερικής Θεολογίας.

Δεκαεπτά χρόνους έμεινε στη σκιά του Ιερού Άθωνα! Ασκήτεψε σε κάθε ευλογημένο μετερίζι του και έθελξε σαν μαγνήτης κοντά του, διψασμένους αναζητητές της αλήθειας, που του παραδόθηκαν για να τους οδηγήσει με ασφάλεια στο μοναδικό άδυτο Φως! Στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία, ο Άγιος έφτασε και εγκαταβίωσε για πέντε σχεδόν χρόνια, στα 1758 περίπου, λίγο αφότου χειροτονήθηκε Ιερέας. Την ανακαίνισε, εργάστηκε σκληρά μαζί με τους τότε συμμοναστές του, δημιουργώντας την νότια πτέρυγα με 16 νέα κελιά και εδώ πραγματικά μεγαλούργησε πάνω από τα ιερά κείμενα. Το πρωί στο εργόχειρό τους , για να οικονομηθούν έφτιαχναν ξύλινα κουτάλια και τα πουλούσαν. Έτσι κάλυπταν τις ανάγκες τους και αυτά που δημιούργησαν, μόλις πρωτόρθαν στον Προφήτη! Το βράδυ, μετά τον μοναχικό τους κανόνα, ξεκινούσε το σπουδαίο, τεραστίας σημασίας έργο τους! Ο Άγιος μελέτησε, αντέγραψε, μετέφρασε την Φιλοκαλία και πλήθος πατερικών θησαυρών από τα Ελληνικά, στα σλαβονικά και στα ρουμάνικα και διόρθωσε τις υπάρχουσες νοηματικές συγχύσεις, επικίνδυνες για την δημιουργία των Θεομισήτων αιρέσεων. Ιδίως για την Ελληνική γλώσσα ο Άγιος έλεγε πως «η γλώσσα αυτή υπερέχει ασυγκρίτως όλων των γλωσσών της οικουμένης με τη σοφία το κάλλος το βάθος την αφθονία και τον ανεκτίμητο πλούτο εκφράσεων» (Λειμωνάριον Ι.Μ.Παντοκράτορος 2011) .

Η διδασκαλία που κληροδότησε ο Προφητηλιάτης πρώτος κτήτορας, συνοψίζεται σε 10 μεγάλες και πρωταρχικές αρετές: Πίστη που στερεώνει σε έργα που προξενούν ουράνια δόξα! Αγάπη ανιδιοτελής προς Θεό και ανθρώπους! Νηστεία που αγγίζει την ψυχή και πλήττει τα πάθη! Εγκράτεια που κάνει προσιτά τα αιώνια αγαθά! Αγρυπνία που παρέχει την καρδιακή χαρά!

Καρδιακή προσευχή που τους δαίμονες διώχνει μακριά! Η ταπεινοφροσύνη που καταστρέφει τα σχέδια και τις παγίδες του εχθρού! Η σιωπή που σώζει! Η ακτημοσύνη που δίνει φτερά αετού! Η διάκριση που κρατά το καλό ακέραιο και ανόθευτο!

Πέρασε αρκετή ώρα στην Φιλοσοφική σχολή! Μοναδική και ασύγκριτη η επιστήμη της Αθανασίας! Αστείρευτο το υλικό της! Μια και μοναδική η μέθοδος καταρτισμού, αντίθετη από κάθε άλλη επιστήμη, που προϋποθέτει μόνο την άφθονη γνώση… Εδώ οι αιώνιοι… φοιτητές, δεν εμπνέονται από νόμους της φύσης, ορισμούς, συλλογές δεδομένων και πειραματικές τεχνικές, από τεκμήρια και ανακαλύψεις! Μοναδική μέθοδός τους, η αποκεκαλυμμένη πίστη! Στο παραπλήσιο εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου, πριν βγούμε έξω, θαυμάζουμε μια τεράστια φορητή εικόνα, με Αγίους από τα 12 μηναία του ενιαυτού. Σχεδόν χίλιοι Άγιοι μικρογραφημένοι πάνω της.



Μια ψηφίδα του Ουρανού μπροστά μας. Στολισμένος αυτός με υπερσπάνια αιματοστόλιστα υφάδια από βύσσους και λινάρια. Χοροί εκλεκτών, Αθλοφόροι συμπολίτες των Ασωμάτων υπερασπιστών, Φωστήρες του κόσμου, Κήρυκες της πίστεως, Προστάτες θερμοί! Η κάθοδος του Κυρίου στον Άδη στο κέντρο της εικόνας και γύρω από αυτήν το δωδεκάορτο. Ευαγγελισμός, Γέννηση, Υπαπαντή, Βάπτιση, Μεταμόρφωση, Βαϊοφόρος, Έγερση του Λαζάρου, Σταύρωση, Ανάσταση, Ανάληψη, Κοίμηση της Θεοτόκου και Πεντηκοστή. Η άφραστη θεία λαμπρότητα, το κάλλος του απροσίτου κλέους, στις δώδεκα μεγάλες παραστάσεις της μόνης πίστης! Μια απομένει για να ολοκληρωθεί πλήρως το σχέδιο της Σωτηρίας! Πως την καρτερούν και όλοι οι διπλανοί μας παρατεταγμένοι Προφητηλιάτες Πατέρες! Αυτή που θα αναπαριστά το: …και πάλιν Ερχόμενος μετά δόξης…! Μόνο που εκείνη, στα σίγουρα θα είναι αχειροποίητη!

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 7ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 7
Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου 2017



Της Γεροντίσσης άπαυστη είναι η ικεσία
Εφέστιο ανάβλυσμα, αεί η παραμυθία!
Πιθάρια, ελέους ξέχειλα έξω από την αυλή της.
Λάδι σταλάζει μέσα τους, σε κάθε δεησή της!

Εκείνος ξέρει το γιατί με εξέλεξε από νέο!
Μόνο το πάντων ένεκεν, όσο θα αναπνέω
θα ακούγεται απ τα χείλη μου, προσεύχεσθε για μένα
κάποτε να ανταμώσουμε σε μέρη ετοιμασμένα!

Μακρίνα και Θεοφανώ την Εφραιμία πέμπουν.
Ανθοί της Οδηγήτριας τον ήλο λιτανεύουν!
Θασίτης ο Αρχάγγελος σμίγει αφιερωμένους!
Καντηλοκέρι Αθωνικό με ρασοφορεμένους!

Μονοπάτι κρυμμένο από τον ήλιο κατεβαίνουμε με ταχύ ρυθμό, στο μεσημέρι της τρίτης μας μέρας στο Όρος.



Πυκνόφυτα περάσματα υγρά, με δροσάτα θάμνα και συστάδες από μεγαλόκορμα κούφια δέντρα που ριζώνουν χωρίς τελειωμό, δημιουργούν ένα εντυπωσιακό είδος σήραγγας, πολυσύχναστο και πολυθρύλητο για τους απανταχού προστρέχοντες στο καταφύγιο της Γεροντίσ-σης! Προορισμός μας για προσκύνημα, η Μονή του Σωτήρος Παντοκρά-τορος. Στη μάνδρα του ασκήθηκαν αμέτρητες οσιακές μορφές. Άνθη Παντοκρατορινά, σε αιώνια εαρινό λειμώνα που περιποιείται άπαυστα η στοργική Ελαιοβρύτισσα!



Ύστερα από περίπου 20 λεπτά φτάνουμε σε απρόσκοπτο αγνάντι της Μονής. Ο επιβλητικός καστρόπυργος στο κέντρο της, σήμα κατατεθέν της, ουρανοφίλητος αναβατήρας δεήσεων. Το υπαίθριο αρχονταρίκι της, παρατηρητήριο θαυμασίων ποιημάτων της ανοιγμένης παλάμης του Δημιουργού! Λίγα μέτρα από την πύλη, σιμά σε ένα εξωτερικό παλαιό χτίσμα, αντικρίζουμε πολλά αραδιασμένα πιθάρια! Πως μπορείς να προσπεράσεις απλά, πως να μείνεις αδιάφορος σε όλα αυτά που μια εικόνα μπορεί να γεννήσει; Κάθε πιθάρι και μια ψυχή, που παρακαλάει για θείο έλεος! Η Γερόντισσα, που δεν αφήνει ποτέ το Μοναστήρι της δίχως λάδι! Ξέχειλα πάντα τα δοχεία του ελέους στην Παντοκράτορος! Δεν θα εγκαταλείψει ποτέ η Μάνα τα παιδιά της, που επιποθούν να μεγαλώνουν ολοένα μέσα τους τα δοχεία της χάριτος, να χωράνε εκείνα όσο περισσότερο γίνεται, από το πέλαγος του σπλαχνισμού και της μητρικής της αγάπης!



Εργασίες μέσα στην αυλή του μοναστηριού! Φτιάχνεται εξ αρχής μια νέα φιάλη σκεπαστή με θόλο και κίονες. Σχεδόν έτοιμο το μαρμάρινο περιραντήριό της, να γεμίσει με την καθαρτική δύναμη και την ενέργεια, που θα διώξει μακριά κάθε κίνδυνο από ορατούς και αοράτους εχθρούς, αναβρυτήριο παντουργού και παντοδυνάμου Αγίας Τριάδας, που πηγάζει τον Αγιασμό και κάθε χάρη του Παραδείσου.



Ένας νεαρός μοναχός, μας οδηγεί στο καθολικό για να προσκυνήσουμε και να κατασπαστούμε, την εφέστιο εικόνα της Γερόντισσας. Ρουμάνοι αδελφοί μας, με μπροστάρη τους έναν Ιερέα, ξεκινούν αμέσως να της ψάλλουν στην γλώσσα τους το Άξιον εστί!

Ακάθιστη Εκείνη, με το ασημωμένο πιθάρι στα πόδια της, τα χέρια της υψωμένα, και ένα βλέμμα κατάγιομο από τρυφεράδα, κανέναν δεν παρατηρεί, κανέναν δεν ψέγει! Μόνο ελπίδα χαρίζει σαν σε κοιτά κατάματα! Καρτερά μόνο και αγωνιά, ποτέ να μην στερεύουν τα αιτήματα των ταπεινών ικετών, για να αναβλύζει Εκείνη την ακαταίσχυντη προστασία της! Το απολυτίκιο Της δεν σταματά και αυτό να ψέλνεται αδιαλείπτως μέσα από των εκλεκτών Της τεκνίων τις δεόμενες καρδιές: Το Όρος Σου Δέσποινα σκέπεις αεί στοργικώς, Μονήν Παντοκράτορος δε τη σεπτή Σου μορφή, φυλάττεις Γερόντισσα. Ώσπερ ποτέ τη βλύσει θαυμαστώς του ελαίου, άφθονον μεταδίδως τοις Σοις τέκνοις την χάριν, πιστώς ασπαζομένοις εικόνα την θεία Σου.

Σχεδόν τρέχοντας, για να προλάβουμε το πρόγραμμα της σκήτης μας, νιώθοντας απερίγραπτη χαρά, που ξανααξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε την πηγή του υπεραφθόνου ελέους, το ταμείο αυτό της πίστης, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για τον Προφήτη. Ελάχιστα πριν, μια τελευταία, χρωστούμενη από το περσινό μας ταξίδι, επίσκεψη! Στο κοιμητήρι της Παντοκράτορος!



Στα σίγουρα από αυτό το τόσο ξεχωριστό εξωτερικό «δωμάτιο» θα πρέπει να ξεκινά το προσκύνημα σε κάθε μοναστήρι. Να λάβεις πλούσια και εδώ την ευχή των θριαμβευτών του Παραδείσου, πριν συνοδοιπορήσεις με τους γενναίους μαχητές του μοναχικού στρατεύματος, τους αρματωμένους με του φωτός τα όπλα τα ακατανίκητα!



Στενόμακρο τούτο το κοιμητήρι. Όλοι σε κάθετη παράταξη προς Ανατολάς! Στοιχισμένοι σταυροί, ανοιγμένα στη σειρά μνήματα, αγέρωχα κυπαρίσσια, όλα σε μια θαυμαστή διάταξη σε μια …αλλιώτικη ευθεία με αρχή και δίχως τέλος. Στο κέντρο, οι Πατέρες διατηρούν τον τάφο του Γέροντος Βησσαρίωνος! Του πρώτου Γέροντος μετά την αναβίωση του κοινοβίου. Έχουν μεταφέρει το τίμιό του λείψανο εντός της Μονής, σε σημείο δίπλα στο καθολικό, με τα Παύλεια λόγια από την προς Ρωμαίους να λάμπουν πάνω του: Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν!

Κράτησαν όμως σαν τόπο προσευχής το πρώτο μνήμα, όπου αρχικά εναποτέθηκε το άψυχο σώμα του Γέροντά τους. Νέο τον εξέλεξε ο Κύριος και εκείνος, τέκνο της υπακοής, δόξασε τον Θεό για την απόφασή Του! Υπέφερε στο τέλος! Καθαρτήριο της αγιότητας η ασθένεια και ο καρκίνος που συνεχώς τον Παράδεισο συμπληρώνει… Μα του χάρισε ο πανσθενουργός Θεός, σωτήρια υπομονή και δύναμη θαυμαστή, λίγο καιρό μόλις πριν την εκδημία του, να «μιλήσει» στα αγαπημένα του παιδιά. Και ζήτησε αυτοί οι τελευταίοι πατρικοί του λόγοι, να γνωστοποιηθούν στην αδελφότητα μια μέρα μετά την στερνή του αναπνοή!



Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, πάντοτε ήσασταν και είστε στην καρδιά μου. Τώρα που ο Χριστός και η Παναγία με κάλεσαν κοντά τους, να είστε όλοι ενωμένοι, αγαπημένοι, να αγωνίζεσθε στο Μοναστήρι όπως και εγώ τόσα χρόνια προσπάθησα έστω και με την ελαχιστότητά μου να ανακαινισθεί η Μονή, να ρθουν και νέοι μοναχοί για να συνεχίσουμε την πορεία μας στο Μοναστήρι.
Τώρα που με πήρε ο Θεός κοντά του –Εκείνος ξέρει γιατί˙ Εκείνος το έκανε για την αγάπη μας, την υπομονή μας –θέλω με χαρά να το έχετε μέσα στην καρδιά σας. Βέβαια η στενοχώρια υπάρχει αλλά πάνω από την στενοχώρια είναι η χαρά του Χριστού. Κι ο Χριστός όταν έφυγε από τον κόσμο ήταν τριαντατριών ετών˙ κοντά στην Παναγία μας, η οποία στενοχωρέθηκε, έκλαιγε, αλλά ο Θεός έτσι τα ήθελε τα πράγματα. Κι εσείς δεν θέλω να είστε στενοχωρημένοι μαζί μου εφόσον με πήρε ο Χριστός και η Παναγία. Θέλω να είστε χαρούμενοι.
Να είστε μεταξύ σας σαν αδελφοί ˙ να αγωνίζεσθε εδώ στο Μοναστήρι αυτό που μας το χάρισε η Παναγία η Γερόντισσα. Και όσοι έρχονται νέοι άνθρωποι να τους έχετε σαν αδελφούς, με πολύ αγάπη. Αυτό είναι βασικό, για να πάει το Μοναστήρι μπροστά, εσείς που είστε εδώ και όσοι θα έρθουν πρέπει να έχετε μεταξύ σας πολύ αγάπη. Να μην μαλώνετε μεταξύ σας˙ ο ένας να ανέχεται τον άλλον, για να μπορέσετε κι εσείς μετά από χρόνια να σας ελεήσει η Παναγία όπου θα σας περιμένω κι εγώ, εάν ο Χριστός με οδηγήσει και ελεήσει δια τις αμαρτίες μου, θα σας περιμένω εκεί όπου θα ζήσουμε και θα περάσουμε όπως το λέει η Εκκλησία μας, εκεί θα ζήσουμε, θα μείνουμε αιωνίως, κοντά στο Χριστό και την Παναγία μας.
Αυτά τα λίγα είχα να πω. Εύχομαι πάντοτε να με θυμάστε και να προσεύχεσθε και για μένα… Ζητώ συγχώρεση για όσους δεν μπόρεσα να βοηθήσω. Να με συγχωρέσουν όλοι και να με ενθυμούνται πάντοτε στις προσευχές τους.
Σας αφήνω με την καρδιά μου, με την πολλή μου αγάπη, με την ψυχή μου. Έτσι δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Ό,τι μας επέτρεψε ο Θεός μας το κανε για να σωθούμε. Δόξα τω Κυρίω και την Παναγία μας, η οποία Γερόντισσα εδώ πάντοτε όλους τους ελεεί και τους αγιάζει. Έτσι πάντοτε όταν έχετε κάποιου είδους δυσκολία, κάποιο πρόβλημα, να πηγαίνετε στην Παναγία την Γερόντισσα, να βάζετε μετάνοια και να ζητάτε το έλεός της. Κι η Παναγία η Γερόντισσα πάντοτε θα βοηθάει όλους.
Έτσι, σας χαιρετώ με όλη μου την ψυχή, με την καρδιά μου, με την αγάπη μου, και ζητώ συγχώρεση εάν στενοχώρησα κανέναν, εάν δεν ήμουν σωστός ως Γέροντας και Ηγούμενος, να με συγχωρέσετε όλοι. Καλή αντάμωση να έχουμε όταν μας καλέσει ο Χριστός.
Βησσαρίωνος πνευματικές υποθήκες προς την αδελφότητα της Μονής Παντοκράτορος
(Λειμωνάριον Ι.Μ.Παντοκράτορος Αγίου Όρους 2011)



Φτάσαμε στον Προφήτη λίγο πριν η καμπάνα καλέσει για την τράπεζα. Μαζεμένοι στην αυλή, οι προσκυνητές της ημέρας. Μας είχε προϊδεάσει ο πάτερ Φιλήμων απ το πρωί: -Σήμερα θα έχουμε μια μικρή αλλά πολύ ωραία συντροφιά! Μας έκανε εντύπωση αυτή η ιδιαίτερη αναφορά, μιας και εκείνος ανεξαίρετα όλων την παρουσία χαίρεται, μα ύστερα από λίγο καταλάβαμε ακριβώς τι εννοούσε… Και όντως λίγοι μα εκλεκτοί ήταν οι… προσκεκλημένοι της ημέρας! Ο πατήρ Άγγελος, με τον επίσης ιερέα υιό του πατέρα Ιωάννη. Πολύτεκνοι και οι δυο, ησύχιες ωραίες μορφές, δεν μιλούν πολύ μα χαμογελούν όλο χαρά και χάρη! Θασίτες, Θεολογίτες, Αρχαγγελίτες! Σ ένα μπαλκόνι του Ουρανού αντικριστά απ τον Άθωνα στέκονται και ευλογούν και σταυρώνουν τα 4 σημεία του ορίζοντα με τον Τίμιο Ήλο… Στο Μοναστήρι του Αρχαγγέλου στην περιοχή Θεολόγος της Θάσου, λειτουργεί ο σεβάσμιος πατέρας Άγγελος και γίνεται καθημερινά αυτόπτης υπερλόγων θαυμάτων με το ιερό καρφίον, το πανίερο κειμήλιο που χρησιμοποιήθηκε στην Σταύρωση του Νυμφίου της Εκκλησίας .



Για εκεί το 1974 η μοναχή της Οδηγήτριας Ε-φραιμία μαζί με επτά αδελφές της, ξεκίνησαν από την Πορταριά του Βόλου με κατευόδιο την ευχή της Αγίας Ηγουμένης τους μακαριστής πλέον Μακρίνας και την ευλογία του Γέροντά τους Εφραίμ Φιλοθείτη, δημιουργώντας την σημερινή γυναικεία αδελφότητα υπό την πνευματική καθοδήγηση της Μονής Φιλοθέου, της οποίας είναι μετόχι . Πως όλα τα αγιασμένα και όλοι οι αφιερωμένοι σε κάθε άκρο αυτού του κόσμου, συνδέονται με αυτήν την ολάστραφτη, αμετρήτων διαστάσεων, αόρατη αλυσίδα, φτιαγμένη σαν από καντηλοκέρι, να κρατά στο κέντρο της ένα αλλιώτικο εγκόλπιο που εικονίζει… τον Άθωνα! Είχαμε δει παλιά σε μια από τις σπάνιες φωτογραφίες που υπήρξαν, την κατά σάρκα Μητέρα του ξενιτεμένου Εφραίμ, την μετέπειτα μοναχή, μακαριστή Γερόντισσα Θεοφανώ και αυτή ανθός της Οδηγήτριας, να εικονίζεται κρατώντας με ευλάβεια στην αγκαλιά της ένα εξαπτέρυγο με κάτι προσαρτημένο πάνω του ! Να που μάθαμε σήμερα τι ήταν! Ήταν το τμήμα από τον τίμιο Ήλο και η μακαριστή Θεοφανώ στην αυλή του Θασίτη Αρχαγγέλου! Ακούμε τον πατέρα Άγγελο: –Πως ευωδιάζει παιδιά μου του Χριστού μας το καρφίον! Πόσα θαύματα και θεραπείες γίνονται καθημερινά! Κάποτε να ρθείτε να προσκυνήσετε στο μοναστήρι μας! Θα λάβετε μεγάλη ευλογία!



Γύρω από τον πολιό Πατέρα μαζί μας όλα τα …αγαθά παιδιά! Ο κυρ –Παύλος ο Απλούς, ο Κυρ Νίκος ο θαρραλέος Κρητικός… Αγιοταφίτης και ο κυρ-Παναγιώτης στα 87 του πλέον, από την Αγιάσω της Μυτιλήνης! Ύστερα από έναν χρόνο ακριβώς τον ξανασυναντάμε, μετά την Σιμωνόπετρα απρόσμενα στην σκήτη του Αη Λιά! Πως χαιρόμαστε για τούτο το αντάμωμα με όλους τους! Ένας-ένας ξεχωριστοί! Απλού τόσο ταιριαστά τον… βάφτισε ο Γέροντας Ιωακείμ. Κάποιος είπε σοφά πως δεν είναι απλό το να είσαι απλός! Και πόσο δίκιο είχε στ αλήθεια μιλώντας για την ανεπιτήδευτη έκφανση της απλότητας!



Ο κυρ-Παύλος, από τους πιο τακτικούς προσκυνητές στα μέρη του Προφήτη, έμεινε μέσα μας, σαν μια λεπτή αύρα, που χωρίς να υπολογίζει τρόπο και τόπο, άφηνε τα πολύχρονα Αθωνικά του βιώματα και την αγάπη να ξεχυθεί και να σε κατακλείσει, με κάθε του κίνηση, κάθε του ταπεινό λόγο. Και αυτά ταυτόχρονα περιβεβλημένα με μια απροσποίητη διάκριση στ αλήθεια ασυνάντητη! Με όλους θα συμπορευόμασταν στις επόμενες ώρες και μέρες μας στο Όρος, μα και αλησμόνητα παντοτινά πλέον, αφού το καντηλοκέρι το αόρατο το Αθωνικό, μπλέχτηκε στης ψυχής μας τα ακροδάχτυλα με τις πρεσβείες του Θεσβίτη… Στον πρώτο όροφο ήδη μας περίμενε ο Γέροντας Ιωακείμ. Καθισμένος στην κορυφή, ευλογεί την μεσημεριανή τράπεζα, ενώ έπειτα από λίγο ένα από τα χιλιάδες του κηρύγματα ακούγεται ηχογραφημένο την ώρα που τρώμε. Η υποχρέωση της διαφώτισης του διπλανού μας! Η Πνευματική ελεημοσύνη μα και η υλική που παρηγορεί! Ο ανέκλειπτος ουράνιος θησαυρός μας! Λίγο πριν ο Γέροντας ευλογήσει τα περισσεύματα, θυμάται τους εράνους που διοργάνωνε στα μέρη της πνευματικής του σποράς! Τότε που οι άνθρωποι… πετούσαν πιο ανάλαφρα με τα φτερά της ελεημοσύνης! Μνημονεύουμε τον Αη Γιάννη τον Χρυσόστομο: «Είναι ελαφριά η ελεημοσύνη και γρηγοροπετούσα, έχει φτερά χρυσά και κάνει πτήση που τους αγγέλους ευφραίνει. Σαν περιστέρι πετά, χρυσό και ζωντανό, που έχει βλέμμα τρυφερό και ήπια μάτια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ αυτό το μάτι».



Παρατηρούμε τον πατέρα Φιλήμονα που δεν σταματά να απαντά στο τηλέφωνο της Σκήτης. Μας λέει έπειτα ότι καθημερινά δεν παύουν να καλούν άνθρωποι για βοήθεια. Πνευματική μα και χρηματική! Στενοχωριούνται οι πατέρες που δεν μπορούν να δώσουν όσο θα ήθελαν. Μα στο κομποσχοίνι τους έπειτα, δίνουν όλη τους την προσευχητική δύναμη να αντισταθμίσουν την υλική τους πενία… Στο μικρό αρχονταρίκι της αυλής καθόμαστε για διακόνημα. Μαζί μας προστέθηκαν και κάποιοι Κιλκισιώτες αδελφοί μας και 2 Σέρβοι προσκυνητές. Ετοιμάζουμε δίπτυχα για το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων. Στ αριστερά χώρος για κάθε ψυχή θλιβομένη, καταπονουμένη, ελέους και βοηθείας του Θεού επιδεομένης. Στα δεξιά για τις ψυχές που αναπαύθηκαν επ ελπίδι ζωής αιωνίου, εκεί όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου Του! Πόσα ονόματα δεν θα μνημονευθούν εξαιρέτως στα γλυκοφωτισμένα κοιλώματα των Ιερών όλου του Άθωνα, στην Βηθλεέμ και στον φριχτό τον Γολγοθά των Θείων προθέσεων. Βιβλιάρια… καταθέσεων είναι τούτα τα μικρά χαρτιά και οι πατέρες μεγάλοι ευεργέτες, που πασχίζουν στους λογαριασμούς των ξεχασμένων ψυχών, να υπάρχει πάντα… διαθέσιμο υπόλοιπο ελέους και φωτός. Ο κυρ-Παύλος όποτε μας συναντά έχει κάτι τόσο ωφέλιμο να θυμηθεί και να μας πει:
-Ένα χαντάκι είναι η ζωή παιδιά! Κάνουμε μια και περνάμε απέναντι! Όλους να τους αγαπάμε και για όλους να προσευχόμαστε! Έχουμε πάει που λέτε στον Γέροντα Παϊσιο στην Παναγούδα όταν ζούσε ακόμα και τον περιμέναμε στην αυλή ! Ήμασταν καμιά δεκαριά άνθρωποι. Ένας που τον ήξερα, εισαγγελέας σε μεγάλη θέση, ερχόταν πρώτη φορά και κράταγε τις αποστάσεις του, ήταν αυτό που λέμε κομματάκι ακατάδεκτος και κάπως ξιπασιάρης ο ευλογημένος! Μόλις βγαίνει ο Γέροντας κατευθείαν στρέφεται στον άνθρωπο αυτό και του λέει γελώντας: Καλώς τον, καλώς τον κύριο Εισαγγελέα! Ε αυτό ήταν! Σαν παιδάκι έπειτα εκείνος αγκάλιαζε τον Γέροντα, του φιλούσε τα χέρια, έγινε ο πιο απλός και καταδεκτικός άνθρωπος στον κόσμο!
Σκέφτομαι τι μπορεί να ναι αυτό που σε μια στιγμή μονάχα, καταφέρνει να αλλοιώσει σε τέτοιο βαθμό μια ανθρώπινη ψυχή μόλις στο διάβα της βρεθεί ένας ρασοφορεμένος κλητός και εκλεκτός… Θυμάμαι κάτι που άκουσα από Χριστοκήρυκα και θαρρώ πως είναι ταιριαστό τούτη την ώρα να γραφτεί, δίπλα σε ένα από τα αμέτρητα μαρτυρούμενα περιστατικά με τα θαυμάσια της Παναγούδας. Πατέρες τους προσφωνούμε όλους αυτούς, που συναντάμε και σε τούτα τα μέρη.
Και μοιάζει αυτό το συνηθισμένο πάτερ να έχει τόσο νόημα, ιδιαιτέρως για κάποιους όπως ο πάτερ Παϊσιος ο μεγάλος μας Άγιος. Πατέρες τους φωνάζουμε, γιατί γεννάνε συνεχώς μέσα μας τον Χριστό! Γίνεται η ψυχή μας Θεοτόκος με μια τους λέξη, με ένα ταπεινό τους βλέμμα με μια ζεστή αγκαλιά! Σαν αυτή που θυμάται ο Απλούς από έναν άλλον μεγάλο Αθωνίτη Άγιο. –Είχαμε πάει στον Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη! Μπαίνουμε στο κελάκι του και τον βλέπουμε να υποφέρει από φριχτούς πόνους στα πόδια…-Γέροντα του λέω, περαστικά να είναι, να κάνουμε προσευχή να περάσει ο πόνος! Άστραψε και βρόντηξε ο Γέροντας! Βρε τι είναι αυτά που λες, μου είπε με πολύ αυστηρό ύφος! Και έπειτα δείχνοντας τα πόδια του: Τούτα εδώ είναι τα παράσημά μου! Και έπειτα με πήρε αγκαλιά βέβαια!

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 8ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 8
Σάββατο, 16 Δεκεμβρίου 2017



Ιερομαρτύρων κέρασμα, η έσχατη λειτουργία.
Συνεσταλμένα βήματα, ανεβλαβή τα οικεία.
Αντίβαρο στην ξαστοχιά, στην Θεία δικαιοσύνη!
Τροφός Ζωής κατέρχεται, πρεσβείες να ταχύνει.

Του Παναγίου μνήματος φύλακας Ηρακλειώτης!
Με μεσιτεία του Αη Μηνά, Πατριάρχης και Δεσπότης!
Γιάντα μη και δε σ αγαπώ Άγιε και Παναγιά μου;
Της πίστης βάρεσε η γροθιά και έγιναν τα όνειρά μου!

Νύχτα μερώνεται με φως από έκπαγλο φεγγάρι!
Αγρύπνια και υπομονή κούτσουρα για κλινάρι!
Πορεία στο μεσόνυχτο από αναγκεμένους!
Πίστης εξιστορήματα για τους αναστημένους!

Στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία. Απόγευμα της τρίτης μας φετινής μέρας στο Όρος.



Στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου ξανά. Εσπερινός με στιχηρά του Αγίου Φωκά του Ιερομάρτυρα και θαυματουργού! Του μηνύθηκε το μαρτυρικό του τέλος με περιστέρι, που ένα στεφάνι του έβαλε στο κεφάλι και με ανθρώπινη μιλιά του είπε: Ποτήριον κεκέρασται και δεί σε αυτό πιείν! Το μαρτύριο των Ιερομαρτύρων είναι η τελευταία τους λειτουργία πάνω στη γη! Εποίησε και αυτός, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, την τελευτήν τελευταίον μυστήριον!

Ο πατήρ Σίλας βδομαδιάρης ιερέας! Η ελάχιστη στιγμή είναι σπουδαία γι αυτόν! Είναι τόσα χρόνια παπάς και θαρρείς πως είναι η πρώτη του φορά που βηματίζει ως ιερουργός. Δεν τον αγγίζει διόλου η επανάληψη, δεν υποχωρεί στης ανεβλαβούς εξοικείωσης το αδιόρατο σαράκι… Σαν να τα πρωτοφορά τα ιερατικά του ιμάτια! Όλο και πιο λαμπερά, όλο και πιο καινούρια! Στις μακρόσυρτες συγκλονιστικές σιωπές ανάμεσα στις μυστικές ευχές του, στον Άγιο Νικόλαο, το μόνο που ακούγεται είναι ο Απλούς να ξεπνέει βαθιά το …διοξείδιο της πίστης!



Ο γέροντας Ιωακείμ απαγγέλει το Καταξίωσον Κύριε! Κάθε λέξη τονισμένη απ της καρδιάς του το αστείρευτο «μελανοδοχείο»! Οι Θασίτες Πατέρες πλησιάζουν με συστολή το δεξί αναλόγι για την παράκληση της Παναγίας! Η παρακλητική προστακτική των δεομένων συναμαρτωλών! Πρόφθασον, τάχυνον και σπεύσον! Σκέπε, φύλαττε και φρούρει!

Μετά το Απόδειπνο, η Γαλακτοτροφούσα κατεβαίνει από την κορυφή του τέμπλου με το αντίβαρό της κρατημένο από τον πατέρα Φιλήμονα. Την προσκυνάμε πριν βγούμε έξω. Όλη μας η ελπίδα στα εικονίσματα της Τροφού της Ζωής μας! Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας! Του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων τα λόγια και αυτά κατέρχονται εξ Ουρανού, ευγνωμοσύνης εφύμνια: Βρέφος βλέπω και Θεό μου αναγνωρίζω, βρέφος που θηλάζει και τον κόσμο διατρέφει, βρέφος που κλαυθμυρίζει και στον κόσμο ζωή και χαρά χαρίζει, βρέφος που τυλίγεται στα σπάργανα και από τα δεσμά της αμαρτίας με λυτρώνει, βρέφος μέσα στις μητρικές αγκάλες ως αληθινός άνθρωπος που δεν λείπει καθόλου από τη γη και το ίδιο στους κόλπους του Πατρός αναλλοίωτο και χωρίς να απουσιάζει καθόλου από τους ουρανούς.

Ευλογεί και υπόσχεται η Γαλακτοτροφούσα Παναγιά των Προφητηλιατών! Αγαπά ελεημοσύνην και κρίσιν ο Κύριος (ψαλμ 32,5). Αντίβαρο η ικεσία της Αγνής Μητροπαρθένου στην δικαιοσύνη του Κυρίου και στις ξαστοχιές μας...

Νύχτα ανύχτωτη από του φεγγαριού το γέμισμα. Στο πίσω μέρος της αυλής θαυμάζουμε όλοι μας το χρύσωμα του στην θάλασσα. Ο Φώτης μας μιλά για των Αγγέλων τις σκάλες τις σεληνόφωτες. Η ποιητική υποβολή του Όρους δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο!



Στα χέρια μου κρατώ τον Αρχάγγελο του Μανταμάδου! Μια εικονίτσα που μου χάρισε ο σχεδόν ενενηντακοντούτης Αγιασώτης Κυρ-Παναγιώτης μετά το Απόδειπνο. Ο Ηρακλειώτης κυρ-Νίκος, ο κατά πολύ μικρότερος φίλος του, μαζί του φέτος, συνοδίτης και αδελφός, τον ακολουθεί και στοργικά τον προσέχει. Μου δωρίζει ευλογίες από τα Ιεροσόλυμα. Μικρές εικόνες της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας και κάρτες από τον Πανάγιο Τάφο! Και ένα στυλό από όπου βγαίνει ένας πάπυρος, με το ιερό κουβούκλιο την ώρα που φωτίζεται από το Άγιο Φως! Αμέτρητα χρόνια κάθε Μεγάλη Εβδομάδα εκεί και όχι μόνο, να στηρίζει με κάθε του δύναμη την αδελφότητα την φυλάττουσα της πίστεως τις Θερμοπύλες! Στον Πανάγιο Τάφο, στο τάμα ολάκερης της ζήσης του! Να γράψεις φέτος το ημερολόγιο του Όρους με αυτόν τον στυλό! Να τα ακούσουμε μετά και στο Ηράκλειο στον σταθμό μας! Έχεις λίγο χρόνο να σου διηγηθώ και εγώ κάτι; Καθίσαμε σ ένα παγκάκι και άρχισε για ώρα πολύ να μου διηγείται την ζωή του!

Κάθε της στιγμή ως τώρα ένα ατελείωτο θαύμα! Η μάνα του με την ακλόνητη πίστη τον κράτησε στα δύσκολα και στα ορφανεμένα! Αυτή του μίλησε από μωρό παιδί για την Παναγία και τους Αγίους! Και έπειτα στον αγώνα της ζωής με όλα τα εμπόδια, όλες τις κακοτοπιές, όλα τα ανηφόρια, εκείνος έβρισκε πάντα προστασία και σκέπη στην Παναγία και στους αγαπημένους του Αγίους. Τον Άγιο Μηνά και τον Άγιο Νεκτάριο! Αυτούς παρακαλάει στα δύσκολα και στα ακατόρθωτα! -Μέχρι και Πατριάρχη μου βγάλανε τον Θεόδωρο και Αρχιεπίσκοπο τον Ειρηναίο, μου λέει και μόλις με βλέπει να χαμογελώ μου απευθύνεται με ύφος σοβαρό και απόλυτο! –Δεν λέγω ψέματα παιδί μου! Χτυπώ το χέρι γροθιά κάτω και τους κοιτώ κατάματα: Γιάντα μη δε σ αγαπώ Παναγιά μου και Άγιε μου Μηνά! Κάμε τούτη τη χάρη! Και τρέχουν αμέσως! Ό,τι και να τους ζητήξω! Και τα κατάφερε ο Κυρ-Νίκος φτωχός και αδύναμος στα ξεκινήματα να πορευτεί με λεβεντιά ως τα τώρα στη ζωή του, δίχως να ξεχνά ποτέ τα ευχαριστήριά του ! –Θα πάω στην Παναγούδα μεθαύριο την Κυριακή αν θέλει ο Θεός! Έχω φέρει μια μεγάλη εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας, να την αφήσω εκεί, να την έχουν οι πατέρες και ο Άγιος που τόσο την αγάπαγε την μορφή της! Την είχε δει ο Άγιος Παϊσιος στο καλυβάκι του! Του παρουσιάστηκε ντυμένη στα χρυσά! Με πρόσωπο που άστραφτε! Η πιο όμορφη όψη του κόσμου! Αυτή έλεγε είναι ακριβώς η μορφή της! Σε αυτήν την εικόνα έχουμε την πιο παραστατική αποτύπωσή της!

Μου είπε πολλά ο Κυρ-Νίκος ο Ηρακλειώτης εκείνο το βράδυ στην φεγγαρόλουστη αυλή έξω απ το καθολικό του Ενδόξου Ηλιού. Πόσες φορές δεν έκανε εκείνες τις 2 περίπου ώρες απευθείας με την γοργοτάξιδη ψυχούλα του την …πτήση Ιεροσόλυμα –Άθως μετ επιστροφής! Μίλησε για ανθρώπους που γεύτηκαν σάρκα και αίμα στην Θεία μεταλαβιά! Για υπέρλογες ιάσεις, για Θείες παρεμβολές και επεμβάσεις, για το πλούσιον έλεος του Φιλανθρώπου.

Για την άδολη πίστη των ταπεινών τούτου του κόσμου, που όρη μα και τον Άθωνα μεθιστάνει, όπου και να βρίσκεται ένα δυσκολεμένο του παιδί, να το σκεπάσει με την παρηγορητική του αποσκιάδα. Δεν θα γραφτούν εδώ οι στα σίγουρα συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Το μόνο βέβαιο είναι πως για κάθε γροθιά που ως τα τώρα έχει χτυπήσει χάμω τούτος ο απειρόκακος Κρητικός, σε κάθε απίθανο για τους πολλούς αίτημά του προς τον Ουράνιο Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεως, υπάρχουν πολλές γροθιές σφιγμένες σε στρωτές μετάνοιες, μπροστά σε εικονοστάσι. που στο κέντρο του έχει την γλυκύτατη αχειρότευκτη μορφή της Ιεροσολυμίτισσας!

Λίγες ώρες ως τις 2 τη νύχτα που είχαμε συναποφασίσει έγερση.



Εμείς οι πέντε μαζί με τον Απλού και τον καλοκάγαθο Δημήτριο τον συνοδοιπόρο του. Για αυτό εξάλλου μείναμε στο παλιό Νοσοκομείο της σκήτης έξω από την πύλη, για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε πολύ πριν το άνοιγμά της για τα μέρη της κάτω Καψάλας και το κελί του παπά Ευθύμη και της συνοδείας του. Ένα από τα πιο γνωστά καταφύγια δεομένων, ένα από τα πιο ενεργά εργαστήρια υπομονής και αγάπης του Άθωνα! Ο Γέροντας όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή «εξαφανίζεται» επί μακρόν για ησυχία και προσευχή.

Ήταν από τις τελευταίες μέρες που θα μπορούσαμε να τον δούμε από κοντά και να του μιλήσουμε. Το ίδιο όμως γνώριζαν και σχεδόν όλοι οι επισκέπτες προσκυνητές στα μέρη πέριξ των Καρυών. Γι αυτόν τον λόγο και για να προλάβουμε έστω για λίγο τον παππούλη θα έπρεπε να ήμασταν από πολύ νωρίς έξω από την πόρτα του κελιού! Ξεκινήσαμε λοιπόν στην πιο γλυκιά Φθινοπωρινή νυχτιά που έμοιαζε μέρα, με ένα έκπαγλο φεγγάρι να οδηγεί τα βήματά μας στον χωμάτινο δρόμο.



Πετάμε από χαρά! Πρώτη φορά σε νυχτερινή πτήση σε… αεροδιαδρόμους Αθωνικούς. Μετά από μισή ώρα βρήκαμε τον χαρακτηριστικό Σταυρό στον βράχο και το μονοπάτι που σχεδόν αμέσως μας οδήγησε έξω από την πόρτα του κελιού! Το Σταυρονικητιανό κελί της Αναστάσεως του Κυρίου! Μια από τις αστείρευτες ξεδιψαστικές κρήνες του Όρους! Εκεί έξω από τον ξύλινο φράχτη, ήδη βρίσκονταν συγκεντρωμένοι 10 άνθρωποι που περίμεναν!

Ένας είχε κοιμηθεί εκεί από τις 11 το βράδυ! Ο Πέτρος από τις Σέρρες. Βολεύτηκε όπως -όπως πάνω σε κάτι κούτσουρα για δυο ώρες περίπου! Έπειτα από λίγο γύρω στη μία, ήρθαν οι Καβαλιώτες συνοδοιπόροι που διανυκτέρευσαν επί τούτου στις Καρυές στο πανδοχείο που λειτουργεί, για να μην δεσμεύονται από τα ωράρια των Μονών. –Είχαμε έρθει και πέρυσι! Περιμέναμε πάνω από 8 ώρες, γιατί φτάσαμε μεσημέρι και δεν τα καταφέραμε να του μιλήσουμε! Φέτος είπαμε να ρθουμε από νύχτα! Έχουμε ανάγκη να τον δούμε οπωσδήποτε φέτος! Μόλις ελάχιστα πριν από εμάς 6 πασίχαροι Αιγιώτες με επικεφαλής τους τον πατέρα Σ. έλαβαν και εκείνοι θέση αναμονής. Τέτοιο πόθο είχαν οι πρώτοι …της άτυπης σειράς να δουν τον Γέροντα, το πνευματικό άνθος της σποράς του Αγίου Παϊσίου. Κάποιοι θα μιλήσουν για ακρότητες και υπερβολές. Στου Πανσόφου Σειράχ τους λόγους ας προστρέξουμε να λάβουμε την απάντηση: Αν βρεις άνθρωπο συνετό πήγαινε σε αυτόν απ τα χαράματα! Από τα βήματά σου να φαγωθούν τα σκαλιά στην είσοδό του! ἐὰν ἴδῃς συνετόν, ὄρθριζε πρὸς αὐτόν, καὶ βαθμοὺς θυρῶν αὐτοῦ ἐκτριβέτω ὁ πούς σου. ( Σοφ.Σειράχ 6,36) Ο Πέτρος μας μιλά για τον παππούλη και το πόσο τον βοήθησε όταν πριν από χρόνια ανήμερα της Μεταμορφώσεως παραλίγο να χάσει την ζωή του σε ατύχημα με την μηχανή! Έχει αγάπη πολύ ο Γέροντας! Εμένα μου άλλαξε την ζωή! Γι αυτό θέλω να τον βλέπω και να μπαίνω κάτω απ το πετραχήλι του! Όποτε τα καταφέρνω έρχομαι! Να γεμίσω τις μπαταρίες μου! Που να με έβλεπες πριν μερικά χρόνια αδελφέ μου! Μόλις πρωτοήρθα στον Γέροντα! Άλλος άνθρωπος ήμουνα, μέσα και έξω! Είχαμε θάψει και τον αδελφό μου τον Παύλο τότε που τον σκότωσε ένας μεθυσμένος με αυτοκίνητο την ώρα που περπατούσε το παλικάρι μας στον δρόμο! Πόσο τον αγαπούσα! Πέτρος και Παύλος! Αχώριστοι ήμασταν πάντα! Είχα θυμό μέσα μου πολύ! Μα έπειτα γαλήνεψα, ηρέμησα, τα είδα όλα αλλιώς! Έχω πολύ δρόμο ακόμα βέβαια! Να φτάσω στην πίστη που όλα τα γιατρεύει!

Εδώ που κάθομαι και περιμένω αδελφέ μου έχω ακούσει πολλές ιστορίες για ανθρώπους που αληθινά πιστεύουν! Αυτή που με είχε κάνει να κλάψω ήταν με μια μάνα, που Μεγάλη Παρασκευή μπήκε μέσα στο δωμάτιο του μοναχογιού της και τον βρήκε παγωμένο και νεκρό! Έμεινε για ώρες πολλές δίπλα του! Μόλις νύχτωσε, κοίταξε την Παναγιά στο εικόνισμα και της είπε: Τώρα φεύγω να πάω στην κηδεία του Υιού σου Παναγία μου! Αύριο σε παρακαλώ νε έρθεις και εσύ στην κηδεία του δικού μου! Και έφυγε για τον Επιτάφιο δίχως να πει σε κανέναν κουβέντα! Μόλις επέστρεψε, την περίμενε ολοζώντανο το παιδί της! Τον επανέφερε η Παναγία στη ζωή!

Ο Απλούς ακούει και δακρύζει με αυτήν την ιστορία! Έχει και αυτός τόσα να θυμηθεί! –Εμείς πριν από χρόνια είχαμε πάει στο κελάκι των Ιωασαφαίων στις Καρυές! Πάνε σχεδόν 35 χρόνια! 1983, 84 ήτανε! Μπήκαμε μέσα, βλέπουμε έναν Γέροντα. Μας λέει: Ήμασταν πολύ κουρασμένοι σήμερα γιατί είχαμε πανήγυρη με αγρυπνία μεγάλη! Πριν έρθετε ήταν εδώ η Παναγία! Μας έπλυνε και μας καθάρισε για ώρα πολύ! Μόλις ήρθατε έφυγε! Ακούγονται απίστευτα αυτά μα είναι όλα αλήθεια! Σκέψου παιδί μου ότι σε εμένα που είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος όλων, έχουν συμβεί θαύματα! Ήμουν στο χειρουργείο για πολύ σοβαρή εγχείρηση στο λαιμό! Είμαι και ψάλτης πολλά χρόνια στο χωριό μου! Μία ώρα κράτησε μόνο η νάρκωση να φανταστείς! Σε όλην την επέμβαση άκουγα συνέχεια αγγελικά ψάλματα: Άγιος Άγιος Άγιος Κύριος Σαβαώθ !
Σκέψου αν άκουγα εγώ Αγγέλους, αυτοί εδώ πώς να μην ανταμώνουν καθημερινά με την Παναγία; Σε στιγμές σιγής από όλους ακούγαμε μέσα τους Πατέρες που τελούσαν κανονικά τις ακολουθίες τους. Σχεδόν πεντέμισι το πρωί και ήδη είχαμε πίσω μας άλλα δεκαπέντε άτομα. Και όλο έρχονταν κι άλλοι διψασμένοι αδελφοί μας! Είχαμε ξαναέρθει στον Γέροντα πριν από αρκετά χρόνια! Αλλά αυτό που θα αντικρίζαμε ύστερα από δυο ώρες περίπου, μόλις μας άνοιξαν την πόρτα, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία! Στην αυλή του κελιού σχεδόν έτοιμος ένας μεγάλος Αγιορείτικος Ναός προς τιμήν του Αγίου Παϊσίου!



Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ετοιμάστηκε μαζί με νέο ξενώνα για επισκέπτες προσκυνητές και ένα υπέροχο υπαίθριο αρχονταρίκι με απίστευτα περίβλεπτη θέα στον… αχαμήλωτο Άθωνα!

Πίσω από το ιερό του Ναού το μνήμα του Γέροντα Ισαάκ του Λιβανέζου! Ο Παπάς, ο Θεολόγος, ο μύστης των ασκητικών του Αγίου Ισσάκ, ο πνευματικός των μαθητών της Αθωνιάδας σχολής, ο αγωνιστής, ο φωτιστής, ο διακριτικός, ο ελεήμων, ο καλλίφωνος!



Πίσω από το ιερό του Ναού το μνήμα του Γέροντα Ισαάκ του Λιβανέζου! Ο Παπάς, ο Θεολόγος, ο μύστης των ασκητικών του Αγίου Ισσάκ, ο πνευματικός των μαθητών της Αθωνιάδας σχολής, ο αγωνιστής, ο φωτιστής, ο διακριτικός, ο ελεήμων, ο καλλίφωνος!

Μόνασε στον Λίβανο και όταν ήρθε για να σπουδάσει την Θεολογία στην Θεσσαλονίκη συνδέθηκε στενά με τον Άγιο Παϊσιο. Εκείνος έμελε να του δώσει το μέγα Αγγελικό σχήμα και αυτός να γίνει ο βιογράφος του Αγίου! Εδώ σ αυτά τα μέρη που τώρα στεκόμαστε ολοκλήρωσε το υπέροχο αυτό και πασίγνωστο ανά τον κόσμο… μπλε βιβλίο μόλις λίγο καιρό πριν εκδημήσει πλήρης υπομονής και ευχαριστίας εις Κύριον στα 61 του μόλις χρόνια έπειτα από μαρτυρικούς πόνους και πολύχρονη ασθένεια.



Αγάπησε τόσο πολύ της Ελλάδα! Έλεγε με πόνο ψυχής για τους σύγχρονους Έλληνες ο μακαριστός Ισαάκ πως: «Το ορθόδοξο κύτταρο μέσα τους υπολειτουργεί. Σκέφτομαι πόσο σε παλιές εποχές η θεολογία αποτελούσε ανάγκη βιοτική του λαού και πόσο σήμερα έχει αποξενωθεί από τα ενδιαφέροντά του».

«Παλιά μιλούσαν μέσα στα μπακάλικα και τα καφενεία για αλήθειες δογματικές. Η θεολογία έγινε υπόθεση πανεπιστημιακή κι όχι κατάσταση βιωματική. Τρέφεται από τη λογοκρατία, ενώ θα έπρεπε να ζούσε από τον Λόγο. Το μεγαλύτερο κακό για τον σημερινό άνθρωπο είναι τ’ ότι μέσα στην κοινωνία δέχεται τόσα πολλά ερεθίσματα. ώστε του μένει ελάχιστος χρόνος για να σκεφθεί τον Θεό». Πηγή: Μον. Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος τ. Γ’ /1956-1983, Εκδ.Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτ. 2011.



Πόσο ευλογημένοι οφείλουμε να αισθανθούμε όλοι εμείς σ αυτήν την αυλή την αγγελόπλαστη, σε τούτο το χάραγμα μιας νέας μυστικής ημέρας. Απερίσπαστοι έχουμε μπροστά μας χρόνο άφθονο να σκεφθούμε τον Θεό, να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας μαζί Του. Να κοιτάξουμε μέσα στον καθρέφτη ενός φτωχού μνήματος, και στους πωρόλιθους ενός νεότευκτου ουρανίου οίκου και να δούμε μέσα τους τον ταλαίπωρο εαυτό μας, τον ξεχασμένο μας σκοπό… Να λαξεύσουμε τους πώρους της αδρανούς ψυχής μας, διόδους να ανοίξουμε μέσα τους να ρουφήξουν δρόσους, από μάτια ταπεινών αδελφών και λόγια πολύπειρων γεροντάδων. Να λοιπόν δίπλα σε αυτό το απέριττο μνήμα του Ιερομονάχου Ισσάκ, ο Ναός του πνευματικού του Πατέρα Αγίου Παϊσίου.

Και ο παπά Ευθύμης πλέον να τους έχει μαζί …σε παράταξη μάχης. Σε μια διαφορετική στην κυριολεξία παράταξη μάχης βρισκόμαστε σχεδόν όλοι περιμένοντας τον Γέροντα. Κάποιοι προσπαθούν να κατατάξουν εαυτούς και αλλήλους σε σειρά, ανάλογα με την ώρα προσέλευσης. Μερικοί φαίνεται αυτό να το αγνοούν και επικαλούμενοι ιδίους λόγους θέλουν να προσπεράσουν …Δυο, αλλοίμονο, παραλίγο να έρθουν στα χέρια! Θυμόμαστε τον ιδιαίτερο κανόνα του Αγίου Παϊσίου του Βελιστσκόφσκυ . Δεν άφηνε τον ήλιο να δύσει επί του παροργισμού! Αν κάποιος είχε οργή εναντίον αδελφού, σε αυτόν δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στον Ναό ή να συμπροσευχηθεί στο Πάτερ ημών. Αλήθεια πως πρέπει να μας συνέχει κάθε στιγμή αυτός ο κανόνας του Προφητηλιάτη Αγίου! Ο Απλούς θυμάται όταν περίμεναν έξω από τον συρμάτινο φράχτη της Παναγούδας τον Άγιο να βγει. –Ο Γέροντας μας άφηνε μια ώρα και παραπάνω να περιμένουμε! Δοκίμαζε την υπομονή μας! Και έπειτα έβγαινε! Κάποιοι έφευγαν. Εμείς εκεί, όσες ώρες και να κανε θα τον περιμέναμε! Καταλαβαίνουμε γρήγορα πως η διάκριση πρέπει να πρυτανεύσει.



Η υπομονή και η θυσιαστική αγάπη, πρέπει να φτιάξουν την σειρά προτεραιότητας. Ο Θωμάς από την Θεσσαλονίκη πνευματικοπαίδι του Γέροντα εδώ και δεκαπέντε χρόνια, μας μιλά για τα δικά του θαύματα, τα δυο παιδιά του! Θυμάται και αυτός τις αμέτρητες ώρες της υπομονής σε τούτην την αυλή! -Ήρθα κάποτε σχεδόν πρώτος και περίμενα από νύχτα και έπειτα από 3-4 ώρες μπήκα και εξομολογήθηκα στον παππούλη. Μόλις βγήκα θυμήθηκα κάτι που οπωσδήποτε έπρεπε να του πω. Έλα όμως που όπως και σήμερα τον περίμεναν καμιά εικοσαριά ακόμα άνθρωποι. Τι να κάνω, φοβήθηκα μη σκανδαλίσω κανέναν… Και περίμενα αδέλφια μου μετρημένες δεκατέσσερις ακόμα ώρες. Όταν είχε νυχτώσει για τα καλά με ξαναβλέπει ο Γέροντας μπροστά του! Βρε ευλογημένε μου λέει τι συμβαίνει… Γελούσε μόλις κατάλαβε! Μα δεν με είχε πειράξει καθόλου η αναμονή! Είναι και αυτή μέρος του μυστηρίου και μάλιστα απαραίτητο! Του λέω για την μικρή μου θυγατέρα που είναι βαπτισμένη στο όνομα του Μυροβλήτη προστάτη της Θεσσαλονίκης. Αστράφτουν τα μάτια του από χαρά και αμέσως βγάζει από ένα μικρό πορτοφόλι, ένα κομμάτι από μπαμπάκι που μυροβολά. Είναι από το άνοιγμα της λειψανοθήκης! -Παρ το αδελφέ μου, θα βρω άλλο εγώ! Με τον Θωμά βρεθήκαμε για λίγα λεπτά! Ίσως και να μην ξαναανταμώσουμε σε τούτη τη ζωή! Κύριος οίδε!
Μα δεν θα λησμονήσω ποτέ θαρρώ, την φιλαδελφία του και όλο το άρωμα που ξεχύθηκε από το αλαβάστρινο μέρος της μυρώπης καρδιάς του, όταν αναζήτησε του Μεγαλομάρτυρος την ευλογία! Τίποτα δεν μπορεί να νοθεύσει τούτες τις στιγμές. Πολλές δεκάδες άγνωστοι μέχρι σήμερα άνθρωποι γινόμαστε Ένα, καρτερώντας μια γουλιά δροσερό νερό από τις χούφτες του ταπεινού παπά να ποτίσει το άκαρπό μας και έναν Θεό να ξαναγεννηθεί μέσα μας… Ο χρόνος πάλι σταματά, υποχωρεί, πολλαπλασιάζεται, βαραίνει, σημαδεύεται …

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 9ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 9
Τετάρτη, 10 Ιανουαρίου 2018



Με Χαναναίας προσμονή πολλοί είναι οπλισμένοι
Παπάς, πραότητας παιδί με σκέψη εμπνευσμένη!
Οι Γεροντάδες έμψυχη, του Ουρανού εικόνα!
Φτωχοί και απλοί μας οδηγούν στον Θεϊκό Νυμφώνα

Ιχνηλατεί ο ανώνυμος ο ασκητής τον δρόμο!
Ακούραστα χειραγωγεί με του Θεού τον νόμο!
Δηνάριο σ όλους δίνεται, μέχρι και στους εσχάτους!
Του Οικοδεσπότη η αμοιβή για όλους τους καμάτους!

Χορταίνει ο Κύριος ψυχές με της Ζωής τα ρήματα!
Η γνήσια πίστη οδηγεί μόνο σε ωφελήματα!
Προφήτη είναι ο έμπιστος στο τίμιον το γήρας του!
Άλας και Φως στις συμβουλές πολύχρονης της πείρας του!

Λίγο πριν το μεσημέρι στην σκιά του νέου Ναού του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, στο κελί της κάτω Καψάλας! Μόλις από το μικρό δωμάτιο, όπου βρίσκεται ο Γέροντας εξέρχεται ο πρώτος της σειράς! Ο Πέτρος που χαμογελά και αγκαλιάζει σχεδόν όποιον βρίσκεται μπροστά του! –Τις γέμισα τις μπαταρίες μου δόξα τω Θεώ! Καλή υπομονή παιδιά! Αξίζει η αναμονή! Να ξέρατε πόσο! Η σειρά προτεραιότητας πλέον δεν υπάρχει! Η διάκριση και το φιλότιμο παλεύουν να μην σκανδαλιστεί και φύγει κανείς χωρίς να αναπαυθεί!



Κάποιοι τούτο το ενστερνίζονται πλήρως. Καθόμαστε στις απόσκιες πάνω πεζούλες με τον π.Σ., από την Αθήνα τέκνο και λειτουργό των Τριών Ιεραρχών. Συνήθως όποιον ιερωμένο έρχεται τα καλογέρια σπεύδουν να τον προτάξουν, σεβόμενα το σχήμα του. Ευλογημένο! Μα αυτός εδώ δεν δέχεται επουδενί λόγω την προτίμηση. Κάθεται μαζί μας περιμένοντας και φαίνεται να απολαμβάνει την κάθε ελάχιστη στιγμή! Κανείς δεν έχει φύγει, από το αξημέρωτοακόμα. Μετράμε ήδη κλεισμένες οκτώ ώρες! Υπολογίζουμε πως για να μας δει όλους εμάς ο παπά Ευθύμιος, έστω από πέντε λεπτά τον καθένα, θα πρέπει να φτάσει σούρουπο! Πέντε λεπτά! Μοιάζουν με τα ψυχία της Χαναναίας αυτά τα λεπτά! Όλοι κάτι θέλουμε, έστω ελάχιστο, να λάβουμε σαν τροφή πνευματική, να θρέψει την ψυχή την αχόρταστη που σπαράζει το βοήθει μοι. Να μιμούμαστε πάντα την υπομονή της, την καρτερία της, την μεγάλη πίστη της! Ο πραότατος νέος παπάς σημειώνει συνεχώς ονόματα στο μπλοκάκι του για προσευχή! Είμαι σίγουρος πως θα σπάσει την πόρτα του Θεού για αυτές τις ψυχές που μόλις συνάντησε!

Θυμάται την πρώτη φορά που είδε τον Γέροντα πριν λίγα χρόνια Πραγματικά μας εντυπωσιάζουν τα λιγοστά μα εμπνευσμένα λόγια του: -Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σας πω ή να σας ρωτήσω, του είπα! Μιλήστε μου εσείς για ό,τι θέλετε! Εγώ θα σας ακούσω και θα ωφεληθώ απ το οτιδήποτε! Πείτε μου αν θέλετε ακόμα και για το αμπέλι σας, αυτό που υπάρχει έξω από την καλύβη σας! Για μένα αδελφοί μου ο Γέροντας όπως και κάθε σεβάσμιος Αγιορείτης δεν είναι ένας μάγος, ένας θαυματοποιός! Χάνουμε την ουσία αν τους βλέπουμε με τέτοιον τρόπο! Όλοι αυτοί οι Γεροντάδες, είναι μια ζωντανή παρουσία του Θεού στη γη γιατί έχουν δικά του Χαρακτηριστικά!Ταπείνωση, πραότητα, αρχοντιά, συγχωρηρικότητα, διάκριση! Γι αυτόν τον λόγο συγκεντρώνουν τόσους ανθρώπους έξω από το κελάκι τους! Αρκεί να τους αντιμετωπίζουμε και εμείς έτσι, γιατί αλλιώς τους στενοχωρούμε!



Θυμόμαστε τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη! Πήγαν μια φορά στον Τίμιο Σταυρό,το πρώτο του κελί κοντά στην Σταυρονικήτα, κάποιοι νέοι τότε άνθρωποι, που είχαν ακούσει ότι ο Γέροντας με την προπτωτική του χάρη, προσέλκυε δίπλα του άγρια ζώα και τα ημέρευε! Μόλις τον είδαν, πρώτη φορά τους ήταν, του ζήτησαν με ενθουσιασμό να τους δείξει τα φίδια που είχαν μάθει από άλλους ότι πιστά τον υπάκουαν! ( σ.σ. από διήγηση Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου) Και εκείνος με ταπείνωση τους είπε: Εδώ τα έχω! Δείχνοντας το μέρος της ταπεινής του καρδιάς, που χτυπούσε μόνο για μετάνοια και ξερίζωμα των …ερπετών παθών. Απογοητεύτηκαν εκείνοι τότε, μιας και άλλα περίμεναν να δουν και άλλα είδαν!Χάσαμε την ώρα μας είπαν!

Περίμεναν κάποιον περισπούδαστο Γέροντα, με όψη Βιβλική των ηρώων της Γενέσεως και παράστημα επιβλητικό, να τους πει ανήκουστα πράγματα και να τους κάνει υπέρλογα σημεία.



Τους πέρασε μέσα στο φτωχότατο κελάκι του και εκεί τους έλεγε αστεία και καθόταν με κάτι τρύπιες κάλτσες ανακούρκουδα πάνω στο ντιβανάκι του. Πάρτε λουκούμια παιδιά! Λέει σε έναν που ήταν τροφαντός: -Πάρε παλικάρι είναι διαίτης αυτά μην φοβάσαι! Αφού πέρασε η ώρα έτσι χωρίς μεγάλα λόγια …πνευματικά, τους λέει ο Άγιος αστειευόμενος: -Άντε να φύγετε τώρα γιατί σε λίγο θα περάσει το λεωφορείο από την στάση! -Γέροντα πείτε μας κάτι πνευματικό! του είπε κάποιος! –Τι να σας πω παλικάρια! Να κάνετε μετάνοιες, να νηστεύετε! Τίποτα άλλο Γέροντα; -Άντε να πάτε στην ευχή της Παναγίας! Εκείνη την στιγμή πλημμύρισε ο τόπος από ευωδία ανεπανάληπτη! Σαν να χύθηκαν βαρέλια ολόκληρα! Το κατάλαβε αμέσως και ο Γέροντας… -Άντε θα νυχτώσει, φεύγετε τώρα! Άρχισαν εκείνοι τότε να τρέχουν σαν τρελοί από χαρά! Η ευωδία τους ακολουθούσε σε όλην την πορεία τους! Όλο έτρεχαν, έτρεχαν! Και έφτασαν από Σταυρονικήτα στις Καρυές σε χρόνο ασύλληπτο! Είκοσι λεπτά θυμούνται έκαναν! Και μόλις έφτασαν κοιτάχτηκαν έκπληκτοι μεταξύ τους και αλληλορωτήθηκαν: -Γιατί τρέχαμε; Την απάντηση βέβαια την ήξεραν! Τρέχανε γεμάτοι από ανέκφραστη χαρά! Μόλις είχαν συναντήσει μια ζωντανή παρουσία του Θεού! Έναν δικό Του! Έναν που θαυμάστωσε για να Τον δοξάζει μόνο με το είναι του και το βίωμά του! Έναν παντευλόγητο γητευτή όχι φιδιών αλλά ψυχών!

Δίπλα μας άλλος ένας Αθηναίος αδελφός μας! Ο Γ. που ταξίδεψε μόνος του φέτος στον Άθωνα για πρώτη φορά! –Χθες παιδιά το μεσημέρι άρχισα να περπατάω από Καρυές για να «μαρκάρω» τον δρόμο για εδώ! Λίγο πιο πριν την στροφή με την πινακίδα για Καψάλα συνάντησα έναν μοναχό! Τριμμένα μπαλωμένα ράσα, κάτι τρύπια παπούτσια, εντελώς ατημέλητος και ασκητικός! Τον ρώτησα τα σχετικά για το κελί του Γέροντα! Αφού μου είπε αρχίσαμε να μιλάμε! Δεν έχω ξανανιώσει έτσι αδελφοί μου! Μου μίλαγε, μου μίλαγε και εγώ δεν χόρταινα να τον ακούω! Πολύ γλυκός ο τρόπος του! Μου άγγιξε τόσο την ψυχή! Πόση αγάπη έβγαζαν τα λόγια του! Πέρασαν χωρίς να το καταλάβω δυο ολόκληρες ώρες! Όσα έμαθα για την πίστη μας αυτές τις 2 ώρες, δεν τα είχα μάθει σε όλη μου την ως τώρα ζωή! Είμαι 43 χρονών! Αλλά αυτό που με συγκλόνισε ήταν, ότι μόλις αποχαιρετιστήκαμε και πήρα την ευχή του, τον ρώτησα το όνομά του, που μονάζει, να ξέρω για να τον ξανασυναντήσω! -Δεν έχει σημασία παιδί μου, μου είπε! Δεν χρειάζεται να μάθεις! Να είσαι ευλογημένος! Και έφυγε δίχως να μου αποκαλύψει τίποτα ! Μάλλον Άγγελος θα ήταν! Ανώνυμοι και αόρατοι ενίοτε, Άγγελοι εν σώματι, ευλογημένοι Αγιορείτες! Μόνο μία η αποστολή σας, σε τούτη τη ζωή! Η σωτηρία της ψυχής! Η έμπονη αγάπη προς τον πλησίον! Αφανείς οι περισσότεροι στα μάτια μας!
Καταγεγραμμένοι στης Ζωής την βίβλο! Μόνο ένα όνομα μας χρειάζεται σε τούτη την πρόσκαιρη ζήση , το υπέρ παν Όνομα! Το διαβεβαίωσε και ο κλειδούχος της Βασιλείας των Ουρανών Πέτρος:
«…οὐδὲν γὰρ ὀνόμαἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν
τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4,12).

Σχεδόν πέντε το απόγευμα! Πλησιάζει η σειρά μας! Μόλις έφτασαν και άλλοι και άλλοι αδελφοί μας να συναντήσουν τον Γέροντα! Έρχεται μαζί τους και ένας λογισμός! Μου ψιθυρίζει να τους παρακολουθήσω, να δω μήπως μας πάρουν την σειρά! Γυρίζουν ξανά οι σελίδες του Ευαγγελικού λόγου μέσα μας! Είναι τούτο το μέρος τόσο διαλεχτό, σαν το Όρος των μακαρισμών! Από παντού αντιλαλούν του Ιησού τα ρήματα, να μας φωτίσουν τα σκοτεινιάσματα του νου μας! Τώρα είναι η σειρά της παραβολής των εργατών του αμπελώνος να μας ελέγξει και να μας γαληνέψει!

Θέλω τούτοις τοις εσχάτοις δούναι ως και σοι! Ίσοι όλοι ενώπιόν Του! Έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι! Και αυτοί που ήρθαν τώρα, την ενδεκάτη ώρα και αυτοί που βάσταξαν της ημέρας το βάρος και τον …καύσωνα, όλοι ανεξαιρέτως τελικώς θα λάβουμε το δηνάριό μας !

Δυο ώρες αργότερα με έναν ατίμητο θησαυρό βαλμένο στην γαληνόχαρη πλέον καρδιά μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Σκήτη του Προφήτη Ηλία! Σχεδόν τρέχουμε και εμείς! Ούτε λόγος για κούραση! Η οδός που οδηγεί στη Ζωή ορθάνοιχτη! Η θύρα της Βασιλείας των Ουρανών, άκλειστη σαν την πόρτα του ταπεινού παπά της Καψάλας. Αρκεί τα χτυπήματά μας να την κρατούν έτσι! Τω κρούοντι ανοιγήσεται … Η πόρτα της δικής μας καρδιάς, πάντα με το πόμολο από μέσα! Και Εκείνος, ιδού έστηκε και κρούει! Ακούσωμεν τώρα της Φωνής Του! Κάποτε θα παρακαλέσουμε εμείς ικετευτικά, να ακούσει την δική μας φωνή και να μας δώσει την αληθινή Ζωή κατά το έλεος και το κρίμα Του το δίκαιο! Μια τρισευλογημένη μέρα σημείο παντοτινής αναφοράς στην Αθωνική μας θύμηση σιγά-σιγά σουρουπώνει!



Στα δεξιά μας κάτω, το απέραντο Αιγαίο και το αβύθιστο καράβι της Παντοκράτορος, όλο να ταξιδεύει στο αχαρτογράφητο πέλαγος της μακροθυμίας Του!

Η φωνή του Γέροντα Ιωακείμ στην βραδινή τράπεζα , πριν ηχήσει το τελευταίο κόνδιο, έρχεται να συμπληρώσει εικόνες και λόγια που μόνο στην πίστη παροτρύνουν. –Λέγανε θυμάμαι όταν υπηρετούσα στον Στρατό, πως εκεί που σταματάει η Λογική αρχίζει ο Στρατός! Εγώ συνηθίζω να λέω πως όπου σταματά η λογική αρχίζει η πίστη! Στις μέρες μας μόνο η πίστη μπορεί να σε οδηγήσει να μην δουλέψεις Κυριακή, να κάνεις παιδιά, να μην αδικήσεις τον διπλανό σου! Γνήσια πίστη χρειάζεσαι για να πας σε ένα κήρυγμα, να αφιερώσεις 2 ώρες παρόλα τα τρεξίματα και τις έγνοιες τις καθημερινές και να ακούσεις του Θεού τον λόγο από έναν Ιεροκήρυκα! Τώρα μαθαίνω ότι βγαίνουν εγκύκλιοι που περιορίζουν χρονικά τα κηρύγματα, για να μην κουράζεται λένε ο κόσμος! Ο Χριστός μας παρακίνησε τα πλήθη να καθίσουν στα χορτάρια! Και εκείνα αποθέμενα πάσαν την βιωτικήν Τον άκουγαν ώρες πολλές! Και χόρτασαν και οι ψυχές, μα και τα σώματά τους! Τώρα όπου δεν χρειάζεται είμαστε μετρημένοι και όπου απαιτείται μέτρο και διάκριση, είμαστε ακόλαστοι! Σκέφτομαι τα, στην κυριολεξία χιλιάδες, κηρύγματα του πατρός Ιωακείμ στα Βορειοελλαδίτικα αγιομέρια!

Πόσοι έχουν ξεκουραστεί με τον παραστατικό του τρόπο, πόσες ψυχές έχουν χορτάσει ακούγοντάς τον, σε ένα μακρόχρονο ιεραποστολικό ταξίδι που ακόμα και σήμερα στο τίμιον γήρας του, καλά κρατεί! Ακόμα νοστιμεύει ζωές ο Προφητηλιάτης Χριστοκήρυκας με το άλας της γης και την επιδημική σήψη αγωνιά να προλάβει… Δεν θα μπορούσε άλλον να εμπιστευθεί ο Θεσβίτης οδηγό για το δικό του Αθωνικό άρμα , παρά μόνο κάποιον που ο λόγος του σαν λαμπάδα ακοίμητη καίει (Σοφ. Σειράχ. 48,1). Στον Άγιο Νικόλαο, η τελευταία της ημέρας κραυγή προς Κύριον. Αγαπημένη στο καθημερινό τυπικό των Προφητηλιατών! Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω … Ομοθυμαδόν ψέλνουμε τούτο το λυτρωτικής αυτομεμψίας ψάλμα. Σαν να συνοψίζει όλην την συχνά ξεχασμένη αλήθεια. Και εμείς κατάκριτοι και αδιόρθωτοι υπόλογοι της αχαριστίας μας προς τον Ευεργέτη, τον Ελευθερωτή, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης… Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις!

Ύπνος ως το μεσόνυχτο στο παλιό Νοσοκομείο. Να ναι γλυκός και ελαφρός! Καρδιές νήφουσες δώρισε μας Κύριε τούτη τη νύχτα, τίποτα να μην ξεχάσουμε από όλα τα θαυμάσιά Σου! Απάλλαξέ μας από φαντασίες σατανικές! Τρέψε και τούτες τις ώρες, σε μια παννυχίδα δοξολογίας Σου! Κάνε τον ύπνο μας, ύμνο Σου!



Τα ηχοχρώματα από το τάλαντο, το σήμαντρο και τις καμπάνες του Προφήτη Ηλία, αρμονικά μπλέκονται με τις ορθρινές σιωπές, τους στίχους απ το ψαλτήρι, τα φτερουγίσματα του θυμιατού του παπά Σίλα… Ο απλούς, στη θέση του με ορθρία ψυχή και τα μάτια κλειστά. Ο Μυτιληνιός κυρ Παναγιώτης μας θυμίζει τους λεβέντες που στέκονταν όρθιοι στο καθολικό της Ιβήρων. Τον παρατηρώ την ώρα που ο παπάς δέεται υπέρ της άνωθεν Ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών μας! Έργο λαού η λειτουργία! Πως είναι δυνατόν τέτοιες στιγμές να μπορείς και να μην στέκεσαι όρθιος; Δεν κάθεται ο σχεδόν αιωνόβιος και δεν παραιτείται ποτέ του! Ελιξίριο αιωνιότητας ετοιμάζεται να ξαναδεχθεί σε λίγο από τα χέρια του παπά.

Ο πάτερ Φιλήμων μας κάνει νόημα. Αξιωνόμαστε να πλησιάσουμε στο δεξί αναλόγι για να ψάλουμε. Εκεί δίπλα παρατηρώ ένα ονομαστικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα ακολουθιών. Κάθε Προφητηλιάτης τοποθετημένος καθημερινά μπροστά σε διαφορετικές ιερές σελίδες. Αισθανόμαστε για λίγο έστω, το τόσο σημαντικό τούτο έργο τους. Κυλούν τα γράμματα του ψαλμωδού μπροστά μας. Ξοπίσω τους εμείς να ξεδιαλύνουμε τον αχό τους. Όλα γράφτηκαν και όλα τελούνται προσωπικά για τον καθένα μας! Δι εμέ Εσταυρώθης! Δακρύων μοι παράσχου, Χριστέ, ρανίδας… Το ειδεχθές της ψυχής αναμένει την κάθαρση, την αλλοτρίωση παθών και θλίψεων. Πάλη ενώπιον του φρικτού μυστηρίου!

Οι δεινοί λογισμοί μάχονται να μας απομακρύνουν από το Μυστικό Θείο Δείπνο. Οι Πατέρες δυναμώνουν την φωνή τους να τρυπήσει κι αυτή τους πώρους της ψυχής μας με συνθήματα ιερά για τον άφατο σπλαχνισμό:
Τη Ση αμετρήτῳ ευσπλαγχνίᾳ θαρρήσας προσέρχομαι. Θαρρών τω ελέει Σου!

Πρωί στις 8! Ένας ήλιος λες και σταμάτησε μόνο πάνω από το καθολικό του Προφήτη να χρυσώσει κάθε σπιθαμή του! Εισερχόμαστε μαζί με τον πατέρα Φιλήμονα λίγο πριν τον αποχαιρετίσουμε και για φέτος. Πάντα δέος μπροστά στο τέμπλο με το στιλβωμένο χρυσό. Είπαν πως αυτός που με εκπληκτική λεπτομέρεια κάποτε σκάλισε με το βελόνι πάνω στον κάμπο, έχασε παντοτινά το φως του! Δεξιά και αριστερά υπερυψωμένα τα προσκυνητάρια με τις λειψανοθήκες της Σκήτης. Μικρά τεμάχια λειψάνων όλο το στερέωμα αγκαλιάζουν. Εκεί και μέρος από του Χριστού μας τα σπάργανα! Ο Προφήτης Ηλίας δείχνει προς τα δεξιά, αλλά αν τον κοιτάξεις από τηνακριβώς αντίθετη πλευρά δείχνει και αριστερά!



Για να μας δηλωθεί η πανταχού παρουσία του φιλανθρώπου! Στίχοι από τον οίκο της ημέρας του Αγίου, στέκονται μπροστά σε αυτήν την τεχνική συμβολισμού της αναγέννησης! Ὀργίσθητι βοήσας, ἐπὶ τοὺς ἀθετήσαντάς σε, Κριτὰ δικαιότατε. Ἀλλὰ τὰ σπλάγχνα τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδόλως παρεκίνησε πρὸς τὸ τιμωρήσασθαι τοὺς αὐτὸν ἀθετήσαντας· ἀεὶ γὰρ τὴν μετάνοιαν πάντων ἀναμένει, ὁ μόνος φιλάνθρωπος. Ψέλνουμε στο άδειο καθολικό ένα Άξιον εστί, στον ήχο της εβδομάδας. Ο πλάγιος του τετάρτου, η κορωνίδα των ήχων, της φωνής το άκρον, ταιριαστός όσο κανείς, με την έκταση και το εύρος του χώρου! Εκστατικοί μένουμε στο τέλος από την διάχυση του αρχαγγελικού παιάνα!

Σαν γοργόφτερο πουλί πάει και έρχεται από το τέμπλο, τον Ουρανό της Πλατυτέρας, ως το υψηλό υπερώο! Βγάζουμε φωτογραφίες με τον πατέρα Φιλήμονα μέσα στον επιβλητικό Ναό! Δυο χιλιάδες άνθρωποι χωράνε εδώ μέσα! Δεν σταματάνε τα επιφωνήματα από το απαράμιλλο κάλλος του! -Ναι πράγματι, πολύ ωραίο το κλουβί παιδιά αλλά όπως λέει και ο Γέροντάς μας θέλουμε και καρδερίνες! Κατανοούμε το πνευματώδες σχόλιο του παπά και ευχόμαστε σύντομα ένα μεγάλο σμάρι από …αφιερωμένα πετεινά του Ουρανού να φωλιάσουν εδώ! Να αποκτήσει η Σκήτη κάποτε το πολυπληθές του παρελθόντος με αφιερωμένους νέους συνεχιστές!



Στο απέναντι παρεκκλήσι του Αγίου Μητροφάνους και των Αγίων Θεοπατόρων συναντάμε τον άνθρωπο που έχει αναλάβει την νέα αγιογράφηση!

Παρατηρούμε με θαυμασμό τον Κύριο της Αποκαλύψεως! Χρώματα απερίγραπτα! Παρόμοια δεν συναντάς! Ο Ων ο Ην και ο Ερχόμενος! Όμοιος οράσει λίθω ιάσπιδι και σαρδίω! Ευλογημένο τάλαντο, το της αγιογραφίας! Ουρανόσταλτο και αυτό για κλητούς εκλεκτούς! Φιλάμε το χέρι σας αγαπημένοι μας Πατέρες Προφητηλιάτες!
Κεράσατε ξανά τις ψυχές μας με χαρά Θεού και συγγνώμη! Καλή αντάμωση ξανά σε μονοπάτια που προπορεύονται τελώνες, πόρνες και ληστές! Πάντα στα ευλογημένα μέρη σας θα γέρνουν για λίγο να ξαποστάσουν και αυτοί και εμείς οι συνοδίτες τους συναμαρτωλοί …

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 10ο μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

[Νίκος]

Δάκρυα σταλάζει ο Άθως. Άγιο Όρος 2017 / Μέρος 10
Τρίτη, 16 Ιανουαρίου 2018



Δύναμη δίνει του παπά το Άγιο πετραχήλι!
Να ξεπληρώσει ο αδελφός το τάμα που οφείλει!
Σοφού Γαβριήλ τα μυστικά, ο γάμος να προκόβει!
Πάνω σε ευλογημένη σύζευξη, σπαθί το εγώ που κόβει!

Επιστροφής τις χαρακιές, χέρια αδελφού σταυρώνουν.
Σημάδια, που παμπόθητο τον δρόμο φανερώνουν!
Στη στέγη βλέπει Γέροντα, καρδιά καθάρια έχει!
Δεν παύει ο Άγιος να ευλογεί, με λόγους να συντρέχει!

Πρωινό στις Καρυές. Παρασκευή του Αη Γιαννιού με το παλαιό! Η σύλληψή του στο συναξάρι. -Κατάλυσις οίνου και ελαίου σήμερα! Ο Θεοδόσης μας ενημερώνει προσφέροντάς μας ζεστά αρτοσκευάσματα από τον φούρνο! Κάποιος αδελφός μας δίπλα σχολιάζει τα κακώς κείμενα του Όρους! Ένας άλλος ορθά τον ορμηνεύει με μια παραβολή βγαλμένη από το σήμερα: -Το Άγιο Όρος είναι ένα ραδιόφωνο, που παίζει την μουσική που σου αρέσει! Τα τραγούδια του Θεού ας πούμε! Και έχει πολλούς σταθμούς! Κάθε ένας τους μεταδίδει κάτι καλό και ωφέλιμο! Απλά για να μεταβείς από τον έναν σταθμό στον άλλον, θα ακούσεις για ελάχιστα έστω και κάποια παράσιτα! Θα μείνεις σε αυτούς τους βόμβους ή στην μουσική των Αγγέλων που θα ακροαστείς μόλις θα συντονιστείς;



Τελευταία μας μέρα στο Όρος για φέτος! Ως συνήθως με αφετηρία το αγαπημένο Κουτλουμούσι όπου θα μείνουμε, διαδρομές και πορείες στις οποίες οι ψυχές μας πάντα προβαδίζουν! Κελιά σύννεφα ασκητάδων, ο Γέρων Γαβριήλ, η Παναγούδα του Αγίου, τα τεκνία της Φοβεράς Προστασίας. Μια γεμάτη με αιώνιο ακόμα μέρα, που Θείω ελέει θα τα χωρέσει όλα μέσα της! Μια μέρα που γηθόσυνα ξεκίνησε με την μετάληψη των Αγιασμάτων του Φιλανθρώπου! Ο μισάνθρωπος όμως, πάντα καραδοκεί να αλλοιώσει την αληθινή χαρά, να νοθεύσει την ελπίδα! Το κεντρί του δημιούργησε αναστάτωση! Μια αλλεργία μετά από τσίμπημα μολυσμένου κουνουπιού ταλαιπωρεί πιο έντονα τον αδελφό μας Αντώνη. Γέμισαν τα χέρια του με εξανθήματα! Και ήταν τόσο χαρούμενος σήμερα το πρωί που μετέλαβε! Για λίγο πάμε μαζί στο Κέντρο Υγείας! Γεμάτο από εικόνες της Παναγίας και Αγίων Ιαματικών και Αναργύρων! Μια μικρή σύναξή τους στις 2 αίθουσες! Δυο Μοναχοί ένας ηλικιωμένος Καρεώτης και ένας νεαρός Καρακαλληνός εξετάζονται. Ο ένας με καρδιογράφημα και ο άλλος με αιμοληψία! Και στην καρδιά και στο αίμα τους ο Χριστός! Χριστογράφημα και Χριστοληψία στα μάτια μας !

Οι υπόλοιποι της ομάδας μας βρίσκονται για προσκύνημα στο μεγάλο κειμήλιο του Όρους στο Πρωτάτο! Στο Άξιον Εστί! Συναντιόμαστε ξανά όλοι, σε ένα καφενείο παραπλήσια. Δεν είμαστε μόνοι! Μας περιμένει …το πετραχήλι του παπά Νικόλα του Πέττα! Ο πατήρ Νεκτάριος, σαν να μας περίμενε, μόλις αντιλαμβάνεται τον πειρασμό, αμέσως το φοράει και διαβάζει πρώτα τον Αντώνη, μα και όλους μας! Σαν να μας σκέπαζε αυτό το πετραχήλι του Αγίου παπά Νικόλα, σε όλη την φετινή μας οδοιπορία! Κατεβαίνοντας προς την Κουτλουμουσίου ο Αντώνης φαίνεται πολύ ανακουφισμένος!

-Ήμουν έτοιμος να μπω στο λεωφορείο για Δάφνη! Να έφευγα σήμερα! Και να έχανα όλες τις ευλογίες! Και το τάμα που έχω, να πάω πρώτη μου φορά στο κελί του Αγίου Παϊσίου! Μα μόλις μπήκα κάτω από το πετραχήλι όλα έφυγαν! Δόξα τω Θεώ! –Η αλήθεια είναι πως ταλαιπωρήθηκε αρκετά ο αδελφός μας τις επόμενες ημέρες! Μα εκείνη η Παρασκευή γράφτηκε για πάντα βαθιά μέσα του!

Αφήσαμε τα πράγματά μας στο Αρχονταρίκι και πήραμε το κατηφόρι βιαστικά να …προλάβουμε τις προδραμούσες ψυχές μας! Επιστροφή! Μόνο αυτήν την λέξη βρίσκω ταιριαστή να περιγράψει το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν τα αγαπημένα της πίστης σου ξανανταμώνεις! Απαράλλαχτα όλα. Ακόμα και τα σταματήματά μας! Βαρυφορτωμένες με καρπό οι μεσίτριες της Θείας παράτασης, ελιές στο διάβα μας! Ο χρόνος και αυτός επιστρέφει … Του αρκεί να αφουγκράζεται ολοένα !



Έξω από κελί του Οσίου Χριστοδούλου μαζεμένοι πάντα πολλοί. Μέσα ο Γέροντας Γαβριήλ, να λέει μονίμως και ψυχωφελώς επαναληπτικά τα απλά του λογάκια, βγαλμένα από σοφών τις θείες επίνοιες. Παίρνουμε την ευχή από την πάντα μαζεμένη γροθιά του. Πόση δύναμη βγαίνει μέσα από την ισχνή φωνούλα του! –Δεν έχασα ποτέ, ό,τι έδωσα! Παιδιά εσείς που είστε παντρεμένοι να θυμάστε ότι ο Γάμος είναι μια μαθηματική εξίσωση! Γάμος=Εταιρεία αμοιβαίων θυσιών! Όποιος κάνει τις πιο πολλές θυσίες και υποχωρήσεις, αυτός θα κερδίσει τα περισσότερα! Να μην αρχίζετε ποτέ μια διένεξη με την σύζυγο. Να θυμάστε πως έχετε και εσείς αδυναμίες, δεν έχει μόνο αυτή ελαττώματα! Η κορυφαία λέξη της συζυγικής ευτυχίας, η υπομονή! Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης, η συγχώρεση!

Ο μεγαλύτερος εχθρός ο εγωισμός! Μην επιτίθεστε στην σύζυγο! Επίθεση στο εγώ σας μόνο! Μην προσπαθεί να αλλάξει ο ένας τον άλλον! Μόνο ο Θεός μπορεί και αλλάζει τους ανθρώπους! Μην κάνετε τον δάσκαλο στη σύζυγό σας! Ο καλύτερος τρόπος να την διδάξετε, είναι να την αγαπάτε! Να προτιμήσετε να πεθάνετε παρά να ξεστομίσετε ποτέ ανάθεμα για το ότι την νυμφευθήκατε! Αν βγει τέτοιος λόγος, θα μοιάζει σαν το σπαθί του Μέγα Αλέξανδρου που έκοψε τον Γόρδιο δεσμό! Έτσι σαν σπαθί θα πέσει και αυτό το ανάθεμα πάνω στον ιερό δεσμό του ανδρογύνου! Ήρθε μια μέρα ένας αδελφός εδώ στο κελί να με βρει και άρχισε να μου παραπονιέται για την γυναίκα του. Δούλευε σε βαριά εργασία και πολλές φορές μόλις επέστρεφε κουρασμένος στο σπίτι, δεν ήταν ακόμα στρωμένο το τραπέζι και έτοιμο το φαγητό! Γέροντα μου λέει, εγώ να δουλεύω σαν είλωτας και να μην βρίσκω πάντοτε έτοιμο το φαγητό! Του λέω: Εκείνη την στιγμή να κάνεις μια υπόθεση και να αναπαύεσαι ! Να υποθέτεις ότι η γυναίκα σου παθαίνει σκλήρυνση κατά πλάκας ή ένα ατύχημα και βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι εσύ μόλις τελειώσεις από την δουλειά, θα πρέπει πριν πας σπίτι, να πας να ψωνίσεις, να έρθεις να μαγειρέψεις, να την ταΐσεις και εκείνη και τα παιδιά, να πλύνεις και τα πιάτα! Κάνε πάντα λοιπόν μια υπόθεση και θα λύνεις το πρόβλημά σου! Άντε να πάτε στην ευχή του Χριστού μας! Αγιορείτικη σχολή συζύγων!

Πλήθυναν οι επισκέπτες του Γέροντα σε λίγα μόλις λεπτά στο μικρό υπαίθριο αρχονταρίκι! Η κουβέντα έχει ζωηράδα! Ο π.Π υπερθεματίζει για την αποτείχιση και την διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη! Κάποιος λαϊκός αδελφός μας, διατυπώνει την άποψη ότι δεν πρέπει να αποκοβόμαστε ούτε στο ελάχιστο από τα πανίερα μυστήρια, μιας και έχει ακουστά ότι κάποιοι Μοναχοί Αγιορείτες αλλά και απανταχού αφιερωμένοι, όταν βγαίνουν στον έξω κόσμο, προτιμούν να μένουν μακριά από το Άγιο Ποτήριο, παρά να κοινωνήσουν από χέρια παπά που μνημονεύει...

Με ποιόν άραγε να συνταχθούμε; Δυο λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, μόνο φαινομενικά αντικρουόμενοι, θαρρούμε πως μας δείχνουν τον δρόμο: Ο πρώτος:… Ουδέ γαρ ο τοις εχθροίς του Βασιλέως συμφιλιάζων, δύναται του Βασιλέως φίλος είναι, αλλ' ουδέ ζωής αξιούται, αλλά συν τοις εχθροίς απολείται, και τα χείρονα υπομένει… Και ο δεύτερος: Κάλλιον πλανάσθαι μετά της Εκκλησίας ή ορθοτομείν εκτός Αυτής! Να ο δρόμος λοιπόν: Ορθοτομείν εντός! Γενναιοφρόνως, σφόδρα ελεγκτικά και με λόγο καταγγελτικό κατά των τυχόν φιλολατινοφρόνων, όταν το Ορθόδοξο δόγμα έστω και ελάχιστα παρασαλεύεται και κινδυνεύει, όταν ο Τρίφωτος Μονάρχης της πίστης μας βλασφημείται, αλλά εντός της Εκκλησίας ! Μετά χαράς μεγάλης να ενωθούμε και μαζί τους , αλλά όπως λέει και ο Γέροντας Γαβριήλ, αυτό να γίνει μόνο όταν πιστέψουν στην Εκκλησία των 7 Οικουμενικών Συνόδων! Ορθοτομείν εντός της Εκκλησίας!

Τα όρια της μόνο ο Ένας τα ορίζει! Η Κεφαλή της! Αυτός που λέει συνεχώς στον ευλογημένο ενεστώτα διαρκείας της πίστης μας, πως …άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν! Έλεγε και κάτι ακόμα ο Χρυσορήμων Άγιος, κάτι το ρηξικέλευθα ιδεατό για την πίστη μας! Πως πρέπει να έχουμε τόσο καθαρή καρδιά , που να μην έχουμε ανάγκη τις Γραφές! Να μιλάει κατευθείαν το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά μας, λόγω της καθαρότητάς της. Προσωπική επικοινωνία, όχι μέσα από γράμματα και κανόνες!

Να πασχίζουμε συνεχώς με ζήλο ζηλευτό –και ορθώς- για τα δεδομένα μέσα στην Μητέρα Εκκλησία, μα δεν πρέπει επουδενί λόγω, να πάψουμε να γρηγορούμε εναγωνίως για το κύριο και μόνο ζητούμενο! Την ένωση με τον Χριστό μας! Μια ατελεύτητη και απρόσκοπτη ένωση και σχέση μαζί Του! Με το Σώμα το Αίμα και την Ειρήνη Του! Μνήσθητι, Κύριε, της Αγίας, Μόνης, Καθολικής σου Εκκλησίας, και ειρήνευσον αυτήν, ην περιεποιήσω εν τω τιμίω αίματι του Χριστού Σου.



Κατεβαίνουμε πλέον προς Παναγούδα! Ο Αντώνης με τον Θεοδόση και τον Φώτη μπροστά, μόλις περνούν το γνωστό σε όλους ξύλινο γεφύρι ! Με τον Νίκο μένουμε λίγο πιο πριν! Εκείνος κάτι κοιτάει με αγωνία πάνω σε κορμούς δέντρων που γέρνουν σχεδόν αψιδωτά από πάνω μας!

–Κάπου εδώ τους είχα χαράξει! Τον ακούω να μουρμουρίζει και απορώ … -Να πριν από αρκετά χρόνια που είχα ξαναέρθει μόνος, είχα σταθεί κάπου εδώ και με ένα σουγιαδάκι είχα φτιάξει δυο Σταυρούς πάνω σε κορμούς! Αποκλείεται να ξεθώριασαν ή να καλύφθηκαν από φλοιό! Ήταν βαθιά τα χαράγματα! Έμεινα ενεός να τον κοιτάω! Ίσως εκείνη την ώρα να βίωσα μια από τις πιο συνταρακτικές στιγμές στα τόσα χρόνια των Αθωνικών μας περιπλανήσεων! –Εδώ είνα αδελφέ ! φώναξα με ενθουσιασμό μωρού παιδιού σαν βρήκα και τους δυο χαραγμένους Σταυρούς σε αντικριστούς κορμούς ελάχιστα πιο κάτω! Στη θέα τους ένιωσα την σημασία που είχαν για τον αδελφό μας! Ήθελε αυτός ο ευλογημένος με την πάντα αχόρταστη και αξεδίψαστη καρδιά, πριν χρόνια να αφήσει πίσω του βαθιά σημάδια επιστροφής! Άσβηστα ίχνη παρουσίας, ανέσπερη υπόσχεση γυρισμού! Η λαχτάρα της ουρανίου πατριάς!

Μα ο,τι αγαθό κάνουμε σε τούτη την ζήση την πρόσκαιρη, ένας τέτοιος χαραγμένος Σταυρός είναι! Ένα ακόμα σημείο να σημάνει ανεξίτηλα, τον δρόμο που οδηγεί στην Πόλη των ονείρων μας την Αιώνια! Και ό,τι φαύλο πράττουμε, ένα λασπερό σκέπασμα των σημαδιών αυτών, που παρασύρει τα βήματά μας σε οδό απωλείας!

Φτάνουμε στην Παναγούδα! Τάμα ενιαύσιο και φέτος αξιωνόμαστε να πραγματώσουμε! Μας καλοδέχεται ο πατήρ Αρσένιος. Μας περνά στο εκκλησάκι για προσκύνημα! Όλα στην θέση τους! Και πάντα μια κεφαλή αδελφού γερμένη στο στασίδι του Αγίου να στάζει δάκρυα ελπίδας και ευγνωμοσύνης πάνω στο μάλλινο υφάδι του! Κάποιος από ευλάβεια και χαρά πάει να πάρει ευλογία και να καθίσει στο στασίδι του Αγίου. Γλυκά ο Γέροντας τον αποτρέπει. –Ξέρετε παιδιά είχε έρθει πριν λίγο καιρό μια συντροφιά και είχαν μαζί τους και έναν Ιερέα. Εκείνος ο ευλογημένος πήγε και κάθισε εκεί και ήθελε κιόλας να βγάλει φωτογραφία για να την έχει ενθύμιο! Είπε λοιπόν να τον βγάλουνε με την μηχανή! Εγώ παρακολουθούσα αλλά δεν είπα τίποτα να μην τον προσβάλλω! Του βγάζανε λοιπόν φωτογραφίες αλλά πού; Μια έβγαζε μαυρίλα, μια έβγαινε τόσο θαμπή που να μην φαίνεται τίποτα, μια ανάποδα και κομμένη ….Προσπαθούσε ο καημένος ο …φωτογράφος, τίποτα! Φέρε μου του λέει τη μηχανή, κάποιο λάθος κάνεις, έτσι και έτσι θα πατήσεις το κουμπί, θα περιμένεις εκείνο το φως να ανάψει, πάλι τίποτα, πάλι τα ίδια! Αφού πέρασε λίγη ώρα και τίποτα δεν γινόταν, κατάλαβε ο παπάς και άρχισε να κλαίει! Είμαι τόσο ανάξιος που δεν μου επιτρέπει ο Άγιος έλεγε! Κλάμα να δείτε! Του λέω: Δεν είναι γι αυτό, δεν έγινε για σένα ειδικά , απλά πρέπει να δείχνουμε απόλυτο σεβασμό και προσοχή σε τέτοια μέρη που βάδισαν οι Άγιοι!



Δεν είναι τουριστικό μέρος εδώ, μα τόπος όπου ο Άγιος είναι παρών! Και ξέρετε δεν το λέμε εμείς αυτό. Το μαρτυρούν άνθρωποι που φτάνουν στο κελί! Είχε έρθει πρόσφατα ένας πατέρας με το παιδί του. Μικρό ήταν εκείνο, δεν ήξερε πολλά για την Παναγούδα τον Άγιο… Μπήκαν μέσα προσκύνησαν και καθόμασταν και μιλούσαμε, όπως τώρα καλή ώρα με τον πατέρα. Ο μικρός βγήκε έξω και περίμενε! Μόλις βγήκαμε έπειτα και εμείς, με ρωτάει ο μικρός: Παππούλη τι φτιάχνετε στη σκεπή; Τίποτα παιδάκι μου γιατί ρωτάς; Γιατί ήταν τώρα ένας παπάς πάνω και με κοίταζε! Μόλις του δείξαμε φωτογραφίες και εικόνες από τον Άγιο, φοβήθηκε ο μικρούλης. Του είχε παρουσιαστεί!
Και μετά την Αγιοκατάταξή του στεκόταν εδώ που βρισκόμαστε ένας Λαϊκός και αναρωτιόταν με έντονους λογισμούς αμφιβολίας για την Αγιότητα του πατρός Παϊσίου. Και παιδιά –ο ίδιος μας το έλεγε συγκλονισμένος– βγαίνει ολοζώντανος μέσα από την εικόνα του ο Άγιος και πάει δίπλα του και του λέει: Δηλαδή είμαι ψεύτης; Και πάλι σε έναν άλλον που αμφισβητούσε την Αγιότητά του -πάλι ο ίδιος μας το ομολόγησε- ενώ βρισκόταν ακριβώς σε αυτό το σημείο μόνος του, άκουσε καθαρά μια φωνή να του λέει: Αν εγώ είμαι Άγιος εσένα γιατί σε ενοχλεί; Βοηθά αδιαλείπτως ο Άγιος παιδιά πολύ κόσμο και τους ανθρώπους του σήμερα που τόσο δοκιμάζονται! Και βοηθάνε πολύ και τα βιβλία του όλα! Ήρθε τις προάλλες ένας με πολύ παράπονο ο καημένος και ξέρετε τι μου είπε; -Αχ Γέροντα μου, αν είχα διαβάσει λίγα χρόνια πριν τον τόμο του Αγίου για την οικογενειακή ζωή, δεν θα είχα χωρίσει με την γυναίκα μου! Έ τώρα που τον διάβασες του λέω προσπάθησε να ξαναφτιάξετε την οικογένειά σας ! Τώρα ξέρεις τι πρέπει και να κάνεις και να πεις!
Βγαίνοντας έξω, ο πατήρ Αρσένιος με αφορμή έναν νεοαφιχθέντα ολίγον μακρυμάλλη προσκυνητή, θυμάται τον Άγιο που με στοργή και αγάπη κούρευε ο ίδιος όσους …αφηρημένους και όχι αφιερωμένους, έρχονταν στο κελί με μακριά μαλλιά! Να ο Δ΄τόμος με τους πνευματικούς λόγους του Αγίου, ξανά μπροστά μας! Διηγείται ο ίδιος: « ….Όταν ήμουν στην Σκήτη των Ιβήρων, ήρθε τυχαίως ένας νεαρός και με βρήκε. Γύριζε στην Χαλκιδική, βρήκε μια παρέα με προσκυνητές που έρχονταν στο Άγιον Όρος και ήρθε και αυτός μαζί τους στο Κελί. Πά- πά, ήταν άθεος, βλάσφημος, αναιδέστατος! Είχε μια δαιμονική εξυπνάδα και δεν πίστευε τίποτε. Τους έβριζε όλους, μικρούς-μεγάλους. Από ̓ δω- από ̓ κει τον έφερα, ήρθε σε έναν λογαριασμό. Τον κούρεψα κιόλας, γιατί είχε κάτι μακριά μαλλιά!... «Κοίταξε, του λέω, ας είναι καλά η μάνα σου. Οι προσευχές της σε κουβάλησαν εδώ». «Ναι, Πάτερ, μου λέει. Γύριζα στην Χαλκιδική και ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα πώς ήρθα εδώ». «Αν το μάθη η μάνα σου που ήρθες στο Άγιον Όρος, του λέω, και σε δη έτσι κουρεμένο, τι χαρά θα κάνη!». «Που το κατάλαβες, Πάτερ; μου λέει. Πράγματι, χαρά που θα κάνη η μάνα μου να με δη έτσι αλλαγμένο!». Ο Θεός τον τύλιξε από ̓ δω, τον τύλιξε από ̓ κει και τον πήγε στον ...μάστορα! Πόση προσευχή θα έκανε η καημένη η μάνα του!» .( Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι τ Δ’ «Οικογενειακή Ζωή» σελ.59΄έκδ./ Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Βασιλικά Θεσσαλονίκης.)

Την ευχή σας πάτερ Αρσένιε! -Να έχουμε όλοι την ευχή του Αγίου παιδιά! Πάρτε ευλογίες, του Αγίου Παϊσίου εικονίτσες! Έχουν και το απολυτίκιο του πίσω να το ψάλετε στην επιστροφή! Της ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος, υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών, Παΐσιε θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

Αφήσαμε πίσω μας την Παναγούδα και ξεκινήσαμε το ανηφόρι για το κελί σύννεφο των Καρυών στα μέρη του Αγίου Νεκταρίου του Καρεώτου και του δασκάλου του Αγίου Φιλοθέου! Στο δρόμο, αφηγούμασταν ξανά ο ένας στον άλλον τα νέα θαύματα! Να τα θυμόμαστε μην και παραλείψουμε κανένα τους να κοινολογήσουμε μόλις βγούμε έξω! Σαν μήνυμα ελπίδας και καταφυγής απ τον ίδιο τον Άγιο!

Όλοι μας σαν βγήκαμε απ το κελί του, κοιτάξαμε με προσδοκία την στέγη του… Θέλει όμως πολύ ακόμα η καρδιά μας, για να μην θολώνει τίποτα τα δικά της μάτια, στο ανέβασμά τους να βλέπουν αυτά Αγίους, όπως εκείνο το παιδί στην σκεπή της Παναγούδας...

Μεσημέρι Παρασκευής. Μας δίνεται δωμάτιο στον ανακαινισμένο ξενώνα εκτός της πύλης της Κουτλουμουσίου. Συναντιόμαστε με τον πεφιλημένο πατέρα Κ. που έχει το διακόνημα της φροντίδας της διαμονής των προσκυνητών. Είναι πολύ μεγάλη και ιδιαιτέρως λαοφιλής η Μονή για να τα καταφέρνει μόνος του ο Αρχοντάρης. Έτσι υπάρχει και αυτός, που τακτοποιεί στα δωμάτια τον κόσμο που έρχεται. Δεν ξέρω αν στην μοναχική παράδοση έχει δοθεί ο όρος για το διακόνημα τούτου εδώ του καλοκάγαθου Μοναχού. Θα του ταίριαζε απόλυτα το Φιλοξενάρης! Πάντα μας συγκινεί ιδιαίτερα ο δοτικός τρόπος και το αγόγγυστό του. Ήσυχα τον βρήκαμε να κάθεται στην πόρτα και να πλέκει ένα τρακοσάρι κομποσχοίνι! Χαίρεται ο πατήρ Κ. αληθινά που κάθε χρόνο μας βλέπει να τελειώνουμε, μα και να ξαναρχίζουμε τον κύκλο αυτής της ζωτικής μας περιπλάνησης …

Νώντας Σκοπετέας

(συνεχίζεται με το 11ο και τελευταίο συν Θεώ μέρος)

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ